«Πριν δε ταύτα γίνωσι......... θ’ αποστείλη ο Κύριος Ηλίαν τον Θεσβίτην και τον Ενώχ....»

ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ

«Πριν δε ταύτα γίνωσι (σ.σ. δηλαδή πριν το σφράγισμα που αναφέρει ο άγιος προηγουμένως), θ’ αποστείλη ο Κύριος Ηλίαν τον Θεσβίτην και τον Ενώχ, ως εύσπλαχνος, δια να παρακινήσωσιν εις την ευσέβειαν το γένος των ανθρώπων, και κηρύξωσι παρρησία την θεογνωσίαν εις πάντας τούς ανθρώπους, δια να μη πιστεύσωσιν εις τον Τύραννον ένεκα φόβου, και θέλουσι κράζει και λέγει.

Πλάνος είναι, ω άνθρωποι, ας μη πιστεύση κανείς εις αυτόν παντελώς, μηδέ να υπακούση εις τον θεομάχον· ας μη φοβηθή κανείς εξ υμών διότι ταχέως θα αφανισθή. Ιδού έρχεται εξ ουρανού ο Κύριος, δια να κρίνη πάντας, όσοι επείσθησαν εις τα σημεία αυτού· αλλ’ ολίγοι είναι τότε οι θέλοντες να υπακούσωσι, και να πιστεύσωσι εις το κήρυγμα των προφητών. Ταύτα δε ποιεί ο Σωτήρ, δια να δείξη την άφατον αυτού φιλανθρωπίαν· ότι ουδέ κατά τον καιρόν εκείνον δεν αφίνει το γένος των ανθρώπων άνευ κηρύγματος, δια να υπάρχουν πάντες αναπολόγητοι εις την κρίσιν».

ΛΟΓΟΣ ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ Περί της Συντελείας του κόσμου και περί Αντιχρίστου και εις την Δευτέραν Παρουσίαν του Κυρίου μας

ΤΑ ΤΡΙΑ ΣΟΒΑΡΑ ΑΤΟΠΗΜΑΤΑ, ΛΕΧΘΕΝΤΑ, ΓΡΑΦΘΕΝΤΑ ΚΑΙ ΠΡΑΧΘΕΝΤΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Του Παναγιώτη Νούνη

Θεολόγου - Θρησκειολόγου

Καιρό τώρα έχω έναν λογισμόν να καταγράψω αποδεικτικά την διαφωνία μου σε μερικά λεχθέντα, γραφθέντα και πραχθέντα του Μητροπολίτου Πειραιώς. Με εμποδίζουσι όμως σημαντικοί κοινοί φίλοι μας, αδελφοί και πατέρες, ώστε να το πράξω. Άλλοι όμως, αγωνιούντες αδελφοί και πατέρες με προτρέπωσι και με συμβουλεύουσι σχεδόν καθημερινά να γράψω κάτι. Να μην τον αφήσω στο απυρόβλητο. Σιωπώ, παράληλα, έχει μερικούς μήνες με υπομονή και παρακολουθώ στενά κάθε ενέργεια του Πειραιώς.

Θεωρώ, προσωπικά, ότι όποιος μπαίνει τώρα στο νόημα περί του Ουκρανικού Ζητήματος, και θέλει να αποκτήσει ισχυρό θεολογικό υπόβαθρο, συγκροτημένη σκέψη και κυρίως να διδαχθεί, το ορθοδόξως και απλανώς θεολογείν για το ίδιον ζήτημα, θα πρέπει να μελετήσει, πάν ό,τι έγραψε ο Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, ο Μητροπολίτης Κυθήρων κ. Σεραφείμ, ο Πατρολόγος π. Θεόδωρος Ζήσης και ο Δογματολόγος κ. Δημήτρης Τσελεγγίδης. Προτείνω τα κείμενά τους ανεπιφύλακτα, διότι έχωμεν να διδαχθούμεν πολλά εξ αυτών.

Παρά ταύτα και δια ταύτα, οφείλω όμως να επισημάνω υϊκώς τα επόμενα τρία προσωπικά ατοπήματα περί τινών γραφθέντων και πραχθέντων του Σεβασμιωτάτου.

ΑΤΟΠΗΜΑ 1ον. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ σε τηλεοπτική συνέντευξίν του στο πρόσφατο παρελθόν για το Ουκρανικόν Ζήτημα εξ αρχής και για άγνωστο λόγο (μάλλον εξ αιτίας ημιμάθειας) υπεραμυνόταν δυστυχώς της παράδοξης και αλλόκοτης θέσεως, ότι η Ουκρανία είναι Κανονικόν έδαφος του σεπτού μας Οικουμενικού Πατριαρχείου -και όχι εκκλησιαστικόν έδαφος της Εκκλησίας της Ρωσσίας- και άρα δικαίως και κανονικώς εδικαιούτο το Φανάρι να παραχωρίσει την 'Αυτοκεφαλία' στους Σχισματικούς της Ουκρανίας.

Αυτές, και μόνον αυτές, ήταν οι πρώτες άστοχες και θλιβερές δημόσιες τηλεοπτικές αναφορές και δηλώσεις του Πειραιώς τις οποίες όμως με την πάροδον του χρόνου και πρός τιμήν του τις επαναξιολόγησεν σοβαρά και τις εδιόρθωσεν άρδην ανατρέποντας έτσι δυναμικώς και αποδεικτικώς τις εσφαλμένες πρώτερες θέσεις του.

ΑΤΟΠΗΜΑ 2ον. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, για αδιευκρίνηστους και αναιτιολόγητους μέχρι στιγμής λόγους, παντελώς μυστήριους εις το Χριστεπώνυμα πλήρωμα της Εκκλησίας, απέλυσεν, φαίνεται αδίκως, κακόγνωμα και παράλογα, σημαντικότατο και στενότατο πολύτιμον Κληρικό συνεργάτην του, τον π. Άγγελον Αγγελακόπουλον.

Δεν σκοπεύουμεν όμως να επεκταθούμεν και να γράψουμε για το εν λόγω ατομικό ατόπημα του Πειραιώς προσμένοντες βέβαια να γράψει για το εν λόγω θέμα ο αδικηθείς και δεδιωγμένος Κληρικός του. Ελπίζουμεν μόνον, ο Πειραιώς, να αποκαταστήσει την αδικία και να μήν έπεσε θύμα κακογνωμίας απο ζηλόφθονους συμβουλάτορές του. Ελπίζω επίσης, να μην πρόκειται για έλλειψιν εκτίμησις εκ προϊσταμένης αρχής κατά τινός υφισταμένου. Διότι, αυτό δηλώνει μικροπρέπειαν.

Η εν λόγω ενέργειά του χαροποίησεν μόνον τους χαιρέκακους Οικουμενιστάς. Εμείς τι να πράξουμε; Να του πούμεν εύγε ή να κλάψουμεν;

ΑΤΟΠΗΜΑ 3ον. Ο Πειραιώς, σε επίσημο κείμενό του σχετικά με σημαίνουσες διευκρινήσεις για την στάση του στην Ιεραρχία πέφτει σε λογική/εκκλησιολογική και κανονική αντίφασιν.

Αντιγράφω την πρότελευταία παράγραφον για να αποδειχθεί η αντίφασις. Η υπογράμμισις με την μεγαλογράμματη γραφήν είναι δική μας:

"Ἑπομένως τά ὅσα ἀναγράφονται δέν ἀποδίδουν τήν ἀλήθεια διότι οὐδέποτε ἀπεδέχθην τήν πρότασι τοῦ Μακαριωτάτου περί ἀναγνωρίσεως τῆς Αὐτοκεφαλίας τῆς ΑΚΥΡΟΥ καί ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΟΥ «Ἐκκλησίας» πού δημιουργήθηκε στήν Οὐκρανία, ὅπως στοιχειοθετήθηκε λέγων εὐθαρσῶς ὅτι καλούμεθα νά ἀναγνωρίσωμε ἀκύρους ἐκκλησιαστικάς πράξεις οἱ ὁποῖες ΔΙΑΛΥΟΥΝ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ τῆς Ἐκκλησίας καί ἐπιφέρουν ΤΡΑΓΙΚΑΣ ΣΥΝΕΠΕΙΑΣ, προειδοποιῶν δι’αὐτάς ἀπό τώρα."

Επισημαίνω, κατα την γνώμιν μας, την ουσιαστική πρότασιν ή προκείμενην και επίσημη δήλωσιν του Πειραιώς:

'ὅτι καλούμεθα νά ἀναγνωρίσωμε ἀκύρους ἐκκλησιαστικάς πράξεις οἱ ὁποῖες ΔΙΑΛΥΟΥΝ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ καί ἐπιφέρουν τραγικάς συνεπείας'.

Η αμέσως επόμενην προβληματική προκείμενη και επίσημη δήλωσις του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς η οποία μας φαίνεται να αντιφάσκει λογικά και να αντιφάσκει εκκλησιολογικά με την προηγούμενη, είναι στην τελευταία παράγραφον των διευκρινήσεών του.

Αντιγράφω και επισημαίνω με ακρίβεια: 'βεβαίως ἐδήλωσα ὅτι δι’ αὐτό τό διοικητικῆς φύσεως θέμα πού ΔΕΝ ΤΥΓΧΑΝΕΙ ΘΕΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΑΚΡΙΒΕΙΑΣ περί τήν πίστιν'.

Μεταξύ αυτών των δύο δηλώσεων- διευκρινήσεων του Μητροπολίτου Πειραιώς, προκύπτουσι, σύμφωνα κατά πάντα με την προσωπικήν κρίσιν και γνώμη του γράφοντι, συγκριτικά και αναμφίβολα, μερικά εκκλησιο-λογικά και ρητορικά ερωτήματα:

1. Πώς είναι δυνατόν ένα ζήτημα 'διοικητικής φύσεως' καθώς το θεωρεί, εξαπλουστευμένα, ο Πειραιώς, αυτό καθ' εαυτόν το διοικητικόν ζήτημα και οι αποφάσεις υπέρ αυτού να επιφέρει την διάσπασιν της Ενότητας της Εκκλησίας;

2. Και πώς είναι δυνατόν ένα ζήτημα που δεν είναι Δογματικό είτε Εκκλησιολογικό, αλλά μονοσήμαντα διοικητικόν είτε Κανονικόν, να προκαλέσει την φοβερήν διάσπασιν της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας αλλά συνάμα και άλλες τραγικές συνέπειες; Τί είδους τραγικές συνέπειες; Δογματικά και Κανονικά Σχίσματα;

3. Ζητήματα εκκλησιαστικά που εμπερικλείουσι και προειδοποιούσι το μείζον ζήτημα της διάσπασις και της διαίρεσις της ενότητας της Εκκλησίας δεν είναι ουσιωδώς Δογματικά και Εκκλησιολογικά ζητήματα;

4. Υπάρχει περίπτωσις να προσβάλει κάτι την ενότητα της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, και να μήν είναι ζήτημα Πίστεως; Π.χ.: Η ενότητα της Εκκλησίας δεν επροσεβλήθη με την ληστρικήν Πανορθόδοξην Σύνοδον της Κρήτης; Δεν εθεμελιώθηκεν με τις κακόδοξες και ληστρικές συνοδικές αποφάσεις τους ένα μείζον Δογματικόν Σχίσμα;

5. Η άκυρη αποκατάστασις και μή έγκυρη αναγνώρισις των κατεγνωσμένων Αναθεματισμένων και Καθαιρεμένων Σχισματικών της Ουκρανίας, και η άμεση αναγνώρισις ανυπόστατης εκκλησιαστικότητας εκείνων μέσω της Ουκρανικής 'Αυτοκεφαλίας', δεν συνιστά, ουσιωδώς και οντολογικώς, κακόδοξη διασάλευσις, ασεβής παραχάραξις και πονηρά αλλοίωσις των Χαρισματικών και Κανονικών ορίων της Μίας Αγίας Αποστολικής Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας; Χρειαζόμαστε άραγε, νομικίστικην προσέγγισιν του ζητήματος ή μάλλον εκκλησιολογικήν και δογματικήν;

6. Μήπως, εν τέλει το εν λόγω 'διοικητικόν ζήτημα' δεν είναι αμιγώς και μόνον τόσον δά διοικητικής φύσεως ζήτημα, αλλά μάλλον υποβόσκει στην ουσία του και στον πυρήνα του εκείνη της μεθοδικής και σατανόπνευστης Νεοεκκλησιολογικής -υπό Νεοφαναριωτών και Νεοκαλαμαράδων- ανατροπής εκ βάθρων της Ορθοδόξου Πατερικής Εκκλησιολογίας;

7. Η μεθοδευμένη αλλοίωσις -μέσω της Ουκρανικής 'Αυτοκεφαλίας'-της ορθοδόξου Εκκλησιολογίας δεν είναι ζήτημα Δογματικόν; Είστε απόλυτα σίγουρος για τις θέσεις σας Σεβασμιώτατε;

8. Το ζήτημα της απόδωσις μη έγκυρης Αυτοκεφαλίας, το οποίον συνεπάγεται και ως αμιγώς αναγνώρησις εκκλησιαστικότητας σε ΕΚΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ κατεγνωσμένων πανορθόδοξα ως Σχισματικών, δεν είναι δογματικό και εκκλησιολογικό ζήτημα που αφορά ΚΥΡΙΩΣ την Πίστη των όπου γής Ορθοδόξων Καθολικών Χριστιανών;

9. Όλα τα προηγούμενα, Σεβασμιώτατε, δεν τυγχάνουν θέματα Ορθοδόξου Δογματικής Ακριβείας, θέματα περί την Πίστην, αλλά είναι ζητήματα αμιγώς διοικητικής φύσεως;

10. Μιλάτε σοβαρά; Αν, και μόνον αν, το όλο ζήτημα είναι αμιγώς διοικητικόν και Κανονικόν, τότε, γιατί δεν αναγνωρίσατε τις καθόλα ακύρους και ανυπόστατες εκκλησιαστικές πράξεις που σκοπό έχωσι την διάλυσιν της ενότητας της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας; Για να μην προκληθεί τι ακριβώς; Δογματικό και Κανονικό Σχίσμα; Μα τα εν λόγω δύο είδη σχισμάτων δεν έχωσι ήδη πηχθεί και θεμελιωθεί υπό του Οικουμενικού Πατριαρχείου; Πότε, θα πούμε, άραγε, την πάσα αλήθεια στον Λαό του Θεού;

Αν, και μόνο αν η άρνησις σας να υπογράψετε αποφάσεις που κύριος σκοπός τους είναι να διαλύσωσι εκ των έσω την ενότητητα της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, τότε, και μόνο τότε, γιατί άραγε το εν λόγω ζήτημα να μή άπτεται τόσον της Κανονικής αλλά όσον και της Δογματικής/Εκκλησιολογικής προσεγγίσεως;

Εξάπαντος, τελικά, στοχάζομαι ότι όσοι Μητροπολίτες, Κληρικοί και Θεολόγοι, π.χ. όπως τον Μητροπολίτην Ναυπάκτου κ. Ιερόθεον αλλά και τον φίλτατο Θεολόγον κ. Παναγιώτην Τελεβάντο, που αναπαράγωσι την ανόητη καραμέλα της στυγνής προπαγάνδας των Νεοφαναριωτών, ότι το Ουκρανικό Ζήτημα είναι δήθεν αμιγώς διοικητικόν και Κανονικόν και αρνούνται να δούνε τις εν εξελίξει Δογματικές και Εκκλησιολογικές επεκτάσεις και προεκτάσεις του Ουκρανικού Ζητήματος -το οποίον συνδέεται με το Κολυμπάριον- με βάζουσι σε σοβαρόν και συνάμα βαθύτερον προβληματισμόν για την γνωστικήν, θεολογικήν, ψυχολογικήν και πνευματικήν τους υγείαν και ικανότηταν.

Στώμεν Καλώς... στώμεν ορθοδόξως και απλανώς!

apologitika@gmail.com / panagiotisnounis@gmail.com 

Διαχειριστής του Ιστολογίου «Απολογητικά»

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΕΥΣΤΡΑΤΙΑΔΗ: Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ (ΚΣΤ' ΜΕΡΟΣ)

Ο Γρηγόριος Ευστρατιάδης (1864-1950) υπήρξε νομικός, εκδότης και βουλευτής. 

Επί σειρά ετών υπήρξε εκδότης και διευθυντής της εφημερίδας ''ΣΚΡΙΠ'' της Αθήνας. 

Το ''ΣΚΡΙΠ'' αμέσως μετά την ημερολογιακή καινοτομία του 1924 τάχθηκε 

κατά του συνόλου των νεωτερισμών, που εισήγαγαν στο σώμα της Εκκλησίας 

ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης. 

Φιλοξενούσε 

στις σελίδες του το σύνολο σχεδόν των ανακοινώσεων της ''Ελληνικής Εκκλησιαστικής Κοινότητας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών'', 

δημοσίευε

 -με εμπεριστατωμένα ρεπορτάζ- όλες τις ειδήσεις για τις διώξεις των χιλιάδων αποτειχισμένων ''Παλαιοημερολογιτών'' 

και παρουσίαζε άρθρα αντινεωτεριστικά και κατά της κίνησης για την ''Ένωση των Εκκλησιών'', 

όπως ονομαζόταν τότε η οικουμενική κίνηση. 

Το βιβλίο του ''Η Πραγματική Αλήθεια περί του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου'' δημοσιεύθηκε 

υπό την μορφή 

συνεχιζόμενων άρθρων τον Μάρτιο του 1928 και αποτέλεσε

 μια εμπεριστατωμένη δημοσιογραφική και θεολογική εργασία για το ημερολογιακό σχίσμα. 

Το περισσότερο -ίσως- ενδιαφέρον 

στο βιβλίο αυτό παρουσιάζει το γεγονός, 

ότι επιχειρήθηκε η προσέγγιση των δρώμενων της ημερολογιακής καινοτομίας 

και

μέσα από το πληροφοριακό φάσμα της δημοσιογραφίας και εύλογα η επικαιρότητα ζωντανεύει ιδεατά 

στα ''πέτρινα'' αυτά χρόνια του Μεσοπολέμου, προσφέροντας στον αναγνώστη διαδραστικά τον επίκαιρο και ζωντανό παλμό των γεγονότων!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΚΣΤ' Μέρος

Είπομεν διά του χθεσινού άρθρου, ότι η ουσιαστικωτέρα και ολεθριωτέρα βλάβη την οποίαν επήνεγκεν η εν Ελλάδι μονομερής μεταρρύθμισις του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου, είναι η διάσπασις της εκκλησιαστικής ενότητος. Ό,τι υπό αιώνας ηγωνίσθησαν να επιτύχουν Αποστολικαί διατάξεις, Οικουμενικαί Σύνοδοι, Συνοδικαί άλλαι αποφάσεις και Πατριαρχικά γράμματα διά το οποίον, η Ορθόδοξος Εκκλησία ανυψώθη εις ενιαίον σώμα, κεφαλήν έχον τον Ιησούν Χριστόν, αυτό ήλθεν εν μια στιγμή οργιώδους Επαναστάσεως πολιτικής και διά της δυνάμεως αυτής να το θρυμματίση ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Χρυσόστομος. 

Προσηλώθη Φαρισαικώς εις την λέξιν: δ ό γ μ α. Και είπεν: Η Μεταβολή του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου δεν προσκρούει εις κανένα δόγμα. Είπεν ακόμη: Δεν προσκρούει εις κανόνα της Εκκλησίας και δη εις τους όρους της Α' Οικουμενικής Συνόδου. Άρα διατι να μη γίνη; Η έλλειψις Εκκλησιαστικού φρονήματος και Εκκλησιαστικής συνειδήσεως, η στείρωσις παντός εκκλησιαστικού πνεύματος ωδήγησεν εις κοσμοπολιτικάς κρίσεις και λύσεις. Και παρέταξεν, ως επιχειρήματα τ η ς  Ε κ κ λ η σ ί α ς (!)  υπέρ της μεταβολής διεθνείς, πολιτικούς, οικονομικούς και εμπορικούς ακόμη λόγους και σύγχυσιν δήθεν εν τω κοινωνικώ βίω και συνεπώς και εν τω Εκκλησιαστικώ! 

Ως, εάν η Εκκλησία ήτο Τράπεζα τις ή Εμπορικόν κατάστημα ή υπουργείον Οικονομικών και έπρεπε να αρθή χάριν της κοινωνίας η επερχομένη δήθεν σύγχυσις εκ της διαφοράς των 13 ημερών ή ως, εάν η Εκκλησία έπρεπε να κανονίζη τας εσωτερικάς αυτής διατάξεις και κανονισμούς σύμφωνα προς τα πολιτικά και κοινωνικά συμφέροντα!  Δεν προσκρούομεν εις κανένα δόγμα, ούτε εις κανόνα της Εκκλησίας λέγει ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών. Κατά τον Μακαριώτατον θα προσεκρούομεν εις δόγμα και εις κανόνας, μόνον εάν μεταβάλλομεν και την εορτήν του Πάσχα. 

Διότι τα περί της εορτής αυτής έχει θεσπίσει η Α' Οικουμενική Σύνοδος εν Νικαία και αι μετ' αυτήν. Αλλά, διατι η Α' Οικουμενική Σύνοδος και αι εις αυτήν αναφερόμεναι επόμεναι Οικουμενικαί και τοπικαί Σύνοδοι αποφάσισαν να καθορίσουν την ημέραν του Πάσχα; Εξήτασεν άρα γε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και καθηγητής της θεολογίας τον λόγον  τ ο ν  κ ύ ρ ι ο ν,  τ ο ν  μ ο ν α δ ι κ ό ν  διά τον οποίον αι διάφοραι Οικουμενικαί Σύνοδοι ενόμισαν αναγκαίον να ορίσουν, ποτε θα εορτάζηται το Πάσχα; Και αν το εξήτασε, διατι έκρινε καλόν να το παραβλέψη; 

Δεν ηθέλησαν βεβαίως αι Οικουμενικαί Σύνοδοι να λύσουν ζητήματα επιστημονική ή οικονομικά. Ηθέλησαν να υπάρξη  Κ α θ ο λ ι κ ή  απόφασις και  ε ν ό τ η ς  της Εκκλησίας. Από της Αποστολικής εποχής, μέχρι της εν Νικαία Α' Οικουμενικής Συνόδου, η εορτή του Πάσχα δεν εωρτάζετο την αυτήν Κυριακήν ημέραν, αλλά κατά διαφόρους Κυριακάς, ως εκάστη εκκλησία είχε παράδοσιν. Εκ τούτου διαίρεσις, σύγχυσις και έρις μεταξύ των εκκλησιών. Η εν Νικαία Σύνοδος επέτυχεν ο μ ό φ ω ν ο ν  α π ό φ α σ ι ν  διά να εορτάζεται το Πάσχα την αυτήν Κυριακήν, παρ' όλων των Εκκλησιών. 

Αλλά και μετά την απόφασιν της εν Νικαία Α' Συνόδου δεν έλειψαν αι διαφοραί και η αταξία περί την εορτήν. Και συνεκροτήθησαν αι επόμεναι Σύνοδοι, η εν Αντιοχεία, η Δ' Οικουμενική, η ΣΤ' Οικουμενική, η Ζ' Οικουμενική κ.λ.π., αίτινες πάσαι αναφερόμεναι εις τα αποφασισθέντα υπό της Α' εν Νικαία, ορίζουσι την απαρασάλευτον τήρησιν των διατάξεων, όρων και κανόνων των προηγουμένων. Προς τι πάντα ταύτα; Διά να είναι τάχα ακριβής αστρονομικώς η ημέρα της Κυριακής μετά την πανσέληνον της εαρινής ισημερίας; Όχι βεβαίως. Αλλά, διά να μη χωρίζονται αι Εκκλησίαι και άλλη μεν εορτάζει μίαν ημέραν, άλλη δε άλλη. 

Πάσαι αι Σύνοδοι απέβλεψαν εις την  ε ν ό τ η τ α  των Εκκλησιών. Ιδού το μεγαλύτερο  δ ό γ μ α  των Συνόδων. Ο επιτακτικώτερος  ό ρ ο ς  και  κ α ν ώ ν  αυτών. Ο κυριώτερος λόγος της συγκροτήσεώς των. Όχι δε μόνον διά την εορτήν του Πάσχα, αλλά και διά τας λοιπάς εορτάς, διά τας νηστείας, και εν γένει διά τα παραδεδομένα υπό των Αποστόλων και Αγίων Πατέρων, αι Σύνοδοι πάσαι εις εν απέβλεπον. Εις το να τελώνται αύται α π ό  κ ο ι ν ο ύ  υφ' όλων των εκκλησιών.  Εάν άρα διά της μονομερούς μεταβολής του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου προσκρούομεν εις τον σκοπόν τούτον της  ε ν ό τ η τ ο ς  τ ω ν  Ε κ κ λ η σ ι ώ ν, παραβιάζομεν αυτούς τους Κανόνας και τους  Ό ρ ο υ ς  των Οικουμενικών Συνόδων, οίτινες Κανόνες εθεσπίσθησαν διά την Ενότητα της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. 

Και θα αποδείξωμεν αμέσως διά κειμένων, ότι αυτός ήτο ο σκοπός των Συνόδων, σκοπός ουσιώδης και κεφαλαιώδης και, ότι επομένως, παν ό,τι αντιτίθεται εις τον σκοπόν τούτον, επιφέρον τον διχασμόν και την διάσπασιν των Εκκλησιών -ως είναι και η μονομερής μεταβολή του Εκκλησιαστικού ημερολογίου- είναι εναντίον του κυριωτέρου ό ρ ο υ  και  κ α ν ό ν ο ς  των τε Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων. Ειδικώτερον δε θα αποδείξωμεν, ότι όχι μόνον διά την εορτήν του Πάσχα, αλλά και διά τας μετ' αυτής συνδεδεμένας εορτάς, και διά τας ακινήτους εορτάς άπασας και διά τας νηστείας, αι Οικουμενικαί Σύνοδοι και αι Τοπικαί ηθέλησαν να εορτάζωνται και να τελώνται από κ ο ι ν ο ύ  υ φ'  ό λ ω ν  τ ω ν  Ε κ κ λ η σ ι ώ ν. 

Και όταν δε μόνον διά το Πάσχα ομιλούσιν αι Σύνοδοι αύται, αναφέρονται εις όλην την εκ της εορτής του Πάσχα εξαρτωμένην τυπικήν διάταξιν, της καθόλου Ορθοδόξου Εκκλησίας, ήτις βάσιν έχει το Ημερολόγιον, διότι επ' αυτού είναι προσηρμοσμένον το Πασχάλιον της εκκλησίας, το εορτολόγιον, αι νηστείαι και το Κυριακοδρόμιον των ευαγγελίων. Ο διαταράττων άρα την τυπικήν ταύτην της εκκλησίας τάξιν -και την διαταράττει πάντως διά της ασεβείας του ημερολογίου- παραβιάζει αυτούς τους  κ α ν ό ν α ς  της εκκλησίας, σκοπός των οποίων είναι η  ε ν ό τ η ς  της εκκλησίας, διότι διά την  ε ν ό τ η τ α  ωρίσθη και η μια κοινή ημέρα του Πάσχα. 

Την  ε ν ό τ η τ α  εκήρυξε πρώτος η κεφαλή της Εκκλησίας, ο Χριστός, ειπών το υψηλόν εκείνο:  ''Πάτερ, άγιε, τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου, ους δέδωκάς μοι, ίνα ώσιν ΕΝ καθώς ημείς... Ίνα πάντες ΕΝ ώσιν καθώς και συ, πάτερ, εν εμοί, καγώ εν σοι, ίνα και αυτοί εν ημίν ΕΝ ώσιν...''  Υπέρ της  ε ν ό τ η τ ο ς  ειργάζοντο και εδίδασκον είτα οι Απόστολοι του Χριστού, οίτινες ''ομοθυμαδόν γενόμενοι'', απεφάσιζον και έστελλλον πανταχού τα παραγγέλματα αυτών.  Δια το  ε ν ι α ί ο ν  δε της εορτής του Πάσχα, οριθείσης ίνα πάντες και πάσαι αι Εκκλησίαι α π ό  κ ο ι ν ο ύ το εορτάζωσιν και διά την αποφυγήν διαφωνιών και διαιρέσεων εν τη Εκκλησία, έχομεν τας εξής διατάξεις: 

Α'). Τον Ε΄Κανόνα των Αγίων Αποστόλων έχοντα ως εξής: ''Ει τις επίσκοπος ή πρεσβύτερος ή διάκονος την αγίαν του Πάσχα ημέραν προ της Εαρινής Ισημερίας μετά Ιουδαίων επιτελέσοι, καθαιρείσθε''. 

Β΄). Επιστολάς του Αποστόλου Παύλου. α) προς Κορινθίους (κεφ. Α. 10). ''Παρακαλώ δε υμάς, αδελφοί, διά του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ίνα το αυτό λέγητε πάντες και μη η εν υμίν σχίσματα, ήτε δε κατηρτισμένοι εν τω αυτώ νοί και εν τη αυτή γνώμη''. β) προς Γαλάτας (κεφ. Α' 8), ''αλλά και αν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζηται υμίν παρ' ο ευηγγελισάμεθα  υμίν ανάθεμα έστω''. 

Γ). Τας διατάξεις της εν Νικαία Συνόδου και τας περί αυτής διατάξεις του Μεγάλου Κωνσταντίνου προς απάσας τας εκκλησίας. Αλλά τα περί ταύτης μεγάλα και υψηλά ρήματα του τε Μεγάλου Κωνσταντίνου και των Αγίων Αθανασίου και Ιωάννου Χρυσοστόμου και λοιπών, θα περιλάβωμεν εις τα επόμενα άρθρα.

Συνεχίζεται 

Εκ του βιβλίου του Γρηγορίου Ευστρατιάδη 

''Η Πραγματική Αλήθεια περί του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου'',

που δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στην εφημερίδα των Αθηνών ''ΣΚΡΙΠ'', 

το Σάββατο 31 Μαρτίου 1928, 

έτος 32ον, αρ. φύλλου 8.945, σελ. 1η. 

Μεταφορά στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 

Διατηρήθηκε η Γραμματική τάξη της εποχής με την επέμβαση μόνο σε κάποια αναγκαία σημεία στίξης.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΕΥΣΤΡΑΤΙΑΔΗ: Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ (ΚΕ' ΜΕΡΟΣ) 

 ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΟΙ ''ΠΡΩΤΟΙ'' ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ ΤΑ ΕΝΩΤΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΩΝ; (11)

ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ (19)

Η ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΗ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΤΟΥ 1924 (22o MEΡΟΣ)

ΕΠΕΙΓΟΝ! ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ: Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΕΙΣΗΓΗΘΗΚΕ ΤΗΝ ΑΥΘΑΙΡΕΤΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ «ΕΚΚΛΗΤΟΥ ΠΡΟΣΦΥΓΗΣ»! ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ Η ΕΝΟΤΗΤΑ!

Ο Καθηγητής Βλ. Φειδάς έκανε μια εσφαλμένη, αυθαίρετη και τελείως απαράδεκτη ερμηνεία στους Θ’ και ΙΖ’ Κανόνες τῆς Δ’ Οικουμενικῆς Συνόδου. Ισχυρίζεται ότι στο θέμα τῆς «εκκλήτου προσφυγῆς» ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως «ἔχει πάντοτε τό ἀποκλειστικό κανονικό δικαίωμα νά δέχεται τό Ἔκκλητον ἀρχιερέων ὄχι μόνο τῆς κανονικῆς δικαιοδοσίας του, ἀλλά καί ἀπό τήν κανονική δικαιοδοσία τῶν ἄλλων Πατριαρχικῶν θρόνων ἤ αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν»   Η αυθαίρετη αυτή ερμηνεία υιοθετήθηκε από την Συνοδική Επιτροπή Δογματικῶν και Νομοκανονικῶν Ζητημάτων και την Συνοδική Επιτροπή Διορθοδόξων και Διαχριστιανικῶν Σχέσεων τῆς Εκκλησίας τῆς Ελλάδος. Στη συνέχεια την περιέλαβε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος στην Εισήγησή του η οποία, ως γνωστόν, ΔΕΝ ΨΗΦΙΣΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑ κατά την διάρκεια τῆς Εκτάκτου Συνεδρίασης για το Ουκρανικό Ζήτημα το Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2019.
Παραθέτουμε όλα τα στοιχεῖα που αποδεικνύουν την αυθαιρεσία τοῦ Καθηγητοῦ καθώς και όλων αυτῶν που συνήργησαν στο μεγάλο αυτό έγκλημα και έθεσαν τον εαυτό τους – με παπική υπερηφάνεια – παραπάνω από την πατερική ερμηνεία τοῦ Θεοπνεύστου Αγίου Νικοδήμου τοῦ Αγιορείτου, με αποτέλεσμα να διασαλεύεται η ενότητα τῶν Ορθοδόξων Εκκλησιῶν. Περισσότερη ευθύνη πάντως έχουν οι δύο Συνοδικές Επιτροπές τῆς Εκκλησίας τῆς Ελλάδος. Τι έπρατταν οι Μητροπολίτες αυτοί; Δεν έλεγξαν τις ερμηνείες τῶν Ιερῶν Κανόνων;
Θα ξεκινήσουμε με την σωστή ερμηνεία τῶν εν λόγω Ιερῶν Κανόνων, τῶν κανονολόγων Ι. Ζωναρά και Αγ. Νικοδήμου παραθέτοντας τα σχετικά αποσπάσματα.
Στον ΙΖ’ Κανόνα τῆς Δ’ Οικουμενικής Συνόδου ο Ι. Ζωναράς αναφέρει:

(Ράλλη Πότλη, Τόμος 2^ος, 1852, σελ. 260)

Δηλαδή:
Δεν καθίσταται πάντως ο Κωνσταντινουπόλεως δικαστής όλων τῶν Μητροπολιτῶν, αλλά αυτῶν που υπάγονται σ’ αυτόν. Μάλιστα δεν μπορεί να σύρει χωρίς την θέλησή τους και τους Μητροπολίτας τῆς Συρίας, ή τους τῆς Παλαιστίνης, και Φοινίκης, ή τους τῆς Αιγύπτου, για να δικασθούν απ’ αυτόν. Αλλά οι τῆς Συρίας υπάγονται στον Αντιοχείας…
Στον Θ. Κανόνα τῆς Δ’ Οικουμενικῆς Συνόδου ο Άγιος Νικόδημος ερμηνεύει:

(Πηδάλιον, εκδ. Ρηγοπούλου, σελ. 192)

Η υποσημείωση (1) είναι μια λεπτομερής επεξήγηση τοῦ εν λόγω Κανόνος από την οποία θα παραθέσουμε μερικά διαφωτιστικά αποσπάσματα (Πηδάλιον, σελ. 192 – 193):

Στη συνέχεια ο Άγιος αναφέρει ιστορικά γεγονότα όπου παρερμηνεύτηκε ο Θ’ Κανών είτε υπέρ τοῦ Κωνσταντινουπόλεως είτε υπέρ τοῦ Ρώμης, και συνεχίζει:

…………………

………………….

…………………….

Και κλείνει ο Άγιος Νικόδημος με τις ερμηνείες τοῦ Ι. Ζωναρά στον ΙΖ’ Κανόνα τῆς Δ’ Οικουμενικῆς Συνόδου, που παραθέσαμε ήδη, και στον Ε’ Κανόνα τῆς Σαρδικῆς:

Βλέπουμε λοιπόν ότι δεν υπάρχει καμμία διαφωνία μεταξύ τῶν δύο κανονολόγων καθώς το κοινό τους συμπέρασμα είναι:
«ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΠΡΟΝΟΜΙΟΝ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΝΑ ΕΝΕΡΓΕΙ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΥΠΕΡΟΡΙΟΥΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ.» «ΜΟΝΟ ΤΩΝ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΕΧΕΙ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΤΑΣ ΕΚΚΛΗΣΤΟΥΣ.»
Ξεκάθαρα πράγματα.
Άς δούμε τώρα την αυθαίρετη ερμηνεία τοῦ κ. Φειδά, την αποδοχή της από τας Συνοδικάς Επιτροπάς και την αναφορά της στην Εισήγηση τοῦ Αρχιεπισκόπου.
Η αυθαίρετη ερμηνεία τοῦ κ. Φειδά:
«α’΄. Ὁ Οἰκουμενικός πατριάρχης, ὡς Προκαθήμενος τόσο τοῦ Πρώτου θρόνου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅσο καί τῆς Μητρός Ἐκκλησίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας, εἶχε καί ἔχει πάντοτε τό ἀποκλειστικό κανονικό δικαίωμα νά δέχεται τό Ἔκκλητον ἀρχιερέων ὄχι μόνο τῆς κανονικῆς δικαιοδοσίας του, ἀλλά καί ἀπό τήν κανονική δικαιοδοσία τῶν ἄλλων Πατριαρχικῶν θρόνων ἤ αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὅπως αὐτό συνάγεται ἀπό τήν ὁμόφωνη κανονική παράδοση καί ἀπό τή διαχρονική ἐκκλησιαστική πράξη. Ἄλλωστε, μέ αὐτές συμφωνεῖ πλήρως καί τό ἐσφαλμένως χρησιμοποιούμενο ἀπό τό Πατριαρχεῖο Μόσχας, ὡς δῆθεν ἀντίθετο πρός τό κανονικό αὐτό δικαίωμα, μοναδικό σχόλιο τοῦ ἐγκρίτου βυζαντινοῦ κανονολόγου Ἰωάννη Ζωναρᾶ (ΙΒ’ αἰώνα) στούς κανόνες 9 καί 17 τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς συνόδου (451), ἀφοῦ τό σχόλιο ἀποκλείει τήν κρίση ἀπό τόν Οἰκουμενικό πατριάρχη μόνο τῶν μή προσφευγόντων («ἀκόντων») μητροπολιτῶν καί ὄχι βεβαίως τῶν ἀσκησάντων τό κανονικό δικαίωμά τους μέ τό Ἔκκλητον («ἑκόντων») στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο.» (Βλ. https://orthodoxia.info/news/%cf%84%ce%bf-%ce%bf%cf%85%ce%ba%cf%81%ce%b1%ce%bd%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%ce%b6%ce%ae%cf%84%ce%b7%ce%bc%ce%b1-%cf%8c%cf%80%cf%89%cf%82-%cf%84%ce%bf-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%bb%cf%8d%ce%b5%ce%b9-%ce%bf-%ce%ad/)
Και τώρα η υιοθέτηση αυτῆς τῆς αυθαίρετης ερμηνείας στην Εισήγηση τῶν Συνοδικῶν Επιτροπῶν:
 «2. Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον έχει το προνόμιον της «εκκλήτου προσφυγής» και παρά Αρχιερέων ετέρου εκκλησιαστικού κλίματος, εάν και εφ’ όσον ο εκκαλών Αρχιερεύς ήθελε υποβάλη σχετικού αίτημα (Βλ. Φιλάρετος, Μακάριος) (Κανόνες 9 και 17 Δ’ Οικουμενικής Συνόδου).» (βλ. https://orthodoxia.info/news/wp-content/uploads/2019/10/%CE%A5%CE%A0%CE%9F%CE%9C%CE%9D%CE%97%CE%9C%CE%91-%CE%95%CE%A0%CE%99%CE%A4%CE%A1%CE%9F%CE%A0%CE%A9%CE%9D-%CE%93%CE%99%CE%91-%CE%9F%CE%A5%CE%9A%CE%A1%CE%91%CE%9D%CE%99%CE%9A%CE%9F.pdf)
Η βλάσφημη αυτή παράγραφος αναφέρεται αυτούσια στην Εισήγηση τοῦ Αρχιεπισκόπου:
«β. Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον έχει το προνόμιον της «εκκλήτου προσφυγής» και παρά Αρχιερέων ετέρου εκκλησιαστικού κλίματος, εάν και εφ’ όσον ο εκκαλών Αρχιερεύς ήθελε υποβάλη σχετικού αίτημα (Βλ. Φιλάρετος, Μακάριος) (Κανόνες 9 και 17 Δ’ Οικουμενικής Συνόδου).» (Σελ. 4 τῆς Εισηγήσεως τοῦ Αρχιεπισκόπου βλ. https://www.romfea.gr/images/article-images/2019/10/romfea2/eisigisi-makariotaoy.pdf)
Άγιοι Αρχιερεῖς, σώσατε την ενότητα τῶν Ορθοδόξων Εκκλησιῶν! Μην δεχτεῖτε το τεράστιο έγκλημα που συντελεῖται εις βάρος τῆς Ορθοδόξου Πιστεώς μας! Όπως αποδείχθηκε με τα παραπάνω στοιχεῖα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΝΗΜΟΝΕΥΤΕΙ ΟΥΚΡΑΝΟΣ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΣ ΨΕΥΔΕΠΙΣΚΟΠΟΣ, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά ούτε καν στο ίδιο το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Νικόλαος Γ. Σαββόπουλος

Θεολόγος