Ο Σακαρελλισμός στην πράξη (2)

 

(ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΕΔΩ)

Ακόμη μία επίπτωση του Σακαρελλισμού στην πράξη ήταν η θεμελίωση (στον χώρο των διαδόχων του πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου) του παράνομου τίτλου "Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος".

Και είναι μεν γνωστό ότι πρώτος ο Αυξέντιος χρησιμοποίησε τον τίτλο "Αρχιεπίσκοπος Γ.Ο.Χ. Αθηνών" προσθέτοντας έπειτα και το "πάσης Ελλάδος", αλλά επί διοικήσεως Σακαρέλλου (δηλαδή διοικούντων φαινομενικά Χρυσοστόμου και μετέπειτα κ. Καλλινίκου) απαλείφθηκε το "Γ.Ο.Χ." και, κατά παράβαση των Κανόνων και της πράξης της Εκκλησίας, έγινε πλήρης σφετερισμός του τίτλου.

Για να δικαιολογηθεί αυτός ο παράνομος σφετερισμός χρησιμοποιήθηκε ως επιχείρημα το λεγόμενο "Ανάθεμα του 1998", ένα διάτρητο εκκλησιολογικά κείμενο που συνέταξε ο Σακαρέλλος και υπογράφτηκε από τους άμοιρους θεολογικής παιδείας Αρχιερείς Γ.Ο.Χ., με το οποίο υποτίθεται ότι αναθεματίστηκαν οι Αρχιεπίσκοποι Αθηνών Μελέτιος Μεταξάκης και Χρυσόστομος Παπαδόπουλος και εν τω προσώπω αυτών ολόκληρη η Εκκλησία της Ελλάδος. 

Ιδού λοιπόν πως έχει ο "Επισκοπικός Κατάλογος Αθηνών" που έχει αναρτηθεί στην ιστοσελίδα της "Αρχιεπισκοπής" του κ. Καλλινίκου:

Βλέπουμε δηλαδή σε αυτόν τον πρωτοφανή "Επισκοπικό Κατάλογο Αθηνών" ότι έχουν απαλειφθεί αυθαίρετα (και χωρίς καθαιρετική απόφαση μάλιστα, όπως προβλέπουν οι Ιεροί Κανόνες) όλοι οι Αρχιεπίσκοποι Αθηνών, από τον Χρυσόστομο Παπαδόπουλο μέχρι και τον νυν κ. Ιερώνυμο.

Αυτό μεν είναι συνεπέστατο με την αίρεση του Σακαρελλισμού (που τα όρια της συγκεκριμένης "Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ελλάδος" τα ταυτίζει απολύτως με τα όρια της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού), αλλά είναι εντελώς ασυνεπές με την Ορθοδοξία, όπως ευθύς αμέσως θα αποδειχθεί.

Σε όλους τους Επισκοπικούς Καταλόγους περιλαμβάνονται άπαντες οι Επίσκοποι (καν αιρετικοί, καν άδικοι, καν αντίχριστοι) μέχρι της καθαιρέσεώς τους. Και αυτό συμβαίνει τόσο επειδή η Εκκλησία δεν φοβάται να δείξει ότι ανάμεσα στους Επισκόπους της - όπως και μέσα στους Δώδεκα υπήρξε ένας Προδότης - υπήρξαν και ανάξιοι, ακόμη και αιρετικοί (διότι στην Εκκλησία υπάρχουν και ζιζάνια, και όχι μόνο "καθαροί" και "θεούμενοι", όπως πρεσβεύει η αίρεση του Σακαρελλισμού), όσο και διότι οι εν λόγω ανάξιοι Επίσκοποι θεωρούνται ως εν ενεργεία Επίσκοποι (με κανονική Ιερωσύνη και έγκυρα Μυστήρια) για όσο χρονικό διάστημα ενεργούν εν ονόματι της Ορθοδόξου Εκκλησίας και δεν έχουν καθαιρεθεί από Αυτήν.

Ας δούμε για παράδειγμα τον Επισκοπικό Κατάλογο Κωνσταντινουπόλεως. Εκεί θα συναντήσει κανείς δεκάδες αιρετικούς Πατριάρχες (από τον Ευσέβιο Νικομηδείας, τον Μακεδόνιο και τον Νεστόριο μέχρι τον Βέκκο, τον Καλέκα, τον Κονταρή και άλλους πολλούς). Άπαντες με καταχωρημένη την χρονολογία της αρχιερατείας τους χωρίς κανείς έξυπνος υπερορθόδοξος να τους διαγράψει.

Απόσπασμα από τον Κατάλογο Πατριαρχών του Φιλίππου του Κυπρίου

Ακόμη και ο Σέργιος, ο Πύρρος και οι υπόλοιποι Πατριάρχες που καταδικάστηκαν εκ των υστέρων (μετά θάνατον) από την ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδο υπάρχουν ακόμη στον σχετικό Επισκοπικό Κατάλογο! Τον λόγο τον εξηγήσαμε.

Το ίδιο θα συναντήσει κανείς και στους Καταλόγους των άλλων Εκκλησιών (Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων κλπ.).  

Αξίζει επίσης να σημειωθεί, ότι στον γοχικό "Επισκοπικό Καταλόγο Αθηνών" (και παρά την αγωνιώδη προσπάθεια "εκκαθάρισης", μέσω της διαγραφής και της απάλειψης!) παρέμειναν τουλάχιστον δύο αιρετικοί Επίσκοποι. Οι υπ' αριθμόν:

55. Μελέτιος Α΄ 1275-1289

Αυτός υπήρξε, ως υπέρμαχος της ενώσεως με τον Πάπα, συνεργάτης του Ιωάννου Βέκκου  και συγκαθαιρέθηκε μαζί του (βλ. Χρυσοστόμου Παπαδόπουλου, Η Εκκλησία Αθηνών, Αθήνα, 1928, σελ. 42).

και 

87. Δανιήλ 1636-1655

Και αυτός ήταν φιλοπαπικός, εξομολογούταν σε έναν Φραγκισκανό μοναχό και είχε δηλώσει πως αν γινόταν η πολυπόθητη "ένωση των εκκλησιών" τότε "ήτο πρόθυμος να παραιτηθεί υπέρ του Λατίνου αρχιεπισκόπου Αθηνών" (στο ίδιο, σελ. 60)!

Αυτά είναι ντροπής πράγματα, αλλά επειδή κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί "ε, τί επίπτωση έχει όλη αυτή η αυθαιρεσία στην πράξη ώστε να μας απασχολεί;", η απάντηση σε αυτό είναι η εξής:

Ο Σακαρελλισμός αποτελεί μία εσκεμμένη ακύρωση και αλλοτρίωση του αντικειμενικού σκοπού του Ιερού Αγώνος που έθεσαν οι δύο Ηγέτες του, ο πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος και ο Χιλής Λεόντιος. Και ο σκοπός αυτός είναι η, μέσω του πολεμικού και επαναστατικού χαρακτήρα του Αγώνος, δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών για μία αληθινά Πανορθόδοξη Σύνοδο.

Οι Σακαρελλιστές ("Αρχιεπίσκοποι", "Μητροπολίτες" και παρατρεχάμενοι) δεν επιθυμούν αυτόν τον χαρακτήρα (λόγω της προσωρινότητας και της ...επικινδυνότητάς του), αλλά αντιθέτως έχουν επαναπαυθεί στην αυτοδικαίωσή τους, βαυκαλιζόμενοι ότι η Εκκλησία βρίσκεται εν ειρήνη και ότι αυτοί τάχα κατέχουν νομίμως τους τίτλους (με όλα τα δικαιώματα που συνεπάγονται αυτοί) ζητώντας απλά "υπακοή".

Μια τέτοια "υπακοή" φυσικά αποτελεί προδοσία του Ιερού Αγώνος και συνιστά ουσιαστικά ανυπακοή στους πραγματικούς του Ηγέτες.