Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ! (2ο ΜΕΡΟΣ)

Έπειτα από το δεύτερο παραλήρημα μίσους, διαστρεβλώσεως, και συκοφαντίας κατά του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου από τον Ραββίνο Φριζή, αναρωτιόμαστε ερωτώντας... που είναι οι «υπερασπισταί» των Αγίων; 

Που είναι οι «ομολογηταί» Παλ/τες οι οποίοι το μόνο που φαίνεται να γνωρίζουν είναι να γράφουν διάφορα ''φιλοσοφήματα'' κατά των αδελφών τους Νεοημερολογιτών; 

Επίσης, που είναι όλοι αυτοί οι οποίοι όταν δούν, δήθεν, να υβρίζονται ο Παίσιος ή ο Πορφύριος γράφουν επίσης καυστικά άρθρα κατά των «Αγιομάχων» , όπως τους αποκαλούν;

Που είναι όσοι ομιλούν περί ''ακραίας ρητορικής μίσους'';

Που είναι όσοι ομιλούν δια τον ''φονταμενταλισμό'';

(βλ. και 1ο μέρος)

Δι΄ άλλην μίαν φοράν, μερικοί, κάνουν πως δεν βλέπουν, δεν ακούνε, και ως επόμενον δεν ομιλούν! Μήπως όμως ''κιοτεύουν'' όπως θα έλεγε και ο Στρατηγός Μακρυγιάννης;

Ομιλεί θρασύτατα ο κ. Φριζής αλλά κάνει πως δεν ενθυμείται ότι:

«...oi δέ θρασύδειλοι εχθροί του Χριστιανισμού Ιουδαίοι της Θεσσαλονίκης τρέχοντες, αυθορμήτως έγένοντο δήμοι, σφύζοντες ως ζώα τους ανθρώπους. Φρίκη κατελάμβανε πάσαν ψυχήν ζώσαν διά τάς τρομερωτάτας άνοσιουργίας αυτών, και έν τούτοις ουδεμία των βαρβάρων εκείνων ψυχών ελάμβανε το ελάχιστον αίσθημα οίκτου». 

(Λ. Κουτσονίκα, Απομν. αγωνιστών 1821» τόμος 6ος, σελ. 91)

και πάλιν:

«Κατά την καταστροφή της Νάουσας, τον Απρίλιο του 1822, από τον Αβδούλ Αμπούδ, εξακόσιοι Εβραίοι, που ακολουθούσαν το ασκέρι του αιμοβόρου Τούρκου πασά, άποτελέσανε πραγματικό σώμα δημίων και βασανιστών. Απερίγραπτα είναι τα όσα έκαναν στον άμαχο πληθυσμό της μαρτυρικής αυτής πόλεως». (Χ. Στασινοπούλου: «Λεξικό Ελληνικής Επαναστάσεως 1821» τόμος Β, σελ. 65, λ. «Εβραίοι»).

και πάλιν: 

«Των Εβραίων των πρό χρόνων ευρισκομένων επάνω εις τήν Χίον η μανία ήτον απερίγραπτος. Η επιθυμία ήν είχον άκούοντες και βλέποντες τάς καθ' ήμέραν σφαγάς των Χριστιανών ήτον αχόρταστος, και ηύχοντο να μην ήθελε διασωθή κανείς, όταν έβλεπον μερικούς Χριστιανούς βαλμένους εις την σκοτεινήν φυλακήν, από την οποίαν ήλπίζετο να γλυτώσουν η κατά των ενεχύρων της χώρας οργή των ούτε διά στόματος είνε δυνατόν να έκφρασθή, ούτε διά γράμματος να έξηγηθή, και μάλιστα κατά του Ίερού Μητροπολίτου ηύχοντο να τοις παραδοθή από την διοίκησιν ζωντανός, διά να τον μεταχειρισθούν καθώς ήθελον εκείνοι, ως ουχί μίαν η δύο φοραίς, αλλά καθ' ήμέραν τους άκουα να λέγουν. Η φαντασία σου λοιπόν άς κρίνη με ποίον τρόπον έμεταχειρίσθησαν τα των αθώων εκείνων νεκρά σώματα, όταν τοις έσυγχωρήθη από την διοίκησιν να τα κατεβάσουν από την άγχόνην, άλλα την ιδίαν έκείνην ήμέραν και άλλα την έρχομένην. Ούτ' εγώ ο ίδιος όπου έγινα αυτόπτης να σ' εκφρασθώ κατ'άξίαν {δεν} δύνομαι. Δεν είναι ούτε θαύμα, ούτε υπερβολή, όπως αν το φρόνησης. Διότι εάν τον ίδιον Κύριον της δόξης έσταύρωσαν, πόσον περισσοτέραν σκληρότητα έπρεπε να δείξωσιν εις τους αυτόν σεβόμενους, και μάλιστα εις ανθρώπους ενός έθνους, από το όποιον δεν άπελάμβανον παρ' ύβρεις και ονείδη πάσας τάς ημέρας, ως είναι και μεμισημένον γένος εις όλον τον κόσμον εις ανθρώπους, λέγω, κατά των οποίων πρίν συλληφθή είναι προσεκολλημένον έμφύτως το άσπονδον μίσος του. Κρίνε σύ με ποίαν σκληρότητα έτραβήχθησαν γυμνά διά να ριφθώσιν εις την θάλασαν, άμοιρα της συμπαθέστατης εις την ανθρωπότητα ταφής και των θρησκευτικών εθίμων. Ώς και οι είς τους οποίους έσώζετο όλίγη συμπάθεια Τούρκοι τα έσυμπόνεσαν, διότι οι έκ του κοινού των λαού, είς όσους δεν υπήρχε το της φύσεως συμπαθητικόν, άλλ' η κτηνώδης εκδικητική μανία, άφησαν έπί ημέρας ύστερον κρεμάμενα είς έν των εκεί πλησίον της Καινούριας βρύσεως δένδρων σώματα τινα από τα των ιδίων ενεχύρων, ενώ τα λοιπά είχον συγχωρήσει είς τους καταράτους Εβραίους να τα κατεβάσωσι και τα ρίψωσιν εις την θάλασσαν. Ουδέ ούτω δε κρεμάμενα γυμνά έκαμψαν την σκληρότητα των, επειδή ενώ παραπορεύομενοι έβλασφήμουν την θείαν πίστιν και έσατύριζον τον χριστιανισμόν δεν έλειψαν και νά τα κατακομματιάσουν ώς κρέας έν μακέλλω». (I. Bλαχογιάννη, ''Χιακόν αρχείον'' 'τόμος 1ος, έκδ. «Αρχείων της Νεωτέρας Ελληνικής Ιστορίας» Αθήναι 1924, σελ. 314-315)

Ο Φωτάκος αναφέρει τα εξής: 

«Oi δέ Εβραίοι δια να δείξουν εις τους Τούρκους, ότι έχουν το αυτό πάθος με αυτούς κατά των Ελλήνων, τον έσυραν εις τους δρόμους της πόλεως και ενόσω έζη του έκαμαν μύρια μαρτύρια, εμπαιγμούς και ύβρεις, και μάλιστα τινές έξ αυτών έμάσαγαν τα αυτιά του, τάχα ότι έκινούντο από ύπερβολικόν πάθος και διά να ευχαριστήσουν τους Τούρκους. Αφού δέ άπέθανεν ο Κελμπερής, έπειτα τον έρριψαν εις την θάλασσαν». («Απομνημονεύματα » του Φ. Φωτάκου, εκδ. « Μπούρας » τόμος Α' σελ. 252 κ.ε).

και πολλά άλλα που ο καθένας μπορεί να αναγνώσει σε διάφορα ιστορικά αρχεία.

Ας όψονται οι υποκριτές Έλληνες οι οποίοι μάλλον είναι ''απασχολημένοι'' εις τις διαμαχές τους!

Δυστυχώς το αιώνιο αυτό ''πάθος'' των Ελλήνων δεν έπαυσε ποτέ την τυραννία του και αυτός θα είναι πάντοτε και ο κύριος λόγος της αυτοκαταστροφής μας, και αυτό το πάθος πάντοτε θα το χρησιμοποιούν εναντίον μας περιχαρείς οι εχθροί μας!

Ντροπή μας Έλληνες!