Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2019

''ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ''!


Συνύπαρξη, συμβίωση και συμπόρευση ήταν το μήνυμα που εξέπεμψαν ένας ορθόδοξος και ένας ευαγγελικός ιερέας, χθες το μεσημέρι ζωντανά από το ραδιοφωνικό στούντιο του ΑΚΟΥ 99.6 και την εκπομπή ΛΑΙΚΑ&ΑΙΡΕΤΙΚΑ. Ο δρ. Εκκλησιαστικής Ιστορίας π. Αθανάσιος Βουδούρης και ο ποιμένας της Ευαγγελικής Εκκλησίας Βέροιας αιδ. Σταύρος Δεληγιάννης, με αφορμή τις εκδηλώσεις της Εβδομάδας Τοπικής Ιστορίας και Πολιτισμού που διοργανώνει η ΕΜΙΠΗ, μίλησαν για τα πολλά κοινά που ενώνουν τις δύο εκκλησίες και παραμέρισαν τα λίγα που τις χωρίζουν, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην ιστορία της περιοχής μας.
Ο π. Αθανάσιος με ηρεμία, γνώση και μακριά από φανατισμούς και κραυγές υπογράμμισε ότι ο σεβασμός πρωτίστως στον άνθρωπο μπορεί να δημιουργήσει περιβάλλον υγιούς συνύπαρξης.
Ο αιδ. Σταύρος Δεληγιάννης μίλησε για τις άριστες και φιλικές σχέσεις με την Ιερά Μητρόπολη, την τιμητική παρουσία αμφότερων σε εκδηλώσεις που διοργανώνουν, ενώ ιδιαίτερη αναφορά έκανε για τον τότε Πρωτοσύγκελο και νυν Μητροπολίτη Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνα Γεώργιο που διατηρεί φιλικές σχέσεις.
Οι δύο θρησκευτικοί λειτουργοί με την παρουσία και τον λόγο τους δίδαξαν πραγματικό πολιτισμό και σεβασμό στην ανθρώπινη αξία. 

Είναι επικίνδυνο να δογματίζουν κάποιοι για Κάρτες, βιομετρικά και σφραγίσματα!


βάση μας γιὰ τὴν συζήτηση εἶναι ἡ Ἁγία Γραφή καὶ εἰδικὰ ἡ Ἀποκάλυψη. Οἱ γνῶμες-ἑρμηνεῖες τῶν Ἁγίων μᾶς προσφέρουν βοήθεια, ἀλλὰ δὲν εἶναι πάνω ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή. Πολλοὶ Ἅγιοι δὲν συμφωνοῦσαν ἢ ὑπερέβαλαν σχετικὰ μὲ τὰ θέματα περὶ Ἀντιχρίστου, αὐτὸ ὅμως δὲν τοὺς κάνει λιγότερο Ἁγίους.
Ἀποκάλυψη, λοιπόν, εἶναι ξεκάθαρη στὸ θέμα τοῦ σφραγίσματος: αὐτὸ θὰ δοθεῖ συγκεκριμένα στὸ δεξὶ χέρι ἢ στὸ μέτωπο, θὰ δοθεῖ ὅταν θὰ ἔχει ΟΧΙ ἁπλῶς ἔρθει, ἀλλὰ ἀφοῦ θὰ ἔχει φανερωθεῖ ὁ Ἀντίχριστος· θὰ ἔχει τότε ὁλοκληρωθεῖ ἡ ἀνοικοδόμηση (θὰ εἶναι λειτουργικὸς δηλαδὴ ὁ ναὸς στὸν ὁποῖος θὰ καθήσει ὡς ἄλλος «θεὸς» ὁ Ἀντίχριστος)· καί, βέβαια, θὰ ἔχουν προηγηθεῖ οἱ δύο προφῆτες, οἱ ὁποῖοι θὰ μᾶς ἀποκαλύψουν ποιός θὰ εἶναι καὶ στὴ συνέχεια θὰ θανατωθοῦν ἀπὸ αὐτόν.
Καὶ τὸ ἐρώτημα: Τί ἀπὸ αὐτὰ ἔγινε; Τίποτα. Ἔτσι πέσαμε στὸν πειρασμό, ὥστε μὲ μπροστάρηδες Ἱερωμένους νὰ λέγονται διάφορα ἀστήρικτα πράγματα, ποὺ ἕνα τόσο σοβαρὸ σωτηριολογικὸ θέμα νὰ τὸ εὐτελίζουν τόσο, ποὺ ὅταν θὰ ἔρθει ἡ ὥρα νὰ ἀποφασίσουμε, νὰ μὴ δώσουμε τὴν πρέπουσα σημασία.
Θυμηθεῖτε τί ἔχει ἕως τώρα ὑποστηριχθεῖ:
1. Ἡ ταυτότητα ἔλεγαν (πρὶν μερικὲς δεκαετίες) ἔχει τὸ 666, μὴν τὴν πάρετε.
2. Ὁ γραμμωτὸς κώδικα (bar code) στὰ τρόφιμα-προϊόντα ἔχει τὸ 666, μὴν παίρνετε τρόφιμα μὲ τὸ bar code.
3. Τὰ κομπιοῦτερ καὶ τὰ κινητὰ ἔχουν WWW ποὺ ἰσοδυναμεῖ μὲ τὸ 666 καὶ τὸ χάραγμα, συνέχιζαν.
4. Τὸ Α.Μ.Κ.Α. καὶ ἡ Κάρτα ἀποτελεῖ σφράγισμα, μὴν τὸ πάρετε, εἶπαν κατόπιν οἱ ἴδιοι κύκλοι.
5. Δὲν τὸ ἔχει μὲν τὸ 666 (ὁ Α.Μ.Κ.Α ἢ ἡ Κάρτα, εἶπαν στὴ συνέχεια), ἀλλὰ ἀποτελοῦν προδρομικὸ χάραγμα, ἀρραβώνα κ.λπ., χωρὶς πουθενὰ νὰ μιλᾶ γιὰ κάτι τέτοιο ἡ ἱερὴ Ἀποκάλυψη.
6. Εἶπαν, ἐπίσης, πὼς πρόκειται γιὰ χάραγμα πρὸ χαράγματος.
6. Τώρα, ἀφοῦ ὅλα αὐτὰ ἀποδείχτηκαν ἀνακρίβειες, μιλᾶνε γιὰ τὶς ἠλεκρονικὲς ταυτότητες κ.λπ.
ς δοῦμε λοιπόν, τί λένε δύο κυρίως Ἅγιοι, ἕνας τῶν πρώτων αἰώνων κι ἕνας σύγχρονος, δηλ. ὁ ἅγιος Ἱππόλυτος κι ὁ ἅγιος Παΐσιος, γιατὶ δὲν μποροῦμε στὰ πλαίσια μιᾶς ἀπαντήσεως, ἑνὸς ἄρθρου νὰ ἐπεκταθοῦμε περισσότερο.

        Ὁ ἅγιος Ἱππόλυτος λέγει ὅτι ἡ «περίοδος τοῦ Ἀντιχρίστου θὰ διαρκέσει μόνο ἑπτὰ χρόνια», καὶ σὲ αὐτὸ συμφωνοῦν ὅλοι σχεδόν. Τὰ πρῶτα 3½ χρόνια θὰ κηρύξουν οἱ δύο προφῆτες σὲ ὅλο τὸν κόσμον περὶ τῆς παρουσίας τοῦ ἀντιχρίστου καὶ θὰ λένε: «Μὴ πείθεσθε τῷ μέλλοντι ἐλεύσεσθαι καὶ ὀφθῆναι ἐχθρῷ· ὅτι ἀντίδικός ἐστι».
     Στὰ ἄλλα 3½ χρόνια λέγει ὁ ἅγιος Ἱππόλυτος (δηλ. τὴν β΄ περίοδο ποὺ θὰ βασιλέψει ὁ Ἀντίχριστος), «ἐκείνους ποὺ θὰ τὸν ἀποδεχθοῦν σὰν Θεό, θὰ τοὺς σφραγίσει μὲ τὴν σφραγίδα του. Μόνον ἐκείνους. Τοὺς ἄλλους ποὺ δὲν θὰ θελήσουν νὰ τὸν ἀναγνωρίσουν σὰν Θεό, “τοὺς μὴ βουλομένους ὑπακοῦσαι αὐτῷ… τιμωρίαις ἀνεικάστοις καὶ βασάνοις πικροτάταις ἀναλώσει αὐτούς”».
Δὲν θὰ ἐπιβάλει μὲ τὸ ζόρι τὸ χάραγμα.  Ἐν γνώσει τους θὰ προσκυνήσουν τὸν Ἀντίχριστο ὁπότε καὶ θὰ πάρουν τὸ σφράγισμα μὲ τὸ ὄνομα του. Ἔτσι, ἐφ’ ὅσον δὲν θὰ μποροῦν νὰ ἀγοράσουν καὶ νὰ πωλήσουν, νὰ πληρώσουν τὰ χρέη τους κ.λπ., κάποιοι θὰ ἀναγκασθοῦν νὰ κατοικήσουν στὴν ὕπαιθρο,  κάποιοι θὰ κινδυνεύσουν νὰ πεθάνουν ἀπὸ τὴν πείνα, ἀλλὰ καί, ὅπως λένε Ἅγιοι Πατέρες, κάποιοι θὰ τραφοῦν μὲ θαυμαστὸ τρόπο ἀπὸ τὸ Θεό, ὅπως τράφηκε ὁ Ἰσραηλιτικὸς λαὸς στὴν ἔρημο.
Ὅ,τι λοιπὸν γίνει, θὰ γίνει ἐν γνώσει μας. Συνειδητὰ θὰ πάρουμε τὸ ὄνομα τοῦ Ἀντιχρίστου ὡς σφράγισμα. Τὸ σφράγισμα δὲν θὰ γίνει ἐν ἀγνοία μας, ἐκτὸς ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἔχουν διακόψει κάθε πνευματικὴ ζωή καὶ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὰ θέματα τῆς πίστεως. Ἄρα δὲν θὰ θὰ πάρουμε τὸ σφράγισμα μὲ κάποιο τατουάζ, ἀπὸ κάποιο δορυφόρο, ἀπὸ τὴν τηλεόραση ἢ τὸ κομπιοῦτερ, ἢ κατὰ τὴν λήψη βιομετρικῶν στοιχείων. Ἂν ἐκεῖ γίνονται κάποιες παρεμβάσεις στὸ σῶμα, ἁρμόδιοι εἶναι νὰ μᾶς τὸ ποῦνε οἱ εἰδικοί, ἀλλὰ ὅ,τι γίνεται ἐν ἀγνοίᾳ μας, αὐτὸ δὲν ἀποτελεῖ σφράγισμα.
Βέβαια ὅλα αὐτὰ ἀποτελοῦν στέρηση ἐλευθεριῶν μας ὡς πολιτῶν, εἶναι φανερὸ ὅτι γίνονται γιὰ νὰ μᾶς ἐθίζουν, ὥστε νὰ μὴν ἀντιδράσουμε καὶ νὰ δεχθοῦμε τὸ σφράγισμα (καὶ καλὰ κάνουμε καὶ ἀντιδροῦμε), ἀλλὰ δὲν εἶναι τὸ σφράγισμα. Ἂν κάποιος τὸ θεωρήσει ὡς σφράγισμα καὶ ὡς «ξεβάπτισμα», βάζει σὲ κίνδυνο τὴ ζωή του, ἀλλὰ καὶ τῶν δικῶν του.
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς π.χ., διδάσκει ὅτι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ δεχθοῦν τὸ χάραγμα, θὰ εἶναι αὐτοὶ ποὺ συνειδητὰ θὰ πιστέψουν στὸν Ἀντίχριστο (λόγῳ τοῦ καλοῦ προσώπου ποὺ θὰ παρουσιάσει στὴν πρώτη περίοδο, καὶ τῶν «θαυμάτων» ποὺ θὰ κάνει).
Γράφει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: «…τῷ ἀντιχρίστῳ προσκυνῆσαι τοὺς ἀνθρώπους καὶ ὑπακοῦσαι, αὐτὸν τὸν ἀληθῆ Θεὸν καὶ τὸν αὐτοῦ ἀληθῆ καταλιπόντας Χριστὸν αὐτοῖς αὖθις ἐξ οὐρανῶν ἐπελεύσεται…, ἵνα πρῶτον τιμωρηθῶσιν οἱ τῷ ἀντιχρίστῳ πιστεύσαντες, οἷς τὸν νοῦν προσηλώθησαν, καὶ δι’ οὗ ὃ Θεῷ τῷ ἀντιθέῳ ἐπείσθησαν» (Ὁμιλ. Εἰς τὸ Εὐαγγέλιον τῆς Β΄ Παρουσίας).
Αὐτοὶ ποὺ πῆραν μιὰ Κάρτα, πρὶν ἔρθει ὁ Ἀντίχριστος, καὶ ποὺ κανένας ἐπίσημος κυβερνήτης ἢ τεχνικὸς δὲν ἔχει ἐπίσημα διαβεβαιώσει ὅτι πρόκειται γιὰ διαταγὴ τοῦ Ἀντιχρίστου, τὸ μόνο κακὸ ποὺ κάνουν, εἶναι ὅτι ἐθίζονται -εἰδικὰ οἱ νέοι- καὶ βέβαια ἐπιτρέπουν νὰ φαλκιδεύονται οἱ ἐλευθερίες τους. (Τὸ ἴδιο συμβαίνει, ὅταν πρόκειται γιὰ κάτι παρόμοιο, ὅπως ἰριδογράφημα καὶ εἶναι δική τους βέβαια ἀπόφαση εἶναι, ἂν θὰ τὸ δεχθοῦνε).
Μάλιστα ὁ ἅγιος Ἱππόλυτος διευκρινίζει ὅτι «τὸ χάραγμα θὰ δοθεῖ, ἀφοῦ πρῶτα θὰ κάμει ὁ ἴδιος ὁ Ἀντίχριστος ἢ ὁ ψευδοπροφήτης, νὰ λαλήσει ἡ εἰκόνα τοῦ θηρίου» (Περὶ Χριστοῦ καὶ ἀντιχρίστου, κεφ. 49).

Μετὰ ἀπ’ αὐτά, ἂς δοῦμε καὶ τί γράφει ὁ ἅγιος Παΐσιος, τοῦ ὁποίου οἱ θέσεις νομίζω ἔχουν παρεξηγηθεῖ.
           Ὁ Ἅγιος ἀσφαλῶς θέλησε μὲ ὅσα εἶπε νὰ βάλει «τὴν καλὴ ἀνησυχία», στοὺς ἐσχατολογικοὺς χρόνους ποὺ βρισκόμαστε, ὥστε νὰ μὴν ἀδιαφορήσουμε γι’ αὐτὸ τὸ σωτηριολογικὸ θέμα. Διαβάζουμε ἀπὸ τὸ φυλλάδιο «Σημεῖα τῶν καιρῶν». Λέει ὁ ἅγιος Γέροντας:
       «Μετὰ λοιπὸν ἀπὸ τὴν κάρτα, καὶ τὴν ταυτότητα, τὸ “φακέλλωμα, γιὰ νὰ προχωρήσουν πονηρὰ στὸ σφράγισμα, θὰ λένε συνέχεια στὴν τηλεόραση, ὅτι πῆρε κάποιος τὴν κάρτα τοῦ δείνα, καὶ τοῦ σήκωσε τὰ χρήματα ἀπὸ τὴν τράπεζα. Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, θὰ διαφημίζουν <<τέλειο σύστημα>>” τὸ σφράγισμα στὸ χέρι ἢ στὸ μέτωπο». Λέγει ἐδῶ ὁ ἅγιος Παΐσιος ὅτι ἡ Κάρτα ἀποτελεῖ σφράγισμα;
Στὴν συνέχεια, στὸ ἴδιο φυλλάδιο λέγει: «Ἄλλοι ἐνδιαφέρονται γιὰ τὸ θέμα τῶν ταυτοτήτων, ἄλλοι τὸ ἐκμεταλλεύονται καὶ δημιουργοῦν προβλήματα. Ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ πάρει μιὰ θέση σωστή. Νὰ μιλήσει, νὰ ἐξηγήσει στοὺς πιστούς, γιὰ νὰ καταλάβουν ὅτι, ἂν πάρουν τὴν ταυτότητα, αὐτὸ θὰ εἶναι πτώση»! (σελ. 41). Αὐτὰ τὰ ἔλεγε πρὶν ἀπὸ 30 περίπου χρόνια. Ὅλοι ἔχουμε πάρει ἀπὸ τότε ταυτότητα. Ἀποτελεῖ αὐτὸ «πτώση»; Δὲν νομίζω νὰ τὸ ἰσχυρισθεῖ αὐτὸ κάποιος, ποὺ ἔχει πάρει ὄχι μόνο ταυτότητα, ἀλλὰ καὶ κομπιοῦτερ, καὶ κινητὸ κ.λπ., καθόσον μάλιστα ὁ Ἅγιος, εἶναι φανερὸ ὅτι μιλώντας γιὰ ταυτότητα, ἐννοοῦσε γιὰ ταυτότητα μὲ τὸ 666, κάτι ποὺ τελικὰ δὲν ὑπῆρξε!
Τὸ διευκρινίζει παρακάτω: «Τώρα, ἀφοῦ ὁ ὑπουργὸς ὑποσχέθηκε νὰ μὴ βάλει τὸ 666 στὶς ταυτότητες… κι αὐτὸ κάτι εἶναι… Ἂς βγοῦν οἱ πρῶτες (ταυτότητες)· θὰ ἐξετασθοῦν καὶ ἂν βγεῖ ψεύτης ὁ ὑπουργὸς, θὰ εἶναι δίκαιος ὁ ἀγώνας»  (ἐναντίον τους) (σελ. 41-42). Παρόμοια πρέπει νὰ σκεφτομε καὶ τώρα: Ἂς βγοῦν οἱ πρῶτες λεκτρονικς ταυτότητες· θὰ ἐξετασθοῦν καὶ θὰ ποφασίσουμε».
Παρακάτω: «Θὰ προχωρήσουν πονηρὰ στὸ σφράγισμα. Μὲ διάφορα πονηρὰ μέσα θὰ κάνουν ἐκβιασμούς, γιὰ νὰ δέχονται οἱ ἄνθρωποι τὸ σφράγισμα στὸ μέτωπο ἢ στὸ χέρι… Ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος θὰ ἀρχίσουν νὰ διαφημίζουν «τὸ τέλειο σύστημα», τὸ σφράγισμα μὲ ἀκτίνες λέιζερ… Τὰ τριάμισι χρόνια θὰ εἶναι δύσκολα καὶ θὰ τὴν πληρώσουν μερικοὶ ποὺ δὲν θὰ συμφωνήσουν μὲ αὐτὸ τὸ σύστημα…
-Γέροντα, θὰ μποροῦν νὰ ἐπιβάλλουν μὲ τὴ βία τὸ σφράγισμα;
-Μέχρι ἐκεῖ ἡ …εὐγένειά τους δὲν θὰ φθάσει! Θὰ εἶναι εὐγενεῖς, γιατὶ θὰ εἶναι …Εὐρωπαῖοι. Θὰ δείξουν ἀνωτερότητα. Δὲν θὰ βασανίζουν ἀνθρώπους, ἀλλὰ δὲν θὰ μπορεῖ νὰ ζήσει ὁ ἄνθρωπος, ἂν δὲν ἔχει τὸ σφράγισμα» (σελ. 43-44).
Καὶ ἐπειδὴ πολλοὶ ἀγωνιοῦν καὶ φωνάζουν ζηλωτικά, καὶ φοβίζουν τοὺς ἄλλους, στὸ φυλάδιο «ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ» διαβάζουμε καὶ τὸ ἑξῆς:
«Φωνάζουμε γιὰ τὸν Ἀντίχριστο, γιατὶ δὲν ἔχουμε Χριστὸ μέσα στὴν καρδιά μας… αὐτοὶ ποὺ φωνάζουν πιὸ πολύ, συνήθως εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἀρνοῦνται καὶ πρῶτοι… Αὐτὸ ὅμως ποὺ θέλω νὰ πῶ, εἶναι αὐτὸ ποὺ μοῦ εἶπε κι ὁ γέρο-Παΐσιος ὅταν κάποτε συζητήσαμε αὐτὸ τὸ γεγονός.
«Πάτερ μου, ἂς μὴν κάνουμε τὰ τρεισήμισι ἐκεῖνα χρόνια περισσότερα. Ἀρκεῖ ἡ ταλαιπωρία αὐτῶν τῶν τρεισήμισι ἐτῶν κι ὅσοι ἀντέξουν. Ἂς μὴν τὰ αὐξήσουμε κι ἂς μὴν μεγαλώσουμε τὴν ταλαιπωρία τοῦ καιροῦ ἐκείνου μὲ τὴν ἀγωνία μας καὶ μὲ τὸν φόβο μας. Ἀλλὰ ἂς κρατήσουμε τὶς δυνάμεις μας, ζώντας ἁπλὰ κι εἰρηνικὰ μέχρι ἐκείνη τὴν ὥρα, διότι θὰ τὶς χρειαστοῦμε τότε»!
Καὶ γιὰ τὴν ἀντιγραφή: Π.Σ.

Ὁ Πανάγιος Σταυρὸς προέρχεται…


 ἔλευση τῆς Ἑορτῆς τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ στὴν Ἐκκλησία μας εἶναι κατὰ τὴν Ὑμνολογία της γεγονὸς ἀγαλλιάσεως καὶ εὐφροσύνης οὐρανοῦ καὶ γῆς. Διότι ὅσοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ προσέρχονται στοὺς Ναοὺς γιὰ νὰ τὸν κατασπασθοῦν μὲ εὐλάβεια καὶ φόβο Θεοῦ, λαμβάνουν ἁγιασμὸ χάριτος.
ypsosi timiou stavrou ἐπαφὴ μὲ τὰ σύμβολα τῆς Πίστεώς μας, τὰ ὁποῖα μὲ ὑλικὰ μέσα, συνδεδεμένα μὲ τὴν σωτηρία μας, παραπέμπουν στὴν θεία πραγματικότητα, εἶναι πράξη εὐλογίας καὶ παροχῆς θείας δωρεᾶς.
Εἰδικῶς ὁ Τίμιος καὶ Ζωοποιὸς Σταυρός, τὸ ὄργανο τῆς Σωτηρίας μας, ἐπὶ τοῦ ὁποίου ὁ Κύριος καὶ Θεός μας Ἰησοῦς Χριστὸς ἀνασταύρωσε τὴν ἁμαρτία καὶ τὸν «ἐφευρέτη» αὐτῆς διάβολο, ἀποτελεῖ γιὰ τοὺς πιστεύοντες πηγὴ ἁγιάσματος, ὡς αἴτιος τῆς θεώσεως καὶ σωτηρίας μας.
Προσερχόμαστε λοιπὸν σὲ προσκύνηση τοῦ ὑψουμένου Τιμίου Σταυροῦ παρακλητικά, μὲ ἐγκάρδιο αἴτημα νὰ μᾶς ἐνδυναμώσει, ὥστε νὰ βαδίζουμε μὲ εὐσέβεια τὴν ὁδὸ πρὸς τὸν Οὐρανόν, ἐκεῖ ποὺ μᾶς ἀναμένει θεία δόξα καὶ εὐφροσύνη αἰώνια.
 πορεία αὐτὴ εἶναι ὡς γνωστὸν δύσκολη καὶ ἔχει πολλοὺς κινδύνους, φανεροὺς καὶ κρυφούς. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἀπαιτεῖται προσοχὴ καὶ ἐγρήγορση. Μόνον οἱ «νήφοντες», οἱ διατελοῦντες σὲ ἐπιφυλακὴ πνεύματος καὶ διαλεγόμενοι μετὰ τοῦ Θεοῦ ἐν προσευχῇ καὶ δεήσει, μποροῦν νὰ ξεφύγουν καὶ νὰ γλυτώσουν ἀπὸ τὰ ἔνεδρα, τὶς παγῖδες καὶ τὰ βάραθρα ποὺ χαίνουν στὴν πορεία, καὶ ποὺ στήνει ὁ πολυμήχανος ἐχθρὸς γιὰ νὰ συλλάβει καὶ νὰ κακοποιήσει ἤ καὶ αἰχμαλωτίσει τοὺς ἀμελεῖς καὶ ἀπρόσεκτους.
μως, ἡ δύναμη τοῦ Σταυροῦ εἶναι φρικτὴ γιὰ τὶς φάλαγγες τῶν ἀπαισίων δαιμόνων. Ὁ τύπος τοῦ Σταυροῦ εἶναι σημειούμενος στὴν ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, τῆς ὁποίας ἀποτελεῖ «ὅπλον εἰρήνης» καὶ «ἀήττητον τρόπαιον». Ὁ Σταυρὸς προεξέχει καὶ σκέπει τὴν Ἐκκλησία, ἡ δὲ ἁγιαστικὴ ἔλλαμψη τοῦ Παναγίου Πνεύματος σκιάζει αὐτήν, ὥστε τὰ μέλη καὶ τὰ τέκνα της νὰ «περιπατοῦν ἐν τῷ φωτί» καὶ νὰ βρίσκουν στὴν πρὸς Οὐρανὸν πορεία τους θεία ἀνάπαυση, γαλήνη ψυχῆς καὶ παρηγορία. Ὅπου οἱ πιστοὶ βαδίζουν «κατὰ πνεῦμα» «καὶ μὴ κατὰ σάρκα», ὅπου ἐπικρατεῖ καὶ κυριαρχεῖ «ὁ νόμος τοῦ πνεύματος τῆς ζωῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», ἐκεῖ ἐπέρχεται καὶ χαρίζεται ἐλευθερία «ἀπὸ τοῦ νόμου τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου» (Ρωμ. 8, 1-4).
Γι᾽ αὐτὸ καὶ προτρεπόμαστε ἀπὸ τὴν ἱερὰ Ὑμνολογία μας νὰ ἁγνισθοῦμε ἐσωτερικὰ κατὰ τὶς ψυχὲς καὶ τὶς καρδιὲς ἀπὸ κάθε κρυφὸ πάθος, ἀπὸ κάθε πειρασμικὸ ἐπηρεασμό, ὅπως καὶ νὰ καθαρισθοῦμε μὲ τὴν ἐπίμονη ἐργασία τῶν καλῶν καὶ ἀγαθῶν ἔργων καὶ πράξεων, ὥστε νὰ σπεύσουμε ὄχι μόνον νὰ δοῦμε τὸν Τίμιο Σταυρὸ ὑψούμενο καὶ στολιζόμενο, ἀλλὰ καὶ μὲ πίστη καὶ πόθο θερμὰ νὰ τὸν προσκυνήσουμε.
ypsosi timiou stavrou1
Διότι σὰν μέγας ἥλιος καταυγάζει μὲ τὶς ἀκτῖνες του ὅσους εἶναι στὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καλῶντας τους νὰ ἐξέλθουν μὲ τὴν σωτήρια Μετάνοια, καὶ ἐπίσης καταφλέγει τοὺς ἀπεχθεῖς δαίμονες, τοὺς παραλύει καὶ τοὺς διασκορπίζει, λύνοντας καὶ καταστρέφοντας τὰ πονηρὰ ἔργα τους, καὶ φέρνοντας εἰρήνη, ἄφεση καὶ ἐλευθερία.
Καὶ ἀπομένει νὰ μᾶς φωτίσει ὅλους ὅσοι προσεγγίζουμε τὸν Τίμιο Σταυρὸ θεόφρονα καὶ θεάρεστα, καὶ τὸν προσκυνοῦμε μὲ πίστη, γιὰ νὰ λάβουμε συγχώρηση, δύναμη καὶ χάρη θείας ζωῆς καὶ σωτηρίας!
Σταυρὲ τοῦ Θεοῦ Πανάγιε, σῶσον ἡμᾶς τῇ δυνάμει Σου! Ἀμήν.
+Ἐ.Γ.Κ.
13/26-9-2019

Στιγμιότυπα από την εκκλησιαστική ιστορία




νας ἀπὸ τοὺς γνωστοὺς αἱρετικοὺς τῶν πρώτων αἰώνων ἦταν ὁ Παῦλος ὁ Σαμοσατεύς, ὁ ὁποῖος «ταπεινὰ καὶ χαμερπῆ περὶ Χριστοῦ ἐδογμάτιζεν». Ἡ διδασκαλία του φυσικὰ «δημιούργησε ὀξύτατα προβλήματα στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἀντιοχείας» καὶ πρὸς τοῦτο «σύνοδοι συγκλήθηκαν στὴν Ἀντιόχεια [264-268] (Φειδᾶ Βλ., Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία, σελ. 246).  «Τοῦτο μαθόντες οἱ τηνικάδε τῶν ἐκκλησιῶν ποιμένες, οὐχ ὑπεριδεῖν τοσαύτην ἕρπουσαν νόσον ἐδοκίμασαν δεῖν· καὶ ταῦτα συνεργὸν τοῦ μίσους καὶ τοσαύτην μεγίστην πόλιν χειρωσάμενην». Στὴ Σύνοδο συμμετεῖχαν «περηφανοῖς ἀστέρες» Γρηγόριος ὁ μέγας «ὁ ἐν θαύμασι περιβόητος», καὶ Φιρμιλιανός, Ἕλενος, Ὑμέναιος Ἱεροσολύμων, Μάξιμος «τῶν κατὰ Βόστραν» κ.ἄ. (Νικηφόρου Καλλίστου, Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία, P.G. 145, 1181ΒD).


Κατὰ τὸν Φειδᾶ: Οἱ ἐπίσκοποι κείνη τν ποχή, «προφανῶς δὲν ἦταν δυνατὸν ἀφ’ ἑνὸς μὲν νὰ θεμελιώσουν τὴν ἀιδίως διακρινόμενη θεία ὑπόσταση τοῦ Λόγου ὡς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ γραπτῶν πηγῶν τῆς παραδόσεως, ἀφ’ ἑτέρου δὲ νὰ ἀποδείξουν τὰ συγκεκριμένα σημεῖα  τῆς αἱρετικῆς ἐκτροπῆς τοῦ ἐπισκόπου τῆς Ἀντιοχείας. Οἱ δύο πρῶτες σύνοδοι, οἱ ὁποῖες πραγματοποιήθηκαν ὑπὸ τὴν προεδρία τοῦ ἐπισκόπου τῆς Καισαρείας τῆς Καπποδικείας Φιρμιλιανοῦ καὶ μὲ τὴν συμμετοχὴ πολλῶν ἐξεχόντων ἐπισκόπων, ὑπέδειξαν στὸν Παῦλο τὴν αἱρετικὴν πλάνη καὶ ἔλαβαν ἀπὸ αὐτὸν τὴν ὑπόσχεση ὅτι θὰ τὴν ἐγκαταλείψη» (Φειδᾶ Βλ., ὅπ. παρ., σελ. 246).
Καὶ ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ Νικηφόρος Κάλλιστος, οἱ «περὶ τὸν Παῦλον συσκιάζειν ἐπειρῶντο, καὶ τὴν αἵρεσιν ὥς γ’ ἐνῆν ἐπικρύπτειν». Οἱ Ὀρθόδοξοι ὅμως, «διὰ σπουδῆς ἐγίνετο μάλιστα τὴν αἵρεσιν ἀναφαίνειν, καὶ τὴν εἰς Χριστὸν βλασφημίαν πᾶσι ἔκδηλον καθιστᾷν. Εἰσηγήσεσι μὲν γὰρ τὰ πρῶτα καὶ συμβουλαῖς μεταθεῖναι διεπειρῶντο Παῦλον, καὶ τοῦ ἐναντίου φρονήματος ἀφιστᾷν· ὡς δ’ εἰς μέγα διομνύμενος προφανῶς ἀπέλεγε μηδὲν τοιοῦτον φρονεῖν, τοῖς δ’ ἀποστολικοῖς ὅροις καὶ δόγμασιν ἐμμένειν, καὶ τούτοις στοιχεῖν, τότε μὲν τὸν κοινὸν σωτῆρα Θεὸν ἐπὶ τῇ τῶν ἐκκλησιῶν συμφωνίᾳ ὑμνήσαντες, διελύοντο, καὶ ἐπὶ τὰ σφέτερα ἕκαστος ἐπορεύοντο ποίμνια» (P.G. 145, 1184AB).

Ἐκτὸς τῶν καίρων δογματικῶν θεμάτων ὁ Σαμοσατεὺς νεωτέριζε καὶ ἐπὶ πολλῶν ἄλλων θεμάτων καὶ γι' αὐτὰ «κατεκρίθη ὑπὸ τῆς συνόδου τῶν Ἐπισκόπων, (260μ.Χ.)», ὅπως τὸ ὅτι «συνέστησε χορὸν ἐκ γυναικῶν, ἵνα ψάλλῃ ἐν τῷ ναῷ κατὰ τὴν ἑορτὴν τοῦ Πάσχα. Καὶ εἶνε ἀξιοσημείωτοι αἱ φράσεις, διὰ τῶν ὁποίων ἡ Σύνοδος ἐχαρακτήρισε τὸ τόλμημα τοῦτο τοῦ Σαμοσατέως. Αἱ φράσεις αὗται ἐμπεριεχόμεναι εἰς τὴν ἐπιστολήν, τὴν ὁποίαν ἡ σύνοδος ἀπηύθυνε πρὸς τὸν Διονύσιον Ρώμης καὶ Μάξιμον τὸν Ἀλεξανδρείας, ἔχουσιν ὡς ἐξῆς: «Ψαλμοὺς δὲ τοὺς μὲν εἰς τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστὸν παύσας ὡς δὴ νεωτέρους καὶ νεωτέρων ἀνδρῶν συγγράμματα, εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐν μέσῃ τῇ Ἐκκλησίᾳ τῇ μεγάλῃ τοῦ Πάσχα ἡμέρᾳ ψαλμωδεῖν γυναῖκας παρασκευάζων, ὧν καὶ ἀκούσας ἂν τις φρίξειεν» (Τρεμπέλα Π., «Ἡ γυνὴ ἐν τῇ ψαλμῳδίᾳ»).
Γράφει ὁ Φειδᾶς: «Ἡ συμπεριφορὰ ὅμως τοῦ Παύλου ὑπῆρξε ἀντίθετη καὶ κατέστησε ἀναγκαία τὴ σύγκληση μιᾶς τρίτης συνόδου στὴν Ἀντιόχεια (268)… (ἡ ὁποία) καθαίρεσε τὸν Παῦλο καὶ χειροτόνησε ὡς ἐπίσκοπο Ἀντοχείας τὸν Δόμνο» (Φειδᾶ Βλ., ὅπ. παρ., σελ. 245).
Καὶ ὁ Κάλλιστος: «Χρόνον δὲ διελθόντος, ἡ φήμη αὖθις πανταχόσε διαρρέει τὴν ἐκτροπὴν τοῦ Παύλου μηνύουσα. Οἱ δὲ πανεύφημοι ἐκεῖνοι …γράμμασι πρότερον τὸ τραῦμα θεραπεύειν ἐπειρῶντο, τὴν θανατηφόρον διδασκαλίαν φθείρειν οἱόμενοι» (P.G. 145, 1184ΒC).
Ὅταν δὲ ἔλαβε τὴν ἀρχὴν ὁ Αὐρηλιανός, οἱ ἐπίσκοποι «ὑστάτη καὶ τελευταῖα σύνοδον συγκεκρότητον (P.G. 145, 1184D) καὶ ἀφοῦ παρουσίασαν τὶς κακοδοξίες τοῦ Παύλου Σαμοσατέως καὶ τὸ «κρυψίνου καὶ ἀπάτης γέμον» φρόνημά του, «καὶ τοίνυν ἑτερόδοξος φωραθείς, ὡς ἀρχηγὸς τῆς αἱρέσεως, τῆς ὑπὸ τὸν οὐρανὸν καθολικῆς Ἐκκλησίας ἐκκήρυκτος γίνεται καὶ τοῦ κλήρου ἐξάγεται τῶν πιστῶν· οὐ μὴν δὲ ἀλλὰ καὶ τῆς Ἐκκλησίας ἐκρίπτεται. Καὶ Δόμνος ἀντ’ αὐτοῦ τῆς Ἀντιόχου τοὺς οἴακας ἐγκεχείριστο» (P.G. 145, 1185Α).
«Ἡ ἀπόφαση τῆς συνόδου αὐτῆς, καίτοι ἔγινε δεκτὴ ἀπὸ ὅλες τὶς τοπικὲς ἐκκλησίες τῆς οἰκουμένης, δὲν ἐκτελέστηκε, ἀφοῦ ἡ βασίλισσα Ζηνοβία… δὲν ἐπέτρεψε τὴν ἐφαρμογή τῆς συνοδικῆς ἀποφάσεως. Ὁ Παῦλος ἀρνήθηκε νὰ ἐγκαταλείψη τὸ ἐπισκοπεῖο καὶ παρέμεινε ἀκλόνητος στὴν Ἀντιόχεια» (Φειδᾶ Βλ., Ἐκκλησ. Ἱστορία, σελ. 245-246).
Μόλις τὸ 272 ὁ Σαμοσατέας ἐγκατέλειψε τὸ ἐπισκοπεῖο τῆς Ἀντιοχείας μὲ τὴν παρέμβαση τοῦ αὐτοκράτορα καὶ ἀνέλαβε ὁ Δόμνος «τὸν ὁποῖον ἀναγνώριζαν οἱ ἐπίσκοποι Ρώμης καὶ » (Φειδᾶ Βλ., ὅπ. παρ., σελ. 246).



ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΕΥΣΤΡΑΤΙΑΔΗ: Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ (ΙΖ' ΜΕΡΟΣ)


Ο Γρηγόριος Ευστρατιάδης (1864-1950) υπήρξε νομικός, εκδότης και βουλευτής. 

Επί σειρά ετών υπήρξε εκδότης και διευθυντής της εφημερίδας ''ΣΚΡΙΠ'' της Αθήνας. 

Το ''ΣΚΡΙΠ'' αμέσως μετά την ημερολογιακή καινοτομία του 1924 τάχθηκε 

κατά του συνόλου των νεωτερισμών, που εισήγαγαν στο σώμα της Εκκλησίας 

ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης. 

Φιλοξενούσε 

στις σελίδες του το σύνολο σχεδόν των ανακοινώσεων της ''Ελληνικής Εκκλησιαστικής Κοινότητας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών'', 

δημοσίευε

 -με εμπεριστατωμένα ρεπορτάζ- όλες τις ειδήσεις για τις διώξεις των χιλιάδων αποτειχισμένων ''Παλαιοημερολογιτών'' 

και παρουσίαζε άρθρα αντινεωτεριστικά και κατά της κίνησης για την ''Ένωση των Εκκλησιών'', 

όπως ονομαζόταν τότε η οικουμενική κίνηση. 

Το βιβλίο του ''Η Πραγματική Αλήθεια περί του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου'' δημοσιεύθηκε 

υπό την μορφή 

συνεχιζόμενων άρθρων τον Μάρτιο του 1928 και αποτέλεσε

 μια εμπεριστατωμένη δημοσιογραφική και θεολογική εργασία για το ημερολογιακό σχίσμα. 

Το περισσότερο -ίσως- ενδιαφέρον 

στο βιβλίο αυτό παρουσιάζει το γεγονός, 

ότι επιχειρήθηκε η προσέγγιση των δρώμενων της ημερολογιακής καινοτομίας 

και

μέσα από το πληροφοριακό φάσμα της δημοσιογραφίας και εύλογα η επικαιρότητα ζωντανεύει ιδεατά 

στα ''πέτρινα'' αυτά χρόνια του Μεσοπολέμου, προσφέροντας στον αναγνώστη διαδραστικά τον επίκαιρο και ζωντανό παλμό των γεγονότων!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος




ΙΖ' Μέρος


Εδημοσιεύσαμεν χθες το σταλέν υπό του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, προς το Υπουργείον των Εξωτερικών τη 4 Μαρτίου 1924 έγγραφον αυτού, διά του οποίου, ούτος παρενέβαλε πλέον το επίσημο Κράτος εις το καθαρώς Εκκλησιαστικόν ζήτημα του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου, ίνα το Κράτος με την επιβολήν του και με το κύρος του, το οποίον συνησθάνετο, ότι δεν είχεν ο Αρχηγός της Ελληνικής Εκκλησίας, καταστήση οριστικήν και ανέκκλητον την απόφασιν της Εκκλησίας να εφαρμόση το νέον Ημερολόγιον από τις 10 Μαρτίου, εμποδίση δε πάσαν ενδεχομένην και πιθανωτάτην αντίρρησιν του Οικουμενικού Πατριαρχείου, λόγω της μη συναινέσεως και των λοιπών Εκκλησιών. 


Είναι αναντίρρητον και εξόφθαλμον, ότι ησκήθη πίεσις διά του υπουργείου των Εξωτερικών επί του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Αναμφισβητήτως, το Οικουμενικόν Πατριαρχείον εξεβιάσθη να στέρξη εις την οριστικήν εφαρμογήν του Εκκλησ. Ημερολογίου υπό μόνης της Εκκλησίας της Ελλάδος, αξιωσάσης να έχη την συγκατάθεσιν του Οικουμενικού Πατριαρχείου μόνον και αρκεσθείσης εις την συμφωνίαν μόνον αυτού, ως προς την εφαρμογήν και την έναρξιν της εφαρμογής του νέου εκκλησιαστικού ημερολογίου. 


Διότι τινα λόγον είχεν η παρέμβασις του υπουργείου των Εξωτερικών παρακαλουμένου να ειδοποιήση αυτό τον Οικουμενικόν Πατριάρχην, ότι η Εκκλησία της Ελλάδος ΕΘΗΚΕΝ ΕΙΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΝ την περί ημερολογίου σχετικήν απόφασιν αυτού; Και διά τίνα λόγον από της 4 Μαρτίου ειδοποίει, ότι έθηκεν εις εφαρμογήν, ενώ θα έθετεν εις εφαρμογήν την απόφασιν ταύτην την 23 Μαρτίου (νέον ημερολόγιον); Γνωρίζομεν όλοι οι εν Ελλάδι, πολύ δε περισσότερον ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, την οικτράν θέσιν εις ην ευρίσκετο την εποχήν εκείνην το Οικουμενικόν Πατριαρχείον απολέσαν εν Κωνσταντινουπόλει όλον το κύρος του. 


Αλλά γνωρίζομεν επίσης, ποιαν  ο ι κ ο ν ο μ ι κ ή ν  εξάρτησιν τότε, ιδίως είχε εκ της Ελλάδος, ποσον επομένως επεβάλετο εις αυτό το υπουργείον των Εξωτερικών. Και ερωτώμεν: Ήτο αρμόζον, ήτο ορθόν, ήτο εθνοπρεπές να επωφεληθή η Ελληνική Εκκλησία και δι' αυτής η Ελληνική Κυβέρνησις την μειονεκτικήν αυτήν θέσιν του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ίνα το εξαναγκάση εις αποδοχήν μονομερούς της Ελληνικής Εκκλησίας αποφάσεως, την οποίαν έως τότε απέφευγε και αυτό το Πατριαρχείον να αποδεχθεί, επιμένον πάντοτε εις την  κ ο ι ν ή ν  απόφασιν όλων των Εκκλησιών; Μετά δε τα ανωτέρω ερωτώμεν; 


Η αποδοχή του νέου Εκκλησιαστικού Ημερολογίου ήτο απόφασις του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ως αρέσκεται να επαναλαμβάνη εις όλας τας ανακοινώσεις του ο Μακαριώτατος Αθηνών, ή ήτο απόφασις της Εκκλησίας της Ελλάδος, ην εξηναγκάσθη να αποδεχθή το Οικουμενικόν Πατριαρχείον; Αλλά περί τούτου και της μεγάλης ευθύνης του Αρχιεπισκόπου Αθηνών θα ομιλήσωμεν κατωτέρω. Μετά την τελειωτικήν απόφασιν της Εκκλησίας της Ελλάδος, ήτις ανεκοινώθη εις τα λοιπά Πατριαρχεία, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Φώτιος την 6/19 Μαρτίου μετέβη εις Κάιρον και προεκάλεσεν ειδικήν Συνεδρίασιν της εκεί Ιεράς Συνόδου, ης Προήδρευσεν. 


Ιδού δε, πως εκτίθενται τα της Συνόδου ταύτης εις τον ''Πάνταινον'' (εβδομαδιαίον παράρτημα του ''Εκκλησιαστικού Φάρου'') επίσημον όργανον του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας. 


''...Κατά την συνεδρίασιν ταύτην, θέμα της συσκέψεως ην το Ημερολογιακόν ζήτημα και ιδία η νυν φάσις, εις ην προώθησεν αυτό η παράδοξος σπουδή των εν Αθήναις και εν Κωνσταντινουπόλει μονομερώς λαβόντων την απόφασιν να ταυτίσωσι το εορτολόγιον της Εκκλησίας προς το πολιτικόν Ημερολόγιον, πριν η έτι επιτευχθή η περί τούτου συμφωνία των Εκκλησιών. 


Η Ιερά Σύνοδος εν τη συνεδρεία ταύτη, υπ' όψει έχουσα: 


1ον) ότι η εσπευσμένη ταύτη απόφασις, κατ' ουδέν καθ' εκάστην ωφέλιμος, διαταράσσει την κρατούσαν εν τη εκκλησία ειρήνην. 


20ν) ότι ληφθείσα, ως ελήφθη, μονομερώς, ουδ' όλως συμβιβάζεται προς την εκκλησιαστικήν ευταξίαν και τον οφειλόμενον σεβασμόν προς τας εκκλησιαστικάς παραδόσεις. 


3ον) ότι η δι' αυτής επιβαλλομένη διαρρύθμισις, υπ' ουδέ μιας των άλλων αυτοκεφάλων εκκλησιών εθεωρήθη επείγουσα. 


4ον) ότι η απόφασις της αδελφής εκκλησίας εν ''Ελλάδι'', ότι αφεύκτως από της δεκάτης του μηνός Μαρτίου θα προβή εις προσαρμογήν και του εορτολογίου προς το πολιτικόν ημερολόγιον, ουδέ μίαν απολύτως εξυπηρετεί πραγματικήν ωφέλειαν ή χρησιμότητα, εφ' όσον ουδεμία έως της στιγμής ταύτης προέκυψε βλάβη εκ της μη επιζητουμένης νυν προσαρμογής. 


5ον) ότι αι αδελφαί Εκκλησίαι Σερβίας και Ρουμανίας σαφώς και απεριφράστως αναβάλλουσιν αύτη μεν επί τον Οκτώβριον του έτους τούτου, εκείνη δε και εις όλα έτη την προσαρμογήν ταύτην, επί τη βάσει κοινής των Εκκλησιών ομοφωνίας. 


6ον) ότι η εν Ρωσσία και Φιλανδία πιθανολογουμένη έναρξις της προσαρμογής ταύτης τυγχάνει διά μεν την Ρωσσίαν, όλως μη ακριβής διά τας εκεί κρατούσας εκκλησιαστικάς ανωμαλίας, διά δε την Φιλανδίαν όλως ασήμαντος, εφ' όσον το αρτισύστατον εκεί εκκλησιαστικόν συγκρότημα (αποτελεί όλον) χρήζει των έξωθεν νουθεσιών και χειραγωγίας. 


7ον) ότι ούτως εχόντων των πραγμάτων, ουδέ μία απολύτως υφίσταται ουχί αδήριτος, αλλ' ουδέ απλή ανάγκη της προσαρμογής ταύτης, ουδ' εγκυμονεί  οίον δη τινα έστω και τον ελάχιστον κίνδυνον, είτε μερικόν, είτε γενικόν διά το ορθόδοξον πλήρωμα. Ταύτα έχουσα υπ' όψει, ως και επίσης, ότι ουδεμίαν των κατά την εώαν πρεσβυγενών εκκλησιών ανέχεται μονομερή του ημερολογιακού ζητήματος λύσιν, απεφάσισε να εμμείνη εις τας προτέρας αποφάσεις αυτής, να τηρήση το έως τούδε καθεστώς εν τω ημερολογίω και να εξαρτήση και νυν, ως και πρότερον την οριστικήν απόφασιν από Συνόδου μεγάλης, Τοπικής ή Οικουμενικής. 


Η απόφασις αύτη ανεκοινώθη ήδη τηλεγραφικώς εις Κων/πολιν, γνωστοποιείται δε κατ' αυτάς δι' επιστολών εις τας άλλας εκκλησίας. Θα συνεχίσωμεν εις το επόμενον άρθρον την έρευναν ημών περί της ευθύνης των αποτελεσμάτων της πραξικοπηματικής μεταβολής του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου.



Συνεχίζεται 



Εκ του βιβλίου του Γρηγορίου Ευστρατιάδη 
''Η Πραγματική Αλήθεια περί του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου'',
που δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στην εφημερίδα των Αθηνών ''ΣΚΡΙΠ'', 
την Τετάρτη 21 Μαρτίου 1928
έτος 32ον, αρ. φύλλου 8.935, σελ. 1η. 
Μεταφορά στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Διατηρήθηκε η Γραμματική τάξη της εποχής με την επέμβαση μόνο σε κάποια αναγκαία σημεία στίξης.


29 Σεπτεμβρίου 480 π.Χ: Η Ναυμαχία της Σαλαμίνας και ο Ελληνικός θρίαμβος επί των βαρβαρικών ορδών



Σύμφωνα με ιστορικές πηγές σαν σήμερα 29 Σεπτεμβρίου 480 π. Χ. πραγματοποιήθηκε ίσως η πιο καθοριστική μάχη των Περσικών πολέμων, γιατί οι Έλληνες απέτρεψαν την κατάληψη του ελλαδικού χώρου από τις στρατιές του Ξέρξη, που είχαν περάσει από τις Θερμοπύλες και είχαν κάνει στάχτη την Αθήνα. Oι ιστορικοί εκτιμούν ότι σε περίπτωση ήττας, οι ορδές της ανατολής θα ξεχύνονταν στην Πελοπόννησο και θα έσβηναν την Ελλάδα από τον χάρτη, πιθανότατα και από την ιστορία. Ο δρόμος για την υπόλοιπη Ευρώπη θα άνοιγε διάπλατα στους Πέρσες.

Μετά τις Θερμοπύλες και τη ναυμαχία στο Αρτεμίσιο, ο ελληνικός στόλος επέστρεψε στις ακτές της Αττικής και η Κεντρική Ελλάδα έμεινε στο έλεος του Ξέρξη. Ο Θεμιστοκλής καθοδήγησε τους Έλληνες στη Σαλαμίνα. Πρωτύτερα απευθύνθηκε στον Σπαρτιάτη Ευριβιάδη και του είπε το ιστορικό «πάταξον μεν, άκουσον δε». Κορυφαία προσωπικότητα σε αυτή την ιστορική συγκυρία ήταν ο Θεμιστοκλής, ο επικεφαλής της κραταιάς ναυτικής δύναμης των Αθηναίων, που είχαν πάρει χρησμό από το Μαντείο των Δελφών ότι θα τους έσωζαν τα ξύλινα τείχη, δηλαδή τα πλοία τους. Ο Θεμιστοκλής, με πολύ κόπο και διορατικότητα, κατάφερε να πείσει τους Αθηναίους να εγκαταλείψουν τις εστίες τους υπό την προστασία του στόλου, ο οποίος θα αγκυροβολούσε στη Σαλαμίνα.

Οι Αθηναίοι είδαν την πόλη τους να καίγεται και ο στόλος τους κατευθύνθηκε σε τρία σημεία. Στη Σαλαμίνα, ένα μικρό τμήμα από αιγινίτικα πλοία στην Αίγινα για να προστατεύει το νησί και το τρίτο σημείο ήταν ο Πόρος. Το στρατηγείο του Ξέρξη στήθηκε στο Φάληρο και οι Πέρσες σκόπευαν να κατακτήσουν τη Σαλαμίνα, ώστε να αποκτήσουν άμεση πρόσβαση στον Ισθμό και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Τη στρατηγική θέση της Σαλαμίνας γνώριζε φυσικά ο Θεμιστοκλής, ο οποίος με δυσκολία και τεράστια επιμονή, έπεισε τον Κορίνθιο στρατηγό Αδείμαντο και τον Σπαρτιάτη Ναύαρχο Ευρυβιάδη, ότι το νησί αποτελεί το κατάλληλο μέρος για να γίνει η βάση του ελληνικού στόλου, σε αντίθεση με τον Ισθμό. Η αντιπαράθεση των Ελλήνων στρατηγών έχει μείνει στην ιστορία από την περίφημη φράση που είπε ο Θεμιστοκλής στον Ευριβιάδη: «πάταξον μεν, άκουσον δε». Ο Ευρυβιάδης απείλησε να τον χτυπήσει με τη μαγκούρα του, όταν αντιμίλησε στον Αδείμαντο. Η ψύχραιμη απάντηση του Θεμιστοκλή καταλάγιασε τον θυμό του Σπαρτιάτη. Ο Αδείμαντος όμως συνέχισε αποκαλώντας τον Θεμιστοκλή, «άπατρι», επειδή ο Ξέρξης είχε κάψει την Αθήνα. Ο Θεμιστοκλής όμως δεν ήταν εύκολος αντίπαλος και ετοιμόλογος όπως ήταν, του απάντησε ότι οι Αθηναίοι έχουν πατρίδα τους τις 200 τριήρεις. Το πιο σύγχρονο ναυτικό όπλο της εποχής. Μάλιστα, είπε στον Σπαρτιάτη ότι αν δεν συμφωνήσουν, τότε οι Αθηναίοι θα φύγουν με τα πλοία τους για να ιδρύσουν νέα πόλη στην Κάτω Ιταλία. Ο Ευρυβιάδης υποχώρησε. Ο περσικός στόλος εγκλωβίστηκε στο στενό της Σαλαμίνας. 
Η Ναυμαχία 
Τη νύχτα ο περσικός στόλος απέπλευσε και κατέλαβε την Ψυτάλλεια, ένα νησάκι απέναντι από τη Σαλαμίνα, ώστε σε περίπτωση ναυμαχίας, να προστατεύσει τους Μήδους ναυαγούς και να εξοντώσει τους αντιπάλους. Ο Αριστείδης που είχε ταξιδέψει επίσης νύχτα από την Αίγινα, πληροφόρησε τους Έλληνες για τις κινήσεις των Περσών, οι οποίοι σύμφωνα με τον Αισχύλο, άκουσαν ξαφνικά με την ανατολή του ηλίου, τον Παιάνα να αντηχεί από όλα τα ελληνικά πλοία: «Ω, παίδες Ελλήνων, ίτε Ελευθερούτε πατρίδ’ ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων, νύν υπέρ παντών αγών».
Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο ελληνικός στόλος υπολογίζεται σε 366 τριήρεις. Οι Αθηναίοι είχαν 200, οι Κορίνθιοι 40, οι Αιγινήτες 30, οι Μεγαρείς 20, οι Λακεδαιμόνιοι 16, οι Σικυώνοι 15, οι Επιδαύριοι 10, οι Αμβρακιώτες 7, οι Ερετριείς 7, οι Τροιζήνιοι 5, οι Νάξιοι 4, οι Ερμίονες 3, οι Λευκάδιοι 3, οι Κείοι 2, οι Στυρείς 2, οι Κυθνίοι 1 και οι Κροτωνιάτες επίσης 1. Απέναντί τους, οι Πέρσες παρέταξαν 670 πλοία, από τα 1.207 που είχαν στην αρχή της εκστρατείας κατά της Ελλάδας, καθώς είχαν υποστεί απώλειες.
Η ναυμαχία ξεκίνησε στις 29 Σεπτεμβρίου του 480 π.Χ, λίγο μετά τις 8 το πρωί. Στη δεξιά πλευρά ο Ευρυβιάδης ήταν επικεφαλής των πλοίων της Σπάρτης, της Κορίνθου, της Αίγινας και των Μεγάρων. Οι τριήρεις των υπόλοιπων ελληνικών πόλεων κάλυπταν το μέσον, ενώ στην αριστερή πλευρά έπλευσαν οι 200 αθηναϊκές τριήρεις υπό την αρχηγία του Θεμιστοκλή. Η πλεύση τους όμως ήταν αργή προκειμένου να μη βρεθούν στα ανοιχτά και πέσουν επάνω στους Πέρσες σε πλατιά θαλάσσια περιοχή, που θα τους επέτρεπε να χρησιμοποιήσουν όλα τους τα πλοία. Έτσι, το σύνολο του ελληνικού στόλου αναπτύχθηκε σε μήκος τριών χιλιομέτρων κατά μήκος των οποίων υπήρχε το στήριγμα των Αθηναίων οπλιτών από την Κυνόσουρα από τα δεξιά μέχρι το νησάκι του Αγίου Γεωργίου στα αριστερά. Η κάλυψη από τη στεριά απέτρεπε και τον κίνδυνο κυκλώσεως.


Ο θρίαμβος του Ελληνικού πνεύματος 

Στην αρχή της ναυμαχίας η σύγκρουση ήταν αδυσώπητη και στη δεξιά πλευρά, οι Ίωνες δυσκόλευαν τους Σπαρτιάτες και τους Αιγινήτες, ενώ οι Σάμιοι κυρίευσαν ελληνικές τριήρεις. Η πλάστιγγα άρχισε να γέρνει υπέρ των Ελλήνων όταν οι Αθηναίοι ξεδίπλωσαν τις ναυτικές τους αρετές απέναντι στους Φοίνικες, οι οποίοι ναυμαχούσαν κυρίως με τους 30 τοξότες που διέθεταν σε κάθε πλοίο και έριχναν βέλη στα εχθρικά πληρώματα. Oι ιστορικοί εκτιμούν ότι σε περίπτωση ήττας, οι ορδές της ανατολής θα ξεχύνονταν στην Πελοπόννησο και θα έσβηναν την Ελλάδα από τον χάρτη, πιθανότατα και από την ιστορία. Όμως, ο Θεμιστοκλής είχε υπολογίσει δύο καθοριστικές λεπτομέρειες.
Η πρώτη ήταν το βαρύ σκαρί των φοινικικών πλοίων και η δεύτερη, ο άνεμος που έπνεε τέτοια εποχή στη θαλάσσια περιοχή της Σαλαμίνας. Τα φοινικικά πλοία πάλευαν με τα κύματα με συνέπεια να αστοχούν οι τοξότες. Ταυτόχρονα, οι ελληνικές τριήρεις που έπλεαν με ευελιξία στον αφρό τα εμβόλιζαν, είτε στα πλευρά και τα βύθιζαν είτε στις σειρές από τα κουπιά και τα ακινητοποιούσαν. Όταν οι Αθηναίοι δεν πηδούσαν στα εχθρικά πλοία για να εξοντώσουν τους Πέρσες, άφηναν απλώς τα εχθρικά πλοία να βουλιάξουν. Σε λίγη ώρα η δεξιά πτέρυγα των Περσών άρχισε να υποχωρεί παρασύροντας το σύνολο της γραμμής, καθώς οι Αθηναίοι άρχισαν να βάλλουν προς το κέντρο και στη συνέχεια προς τα αριστερά.
Ακολούθησε αναταραχή και πολλά περσικά πλοία συγκρούστηκαν μεταξύ τους και βυθίστηκαν, ενώ άλλα τράπηκαν σε φυγή και καταδιώχθηκαν από τους Έλληνες. Ταυτόχρονα, ο Αριστείδης αποβιβάστηκε στην Ψυτάλλεια με Αθηναίους οπλίτες και εξόντωσε την περσική φρουρά. Ο Περσικός στόλος συνεθλίβη κυριολεκτικά στο στενό μεταξύ Κυνοσούρας και Κερατσινίου. Οι Πέρσες έχασαν 200 πλοία και οι Έλληνες 40, αλλά ο αριθμός των νεκρών Περσών είναι πολύ μεγάλος, καθώς όσοι έπεφταν στη θάλασσα δεν ήξεραν να κολυμπούν και πνίγονταν.

Ο Πέρσης από το θρόνο που είχε στήσει σε μια πλαγιά στο Αιγάλεω, έβλεπε από την καλύτερη δυνατή θέση τη δυσάρεστη εξέλιξη της μάχης. Η ήττα στη ναυμαχία της Σαλαμίνας προκάλεσε πανικό στο περσικό στρατόπεδο και παρά το γεγονός ότι στόλος τους παρέμενε μεγαλύτερος από τον ελληνικό, ο Ξέρξης έδωσε αμέσως διαταγή να αποπλεύσουν φοβούμενος μήπως οι Έλληνες πλεύσουν στον Ελλήσποντο και καταστρέψουν τις γέφυρες που είχε κατασκευάσει για να έχει πρόσβαση στην Ευρώπη. Στην Ευρώπη, που δεν θα υπήρχε με τη σημερινή μορφή και ίσως και με αυτό όνομα, αν οι Έλληνες δεν κέρδιζαν στη ναυμαχία της Σαλαμίνας!

Πάνω από 2,5 εκ. οι Μουσουλμάνοι στην Ελλάδα σήμερα


Οι αριθμοί των Μουσουλμάνων που είναι εγκατεστημένοι στη χώρα μας μαζί με αυτούς που έχουν εισέλθει τα τελευταία χρόνια εκτιμάται ότι σήμερα έχουν ξεπεράσει τα 2,5 εκ. άτομα, ένας αριθμός που αυξάνεται αλματωδώς. Αυτό σημαίνει ότι οι Μουσουλμάνοι σήμερα αναλογούν ή και ξεπερνούν το 20-25% του συνολικού πληθυσμού της Ελλάδας. Για προφανείς λόγους δεν υπάρχουν επίσημα στατιστικά στοιχεία, ή όσα υπάρχουν υποεκτιμούν την πραγματικότητα. Γεγονός είναι ότι, τώρα πια, τα παιδιά που γεννιούνται από Μουσουλμάνες μητέρες σε μαιευτήρια της Αθήνας, είναι περίπου ίσα στον αριθμό με αυτά που γεννούν Ελληνίδες.
Επισημαίνεται εδώ ότι, η Ελληνίδα μητέρα γεννά 1,1 παιδί κατά μέσο όρο, γεγονός που δεν αρκεί για την αναπλήρωση των γενεών, έναντι 5 παιδιών κατά μέσο όροι της Μουσουλμάνας μητέρας. Σε κάθε 90.000 νέες γεννήσεις περίπου το χρόνο τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, αντιστοιχούν 120.000 περίπου θάνατοι, γεγονός που σημαίνει ότι κάθε χρόνο, οι γηγενείς Έλληνες μειώνονται κατά 20-30.000 άτομα. Επί πλέον, με την έλευση της οικονομικής κρίσης, από το 2009 και μετά, μεταναστεύουν ετησίως πάνω από 120.000 Έλληνες στο εξωτερικό. Και την ίδια ώρα εισβάλλουν εκατοντάδες Μουσουλμάνοι ημερησίως. Με δεδομένο ότι, τα βόρεια σύνορά μας προς τις Ευρωπαϊκές χώρες έχουν κλείσει οριστικά για τους μετανάστες,ο μεγαλύτερος αν όχι το σύνολο των εισβολέων, θα παραμείνει στη χώρα όπου επιτρέπεται η είσοδος αλλά απαγορεύεται η έξοδος. Και φυσικά αν αυτό το τσουνάμι της εισβολής δε σταματήσει, τότε η Λιβανοποίσηση της χώρας και η μετατροπή της σε Ισλαμικό κράτος είναι απόλυτα ορατή στο κοντινό μέλλον.
Η Ένωση Μουσουλμάνων Ελλάδος πριν από 9 ολόκληρα χρόνια, το 2010, έχει δημοσιεύσει στο διαδίκτυο ότι, “υπάρχουν 830.000 ως 1.000.000 μουσουλμάνοι στην Ελλάδα» ( βλ. Το Βήμα, 14/2/2010).  Όπως αναφέρει  η Ένωση, υπάρχουν τρεις κατηγορίες μουσουλμάνων: «Στην πρώτη κατηγορία ανήκει η ελληνική μουσουλμανική μειονότητα με περίπου 120.000 άτομα που κατοικούν κυρίως στη Δυτική Θράκη και κατά δεύτερο λόγο στη Ρόδο και στην Κω, καθώς και Έλληνες που ασπάστηκαν το Ισλάμ αφού παντρεύτηκαν μουσουλμάνους. Αλλά ο μεγάλος αριθμός τους είναι αυτοί που εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα τα τελευταία 10-20 χρόνια, με προέλευση κυρίως από αραβικές χώρες αλλά και το Πακιστάν, το Αφγανιστάν,το Μπανγκλαντές, τη Νιγηρία, Γκάνα, Σομαλία,Αλγερία κλπ.
Ποιοι είναι και που κατοικούν
Ως και το 2001, οπότε ο κάθε πολίτης δήλωνε το θρήσκευμά του, οι Έλληνες Μουσουλμάνοι αποτελούσαν μόλις το 1,3% του πληθυσμού της χώρας. Σε αυτούς συγκαταλέγονταν κυρίως τα μέλη της μειονότητας στη Θράκη, στην Κω και στη Ρόδο, όσοι είχαν τελέσει μεικτούς γάμους με Έλληνες υπηκόους, αλλά και ορισμένοι Παλαιστίνιοι που έφτασαν στη χώρα τη δεκαετία του ΄70 και πολιτογραφήθηκαν Έλληνες.
Ένας ορισμένος αριθμός των Μουσουλμάνων που διαβιούν στη χώρα μας σήμερα προέρχεται από την Αλβανία. Πρόκειται κατά βάση για σουνίτες μουσουλμάνους, οι οποίοι ωστόσο στη συντριπτική πλειονότητά τους έχουν χαλαρή θρησκευτική πίστη ή είναι άθεοι, αφού η θρησκευτική λατρεία απαγορεύθηκε διά νόμου το 1967 από το καθεστώς Χότζα και δεκάδες τζαμιά και εκκλησίες καταστράφηκαν στο όνομα της «αλβανικότητας». Τελευταία, πολλοί Αλβανοί που έκαναν προκοπή στη χώρα μας έχουν επιστρέψει πίσω στην Αλβανία, αλλά λόγω των ανοιχτών συνόρων, η εκτίμηση του πραγματικού αριθμού τους είναι αδύνατη.
Οι παλαιότεροι ηγέτες των Μουσουλμάνων που ζουν στην Ελλάδα είναι κυρίως παλαιστινιακής καταγωγής. Ο πρόεδρος της Ένωσης Μουσουλμάνων κ. Ναΐμ Ελγαντούρ έφτασε στην Αθήνα από την Αίγυπτο, παντρεύτηκε Χριστιανή, υπηρέτησε τη θητεία του στον ελληνικό στρατό, είναι επιχειρηματίας, πατέρας 8 παιδιών, αλλά και παππούς με τρία εγγόνια. Παρόμοια είναι η πορεία και του αντιπροέδρου της Ένωσης Μουσουλμάνων, του μεγαλοεπιχειρηματία κ. Ρασάν Μάζεν, πατέρα τριών παιδιών, Έλληνα υπηκόου. Σήμερα αναδεικνύονται πολλοί μικροί ηγετίσκοι μουσουλμάνων από διάφορες χώρες, ενώ πολλά ανεπίσημα τζαμιά λειτουργούν στην Αθήνα και σε όλη τη χώρα.
Πέρα από τους νομιμοποιημένους, ένας μεγάλος όγκος λαθρομεταναστών ή νομίμως εργαζομένων στην Ελλάδα ο οποίος προέρχεται από χώρες όπως το Ιράν, το Ιράκ, η Ινδονησία, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, η Σιέρα Λεόνε, η Ρουάντα, το Μπανγκλαντές, η Ερυθραία, ακόμη και από την… εξωτική Μογγολία του Τζένγκις Χαν αλλά και την ταλαιπωρημένη Μιανμάρ. Παρά το γεγονός ότι η Αστυνομία, όταν συλλαμβάνει μετανάστες, δεν καταγράφει το θρήσκευμά τους, στην εγγύτερη στην ανατολή «πύλη εισόδου» στο ευρωπαϊκό όνειρο, την Ελλάδα, καταφθάνουν καθημερινά χιλιάδες μουσουλμάνοι
O κύριος όγκος των μεταναστών κατοικεί στην Αθήνα, στον Πειραιά και στο Λαύριο. Υποβαθμισμένες και πολλές φορές εγκαταλειμμένες από τους Ελληνες περιοχές, όπως γύρω από την πλατεία Ομονοίας ή την πλατεία Κουμουνδούρου, τον Άγιο Παντελεήμονα, αλλά και άλλες πυκνοκατοικημένες, όπως ο Νέος Κόσμος, η Κυψέλη, η Καλλιθέα και το Παγκράτι, είναι οι τόποι όπου διαβιούν όσοι ξέφυγαν από την πλήρη ανέχεια των μη προνομιούχων χωρών (global south). Όπως επισημαίνει στο «Βήμα» ο κ. Ελγαντούρ, μουσουλμάνοι το θρήσκευμα εργάτες υπάρχουν σχεδόν σε όλο το μήκος και το πλάτος του ελληνικού εδάφους. «Πρόκειται για μια πραγματικότητα. Και ήδη υπάρχει δεύτερη και τρίτη γενιά μουσουλμάνων. Όπως εκτιμούν στελέχη των υπηρεσιών που παρακολουθούν τα θρησκευτικά ζητήματα στην Ελλάδα, συνολικά στη χώρα υπάρχουν περισσότερες από 82 διαφορετικές «συγκεντρώσεις» ή «ομάδες» μεταναστών. Οι περισσότερες είναι μουσουλμανικές και οι 70 από αυτές βρίσκονται στην Αθήνα, στα δυτικά προάστια και στο Κορωπί.
Η πραγματικότητα που γνωρίζει καλά τις συνέπειες στις οποίες ελπίζει και επενδύει ο φιλόδοξος πολιτικάντης κ. Ελγκαντούρ είναι ότι, σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ, όσοι ξένοι πολίτες αποδείξουν ότι ζουν στην Ελλάδα επί επτά χρόνια, δικαιούνται να ζητήσουν και να πάρουν την ελληνική ιθαγένεια.Αυτό από μόνο του δείχνει τι πρόκειται να συμβεί στο ορατό μέλλον.

Η πολιτική των ανοιχτών συνόρων και οι “φιλάνθρωπες” ΜΚΟ

Αδιαμφισβήτητο είναι το γεγονός ότι, με την πολιτική των ανοιχτών συνόρων, έχει δοθεί μήνυμα έλευσης μεγάλων μαζών μουσουλμάνων στη χώρα μας, με προοπτική είτε να μεταβούν στην Ευρώπη ή να παραμείνουν οριστικά εδώ. Στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου έχουν εγκατασταθεί δεκάδες αν όχι εκατοντάδες ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις) με μουσουλμανικό προσωπείο αμιγώς ή καμουφλαρισμένο, που ενεργούν στην πραγματικότητα ως κοινοί διακινητές, σε συνεργασία με την ανατολική ακτή.
Ορισμένες από τις οργανώσεις αυτές διαθέτουν πλοιάρια διάφορων τύπων. Το υπερσύγχρονο σκάφος Topaz Responder της ΜΚΟ Migrant Offshore Aid Station που ανήκει στον Αμερικάνο επιχειρηματία με βάση το Αφγανιστάν Κρίστοφερ Κατραμπόνε, ελλιμενίζεται στο Αγαθονήσι και υποβοηθά ανενόχλητο την έλευση των μεταναστών. Το ίδιο κάνουν και εκατοντάδες ΜΚΟ που έχουν εγκατασταθεί στα νησιά και στην Ηπειρωτική Ελλάδα, οι περισσότερες από τις οποίες χρηματοδοτούνται από τα μουσουλμανικά καθεστώτα του κόλπου, την Τουρκία, και διάφορους “φιλάνθρωπους” τύπου Τζώρτζ Σόρος, ο οποίος δήλωσε δημόσια ότι, έχει χορηγήσει 11 δις σε ΜΚΟ που ασχολούνται με τους μετανάστες. Στην ουσία αυτές οι ανεξέλεγκτες ΜΚΟ με χιλιάδες έμμισθους απασχολούμενους στο Αιγαίο, έχουν καταργήσει τα σύνορα και έχουν υποκαταστήσει το κράτος και την κυβέρνηση.  Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ένας δημοσιογράφος του CNN, “όταν μια κυβέρνηση συμπεριφέρεται ως ΜΚΟ, τότε και ΜΚΟ είναι φυσικό να συμπεριφέρονται ως κυβέρνηση”.
Την ίδια ώρα τα εδώ κανάλια της διαπλοκής, στοχεύουν στο συναίσθημα του εύπιστου τηλεθεατή, περιγράφοντας με ακραία δακρύβρεκτα σενάρια το δράμα των μεταναστών, των “ψυχών” που αναζητούν μια καλύτερη μοίρα στη ζωή. Το σενάριο των καναλιών δεν αναφέρεται φυσικά στο μελλοντικό τέλος του δράματος, που δεν είναι άλλο από την Ισλαμοποίηση της χώρας μας και την εξαφάνιση του Ελληνισμού. Όπως ακριβώς έχει συμβεί με τους ντόπιους Χριστιανικούς πληθυσμούς στο Λίβανο, στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, στην Ερυθραία, στη Σομαλία, στην Ινδονησία και βρίσκεται σε εξέλιξη σε πολλές άλλες χώρες, μεταξύ των οποίων η Κύπρος, η Συρία, η Αίγυπτος, το Σουδάν,η Κένυα, η Νιγηρία, η Γκάνα, η Αιθιοπία και στο απώτερο μέλλον η ίδια η Ευρώπη.