Η πραγματοποίηση αυτού του στόχου, της εξόδου δηλαδή από την «Αίγυπτο» του ατομικού και εθνικού εγώ επιτυγχάνεται με τη μετάνοια. Όταν κάποιοι πληροφόρησαν τον Ιησού ότι ο Πιλάτος σφαγίασε Γαλιλαίους αγωνιστές της εθνικής αντίστασης, αναμειγνύοντας το αίμα τους με το αίμα των θυσιών τους, εκείνος ούτε τους κατηγόρησε ως αμαρτωλούς, όπως κατά παράδοξο τρόπο φαίνεται από το λόγιο του Ιησού έκανε η πλειονότητα των ακροατών ούτε τους εξύμνησε ως πατριώτες, όπως θα ανέμενε κανείς, εάν ήταν οπαδός του ζηλωτικού κινήματος. Χρησιμοποίησε απλώς τη θυσία τους ως παράδειγμα απώλειας των αμετανόητων: Παρῆσαν δέ τινες ἐν αὐτῷ τῷ καιρῷ ἀπαγγέλλοντες αὐτῷ περὶ τῶν Γαλιλαίων ὧν τὸ αἷμα Πιλᾶτος ἔμιξεν μετὰ τῶν θυσιῶν αὐτῶν. καὶ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς͵ Δοκεῖτε ὅτι οἱ Γαλιλαῖοι οὗτοι ἁμαρτωλοὶ παρὰ πάντας τοὺς Γαλιλαίους ἐγένοντο͵ ὅτι ταῦτα πεπόνθασιν; οὐχί͵ λέγω ὑμῖν͵ ἀλλ΄ ἐὰν μὴ μετανοῆτε πάντες ὁμοίως ἀπολεῖσθε. ἢ ἐκεῖνοι οἱ δέκα ὀκτὼ ἐφ΄ οὓς ἔπεσεν ὁ πύργος ἐν τῷ Σιλωὰμ καὶ ἀπέκτεινεν αὐτούς͵ δοκεῖτε ὅτι αὐτοὶ ὀφειλέται ἐγένοντο παρὰ πάντας τοὺς ἀνθρώπους τοὺς κατοικοῦντας Ἰερουσαλήμ; οὐχί͵ λέγω ὑμῖν͵ ἀλλ΄ ἐὰν μὴ μετανοῆτε πάντες ὡσαύτως ἀπολεῖσθε (Λκ. 13, 1-5). Στην πρόσκληση και πρόκληση μετάνοιας του Ιησού τελικά, όπως με πλαστικότητα περιγράφει η παραβολή του ασώτου υιού (Λκ. 15, 11-32), ανταποκρίνονται τα έθνη, αλλά και στα «ακάθαρτα» μέλη εκείνα του εκλεκτού λαού που συνεργάζονταν με τους κατακτητές, οι τελώνες και οι αμαρτωλοί, όπως ο Ζακχαίος (Λκ. 19, 1-10).
Η πραγματοποίηση της εντολής της αγάπης προς τον άλλον, ο βιασμός του εαυτού και η μετάνοια, ως επιστροφή (εβρ. schuwu) του ανθρώπου στην πατρική εστία και στο αρχέγονο βασιλικό του αξίωμα, όπως αποδεικνύει και η συνέχεια του Ευαγγελίου του Ιησού στο Μκ. 1, 15, δε συνδέεται από τον Ιησού με τη ριζοσπαστική ερμηνεία και εφαρμογή των διατάξεων της Τορά, αλλά με την προσήλωση του ανθρώπου στο πρόσωπό Του και την αποδοχή της πρόσκλησής Του ἀκολούθει μοι. Η ανατολή της βασιλείας συνδέεται από τον Ι. Χριστό με τη δική Του παρουσία, δράση και ιδίως τη θυσία. Η θέση που λαμβάνει κανείς στο πρόσωπό του είναι αυτή που τον κρίνει ή τον σώζει και δε χωρά συμβιβασμούς. Η μαθητεία στον Ιησού και η αποδοχή της βασιλείας που επαγγέλλεται απαιτεί την κατάρρευση του συμβατικού «Κόσμου», ο οποίος βασίζει την ύπαρξή του στην ηδονή, τη δόξα και την κυριαρχία. Έτσι ο Ιησούς στο Λκ. 9, 60 αποτρέπει τον υποψήφιο απόστολο, που προσκαλεί να τον ακολουθήσει, από τη στοιχειώδη υποχρέωσή του να θάψει το νεκρό πατέρα του και το δεύτερο, ο οποίος προθυμοποιείται μόνος του να μαθητεύσει κοντά του, τον αποτρέπει από το να αποχαιρετήσει τους οικείους του, κάτι που ο Ηλίας δεν τόλμησε να αρνηθεί κατά την κλήση του Ελισσαιέ (Γ΄ Βασ. 20, 20). Με το oὐδεὶς ἐπιβαλὼν τὴν χεῖρα ἐπ΄ ἄροτρον καὶ βλέπων εἰς τὰ ὀπίσω εὔθετός ἐστιν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ (9, 62) o Ιησούς ανακαλεί, μάλιστα, στο νου των ακροατών του ένα γεγονός κατεξοχήν αρχετυπικό για την ισραηλιτική παράδοση, στο οποίο επίσης πρωταγωνιστεί το πυρ· την καταστροφή των Σοδόμων. Η γυναίκα του Λώτ παράκουσε την εντολή του αγγέλου, κοίταξε εις τα οπίσω στην εκπέμπουσα φωτιά πατρώα γη και μετατράπηκε σε στήλη αλός (Γεν. 19, 17.26).
Υπό αυτή την έννοια, ο Ι. Χριστός ως «σημείο αντιλεγόμενο» της Ιστορίας (Λκ. 2, 34), διαφοροποιεί την ειρήνη του από αυτήν της Pax Romana.
Συνεχίζεται
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου