«Η γάρ αιτία του σεισμού η οργή του Θεού έστιν...» (Ι. Χρυσοστόμου, PG. 48, 1030)

Η ΕΙΚΟΝΑ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ''ΠΑΡΕΛΑΣΗ''

 ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ.

Σεισμοί <<μεγάλοι κατά τόπους>> γίνονται (Λουκ. κα΄ 11). 

Τί δί αυτών ζητεί ο Θεός; 

Οι <<άλλοι πάντες>> φοβούνται <<διά τον σεισμόν...μή πέση η πόλις και αποθάνωσι>> (Χρυσοστόμου, PG. 48, 1030). Οι δέ Άγιοι δεδοίκασιν (είναι περίφοβοι) <<διά την αιτίαν του σεισμού. Η γάρ αιτία του σεισμού η οργή του Θεού>> έστιν (αυτόθι). Οι σεισμοί δεν γίνονται μόνον <<κατά την...ούσαν συνήθειαν>> (Χρυσοστόμου, PG. 58, 687), αλλά και <<έκ της άνωθεν οργής>> (αυτόθι). Η γή σείεται και <<διά θυμόν οργής Κυρίου>> (Ησ. ιγ΄ 13). Καί <<οργή (Κυρίου) εκπορεύεται είς συσσεισμόν, συστρεφόμενη επί τούς ασεβείς>> (Ιερ. κγ΄ 19). Διότι της θείας <<οργής αίτιον αί αμαρτίαι ημών>> είσιν (Χρυσοστόμου, PG. 48, 1030). <<Αποκαλύπτεται γάρ οργή Θεού άπ' ουρανού επί πάσαν ασέβειαν και αδικίαν ανθρώπων>> (Ρωμ. α΄ 18). Ασέβειαν περί τα δόγματα, αδικίαν περί τον βίον (Χρυσοστόμου, PG. 60, 412). 

Ερωτά ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος <<πόθεν εσείσθη η πόλις>>; (PG. 50, 716). Και απαντά <<διά τάς πλεονεξίας, διά τάς αδικίας, διά τάς παρανομίας, διά τάς υπερηφανίας, διά τάς ηδονάς, διά το ψεύδος>> (αυτόθι). Μάλιστα όταν είναι <<πόλις αιμάτων, όλη ψευδής, αδικία πλήρης>> (Ναούμ, γ΄ 1), ώς καταντώσιν αί πόλεις της Ορθοδόξου Ελλάδος. Τίς ού νοεί, ότι πλήρεις πτωμάτων φόνων εκτρώσεων είναι οι υπονόμοι των Αθηνών και ότι το αυτό συμβαίνει παντού; Έπ αυτών δέ άρχοντες παρανομούσιν, εξοργίζοντες τον Θεόν. Την Ορθοδοξίαν υποτιμώσι, τάς αιρέσεις τιμώσι, την πατρώαν πίστιν εξουθενούσι, τον θείον νόμον καταπατούσι και κατ' αυτού νομοθετούσι, την αγίαν εικόνα του Κυρίου και τον Σταυρόν έκ της αιθούσης συνεδριάσεων Βουλής και σχολείων απεμάκρυναν, και τούς Έλληνας, και δή τούς νεώτερους, εξωθούσι πρός πρωτοφανή ασέβειαν και ανομίαν. Όντως ούτοι <<διά της εαυτών κακίας την πόλιν εσάθρωσαν>> (Χρυσοστόμου, PG. 50, 716). Οι δέ επί σκοπόν ταχθέντες επίσκοποι κατά το πλείστον σιγώσι κακώς, πτοούμενοι υπό των κρατούντων, χαριζόμενοι τοίς αιρετικοίς και εγκαταλείποντες αδίδακτον τον λαόν Κυρίου, όπερ μάλιστα εξοργίζει τον Θεόν. <<Επειδή ητόνησεν ο λόγος (της θείας διδαχής), εβόησεν η τιμωρία>> διά του σεισμού (Χρυσοστόμου PG. 50, 714), πρός σωτηρίαν. 

<<Ιδού, ήλθεν ο σεισμός>> (Χρυσοστόμου, PG. 48, 1029) και ού <<κοινός τάφος απάντων>> (αυτόθι) αί πόλεις εγένοντο. Διατί; Διά την του <<Θεού φιλανθρωπίαν>> (του αυτού, PG. 48, 1027). Οργισθείς δικαίως ο Θεός, ού καθ' ημών των αμαρτωλών, <<άλλ' είς τα στοιχεία (της γής) την οργήν αφείς>> (του αυτού, PG. 58, 777), ημάς <<έξ επιεικείας σώσαι>> βούλεται (αυτόθι). Διότι και <<σεισμοί... είς τον τών υπολειπομένων σωφρονισμόν γίνονται, την πάνδημον πονηρίαν δημοσίαις μάστιξι του Θεού σωφρονίζοντος>> (Μ. Βασιλείου, PG. 31, 337). <<Παρεγενόμην>> έν συσσεισμώ, λέγει Κύριος, <<ούχ ίνα υμάς καταχώσω, άλλ' ίνα υμάς νευρώσω>> (Χρυσοστόμου, PG. 50, 714) έν πίστει και αρετή, διά της μετανοίας. Διά τούτο έν σεισμώ <<οι τοίχοι φωνήν αφίασι>> (του αυτού, PG. 48, 1028) και <<τα θεμέλια φθέγγεται>> (του αυτού, PG. 50, 714), και διά πάντων τούτων <<ο σεισμός σάλπιγγος λαμπροτέραν αφίησι φωνήν>> μετανοίας (αυτόθι). 

Των σεισμών γενομένων, <<ουδενός>> ετέρου <<χρείαν έσχομεν, αλλά μετανοίας, αλλά δακρύων και στεναγμών>> (Χρυσοστόμου PG. 50, 716). Εάν δέ μή μετάνοια επακολουθήση των σεισμών, φοβηθώμεν διά τα επερχόμενα. Διότι <<διά τριών σείεται η γή, το δέ τέταρτον ού δύναται φέρειν (Παρ. κδ΄ Λ΄ 21). Τέταρτον δέ έστι το αποστατείν από Κυρίου και μή μετανοείν επιμόνως (Χρυσοστόμου, PG. 64, 736). Τότε έπεται όλεθρος, ώς ο τών χριστοκτόνων Ιουδαίων (Ματθ. κδ΄ 2). και ο επί συντελείας ερχόμενος. Έν παγκοίνη αμετανοησία, ακολουθούσι <<χάλαζα μεγάλη>> (Αποκ. ια΄ 19) <<και λιμοί και λοιμοί>> (Λουκ. ια΄ 11), ταύτα <<τα πρό της συντελείας...φόβητρα>> (Ανδρέου Καισαρείας, PG. 106, 289), <<και σεισμός μέγας>> (Αποκ. ιστ΄ 18). Τότε, <<σεισθήσεται τα θεμέλια της γής. Ταραχή ταραχθήσεται η γή και αποία αποοηθήσεται η γή...και πεσείται, και ού μή δύνηται αναστήναι, κατίσχυσε γάρ έπ' αυτής η ανομία>> (Ησ. κδ΄ 18-20). 

Οι Ορθόδοξοι μετανοώμεν. Και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπομεν κρατυνομένην έν κόσμω την αμετανοησίαν και αποστασίαν. Καθαιρώμεθα από της πλάνης, προσκολλώμενοι τη Ορθοδοξία. Χωριζόμεθα των κακών διδασκάλων, επόμενοι τοίς αγίοις Πατράσι. <<Στώμεν...της πονηρίας>> (Χρυσοστόμου PG. 48, 1028), διώκοντες <<τον αγιασμόν>> (Εβρ. ιβ΄ 14). Ο <<φόβος (Κυρίου) μενέτω>>εν ημίν (του αυτού, PG. 48, 1027) και η καρδία άνω δραμέτω, πρός <<τα μή σαλευόμενα>> (του αυτού, PG. 63, 222). Δηλαδή, <<τα μέλλοντα>> (αυτόθι), τα της ουρανίου Σιών, ένθα αί των δικαίων <<σκηναί, αί ού μή σαλευθώσιν>> (Ησ. λγ΄ 20) είς τούς αιώνας. 

ΕΠΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΛΑΙΟ ΜΑΣ BLOG