Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2020
«Απαράδεκτη η αποσιώπηση του κινδύνου από τους πιστούς»
Ο μητροπολίτης Νιγηρίας κ. Αλέξανδρος, που νόσησε από κορωνοϊό, μιλάει στην «Κ» για την ευθύνη των κληρικών
Στο αεροδρόμιο του Λάγος, λίγο προτού επιβιβαστεί στο αεροπλάνο με προορισμό την Αθήνα, ο ελληνορθόδοξος μητροπολίτης Νιγηρίας κ. Αλέξανδρος διαγνώστηκε θετικός στον κορωνοϊό. «Μπήκα σε κατ’ οίκον (αυτο)περιορισμό επί δεκατέσσερις ημέρες. Πρέπει να πω ότι τρόμαξα. Ο,τι θέλετε πείτε μου, αλλά είμαστε άνθρωποι και κάποιος φόβος όλο και θα περάσει από το μεδούλι μας», λέει στην «Κ».
Ορισμένοι εκ των συνεργατών του τον συμβούλευσαν να το αποσιωπήσει, ώστε να μη σκανδαλιστούν οι πιστοί. Μην τυχόν και αναρωτηθούν «τι άγιος είναι ο αρχιεπίσκοπός μας αφού κόλλησε τον ιό;» Οχι μόνον το απέρριψε ασυζητητί, αλλά το «ανέβασε» και στο Facebook, ώστε να ενημερώσει ότι μπορεί ως ασυμπτωματικός να είχε μεταδώσει τον ιό.
Ηταν αναπόφευκτο να τον ρωτήσουμε για τη στάση μερικών εν Ελλάδι ιεραρχών, οι οποίοι έκαναν τα πάντα για να κρύψουν ότι προσβλήθηκαν από την COVID-19, αλλά και για τις απόψεις «μερίδας ακραίων» γύρω από το κλείσιμο των ναών. Μίλησε με σκληρά λόγια τόσο στην «Κ» όσο και σε μια διαδικτυακή συζήτηση που οργάνωσε το Κέντρο Οικουμενικών, Ιεραποστολικών και Περιβαλλοντικών Μελετών με θέμα «Εκκλησία και πανδημία, εννιά μήνες μετά». «Λυπήθηκα για όλους που δεν θέλησαν να γνωστοποιήσουν ότι βρέθηκαν θετικοί. Κάποιοι βρέθηκαν σε δύσκολη θέση ή και πέθαναν κιόλας. Αυτό είναι απαράδεκτο».
«Η “άλλη πλευρά”»
Οσο για τη γενικότερη συζήτηση περί του δήθεν απρόσβλητου από τον ιό στο εσωτερικό των ναών και κατά το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, τόνισε: «Πρέπει να απαντήσει η “άλλη πλευρά”, εκείνη που βλέπει διωγμούς, κατακόμβες, που θέλει να βουτήξουμε το λάβαρο της Αγίας Λαύρας και να βγούμε στους δρόμους, σε μια πάρα πολύ απλή και αγαθή ερώτηση: μέσα στην εκκλησία η κτηστότητα (σ.σ.: ο γήινος, ο ανθρώπινος χαρακτήρας) καταργείται; Αναιρείται; Εχω την αίσθηση πως όχι. Γιατί αν αναιρείται, τότε δεν θα έπρεπε κανένας από εμάς να πεθαίνει. Θα έπρεπε εκατομμύρια άνθρωποι από συστάσεως της Θείας Ευχαριστίας να είχαν παραμείνει ζωντανοί. Και όμως μπαίνουμε, λειτουργούμε, μεταλαμβάνουμε, ξέρουμε ότι μεταλαμβάνουμε σώμα και αίμα Χριστού, όχι κάτι συμβολικό, αλλά ουσιαστικό.
»Αλλά ξέρουμε και κάτι άλλο, το οποίο, ωστόσο, στο πλαίσιο του θρησκευτικού αναλφαβητισμού που επικρατεί, διαφεύγει από τους περισσότερους: ότι το φάρμακο της αθανασίας και όλα αυτά που γνωρίζουμε έχουν εσχατολογική έννοια. Μήπως έχουμε καθήκον να εξηγήσουμε περισσότερα πράγματα, λόγω θρησκευτικού αναλφαβητισμού, στους απλούς ανθρώπους; Στους ιερωμένους, μηδέ και επισκόπων εξαιρουμένων; Μήπως η θεολογική τους κατάρτιση είναι ελλιπής; Μήπως πρέπει να ξανακαθίσουμε στα θρανία πρώτα και καλύτερα οι επίσκοποι;
»Εγώ δεν είχα κανένα απολύτως πρόβλημα να προχωρήσω κάποια πράγματα τα οποία ίσως στην Ελλάδα να μην τα αποδέχονταν. Με αφήνει αδιάφορο, διότι εκείνο που με κάλυψε ήταν όχι μόνον η ανθρώπινη συνείδησή μου, αλλά και η ίδια η θέση του Οικουμενικού Πατριάρχη να γίνουν απολύτως σεβαστοί οι κατά τόπους νόμοι και τα πάντα όσα πρέπει για να προστατευθεί η δημόσια υγεία. Αυτό τα λέει όλα και αφήνει στη διακριτική ευχέρεια των κατά τόπους επισκόπων να φροντίσουμε για το πώς θα διαχειριστούμε τις ακολουθίες».
Ενα από αυτά στα οποία πρωτοτύπησε ο μητροπολίτης Νιγηρίας ήταν και η λήψη της Θείας Κοινωνίας. «Δεν υπάρχει εκκλησία χωρίς το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Εχω τη βεβαιότητα ότι κανείς απ’ όσους θεώρησαν ότι πιθανόν θα πρέπει να αλλάξει, έστω περιοδικά αυτή την εποχή, ο τρόπος μετάδοσης της Θείας Ευχαριστίας δεν αμφισβήτησε ούτε το μυστήριο, ούτε την ιερότητά του, ούτε τη θεολογική του ερμηνεία. Για το μέσο μετάδοσης έγινε η συζήτηση. Εγώ επέλεξα τη μέθοδο της έκχυσης της Θείας Κοινωνίας στο στόμα των πιστών με το κοχλιάριο και θεωρώ ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση για εμάς εκεί λειτούργησε. Εριχναν οι ιερείς τη μεταλαβιά με το κουταλάκι χωρίς να το ακουμπάνε στο στόμα. Σε άλλα μέρη, όπως στη Γερμανία, ο επίσκοπος έκανε εμβάπτιση στο ψωμί, το απέθετε σε ένα πιάτο μπροστά και το έπαιρνε ο πιστός με τα χέρια του. Τον κατηγόρησαν γι’ αυτό, όπως μπορεί να κατηγορήσουν κι εμένα. Με αφήνει αδιάφορο, γιατί κάθε εκκλησία κοιτάζει πώς θα προστατεύσει το δικό της ποίμνιο. Δεν υπάρχουν υπερεπίσκοποι που κρίνουν τους πάντες και τα πάντα».
Στα 32 χρόνια ιεραποστολής του στην Αφρική, ο νυν μητροπολίτης Νιγηρίας χρειάστηκε να διαχειριστεί, εκτός από την τρέχουσα πανδημία της COVID-19, και την επιδημία του Εμπολα.
«Ο Εμπολα ήταν φοβερό πράγμα. Μέσα σε τρεις-τέσσερις ημέρες σε διαλύει, τρέχει αίμα από παντού, δεν υπάρχει περίπτωση να επιβιώσεις. Φοβηθήκαμε. Ευτυχώς έγινε εγκαίρως ο εντοπισμός με ιχνηλασίες από τις Αρχές. Εξαφανίστηκε ο κόσμος από τις εκκλησίες εκείνη την εποχή. Θυμάμαι ότι πέθανε ένα διακεκριμένο μέλος της ελληνικής κοινότητας, μια γιατρός Ελληνίδα. Στην κηδεία της παρευρέθησαν υπό αυστηρά μέτρα, εκτός από τους ελάχιστους συγγενείς, μόνο τρεις-τέσσερις Ελληνες. Ο κόσμος είχε φοβηθεί πάρα πολύ. Προσπαθήσαμε να τους ενημερώσουμε και τότε και τώρα για το πώς πρέπει να συμπεριφέρονται με βάση τις κυβερνητικές οδηγίες. Τώρα, από τον Μάρτιο που κλείσαμε τις εκκλησίες, ο καθεδρικός ναός του Λάγος έκανε διαδικτυακή ζωντανή μετάδοση της Θείας Λειτουργίας, λειτουργούσα κι εγώ. Δεν υπήρξε Κυριακή που να τους αφήσουμε δίχως Θεία Λειτουργία».
– Φοβήθηκε περισσότερο τον Εμπολα ή την COVID-19 ο κόσμος στην Αφρική;
– Ο Εμπολα δεν ακούμπησε πολλές περιοχές της Νιγηρίας. Στην Αφρική λατρεύονται οι θεωρίες συνωμοσίας, τις οποίες ο κόσμος «καταπίνει». Υπάρχει, δυστυχώς, μια λαθεμένη αντίληψη με επίδραση από τους προτεστάντες, ότι από τη στιγμή που πιστεύεις στον Θεό τίποτα δεν μπορεί να σου συμβεί, που είναι πρόκληση και βλασφημία. Προκαλείς τον ίδιο τον Θεό. Δηλαδή, όταν είσαι καλός και πιστός χριστιανός, δεν θα αρρωστήσεις, δεν θα πεθάνεις, πράγματα εκτός πραγματικότητας, εκτός Ευαγγελίου, Θεολογίας, έξω απ’ όλα. Κυκλοφορούν πολλές τέτοιες θεωρίες, που έκαναν τον κόσμο να μη φοβάται.
Μετά, είναι ο συνωστισμός. Η δομή της κοινωνίας είναι εντελώς διαφορετική απ’ ό,τι στην Ελλάδα. Υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που ζουν με το καθημερινό εμπόριο και συναλλάσσονται καθημερινά μεταξύ τους, αλλιώς δεν θα μπορούν να φάνε το βράδυ.
– Πώς εξηγείται ότι δεν θερίζει η επιδημία;
– Υπάρχει η άποψη ότι στην Αφρική δεν έχουν γίνει σωστά και εκτεταμένα τα τεστ σε σχέση με τον πληθυσμό και άρα δεν έχουμε πραγματική εικόνα. Κυκλοφορούν έτσι διάφορες θεωρίες για τη θνησιμότητα. Η μία απάντηση, λοιπόν, θα μπορούσε να είναι τα τεστ. Το δεύτερο που διαβάζουμε, και προέρχεται από ανεξάρτητες πηγές, είναι ότι υπάρχει πιο ισχυρό αμυντικό ανοσοποιητικό σύστημα στον οργανισμό των ανθρώπων. Λένε ότι οφείλεται στα φάρμακα που καταναλώνουν για την ελονοσία και τα οποία κάποια στιγμή ενισχύουν την άμυνα· δεν ξέρω τι να πω. Αλλά εάν δει κανείς τον παγκόσμιο κορωνοχάρτη, θα παρατηρήσει ότι στην υποσαχάρια περιοχή τα κόκκινα σημάδια είναι πολύ λίγα σε σύγκριση με τον υπόλοιπο κόσμο.
Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς: Κανένας δεν εξαναγκάζεται «διά της βίας» να ζήσει «δίκαιη και άγια» ζωή!
Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς (1894-1979).
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Με τον θεανθρώπινο αγώνα Του στη γη, για τη σωτηρία του ανθρώπινου γένους, ο Κύριος Ιησούς Χριστός «ευλογήσας εν πάση ευλογία πνευματική», πραγματοποίησε αυτό το οποίο υπήρχε σαν σχέδιο Θεού στην «Τρισήλια Θεότητα», για το ανθρώπινο γένος, πριν από τη δημιουργία του κόσμου.
Η σωτηρία, την οποία εμείς οι χριστιανοί αποκτούμε με τον Σωτήρα Χριστό, είναι κυρίως η πραγματοποίηση της προαιώνιας σκέψης του Θεού για μας, «γιατί μας εξέλεξε εν Αιτώ πριν από την ύπαρξη του κόσμου», εξέλεξε το ανθρώπινο γένος σαν «ολότητα» και εμάς τους χριστιανούς σαν «επιμέρους», προβλέποντας ότι, με την πίστη και την αγάπη θα δεχθούμε τον Σωτήρα Χριστό και την σωτηρία που μας πρόσφερε.
Η εκλογή σ’ αυτή την περίπτωση δεν σημαίνει τον προορισμό του Θεού (για τον άνθρωπο), αλλά μόνο την πρόγνωση του Θεού, την πρόβλεψή του σαν Θεού, πως ανταποκρίνονται οι άνθρωποι προς τον Σωτήρα Χριστό και την σωτηρία που Αυτός χαρίζει.
Ο φιλάνθρωπος Σωτήρας προσφέρει την σωτηρία σε όλους τους ανθρώπους, αλλά την δέχονται μόνο ορισμένοι απ’ αυτούς.
Την αποδέχονται μόνο εκείνοι που αποφασίζουν να ζήσουν «εν Χριστώ», να ζήσουν απέναντι του Χριστού «άγια» και «άμωμη» ζωή.
Και τέτοια ζωή βιώνεται μόνο με το Άγιο Πνεύμα και «εν Αγίω Πνεύματι», με την βοήθεια των αγίων μυστηρίων και των αγίων αρετών, οι οποίες πηγάζουν «εκ των αγίων μυστηρίων».
Τέτοια ζωή «λίγο έως πολύ» ζουν, «βιώνουν» οι χριστιανοί, ανάλογα με τους αγώνες και τις προσπάθειες που καταβάλλει ο καθένας απ’ αυτούς.
Γιατί κανένας δεν εξαναγκάζεται «διά της βίας» να ζήσει «δίκαιη και άγια» ζωή.
Ολόκληρη η ζωή αυτή είναι στηριγμένη στην ελεύθερη θέληση και προσπάθεια του ανθρώπου, στον καλοπροαίρετο αγώνα του.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, «Προς Εφεσίους επιστολή» των εκδόσεων Ρηγόπουλος.
ΠΕΡΙ ΕΜΒΟΛΙΩΝ.... (Β΄ ΜΕΡΟΣ)
ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ ''ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ'': Κρατήστε την τελευταία φώτο άνωθεν. Πως το έγραψε προ ημερών ο άλλος για τα εμβόλια;
Απ΄ ότι φαίνεται το ''Χάραγμα'' το έχουν λάβει οι πάντες (όπως ανωτέρω) εδώ και περίπου 80 έτη..... Φυσικά δεν εννοούμε - ή αν θέλετε ''προτρέπουμε'' - να πάει ο κόσμος να κάνει το εμβόλιο σήμερα. Άλλες θεωρίες - ερμηνείες κτυπάμε, και μόνο βλαμμένος εις το μυαλό δεν μπορεί να το εννοήσει αυτό...
Εκοιμήθη ο Ιεροκήρυκας Αρχιμ. Αυγουστίνος Μύρου
Εκοιμήθη ο Ιεροκήρυκας Αρχιμ. Αυγουστίνος Μύρου
Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη
Ἀναχώρησε για τούς Οὐρανούς σήμερα, 28 Δεκεμβρίου, στις 5.30 τό πρωί, ὁ ἱεροκήρυκας τῆς ἱ. Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης Ἀρχιμ. Αὐγουστῖνος Μύρου.
Κτυπήθηκε ἀπό τον κορωνοϊό καί παρέμεινε γιά πολλές μέρες στό Ἱπποκράτειο Νοσοκομεῖο Θεσσαλονίκης, στή ΜΕΘ.
Οἱ πνεύμονές του, πού ἀνέπνεαν τον καθαρό ἀέρα τῶν Πιερίων ὀρέων, δέν ἄντεξαν στήν προσβολή τοῦ θανατηφόρου ἰοῦ. Κλείδωσε τό ὡραῖο του μοναστήρι στό Παλαιογράτσανο Βελβεντοῦ καί ἀναχώρησε γιά τό Νοσοκομεῖο.
Γιά τόν ἁγνό πρεσβύτερο, ὁ πόνος τοῦ Νοσοκομείου ἔγινε ὁ προθάλαμος τῆς χαρᾶς τοῦ Παραδείσου. Τό κλειδί τοῦ Μοναστηριοῦ του ἄλλοι θά τό χειριστοῦν πλέον. Ἐκεῖνος συνάντησε τόν ἄγγελό του, πού τοῦ πρόσφερε τό κλειδί τῆς Οὐράνιας Βασιλείας.
Ὁ Αὐγουστῖνος Μύρου κυριολεκτικά ἦταν ὁ πρωτεύων ἐν πᾶσι. Ἀπό μικρό παιδί ἀρίστευε. Πρῶτος στό Δημοτικό, πρῶτος στό Γυμνάσιο. Πρῶτος εἰσῆλθε στή Θεολογική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Ἀριστοῦχος ἐξῆλθε.
Γεννημένος τό 1952 ἀπό εὐσεβεῖς γονεῖς, τόν ἱερέα Γεώργιο καί τή Σταυρούλα. Ἀναθρεμμένος ἀπό 12 ἐτῶν ἀπό το λόγο τοῦ φλογεροῦ ἱεροκήρυκος π. Αὐγουστίνου Καντιώτου (μετέπειτα Μητροπολίτου Φλωρίνης). Σπουδαγμένος μέσα σέ Οἰκοτροφεῖα Ἱεραποστολικῶν Ἀδελφοτήτων.
Βαπτισμένος στά νάματα τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ἐνισχυόμενος ἀπό τή συνεχῆ προσευχή. Ἀναδείχτηκε χαρισματικός κληρικός. Στό κήρυγμα ὑπῆρξε μελίρρυτος.
Στό ἔργο τῆς ἐξομολογήσεως διακριτικός,ζηλωτής καί ἀκούραστος. Δέν εἶναι ὑπερβολή νά ποῦμε, ὅτι χιλιάδες ἀναπαύονταν στό πετραχήλι του.
Στό θεολογικό λόγο ἦταν φωτισμένος. Στήν ἀντιαιρετική δρᾶσι ἦταν δυνατός. Στή ζωή του πολύ προσεκτικός. Στήν ἀγάπη καταπληκτικός.
Στή νεότητά του ἐκδηλώθηκε καί το χάρισμα τοῦ πρωταγωνιστῆ στό χριστιανικό θέατρο. Τελικά σέ δύο θέατρα ἀναδείχτηκε ἀληθινός θεατής.
Τό ἕνα τό ὑπερθέαμα τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ὅσο λίγοι τήν ἀγάπησε, την μελέτησε, κυριολεκτικά τήν ρούφηξε, τήν μετέδωσε, τήν ἐφάρμοσε στό βίο του, τήν ἀποδελτίωσε.
Τό ἄλλο θέατρο εἶναι αὐτό πού ἀνοίχτηκε μπροστά του τώρα. Ἡ αὐγή τῆς ἀναχωρήσεώς του ἀπό τόν κόσμο τοῦτο εἶναι ἡ ροδαυγή τοῦ οὐρανίου θεάματος. Σύρθηκε τό παραπέτασμα τοῦ φθαρτοῦ και ταλαιπωρημένου σαρκίου του καί ἄνοιξε ἡ αὐλαία τῶν Οὐρανίων πραγμάτων.
Τώρα ἄγγελοι πῆραν τον καλό μας Αὐγουστῖνο καί ἀφοῦ τόν ἔφεραν στό θρόνο τῆς θείας Μεγαλειότητος, τοῦ ἔδειξαν καί τά ἀγαπημένα του πρόσωπα, τόν ἀδελφό του, τόν ἁγνό Κωστάκη, πού ἔφυγε σέ ἡλικία 18 ἐτῶν, τή μητέρα του, την εὐλαβῆ κυρά Σταυρούλα, τον πατέρα του, τόν σεβάσμιο πατέρα του, τον παπά Γιώργη, τούς δασκάλους του Νικόλαο Σωτηρόπουλο καί Στέργιο Σάκκο, τό πνευματικό του ἴνδαλμα, τόν πατέρα Αὐγουστῖνο Καντιώτη.
Γιά τόν ἁγιοπρεπῆ ἱερομόναχο Αὐγουστῖνο Μύρου ἁρμόζει ὁ λόγος τῆς Ἀποκαλύψεως: «Ὁ νικῶν οὗτος περιβαλεῖται ἐν ἱματίοις λευκοῖς, καί οὐ μή ἐξαλείψω τό ὄνομα αὐτοῦ ἐνώπιον τοῦ πατρός μου καί ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων αὐτοῦ» (Ἀποκ. γ΄ 5).