ΜΗΝΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2019

Ἀριθμός Πρωτ. 2978

Ἐν Ἀθήναις, 14-12/27-12-2019

ΜΗΝΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2019

«Μυστήριον ξένον ὁρῶ καὶ παράδοξον»

Ἀγαπητοὶ Πατέρες καὶ Ἀδελφοί, τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά·

ΤΑ Χριστούγεννα εἶναι ἡ Ἑορτὴ τῆς θείας Συγκαταβάσεως, τὴν ὁποία γευόμαστε μέσα στὴν ζεστὴ ἀγκαλιὰ τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Τὸ ἅγιο Εὐαγγέλιο βεβαιώνει ὅτι, «ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» (Ἰω. 1:14). Πρόκειται πράγματι γιὰ Μυστήριο ξένο καὶ παράδοξο, ποὺ συμμαρτυροῦν οἱ Ἅγιοι Ἄγγελοι, σχετικὰ μὲ τὸν ὑπὲρ φύσιν τόκο τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ.

Βρισκόμαστε μπροστὰ σὲ ἀπερινόητο ἐνέργημα τοῦ προαιωνίου Θεοῦ ἐν χρόνῳ, ποὺ ἀποβλέπει νὰ ἐγείρει τὸν νεκρωμένο, νὰ ἐλευθερώσει τὸν αἰχμάλωτο, νὰ λυτρώσει τὸν δέσμιο στὴν φθορὰ καὶ τὰ πάθη, καὶ ἐν τέλει νὰ θεώσει τὸν ἄνθρωπο, τὸν θεόπλαστο καὶ ἀποστάτη. Διότι κατὰ τὸν Μέγα Ἀθανάσιο: «ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο, ἵνα τὸν ἄνθρωπον δεκτικὸν θεότητος ποιήσῃ».

***

Τὸ ἐκπληκτικὸ αὐτὸ γεγονὸς τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως, τὸ ὁποῖο συνέβη στὴν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας, γιὰ νὰ γίνει ἀποδεκτὸ καὶ νὰ βιωθεῖ ἐπάξια ὡς μέγα Μυστήριο, χρειάζεται μυσταγωγία: ἀπαιτεῖται ἀπάρνηση τῆς κοσμικῆς λογικῆς, ἀποστροφὴ τῆς ἁμαρτίας, μετάνοια, καθὼς καὶ ἑτοιμασία χώρου/τόπου καταλλήλου στὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου.

Τὸ Μυστήριο συσκιάζεται καὶ κρύπτεται ἀπὸ τὶς πολλὲς κοσμικότητες, μὲ τὰ γαστρονομικὰ κυρίως ἐνδιαφέροντα, τὶς ὑλικὲς σπατάλες, τὴν κάθε εἴδους ματαιοδοξία, τὴν παράδοση στὴν κραιπάλη, τὴν μέθη, τὴν ἀσωτία καὶ τὶς μέριμνες τοῦ βίου τούτου.

Εἶναι χαρακτηριστικό, ὅτι ὅταν ἡ κυοφοροῦσα Παναγία μας καὶ ὁ Δίκαιος Ἰωσὴφ ὁ Μνήστωρ ἀναζητοῦσαν τόπο γιὰ νὰ σταθμεύσουν καὶ διανυκτερεύσουν, δὲν ὑπῆρχε τέτοιος μέσα στὴν Βηθλεέμ. Ὅλοι οἱ κατοικίσημοι χῶροι ἦταν ἀσφυκτικὰ γεμᾶτοι: «οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι» (Λουκ. 2:7).

Καὶ ἔτσι, γιὰ νὰ γεννηθεῖ ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς ὁ Σωτῆρας μας ὑπῆρξε μόνον ἕνα κρῦο καὶ σκοτεινὸ Σπήλαιο, τόπος καταφυγῆς ἀλόγων ζώων, ἕνας σταῦλος!

Αὐτὴ ἡ ἔλλειψη δὲν ἦταν μόνον τότε. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι συνήθως εἶναι τόσο γεμᾶτοι, δηλαδὴ στὴν πραγματικότητα τόσο ἄδειοι, ὥστε νὰ μὴν βρίσκουν τόπο καὶ χρόνο γιὰ τὸν Θεάνθρωπο στὴν ζωή τους. Ὁ νοῦς εἶναι γεμᾶτος μὲ ἕνα σωρὸ ἄλλα πράγματα, ἀκόμη καὶ ἀνάξια καὶ ἁμαρτωλά, ὥστε νὰ μὴν χωρεῖ σὲ αὐτὸν ἡ θεία Διδαχὴ τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ἡ παρηγορία τῆς κατανυκτικῆς προσευχῆς. Καὶ ἡ καρδιὰ εἶναι ἑρμητικὰ κλειστή, ψυχρὴ καὶ παγερή, ὥστε νὰ μὴν εἰσέρχεται ἡ θεία Χάρη γιὰ ἀνακαίνιση καὶ μεταμόρφωση.

Οἱ ἄνθρωποι εἶναι σήμερα στὴν πλειονότητά τους πολυάσχολοι καὶ βιαστικοί, ἔχουν ἀτελείωτες μέριμνες καὶ περισπασμούς, ὅπως καὶ φοβίες καὶ ἀνασφάλειες· ὥστε νὰ μὴν τοὺς μένει χρόνος καὶ διάθεση γιὰ Χριστό, οὔτε εὔκολα γιὰ τὸν συνάνθρωπο· παρὰ μόνον γιὰ ἱκανοποίηση αὐτοῦ ποὺ τοὺς εὐχαριστεῖ. Τὰ μυαλὰ εἶναι γεμᾶτα μὲ κάθε λογῆς θεωρίες, ἀπόψεις ἤ καὶ πλάνες καὶ ἀερολογίες. Καὶ οἱ καρδιὲς φουσκωμένες ἀπὸ ὑπερφίαλο ἐγωϊσμό, ἀτομισμό, ἡδονισμό, ὠχαδελφισμό· ἤ καὶ τρομοκρατημένες ἀπὸ φανταστικὰ σενάρια καὶ διαδόσεις· καθὼς καὶ φαρμακωμένες ἀπὸ ποικίλες ἀπογοητεύσεις καὶ δοκιμασίες τῆς ζωῆς. Ἐπικρατεῖ ἀνούσια περιέργεια, μικροπρεπὴς ἐξωστρέφεια, ἀδυναμία συγκεντρώσεως τοῦ νοῦ καὶ θυσιαστικῆς διαθέσεως γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὸν Ἄνθρωπο· παρατηρεῖται ἔλλειψη πνευματικοῦ ζήλου, τάση κριτικῆς καὶ ἀπορρίψεως τῶν πάντων, κυνηγητὸ αὐτομάτων καὶ μαγικῶν λύσεων, ἀπάρνηση εὐθυνῶν καὶ καλλιέργεια ἐνόχων συμβιβασμῶν στὴν πίστη καὶ τὴν ζωή…

Ἔτσι ὅμως, ἐγκλωβιζόμαστε στὸ ἐγώ μας, μὲ τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιὰ κλειστὰ στὴν θεία ἐπίσκεψη, ἔλευση καὶ διαμονή.

***

Τέκνα ἐν Κυρίῳ τεχθέντι·

Τὸ θεῖο Βρέφος ποθεῖ νὰ βρεῖ κατάλυμα ἐντός μας μυστηριακά, ἀφοῦ γεννήθηκε σὲ Σπήλαιο ἀπὸ ἄκρα ἀγάπη καὶ ταπείνωση, ἀρκεῖ νὰ τὸ θέλουμε κι ἐμεῖς καὶ νὰ προετοιμασθοῦμε κατάλληλα· νὰ ἀνοίξουμε χῶρο, νὰ ἀφήσουμε τόπο ἐλεύθερο στὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά μας. Μετάνοια στὴν Ἐκκλησία σημαίνει ἄδειασμα ἐσωτερικὸ ἀπὸ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ σωρεύθηκαν καὶ φράζουν τὴν εἴσοδο στὸν Κύριο καὶ Θεό μας, ἀλλὰ ἐπίσης δυσκολεύουν τὴν συνεννόηση καὶ τὴν ἀλληλοπεριχώρηση μὲ τοὺς Ἀδελφούς μας. Τὸ Παιδίον Νέον, ὁ πρὸ αἰώνων Θεός, ἀναμένει καὶ τὰ δικά μας πενιχρὰ δῶρα, καὶ τὴν δική μας εἰλικρινῆ προσκύνηση, μὲ πίστη ἀληθινὴ καὶ ἄδολη, μὲ ἀγάπη καὶ ταπείνωση, καὶ μάλιστα στὰ ἔργα καὶ ὄχι μόνον στὰ λόγια.

Ὅπου ἔρχεται ὁ Χριστὸς κατεβαίνει ὁ Οὐρανὸς καὶ ἀνθίζει ὁ Παράδεισος. Οἱ Ἄγγελοι δοξολογοῦν, τὰ σύμπαντα γεμίζουν χαρά, ἡ κτίσις ἀγάλλεται. Φῶς, καθαρότητα, εὐωδία, ὕμνος καὶ αἶνος κυριαρχοῦν καὶ ἡ Εἰρήνη ἐπικρατεῖ καὶ βασιλεύει!

Ἄς μὴν μείνουμε ξένοι καὶ ἀμέτοχοι σὲ αὐτὴ τὴν λαμπρὴ οὐρανο-γήϊνη εὐφροσύνη! Εἴθε νὰ ὑπάρχει μέσα μας τόπος γιὰ θεία διαμονή, ὥστε νὰ λάβουμε ἀνέσπερο φῶς, νὰ μεταμορφωθοῦμε σὲ προσωπικότητες εὐεργετικές, σὲ ψυχὲς πυρφόρες, σὲ φορεῖς καὶ μεταδότες πίστεως, ἐλπίδος καὶ ἀγάπης!

Χριστὸς ἐτέχθη!

Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος
† Ὁ Ἀθηνῶν ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ

Τὰ Μέλη
† Ὁ Λαρίσης καί Πλαταμῶνος ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
† Ὁ Εὐρίπου καὶ Εὐβοίας ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ
† Ὁ Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ
† Ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
† Ὁ Θεσσαλονίκης ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ
† Ὁ Δημητριάδος ΦΩΤΙΟΣ
† Ὁ Τορόντο ΜΩΫΣΗΣ
† Ὁ Ἀµερικῆς ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
† Ὁ Φιλίππων καὶ Μαρωνείας ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
† Ὁ Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ
† Ὁ Μεθώνης ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
† Ὁ Λούνης ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ
† Ὁ Γαρδικίου ΚΛΗΜΗΣ
† Ὁ Ἔτνα καὶ Πόρτλαντ ΑΥΞΕΝΤΙΟΣ
† Ὁ Βρεσθένης ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ
† Ὁ Θεουπόλεως ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ
† Ὁ Πελαγονίας ΜΑΞΙΜΟΣ

ΠΗΓΗ

ΠΡΟΕΟΡΤΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ - Ἕνα σχόλιο

Μεγαλειώδης ἡ θεολογία τῆς βυζαντινῆς εἰκόνας τῆς Γεννήσεως τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ - ὅλα τονίζουν τό βάθος τῶν γεγονότων, ὅλα μηνύουν τό ποιός εἶναι ὁ τεχθείς, ποιά ἡ θέση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ποιά ἡ θέση τοῦ ἁγίου Ἰωσήφ τοῦ μνήστορος, ποιά ἡ στάση τῶν ἀγγέλων καί τῶν ἀνθρώπων: ἁπλῶν ποιμένων τῆς Βηθλεέμ καί τῶν ἀναζητητῶν τῆς ἀλήθειας μάγων-ἀστρονόμων τῆς μακρινῆς Περσίας, ποιά ἡ μετοχή στό ὑπερφυές γεγονός τῆς ἴδιας τῆς φύσεως. Κι η Παναγία γιά παράδειγμα στέκει εἴτε ἀνακλιμένη εἴτε προσκυνούσα κι ἀπορεῖ γιά τό μυστήριο μέσα στό θάμβος τῆς ἄπειρης συγκατάβασης τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ πού ἔγινε δι’ αὐτῆς ἄνθρωπος, χωρίς νά ἐγγίζει τόν ἐπί λάρνακας κείμενον Υἱόν Της. Ὅλα μᾶς καθοδηγοῦν γιά νά κάνουμε πράξη αὐτό πού ἐξαγγέλλει ὁ ὕμνος τῶν καταβασιῶν: «Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε· Χριστός ἐξ Οὐρανῶν, ἀπαντήσατε· Χριστός ἐπί γῆς ὑψώθητε…».

Ἀλλά μεγαλειώδης καί ἡ ὑμνολογία (διά καλάμου ἁγίου Ἰωσήφ τοῦ ὑμνογράφου) τῆς Ἑορτῆς, πού ἤδη προεορτίως μᾶς παίρνει ἀπό τό χέρι γιά νά μᾶς δείξει τίς μυστικές διαστάσεις τῆς Γέννησης τοῦ Θεοῦ ὡς ἀνθρώπου, μέ ἄλλον τρόπο ὅμως μερικές φορές ἀπό ὅ,τι ὁ χρωστήρας τοῦ ἁγιογράφου. Τί ἐννοοῦμε; Λίγο πλάι ἀπό τό θεῖο βρέφος ἡ Παναγία στήν εἰκόνα· μέσα στήν ἀγκαλιά της τό θεῖο βρέφος στούς ὕμνους, δεχόμενο τούς κατασπασμούς τῆς μητρικῆς στοργῆς. Διαβάζουμε γιά παράδειγμα στόν οἶκο τοῦ κοντακίου τῆς σημερινῆς ἡμέρας, 21^ης Δεκεμβρίου: «Τόν τοῦ Θεοῦ Υἱόν ἡ Παρθένος ἐν ἀγκάλαις κρατοῦσα, καί μητρικοῖς ἀσπασμοῖς καταφιλοῦσα ἐφθέγγετο... Ὅθεν καί ἀγάλλομαι κρατοῦσα ἐν κόλποις τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ» (Κρατώντας ἡ Παρθένος μέσα στήν ἀγκαλιά της τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ καί καταφιλώντας Τον μέ μητρικούς ἀσπασμούς ἔλεγε… Γι’ αὐτό καί χαίρομαι κρατώντας στήν ἀγκαλιά τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ).

Ὁ χρωστήρας τοῦ ζωγράφου δέν ἀναιρεῖ βεβαίως τόν κάλαμο τοῦ ὑμνογράφου, ὅπως καί τό ἀντίστροφο. Ὁ ἕνας συμπληρώνει τόν ἄλλον. Πόσο ὅμως μεγαλεῖο και ἀλήθεια κρύβει καί ἡ «ἀνθρώπινη» προσέγγιση τοῦ ἁγίου Ἰωσήφ (τοῦ συναισθηματικοῦ καί παρακλητικοῦ, κατά τόν ἀγαπημένο ἅγιο Πορφύριο) - ἡ Μάνα Παναγία μέ τόν Χριστό στήν ἀγκαλιά της, καθώς Τόν «πνίγει» μέσα στά φιλιά της! Ὁ Κύριος τῆς δόξας δέχτηκε ὄχι μόνο τήν πνευματική ἀγάπη τοῦ ἁγιώτερου πλάσματός Του, τῆς πάναγνης κόρης τῆς Ναζαρέτ, μέ τήν ἀπόλυτη ὑπακοή της στό θέλημά Του, ἀλλά καί τήν ἀνθρώπινη ἀγάπη τῆς μάνας ἀπέναντι στό βλαστάρι της! Τό ἀνθρώπινο τοῦ Κυρίου «τρέφεται» πέρα ἀπό τό γάλα τῆς Μάνας καί ἀπό τή στοργική ἀγκαλιά της καί τούς κατασπασμούς της. Καί μᾶς συγκινεῖ ἰδίως τό δεύτερο, ὄχι γιά λόγους συναισθηματικούς πρωτίστως, ἀλλά γιά λόγους πνευματικούς. Διότι κατά τήν ὑπόσχεση τοῦ Κυρίου ὁ πιστός καλεῖται νά στέκεται ἀπέναντι στόν Δημιουργό Του κι ἀπέναντι στήν ἄπειρη ἀγάπη Του ὅπως καί ἡ Παναγία, καλύτερα: νά γίνεται καί ὁ ἴδιος μία Παναγία ἄν θέλει νά εἶναι χριστιανός – τόν Χριστό Τόν ἔχουμε στήν ἀγκαλιά μας καί μποροῦμε νά Τόν κατασπαζόμαστε κάθε ὥρα καί στιγμή!  Διότι τί ἄλλο μπορεῖ νά φανερώνουν τά λόγια Του «ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἐν ἐμοί μένει κἀγώ ἐν αὐτῷ», «ὁ τηρῶν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» ἤ τό ἀκόμη πιό ἄμεσο στόν παραπάνω προβληματισμό λόγιό Του «Τίς ἐστίν μήτηρ μου καί ἀδελφός μου καί ἀδελφή μου; Πᾶς ὁ ἀκούων τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί τηρῶν αὐτόν ἐκεῖνος μήτηρ μου καί ἀδελφός μου καί ἀδελφή μού ἐστιν»; Ὅτι ἡ ἐπέκταση τῆς πνευματικῆς προσέγγισης καί στό πρόσωπο τοῦ κάθε ἐν Χριστῶ ἀδελφοῦ καί τοῦ κάθε συνανθρώπου ὡς εἰκόνας τοῦ Χριστοῦ καί «ἐν ἐτέρᾳ μορφῆ» ἄλλης παρουσίας Του – νά ἔχουμε τόν ἀδελφό πνευματικά στήν ἀγκαλιά μας καταφιλώντας τον – (ὅτι ἡ ἐπέκταση λοιπόν αὐτή) μᾶς ἀνάγει στά ὕψη τῆς ἀληθινῆς ἐφαρμογῆς τῆς ἐντολῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, συνεπῶς καί τῆς ὀρθῆς βίωσης τῶν Χριστουγέννων, εἶναι περιττό καί νά ἀναφέρουμε.  

ΠΗΓΗ

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΕΥΣΤΡΑΤΙΑΔΗ: Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ (ΜΒ' ΜΕΡΟΣ)

Ο Γρηγόριος Ευστρατιάδης (1864-1950) υπήρξε νομικός, εκδότης και βουλευτής. Επί σειρά ετών υπήρξε εκδότης και διευθυντής της εφημερίδας ''ΣΚΡΙΠ'' της Αθήνας. Το ''ΣΚΡΙΠ'' αμέσως μετά την ημερολογιακή καινοτομία του 1924 τάχθηκε κατά του συνόλου των νεωτερισμών, που εισήγαγαν στο σώμα της Εκκλησίας ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης. Φιλοξενούσε στις σελίδες του το σύνολο σχεδόν των ανακοινώσεων της ''Ελληνικής Εκκλησιαστικής Κοινότητας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών'', δημοσίευε -με εμπεριστατωμένα ρεπορτάζ- όλες τις ειδήσεις για τις διώξεις των χιλιάδων αποτειχισμένων ''Παλαιοημερολογιτών'' και παρουσίαζε άρθρα αντινεωτεριστικά και κατά της κίνησης για την ''Ένωση των Εκκλησιών'', όπως ονομαζόταν τότε η οικουμενική κίνηση. Το βιβλίο του ''Η Πραγματική Αλήθεια περί του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου'' δημοσιεύθηκε υπό την μορφή συνεχιζόμενων άρθρων τον Μάρτιο του 1928 και αποτέλεσε μια εμπεριστατωμένη δημοσιογραφική και θεολογική εργασία για το ημερολογιακό σχίσμα. Το περισσότερο -ίσως- ενδιαφέρον στο βιβλίο αυτό παρουσιάζει το γεγονός, ότι επιχειρήθηκε η προσέγγιση των δρώμενων της ημερολογιακής καινοτομίας και μέσα από το πληροφοριακό φάσμα της δημοσιογραφίας και εύλογα η επικαιρότητα ζωντανεύει ιδεατά στα ''πέτρινα'' αυτά χρόνια του Μεσοπολέμου, προσφέροντας στον αναγνώστη διαδραστικά τον επίκαιρο και ζωντανό παλμό των γεγονότων!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΜΒ' Μέρος

Το ισχυρότερον τείχος, το οποίον ύψωσαν οι Πατέρες της Εκκλησίας εναντίον εκείνων, οίτινες αφρόνως εζήτουν να ποδοπατήσουν περιφρονούντες  Τ Α Σ  Π Α Ρ Α Δ Ο Σ Ε Ι Σ  της Εκκλησίας, είναι η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος, η το δεύτερον εν Νικαία συνελθούσα. Επρόκειτο, ως είδομεν, περί της  π α ρ α δ ό σ ε ω ς  του προσκυνήματος των αγίων εικόνων. Ως είδομεν δε εις τα προηγούμενα την  π α ρ ά δ ο σ ι ν  ταύτην κατωχύρωσεν η Ζ' αύτη Οικουμενική Σύνοδος διά των αποφασισθέντων υπ' αυτής, άτινα εκτίθενται εις τα πρακτικά της Συνόδου ταύτης.

Ανεφέραμεν δε εις το χθεσινόν άρθρον και περικοπάς του  Ο Ρ Ο Υ  της Συνόδου ταύτης, όστις είναι τα δόγματα αυτής, αποτελών  ν ό μ ο ν  αμετάτρεπτον της Εκκλησίας, αποβλέποντα όχι εις την εκκλησιαστικήν πειθαρχίαν και ευταξίαν, όπως οι Κανόνες, αλλ' εις την  Π ί σ τ ι ν. Επειδή δε ο όρος ούτος της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου αναφέρεται ακριβώς εις  π α ρ ά δ ο σ ι ν  της Εκκλησίας και περιχαρακώνει ταύτην και εν γένει τους θεσμούς αυτής κρίνομεν αναγκαίον να δημοσιεύσωμεν πληρέστερον το κείμενον αυτού αποτελούντος το ιστορικώτερον έγγραφον. Έχει δε τούτο ως εξής: 

Όρος της Αγίας Μεγάλης και Οικουμενικής εν Νικαία Συνόδου το δεύτερον (Ζ' Οικουμενικής Συνόδου): Η Αγία, Μεγάλη και Οικουμενική Σύνοδος, η κατά Θεού χάριν και θέσπισμα των ευσεβών και φιλοχρίστων ημών Βασιλέων Κωνσταντίνου και Ειρήνης της αυτού μητρός συναθροισθείσα το δεύτερον εν των Νικαίων λαμπρά Μητροπόλει των Βιθυνών Επαρχίας, εν τη Αγία του Θεού Εκκλησία τη επονομαζομένη Σοφία, ακολουθήσασα τη παραδόσει της καθολικής Εκκλησίας, ώρισε τα υποτεταγμένα. Το φως της αυτού επιγνώσεως ημίν χαρισάμενος, και του σκότους της ειδωλικής μανίας ημάς λυτρωσάμενος, Χριστός ο Θεός ημών, νυμφευσάμενος την αγίαν αυτού καθολικήν Εκκλησίαν, μη έχουσαν σπίλον ή ρυτίδα, ταύτην επηγγείλατο διαφυλάττεσθαι, τοις τε αγίοις αυτού μαθηταίς διαβεβαιούτο λέγων: μεθ' υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος.

Ταύτην δε την επαγγελίαν ου μόνον αυτοίς εχαρίσατο, αλλά και ημίν τοις δι' αυτών πιστεύσασιν εις το όνομα αυτού. Της ουν δωρεάς ταύτης αλογίσαντες τινές, ως υπό του απατεώνος εχθρού αναπτε­ρούμενοι εξέστησαν του ορθού λόγου και τη παραδόσει της καθολικής εκκλησίας αντιταξάμενοι προς την σύνεσιν της αληθείας διήμαρτον, και ως φησιν ο παροιμιακός λόγος ''τους άξονας του ιδίου γεωργίου πεπλάνηται'', και συνήξαν εν χερσίν ακαρπίαν, ότι των ιερών αναθημάτων την θεοπρεπή ευκοσμίαν διαβάλλειν τετολμήκασιν ιερείς μεν λεγόμενοι, μη όντες δέ· περί ων ο θεός διά της προφητείας βοά· ''ποιμένες πολλοί διέφθειραν τον αμπε­λώνα μου, εμόλυναν την μερίδα μου''·

ανιέροις γαρ επακολουθήσαντες ανδράσι ταις ιδίας φρεσί πειθομένοις κατηγόρησαν της αρμοσθείσης Χρι­στώ τω θεώ αγίας αυτού εκκλησίας και αναμέσον αγίου και βεβήλου ου διέστειλαν, την εικόνα του Κυρίου και των αγίων αυτού ομοίως τοις ξοάνοις ταν σατανικών ειδώλων ονομάσαντες. δι' ο μη φέρων οράν υπό τοιαύτης λύμης διαφθερόμενον το υπήκοον ο δεσπότης Θεός ημάς τους απανταχού της ιερωσύνης αρχηγούς τη ευδοκία συνεκάλεσε θείω ζήλω και επινεύσει Κωνσταντίνου και Ειρήνης των πιστοτάτων ημών βασιλέων, όπως η ένθεος παράδοσις της καθολικής εκκλησίας κοινή ψήφω απολάβη το κύρος·

μετά πάσης τοίνυν ακριβείας ερενήσαντές τε και διασκεψάμενοι και τω σκοπώ της αληθείας ακολουθήσαντες ουδέν αφαιρούμεν ουδέ προστίθεμεν, αλλά πάντα τα της καθολικής εκκλησίας αμείωτα διαφυλάτ­τομεν· και επόμενοι ταις αγίαις οικουμενικαίς εξ συνόδοις, πρώτα μεν τη εν τη λαμπρά Νικαέων μητροπόλει συναθροισθείση, έτι γε μην και τη μετ' αυτήν εν τη θεοφυλάκτω βασιλίδι πόλει· Πιστεύομεν εις ένα Θεόν πατέρα (παρατίθεται ενταύθα η ομολογία της πίστεως και η καταδίκη υπό της Εκκλησίας των απ' αρχής άχρι της εποχής εκείνης αιρεσιαρχών)... και συνελθόντες φαμέν, απάσας τας Εκκλησιαστικάς εγγράφως ή αγράφως τεθεσπισμένας ημίν παραδόσεις ακαινοτομήτως φυλάττομεν. Ων μια εστί και η της εικονικής αναζωγραφήσεως εκτύπωσις, ως τη ιστορία του ευαγγελικού κηρύγματος συνάδουσα, προς πίστωσιν της αληθινής και ου κατά φαντασίαν του Θεού Λόγου ενανθρωπήσεως, και εις ομοίαν λυσιτέλειαν ημίν χρησιμεύουσα. τα γαρ αλλήλων δηλωτικά αναμφιβόλως και τας αλλήλων έχουσιν εμφάσεις''.

''Τούτων ούτως εχόντων, την βασιλικήν ώσπερ ερχόμενοι τρίβον, επακολουθούντες τη θεηγόρω διδασκαλία των αγίων Πατέρων ημών και τη παραδόσει της Καθολικής Εκκλησίας (του γαρ εν αυτή οικήσαντος Αγίου Πνεύματος είναι ταύτην γινώσκομεν), ορίζομεν ουν ακριβεία πάση και εμμελεία παραπλησίως τω τύπω του τιμίου και ζωοποιού σταυρού ανατίθεσθαι τας σεπτάς και αγίας εικόνας, τας εκ χρωμάτων και ψηφίδας και ετέρας ύλης επιτηδείως εχούσης, εν ταις αγίαις του Θεού εκκλησίαις, εν ιεροίς σκεύεσι και εσθήσι, τοίχοις τε και σανίσιν, οίκοις τε και οδοίς της τε του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εικόνος, και της αχράντου Δεσποίνης ημών της αγίας Θεοτόκου, τιμίων τε αγγέλων και πάντων αγίων και οσίων ανδρών.

Όσω γαρ συνεχώς δι’ εικονικής ανατυπώσεως ορώνται, τοσούτον και οι ταύτας θεώμενοι διανίστανται προς την πρωτοτύπων μνήμην τε και επιπόθησιν, και ταύτας ασπασμόν και τιμητικήν προσκύνησιν απονέμειν, ου μη τα κατά πίστιν ημών αληθινήν λατρείαν, ή πρέπει μόνη τη θεία φύσει. αλλ’ ον τρόπον τω τύπω του τιμίου και ζωοποιού σταυρού και τοις αγίοις ευαγγελίοις και τοις ιεροίς αναθήμασι, και θυμιαμάτων και φώτων προσαγωγήν προς την τούτων τιμήν ποιείσθαι, καθώς και τοις αρχαίοις ευσεβώς είθισται.

''Η γαρ της εικόνος τιμή επί το πρωτότυπον διαβαίνει'', και ο προσκυνών την εικόνα, προσκυνεί εν αυτή του εγγραφομένου την υπόστασιν. Ούτω γαρ κρατύνεται η των αγίων Πατέρων ημών διδασκαλία, είτουν παράδοσις της Καθολικής Εκκλησίας, της από περάτων εις πέρατα δεξαμενής το ευαγγέλιον. ούτω τω εν Χριστώ λαλήσαντι Παύλω και πάση τη θεία αποστολική ομηγύρει και πατρική αγιότητι εξακολουθούμεν κρατούντες τας παραδόσεις, ας παρειλήφαμεν. ούτω τους επινικίους τη Εκκλησία προφητικώς κατεπάδομεν ύμνους. ''Χαίρε σφόδρα θύγατερ, Σιών, κύρησσε θύγατερ Ιερουσαλήμ. τέρπου και ευφραίνου εξ όλης της καρδίας σου. περιείλε Κύριος εκ σου τα αδικήματα των αντικειμένων σοι, λελύτρωσαι εκ χειρός εχθρών σου.

Κύριος Βασιλεύς εν μέσω σου. ουκ όψει κακά ουκέτι'', και ειρήνη σοι εις τον αιώνα χρόνον''. ''Τους ουν τολμώντες ετέρως φρονείν ή διδάσκειν, ή κατά τους εναγείς αιρετικούς τας εκκλησιαστικάς παραδόσεις αθετείν και καινοτομίαν τινά επινοείν, ή αποβάλλεσθαί τι εκ των ανατεθειμένων τη εκκλησία ευαγγέλιον ή τύπον του σταυρού ή εικονικήν αναζωγράφησιν ή άγιον λείψανον μάρτυρος, ή επινοείν σκολιώς και πανούργως προς το ανατρέψαι έν τι των ενθέσμων παραδόσεων της καθολικής Εκκλησίας, έτι γε μην ως κοινοίς χρήσθαι τοις ιεροίς κειμηλίοις ή τοις ευαγέσι μοναστηρίοις, επισκόπους μεν όντας ή κληρικούς καθαιρείσθαι προστάσσομεν, μονάζοντες δε ή λαικούς της κοινωνίας αφορίζεσθαι.

(Έπονται ενταύθα αι υπογραφαί όλων των πατριαρχών και εκατοντάδων ιεραρχών και κληρικών)... Ακολουθεί είτα όσα εξεβόησεν η Ιερά Σύνοδος, άτινα θα περιλάβωμεν εις το επόμενον άρθρον.

Συνεχίζεται 

Εκ του βιβλίου του Γρηγορίου Ευστρατιάδη 

''Η Πραγματική Αλήθεια περί του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου'',

που δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στην εφημερίδα των Αθηνών ''ΣΚΡΙΠ'', 

την Πέμπτη 26 Απριλίου 1928, 

έτος 32ον, αρ. φύλλου 8.970, σελ. 1η και 2η.

Μεταφορά στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 

Διατηρήθηκε η Γραμματική τάξη της εποχής με την επέμβαση μόνο σε κάποια αναγκαία σημεία στίξης.

http://353agios.blogspot.com/2019/12/blog-post_94.html

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΕΥΣΤΡΑΤΙΑΔΗ: Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ (ΜΑ' ΜΕΡΟΣ)

 ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΟΙ ''ΠΡΩΤΟΙ'' ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ ΤΑ ΕΝΩΤΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΩΝ; (11)

ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ (19)

Η ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΗ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΤΟΥ 1924 (22o MEΡΟΣ)

"Ἕνας ἔκανε τό σχίσμα στόν οὐρανό καί αὐτός εἶναι ὁ Ἑωσφόρος. Ἕνας ἔκανε τό σχίσμα στή γῆ καί αὐτός εἶναι ὁ Πάπας. Ὅσοι τούς μιμοῦνται καί δέν ἐπανορθώνουν, θά κληρονομήσουν τήν μερίδα τοῦ Ἑωσφόρου."

Ἑορτή ἁγίου Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ  στό Ἱερό Κοινόβιο Ὁσίου Νικοδήμου Πενταλόφου Παιονίας Κιλκίς

Μέ ἀφορμή τήν ἑορτή τοῦ ὁσίου Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ τήν Τετάρτη 1η Ἰανουαρίου (παραμονή) ἐτελέσθη Μέγας Πανηγυρικός Ἑσπερινός καί τήν Πέμπτη 2 Ἰανουαρίου (ἀνήμερα) Ὄρθρος καί πανηγυρικό ἱερατικό συλλείτουργο πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου. Πλῆθος πιστῶν ἀνῆλθε στό ὄρος Πάϊκο, γιά νά προσκυνήσει τήν θαυμαστή εἰκόνα τοῦ Ἁγίου καί τεμάχιο ἐκ τῶν ἱερῶν λειψάνων του, ἑνός Ἁγίου τοῦ ὁποίου ἡ καρδιά ἦταν γεμάτη φῶς καί Ἀνάσταση. Ὁ Ἅγιος μετέδιδε τήν Ἀνάσταση μέ τήν ζωή του, μέ τήν προσευχή του ἀλλά κυρίως μέ τό φεγγοβόλο πρόσωπό του, ἀνέφερε στό κήρυγμά του ὁ σεβαστός Καθηγούμενος τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π.Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος ἀναφερόμενος στή σύγχρονη ἐκκλησιαστική κατάσταση, μεταξύ ἄλλων εἶπε:

«Δέν μπορῶ σήμερα νά εἶμαι χαρούμενος. Οἱ τόποι ἐκεῖνοι πού ἁγιάστηκαν ἀπό χιλιάδες Μάρτυρες, Νεομάρτυρες, Ὁμολογητές καί Ὁσίους, βρίσκονται ἀπομονωμένοι ἕνεκα κακῶν χειρισμῶν. Μέ δακρυσμένα τά μάτια σκύβω νά προσκυνήσω τό τεμάχιο ἀπό τά ἅγια λείψανα καί τήν θαυμαστή εἰκόνα τοῦ ὁσίου Σεραφείμ. Μαζί μέ τόν ὅσιο Σεραφείμ καί τόν Μέγα Βασίλειο ἄς ἱκετεύσουμε καί ἐμεῖς τόν Χριστόν κράζοντας: “Παῦσον τὰ σχίσματα τῶν Ἐκκλησιῶν· σβέσον τὰ φρυάγματα τῶν ἐθνῶν· τὰς τῶν αἱρέσεων ἐπαναστάσεις ταχέως κατάλυσον τῇ δυνάμει τοῦ ἁγίου σου Πνεύματος”.

» Ὁ ἅγιος Σεραφείμ θρηνεῖ μέ λυγμούς γιά τήν κατάντια μας, ἐξαιτίας τοῦ Σχίσματος πού ἔρχεται σάν ρομφαία νά σφάξει τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί νά χωρίσει τόν λαό τοῦ Θεοῦ. Θρηνεῖ γιά ὅλους μας, πού βρεθήκαμε τόσο μικροί στήν πίστη στόν Χριστόν καί προδώσαμε τά ὀρθόδοξα ἀδέλφια μας. Παρακαλοῦμε τόν Ἅγιο νά εἰρηνεύσει τήν Ἐκκλησία, νά ξαναενώσει τούς ὀρθοδόξους Χριστιανούς, πού τόσο βάναυσα ἐπιβουλεύεται ὁ ἐχθρός. Ἕνας ἔκανε τό σχίσμα στόν οὐρανό καί αὐτός εἶναι ὁ Ἑωσφόρος. Ἕνας ἔκανε τό σχίσμα στή γῆ καί αὐτός εἶναι ὁ Πάπας. Ὅσοι τούς μιμοῦνται καί δέν ἐπανορθώνουν, θά κληρονομήσουν τήν μερίδα τοῦ Ἑωσφόρου. Ὅμως ὅσα σχίσματα καί νά κάνουν οἱ ἄνθρωποι, ἡ Ἐκκλησία μένει ἑνωμένη. Καί οἱ πιστοί στρέφουν τά μάτια τους στόν οὐρανό καί ἑνώνονται σύν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις.

» Ὁ ἅγιος Σεραφείμ δίδαξε πώς σκοπός τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἀπόκτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐάν δέν ἀποκτήσουμε τό Ἅγιον Πνεῦμα, δέν θά ἔχουμε φῶς καί θά σκοντάφτουμε στά σκοτάδια καί πολλές φορές οἱ πτώσεις μας θά εἶναι θανατηφόρες. Ἡ καρδιά του Ἁγίου ἦταν ἀνάπαυση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐπληρώθη σέ αὐτόν τό: «Ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν...». Γι᾿ αὐτό χειμῶνα-καλοκαίρι, ἄνοιξη καί φθινόπωρο, ὅποιον συναντοῦσε, τόν χαιρετοῦσε μέ τό “Χριστός ἀνέστη, χαρά μου”. Εἴθε διά πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου, ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ νά ἔλθει καί νά σκηνώσει μέσα στήν καρδιά μας, ἡ χαρά τῆς Ἀναστάσεως νά πλημμυρίσει τήν ζωή μας καί νά συναντήσουμε τόν Χριστό μας, ὁ Ὁποῖος τόσο πολύ μᾶς ἀγαπᾶ. Ἀμήν.»

ΠΗΓΗ