Νεότουρκοι και Μασονία....

 Επανερχόμενοι στις απαρχές του κινήματος των Νεοτούρκων, το 1887 στην Κωνσταντινούπολη ιδρύθηκε η οργάνωση «Εταιρία για την Οθωμανική Ένωση» που αργότερα μετονομάστηκε (το 1895) σε «Επιτροπή για την Οθωμανική Ένωση και Πρόοδο». Τα πρώτα της μέλη, που ήταν φοιτητές της Στρατιωτικής Ιατρικής Σχολής, ήταν οι Ισαάκ Σουκουτί, Μεχμέτ Ρεσίτ, Αμπντουλάχ Τσεβντέτ, Ιμπραήμ Τέμο (Αλβανός) και Χουσεΐν Ζεΐτ Αλή. Η οργάνωση, που γρήγορα εξαπλώθηκε και σε άλλες σχολές, ήταν δομημένη σε μικρούς πυρήνες ατόμων, με συνδέσμους ανάμεσά τους, χωρίς καμία φανερή πολιτική δράση και σαφή ιδεολογία. Τα μέλη αυτά οργάνωναν μυστικές συναντήσεις και αναγνώσεις βιβλίων των συγγραφέων των Νεοθωμανών, όπως του Ναμίκ Κεμάλ και του Ζίγια Πασά. Μέλη της οργάνωσης έγιναν και γόνοι της κυβερνώσας τάξης εμφορούμενοι όλοι τους από συναισθήματα αγανάκτησης για την απώλεια οθωμανικών εδαφών και την κρατική καταπίεση που εφάρμοζε ο Σουλτάνος4. Οι πρώτες τους δραστηριότητες ήταν η διανομή προκηρύξεων και η αφισοκόλληση στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης και η έκδοση στη Γαλλία της εφημερίδας «Μεσβερέτ»(=διαβούλευση), με βασικούς ιδρυτές αυτής τον Αχμέτ Ριζά, πρώην κυβερνητικό στέλεχος που κατέφυγε το 1889 στο Παρίσι, τον Εβραίο Αλπμέρ Φυά, τον Έλληνα Αριστείδη Πασά και τον Λιβανέζο χριστιανό Χαλίλ Τζανέμ. Το κίνημα της Κωνσταντινούπολης αποκαλύφθηκε και αρκετοί μετά τους διωγμούς του Σουλτάνου κατέφυγαν στο εξωτερικό5. 

Το 1896 ξέσπασε διαφωνία ανάμεσα στα στελέχη της επιτροπής και κάλεσαν στη Γενεύη τον Μουράτ Μπέη, εκδότη της εφημερίδας «Μιζάν»(=Ζυγός), που από τότε έγινε ο ηγέτης της αντι-Ριζά παράταξης. Η αντίθεση κορυφώθηκε μετά την αποτυχημένη προσπάθεια πραξικοπήματος στην Κωνσταντινούπολη και τη φυγή πολλών μελών της οργάνωσης της Πόλης στο εξωτερικό. Ο Μουράτ Μπέης δέχθηκε τελικά το 1897, μαζί με άλλους Νεότουρκους του εξωτερικού κυβερνητική θέση, που του προτάθηκε από το Σουλτάνο, πιστεύοντας ότι έτσι θα υπηρετούσε καλύτερα τους σκοπούς που πρέσβευε. Το 1899 προσχώρησαν στο κίνημα ο γαμπρός του Σουλτάνου Νταμάντ Μαχμούντ Πασάς και οι δύο γιοι του, Σαμπαχεντίν και Λουτφουλάχ, ύστερα από τη φυγή τους στο Παρίσι, και λίγο αργότερα τους ακολούθησε και ο Αλβανός Ισμαήλ Κεμάλ Μπέης6

Αργότερα οι αντιθέσεις εμφανίστηκαν ακόμη βαθύτερες. Πιο συγκεκριμένα το 1902 στο Παρίσι στο συνέδριο της επιτροπής οι έντονες διαμάχες και διαφωνίες είχαν ως αποτέλεσμα τη διάσπαση των Νεοτούρκων του εξωτερικού σε δύο κυρίως ομάδες. Η ομάδα του Σαμπαχεντίν με μέλη της τον Λουτφουλάχ, Αλβανούς, Έλληνες, Αρμένιους και Τούρκους αντιπροσώπους, που ήλεγχε τις περισσότερες εκδόσεις της επιτροπής, και η ομάδα του Αχμέτ Ριζά, που, χρησιμοποιώντας το όνομα «Κομιτάτο της Ένωσης και της Προόδου» (ΚΕΠ), άρχισε να εκδίδει ένα καινούριο περιοδικό με τίτλο «Συμβούλιο για την κοινότητα των πιστών».

Ο Σαμπαχεντίν ίδρυσε την «Οθωμανική Φιλελεύθερη Επιτροπή» πιστεύοντας σε μια συνταγματική μοναρχία με αποκεντρωμένη διοίκηση, με συμμετοχή των εθνοτήτων στις τοπικές διοικήσεις και με καλλιέργεια της ατομικής πρωτοβουλίας, επηρεασμένος από τον Μιντχάτ Πασά και τα αγγλικά πρότυπα. Ο Αχμέτ Ριζά εκπροσωπούσε τον τουρκικό εθνικισμό υποστηρίζοντας ότι ο Οθωμανός ήταν Τούρκος, ότι οι υπόλοιποι λαοί της αυτοκρατορίας έπρεπε να εκτουρκιστούν και ζητούσε ριζοσπαστικότερες μεταρρυθμίσεις. Ανάμεσα στα 1902 και 1906 η οργάνωση του Σαμπαχεντίν διαλύθηκε, ενώ η αντίστοιχη του Ριζά διατηρήθηκε, αναδιοργανώθηκε και συνέχισε τις δραστηριότητες και τις εκδόσεις της, κυρίως με τις προσπάθειες του Δρ. Μπαχαντίν Σακίρ και του Ναζίμ Μπέη. Το 1907 συγχωνεύθηκε με την οθωμανική «Επιτροπή Ανεξαρτησίας της Θεσσαλονίκης»7.

Το 1906 δημιουργήθηκαν οργανώσεις στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας, στην Δαμασκό, με σημαντικό μέλος της τον Μουσταφά Κεμάλ, και στην Θεσσαλονίκη. Και οι δύο οργανώσεις αντλούσαν μέλη κυρίως από τον στρατό. Το 1907 ενώθηκαν με έδρα τους πλέον την Θεσσαλονίκη8. Άλλωστε, η Θεσσαλονίκη ήταν πρόσφορο έδαφος για τις οργανώσεις αυτές καθώς απ’ τη μία ήταν στον χώρο (Μακεδονία) που διακυβεύονταν τα συμφέροντα της αυτοκρατορίας σε σχέση με τις Μ. Δυνάμεις και απ’ την άλλη ήταν η πόλη στην οποία ο Σουλτάνος δεν μπορούσε, λόγω της τοποθέτησης διεθνούς αστυνομίας, να ασκήσει ουσιαστικό έλεγχο. Επίσης, εκεί υπήρχε το 3ο Σώμα Στρατού, υπήρχαν μασονικές στοές και πολλοί Εβραίοι με μεγάλη οικονομική δύναμη9. Μετά την ένωση της ομάδας της Θεσ/νίκης, όπως ήδη αναφέρθηκε παραπάνω, με αυτήν του Ριζά, έγινε τον Δεκέμβρη του 1907 ένα δεύτερο συνέδριο στο Παρίσι με συμμετοχή -εκτός των άλλων- Αρμενίων, Αλβανών και Ελλήνων. Η αντίθεση ανάμεσα στον Ριζά και τον Σαμπαχεντίν μεγάλωσε ακόμη περισσότερο, αλλά δεν είχε καμία σημασία γιατί τις αποφάσεις πλέον τις λάμβαναν οι Νεότουρκοι του εσωτερικού της αυτοκρατορίας10.

Προσπαθώντας να διαφωτίσουμε την σύνδεση-σχέση ανάμεσα στους Νεότουρκους και στους μασόνους της Θεσ/νίκης παρατηρούμε, σύμφωνα με την συγγραφέα και ιστορικό Nest Webster, (στο βιβλίο της «Secret Societies and subversive Movements», Λονδίνο, 1928), ότι το νεοτουρκικό κίνημα ξεκίνησε στις μασονικές στοές της Θεσ/νίκης, με την άμεση επίβλεψη της Μεγάλης Ανατολικής Στοάς της Ιταλίας. Προς αυτήν την κατεύθυνση μπορεί να μας οδηγήσει η συνέντευξη του Νεοτούρκου Ρεφίκ Μπέη στην εφημερίδα του Παρισιού «Le Temps» στις 20/8/1908 στην οποία αναφέρει: «Είναι αλήθεια ότι δεχόμαστε υποστήριξη από την Ελεύθερη Μασονία και ειδικά από την Ιταλική Μασονία. Οι δύο ιταλικές στοές (της Θεσ/νίκης) “Macedonia Risorta” και “Labor et Lux” έχουν προσφέρει ανεκτίμητες υπηρεσίες και έχουν γίνει καταφύγιο για μας. Συναντιόμαστε εκεί σαν φίλοι μασόνοι, γιατί στην πραγματικότητα πολλοί από μας είναι μασόνοι, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι συναντιόμαστε ώστε να μπορούμε να οργανωθούμε καλύτερα11».

Σχετικά με την εβραϊκή συμμετοχή στο κίνημα υπάρχουν ορισμένα σκοτεινά σημεία, χωρίς να αποκλείεται η ενεργή δραστηριότητά τους. Την σχέση μεταξύ Εβραίων - Νεοτούρκων έχουν μελετήσει αρκετοί συγγραφείς και επιστήμονες. Ο μεγάλος Βρετανός ιστορικός R. Seton Watson, (στο βιβλίο του «The Rise of Nationality in the Balkans», Λονδίνο 1917), εκφράζει την άποψη ότι τα πραγματικά μυαλά του κινήματος υπήρξαν οι Εβραίοι ή οι εξωμότες Εβραίοι (ντονμέδες).

Πιστεύει ότι οι Εβραίοι της Θεσ/νίκης, όπως και της Βιέννης, του Βερολίνου, της Βουδαπέστης και ίσως και του Λονδίνου και του Παρισιού στήριξαν οικονομικά τους Νεότουρκους. Σύμφωνα, επίσης, με μία έκθεση της Αστυνομίας (23/1/1914) που στάλθηκε απευθείας στο Υπουργείο Εξωτερικών στην Αγία Πετρούπολη, φέρεται να έχει οργανωθεί στην «Nouri Osman» στοά της Κων/πολης πανισλαμικό συνέδριο από Νεότουρκους και Εβραίους. Σύμφωνα με την έκθεση αυτή φέρονται να μετείχαν σε αυτό ο Ταλαάτ Μπέη (Υπουργός), ο Μπεντρί Μπέη, ο ντονμέ Γιαβίτ Μπέη, όπως επίσης οι Εβραίοι Σαμουέλ Εφέντη (Αρχηγός της Υπηρεσίας Ασφαλείας) και Αβραάμ Μπέη (υποδιοικητής της Αστυνομίας). Πέρα βέβαια από τα συμφέροντα στα οποία αποσκοπούσαν και τον ιδιαίτερο ρόλο που έπαιζαν κάποιοι ντονμέ ή Εβραίοι, είναι σίγουρο ότι η συμμετοχή τους σφράγισε τις κατοπινές εξελίξεις του κινήματος12.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

3 Κιτσίκης Δ., Ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας 1280-1924, Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», Ι.Δ.

Κολλάρου & Σίας Α.Ε., Αθήνα, 1988, σελ. 176.

4 Lewis Bernard, The Emergence of Modern Turkey, Oxford University Press, Οξφόρδη, 1968, σελ.

168

5 Lewis Bernard, ό. π., σελ. 194.

6 Hanioglu M.S., “Genesis of the Young Turk Revolution of 1908”, Osmanli Arastirmalari 3, Istanbul,

1982, σελ. 292

Palmer A., The Decline and Fall of the Ottoman Empire, John Murray, Λονδίνο, 1993, σελ. 197

Shaw S.J. – Shaw E.K., History of the Ottoman Empire and Modern Turkey, Vol. 2; Reform,

Revolution and Republic: The Rise of Modern Turkey, 1808-1975, Cambridge University Press,

Cambridge, 1977, σελ. 238

Lewis Bernard, The Emergence of Modern Turkey, Oxford University Press, Οξφόρδη, 1968, σελ.

197

Ramsaur E.E., The Young Turks. Prelude to the Revolution of 1908, Prinston – New Jersey, 1987,

σελ. 52-53

7 Turfan M. N., Rise of the Young Turks, Poilitics, the Military and Ottoman collapse, I. B. Tauris

Publ., London-New York, 2000, σελ. 37

8 L.S. Stayrianos, The Balkans 1815-1914, Northwestern University, Holt, Rinehart and Winston.

New York, Chicago, San Francisco, Torondo, London, 1963, σελ. 105-106

E.E. Ramsaur, The Young Tourks. Prelude to the Revolution of 1908, Priston New Jersey 1987, σελ

94-97, 100

B. Lewis, The Emergence of Modern Turkey, Oxford University Press, Οξφόρδη 1968, σελ. 201.

9 E.E. Ramsaur, The Young Tourks. Prelude to the Revolution of 1908, Priston New Jersey 1987,

σελ. 97.

10 E.E. Ramsaur, ό.π., σελ. 124-129

B. Lewis, The Emergence of Modern Turkey, Oxford University Press, Οξφόρδη 1968, σελ. 202 M.S. Hanioglu, “Genesis of the Young Turk Revolution of 1908”, Osmanli Arastirmalari, 1982, σελ. 298

11 Ioasif Kassenian, “The Young Turks: Who Were They?”, Nemesis, Σεπτέμβριος 2001, σελ. 64-66

12 Ioasif Kassenian, ό, π., σελ. 64-66

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Το Χρονικό της Γενοκτονίας

ΤΟ ''ΚΟΜΙΤΑΤΟ'' ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΤΙΝΑ....

«Ελευθερία, Δικαιοσύνη, Ισότητα, Αδερφοσύνη.....»

Ο «C»......

ΜΑΡΚ Λ. ΜΠΡΙΣΤΟΛ.....

Τζαβίτ Μπέης...

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΠΑΠΑ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΈΡΟΝΤΟΣ ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ ΣΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ

 

Vatican News

Pope Francis receives His Eminence Metropolitan Emmanuel, the Metropolitan Elder of Chalcedon, in an audience at the Vatican on Friday.

Ο Πάπας Φραγκίσκος υποδέχθηκε τον Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Γέροντα Χαλκηδόνος κ.κ. Εμμανουήλ στο Βατικανό.

ΠΗΓΗ

 

Η ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 

Η Κοίμησις της Υπεραγίας Θεοτόκου συνιστά τη μεγαλύτερη από όλες τις Θεομητορικές εορτές της Εκκλησίας μας - το τέλος της φανέρωσε ότι επρόκειτο πράγματι περί της «Κεχαριτωμένης» και της «ευλογημένης εν πάσαις ταις γυναιξί». Το τέλος της αυτό δεν απετέλεσε το  τέλος ενός κοινού ανθρώπου. Ναι μεν φεύγει από τη ζωή αυτή, αλλά με θαυμαστό τρόπο παρευρίσκονται όλοι οι Απόστολοι, «μετάρσιοι γενόμενοι», «συναθροισθέντες εν Γεθσημανή τω χωρίω», αλλά πολύ περισσότερο: παρευρίσκονται όλοι οι άγιοι άγγελοι, και πάνω από όλα: ο ίδιος ο Υιός και Θεός της, ο Οποίος και παραλαμβάνει τη με μορφή παιδούλας παναγία ψυχή της. Έτσι στο γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται με έντονο τρόπο ό,τι συμβαίνει πάντοτε στην Εκκλησία μας στις διάφορες εορτές της: «επίγειον το φαινόμενον, ουράνιον το νοούμενον». Στην Εκκλησία ζούμε όλη την πραγματικότητα του κόσμου: την επιφάνεια, αλλά και το βάθος του.  Ας δούμε πιο συγκεκριμένα ορισμένα από τα παραπάνω σημεία.

1. Η Εκκλησία μας επιμένει καταρχάς στη φυσική τάξη των πραγμάτων. Η Παναγία υπακούει και αυτή στους νόμους της φύσεως: πεθαίνει, όπως όλοι οι άνθρωποι, και κηδεύεται από τους Αποστόλους και όλους τους οικείους της.  Και δεν ήταν δυνατόν να μη συμβεί τούτο, όταν ο ίδιος ο Κύριος, ο Υιός και Θεός της, πέρασε από τη διαδικασία του φυσικού θανάτου. Κατά τον υμνογράφο «μιμήθηκες τον Δημιουργό σου και Υιό, γι’ αυτό και υποκύπτεις υπερφυσικά στους νόμους της φύσεως». Απλώς εκείνη δέχεται από άγγελο την πληροφορία περί της εξόδου της από τον κόσμο και ετοιμάζει με θαυμαστό πράγματι τρόπο, πνευματικά και υλικά, τα της κηδείας της, ενώ προτρέπει με στοργή τους πενθούντες αποστόλους, που είχαν συναθροιστεί εκ περάτων της γης: «το εμόν σώμα, καθώς εγώ σχηματίσω τη κλίνη, κηδεύσατε» - κηδεύσατε το σώμα μου, όπως εγώ θα το σχηματίσω στην κλίνη.

2. Η φυσική αυτή τάξη όμως συνιστά την επιφάνεια. Η Κοίμηση της Θεοτόκου  αποκαλύπτει και το βάθος. Καταρχάς, οι απόστολοι γνωρίζουν το γεγονός και συναθροίζονται στη Γεθσημανή υπέρ φύσιν: ο Κύριος επί νεφελών τους φέρνει εκεί που είναι η Παναγία Μητέρα Του, για να πενθήσουν, κυρίως όμως να δοξολογήσουν το γεγονός της κοιμήσεως και της μεταστάσεώς της. Κατά την παρατήρηση μάλιστα που τους κάνει η ίδια η Θεοτόκος, όταν τους βλέπει να θρηνούν για τον επικείμενο θάνατό της: «Μη φίλοι μαθηταί, του εμού Υιού και Θεού, μή πένθος εργάσησθε την εμήν χαράν». Μη κάνετε πένθος τη χαρά μου! Και είναι ευνόητο: η Παναγία μας μετατίθεται πλήρως στην αγκαλιά του Χριστού, ο Οποίος της προανήγγειλε διά του αγγέλου: «μη ταραχτείς για τον θάνατό σου, αλλά μετ᾽ ευφροσύνης δέξαι τον λόγον. Γιατί έρχεσαι προς την αθάνατη ζωή». Έπειτα, παρευρίσκονται στην κοίμησή της όλοι οι άγιοι άγγελοι, οι οποίοι με πολύ σεβασμό και σεμνότητα «ανοίγουν τις πύλες του παραδείσου» για να περάσει η πλατυτέρα των ουρανών, προπέμποντάς την με υπέροχους ύμνους και δοξολογίες. «Αξίως ως έμψυχον, σε ουρανόν υπεδέξαντο, ουράνια Πάναγνε, θεία σκηνώματα». «Επήρθησαν πύλαι ουράνιαι, και Άγγελοι ανύμνησαν...Χερουβίμ υπείξε σοι, εν αγαλλιάσει, Σεραφίμ δε δοξάζει σε χαίροντα». Και πάνω από όλα: έρχεται ο ίδιος ο Κύριος και Θεός, προκειμένου να παραλάβει την στα χέρια Του παραθεμένη  ψυχή της Παναγίας Μητέρας Του. «Και Συ, Υιέ και Θεέ μου, παράλαβέ μου το πνεύμα».

3. Έτσι στην Κοίμηση της Θεοτόκου, πέραν των άλλων συγκλονιστικών, φωτίζεται το μυστηριώδες όριο της ζωής και του θανάτου. Αυτό το μεταίχμιο, που πάντοτε κέντριζε και κεντρίζει τις ανθρώπινες συνειδήσεις και πολλοί πολλά μαρτυρούν βγαλμένα τις περισσότερες φορές όμως από το χωρίς φωτισμό Θεού μυαλό τους. Εδώ έχουμε τη συγκεκριμένη αποκάλυψη: όταν πρόκειται περί αγίου ανθρώπου, άγγελοι κι ακόμη κι ο ίδιος ο Κύριος, έρχονται να παραλάβουν την ψυχή του ανθρώπου. Κι έχουμε στην ιστορία της Εκκλησίας μας, εκτός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου εννοείται,  πολλές τέτοιες καταγραφές που φανερώνουν το τι διαδραματίζεται στην κρίσιμη  αυτή και απρόσιτη στις σωματικές αισθήσεις ώρα. Σαν το τέλος, μεταξύ άλλων, του οσίου Παμβώ, που λέει το Γεροντικό, στο οποίο παραβρέθηκαν άγγελοι, αλλά και η Παναγία, όπως εν τέλει και ο ίδιος ο Κύριος, με την παρουσία του Οποίου άρρητη ευωδία χύθηκε παντού. Κι από την άλλη βεβαίως έχουν καταγραφεί περιπτώσεις αθέων και αρνητών και χλευαστών της πίστεως, που το τέλος τους ήταν τόσο τραγικό και ῾βρομερό᾽ στην όσφρηση, που οι μετέχοντες ομολόγησαν ότι ποτέ δεν θα ήθελαν να ξαναβρεθούν σε παρόμοιο γεγονός, που φανέρωνε τη δαιμονική παρουσία.

4. Το όλο αυτό ῾σκηνικό᾽ του ενδόξου τέλους της Παναγίας μας, η συμπλοκή της επιφάνειας και του βάθους, η ύπαρξη του φυσικού και του υπερφυσικού, οδηγεί τον υμνογράφο της εορτής που λειτουργεί ως η συνείδηση της Εκκλησίας, να μιλά για την Κοίμηση ως γεγονός μυστηρίου, το οποίο με φωτισμένη από τον Θεό πίστη προσπαθεί να το κατανοήσει, έστω και εκ μέρους, και να το δει στις αληθινές του διαστάσεις. «Ω, του παραδόξου θαύματος» κραυγάζει. «Βαβαί των σων μυστηρίων αγνή!» Και δικαιολογημένα: «η πηγή της ζωής εν μνημείω τίθεται και κλίμαξ προς ουρανόν ο τάφος γίνεται». Ό,τι μυστήριο περικλείει τον θάνατο του Χριστού και την ταφή Του, το ίδιο μυστήριο, κατά τον υμνογράφο που κινείται δοξολογικά σε επίπεδο υπερβολής, περικλείει και την κοίμηση της Παναγίας Μητέρας Του, κάτι που δικαιολογεί και το γιατί οι Χριστιανοί κατ᾽ αντανάκλαση του θανάτου του Κυρίου, ψέλνουν τα εγκώμια και κάνουν περιφορά επιταφίου και στην Θεοτόκο.

Και βεβαίως έτσι συνυπάρχει και η ανάσταση που ακολουθεί. Θέλουμε να πούμε ότι όπως μετά την ταφή του Κυρίου έρχεται η ανάσταση, με την οποία νικήθηκε ο Άδης και «ζωής ηξιώθημεν», έτσι και μετά την κοίμηση της Θεοτόκου έρχεται και η δική της ανάσταση. Διότι, κατά την παράδοσή μας, η Παναγία ναι μεν πέθανε και ετάφη, την τρίτη όμως ημέρα, όταν ανοίχτηκε ο τάφος της προς χάρη ενός από τους μαθητές του Κυρίου που δεν παραβρέθηκε στην κοίμησή της, διαπιστώθηκε η εν σώματι μετάστασή της, συνεπώς η Παναγία βίωσε από τότε αυτό που θα βιώσουμε όλοι μετά τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας, την ανάσταση των σωμάτων. Δεν είναι τυχαίο ότι στους Χαιρετισμούς της αδιάκοπα διαλαλείται ότι «αναστάσεως τύπον εκλάμπει», όπως εξίσου δεν είναι τυχαίο ότι ο πιστός λαός μας με το αισθητήριο που διαθέτει, χαρακτηρίζει την Κοίμησή της ως το «Πάσχα του καλοκαιριού».

Ο υμνογράφος βεβαίως δεν βλέπει το μυστήριο της Κοιμήσεως μεμονωμένα. Θεωρεί ότι η Παναγία μας με όλη τη ζωή της ζει το μυστήριο της παρουσίας του Θεού κατά μοναδικό τρόπο, οπότε και η Κοίμησή της προεκτείνει φυσιολογικά το όλο μυστήριο. «Έπρεπε τοις αυτόπταις του Λόγου και υπηρέταις, και της κατά σάρκα Μητρός αυτού, την Κοίμησιν εποπτεύσαι, τελευταίον ούσαν επ᾽ αυτή μυστήριον». Δηλαδή: Έπρεπε οι μαθητές του Χριστού να εποπτεύσουν και την Κοίμηση της κατά σάρκα Μητέρας Του, η οποία αποτελεί το τελευταίο σ᾽ αυτήν μυστήριο. Διότι ασφαλώς και η δική της η Γέννηση ως καρπός έντονης και πολυχρόνιας προσευχής είναι μυστήριο, αλλά πολλαπλασίως περισσότερο ο Ευαγγελισμός της και η Γέννηση δι᾽ αυτής του Θεού στον κόσμο ως ανθρώπου.

Παρ᾽ όλα αυτά! Υπάρχει και συνέχεια του μυστηρίου για την Παναγία, έστω και μετά την Κοίμησή της! Το μυστήριο της συνεχιζόμενης αδιάκοπα στον κόσμο παρουσίας της, γεγονός που συνιστά την παρηγοριά και την ελπίδα μας. Όπως το ψάλλει η Εκκλησία μας με το απολυτίκιο ιδίως της εορτής: «Εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες, Θεοτόκε». Η έξοδός της από τον κόσμο δεν συνιστά μία φυγή, μία λησμονιά από πλευράς της για εμάς. Η Παναγία φεύγει και ταυτοχρόνως παραμένει πιο κοντά μας. Διότι ζώντας καθ᾽ ολοκληρίαν πια μέσα στον Κύριο και Θεό της μετέχει κατά κάποιον τρόπο της πανταχού παρουσίας Εκείνου. Εκείνος της ανοίγει τα μάτια για να μας βλέπει, να μας ακούει, να συμπάσχει και να συγχαίρει μαζί μας, και κυρίως να έχει τη δύναμη να μας βοηθά. Κι αυτό είναι πια εμπειρία όλης της Εκκλησίας, που σημαίνει ότι μπορεί να γίνει εμπειρία και του καθενός μας, όπως συνέβη και με τον Άγιο Σιλουανό του Άθω, ο οποίος γράφει (στα κείμενα που μας διέσωσε ο μαθητής και υποτακτικός του όσιος κι αυτός Σωφρόνιος του Έσσεξ) ότι μετανόησε για τις αποκλίσεις της ζωής του, όταν η ίδια η Παναγία τού είπε με πόνο ότι θλίβεται για την αμαρτωλή ζωή του. Ποιος άραγε λόγος αιτιολογεί την αγάπη του πιστού λαού προς Εκείνην παρά η αίσθηση της εγγύτητάς της στη ζωή μας; Και η Παναγία το είχε διαβεβαιώσει, λίγο πριν τον θάνατό της, σκορπώντας την παρηγοριά ήδη από τότε στους πιστούς, με πρώτους τους αποστόλους: «Μη θρηνείτε, γιατί με τη μετάστασή μου σας διαβεβαιώνω ότι όχι μόνον εσάς, αλλά και όλον τον κόσμο θα περισκέπω και θα εφορώ». Αν κάτι παρόμοιο έλεγε και ο όσιος Πορφύριος στην εποχή μας, ότι δηλαδή μετά τον θάνατό του θα βρίσκεται πιο κοντά στους ανθρώπους, πόσο περισσότερο, ας φανταστούμε, ισχύει τούτο για την Παναγία;

5. Μέσα στο θάμβος της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, μπροστά σε όλα τα θαυμαστά που εξαγγέλλει η χαρά της από τη μετάστασή της στους ουρανούς, προβάλλει επιτακτικά το ερώτημα: τι ήταν αυτό που έκανε την Παναγία να φτάσει σ᾽ αυτό το ύψος; Και τι πρέπει να κάνουμε κι εμείς αντιστοίχως,  ώστε έστω και ελάχιστα, μια που η προοπτική μας είναι να γίνουμε κι εμείς ῾Παναγίες᾽, να σαρκώνουμε δηλαδή στη ζωή μας τον Χριστό, να γευόμαστε λίγο από τη χάρη της, χάρη στην πραγματικότητα του Κυρίου μας; Η απάντηση είναι γνωστή κι αυτήν διαλαλεί διαρκώς η Εκκλησία μας: Αν η Παναγία έγινε ό,τι έγινε, τούτο οφείλεται στην ετοιμότητά της να υπακούει στο θέλημα του Θεού. Το «ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα Σου» είναι το ῾μυστικό᾽  της εξυψώσεώς της στα υπερουράνια. Αυτό το ῾μυστικό᾽, ας γίνεται καθημερινά φανερό και στις δικές μας καρδιές.

ΠΗΓΗ

ΣΕ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΘΕΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΟΣΟΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΔΟΥΛΩΜΕΝΟΙ ΣΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΗΔΟΝΕΣ

Σε διάλογο που είχαμε προ καιρού, κάποιος ομίλησε υποτιμητικά για τους διαμονισμένους λόγω της ''άσχημης'' κατάστασης στην οποία βρίσκονται.

Παλαιότερα είχαμε δημοσιεύσει λόγους του ιερού Χρυσοστόμου ο οποίος και ανέφερε προειδοποιώντας ότι σε χειρότερη κατάσταση από τους δαιμονισμένους  βρίσκονται όσοι είναι υποδουλωμένοι στα πάθη και τις ηδονές.

Τα ίδια μας λέγει και ο αββάς Κασσιανὀς στο εξαιρετικό κείμενό του:

«Ἕνα πνεῦμα, ὅπως εἶναι ὁ διάβολος, μπορεῖ νά ἑνωθεῖ μέ μιά πυκνή καί συμπαγή ὕλη, ὅπως εἶναι τό σῶμα μας. Δέν μπορεῖ, ὅμως, κατά τόν ἴδιο τρόπο νά ἑνωθεῖ καί μέ τήν ψυχή μας -πού κι αὐτή εἶναι πνεῦμα-, καί μάλιστα νά τήν κάνει ὑποχείριό του. Αὐτό τό βλέπουμε στούς δαιμονισμένους: Τά πονηρά πνεύματα δέν διεισδύουν στήν οὐσία τῆς ψυχῆς τους. Ὄχι! Κυριεύουν μόνο τά μέλη τοῦ σώματος, ὅπου ἑδράζεται ἡ δύναμη τῆς ψυχῆς τους, καί, πιέζοντάς τα ἀφόρητα, πνίγουν στά σκοτάδια τή νοητική τους δύναμη. Παρόμοια συμπτώματα παραφροσύνης προκαλοῦν, γιά παράδειγμα, ἡ ὑπερβολικἡ κατανάλωση κρασιοῦ, ὁ ὑψηλός πυρετός, τό δριμύ ψύχος καί ἄλλοι ἐξωτερικοί παράγοντες, πού ἐξουθενώνουν τό σῶμα μας.

Γιά αὐτούς τούς ἀνθρώπους ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέει ὅτι παραδίνονται γιά λίγο στόν σατανά, «γιά νά τιμωρηθεῖ σκληρά τό σῶμα τους, ὥστε νά σωθεῖ ἔτσι ἡ ψυχή τους κατά τήν ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ» (πρβλ. Α' Κορ. 5:5).

Πολύ πιό σοβαρή καί φοβερή, ὅμως, εἶναι ἡ κατάληψη αὐτῶν πού, ἐνῶ εἶναι ἐλεύθεροι σωματικά, ὑφίστανται μιά κατοχή πιό ὀλέθρια: Εἶναι ψυχικά ὑποδουλωμένοι στόν διάβολο, αἰχμάλωτοι τῶν παθῶν καί τῶν δαιμονικῶν ἡδονῶν. Ἡ συμφορά αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων εἶναι πολύ ἀπελπιστική, ἐπειδή, ὅντας ὑποχείριοι τῶν δαιμόνων, δέν ἀντιλαμβάνονται τήν τυραννία πού ὑφίστανται, ἀλλά καί δέν ἀφήνουν νά φανεῖ κανένα σημάδι πού θά ἀποκάλυπτε τήν κατοχή τους ἀπό τόν διάβολο. Πολλοί, μάλιστα, δέν ὑποβάλλονται σέ καμιά δοκιμασία ἄξια τῶν ἁμαρτωλῶν τους πράξεων. Αὐτό συμβαίνει γιατί εἶναι ἀνάξιοι νά δεχθοῦν τό ἀποτελεσματικό φάρμακο τῶν θλίψεων, πού προσφέρεται σ' αὐτή τή ζωή. Ἔτσι, ἀνάλογα μέ «τή σκληρότητα καί τήν ἀμετανοησία τῆς καρδιᾶς τους», οἱ ὁποῖες δέν καθαρίζονται μέ τίς δοκιμασίες τῆς ἐπίγειας ζωῆς, «μαζεύουν κατά τοῦ ἑαυτοῦ τους τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως» (Ρωμ. 2:5). Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί θά τιμωρηθοῦν στήν αἰωνιότητα μαζί μέ τούς δαίμονες». 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

 «οὔκ ἔστιν οὕτω μέγα δαίμονος ἀπαλλάξαι, ὡς ἁμαρτίας ἐξελέσθαι... Δαίμονος χαλεπώτερον ἁμαρτία»

ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΜΕΝΩΝ

Η Κομισιόν μας προτρέπει να τρώμε έντομα – Οι πιθανοί κίνδυνοι της εντομοφαγίας.

 

Η Κομισιόν μας προτρέπει να τρώμε έντομα – Νέα αηδιαστικά ήθη σε μια κουλτούρα «κινεζοποίησης»!

Γράφει ο  Ελευθέριος Ανδρώνης

Σκουλήκια, γρύλοι και ακρίδες είναι η νέα πρόταση της Κομισιόν στην «πράσινη» διατροφή, και κάπως έτσι γυρίζουμε και επίσημα στην εποχή των σπηλαίων.

Κομισιόν – διατροφή: Η σταδιακή κινεζοποίηση που επιβάλει η νεοταξική «ελίτ» στους λαούς της Ευρώπης, πέρα από τους βασικούς στόχους για μαζική χειραγώγηση των πολιτών, δεν θα μπορούσε να αφήσει έξω και το ζήτημα της αλλαγής των διατροφικών συνηθειών ώστε να ταιριάζει στο μοντέλο της «Μεγάλης Επανεκκίνησης».

Ο πολίτης που θα ακολουθεί τις επιταγές του μετανθρωπισμού, δεν αρκεί να μεταβάλει τον τρόπο που σκέπτεται, που επικοινωνεί, που κοινωνικοποιείται, που πιστοποιείται, που πληρώνει, που μετακινείται, που στεγάζεται, που εμβολιάζεται κ.λπ., άλλα θα πρέπει να «αναβαθμίσει» και τον τρόπο που τρέφεται.

Προθάλαμος της εντομοφαγίας, ο βιγκανισμός

Η εξ΄ ανατολών φιλοσοφία της βίγκαν διατροφής με τον –μάλλον υποκριτικό – ηθικισμό της, έστρωσε τον δρόμο για την εξοικείωση των μαζών με την έννοια της «πράσινης» τροφής, που τελικά καθόλου «πράσινη» δεν αποδείχθηκε, αφού γέννησε μια γιγαντιαία βιομηχανία τεχνητών τροφών – υποκατάστατων, τα οποία σε μεγάλο βαθμό αποτελούν διατροφικά σκουπίδια που σε καμία περίπτωση δεν απέφεραν τα αποτελέσματα μιας ισορροπημένης διατροφής όπως είναι η Μεσογειακή.

Δεν είναι τυχαίο πως η διάδοση της βίγκαν διατροφής στηρίχθηκε επικοινωνιακά από τα δυτικά κέντρα ελέγχου, ακριβώς διότι εξυπηρετεί τους σκοπούς που επιδιώκουν τον μαζικό περιορισμό της κτηνοτροφίας (και κάθε μορφή διατροφικής αυτάρκειας), την προώθηση του τεχνητού κρέατος των πολυεθνικών, την εξάρτηση από τα συμπληρώματα διατροφής και την αποσύνδεση των λαών από τα παραδοσιακά διαιτολόγια τους.

Πάνω στη συλλογική «ενοχή» που ενέπνευσε ο βιγκανισμός στις κοινωνίες και ενόψει μιας εργαλειοποιημένης επισιτιστικής κρίσης, ήρθε και «πάτησε» το επόμενο «upgrade» του μετανθρώπου, που δεν είναι άλλο από την… εντομοφαγία. Μια ακόμη διατροφική κουλτούρα λαών της Ανατολής, που άλλωστε είναι και το βασικό μοντέλο που ακολουθείται για να επιτευχθεί η επιθυμητή «κινεζοποίηση» στη Γηραιά Ήπειρο.

Σκουλήκια, γρύλοι και ακρίδες για το… καλό του περιβάλλοντος

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενέκρινε ως τροφή των Ευρωπαίων πολιτών την κατανάλωση γρύλων, σκουληκιών και ακριδών, ως αντίμετρο για την επισιτιστική ανασφάλεια, την περιβαλλοντική κρίση, την αύξηση πληθυσμού και την μείωση της γεωργικής παραγωγής που προκάλεσαν οι κυρώσεις προς την Ρωσία.

Με λίγα λόγια, από το «αν δεν έχετε ψωμί, ας φάτε παντεσπάνι», φτάσαμε στο «αν δεν έχετε ψωμί, φάτε ακρίδες».

Κάπως έτσι, ολοένα και περισσότερα άρθρα και μελέτες αναδύονται, για να εμφανίσουν τα «υπέρ» της ένταξης των εντόμων στην τροφική αλυσίδα μας, ξεκινώντας από τη δημιουργία τροφών για κατοικίδια και παραγωγικά ζώα κτηνοτροφίας , ώστε να υπάρξει η απαραίτητη εξοικείωση των ανθρώπων με το επόμενο στάδιο της διατροφικής παράνοιας.

Η Κομισιόν σερβίρει σκουλήκια, γρύλους και ακρίδες με «πράσινο» περιτύλιγμα , για να υπάρξουν – όπως διατείνεται –  λιγότερες εκπομπές αερίων θερμοκηπίου, λιγότερη χρήση νερού και καλλιεργήσιμων εκτάσεων, λιγότερη σπατάλη τροφίμων μέσω της βιομετατροπής με βάση τα έντομα.

Έτσι ο «eco – friendly» ευρωπαίος πολίτης, βάζοντας στο διαιτολόγιο του τα έντομα και σε συνδυασμό με τα ενεργειακά και υγειονομικά lockdown που προωθεί η Κομισιόν, θα μετατραπεί σε έναν προθυμοποιημένο τρωγλοδύτη, έναν δούλο με οικολογικές «αλυσίδες», που θα ζει σε μια εκσυγχρονισμένη εποχή των «σπηλαίων».

Η διατροφή είναι κουλτούρα – Όχι απλά θερμίδες

Κάπως έτσι επιχειρείται να επικρατήσει μια διεστραμμένη νοοτροπία χειραγώγησης, όπου για κάθε έκφανση της ζωής, το ανώτατο κριτήριο θα είναι το αποτύπωμα άνθρακα που αφήνει η εκάστοτε ανθρώπινη δραστηριότητα.

Όμως σε μια κοινωνία που αποτελείται από ανθρώπους και όχι από λοβοτομημένα υποχείρια, οι διατροφικές συνήθειες ποτέ δεν μπορούν να εξαρτώνται μόνο από το οικολογικό τους αποτύπωμα. Η διατροφή είναι στενά συνδεδεμένη με την κουλτούρα και την παράδοση κάθε λαού, και οπωσδήποτε στους πολιτισμένους λαούς η επιλογή τροφής έχει και ως βασικό κριτήριο την αξιοπρέπεια του ανθρώπου και τη φυσιολογικότητα που ορίζει η τάξη της φύσης.

Με λίγα λόγια, αν μια διατροφή είναι οικολογικά βιώσιμη, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη πως είναι και αισθητικά αποδεκτή. Το φαγητό δεν είναι απλές θερμίδες που προέρχονται από οπουδήποτε, άλλα διατροφική σύνδεση με την παράδοση του κάθε λαού.

Μιλώντας για την ελληνική πραγματικότητα, αξίζει να αναλογιστούμε πως αν ο πληθυσμός της Ελλάδας ακολουθούσε τις νηστείες που έχουν οριστεί από την Εκκλησία, δεν θα είχαμε τέτοια μαζικά φαινόμενα ακατάσχετης κρεοφαγίας, και αυτό βεβαίως θα άφηνε μεγάλο θετικό αποτύπωμα και σε οικολογικό επίπεδο.

Είσαι ό,τι τρως…

Ασφαλώς η εντομοφαγία σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να υιοθετηθεί από την «ελίτ» και τα πλούσια στρώματα των κοινωνιών. Για όσο τα «κορόιδα» θα στρέφονται προς τις ακρίδες και τα σκουλήκια για να μειώνουν τους ρύπους και να αποφεύγουν τους δυσβάσταχτους οικολογικούς φόρους, η «ανώτερη» τάξη θα συνεχίσει να τρέφεται με… σολομό, χαβιάρι, φουά γκρα και άλλα εδέσματα των «προνομιούχων».

Βασίζεται στο ίδιο ακριβώς σκεπτικό, το ότι εξετάζεται να επιβληθεί στον μέσο πολίτη να μην χρησιμοποιεί αυτοκίνητο τις Κυριακές ή να έχει αναγκαστικά κοινόχρηστο αμάξι με άλλους 4-5… νοματαίους, ενώ η «ελίτ» θα συνεχίσει να περιοδεύει τον κόσμο με ιδιωτικά τζετ, με πολυτελείς λιμουζίνες πολλών κυβικών και προσωπικούς «στρατούς» αυτοκινήτων για συνοδεία τους.

Δυστυχώς όσο μένουμε απαθείς μπροστά στην εξουσιαστική διαστροφή που επιδιώκει τον ευτελισμό της ανθρώπινης ύπαρξης, όχι μόνο… σκουλίκια, άλλα πολύ χειρότερα πράγματα θα μπουν στο δυστοπικό «μενού» της Νέας Τάξης. «Είσαι ό,τι τρως» έλεγε η σοφή ρήση του Ιπποκράτη. Υπό αυτή την οπτική, φαίνεται πως κάποιοι αντιλαμβάνονται τους λαούς της Ευρώπης ως ενοχλητικά «έντομα» που θα πρέπει να συνθλιβούν κάτω από τη «μπότα» της Νέας Εποχής…

 

Farmer's Weekly 

21/10/2021

Η καλλιέργεια και η μεταποίηση βρώσιμων εντόμων για ανθρώπινη και ζωική κατανάλωση φαίνεται να κερδίζει ολοένα και μεγαλύτερη δημοτικότητα. Ωστόσο, σύμφωνα με τον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών, η κατανάλωση εντόμων που δεν έχουν εκτραφεί με τα κατάλληλα μέτρα βιοασφάλειας, ενέχει κινδύνους και οι κίνδυνοι αυτοί είναι δυνητικά επικίνδυνοι για την υγεία των ανθρώπων και των ζώων.

Ιστορικά, πολλοί πολιτισμοί σε διάφορα μέρη του κόσμου έχουν εντάξει τα έντομα στη διατροφή τους. Σύμφωνα με πρόσφατες εκτιμήσεις, περίπου 2.111 είδη εντόμων καταναλώνονται σε περίπου 140 χώρες, ενώ η εντομοφαγία έχει αναφερθεί σε όλο τον κόσμο.

Οι έρευνες δείχνουν ότι το 92% των γνωστών εδώδιμων εντομοειδών είναι άγριας συγκομιδής, το 6% είναι ημι-εξημερωμένα και το 2% εκτρεφόμενα. Μεταξύ των γνωστών άγριας συγκομιδής βρώσιμων ειδών εντόμων, το 88% είναι χερσαία, ενώ τα υπόλοιπα συλλέγονται από υδάτινα οικοσυστήματα.

Με τον παγκόσμιο πληθυσμό να αναμένεται να φτάσει τα 9,7 δισεκατομμύρια μέχρι το 2050, αυξάνονται οι ανησυχίες για το κατά πόσο οι πεπερασμένοι πόροι του πλανήτη, όπως η καλλιεργήσιμη γη, μπορούν να καλύψουν τις διατροφικές ανάγκες τόσων πολλών ανθρώπων. Αυτές οι ανησυχίες για την επισιτιστική ασφάλεια ωθούν στη διερεύνηση εναλλακτικών πηγών διατροφής για τον άνθρωπο και τα ζώα, οι οποίες είναι διατροφικά ορθές και μπορούν να παράγονται με βιώσιμο τρόπο.

Μια εναλλακτική πηγή τροφίμων και ζωοτροφών

Τα έντομα αναδεικνύονται γρήγορα σε βιώσιμη ομάδα τροφίμων και ζωοτροφών, με τη μαζική παραγωγή να κερδίζει δημοτικότητα παγκοσμίως. Αυτό μπορεί να αποδοθεί στη σημαντική διατροφική αξία των εντόμων, καθώς και στα περιβαλλοντικά οφέλη και στη βελτίωση των μέσων διαβίωσης που συνδέονται με την εκτροφή εντόμων.

Ωστόσο, τα έντομα ενδέχεται να φέρουν βιολογικούς και χημικούς μολυσματικούς παράγοντες, καθώς και φυσικούς κινδύνους που μπορεί να είναι επιζήμιοι για την υγεία των καταναλωτών. Αυτοί οι κίνδυνοι για την ασφάλεια των τροφίμων συνδέονται με την άμεση ή έμμεση (μέσω ζωοτροφών) κατανάλωση εντόμων.

Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Αρχή Ασφάλειας των Τροφίμων, οι κίνδυνοι για την υγεία που συνδέονται με τη χρήση εντόμων ως μέσο διατροφής για τον άνθρωπο και ως ζωοτροφής εξαρτώνται από το είδος του εντόμου και το υπόστρωμά του, καθώς και από τον τρόπο εκτροφής, συγκομιδής και επεξεργασίας των εντόμων. Ωστόσο, θα πρέπει να επισημανθεί ότι οι κίνδυνοι για την ασφάλεια των τροφίμων που περιγράφονται κατωτέρω ισχύουν για πολλά τρόφιμα και όχι μόνο για τα έντομα.

Σε αντίθεση με άλλα ζώα, τα έντομα καταναλώνονται στο σύνολό τους, γεγονός που επιβάλλει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στον τρόπο εκτροφής και επεξεργασίας τους. Τα έντομα μπορούν να συσσωρεύουν μολυσματικές ουσίες από την τροφή τους ή τα υλικά στέγασης.

Λόγω του μικρού μεγέθους τους, μπορεί να είναι δύσκολη η απολύμανση των συλλεγόμενων εντόμων, και οποιαδήποτε ενδεχόμενη μόλυνση μπορεί να μεταφερθεί κατά μήκος της αλυσίδας παραγωγής και επεξεργασίας.

Η προέλευση των εδώδιμων εντόμων είναι επίσης σημαντικός παράγοντας, καθώς η κατανάλωση εντόμων που εκτρέφονται υπό ελεγχόμενες και υγιεινές συνθήκες μπορεί να δημιουργεί διαφορετικές ανησυχίες για την ασφάλεια των τροφίμων σε σχέση με εκείνα που συλλέγονται στη φύση. Ενώ υπάρχουν κίνδυνοι για την ασφάλεια των τροφίμων που σχετίζονται με τα ωμά ή μη επεξεργασμένα έντομα, είναι λιγότερο πιθανό οι άνθρωποι να καταναλώσουν έντομα σε αυτή την κατάσταση.

Προκειμένου να δημιουργηθούν και να εφαρμοστούν πρακτικές υγιεινής για την εκτροφή, την επεξεργασία, την αποθήκευση και τη μεταφορά εντόμων κατάλληλες για κάθε είδος εντόμου, είναι σημαντικό να χαρακτηριστούν οι διάφοροι κίνδυνοι που σχετίζονται με την ασφάλεια των τροφίμων στα εδώδιμα έντομα.

Βιολογικοί κίνδυνοι

Ενώ τα παθογόνα μικρόβια των εντόμων (εντομοπαθογόνα) θεωρούνται αβλαβή για τον άνθρωπο και τα ζώα λόγω φυλογενετικών διαφορών, τα έντομα μπορούν να αποτελέσουν φορείς διαφόρων μικροοργανισμών που είναι επιβλαβείς για την υγεία του ανθρώπου και των ζώων, ιδίως υπό κακώς ελεγχόμενες συνθήκες υγιεινής.

Ο κίνδυνος μετάδοσης ζωονοσογόνων λοιμώξεων στον άνθρωπο μέσω βρώσιμων εντόμων φαίνεται χαμηλός, αλλά το θέμα αυτό απαιτεί μεγαλύτερη έρευνα για να αποσαφηνιστούν οι πιθανοί κίνδυνοι για τα τρόφιμα και τις ζωοτροφές.

Ο μικροβιόκοσμος των εντόμων είναι πολύπλοκος - αντί να εντοπίζεται στο έντερο, εμφανίζεται σε διάφορα ανατομικά μέρη. Αυτή η μικροβιακή χλωρίδα περιλαμβάνει μικρόβια που είτε αποτελούν εγγενές μέρος του κύκλου ζωής ενός εντόμου είτε εισάγονται κατά τη διάρκεια της εκτροφής και της επεξεργασίας. Με ορισμένες εξαιρέσεις, τα έντομα καταναλώνονται συνήθως στο σύνολό τους, καθώς η αφαίρεση του εντέρου δεν είναι πάντα δυνατή.

Βακτήρια

Αρκετά είδη βακτηρίων έχουν συσχετιστεί τόσο με τα εκτρεφόμενα όσο και με τα άγρια βρώσιμα έντομα. Σε αυτά περιλαμβάνονται βακτηριακά είδη από τα γένη Staphylococcus, Streptococcus, Bacillus, Pseudomonas, Micrococcus, Lactobacillus, Erwinia, Clostridium και Acinetobacter, καθώς και μέλη της οικογένειας Enterobacteriaceae.

Ορισμένα από αυτά τα βακτήρια δεν είναι μόνο παθογόνα και ευκαιριακά, αλλά μπορούν επίσης να μειώσουν τη διάρκεια ζωής των βρώσιμων εντόμων.

Για να μειωθεί η μετάδοση των τροφογενών παθογόνων μικροοργανισμών στον άνθρωπο μέσω της κατανάλωσης εντόμων, είναι σημαντικό τα εκτροφεία εντόμων να εφαρμόζουν αυστηρά μέτρα βιοασφάλειας και να αποτρέπουν την επαφή με τα ζώα που εκτρέφονται.

Χρειάζεται περισσότερη έρευνα για την κατανόηση της συμπεριφοράς των τροφογενών παθογόνων μικροοργανισμών στα εδώδιμα έντομα. Πειράματα σίτισης με οικιακές μύγες (Musca domestica) με τη χρήση Escherichia coli O157:H7 δείχνουν ότι τα προσλαμβανόμενα βακτήρια μπορούν να βρεθούν στο έντερο, τη σάρκα και τα στοματικά μέρη των εντόμων.

Τα βακτήρια βρέθηκαν να απεκκρίνονται για τρεις ημέρες μετά τη σίτιση, γεγονός που δείχνει ότι η πιθανότητα εξάπλωσης των βακτηρίων από τις οικιακές μύγες μπορεί να είναι υψηλή.

Τα υλικά εκτροφής μπορούν επίσης να καθορίσουν εάν υπάρχουν πιθανοί μικροβιολογικοί κίνδυνοι που πρέπει να ληφθούν υπόψη. Για παράδειγμα, εάν χρησιμοποιούνται υλικά όπως χάρτινες αυγοθήκες για την εκτροφή εντόμων, υπάρχουν κίνδυνοι μόλυνσης με σαλμονέλα και καμπυλοβακτηρίδιο.

Η μόλυνση των βρώσιμων εντόμων μετά την επεξεργασία αποτελεί επίσης έναν τομέα ανησυχίας. Για παράδειγμα, τα βρώσιμα έντομα που αποξηραίνονται στον ήλιο σε υγρές περιοχές μπορεί να είναι ευαίσθητα στην ανάπτυξη μικροβίων λόγω της υγρασίας.

Η ξήρανση των εντόμων στον αέρα, όπου μπορεί να έρθουν σε επαφή με χώμα, θέτει επίσης πιθανά ζητήματα ασφάλειας τροφίμων. Τα «έτοιμα προς κατανάλωση» έντομα που πωλούνται στους καταναλωτές σε πολλά μέρη του κόσμου είναι γενικά ψημένα ή τηγανισμένα, βήματα που είναι αποτελεσματικά για την εξάλειψη των τροφογενών παθογόνων μικροοργανισμών.

Ωστόσο, προκύπτουν κίνδυνοι επαναμόλυνσης ή διασταυρούμενης μόλυνσης εάν τα έντομα αυτά δεν μεταχειρίζονται ή δεν αποθηκεύονται με υγιεινό τρόπο πριν από την κατανάλωση.

Η παρουσία βακτηρίων που σχηματίζουν ενδοσπόρια στα βρώσιμα έντομα αποτελεί μια άλλη σημαντική ανησυχία για την ασφάλεια των τροφίμων, καθώς τα ανθεκτικά στη θερμότητα σπόρια μπορούν να αντέξουν τις συνήθεις μεθόδους επεξεργασίας που υιοθετούνται για τα βρώσιμα έντομα, όπως το βράσιμο και το βαθύ τηγάνισμα.

Βακτήρια που σχηματίζουν σπόρους, όπως Bacillus cereus sensu stricto, B. cytotoxicus, B. weihenstephanensis και Clostridium thermopalmarium, έχουν βρεθεί σε επεξεργασμένα βρώσιμα κίτρινα σκουλήκια, ακρίδες και γρύλους.

Συνεπώς, η ακατάλληλη ψύξη μετά τη θερμική επεξεργασία των εντόμων μπορεί να διευκολύνει τη βλάστηση των σπόρων που επιτρέπουν στο B. cereus s. s. να πολλαπλασιαστεί και να παράγει τοξίνες. Άλλα θανατηφόρα βακτήρια που παράγουν τοξίνες και σχηματίζουν σπόρια, όπως το C. sordellii, έχουν επίσης εντοπιστεί σε βρώσιμα έντομα.

Ιοί

Μέχρι στιγμής, οι κίνδυνοι που σχετίζονται με τη μόλυνση από τροφογενείς ιούς, όπως η ηπατίτιδα Α και Ε και ο νοροϊός, μέσω της κατανάλωσης βρώσιμων εντόμων, είναι χαμηλοί, αλλά πρέπει να λαμβάνεται μέριμνα ώστε να μην εισάγονται οι ιοί στις μονάδες παραγωγής εντόμων μέσω υποστρωμάτων. Τα έντομα μπορούν δυνητικά να χρησιμεύσουν ως αναπαραγωγικοί φορείς για ιούς που μολύνουν τα σπονδυλωτά.

Απαιτούνται πρόσθετες μελέτες για τη διερεύνηση της πιθανής εμφάνισης και μετάδοσης των αρθροπόδων μεταδιδόμενων αρμποϊών, οι οποίοι μπορούν να προκαλέσουν διάφορες ανθρώπινες ασθένειες, όπως ο ιός του Δυτικού Νείλου και ο αιμορραγικός πυρετός, μέσω εδώδιμων εντόμων.

Οι απόψεις που εκφράζονται στο εβδομαδιαίο άρθρο γνώμης μας δεν αντανακλούν απαραίτητα εκείνες του Farmer's Weekly.

Το άρθρο αυτό αποτελεί επεξεργασμένο απόσπασμα από την έκθεση με τίτλο «Εξετάζοντας τα εδώδιμα έντομα από την άποψη της ασφάλειας των τροφίμων: Προκλήσεις και ευκαιρίες για τον τομέα», η οποία δημοσιεύθηκε από τον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών το 2021. \

***************

Επιπλέον σύνδεσμοι στα Αγγλικά:

• Spore-forming bacteria in insect-based food
• Risks related to the presence of Salmonella sp. during rearing of mealworms (Tenebrio molitor) for food or feed: Survival in the substrate and transmission to the larvae

• A parasitological evaluation of edible insects and their role in the transmission of parasitic diseases to humans and animals

• TOXICOLOGICAL STUDY ON THE EDIBLE LARVA OF CIRINA FORDA (WESTWOOD)

• Edible Insects and Toxoplasma gondii: Is It Something We Need To Be Concerned About?

• Occurrence of selected bacterial pathogens in insect-based food products and in-depth characterisation of detected Bacillus cereus group isolates

• Current knowledge on the microbiota of edible insects intended for human consumption: A state-of-the-art review

• Breads Made of Powdered Crickets May Be Loaded with Bacterial Spores

ΠΗΓΕΣ: http://aktines.blogspot.com/2022/08/blog-post_31.html

https://oaskhths.blogspot.com/2022/08/blog-post_21.html

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ 1920: «δια της επικοινωνίας των Θεολογικών Σχολών και των αντιπροσώπων της Θεολογικής Επιστήμης/δια της συγκροτήσεως συνεδρίων προς εξέτασιν ζητημάτων κοινού ενδιαφέροντος...»

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΔΩ

 

ΦΡΟΥΡΙΟ ΑΠΟΡΘΗΤΟ!

«Πρεσβεία θερμή καί τεῖχος ἀπροσμάχητον, ἐλέους πηγή,  τοῦ κόσμου καταφύγιον…» (κάθισμα θεοτοκίον).

 

Η μάχη μαίνεται αδιάκοπη, δεν υπάρχει καμία προοπτική να τελειώσει. Οι εχθροί πολλοί και πάνοπλοι κι όχι μόνο εκεί έξω, αλλά και δίπλα και κοντά μου – πολλοί οι προδότες έτοιμοι να με κατασπαράξουν. Και το χαρακτηριστικό των εχθρών; Όχι μόνο η πανοπλία τους, αλλά και η μεγάλη πονηρία τους. Έμπειροι στον πόλεμο και στις μάχες, μπορούν να μεταμφιέζονται ακόμη και σε φιλικά μου πρόσωπα, προκειμένου να βρεθώ εντελώς εκτεθειμένος απέναντί τους. Χαρά τους μόνιμη η εξολόθρευσή μου.

Παλεύω να γλιτώσω. Ξέρω ότι υπάρχει πολύ κοντά ένα φρούριο απόρθητο. Αν φτάσω μέχρι εκεί τα προβλήματά μου θα λυθούν – οι εχθροί τρέμουν να το πλησιάσουν. Και μόνο η αναφορά στο όνομα του Αρχηγού του φρουρίου τούς κάνει να τρέπονται σε άτακτη φυγή. Το όραμα αυτό μου δίνει δύναμη και κουράγιο – ήδη βλέπω το φως που εκπέμπει για να λειτουργεί ως φάρος σε κάθε αδύναμο και ανίσχυρο και κτυπημένο και κατατρεγμένο.

Αγκομαχώντας έφτασα, είμαι ολόκληρος ένα τραύμα. Η μεγάλη θύρα μού ανοίγεται και χέρια με αρπάζουν για να με περιποιηθούν. Πρόσωπα γεμάτα στοργή και αγάπη σκύβουν επάνω μου σαν να είμαι ο μοναδικός που εμένα περίμεναν για να πουν ότι επιτελούν το έργο για το οποίο έχουν ταχτεί. Και το πιο σημαντικό που ξεπερνά κάθε είδος φαντασίας μου; Έρχεται αυτοπροσώπως για να με δει και να με περιποιηθεί ο Αρχηγός, ο Πρώτος, Αυτός που και το όνομά Του εξαφανίζει κάθε αντίπαλο και εχθρό. Και, ω του θαύματος! Ο Πρώτος και ο Αρχηγός είναι η Μάνα μου – δεν μπορώ αλλιώς να χαρακτηρίσω το πλήρες αγάπης και στοργής και ευμένειας απέναντί μου πρόσωπό Της. Κι η Μάνα μου αυτή είναι η Παναγία Μητέρα του Κυρίου και Θεού μου.

Αναλύομαι σε δάκρυα. Δάκρυα πρώτα ευγνωμοσύνης που γρήγορα μεταποιούνται σε δάκρυα ντροπής – μπροστά Της νιώθω πόσο αμαρτωλός και ανάξιος της παρουσίας Της είμαι. Κι όσο Εκείνη με προσέχει και με περιποιείται, τόσο και περισσότερο η αναξιότητά μου μεγαλώνει μπροστά στα μάτια μου. Τι περίεργο όμως! Ενώ κλαίω και ντρέπομαι, ταυτόχρονα νιώθω τέτοια γλυκιά παρηγοριά στην καρδιά μου που αρχίζω και απορώ αν είμαι στα καλά μου. Η φωνή Της στ’ αυτιά μου ακούγεται ως η πιο θεσπέσια μουσική: «Παιδάκι μου, γιατί απομακρύνθηκες από κοντά μου; Εδώ είναι το σπίτι σου, εδώ είναι η θέση σου. Μη φοβάσαι όμως. Εγώ δεν πρόκειται να σε αφήσω ποτέ!»

Η καρδιά μου πάει να σπάσει τώρα από χαρά. Η Παναγία δίπλα μου να με φροντίζει και να ασχολείται εξ ολοκλήρου μαζί μου σαν να είμαι το πιο αγαπημένο της παιδί. Μα, υπάρχει κάτι που από την αρχή δεν μπορώ να προσδιορίσω. Όχι, δεν με τρομάζει. Το αντίθετο∙ μου αυξάνει την αγάπη και τη χαρά. Με κάνει να νιώθω ασφαλής σε βαθμό απόλυτο. Σιγά σιγά ξεκαθαρίζει το τοπίο και θέλω να προσπέσω στο έδαφος και να γίνω ένα με το χώμα, καταφιλώντας τα πόδια της Μάνας. Γιατί; Διότι στο πρόσωπό Της και στην παρουσία Της βλέπω τον ίδιο τον Κύριο και Θεό μου. Τον Ιησού Χριστό. Ναι, δεν είναι μόνη η Παναγία, η Αρχηγός. Εκείνος, ο Υιός του Θεού, ο Θεάνθρωπος Χριστός Την έχει μέσα στην αγκαλιά Του και Εκείνη διάφανη τον Υιό Της αποκαλύπτει.

Η αγάπη Της και το έλεός Της είναι η αγάπη και το έλεος του ίδιου του Θεού μας. Νιώθω να θεραπεύονται άμεσα οι πληγές μου. Κοιτάζω και δεν βλέπω πια πληγές. Τι βλέπω; Θεραπευμένη την ύπαρξή μου. Ψηλαφώ τον εαυτό μου και αγγίζω… Χριστό και Παναγία. Τα μάτια μου ανοίγονται διάπλατα. Αρχίζω να υποψιάζομαι το μέγα μυστήριο της πίστεως. Εκείνος με έχει προσλάβει μέσα στον Εαυτό Του και με έχει ντυθεί. Δεν είμαι απλά… εγώ. Το εγώ μου φαίνεται διευρυμένο έως το… άπειρο. «Παιδάκι μου», ακούω τη φωνή πια του Κυρίου – από πού άραγε έρχεται τόσο κοντινή η φωνή; «Δεν είσαι μόνος σου. Είσαι μέσα σε Εμένα κι Εγώ μέσα σε σένα. Και η Παναγία Μητέρα μου που είναι και δική σου Μητέρα, κυρίως Αυτή με έχει ντυθεί. Κοίτα προσεκτικά! Στα δικά Της μάτια τα δικά Μου δεν αντιφεγγίζουν; Εγώ ενεργώ μέσα από Αυτήν που είναι ό,τι αγαπητότερο έχω στον κόσμο. Και ξέρεις γιατί; Γιατί Με θέλει στη ζωή Της και δεν φεύγει ποτέ από κοντά Μου. Κι αυτό θέλω, παιδί μου ταλαιπωρημένο, και από σένα. Αν δεν θελήσεις και πάλι να απομακρυνθείς από κοντά μου, κι εσύ θα γίνεις αγαπητός μου σαν τη Μάνα Μου. Μάλλον, για να το καταλάβεις καλύτερα, θα ανοίξουν τα μάτια σου και θα ενεργοποιηθούν οι αισθήσεις σου για να κατανοήσεις την αγάπη που τρέφω στο πρόσωπό σου. Και σε βεβαιώνω: αυτή είναι η μεγαλύτερη χαρά μου∙ να με θέλεις στη ζωή σου ώστε να σου προσφέρω τη χάρη Μου όλο και περισσότερο. Και μαζί με σένα και όλους τους ανθρώπους».

«Κύριε», μπόρεσα να ψελλίσω. «Κατανοώ την αγάπη Σου και τη δύναμή Σου. Δεν έχω εμπιστοσύνη όμως στον εαυτό μου. Τα πάθη μου με ξελογιάζουν και με αποσπούν βίαια τις περισσότερες φορές από κοντά Σου. Κύριε, Σε παρακαλώ, κράτα με να μη σου φύγω. Είναι ακατανόητο αυτό που μου συμβαίνει: να είμαι στον Παράδεισο και να προσκλίνω στην Κόλαση, εκεί που ο εχθρός διαρκώς με πειράζει και μου προκαλεί φόβους και όλων των ειδών τις δυσκολίες και τις ταλαιπωρίες. Κύριε, σώσε με!»

Τα δάκρυά μου με έκαναν να μην καλοβλέπω. Σιγά σιγά όμως ανοίχτηκαν. Κι είδα να βρίσκομαι στην αγκαλιά της Παναγίας. Κι είδα να βρίσκομαι στην αγκαλιά του Χριστού μου. Όμως όλα τώρα ήταν ξεκάθαρα. Ο φόβος όμως μην απομακρυνθώ από την αγάπη Τους και ξεγλιστρήσω από το απόρθητο τείχος συνέχισε να με ταλαιπωρεί. Γιατί βλέπεις θέλουν να Τους θέλω κι εγώ. Η ελευθερία μου είναι το κλειδί του Παραδείσου μου ή της Κόλασής μου. Με το ζόρι πώς να με κρατήσει η Αγάπη;  

ΠΗΓΗ

Οἱ ἱεροὶ Πατέρες ἀποδοκιμάζουσιν ἔνθεν μὲν τὴν κληρικοκρατίαν, ἑτέρωθεν δὲ τὴν λαϊκοκρατίαν! (Μέρος γ΄)

Μέσα στην Εκκλησία ή προελθούσα από την αμαρτία διάκριση των ανθρώπων σε ανωτέρους και κατωτέρους, δούλους και ελεύθερους, άρχοντες και αρχόμενους ουσιαστικά καταργήθηκε.

Με το μυστήριο του βαπτίσματος όλοι οι πιστοί, κληρικοί και λαϊκοί, μετέχουν εις το τριπλό αξίωμα του Κυρίου: 

Όπως είναι αυτονόητο, ή συμμετοχή των λαϊκών εις την ιερωσύνη του Κυρίου δεν έχει την έννοια, ούτε ταυτίζεται με την ειδική ιερωσύνη, ή οποία προσκτάται με τη χειροτονία.

Γι' αυτό και ή σπουδαιότερα διάκριση των μελών της Εκκλησίας σε κλήρο και λαό δεν διαταράσσει την αρχή της ισότητας και της ενότητος μεταξύ αυτών, δεδομένου ότι, όπως παρατηρεί ο Χρυσόστομος, ή διάκριση του πληρώματος σε πρόβατα και ποιμένες αφορά εις την ανθρώπινη πλευρά της Εκκλησίας και υπάρχει χάριν της αποτελεσματικής διαποιμάνσεως των πιστών. Ενώπιον όμως του Χριστού δεν υπάρχει ή διάκριση αυτή. Ποιμένες και ποιμαινόμενοι είναι όλοι ποιμαινόμενοι, με μοναδικό αρχιποιμένα τον Θείο της 'Εκκλησίας Δομήτορα.

Ὀ άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος απευθυνόμενος προς τούς πιστούς υπογραμμίζει όλως ιδιαιτέρως την βασικής σημασίας ως προς την ουσιαστική ισότητα και ενότητα μεταξύ κλήρου και λαού διαπίστωση αυτή διά της ακολούθου φράσεως: 

Παρά την σπουδαιότητα και το απολύτως απαραίτητο αυτής, ή ιερωσύνη δημιουργεί εξωτερικές μόνο διακρίσεις μεταξύ κληρικών και λαϊκών χωρίς να θίγη την ισότητα μεταξύ αυτών: 

Δηλαδή τα πιο ουσιώδη και σημαντικά χαρίσματα για την απολύτρωση και την θέωση των ανθρώπων, που εξεπήγασαν από το απολυτρωτικό έργο του Κυρίου μας ανήκουν εξίσου εις όλους τούς πιστούς, κληρικούς και λαϊκούς, αδιακρίτως. Και αυτά είναι το βάπτισμα, ή σωτηρία δια της πίστεως, το να έχουν όλοι τον Θεόν Πατέρα, να μετέχουν στην θεία Ευχαριστία και να γίνονται κοινωνοί του Αγίου Πνεύματος πού είναι ή πηγή των χαρισμάτων και οδηγεί τούς πιστούς εις πάσαν την αλήθειαν.

Επίσης η διάκριση του ιερού πατήρ είναι φανερή όταν στιγματίζει τους λαϊκούς που επικρίνουν τους ιερείς και που έχουμε δημοσιεύσει σε παλαιότερα άρθρα. Συνεργασία μεταξύ των  μελών της Εκκλησίας και όχι κρίση ή κακολογία!

Από την άλλην ο ιερός Χρυσόστομος καταφέρεται με σφοδρότητα εναντίον κάθε προσπαθείας των κληρικών να μεταβάλλουν τη θεμελιώδη αρχή της ισότητος μεταξύ κλήρου και λαού σε ουσιαστική ανισότητα.

Aναφερόμενος εις την Εκκλησία των Iερoσoλύμων κατά την εποχή των Aπoστόλων τονίζει το ενδιαφέρον και την προσπάθεια πού κατέβαλλαν οι απόστολοι και οι λοιποί μαθηταί για την ενότητα και την συμμετοχή τού πιστού λαού είς το επιτελούμενο υπό τής Εκκλησίας απολυτρωτικό έργο, σε αντίθεση με την κατάσταση πού επικρατούσε στην Εκκλησία της εποχής του, όπως και σήμερα, κατά την οποία αντί της ενότητος και της συνεργασίας μεταξύ κλήρου και λαού υπάρχει αντίθεση και σύγκρουση.
Κυριώτερη αιτία της διασπάσεως ήταν ή έπαρση των κληρικών και ή άρνησή τους να διακονούν μέ αδελφική ταπείνωση και αγάπη το ποίμνιο πού τούς εμπιστεύθηκε το Άγιο Πνεύμα κατά τη χειροτονία τους, λησμονούντες ότι χωρίς την ενεργό συμμετοχή και συμπαράσταση των λαϊκών είναι αδύνατο να εκπληρώσουν αποτελεσματικώς την υψηλή και εξόχως δυσχερή αποστολή τους. 

Οι θέσεις του ιερού Χρυσοστόμου για τη θέση των λαϊκών εντός της Εκκλησίας φθάνουν στην αποκορύφωσή τους στην ἐκκληση πού κάνει στους πιστούς της Aντιοχείας νά αποκαταστήσουν την ενότητα της Eκκλησίας ή οποία είχε διασπασθεί με το Μελετιανόν σχίσμα.
Δεν διστάζει μάλιστα στην έκκλησή του αυτή χαρακτηρίζοντας ως «μοιχεία» τό διαμορφωθέν σχίσμα, να εμπιστευθεί στην κρίση του Λαού του Θεού την λήψη της οριστικής αποφάσεως σχετικώς με την παράταξη, ή οποία έχει το δίκαιο, και συνεπώς νά αποκατασταθή ή ενότητα στην Εκκλησία με την προσχώρηση εις αυτήν της αντιπάλου παρατάξεως:

(συνεχίζεται)

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ

Οἱ ἱεροὶ Πατέρες ἀποδοκιμάζουσιν ἔνθεν μὲν τὴν κληρικοκρατίαν, ἑτέρωθεν δὲ τὴν λαϊκοκρατίαν!

Οἱ ἱεροὶ Πατέρες ἀποδοκιμάζουσιν ἔνθεν μὲν τὴν κληρικοκρατίαν, ἑτέρωθεν δὲ τὴν λαϊκοκρατίαν! (Μέρος β΄)