ΠΕΡΙ ΟΣΩΝ ΚΑΠΗΛΕΥΟΝΤΑΙ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ Ι.Μ.ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ

«Ο εθνικισμός δεν είναι αγάπη για το έθνος (άλλωστε, οι χριστιανοί ανήκουν στον λαό του Χριστού), αλλά ιδεολογία ανωτερότητας ενός έθνους έναντι των άλλων ή μια ιδεολογία του έθνους ως ανώτερης μορφής οργάνωσης της ανθρωπότητας σε σύγκριση με άλλους κοινωνικούς θεσμούς». (π. Δανιήλ Σισόγιεφ)

«Ο εθνικισμός δεν μπορεί να οδηγήσει στην αγάπη για όλα τα έθνη, διότι για να τραφεί, χρειάζεται να υποκινήσει το μίσος προς τα άλλα έθνη, όσο ευπρεπείς και "δίκαιες" κι αν φαίνονται οι μορφές αυτού του μίσους». (Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς)

Διαβάσαμε ένα πικρόχολο σχόλιο ''υποστηρικτών'' της Γνησίας Ι. Μ. Εσφιγμένου.

Κατ΄ αρχάς θα πρέπει να μάθουν μερικοί μερικοί ότι ο αγώνας είναι πνευματικός και μόνον πνευματικός, οπότε όσο και αν προσπαθούν να καπηλευτούν τον αγώνα αυτό προς ιδίον όφελος, ας γνωρίζουν ότι ξεσκεπάζονται.

Η Ορθόδοξος πίστη δεν έχει καμία σχέση με εθνικισμούς και πολιτικά συστήματα του ματαίου τούτου κόσμου.

Δυστυχώς τα ''κινήματα'' αυτά αδυνατούν να εννοήσουν το έργο και την διδασκαλία του Ιησού Χριστού λόγω του φανατισμού τους αλλά και της εγκόσμιας ''απελευθερώσεως'' που αναμένουν, όπως ακριβώς και την εποχή όπου ενεφανίσθη ο Κύριος! Η ιστορία επαναλαμβάνεται!

«Oι Φαρισαίοι και Σαδδουκαίοι ήλπιζαν πως ο Ιησούς θα κατέκρινε τις αρχές που πίεζαν τη φτωχολογιά, και θα καταδίκαζε το φόρο· θα έκαμνε δηλαδή εκείνο που έκαμναν όλοι οι επαναστάτες που αιματοκυλούσαν κάθε λίγο την Ιουδαία.

Ο Ιησούς κατάλαβε την πονηριά τους και τους είπε:

— Τι γυρεύετε να με βάλετε σε πειρασμό, υποκριτές; Δείξετέ μου το νόμισμα του κήνσου».

Το Πρόσωπό του υπερβαίνει τις μεσσιανικές αντιλήψεις των ομοεθνών του, διότι δεν έστρεψε τα βέλη του στον εξοστρακισμό των Ρωμαίων, όπως ανέμενε η πλειονότητα του Ιουδαϊσμού, αλλά στο ολοκληρωτικό δέσιμο του Σατανά, θεωρώντας αυτόν ως τον δυνάστη όχι μόνο του λαού του, αλλά όλης της οικουμένης. Αντί να πνίξει στη Γεννησαρέτ τους άθεους τυράννους τού Ισραήλ, παρουσιάζει και αυτούς ως καταδυναστευμένους από την ίδια χαοτική καταστροφική δύναμη που προκαλεί την αλλοτρίωση κάθε ανθρώπου από την κοινωνία του Θεού και των ανθρώπων.

«Αὐτὸ ποὺ προκαλοῦσε ἰδίως στὸν ἁπλὸ λαὸ ἐσωτερικὴ διάσπαση ἦταν ὅτι ὅλες αὐτὲς οἱ μερίδες διεκδικοῦσαν γιὰ τὸν ἑαυτὸ τοὺς τὰ προνόμια τοῦ ἐκλεκτοῦ λείμματος καὶ μονοπωλοῦσαν τὴ σωτηρία ἀπὸ τὴν ἐσχατολογικὴ κρίση. Διακήρυσσαν ὅτι μόνο μὲ τὴν εἴσοδο τῶν ἀνθρώπων στὸν κύκλο τους θὰ μποροῦσαν νὰ σωθοῦν ἀπὸ τὴν ἐπικείμενη καταστροφή. Ὅσοι δὲν ἀνῆκαν στὴ συγκεκριμένη μερίδα καὶ ἀδυνατοῦσαν, εἴτε λόγω ἀμάθειας εἴτε γιὰ λόγους κοινωνικοὺς ἢ οἰκονομικοὺς νὰ τηρήσουν μὲ ἀκρίβεια τὴν Τορὰ (πρβλ. Ἰω. 7, 49), θεωροῦνταν ἀσεβεῖς καὶ ἀκάθαρτοι, ποὺ ἦταν καταδικασμένοι νὰ ριχτοῦν στὴ γέεννα τοῦ πυρός. Τὸ αἴτημα, συνεπῶς, γιὰ σωτηρία ἀπὸ τὴν πολιτική, κοινωνικὴ καὶ ψυχολογικὴ πίεση ἦταν ἔντονο καὶ ἐπιτακτικό. Αὐτὴ ἡ σωτηρία, ἔστω καὶ ἂν ἀπὸ μερικοὺς ἐννοοῦνταν ὡς ἀπαλλαγῆ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἀπὸ ὅλους θεωροῦνταν ὡς ἐθνικὴ παλιγγενεσία. Σὲ αὐτὴ τὴν παλιγγενεσία, ἀπὸ τοὺς περισσότερους ἰουδαϊκοὺς κύκλους ἀναμενόταν ὅτι σημαντικὸ ρόλο θὰ παίξει ὁ Μεσσίας».

Ο λαός της υπαίθρου είχε περιέλθει σε κατάσταση οικονομικής ανέχειας και κοινωνικής περιθωριοποίησης. Προσδοκούσε, λοιπόν, όσο ποτέ την έλευση του Μεσσία που προανεκήρυξαν οι προφήτες, προκειμένου να απαλλαγεί από το βάρος των χρεών και των ενοχών, που του είχε «επιβάλει» η πολιτική και θρησκευτική ηγεσία. Η απελευθέρωση όμως που επαγγέλλεται ο Μεσσίας δεν είναι από τον ξενικό ζυγό (Σ. Σολ. 17), όπως συνέβη με το Μωυσή και ιδίως με τον εξολοθρευτή των αλλοεθνών Ιησού του Ναυή, αλλά από τις αμαρτίες». Αντί για ''βοήθεια', τα κινήματα αυτά κάνουν το μεγαλύτερο κακό σε αυτόν τον αγώνα, δίνοντας ''χείρα βοηθείας'' στους εναντίους.......

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ ΑΡΘΡΑ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΟΣ ΜΑΣ ΥΠΟ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ:

''H ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ; - ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ Η΄ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ;''