Τὶς παραμονὲς τῆς
γέννησης τοῦ Ἰησοῦ ὁ Ἰουδαϊσμός, παρ’ ὅλη τὴν ἑνότητα τῆς αὐτοκρατορίας κάτω ἀπὸ
τὴν ἡγεσία τοῦ Ὀκταβιανοῦ Αὐγούστου ἀλλὰ καὶ αὐτὴν τῆς Ἰουδαίας ὑπὸ τὸ σκῆπτρο
τοῦ Ἡρώδη τοῦ Μεγάλου, ἦταν ἐξωτερικὰ καὶ ἐσωτερικὰ διασπασμένος. Ἐξωτερικὰ ἦταν
κομματιασμένος σὲ πολλὲς αἱρέσεις. Καθεμιά, ὅμως, ἀπὸ αὐτὲς τὶς αἱρέσεις ἑρμήνευε
διαφορετικά το Νόμο καὶ εἶχε τὸ δικό της ἐσχατολογικὸ ὅραμα. Συνδετικὸς κρίκος ὅλων
αὐτῶν τῶν τάσεων ἦταν ἡ καθολικὴ παραδοχὴ τοῦ Νόμου/τῆς Τορᾶ καὶ τοῦ Ναοῦ.
Καθολική, ἐπίσης, ἦταν ἡ ἀναμονὴ τῆς Βασιλείας, ἀφοῦ πρῶτα προηγηθεῖ ἡ κρίση τῶν
ἐθνῶν καὶ ὁ ἀφανισμὸς ὅλων των ἀσεβῶν.
Αὐτὸ ποὺ προκαλοῦσε ἰδίως στὸν ἁπλὸ λαὸ ἐσωτερικὴ διάσπαση ἦταν ὅτι ὅλες αὐτὲς οἱ μερίδες διεκδικοῦσαν γιὰ τὸν ἑαυτὸ τοὺς τὰ προνόμια τοῦ ἐκλεκτοῦ λείμματος καὶ μονοπωλοῦσαν τὴ σωτηρία ἀπὸ τὴν ἐσχατολογικὴ κρίση. Διακήρυσσαν ὅτι μόνο μὲ τὴν εἴσοδο τῶν ἀνθρώπων στὸν κύκλο τους θὰ μποροῦσαν νὰ σωθοῦν ἀπὸ τὴν ἐπικείμενη καταστροφή. Ὅσοι δὲν ἀνῆκαν στὴ συγκεκριμένη μερίδα καὶ ἀδυνατοῦσαν, εἴτε λόγω ἀμάθειας εἴτε γιὰ λόγους κοινωνικοὺς ἢ οἰκονομικοὺς νὰ τηρήσουν μὲ ἀκρίβεια τὴν Τορὰ (πρβλ. Ἰω. 7, 49), θεωροῦνταν ἀσεβεῖς καὶ ἀκάθαρτοι, ποὺ ἦταν καταδικασμένοι νὰ ριχτοῦν στὴ γέεννα τοῦ πυρός. Τὸ αἴτημα, συνεπῶς, γιὰ σωτηρία ἀπὸ τὴν πολιτική, κοινωνικὴ καὶ ψυχολογικὴ πίεση ἦταν ἔντονο καὶ ἐπιτακτικό. Αὐτὴ ἡ σωτηρία, ἔστω καὶ ἂν ἀπὸ μερικοὺς ἐννοοῦνταν ὡς ἀπαλλαγῆ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἀπὸ ὅλους θεωροῦνταν ὡς ἐθνικὴ παλιγγενεσία. Σὲ αὐτὴ τὴν παλιγγενεσία, ἀπὸ τοὺς περισσότερους ἰουδαϊκοὺς κύκλους ἀναμενόταν ὅτι σημαντικὸ ρόλο θὰ παίξει ὁ Μεσσίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου