ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΛΛΑΓΩΝ ΠΡΟΣ ΕΝΟΤΗΤΑ (ΚΕ΄ ΜΕΡΟΣ)

VII. ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕ Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΤΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΕΙ Η ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ

Όλοι, αν δεν συνέβη να έχουν διαβάσει, τουλάχιστον έχουν ακούσει το φιλοκαλικό απόφθεγμα: “Το καλόν ούκ έστι καλόν, εάν μη καλώς γένηται”! Και βέβαια δεν εννοώ καθόλου ότι δεν έπρεπε να έχουμε κάνει αποτείχιση, όπως άφησε να εννοηθεί ο Μόρφου Νεόφυτος ομιλώντας για “κάποιο όραμα” που είδε “κάποιο ζευγάρι” τον Γέροντα Εφραίμ που τους είπε ότι θα συμβούν γεγονότα και θα αποκατασταθεί η Ορθοδοξία και η κανονικότητα στις τοπικές Εκκλησίες μετά τον Παγκόσμιο πόλεμο. Επομένως, εύκολα βγάζει κανείς το συμπέρασμα, «αφού θα αποκατασταθεί η Ορθοδοξία, γιατί να μπαίνουμε σε περιπέτειες;»! Αν, μάλιστα, δεν γίνεται τυχαία αυτό αλλά ενεργεί ο Θεός, τί καλύτερο από αυτό; Τότε, ας επαναπαυτούμε και οι λύσεις θα δοθούν χωρίς την δική μας συνέργεια! Είναι όμως μια τέτοια θεώρηση ορθόδοξη; Υπάρχουν ορισμένα σαφή κριτήρια που θα πρέπει να συντρέχουν, ώστε η παραπάνω θέση να αποδειχθεί ως ορθόδοξη:

1.    Τι μαρτυρούν τα θεόπνευστα κείμενα της Αγίας Γραφής;

2.    Τι καταθέτουν με την διδασκαλία τους οι Άγιοι Πατέρες, το οποίο αποτελεί την λεγόμενη “Συμφωνία των Πατέρων”  Consensous Patrum;

3.    Ποια είναι η Παράδοση επ’ αυτού στην ζωή των Αγίων Πατέρων, Μαρτύρων, Ομολογητών, Δικαίων;

4.    Ποιο είναι αυτό που συνάδει με την κοινή λογική;

5.    Εάν συντρέχουν στην εποχή μας διαφορετικοί λόγοι, ώστε όχι μόνο να κρατήσουμε την Παράδοση αλλά να είμαστε και πιο αυστηροί στην τήρηση των παραδοδομένων;

6.    Εάν μετά την ψευτοσύνοδο στο Κολυμβάρι και την αναγνώριση του Ουκρανικού παρέχονται περιθώρια για κάτι τέτοιες πρόχειρες διατυπώσεις;

7.    Εάν οικοδομούμε έτσι την Εκκλησία ή το αντίθετο τον Οικουμενισμό;

8.    Εάν συνευδοκούμε στην “αναίρεση” των αδελφών μας που βγήκαν σε έναν αγώνα εναντίον τίνος, της Εκκλησίας ή της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού;

9.    Εάν συμφέρει την ώρα αυτή να σπάσει το αντι-Οικουμενιστικό μέτωπο στην Ελλάδα, το οποίον αγώνα παρακολουθούν και που ακολουθούν και Ορθόδοξοι και σε άλλες ορθόδοξες χώρες;

10. Εάν αυτό συμφέρει τις εκκλησιαστικές εξελίξεις:

α. Για τα θέματα της Ορθοδοξίας σχετικά με τον Οικουμενισμού στα πλαίσια Πανορθόδοξης Συνόδου;

β. Για τα θέματα της αποκατάστασης του σχίσματος που αφορούν το ημερολογιακό ζήτημα;

γ. Για την λύση του προβλήματος του Ουκρανικού πέον σχίσματος που ολοένα βαθαίνει και περισσότερο;

δ. Για την αποκατάσταση εκκλησιαστικών ανδρών, όπως του Επισκόπου Αρτεμίου στην σερβική Εκκλησία και όχι μόνο;

ε. Εάν αυτό δεν λειτουργήσει ως ανάσχεση της αίρεσης του Οικουμενισμού αλλά λειτουργήσει πιο καταλυτικά ως προώθηση του Οικουμενισμού τελικά σε μία φάση, μάλιστα, που είναι προγραμματισμένη “Οικουμενική Σύνοδος” που θα συγκαλέσει Πάπας;

 

Όπως καταλαβαίνεται, και αν ακόμη δεν αναπτύξουμε κανέναν από τους παραπάνω λόγους, διότι αυτό έχει ήδη γίνει ήδη από την αρχή την αποτείχισης με τα άρθρα των των αγωνιζομένων και δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνουμε τα ίδια και τα ίδια, διαπιστώνεται το άτοπον της θέσεως του Επισκόπου Μόρφου Νεοφύτου. Μήπως, όμως ο Γέροντας Εφραίμ διατύπωσε κάτι που ήταν σαφής θέση για το πώς πρέπει να αντιδράσουμε κατά του Οικουμενισμού, το οποίο σαφώς φαίνεται ότι δεν γνωρίζει ο Μόρφου αλλά γνωρίζουν πολύ καλά όλοι εκείνοι, οι οποίοι ήταν παρόντες, μάλιστα, στα πλαίσια προσκυνήματος που οργανώθηκε αλλά δεν διαδόθηκε για να μην εκτεθεί ο Γέροντας προοίμια; Συνεπώς, έρχεται τώρα μετά κοίμησιν του Γέροντος ο Μόρφου και τον παρουσιάζει ως μη αντιδρώντα κατά του Οικουμενισμού αλλά και ως ανακόλουθο για όσους έλαβαν σαφείς οδηγίες, ίσως και το χρίσμα, για τον αγώνα; Κάτι, θέλει να πει αύριο στην ομιλία του ο π. Νικόλαος Μανώλης και υποψιάζομαι ότι είναι αυτό που ορισμένοι πολύ γνωρίζουμε. Γι’ αυτό ας μην θορυβούνται οι αποτειχισμένοι ότι τάχα ο Γέροντας ήταν κατά της αποτείχισης. Ο γέροντας Εφραίμ πάντοτε ήταν κατά του Οικουμενισμού, απλώς για λόγους τακτικής δεν θέλησε ο ίδιος να κάνει την κίνηση πρώτος. Γιατί; Δεν χρειάζεται να το αναφέρω! Μήπως, όμως είπε σε άλλους να κάνουν την κίνηση; Ας μην βιάζεται να διατυπώνει ο Μόρφου θέσεις διότι, αν θα βγει αύριο ο π. Νικόλαος να πει αυτό, το οποίο είναι γνωστό σε εμάς έμμεσα από αυτήκοους μάρτυρες, θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση, διότι όχι μόνο δεν επέλεξε την στενή και τεθλιμμένη Οδό, επειδή δεν είχε την προαίρεση να μπει στον αγώνα αλλά παρουσιάζει -χωρίς βέβαια να το επιδιώκει ενσυνείδητα- τον Γέροντα ανακόλουθο και ότι τελικά δεν τάχθηκε εναντίον του Οικουμενισμού!

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΛΛΑΓΩΝ ΠΡΟΣ ΕΝΟΤΗΤΑ (ΚΔ΄ ΜΕΡΟΣ)

ΒΛΑΣΦHMH ΤΑΙΝΙΑ ΕΜΦΑΝΙΖΕΙ ΩΣ «ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ» ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ!

H ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ

H ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ

Ἡ ἐπίθεση τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων εἶναι πλέον ὁλομέτωπη.


Δέν ὑπάρχει τομεύς τῆς ἀνθρωπίνης δραστηριότητος, ὁ ὁποῖος νά ἔμεινε ἔξω ἀπό τήν ἐπίθεση αὐτή.


Ἡ συνεχής προσπάθεια γιά καταρράκωση τῶν ὑγιῶν θεσμῶν, γιά κατάργηση τῶν ἀγαθῶν ἰδανικῶν, γιά προβολή ὡς προτύπων, πάσης φύσεως σκοτεινῶν καί ἀρρωστημένων καταστάσεων καί «προσωπικοτήτων», ἡ προβολή ἀπό τά μέσα μαζικῆς ΤΥΦΛΩΣΕΩΣ μιᾶς καθημερινότητος γεμάτης βία, σαρκολατρεία, λατρεία τοῦ χρήματος, ἔλαβαν πλέον διαστάσεις πραγματικῆς λαίλαπος καί ὁ,τιδήποτε ἔχει σχέση μέ τήν Πίστη μας εὑρίσκεται ὑπὸ διωγμόν.


Μά, πάνω ἀπό ὅλα αύτά, καταβάλλεται μιά σατανική προσπάθεια, ἡ ὁποία κρύβει τούς περισσότερους κινδύνους.


Θέλουν νά μᾶς πείσουν, πώς τό σκότος εἶναι... παντοδύναμο, πώς εἶναι ἀνίκητο καί πώς, θέλομε δέν θέλομε, θά κυριαρχήση.


Καθημερινῶς βομβαρδιζόμεθα ἀπό μηνύματα γεμᾶτα «μαυρίλα», μέσω τῶν ὁποίων προσπαθοῦν νά μᾶς πείσουν πώς κάθε άντίδραση στίς θελήσεις τῶν οἰκουμενιστῶν καί παγκοσμιοποιητῶν θά εἶναι ματαία.


Έτσι, κατόρθωσαν νά μετατρέψουν τούς συγχρόνους ἀνθρώπους σέ μιά μάζα δυστυχισμένων ὄντων, πού ἔπαψαν ἀπό καιρό νά χαμογελοῦν, νά χαίρωνται καί νά ζοῦν.


Βλέπομε δίπλα μας ἀνθρώπους, χωρίς ἠθικό, χωρίς διάθεση καί δυνάμεις γιά πραγματική ζωή καί ἔτοιμους νά δεχθοῦν πώς «...ἔτσι εἶναι ἡ ζωή...», «τί νά κάνης μπροστά στούς ἰσχυρούς...», «εἴμαστε ἀδύναμοι μπροστά τους...», «μέ τί τρόπο μπορεῖς νά ἀντιμετωπίσης τίς δυσκολίες τῆς ζωῆς...» καί ἄλλες τέτοιες γεμάτες ἡττοπάθεια σκέψεις...!


Καί ὅμως...!


Ἄν ξέραμε τό πόσο ἰσχυροί εἴμαστε...!


Ἄν εἴχαμε συνειδητοποιήσει τό πόσο ἀδύναμα εἶναι αὐτά τά σκοτεινά μυαλά πού τούς ἐπιτρέπομε νά μᾶς καταδυναστεύουν...!


Τὰ ἰσχυρά «ὅπλα» είναι δικά μας.


Γιά νά τά ἐνεργοποιήσωμε καί νά τά καταστήσωμε ἀποτελεσματικά, δέν ἀπαιτεῖται παρά μόνον ἡ θερμή πίστη στό Χριστό, ἡ ἀγάπη, ἡ ἑνότητα καί ἡ θυσία, πού γεννούν μέσα μας τήν ΕΛΠΙΔΑ.


Αὐτήν ἀκριβῶς, τήν ἐλπίδα, πασχίζουν νά μᾶς στερήσουν οἱ ἀπεργαζόμενοι τά σκοτεινά σχέδια τῶν καιρῶν μας...


Μᾶς θέλουν ἀπογοητευμένους, φοβισμένους καί χωρίς διάθεση γιά ἀγῶνες.


Μᾶς θέλουν μέ τό κεφάλι κάτω νά συμβιβαστοῦμε μέ μιά μοῖρα μαύρη πού μᾶς τήν παρουσιάζουν ὡς δεδομένη καί ἀναπόφευκτη.


Καθημερινῶς μᾶς ποτίζουν μέ μικρές καί μεγάλες «δόσεις» φόβου.


Τά πάντα μαῦρα. Εἰδήσεις ζοφερές... Μόνος τους σκοπός εἶναι νά μᾶς τρομοκρατοῦν καί νά μᾶς κρατοῦν σέ ἀγωνία.


Ἔτσι, ἐμποδίζουν τήν ἐλεύθερη καί καθαρή σκέψη, ἐμποδίζουν τήν λήψη σωστῶν ἀποφάσεων καί δημιουργοῦν κοινωνίες ἀνθρώπων ἕτοιμων νά γίνουν δοῦλοι...!


Καί ἐμεῖς παίζομε τό παιχνίδι τους.


Σάν φοβισμένα πουλιά, μένομε ἀδρανεῖς, ἀφίνομε τά πάντα στά χέρια τῶν ἐπιδόξων δυναστῶν μας, καί τοῦτο διότι ξεχάσαμε τό πῶς εἶναι τό νά εἶναι κάποιος ἀληθινός Χριστιανός.


Ὁ οὐράνιος Πατέρας μας, ΔΕΝ μᾶς θέλει ἀπελπισμένους, «κατσούφηδες», ὑποτεταγμένους καί δειλούς.


Μᾶς θέλει δυνατούς, ὥστε νά μποροῦμε νά «σηκωνώμαστε» μετά ἀπό κάθε πτώση μας (πού εἶναι ἀνθρώπινο νά συμβαίνη) καί μᾶς δίδει τά ἀπαιτούμενα ἐφόδια γιά νά εἴμαστε δυνατοί..


Ἡ Προσευχή, πού εἶναι ἡ ἐπικοινωνία μας μαζί Του, εἶναι ἕνα ἀπό τά τεράστια ἐφόδια μέ τά ὁποῖα μᾶς ὥπλισε ὁ Κύριός μας,προκειμένου νά παίρνωμε δύναμη καί νά εἴμαστε ΑΤΡΩΤΟΙ σέ κάθε ἀπειλή.


Ἡ Ἐξομολόγησις καί ἡ Θεία Μετάληψις, δημιουργοῦν μία ἀσπίδα ἀδιαπέραστη, ἀρκεῖ βεβαίως νά γίνωνται ἀξίως καί μέ καθαρή καρδιά.


Τόσο ἀξεπέραστο ἐμπόδιο γιά τούς ὁπαδούς τοῦ σκότους νά καθυποτάξουν τούς πιστούς εἶναι ἡ Θεία Μετάληψις, ὥστε ἐξαπέλυσαν ἀπό τηλεοράσεως (τήν ὁποίαν ἐλέγχουν πλήρως) ἐπίθεση ἐναντίον της λέγοντας πώς, εἶναι πιθανόν νά μεταδίδεται ἡ... γρίπη μέσω αὐτῆς...!


Καί ἀκούστηκε ἱεράρχης τῆς κρατούσης Ἐκκλησίας νά δηλώνη πώς «...εἶναι καί τό ἀσήμι ἀπό τό ὁποῖο κατασκευάζεται ἡ Ἁγία λαβίδα, πού προστατεύει ἀπό τά μικρόβια...!», ἀντί νά βροντοφωνάξη πώς «ὅποιος προσέρχεται στήν Θεία Μετάληψη μέ πραγματική ΠΙΣΤΗ, καταλλήλως προετοιμασμένος μέ ἐξομολόγηση, νηστεία καί προσευχή, ὄχι μόνον δέν κινδυνεύει καί ἀπό τά χειρότερα ἀκόμα μικρόβια, ἀλλά ἀντιθέτως παίρνει δύναμη, γιά νά ἀντιμετωπίση μέ ἀποτελεσματικότητα κάθε ψυχικό καί πνευματικό πρόβλημα...!».


Ξέχασαν ὅλοι, πώς τότε πού ἡ Φυματίωση «θέριζε» κυριολεκτικῶς, ΟΥΔΕΝ περιστατικό ἐσημειώθη μεταδόσεως τῆς νόσου μέσω τῆς Θείας Μεταλήψεως καί πώς ΟΥΔΕΙΣ ένόσησε ἐκ τῶν Ἱερέων οἱ ὁποῖοι ἐκοινωνοῦσαν φυματικούς στά νοσοκομεῖα, καί οἱ ὁποῖοι Ἱερεῖς, μετά τό πέρας τῆς Θείας Μεταλήψεως, κατέλυαν τό Ἅγιον Ποτήριον...!


Μᾶς θέλουν, λοιπόν, ἀπελπισμένους...!


Μᾶς θέλουν φοβισμένους καί ἀδύναμους.


Ὄχι λοιπόν ἀδελφοί μου. Χίλιες φορές ὄχι.


Οἱ Χριστιανοί εἴμαστε αἰσιόδοξοι, δυνατοί καί μαχηταί. Ὅσες δυσκολίες καί ἄν παρουσιάζη ἡ σημερινή ζωή (δυσκολίες πού μᾶς τίς κατασκευάζουν, καί γιά τίς ὁποῖες φταῖμε καί ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, μέ τήν ἀπληστία μας καί τόν ἄκρατο καταναλωτισμό μας) μποροῦμε νά εἴμαστε πάντοτε αἰσιόδοξοι, ὅταν ἡ πίστη μας εἶναι θερμή, πραγματική καί ὄχι ἐπίπλαστη, ἐπιφανειακή καί γιά «τά μάτια τοῦ κόσμου»...!


Ὁ ἐγωϊσμός, ἡ ἀλαζονεία, ἡ ἀπληστεία καί ἡ ἐπικατάρατη «μόδα», ἀποτελοῦν τροχοπέδη γιά μιά ζωή χαρούμενη, αἰσιόδοξη καί γεμάτη ΕΛΠΙΔΑ.


Ἄς μή κάνωμε τό χατήρι στούς σκοταδιστές. Ὅταν εἴμαστε αἰσιόδοξοι καί μαχητές τῆς ζωῆς, δέν τούς φοβόμαστε.


Ἡ Ἐλπίδα πρέπει νά φωλιάση γιά τά καλά μέσα μας. Καί μπορεῖ νά ἐλπίζη, ΜΟΝΟΝ ὁ πραγματικά πιστός, αὐτός πού γνωρίζει πώς δέν εἶναι μόνος ἀλλά πώς δίπλα του βρίσκεται πάντοτε Ὁ Πανάγαθος...!


Ὁ «καλός φύλακας Ἄγγελος» τῶν παιδικῶν μας χρόνων, ΔΕΝ εἶναι παραμύθι.


Πάντοτε εὐρίσκεται δίπλα μας, ἀνεξαρτήτως τῆς ἡλικίας μας. Ἀρκεῖ νά μποροῦμε νά νοιώσωμε τήν παρουσία του καί τήν προστασία πού μᾶς προσφέρει σέ κάθε μας βῆμα.

+Π. Ευθύμιος Μπαρδάκας

ΠΗΓΗ

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΛΛΑΓΩΝ ΠΡΟΣ ΕΝΟΤΗΤΑ (ΚΔ΄ ΜΕΡΟΣ)

VI. ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ

Όταν είχαμε ξεκινήσει στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 2016 μετά την ψευτοσύνοδο του Κολυμβαρίου την εκκλησιαστική μας αποτείχιση από την αίρεση του Οικουμενισμού, λίγο έως πολύ, χαρακτηριστήκαμε ως υπερβολικοί για την αντίδρασή μας. Τότε μας απέδωσαν αδίκως, καθώς διαπιστώνεται τώρα, τον χαρακτήρα των σχισματικών και ότι φύγαμε από την Εκκλησία, επειδή -λέει- “μας έπιασε το γινάτι και σηκώσαμε παντιέρα”! Από τότε μέχρι σήμερα φαίνονται πλέον οι καρποί του πονηρού έργου του Φαναρίου που δυστυχώς θέλησαν να το ακολουθήσουν δουλικά η Εκκλησία της Ελλάδος και της Αλεξανδρείας με αποτέλεσμα να αποκοπούν μαζί με το Φανάρι της μυστηριακής κοινωνίας από το Ρωσικό Πατριαρχείο. Τώρα, όσοι μητροπολίτες και ιερείς κοινωνούν άμεσα ή έμμεσα δια των Εκκλησιών αυτών με τους σχισματικούς και όχι την κανονική Εκκλησία της Ουκρανίας είναι πλέον οι ίδιοι σχισματικοί!

-Προσέξτε το σχίσμα, δεν το ξεπλένει ούτε μαρτύριο αίματος-

Μας συμβούλευαν στις ιερατικές συνάξεις, το έλεγε και το ξανά έλεγε ο Καστορίας μαζί με τον Φλωρίνης και τόσους άλλους και τώρα οι ίδιοι, επειδή δεν θέλησαν να ξεβολευτούν και να κάνουν το αυτονόητο, όταν έπρεπε για τις αποφάσεις του Κολυμβαρίου και το Ουκρανικό στην συνέχεια λειτούργησαν οι πνευματικοί νόμοι και θεσμικά πλέον πέρασαν σε ένα από τα μεγαλύτερα σχίσματα της εκκλησιαστικής ιστορίας, όπως εκείνο του 1054. Ευτυχώς, για την Εκκλησία έγινε το σχίσμα, διότι δεν θα σταματούσε τίποτα την αίρεση του Οικουμενισμού. Ερωτούμε, όμως εμείς τώρα, καλοπροαίρετα βέβαια, -βλέπετε γυρίζει ο τροχός- άλλωστε είναι η σειρά μας:

-Αυτά που έλεγαν τότε για εμάς δεν ισχύουν τώρα για τους ιδίους;

Είναι πλέον υπεύθυνοι, διότι δεν αντέδρασαν ούτε στην αίρεση ούτε στο σχίσμα! Και θεσμικά στο εξής εξ απόψεως Κανονικού Δικαίου είναι στο σχίσμα, επομένως και εκτός Εκκλησίας! Δεν θα συλλειτουργήσουν με τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως; Τί θα κάνουν, θα μνημονεύσουν ή όχι; Κατ' αρχήν ο ίδιος ο Φλωρίνης μνημόνευσε πρώτος τον σχισματικό Επιφάνιο. Και, αν ακόμη δεν συλλειτουργήσουν, όμως μνημονεύοντας τον Βαρθολομαίο έμμεσα έχουν κοινωνία με τον σχισματικό Επιφάνιο! Τώρα, θα γίνει κάτι, το οποίο δεν φαντάστηκαν ποτέ, ότι μπορούσε να συμβεί στην Εκκλησία της Ελλάδος:

1. Κάποιοι θα μνημονεύουν φανερά εκ πεποιθήσεως, όπως ήδη γίνεται.
2. Κάποιοι δεν θέλουν να μνημονεύουν αλλά θα αναγκασθούν εκ των πραγμάτων να το κάνουν είτε σε συλλείτουργα είτε προσωπικώς μετά από πιέσεις.
3. Κάποιοι ενώ δεν συμφωνούν με το Ουκρανικό Αυτοκέφαλο που τους αναστατώνει την εκκλησιαστική τάξη δεν έχουν την τόλμη να κάνουν τίποτα.
4. Κάποιοι άλλοι ζήτησαν με επιστολή που απευθύνεται “προς την Α.Θ.Π τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο και τους Προκαθημένους των Ορθοδόξων Εκκλησιών” Πανορθόδοξη Σύνοδο για να διευθετηθεί το ζήτημα https://www.orthodoxianewsagency.gr/epikairotita/ekklisi-gia-enotita-apo-4-mitropolites/ .
   Πάντως, οι τέσσερις μητροπολίτες:οι Σεβ. Μητροπολίτες Δρυινουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κ. Ανδρέας, Πειραιώς κ. Σεραφείμ, Κυθήρων και Αντικυθήρων κ. Σεραφείμ, Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς, που ζήτησαν Πανορθόδοξη δεν ταυτίστηκαν με τον Ιεροσολύμων, απλά διότι:

• Απευθύνονται στον Οικουμενικό Πατριάρχη
• Δεν περιορίζονται στο Ουκρανικόν ζήτημα αλλά πολύς ορθώς και θεολογικώς επεκτείνονται “στά καινοφανῆ περί Συνόδου διδάγματα τοῦ φαναριωτικοῦ φιλοπαπικοῦ οἰκουμενισμοῦ γίνεται προσπάθεια νά ἀναπτυχθεῖ μιά νεωτεριστική, πέραν τῆς μαρτυρουμένης, σχέση Τριαδολογίας καί Ἐκκλησιολογίας”
• αλλά και στο ότι “πρόσφατα ἀναφάνηκε παρερμηνεία τοῦ λδ΄ κανόνος, καί αὐτή ἀφορᾶ τήν σχέση τῶν προκαθημένων (πατριαρχῶν καί ἀρχιεπισκόπων) τῶν σημερινῶν αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν μεταξύ τους. Σύμφωνα μέ τήν παρερμηνεία αὐτή, βάσει δῆθεν τοῦ λδ΄ κανόνος κάποιος μεταξύ τῶν προκαθημένων πρέπει νά θεωρῆται ὡς «πρῶτος» καί «κεφαλή» τῶν ὑπολοίπων.Ἡ παρερμηνεία αὐτή συγχέει τήν ἔννοια τῆς πρωτοκαθεδρίας τοῦ «πρώτου τῇ τάξει» μεταξύ ἰσοτίμων προκαθημένων μέ τήν ἔννοια τῆς πρωτοκαθεδρίας τοῦ «πρώτου-κεφαλῆς» τῆς δεῖνος ἐπαρχιακῆς συνόδου, καί ἐφαρμόζεται στό Κείμενο τῆς Ραβέννας (2007). Στό κείμενο αὐτό ἡ ἔννοια τῆς «κεφαλῆς», πού ὀρθῶς ἐφαρμόζεται στόν «πρῶτο» τῆς ἐπαρχιακῆς συνόδου («περιφερειακό ἐπίπεδο») μεταφέρεται ἐσφαλμένως καί στό λεγόμενο «παγκόσμιο ἐπίπεδο», γιά νά δικαιολογηθῇ ἕνας «παγκόσμιος πρῶτος». Ἀλλά «παγκόσμιος πρῶτος», ὡς κεφαλή τῶν «πρώτων» τῆς καθόλου Ἐκκλησίας, δέν μπορεῖ νά ὑπάρχῃ”.

Μολονότι, θεολογικά οι θέσεις τους είναι άριστα εμπεριστατωμένες και πολύ καλά διατυπωμένες, καθώς αναφέρονται στους λόγους για τους οποίους προχώρησαν στην ανάληψη της εν λόγω πρωτοβουλίας, κάτι το οποίο ήταν αναγκαίο να γίνει πριν από πολύ καιρό, μάλιστα θα έπτεπε να στηρίξουν μια τέτοια κίνηση και πολλοί περισσότεροι μητροπολίτες, ωστόσο θεωρούμε ότι η ενέργειά τους παρουσιάζει δύο σφάλματα τακτικής:

1. Το ότι ζητούν η Πανορθόδοξη να συγκληθεί από το Φανάρι, πράγμα το οποίο δεν υπήρχε περίπτωση να δεχτεί το Ρωσικό Πατριαρχείο, αφού ήδη “με την παρέμβαση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα, ο οποίος δήλωσε (κατά δημοσιεύματα), ότι η Πανορθόδοξη για το «Ουκρανικό» δεν μπορεί να συγκληθεί από τον Οικουμενικό Πατριάρχη, ο οποίος δεν μπορεί – κατά τον ίδιο πάντα κληρικό – και να μετέχει στη σύνθεσή της”. https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/33510-i-panorthodoji-antimetopisi-tou-oukranikou-os-idea-kai-os-pragmatikotita
2. Το ότι η Πανορθόδοξη θα πρέπει να λειτουργήσει ως το όργανο που θα δικάσει τελικά τον Κωνσταντινουπόλεως, δηλαδή ως πανορθοδόξου δικαστηρίου και όχι ως οργάνο διοικήσεως, διότι θα διευθετήσει τα πράγματα πάλι εις βάρος του Ουκρανικού και βέβαια δεν θα λύσει τα θέματα;
   α. Του Οικουμενισμού
   β. Το ημερολογιακό ζήτημα
3. Το ότι οι τέσσερις μητροπολίτες δεν ταυτίστηκαν με την πρόταση του Ιεροσολύμων -όχι ως προς το περιεχόμενο, το οποίο πολύ σωστά το θέλουν διευρυμένο- αλλά ως προς την πρωτοβουλία του να κινήσει αυτός τις διαδικασίες, κάτι που διαπιστώθηκε ότι ανέπαυσε την κανονική Εκκλησία της Ουκρανίας, αφού σε δήλωση που αφορά την σύγκληση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ουκρανίας, υπό την προεδρία του Μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ουκρανίας κ. Ονουφρίου στις 6 Δεκεμβρίου 2019 η Ιερά Σύνοδος της ανακοίνωσε μεταξύ άλλων. “Θεωρούμε ότι η μόνη διέξοδος από την παρούσα κρίση είναι η πανορθόδοξη συνοδική διαβούλευση και επίλυση όλου του φάσματος εκείνων των προβληματικών ζητημάτων. Έχοντας επίγνωση όλων των δυσκολιών, που συνδέονται με τη σύγκληση τέτοιας πανορθοδόξου διασκέψεως, προς το παρόν δεν βλέπουμε μια άλλη λύση για την αντιμετώπιση της κρισιακής καταστάσεως. Γι’ αυτό χαιρετίζουμε την πρωτοβουλία του Μακαριωτάτου Πατριάρχη γης Αγίας Πόλεως Ιερουσαλήμ και πάσης Παλαιστίνης Θεοφίλου Γ’ για τη σύγκληση στην Ιορδανία της Πανορθοδόξου Διασκέψεως. Κατά χαλεπές εποχές στην ιστορία της Εκκλησίας μας υπήρξε ήδη περιστατικό αρωγής του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων με τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεοφάνη το 1620 να ανασυστήσει την Ορθόδοξη ιεραρχία σε αντικατάσταση των προσχωρησάντων στην ουνία εξαιτίας πιέσεως των τότε Πολωνο-Λιθουανικών αρχών. Επιδοκιμάζουμε, ευχαριστούμε και προσβλέπουμε με ελπίδα σε τέτοιες εκκλήσεις σε Πανορθόδοξη Διάσκεψη εκ μέρους των Προκαθημένων ή ιεραρχών των άλλων κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, οι οποίες ολοένα και συχνότερα ακούγονται τα τελευταία”. https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/33593-dilosi-tis-ieras-sunodou-tis-ekklisia-tis-oukranias

Η Σύνοδος της Κανονικής Ουκρανικής Εκκλησίας διατύπωσε κάτι επίσης σημαντικό που θεωρώ ότι αφορά όλους εμάς όσους έχουμε αποτειχιστεί από την αίρεση: “Μας φοβίζουν με την αυτοαπομόνωση. Όταν όμως ζούμε την αληθινή πίστη, δεν μπορεί να υπάρχει αυτοαπομόνωση, και όπως έλεγε ο αοίδιμος Μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ουκρανίας Βλαδίμηρος: «με τον Χριστό δεν υπάρχει αυτοαπομόνωση». Εκ των πραγμάτων η καθ’ημᾶς Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία σήμερα, καθώς δοκιμάζεται ποικιλοτρόπως, υπερασπίζεται την ενότητα της παγκοσμίου Ορθοδοξίας. Μη φοβάσθε! Ευρίσκεσθε μέσα στην αληθινή Εκκλησία! Αγαπάτε την Εκκλησία, φυλάσσετε την Εκκλησία και τον εαυτό Σας μέσα σε αυτή, διότι διαμέσου αυτής μας σώζει ο Κύριος. Και τα υπόλοιπα να τα αφήνετε στο θέλημα του Θεού. Θυμάστε ότι δεν είναι οι άνθρωποι, που διοικούν την Εκκλησία, αλλά ο Ίδιος ο Κύριος”. Αυτό είναι καλό να το συνειδητοποιήσουμε διότι το τελευταίο καιρό νιώθοντας απογοήτευση έχουμε χαλαρώσει στον αγώνα μας, αυτό φαίνεται αρκετά και στα ιστολόγια και στις μεταξύ μας σχέσεις. Προσωπικά και εμένα – το δήλωσα πολλές φορές- μολονότι δεν με εξέφρασαν ορισμένες τοποθετήσεις, όπως το ότι δεν έγινε σωστή αποτείχιση, η οποία τελικά διέσπασε το αντι-Οικουμενιστικό μέτωπο με αποτέλεσμα να μην βγουν περαιτέρω σε αποτείχιση και άλλοι κληρικοί και λαϊκοί, πολύ περισσότερο επίσκοποι, διότι ψυχράνθηκαν όλοι από αυτή την διαίρεση, μόλα ταύτα όμως δεν είμαι αρνητικός σε κάθε καλή προσπάθεια οποιουδήποτε, όταν βλέπω να συνειδητοποιούν τα σφάλματά τους και να μην εμμένουν σε αυτά ζητώντας λύσεις. Γι' αυτό ας μην αποκαρδιωνόμαστε αλλά ας ενωθούμε με ταπείνωση και αγάπη.

Επίσης πρέπει να σημειώσουμε ότι το Ουκρανικό ζήτημα τοποθετείται και εξετάζεται στην σωστή του βάση, η οποία ολοένα και θα αναπτύσσει μεγαλύτερη διογματική δυναμική. Ο επίσκοπος Θεόδωριος στην Ουκρανία “απαντώντας στην ερώτηση πώς συνέβη και οι Προκαθήμενοι των Εκκλησιών της Κωνσταντινούπολης, της Ελλάδας και της Αλεξάνδρειας με τόσο ευκολία και σε αντίθεση με τους Εκκλησιαστικούς Κανόνες έκαναν δεκτούς σε κοινωνία αφορισμένους και αναθεματισμένους εκπροσώπους ουκρανικών σχισματικών ομάδων”, δηλώνει: “Τα σχέδια έχουν εκκολαφθεί εδώ και καιρό στο Φανάρι σχετικά με την ανάγκη για ευχαριστιακή και προσευχή κοινωνία με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και οι πάπες δεν εγκατέλειψαν ποτέ την ιδέα της υποταγής των Ορθοδόξων στην εξουσία τους, τους οποίους θεωρούσαν σχισματικούς. Από την ιστορία γνωρίζουμε ότι οι ορθόδοξοι που εισηγούνταν την ενοποίηση με τον καθολικισμό πολύ συχνά παραβίαζαν τους ιερούς κανόνες και τις διδασκαλίες της Εκκλησίας για να επιτύχουν τους γήινους στόχους τους». Ως παράδειγμα της παραβίασης των κανόνων της Εκκλησίας, ο Μητροπολίτης Θεόδωρος αναφέρει τις προσπάθειες για ένωση με τους Καθολικούς στη Λυών και τη Φλωρεντία. Η Ένωση της Φλωρεντίας με τη συγχώνευση των Ορθοδόξων με τους Καθολικούς υπό την ηγεσία του Πάπα και εις βάρος της Ορθοδοξίας, έγινε ουσιαστικά για να επιλύσει κρατικά προβλήματα του Βυζαντίου. Και τότε όπως και τώρα οι εισηγητές της ένωσης, δεν έλαβαν υπόψη την αφοσίωση στην Ορθοδοξία του πιστού λαού, ο ρόλος του οποίου εκφράστηκε αργότερα με τις επιστολές των Πατριαρχών της Ανατολής.

Γι 'αυτό μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι οι ενώσεις της Λυών, της Φλωρεντίας και όλες οι άλλες, έχουν σαν κύριο και πρώτο στόχο να λύσουν πολιτικά προβλήματα, όχι με βάση τους Κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά με τις εξωτερικές αρχές ενότητας, οι οποίες δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα του σχίσματος. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας ένωσης ήταν η οργή του Θεού, η οποία οδήγησε σε τρομερή καταδίκη και την πτώση της Ορθόδοξης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας». Ο Μητροπολίτης Θεόδωρος επισημαίνει ότι: «από τα τέλη του 19ου αιώνα, οι εκπρόσωποι της Ρώμης και του Φαναρίου, και πάλι σε καθαρά γήινα γεωπολιτικά κίνητρα και συμφέροντα, προσπαθούν να βρουν νέους τρόπους ενότητας με την εισαγωγή ορισμένων μεταρρυθμίσεων. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές παραβιάζουν την παραδοσιακή τάξη της εκκλησιαστικής ορθόδοξης ευλάβειας και, τέλος, επιμένουν να μολύνουν την πίστη». Υπενθυμίζει στους Ορθόδοξους Χριστιανούς ότι: «οι δραστηριότητες των Πατριαρχών της Κωνσταντινούπολης, του Μελετίου και του Αθηναγόρα, καθώς και οι σύγχρονοι οπαδοί τους, συνδέονται στενά με δραστηριότητες που αποσκοπούν σε εκκλησιαστικές μεταρρυθμίσεις που έχουν αρνητικές συνέπειες». Ως παράδειγμα τέτοιων αρνητικών μεταρρυθμίσεων, αναφέρει: «την ημερολογιακή μεταρρύθμιση του Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης Μελέτιου (Μεταξάκη), η οποία έγινε για να «βοηθήσει» την Ορθόδοξη Εκκλησία «να ενωθεί» με τους Καθολικούς και τους Προτεστάντες. Επίσης και με έναν αριθμό άλλων μεταρρυθμίσεων, όπως ο δεύτερος γάμος για τους ιερείς. Όμως ο Ορθόδοξος λαός δεν δέχθηκε αυτές τις μεταρρυθμίσεις και η μεταρρύθμιση του ημερολογίου δεν υιοθετήθηκε ομόφωνα ούτε μέσα στην ελληνική Εκκλησία, η οποία έχει χωριστεί και ο διαχωρισμός αυτός εξακολουθεί να υπάρχει σήμερα.

Κατά την Πανορθόδοξη συνάντηση του 1948 οι αρχηγοί και οι εκπρόσωποι σχεδόν όλων των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών αποφάσισαν να εγκαταλείψουν το «οικουμενικό κίνημα». Ο Άγιος Σεραφείμ (Sobolev), ο οποίος  συμμετείχε στη συνάντηση αυτή, πίστευε ότι οι "οργανωτές του οικουμενικού διαλόγου δεν επιθυμούν τη δογματική ενότητα όλων των λεγόμενων χριστιανικών εκκλησιών με τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, αλλά μάλλον την ανάμιξή τους, με την υποχώρηση των χριστιανών από την πίστη τους ... Και αυτή η σύγχυση ισοδυναμεί με την καταστροφή της Ορθοδοξίας. Τα προβλήματα που συζητήθηκαν στην Πανορθόδοξη Διάσκεψη του 1948 σχετικά με την επιθυμία να μεταρρυθμιστεί η Εκκλησία και να πλησιάσουν τον ετερόδοξο εξακολουθούν να υπάρχουν».

Ο Μητροπολίτης εφιστά ιδιαίτερα την προσοχή στις κοινές προσευχές ορισμένων Ορθόδοξων Ιεραρχών με εκπροσώπους καθολικών ή προτεσταντικών "Εκκλησιών", παρά το γεγονός ότι οι Κανόνες της Εκκλησίας απαγορεύουν ρητά την κοινή προσευχή με αιρετικούς και σχισματικούς". Για παράδειγμα λέει: «Πρόσφατα, ο Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης Βαρθολομαίος πραγματοποίησε μια κοινή «Θεία Λειτουργία» με τους Καθολικούς στο γαλλικό μοναστήρι του Τσέβετον». Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο «απαντώντας στην ερώτηση πώς συνέβη και οι Προκαθήμενοι των Εκκλησιών της Κωνσταντινούπολης, της Ελλάδας και της Αλεξάνδρειας με τόσο ευκολία και σε αντίθεση με τους Εκκλησιαστικούς Κανόνες έκαναν δεκτούς σε κοινωνία αφορισμένους και αναθεματισμένους εκπροσώπους ουκρανικών σχισματικών ομάδων. Αυτή όμως είναι μια πολύ σημαντική απόκλιση από τις "μικρές" παραβιάσεις της Ορθοδόξου Παράδοσης και τις διδασκαλίες της Εκκλησίας μας που είχαν γίνει αποδεκτές».

Το θέμα σαφώς δεν θα μείνει εκεί, αν και προσωπικά πιστεύω ότι από τον εκκλησιαστικό χώρο της Ελλάδος, είτε εκ μέρους επισκόπων είτε των αποτειχισμένων που έδειξαν ότι δεν έχουν ούτε δυνατότητες ούτε ταπείνωση να αλλάξουν το κλίμα, δεν θα γίνει κάτι που θα δώσει εξέλιξη στα πράγματα. Αυτό φάνηκε από την αρχή! Το θέμα θα προχωρήσει μάλλον με το να βαθύνει περισσότερο το σχίσμα και την λύση θα την δώσει ο Θεός με τρόπο που θα είναι οδυνηρός, διότι δεν θελήσαμε να ξεβολευτούμε κάνοντας το θέλημά Του. Η συνέχεια πάντως θα δείξει!

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ

 ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΛΛΑΓΩΝ ΠΡΟΣ ΕΝΟΤΗΤΑ (ΚΓ΄ ΜΕΡΟΣ)

Αγάπη προς τους εχθρούς. Ουτοπία; ή εφικτό;

Το πλέον δυσκολοκατανόητο, παρεξηγημένο & μεγαλόπρεπο δίδαγμα.

Η αγάπη προς τους εχθρούς, είναι βασικό δίδαγμα, του Θεανθρώπου Χριστού, προς τους ανθρώπους.
Και όχι μόνον δίδαγμα, αλλά απαίτηση, προαπαιτούμενο θα λέγαμε με την γλώσσα του σήμερα, για την μετοχή στην Βασιλεία του Θεού.
Είναι όμως εφικτό; & πως μπορούμε να το επιτύχουμε & να το νοιώσουμε; 
Εδώ είναι το κλειδί. Τι είναι εκείνο που θα πρέπει να νοιώσουμε; Και η Δικαιοσύνη; η τιμωρία; επίσης προαπαιτούμενα για την Βασιλεία του Θεού. Πως συνυπάρχουν αυτά τα εν πρώτοις αντιφατικά, προαπαιτούμενα;
Η απάντηση εμπεριέχεται στα κείμενα της Αγίας Γραφής, & ειδικά στην Καινή Διαθήκη, όπου περιγράφονται συμβάντα, που αποδεικνύουν ότι η αγάπη προς τους εχθρούς, είναι εφικτή, συνυπάρχει με την Δικαιοσύνη & την τιμωρία, & εκφράζεται με συγκεκριμένο τρόπο.
Θα αναφερθώ στην αδιανόητη συγχώρηση του Χριστού προς τους Σταυρωτές του, την ώρα που πέθαινε επάνω στον Σταυρό & τα αποτελέσματα που παράχθηκαν από αυτό, & στην επίσης αδιανόητη συγχώρηση του Στεφάνου, την ώρα που πέθαινε με λιθοβολισμό προς εκείνους που τον λιθοβολούσαν, & την μεταστροφή του Σαούλ, που μετονομάστηκε σε Παύλο, & αναδείχθηκε ο Απόστολος των Εθνών. 
Η παρεξήγηση & η παρερμήνευση, προκύπτει από το λάθος που κάνουν οι άνθρωποι, περιμένοντας να νοιώσουν για τους εχθρούς τους, το συναίσθημα της αγάπης, όπως το νοιώθουν με τα προσφιλή τους πρόσωπα. Ετσι διαπιστώνουν ότι είναι αδύνατον, καταλήγουν ότι είναι πολύ δύσκολο, & στο τέλος το διαστρεβλώνουν με την στείρα αγαπολογία, που βολεύει, παραιτούνται από την διεκδίκηση της Δικαιοσύνης, & καταλήγουν στο αρρωστημένο ψυχιατρικό σύνδρομο της Στοκχόλμης, όπου το θύμα, αρχίζει & τρέφει συμπάθεια προς τον θύτη του.
Ας δούμε όμως πως πραγματικά είναι τα πράγματα, απλά, κατανοητά & εφικτά.
Οταν ο Χριστός είπε επάνω στον Σταυρό εκείνο το αδιανόητο: "Πάτερ, άφες αυτοίς, ού γαρ οίδασι τι ποιούσι", γνώριζε τι θα συμβεί στο άμεσο μέλλον.
Ετσι λοιπόν, μετά την Ανάσταση & την Ανάληψη, όταν συνέβη η Πεντηκοστή, & έλαβαν οι παρευρισκόμενοι το Αγιο Πνεύμα με μορφή πύρινων γλωσσών στα κεφάλια τους, ο Πέτρος, εμπνευσμένος, άρχισε να απευθύνεται στο πλήθος που ήταν μαζεμένο & έλεγαν ότι είναι μεθυσμένοι, επειδή μιλούσαν ξένες γλώσσες, & να τους εξηγεί πως έχουν τα πράγματα. Τους είπε με δυο λόγια, ότι "αυτός που εσείς Σταυρώσατε, είναι αυτός που Αναστήθηκε & ευθύνεται για την αποστολή του Αγίου Πνεύματος, & πως αυτός είναι ο Σωτήρας του κόσμου".
Το αποτέλεσμα που παράχθηκε ήταν ότι από αυτούς, που φώναζαν "άρον άρον, σταύρωσον αυτόν", πολλοί ήρθαν σε επίγνωση, μετανόησαν, (νόησαν εκ των υστέρων), & έφτιαξαν τον πρώτο πυρήνα της Εκκλησίας.
Δεν θα μπορούσε να συμβεί αυτό, εάν τους είχε κλείσει τον δρόμο ο Χριστός, & δεν τους άφηνε, επάνω στον Σταυρό.
Το δεύτερο συμβάν, αφορά τον λιθοβολισμό του Στεφάνου, ο οποίος, την ώρα που πέθαινε, είπα το αδιανόητο "Κύριε άφες αυτοίς, & μη στήσεις την αμαρτία την οποία κάνουν".
Ας δούμε το αποτέλεσμα που παράχθηκε από αυτό.
Ανάμεσα στο πλήθος που τον λιθοβολούσαν, ήταν & ο ανήλικος Σαούλ, Φαρισαίος στο Αξίωμα, ο οποίος επειδή ήταν ανήλικος, δεν μπορούσε να λάβει μέρος στον λιθοβολισμό, & φύλασσε τα ρούχα εκείνων που λιθοβολούσαν. 
Οταν ενηλικιώθηκε, εξελίχθηκε σε μεγάλο διώκτη & φονιά των Χριστιανών, & είχε επιδοθεί με ζήλο στην εξολόθρευση της αίρεσης του Χριστού, υπηρετώντας τα συμφέροντα των Ιουδαίων, ταξιδεύοντας, ανακαλύπτοντας  & εξολοθρεύοντας τους πυρήνες της Χριστιανικής πίστης, όπου υπήρχαν στον τότε γνωστό κόσμο.
Μέχρι το θαυμαστό συμβάν, στο δρόμο για την Δαμασκό, όπου πήγαινε να εξολοθρεύσει τους εκεί Χριστιανούς. Τότε που τον τύφλωσε ο ίδιος ο Χριστός με εκτυφλωτική λάμψη, & άκουσε την φωνή του να του λέει: " Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις;" 
Το αποτέλεσμα που παράχθηκε, ήταν η μεταστροφή του διώκτη Σαούλ, σε Απόστολο των Εθνών Παύλο, αφού έκατσε τρεις μέρες χωρίς να φάει & να πιει τίποτε, & τις οδηγίες που του δόθηκαν, αντί να εξολοθρεύσει τον Χριστιανικό πυρήνα της Δαμασκού, πήγε & τους κήρυξε τα συμβάντα & τον λόγο του Θεού.
Δεν θα μπορούσε να συμβεί αυτό, εάν ο Στέφανος τους είχε κλείσει τον δρόμο, όταν τον λιθοβολούσαν.
Η αγάπη προς τους εχθρούς λοιπόν συνυπάρχει με την διεκδίκηση της Δικαιοσύνης, & η μεγαλύτερη & γλυκύτερη εκδίκηση του αδικούμενου, είναι να δει αυτούς που τον αδίκησαν, κοντά στον Θεό, ερχόμενους στα συγκαλά τους. Εάν αυτό συμβεί, για όσους συμβεί, τότε δεν θα είναι εχθροί του. Για όσους δεν θα συμβεί, & δεν θα έρθουν στα συγκαλά τους, όπως λέει & η Γραφή, "καλύτερα να είχαν δέσει μια πέτρα στον λαιμό τους, & να είχαν πέσει στην θάλασσα".
Το ποιοι θα έρθουν στα συγκαλά τους & ποιοι  όχι, αυτό δεν το γνωρίζουμε εμείς.
Ας τους αφήσουμε ανοιχτό τον δρόμο.

Ιάκωβος Τίγκας       

ΠΗΓΗ

ΛΟΓΟΣ ΣΤΗΛΙΤΕΥΤΙΚΟΣ, ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΠΤΙΚΟΣ ΥΠΟ ΚΟΣΜΑ ΜΟΝΑΧΟΥ ΦΛΑΜΙΑΤΟΥ (1840) ΜΕΡΟΣ 1ον

Δι' ου στηλιτεύεται η εκ της Αγγλίας κατά των ορθοδόξων επιβουλή εκφωνηθείς 

υπό πολλών ιερέων της νήσου Κεφαλληνίας
επ' εκκλησίας κατά τον Ιανουάριον μήνα,

ε ν   έ τ ε ι   1 8 4 0

Αιδέσιμοι και ευλαβέστατοι Ιερείς, 

τιμιώτατοι και περιπόθητοι λοιποί άπαντες, 

αδελφοί εν Χριστώ, τέκνα φωτός, και υιοί κατά χάριν του 

Επουρανίου Πατρός.

1. Είναι προ πολλού γνωστός, κοινώς εις όλον τον κόσμον, ο κατά της αγιωτάτης ημών πίστεως και Εκκλησίας δολιώτατος και μανικός διωγμός. Ούτος έλαβεν αρχήν δολίως και συστηματικώς προ χρόνων εις την Επτάνησον, από την Επτάνησον το κακόν ηπλώθη εις την Ελλάδα, συγχρόνως δε εις την Ασίαν, εις την Αίγυπτον, εις την Θράκην, και εις όλα απλώς τα ορθόδοξα Κράτη.

2. Η πλάνη και η διαφθορά διά δολίου ενεργείας των εχθρών της πίστεως, εκατήντησεν επί τοσούτον, ώστε πολλοί σοφοί και ενάρετοι άνδρες φωνάζουσι προ πολλού, ότι ήγγικε το τέλος του κόσμου, ότι μετ' ολίγον μέλλει να φανερωθή ο Αντίχριστος, και ότι εις τας ημέρας μας  μέλλουν να επιπέσωσιν απ' ουρανού, διά την εκ της πίστεως αποστασίαν των ορθοδόξων, και διά την εκ πάντων των αλλοφύλων εθνών, διά της ραδιουργίας της Αγγλίας παγκόσμιον συνωμοσίαν, κατά της Χριστού Εκκλησίας τοιαύτα τρομερά και φρικτά δεινά, οποία ουδέ μία άλλη γενεά από καταβολής Κόσμου μέχρι της σήμερον είδεν.

3. Τα πρώτα μέτρα των εχθρών της πίστεως απ' αρχής εστάθησαν να έμβωσιν εις αυτά τα άγια των αγίων, εις αυτό το θυσιαστήριον, να λάβωσι δηλαδή λαθραίως και ανεπαισθήτως το πηδάλιον, και την διεύθυνσιν της καθ' ημάς Εκκλησίας, φρικωδέστατον και ανέκδοτον μέχρι τούδε φαινόμενον, εις όλα τα χρονικά της ορθοδοξίας, και ως εκ τούτου να εξαλείψωσι κατά μικρόν και ανεπαισθήτως όλην την ορθόδοξον Ιεραρχίαν, όλον το ιερατικόν και το μοναδικόν τάγμα, να μορφώσωσι κατά το πνεύμα της διαφθοράς και της πλάνης όλην την Ελληνικήν και σλαυικήν και την λοιπήν απανταχού ορθόδοξον νεολαίαν, και κατά το πνεύμα αυτής της πλάνης, να μορφώσωσιν νέον ψευδώνυμον κλήρον, να διαλύσωσιν κάθε δεσμόν αγάπης και αρμονίας, εις όλους τους ορθοδόξους, να ανατρέψωσι καθε τάξιν, είτε Εκκλησιατικής, είτε πολιτικής, είτε ηθικής και συγγενικής πειθαρχίας, να ανοίξωσιν όλον τον χείμαρρον της διαφθοράς, όλον το πνεύμα της αποστασίας και αναρχίας υπό το πρόσχημα της Ελευθερίας΄

όλα τα εμφύλια και οικιακά σχίσματα, εις όλας τας ηλικίας και τάξεις, να διεγείρωσι την τάξιν των λαικών, και εις όλας τας αυλάς και τα αλλόφυλα έθνη, εις περιφρόνησιν, εις μίσος, και εις συνωμοσίαν, κατά του Ανατολικού κλήρου΄ τον δε κλήρον να κινώσι δι' απάτης, εις σκάνδαλα, εις την αποστασίαν, και εις την προδοσίαν της πίστεως, τα τέκνα, τους αδελφούς, και φίλους, εις μίσος, εις προδοσίαν και εις σφαγήν κατά των ιδίων γονέων, αδελφών και φίλων, και εις ένα λόγον να φέρωσιν εις έργον, τόσα άλλα δεινά, διά την αθρόαν και ανεπαίσθητον ανατροπήν της ορθοδοξίας, και διά το ναυάγιον του Ελληνικού γένους, όσα είναι όλως αδύνατον να φθάσωσιν εις την κατάληψιν, και εις τον νουν του κοινού λαού, ούτε δυνατόν να τα αριθμήση τις όλα.

4. Εκ τούτου βλέπομεν εις την Επτάνησον, ότι όλη ιεραρχία καθυπεβλήθη εις νέας αντιχριστιανικάς και ολεθρίους νομοθεσίας, και εις μισθοδοσίας της Κοσμικής Αρχής, διά των οποίων η Αγγλία ενεργεί προ πολλού το ναυάγιον της Εκκλησίας του γένους, και όλων των ορθοδόξων, ότι όλοι οι Αρχιερείς ουδεμίαν άλλην εξουσίαν έχουσιν εις τα θεία καθήκοντα του θυσιαστηρίου, παρά το ξηρόν όνομα και τους μισθούς, ότι εις ουδένα άλλον επιτρέπεται η χειροτονία εις κληρικόν, παρά εις όσους έπεσον προλαβόντως, ή πέσωσιν πρότερον μυστικώ και αποκρύφω τω τρόπω εις τον προσηλυτισμόν της Αγγλίας.

Ότι όλον το μοναδικόν τάγμα ανεπαισθήτως και κατά μικρόν εις ημάς κατηργήθη, ότι όλα τα ιερά και ευαγή Μοναστήρια ερήμωσαν, τα κτήματα των οποίων εσφετερίσθη και νέμεται η κοσμική Διοίκησις, και πολλά εξ αυτών έδωκεν εις αλλοφύλους Άγγλους. Βλέπομεν ότι πολλοί εκ των κατά σάρκα ευγενών και σοφών, οι μεν δι' απάτης και εν αγνοία, οι δε διά φόβον, οι δε διά τα πρόσκαιρα και εφήμερα υλικά κέρδη, οι δε διά να λάβωσι θέσεις και επαγγέλματα, έπεσαν εις την προδοσίαν της Πατρίδος και εις την αποστασίαν της πίστεως'  γινόμενοι καθ' όλα των εχθρών όργανα, εν αγνοία και δι' απάτης.

5. Βλέπομεν ότι εις την σήμερον προς όλους τους ορθοδόξους λαούς δολίως και συστηματικώς ενεργουμένην πλάνην, επικρατεί τοσαύτη βαθυτάτη υπόκρισις και υπουλότης, και μάλιστα εις τους έχοντας το σχήμα των κληρικών, οποία εις ουδεμίαν άλλην εποχήν των αιώνων εφάνη, ότι όλοι ούτοι οι κεκρυμμένοι προσήλυτοι της Αγγλίας μετέρχονται το έργον του ωτακουστού, γίνονται καθ' ημέραν αι φρικωδέστεραι προδοσίαι, κατά των συγγενών και φίλων, των όσων δείξωσι καν μικρόν ζήλον και αφοσίωσιν εις την ορθόδοξον Εκκλησίαν.

6. Βλέπομεν ότι διά δολίου ενεργείας των κοινών εχθρών, διεδόθησαν τοσούτον τα πάθη και σχίσματα, ώστε ου μόνον η μία πόλις αντιφέρεται κατά της άλλης, αλλ' ιδιαιτέρως και αυταί αι οικογένειαι, και όλος σχεδόν ο λαός ευρίσκεται κατακερματισμένος εις πολλά κόμματα. Οι λαικοί περιφρονούσι και αποστρέφονται τον κλήρον, ο κλήρος κινείται υπό των εχθρών δι' απάτης, εις προδοσίας των λαικών, οι νεώτεροι υψώνουσι την φωνήν και χείρα κατά της σεβασμίου πολιάς των γερόντων και πρεσβυτέρων, τα τέκνα εις περιφρόνησιν και εις αποστασίαν των ίδιων γονέων, αι γυναίκες, οι αδελφοί και φίλοι εις μάχην και προδοσίαν των ιδίων ανδρών, αδελφών και φίλων.

7. Βλέπομεν εις όλα τα Καφενεία, τας Λέσχας, και εις όλας τας κοινάς και μερικάς ομηγύρεις, ευρίσκονται πάντοτε υποκεκρυμμένοι και μισθωτοί προσήλυτοι της Αγγλίας, οι οποίοι με τρόπους όλους δολίους και ανειπόπτους σπείρουσι τα κατά της πίστεως και της ηθικής σκάνδαλα, το κατά πάντων των ορθοφρονούντων και ζηλωτών, και κατά πάντων των ορθοδόξων και ομοθρήσκων μίσος, και αποστροφήν, και εξ' εναντίας συνιστώσι την πλάνην, την διαφθοράν, και της Αγγλίας την διαγωγήν, τα φρονήματα και τα έθιμα, επινοούντες συγχρόνως μυρίας συκοφαντίας κατά του κλήρου, εγκομιάζοντες δε τους σημερινούς ψευδοδιδασκάλους, και τα σχολεία εις τα οποία προ χρόνων πολλών διάδεται η πλάνη και η διαφθορά, και υπενεργείται εις τα κατά της πίστεως συνωμοσία.

8. Βλέπομεν ότι την σήμερον όλοι οι απανταχού ορθόδοξοι Ιεράρχαι, οι πέον επίσημοι εκ των κληρικών και όλοι οι εκ των λαικών ορθόφρονες και ζηλωταί, περιστοιχούνται αδιαλείπτως και ενεδρεύονται'  από τούτους τους πεπλανημένους, υποκριτάς και προδότας, ως και κατάσκοποι και ωτακουσταί, εις τους λόγους και εις τα φρονήματα και εις τας πράξεις των ορθοδόξων, διά να συσκιάζωσι και να αποκρύπτωσιν εις αυτούς τον επικείμενον κίνδυνον του γένους και της Εκκλησίας, και την κατ' αυτών εκ της Αγγλίας επιβουλήν, διά να μεταδίδωσιν εις αυτούς τα κατά της πίστεως σκάνδαλα, να κινώσιν αυτούς εν αγνοία και δι' απάτης, εις τα ολέθρια σχέδια της Αγγλίας και να κρατώσιν αυτούς εις αδράνειαν, εμπνέοντες αυτοίς παράλογον φόβον και πλαστά και μάταια φόβητρα, και άλλας τοιαύτας ραδιουργίας.

9. Βλέπομεν ότι η πλάνη της ασεβείας διά της επαράτου ασεβείας,  τ ω ν  λ ε γ ο μ έ ν ω ν  Μ α σ σ ό ν ω ν,  την οποίαν η Αγγλία προ χρόνων πολλών διοργάνωσε και κινεί εις όλους τους λαούς της Δύσεως, της Ανατολής και της Άρκτου, διά τους ιδίους πλεονεκτικούς τε και καταστρεπτικούς σκοπούς, υπό το πρόσχημα της ελευθερίας, και διά της οποίας διήγειρε τόσας αποστασίας εις όλα τα Κράτη της Ανατολής και της Δύσεως, βλέπομεν λέγω ότι αυτή η πλάνη διαδίδεται ακαταπαύστως εις όλας τας ηλικίας και τάξεις, διά την αθρόαν και ανεπαίσθητον ανατροπήν της ορθοδοξίας, και διά την εξόντωσιν του Ελληνικού γένους, επί των οποίων ελπίζει να στηρίξη η Αγγλία τας αποικίας της εις την Ελλάδα, και εις όλα τα περαιτέρω μέρη της Ανατολής, και ότι ως αποδιδόμενα αναντίρρητα και ομολογούμενα, πληροφορούμεθα εις το ταμείον της Αγγλίας εισήξεν εις αυτήν την εταιρίαν πολλούς λαούς της Ευρώπης, και όλους τους απανταχού επισήμους  Ε β ρ α ί ο υ ς,  συνεισφέροντας δι' απάτης και καταβάλλοντας μεγάλας ποσότητας χρημάτων διά την κατάργησιν του Ευαγγελίου.

10. Βλέπομεν ότι διά δολίου και υποκεκρυμμένης ενεργείας της Αγγλίας, πανταχού ενεργούντα μεγάλα κατά του κλήρου και του μοναδικού βίου σκάνδαλα, ότι πανταχού εκθειάζονται τα ψευδώνυμα φώτα, και ότι παντού διαθρυλλείται ο λόγος, ότι τα Μοναστήρια πρέπει να συνεισφέρωσιν εις σύστασιν Σχολείων, κατά τας ολεθρίους κακοδοξίας και αρχάς του Λουθήρου. Και τούτο τείνει δολίως διά την κατάργησιν του μοναδικού βίου, αι δε πρόσοδοι των Εκκλησιών να χρησιμεύσωσιν διά την διαφθοράν και την πλάνην της νεολαίας των απανταχού ορθοδόξων. Σκοπός προς τον οποίον είτε ανακεκαλυμένος οποσούν και φανερώς, είτε δολίως και εν υποκρίσει τείνουσιν όλα τα κατά την Επτάνησον, και άλλην Ανατολήν σημερινά σχολεία, διά δολίου ενεργείας της αντιπάλου Αγγλίας. Τα λεγόμενα εν Κερκύρα Πανεπιστήμια, τα λεγόμενα δευτερεύοντα Λύκεια ή Γυμνάσια και αλληλοδιδακτικά, κινδυνεύουν να ρίψωσιν εις τούτον τον λάκκον της απωλείας, σχεδόν όλην την νεολαίαν της Επτανήσου, και των περαιτέρων λαών της Ανατολής.

Συνεχίζεται

Εκ του βιβλίου:

''ΛΟΓΟΣ ΣΤΗΛΕΥΤΙΚΟΣ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΠΤΙΚΟΣ''

Υπό    Κ ο σ μ ά  Φ λ α μ ι ά τ ο υ

Διά του οποίου ανακαλύπτεται η μυστική καταχθόνιος επιβουλή κατά πάντων των ορθοδόξων Ελλήνων, και κατά πάσης Εκκκλησιαστικής και πολιτικής αρχής, έχουσα ό ρ γ α ν α τους αθέους και αθρήσκους Μ α σ σ ό ν ο υ ς, προδότας της ιδίας αυτών πατρίδος. Ιδέ Φωνήν ορθόδοξον του 1849 περί Μιλόρδων Αιτία ιβ' τη σελ. 105.

Ε Ν   Β Ο Λ Ω

Εκ του Τυπογραφείου της εφημ. Η ''ΘΕΣΣΑΛΙΑ''

1 9 1 1

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, επεξεργασία, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Σελ. 3-8.

http://353agios.blogspot.com/2019/12/1840-1.html

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η ΦΑΡΜΑΣΟΝΙΑ ΣΤΙΣ ΔΙΔΑΧΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΑ ΦΛΑΜΙΑΤΟΥ

ΤΑ ΑΝΤΕΘΝΙΚΑ ΚΑΙ ΑΝΤΟΡΘΟΔΟΞΑ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ ΜΕΤΡΑ

ΤΑ ΦΡΟΝΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ ΚΑΙ Ο ΣΥΡΦΕΤΟΣ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ

ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΦΑΝΙΣΜΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΚΑΙ Η ΑΓΓΛΙΚΗ ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΛΟΥΘΗΡΟ - ΚΑΛΒΙΝΙΣΜΟΥ 

Η ΑΓΓΛΙΑ ΤΟΥ ΚΑΝΙΝΓΚ ΚΙΝΕΙ ΥΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΧΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΟ ΔΥΣΩΔΕΣ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ

ΒΛΑΣΦΗΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΕΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΟΦΟΙ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΩΣ ΟΙ ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΟΙ, ΟΙ ΔΕΙΔΙΔΑΙΜΟΝΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΜΑΘΕΙΣ 

Ο ΙΕΡΟΤΑΤΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΡΑΗ, ΤΟΝ ΒΑΜΒΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΕΟΚΛΗΤΟ ΦΑΡΜΑΚΙΔΗ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΕΞ ΟΙΚΟΝΟΜΩΝ ''ΤΑ ΣΩΖΟΜΕΝΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΑ''

 H ανάμειξη της βαυαροκρατίας εις τα εθνικά και εκκλησιαστικά μας ζητήματα (5ο Μέρος)

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΚΟΣΜΑ ΦΛΑΜΙΑΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

 ''όπως μίαν ημέραν νομοθετηθή (δι’) Οικουμενικής Συνόδου η κατάργησις της Ορθοδοξίας…'' 

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΕΥΣΤΡΑΤΙΑΔΗ: Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ (ΛΖ' ΜΕΡΟΣ)

Ο Γρηγόριος Ευστρατιάδης (1864-1950) υπήρξε νομικός, εκδότης και βουλευτής. Επί σειρά ετών υπήρξε εκδότης και διευθυντής της εφημερίδας ''ΣΚΡΙΠ'' της Αθήνας. Το ''ΣΚΡΙΠ'' αμέσως μετά την ημερολογιακή καινοτομία του 1924 τάχθηκε κατά του συνόλου των νεωτερισμών, που εισήγαγαν στο σώμα της Εκκλησίας ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης. Φιλοξενούσε στις σελίδες του το σύνολο σχεδόν των ανακοινώσεων της ''Ελληνικής Εκκλησιαστικής Κοινότητας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών'', δημοσίευε -με εμπεριστατωμένα ρεπορτάζ- όλες τις ειδήσεις για τις διώξεις των χιλιάδων αποτειχισμένων ''Παλαιοημερολογιτών'' και παρουσίαζε άρθρα αντινεωτεριστικά και κατά της κίνησης για την ''Ένωση των Εκκλησιών'', όπως ονομαζόταν τότε η οικουμενική κίνηση. Το βιβλίο του ''Η Πραγματική Αλήθεια περί του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου'' δημοσιεύθηκε υπό την μορφή συνεχιζόμενων άρθρων τον Μάρτιο του 1928 και αποτέλεσε μια εμπεριστατωμένη δημοσιογραφική και θεολογική εργασία για το ημερολογιακό σχίσμα. Το περισσότερο -ίσως- ενδιαφέρον στο βιβλίο αυτό παρουσιάζει το γεγονός, ότι επιχειρήθηκε η προσέγγιση των δρώμενων της ημερολογιακής καινοτομίας και μέσα από το πληροφοριακό φάσμα της δημοσιογραφίας και εύλογα η επικαιρότητα ζωντανεύει ιδεατά στα ''πέτρινα'' αυτά χρόνια του Μεσοπολέμου, προσφέροντας στον αναγνώστη διαδραστικά τον επίκαιρο και ζωντανό παλμό των γεγονότων!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΛΖ' Μέρος

Είδομεν εις το χθεσινόν άρθρον, τι απήντησαν εις τον Πατριάρχην Ιωακείμ τον Γ' περί της μεταβολής του Ημερολογίου (1902-1903) αι εκκλησίαι, 1) Ρωσσίας, 2) Ιεροσολύμων, 3) Ελλάδος, 4) Ρουμανίας. 

5) Η Εκκλησία της Σερβίας τη 6η Ιουνίου 1903 απήντησεν, ως εξής: ''...Αναφορικώς δε προς το ζήτημα του ημερολογίου έχομεν να δηλώσωμεν τάδε: Ούτε το Γρηγοριανόν, ούτε το Ιουλιανόν Ημερολόγιον εισίν ακριβή εν τη υπολογίσει του χρόνου. Τα επιζήμια ακόλουθα της ανακριβείας ταύτης εισίν οφθαλμοφανή, ώστε αυτή καθ' αυτήν προφανής τυγχάνει η ανάγκη, όπως του ημερολογίου ανακρίβεια αύτη εν τη υπολογίσει του χρόνου γίνη εκποδών, καθιερωθή δε ορθός υπολογισμός,  λ α μ β α ν ο μ έ ν ο υ   υ π'  ό ψ ε ι  τ ου  θ ρ η σ κ ε υ τ ι κ ο ύ  και  κανονικού μέρους του Ημερολογίου.

Εζητήσαμεν τας γνώμας ειδικών ανδρών, ως προς το ζήτημα τούτο και εσχηματίσαμεν την πεποίθησιν, ότι η γνώμη του κ. Μαξίμου Τέρπκοβιτς είναι η πλέον πειστική, ως προς την υπολόγισιν του χρόνου και αναφορικώς προς το θρησκευτικόν και κανονικόν μέρος του Χριστιανικού ημερολογίου. Θεωρούμεν εύκαιρον να δηλώσωμεν, ότι το μέρος εκείνο του ημερολογίου, όπερ ανάγεται εις την τακτοποίησιν του έτους, προσήκει ν' αφεθή καθ' ολοκληρίαν εις τους ειδικούς διά το ζήτημα τούτο.

Το μόνον το οποίον υπόκειται εις την εξέτασιν και εκτίμησιν ημών, είναι το θρησκευτικόν και κανονικόν μέρος του ημερολογιακού χρόνου... Καλόν θα ήτο να ληφθή η γνώμη ειδικών προσώπων, ενόσω πρόκειται  π ε ρ ί  θ ε σ π ί σ ε ω ς  κ α ν ό ν ω ν  διά την υπολόγισιν του χρόνου, ούτως ώστε το Πάσχα και  ά π α σ α ι  α ι  ε ο ρ τ α ί  α ί τ ι ν ε ς  ε υ ρ ί σ κ ο ν τ α ι  σ υ ν δ ε δ ε δ ε μ έ ν α ι  μ ε τ'  α υ τ ώ ν  ν α  ρ υ θ μ ι σ θ ώ σ ι  κ α τ ά  τ ρ ό π ο ν  κ α θ'  ο λ ο κ λ η ρ ί α ν  α ν τ α π ρ ο κ ρ ι ν ό μ ε ν ο ν  ε ι ς   τ ο  π ν ε ύ μ α  τ η ς  Ο ρ θ ο δ ό ξ ο υ  Ε κ κ λ η σ ί α ς.

6) Η  ε κ κ λ η σ ί α  του  Μ α υ ρ ο β ο υ ν ί ο υ  τη 28  Απριλίου 1903 απήντησεν ως εξής: ''...Όσον αφορά την μεταβολήν ή την εν μέρει διόρθωσιν του Ημερολογίου, περί τούτου εν πάσαις ταις Ορθοδόξοις χώραις ήδη προ πολλού ήρξατο να γίνεται λόγος. Μεταξύ των άλλων και ο εν Μακαρία τη λήξει Μητροπολίτης Βελιγραδίου Μιχαήλ εποιήσατο περί τούτου πρότασιν τω μακαρίας μνήμης Παναγιωτάτω Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωακείμ τω Δ'. Την πρότασιν ταύτην, εάν δεν απατώμαι, η Α. Παναγιότης παρέπεμψεν εις εγνωσμένης αυθεντίας πρόσωπα, όπως εξετάσωσι το πράγμα και υποβάλωσι την γνώμην αυτήν.

Προς τούτοις ήλθεν εις τας ακοάς ημών, ότι και εν Ρωσσία επίσης συνέστη ειδική επί τούτω επιτροπή, εις ην εδόθη εντολή, ίνα διελευκάνη το ζήτημα τούτο από επιστημονικής απόψεως. Όσον δε μοι είναι μέχρι τούδε γνωστόν και, αν δεν απατώμαι, ούτε η μία, ούτε η άλλη επιτροπή έφθασεν εις οριστικόν τι περί του ζητήματος τούτου συμπέρασμα. Άλλως τε πρόδηλον, ότι δεν είναι εύκολον να φθάση εις τοιούτον συμπέρασμα, διότι το ζήτημα είναι λίαν σοβαρού χαρακτήρος. Οι αντιπρόσωποι των Ορθοδόξων Εκκλησιών ανάγκη ίνα ώσι μάλλον επιφυλακτικοί, όσον μάλλον το ζήτημα τούτο.

Δ ι ό τ ι,  ω ς  γ ν ω σ τ ό ν,  η  μ ε τ α β ο λ ή  τ ο υ  Η μ ε ρ ο λ ο γ ί ο υ  ε ξ υ π ο ν ο ε ί  τ η ν  μ ε τ α λ λ α γ ή ν  τ ο υ  Π α σ χ α λ ί ο υ  τ. ε.  π α ν τ ό ς  τ ο υ  ε κ κ λ η σ ι α σ τ ι κ ο ύ  σ υ σ τ ή μ α τ ο ς  κ α ι  τ ο υ  υ π ο λ ο γ ι σ μ ο ύ  τ η ς  ε ν ι α υ σ ί ο υ  π ε ρ ι ό δ ο υ  και των κινητών εορτών. Γνωρίζομεν εκ της Ιστορίας, ότι εγένοντο και τινες μικρότεραι μεταβολαί, αίτινες ότε εφηρμόσθησαν εν τη Εκκλησία προυκάλεσαν κατά το μάλλον και ήττον δυσαρέσκειαν μεταξύ των πιστών. Ταύτα έχοντες υπ' όψιν οι Αρχηγοί των Ορθοδόξων Εκκλησιών οφείλουσι να έχωσι κατά νουν πάντα τα δυνατά αποτελέσματα, άτινα εκ της μεταβολής του Ημερολογίου ηδύναντο να συμβώσι.

Διά τούτο φοβούμενοι μη υποπέσωμεν εις κίνδυνον τινά, οποίους γνωρίζομεν και της ιστορίας ειμί ταύτης της ταπεινής γνώμης, όπως και εις το εξής τηρώμεν την πράξιν του Ιουλιανού Ημερολογίου''. Εις τας απαντήσεις ταύτας των Ορθοδόξων αυτοκεφάλων Εκκλησιών, η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία ανταπαντώσα έγραφεν αυταίς υπό ημερομ. 12 Μαίου 1904 τα εξής άξια μεγάλης σημασίας: ''...Τούτο γαρ γνώρισμα ουσιωδέστερον Ορθοδοξίας, το θεμέλιον αυτό του όλου αυτής κανονικού και διοικητικού οικοδομήματος συγκροτούν το ''ΜΗ ΚΙΝΕΙΝ ΟΡΙΑ ΑΙΩΝΙΑ, Α ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΗΜΩΝ ΕΘΕΝΤΟ''.

Τούτο μόνον δυνήσεται αποκρούσαι τας νεωτερικάς τάσεις και ενεργείας τας προιούσας. Πώς γαρ ου δίκαιον τα υπ' αιώνας τοσούτους κατά τάξιν γιγνόμενα και ευσχημόνως έχοντα ταύτα και του λοιπού κρατείν και αιδέσιμα είναι; Πώς δε ουκ ακίνδυνον διασείεσθαι και διασαλεύεσθαι το από Συνόδων Οικουμενικών και όρων Πατέρων αποπηγάζον σεμνόν και ιερώτατον σύστημα των αγιωτάτων Πατριαρχικών Εκκλησιών, ων και τα θεμέλια Αποστολικά και ο δέκα και εννέα αιώνων βίος πόνοις ατρύτοις και μόχθοις και αγώσιν ανεκδιηγήτοις και αίμασι μαρτυρικοίς ασφυρηλάτηται και αι προς την καθόλου Εκκλησίαν θεολογικαί υπηρεσίαι πανθομολογούμεναι και πολύτιμοι;

Των ειρημένων πατρικών διατάξεων και ορίων η ολιγωρία εγέννησεν, ως μήποτ' ώφειλε, και τα εν τοις κόλποις της Ορθοδόξου Εκκλησίας υπάρχοντα προς της παλαιούς νεώτερα, λυπηρά όντως και θρήνων άξια ρήγματα. Ως δε εκ της των εκείνων ολιγωρίας εγεννήθησαν, ούτω και εκ της εκείνων τηρήσεως εκποδών γενήσονται του Θεού συναιρουμένου, και των αδελφών Εκκλησιών τα κρείττονα και εχόμενα σωτηρίας υποτιθεμένων τοις ακούειν βουλομένοις, καίτοι δυσχερώς τω λόγω της αληθείας και του δικαίου πείθονται οι κατά κόσμον αγαθοί  κ α ι  τ α ς  ι δ ί α ς  δ ό ξ α ς  υ π έ ρ  τ ο  κ ύ ρ ο ς  τ η ς  Ε κ κ λ η σ ι α σ τ ι κ ή ς   κ α ι   κ α ν ο ν ι κ ή ς  τ ά ξ ε ω ς  κ α ι  δ ι δ α σ κ α λ ί α ς  τ ι θ έ μ ε ν ο ι. 

Περί δε του καθ' ημάς ημερολογίου, τοιαύτην έχομεν γνώμην: Αιδέσιμον είναι και έμπεδον  τ ο  α π ό  α ι ώ ν ω ν  μ ε ν  ή δ η  κ α θ ω ρ ι σ μ έ ν ο ν,  κ ε κ υ ρ ω μ έ ν ο ν  δ ε  τ η  δ ι η ν ε κ ε ί  τ η ς  Ε κ κ λ η σ ί α ς  π ρ ά ξ ε ι  Πασχάλιον, καθ' ο την λαμπροφόρον του Κυρίου του Κυρίου Ανάστασιν εορτάζειν, δεδιδάγμεθα τη πρώτη Κυριακή την μετά την πανσέληνον της εαρινής ισημερίας ή συμπιπτούση ή μεθεπομένη ως ουκ εξόν περί τούτο καινοτομήσαι,

τ ο  δ ε  π α ρ α φ υ λ ά σ σ ο ν τ α ς  τ ο  Ι ο υ λ ι α ν ό ν  Η μ ε ρ ο λ ό γ ι ο ν  κ α ι  τ ο  ε ο ρ τ ο λ ό γ ι ο ν  η μ ώ ν  α μ ε τ α κ ί ν η τ ο ν,  υ π ε ρ π η δ ή σ α ι  μ ό ν ο ν  1 3  η μ έ ρ α ς,  ώστε συμπίπτειν τας μηνολογίας ημών τε και των τω ετέρω ημερολογίω κατακολουθούντων,  α ν ό ν η τ ο ν  κ α ι  ά σ κ ο π ο ν  ε ί ν α ι  της μεν παραλείψεως τοσούτων ημερών υπ' ουδενός επιβαλλομένης λόγου, ούτε εκκλησιαστικού, ούτε επιστημονικού, της δ' εντεύθεν συμπιπτώσεως των μηνολογιών εσομένης προσκαίρου, μέχρι δηλονούν του  2 1 0 0   έ τ ο υ ς, ότε και αύθις άρξεται η διαφορά μιας ημέρας.

Αλλά και το μεταρρυθμίσαι το Ιουλιανόν ημερολόγιον, ως δήθεν επιστημονικώς ανακριβές και το μέσον πολιτικόν έτος καταστήσαι ούτω συμφωνότερον τω τροπικώ, πρόωρον το γε νυν και όλως περιττόν ηγούμεθα  η μ ε ί ς  τ ε  γ α ρ   ο υ δ α μ ώ ς  α π ό  ε κ κ λ η σ ι α σ τ ι κ ή ς  α π ό ψ ε ω ς  υ π ο χ ρ ε ο ύ μ ε θ α  μ ε τ α λ λ ά τ τ ε ι ν  η μ ε ρ ο λ ό γ ι ο ν, και η επιστήμη, ως γε παρ' ειδικών ανδρών βεβαιούται, ούτω οριστικώς απεφήνατο περί της ακριβείας, μεθ' ης το τροπικόν έτος λογίζεται''.

Βλέπομεν ούτω, ότι ανέκαθεν παγίως και αδιαλείπτως και μέχρις εσχάτων (1904) η Ορθόδοξος Ανατολική Εκκλησία είχετο στερρώς των παραδόσεων και των θεσπισμάτων των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας και σταθερώς και ομοφώνως απέκρουσε την μεταβολήν του Ιουλιανού ημερολογίου. Τρανή απόδειξις, ότι το Ιουλιανόν ημερολόγιον εθεώρει η εκκλησία συνυφασμένον μετά της υπάρξεως και της ενότητος αυτής, κείνται αι ανωτέρω υπό του Πατριάρχου Ιωακείμ προκληθείσαι γνώμαι των Αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών. Και αν τινες εθεώρουν αναγκαίαν την μεταβολήν και μη προσκρούουσαν εις δόγμα, όμως ουδεμία ουδέποτε ηννόησε να ασπασθή μεταβολήν άνευ της γενικής συνεννοήσεως και ομοφωνίας απασών. Ρητώς ή σιωπηρώς, άπασαι αι Ορθόδοξοι Εκκλησίαι εννόουν  κ ο ι ν ή  σ υ μ φ ω ν ί α  να επέλθη η μεταβολή.

Ο δε μέγας Πατριάρχης Ιωακείμ ελέγχων καυστικώτατα τους νεωτερίζοντας υψώνει την βροντώδη φωνήν του διά να διακηρύξη, ως θεμέλιον του όλου κανονικού και διοικητικού οικοδομήματος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, το του Ωριγένους, ''μ η  κ ι ν ε ί ν  ό ρ ι α  α ι ώ ν ι α,  α  ο ι  Π α τ έ ρ ε ς  η μ ώ ν  έ θ ε ν τ ο''  και να διαπιστώση ότι  ''ο υ δ α μ ώ ς  υ π ο χ ρ ε ο ύ μ ε θ α  α π ό  Ε κ κ λ η σ ι α σ τ ι κ ή ς  α π ό ψ ε ω ς  μ ε τ α λ ά τ τ ε ι ν  η μ ε ρ ο λ ό γ ι ο ν''.

Αυτή η επιτακτική υποχρέωσις της Ορθοδόξου εκκλησίας να σέβηται και να μη θίγη όρια αιώνια και  ε κ κ λ η σ ι α σ τ ι κ ή ν  τ ά ξ ι ν  μονίμως από αιώνας διατεταγμένην, δεν είναι εφεύρημα των νεωτέρων. Θα ίδωμεν εις το επόμενον άρθρον, ότι είναι επιβεβλημένη διά ρητών διατάξεων ολοκλήρων αιώνων.

Συνεχίζεται 

Εκ του βιβλίου του Γρηγορίου Ευστρατιάδη 

''Η Πραγματική Αλήθεια περί του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου'',

που δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στην εφημερίδα των Αθηνών ''ΣΚΡΙΠ'', 

την Τετάρτη 18 Απριλίου 1928, 

έτος 32ον, αρ. φύλλου 8.962, σελ. 1η. 

Μεταφορά στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 

Διατηρήθηκε η Γραμματική τάξη της εποχής με την επέμβαση μόνο σε κάποια αναγκαία σημεία στίξης.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΕΥΣΤΡΑΤΙΑΔΗ: Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ (ΛΕ' ΜΕΡΟΣ)

 ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΟΙ ''ΠΡΩΤΟΙ'' ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ ΤΑ ΕΝΩΤΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΩΝ; (11)

ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ (19)

Η ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΗ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΤΟΥ 1924 (22o MEΡΟΣ)