Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου 2016

Ολίγα τινά περί του Αναιτίου Σχίσματος του 1995



Με αφορμή αυτήν την δημοσίευση λάβαμε δύο απαντήσεις. Η πρώτη (εδώ) προέρχεται από τον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο της Συνόδου του κ. Μακάριο, ενώ η δεύτερη από τον αξιότιμο Διαχειριστή του ιστολογίου "Σάλπισμα" σε μορφή σχολίων (25 τον αριθμό) που δημοσιεύθηκαν στην ανάρτησή μας.
Σχετικά με την πρώτη έχουμε να παρατηρήσουμε πως ακολουθείται η γνωστή τακτική που εφαρμόζουν όσοι αδυνατούν να απαντήσουν σε ένα ερώτημα που τίθεται, ήτοι η τακτική του "στρίβειν διά των ερωτήσεων". Στο ερώτημα δηλαδή που τίθεται, αντί απαντήσεως, επιστρατεύεται σωρεία ερωτημάτων με σκοπό να έλθει ο ερωτών σε θέση άμυνας και παγιδευμένος να παρασυρθεί σε άλλες ατραπούς, στην προσπάθειά του να απαντήσει, ως μη όφειλε, με τελικό αποτέλεσμα να μην γίνει κουβέντα "για την ταμπακιέρα", το οποίο αποτελεί και τον τελικό στόχο εκείνου που χρησιμοποιεί αυτήν την ανέντιμη τακτική για να διαφύγει.
Εμείς όμως θα επαναλάβουμε για δεύτερη φορά την απορία μας και ας μην σκεφτεί κανείς ότι παρεκτρέπουμε το θέμα στο σχίσμα του 1995, διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η πηγή του κακού. Αν δεν υπήρχε το σχίσμα του 1995 δεν θα έβγαινε ο κ. Μακάριος σε εκδήλωση για άσχετο θέμα (Κάρτα του Πολίτη) να κατηγορήσει την Σύνοδό μας, με αποτέλεσμα να χαίρονται πάλι οι νεοημερολογίτες για τον συνεχιζόμενο διχασμό μας.

Ας εξετάσουν λοιπόν τα παρακάτω ερωτήματα όσοι εκ των ακολούθων του κ. Μακαρίου επιθυμούν, προς διευκόλυνση των οποίων αναρτούμε και το κείμενο της "Αποτειχίσεως" του 1995:

"Πρὸς ᾿Αρχιεπίσκοπον τῆς Καλλιοπιακῆς Παρατάξεως κ. Χρυσόστομον Κιούσην.῾Ιερὰν Μονὴν Παναχράντου, Μέγαρα ᾿Αττικῆς.
4η/17η ᾿Ιουλίου 1995


Κατόπιν τῶν ἀλεπαλλήλων παρασυνοδικῶν σας δραστηριοτήτων ἀρνήσεώς σας νὰ συμμετάσχει εἰς ἐκδίκασιν τῆς ὑποθέσεως τοῦ Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Εὐθυμίου εἰδήμων κανονολόγος καθηγητὴς διορθοδόξου κύρους, πρὸς ἀποφυγὴν ὑπερβάσεων τοῦ ἐγχειρήματος κατασπηλώσεως τιμίων ῾Ιεραρχῶν καὶ προωθήσεως τακτικῆς ἐκτοπισμοῦ ἀγωνιστῶν ῾Ιεραρχῶν, δίκην μακαριστοῦ ἐπισκόπου Καλλίστου καὶ ὑφαρπαγῆς τῆς καθ᾿ ὅλου ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως ὑπὸ πραξικοπηματιῶν τριῶν ᾿Αρχιερέων, τῶν καὶ στενῶν συνεργατῶν καὶ συμβούλων σας, τῆς σκοπίμου ἐπαναφορᾶς τοῦ συνοδικῶς επιλυθέντος θέματος τῶν Ιεροσολύμων, ὡς καὶ τῆς επανεντάξεως τοῦ Ἀστορίας, τοῦ τὴν ὀρθόδοξον ὀμολογίαν ἀπωλέσαντος, εἰς τὴν χορείαν τῶν Συνοδικῶν Αρχιερέων, ἤχθημεν εἰς τὴν ἀπόφασιν, συμφώνως πρὸς τοὺς θείους καὶ ἱεροὺς Κανόνας, τοὺς καταφόρως παραβιασθέντας ὑφ᾿ Ὑμῶν καὶ τῶν δολίως κινουμένων συνεργατῶν σας, νὰ διακόψωμεν οἱανδήποτε κοινωνίαν μεθ᾿ ὑμῶν τε καὶ αὐτῶν, μὴ ἀναγνωρίζοντες ὑμῖν τὸ δικαίωμα τοῦ προεδρεύειν τοῦ λοιποῦ τῆς ῾Ιερᾶς ἡμῶν Συνόδου, τῆς ἑδρευούσης εἰς τὴν Κάνιγγος 32.
Οἱ συναποφασίζοντες καὶ συνυπογράφοντες συνοδικοὶ ᾿Αρχιερείς


Ὁ Φθιώτιδος καὶ Θαυμακοῦ Καλλίνικος
Ὁ Θεσσαλονίκης Ευθύμιος
Ὁ Ἀμερικῆς Παΐσιος
Ὁ Χίου Στέφανος
Ὁ Εὐρίπου καὶ Ευβοίας Ιουστίνος
Ὁ Αὐλῶνος Βικέντιος"
(Η Φωνή της Ορθοδοξίας, Ιούλιος 1995, αρ. φ. 872).

Εύλογα ερωτήματα:

1. Για ποιο λόγο, που να καλύπτεται από τους Ιερούς Κανόνες, προέβησαν σε διακοπή κοινωνίας με το, από 17ης Ιουλίου 1995, Έγγραφο Αποτειχίσεως; Μήπως "δι' αἱρεσίν τινα, παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτοὺς διαστέλλοντες, ἐκείνου τὴν αἵρεσιν δηλονότι δημοσίᾳ κηρύττοντος καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ' ἐκκλησίας διδάσκοντος" κατά τον ΙΕ΄ Κανόνα της ΑΒας; Ή μάλλον επί "προφάσει τινῶν ἐγκλημάτων τῶν οἰκείων ἀφισταμένων προέδρων καὶ σχίσμα ποιούντων καὶ τὴν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας διασπώντων" κατά τον αυτόν Ιερό Κανόνα;

2. Από που και ως που αποτελεί αιτία Αποτειχίσεως η απόρριψη συμμετοχής στην εκδίκαση της υποθέσεως του κ. Ευθυμίου "ειδήμονος κανονολόγου καθηγητού διορθοδόξου κύρους", ο οποίος μάλιστα ετύγχανε νεοημερολογίτης;

3. Από που και ως που αποτελεί αιτία Αποτειχίσεως η πονηρή μεν επαναφορά του θέματος των Ιεροσολύμων (Παϊσίου - Βικεντίου), όταν αυτό όμως κακώς είχε κουκουλωθεί και δεν τηρήθηκαν ούτε καν οι προβλεπόμενες από τους Κανόνες διαδικασίες για την απονομή χάριτος το 1993; Ή ήταν και αυτό μια προσπάθεια "κατασπηλώσεως τιμίων Ιεραρχών", όταν μάλιστα σήμερα γνωρίζουμε τόσο εμείς, όσο και οι του κ. Μακαρίου, το ποιόν και την πορεία της σκανδαλοποιού εκείνης ξυνωρίδος;

4. Από που και ως που αποτελεί "απώλεια της ορθοδόξου ομολογίας" η μη υπογραφή του μακαριστού Αστορίας Πέτρου στην κακόδοξη ματθαιΐζουσα εγκύκλιο του 1974, την οποία άλλωστε μέγα μέρος της Εκκλησίας μας (και οι γνώστες των απόψεων του πρ. Φλωρίνης) δεν την αποδέχτηκε ποτέ ως φρόνημα; 
(Είναι γνωστό ότι ο κ. Μακάριος (όπως αποδεικνύεται και από το βιβλίο του "Περί του τρόπου αποδοχής των αιρετικών") έχει ενστερνιστεί την ματθαιϊκή κακοδοξία, όπως άλλωστε φαίνεται και από την αποδοχή του ματθαιϊκού "Επισκόπου Πειραιώς" κ. Παντελεήμονος άνευ των προβλεπομένων διαδικασιών).

5. Που υπάρχει μέσα σε αυτήν την "Αποτείχιση" η κατηγορία κατά της Συνόδου μας περί "σωματειακής αιρέσεως", η οποία εφευρέθηκε αργότερα, όπως και τα περί "ηλεκτρονικού φακελώματος" που επικαλούνται σήμερα προς άγραν οπαδών;
Σχετικά με την δεύτερη απάντηση, που απέστειλε ο αξιότιμος Διαχειριστής  του ιστολογίου Σάλπισμα σε μορφή σχολίων, και η οποία περιλαμβάνει τις, γνωστές τοις πάσι, δυστυχώς όμως μονόπλευρες  επιστολές του π. Γαβριήλ Κατουνακιώτου προς τον π. Ευθύμιο Μπαρδάκα, πρέπει να πούμε τα εξής σημαντικά και παρακαλούμε να ληφθούν σοβαρότατα υπ' όψιν:

α. Πολλά από τα γραφόμενα στις επιστολές του π. Γαβριήλ (όχι όλα, αφού μερικά είναι αφοπλιστικά για την ειλικρίνειά τους) δεν μπορούν να ληφθούν σοβαρά υπόψιν, διότι υπάρχει εμφανής προκατάληψη. Ας εξετάσουμε δύο παραδείγματα. 

α1. Γράφει ο π. Γαβριήλ πως "ἕξι τὸν ἀριθμόν —ὀλίγώτεροι τῶν 12 ἐπισκόπων ποὺ ὁρίζουν οἱ ῾Ι. Κανόνες" καθαίρεσαν τους επισκόπους που αποσχίστηκαν, το οποίο είναι παράνομο. Η προκατάληψή του όμως τον τυφλώνει σε σημείο να γράφει αλλού πως  ο Αυξέντιος υπήρξε δεύτερος Αρχιεπίσκοπος "κανονικῶς ψηφισθεὶς". Τώρα σε μια Σύνοδο με τέσσερις Αρχιερείς (Γαρδικίου Αυξέντιος, Μαγνησίας Χρυσόστομος, Σαλαμίνος Γερόντιος και Διαυλείας Ακάκιος), εκ των οποίων μόνο οι δύο (Γερόντιος και Ακάκιος) ψήφισαν τον Αυξέντιο (εκτός αν ψήφισε και ο ίδιος τον εαυτό του!), άνευ συμφωνίας του Μαγνησίας, άνευ γνώσεως κλήρου και λαού, θεωρείται "κανονική" αυτό δεν μπορούμε να το απαντήσουμε!

α2. Φαίνεται από τα γραφόμενα του π. Γαβριήλ πως θεωρεί ως νόμιμη την "Σύνοδο" του Αυξεντίου, ακόμη και μετά την καθαίρεσή του το 1985, και παράνομη την Σύνοδο των Γ.Ο.Χ. της οποίας συνέχεια είναι η ημετέρα Σύνοδος, αλλά και εκ της οποίας αποσχίστηκαν το 1995 οι έξι επίσκοποι των οποίων τους διαδόχους ακολουθεί. Δεν μας διευκρινίζει όμως γιατί δεν ακολουθεί κάποιο τα σκορπισμένα λείψανα της "Κανονικής Συνόδου" του Αυξεντίου (Ησαΐες, Παρθένιοι κλπ.), που δεν τα αναγνωρίζουν ούτε καν οι του Μακαρίου;

β. Εμάς δεν μας ενδιαφέρει η Ενότητα αν θυσιάζεται η αλήθεια και το δίκιο. Χάριν της αληθείας και του δίκιου φρονούμε πως αυτός που αποκηρύττει, εν τω προσώπω του Πρώτου, την Σύνοδό του, άνευ Αιτίας (που να δικαιολογείται δηλαδή από τους Ιερούς Κανόνας), αυτός είναι που πρέπει να επανέλθει σε Αυτήν και όχι να γίνει "Διάλογος επί ίσοις όροις" των δύο πλευρών. Επειδή όμως οι του κ. Μακαρίου, που διακρίνονται δυστυχώς για την παιδιάστική τους νοοτροπία (σε ένα δείγμα της έγινε αναφορά και εδώ), θα προσπαθήσουν να κάνουν την σύγκριση με τους πρώην Ενισταμένους ("γιατί με αυτούς κάνατε διάλογο και με μας όχι;"), πρέπει να πούμε πως δεν μπορεί να γίνει σύγκριση ανομοίων καταστάσεων διότι τότε υπήρχαν σοβαροί εκκλησιολογικοί λόγοι, ήτοι λόγοι Πίστεως, που συνέβαλαν στην διαμόρφωση της Συνόδου των Ενισταμένων το 1984. Απόδειξη το ότι μόλις αυτοί οι λόγοι ήρθησαν, με την σύνταξη κειμένου κοινής εκκλησιολογικής θεωρήσεως (που ήταν και ο σκοπός του Διαλόγου), ήρθη και η διάσταση. Εδώ όμως για ποιο θέμα να γίνει διάλογος, αφού όπως είδαμε από το αποκηρυκτικό έγγραφο δεν υπάρχει θέμα Πίστεως! Αυτό κατανόησαν προς τιμήν τους και δύο εκ των Επισκόπων εκείνων (Χίου Στέφανος και Ευρίπου Ιουστίνος) και επανήλθαν στην Σύνοδο. 

γ. Θεωρούμε εξίσου παιδιάστικο το να θεωρούν τους εαυτούς τους εργάτες της Ενότητος εκείνοι που συνέβαλαν και συμβάλουν στην δημιουργία και διαιώνιση του Σχίσματος. Εργάτης της Ενότητος είναι εκείνος που αναλαμβάνει την ευθύνη που του αντιστοιχεί.

δ. Θεωρούμε ακόμη παιδιάστικο το να τολμούνε να ψελίζουνε ιστορίες περί σχίσματος του 1979, περί καθαιρέσεως του Αυξεντίου και περί εκλογής Χρυσοστόμου Κιούση, εκείνοι που αρχικά ενώθηκαν με τους Αρχιερείς του 1979, έπειτα καθαίρεσαν τον Αυξέντιο και τέλος εξέλεξαν Αρχιεπίσκοπο τον Χρυσόστομο.   

ε. Με όλα τα παραπάνω που γράψαμε δεν σημαίνει πως θεωρούμε τους τότε Αρχιερείς της Συνόδου μας άμοιρους ευθυνών. Και αυτοί, άλλοι πολύ, άλλοι λίγο, είχαν μερίδιο ευθύνης, όχι μόνο για το Σχίσμα, αλλά και για τις βαθύτερες αιτίες που το δημιούργησαν, ακόμη και για την βιομηχανία καθαιρέσεων που εφάρμοσαν (για τις οποίες δεν πρέπει να φοβούνται όσοι έχουν την συνείδησή τους ήσυχη, ότι δεν έσφαλλαν - την έχουν όμως; Ας αναρωτηθούν). Είναι φανερό πως αυτές οι αιτίες αφορούν την έλλειψη αγάπης και τον φθόνο, ο οποίος δέσποζε και δεσπόζει ανάμεσα στους περισσότερους κληρικούς, υψηλόβαθμους και χαμηλόβαθμους και λαϊκούς (και όχι μόνο στο παλαιό ημερολόγιο, και όχι μόνο στην εποχή μας - ας αναγνώσει κανείς τα εγχειρίδια εκκλησιαστικής ιστορίας). Τί πρέπει να κάνουμε όμως γι' αυτό; Να εφευρίσκουμε μια δικαιολογία και να "αποτειχιζόμαστε" δημιουργώντας άλλη Σύνοδο, όταν μάλιστα οι Ιεροί Κανόνες και η πράξη της Εκκλησίας είναι ξεκάθαροι για το σε ποιες περιπτώσεις και με ποιο τρόπο μπορούμε να αντιδράσουμε;

στ. Είναι ολοφάνερο πως όλα τα σχίσματα και τα δεινά του Ιερού μας Αγώνος ξεκίνησαν όταν απεμπολήσαμε την αγία κληρονομιά μας, την Ιδεολογία του, η οποία συνοψιζόμενη σε μια φράση είναι η εξής: "Μακράν της κοινωνίας με τους οπαδούς της Καινοτομίας και Αγώνας για σύγκληση Συνόδου Ορθοδόξων που θα την καταδικάσει μαζί με την γενεσιουργό της αιτία, την αίρεση του Οικουμενισμού". Αυτή είναι η Ιδεολογία των πρώτων Παλαιοημερολογιτών, αυτή είναι η Ιδεολογία του μακαριστού πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, αυτή η Ιδεολογία εκφράζεται και στο Κοινό Εκκλησιολογικό Κείμενο (παράγραφος Ζ΄) της Συνόδου μας, την Οποία οφείλουν να ακολουθούν όλοι όσοι εμφορούνται από την Ιδεολογία αυτή, ενόψει μάλιστα και της αιρετικής επιθέσεως της Μεγάλης Οικουμενιστικής Ψευδοσυνόδου. 

Αντιθέτως όσοι επαναπαύονται με την θεωρία πως η ομάδα τους αποτελεί ΤΗΝ Εκκλησία, διεκδικούν τίτλους "Αρχιεπισκόπων" και μιλούν για "Κανονικές Εκκλησίες", ενώ έχουν απεμπολήσει την Ιδεολογία αυτή (ασχέτως αν κραδαίνουν το πορτραίτο του πρ. Φλωρίνης), αποτελούν επίσης εχθρό της εκκλησιαστικής ενότητας και οι τυχόν καθαιρέσεις σε αυτήν την ζωή είναι το λιγότερο που πρέπει να τους απασχολεί.
Είθε κάποιοι να το κατανοήσουν και να αναλάβουν τις ευθύνες τους και εμείς θα είμαστε κοντά τους να τους υποστηρίξουμε.



ΠΗΓΗ: ''ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ''

ΑΠΟΘΗΚΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ!!!




Ασφυξία επικρατεί σε ολόκληρη τη χώρα και επικρατεί το αδιαχώρητο στην Ειδομένη με περισσότερους από 7.000 πρόσφυγες ενώ περισσότερα από 3.500 άτομα, κυρίως οικογένειες και παιδιά, βρίσκονται στον Πειραιά, στους επιβατικούς σταθμούς.
Στο λιμάνι του Πειραιά κατέπλευσε το πρωί το επιβατηγό οχηματαγωγό πλοίο «Αριάνδη» μεταφέροντας ακόμη 1.810 μετανάστες και πρόσφυγες από Χίο και Μυτιλήνη.
Το πλοίο παρέλαβε 1.360 άτομα από τη Μυτιλήνη και 450 από τη Χίο. Πολλοί από τους μετανάστες και πρόσφυγες αναμένεται να φιλοξενηθούν προσωρινά σε επιβατικούς σταθμούς του ΟΛΠ.
Σημειώνεται ότι ο Οργανισμός σε μια προσπάθεια να υπάρξει καλύτερη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών που καταφθάνουν στο λιμάνι του Πειραιά διέθεσε από χθες το απόγευμα και την πέτρινη αποθήκη του οργανισμού, ενώ ήδη έχει ανοίξει για την εξυπηρέτηση των μεταναστών και των προσφύγων τέσσερις επιβατικούς σταθμούς.
Επίσης, ο ΟΛΠ έχει διαθέσει επιπλέον προσωπικό αλλά και συνεργεία καθαρισμού για την εξυπηρέτηση των μεταναστών και των προσφύγων, που φιλοξενούνται προσωρινά στο λιμάνι του Πειραιά.
Οι πρόσφυγες συνωστίζονται κατά χιλιάδες στα ελληνοσκοπιανά σύνορα περιμένοντας το πότε θα καταφέρουν να περάσουν «απέναντι» και να συνεχίσουν το ταξίδι τους.


ΠΗΓΗ: http://www.newsbeast.gr/greece/arthro/2152423/ikones-apelpisias-me-egklovismenous-prosfiges-ke-metanastes-ston-pirea

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙΩΜΕΝΟ ΦΡΟΝΗΜΑ


Ιερομονάχου  Γρηγορίου  Ζιώγου

Σήμερα η ορθοδοξία είθισται να ταυτίζεται μόνον με την αποδοχή του Χριστού. Δηλαδή δεχόμεθα τον Χριστόν και επειδή πηγαίνουμε στην Εκκλησία και ανάβουμε και κανένα κεράκι, πηγαίνομε και σε καμιά θρησκευτική εκδήλωση, υποτίθεται ότι κλείσαμε θέση στον παράδεισο.
Ποιό το νόημα να ενταχθεί στους  κόλπους της Εκκλησίας ένας αιρετικός και να μετέχει των αχράντων μυστηρίων, ενώ την ίδια στιγμή να είναι ακατήχητος στις βασικές αλήθειες της πίστεως; Έτσι αντικαθιστούμε η ανταλλάσουμε το προηγούμενο εσφαλμένο δόγμα του ανθρώπου με ένα καινούργιο, το οποίο λέγεται η Απεραντολογία της οικονομίας.   Αυτή η πρακτική έχει ως αποτέλεσμα να ανταλλάσουμε μέσα τους την μία δεισιδαιμονία με μία άλλη δεισιδαιμονία. Και τούτο διότι η ορθοδοξία όταν έτσι παρουσιάζεται και προσφέρεται, σε τι διαφέρει από την δεισιδαιμονία; Όταν η ορθοδοξία παρουσιάζεται και προσφέρεται κατ’ αυτόν τον τρόπο, δηλαδή σαν ένας Χριστιανικός οργανισμός  πού δεν θεραπεύει τις ψυχές, ( παρ’ όλο που αυτός είναι ο σκοπός του ) τότε σε τι διαφέρει από την δεισιδαιμονία; Και γιατί να πιστέψει κάποιος μη ορθόδοξος στην ορθοδοξία και όχι σε ένα άλλο Χριστιανικό δόγμα; Εν τελευταία αναλύσει ποια η διαφορά της ορθόδοξης διδασκαλίας από την διδασκαλία των Οικουμενιστών; Αφού και τα δύο με τον τρόπο που προσφέρονται δεν προσφέρονται σαν αγωγές και σαν δρόμοι πρός την σωτηρία, αλλά σαν δεισιδαιμονία αλλάζοντας την παλαιά πλάνη με την καινούργια. Δεν καθαρίζεται έτσι η ψυχή του ανθρώπου. Προηγείται ο φόβος του θεού και η μετάνοια, η οποία συνεχίζεται κατά το στάδιο της καθάρσεως και ολοκληρώνεται με τον φωτισμό του νού του ανθρώπου από την χάρη του Αγίου Πνεύματος. 
 Η ορθόδοξη διδασκαλία δεν ενδιαφέρεται μόνον για το τι θα συμβεί στον άνθρωπο μετά θάνατον, αλλά εκείνο κυρίως πού την ενδιαφέρει είναι το τι  θα γίνει ο άνθρωπος σ’ αυτήν την ζωή. Μετά θάνατον δεν υπάρχει θεραπεία του νοός. Οπότε πρέπει σ’ αυτήν την ζωη ν’ αρχίσει η θεραπεία. Γι’ αυτό λοιπόν η ορθόδοξη διδασκαλία δεν είναι μόνον μελλοντολογική, εσχατολογική και υπερκοσμική, αλλά είναι ακραιφνώς ενδοκοσμική. Συνεπώς το έργο της Εκκλησίας και των κληρικών δεν έγκειται στο να μας βοηθήσουν να δούμε την δόξα του θεού μετά θάνατον, διότι αυτό θα γίνει οπωσδήποτε.  Το έργο της Εκκλησίας εστιάζεται στο πώς θα δει ο  άνθρωπος τον θεόν και όχι αν θα δει τον θεόν. Δηλαδή το έργο της Εκκλησίας είναι να κηρύττει ότι όλοι οι άνθρωποι κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού θα δούμε τον Θεόν είτε ως Φως, είτε ως πυρ καταναλίσκον και να προετοιμάζει τα μέλη της, ώστε να δούν τον Θεόν όχι σαν φωτιά, αλλά σαν Φως. Κατόπιν τούτων ρωτάμε:
Πως θα φωτισθεί ένας άνθρωπος ακατήχητος;
Πως θα φωτισθεί ο νούς του ανθρώπου εάν δεν καθαρισθεί;
Πως θα καθαρισθεί ο άνθρωπος εάν δεν μετανοήσει;
Και πώς θα μετανοήσει εάν δεν εννοήσει;
Σήμερα θέλουμε να μιλάμε για την αλλαγή της θρησκευτικής νοοτροπίας του ανθρώπου, για την αλλαγή του αιρετικού δόγματος του Οικουμενισμού, αλλά χωρίς την κατήχηση στις βασικές αλήθειες της ορθοδόξου πίστεως, αφήνοντας έτσι την ψυχή του ανθρώπου απροστάτευτη. Εάν δεν πράξουμε τα παραπάνω τότε σε τι διαφέρουμε από τους μη ορθοδόξους;  Στο δόγμα; Και τι να το κάνουμε το ορθόδοξο δόγμα όταν δεν το χρησιμοποιούμε για την θεραπεία των ψυχών; Το δόγμα έτσι δεν ωφελεί σε τίποτα και κανέναν. Ουδέν ωφελείται ο άνευ της κατανοήσεως του λόγου, καθ’ ον δίδοται η μετάληψις του σώματος και του αίματος του Χριστού. - Μέγας Βασίλειος.

Θα προσπαθήσουμε  να  δούμε την σημερινή διάσταση της Εκκλησίας και την πορεία της, σε σχέση με τη λεγομένη  Νέα Τάξη Πραγμάτων.
Η  Ορθόδοξη  Εκκλησία αποτελεί εμπόδιο, στη Νέα Τάξη που επιθυμεί υπάκουα ρομπότ και όχι ελεύθερους ανθρώπους. Τα όργανα της Νέας Τάξης προσπαθούν να πολεμήσουν την Εκκλησία  με δύο τρόπους. Ο ένας είναι ο πόλεμος εναντίον της Εκκλησίας από έξω. Αυτή η απ’ ευθείας πολεμική εκτός του ότι στο βάθος ωφελεί και δυναμώνει την Εκκλησία ( Χρυσόστομος ), δεν είναι τόσο επικίνδυνη όσο η ύπουλη τακτική πού χρησιμοποιείται για τη διάβρωση της Εκκλησίας από μέσα. Αυτός είναι ο δεύτερος  τρόπος πολέμου εναντίον της Εκκλησίας.
Η  Νέα Εποχή δεν επιθυμεί να αδειάσουν οι Ορθόδοξοι ναοί, αλλά να γεμίσουν με ανθρώπους  που θα έχουν αλλοιωμένο  φρόνημα.

Αυτός είναι  ο στόχος. Η Νέα Τάξη δεν επιθυμεί να γκρεμίσει την Εκκλησία ( τα ντουβάρια ), αυτό εξ’ άλλου απεδείχθη ανέφικτο και από την πρόσφατη ιστορική εμπειρία στην πρώην Σοβιετική Ένωση και στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, επιθυμεί όμως να μεταλλάξει την Εκκλησία σε κάτι άλλο από αυτό που είναι στην ουσία της.
Δεν επιθυμεί η Νέα Τάξη να κάνει απλώς την Εκκλησία να μην αντιδρά στα σχέδιά της· επιθυμεί να την κάνει θεραπαινίδα και χειροκροτητή της. Επιθυμεί να την μεταλλάξει σε έναν άνευρο οργανισμό, ο όποιος θα ενσωματωθεί πλήρως στο σύστημα και θα δουλεύει, για λογαριασμό του συστήματος, απορροφώντας τους κραδασμούς πού προκαλούν οι ενέργειες της κοσμικής εξουσίας σε εθνικό ή παγκόσμιο επίπεδο. Η διάβρωση της ανθρωπότητας περιλαμβάνει πρωτίστως την χειραγώγηση της Εκκλησίας.  Όσοι αρνούνται να μπουν σ' αυτήν την διαδικασία, στιγματίζονται από το «προοδευτικό» Ιερατείο της Νέας Τάξης ως ακραίοι,  φανατικοί και  ανόητοι. 
Για την απώλεια της ψυχής  αιτία  είναι  το ψεύδος, η αίρεση, η πλάνη και η αμαρτία. Σήμερα προβάλλεται από πολλούς κληρικούς, όλων των βαθμίδων της Ιεροσύνης έτερος Χριστός.
Το ίδιο πρόβλημα εις τους αιώνες. Πολλοί κηρύττουν Χριστόν Ασταύρωτο, στα μέτρα των ανθρώπων. Εμείς κηρύττουμε Χριστόν Εσταυρωμένο. Ο Παύλος συμβούλευε τον μαθητή του Τιμόθεο, ότι Το πνεύμα, μέσω των προφητών το λέει ξεκάθαρα,  ότι στους έσχατους καιρούς θα αποστατήσουν πολλοί από την πίστη και θα προσκολληθούν σε πνεύματα παραπλανητικά και διδασκαλίες δαιμονικές. 
Γίναμε χριστιανοί αγνώριστοι  σε σημείο να μη διαφέρουμε από απίστους και άθεους και σε πολλά να τους ξεπερνούμε.  Πώς έγινε αυτό;  Πώς φθάσαμε σ’ αυτό το κατάντημα; 
Μας έφθειραν  οι υπολογισμοί, ιδιοτέλειες  δειλία, καριέρα,  ματαιοδοξία. Και ιδού το αποτέλεσμα:
Απομένει ν’ ακούσουμε  και το ρήμα του Κυρίου εν ημέρα  κρίσεως:   “Ουκ οίδα ημάς”
Ο Μέγας Βασίλειος  Δεν μασούσε  τα λόγια του.
Δεν πήγε  σε κοσμοπολίτικους και εξωτικούς προορισμούς για να υπογράψει ύπουλα κείμενα. Πάνω από όλα λέγει κατάμουτρα στον έπαρχο Μόδεστο ότι η αίρεση είναι απεχθής στον  Θεό και οδηγεί στην απώλεια. Δεν νοιάζεται ο Μέγας Βασίλειος αν θα τον αποκαλέσουν οι αιρετικοί "ακραίο" ή φονταμενταλιστή ή οπισθοδρομικό ή κάτι παρεμφερές.  Μιλά την γλώσσα της αλήθειας γνωρίζοντας  ότι οι αιρετικοί έχουν με το μέρος τους την πολιτική εξουσία - η οποία την εποχή που ζούσε ήταν ασύγκριτα  πιο αδίστακτη από ότι σήμερα.
Λέγει  ο Μ. Βασίλειος: Τίποτα να μη λογαριάσετε και να ομολογήσετε την πίστη μας. Ούτε εξορία, ούτε φυλακίσεις, ούτε θάνατο.  Πολλώ  μάλλον,  δεν λέγει νερώστε το κρασί σας επειδή μπορεί να μη σας επιτρέψουν να συνεχίσετε να λειτουργείτε στον Μέγα Αντώνιο, ή στον Προφήτη Ηλία.
Δεν είπε ο Μέγας Βασίλειος ότι εδώ που είμαι στην Καισάρεια επιτελώ σπουδαίο έργο και δεν                  θέλω να διακινδυνεύσει ότι έχτισα,  με την  ακραία Ορθόδοξη Ομολογία μου. 
Δεν είπε έστησα το πιο σπουδαίο σύμπλεγμα φιλανθρωπικών ιδρυμάτων που έγινε ποτέ και παρέχω σε χιλιάδες ανθρώπους βοήθεια και για χάρη τους βάζω νερό στο κρασί μου σε θέματα πίστεως,  από  διάκριση.  Το ακριβώς αντίθετο είπε στον Μόδεστο.  Όλα θα τα κάψω χωρίς κανένα ενδοιασμό αλλά την Ομολογία της πίστεως δεν θα την νερώσω.
Ο θεός άλλα θα ζητήσει από τον έναν και άλλα από τον άλλον. Υπάρχει όμως κάτι το οποίο θα το ζητήσει από όλους.  Την ορθόδοξη ομολογία.
Ο Απόστολος Παύλος μιλώντας στους πρεσβυτέρους της Εφέσου λέει μεταξύ άλλων και τα εξής:  Μέσα από την Εκκλησία, από τους ηγέτες της Εκκλησίας, θα ξεπηδήσουν άτομα, που θα λαλούν διεστραμμένα, που θα είναι αιρετικοί. Τότε και οι πιστοί που τους ακολουθούν, καθίστανται και αυτοί κακόδοξοι  και ας έχουν ορθόδοξο  φρόνημα. 

Γι’  αυτό και  ο Κύριος  είπε  τον φοβερό εκείνο λόγο:   
 «άρα ελθών ο Υιός του ανθρώπου ευρήσει την πίστιν επί της γης;»


Έχουν συνειδητοποιήσει οι αντι-Οικουμενιστές ότι ουσιαστικά κοινωνούν με Πανθρησκειαστές!




Στὸ φύλλο 517 τοῦ «Ὀρθόδοξου Τύπου» (1982), «ο μακαριστός π. Μάρκος Μανώλης δημοσίευσε …στην πρώτη σελίδα, την φωτογραφία της Αποδείξεως Πληρωμής των εισφορών του Πατριάρχου Αθηναγόρου (με το κοσμικό του όνομα Αριστοκλής Σπύρου) για την λήψη του 30ου Μασωνικού βαθμού, στις 25-5-1940, όταν, δηλαδή, ήταν ήδη Αρχιεπίσκοπος Βορείου και Νοτίου Αμερικής!

Το 1948 έγινε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, αφού είχε εν τω μεταξύ λάβει και τον 33οΜασωνικό βαθμό! Η απόδειξη Πληρωμής είναι αναλυτική: Εισφοραί μέχρι 1940: 60 οστρ. (οστρ.= άγνωστη χρηματική αξία, συνθηματική των Μασώνων), Δικαίωμα μυήσεως από τον 28ο στον 30ο βαθμό οστρ. 500, Δίπλωμα 30ουβαθμού οστρ. 200, Τυπικά 30ου βαθμού οστρ. 70. Σύνολον: 830 οστρ.!
Εάν αυτά, λοιπόν, εγίνοντο το 1940 και το 1948, πολύ περισσότερο συμβαίνουν και σήμερα που το κακό έχει υπερκορυφωθεί και, μάλιστα, σε ανθρώπους που εκθειάζουν τον Αθηναγόρα και διαδηλώνουν urbi et orbi ότι ακολουθούν πιστά τα βήματά του, ωσάν η φράση αυτή να ήταν –όπως και είναι– το πιο αξιόπιστο διαπιστευτήριο μασωνικής υπακοής και αφοσιώσεως!


Τάδε «γράφει ὁ ἀντι-Οἰκουμενιστὴς ἱερέας π. Βασίλειος Βολουδάκης!

Νά, καὶ ἡ ἀπόδειξη:




ΠΗΓΗ: AΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ''

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΧΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ






ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ  ΣΗΜΕΙΩΜΑ.

 «Και τον έπαινον αυτού εξάγγελεϊ έκκλησία» (Σοφ. Σειράχ 39,10)

Την 1ην Μαΐου τά ξημερώματα, μνήμη του οσίου Νικηφόρου του Χίου «έκοιμήθη εν Κυρίω» ό σεβαστός Γέροντας Αμβρόσιος, ηγούμενος της ί. Σκήτης των αγίων Πατέρων της Χίου.
Έκοιμήθη ήρεμα τον ύπνο της αιωνίου γαλήνης στο κελί του, στους Αγίους Πατέρας, όπου για 30 χρόνια περίπου έζησε τη ζωή της ασκήσεως.
Ό αοίδιμος παπά Αμβρόσιος γεννήθηκε το 1958 στο Βροντάδο της Χίου από γονείς ευσεβείς χριστιανούς, ανθρώπους του καθημερινού μόχθου. Άνετράφη «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» ύπ’ αύτών. Έζησε μέ πνευματικά βιώματα στη νεανική και τη μετέπειτα ζωή του. Μέ αυτά τά εφόδια πήρε τη μεγάλη και ηρωική απόφαση να αφιερωθεί στον Θεό, να γίνει ιερομόναχος.

Έρχεται μέ τούς γονείς του στην Αμερική, όπου συνδέεται πνευματικά μέ τον Χιώτη Επίσκοπο Πέτρο Άστυφίδη και τον ί. ναό της Αγίας Μαρκέλλης στην Άστόρια. Κείρεται μεγαλόσχημος μοναχός από τον Επίσκοπο Πέτρο και μετονομάσθηκε Αμβρόσιος - Αγγελής ήτο το κοσμικό του όνομα - προς τιμήν του ηγουμένου της Μονής Μυρσινιδίου άειμνήστου Αμβροσίου Μίχαλου. Όπως αναφέρει ό Σεβ. πρώην Αμερικής κ. Παύλος «...όμοΰ μετά του πατρός Αμβροσίου υπήρξαμε υποτακτικοί και πνευματικά τέκνα και πνευματικοί ούτως ή άλλως αυτάδελφοι των αειμνήστων πατέρων ημών Πέτρου Επισκόπου Άστορίας και Νήφωνος ίερομονάχου, οι όποιοι μάς νουθέτησαν, μάς δίδαξαν και μάς οδήγησαν στην οδό της σωτηρίας της μοναχικής πολιτείας. "Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε την πνευματική μας πορεία από τη Ν. Υόρκη...».


Μέ τη νοσταλγία του υπουργήματος της 'Ιεροσύνης χειροτονείται Διάκονος και στις 2 Απριλίου 1986 πρεσβύτερος. Από το 1986 εγκαθίσταται στη Χίο όπου για τριάντα περίπου χρόνια υπηρετεί το φρικτό θυσιαστήριο, στον ί. ναό της αγίας Ματρώνης στην πόλι της Χίου, στη Σκήτη των Αγίων Πατέρων, στην ί. Μονή Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, στην ί. μονή Ταξιαρχών Νενήτων και στην ί. μονή 'Αγίας Ματρώνας. Άνεδείχθη ονομαστός πνευματικός, άοκνος, μη φειδόμενος κόπων και θυσιών. Υπήρξε ευλαβής και φιλακόλουθος, άκακος, άφιλάργυρος, πράος, ταπεινός, ειλικρινής και ανεξίκακος. Δίδασκε μέ τη ζωή και το παράδειγμά του. Υπήρξε ομολογουμένως μορφή αρετής. Πλησίαζε όλους τούς ανθρώπους. Και ό σκοπός του διδακτικός και εποικοδομητικός. Να μιλήσει για Χριστό και αλήθεια.


 Να κάμει έργο πνευματικό. Πατέρας πνευματικός πού είχε αποσπάσει την καθολική εκτίμηση.


Διεκρίνετο και διά την εργατικότητα του. Φίλεργος σε μεγάλο βαθμό. Αεικίνητος. Ανύσταχτος και ακούραστος. Στα ανακαινιστικά έργα τών ί. μονών τών 'Αγίων Πατέρων, Ταξιαρχών Νενήτων, ί. Παρθενώνος αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, και τού ϊ. ναού 'Αγίας Ματρώνης στο κέντρο της πόλεως της Χίου έδινε πρώτος το «παρών», δημιουργικός, όσον ολίγοι. Στη σκήτη τών Αγίων Πατέρων κτίρια σεσαθρωμένα και πεπαλαιωμένα ανακαινίσθηκαν και εξωραΐστηκαν και νέα οικοδομήθηκαν όπως ό περικαλλής ναΐσκος τού Γενεσίου της Θεοτόκου. Στην ί. μονή Ταξιαρχών Νενήτων, «ευλογία θεωρείται ή πνευματική ποδηγεσία από τον παπά Αμβρόσιο ό όποιος -όπως σημειώνει ό κ. Μπούσιας- μεριμνά και κοπιάζει σωματικά και πνευματικά για την πρόοδο τού μοναστηριού». 'Η δε κα Χαλκιά γράφει «... πρέπει να γίνει ιδιαίτερη μνεία για τον ακούραστο λευίτη τού Ευαγγελίου, τον ηγούμενο και Δίκαιο της Σκήτης τών Άγιων Πατέρων τού Προβατείου όρους τον πανοσιολογιώτατο άρχιμανδρίτη πατέρα Αμβρόσιο, πού διακονεί και την ί. μονή τών Ταξιαρχών μέ περίσσευμα καρδίας. Εργάζεται άοκνα για την αναστήλωση της Μονής. Και πέτυχε μέσα σε λίγα χρόνια να δώσει νέα πνοή στο Μοναστήρι». Όλα αυτά είναι έργα πού φέρουν τη δική του σφραγίδα στις μονές πού υπηρέτησε. Απορούσε κανείς
που εύρισκε αυτή τη δύναμη και την αντοχή μέ τόσες ασθένειες που κατετρύχετο, να δουλεύη και να δουλαγωγή το σώμα του. Της Εκκλησίας και τών καλών έργων εργάτης. Πόσα να αριθμήσει κανείς! Τεράστιο το έργο του. Προσέφερε τον εαυτόν του εις την διακονία της Εκκλησίας και του θεοσεβούς λαού μας. Όσιακό ήτο και το τέλος του. Εις την προσπάθειά του διά να σώσει μοναχό, ό όποιος κινδύνευε υπέστη καρδιακήν προσβολήν και παρέδωσε στον Κύριο την μακαρία ψυχή του. Ό Γέροντας υπήρξε θύμα της προς τον πλησίον αγάπης. Έκηδεύθη πανδήμως εις την σκήτην τών Αγίων Πατέρων, όπου αναπαύεται «Προσδοκών Άνάστασιν Νεκρών». Αιωνία ή μνήμη του ας έχουμε την ευχή του.


ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΧΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ ΨΩΜΙΑ


Άκροστιχίς: Αμβρόσιος

Αμβροσία και νέκταρ πνευματικής άνατάσεως και φιλαγιότητος έκχυνόταν από τά χείλη του Γέροντος Αμβροσίου, του όμοζήλου τών παλαιών ασκητών, τών προστατών του Προβατείου Όρους, Νικήτα, Ίωάννου και Ιωσήφ, καθώς και του συγχρόνου Όσιου Γέροντος Παχωμίου, για τη διάδοση της μνήμης του οποίου ολοκληρωτικά αυτός άναλώθηκε.
Μοναστών υπογραμμός και τηρητής της αύστηρής Ορθοδόξου παραδόσεως ό Γέροντας Αμβρόσιος διατήρησε και στις ημέρες του τη Σκήτη τών Αγίων Πατέρων πνευματική παλαίστρα κατά του μισοκάλου δαίμονος και κολυμβήθρα αναβαπτισμού τών πιστών στα ζωηρά νάματα της ευσεβείας.

Βοηθός τών κατατρεγμένων, τών αδυνάτων, τών έμπεριστάτων ό Γέροντας Αμβρόσιος διακρίθηκε για τίς ελεημοσύνες του και μάλιστα τις σύμφωνες μέ τη ρήση του Ευαγγελίου: «Μη γνώτω ή άριστερά σου τί ποιεί ή δεξιά σου» (Ματθ. στ 3). Ήταν άρχοντας, ιλαρός δότης και σκορπούσε, για να μπορούμε σήμερα εμείς να λέμε γι’ αυτόν: «έσκόρπισεν έδωκε τοις πένησιν, ή δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα» (Ψαλμ. 111, 9).

Ρείθρα δακρύων και ιδρώτων καθημερινά χύνονταν από το λαμπερό πρόσωπό του, πού αντανακλούσε την ύπέρφωτη ψυχή του. Μέ αυτά άναδόμησε, εύπρέπιασε και μεγάλωσε όχι μόνο τούς Αγίους Πατέρας, αλλά και την Αγία Ματρώνα στην πόλη της Χίου και τούς Ταξιάρχες στα Νένητα.
Οδοδείκτης Αγάπης, συμπάθειας, αλλά και φιλεργατικότητος ό Γέροντας Αμβρόσιος επισκεπτόταν τούς ασθενείς, τούς φυλακισμένους και τούς έχοντας ανάγκη. Και στην καθημερινότητα του Μοναστηριού πρώτος, αν και Ηγούμενος, σε όλες τις εργασίες δεν έδινε «ύπνον τοις όφθαλμοϊς και άνάπαυσιν τοις κροτάφοις» (Ψλμ. 131,4).

Συνεπής στις πνευματικές του υποχρεώσεις και ως διάδοχος του 'Οσίου Παχωμίου μέ διακριτικότητα και μέχρι εκεί πού του επιτρεπόταν μεριμνούσε για το αδελφό Μοναστήρι, τον Παρθενώνα του Αγίου Κωνσταντίνου. Ή συνεργασία του μέ τη Γερόντισσα πάντοτε μέσω του συνδέοντος κάθε πιστό Χριστού ήταν αξιόλογη μέ λόγους πνευματικής στηρίξεως, προόδου και σωτηρίας.
'Ικανότατος πνευματικός πατέρας και ιεροπρεπέστατος λειτουργός του ιερού Θυσιαστηρίου ιερουργούσε μέ φόβο Θεού και μετέδιδε κατάνυξη στις ψυχές τών πιστών πού εκκλησιάζονταν κοντά του. Ήταν ό ποιμένας τών ψυχών «εις τύπον και τόπον Χριστού».


Όρους του Προβατείου διάκοσμος ό Γέροντας Αμβρόσιος ανέδειξε το Μοναστήρι του φάρο τηλαυγέστατο εγρηγόρσεως πιστών και συγκεντρώσεως ανθρώπων πού ζούσαν στο σκοτάδι της αγνωσίας, της αμέλειας, της ραθυμίας και της φιλόΰλης σύγχρονης κοινωνίας. Φώτιζε μέ τά λόγια του, μέ το παράδειγμά του μέ τά έργα εύποίίας του.

 Στύλος φιλαγιότητος ποθούσε ό Γέροντας Αμβρόσιος να προβάλλει τούς Αγίους μας μέσα από τις καλλιτεχνικές εκδόσεις για τις όποιες ό ίδιος προνοούσε. "Άγιος Παχώμιος, Άγιος Αγγελής, Αγία Ματρώνα, Ταξιάρχης Μιχαήλ, Άγιος Νεκτάριος προεβλήθησαν μέσα από βιβλία και Όλοι οι Άγιοι του Μοναστηριού του εξυμνήθηκαν και περίμεναν τη σειρά της εκδόσεως τών Συναξαριών και Ακολουθιών τους. 'Ο Χριστός μας τον κάλεσε κοντά Του, για να συναγάλλεται μαζί Του και μαζί μέ τούς Αγίους μας. Ας πρεσβεύει και για εμάς τούς περιλειπουμένους, για να βρούμε χάρη και έλεος την ημέρα της Κρίσεως.
Δρ. Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Υμνογράφος
της τών Άλεξανδρέων Εκκλησίας


ΕΣΙΓΗΣΕ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΧΙΟΥ

Του Σωτήρη Μ. Τζούμα
Η είδηση του θανάτου του πατρός Αμβροσίου Π (Ψωμιά), Ηγουμένου της Σκήτης τών Αγίων Πατέρων στη Χίο και πνευματικού πατέρα και καθοδηγητή τών πιστών πού ακολουθούν το παλαιό εορτολόγιο στο νησί, έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία! 'Η είδηση διεδόθη άστραπιαίως, εντός και εκτός Χίου.
Μετά από μία ζωή κοπιώδη, αν και σύντομη, γεμάτη πόνους και μόχθους, αλλά και συνεχή προσευχή, παρέδωσε την ωραία και αγαθή ψυχή του προς τον Θεό και πλάστη του, τον όποιο υπερμέτρωπος αγάπησε και λάτρευσε θερμότατα.

’Έφυγε του κόσμου τούτου «μηδέν έχων, πλην τά πάντα κατέχων».
'Η καρδιά του ή τόσο ευρεία, ή διαθέτουσα άπλετο χώρο για φίλους και για εχθρούς
ακόμη, έπαυσε να χτυπά. Το συμπαθητικό και γεμάτο καλοσύνη βλέμμα του έσβησε.

Παντοτινό σύντροφο της ζωής του είχε την γηραιά μητέρα του και μεγαλύτερη απόλαυση την προσευχή.

'Ο Γέρων Αμβρόσιος ήταν αξιοθαύμαστος και αξιομίμητος, όχι μόνο για το βαθύ συναίσθημα το όποιο κάλυπτε όλη του τη ζωή, αλλά και για την αντοχή, υπομονή και μεγάλη πίστη του προς τον Θεό και την προσήλωσή του προς παραδοσιακή φυσιογνωμία της Εκκλησίας μας, διά της σταθερής παραμονής του στο παλαιό εορτολόγιο, χωρίς φανατισμούς και υπερβολές αλλά μέ οδηγό την Αγάπη.

Ενδεικτικό της πίστεώς του προς τον Θεό, αλλά και της καλής και ευαίσθητης καρδιάς του και της άκρας ταπείνωσης πού τον διέκρινε δύναται να θεωρηθεί και το όσιακό τέλος του: από το ειλικρινές ενδιαφέρον του για τον άσθενή γέροντα συμμοναστή του στη Σκήτη τών 'Αγίων Πατέρων, οδήγησε την τραυματισμένη από τις άσθένειες καρδούλα του σε πλήρη σιγή.
'Ο Γέρων Αμβρόσιος, υπήρξε γέννημα θρέμμα Χιώτης. Ανήκε στην πνευματική ομάδα του Χιώτη Επισκόπου Άστορίας Πέτρου (Άστυφείδη), ό όποιος έφερε Κανονική Άρχιερωσύνη, την όποια έλαβε από τον Μητροπολίτη τών Ρώσων της διασποράς Φιλάρετο και έχαιρε βαθείας έκτιμήσεως και αγάπης από ολο τον Όρθόδοξο κόσμο.
'Ο Αμβρόσιος στα πρώτα έτη της εισόδου του στην Εκκλησία, τόσον ως διάκονος όσον και ως Αρχιμανδρίτης υπηρέτησε κοντά στον Επίσκοπο Πέτρο στην Άστόρια Νέας 'Υόρκης, ως υπεύθυνος τών ελληνικών σχολείων πού λειτουργούσαν εκεί και μάλιστα μέ μεγάλη επιτυχία!
Μετά επέστρεψε στην αγαπημένη του Χίο και αφοσιώθηκε στο εναπόμειναν ποίμνιο τών πιστών του παλαιού εορτολογίου.
Ήταν ή «μικρά ζύμη», όπως την αποκαλούσε ή όποια ήταν πολύτιμη γιατί από αύτη προήλθε ή μεγάλη!


Τά τελευταία τριάντα χρόνια είχε αφοσιωθεί, ψυχή τε και σώματι στον Αμπελώνα τού Κυρίου, λειτουργώντας, εξομολογώντας και κηρύττοντας στην Σκήτη τών Αγίων Πατέρων, στον Ταξιάρχη Νενήτων, στην 'Αγία Ματρώνα στην Καπέλλα αλλά και στο Ιερό Κοινόβιο του Αγίου Κωνσταντίνου.
Ήταν ό «ένας για όλους», ό όποιος γινότανε νυχθημερόν «τά πάντα τοϊς πάσι».

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ό Αμβρόσιος ήταν ή τελευταία πνευματική φωνή στο νησί.

Όσα πρόσφερε μόνος του, δεν τά πρόσφεραν όλοι οι Ιερείς τού νησιού. Ή Χίος ορφάνευσε. Ή τελευταία πνευματική φωνή σίγησε. Και το πένθος βαρύ και μεγάλο για όλη τη Χίο.


Είχα την τιμή, αλλά και την ευλογία να τον γνωρίσω από τά χρόνια πού 
 ήμουν μαθητής στη Χίο.

Τον επισκέφτηκα και στην Αμερική και θα μού μείνουν αξέχαστα τά πρωινά του Σαββάτου πού πήγαινα και τον παρατηρούσα να ζυμώνει το ψωμί της εβδομάδος και να το φουρνίζει!
Τον Γέροντα Αμβρόσιο τον είδα για τελευταία φορά τις ημέρες του Πάσχα πού βρέθηκα στη Χίο. Τον επισκέφτηκα στούς Άγιους Πατέρες δύο φορές και απόθεσα στο πετραχήλι του τά βάρη μου και τις αγωνίες μου! Όπως πάντα μειλίχιος, ανεκτικός, διδακτικός και δοξαστικός! Γέμιζε την ψυχή του συνομιλητή του με δύναμη και τον έφερνε ακόμη πιο κοντά στο Θεό!

Ό υπογραφών τις γραμμές αυτές υποκλίνεται ευλαβώς προ του ιερού του σκηνώματος μέ την προσευχή για την αιώνια και μακαριά μνήμη του μεγάλου αυτού πνευματικού πατρός.
Ολόψυχα και τώρα και πάντα, θα εύχόμεθα στον Κύριο να αναπαύσει την ψυχή του και να την ξεκουράσει από τούς κόπους, να ικανοποιήσει την θεία δίψα της και να την περιβάλλει μέ τον λευκό χιτώνα της αιώνιας μακαριότητας.


Ήδη τώρα πού ή ψυχή του εύρίσκεται στο κατώφλι του Παραδείσου, δυνάμεθα άντικειμενικώς να ύποστη ρίξουμε ότι ό Γέρων Αμβρόσιος (Ψωμιάς), υπήρξε μία έξέχουσα φυσιογνωμία κληρικού.
Υπήρξε ό δούλος ό αγαθός και πιστός, ό λαβών τά δέκα τάλαντα και διά της άοκνου προσευχής, της κατά Χριστόν ζωής και της χάριτος του Θεού, αρκούντως πολλαπλασιάσας αυτά.
Εΐη ή μνήμη αυτού αιωνία!



ΕΠΙΚΕΙΔΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΣΤΟΝ ΕΞΟΔΙΑΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ Π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΣΠΑΝΟΥ.

Εκλεκτέ μας πνευματικέ πατέρα, Σεπτέ Ο αδελφέ και Συλλειτουργέ, Άγιε γέροντα π. Παναγιώτη.
Είναι βαθύτατη ή συγκίνησή μου και ανάμεικτα τά συναισθήματά μου, αυτή τη στιγμή πού βρίσκομαι δίπλα σου. Μία ιερή και βαθύτατη λύπη μέ διακατέχει, ή λύπη της απουσίας σου, οι σκέψεις ότι δεν θα είσαι πλέον κοντά μας, εσύ πού μέ το δικό σου τρόπο είχες τη χάρη να ομορφαίνεις μέ τη χάρη του Παναγίου Πνεύματος τά τόσα χρόνια και τις στιγμές πού σε γνωρίσαμε και είμαστε κοντά σου.
Παράλληλα όμως μαζί μέ αυτή τη λύπη, αισθήματα ελπίδας και παρηγοριάς έρχονται να μάς ενδυναμώσουν γιατί αν και μακριά μας σωματικώς, είσαι τόσο κοντά μας όσο ποτέ, αν και δηλώνεις απών, είσαι ό μεγάλος παρών, αυτός πού έφυγε, μα κατ’ ουσίαν βρίσκεται κοντά μας, προσευχόμενος πλάι μας αυτές τις τόσο δύσκολες στιγμές πού διανύουμε ως ενσυνείδητοι χριστιανοί και άνθρωποι.

Γνωρίζω την αγάπη πού έτρεφες στο ταπεινό μου πρόσωπο. Γνωρίζουμε την αγάπη σου για όλους μας, γι’ αυτό και αισθανόμαστε χαρά και ανακούφιση σκεπτόμενοι ότι βρίσκεσαι άγαλλόμενος εις τά ουράνια σκηνώματα τού Παναγάθου Θεού και οι δεήσεις σου για μας είναι θερμές και αδιάλειπτες.

Σε γνωρίζω από μικρό παιδί σαν άριστο λειτουργό τού Υψίστου και εξαιρετικό πνευματικό. Μα έκτος από 'Ιερέα τού Υψίστου σε γνώρισα σαν άνθρωπο και ήσουν ένας εξαιρετικός οικογενειάρχης και καλός πατέρας. Τά πέντε παιδιά, τά 24 εγγόνια και τά πολλά δισέγγονο είναι ή απόδειξης της ζωντανής παρουσίας σου στην Εκκλησία και την κοινωνία.
Γνωρίζουμε όμως ότι ή απλή και γεμάτη από θείο έρωτα ψυχή σου είναι κοντά μας, μέσα στο Ιερό θυσιαστήριο τού Αγίου Κωνσταντίνου και τών Αγίων Πατέρων, πού τόσα χρόνια υπηρέτησε άξια και πιστά.
Ευχόμαστε το λαμπρό παράδειγμά σου να κατευθύνει, να ενδυναμώνει και να φωτίζει και άλλες φιλόθεες ψυχές.
Εύχομαι ή μνήμη σου να χαραχτεί βαθιά στις ψυχές τών ανθρώπων πού σε γνώρισαν, ώστε να άκολουθήσουν και άλλοι άνεξίκακοι λευΐτες το φωτεινό σου παράδειγμα.
Ή ευχή σου μαζί μας. Αιωνία σου ή μνήμη. Καλή αντάμωση.



Από επιστολή του Γέροντος

...Όπως γνωρίζεις αγαπητέ μας Θ. δύο είναι οι δρόμοι πού μπορείς να ακολουθήσεις για να ευαρέστησης τον Χριστό, να έργασθής για τήν σωτηρία της αθανάτου σου ψυχής και να πολλαπλασιάσεις το δοθέν σοι τάλαντο. Ή Μοναχική ζωή και ό έγγαμος βίος. Συγκρίνοντας τά δύο ή μοναχική ζωή είναι ανώτερα του γάμου... 'Ο Κύριός μας και Θεός μας Ιησούς Χριστός σε κάλεσε να τον άκολουθήσης όπως κάλεσε και τον ακολούθησαν οι 'Άγιοι Απόστολοι και τόσοι άλλοι Πατέρες μας άνά τούς αιώνας. Όμως οι 'Άγιοι Απόστολοι και λοιποί όσιοι και θεοφόροι Πατέρες ευθέως ακολούθησαν τον Χριστόν και άφησαν τά πάντα για τήν αγάπη του, γονείς, αδελφούς, άδελφάς, συγγενείς και φίλους, περιουσίες ολόκληρες, πατρίδα και γένος, δόξες και τιμές του κόσμου του απατεωνος, τα πάντα για τον Χριστό...
Εσύ όμως σε κάλεσε ό Χριστός μας, σου έκανε αυτήν την μεγίστην τιμή και άργοπόρησες, δεν τά άφησες όλα ευθέως... 'Ο Μέγας Βασίλειος λέγει ότι και να το επιθυμήσεις να γίνεις μοναχός είναι κάλεσμα Θεού και το οφείλεις, είναι σαν να το έταξες... Ό Χριστός μας σε περιμένει να τον ακολουθήσεις και να γίνεις μαθητής και απόστολός του. Οι δυσκολίες της μοναχικής πολιτείας είναι μεγάλες, αλλά και ό στέφανος μεγάλος, καθώς και ό ουράνιος μισθός. Δεν θα το μετανιώσεις ποτέ ότι έγινες Μοναχός και θα έχεις πάντοτε μεγάλη χαρά εις την καρδιά σου, ότι ακολούθησες τον Εσταυρωμένο Κύριό μας... Ευλογημένος και ό έγγαμος βίος, θα αυξήσεις και έδώ το τάλαντο μέ την διαφορά εις την μοναχική ζωή θα το αυξή¬σεις 5 φορές, εις τον έγγαμο βίο 2 φορές...
         
ΛΙΓΕΣ  ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟ.

Στιγμή αναχώρησης για την αιώνια πατρίδα όλων μας, του Αγίου Γέροντα π. Αμβροσίου Ψωμιά -40 ήμερες χωρίς  τον πατέρα Αμβρόσιο-. Ποιος πιστός άραγε νους, δέχεται, πώς ό Γέροντας μας, έφυγε από κοντά μας; Όχι. 'Ο 'Άγιος Γέροντας μας είναι κοντά μας, μαζί μας, δίπλα μας, αδιάλειπτα Όλο αυτό τον καιρό. Μάς συνοδεύει, μάς ενισχύει, μάς διδάσκει, μάς νουθετεί, μάς καθοδηγεί, μάς παρηγορεί, μάς γεμίζει μέ την αιώνια ελπίδα της μετάνοιας και λύτρωσης από τά ατοπήματα μας. Μάς περιμένει εκεί, πού επίμονα ζητούσε να συναντηθούμε. Δεν θυμάμαι -αλήθεια- πότε ήταν ή πρώτη φορά, πού ανηφόρισα να τον συναντήσω. Θυμάμαι Όμως την λαχτάρα, την προσμονή, το φτερούγισμα της καρδιάς, μέχρι τη στιγμή εκείνη. Θυμάμαι όμως, ότι έμεινα άφωνος και αποσβολωμένος, κοιτώντας μέσα βαθειά στα μάτια τη σεβάσμια και ασκητική μορφή Του. Δεν θυμάμαι πόση ώρα έμεινα έτσι... Θυμάμαι όμως, την ευγενική εκείνη όψη να μέ οδηγεί πατρικά προς το εσωτερικό της έγκαταβίωσής
του.

 Από τότε και για το υπόλοιπο διάστημα της -επιγείου- ζωής Του, άφησα τά μικρά και τά μεγάλα ατοπήματα μου στο πετραχήλι Του. Θυμάμαι την πατρική - πνευματική Του αγάπη να ξεχειλίζει και να «αγκαλιάζει» τον κονεμένο και πληγωμένο από τά παραπατήματά μου, εαυτό. Θυμάμαι, την στοργή του πνευματικού Πατέρα, προς το ταλαιπωρημένο παιδί Του, από την ανυπακοή. Έμοιαζε μέ κείνον τον σπλαχνικό Πατέρα της παραβολής, πού αρπάζει τον εξουθενωμένο και μετανοιωμένο γιό του, πού γυρίζει και ζητά ΣΥΓΓΝΩΜΗ. Απλός - άδολος - υπομονετικός - συγχωρητικός - πρόθυμος - καταδεχτικός - ταπεινός - καλόκαρδος και προπάντων διακριτικός, μέ πάντα ένα καλό λόγο στα χείλη για καθένα οδοιπόρο της ζωής πού έφθανε να ξαποστάσει στο κονάκι Του. Ή άνηφοριά τού δρόμου μεγάλη, το φορτίο της ζωής βαρύ. 

Και μετά τη συνάντηση, το άλάφρωμα του φορτίου. Ή γαλήνη, ή ειρήνη, ή χαρά, πού μετέδιδε πλουσιοπάροχα ή Σεβάσμια Μορφή Του, φώλιαζαν στήν καρδιά και δρόσιζαν τη σκέψη. Μέ την ύπομονή του και την εύλογία τού Θεού, δημιούργησε εκεί ψηλά την πνευματική του
κυψέλη. Θυμάμαι το «χαρίεν» τούτο «μελίσσι», πρόθυμο και πάντα με χαμόγελο ειλικρινές, να υποδέχεται τούς προσκυνητές ή επισκέπτες, μέ πιότερη από το κανονικό διακριτικότητα και μέ μαεστρία θαυμαστή, να τούς οδηγεί στο δρόμο της αγάπης και της προσφοράς, πού πρώτα απ’ όλους, αυτές οι ψυχές τον περπατούσαν αθόρυβα, διδαγμένες τον τρόπο από τον Γέροντά τους, Αμβρόσιο. Θάθελα, ανοίγοντας τά κατάβαθα της καρδιάς μου να σου πω, και ξέρω πώς θα τ’ ακούσεις: Ευλογημένη ή ώρα τού εδώ ερχομού Σου.


 Ό Μωυσής κτύπησε μέ το ραβδί του στην έρημο και πότισε τούς διψασμένους Ισραηλίτες. Σύ Γέροντα, έσκαψες την ξερή Χιακή γή και το γάργαρο νερό της ζωής και τού παραδείγματος σου, τών λόγων και της αγάπης σου, άρχισε να δροσίζει χείλη ξερά, στόματα διψασμένα, ψυχές ακαλλιέργητες, να βλαστάνει μέσα στις καρδιές τών προσκυνητών το τρυφερό βλαστάρι της πίστης και της μετάνοιας, πού Σύ τόκανες δενδρί σε μάς και θεόρατο σ’ άλλους. Θυμάμαι Γέροντα, κι αναπολώ, κι έκζητώ, κείνες τις ακολουθίες κατά τις όποιες αναγάλλιαζε ή ψυχή κι ό νους, πού βοηθούσες όλους ν’ ανέβουν ψηλά - μαζί Σου, «κρατώντας τους το χέρι απαλά» και την γαλήνια μορφή Σου να φαντάζει, ζωντανή μορφή Όσιου κλεισμένη στο κάδρο της Ωραίας Πύλης. Θυμάμαι Γέροντα και Πνευματικέ μου Πατέρα, πού γονατισμένος - μέσα στην ευλαβική κι απόλυτη σιγή, να παρακαλάς στην ιερότερη στιγμή της Θείας Λειτουργίας: «’Έτι προσφέρομέν σοί την λογικήν ταύτην και άναίμακτον λατρείαν και παρακαλοΰμεν σε και δεόμεθα και ίκετεύομεν, κατάπεμψον το Πνεύμα σου το Αγιον έφ’ ημάς και έπί τά προκείμενα δώρα ταύτα», να παρακαλάς και να κλαις για το «φοβερό» μυστήριον τονίζοντας μιά-μιά τις λέξεις. Θυμάμαι Γέροντα Αμβρόσιε, τά σύντομα πλήρη νοημάτων κηρύγματά σου, μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας, όπου οι λόγοι περίσσευαν και τά δάκρυα πού κυλούσαν από τά μάτια Σου, δίδασκαν, πιότερο δυνατά, πιότερο βαθειά, τούς συμμετέχοντας και παρευρισκομένους. Και Σύ, τόξερες καλά. Ένα δάκρυ μετάνοιας, γεμίζει το μεγαλύτερο «καλάθι». Πολλές φορές πήρα το χαρτί και το μολύβι να σου γράψω. Όμως κάτι συνέβαινε την στιγμή την τελευταία...


Επρόκειτο περί ενός εντίμου, ευσεβούς κληρικού και μοναχού μέ ευλάβεια και συνέπεια στα πνευματικά του καθήκοντα. Ήγαπάτο ύπό πάντων των Χίων και ή προσφορά του ήτο ουσιαστική προς εξυπηρέτηση τόσο της ί. Σκήτης όσο και τού ί. Παρθενώνος τού Αγ. Κωνσταντίνου και τών άλλων προσκυνημάτων πού εξυπηρετεί. Ημείς τον γνωρίζαμε προσωπικά και διαγνώσαμε μίαν αγγελική ψυχή να είναι κρυμμένη μέσα του, γεμάτη καλοσύνη.
Άρχιμ. Δωρόθεος Ηγούμενος Ί.Μ. Άγ. Νικολάου Άνδρου

Καθώς το βαπόρι τη νύχτα αφήνει το λιμάνι της Χίου και το μελτέμι είναι γερό, ακουμπισμένος στην κουπαστή, ό νους μου στρέφεται όχι στη δύναμη την υλική πού ξεκίνησε απ’ αυτό το νησί, άλλα στο πνεύμα τού π. Αμβροσίου.
Μάς φιλοξένησε και τούτο το Καλοκαίρι και νιώσαμε τη ζεστασιά και τη χάρη τών 'Αγίων Πατέρων.
'Ο π. Αμβρόσιος είναι ό αποτελεσματικός «ποιμένας» τών εφήβων.
Είναι ιερέας πού έχει βρει την ταυτότητά του και έτσι είναι πρόθυμος να μοιράσει τον εαυτό του μέ τούς άλλους.
Πιστεύει ορθά και είναι ευαισθητοποιημένος και ανοικτός στις δυνατότητές μας.
Είναι άνθρωπος ικανός να μπει στα παπούτσια τών νέων και εξ ίσου εύκολα να επιστρέψει στα δικά του.
Η Χίος πλάι στην ομορφιά της έχει και τη δόξα τού πατρός Αμβροσίου.
Καλοκαίρι 2008 Από τη φοιτητική ομάδα «Μελέτιος Πηγάς» Λάρισας


ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΛΕΗΜΟΝΑ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΣΧΟΥΣΑ ΚΑΡΔΙΑ
 Αμβροσίου ιερομόναχου εν νήσω Χίου
«...ό μόνος προς μόνον, ότι μόνος είμί καθάπερ όράς...»



'Ο «Γέροντας», όπως όλοι εδώ στη Χίο τον αποκαλούσαμε, υπήρξε ένα πρόσωπο πού όστις τον συναντούσε διαπίστωνε τούτο το σπάνιο: «Συνέπεια έργου λόγου» και το όποιο σφράγισε μέ το πέρασμά του την εκκλησιαστική ζωή και μάλιστα την μοναχική πολιτεία της Νήσου μας.
Άνθρωπος ευφυής, χαρισματικός, δημιουργικός, φυσιογνωμία ηγετική, πνευματικός ξεχωριστός, λειτουργός ακούραστος, λάτρης της τάξης και τού τυπικού της Εκκλησίας μας, φιλακόλουθος, φιλάγιος, είναι μερικώς από τά χαρίσματά του, διότι «ή άρετή αρχίζει μετά το φυσικό χάρισμα», αυτή ή επέκταση της αρετής τον κοσμούσε. Επίσης, όλα αυτά τά έκκλησιαστικοποιούσε όχι προς τέρψιν τού εγώ, άλλα στη διακονία τού ανθρώπου, εκχύλιζε όλη αυτή ή έκφανση του ήθους του σε όλους και άνευ διακρίσεων. Θα μπορούσαμε να γράψουμε πραγματικά έτι περισσότερα για την πολυσχιδή αυτή προσωπικότητα, γι αυτόν τον ακούραστο εργάτη της Εκκλησίας μας.




'Ο γέρων Αμβρόσιος πραγματικά ελεούσε όλη την ήμερα γνωστούς και άγνωστους. Χιλιάδες τά τηλεφωνήματα από φυλακισμένους, οπότε και ή απάντηση τού γέροντα προς αυτούς ήτο: «κάτι θα σου στείλω γιέ μου, κάτι θα σου στείλω κόρη μου». Κάθε Παρασκευή πού ό γέροντας κατέβαινε για δουλειές της Μονής στην Πόλη, είχε μαζί του αμέτρητους αριθμούς λογαριασμών τραπεζών στούς όποιους κατέθετε το περίσσευμα της αγάπης του. «Ντρέπομαι γιέ μου πού μέ βλέπουν στις τράπεζες, θα νομίζουν ότι έχω χρήματα», μου έλεγε συχνά. Αμέτρητοι ήταν και αυτοί πού ανέβαιναν καθημερινά στη Μονή για να βρουν στήριγμα απ’ το γέροντα. Σε όλους έδινε. Συνήθως έδινε πολλά και συχνά έλεγε, «μήπως έδωσα λίγα;» Άνθρωποι πού εργάστηκαν στη Μονή ακόμα μιλάνε για την αρχοντιά τού γέροντα στη μισθοδοσία τους. Προσπαθούσε να βρίσκει εργασίες, πού πολλές φορές δεν χρειάζονταν τόσο, για να έρχονται να εργάζονται στη Μονή οικογενειάρχες, φοιτητές και δυσκολεμένοι άνθρωποι. Ό Γέροντας δεν έκανε διακρίσεις. Έβλεπε την ανάγκη τού άλλου και τη θεράπευε, ακόμα και όταν κάποιοι εξ αυτών τον πίκραιναν εκείνος ξεχνούσε και ευεργετούσε. Χρήματα, ρούχα, φαγητά, δώρα πού τού πήγαιναν τά έδινε. Είχε έναν μοναδικό τρόπο να σου δίνει κάτι. Σε έκανε να νιώθεις ότι τον τιμάς παίρνοντας ότι σου έδινε.


Πολλές φορές μου έδινε ένα φάκελο γεμάτο χρήματα και μέσα είχε ένα χαρτάκι στο όποιο έγραφε την τράπεζα, τον αριθμό και το όνομα στο όποιο θα κατέθετα τά χρήματα, συνήθως φυλακισμένων. «Θα πάς σε παρακαλώ στη τράπεζα σήμερα όμως!», αυτή ή παράκληση συνοδευόταν πάντοτε μέ μια λεπτή διάκριση, θα είχε παραπάνω χρήματα τά όποια προορίζονταν για τον «κόπο» μου. Να έχουμε την ευχή του!




Ηρακλής Γ. Μαλανδρίνος Δάσκαλος Ψαλτικής Τέχνης στη Χίο Ψάλτης των Άγ. Πατέρων Χίου 2012-2015





ΠΗΓΗ: ''ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ''