Ἄλλη μιὰ ἐφαρμογὴ τῆς διακοπῆς μνημόνευσης καὶ ἐκλησιαστικῆς κοινωνίας τὴν ἐποχή τοῦ Κυρίλλου Λούκαρη

 

Ἡ ἱστορία σπίλωσης τοῦ ἁγ. Κυρίλλου Λούκαρη: Ἕνα ἀκόμα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία μὲ ἀποδείξεις γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ τῆς διακοπῆς μνημόνευσης καὶ ἐκλησιαστικῆς κοινωνίας, δηλ. τῆς ἀποτείχισης, ποὺ οἱ σημερινοὶ Χριστιανοὶ ἀρνοῦνται νὰ ἐφαρμόσουν.

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Πρὶν ἀπὸ λίγο καιρὸ δημοσιεύτηκαν στὴν «Κατάνυξη» κείμενα τοῦ λεγόμενου «Μέτοικου» (ἐδῶ κι ἐδῶ), ἑνὸς ἀκόμα ἀγνώστου «ὁμολογητοῦ», ὁ ὁποῖος φυσικὰ πρέπει πρωτίστως νὰ ἐξηγήσει, τί εἴδους ὁμολογία ἐφαρμόζει κρύβοντας τὸ ὄνομά του. Στὰ κείμενα αὐτὰ ὁ «Μέτοικος» ὑποστηρίζει ὅτι ἡ ἁγιοκατάταξη τοῦ Κύριλλου Λούκαρη εἶναι παράνομη καὶ ἔγινε γιὰ οἰκουμενιστικοὺς σκοπούς, ὁ δὲ Ἅγιος εἶναι ἀναθεματισμένος. Τὴν γνώμη αὐτὴ τοῦ «Μέτοικου» ὑποστηρίζει καὶ ὁ π. Σεραφείμ Ζήσης (βλ. τὸ τέλος τῆς ὁμιλίας του γιὰ μασόνους καὶ κοτόπουλα), χωρὶς παραδόξως παράλληλα νὰ ἀναρωτιέται, ποιός εἶναι αὐτὸς ὁ Μέτοικος. 

Τὴν ὑπεράσπιση τοῦ Ἁγίου κατὰ τῶν παραπάνω κατηγοριῶν ἀνέλαβε ὁ Γ.Ο.Χ. κ. Μάννης, ὁ ὁποῖος μὲ τὰ κείμενα ποὺ παρέθεσε καὶ τὴν ἁγιότητα τοῦ Κυρίλλου ἀπέδειξε καὶ τὴν ἐπιχειρηματολογία τοῦ «Μέτοικου» κονιορτοποίησε (ἐδῶ κι ἐδῶ). Ὅ,τι κι ἂν μᾶς χωρίζει μὲ τὸν κ. Μάννη, πρέπει τὸ δίκαιο καὶ μάλιστα σὲ περίπτωση ὑπεράσπισης Ἁγίου νὰ λεχθεῖ καὶ ἡ ἐργασία του αὐτὴ νὰ ἀναγνωρισθεῖ. 

Ἡ προσπάθεια σπίλωσης τοῦ ἁγ. Κυρίλλου Λούκαρη ὅμως, ἔφερε μέσῳ τῶν κειμένων ποὺ παρουσίασε ὁ κ. Μάννης γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς ἁγιότητάς του καὶ ἀποδείξεις γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ τῆς διακοπῆς μνημόνευσης καὶ ἐκλλησιαστικῆς κοινωνίας μὲ τοὺς ἀσεβεῖς καὶ παράνομους στὴν Ἐκκλησία, δηλ. τὴν ἀποτείχιση. Βλέπουμε ἔτσι, ὅτι καὶ στὴν νεότερη ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔπαψε νὰ ἐφαρμόζει τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, τὴν ἀποτείχιση, σὲ θέματα εὐσεβείας, κανόνων καὶ ἐκκλησιαστικῆς ὀρθότητας, συγκεκριμένα καὶ ὅσον ἀφορᾶ τὴν δίωξη καὶ κατασυκοφάντιση τοῦ Ἁγίου: Σιμωνία, ἀσέβεια, συνεργασία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς παπικούς, σύγκλιση ψευτοσυνόδου, προσπάθεια δολοφονίας ἱεραρχῶν (αὐτὰ ὅλα καὶ τὰ παρακάτω ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ κείμενο τοῦ κ. Μάννη ἐδῶ).

Ἔτσι διαβάζουμε στὴν σελ. 3, ὅτι οἱ ἐκπρόσωποι τῶν λαϊκῶν τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἶπαν στὸν ἀντικανονικό, ἐγκληματία καὶ ἀσεβῆ Κονταρή (σσ. τὸν ἀντικανονικὸ διάδοχο τοῦ ἁγ. Κυρίλλου στὸν πατριαρχικὸ θρόνο):

«ἡμεῖς οὐ χρήζομεν ἱερέων, ἀρχιερέων, αἱρέτωσαν∙ ἱκανούσθω ἡ προσευχὴ ἡμῶν∙ τὸ Κύριε ἐλέησον ψάλλοντες ἢ αἱ ψαλμωδίαι τῶν ἀνιέρων μᾶλλον ἢ ἱερέων».

Καὶ στην σελ. 4:

«η μη αναγνώριση του Κονταρή από το σύνολο κλήρου και λαού και άλλων περιοχών, όπως της Κρήτης, στην οποία διεκόπη το μνημόσυνό του. Σε αποκαλυπτικό γράμμα του επόμενου Πατριάρχη, του Παρθενίου Α΄, προς τον πρωτοσύγκελο και πατριαρχικό επίτροπο της Κυδωνίας Μελέτιο Νταμόρο, αυτή η στάση επαινείται μάλιστα ως εξής: “καλῶς καὶ φρονίμως ποιήσας οὐκ ἀπέστειλας μετὰ τὸ ἀκοῦσαι σε τοῦ ἀδίκου θανάτου τοῦ γέροντος πατριάρχου κῦρ Κυρίλλου (Λουκάρεως) καὶ τῆς ἐκχύσεως τῶν ἐγκάτων ἐκείνου ἐπὶ τῆς ἀρχῆς καὶ ἐξουσίας τῆς παρανόμου τοῦ παραβάτου ἐκείνου καὶ ἐπιβάτου τοῦ πατριαρχικοῦ θρόνου καὶ φόνου πνέοντος ἐκ Βεῤῥοίας, τὸ ὡς ἔθος συναγόμενον ἔλεον παρὰ τῶν αὐτόθι εὐσεβῶν χριστιανῶν καὶ ἄλλα δικαιώματα ἐκκλησιαστικὰ εἰς ὄνομα τῆς καθ’ ἡμᾶς τοῦ Χριστοῦ μεγάλης Ἐκκλησίας οὔτε τοῦ ὀνόματος ἐκείνου τοῦ τρισκαταράτου ἐμνημόνευσας ἢ ὡς πατριάρχην ἐδέχθης, οὔτε οἱ λοιποὶ ἱερεῖς τε καὶ λαϊκοὶ ἐμνημόνευσαν αὐτοῦ καὶ ἐτίμησαν“ (Ἀρχιμανδρίτου Χρυσόστομου Παπαδόπουλου, Λουκάρεια, στὸ Ἐκκλησιαστικὸς Φάρος ΙΖ’, 1918, σελ. 207).

Καὶ στὴν σελ. 6 τῆς ἴδιας μελέτης:

«Και μας έστειλε ο πρώην Μητροπολίτης Βερροίας (Κονταρής) πρόσκληση να συλλειτουργήσουμε μαζί του και επειδή εμείς δεν θέλαμε να συλλειτουργήσουμε με αυτόν, μας απείλησε με τους ασεβείς Αγαρηνούς… ο Σερρών Δανιήλ… αν και συμμετείχε (σσ. στην ψευτοσύνοδο του 1642) αρνήθηκε να υπογράψει και λόγω της αρνήσεως του εξορίσθηκε».

Ἀπὸ ὅλα αὐτὰ συμπεραίνουμε, ὅτι καὶ στὴν ἐποχὴ ἐκείνη, δηλ. τὸν 17^ο αἰώνα

α) ἀποτειχίστηκαν καὶ ἱερεῖς καὶ λαϊκοί, πράγμα ποὺ κατακεραυνώνει, ὅσους ὑποστηρίζουν σκανδαλωδῶς ὅτι οἱ λαϊκοὶ δὲν ἀποτειχίζονται,

β) τὸ ποίμνιο δήλωσε περίτρανα, ὅτι εἶναι προτιμότερη ἡ ἰδιωτικὴ προσευχὴ (τὸ Κύριε ἐλέησον) ἀπὸ τὴν λειτουργία μὲ ἀνίερους ἱερεῖς. Αὐτὸ ἀποστομώνει αὐτοὺς ποὺ βλασφημοῦν λέγοντας, καλύτερα πλανόμενοι στὴν Ἐκκλησία, ἀπὸ τὸ νὰ εἶσαι μὲ τὴν τὴν ἀλήθεια ἐκτός Της. Μάλιστα ἡ δήλωση τῶν λαϊκῶν ὅτι δὲν χρειάζονται ἀνίερους ἀρχιερεῖς κονιορτοποιεῖ τὰ παντελῶς ἀβάσιμα ἐπιχειρήματα τοῦ σύγχρονου ἐπισκοποκεντρισμοῦ καὶ παπισμοῦ στὴν Ἐκκλησία,

γ) ὅποιος ἀποτειχίστηκε ἐπαινεῖται καὶ δικαιώνεται, πράγμα ποὺ ἀκυρώνει καὶ ξεμπροστιάζει ὅσους θεωροῦν τὴν ἀποτείχιση σχίσμα καὶ ἀξία καταδίκης,

δ) αὐτὸς ποὺ δὲν ὑπογράφει καὶ ἀντιστέκεται πραγματικὰ σὲ μία ψευτοσύνοδο διώκεται, διότι οἱ ψευδοποιμένες δὲν ἀνέχονται καμία ἀντίσταση. Ἂς ἀναλογιστοῦμε λοιπόν, τὴν ψευτοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου καὶ ὅσους «εὐσεβεῖς» ὑποστήριζαν ὅτι δὲν συμφώνησαν ἀλλὰ καὶ ὑπόγραψαν (μὲ τὸν ἕνα ἢ μὲ τὸν ἄλλο τρόπο) καὶ δὲν διώχτηκαν, ὥστε νὰ μὴ μᾶς ἐκπλήσσει ἡ σημερινή τους πτώση,

ε) ὅποιος ὑποστηρίζει τὴν εὐσέβεια καὶ τὴν ἀλήθεια δὲν δέχεται μὲ κανέναν τρόπο νὰ συλλειτουργήσει μὲ τὸν ὁποιοδήποτε προδότη τῆς Πίστεως καὶ τῆς Ἐκκλησίας καὶ δὲν κάνει Οἰκονομίες ἢ ἂν κάνει, αὐτὲς δὲν κρατοῦν χρόνια οὔτε ἑρμηνεύονται κατὰ τὸ δοκοῦν.

Στὰ κείμενα μάλιστα ποὺ παραθέτει ὁ κ. Μάννης ἐμφανίζεται καὶ μία ἀπόδειξη γιὰ ὅσους ὑποστηρίζουν τὰ ἄκυρα μυστήρια καὶ δὲν δέχονται τὸ γεγονός ὅτι καὶ στὴν Ἐκκλησία ὑπάρχουν σαπρὰ μέλη, χωρὶς Αὐτὴ νὰ χάσει τὴν καθαρότητά Της. Ἔτσι στὴν σελίδα 7 διαβάζουμε στὸ κείμενο καθαίρεσης του Κονταρῆ:

«δοχεῖον σαπρὸν καὶ παραλελυμένον καὶ ὄργανον τοῦ Διαβόλου καὶ σεσηπὸς μέλος κατὰ παραχώρησιν Θεοῦ τρὶς ἤδη τοῦ οἰκουμενικοῦ ληστρικῶς καὶ ἀθέσμωςἐπιβιβασθέντα θρόνον».

Κατὰ παραχώρησιν Θεοῦ λοιπόν, ἐμφανίστηκε ἕναν τέτοιος ἀπατεὼν στὸν πατριαρχικὸ θρόνο, ὡς δοχεῖον σαπρὸν καὶ σεσηπὸς μέλος, καὶ ἔρχεται σὲ συμφωνία μὲ τὴν Ἐκκλησία ποὺ χαρακτήρισε ὅλους τοὺς αἱρετικοὺς ποὺ ἀνῆκαν σὲ αὐτὴ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο. Καμία κουβέντα γιὰ ἄκυρα μυστήρια.

Ἂς ἐλπίσουμε νὰ γίνει ἔστω καὶ τώρα ξεκάθαρο σὲ ὅσους διστάζουν, τί εἶναι ἐκκλησιαστικὰ τὸ ὀρθὸν καὶ ὀρθοδοξον, ὅταν ἐπικρατεῖ μία αἵρεση, μᾶλλον ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στὴν Ἐκκλησία.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

ΠΗΓΗ: https://eugenikos.blogspot.com/2022/03/blog-post_97.html

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΕΛΟΙΕΣ ''ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ'' ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΛΟΥΚΑΡΕΩΣ!

Η ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΛΟΥΚΑΡΕΩΣ ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟΣ ΤΟΥ 1638

Περί του Αγίου Κυρίλλου Λουκάρεως (σύντομη απάντηση στον "Μέτοικο" από έναν Αθηναίο πολίτη)

Περί του Αγίου Κυρίλλου Λουκάρεως (δεύτερη απάντηση στον "Μέτοικο")

ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΛΟΥΚΑΡΕΩΣ - ΚΑΤΑ ΛΑΤΙΝΩΝ Α΄ 

ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΛΟΥΚΑΡΕΩΣ - ΔΙΑΛΟΓΟΣ «ΖΗΛΩΤΗΣ ΚΑΙ ΦΙΛΑΛΗΘΗΣ» (1616)

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΤΟΥ ΛΟΥΚΑΡΕΩΣ - ΠΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ (ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ) 

Τὸ «Συναξάριον» τoῦ Ἱερομάρτυρος Κυρίλλου Λουκάρεως (ἕνα θαυμαστὸ εὕρημα)

Θεοφιλεστάτου Μεθώνης κ. Αμβροσίου - Η Έξοδος των πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο 21/2/2022 π.η.

 

Κήρυγμα του θεοφιλεστάτου Μεθώνης κ. Αμβροσίου για την Έξοδο των πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο, που εκφωνήθηκε στην Ι.Μ. Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης στης 21/2/2022 π.η.

ΠΗΓΗ

ΚΑΘΑΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ

 

ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΙΣΟΔΟΥΣ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ!

«Ἴδε καιρός, ἴδε ἡμέρα σωτήριος, ἡ τῆς Νηστείας εἴσοδος, ψυχή γρηγόρησον, καί παθῶν τάς εἰσόδους ἀπόκλεισον, Κυρίῳ ἐνατενίζουσα» (ωδή α΄ Τριωδίου).

(Να ο καιρός, να η σωτήρια ημέρα: η είσοδος της Νηστείας. Ψυχή μένε σε εγρήγορση κι απόκλεισε τις εισόδους των παθών, ατενίζοντας διαρκώς τον Κύριο).

Μπήκαμε στην περίοδο της Νηστείας, την περίοδο της Μεγάλης Σαρακοστής, και η Εκκλησία μας εδώ και αρκετές ημέρες μας θυμίζει ότι πρόκειται για τον «καιρόν» της μετανοίας, συνεπώς τον καιρό της σωτήριας ημέρας, όπου η στάση ενώπιον του ζωντανού Θεού μας προβάλλει με τον ισχυρότερο τρόπο. Δανείζεται ο άγιος Ιωσήφ ο υμνογράφος την ορολογία και την εκτίμηση του αποστόλου Παύλου, ο οποίος και εκείνος εξαγγέλλει ότι αφότου ήρθε ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο παρών καιρός, η ζωή αυτή δηλαδή, είναι ο κατάλληλος καιρός για να φύγουμε από την προσκόλληση στις αμαρτίες και τα πάθη μας – ό,τι αλλοιώνει και διαστρέφει την ανθρώπινη φύση μας – και να πιστέψουμε στον Χριστό ακολουθώντας Εκείνου τις εντολές. Κι ακολουθώντας τον Χριστό βεβαίως να επανέλθουμε στην «κανονικότητά» μας, την αληθινή φύση μας την κατά Θεόν πλασμένη ως εικόνα του Χριστού. «Ἰδού νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας. Ἀποθώμεθα οὖν τά ἔργα τοῦ σκότους καί ἐνδυσώμεθα τά ὅπλα τοῦ φωτός»: να τώρα είναι ο κατάλληλος καιρός, να τώρα είναι η σωτήρια ημέρα. Ας αποθέσουμε λοιπόν τα έργα της αμαρτίας που είναι σκοτάδι και ας ντυθούμε τα όπλα του φωτός, δηλαδή τον Χριστό που είναι το Φως του κόσμου.

Όσο λοιπόν ο Θεός μάς δίνει την ευκαιρία της «σήμερον ἡμέρας», όσο παρατείνει τον χρόνο της εδώ παροικίας μας – διότι βεβαίως ο χρόνος είναι δωρεά του Θεού που μας δίνει προς μετάνοιά μας, κατά τον λόγο της Γραφής: «δίνω χρόνο για να μετανοήσει ο άνθρωπος» - πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση, ξύπνιοι, χωρίς να βαρυνόμαστε σε ύπνο πνευματικό, δηλαδή σε αποκοίμιση λόγω των γλοιωδών παθών μας που εύκολα προσκολλώνται σε ό,τι θεωρείται υλικό αγαθό του κόσμου τούτου. Κι αυτή η εγρήγορση, η νήψη σημαίνει τον αγώνα να αποκλείουμε τις εισόδους των παθών στην ύπαρξή μας, να μην αφήνουμε δηλαδή χώρο αναπτύξεως στην καρδιά μας του εγωισμού μας με όλα τα παρακλάδια του, της φιληδονίας, της φιλαργυρίας, της φιλοδοξίας μας. Οπότε η εγρήγορση αυτή παραπέμπει στον έλεγχο των λογισμών μας από την ορθοφρονούσα συνείδησή μας, αφού κάθε αμαρτία ως λειτουργία ενός πάθους μας από τους λογισμούς κάνει την αρχή της.

Τι είναι εκείνο, κατά τον άγιο υμνογράφο και τη σύνολη εμπειρία επ’ αυτού της Εκκλησίας, που μπορεί να αποκλείει αυτές τις εισόδους των παθών; (Και δεν είναι άνευ σημασίας ο πληθυντικός αριθμός που χρησιμοποιεί ο υμνογράφος: «εισόδους» λέει και όχι «είσοδος», γιατί είναι πολυποίκιλη και πολύμορφη η αμαρτία δυστυχώς). Τι λοιπόν έχει τη δύναμη διαμιάς να κλείνει όλες τις θύρες και όλες τις εισόδους των παθών; Η ενατένιση του Κυρίου! «Κυρίῳ ἐνατενίζουσα». Όταν η ψυχή με όλες τις δυνάμεις της: τις νοητικές, τις βουλητικές, τις συναισθηματικές, στρέφεται ολοκληρωτικά προς τον Κύριο, όταν Αυτόν έχει ως αδιάκοπη όρασή της κατά τον προφητικό λόγο: «οἱ ὀφθαλμοί μου διά παντός πρός τόν Κύριον» και «προωρώμην τόν Κύριον ἐνώπιόν μου διά παντός», τότε πράγματι από το κάλλος του προσώπου του Κυρίου «κολλάει» σ’ Εκείνον, η ομορφιά Του που αποτυπώνεται βεβαίως και σε κάθε δημιούργημά Του είναι εκείνη που τον απορροφά σε σημείο τέτοιο που δεν του αφήνει περιθώρια εκτροπής.

Αυτό βεβαίως είναι η εμπειρία των «τελείων» χριστιανών, δηλαδή των αγίων μας, αλλά αυτό πρέπει να συνιστά και για εμάς το «πολικό αστέρι» της πορείας μας στον κόσμο τούτο, που θα πει ότι μπορεί να μη φτάνουμε παρά ελάχιστα στην εμπειρία αυτή, όμως τουλάχιστον ξέρουμε πού πατάμε, δεν πελαγοδρομούμε χαμένοι σ’ έναν κόσμο που λόγω της αμαρτίας του ήδη κείται νεκρός και χαμένος σαν τον άσωτο υιό της γνωστής παραβολής. Το να μη χάνουμε την επαφή μας με τον Χριστό, καθημερινά και αδιάλειπτα, το να παλεύουμε να φτάσουμε έστω και επ’ ελάχιστον στις εντολές Του, είναι η απόδειξη ότι δεν κοιμόμαστε τον βαθύ ύπνο της απώλειάς μας. 

ΠΗΓΗ

Ἐπὶ τῇ ἐνάρξει τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς 2022

Ἀγαπητοὶ Πατέρες καὶ Ἀδελφοί·

Μὲ τὴν Χάρη τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, φθάσαμε γιὰ ἄλλη μία χρονιὰ στὸ κατώφλι τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Δόξα καὶ εὐχαριστία πρέπει στὴν θεία Μεγαλωσύνη γιὰ τὴν εὐλογημένη αὐτὴ δωρεά!

Σὰν νέος Ἐπίσκοπος καὶ Πνευματικὸς πατέρας σας, αἰσθάνομαι τὴν ἀνάγκη νὰ ὑπενθυμίσω ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ αὐτῇ, ὅτι ἀνοίγεται ἐνώπιόν μας τὸ στάδιον τῶν ἀρετῶν καὶ ξεκινοῦμε τὸν ἀγῶνα τῆς θεοφιλοῦς καὶ θεοδιδάκτου Νηστείας. Εἶναι ἀνάγκη νὰ εἰσέλθουμε στὴν ἄθληση αὐτὴ μὲ διάθεση χαρωπὴ καὶ ἀγωνιστική, γεμᾶτοι καλὲς ἐλπίδες καὶ ἀγαθὲς προσδοκίες. Ἡ ἁγία αὐτὴ περίοδος τοῦ ἔτους προσφέρεται γιὰ κάθαρση, χαλιναγώγηση καὶ ταπείνωση τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς μας, ὥστε νὰ κυριαρχήσουμε στὰ πάθη καὶ τὶς ἡδονές, ποὺ πολλὲς φορὲς μᾶς ἐξαπάτησαν καὶ μᾶς αἰχμαλώτισαν.

Εἶναι λοιπὸν περίοδος ἀπελευθερωτικὴ καὶ ἀποσκοπεῖ στὴν ὑποβοήθηση καὶ ἐνίσχυση τῆς ἀρετῆς καὶ μάλιστα τῆς ἐγκρατείας, στὴν βελτίωση καὶ σταθεροποίηση τῆς μετανοίας, στὴν ἀναπτέρωση τῆς προσευχῆς, στὴν αὔξηση τῆς ἐλεημοσύνης καὶ τῆς φιλαδελφίας, στὴν βαθύτερη συγχώρηση τῶν ἄλλων ἀπὸ καρδίας, στὴν πιὸ ἐπιμελημένη μεριμνα γιὰ πνευματικὴ ἀνακαίνιση, στὸ καλύτερο πλησίασμα τοῦ Θεοῦ.

Πρόκειται γιὰ θεία ἐντολή, γιὰ Ἀποστολικὸ παράγγελμα ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Ὁ 69ος Ἀποστολικὸς Κανόνας προβλέπει ὅτι ὅποιος Κληρικὸς δὲν νηστεύει τὴν Τεσσαρακοστὴ πρέπει νὰ καθαιρεῖται, καὶ ὅποιος λαϊκὸς δὲν νηστεύει πρέπει νὰ ἀφορίζεται, ἐκτὸς καὶ ἄν ὑπάρχει σοβαρὸ πρόβλημα ὑγείας. Ἄρα, πρόκειται γιὰ ἐντολὴ τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, ἡ ὁποία ὡς φιλόστοργη Μητέρα ἀπευθύνεται στὰ τέκνα της γιὰ κάτι τὸ ἰδιαίτερα σοβαρὸ καὶ σημαντικό, καὶ ὄχι βέβαια γιὰ κάτι δευτερεῦον καὶ μικρό. Ἐμεῖς, σὰν τέκνα ὑπακοῆς ὀφείλουμε νὰ δεχόμαστε τὶς ὑποδείξεις τῆς Ἐκκλησίας μας μὲ σεβασμὸ καὶ νὰ τὶς τηροῦμε μὲ εὐλάβεια, ὅπως ἄλλωστε ἔκαναν ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Πίστεώς μας, ὅλοι οἱ πρόγονοί μας πνευματικοὶ καὶ σαρκικοί, ὅλοι οἱ κατὰ Χριστὸν πατέρες καὶ μητέρες μας. Μόνον ἔτσι θὰ ἔχουμε ἐλπίδα νὰ ἀξιωθοῦμε ἐλέους Θεοῦ καὶ αἰωνίου σωτηρίας. Διαφορετικά, θὰ ἀπορριφθοῦμε ὡς αὐθάδεις καὶ ἀσεβεῖς, ὡς ἄνθρωποι ποὺ ἀγάπησαν περισσότερο τὸ σῶμα ἀπὸ τὸ πνεῦμα, τὴν γῆ ἀπὸ τὸν Οὐρανό, τὰ ἐφήμερα ἀπὸ τὸ αἰώνια. Ὁ Μέγας Βασίλειος ὅμως μᾶς ὑπενθυμίζει ἄριστα: «Ἐπειδὴ οὐκ ἐνηστεύσαμεν, ἐξεπέσαμεν τοῦ Παρα-δείσου· νηστεύσωμεν τοίνυν ἵνα πρὸς αὐτὸν ἐπανέλθωμεν» (Λόγος Α’ Περὶ Νηστείας, § 4).

Ἡ παροῦσα Νηστεία εἶναι βέβαια αὐστηρὴ καὶ πρέπει νὰ τὴν τηροῦμε μὲ ἀκρίβεια, παρὰ τὴν δυσχέρεια, γιὰ νὰ λάβουμε θεία ἀντιμισθία· ὅπως καὶ μὲ διάκριση, σύμφωνα μὲ τὴν σωματικὴ ἀντοχὴ ἑκάστου, διότι ὡς γνωστὸν δὲν εἴμαστε «σωματοκτόνοι», ἀλλὰ «παθοκτόνοι». Ὅπου ὑπάρχει σοβαρὴ ἀδυναμία καὶ ἀσθένεια, ἐκεῖ ἡ νηστεία μετριάζεται καὶ προσαρμόζεται στὶς ἀνάγκες τοῦ καθενός, ὄχι ὅμως αὐθαίρετα, ἀλλὰ κατόπιν συμβουλῆς εὐλαβοῦς ἰατροῦ, καὶ κυρίως μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Πνευματικοῦ πατρός.

Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ ἀγαποῦσαν καὶ ἀγαποῦν τὴν Νηστεία, καὶ μᾶς τὴν συνιστοῦν σὰν ἰδιαίτερα βοηθητικὴ στὸν πνευματικό μας ἀγῶνα. Κατὰ τὴν περίοδο τῆς Νηστείας ἀπαιτεῖται ἀποκοπὴ ἐκείνων τῶν κακῶν συνηθειῶν, οἱ ὁποῖες μᾶς ὑποσκελίζουν, διαφορετικὰ χάνει τὴν ἀξία καὶ τὸ νόημά της. Ἀπέχουμε ἀπὸ τὶς καλὲς καὶ θρεπτικὲς τροφές, ἀπὸ τὴν γαστριμαργία, τὴν πολυποσία καὶ τὴν ἡδυπάθεια, ἀλλὰ προσέχουμε παράλληλα νὰ μὴν ἱκανοποιοῦμε ἄλλες μορφὲς τροφοδοσίας παθῶν.

Γιὰ παράδειγμα, ἄν κάποιος ἔχει τὴν ἐπιβλαβῆ ἀπὸ κάθε ἄποψη συνήθεια τοῦ καπνίσματος, πρέπει νὰ κόψει αὐτὴν διότι ἡ Νηστεία του ἀμαυρώνεται. Τὸ ἴδιο ἰσχύει γιὰ τὴν κατάκριση, πολυλογία, ἀργολογία, ἀστειολογία, περιττολογία, δικαιολογία, ὑβρεολογία, κακολογία, ψευδολογία, συκοφαντία κλπ.· τὸ αὐτὸ ἰσχύει γιὰ τὴν παρακολούθηση ἐμπαθῶν καὶ ἀπρεπῶν θεαμάτων, ἀκουσμάτων καὶ δραστηριοτήτων· ἐπίσης, τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὴν πλεονεξία, τὴν σκληρότητα, τὸν θυμό, τὴν ὀργή, τὴν ραθυμία, τὴν κάθε εἴδους ἐκτροπή.

Ἐξ ἀντιθέτου δέ, πρέπει νὰ ἐνισχυθεῖ καὶ νὰ αὐξηθεῖ ἡ προσευχή, ἡ ὑπομονή, ἡ συγχώρηση, ἡ εἰρήνη, ἡ ἀγάπη, ἡ καλύτερη προετοιμασία γιὰ μετάνοια καὶ εἰλικρινῆ Ἐξομολόγηση, ἡ πιὸ συχνὴ συμμετοχὴ στὰ ἅγια Μυστήρια. Οἱ λογισμοὶ εἶναι ἀνάγκη νὰ περιορισθοῦν, νὰ κατευνασθοῦν καὶ νὰ ἐλεγχθοῦν, τὰ πάθη νὰ ἀποδυναμωθοῦν, τὰ νεῦρα νὰ περιορισθοῦν, ὁ θυμὸς νὰ δεθεῖ, ἡ πολυλογία νὰ σταματήσει, ὁ πολὺς θόρυβος νὰ καταπαύσει.

Μόνον ἔτσι θὰ καλλιεργηθοῦν ἡ φιλοθεΐα καὶ ἡ φιλανθρωπία, ἡ ἀγαθοσύνη καὶ ἡ πραότητα, ἡ καλοσύνη καὶ ἡ ἀνεξικακία.

Ὁ ἐχθρὸς διάβολος, ὡς γνωστόν, ἀποστρέφεται τὴν Νηστεία διότι ἐνοχλεῖται ἀπὸ αὐτὴν ἀφάνταστα. Γι’ αὐτὸ καὶ συχνὰ ἐγείρει κατὰ τὴν περίοδο τῆς Νηστείας πιὸ δυνατοὺς πειρασμούς, παραχωρήσει Θεοῦ, γιὰ νὰ μᾶς κάνει νὰ ἀδημονήσουμε καὶ νὰ χάσουμε τὸν μισθὸ τοῦ καλοῦ ἀγῶνος μας. Μὴν ὑποκύψουμε στὶς ἄνομες ὑποδείξεις του! Αὐτὸς -ὁ ἀντάρτης καὶ φθονερὸς- ἀκόμη καὶ τὸν Θεάνθρωπο Κύριό μας τόλμησε νὰ «πειράξει» στὴν ἔρημο, ὅταν εἶχε ὁλοκληρώσει τὴν Τεσσαρακονθήμερη Νηστεία Του, ποὺ ἐπιτέλεσε χάριν ἡμῶν, στὸ ἀποκληθὲν ἔκτοτε Σαραντάριον ὄρος. Τὸν «προκάλεσε» σὲ γαστριμαργία, ὑπερηφάνεια καὶ πλεονεξία, ἀλλὰ ἐπιτιμήθηκε καὶ ἐκδιώθηκε πρεπόντως (βλ. Ματθ. 4:10, Λουκ. 4:13) καὶ ἔτσι λάβαμε ὑπόδειγμα Νηστείας καὶ Προσευχῆς γιὰ τὴν νίκη κατὰ τοῦ διαβόλου (βλ. Ματθ. 17:21, Μάρκ. 9:29).

Μόνον ἔτσι νικοῦμε κι ἐμεῖς τὸν πειρασμὸ καὶ τὸν ἐκδιώκουμε μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, διὰ Νηστείας καὶ Προσευχῆς. Ὑπάρχει βαθιὰ συσχέτιση καὶ ἀλληλεξάρτηση μεταξύ τους. Ἡ Νηστεία ἀποδεικνύει τὴν εἰλικρίνειά της μὲ τὴν κατανυκτικὴ Προσευχή, ἀλλιὼς χάνει τὴν ἀξία της. Καὶ ἡ Προσευχὴ ἐπίσης σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν Νηστεία ἀποκτᾶ «φτερὰ» καὶ λαμβάνει δύναμη νὰ ἀνέλθει στὸν Οὐρανὸ καὶ νὰ κρούσει τὶς θῦρες του, ὥστε οἱ Ἅγιοι Ἄγγελοι νὰ σπεύσουν νὰ τῆς ἀνοίξουν καὶ ὁ Κύριός μας νὰ τὴν ἀκούσει εὐμενῶς. Χωρὶς Νηστεία, ἀκόμη καὶ ἡ Προσευχὴ μόνη της ἀποδυναμώνεται καὶ σκορπίζεται εὔκολα.

Τὸ Παντοδύναμο Ὄνομα τοῦ Κυρίου εἴθε νὰ μᾶς συντροφεύει σὲ ὅλη τὴν διάρκεια τῆς Νηστείας, ὅπως καὶ ἡ γλυκύτατη ἐπίκληση τῆς Παναγίας Μητρός μας. Μὲ αὐτὰ τὰ ἅγια Ὀνόματα στὰ χείλη, στὸν νοῦ καὶ στὴν καρδιὰ νὰ κοιμόμαστε καὶ μὲ αὐτὰ νὰ ἐγειρόμαστε, αὐτὰ νὰ κρατοῦμε κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἡμέρας καὶ ποτὲ νὰ μὴν τὰ ἀφήνουμε καὶ λησμονοῦμε, γιὰ νὰ μὴν εἰσέλθουμε σὲ πειρασμό.

Πολλοὶ σήμερα, ἀκόμη καὶ Χριστιανοί, προφασίζονται ὅτι τὰ χρόνια μας εἶναι δύσκολα καὶ ἡ Νηστεία φαίνεται ἀσυμβίβαστη μὲ τὴν σύχρονη ἐποχή. Ὅποιοι λέγουν αὐτά, ἀποδεικνύουν τὴν ἐξαπάτησή τους ἀπὸ τὸν πονηρὸ καὶ τὴν ὑποδούλωσή τους στὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου καὶ τῆς σαρκός. Ὅμως, ὅταν παύει ἡ Νηστεία, ἔρχονται συμφορές. Ὅπου ἡ Νηστεία ἐγκαταλείπεται καὶ περιφρονεῖται, ἐκεῖ ἐπέρχεται ἡ «ὀργὴ τοῦ Θεοῦ». Ἡ Μετάνοια παύεται, ἡ ἐν Χριστῷ ζωὴ χάνεται καὶ ἡ Ἀποστασία ἐξα-πλώνεται. Γι’ αὐτὸ καὶ βλέπουμε στὶς ἡμέρες μας τόσα δεινὰ στὴν χώρα μας καὶ στὴν ἀνθρωπότητα ὁλόκληρη: ἐπιδημίες, πόλεμοι, ἀκρίβεια, ἀνασφάλεια, ἀπειλὲς ἀπὸ παντοῦ, καὶ γενικὰ φόβος καὶ ἀδιέξοδο…

Εἴθε νὰ ἐγκολπωθοῦμε τὴν Νηστεία! Εἴθε ἡ Νηστεία μας νὰ εἶναι ἐνσυνείδητη, καρποφόρα καὶ ὠφέλιμη! Οἱ ψυχές μας νὰ ἐνδυναμωθοῦν καὶ τὰ σώματά μας νὰ ἐλαφρύνουν! Νὰ γίνουμε ἀληθινοὶ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, πιστοὶ καὶ ἐκλεκτοί, καὶ νὰ φθάσουμε στὸ ἅγιον Πάσχα μὲ ἀνάσταση ψυχῆς. Ἀμήν!

Μὲ πατρικὲς εὐχὲς καὶ εὐλογίες

Ὁ Ἐπίσκοπός σας

+Ὁ Μητροπολίτης Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος ΚΛΗΜΗΣ

Λάρισα, Ἑβδομάδα τῆς Τυρινῆς 2022

ΠΗΓΗ