ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΔΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΜΕ (ΣΗΜΕΡΑ) ΤΗΝ ΑΛΩΣΙΝ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ!!!

«μηδείς ιερέων τοις δυσσεβούσιν ιερεύσι συλλειτουργή (εννοεί τους λατίνους και λατινόφρονας) μηδέ τις των κοσμικών αυτούς εκδική» (Ιωσήφ Βρυέννιος)

Η πτώση της Κωνσταντινουπόλεως την 29η Μαΐου του 1453 ήταν το αποκορύφωμα της φθίνουσας δόξας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, του λεγομένου Βυζαντίου. Γύρω από τα αίτια της πτώσης αυτής εγράφησαν πολλά, τα οποία παρουσιάζουν την κατάσταση στην οποία βρισκόταν τότε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία-Βυζάντιο, αφού είχε χαθή όλη η Μικρά Ασία, η Ανατολική Θράκη και είχε μείνει μόνον η Κωνσταντινούπολη και τα περίχωρά της. Οι κατά καιρούς εχθροί είχαν προξενήσει μεγάλη ζημία, με αποκορύφωμα και τελειωτικό κτύπημα την κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως από τους Φράγκους, κατά την Δ Σταυροφορία την 13η Απριλίου του έτους 1204. Η μετά από λίγα χρόνια (1261) ανακατάληψή της και ελευθέρωσή της δεν προσέφερε ουσιαστικά πράγματα, διότι ήδη η Πόλη είχε καταστραφή και λεηλατηθή ολοσχερώς.

Πέρα από τα πολιτικά και κοινωνικά αίτια που συνετέλεσαν στην πτώση της Κωνσταντινουπόλεως πρέπει να σημειωθούν ιδιαιτέρως τα πνευματικά αίτια στα οποία συνήθως δεν δίνουμε μεγάλη σημασία.

Ο Ιωσήφ Βρυέννιος όπως λέγει σε άλλα κείμενά του, στην Κωνσταντινούπολη την εποχή εκείνη ζούσαν περίπου 70.000 κάτοικοι και μάλιστα ο ίδιος έκανε έκκληση στους Κωνσταντινουπολίτας, χωρίς να υπάρχη ανταπόκριση, να συντελέσουν στην ανοικοδόμηση των τειχών της, εν όψει του μεγάλου κινδύνου. Όμως οι κάτοικοι, ιδιαιτέρως οι πλούσιοι, ασχολούμενοι με την αύξηση των ατομικών τους εσόδων, αδιαφορούσαν, με αποτέλεσμα η πόλη να ομοιάζη, όπως λέγει, με «σεσαθρωμένον» πλοίον που ήταν έτοιμο να βυθισθή.

Στην αρχή του λόγου του ο Ιωσήφ Βρυέννιος εκφράζει την οδύνη του, αφού το γένος περιστοιχίζεται από δεινά, τα οποία, όπως λέγει, «δάκνει μου την καρδίαν, συγχεί τον νουν και οδυνά την ψυχήν». Κάνει λόγο για την «ολόσωμον πληγήν» και την «νόσον καθολικήν». Το γένος έχει περιπέσει σε ποικίλα πάθη και αμαρτίες. Όλοι οι Χριστιανοί έγιναν «υπερήφανοι, αλαζόνες, φιλάργυροι, φίλαυτοι, αχάριστοι, απειθείς, λιποτάκται, ανόσιοι, αμετανόητοι, αδιάλλακτοι». Έγιναν οι άρχοντες κοινωνοί ανόμων, οι υπεύθυνοι άρπαγες, οι κριτές δωρολήπτες, οι μεσίτες ψευδείς, οι νεώτεροι ακόλαστοι, οι γηράσαντες μεθυσμένοι, οι αστοί εμπαίκτες, οι χωρικοί άλαλοι, «και οι πάντες αχρείοι». Συγχρόνως με την γενική κατάπτωση των ανθρώπων χάθηκε «ευλαβής από της γης, εξέλιπε στοχαστής, ουχ εύρηται φρόνιμος». Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον επέπεσαν εκ δυσμών και εξ ανατολών διάφοροι εχθροί και λυμαίνονται την αυτοκρατορία.

Πολλές φορές στο παρελθόν η βασιλεύουσα πολιορκήθηκε από τον εχθρό και μάλιστα υπό δυσμενέστερες συνθήκες, αλλά πάντοτε η Παναγία την σκέπαζε και την βοηθούσε γιατί ο λαός, παρά την αμαρτωλότητά του, δεν διαπραγματευόταν την Πίστη του.
Έλεγε τη γνωστή ρήση: «καλύτερα τούρκικο φέσι παρά φράγκικη τιάρα»!
Όμως, στις 12 Δεκεμβρίου του 1452, μόλις πέντε μήνες πριν την άλωση και δεκατρία έτη μετά την υπογραφή του προδοτικού ενωτικού όρου της Συνόδου της Φερράρας-Φλωρεντίας, στο Ναό της Αγίας Σοφίας έγινε συλλείτουργο Ορθοδόξων και Παπικών στο οποίο μνημονεύτηκε ο Πάπας και ο λατινόφρονας Πατριάρχης Γρηγόριος!
Το ανίερο αυτό συλλείτουργο έγινε για να επικυρώσει, ουσιαστικά, την «Ένωση».Προτίμησαν οι πρόγονοί μας τη συμμαχία του παναιρετικού παπισμού από τη συμμαχία του Θεού, γι΄ αυτό και η «Πόλις εάλω». Ο γνωστός «Θρήνος της Πόλης» λέει: «Πάψετε το Χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τ΄άγια, γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει.»

«Τριακόσιους χρόνους μετά την Ανάστασιν του Χριστού μας έστειλεν ο Θεός τον άγιον Κωνσταντίνον και εστερέωσε βασίλειον χριστιανικόν και το είχαν χριστιανοί το βασίλειον 1150 χρόνους. Ύστερα το εσήκωσεν ο Θεός το βασίλειον από τους Χριστιανούς και ήφερε τον Τούρκο μέσα από την Ανατολήν και του το έδωκε διά εδικόν μας καλόν... Και τι; Αξιος ήτον ο Τούρκος να έχη βασίλειον; Αλλά ο Θεός του το έδωκε διά το καλόν μας. Και διατί δεν ήφερεν ο Θεός άλλον βασιλέα, οπού ήτον τόσα ρηγάτα εδώ κοντά να τους το δώση, μόνον ήφερε τονΤούρκον μέσαθε από την Κόκκινην Μηλιά και του το εχάρισε; Διατί ήξευρεν ο Θεός πως τα άλλα ρηγάτα μας βλάπτουν εις την Πίστιν, και ο Τούρκος δεν μας βλάπτει, άσπρα δώσ' τον και καβαλλίκευσέ τον από το κεφάλι. Και διά να μην κολασθούμεν το έδωκε του Τούρκου και τον έχει ο Θεός τον Τούρκον ωσάν σκύλλον να μας φυλάη».
(Ιωάννου Μενούνου, Κοσμάς Αιτωλού Διδαχές, εκδ. Τήνος, Αθήνα 1999, Διδαχή ΕΆ, σελ. 269-270 ). 

Αυτός ο λόγος θα πρέπει να μας συγκλονίσει και να μας αφυπνίσει: Ο Θεός προτίμησε να πέσει ο ελληνισμός στα χέρια ενός τυραννικού δυνάστη πουσκότωνε, βίαζε, έκλεβε, βασάνιζε και ατίμαζε τους χριστιανούς, γιατί είδεμε την παντογνωσία του ότι αν έμενε ελεύθερος θα πάθαινε κάτι απείρως χειρότερο: Θα έχανε την ορθή Πίστη του και θα εκλατινιζόταν! Προτίμησε ο Θεός η βαριά σκλαβιά των τεσσάρων αιώνων από την εξωτερική «ελευθερία» που θα ήταν, όμως, πνευματική δουλεία! (τι γαρ ωφεληθήσεται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή, ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού; Ματθ. 16:26) Ως εκ τούτου, κατά τον άγιο, η Τουρκική σκλαβιά ήταν ευλογία Θεού και ο Τούρκος ένα «τσο-μπανόσκυλο» που μας φύλαξε από τον Πάπα!

ΠΗΓΗ ''ΖΩΝΤΑΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ''

(ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΛΑΙΟ ΜΑΣ BLOG)

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ''ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ''. ΠΡΟΣΕΧΩΣ.....

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΩΝ ''ΠΑΤΡΙΩΝ'' ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ''ΑΠΑΝΤΩΝ'', ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΣΥΝ ΤΟΙΣ ΑΛΛΟΙΣ, ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΕΞΑΙΡΕΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ''Η ΑΓΩΝΙΑ ΕΝ ΤΩ ΚΗΠΩ ΓΕΣΘΗΜΑΝΗ''.

ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ!

ΚΑΙ ΚΟΣΜΟΪΣΤΟΡΙΚΗ Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ὅσοι εἰλικρινά καί γνήσια ἀγαποῦν τήν Ὀρθοδοξία καί ὀρθοτομοῦν τόν λόγον τῆς ἀληθείας, ἔχουν διακαῆ πόθο καί ἐπιθυμία...

ΠΗΓΗ ''ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ''

Αντιόχεια σε Ιεροσόλυμα: ''Δύο μήνες διορία, αλλιώς διακόπτουμε την κοινωνία!''

Γράφει ο Αιμίλιος Πολυγένης

Πολύ σκληρή γλώσσα χρησιμοποιεί το Πατριαρχείο Αντιοχείας κατά του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, προειδοποιώντας πως εάν δεν επιλυθεί το πρόβλημα της Αρχιεπισκοπής Κατάρ εντός των επόμενων δύο μηνών, τότε θα υποχρεωθούν να διακόψουν μαζί τους την κοινωνία!

Η απόφαση της Ιεράς Συνόδου του Πατριαρχείου Αντιοχείας, την οποία φέρνει στη δημοσιότητα η Romfea.gr, έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία σε όλες τις αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες και είναι ενδεικτική για το πόσο βαρύ είναι το κλίμα ανάμεσα στις σχέσεις Δαμασκού - Ιεροσολύμων.

Το μήλο της έριδος για τις δύο πλευρές είναι η περιοχή του Κατάρ η οποία θεωρείται από το Πατριαρχείο Αντιοχείας και, όπως επισημαίνουν, αποτελεί τμήμα του "κανονικού" εδάφους του. 

Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων με μία "επιθετική" ενέργειά του (σ.σ. έτσι τη χαρακτηρίζει το ίδιο το Πατριαρχείο Αντιοχείας) προχώρησε στην εκλογή ''Μητροπολίτη Κατάρ'' και, παρά τις παρεμβάσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της ελληνικής κυβέρνησης λύση δεν έχει βρεθεί.

Προ ημερών συνεδρίασε η Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου Αντιοχείας και εξουσιοδότησε τον Πατριάρχη Αντιοχείας κ. Ιωάννη να λάβει αυστηρά μέτρα κατά των Ιεροσολύμων.

Στην περίπτωση που εντός των δύο επόμενων μηνών δεν έχει προχωρήσει το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων σε μία κίνηση καλής θέλησης όσον αφορά το ζήτημα, τότε εξουσιοδοτούν τον Πατριάρχη Αντιοχείας να προχωρήσει ακόμη και στη διακοπή της κοινωνίας με το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων.

"Ασταμάτητος ο διωγμός μας από τα Ιεροσόλυμα''

Στην ανακοίνωσή της η Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου Αντιοχείας αναφέρεται αρχικά στη θλίψη που προκλήθηκε από την εκλογή Αρχιεπισκόπου Κατάρ από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Τονίζουν πως ενώ αρχικά αρκέστηκαν στο να εκφράσουν τη θλίψη τους "για τον ασταμάτητο διωγμό από την επίθεση του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων", παρότι, όπως σημειώνει, το Οικουμενικό Πατριαρχείο και η ελληνική κυβέρνηση έκανε προσπάθειες για να επιλυθεί η κρίση, δίχως να υπάρξει κάποια πρόοδος στο θέμα.

Επίσης στην ανακοίνωσή της η Ιερά Σύνοδος δήλωσε και πάλι την επιθυμία ''να βρεθεί μία ειρηνική λύση", επιμένοντας όμως να βρεθεί αυτή η λύση ''εντός των δύο επόμενων μηνών''. 

Στην ανακοίνωση τονίζεται ότι ''σε περίπτωση που το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων δεν δώσει την θετική έκβαση στο δικαιολογημένο αίτημα της Εκκλησίας της Αντιοχείας να σταματήσει η επίθεση της Ιερουσαλήμ στο κανονικό της έδαφος, εξουσιοδότησαν τον Πατριάρχη Αντιοχείας να λάβει τα αναγκαία μέτρα, που περιλαμβάνουν τη διακοπή της κοινωνίας". 

Υπογραμμίζεται ακόμη πως η Ιερά Σύνοδος ''αποφάσισε να αναστείλει τη συμμετοχή του θρόνου της Αντιοχείας από όλες τις επισκοπικές συνελεύσεις στις χώρες της διασποράς μέχρι την παύση της επίθεσης των Ιεροσολύμων στο κανονικό της έδαφος".

Με μεγάλο ενδιαφέρον αναμένεται, σύμφωνα με πληροφορίες της Romfea.gr, τόσο από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, όσο και από την ελληνική κυβέρνηση και τις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες, ποια θα είναι η αντίδραση του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων στην διορία που έχει θέσει το Πατριαρχείο Αντιοχείας.

Το ερώτημα που τίθεται είναι αν θα επέλθει μία ρήξη που θα προκαλέσει πληγές στην ενότητα των Ορθοδόξων σε δύο τόσο ευαίσθητες περιοχές (Ιεροσόλυμα, Συρία) που πλήττονται άμεσα οι χριστιανικοί τους πληθυσμοί.

Σημεῖο τῶν καιρῶν: “Τό βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως ἐστώς ἐν τόπῳ Ἁγίῳ”, ἐν τῷ Ναῷ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ἐν ἔτει 2013!

Σημεῖο τῶνκαιρῶν:

“Τό βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως ἐστώς ἐν τόπῳ Ἁγίῳ”, ἐν τῷ Ναῷ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ἐν ἔτει 2013!

Σεβαστοί πατέρες, ἐπίσκοποι καί πρεσβύτεροι τῆς Μακεδονίας μας. Ἐπιθυμοῦμε διακαῶς νά σᾶς κάνουμε μετόχους στόν προβληματισμό καί τήν ἀγωνία μας γιά τήν ἑορτή καί πανήγυρη τοῦ Ἁγίου Δημητρίου στή Θεσσαλονίκη.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ὅτι ἐφέτος μέ τήν τριχεροῦσα Θεοτόκο καί τόν Μυροβλύτη θά προεξάρχει, ὡς ἐκλεκτός προσκεκλημένος, ὁ Οἰκουμενικός μας Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος,  γεγονός πού θά φέρει στήν πόλη τοῦ Ἁγίου Δημητρίου πολλούς Ἀρχιερεῖς ἀπ’ ὅλη τήν Ἑλλάδα καί φυσικά πολύ λαό.

Πρίν ἀπό ἕνα περίπου μήνα, στίς 20 Σεπτεμβρίου ἐ.ἔ. ὁ Πατριάρχης μας δήλωσε κατηγορηματικῶς γιά τή λεγόμενη «Οἰκουμενική κίνηση» ὅτι: «δέν ἐπιδιώκεται ἡ ἀποδοχή μιᾶς συγκρητιστικῆς ὁμολογίας καί δέν προδίδομεν τήν ὀρθοδοξίαν, ὡς κατηγορούμεθα, οὔτε ὑποστηρίζομεν οἰκουμενιστικᾶς ἀντιλήψεις, ἀλλά κηρύσσομεν πρός τούς ἑτεροδόξους καί πρός πάντας τήν Ὀρθόδοξον ἀλήθειαν».

Ὅμως, ἡ νύμφη τοῦ θερμαϊκοῦ μολύνθηκε καί μεταβλήθηκε σέ Σόδομα καί Γόμορρα κατά τό τριήμερο 14-16 Ἰουνίου ἐ.ἔ. μέ τή διοργάνωση ἐπαίσχυντης παρέλασης «ὁμοφυλοφιλικῆς ὑπερηφάνειας Gay Pride» μέ χορηγό τοῦ αἴσχους (4500 εὐρώ) τόν δήμαρχο Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη.

Ὁ κ. Μπουτάρης μέ τά ἔργα του ἀποδεικνύει συνεχῶς ὅτι εἶναι ἐκκλησιομάχος, ἀντίχριστος, ἀνθέλληνας καί θερμός φίλος καί προστάτης τῶν ὁμοφυλοφίλων.

Ἐάν, λοιπόν, ἀποκρύψει τό πραγματικό του πρόσωπο καί προβάλλει ὕπουλα τό προσωπεῖο τοῦ «φίλου» καί «συνεργάτη τῆς Ἐκκλησίας» στό πρόσωπο τοῦ Προκαθημένου τῆς Ὀρθοδοξίας, προσφέροντάς του τό «χρυσό κλειδί» τῆς πόλεως καί συνοδεύσει τόν Πατριάρχη στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, τότε θά ἐπαληθευθεῖ τό ἁγιογραφικό: «τό βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως ἐστῶς ἐν τόπῳ Ἁγίῳ» (Ματθ. κδ’ 15 καί Δανιήλ ιβ’ 1), πού σημαίνει ὅτι ὁ ὑποστηρικτής τῶν gay Μπουτάρης ἀντί νά ἐλεγχθεῖ καί νά ἐκδιωχθεῖ ἐκ τῆς Ἐκκλησίας, ἀπό τόν Πατριάρχη, σύμφωνα μέ τούς ἱερούς Κανόνες, ἀντίθετα, θά μετέχει τιμητικῶς στίς δοξολογίες, στίς λιτανεῖες καί στά συμπόσια, μολύνοντας μέ τήν παρουσία του τόν τόπο τῆς Θ. Λατρείας καί κατασκανδαλίζοντας τόν καταφρονημένο λαό τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος θά βλέπει νά διασπαθίζεται ὁ ὀβολός του σέ συμπόσια ἐκκλησιαστικῶν καί πολιτικῶν δωσίλογων ἀρχόντων οἱ ὁποῖοι θά ἀνταλλάσσουν πανάκριβα δῶρα (Ἀποκάλυψις ια’ 10), ἀπαγορεύοντας τόν πιστό λαό νά εἰσέλθει στόν Ἱ. Ναό «γιά λόγους ἀσφαλείας». (Ἀλήθεια, ὑπό ποία ἰδιότητα θά συμμετάσχει ο Μπουτάρης; τοῦ λυκο-φίλου τῆς Ἐκκλησίας ἤ τοῦ φιλότουρκου πολιτικάντη πού θά «ἑορτάσει»(;) τήν ἀπελευθέρωση ἀπό τόν …τουρκικό ζυγό;).

Ὁ Μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης Ζηζιούλας, «ὁ Μακεδών», κατά τήν διδασκαλία τοῦ μαθήματος τῆς δογματικῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, (στό Α.Π.Θ. τό 1991) σέ ἐρώτηση φοιτητή γιά τό ἄν ἡ Θεία λειτουργία ἤ κάποια ἄλλη ἐκκλησιαστική σύναξη μπορεῖ νά μεταβληθεῖ ἀπό εἰκόνα τοῦ Παραδείσου σέ εἰκόνα τῆς κολάσεως, ἀπάντησε: «Βεβαίως ναί, ἐάν τελέσωμε Θ. λειτουργία μόνο γιά λευκούς ἤ μόνο γιά ἄνδρες ἤ μόνο γιά παιδιά, ἀποκλείοντας τόν ὑπόλοιπο λαό τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν Ἱερά Σύναξη, γιατί τότε τήν μετατρέπουμε σέ ὁμαδοποίηση καί εἰκόνα τῆς κολάσεως». Παρομοίως καί ὅταν ὁ Πατριάρχης ἀναγκάζεται, λόγῳ προγράμματος, νά λειτουργήσει στό Ναό τοῦ Ἁγίου Δημητρίου μόνο μέ τούς «ἐπισήμους» ἤ νά συναντηθεῖ μόνο μέ τούς προϊσταμένους τῶν ἱ. Ναῶν, ἐπαληθεύει τούς λόγους τοῦ Μητροπολίτη Περγάμου, ἀλλά καί ὁδηγεῖται σέ τάσεις ἐλιτισμοῦ καί διοικητικοῦ Πρωτείου, ὥ μή γένοιτο.

Ἄς χρησιμοποιήσει τή σιδηρᾶ ράβδο του ὁ Πατριάρχης μας γιά τούς σκανδαλοποιούς ἄρχοντες, ὅπως ἔκανε ὁ τίμιος Πρόδρομος, ὁ Κύριος, οἱ ἅγιοι Χρυσόστομος, Φώτιος κ.ἄ. γιά τό καλό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Ἀμήν.  

ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΝΕΟΙ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

''όπως μίαν ημέραν νομοθετηθή (δι’) Οικουμενικής Συνόδου η κατάργησις της Ορθοδοξίας…''

Ο ιερομάρτυς Κοσμάς Φλαμιάτος (1786-1852) όταν ιδρυόταν η Θεολογική σχολή της Χάλκης είχε γράψει τα εξής

«Τούτου του νεωστί δι’ ενεργείας και επιβουλής καθιδρυθέντος Σεμιναρίου εις την Χάλκην της Κωνσταντινουπόλεως, σκοπός προς τοις άλλοις πολλοίς, υπάρχει, ίνα νοθεύσει κατά το πνεύμα της διαφθοράς και της πλάνης, κατά τον προσηλυτισμόν της Αγγλίας, όλους τους εσομένους Πατριάρχας, και όλην εν γένει την Ιεραρχίαν της Ανατολής, όπως μίαν ημέραν νομοθετηθή (δι’) Οικουμενικής Συνόδου η κατάργησις της Ορθοδοξίας…»!

Άραγε μιλούσε εμπαθώς ο μακαριστός Κοσμάς Φλαμιάτος; Ή μήπως υπερέβαλε; Είτε -το χειρότερο- πλανήθηκε ως “έχων ζήλο ου κατ' επίγνωσιν”;

Ας παρακολουθήσουμε τη δράση ενός μόνο εξ αυτών των αποφοίτων και καθηγητών της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης: του σχολάρχου Γερμανού Στρηνοπούλου (1907-1922) τότε Μητροπολίτου Σελευκείας και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπου Θυατείρων και Μεγάλης Βρεττανίας και Εξάρχου Δυτικής Ευρώπης του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Από τη συγγραφή της περιωνύμου εγκυκλίου του 1920 -του καταστατικού χάρτου της “Οικουμενικής κινήσεως”, μέχρι τη δημιουργία του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών. Μια και η εγκύκλιος αυτή σηματοδότησε την επίσημη έναρξη του Οικουμενισμού. Αυτά γράφει ο πολύς, γνωστός και μη εξαιρεταίος, Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου π. Γεώργιος Τσέτσης: «῾Η ᾿Εγκύκλιος τοῦ 1920 εἶχε συνταχθῆ ἀπὸ μίαν «῾Υποεπιτροπή», ἡ ὁποία «στὴν οὐσία ἦταν ὁ καθηγητικὸς σύλλογος τῆς ῾Ιερᾶς Θεολογικῆς Σχολῆς Χάλκης, δηλαδὴ ὁ Σχολάρχης Μητροπολίτης Σελευκείας Γερμανὸς Στρηνόπουλος (ὁ μετέπειτα Θυατείρων), καὶ οἱ καθηγηταὶ ᾿Αρχιμανδρίτης ᾿Ι. Εὐστρατίου, Διάκονος Β. Στεφανίδης, Β. ᾿Αντωνιάδης καὶ Π. Κομνηνός. ᾿Εν τούτοις ὁ ἰδιαίτερος ρόλος τοῦ Μητροπολίτου Σελευκείας στὴν σύνταξή της δὲν μπορεῖ νὰ ἀμφισβητηθεῖ» (Μ.Π. Γεωργίου Τσέτση, Οἰκουμενικὸς Θρόνος καὶ Οἰκουμένη - ᾿Επίσημα Πατριαρχικὰ Κείμενα, σελ. 56-57, , ἐκδόσεις ≪Τέρτιος≫, Κατερίνη 1989. Τοῦ Αὐτοῦ,῾Η Συμβολὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὴν ῞Ιδρυση τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν ᾿Εκκλησιῶν, σελ. 78 καί 80, ἐκδόσεις ≪Τέρτιος≫, Κατερίνη 1988. Β.Θ. Σταυρίδου - Ε.Α. Βαρέλλα, ῾Ιστορία τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, σελ. 54, ἐκδόσεις ≪Π.Ι.Π.Μ.≫, Θεσσαλονίκη 1996.)

"῾Επομένως, ὁ μητροπολίτης Γερμανὸς Στρηνόπουλος ἦταν ὁ καταλληλότερος γιὰ νὰ ἑρμηνεύση τὶς ἐκκλησιολογικὲς προϋποθέσεις τῆς ᾿Εγκυκλίου τοῦ 1920, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο καὶ ἔπραξε δημοσίως, μὲ ἰδιαίτερη μάλιστα σαφήνεια, κατὰ τὸ πρῶτο Παγκόσμιο Διαχριστιανικὸ Συνέδριο τῆς Κινήσεως≪Ζωὴ καὶ ᾿Εργασία≫ (Στοκχόλμη, 16-30.8.1925).

῾Ο Γερμανός, ὡς Θυατείρων πλέον μὲ ἕδρα τὸ Λονδῖνο, προτοῦ νὰ παρουσιάση τὴν ῎Εκθεσί του στὴν ῾Ολομέλεια τοῦ Συνεδρίου, «ἀναφέρθηκε διὰ μακρῶν στὴν ᾿Εγκύκλιο τοῦ 1920 καὶ ἐξέφρασε ὡρισμένες σκέψεις ὡς πρὸς τὶς ἀρχὲς ποὺ ἔπρεπε νὰ διέπουν τὶς διαχριστιανικὲς σχέσεις, ἔτσι ὅπως εἶχαν διατυπωθεῖ ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο», βάσει βεβαίως τῆς θεολογίας τῆς ≪Διευρυμένης ᾿Εκκλησίας≫.

«Εἶναι ἀνάγκη, εἶπε, νὰ συνειδητοποιήσουν οἱ ᾿Εκκλησίες ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἑνότητα, ὑπὸ τὴν στενὴ ἔννοια τῆς λέξεως ἔννοια, ποὺ ἑνώνει σ᾿ ἕνα σῶμα τὰ μέλη μιᾶς ὁποιασδήποτε κοινωνίας, ὑπάρχει καὶ μία ἄλλη, πιὸ περιεκτικὴ ἔννοια τῆς ἑνότητος, κατὰ τὴν ὁποία ὅλοι ὅσοι παραδέχονται τὴν θεμελιώδη διδασκαλία τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ, καὶ ἀποδέχονται Αὐτὸν ὡς Σωτῆρα καὶ Κύριο, θὰ ἔπρεπε νὰ θεωροῦν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο ὡς μέλη τοῦ ἰδίου σώματος καὶ ὄχι ὡς ξένους. Χωρὶς νὰ εἰσχωρήσουμε στὴν ἐξέταση τῶν δογματικῶν διαφορῶν ποὺ χωρίζουν τὶς ᾿Εκκλησίες, πρόσθετε ὁ Θυατείρων, πρέπει νὰ καλλιεργήσουμε αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἰδέα τῆς εὐρυτέρας ἑνότητος...» . (Μ.Π. Γεωργίου Τσέτση, ῾Η Συμβολὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου..., ἔνθ᾿ ἀνωτ., σελ. 101.)

Εἶναι σαφεστάτη τόσον ἡ διατύπωσις τῆς νεόκοπης θεολογίας τῆς ≪Διευρυμένης ᾿Εκκλησίας≫, ὅσο καὶ τὸ προτεινόμενο συγκρητιστικὸ πλαίσιο καλλιεργείας της."

Μάλιστα στὸ Προκαταρκτικὸ Συνέδριο τῆς Παγκοσμίου Κινήσεως ≪Ζωὴ καὶ ᾿Εργασία≫ (Γενεύη, 9-12.8.1920), κατὰ τὸ ὁποῖο ὁ Λουθηρανὸς ἀρχιεπίσκοπος Οὐψάλης τῆς Σουηδίας Σόδερμπλομ (Söderblom)«κρατῶν ἀνὰ χεῖρας τὴν ᾿Εγκύκλιον [τοῦ 1920] τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐξῆρε τὸ περιεχόμενον αὐτῆς», ο «ἐπισκέπτης» πατριαρχικὸς μητροπολίτης Σελευκείας Γερμανὸς(Στρηνόπουλος) ἐδήλωσε, ὅτι «οἱ σκοποὶ» τῆς Διασκέψεως ἐκείνης «βρίσκονταν σὲ ἁρμονία πρὸς τὴν ᾿Εγκύκλιο [τοῦ 1920], μὲ τὴν ὁποία τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρότεινε τὴν σύσταση μιᾶς “Κοινωνίας ᾿Εκκλησιῶν”...» (Μ. Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Τσέτση, ῾Η Συμβολὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὴν ῞Ιδρυση τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου ᾿Εκκλησιῶν, σελ. 99, ἐκδόσεις≪Τέρτιος≫, Κατερίνη 1988.)

Ποιος άλλος συμμετείχε ≪ὑπὸ τὴν ἰδιότητα τοῦ ἐπισκέπτου≫, στο εν λόγω Προκαταρκτικὸ Συνέδριο τῆς Παγκοσμίου Κινήσεως ≪Ζωὴ καὶ ᾿Εργασία≫; Ο τότε αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, μετέπειτα αρχιεπίσκοπος Αθηνών και εμπνευστής της ημερολογιακής αλλαγής ή καλύτερα ο υλοποιήσας την εγκύκλιο του 1920. Ο οποίος συμμετεῖχε, ὡς ᾿Αντιπρόσωπος τῶν ᾿Εκκλησιῶν τῆς ῾Ελλάδος (μαζὶ μὲ τὸν Οἰκουμενιστὴ ᾿Αμίλκα ᾿Αλιβιζᾶτο) καὶ τῆς Κύπρου και στὴν Προκαταρκτικὴ Συνέλευσι τοῦ Παγχριστιανικοῦ Συνεδρίου ≪Πίστις καὶ Τάξις≫ (Γενεύη, 12-20.8.1920).http://www.synodinresistance.org/Administration_el/1a5d001dTheokletos4-AK320.pdf

Ένα λοιπόν από τα 10 βήματα για την προσέγγιση του χριστιανικού κόσμου -που προϋπέθετε η περιώνυμος εγκύκλιος - περιελάμβανε τον κοινό παγχριστιανικό συνεορτασμό των μεγάλων εορτών της Χριστιανοσύνης. Που θα εξασφαλίζονταν με την υιοθέτηση από τους Ορθοδόξους του Φράγκικου ημερολογίου... Απορία γεννά το γεγονός πως τόσοι “συντηρητικοί” - αντιοικουμενιστές πατέρες και αδελφοί -πολυπράγμονες και λογιότατοι- έχουν προβεί σε αναλύσεις επί αναλύσεων αναφορικά με την εν λόγω εγκύκλιο και δείχνουν να προσπερνούν το ημερολογιακό ζήτημα.... Χαρακτηριστικά, επιδεικτικά και εκκοφαντικά... Επειδή ούτε αγράμματοι είναι, ούτε απρόσεκτοι, δυστυχώς αναπόδραστα προκύπτει το πασηφανές: δεν θέλουν να δικαιώσουν την ένσταση και αντίδραση αυτών που χλευαστικά αποκαλούν “παλαιοημερολογίτες”. Οι οποίοι ήδη από το 1924 αντιμετώπησαν την εορτολογική αλλαγή ως καινοτομία, ονομάζοντάς την φράγκεμα! Όντες οι μόνοι -στην πλειοψηφία τους αγράμματοι- εν μέσω πολυπραγμόνων και εγγραμμάτων, που διαισθάνθηκαν την επαπειλούμενη προδοσία που συγκάλυπτε η μεθόδευση. Και εύστοχα οι “ζηλωτές” αγιορείτες πατέρες ονόμασαν την νεοημερολογιτική καινοτομία ως το “δούρειο” εκείνο “ίππο” που έβαλε την Ορθόδοξο χριστιανοσύνη στη “λεωφόρο” του Οικουμενισμού.Αν κάποιοι στρουθοκαμηλίζουν επιλέγοντας να παραβλέπουν ή να παραγνωρίζουν τα γεγονότα, δικαίωμά τους. Η αλήθεια όμως δεν δύναται να αποκριβή. Και ευτυχώς που σε όλους αυτούς βρέθηκε κάποιος που έβαλε τα πράγματα στη σωστή διάσταση!

Μόνο ένας: ο ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Του Πανεπιστημίου Αθηνών πρωτοπρεσβύτερος π.Γεώργιος Μεταλληνός που ευθαρσώς και με παρρησία ετόνισε αυτή τη διάσταση! Τιμώντας την ακαδημαϊκή του ιδίοτητα ως πανεπιστημιακού δασκάλου και ιστορικού και σεβόμενος το ράσο που φέρει (εφημ. Καθημερινή 14/4/96 ).

"Η᾿Ανάσταση τοῦ Χριστοῦ δὲν παραμένει μόνο τὸ ἀμετακίνητο θεμέλιο τῆς πίστεώς μας («Εἰ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, ματαία ἡ πίστις ἡμῶν», Α´ Κορ. 15, 17), ἀλλὰ καὶ ὑπενθυμίζει τὴν τραγικότητα τῆς διαιρέσεως τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου τῆς ἐποχῆς μας. ῾Ο οἰκουμενικὸς - διαχριστιανικὸς διάλογος ἀποσκοπεῖ, ἀκριβῶς, στὴν ἄρση τῆς διαιρέσεως καὶ τὴν ἀποκατάσταση τῆς ἑνότητος. Οὐσιαστικὸ ὅμως βῆμα σ᾿ αὐτὴ τὴν κατεύθυνση θεωρεῖται στοὺς οἰκουμενιστικοὺς κύκλους ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα. ῾Η βεβιασμένη καί, τὸ σημαντικότερο, ὄχι πανορθόδοξη ἀπόφαση ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου (1923/1924) ὁδήγησε μὲν στὸν κοινὸ παγχριστιανικὸ ἑορτασμὸ τῶν Χριστουγέννων (καὶ τῶν ἀκινήτων ἑορτῶν), ὄχι ὅμως καὶ τοῦ Πάσχα (κινητῶν ἑορτῶν), ποὺ ἐξακολουθεῖ νὰ προσδιορίζεται στὸν ὀρθόδοξο κόσμο μὲ βάση τὸ ᾿Ιουλιανὸ (παλαιὸ) ἡμερολόγιο. Μία πρόσφατη (ἀρ. 150/26-5-95) Πατριαρχικὴ ᾿Εγκύκλιος ἐπανέρχεται στὴν ἀνάγκη «καθορισμοῦ» «κοινῆς ἡμερομηνίας ἑορτασμοῦ ὑφ᾿ ἁπάντων τῶν Χριστιανῶν τῆς μεγάλης ἑορτῆς τοῦ Πάσχα», ἐπιδιώκοντας ἔτσι τὴν προώθηση τῆς ἑνωτικῆς πορείας."

Για να καταλήξη επισημαίνοντας: "῎Ετσι κατανοεῖται ἡ ἐκκλησιαστικοκανονικὴ ἐντολὴ - ἀπὸ τὴν Α' Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ποὺ ἔλυσε τελεσίδικα τὸ θέμα τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, 325 μ.Χ., ὣς σήμερα - «μὴ μετὰ ᾿Ιουδαίων συνεορτάζειν», ποὺ ἰσοδυναμεῖ σήμερα μὲ τὸ «μὴ μεθ ᾿ ἑτεροδόξων συνεορτάζειν». Αὐτὸ δὲν εἶναι καρπὸς μισαλλοδοξίας, ἀλλὰ ἔκφραση ὑγιοῦς καὶ ἐνεργοῦ ἐκκλησιαστικῆς αὐτοσυνειδησίας. Γι᾿ αὐτὸ ἤδη τὸ 1582 ἡ ὀρθόδοξη ᾿Ανατολὴ ἀπέρριψε τὸ νέο ἡμερολόγιο, ὄχι γιὰ λόγους ἐπιστημονικούς, ἀλλὰ ἐκκλησιολογικούς, διότι ἡ εἰσαγωγή του συνδεόταν ἀπὸ τοὺς Δυτικοὺς καὶ τοὺς δικούς μας φιλενωτικοὺς μὲ τὴν ἐπιβολὴ ἑορτολογικῆς σύπτωσης ὡς διευκόλυνσης (de facto) καὶ «ἐκ τῶν κάτω» (στὴν πλατειὰ βάση) τῆς ἑνώσεως. Αὐτὸ τὸ πνεῦμα ἐνσάρκωνε καὶ ἡ ἀμφιλεγόμενη πατριαρχικὴ ᾿Εγκύκλιος τοῦ 1920, ὅταν ὡς πρῶτο βῆμα τῆς ἑνωτικῆς προσπάθειας τῆς ἐποχῆς μας προέβαλε «τὴν παραδοχὴν ἑνιαίου ἡμερολογίου πρὸς ταυτόχρονον ἑορτασμὸν τῶν μεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν ὑπὸ πασῶν τῶν ᾿Εκκλησιῶν». 

Προϋπόθεση τοῦ κοινοῦ «ἑορτασμοῦ τῶν χριστιανικῶν ἑορτῶν» δὲν εἶναι οἱ ἡμερολογιακές, διπλωματικὲς ἢ νομικιστικὲς συμφωνίες, ἀλλὰ «ἡ ἑνότης τῆς πίστεως καὶ ἡ κοινωνία τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος». Δηλαδὴ ἡ ἐμμονὴ στὴν κατανόηση τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς « ἰατρείου πνευματικοῦ » (῾Ι. Χρυσόστομος),νοσοκομείου δηλαδὴ τῆς ὑπάρξεως καὶ τῆς κοινωνίας καὶ μεθόδου θεραπείας. ῾Η ἰδεολογικοποίηση τοῦ Χριστιανισμοῦ ἢ ἡ ἀκαδημαϊκὴ ἐκδοχή του - νοσήματα τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου - ὄχι μόνο δὲν ὁδηγοῦν στὴν εὐκταία ἑνότητα, ἀλλὰ μᾶλλον ἀπομακρύνουν ἀπὸ αὐτήν. ῾Η ἑνότητα - ἕνωση, ποὺ κορυφώνεται στὴν῾Αγία Τράπεζα καὶ στὸ ῞Αγιον Ποτήριον, ἀπαιτεῖ τὸ «ὁμοθυμαδὸν» στὴν πίστη καὶ σύνολη τὴν ἐν Χριστῷ ζωή."


Αυτά έγραφε ο παπά Γιώργης προ 15 ετίας! Μόνος... Φωνή βοώντος εν τη ερήμω... Και τι δύναται να ανταπαντήση κάποιος; Ειδικά από αυτούς που τόσο εύκολα κι αβασάνιστα -αναπαράγοντας την γνωστή ρητορεία- σπεύδουν να άρουν το λίθο του αναθέματος προς τους “παλιοημερολογίτες”;

Όταν λοιπόν συγκροτηθεί η πανορθόδοξος αυτή Σύνοδος θα βρεθή κάποιος Μεταλληνός να πη τα πράγματα με το όνομά τους; Ή μήπως θα ψάχνουμε να βρούμε -εις μάτιν- τους φύλακες και στρατηγούς του π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου;

ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ by john-criket-4887

ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΛΑΙΟ ΜΑΣ BLOG

22 ΕΤΗ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ (22/10/1991-22/10/2013). Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ. (2ο ΜΕΡΟΣ)

Προσπαθεῖ, τέλος, νά συγκαλέσει μίαν "μεγάλην σύνοδον", γιά νά ἐπιλύσει δῆθεν ὑπάρχοντα προβλήματα τῆς παγκόσμιας ὀρθοδοξίας. Ἀληθινός σκοπός ὅμως τῆς Συνόδου αὐτῆς θά εἶναι ἡ ἀμνήστευση ὅλων τῶν αἱρετικῶν παραφυάδων τῆς Δύσεως μέ τίς ὁποῖες θά συναποτελέσει ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησία, κατά τό οἰκουμενιστικό κήρυγμά του, τήν ἑνιαία παγκόσμια ἐκκλησία, πού ὅμως δέν θά εἶναι ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀλλά ἐκκλησία τοῦ ἀναμενομένου ἀντιχρίστου!

Πρέπει, ὡστόσο, νά γνωρίζουμε ὅλοι ὅτι ἔχουμε Προτεσταντικὸ Οἰκουμενισμό, ἔχουμε Πα­πικὸ Οἰκουμενισμό, ἔχουμε Πανθρησκειακὸ Οἰκουμενισμό, ἔχουμε Οἰ-κονομικὸ Οἰ­κου­μενισμό, ἔχουμε Πολιτισμικὸ Οἰκουμενισμό, ἔχουμε Ἰατρικὸ, ἀκόμη, Οἰκουμενισμό.

            Ὁ Οἰκουμενισμὸς, ὅπως ἔλεγαν παλαιότερα οἱ γέροντες τῆς Ὀρθοδοξίας μας, κυλάει σήμερα στὶς φλέβες ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας καὶ μολύνει τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

            Ὁ Προτεσταντικὸς Οἰκουμενισμὸς πού κηρύσσει καί ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἀνατρέπει τὸ οἰκο­δό­μημα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Ἀρνεῖται τὴν ὕπαρξη τῆς Μιᾶς Ἁγίας Ἐκκλησίας, ποὺ ὁμολογοῦμε οἱ Ὀρθόδοξοι στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, ὅταν λέμε, μὲ ὅλη μας τὴν ψυχὴ καί μὲ ὅλη μας τὴν δύναμη, ὅτι πιστεύουμε εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία εἶναι ὁ Χριστὸς παρατεινόμενος εἰς τοὺς αἰῶνας.

            Ἡ Ὀρ­θό­δοξη Ἐκκλησία, ἡ διωκο-μένη Ἐκκλησία, ἔχει τὴν αὐτοσυνειδησία ὅτι εἶναι ἡ Μία, ἡ Μόνη, Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἡ Μόνη ἀ­σφα­λὴς ὁδὸς τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας,  ποὺ εἶναι τὸ στόμα τοῦ Χριστοῦ μας, κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Δαμασκηνό, τὸν θεοφόρο αὐτὸ διδά-σκαλο τῆς Οἰκουμένης, τὴν θεωροῦν ὡς ἀποκλειστικὴν ὁδὸν τῆς σωτη­ρίας !

            Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος λέγει ὅτι «οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν Πατέρα εἰ μή  δι’ ἐμοῦ».

            Καὶ πάλιν λέγει ὁ Κύριος: «Ἐγὼ εἰμί ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή», δὲν λέγει πώς εἶναι μία ὁδὸς, μία ἀλήθεια ἤ ὅτι ἔχει ζωή, ἀλλὰ ὅτι εἶναι ἡ μόνη Ὁδός, ἡ μόνη Ἀλήθεια, ἡ ὄντως Ζωή. Αὐτὸ ὁμολογοῦμε, αὐτὸ πιστεύουμε, καὶ αὐτὸ θὰ κηρύσσουμε μέχρι τέλους τῆς ζωῆς μας οἱ Ὀρθόδοξοι.

            Ὅσοι ἀποσχίσθηκαν ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία, αὐτοὶ εἶναι οἱ αἱρε­τι­κοί.  Ἡ αἵρεση καὶ τὸ σχίσμα ὁδηγοῦν τὸν ἄνθρωπο στὴν αἰώνια ἀπώλεια.

            Ὁ μόνος τρόπος γιὰ τὴν ἕνωση ὅλων τῶν χριστιανῶν εἶναι ἡ ἐπάνοδός τους στὴν μόναδική ἀληθινὴ Ἐκκλησία, στὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καί Ἀποστολική, Ὀρθό-δοξη Ἐκκλησία.

            Ἡ δι­είσδυ­ση, κυρίως, πρώτα τοῦ Προτεσταντικοῦ Οἰκουμενισμοῦ στὸ χῶρο τῆς Ὀρ­θοδοξίας, ὅπως γνωρίζουμε, ἄρχισε μὲ τὴν ἐγκύκλιο τοῦ 1902  τοῦ Πατριάρχη Κων/πόλεως Ἰωακεὶμ τοῦ Γ΄. Σ’ αὐτὴν ἀναγνωρίζεται γιὰ πρώ­τη φορὰ ὅτι οἱ κοινότητες τῆς Δύσεως, οἱ ἀναδενδράδες τοῦ Χρι­στιανισμοῦ, εἶναι καί ἀνα-γνωρίζονται ὡς ἀληθινὲς Ἐκκλησίες, μὲ τὶς ὁποῖες ζητοῦσε ὁ Ἰωακείμ ὁ Γ΄ προσέγγιση καὶ προλείανση τοῦ ἐδάφους, γιὰ νὰ καταστοῦν ὅλοι οἱ χριστιανοὶ μία ποίμνη ὑπὸ ἕνα ποιμένα.

            Ὁ Ἰωακεὶμ ὁ Γ΄ θεωρεῖται ἕνας ἀπὸ τοὺς πρωτεργάτες τοῦ Προτεσταντικοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

            Μετὰ, βεβαίως, ἔρχε­ται ἡ περιβόητη ἐγκύκλιος τοῦ 1920, ὅπου ἐξισώνεται ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκ­κλη­σία μὲ τὶς πολλὲς καὶ πλανεμένες παρασυναγωγὲς τῶν αἱρετικῶν.

            Τὸ Πα­τριαρ­χεῖο τὶς ἀναγνωρίζει καὶ τὶς ὀνομάζει «Ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ», «οἰκείας ἐν Χριστῷ, συσσώμους καὶ συγκληρονόμους τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ»!

            Βλάσφημες φράσεις, βλάσφημα κη-ρύγματα !

            Εἶναι αὐτὸ τὸ διάγγελμα, ποὺ ἀπετέλεσε, ὅπως οἱ ἴδιοι οἱ Οἰκουμενιστὲς τὸ ὀνομάζουν, τὸν «Καταστα­τικὸ Χάρτη» τῆς συμμετοχῆς τῶν Ὀρθοδόξων στὴν Οἰκου-μενικὴ κίνηση.

            Τὸ 1948 τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο γίνεται, δυστυχῶς, ἱδρυτικὸ μέλος τοῦ λεγο­μένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν» ἤ μᾶλλον τῶν κακοδοξιῶν.

            Ἐκτὸς ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρ-χεῖο, σταδιακὰ, ὅλα τὰ λοιπὰ Πατριαρχεῖα καὶ οἱ λοιπὲς Αὐτοκέφαλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ζήτησαν καὶ ἔγιναν μέλη τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν.

            Ὕστερα φθάνουμε στὸν διαβόητο Ἀθηναγόρα, τὸν μεγά­λο αὐτὸ ἀποστάτη, ὁ ὁποῖος, κατὰ μαρτυρίες αὐτοπτῶν καὶ ἀδιαβλήτων μαρ­τύρων, τυμπανίσθηκε, ὅταν πέθανε.

            Κατέρριψε κάθε φραγμὸ τῆς Ὀρθο-δοξίας πρὸς τὴν αἵρεση.

            Ὁ Ἀθηναγόρας, μέχρι τὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1950, ἀκολούθησε πιστὰ τὸν Προτεσταντικὸ Οἰκουμενισμό. Ἔφθασε στὸ σημεῖο νὰ ἀναγνωρίζει τοὺς πάστορες τοῦ Προτεσταντισμοῦ ὡς πραγματικοὺς ἱερεῖς, ποὺ τελοῦν τὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας!

            Ἀπευθυνόμενος σ’ ἕναν τέτοιο πάστορα, τὸν Ρότζερ Σούλτς, ἡγούμενο τῆς Προτεσταντικῆς Μονῆς τοῦ Τεζὲ στὴ Γαλλία, τοῦ εἶπε:

             «Εἶσθε ἱερεύς! Θὰ μποροῦσα νὰ λάβω τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὰ χέρια σας, θὰ μποροῦσα νὰ ἐξομολογηθῶ σ’ ἐσᾶς!».

            Ἐξάλου σὲ Πατριαρχικὸ μήνυμα, τὸ 1968, τόνισε ὅτι, ὅταν ἑνωθοῦν ὅλες οἱ ὑπάρ­χου­σες σήμερα Ἐκκλησίες, θὰ «ἐπανιδρύσουν» τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀπο­στολικὴ Ἐκκλησία, βλασφημῶντας κατ' εὐθεῖαν τό Πανάγιο Πνεῦμα καί τό ἔργο Του, τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκ­κλη­σία!

            Τὸ περίεργο εἶναι τὸ πῶς δὲν ξεσηκώθηκαν τότε οἱ Ὀρθόδοξοι, καὶ πολὺ περισσότερο οἱ δῆθεν ἀγρυπνοῦντες ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας, παρὰ μόνον τὸ λῆμμα τῆς εὐσεβείας, οἱ λίγοι, ὅπως πάντοτε λίγοι ἦσαν αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ἐκα­λοῦντο «νὰ κρατήσουν Θερμοπῦλες» καὶ νὰ ὑπερασπιστοῦν τὴν Ἀλήθεια τῆς Πίστεως.

            Ἀκολούθως, ὁ ἑπόμενος Πατριάρχης Δημήτριος, ποὺ ὅταν ἐξελέγη Πα­τρι­άρ­χης, ὑποσχέθηκε, γιὰ νὰ εἶναι ἀρεστὸς στὰ ἀφεντικά του,  ὅτι θὰ ἀκο­λουθήσει πιστὰ τὴν γραμμὴ τοῦ προκατόχου του Ἀθηνα-γόρα, στὸ Πασχαλινὸ μήνυμά του, τὸ 1974, ἔγραφε:

             «Ὅθεν καὶ ἡμεῖς ἀπὸ τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῆς μετὰ πάντων ἐπὶ γῆς τῶν εἰς Χριστὸν βαπτισθέντων καὶ Αὐτόν ἐνδυσαμένων ἑορτάζομεν τὸ Πάσχα, καὶ ὡς ἀδιαίρετον σῶμα βιοῦμεν Αὐτοῦ τὴν Ἀνά­στα­σιν, καθὼς ὤν εἷς ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν, ἕν εἶναι καί τὸ σῶμα αὐτοῦ ἡ Ἐκκλησία καὶ τὸ Πάσχα τῶν Χριστιανῶν».

            Ἐννοῶντας, βεβαίως, καὶ ὅλους τοὺς κακοδόξους, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν βάπτισμα ἀλλά ἔχουν ψευδὲς βάπτισμα, κατὰ τοὺς ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας.

            Στὸ δεύτερο διάγγελμά του γιὰ τὰ 25 χρόνια ἀπὸ τὴν ἵδρυση τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν εἶπε, ὅτι θεωρεῖ τὴν ἵδρυση καὶ τὴν λειτουργία τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν ὡς «μίαν τῶν ὁδῶν, τὴν ὁποίαν ἐξέλεξεν ὁ Κύριος -(μᾶλλον ὁ διάβολος)- τὴν ἐξέλεξε διὰ νὰ καταστήση περισσότερον ἀκουστὴν στοὺς ἀνθρώπους τὴν καινὴν ἐντολὴν τῆς ἀγάπης καὶ περισσότερον σεβαστὸν εἰς τὰς ἐκκλησίας Αὐτοῦ τὸ παράγγελμα πρὸς κατ-αλλαγήν, εἰρήνην καὶ ὁμό­νοιαν».

            Ἐπίσης κατὰ τὴν ἐπίσημον ἐπίσκεψίν του στὴν Ἀγγλία, στοὺς φιλτά­τους του Ἀγγλικανούς, οἱ ὁποῖοι χειροτόνησαν καὶ  ἱερίνες-παστορίνες ἀλλά καὶ ἐπισκοπίνες εἶπε: «Θὰ ἦτο ἀδια­νόητον νὰ ὀπισθο-χωρήσουν αἱ ἐκκλησίαι καὶ νὰ διακόψουν τοὺς θεολογικοὺς ἑνωτικοὺς διαλόγους των -(λόγω τῆς χειροτονίας ἐκείνης τῆς ἐποχῆς τῶν γυναικῶν)-τόσον τοὺς διμερεῖς, ὅσον καὶ τοὺς πολυμερεῖς, διότι ἀναμφιβόλως σήμερον οἱ χριστιανοὶ δὲν δυνάμεθα νὰ ζήσωμεν ὡς ἄλλοτε ἐν ἀπομονώσει ἀλλήλων, ἀλλὰ ἀντιθέτως ἔχομεν ἀμοιβαίαν εὐθύνην καὶ ἀλληλεξάρτησιν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. " (ὑπονοῶντας ὅλους τοὺς αἱρετικούς).

            Ὁ πατριάρχης δὲ Βαρθολομαῖος, ὁ νῦν πατριάρ­χης, ὅπως ἐπισημάνθηκε στή εἰσαγωγή τοῦ κειμένου μας, δὲν ὑστέρησε σὲ ἀπόψεις ὑπὲρ τοῦ Προτεσταντικοῦ Οἰκου-μενισμοῦ τήν τελευταία εἰκοσαετία τῆς πατριαρχείας του. Ἐξ ἄλλου διαβεβαίωσε ὅτι θά ἀκολουθοῦσε τήν γραμμή τῶν προκατόχων του, Δημητρίου καί Ἀθηνα-γόρα!   

            Ὁ Γάλ­λος Νέοορθόδοξος Θεολόγος Ὀλιβιὲ Κλεμὰν, πρώην Παπικὸς ποὺ μετα­στράφηκε στὴν Νεοημε­ρολο­γίτικη  ὀρθό-δοξη Ἐκκλησία, ἀναφέρει σὲ βιβλία του ποὺ ἔγραψε γιὰ τὸν Βαρθολομαῖο, ὅτι ὁ τελευ-ταῖος πρεσβεύει ὅτι,  ἡ Ὀρθό­δοξη Ἐκκλησία δὲν πι­στεύει ὅτι εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθο-λικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, ἀλλὰ ἁπλῶς μία ἀπὸ τὶς μείζονες ἐκ­φρά­σεις τοῦ Χριστιανισμοῦ, ποὺ ἔχει συνείδηση ὅτι μέσα της ὑπάρχει ἀκόμα ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία - γιατὶ βεβαίως ὡς Ἐκκλησία θεωροῦσε καὶ τὴν Λατινικὴ ἐκκλησία καὶ τοὺς Προτεστάντες.

            Γιαὐτό πρωτοστατεῖ σέ συμπροσ-ευχές μέ τούς Λατίνους καί τούς Προτε-στάντες, μέ τόν ἴδιο τόν Πάπα συλ-λειτουργεῖ τακτικά οὐνιτικά στή Ρώμη καί στήν Κωνσταντινούπολη, τόν ὁποῖον μάλιστα ἀποκαλεῖ ἀδελφό καί συλ-λειτουργό.

            Ἀπό τόν διαχριστιανικό Οἰκουμε-νισμό πέρασε πρό πολλοῦ ἤδη στόν διαθρησκειακό, γιαὐτό δέν διστάζει νά συμπροσεύχεται καί μέ ἐκπροσώπους τῶν διαφόρων δαιμονοθρησκειῶν, Μωαμε-θανῶν, Βουδδιστῶν, ἰνδουιστῶν, εἰδωλο-λατρῶν καί ἑβραίων, στόν Ἀμαζώνιο, στούς πάγους τῆς Γροιλανδίας, στή Νέα Ὑόρκη τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς, στό Βανκοῦβερ τοῦ Καναδᾶ, στό Νέο Δελχί καί σέ ὅλο τόν κόσμο.

            Ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἀπειλεῖ συχνά, διαγράφει ἤ κηρύσσει ἐκπτώτους, καί διώκει σκληρά, ὅταν μπορεῖ, ἀντι-οικουμενιστές ἱερεῖς καί θεολόγους ὅπως τόν π. Θεόδωρο Ζήση, ὁμότιμο καθηγητή τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης, τόν καθηγούμενο τῶν Μετεώρων ἀρχιμανδρίτη π. Ἀθανασίου καί τόν καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ξηροποτάμου π. Ἰωσήφ.

            Ὑποκινεῖ συνεχῶς τήν Ἱερά Ἐπι-στασία τοῦ Ἁγίου Ὄρους νά λαμβάνει σκληρά μέτρα ἀποκλεισμοῦ κατά τῆς ἀγωνιζομένης ὑπέρ τῆς φιλτάτης Ὀρθο-δοξίας Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου, ἐπειδή τοῦ εἶναι ἐμπόδιο στά σχέδιά του, γιά τήν πλήρη ὑποταγή τῆς Ὀρθοδοξίας στόν ἀντίχριστο Πάπα, τόν πρόδρομο τοῦ ἀντιχρίστου.

            Ὁ Πάπας, ὡς ὄργανο τοῦ διεθνοῦς Σιωνισμοῦ πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες κάλεσε τήν ἀνθρωπότητα νά παραδώσει τήν δια-κυβέρνησή της στήν παγκόσμια κυβέρνηση γιά νά ἐπιλυθεῖ τάχα ἡ τεχνητή οἰκονομική κρίση. Ἡ παγκόσμια κυβέρνηση ἑτοιμάζεται νά περάσει ἐπισήμως πλέον στό προσκήνιο ἀπό τήν ἀφάνεια, ἀπό τήν ὁποία παρασκηνιακά διακανόνιζε μέχρι τώρα τίς τύχες τῶν ἐθνῶν.    

            Ὁ κ. Βαρθολομαῖος συνετέλεσε τήν τελευταία εἰκοσαετία τά μέγιστα στόν ἀστυνομικό καί λιμενικό ἀποκλεισμό τῆς νόμιμης καί πολυπληθοῦς ἀδελφότητος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου, μέ συνέπεια νά κινδυνεύουν οἱ ἀδελφοί νά πεθάνουν ἀπό τήν πεῖνα καί οἱ γέροντες Μοναχοί νά μήν  ἔχουν ἰατροφαρμακευτική περίθαλψη.

            Θεμελίωσε ἄλλο κονάκι στίς Καρυές, ὅπου ἐγκατέστησε παρανόμως καί κατά παράβαση τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτη τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἄλλη ἀδελφότητα, ἀπό μή ἁγιορεῖτες μοναχούς, πού σφετερίζεται τό ὄνομα τῆς Παραδοσιακῆς Μονῆς.

            Ταυτόχρονα ἐπιδιώκει τήν κατάλυση τοῦ ἀπό αἰῶνες αὐτοδιοικήτου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τοῦ ὁποίου θέλει νά εἶναι καί πραγματικός διοικητής καί ὄχι νά ἔχει μόνον τήν πνευματική διοίκηση, ἀφοῦ ἐξαρτᾶ τίς ἐνέργειες τῶν ἡγουμένων ἀπό τήν προηγούμενη ἄδειά του!

            Μέ τήν συμπαράσταση καί τήν ὑπόδειξη τοῦ κ. Βαρθολομαίου διώκονται οἱ Πατέρες τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου καί δικαστικά. Σύρονται στά δικαστήρια ὡς ἐγκληματίες, ἐπειδή ἐπιμένουν νά μήν ἐγκαταλείψουν τήν Μονήν τῆς μετανοίας τους καί ἐπειδή ἔχουν διακόψει τό μνημόσυνόν του κατά τούς Ἱερούς Κανόνες!

            Προσπαθεῖ, τέλος, νά συγκαλέσει μίαν "μεγάλην σύνοδον", γιά νά ἐπιλύσει δῆθεν ὑπάρχοντα προβλήματα τῆς παγκόσμιας ὀρθοδοξίας. Ἀληθινός σκοπός ὅμως τῆς Συνόδου αὐτῆς θά εἶναι ἡ ἀμνήστευση ὅλων τῶν αἱρετικῶν παραφυάδων τῆς Δύσεως μέ τίς ὁποῖες θά συναποτελέσει ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησία, κατά τό οἰκουμενιστικό κήρυγμά του, τήν ἑνιαία παγκόσμια ἐκκλησία, πού ὅμως δέν θά εἶναι ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀλλά ἐκκλησία τοῦ ἀναμενομένου ἀντιχρίστου!

            Ταυτόχρονα, σ' αὐτήν τήν ἑτοιμαζόμενη ληστρική "μεγάλη σύνοδο", θά προσπαθήσει νά λάβει ἀποφάσεις γιά καταδίκη τῶν Ὀρθοδόξων, πού δέν τόν μνημονεύουν καί ἀποκαλύπτουν τά αἱρε-τικά του φρονήματα!  Στά θέματα τῆς ληστρικῆς ψευδοσυνόδου περιλαμβάνονται ἀπό παλαιότερα ἡ συντόμευση τῆς νηστείας τῶν τεσσαρακοστῶν καί τῆς Τετάρτης καί Παρασκευῆς, ἡ ἀναθεώρηση τοῦ ἡμερο-λογίου τῆς ἐκκλησίας καί στίς περιοχές πού ἀκολουθεῖται ἀκόμη τό παλαιό ἡμερολόγιο, καί ὁ καθορισμός ἑνιαίου ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα παγκοσμίως γιά ὅλους τούς χριστιανούς, ὀρθοδόξους, παπικούς, Προ-τεστάντες καί Μονοφυσίτες!

            Ὁ ἀντίδικος ἑτοιμάζεται νά κάνει τήν τελευταία λυσσαλέα ἐπίθεσή του κατά τῆς ἀμωμήτου νύμφης τοῦ Χριστοῦ, τῆς φιλτάτης Ὀρθοδοξίας καί νά συμπαρασύρει μέ τά ὄργανά του, ὅπως ὁ κ. Βαρθολομαῖος καί ὅσοι συντάσσονται μαζί του, στήν ἀπώλεια ὅσον τό δυνατόν περισσοτέρους, ἐμεῖς ὅμως θά μείνουμε πιστοί εἰς ἅ ἐπιστώθημεν καί ἐδιδάχθημεν, πιστοί στό κέλευσμα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου "στήκετε καί κρατεῖτε τάς παραδόσεις".         

            Ἄς δράμουμε, λοιπόν, εὐλογημένοι, ἀδελφοί, καί πάλι ἐπί τά πηγάς τῶν ὑδάτων. Ἄς πιοῦμε τό ὕδωρ τό ζῶν ἀπό τήν μόνη καθαρή πηγή τῆς 'Ορθοδοξίας καί ἄς ἱπτάμεθα ἀσφαλεῖς μετά τῶν ἀετῶν τῆς Θεολογίας  στό πνευματικό στερέωμα τῶν Θεοφόρων Πατέρων καί τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

            Κοινωνήσατε, ὅσοι θέλετε νά συγκαταλεχθῆτε μέ τούς φίλους τῆς Παρθένου καί τοῦ Χριστοῦ μας, μέ τούς ἀγωνιζομένους καί χλευαζομένους (ὡς παλαιοημερολογίτας) ἀδελφούς Σας, πού κρατοῦν μέ μύριες θυσίες τόν πολύτιμον μαργαρίτην τῆς Πίστεως. Κοινωνήσατε τοῦ φωτός καί τῆς Χάριτος τῆς ἀδιαίρετης Ἐκκλησίας τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τῶν θεοκηρύκων Ἀποστόλων, καί τότε, τά μάτια πού πίστευαν ὅτι βλέπουν θά δοῦν τό φῶς τό ἀληθινόν.

            Ὁ Κύριος στούς ἔσχατους καιρούς πού ζοῦμε, ὅπου τελειώνουν οἱ καροί τῶν ἐθνῶν καί ἀρχίζουν οἱ χρόνοι τῆς βασιλείας Του, καλεῖ ἀπό τά πέρατα τῆς οἰκουμένης καί συνάζει τούς δούλους του, γιά νά ἑτοιμαστοῦν νά πολεμήσουν τόν ὠρυόμενο λέοντα, ἀντίδικόν μας, πού γνωρίζει ὅτι ὀλίγον χρόνον ἔχει καί πού ζητεῖ ἀπ-εγνωσμένα ποιόν νά καταπιεῖ. 

            Ὁ Κύριος τῆς Δόξης Ἰησοῦς Χριστός ἐξῆλθεν νικῶν καί ἵνα νικήσει!                                                                                               

            Αὐτός εἶναι ἡ ἀρχή καί τό τέλος. Τό Α καί τό Ω τῆς παγκόσμιας ἱστορίας. "Ἐξῆλθεν νικῶν καί ἵνα νικήση καί ἀποδώσει ἑκάστῳ κατά τά ἔργα αὐτοῦ", ὅταν πάλιν ἔλθει καί θά τρέμουν τά Σύμπαντα. Ὅταν ἔλθει γιά νά κρίνει ζῶντας καί νεκρούς. Τῆς βασιλείας Αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος.

            Αὐτῷ, τῷ Χριστῷ, τῷ μόνῳ ἀληθινῷ Θεῷ, σύν τῷ ἀνάρχῳ Αὐτοῦ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι  εἴη ἡ δόξα καί τό κράτος, ἡ τιμή καί προσκύνησις, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ ''ΑΓΙΟΙ ΚΟΛΛΥΒΑΔΕΣ'' 

22 ΕΤΗ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ (22/10/1991-22/10/2013). Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ.

«....σ' αὐτήν τήν ἑτοιμαζόμενη ληστρική "μεγάλη σύνοδο", θά προσπαθήσει νά λάβει ἀποφάσεις γιά καταδίκη τῶν Ὀρθοδόξων, πού δέν τόν μνημονεύουν καί ἀποκαλύπτουν τά αἱρετικά του φρονήματα!  Στά θέματα τῆς ληστρικῆς ψευδοσυνόδου περιλαμβάνονται ἀπό παλαιότερα ἡ συντόμευση τῆς νηστείας τῶν τεσσαρακοστῶν καί τῆς Τετάρτης καί Παρασκευῆς, ἡ ἀναθεώρηση τοῦ ἡμερολογίου τῆς ἐκκλησίας καί στίς περιοχές πού ἀκολουθεῖται ἀκόμη τό παλαιό ἡμερολόγιο, καί ὁ καθορισμός ἑνιαίου ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα παγκοσμίως γιά ὅλους τούς χριστιανούς, ὀρθοδόξους, παπικούς, Προτεστάντες καί Μονοφυσίτες!».

Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὁ Κύριος Σαβαὼθ ἀποκαλύπτεται ὅτι μόνον Αὐτός εἶναι ὁ Ἕνας καί Μοναδικός Θεός, στόν Ὁποῖο ὀφείλει νά πιστεύει καί Αὐτόν νά προσκυνεῖ ὁ Ἰσραηλιτικός λαός:

            «Ἄκουε Ἰσραήλ, Κύριος ὁ Θεός σου Εἷς ἐστίν. Αὐτῷ μόνῳ προσκυνήσεις καὶ αὐτῷ μόνῳ λατρεύσεις. Οὐκ ἔσονταί σοι θεοί ἕτεροι πλὴν ἐμοῦ».

Στὴν δέ Καινὴ Διαθήκη ὁ μαθητὴς τῆς ἀγάπης καί υἱὸς τῆς Βροντῆς,  Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος δικηρύσσει:

            « Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος. Οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρὸς τὸν Θεόν. Πάντα δι᾿ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν, ὃ γέγονεν». «Ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων. Καὶ τὸ φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει, καὶ ἡ σκοτία αὐτὸ οὐ κατέλαβεν.».

            Γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Εὐαγγελίου, τούς Ἁγίους Πατέρες μας καί τήν πνευματική μας ἐμπειρία ὅτι μόνον ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ φῶς, ἡ ἀνάσταση, ἡ ὁδός, ἀλήθεια καί ἡ ζωή!

            "Ἐγώ", λέγει ὁ Κύριος, «εἰμὶ τὸ φῶς τοῦ κόσμου, ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσει ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ᾿ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς.» "Ἦν τὸ φῶς τὸ ἀληθινὸν, ὃ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον. Ἐν τῷ κόσμῳ ἦν καὶ ὁ κόσμος δι’ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ ὁ κόσμος αὐτὸν οὐκ ἔγνω".

            "Εἰς τὰ ἴδια ἦλθε" ὁ Κύριος τῆς δόξης, ἔγινε ἄνθρωπος δι’ ἡμᾶς καί διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν, "καὶ οἱ ἴδιοι Αὐτὸν οὐ παρέλαβον", ἐκτός ὀλίγων καί ἐκλεκτῶν. Οὔτε τότε Τόν δέχθηκαν κατά τήν ἐνανθρώπησή Του καί τήν παρουσία Του ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους, οὔτε κατά τήν διάρκεια τοῦ ῥοῦ τοῦ χρόνου τῆς ἀνθρώπινης Ἱστορίας. Πολύ περισσότερο σήμερα δέν Τόν δέχονται οἱ πολλοί, στὴν ἐποχὴ τῆς ἀπο­στασίας τῶν προδρόμων τοῦ ἀντιχρίστου.

             "... Ὅσοι ὅμως ἔλαβον Αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τὸ Ὄνομα Αὐτοῦ, οἳ οὐκ ἐξ αἱμά­των, οὐδὲ ἐκ θελήματος σαρκὸς, οὐδὲ ἐκ θελήματος ἀνδρός, ἀλλ’ ἐκ Θεοῦ ἐγεννήθησαν.

            "Ὅσοι δέν εἶναι γεννημένοι ἐξ αἵματος οὔτε ἀπό τό θέλημα τῆς σάρκας, οἱ υἱοί τῆς βασιλείας, οἵτινες οὐ μή γεύσονται θανάτου ἕως ἄν ἴδωσιν τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐρχομένην καί ἐλθοῦσα ἐν δυνάμει, πιστεύουν καί κηρύσσουν ὅτι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός, εἶναι ἡ ὁδός πού ὁδηγεῖ πρός τόν Πατέρα, πού "σὰρξ ἐγέντο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν καὶ ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν Αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρὰ Πατρὸς, πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας".

             Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος μαρτυρεῖ διά μέσου τῶν αἰώνων περὶ Αὐτοῦ, καὶ κέκραγεν λέγων, "οὗτος ἦν ὃν εἶπον, ὁ ὀπίσω μου ἐρχόμενος, ἔμ­προ­σθέν μου γέγονεν, ὅτι πρῶτός μου ἦν…".

            «Καὶ ἐκ τοῦ πληρώματος Αὐτοῦ ἡμεῖς πάντες ἐλάβομεν καὶ χάριν ἀντὶ χάριτος, ὅτι ὁ Νόμος διὰ Μωϋσέως ἐδό­θη», «ἡ Χάρις καὶ ἡ ἀλήθεια", στὴν ὁποία ζῆ ἡ Ἐκκλησία μετὰ τὴν Ἁγίαν Πεντη­κοστὴν, "διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο.»

            Ἐντελῶς ἀντίθετο πρός τό ἀνωτέρω κήρυγμα τοῦ υἱοῦ τῆς Βροντῆς, τῶν Προ-φητῶν, ὅλου του Εὐαγγελίου, τῶν θεοφόρων Πατέρων μας Μεγάλων Διδα-σκάλων καί Ἱεραρχῶν καί τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἶναι τό κήρυγμα τῶν Οἰκου-μενιστῶν καί κατ' ἐξοχήν τοῦ πρωτοστάτου τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου.

            - Τί εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός πού κηρύσσει εἴκοσι χρόνια τώρα ὁ κ. Βαρθολομαῖος;

            Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι ἄρνηση της Πίστεως στόν Χριστόν. Ἀκυρώνει τό ἔργο τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας Του, ἀφοῦ κηρύσσει ὅτι ὅλοι πρός τόν Θεόν πηγαίνουμε ὁ καθένας ἀπό τόν δικό του δρόμο. Ὁ δρόμος αὐτός δέν εἶναι γιά τόν κ. Βαρθολομαῖο μόνον ὁ Χριστός! Τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι γιά τόν κ. Βαρθολομαῖο μόνον ἡ ἁγιωτάτη Ὀρθο-δοξία. Ὑπάρχουν γιά τόν κ. Βαρθολομαῖο καί ἄλλοι δρόμοι, κηρύσσει ἔμπρακτα ὁ κ. Βαρθολομαῖος, γιατί συμπροσεύχεται ἀκόμη καί μέ Μωαμεθανούς, Βουδιστές, Ἰνδουιστές, Εἰδωλολάτρες καί Ἑβραίους. Τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἐκκλησία εἶναι διασπασμένη σέ πολλά τμήματα τῶν Παπικῶν, τῶν Προτεσταντῶν καί τῶν Μονοφυσιτῶν γιά τόν κ. Βαρθολομαῖο καί μόνον ὅταν αὐτά τά κομμάτια θά ἐπανενωθοῦν θά συν-αποτελέσουν τήν μία, ἁγία, καθολική καί ἀποστολική ἐκκλησία.

Ἀνατρέπει, ἑπομένως, ὁ κ. Βαρθο-λομαῖος τό ἕνα καί μοναδικό θεμέλιό της σωτηρίας, ἀφοῦ θεμέλιο ἄλλο δέν εἶναι δυνατόν νά θέσει κανείς ἐκτός ἀπό τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Ἰουδαίοις μέν σκάνδαλο, Ἔλλησι δέ μωρία, ἀλλά ἡμῖν τοῖς πιστοῖς τεῖχος καί κραταίωμα καί καταφυγή καί σωτηρία.

            Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι αἵρεση ἐκκλησιομάχος.  Ἀνατρέπει τό θεμέλιο τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος, τήν πίστη στόν Χριστόν μας, τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν, τήν ἐλπίδα καί τήν ζωή τοῦ κόσμου.

            Ἡ προσδοκία τῶν ἐθνῶν, ὁ πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος, ὁ θαυμαστός σύμβουλος, ὁ ἄρχων τῆς εἰρήνης ὁ Θεός ὁ ἰσχυρός εἶναι μόνον ὁ Χριστός μας. 

             Μόλις ἀποδεχθεῖ κανείς ἤ πεῖ ὅτι σώζονται καί οἱ αἱρετικοί ἤ οἱ ἀλλόθρησκοι, πού δέν εἶναι μέλη τοῦ Σώματος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἀναχωρεῖ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν ψυχή του.

             Ὅλοι οἱ ἀνησυχοῦντες γιά τήν σω-τηρία τους σήμερα ἔχουν ἀντιληφθεῖ τί συμβαίνει στόν χῶρο τῆς ἐκκλησίας. Πολλοί, ὡστόσο, πιστεύουν ὅτι τότε θά πρέπει νά ἀποκηρύξουν τούς ποιμένες ποῦ ἀκο-λουθοῦν μέχρι σήμερα, ὅταν ἔλθει μέ ἐπίσημες ἑνώσεις τό κοινό ποτήριο μέ τούς Λατίνους.

            Ἡ ἄποψη αὐτή εἶναι πέρα γιά πέρα ἐσφαλμένη.

            Οἱ συμπροσευχές τῶν Νεοημερο-λογιτῶν ἐπισκόπων, ἱερέων, διακόνων καί πιστῶν μέ τούς Λατίνους καί τούς Προτεστάντες, τούς Μωαμεθανούς, τούς Ἑβραίους καί τούς Βουδιστές, ἤ  οὐνιτική συνιερουργία μέ τόν Πάπα καί ἡ δια-κοινωνία τοῦ κ. Βαρθολομαίου μέ τούς Λατίνους, ἡ ἕνωση μέ τούς Μονοφυσίτες  στό Σαμπεζύ, καί  στό Μπαλαμάντ μέ τούς Λατίνους, καί τά κοινά διαγγέλματα μέ τόν Πάπα, ὅλα αὐτά συνθέτουν τήν τραγική εἰκόνα τοῦ πάλαι ποτέ διαλάμψαντος ἐνδόξου πατριαρχείου τῆς Πόλεως.

            Ἤδη ὅμως ψυχορραγοῦν πνευματικά καί οἱ πιστοί ποῦ ἀκολουθοῦν τέτοιους ποιμένες.

            Ἡ ἀποσύνθεση ἄρχισε.

            Ὁ δεύτερος θάνατος ἐπί θύραις.

            Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, θεολογῶντας περί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί συνοψίζοντας τήν Παλαιά καί τήν Καινή Διαθήκη, ὅταν τόν κατηγόρησαν καί τοῦ εἶπαν:

 «πόθεν ἡμῖν ἐπεισάγεις ξένον Θεόν καί ἄγραφον;» ἤτοι τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἀπά-ντησε τά ἑξῆς :

            -Στήν Παλαιά Διαθήκην ἐδηλώθη ὁ Θεός Πατήρ, εἰς δέ τήν Καινήν ὁ Υἱός, καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν ἐμπολιτεύεται τό Πνεῦμα τό Ἅγιον.

            Στήν Χάριν τῆς Πεντηκοστῆς, στήν Χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος ζοῦμε κι ἐμεῖς οἱ ἔσχατοι καί περιλειπόμενοι Ὀρθό-δοξοι σήμερα καί ὡς θησαυρόν πολύτιμον διακρατοῦμε καί ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τήν ἁγιωτάτην Ὀρθόδοξον Πίστιν καθαρή ἀπό κάθε αἱρετική ἐπιμειξία!

Θά ρωτήσουν πολλοί, ἄραγε, ὁ ἀγώνας τόν ὁποῖο κάνουν οἱ Ὀρθόδοξοι γιά τήν διατήρηση ἀπαραχάρακτης τῆς Ὀρθο-δόξου ἀληθείας καί τοῦ δόγματος, μήπως εἶναι ἕνας ἀγώνας θεωρητικός;

            Θά θέσουμε καί ἐμεῖς ὅμως τό ἐρώτημα:

            -Γιατί οἱ Πατέρες μας ἀγωνίσθηκαν μέχρις αἵματος γιά τήν διαφύλαξη τῆς ἀληθείας καί τῆς καθαρότητος τοῦ δόγματος, μέσα κατ' ἐξοχήν ἀπό τίς Οἰκουμενικές καί Πανορθόδοξες Συνόδους;

            -Γιατί κατεδίκασαν τούς αἱρετικούς καί τούς ὑπέβαλαν σέ φρικτά ἀναθέματα καί φρικτές ἀρές;

            -Γιατί ἔγιναν οἱ ἑπτά Οἰκουμενικές Σύνοδοι;

            -Γιατί ἔγιναν οἱ Πανορθόδοξες Σύνοδοι;

            - Γιατί ὑπῆρξαν μυριάδες μυριάδων ὁμολογητές ὑπέρ τῆς Πίστεως; 

            -Ποιά εἶναι ἡ σημασία, ἐν κατακλείδι, τοῦ δόγματος στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας;  

            Τήν ἀπάντηση γιά τή σημασία τοῦ δόγματος τήν δίνει ὁ μεγάλος Σέρβος θεολόγος, πατήρ Ἰουστίνος Πόποβιτς.

            Στούς Ἁγίους, λέγει, στούς βίους τῶν ἁγίων! Στή θριαμβεύουσα Ἐκκλησία!  Σ’ αὐτήν τήν Ἐκκλησία πού εἶναι εἰς τόν Οὐρανόν. Ἐκείνων τῶν Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι κατεγράφησαν εἰς τό Βιβλίον τῆς ζωῆς. Στούς βίους τῶν Ἁγίων καταδεικνύεται κατά τόν πλέον ὀφθαλμοφανῆ τρόπον, ὅτι τά δόγματα δέν εἶναι μόνον ὀντολογικές Ἀλήθειες, καθ' ἐαυτές, καί δι’ ἑαυτές. Ἀλλά ὅτι τό κάθε δόγμα εἶναι πηγή ζωῆς αἰωνίου, πηγή ζωῆς ἀληθινῆς, καί τῆς γνησίας πνευματικότητος, σύμφωνα μέ τό παναληθές Εὐαγγέλιον τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Μοναδικοῦ καί ἀναντικαταστάτου Σωτῆρος καί Κυρίου, ὁ Ὁποῖος λέγει: «Τά ρήματα ἅ ἐγώ λαλῶ πνεῦμά ἐστι καί ζωή».

            Διότι κάθε ρῆμα Κυρίου, κάθε λόγος τοῦ Θεοῦ, προχέει μίαν δύναμιν σωστικήν, ἁγιαστικήν, ἡ ὁποία χαριτώνει, ζωοποιεῖ καί μεταμορφώνει θαυματουργικά.

            Ἄνευ τῆς Ἁγίας δογματικῆς ἀληθείας περί τῆς Ἁγίας Τριάδος,  δέν θά εἴχαμε τίς θεῖες ἐνέργειες ἀπό τήν Ἁγίαν Τριάδα, τίς ὁποῖες ἀντλοῦμε ἐκ τῆς ὀρθῆς Πίστεως καί οἱ ὁποῖες μᾶς ζωοποιοῦν, μᾶς ἁγιάζουν, μᾶς σώζουν καί μᾶς θεώνουν.

             Ἄνευ τῆς Ἁγίας Ἀληθείας περί τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ δέν ὑπάρχει σωτηρία γιά τόν ἄνθρωπο, διότι ἀπό τήν Ἀλήθειαν αὐτήν, ὅταν τήν ζεῖ ὁ ἄνθρωπος, πηγάζει ἡ Θεία δύναμις, πού σώζει ἀπό τήν ἁμαρτία, ἀπό τόν θάνατο καί ἀπό τόν διάβολο. Καί αὐτή ἡ δογματική Ἀλήθεια περί τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ, μήπως δέν ἔχει μαρτυρηθεῖ σαφέστατα στούς βίους τῶν ἀναριθμήτων Ἁγίων;

             Ἐπειδή δι’ αὐτό ἀκριβῶς οἱ Ἅγιοι εἶναι ὄντως ἅγιοι, διότι ζοῦν ὅλον τόν Θεάνθρωπον Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, ὡς τήν ψυχήν τῆς ψυχῆς τους, ὡς τήν συνείδησιν τῆς συνειδήσεώς τους, ὡς τόν νοῦν τοῦ νοός τους, ὡς τήν ὕπαρξιν τῆς ὑπάρξεώς τους. 

            Αὐτό τό διετύπωσε ὁ μέγας Ἀπόστολος Παῦλος, ὁ Κήρυκας τῶν Ἐθνῶν, ὅταν λέγει: «ζῶ δέ οὐκέτι, ζεῖ δέ ἐν ἐμοί Χριστός».  Οἱ Ἅγιοι εἶχαν ἐνχριστωθεῖ, εἶχαν ἐγκολπωθεῖ τόν Χριστόν, καί ζοῦσαν διά τόν Χριστόν, ἀνέπνεαν διά τόν Χριστόν, τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν!

            Ἐμβαθύνατε κι ἐσεῖς ἀδελφοί, μᾶς προτρέπουν οἱ Ἅγιοι, ἐμβαθύνατε εἰς τούς βίους τῶν Ἁγίων. Εἰς τήν ζωήν Ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν τήν Θριαμβεύουσαν Ἐκκλησίαν καί ἀγωνίσθηκαν μέχρις αἵμα-τος γιά τήν ἁγιωτάτην Ὀρθόδοξον πίστιν καί τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ποῦ ἀποτελεῖ Αὐτή μόνη τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ μας. Δι' Αὐτῆς παρατείνεται ὁ Χριστός εἰς τούς  αἰῶνας, καί Αὐτή ἀποτελεῖ τήν ἐγγύηση τῆς μονιμότητος τῆς θεώσεως διά τῆς παροχῆς στούς πιστούς Της τῆς Σάρκας καί τοῦ Αἵματός Του, εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν αἰώνιον!

            Ἰδού ἀπό ὅλους αὐτούς τούς μετόχοους τῆς ἀθανασίας καί τῆς αἰώνιας ζωῆς, τούς Ἁγίους, ἀκτινοβολεῖ ἡ χαρισμα-τική, ἡ ζωοποιός καί σωστική δύναμις τῆς Ὑπεραγίας μας Θεοτόκου, ἡ ὁποία τούς ὁδήγησεν ἀπό ἄσκηση σέ ἄσκηση, ἀπό ἀρετή εἰς ἀρετήν, ἀπό τήν νίκη κατά τῆς ἁμαρτίας  στήν νίκη κατά τοῦ θανάτου, ἀπό τήν νίκη κατά τοῦ θανάτου  στήν νίκη κατά τοῦ διαβόλου. Αὐτή τούς εἰσάγει εἰς τήν πνευματικήν χαράν, ὅπου δέν ὑπάρχει ὀδύνη, λύπη καί στεναγμός, ἀλλά εἰρήνη καί χαρά ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ. Χαρά καί εἰρήνη ἀπό τήν κερδισμένη νίκη ἐναντίον κάθε ἁμαρτίας, κάθε πάθους, κάθε θανάτου καί κάθε πονηροῦ πνεύματος διά τῆς Ὀρθο-δόξου Πίστεως πού εἶναι ἡ νίκη ἡ νικήσασα τόν κόσμον!   

            Στή συνέχεια θά δοῦμε πιό ἀναλυτικά, πῶς ἀνατρέπεται τὸ Ὀρθό­δοξο Ἐκκλησιαστικὸ δόγμα ἀπό τήν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί ἀπό τούς πρωτοστάτες του, ὅπως αὐτό γίνεται κατ' ἐξοχήν ἀπό τόν οἰκουμενιστή πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο;

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ