Παρ’ όλη την εξωτερική, όμως, ειρήνη που βασίλευε στον κόσμο και την Παλαιστίνη ειδικότερα, ο λαός της υπαίθρου είχε περιέλθει σε κατάσταση οικονομικής ανέχειας και κοινωνικής περιθωριοποίησης. Προσδοκούσε, λοιπόν, όσο ποτέ την έλευση του Μεσσία που προανεκήρυξαν οι προφήτες, προκειμένου να απαλλαγεί από το βάρος των χρεών και των ενοχών, που του είχε «επιβάλει» η πολιτική και θρησκευτική ηγεσία.
Στον Ιουδαϊσμό των χρόνων του Ιησού υπήρχαν αποκαλυπτικοί συγγραφείς, οι οποίοι οραματίζονταν την έλευση μιας καινούργιας εποχής χωρίς τη χρήση βίας, προφήτες, οι οποίοι, αν και υπέρμαχοι της μη βίας, επιχειρούσαν με τη φυγή από την πόλη στην έρημο να επαναλάβουν μαγικά και ομοιοπαθητικά τα επιτεύγματα του Μωυσή και του Ιησού του Ναυή, Μεσσίες οι οποίοι χρησιμοποιούσαν βία για να αποτινάξουν τον ρωμαϊκό ζυγό επικαλούμενοι παράλληλα την επουράνια συνδρομή, και οι ονομαζόμενοι από τους Ρωμαίους «ληστές»/αντάρτες, οι Ζηλωτές οι οποίοι ζούσαν στις σπηλιές, που είχε καταφύγει κάποτε και ο Δαβίδ, και εμπιστεύονταν μόνο τα όπλα τους, νομιμοποιώντας τη βία. Υπήρχαν και εκείνοι που προσπαθούσαν μαζικά να ικανοποιήσουν τα αιτήματά τους χωρίς τη χρήση βίας. Παρ’ όλη τη διαφορετικότητα των εσχατολογικών οραμάτων και του τρόπου πραγματοποιήσεώς τους, τα κοινά χαρακτηριστικά της μεσσιανικής βασιλείας και αναμονής τα μεσοϊουδαϊκά χρόνια ήταν τα εξής:
1) Ο Μεσσίας θεωρούνταν ότι θα ήταν άνθρωπος, ο οποίος, χρησιμοποιώντας ειρηνικά ή βίαια μέσα, θα παλινόρθωνε το κράτος του Ισραήλ. Σύμφωνα με τον Ιουδαίο Τρύφωνα ο Μεσσίας θα γεννηθεί ως άνθρωπος εξ ανθρώπων (Ιουστ. Διάλ. 67,2).
2) Η κυριαρχία του Μεσσία αναμενόταν ότι θα ήταν εγκόσμια. Μόνο από το Δ΄ Ενώχ (7, 26-33· πρβλ. συρ. Βαρούχ 29, 5 κε.) η βασιλεία αυτή θεωρήθηκε ως μια μεταβατική και περιορισμένη κυριαρχία διάρκειας τετρακοσίων χρόνων. Στον καινούργιο αιώνα η φυσιογνωμία του Μεσσία δε διαδραματίζει κανένα απολύτως ρόλο.
3) Η μεσσιανική βασιλεία είχε κατεξοχήν εθνικό χαρακτήρα, καθότι πρωτεύουσα θέση σε αυτή κατείχε ο ιουδαϊκός λαός, η ανασυγκρότηση των δώδεκα φυλών και ο δοξασμός ιδιαίτερα της μερίδας εκείνης που σφετεριζόταν για τον εαυτό της τον τίτλο του εκλεκτού λείμματος.
Η απελευθέρωση όμως που επαγγέλλεται ο Μεσσίας δεν είναι από τον ξενικό ζυγό (Ψ. Σολ. 17), όπως συνέβη με το Μωυσή και ιδίως με τον εξολοθρευτή των αλλοεθνών Ιησού του Ναυή, αλλά από τις αμαρτίες. Αυτή μάλιστα η σωτηρία, που κομίζει ο Μεσσίας ήδη από την Ιστορία της γέννησης, δεν επιτελείται μέσω των σφαγών των αλλοεθνών, αλλά διά του μεσσιανικού πάθους και της θυσίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου