Ο (κορονο)ιός της παγκοσμιοποίησης

Παρά το ότι οι κινεζικές αρχές υποτιμούσαν για πολλές εβδομάδες το πραγματικό μέγεθος της υγειονομικής κρίσης από τον καινούργιο ιό, μεταξύ άλλων για να μην υποστεί τις συνέπειες η Οικονομία τους από το κλείσιμο των συνόρων των άλλων κρατών, καθώς επίσης από την πτώση των εξαγωγών και του χρηματιστηρίου που θα ακολουθήσει, με σοβαρότατα επακόλουθα λόγω της υπερχρέωσης της και του εμπορικού πολέμου των Η.Π.Α., αναγκάσθηκαν τελικά να το αποκαλύψουν – στις 20 Ιανουαρίου ο πρόεδρος της χώρας, κατανοώντας επί τέλους πως η θανατηφόρα επιδημία θα έπρεπε να καταπολεμηθεί με κάθε μέσον.

Άποψη

Η Φύση, όποιο όνομα και αν τις δώσει κανείς, συνήθως εκδικείται – μεταξύ άλλων για την υπερβολική μόλυνση του περιβάλλοντος, από μία βιομηχανική χώρα που έχει θυσιάσει τα πάντα στο βωμό των υπέρμετρων φιλοδοξιών της, όπως η Κίνα. Έτσι δημιουργήθηκε ο πρώτος ιός της παγκοσμιοποίησης, ο οποίος προκάλεσε μεγάλους τριγμούς στο ολοκληρωτικό καθεστώς της χώρας – στον ιδιότυπο κινεζικό κομμουνισμό που, με τη βοήθεια των ψηφιακών μέσων, θέλει να ελέγχει όλες τις δραστηριότητες των Πολιτών, επιβάλλοντας τους ποινές όταν δεν τηρούνται οι εντολές της κυβέρνησης. Εν προκειμένω, ο χαρακτηρισμός της Κίνας ως το 3ο Ράιχ του 21ου αιώνα δεν είναι καθόλου υπερβολικός – αφού η ηγεσία της συμπεριφέρεται με έναν ανάλογο τρόπο.

Στα πλαίσια αυτά, παρά το ότι οι κινεζικές αρχές υποτιμούσαν για πολλές εβδομάδες το πραγματικό μέγεθος της υγειονομικής κρίσης από τον καινούργιο ιό, μεταξύ άλλων για να μην υποστεί τις συνέπειες η Οικονομία τους από το κλείσιμο των συνόρων των άλλων κρατών, καθώς επίσης από την πτώση των εξαγωγών και του χρηματιστηρίου που θα ακολουθήσει, με σοβαρότατα επακόλουθα λόγω της υπερχρέωσης της και του εμπορικού πολέμου των Η.Π.Α., αναγκάσθηκαν τελικά να το αποκαλύψουν – στις 20 Ιανουαρίου ο πρόεδρος της χώρας, κατανοώντας επί τέλους πως η θανατηφόρα επιδημία θα έπρεπε να καταπολεμηθεί με κάθε μέσον.

Για να συμβεί κάτι τέτοιο και για να βοηθηθεί η Κίνα από τις υπόλοιπες χώρες, απαιτείται μεγαλύτερη διαφάνεια – σημειώνοντας πως ο Κινέζος πρόεδρος παραδέχθηκε την ύπαρξη της επιδημίας αφού προηγήθηκε μία ενημέρωση από τα ΜΜΕ του Χονγκ Κονγκ, σύμφωνα με την οποία ο ιός δεν είχε περιορισθεί μόνο στη μεγαλούπολη Wuhan, αλλά επεκτάθηκε πολύ γρήγορα και σε άλλες περιοχές.

Εν προκειμένω, η διστακτική πολιτική πληροφόρησης της κινεζικής κυβέρνησης τόσο στο εσωτερικό της χώρας, όσο και στο εξωτερικό, ξύπνησε παντού τις κακές αναμνήσεις από το 2003 – όπου η τότε υγειονομική κρίση με τον ιό SARS έγινε γνωστή μόνο αφού είχε εμφανιστεί σε 29 κράτη, στοιχίζοντας τη ζωή περίπου 800 ανθρώπων.

Εκείνη την εποχή, η κυβέρνηση της Κίνας είχε αποσιωπήσει για πολλούς μήνες τη μυστηριώδη πνευμονική νόσο που είχε εμφανισθεί, με αποτέλεσμα να εμποδιστεί η έγκαιρη αντιμετώπιση της – αν και αυτή τη φορά, σε αντίθεση με το 2003, το δήλωσε ήδη το Δεκέμβριο στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Έτσι, με τη βοήθεια της διεθνούς συνεργασίας που ξεκίνησε, αποκρυπτογραφήθηκε γρήγορα η δομή του νέου ιού – αν και η αποσιώπηση του πραγματικού μεγέθους της επιδημίας από τα ελεγχόμενα από την κινεζική κυβέρνηση ΜΜΕ, δεν διευκόλυνε μόνο τη διάδοση του ιού.

Προκάλεσε επί πλέον την απώλεια της αξιοπιστίας της κυβέρνησης της χώρας, τόσο σε εθνικό, όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο – κάτι που θα μπορούσε να αποτελέσει απειλή για το κομμουνιστικό κόμμα που κυβερνάει την Κίνα από το 1949. Οι οικονομικές συνέπειες πάντως θα είναι πολύ σημαντικές, τεκμηριώνοντας πως πληρώνει ένα πολύ ακριβό τίμημα για τον έλεγχο της πληροφόρησης – για τις μεθόδους καταπίεσης και χειραγώγησης της κοινής γνώμης καλύτερα που έχει υιοθετήσει.

Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα βέβαια φαινόταν πως η Κίνα δρομολογούσε σταδιακά το πολιτικό άνοιγμα της – κάτι που άλλαξε ριζικά μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον πρόεδρο Xi, όπου ακόμη και οι πιο ήπιες φωνές των αντιφρονούντων εξαφανίσθηκαν από τα ΜΜΕ. Εκτός αυτού στα πανεπιστήμια, πόσο μάλλον στη δημόσια διοίκηση, δεν ακούγονται καθόλου εκείνες οι απόψεις που αποκλίνουν από τις κυβερνητικές – ενώ οι ξένοι ανταποκριτές δεν παίρνουν πια εύκολα βίζα επίσκεψης της Κίνας.

Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι, η πανίσχυρη κομμουνιστική ηγεσία αποφεύγει πλήρως τη δημόσια εποπτεία, όπως ακριβώς συμβαίνει στα δικτατορικά καθεστώτα – κάτι που οδηγεί στην κρατική αυθαιρεσία, στη διαφθορά, στη διαπλοκή και στην κακοδιαχείριση, όπως στο θέμα του ιού.

Λογικά δε έχει μειωθεί η εμπιστοσύνη στα κινεζικά στατιστικά στοιχεία που δίνονται στη δημοσιότητα, όπως η εξέλιξη του ΑΕΠ κοκ., με δυσμενή επακόλουθα – ειδικά όσον αφορά τις εισηγμένες επιχειρήσεις της χώρας, για την άνοδο της τιμής των μετοχών των οποίων είναι ασφαλώς απαραίτητη η διαφάνεια και η εμπιστοσύνη των επενδυτών.

Σε κάθε περίπτωση, ο πρόεδρος Xi συγκέντρωσε πολύ μεγάλες εξουσίες στα χέρια του, με αποτέλεσμα να μπλοκαριστούν πολλές διαδικασίες λήψης αποφάσεων – κάτι που έχει αυξήσει σε μεγάλο βαθμό τους κινδύνους να ξεσπάσει μία κοινωνική έκρηξη που δύσκολα θα μπορέσει να ελεγχθεί, όπως φάνηκε ήδη από το Χονγκ Κονγκ. Από την επιδημία πάντως θα φανεί εάν την αντιμετώπισε ως μία «κλήση αφύπνισης» για τα λάθη του, ως ένα δίδαγμα που θα αξιοποιήσει ή εάν είναι αμετανόητος -όπως όλοι όσοι δεν μαθαίνουν από τα λάθη τους και δεν αξιολογούν τα μηνύματα που τους στέλνει η Φύση. 

ΠΗΓΗ