Οι κληρικοί πρέπει να ενεργούν πάντα μετά συνεννοήσεως, συναινέσεως και συμπράξεως των λαϊκών, μέσω συμβουλευτικών συμβουλίων και επιτροπών, σύστημα που υπήρχε σε διάφορες τοπικές Εκκλησίες. Η κοινή περί των εκκλησιαστικών πραγμάτων φροντίδα και συνεργασία των κληρικών και των λαϊκών, προσδίδει εις τους πρώτους μεγαλύτερη αυθεντία, δύναμη και ασφάλεια, έχοντας όπισθεν τα πλήθη των λαϊκών, και εις τους λαϊκούς μεγαλύτερη επίδοση σε έργα ευσέβειας και αρετής όπως παρατηρεί και ο ιερός Χρυσόστομος:
Όλα τα μέλη τής Εκκλησίας αδιακρίτως, κλήρος και λαός, αποτελούν τον «λαόν του Θεού», το «έκλεκτόν γένος καί βασίλειον ίεράτευμα», το «άγιον έθνος», το οποίο καλούνται οι ποιμένες να διαποιμάνουν και να διακονούν με ταπείνωση και αγάπη και σε καμία περίπτωση με καταπίεση, «ως κατακυριεύοντες τών κλήρων» όπως παρατηρεί ό Άπόστολος Πέτρος.
H συμμετοχή του λαϊκού στοιχείου εις το καθόλου εκκλησιαστικόν έργον αποτελεί ιερά υποχρέωσιν προς την Εκκλησία χωρίς βεβαίως να έχει χαρακτήρα επεμβάσεως εις τις αρμοδιότητες και τα δικαιώματα και καθήκοντα του ιερού Κλήρου, αλλά βοηθητικό του έργου του Κλήρου χαρακτήρα. Η συνεργασία αυτή δεν μειώνει το κύρος και τα δικαιώματα των κληρικών, αλλά προξενεί μεγάλη ωφέλεια στην Εκκλησία. Το λαϊκό στοιχείο δεν είναι αδιάφορο και παθητικό, αλλά ζωντανό και ενεργητικό τμήμα του εκκλησιαστικού σώματος. Η Εκκλησία δεν ανήκει μόνο στους κληρικούς, αλλά και στους λαϊκούς, οι οποίοι συναποτελούν την Εκκλησία.
(συνεχίζεται)
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου