Η “απομυθοποίηση” της Αγίας Γραφής από τους Πατέρες της Εκκλησίας

Το 1941 είναι μια χρονιά σταθμός για τα εν γένει θεολογικά γράμματα. Ο Γερμανός Λουθηρανός θεολόγος Rudolf Bultmann (1884 – 1976) δημοσιεύει την μελέτη του «Καινή Διαθήκη και μυθολογία» και εισάγει την θεωρία της απομυθεύσεως στην καινοδιαθηκική επιστήμη, υποστηρίζοντας πως εάν πρέπει το κήρυγμα Καινής Διαθήκης να κρατήσει την ισχύ του στη σύγχρονη εποχή, οφείλει να «καθαριστεί» από τον μύθο που περιέχει, για να γίνει πιο ελκυστική στο σημερινό άνθρωπο...

Ο Bultmann επισημαίνει πως το κοσμοείδωλο της Καινής Διαθήκης, δηλαδή η εικόνα και οι αντιλήψεις που έχουν οι άνθρωποι για τον κόσμο, είναι μυθικό. Κατ’ αυτό, ο κόσμος θεωρείται πως απαρτίζεται από τρία επίπεδα. Στη μέση βρίσκεται η γη, πάνω από αυτή ο ουρανός και κάτω από αυτή ο Άδης. Ο ουρανός είναι η κατοικία του Θεού και των ουρανίων δυνάμεων δηλαδή των αγγέλων. Ο κάτω κόσμος είναι η κόλαση.

Η γη δεν είναι μόνο ο χώρος στον οποίο κανονικά λαμβάνουν χώρα διάφορα φυσικά φαινόμενα, αλλά και χώρος ενέργειας υπερφυσικών δυνάμεων, του Θεού και των αγγέλων, του σατανά και των δαιμόνων, οι οποίοι μάλιστα επεμβαίνουν στα φυσικά φαινόμενα και στην σκέψη, την θέληση και τις ενέργειες του ανθρώπου. Όχι σπάνια συμβαίνουν και υπερφυσικά γεγονότα, τα θαύματα. Ο σατανάς έχει την δύναμη να βάλλει στον άνθρωπο πονηρές σκέψεις, ο δε Θεός μπορεί να στείλει σ’ αυτόν την υπερφυσική δύναμη του πνεύματός του. Η ιστορία καθορίζεται από τις υπερφυσικές δυνάμεις. Ο κόσμος θα καταστραφεί, αφού προηγηθεί η ανάσταση των νεκρών και η μέλλουσα κρίση.

Προς το μυθικό κοσμοείδωλο της βιβλικής εποχής, ανταποκρίνεται και το κήρυγμα Καινής Διαθήκης, το οποίο μιλώντας στη μυθολογική γλώσσα λέγει: «Όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου εξαπέστειλε ο Θεός τον υιό του», ο οποίος έγινε άνθρωπος, έσωσε τους ανθρώπους με τον θάνατό του  από την αμαρτία, νίκησε με την ανάστασή του τον θάνατο, αναλήφθηκε στους ουρανούς, κάθισε στα δεξιά του Θεού και θα έλθει πάλι στη γη πάνω στα σύννεφα, για να κρίνει ζωντανούς και νεκρούς.

Όλα αυτά είναι κατά τον Bultmann μυθολογικά και ανάγονται στη σύγχρονη τής Καινής Διαθήκης μυθολογίας τής ιουδαϊκής αποκαλυπτικής και στον Γνωστικό μύθο για κάποιον λυτρωτή. Συνεπώς δεν είναι δυνατόν να γίνουν αποδεκτά από τον σημερινό άνθρωπο. Δεν μπορεί να χρησιμοποιεί κάποιος το ηλεκτρικό φως και το ραδιόφωνο, και ταυτόχρονα να πιστεύει στα θαύματα τής Καινής Διαθήκης. Η επιστήμη και η τεχνική εξελίχθηκαν τόσο, ώστε δεν μπορεί κανείς να δεχτεί στα σοβαρά ούτε βέβαια το δέχεται, λέει ο Bultmann, το κοσμοείδωλο της Καινής Διαθήκης. Γιατί είναι χωρίς νόημα, να λέει κάποιος «κατέβηκε στον Άδη» ή «ανέβηκε στους ουρανούς» και «κάθισε στα δεξιά του Θεού», αφού μεταβλήθηκε το μυθικό κοσμοείδωλο των τριών επιπέδων. Επιπλέον ο σημερινός άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει πως με το βάπτισμα με το νερό απαλλάσσεται από την αμαρτία. Στο σύγχρονο άνθρωπο φαίνονται ξένα όσα λέει η Καινή Διαθήκη περί πνεύματος, μυστηρίων, περί της αναστάσεως του Χριστού κ.λ.π.

Το γεγονός πως το κοσμοείδωλο της εποχής της Καινής Διαθήκης και των Πατέρων της Εκκλησίας μας ήταν διαφορετικό από το δικό μας είναι δεδομένο και πέραν πάσης αμφιβολίας. Αξίζει όμως να αναρωτηθούμε: η μεταβολή του κοσμοειδώλου είναι εκείνη, η οποία δυσχεραίνει τον άνθρωπο ώστε να αποδεχτεί το χριστιανικό κήρυγμα στην εποχή μας; Γεγονότα, όπως αυτό της αναστάσεως του Κυρίου μας, ήταν περισσότερο προσιτά στο νου τότε από ό,τι σήμερα; Ή ο «λόγος του σταυρού» είναι αντικείμενο λογικής ή πίστεως, διότι είναι παράλογος όπως έλεγε και ο Τερτυλλιανός, σκάνδαλο και μωρία, όπως έλεγε ο Παύλος.

Δεν είναι, λοιπόν, θέμα κοσμοειδώλου η παραδοχή ή μη της χριστιανικής πίστης και η ερμηνεία των Γραφών. Οι Πατέρες έβαζαν το εν λόγω ζήτημα σε άλλη βάση. Στη βάση του αποφατισμού. Η ερμηνεία των Πατέρων προϋποθέτει τον αποφατισμό. Βέβαια αξίζει να πούμε πως η αποφατική θεολογία δεν είναι άγνωστη στη Δύση, μόνο που είναι διαφορετικής υφής. Ο ανατολικός αποφατισμός στηρίζεται στη διάκριση μεταξύ της ουσίας του Θεού και των ενεργειών αυτού. Με τις ενέργειες του μας αποκαλύπτεται και μας γνωρίζεται ο Θεός, η ουσία του όμως παραμένει άγνωστη και απρόσιτη. Το γνωστό του Θεού τονίζεται από την καταφατική θεολογία, το δε άγνωστο και ακατάληπτο από την αποφατική.

Αντίθετα στη Δύση, οι σχολαστικοί θεολόγοι και ιδιαίτερα ο κορυφαίος αυτών ο Θωμάς ο Ακινάτης, ταύτιζαν την ουσία του Θεού με τη καθαρή ενέργεια, δεχόμενοι μερική γνώση αυτής. Συνεπώς η Δυτική θεολογία δεν κάνει βασική διάκριση μεταξύ ουσίας του Θεού και των ενεργειών αυτού. Αυτό όμως δημιουργεί προβλήματα. Γιατί λόγου χάρη πως θα ερμηνευθεί η φράση της 2^ης επιστολής του Πέτρου 1:4 «και να γίνετε συμμέτοχοι θείας φύσεως»; Πως θα γίνει ο άνθρωπος συμμέτοχος θείας φύσεως; Εάν μετάσχει της ουσίας του Θεού; Τότε είναι Θεός κατά φύση, με αποτέλεσμα ο Θεός να είναι όχι τρισυπόστατος, αλλά μυριϋπόστατος, διότι θα είχε τόσες υποστάσεις, όσα θα ήταν και τα πρόσωπα, τα οποία θα συμμετείχαν της ουσίας του. Επομένως ο Θεός είναι απρόσιτος στον άνθρωπο κατά την ουσία. Σε τι λοιπόν συμμετέχει ο θεούμενος άνθρωπος; Πρέπει λοιπόν αναγκαστικά να διακρίνουμε μεταξύ της απρόσιτης και ακοινώνητης θείας ουσίας και των προσιτών αδημιούργητων και αχώριστων ενεργειών της θείας ουσίας, μέσω των οποίων γνωρίζεται ο Θεός.

Την διάκριση ουσίας και ενεργειών του Θεού ανέπτυξε κυρίως ο Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης Γρηγόριος ο Παλαμάς. Δεν υπήρξε όμως αυτός και ο εισηγητής αυτής, αφού η διάκριση αυτή βρίσκεται σε πολλούς Πατέρες της ανατολικής Εκκλησίας. Λόγου χάρη τονίζει ο Μέγας Βασίλειος: «Οι μεν ενέργειες είναι ποικίλες, η δε ουσία απλή. Εμείς δε από τις ενέργειες λέμε πως γνωρίζομε τον Θεό μας, την δεν ουσία του δεν υποστηρίζουμε πως την πλησιάζουμε. Διότι οι μεν ενέργειες του κατεβαίνουν σε μας, η ουσία του όμως παραμένει απρόσιτη» PG 32, 869 AB. Αυτόν ακριβώς τον τονισμό τού απρόσιτου του Θεού έχουμε στην αποφατική θεολογία, η οποία χαρακτηρίζει την σκέψη των Πατέρων της Ανατολής. Η αποφατική θεολογία δεν καταλήγει στον μηδενισμό, όπως η Δυτική θεολογία των αρνήσεων, γιατί η συνειδητοποίηση της αδυναμίας μας να γνωρίσομε το ακατάληπτο του Θεού, μας οδηγεί στην προσκύνηση και δοξολογία αυτού, συνεπώς καθίσταται θετική.

Ο πρώτος εκκλησιαστικός συγγραφέας που τόνισε το απρόσιτο της θείας ουσίας στην ανθρώπινη γνώση, είναι ο Κλήμης Αλεξανδρείας. Κατ’ αυτόν, τον Θεό δεν μπορούμε να τον περιγράψουμε γιατί είναι απερίγραπτος, και ότι λέμε γι’ αυτόν το λέμε συμβατικά, για να συνεννοούμαστε μεταξύ μας. Συνεχίζοντας περί Θεού, λέει, πως μπορούμε να γνωρίσουμε «όχι ποιος είναι»  αλλά «ποιος δεν είναι» PG 9, 109 A.

Για να τονίσουν μάλιστα το απρόσιτο της θείας ουσίας οι Πατέρες, παραλληλίζουν τον γνόφο (= πυκνό σύννεφο) του Σινά, κάτω από το οποίο πλησίασε τον Θεό ο Μωϋσής για να πάρει τις 10 εντολές, με τον γνόφο της αγνωσίας της θείας φύσης. Σύμφωνα με τα έργα που αποδίδονται στο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη PG 3, 1000 – 1001, στο Σινά ο Μωϋσής, δεν βλέπει τον Θεό, γιατί αυτό είναι πάνω από τις αντιληπτικές ικανότητες του ανθρώπου, «αλλά τον τόπο που είναι». Αυτή λοιπόν η ερμηνεία της διήγησης συνοψίζει άριστα την αποφατική ή μυστική θεολογία της οποίας «αντικείμενο» είναι ο Θεός, ως ο απόλυτος άγνωστος.

Το ακατάληπτο του Θεού εκθειάζουν, οι μεν Βασίλειος και Χρυσόστομος κυρίως στους λόγους τους κατά του αιρετικού Ευνομίου και των οπαδών του Ανομοίων, ο δε Γρηγόριος στους λόγους του περί θεολογίας, καθώς επίσης και στα έπη του. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό πως οι πέντε πρώτοι λόγοι του Χρυσοστόμου κατά των Ανομοίων επιγράφονται «περί ακαταλήπτου του Θεού». Οι Ανόμοιοι και ο αρχηγός τους Ευνόμιος, σκεπτόμενοι αριστοτελικά περί Θεού, υποστήριζαν την δυνατότητα εκφράσεως της ουσίας του. Ο Μ. Βασίλειος απαντά πως όχι μόνο ο Θεός αλλά ούτε και αυτά τα δημιουργήματα δεν είναι δυνατόν να εκφρασθούν με ιδέες. Εκφράζουμε μόνο τις ιδιότητές τους, πάντοτε όμως θα μένει κάτι, το οποίο δεν είναι δυνατόν να εκφρασθεί. Αυτό είναι η άγνωστη και απροσδιόριστη ουσία των πραγμάτων. Όσον δε αφορά τα διάφορα ονόματα που δίνουμε στον Θεό, αυτά μας γνωρίζουν τις ενέργειές του όχι όμως και την ουσία του, Κατά Ευνομίου PG 29, 521. 577 – 580. Η μοναδική γνώση της θείας ουσίας είναι, κατά τον Βασίλειο, η αίσθηση της ακαταληψίας αυτού: «γνώση της θείας ουσίας, η αίσθηση της ακαταληψίας αυτού» PG 32, 869. Γνωστό άλλωστε είναι σε αρκετούς, αυτό που έγραψε αργότερα ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός: «Άπειρο το θείο και ακατάληπτο˙ και το μόνο καταληπτό αυτού, η απειρία και ακαταληψία. Όσα δε λέμε για τον Θεό καταφατικά, δεν δηλώνουν την φύση του, αλλά τα περί την φύση του» PG 94, 800 AB. Παρόμοια και ο θεολόγος Γρηγόριος, παραφράζοντας την πλατωνική ρήση «είναι δύσκολο να κατανοήσεις τον Θεόν, να τον εκφράσεις δε, αδύνατον», λέει: «είναι αδύνατον να εκφράσεις τον Θεόν, να τον κατανοήσεις δε, αδυνατότερο» Λόγος 28, ρ6 36,29 C.

Αλλά και ο Χρυσόστομος δεν υστερεί στον τονισμό του απρόσιτου της ουσίας του Θεού. Ερμηνεύοντας την φράση του Παύλου «που κατοικεί φως απρόσιτο» 1 Τιμόθεου 6:15 – 16, λέει: «Δεν είπε, αυτός που είναι φως απρόσιτο, αλλά, που κατοικεί φως απρόσιτο˙ για να μάθεις, πως εάν ο οίκος είναι απρόσιτος, πόσο μάλλον ο ενοικών σ’ αυτόν Θεός. Αυτά δε έλεγε, όχι για να υποθέσεις για τον Θεόν από τον οίκο και τον τόπο, αλλά για να μάθεις για το ακατάληπτο από την πολλή αφθονία. Αλλά ούτε είπε, που κατοικεί φως ακατάληπτο, αλλά απρόσιτο, το οποίο είναι πολύ μεγαλύτερο από το ακατάληπτο» Περί ακαταλήπτου του Θεού PG 48, 721 – 722.

Συνεχίζοντας ο Χρυσόστομος, εξηγεί το απρόσιτο του Θεού, με βάση το όραμα που είδε ο προφήτης Ησαΐας: « … είδα τον Κύριο καθισμένο σε θρόνο δόξας ψηλό και υπερυψωμένο, και τα Σεραφίμ στέκονταν σε κύκλο γύρω από τον θρόνο του … και … έκρυβαν τα πρόσωπά τους … ». Λέει λοιπόν επ’ αυτού ο Χρυσόστομος: οι ορώντες βλέπανε τον Θεόν κατά συγκατάβαση. «Τι είναι η συγκατάβαση; Όταν ο Θεός δεν είναι όπως φαίνεται, αλλά όπως ο δυνάμενος μπορεί να τον δει, έτσι δείχνει τον εαυτό του». Δηλαδή, ο ιερός Πατέρας μάς λέει, πως ο άνθρωπος δεν βλέπει πραγματικά τον Θεό, αλλά «ομοίωμα αυτού που μπορεί να υποπέσει στην αντίληψη του ανθρώπου, ο οποίος κατανοεί μόνο υλικά αντικείμενα και πράγματα που υποπίπτουν στις αισθήσεις του» Π. Χρήστου, Αποφατική Θεολογία, ΘΗΕ τόμος 2, στίχος 1227. Το ότι είναι συγκατάβαση το όραμα που είδε ο προφήτης Ησαΐας, το στηρίζει ο Χρυσόστομος, στη φρασεολογία του κειμένου: «Διότι λέει, πως είδε τον Κύριο καθισμένο σε θρόνο δόξας ψηλό και υπερυψωμένο˙ ο Θεός δεν κάθεται˙ διότι είναι των σωμάτων ο σχηματισμός αυτός˙ και σε θρόνο, ο Θεός σε θρόνο δεν περιέχεται, διότι είναι απερίγραπτο το θείο». Παρόμοια ερμηνεύει και τις λέξεις «στέκονταν σε κύκλο» με το «πλησίον αυτού», όπου όμως λέει, το «πλησίον» και το «κύκλο» δεν πρέπει να τα εννοήσουμε τοπικά. Ως προς το «είδα τον Κύριο, μην υποψιαστείς, πως είδε την ουσία του, αλλά τη συγκατάβαση του».

Έτσι λοιπόν ερμηνεύουν οι Πατέρες και έτσι «απομυθεύουν» ορθόδοξα, κάτι που αγνοούσε ο Bultmann και οι οπαδοί του. Όπως αγνοούσαν και ένα ακόμα τρόπο ορθόδοξης «απομύθευσης», ο οποίος εκλαμβάνει πολλές εκφράσεις της Γραφής ως ανθρωπομορφικές. Οι απομυθευτές ισχυρίζονται πως θέλουν να καθαρίσουν την ιδέα του Θεού από μυθικές παραστάσεις. Θα ήταν πράγματι μυθικές αυτές οι παραστάσεις εάν εκλαμβάνονταν κατά γράμμα. Οι Πατέρες όμως δεν τις εκλαμβάνουν κατά γράμμα, αλλά τις θεωρούν ανθρωπομορφικές εκφράσεις. Η Γραφή μιλάει για τον Θεό ανθρωπομορφικά κατά συγκατάβαση, γιατί δεν μπορούμε αλλιώς να συνεννοηθούμε. Γι’ αυτό και ο Κλήμης Αλεξανδρείας γράφει: «Σχήμα δε και κίνηση, ή στάση, ή θρόνο, ή τόπο, ή δεξιά, ή αριστερά, δεν είναι κατανοητά για τον πατέρα των όλων, αν και είναι γραμμένα αυτά» PG 9, 109 A. Οπότε δεν περίμεναν οι Πατέρες τον Bultmann και τούς οπαδούς του, να τους πει πως οι εκφράσεις αυτές για τον Θεό είναι απαράδεκτες για τον άνθρωπο αφού έχει αλλάξει το σημερινό κοσμοείδωλο, διότι ήταν απαράδεκτες και για τον άνθρωπο του 2^ου και 3^ου αιώνα, παρά το μυθικό κοσμοείδωλο, αλλά για καθαρά θεολογικούς λόγους, γιατί ο Κλήμης και οι Πατέρες γνώριζαν να διακρίνουν τις ανθρωπομορφικές παραστάσεις και να τις εξηγούν ανάλογα.

Έτσι όταν λέει η Γραφή πως ο Χριστός μετά την ανάστασή του και την ανάληψή του «κάθισε στα δεξιά του Πατέρα του» εννοεί πως είναι «ομότιμος με τον Πατέρα του» σύμφωνα με τον Χρυσόστομο. Αλλά και στον ισχυρισμό του Bultmann πως ο σημερινός άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει πως με το βάπτισμα με το νερό απαλλάσσεται από την αμαρτία, απαντούν οι Πατέρες λέγοντας, πως πράγματι θα ήταν αυτό μυθική σκέψη, εάν η κάθαρση με το νερό γινόταν με μαγικό τρόπο. Να όμως τι λένε οι αρεοπαγιτικές συγγραφές: Με τη φυσική κάθαρση με το νερό, εξεικονίζεται «συμβολικά» η πνευματική κάθαρση PG 3, 397 AΒ.

Ολοκληρώνοντας λοιπόν, την ορθόδοξη “απομυθοποίηση” της Αγίας Γραφής από τους Πατέρες της Εκκλησίας, θα θέλαμε να κλείσουμε με μία αποστροφή από τον Ιωάννη τον Δαμασκηνό που νομίζουμε πως τα λέει όλα: «Μη θέλοντας λοιπόν ο Θεός να αγνοούμε ολοκληρωτικά τα ασώματα, μας τα έκανε γνωστά με τύπους, σχήματα και εικόνες σύμφωνα με την φύση μας, και να αντιλαμβανόμαστε με τα σωματικά μάτια μας τις άυλες οράσεις τού νου» PG 94, 1345.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. Γεώργιος Γαλίτης: «Ερμηνευτική της Καινής Διαθήκης»

ΠΗΓΗ: http://antiairetikos.blogspot.com/2018/11/blog-post.html

Παραιτήθηκε ο Ηγούμενος της Μονής Κωνσταμονίτου Γέροντας Αγάθων

Γραφείο ρεπορτάζ: Romfea.gr

---

Παραιτήθηκε σύμφωνα με πληροφορίες της Romfea.gr από τα καθήκοντά του, ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Κωνσταμονίτου του Αγίου Όρους, Γέροντας Αγάθων
Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ο Γέροντας Αγάθων, παραιτήθηκε για λόγους υγείας αλλά και ηλικίας.
Επίσης να αναφερθεί ότι Τοποτηρητής της Ιεράς Μονής Κωνσταμονίτου, ορίστηκε ο π. Στέφανος Κωνσταμονίτης.

3η επιστολή Γέροντος Φιλοθέου (Ζερβάκου) προς τον μητροπολίτην Αθηνών Χρυσόστομον Παπαδόπουλον

ΠΗΓΗ: Π. ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ,

 ''Ο ΟΣΙΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ'' 

ΕΚΔ. 2014, 

ΣΕΛ. 238-242

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Επιστολή Γέροντος Φιλοθέου (Ζερβάκου) προς τον μητροπολίτην Αθηνών Χρυσόστομον Παπαδόπουλον

 2η επιστολή Γέροντος Φιλοθέου (Ζερβάκου) προς τον μητροπολίτην Αθηνών Χρυσόστομον Παπαδόπουλον

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ: «ΠΡΩΤΟΣ Ο ΜΕΤΑΞΑΚΗΣ»!

Ὁ Μεταξάκης καί τό Νέον Ἡμερολόγιον -- από το βιβλίον του π. Θεοδώρου Ζήση δια τον όσιον Φιλόθεον Ζερβάκον 

Ο ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΜΕΤΑΞΑΚΗΣ

Ο ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΜΕΤΑΞΑΚΗΣ (ΜΕΡΟΣ 2ο ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ''ΥΠΟΜΝΗΜΑ'' ΤΟΥ ΚΑΣΣΑΝΔΡΕΙΑΣ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ)

ΜΕ ΤΟ ΤΣΕΚΟΥΡΙ!

"Τό παλαιόν ἑορτολόγιον νά ἀκολουθήσετε!" (Θαυμαστή αποκάλυψη στον Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο)

Ο Π. ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ ΛΕΓΕΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ!

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ Π. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΕΑ ΠΕΡΙ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

 Ο π. ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ ΜΑΣ ΘΥΜΙΖΕΙ..... (6)

 ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ ''᾿Επιτακτικὴ ἡ ἐπαναφορὰ τοῦ Πατρίου ῾Ημερολογίου'' 

 ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ «Θέλημα Θεοῦ εἶναι νὰ ἀποβάλῃ ἡ ῾Ελλαδικὴ ᾿Εκκλησία τὸ Παπικὸν Νέον ῾Εορτολόγιον» 

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΣΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ (ΒΙΝΤΕΟ)

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος ομίλησε σήμερα, Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2018, στην έδρα του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων που συνδιοργανώνουν το Π.Σ.Ε. και η UNISEF, για την Παγκόσμια Ημέρα των Παιδιών, με θέμα: «Inter – Generational Climate Justice and Support to Children On the Move as a Spiritual Responsibility: A Message From the Orthodox Church». 

ΠΗΓΗ: http://fanarion.blogspot.com/2018/11/live_21.html

π. Νικολάου Δημαρά - Ἡ θέα του Θεοῦ ὡς φωτιά ἤ ὡς φῶς - Τό προπατορικό ἁμάρτημα - Ἡ πτώση

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ή….. ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ;

«Φεύξονται των αλλοτρίων την φωνήν» όποιοι κι αν είναι αυτοί, «και άγγελος να διδάσκει αλλότρια στείλτε τον στο ανάθεμα, παρατήστε τον και φύγετε μακράν αυτού.» 

«Τα δικά Του πρόβατα ΔΕΝ θα αναγνωρίσουν τη φωνή και τα κελεύσματα των ξένων.»

  

Αυτό συμβαίνει γιατί τα δικά Του πρόβατα έχουν στενή γνωριμία και ταυτόχρονα επικοινωνία με τον καλόν Ποιμένα. Δεν θα καθίσουν να ακούσουν κανέναν, όποιος κι αν είναι αυτός, να τους διδάσκει αντίθετα από αυτά που τους δίδαξε ο Ιησούς Χριστός, αλλά θα φύγουν μακριά από τους δασκάλους της πλάνης και της παναίρεσης. 

Έτσι, θα προστατεύσουν την Αποστολική διαδοχή για την οποία πρώτος ενδιαφέρεται ο κατέχων την Κεφαλή της Εκκλησίας. Μας τα προείπε ώστε να μην υπάρχει καμία δικαιολογία για την τυχόν αποπλάνησή μας. 

Η Αποστολική Διαδοχή ακολουθείται μόνο αν βαδίζουμε σύμφωνα με τους Λόγους των Αγίων Αποστόλων και πράττουμε αυτά που μας λένε. 

Διαφορετικά μάλλον τους εμπαίζουμε. Ακούστε τι μας λένε οι Απόστολοι. 

Ο θείος Παύλος ο Απόστολος των Εθνών γράφει: 

«Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, να παρακολουθείτε σαν άγρυπνοι σκοποί εκείνους που δημιουργούν τας διαιρέσεις και τα σκάνδαλα και πολιτεύονται αντίθετα προς την Αποστολικήν Διδασκαλίαν, την οποίαν σεις εμάθατε. Σημαδέψατέ τους και φύγετε μακράν από αυτούς.» (Ρωμ.ΙΣΤ’17.) 

Mας ενημερώνει , μας εφιστά την προσοχή και μας προτρέπει με ξεκάθαρο λόγο τον τρόπο με τον οποίον θα διαφυλάξουμε την ΑΠ. ΔΙΑΔΟΧΗ, από αυτούς που πολιτεύονται αντίθετα προς αυτήν, αφού κηρύττουν αντίθετα από την ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ! 

Έγραψε ο Απόστολος Ιωάννης, ο διδάξας έμπρακτα την Αληθινή Αγάπη: 

«Από ημάς τους Χριστιανούς εχωρίσθησαν και εβγήκαν έξω της Εκκλησίας. Αλλά δεν ήσαν πράγματι από ημάς ,δεν ήσαν ποτέ μέλη γνήσια της Εκκλησίας, διότι, εάν τότε, που εφαίνοντο μαζί μας ,ήσαν πράγματι από ημάς και γνήσια μέλη της Εκκλησίας, θα είχαν μείνει μαζί μας. Αλλ’ έφυγαν και εβγήκαν από την Εκκλησίαν, ΔΙΑ ΝΑ ΜΗ ΜΕΙΝΟΥΝ ΚΡΥΜΜΕΝΟΙ,ΑΛΛΑ ΔΙΑ ΝΑ ΦΑΝΕΡΩΘΟΥΝ,ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΗΜΑΣ,ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΝΗΣΙΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ.» (Α’Ιωαν.19.) 

Αγαπητοί μου αδελφοί, ποιοι είναι αυτοί που έφυγαν από ημάς , «όντες αυτοκατάκριτοι» κατά τον Απόστολο Παύλο; 

Ποιοι είναι αυτοί που φέρνουν στην Αγιασμένη Εκκλησία του Χριστού μας, ΣΚΑΝΔΑΛΑ ,ΔΙΑΙΡΕΣΕΙΣ και ΣΧΙΣΜΑΤΑ ; 

Από ποιούς ποιμένες μας λέει ο ίδιος ο Θεός να φεύγουμε μακριά; 

Μήπως όλοι αυτοί που διδάσκουν αλλότρια είναι οι κλέφτες, οι αμαρτωλοί ή μήπως οι αλλόθρησκοι, που χαίρονται για το κατάντημα της Εκκλησίας μας; 

Σε ποιούς τελικά αναφέρεται ο Ιησούς μας και όλοι οι Άγιοί μας; 

Οι αιρέσεις ξεφύτρωσαν μέσα από την Εκκλησία του Χριστού, και πρώτος ο Ιησούς, μας προετοίμασε γι’ αυτό, λίγο πριν αναληφθεί, λέγοντάς μας ότι: 

«Μόλις φύγω θα έρθουν ΨΕΥΔΟ-διδάσκαλοι και ΨΕΥΔΟ-προφήτες, αλλά εσείς μην τους ακολουθήσετε». 

Δεν μας άφησε μόνους, ούτε εγκατέλειψε ποτέ την Εκκλησία Του, αφού όπως προείπαμε ,είναι Κεφαλή Αυτής. Αλλά για να διαδοθεί το Ευαγγέλιο και να έχουμε ΘΕΡΜΗ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ, μας άφησε διαδόχους τους ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ. 

Ας προσέξουμε, γιατί μας είπε να μην ακολουθήσουμε τους ΨΕΥΔΟ-διδασκάλους που θα εμφανιστούν, αλλά να ακολουθήσουμε τους Αποστόλους. 

Έτσι ,από γενιά σε γενιά να ακολουθούμε τους εκάστοτε διαδόχους Αυτών, για να υπάρχει η συνέχεια τοις Αγίοις Πατράσι. 

Κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν σχίζουμε την Εκκλησία, δεν προσθέτουμε ούτε αφαιρούμε το παραμικρό από αυτά που παραλάβαμε . 

Άλλοι το κατανόησαν και έζησαν φυλάττοντας τα απαρασάλευτα της Αποστολικής διαδοχής, ομολογώντας, αφήνοντας το μίσθιο οσιακά ή μαρτυρικά μετακομίζοντας στη μόνιμη κατοικία τους, προσφέροντας στην Εκκλησία και ευαρεστώντας τον Θεό. 

Άλλοι προσχώρησαν στους ΨΕΥΔΟ-διδασκάλους και έγιναν αιρετικοί, σχίζοντας και διαιρώντας την Εκκλησία, επιφέροντας βλάβη στο Σώμα Της. 

Τέλος, άλλοι νόμιζαν ότι μπορούν να είναι και με την Αποστολική Διαδοχή και με το δικό τους θέλημα, παραβλέποντας ό,τι έρχεται σε αντίθεση με τα σχέδιά τους. 

Ποιοι από αυτούς είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΔΙΑΔΟΧΟΙ των Αποστόλων;; 

Αυτοί που συντάχθηκαν με τους αιρετικούς ή μήπως αυτοί που βλέπουν την ΠΑΝ-αίρεση του οικουμενισμού και ακολουθούν τους ενορχηστρωτές της, νομίζοντας ότι θα διακόψουν την Απ. Διαδοχή όταν φύγουν μακριά από τους πλανεμένους ΠΑΝ-αιρετικούς; 

Τελικά ,ποιοι την διακόπτουν, αυτοί που τηρούν κατά γράμμα και με ευλάβεια το Ευαγγέλιο ή αυτοί που συμπορεύονται με τους Παν-αιρετικούς διαστρεβλώνοντας την Αποστολική διδασκαλία, μολύνοντας την Πίστη τους και επιφέροντας σχίσμα στην Εκκλησία; 

Γι’ αυτούς που προαναφέραμε λέει ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης: 

Επομένως, δεν διακόπτεις ΕΣΥ την Απ. διαδοχή, όταν απομακρύνεσαι από τους αλλότριους, μάλλον την διαβολική διαδοχή διακόπτεις, για την οποία θα είσαι υπεύθυνος αν συνεχίσει! 

Δεν είναι δυνατόν ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ να αναδείξουν διάδοχο …ΟΡΘΟΔΟΞΟ!! 

Ούτε αποκομμένο κλήμα εκ της Αμπέλου που έχει ξηραθεί, μπορεί να βλαστήσει και να φέρει καρπό. 

Οι αιρετικοί επίσκοποι ,αιρετικό διάδοχο θα αναδείξουν!! 

Έτσι ,θα διαιωνίζεται η διαβολική και όχι η Αποστολική διαδοχή. 

Γι’αυτό βεβαίως, θα είναι υπεύθυνοι και όσοι βρίσκονται μέσα σ’αυτήν την αιρετική ατμόσφαιρα, πλανημένοι και μη αντιλαμβανόμενοι ότι 

ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΘΕΛΟΝΤΑΣ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΑ ΤΗΝ ΔΙΑΚΟΨΟΥΝ ΜΑΣ ΓΡΑΦΟΥΝ: 

«Όσοι δε χωρίζονται από τον επίσκοπόν τους προ συνοδικής εξετάσεως, διότι αυτός κηρύττει δημοσία καμίαν κακοδοξίαν και αίρεσιν, οι τοιούτοι , όχι μόνον εις τα ανωτέρω επιτίμια δεν υπόκεινται, αλλά και την πρέπουσαν εις τους Ορθοδόξους τιμήν αξιώνονται, κατά τον ΙΕ’(15ο) της Α&Β’». 

(όλων των Αγίων Αποστόλων ο Κανών ΛΑ’ (31ος) Πηδ.σελ.32-34.) 

Πόσο πιο απλά, πόσο πιο κατανοητά να μας τα πουν οι Απόστολοι, που πολύ περισσότερο από εμάς ενδιαφέρονται για την Αποστολική Διαδοχή; 

Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι ενδιαφέρεται περισσότερο από τους Αποστόλους γι’ αυτήν την ευλογημένη Απ. Διαδοχή και ταυτόχρονα να αγνοεί τον ΛΑ’ Αποστολικό Κανόνα που προαναφέρθηκε, καθώς και τον 15ο της Α & Β’συνόδου,(σελ.358-Πηδ.),όπου ξεκάθαρα μας λέει ίδια με τον ΛΑ’ Αποστ. Κανόνα; 

Οι κανόνες αυτοί που γράφτηκαν από τους Αποστόλους και τους διαδόχους αυτών, δεν θα τιμούσαν ιδιαίτερα αυτούς που διακόπτουν κοινωνία με τους αιρετικούς προ συνοδικής αποφάσεως, αν αυτοί (οι διακόπτοντες) έσχιζαν και ζημίωναν την Εκκλησία διακόπτοντας την Απ. Διαδοχή. 

Αλλά, εντελώς το αντίθετο συμβαίνει, δηλαδή ΤΙΜΟΥΝΤΑΙ ΙΔΙΑΤΕΡΩΣ ΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ,ΑΚΡΙΒΩΣ ΔΙΟΤΙ ΣΩΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΠΟ ΣΧΙΣΜΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΥΝ ΕΤΣΙ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ, την οποία πολλοί… συγχέουν και ενώ γνωρίζουν πολύ καλά, ΑΓΝΟΟΥΝ «ΠΑΡΑΔΟΞΩΣ» τους ανωτέρω κανόνες οι οποίοι διαφυλάσσουν την Εκκλησία από σχίσματα και την ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΥΝ! 

Ποιος μπορεί να πει ότι ενδιαφέρεται για την Αποστολική Διαδοχή και ταυτόχρονα να παραβλέπει την διδαχή των Αποστόλων που λέει: 

«ΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΜΕΤΑ ΜΙΑΝ ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΑΝ ΝΟΥΘΕΣΙΑΝ…ΠΑΡΑΙΤΟΥ, που επιμένει να δημιουργεί σκάνδαλα και διαιρέσεις εις την Εκκλησίαν, μολονότι τον συνεβούλευσες δια πρώτην και δευτέραν φοράν, ΠΑΡΑΤΗΣΕ ΤΟΝ ΚΑΙ ΑΠΟΦΕΥΓΕ ΤΟΝ.» (Τιτ.Γ’10.) 

Επομένως ,ηλίου φαεινότερο είναι πως ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ για την Αποστολική διαδοχή, αλλά για την προσωπική τους διδαχή όπως αυτοί την εννοούν, γι’αυτό και δεν έχουν –μεταξύ τους- «κοινή γραμμή». 

Άλλα μας διδάσκει το Ευαγγέλιο, άλλα διδάσκουν και πράττουν αυτοί. 

«Ας κρατήσουμε τα ωφέλιμα για να μη διδαχθούμε αντί την Ευαγγελική ζωή …την διαβολική, είπε ο Άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος, λαμβάνοντας υπόψιν ότι έχουμε λάβει από τον Θεό ,με δάκρυα και παρακλήσεις Άγιο και απαθή δάσκαλο. Παρόλ’ αυτά ελέγχουμε τους πάντες αν οι λόγοι είναι από του Θεού, όπως σε καθρέπτη». 

Πόσο μάλλον όταν οι υποτιθέμενοι δάσκαλοι είναι οικουμενιστές- παναιρετικοί. Πόσο καλύτερα και ξεκάθαρα να μας τα πουν οι Άγιοι, οι διάδοχοι των Αποστόλων; 

Εκείνος που λέει ότι: 

«Τα μυστήρια υποβαθμίζονται όταν απουσιάζουν οι αιρετικοί» ,

εκείνος που επιμένει στο κοινό ποτήριο μετά των ήδη καταδικασμένων αιρετικών και δεν είναι ένας τυχαίος, αλλά είναι ο «αρχιεπίσκοπος» τον οποίον ακολουθούν ,δεν πείθουν κανέναν ότι -με τον τρόπο αυτό –ενδιαφέρονται για την Αποστολική Διαδοχή. 

Διότι «Καθένας που βγαίνει έξω και δεν μένει μέσα εις την διδαχήν του Χριστού δια της ακριβούς τηρήσεως αυτής, αυτός δεν έχει τον Θεόν…» (Β’Ιωαν.9.) 

Η Αλήθεια δεν βρίσκεται στη γνώμη του καθενός, αλλά μόνο στις Γραφές με ακρίβεια και ξεκάθαρο λόγο ,για όσους πραγματικά την αναζητούν με ζήλο. 

ΟΤΑΝ ΕΓΙΝΕ Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΟ ΚΟΛΥΜΠΑΡΙ-ΚΡΗΤΗΣ,ΔΕΝ ΑΝΤΕΔΡΑΣΑΝ ΩΣ ΟΦΕΙΛΑΝ,ΕΚΤΟΣ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ. 

ΤΟ ΘΕΜΑ ΔΕ,ΗΤΑΝ ΠΕΡΙ ΠΙΣΤΕΩΣ ,ΠΕΡΙ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΩΝ ΠΡΟΒΑΤΩΝ ,ΔΗΛΑΔΗ. 

ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΘΕΙΓΟΝΤΑΙ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙ ΒΙΟΥ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΞΕΣΗΚΩΝΟΝΤΑΙ ΟΛΟΙ ΣΥΣΣΩΜΟΙ. 

Αυτό σημαίνει Αποστολική διαδοχή; Όχι, βέβαια!! 

Μάλλον αποδεικνύουν και επιβεβαιώνουν οι ίδιοι αυτό που είπε ο Κύριος: «Μη σας φαίνεται δε παράδοξον, το ότι ο μισθωτός υπηρέτης, όταν ίδη τον λύκον να επιπίπτη κατά του ποιμνίου, φεύγει. Φεύγει, διότι είναι υπηρέτης με μισθόν και επειδή δεν είναι ιδικά του τα πρόβατα, δεν τα πονεί. Αυτός ενδιαφέρεται κυρίως να πάρη τον μισθόν του και δεν διακινδυνεύει ποτέ την ζωήν του, όπως εκείνος, που πονεί και αισθάνεται στοργήν δια τα πρόβατα.» (Ιωαν.Ι’13.) 

Αν υπάρχει στο κείμενο αυτό, το οποίο γράφτηκε με αγάπη, κάτι ανακριβές ή λάθος, σας παρακαλώ διορθώστε με ,αν σας ενδιαφέρει η σωτηρία της αποτειχισμένης από τους προδότες της Πίστεως αμαρτωλής ψυχής μου! 

Αν πάλι , τα προαναφερθέντα είναι ορθά ,τότε σας παρακαλώ φύγετε από τους πλανεμένους παναιρετικούς όσο ακόμα είναι νωρίς και ακολουθήστε την Αποστολική διαδοχή, την πεπατημένη οδό των Αγίων μας. 

Θεωρώ ότι το θέμα είναι πολύ σοβαρό, περί Πίστεως, άκρως σωτηριολογικό, αλλά και άκρως προσωπικό. 

Απ’την στιγμή όμως που κηρύττεται αίρεση, δημοσίως (γυμνή τη κεφαλή), θα πρέπει να υπάρχει- παντί τρόπω- και η ανάλογη ορθή απάντηση με πολλή αγάπη. 

Δοκιμαζόμαστε και θα δοκιμαστούμε πιο «σχολαστικά», έτσι «θα δειχθή η υπομονή και η Πίστις των Χριστιανών» (Αποκ.ΙΓ’10.) 

Αδελφοί μου, 

ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ,ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ και ΤΗΣ Ν.Τ.Π. 

Με εν Χριστώ αγάπη και ενδιαφέρον

Γεώργιος Φλώρος

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ!

ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ ''ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ'': ΕΝ ΕΤΕΙ 2018 ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ! Ο ΝΟΩΝ ΝΟΕΙΤΩ...... ΠΑΤΗΣΤΕ ΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΓΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ.

2η επιστολή Γέροντος Φιλοθέου (Ζερβάκου) προς τον μητροπολίτην Αθηνών Χρυσόστομον Παπαδόπουλον

ΠΗΓΗ: Π. ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ,

 ''Ο ΟΣΙΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ'' 

ΕΚΔ. 2014, 

ΣΕΛ. 233-237

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Επιστολή Γέροντος Φιλοθέου (Ζερβάκου) προς τον μητροπολίτην Αθηνών Χρυσόστομον Παπαδόπουλον

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ: «ΠΡΩΤΟΣ Ο ΜΕΤΑΞΑΚΗΣ»!

Ὁ Μεταξάκης καί τό Νέον Ἡμερολόγιον -- από το βιβλίον του π. Θεοδώρου Ζήση δια τον όσιον Φιλόθεον Ζερβάκον 

Ο ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΜΕΤΑΞΑΚΗΣ

Ο ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΜΕΤΑΞΑΚΗΣ (ΜΕΡΟΣ 2ο ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ''ΥΠΟΜΝΗΜΑ'' ΤΟΥ ΚΑΣΣΑΝΔΡΕΙΑΣ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ)

ΜΕ ΤΟ ΤΣΕΚΟΥΡΙ!

"Τό παλαιόν ἑορτολόγιον νά ἀκολουθήσετε!" (Θαυμαστή αποκάλυψη στον Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο)

Ο Π. ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ ΛΕΓΕΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ!

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ Π. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΕΑ ΠΕΡΙ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

 Ο π. ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ ΜΑΣ ΘΥΜΙΖΕΙ..... (6)

 ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ ''᾿Επιτακτικὴ ἡ ἐπαναφορὰ τοῦ Πατρίου ῾Ημερολογίου'' 

 ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ «Θέλημα Θεοῦ εἶναι νὰ ἀποβάλῃ ἡ ῾Ελλαδικὴ ᾿Εκκλησία τὸ Παπικὸν Νέον ῾Εορτολόγιον» 

Ὅτι ἡ ὁρολογία τῆς διαστάσεως καὶ τῆς διαιρέσεως ἀπαντᾶται καὶ μετὰ τὴν συμπλήρωσιν τῶν ἐργασιῶν τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι πάντοτε μία καὶ δὲν δύναται ποτὲ νὰ ὑπάρξη διάστασις ἢ διαίρεσις -μέ τὴν ἔννοιαν τῆς συνυπάρξεως δύο ἀλληλομαχουμένων μερίδων μὲ προφανῶς ἀντίθετες καὶ ἀντιφατικὲς ὁμολογίες- εἰς τὸ σῶμα της.

Ἐν τούτοις, ἐκκλησιαστικοὶ συγγραφεῖς συχνὰ ἀναφέρονται σὲ αἱρέσεις ἢ σὲ σχίσματα ὡς προκαλοῦντα διαιρέσεις «ἐν τῇ Ἐκκλησία». Τοιαῦτες ἐκφράσεις δὲν ἀποσκοποῦσαν εἰς τὴν ὑποστήριξιν τῆς ἰδέας, ὅτι δύνανται νὰ συνυπάρχουν δύο ἐξωτερικῶς διηρεμένες κοινότητες ἐντός τῆς ἰδίας ἀοράτου Ἐκκλησίας. Μᾶλλον ἐκφράζουν τὴν ἱστορικὸ-κανονικὴν διάστασιν τῆς πραγματικότητος εἰς τὴν ὁρολογίαν τῆς ἀνθρώπινης νοήσεως: ὅτι δύο κοινωνιολογικῶς ἐννοούμενες ὁμάδες ἰσχυρίζονται ἀνταγωνιστικῶς, ὅτι εἶναι ἡ ἀληθὴς Ἐκκλησία.

Ὅτι αὐτὴ ἡ ἑρμηνεία τῶν ἐν λόγῳ ἐκφράσεων συλλαμβάνει τὸν ἀληθῆ σκοπὸν τῶν συγγραφέων, καὶ συνεπῶς εἶναι ὀρθότερη τῆς πρώτης, ἀποδεικνύεται ἀπό τὸ γεγονὸς, ὅτι παρόμοια ὁρολογία χρησιμοποιεῖται καὶ μετὰ τὴν καταδίκην μιᾶς αἱρέσεως ἀπὸ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, ὅταν δὲν ἀμφισβητεῖται, ὅτι οἱ αἱρετικοὶ ἀποτελοῦν χωριστή, ψευδῆ ἐκκλησία.

Αὐτὴ ἡ διαπίστωσις δηλώνει, ὅτι ἡ ὁρολογία τῆς διαιρέσεως καὶ τῆς διαστάσεως χρησιμοποιεῖται ἀδιακρίτως, ἀδιάφορα ἀπό τὸ ἂν μία αἵρεσις ἔχει καταδικασθεῖ ἢ ὄχι.

Ὅμως, τὸ γεγονὸς, ὅτι αὐτὴ ἡ ὁρολογία χρησιμοποιεῖται πρὶν ἀπὸ μίαν Οἰκουμενικὴν Σύνοδον δὲν δύναται νὰ ἑρμηνευθῆ ὡς ἐπιδεικῦον, ὅτι οἱ αἱρετικοὶ ἀνήκουν εἰς τὴν μίαν ἀλλὰ ... τάχα διηρεμένην Ἐκκλησίαν ὡς ἄκριτοι.

Εἰς τὸν Σλαβονικὸν βίον τοῦ Ἁγίου Παύλου τοῦ Ὁμολογητοῦ, ὁ ὁποῖος ἔζησε μετὰ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, διαβάζουμε ὅτι «ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἦταν ταραγμένη, ἐν διχοφωνίᾳ, καὶ ἀποστερημένη ἱεραρχῶν ἀφοσιωμένων εἰς τὴν στήριξίν της».

Ὁμοίως, εἰς τὸν Σλαβονικὸν βίον τοῦ Ἁγίου Ἀμφιλοχίου διαβάζουμε: «Ὁ βασιλεὺς τότε ἐξέδωσε διάταγμα εἰς ὅλην τὴν αὐτοκρατορίαν, διατάζοντας νὰ ἐκδιωχθοῦν ὅλοι οἱ Ἀρειανοὶ ἀπὸ τὰς πόλεις διὰ τῆς ἀπειλῆς καὶ τῆς βίας. Οὕτως, ὁ Ἅγιος Ἀμφιλόχιος καθάρισε τὴν Ἐκκλησίαν ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς.»

Ὅλα αὐτά, ὅμως, ἔγιναν μετὰ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, ἡ ὁποία εἶχεν ἤδη καταδικάσει τὸν Ἀρειανισμόν. Παρομοίαν ἔκφρασιν χρησιμοποίησαν οἱ Ἅγιοι Σάββας καὶ Θεοδόσιος γράφοντες πρὸς τὸν Αὐτοκράτορα Ἀναστάσιον:

«…τούτων δὲ πάντων [τῶν ταραχῶν] ἀρχηγὸς καὶ αὐτουργὸς καθέστηκεν ὁ ἄνωθεν καὶ ἐξ ἀρχῆς Ἀκέφαλος καὶ Ἀποσχίστης Σευῆρος, ὁ τῆς Ἀντιοχέων πρόεδρος, ἐπ’ ὀλέθρῳ τῆς οἰκείας ψυχῆς καὶ τῆς κοινῆς πολιτείας κατὰ Θεοῦ συγχώρησιν διὰ τὰς ἁμαρτίας ἠμῶν προβληθείς…» (Κυρίλλου Σκυθοπόλεως, Βίος Ἁγίου Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, Kyrillos von Skythopolis, ed. E. Schwartz, Texte und Untersuchungen 49.2., (Leipzig: Hinrichs, 1939), 154.24-155.2.). Ἂν καὶ γράφουν πενῆντα χρόνια μετὰ τὴν Δ΄ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, ἀποκαλοῦν τὸν Σευῆρον ὡς «πρόεδρον τῆς Ἀντιοχέων [Ἐκκλησίας]», ἐνῶ εἰς τὴν πραγματικότητα ἦταν ἐπίσκοπος μόνον τῶν αἱρετικῶν, ὄχι τῶν Ὀρθοδόξων! Προφανῶς, τοιαῦτες ἐκφράσεις χρησιμοποιοῦνται συμβατικῶς, ἔχοντας ἀναφορὰ στὴν κοινωνιολογικὴν διάστασιν τοῦ σχίσματος.

Παρόμοια παραδείγματα ἔχουμε εἰς τὰ τροπάρια τοῦ ὄρθρου τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας, εἰς τὸν ἀπολογητικὸν λόγον «Πρὸς τὸν Λαὸν» τοῦ Ἁγίου Ταρασίου, πρὶν τὴν Ζ΄ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, καὶ εἰς Συνοδικὸν Ὄρον τοῦ 843 πού ἀναστύλωσε ἐκ νέου τὰς εἰκόνας.

Εἰς τὸ πρῶτον τροπάριον τῆς Α΄ ὠδῆς τοῦ κανόνος τῆς Κυριακῆς της Ὀρθοδοξίας, ψάλλεται:

"Μεγίστην εὐεργεσίαν βλέποντες, χεῖρας κροτήσωμεν, τὰ διεστῶτα μέλη τοῦ Χριστοῦ, συνηγμένα πρὸς ἕνωσιν, καὶ τὸν Θεὸν αἰνέσωμεν, τὸν τὴν εἰρήνην πρυτανεύσαντα."

Εἰς τὴν ΣΤ΄ ὠδήν, ψάλλεται:

"Γυμνοῦται, κατηφείας καὶ σκότους αἱρέσεως, ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, καὶ φορεῖ χιτῶνα τῆς εὐφροσύνης, καὶ τῇ θείᾳ, καὶ φωσφόρῳ πυκάζεται χάριτι."

Εἰς τὸ πρῶτον ἑξαποστειλάριον, βρίσκουμε καὶ τὰ ἑξῆς σχετικά:

"Σκιρτήσατε κροτήσατε, μετ' εὐφροσύνης ἄσατε, Ὡς θαυμαστά σου καὶ ξένα, Χριστὲ βοῶντες τὰ ἔργα! καὶ τὶς ἰσχύσει ἐξειπεῖν, Σῶτερ τὰς δυναστείας σου, τοῦ τὴν ἡμῶν ὁμόνοιαν, καὶ συμφωνίαν εἰς μίαν, ἑνώσαντος Ἐκκλησίαν;"

Ἴσως τὸ πιὸ ἀκραῖο παράδειγμα εἶναι αὐτὸ τῆς ἀπολογίας τοῦ Ἁγίου Ταρασίου «Πρὸς τὸν Λαὸν», εἰς τὴν ὁποίαν γίνεται λόγος διὰ τὴν διαίρεσιν τῆς «ἐπὶ τῆς πέτρας τεθεμελιωμένης» Ἐκκλησίας καὶ χρησιμοποιοῦνται ἐκφράσεις ὥς τὸ «γενέσθαι μίαν καθολικὴν Ἐκκλησίαν»:

"Ὁρῶ καὶ βλέπω τὴν ἐπὶ τὴν πέτραν τεθεμελιωμένην ἐκκλησίαν αὐτοῦ διεσχισμένην νῦν καὶ διηρημένην καὶ ἡμᾶς ἄλλοτε λαλοῦντας, καὶ τοὺς ἀνατολῆς ὁμοπίστους ἡμῶν Χριστιανοὺς ἑτέρως.

Καὶ συμφωνοῦντας αὐτοῖς τῆς δύσεως, ἀλλοτριωμένους δὲ ἡμᾶς ἐκείνων ἁπάντων, καὶ κάθ' ἑκάστην ὑπ' αὐτῶν ἀναθεματιζομένους. Δεινόν ἐστι τὸ ἀνάθεμα, πόρρω τοῦ Θεοῦ βάλλει καὶ τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν ἐκδιώκει, ἀπάγον εἰς σκότος τὸ ἐξώτερον. Οὐκ οἶδεν ὁ τῆς ἐκκλησίας νόμος καὶ ὅρος ἔριν ἢ φιλονεικίαν, ἀλλ' ὥσπερ οἶδεν ὁμολογεῖν εὐσεβῶς ἓν βάπτισμα, μίαν πίστιν, οὕτω καὶ συμφωνίαν μίαν ἐπὶ παντὸς ἐκκλησιαστικοῦ πράγματος. Οὐδὲν γὰρ οὕτως ἐστὶ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ εὐαπόδεκτον καὶ εὐάρεστον ὡς τὸ ἑνωθῆναι ἡμᾶς καὶ γενέσθαι μίαν καθολικὴν ἐκκλησίαν, καθ' ἅ καὶ ἐν τῷ συμβόλῳ τῆς εἰλικρινοῦς ἡμῶν πίστεως ὁμολογοῦμεν." (Ἁγ. Ταρασίου Κωνσταντινουπόλεως, Λόγος Ἀπολογητικὸς πρὸς τὸν Λαόν, Πρακτικὰ τῶν Ἀγίων καὶ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, (Ἅγιον Ὅρος: Καλύβη Τιμίου Πρόδρομου, Σκήτη Ἁγίας Ἄννης, 1986), 224 (724).)

Ἐκφράσεις ὅπως «τὰ διεστῶτα μέλη τοῦ Χριστοῦ, συνηγμένα πρὸς ἕνωσιν», «γυμνοῦται, κατηφείας καὶ σκότους αἱρέσεως, ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία», καὶ «τὴν ἡμῶν ὁμόνοιαν, καὶ συμφωνίαν εἰς μίαν, ἑνώσαντος Ἐκκλησίαν» δὲν μποροῦν νὰ ἑρμηνευθοῦν παρὰ μόνον στὰ πλαίσια ἀναφορᾶς εἰς τὴν κοινωνιολογικὴν διάστασιν τοῦ σχίσματος.

Εἰς τὰ ἴδια πλαίσια πρέπει νὰ ἑρμηνευθῆ καὶ ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου Ταρασίου, καθὼς τὸν κάθ' ὅλον δὲν ἐπιδέχεται μερισμὸν ἡ Ἐκκλησία, ἀλλὰ μόνον εἶναι δυνατή ἡ ἔκπτωσις τῶν αἱρετικῶν ἐκ τῆς καθολικότητος.

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ οὐδέποτε ἐκαλύπτετο ἀπὸ τὸ σκότος τῆς αἱρέσεως καὶ οὔτε ἐπινοεῖται τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ νὰ διΐστανται τῆς ἑνότητος.

Βέβαια ἡ ἀκρίβεια τῆς ὀρθοδόξου ὁμολογίας διδάσκει, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι καθαρὰ καὶ ἀμόλυντος, «μὴ ἔχουσαν σπίλον ἢ ρυτίδα ἢ τι τῶν τοιούτων … ἁγία καὶ ἄμωμος». Καὶ τοῦτο, ἐκ τῶν προτέρων, δηλαδὴ ἀπὸ τὴν ἡμέρα πού ἐκχύθηκε τὸ Πανάγιον Πνεῦμα ἐπὶ τοὺς Ἀποστόλους, τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Τὸ νόημα τῶν ὑμνογραφικῶν παραδειγμάτων δὲν ἐξαντλεῖται εἰς τὴν ἐκκλησιολογικὴν διατύπωσιν.

Ἐπισημαίνουν καὶ τὴν αἴσθησιν τῆς λυτρώσεως καὶ καθάρσεως τῆς ἐξ ἐθνῶν Ἐκκλησίας καὶ τῆς κάθε ψυχῆς ἀπὸ τὴν πλάνην τῶν εἰδώλων ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν πλάνην τῶν παθῶν διὰ τοῦ λουτροῦ τοῦ Βαπτίσματος καὶ τῶν μυστηρίων, πού ἐκφράζεται καὶ εἰς ἄλλα τροπάρια, ὅπως εἰς τὸ «Θύσω σοι, μετὰ φωνῆς αἰνέσεως Κύριε, ἡ Ἐκκλησία βοᾶ σοι, ἐκ δαιμόνων λύθρου κεκαθαρμένη, τῷ δι' οἶκτον, ἐκ τῆς πλευρᾶς σου ρεύσαντι αἵματι», ἔκφρασις τῆς ἐκπλήξεως τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς κάθε ψυχῆς μπροστὰ εἰς τὸ θαῦμα τῆς διὰ τῆς Θείας Οἰκονομίας σωτηρίας καὶ λυτρώσεώς της.

Ὁ σκοπὸς ὅμως τῶν ἱερῶν ὑμνογράφων τείνει πρὸς τὸ παράδοξον εἰς τὸ ὁποῖον σημαίνεται τὸ βάθος τοῦ μυστηρίου τῆς θείας πρόνοιας καὶ τοῦ θαύματος τῆς Ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας καὶ ἑνώσεως -τήν σωτηρίαν ἀπὸ τὴν διάστασιν καὶ τὴν διαίρεσιν- καί, κατ' οὐσίαν, ἀπὸ τὸν θάνατο καὶ τὴν φθορά.

Διὰ τὸν Ἅγιον Ταράσιον, πέρα ἀπὸ τὴν κοινωνιολογικὴ διάστασιν τοῦ σχίσματος μεταξύ της Νέας Ρώμης καὶ τῶν ὑπολοίπων Ἐκκλησιῶν, ἀλλὰ καὶ ἐντός της Μεγάλης Ἐκκλησίας, πρόκειται περὶ προτροπῆς, κάθ' ἥν ὁ προτρεπτικὸς λόγος χρησιμοποιεῖ τὰ ἐκ τῶν ἐναντίων, διὰ νὰ πείσῃ πρὸς τὰ ὑψηλότερα, ἀνατρέποντας τὸ σχίσμα καὶ αὐξάνοντας ἔτσι ἐπιδεικτικῶς τὴν ἑνότητα. Ἴσως θὰ ἠδύνατο νὰ ἰσχυρισθῆ κανεὶς, ὅτι δέν γίνεται δεκτός ἔτσι καὶ ὁ μεγάλος θρίαμβος καὶ ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὴν παραδειγματικὴν μετανοητικὴν ἔκφρασιν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἐμπειρίας.

Ὁ δὲ Συνοδικὸς Ὅρος τοῦ 843 ἀναφέρεται εἰς τὴν εἰρήνην τῶν ἐκκλησιῶν, τὴν τῶν ἐκκλησιῶν διάστασιν, τὴν ἕνωσιν τῶν διευζευγμένων, καὶ εἰς τὴν ἐφέκλυσιν πρὸς ἕνωσιν.

"Οὐκ ἀνεκτὸν ἢ φορητὸν ἡγήσαντο τὰ μὲν ἄλλα ὁμονοεῖν ἡμᾶς καὶ συμβιβάζεσθαι, περὶ δὲ τὸ τῆς ζωῆς ἡμῶν κεφάλαιον, ἤγουν τὴν εἰρήνην τῶν ἐκκλησιῶν, ἑαυτῶν ἀπορρήγνυσθαι καὶ ἀποσχίζεσθαι, καὶ ταῦτα Χριστοῦ κεφαλῆς ὄντος, ἡμεῖς δὲ καθεξῆς μέλη καὶ ἓν σῶμα διὰ τῆς πρὸς ἀλλήλους ὁμοδοξίας καὶ πίστεως. Διὸ τὴν ἱερὰν ἡμῶν ταύτην καὶ πολυάνθρωπον συναθροισθῆναι ἐκέλευσαν ὁμήγυριν ἐν ταύτῃ τῇ μεγίστῃ καὶ βασιλευούσῃ Κωνσταντίνου πόλει, ἵνα τὴν τῶν ἐκκλησιῶν διάστασιν ἀποσεισάμενοι, τὰ διεζευγμένα πρὸς ἕνωσιν ἐφελκύσωμεν καὶ τὴν ἔναγχος ὑφανθεῖσαν ἐξ ἀκανθίνων νημάτων συρφετώδη σηράν εἴτουν ψευδοδιδασκαλίαν διαρρῆξαι καὶ διασχίσαι καὶ τὸν τῆς ὀρθοδοξίας διαπλῶσαι χιτῶνα." (Συνοδικός Ὅρος, “Le Synodikon de l' Orthodoxie”, ed. J. Gouillard, Travaux et mémoires 2 (1967): 293-298.)

Κατὰ τὴν ἀκρίβειαν τῆς εὐσεβοῦς ὁμολογίας ἡ Ἐκκλησία δὲν δύναται νὰ ἐκπέση τῆς ἰδίας της τῆς ἑνότητος.

Ὅμως, οἱ εὐσεβέστατοι βασιλεῖς ἀναφέρονται εἰς κοινωνιολογικὴν διάστασιν τοῦ σχίσματος τῆς δευτέρας Εἰκονομαχίας. Ὁ σκοπός τους δὲν ἦταν μόνον ἡ καταδίκη, ἀλλ' ἡ ἕνωσις πάντων εἰς τοὺς κόλπους τῆς μίας Ἐκκλησίας, τόσο τῶν ὁμολογητῶν Ὀρθοδόξων, ὅσον καὶ τῶν μετανοούντων Εἰκονομάχων, (τὰ διεζευγμένα πρὸς ἕνωσιν), διὰ τῆ διαρραγῆς καὶ διασχίσεως τῆς «σήρας» τῆς κακοδοξίας καὶ τῆς διαπλώσεως τοῦ χιτῶνος τῆς Ὀρθοδοξίας.

ΠΗΓΗ: ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ ''AΓΙΟΙ ΚΟΛΛΥΒΑΔΕΣ'', ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2018

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΙΑΙΡΕΣΙΣ-ΔΙΑΣΠΑΣΙΣ-ΔΙΧΟΝΟΙΑ

Η ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ''ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ'' ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ!

Σημείο των καιρών η διαίρεση των χριστιανών

ΥΠΗΡΧΕ Η ΥΠΑΡΧΕΙ ''ΔΙΑΙΡΕΣΗ'' ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ;

ΥΠΗΡΧΕ Η ΥΠΑΡΧΕΙ ''ΔΙΑΙΡΕΣΗ'' ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ; (2ο Μέρος τελευταίο)

1) ΤΑ ΣΧΙΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ 2) H ΔΙΧΟΝΟΙΑ Δυο ομιλιες του Μητροπολιτου Φλωρινης Αυγουστινου Καντιωτου στον Αποστολο (Α´ ΚΟΡ. 1, 10-17)