Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2020

ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΑΠΑΙΔΕΥΣΙΑ! (9ο ΜΕΡΟΣ)



Πριν προχωρήσουμε στην ανάλυση του υπό εξέταση ισχυρισμού είναι καλό να εξετάσουμε ορισμένες λεπτομέρειες σχετικά με τις κυψέλες των μελισσιών. Μέσα σε κάθε κυψέλη υπάρχει ένα σύστημα από ξύλινα πλαίσια. Οι μελισσοκόμοι συνήθως αγοράζουν φύλλα από καθαρό κερί μέλισσας, τα οποία τα στερεώνουν πάνω σ΄αυτά τα κινητά πλαίσια.
Τα φύλλα αυτά έχουν «τυπωμένα» ανάγλυφαένα μοτίβο το οποίο λειτουργεί σαν οδηγός χτισίματος για τις μέλισσες.





Σε κάθε κηρήθρα υπάρχουν κι από τις δυο πλευρές εξάγωνα κελιά. Το εξάγωνο σχήμα είναι εκείνο που, με ακριβείς μαθηματικούς υπολογισμούς, εκμεταλλεύεται κατά τον πιο αποδοτικό τρόπο μια επιφάνεια.


Έτσι, οι μέλισσες, με βάση την αρχή κατανάλωσης λιγότερης ενέργειας, επιλέγουν να χτίζουν μόνο στους επιθυμητούς, κινητούς, χώρους που τους παρέχουν οι μελισσοκόμοι κι όχι ανεξέλεγκτα. Ο μελισσοκόμος μπορεί κατόπιν να αφαιρεί αυτά τα πλαίσια, χωρίς να τα καταστρέφει, να παίρνει το μέλι (με φυγοκέντριση) και να τα επανατοποθετεί πίσω στην κυψέλη για να τα επαναχρησιμοποιήσει κάποιες φορές ακόμη.
Επομένως οι μέλισσες χτίζουν τις κερήθρες τους πάνω σε μια προδιαμορφωμένη πλάκα από κερί, που τοποθετούν οι μελισσοκόμοι ώστε να τις διευκολύνουν (αλλιώς τη φτιάχνουν μόνες τους εξαρχής) για να μην χάνουν χρόνο.



Εάν τυχόν κάποιος επιχειρήσει να τους κόψει, με οποιονδήποτε τρόπο, την επαφή με το κερί, είτε γιατί έχει τοποθετήσει εκεί μια εικόνα κάποιου Αγίου, είτε μια εικόνα οποιουδήποτε άλλου, είτε με κάποιο άλλο αντικείμενο οι μέλισσες θα αποφύγουν να “χτίσουν” εκεί (τουλάχιστον προσωρινά).
Για παράδειγμα το ιστoλόγιο bees, πριν από 2 χρόνια περίπου επιχείρησε να κολλήσει σε μια από τις πλάκες μια εικόνα του Κιμ Γιονγκ Ουν.



Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που περιγράψαμε ήδη, οι μέλισσες “έχτισαν” το υπόλοιπο πλαίσιο αφήνοντας άχτιστη την περιοχή γύρω από τη φωτογραφία. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι οι μέλισσες “σεβάστηκαν” το πρόσωπο του Κιμ και το άφησαν ανέπαφο, αλλά ότι έτσι λειτουργούν φυσικά τα πράγματα.


Κενά όμως μπορεί να δημιουργηθούν ακόμη κι όταν τα γαλβανισμένα σύρματα από σίδηρο ή αλουμίνιο που υπάρχουν στα πλαίσια δεν είναι καλά κεντραρισμένα κι ενσωματωμένα στο φύλλο κεριού, όπως στην πιο πάνω φωτογραφία .
Οι μέλισσες δεν αναγνωρίζουν πρόσωπα σε φωτογραφίες, αλλά κάνουν τη δουλειά που είναι προκαθορισμένη από τη φύση τους, επιλέγοντας να σπαταλήσουν όσο το δυνατόν λιγότερους πόρους, αφήνοντας εκτός του χτισίματος τον χώρο της εικόνας. Επιπρόσθετα, ουσίες που περιέχονται στα χρώματα των εικόνων θα μπορούσαν να έχουν απωθητική επίδραση.
Επομένως, ο ισχυρισμός ότι οι μέλισσες αναγνωρίζουν και σέβονται τις εικόνες των Αγίων γι΄αυτό δεν χτίζουν πάνω τους δεν ευσταθεί.
Νεότερη προσθήκη της 4/12/2019.
Μελισσοκόμος και φίλος της ιστοσελίδας, μας έστειλε σήμερα στο email μας την παρακάτω φωτογραφία.







ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ









Θα επηρεάσει η προσέγγιση του Φαναρίου τη νομιμότητα αποφάσεων της Συνόδου στο Αμμάν;

Η πανορθόδοξη συνάντηση στην Ιορδανία έχει προγραμματιστεί για τα τέλη Φεβρουαρίου του 2020. 

Φωτογραφία: ΕΟΔ




Ποιος στην Εκκλησία έχει το δικαίωμα να συγκαλεί Συνόδους; Απουσία του Φαναρίου θα επηρεάσει τη νομιμότητα των αποφάσεων της Πανορθόδοξης Διάσκεψης Προκαθημένων των Εκκλησιών στο Αμμάν;
Τώρα, όταν τα μηνύματα διαφόρων Εκκλησιών άρχισαν να εμφανίζονται ενεργά για να επιβεβαιώσουν την παρουσία τους στη συνάντηση Προκαθημένων των Τοπικών Εκκλησιών στην Ιορδανία, έγινε απολύτως σαφές: αυτό το γεγονός θα λάβει χώρα. Επιπλέον, μιλάνε κιόλας για συγκεκριμένες ημερομηνίες – 25 Φεβρουαρίου και/ή 26 Φεβρουαρίου 2020.
Όμως, καθώς προσεγγίζει, η διαίρεση στην Ορθοδοξία στο ελληνικό και το σλαβικό μέρος γίνεται όλο και πιο προφανής. Στην πραγματικότητα, έχουμε να κάνουμε με ένα demarche που οργανώνεται από τους φαναριώτες, ο κύριος στόχος του οποίου είναι ο αγώνας για τα «δικαιώματα» και τα «πρωτεία» του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης. Ρητορική των ιεραρχών του Φαναρίου, αφιερωμένη σε αυτό το θέμα, είναι εκπληκτική, ακόμη και για τους ανθρώπους που είναι μακριά από την Εκκλησία. Φτάνει στο ότι κάποιοι επίσκοποι ισχυρίζονται ότι η «Παναγία είναι στο πλευρό του Πατριάρχη Βαρθολομαίο στον αγώνα με τη Ρωσική Εκκλησία».
Άρνηση της Αλβανικής Εκκλησίας είναι έκπληξη;
Απειλές, προσβολές, πολιτική πίεση και άλλες «μέθοδοι» επιρροής οδήγησαν στο ότι επί του παρόντος, όπως είναι γνωστό, εκτός από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεόφιλο και της Αντιοχείας Ιωάννη, κανένας από τους ελληνόφωνους προκαθημένους των Εκκλησιών δεν θα συμμετάσχει στη συνάντηση. Ο τελευταίος που αρνήθηκε να έρθει στην Ιορδανία ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος. Κατά την άποψή του, «η πρωτοβουλία για τη θεραπευτική αγωγή της νέας πραγματικότητος ανήκει αναμφιβόλως στο Οικουμενικό Πατριαρχείο». Γι’ 'αυτό, λέει ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, «πρότασις διά συνάντησιν εἰς Ἰορδανίαν, ὅπως πλέον εἶναι πρόδηλον, ἀντί νά συμβάλῃ εἰς τήν βελτίωσιν τῆς ἑνότητος θά περιπλέξῃ ἔτι πλεῖον τήν ἐπιβαλλομένην θεραπευτικήν ἀγωγήν. Διό δέν δυνάμεθα νά μετάσχωμεν εἰς τήν προτεινομένην συνάντησιν».
Ωστόσο, εντελώς πρόσφατα, ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος υπογράμμιζε ότι το «Ουκρανικό ζήτημα» μπορεί να λυθεί μόνο από κοινού, στη Σύναξη Προκαθημένων.
Στην επιστολή του προς τον Πατριάρχη Κύριλλο ο Επίσκοπος Αναστάσιος υποσχέθηκε ότι θα κάνει ό, τι είναι δυνατόν για να αποτρέψει το σχίσμα στην Παγκόσμια Ορθοδοξία. Σύμφωνα με τον ίδιο, «μια τέτοια εξέλιξη των γεγονότων θα ήταν ένα οδυνηρό πλήγμα στην εμπιστοσύνη στην Ορθοδοξία, κάτι που πρέπει να αποφευχθεί με κάθε τρόπο. Ανεξάρτητα από το πόσο αδύνατο μπορεί να φανεί αυτό, πιστεύουμε ότι όλοι πρέπει να “κάνουμε τα πάντα“ για να επιστρέψουμε στις Συναντήσεις των Προκαθημένων και για το σχεδιασμό μιας νέας Μεγάλης Συνόδου. Γνωρίζουμε ότι ορισμένοι θα βρουν αυτές τις προτάσεις μη ρεαλιστικές και τελικά ανέφικτες. Και όμως είμαι πεπεισμένος ότι κανείς δεν μπορεί να είναι ρεαλιστής αν δεν πιστεύει σε θαύμα και ότι “τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν“» (Λουκάς 18, 18-27).
Επιπλέον, στον Προκαθήμενο της Εκκλησίας της Αλβανίας ανήκουν τα λόγια ότι «ο χρόνος δεν διορθώνει αυτόματα τα εκκλησιαστικά σχίσματα, δεν τα θεραπεύει, αλλά αντίθετα, τα εμβαθύνει» Ως εκ τούτου, «πρέπει επειγόντως να βρούμε τρόπους για να ξεπεραστεί η εκκλησιαστική ετερογένεια», κάτι που μπορεί να γίνει μόνο εφαρμόζοντας την «αρχή της συλλογικότητας» ως «μόνη που μπορεί να ανοίξει διέξοδο από την υπάρχουσα κρίση». Επιπλέον, είπε, «όσον αναβάλλεται η εφαρμογή της αρχής της συλλογικότητας στο Πανορθόδοξο επίπεδο, τόσο ο πολυμερής διαχωρισμός στον ορθόδοξο κόσμο θα γίνει πολύ ποιο επικίνδυνος».
Ωστόσο, παρά όλα αυτά τα σωστά λόγια, ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος αρνήθηκε να συμμετάσχει στην Πανορθόδοξη συνάντηση Προκαθημένων στο Αμμάν. Το κύριο επιχείρημα για την άρνηση αυτή είναι το γεγονός ότι συγκαλείται από τον Πατριάρχη Θεόφιλο της, και όχι Οικουμενικό. Επιπλέον, ο επικεφαλής της Αλβανικής Εκκλησίας εξέφρασε νωρίτερα την άποψη ότι το προνόμιο να συγκαλεί Συνόδους ανήκει αποκλειστικά στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης. Σε τι βασίζεται αυτή η εσφαλμένη άποψη που επαναλαμβάνεται όχι μόνο από αυτόν, αλλά από όλους που συμπαθούν του Φαναρίου;
Ψευδείς προϋποθέσεις 
Το δόγμα περί αποκλειστικού δικαιώματος του Φαναρίου να συγκαλεί Πανορθόδοξες Συνόδους βασίζεται σε παρανόηση του Γ’ Κανόνα της Β’ Οικουμενική Συνόδου, ο οποίος ορίζει ότι «τὸν μέν τοι Κωνσταντινουπόλεως ἐπίσκοπον ἔχειν τὰ πρεσβεῖα τῆς τιμῆς μετὰ τὸν τῆς Ῥώμης ἐπίσκοπον, διὰ τὸ εἶναι αὐτὴν νέαν Ῥώμην».
Έτσι, η Σύνοδος αναγνώρισε στον επίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως πρεσβεία της τιμής (prioris honoris partes), την οποία κανείς δεν έχει αμφισβητήσει ποτέ. Ταυτόχρονα, η εν λόγω πρεσβεία δεν δίνει με κανέναν τρόπο στον Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης ειδικά δικαιώματα όσον αφορά την εξουσία στην Εκκλησία, πρόκειται αποκλειστικά για τη θέση στο Δίπτυχο, όπου η Κωνσταντινούπολη, μετά την απόπτωση της Ρώμης, μετακινήθηκε από τη δεύτερη θέση στην πρώτη. Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως μπορεί να πρωτοστατεί στις συνόδους (αλλά όχι τις διοικεί), να βάζει την υπογραφή του πριν από τους άλλους επισκόπους, να πρωτοστατεί σε λειτουργίες. Αυτό είναι όλο.
Σε ένα από τα έργα του ο επίσκοπος Γοστόμελ Τύχων γράφει: «Δίνοντας στον επίσκοπο της Κωνσταντινούπολης την πρεσβεία της τιμής, η Β’ Οικουμενική Σύνοδος επισημαίνει τη μοναδική βάση αυτής της πρεσβείας – «διὰ τὸ εἶναι αὐτὴν νέαν Ῥώμην». Τέτοια καθαρά πολιτική δικαιολογία της συνοδικής απόφασης (που έχει τη φύση της παραχώρησης στην κρατική εξουσία) αποκλείει οτιδήποτε εκκλησιαστική βάση (παραδείγματος χάριν, αναφορά στην αποστολική προέλευση αυτής της έδρας, στα ιδιαίτερα πλεονεκτήματα των επισκόπων της κλπ.)».
Επιπλέον, οι σύγχρονοι υποστηρικτές του προηγουμένως άγνωστου στην Εκκλησία αποκλειστικού δικαιώματος του Φαναρίου να συγκαλεί Συνόδους, βασίζονται και σε ορισμένα έγγραφα της Συνόδου της Κρήτης το 2016. Έτσι, στο κείμενο της «Επιστολής» προτείνεται «να καθιερωθεί η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος ως Ινστιτούτο που λειτουργεί τακτικά». Στην πρώτη παράγραφο της ίδιας «Επιστολής» δίνεται ιδιαίτερη προσοχή στο γεγονός ότι η Σύνοδος συγκλήθηκε από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Συνεπώς, καταλήγουν στο συμπέρασμα στο Φανάρι ότι μόνο ο Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης μπορεί να έχει πρωτοβουλία για τέτοιες συναντήσεις. Η λογική είναι περίεργη, δήθεν, αν ο επικεφαλής της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης συγκάλεσε τη Σύνοδο μία φορά, άραγε αυτό σημαίνει ότι μόνο ο αυτός έχει το δικαίωμα να συγκαλεί όλες τις μετέπειτα. Ωστόσο, τι πρέπει να γίνει αν οποιαδήποτε Τοπική Εκκλησία έχει αξιώσεις κατά του Οικουμενικού; Οι φαναριώτες δεν απαντούν σε αυτή την ερώτηση.
Ποιος από τους πατριάρχες ξεκινούσαν Οικουμενικές (Πανορθόδοξες) Συνόδους;
Γνωρίζουμε από την ιστορία της Εκκλησίας ότι οι Οικουμενικές Σύνοδοι δεν έχουν ποτέ συγκληθεί από κανέναν από τους πατριάρχες. Η πρωτοβουλία παντορθόδοξης λύσης στα προβλήματα της εκκλησίας σχεδόν πάντα προερχόταν από αυτοκράτορες. Ταυτόχρονα, είναι γνωστές μερικές περιπτώσεις από την ιστορία όταν οι Σύνοδοι που διεκδικούσαν την Οικουμενική ιδιότητα συγκλήθηκαν από προκαθήμενους της εκκλησίας της Ιερουσαλήμ.
Ειδικότερα, ο Έλληνας θεολόγος Νικόλαος Μάννης αναφέρει τουλάχιστον τρία ιστορικά παραδείγματα που μαρτυρούν έντονα ότι ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων έχει κάθε δικαίωμα να συγκαλέσει Συνόδους.
Έτσι, Την Κυριακή της Πεντηκοστής του 763, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Θεόδωρος ο Α΄ (745-771) συγκάλεσε Σύνοδο στην οποία συμμετείχαν ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Κοσμάς (727-755) και ο Πατριάρχης Αντιοχείας Θεόδωρος (751-773), με τους υπ᾿ αυτούς Επισκόπους, και η οποία υπήρξε πανορθοδόξου χαρακτήρα, καταδικάσασα την Εικονομαχία. Το ότι ο τότε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Κωνσταντίνος ο Β΄, δεν συμμετείχε σε αυτήν - μιας και υπήρξε όργανο του φανατικού εικονομάχου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Κοπρώνυμου και αναθεματίστηκε μετά θάνατον από την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο -, μήπως μειώνει τον πανορθόδοξο χαρακτήρα της Συνόδου αυτής, της οποίας η Ομολογία Πίστεως κατά της Εικονομαχίας, αναγνώσθηκε και στα Πρακτικά της Ζ΄ Οικουμενικής; Και βέβαια, όχι!
Τον Απρίλιο του 836, κατά την β΄ φάση της Εικονομαχίας, περίοδο κατά την οποία στον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως βρίσκονταν κυρίως εικονομάχοι Πατριάρχες, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Βασίλειος (820-838) συγκρότησε «πολυπληθεστάτην ὑπὲρ τῆς προσκυνήσεως τῶν ἁγίων εἰκόνων, συμπαρισταμένων καὶ τῶν Πατριαρχῶν Ἀλεξανδρεία Χριστοφόρου (817-841) καὶ Ἀντιοχείας Ἰὼβ (813-843) εἶδός τι πανδήμου συνεδρίου, συνηγοροῦντος ὑπὲρ τῆς ὀρθοδοξίας». «Συνῆλθον δὲ αὐτοῖς καὶ Ἐπίσκοποι ἑκατὸν ὀγδοήκοντα καὶ πέντε, Ἠγούμενοι ἑκατὸν ἑβδομήκοντα καὶ εἷς, καὶ Μοναχοὶ χίλιοι ἑκατὸν πεντήκοντα καὶ τρεῖς». Η Σύνοδος απέστειλε Επιστολή στον εικονομάχο αυτοκράτορα Θεόφιλο, που έφερε στο φως ο ακάματος Ιωάννης Σακκελίων σε σχετική έκδοση, στην οποία εξαίρεται η σπουδαιότητα της Μεγάλης αυτής Συνόδου, με αδιαμφισβήτητο - όπως μπορεί να συμπεράνει εύκολα κανείς από τα παραπάνω - τον πανορθόδοξο χαρακτήρα της!
Το 1443, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Ιωακείμ (1431-?) «συνεκάλεσεν ἐν Ἱερουσαλὴμ Σύνοδον, εἰς ἣν παρέστησαν οἱ Πατριάρχαι Ἀλεξανδρείας Φιλόθεος (1435-1459) καὶ Ἀντιοχείας Δωρόθεος (1435-1452) πρὸς δὲ τούτοις ὁ Μητροπολίτης Καισαρείας Ἀρσένιος». Η Σύνοδος, η οποία είχε ξεκάθαρα πανορθόδοξο χαρακτήρα, κατέκρινε την ψευδένωση της Ψευδοσυνόδου Φερράρας-Φλωρεντίας, και συνάμα καταδίκασε σε αργία (και αφορισμό σε όσους αντισταθούν στις αποφάσεις της) τον λατινόφρονα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Μητροφάνη τον Β΄ (1440-1443) μαζί με τα πρόσωπα που χειροτόνησε αυτός.
Όπως βλέπουμε, η ιστορία της Εκκλησίας μας λέει ότι εάν ο Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης πέσει στην αίρεση ή υπερβεί την εξουσία του στη διοίκηση της Εκκλησίας (που θα θέσει την Ορθοδοξία στο χείλος του σχίσματος), τότε οποιοσδήποτε άλλος προκαθήμενος της Τοπικής Ορθόδοξης Εκκλησίας μπορεί και πρέπει να συγκαλέσει Σύνοδο για να ληφθεί απόφαση σχετικά με το πρόβλημα που δημιουργήθηκε. Επιπλέον, η περίπτωση του Πατριάρχη Μητροφάνη του Β΄, ο οποίος υποστήριξε την ένωση με τους Καθολικούς, δείχνει ότι η πρωτοβουλία Συνόδου μπορεί να ανήκει ακόμα και σε απλό επίσκοπο (Μητροπολίτης Αρσένιος της Καππαδοκίας). Επομένως, τα σημερινά λόγια του Προκαθημένου της Αλβανικής Εκκλησίας Αναστάσιου, ότι η φροντίδα για την ενότητα της Εκκλησίας ανήκει σε κάθε Ορθόδοξο Χριστιανό, είναι ιδιαίτερα σημαντικά.
Πόσοι προκαθήμενοι χρειάζονται για τη Σύνοδο;
Μέχρι σήμερα τα Πατριαρχεία Ιεροσολύμων, Ρουμανίας, Σερβίας, Μόσχας, η Πολωνική Ορθόδοξη Εκκλησία και η Ορθόδοξη Εκκλησία των Τσεχικών Χωρών και της Σλοβακίας έχουν ήδη επιβεβαιώσει τη συμμετοχή τους στην Πανορθόδοξη Συνάντηση στο Αμμάν. Κρίνοντας από τις δηλώσεις του Πατριάρχη της Αντιοχείας Ιωάννη, κι αυτός θα έρθει στην Ιορδανία. Επιπλέον η ΕΟΔ διαθέτει πληροφορίες ότι επίσκοποι της Γεωργιανής Εκκλησίας θα είναι παρόντες στο Αμμάν.
Τα Πατριαρχεία Κωνσταντινούπολης και Αλεξάνδρειας, οι Ορθόδοξες Εκκλησίες της Αλβανίας και της Ελλάδας αρνήθηκαν. Πιθανώς δεν θα είναι παρών στον Αμμάν κι ο προκαθήμενος της Κυπριακής Ορθόδοξης Εκκλησίας Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος.
Με άλλα λόγια, μπορούμε ήδη να πούμε με σιγουριά ότι τα λόγια του Αρχιεπίσκοπου Αλβανάις Αναστάσιου για το σχίσμα στην Ορθοδοξία αποδείχθηκαν προφητικά. Τον Νοέμβριο του 2019 έγραψε ότι η περαιτέρω καθυστέρηση της λύσης του «ουκρανικού προβλήματος» θα είχε ως αποτέλεσμα την εθνοφιλετική διάσπαση (στους Έλληνες, τους Σλάβους και εκείνους που θέλουν αρμονικές σχέσεις με όλους) που με τη σειρά του ακυρώνει τον πολυεθνικό και πολυπολιτισμικό χαρακτήρα της Ορθοδοξίας και την οικουμενική του φύση».
Ως εκ τούτου, είναι σαφές ότι οι περισσότερες ελληνόφωνες Ορθόδοξες Εκκλησίες (εκτός από της Αντιόχειας και των Ιεροσολύμων) θα μποϋκοτάρουν τη Σύνοδο στο Αμμάν. Όμως θα επηρεάσει η απουσία τους τη νομιμότητα των αποφάσεων αυτής της Συνόδου;
Και πάλι η ιστορία της Εκκλησίας μας λέει ότι ο αριθμός των συμμετεχόντων ση Σύνοδος δεν δίνει στις αποφάσεις της αυτόματη νομιμότητα. Για παράδειγμα, στη Σύνοδο του 1443, το οποίο καταδίκασε τον ουνιτισμό, από όλους τους προκαθήμενους των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών συμμετείχαν μόνο τρεις. Είναι όμως δυνατό να πούμε ότι, γι’ αυτό το λόγο, οι αποφάσεις της Συνόδου ήταν λιγότερο νόμιμες από τις αποφάσεις, για παράδειγμα, της Α’ Οικουμενικής Συνόδου; Φυσικά και όχι.
Ομοίως, η απουσία κάποιου απ’ αυτούς δεν επηρεάζει τη νομιμότητα των αποφάσεων που έχουν ληφθεί. Για παράδειγμα, στη Β’ Οικουμενική Σύνοδο δεν υπήρχαν εκπρόσωποι του Πάπα. Ο Πάπας Βιργίλιος αρνήθηκε να συμμετάσχει στη Ε’ Σύνοδο, ενώ στην Στ’ και Ζ’ δεν έχουν παραστεί όλοι οι Πατριάρχες Ανατολής. Ωστόσο, οι αποφάσεις αυτών των συνόδων υιοθετήθηκαν από όλη την Εκκλησία και δεν αμφισβητήθηκαν ποτέ.
Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού και η Κεφαλή της είναι ο ίδιος ο Χριστός. Ο στόχος της Συνόδου είναι να βρει μια τέτοια λύση που να εκφράζει όχι την άποψη της πλειοψηφίας, αλλά της Αλήθειας που δόθηκε από τον Χριστό. Ως εκ τούτου, μπορεί να υποστηριχθεί ότι στις Ορθόδοξες Συνόδους το βασικότερο δεν είναι ο μέγιστος αριθμός των συμμετεχόντων. Οποιοδήποτε πρόβλημα επιλύεται εδώ όχι με πλειοψηφία των ψήφων, αλλά με το Άγιο Πνεύμα. Επομένως, ακόμη και ένα άτομο, αν είναι με τον Χριστό, μπορεί να έχει δίκαιο, όπως συνέβη με τον Μάρκο της Εφέσου, τον μοναδικό επίσκοπο της αντιπροσωπείας της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης που δεν δέχτηκε την Ένωση της Φλωρεντίας το 1439.
Οπότε ας προσευχηθούμε οι αποφάσεις της Συνόδου στο Αμμάν της Ιορδανίας να υιοθετηθούν από επισκόπους συλλογικά και να τους οδηγεί το Άγιο Πνεύμα και η Κεφαλή της Εκκλησίας ο Χριστός.



Григорий Великий Двоеслов о титуле «Вселенский»


В статье Николая Манниса, в частности, приводятся выдержки из писем святителя Григория Двоеслова, Папы Римского, которые были написаны в связи с прибавлением титула «Вселенский» Константинопольским Патриархом  святителем Иоанном Постником.
В рамках антиеретической борьбы с неопапизмом Фанара [1] и по той причине, что его последователи утверждают, что Патриарх Константинопольский «как Вселенский Патриарх – первый без равного (primus sine paribus)»[2], я публикую далее некоторые выдержки из наиболее важных писем Папы Римского Григория Великого Двоеслова († 604), которые были написаны в связи с прибавлением титула «Вселенский», что в то время только предпринял Патриарх Константинопольский святитель Иоанн Постник († 595).
Тогда речь шла о недопонимании, потому что представители Константинопольской Церкви воспринимали титул «Вселенский» просто как почетный титул (ведь Константинополь был столицей «Вселенной», как называли империю), т.е. это было «пустое и ничего не обозначающее слово»[3], а не такой титул, который якобы свидетельствовал бы о некоем первенстве власти и управления над всей Церковью, как того боялся Григорий Великий.
Но поскольку в наше время этот страх оправдан, так как ересь Константинопольского неопапизма распространяется подобно раковой опухоли [4], и по причине этой ереси в Церкви возникают новые и укрепляются старые расколы, тексты святителя сохраняют свою актуальность и помогут по-настоящему православным с отеческой точки зрения противостоять этому отклонению.
Эти письма Григория Великого наносят сокрушительный удар по первенству власти [5] любого епископа, который считает, что у него есть право властвовать над всей Церковью, а потому впервые были использованы православными для борьбы с первенством власти Папы Римского.
При переводе их я принимал во внимание оригинальный латинский текст писем из монументального издания Mansi[6], а также их перевод на английский язык из в равной степени серьезного издания [7].
Итак, в своем письме от 595 года к Патриарху Константинопольскому святителю Иоанну Постнику, неправильно понимая этот титул, как мы сказали, и боясь, что его собрат-епископ будет воспринимать его буквально, Григорий Великий пишет [8]:
«В то время, когда ты, брат мой, был возведен в священный сан, помнишь ли ты, какой мир и согласие церквей ты нашел? Но я не знаю, с какой смелостью и каким гордым высокомерием ты попытался ухватиться за новый титул, который сердца всех твоих братьев мог ввести в соблазн.
Я чрезвычайно удивлен этим, поскольку помню, как ты сознательно скорее уклонялся от принятия епископского сана, нежели искал его. А сейчас, когда имеешь его, то желаешь пользоваться им как будто получил его по честолюбивому желанию…Потому что на самом деле (и говоря это, я плачу и имею величайшую скорбь на сердце) приписываю своим грехам то, что сей брат мой, который получил сан епископа для того, чтобы приводить души других к смиренномудрию, до сего времени сам не смог прийти к нему; потому что тот, кто учит истине других, не согласился научить самого себя, даже когда я умоляю его об этом. 
Я молюсь, чтобы ты дошел до мысли о том, что по причине твоего безрассудного высокомерия колеблется церковный мир, а это противно благодати, что изливается на всех вместе, каковая благодать несомненно имеет силу возрастать настолько, насколько ты сам решишь. И она в самом деле увеличится намного, насколько ты будешь удерживать себя от восхищения горделивого и безумного титула: и ты покажешь соответствующее преуспеяние, если не поддашься чрезмерному возвеличиванию в ущерб своим братьям.
А потому, возлюбленный брат, всем сердцем возлюби смирение, которым можно сохранить согласие всех братьев и единство Святой Вселенской Церкви. Несомненно, апостол Павел, когда слышал говорящих: «Я Павлов»; «я Аполлосов»; «я Кифин»; «а я Христов» (1 Кор. 1:13), отнесся с крайним ужасом к рассечению Тела Христова, члены которого полагались под другие главы, говоря: «Разве Павел за вас распялся, или во имя Павлово вы крестились?» (1 Кор. 1:13).
Итак, если тогда он остерегал от подчинения членов Христовых отчасти иным главам, даже если они были самими апостолами, то, что ты скажешь Христу, Который есть Глава Вселенской Церкви в день конечного Суда, пытаясь подчинить все Его члены самому себе, присвоив себе наименование «Вселенский»?
Кому другому, вопрошаю я, предлагается подражать этим распутным титулом, как не тому, кто, презирая легионы ангелов, с которыми был связан, попытался взойти на единственную вершину, чтобы не подчиняться никому и казаться одному выше всех? Тому, кто также сказал: «Взойду на небо, выше звезд Божиих вознесу престол мой и сяду на горе́ в сонме богов, на краю севера; Взойду на высоты облачные, буду подобен Всевышнему» (Ис. 14:13-14).
Ведь, что иное есть твои братья, епископы Вселенской Церкви, как не звезды небесные, жизнь которых и красноречие сияют среди грехов и ошибок людей, как будто среди ночной тьмы? И когда этим гордым наименованием ты желаешь поставить себя выше их, и унизить их имя в сравнении с твоим, то [не говоришь ли]: «Взойду на небеса; возвеличу свой трон выше звезд небесных»?
Не все ли епископы вместе суть облака, которые изливают дождь слов проповедания и блистают светом добрых дел? И когда твое Святейшество презирает их и ставит ниже себя, то, что иное говорит, как не то, что было сказано древним врагом: «Поднимусь выше высот облаков»?[9].
Два года спустя (597 г.) он пишет императору Маврикию:
«Кто же это такой, кто, вопреки постановлениям евангельским и каноническим определениям, осмеливается присвоить себе новое наименование? Таковым бы был в действительности тот, кто, желая быть «Вселенским», уничижает остальных. Однако мы знаем, что в Константинопольской Церкви было много таких епископов, которые пали в бездну ереси и сделались не только еретиками, но даже ересиархами. 
Таков был Несторий, который допускал два лица в Иисусе Христе, посреднике между Богом и людьми. Он унизился до еврейского неверия, не признавая того, чтобы Бог мог сделаться человеком. Из вашей же среды вышел и Македоний, который отрицал божественность Святого Духа, единосущную Отцу и Сыну. Если кто-либо в такой церкви присвоит себе имя вселенского, каковым сделает себя главой всех, то выйдет, что всякий раз, когда будет падать называющий себя «Вселенским», то (упаси Боже [10]) будет падать и Вселенская Церковь.  Но да будет изглажено из сердца христиан это богохульное имя (nomen blasphemiae), которое оскорбительно для чести всех собратьев, когда оно безрассудно присваивается одним лицом»[11].
В другом своем письме к императору Григорий отмечал, что «всякий, кто именуется или желает именоваться «Вселенским иерархом», этим своим возвышением становится предтечей Антихриста, потому что высокомерием ставит себя выше всех остальных»[12].
Подобное письмо он направил и другим Патриархам Востока: Александрийскому святителю Евлогию († 607) и Антиохийскому святителю Анастасию († 599), в письме он писал следующее: «как знают Ваши досточтимые Святейшества, этот Вселенский титул был предложен собором в Халкидоне предстоятелю Апостольского престола, которым, по промыслу Божию, я служу. Но ни один мой предшественник никогда не соглашался принять этот грубый титул (profano vocabulo), поскольку, несомненно, если один патриарх называется Вселенским, то имя Патриарха в отношении других умаляется… В то время как мы не желаем принять честь, которая нам предлагалась, подумайте, как нечестиво для кого-то другого желать присвоить себе это насильственно… Поэтому да не называют Ваши Святейшества в своих посланиях кого-либо Вселенским, чтобы не отнимать от чести, надлежащей вам, предлагая другому то, что не ему не надлежит… Ибо, если это выражение допустимо к употреблению, то честь всех патриархов отрицается: и в то время, как один, которого называют “Вселенским” случайно падет в заблуждение, то не будет ни одного епископа, оставшегося в истине»[13].
В своем ответе Патриарх Александрийский святитель Евлогий «писал к нему, что, согласно его повелению, не использует более титул «вселенский» в письмах к Константинопольскому Патриарху, а самого Григория назвал «вселенским Папой»[14].
Но святитель Григорий в своем ответном письме с особой силой отверг эту любезность, написав, между прочим, следующее:
«Твоя святость также заявила, что не будет отныне использовать гордых титулов, которые происходят от корня тщеславия, письменно к некоторым лицам, и ты сам нам сообщаешь об этом, говоря: «Как вы нам повелели». Прошу тебя, избавь мой слух от этого слова «повеление», поскольку я знаю, кто я таков, и кто вы. По своему чину – вы мне собратья, а по достоинству – отцы мои… Итак, я сказал, что ни в отношении меня, ни кого-либо другого не следует писать ничего такого. И вот, в предисловии письма, которое ты мне направил, ты посчитал, что нужно использовать горделивое наименование, называя меня «Вселенским Папой». Умоляю твое Святейшество, не делай больше так… Я не почитаю за свою честь то, что, знаю, способствует утрате чести моих собратьев. Моя честь – это честь вселенской ЦерквиМоя честь – это надежный авторитет моих собратьевТогда только я буду по-настоящему почтен, когда никто не лишается чести, которая полагается другим. Потому что, если твое Святейшество называет меня «Вселенским Папой», тогда ты отказываешься от того, что свойственно тебе, поскольку предполагается, что я епископ всей вселенной. Да будут далеко от нас те слова, который внушают самодовольство и ранят милосердие»[15].
Вышеприведенные тексты Григория Великого являют собой пример серьезного обличения не только сатанинского папизма, но и любого неопапзима, который будут пытаться выносить в нашей Святой Церкви либо Папа, либо Патриарх, либо ангел с неба!
Перед лицом существующего неопапизма Константинопольского Патриархата мы вместе с Григорием Великим воскликнем: «Но эта его гордыня о чем ином свидетельствует, как не о том, что времена антихриста уже близко?» [16].
А мы, православные, со святыми в качестве наших руководителей будем противостоять предтечам антихриста и будем сохранять неискаженной переданную нам Веру наших Отцов! Да будет так.
Николай Маннис,преподаватель
__________________
[1] Смотрите: α) ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ: Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΝΕΟΠΑΠΙΚΩΝ ΦΑΝΑΡΙΩΤΩΝ (ΚΑΙ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ): http://krufo-sxoleio.blogspot.com/2018/11/blog-post_3.html , β) Η Νέα Ρώμη στα χνάρια της Παλαιάς;: https://spzh.news/gr/zashhita-very/62794-novyj-rim-v-svete-starogo-kuda-privedet-primat-vselenskogo-patriarkha , γ) Είναι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος «Οικουμενικός»;: http://krufo-sxoleio.blogspot.com/2014/07/blog-post_5.html και δ) Αίρεση του παπισμού Κωνσταντινουπόλεως: https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/26628-airesi-tou-papismou-konstantinoupoleos
[2] Primus sine paribus: Ἁπάντησις εἰς τὸ περὶ πρωτείου κείμενον τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας. Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Προύσης κ. Ἐλπιδοφόρου:
https://www.patriarchate.org/el/-/primus-sine-paribus-hapantesis-eis-to-peri-proteiou-keimenon-tou-patriarcheiou-moschas-tou-sebasmiotatou-metropolitou-prouses-k-elpidophorou
[3] Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, Το πρωτείον του επισκόπου Ρώμης, Αθήνα, 1964, σελ. 140.
[4] Возвышение «Вселенского» над всеми его собратьями-епископами было институционально оформлено и на Критском лжесоборе (см. https://www.holycouncil.org/-/rest-of-christian-world?inheritRedirect=true&redirect=%2F , §10 και 14).
[5] Единственное первенство, которое признает Церковь Христова, это абсолютно формальное первенство чести, которое, по словам Макария Анкирского, состоит в том, чтобы «предстоятельствовать, председательствовать, первым собеседовать, первым высказывать свое мнение, первым подписываться в заседаниях собора и деяниях и, в дополнение к этому, его имя первым возглашается в диптихах» (Δοσιθέου Ιεροσολύμων, Ιστορία των εν Ιεροσολύμοις πατριαρχευσάντων, Βουκουρέστι, 1715, с. 954).
[6] Sacrorum Conciliorum Nova Amplissima Collectio, Vol. 9, Florentiae, 1763.
[7] Nicene and Post-Nicene Fathers, Vol. 12, Buffalo NY, 1895.
[8] Все эти титулы и обращения, которыми по обыкновению величают церковных лиц (напр. Вселенский, Всесвятейший, Божественнейший, Блаженнейший, Высокопреосвященный, Высокопреподобный и т.д.) являются почетными титулами, не имеют буквального значения и не отражают настоящей реальности (ср. Χρ. Παπαδοπούλου, Το πρωτείον…, ό.π., σελ. 153-155).
[9] Μεγάλου Γρηγορίου, Επιστολάριον, Βιβλίον Ε΄, Επιστολή 18.
[10] Ср. Мф. 17:18.
[11] Μεγάλου Γρηγορίου, ό.π., Επιστολή 20.
[12] Μεγάλου Γρηγορίου, ό.π., Βιβλίον Ζ΄, Επιστολή 33.
[13] Μεγάλου Γρηγορίου, ό.π., Βιβλίον Ε΄, Επιστολή 43.
[14] Χρ. Παπαδοπούλου, Το πρωτείον…, ό.π., σελ. 140.
[15] Μεγάλου Γρηγορίου, ό.π., Βιβλίον Η΄, Επιστολή 30.
[16] Μεγάλου Γρηγορίου, ό.π., Βιβλίον Ε΄, Επιστολή 21 (Προς την Αυτοκράτειρα Κωνσταντίνα).





ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ποιμαντικὴ ἐπίσκεψη στὴν Ἀϊτὴ

ρχὰς Ἰανουαρίου τοῦ 2020 κατὰ τὸ ἐκκλησιαστικὸ ἡμερολόγιο, ὁ Θεοφ. Ἐπίσκοπος Πελαγονίας κ. Μάξιμος, μὲ τὸν Αἰδ. π. Δημήτριο Βέμπερ καὶ δύο λαϊκοὺς ἀπὸ τὶς Η.Π.Α. μετέβησαν γιὰ ἱεραποστολικὴ ποιμαντικὴ ἐπίσκεψη στὶς Κοινότητες τῆς Ἐκκλησίας μας στὴν νησιωτικὴ χώρα τῆς Ἀϊτῆς, στὴν Καραϊβική, στὴν Κεντρικὴ Ἀμερική, ὅπου ὁμιλεῖται ἡ γαλλικὴ γλῶσσα.
Haiti2
Κατὰ τὴν παραμονὴ στὴν Ἀϊτή, ὁ Θεοφ. Πελαγονίας κ. Μάξιμος, ὑπεύθυνος γιὰ τὴν Λατινικὴ καὶ Κεντρικὴ Ἀμερική, τέλεσε Θεῖες Λειτουργίες στοὺς τρεῖς Ναοὺς ὑπαγομένους στὴν Ἐκκλησία μας, τοῦ Ἁγίου Δωροθέου στὴν πρωτεύουσα Πόρτ-ο-Πρένς, μετὰ τοῦ Ἐφημερίου Αἰδ. π. Ἀμβροσίου, ὅπου ἑορτάσθηκαν καὶ τὰ ἅγια Θεοφάνεια, τοῦ Ἁγίου Αὐγουστἰνου στὴν πόλη Σιβαντιέρ, κοντὰ στὸ Ζακμέλ, ὅπου ὑφίσταται ἡ μεγαλύτερη καὶ πολυπληθέστερη Κοινότητα, γιὰ τὴν ὁποίαν χειροτονήθηκαν ἀπὸ τὸν Θεοφ. κ. Μάξιμο ὁ Ἐφημἐριος Αἰδ. π. Νικόλαος καὶ ὁ Διάκονος π. Λουκᾶς, καὶ τοῦ Ἁγίου Εἰρηναίου Λυῶνος, μία νέα Ἐνορία ποὺ ὑπήχθη στὴν Ἐκκλησία μας μετὰ τοῦ Ἐφημερίου Αἰδ. π. Ἀβραμίου, στὸ χωριὸ Μεϊσάντ.
 Haiti1

Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι κάθε Ἐνορία διατηρεῖ καὶ Σχολεῖο (δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο), ὅπου τὸ μάθημα τῆς Ὀρθοδόξου Κατηχήσεως κατέχει σημαίνουσα θέση. Οἱ Ἐνορίες διακρἰνονται γιὰ τὸν ἱεραποστολικὸ ζῆλο τους, οἱ Κληρικοὶ ἐργάζονται μὲ αὐταπάρνηση καὶ γενικά, παρὰ τὶς δυσμενεῖς συνθῆκες καὶ τὶς φυσικὲς καταστροφὲς κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη ἀπὸ σεισμὸ καὶ πλημμῦρες, παρατηρεῖται ἀξιόλογο ἀνορθωτικὸ ἔργο στὸν ὑλικὸ καὶ ἠθικὸ-πνευματικὸ τομέα. Ἡ δὲ ἐνίσχυση τῶν προσευχῶν καὶ ἡ κάθε ὑλικὴ προσφορὰ ὑπὲρ τῆς Ἱεραποστολῆς στὴν Ἀϊτὴ εἶναι εὐπρόσδεκτη καὶ ἀναγκαία (βλ. καὶ ΕΔΩ).

Ω! Άσωτη εσύ γενιά, πώς έχεις καταντήσει;



 Ω! Άσωτη εσύ γενιά,
 πώς έχεις καταντήσει; 
Γιατί με ξυλοκέρατα, προσπαθείς,
 η κοιλιά σου να γεμίσει;

 Ωσάν τον χοίρο κείτεσαι,
 στην λάσπη των παθών σου, 
και χαίρεσαι αντί να κλαις, 
γι’ αυτόν τον ξεπεσμό σου!
Σε έβαλε ο διάβολος,
 τα πάθη σου να βόσκεις, 
πεσμένος εις τα τέσσερα, 
το χάλι να μην νοιώθεις. 

Σε είχα βασιλόπουλο, 
μέσα στην αγκαλιά Μου, 
μέσα σε άπειρα αγαθά,
 να ευφραίνεσαι κοντά Μου, 
μέσα στην προστασία Μου 
και στην βοήθειά Μου. 

Μα όλα αυτά τα πέταξες 
κι έφυγες μακρυά Μου, 
και αλλοίμονο σου δύστυχο,
 σε κλαίει η καρδιά Μου. 

Είμαι Πατέρας στοργικός,
 σε πονάει η καρδιά Μου,
 κι ας έφυγες, κι ας ξέπεσες, 
Εγώ πάντα θα καρτερώ
 να ΄ρθείς πάλι κοντά Μου.

 Βιάσου παιδάκι Μου καλό, 
να βρεις τον εαυτό σου, 
ποιος ήσουν; Πού κατάντησες; 
Βιάσου για να σκεφθείς 
και αμέσως εις μετάνοιαν 
παιδί Μου για να ΄ρθείς. 

Κι Εγώ την πρώτη την στολή, 
στο χέρι θα κρατώ, 
πάλι να στην φορέσω, 
παιδί Μου αγαπητό, 
για σένα Εγώ θα θύσω, 
μόσχο τον σιτευτό.

Μιλώ ο Τρισυπόστατος
 και Άγιος Θεός, 
όμως για σε παιδί Μου, 
Πατέρας στοργικός. 

Να μην ξεχάσεις 
ότι σε αγαπώ, 
για σένα νε ανέβηκα 
επάνω στον Σταυρό. 

Να σε ελευθερώσω, 
από τα δεσμά του εχθρού,
που ήσουν εσύ δέσμιος
 του μοχθηρού εχθρού. 

Σε ήθελα ελεύθερο 
παιδί Μου αγαπημένο, 
και όχι εις τον τρισκατάρατο
 να είσαι σκλαβωμένο. 

Δεν βλέπεις πόσο σε μισεί, 
θέλει να σε εξοντώσει
 και όλα τα μέσα χρησιμοποιεί, 
αυτό να κατορθώσει; 

Σαν την αράχνη γύρω σου,  
υφαίνει τον ιστό του 
και γίνεσαι υποχείριο
 στον άσπονδο εχθρό σου.

 Σε τύλιξε ταλαίπωρο, 
στα δίχτυα του σφιχτά,
να μην μπορείς να πάρεις
 ούτε ανάσα πια. 

Δεν θέλει να υπάρχεις, 
δεν θέλει για να ζεις, 
να σε εξαφανίσει 
από προσώπου γης. 

Ο μόνος ο σκοπός του
 και η επιδίωξή του 
η σατανική
 και θέλει αυτό να γίνει, 
όσο πιο οδυνηρά μπορεί

. Και συ ακόμα πείθεσαι 
στα ψεύτικά του λόγια,
 ενώ αυτός για σένανε,
 ετοιμάζει μοιρολόγια.

ΣΕΙΣΜΟΥΣ, ΛΟΙΜΟΥΣ και ΣΚΟΤΩΜΟΥΣ,
 αυτός κατασκευάζει, 
τα φονικά τα όπλα του, 
για σας τα ετοιμάζει.

 Έχει εις την υπηρεσία του,
 πολλούς ανθρωποδαιμόνους, 
που ξεπερνούν σε μίσος και κακία, 
και τους ίδιους τους δαιμόνους. 

Νύχτα και ημέρα εργάζονται, 
χωρίς να κουραστούνε, 
όσο γίνεται πιο φονικά, 
διά την ανθρωπότητα, 
όπλα αυτοί να βρούνε. 

Νομίζουν πως αυτοί θα ξεφύγουνε, 
πως οι ίδιοι θα σωθούνε, 
μα και στου βοδιού το κέρατο 
να πάνε και να μπούνε, 
την ΘΕΙΑ ΟΡΓΗ  ΜΟΥ ΑΜΕΙΛΙΚΤΗ , 
όλοι αυτοί θα δούνε.

Γι’ αυτό σας λέω γρήγορα, 
βιαστείτε, εσπευσμένως, 
πάρτε οδόν του γυρισμού 
κι Εγώ θα σας προσμένω.

 Όσο χαμηλά κι αν πέσατε, 
όσο κι αν λερωθήκατε, 
θα σας λευκάνω τέκνα Μου, 
αν θα μετανοήσετε. 

Βιαστείτε γιατί τέλειωσε, 
σας λέω ο καιρός, 
σε λίγο θα αρχίσει 
θρήνος και κοπετός 
και θάχει τελειώσει 
της μετανοίας ο καιρός. 

Και όσους είναι μακρυά Μου, 
θα τους θερίσει θάνατος φριχτός.

Σειρήνα του κινδύνου 
ηχεί σπαραχτικά, 
γιατί δεν την ακούτε 
δύστυχα εσείς παιδιά; 

Ηχεί για το καλό σας, 
σας προειδοποιεί, 
πως έρχεται εναντίον σας 
ολική καταστροφή. 

Η πονεμένη είναι η φωνή 
του Πλάστου και Δημιουργού,
 που εναγωνίως σας καλεί 
την ύστατη στιγμή, 
μήπως κανείς ξυπνήσει 
και τρέξει να σωθεί, 
στην αγκαλιά του Πλάστη 
Ιησού του Λυτρωτή.

 Γένοιτο, αμήν και δόξα και τιμή 
εις την Τριαδική Αρχή,
 που ακόμα μας ανέχεται
 και να μας σώσει προσπαθεί.