Η ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ''ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΗΣ ΑΚΡΙΒΕΙΑΣ'' ΩΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ (Β΄ ΜΕΡΟΣ)

Οἱ παπικοὶ ἀπέτυχον τὴν ἑορτολογικὴν ἅλωσιν τῶν Ὀρθοδόξων δι' ἐκκλησιαστικῆς ὁδοῦ. Διὸ ἀνενέωσαν την προσηλυτιστικὴν αὐτῶν καταδρομὴν διὰ τοῦ ἐπιστημονισμοῦ. Πρὸς τοῦτο εὗρον ἐν  ̓Ανατολῇ προσφορώτερον ἔδαφος, καθ ̓ ὅτι ἐπηρεασθέντες ὑπὸ τῆς Δύσεως Ὀρθόδοξοι ἐπιστήμονες ὡμίλουν εὐνοϊκῶς περὶ τῆς λεγομένης ἐπιστημονικῆς διορθώσεως τοῦ ἡμερολογίου.

Ὁ γράψας π.χ. κατὰ τὸ δεύτερον ἥμισυ τοῦ δεκάτου ὀγδόου αἰῶνος Ιώσηπος Μοισιόδαξ, εἰς τὸ βιβλίον του «θεωρία τῆς Γεωγραφίας» τοῦ ἔτους 1781, ἀκολουθεῖ αὐτὴν τὴν κατεύθυνσιν. Ἐνῷ ὑπεραμύνεται τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἥτις ἀντέκρουσε τὴν ἡμερολογιακὴν καὶ ἑορτολογικὴν μεταρρύθμισιν τοῦ Πάπα, ἐκκλίνων ἀπὸ τῆς ὀρθοδόξου ὁδοῦ, ἀποδίδει ταύτην ἐσφαλμένως εἰς λόγους σκοπιμότητος. «Ἡ Ανατολική Εκκλησία», γράφει, «στοχαζομένη ἔνθεν μὲν πὼς ἡ γρηγοριανή διάταξις» περὶ ἡμερολογίου «δὲν εἶναι ἀπαραιτήτως ἀναγκαία, τουλάχιστον ἐν τοῖς ἡμετέροις καιροῖς, ἔνθεν δὲ πὼς τὰ χυδαιότερα πλήθη εὐκόλως συγχύζονται, νομίζοντα πᾶσαν μεταβολὴν ἐν ταῖς παραδόσεσι καινοτομίαν, μᾶλλον δὲ κατάλυσιν τῆς Θρησκείας, ἔκρινε σοφῶς» «νὰ παραπέμψῃ τὴν ἐνδέουσαν διόρθωσιν τοῦ ἐνιαυτοῦ τοῖς καιροίς, οἵτινες ἤθελον χρειασθῆ αὐτήν» (Ἰ. Μοισιόδακος, 1781, σ.195). Ἡ σοφία λοιπόν τῆς Ἐκκλησίας, κατὰ τὸν συγγραφέα τοῦτον, ἔγκειται εἰς τὴν καιρικὴν ἀπόρριψιν τῆς παπικῆς καινοτομίας καὶ τὴν ἀναβολὴν τῆς λεγομένης διορθώσεως ἐν καιρῷ τῷ δέοντι. Τοῦτο ὅμως εἶναι καὶ ἀναληθὲς καὶ ὑβριστικὸν διὰ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Εἶναι ὑβριστικόν, καθ' ὅτι ἐμφανίζει τὴν Ὀρθοδοξίαν ὁμιλοῦσαν, ὄχι «ἐν ἁπλότητι καὶ εἰλικρινείᾳ Θεοῦ», ἀλλ ̓ «ἐν σοφίᾳ σαρκικῇ» καὶ ἐν ὑποκρισίᾳ ἔναντι τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ, ὡς ὁ Παπισμός. Εἶναι δὲ καὶ ἀναληθές, διότι, ὡς γράφει ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ἱερεμίας Β ́, ἡ παπική καινοτομία ἀντεκρούσθη, οὐχὶ διὰ λόγους καιρικούς, ἀλλὰ ἐπειδὴ τὸ βάσει τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου «πασχάλιον» «τῶν ἁγίων Πατέρων μένει ὀρθὸν» μέχρι σήμερον «καὶ εἰς αἰῶνας σταθερὸν διαμενεῖ» ( 1 Ιερεμίου Β ́ Β.Σ.Π.Ι., σ. 30 - 31.) τουτέστι διὰ λόγους πίστεως καὶ ἀληθείας.

Ἡ ὡς ἄνω ἑσπερία ἀλλοίωσις ἐπιστημόνων συνετέλει εἰς δημιουργίαν ἐν  ̓Ανατολῇ κλίματος ὑπὲρ τῆς ἑορτολογικῆς καινοτομίας. Κατ' αὐτό, ἡ γενομένη καταδίκη τῆς παπικῆς καινοτομίας ἤρξατο ἵνα θεωρήται μᾶλλον ἐποχικὴ ἀπόφασις, δυναμένη ὅπως ἀντικατασταθῇ, δι ̓ ἄλλης, ἐὰν μεταβληθῶσιν αἱ συνθῆκαι. Καὶ ναὶ μὲν ἡ ἡμερολογιακή καινοτομία του Πάπα ἀντεκρούσθη δια λόγους θρησκευτικούς, μᾶλλον ὅμως δικαιώνεται ὑπὸ τῆς ἐπιστήμης. Οὕτως ἡ καταδεδικασμένη παπικὴ καινοτομία ἀπέκτα δι' ἀπροσέκτους ἐπιστημονιστικὸν διαφέρον, τὸ ὁποῖον ἐνισχύετο καὶ ἐκαλλιεργεῖτο ὑπὸ τῆς προπαγάνδας τοῦ προσηλυτισμοῦ τῶν ἑτεροδόξων, παπικών, προτεσταντῶν καὶ μασόνων. Τοῦτο καταδεικνύει καὶ ἡ περίπτωσις τοῦ παπικοῦ Τοντίνι, ὅστις, ὑποκρινόμενος ἐπιστημονικὰ διαφέροντα, ὑπεστήριζεν ἐν τῇ  ̓Ανατολῇ, ὅτι δῆθεν «τὸ ζήτημα τῆς διορθώσεως τοῦ ἡμερολογίου είναι ζήτημα καθαρῶς ἐπιστημονικόν» (Χ. Παπαδόπουλου, Ιστορία της Εκκλησίας Αντιοχείας σ, η΄, θ΄). Ἡ προπαγανδιστική αὕτη θέσις ἐπηρέασέ τινας, οἵτινες ἐξεδηλώθησαν σχετικῶς ἐν ὀνόματι τῆς ἐπιστήμης. Ησαν δὲ οὗτοι, ὄχι μόνον ἐπιστήμονες ἄλλων ἐπιστημῶν, ἀλλὰ καὶ θεολόγοι, μάλιστα δὲ καὶ ἱεράρχαι.

Ἐν ὀνόματι τῆς ἐπιστήμης.

Κατὰ τὸν 19ον αἰῶνα, ἐπιστημονολογοῦντες ἐπεκαλοῦντο ὑπὲρ τῆς ἑορτολογικής καινοτομίας τὴν ἀπομάκρυνσιν τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα ἐκ τῆς φυσικῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας. Ἔλεγον ὅτι «μετά παρέλευσιν 2 ή 3 χιλιάδων ἐτῶν, θὰ τελῆται τὸ Πάσχα δύο μῆνας μετὰ τὴν πραγματικὴν ἰσημερίαν» (Ε. Βουλισμά, «Το Πάσχα του 1988», «Κερκυραία φωνή» 1888, παρά Ε.Ε.Ι. , Τομ. Β΄, σελ. 1155).

Εἰς τὴν ἀντιλογίαν ταύτην ὁ ἐν Κερκύρᾳ Ευστάθιος Βουλισμᾶς ἀπήντησεν ὡς ἀκολούθως. «Περὶ» «τοῦ μέλλοντος ἠδυνάμεθα νὰ εἴπωμεν καταλλήλως τὸ τοῦ Εὐαγγελίου ἡ “αὔριον μεριμνήσει τὰ ἑαυτῆς· ἀρκετὸν τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία αὐτῆς”. Μετὰ παρέλευσιν δὲ πολλῶν χιλιάδων ἐτῶν, τίς εἶδεν εἰς ποῖον σημεῖον τοῦ γαλαξίου θὰ εὑρίσκεται τὸ ἡλιακὸν σύστημα; Τις εἶδεν, ἐὰν θὰ ὑπάρχῃ ἡ γῆ; Ἐὰν θὰ ἔχῃ κατοίκους; Ἐὰν θὰ ἔχῃ τὴν αὐτὴν ταχύτητα περὶ τὸν ἴδιον αὐτ τῆς ἄξονα, ἢ περὶ τὸν ἥλιον; Τὶς δύναται νὰ διαβεβαιώσῃ, ὅτι καὶ ἡ σελήνη θὰ ὑπάρχῃ, ἢ καὶ ὑπάρχουσα ἐὰν θὰ διατηρῇ τὴν αὐτὴν ταχύτητα; Ας ἀφήσωμεν εἰς τοὺς τότε ἀνθρώπους, ἐὰν θὰ εὑρίσκωνται, νὰ φροντίσωσι καὶ ἐκεῖνοι κατὰ τὸ δοκοῦν αὐτοῖς. Μετὰ παρέλευσιν 2 ἢ 3 χιλιάδων ἐτῶν, ὅταν ἡ πραγματικὴ ἰσημερία ἤθελεν ὀπισθοχωρήσει ἕνα μῆνα πρὸ τῆς σταθερᾶς, ἂς παρεμβάλωσιν ἕνα μήνα, καὶ τότε θὰ εὑρεθῶσιν εἰς τὸ αὐτὸ σημεῖον τῆς Α ́ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἡμεῖς ἐν τοσούτῳ ἐπιμένομεν καὶ ἐπιμενοῦμεν, φυλάττοντες καὶ τηρούντες, οὐχὶ τοὺς ὑπολογισμοὺς καὶ τὰς προτάσεις τοῦ μὲν ἢ τοῦ δέ, ἀλλὰ τὰς διατάξεις Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ τὴν διηνεκή ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν 1563 ἐτῶν. Καὶ ἐὰν ἑορτάζωμεν ἐνίοτε τὸ Πάσχα κατὰ τὸν δεύτερον μήνα, ὅπερ εἰς οὐδένα νόμον ή κανόνα ἀντιβαίνει, οὐδέποτε ὅμως τελοῦμεν αὐτὸ πρὸ τῆς πανσελήνου, ἐναντίον καὶ τοῦ μωσαϊκοῦ καὶ τοῦ ἐκκλησιαστικού νόμου. Τοὐναντίον δέ, οἱ διὰ τοῦ νέου καλανδαρίου τὴν ἄγαν (πολλήν ἀκρίβειαν θηρεύοντες καὶ τὴν Σκύλλαν φεύγοντες, ἔπεσον εἰς τὴν Χάρυβδιν. Ζητοῦντες νὰ εἶναι ἀκριβέστεροι ἡμῶν πλησίον εἰς τὴν πανσέληνον, κινδυνεύουσι νὰ πέσωσιν ἀπροσδοκήτως εἰς τὸ μέγα καὶ ἀσυγχώρητον λάθος, νὰ ἑορτάζωσι τὸ Πάσχα πρὸ τῆς πανσελήνου καὶ πρὸ τῶν Ἰουδαίων» (Ε. Βουλισμά, ενθ΄ ανωτ. σελ. 1155 - 1156).

Εἶναι δὲ ὀρθὴ κατὰ τὸν νόμον Κυρίου ἡ ἐπιμονὴ τῶν Ὀρθοδόξων εἰς τὸν ἑορτασμὸν τοῦ Πάσχα, συμφώνως πρὸς τὸν ἡμερολογιακὸν καθορισμὸν τούτου ὑπὸ τῆς Α ́ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, παρὰ τὴν πτώσιν τῆς ἰσημερίας κατὰ δέκα τρεῖς ἡμέρας. Διότι ὁ θεῖος νόμος προβλέπει τὸν ἑορτασμὸν τοῦ Πάσχα ἐν ἀνάγκῃ καὶ κατὰ τὸν δεύτερον μήνα (ἰ. ά. σ. 180 - 181). Συνεπώς, μέχρι φυσικής διαρροῆς τοῦ χρόνου, οὐχὶ μόνον κατὰ 13 ἡμέρας, ὡς μέχρι σήμερον, ἀλλὰ καὶ κατὰ 29 ἡμέρας, ἤτοι ἕως καὶ τῆς 17ης Μαΐου Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου. Ἐπειδὴ ἡ ἀνωτάτη ἡμερομηνία τοῦ νομικοῦ Πάσχα εἶναι ἡ 18η Απριλίου (ἰ. ἀ. σ. 435), ἡ πρόσθεσις ἑνὸς σεληνιακοῦ μηνός τῶν 29 ἡμερῶν ἄγει εἰς τὴν 17ην Μαΐου, ἐνῷ αἱ ἐν λόγῳ 13 ἡμέραι φέρουσι μόνον εἰς την 1ην Μαΐου. Ητοι ὑπολείπονται 16 ἡμέραι πρὸς συμπλήρωσιν τοῦ δευτέρου μηνὸς τοῦ θείου νόμου. Καὶ διὰ τὸν πρόσθετον, βεβαίως, τοῦτον λόγον, οἱ Ὀρθόδοξοι δὲν ἀντιμετωπίζομεν θέμα πτώσεως τῆς ἰσημερίας. Ἡ λόγῳ πτώσεως τῆς ἰσημερίας μετατόπισις τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα πέραν καὶ τοῦ δευτέρου μηνὸς θὰ γίνῃ μετὰ δύο καὶ πλέον χιλιετίας ἀπὸ σήμερον.  ̓Αλλὰ καὶ τότε πάλιν δὲν θὰ δύναται ἵνα τεθῇ ζήτημα ἡμερολογιακής μετακινήσεως τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, καθ ̓ ὅτι ἐν προκειμένῳ «οὐδεμία καιροῦ παρατήρησίς ἐστιν». «Οὐδὲ γὰρ ἡ Ἐκκλησία χρόνων ἀκρίβειαν οἶδεν γνωρίζει)» (ἰ. ά. σ. 419), ἔστω καὶ ἄν, φυλασσομένου τοῦ ἐκκλησιαστικού Κανονίου, τὸ Πάσχα μετατεθῇ φυσικῶς εἰς ἄλλην ἐποχὴν τοῦ ἔτους, μετὰ πάροδον πολλῶν χιλιάδων ἐτῶν. Διότι καὶ σήμερον τὸ Πάσχα ἑορτάζεται ἐπὶ γῆς, ὄχι μόνον ἐν ἔαρι, ἀλλὰ καὶ ἐν ἑτέρᾳ ἐποχῆ. Οἱ κάτοικοι π.χ. τοῦ νοτίου ημισφαιρίου τῆς γῆς τελοῦσι τοῦτο τὸ Φθινόπωρον, ὅτε οἱ τοῦ βορείου ἔχουσιν ἔαρ».

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ''ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΗΣ ΑΚΡΙΒΕΙΑΣ'' ΩΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

Απόσπασμα ομιλίας του Αγγλικανού «Επισκόπου» Gore, o οποίος συμμετείχε στο «Πανορθόδοξο» Συνέδριο του 1923

«Ἡ Δύσις, μετὰ τὴν ἔκπτωσίν της, ἐπιχειρεῖ νὰ συμβιβάση τὸν λόγον τῆς Πίστεως μὲ τὸν λόγον τῆς Ἐπιστήμης….»

«μηδὲ τολμοῦμεν ποτὲ νὰ φανοῦμεν ἡμεῖς διακριτικώτεροι ἀπὸ τοὺς θεοσόφους καὶ ἁγίους ἐκείνους Πατέρας, να κάμωμεν ἡμεῖς διόρθωσιν, ὁποῦ ἐκεῖνοι δὲν ἐτόλμησαν νὰ τὴν κάμουν»

Περὶ τῶν τεσσάρων τοῦ Πάσχα Διορισμῶν

ΜΙΑ ΕΚ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ ΑΠΟΔΕΙΞΕΩΝ ΠΟΥ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΟΥΝ ΤΟ ΛΕΧΘΕΝ ΟΤΙ ΧΑΡΙΝ ΕΙΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ ΕΜΑΤΑΙΩΘΗ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΛΛΑΓΗΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑΛΙΟΥ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ (ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ) ΩΣ ΣΤΟΧΟ

ΔΕΥΤΕΡΑ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ (ΕΚ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ) ΠΟΥ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ΤΟ ΛΕΧΘΕΝ ΟΤΙ ΧΑΡΙΝ ΕΙΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ ΕΜΑΤΑΙΩΘΗ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΛΛΑΓΗΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑΛΙΟΥ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ (ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ) ΩΣ ΣΤΟΧΟ

ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΠΕΡΙ ''ΚΟΙΝΟΥ ΠΑΣΧΑ''

Η ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ!

ΕΠΙΣΤΟΛΗ Η΄ ΠΕΡΙ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΚΑΙ ΠΑΣΧΑΛΙΟΥ

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΔΕΚΑΤΗ (ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΑΣΧΑ)

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ «ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΝ» ΣΥΝΕΔΡΙΟΝ ΤΟΥ 1923

ΠΑΤΗΡ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΜΠΙΛΑΛΗΣ ''ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ - Η ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑΛΙΟΥ''

ΕΓΩ ΕΙΜΙ ΜΕΘ’ ΥΜΩΝ ΚΑΙ ΟΥΔΕΙΣ ΚΑΘ’ ΥΜΩΝ!

«Τήν ὑπέρ ἡμῶν πληρώσας οἰκονομίαν, καί τά ἐπί γῆς ἑνώσας τοῖς οὐρανίοις, ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, οὐδαμόθεν χωριζόμενος, ἀλλά μένων ἀδιάστατος, καί βοῶν τοῖς ἀγαπῶσί σε· Ἐγώ εἰμι μεθ’ ὑμῶν, καί οὐδείς καθ’ ὑμῶν» (Κοντάκιον Αναλήψεως).

(Ἀφοῦ ἐκπλήρωσες τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία μας κι ἕνωσες τά ἐπίγεια μέ τά ἐπουράνια, ἀναλήφθηκες, Χριστέ Θεέ μας, χωρίς νά χωριστεῖς καθόλου ἀπό ἐμᾶς καί χωρίς νά ἀπομακρυνθεῖς ἀπό ἐμᾶς, καί φωνάζοντας δυνατά σ’ αὐτούς πού σ’ ἀγαπᾶνε: ἐγώ εἶμαι μαζί σας, γι’ αὐτό καί κανείς δέν μπορεῖ νά εἶναι ἐναντίον σας).

Σέ πολύ λίγες γραμμές ὁ ἅγιος ὑμνογράφος μᾶς ἐπισημαίνει τό θεολογικό βάθος τῆς Δεσποτικῆς ἑορτῆς τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Σαράντα ἡμέρες μετά τήν ἁγία Του Ἀνάσταση ὁ Κύριος, κατά τήν ἐντολή πού ἤδη εἶχε δώσει, μάζεψε τούς μαθητές Του στό ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, κι ἐκεῖ ἐνώπιόν Του, ἀφοῦ τούς ἐνεφύσησε τό ἅγιον Πνεῦμα καί τούς ἔδωσε τήν ἐξουσία «τοῦ ἀφιέναι ἁμαρτίας», προτρέποντάς τους νά παραμένουν ἐν προσευχῇ στόν τόπο πού τούς εἶχε ὑποδείξει μέχρι τή λήψη τοῦ ἁγίου Πνεύματος, τούς εὐλόγησε καί ἀναλήφθηκε ἐν δόξῃ στούς Οὐρανούς, προκειμένου νά παρακαθήσει καί ὡς ἄνθρωπος στά δεξιά τοῦ Πατέρα.

Δύο εἶναι τά καίρια σημεῖα στά ὁποῖα ἐπιμένει ὁ ὑμνογράφος γιά τήν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου. Πρῶτον· ἡ Ἀνάληψη σηματοδοτεῖ τήν ὁλοκλήρωση τῆς οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, τοῦ σχεδίου Του δηλαδή γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου. Ὅ,τι εἶχε ὑποσχεθεῖ μετά τήν πτώση τῶν Πρωτοπλάστων καί εἶχε ἐξαγγείλει μέσω τῶν Προφητῶν Του στήν Παλαιά Διαθήκη, πραγματοποιήθηκε ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Κι αὐτό θά πεῖ ὅτι ὁ Κύριος ἕνωσε καί πάλι μέ τόν Τριαδικό Θεό ἐν τῇ σαρκί Αὐτοῦ, δηλαδή στήν Ἐκκλησία τό ζωντανό σῶμα Του, τόν ἀπομακρυσμένο λόγω τῆς ἀνυπακοῆς του ἄνθρωπο. Μετά τόν ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ «οὐκέτι ἐσμέν ξένοι καί πάροικοι, ἀλλ’ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ». Μέ τόν Χριστό ἀκούσαμε ὅτι ὁ Θεός εἶναι ὁ Πατέρας μας κι ὁ Ἴδιος εἶναι ὁ φίλος μας, ἡ ρίζα μας, τό σπίτι μας, τό ἔνδυμά μας, ὁ νυμφίος μας, ἡ τροφή μας, τά πάντα γιά τή ζωή μας.

Δεύτερον· ἡ πραγματικότητα αὐτή τῆς ἐν Χριστῶ σωτηρίας μας ὡς ἕνωσής μας μέ τόν Θεό δέν ἀποτελεῖ περιστασιακό γεγονός - ἕνα εἶδος παρένθεσης στή ζωή τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου - ἀλλά μόνιμη καί αἰώνια κατάσταση. Μετά τόν Χριστό, τόν ἐνανθρωπήσαντα Θεό, ὁ κόσμος ζεῖ ἀδιάκοπα τήν παρουσία Του, ποτέ δέν μπορεῖ νά χωριστεῖ ἀπό Αὐτόν, Αὐτός ζεῖ μέσα σ’ αὐτόν καί αὐτός μέσα σ’ Ἐκεῖνον. Πρόκειται, ὅπως εἴπαμε, γιά τήν ἁγία Του Ἐκκλησία πού ἀποτελεῖ τό μυστικό ζωντανό σῶμα Του. Κι αὐτό βεβαίως δέν σημαίνει ὅτι πρίν τόν ἐρχομό Του ὁ κόσμος βρισκόταν ἐκτός τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ - ἡ ἴδια ἡ ὑπόσταση τοῦ κόσμου ἀποτελεῖ διαρκή ἐπιβεβαίωση καί ἐξαγγελία τῆς ἐνέργειας τοῦ Θεοῦ πού διακρατεῖ τόν κόσμο: Ἐκεῖνος εἶναι ὁ Δημιουργός, ὁ προνοητής, ὁ κυβερνήτης τοῦ κόσμου ὡς «διδούς πᾶσι ζωήν καί πνοήν καί τά πάντα». Ὅμως μέ τήν ἐνανθρώπησή Του καί τήν ἐκπλήρωση τοῦ σχεδίου Του ὁ κόσμος ἀπέκτησε καί πάλι τή δυνατότητα νά «βλέπει» καί νά ζεῖ ἐν αἰσθήσει τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ· νά πραγματοποιεῖ μέ τήν κάθαρση τῆς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ τήν πορεία τῆς ὁμοίωσής του πρός Αὐτόν.

 Μέ τήν προϋπόθεση βεβαίως ὅτι αὐτό πραγματοποιεῖται ἀπό ὅσους πίστεψαν στόν Κύριο, πού σημαίνει ὅτι Τόν ἀγάπησαν, ἀνταποκρινόμενοι στή δική Του ἀγάπη. Σ’ αὐτούς τούς πιστούς φωνάζει ὅτι εἶναι πάντοτε μαζί τους κι ὅτι κανείς δέν θά μπορέσει νά τούς κάνει κακό. «Εἰ ὁ Θεός ὑπέρ ἡμῶν, τίς καθ’ ἡμῶν;» πού λέει καί ὁ ἀπόστολός Του. Ἀπό τήν ἄποψη αὐτή ἡ Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου μᾶς στρέφει στό παρελθόν γιά νά κατανοήσουμε τήν οἰκονομία τοῦ Θεοῦ· μᾶς στεριώνει στό παρόν μέσα στήν Ἐκκλησία ὡς μέλη τοῦ Χριστοῦ: ὁ Χριστός εἶναι ἐμεῖς κι ἐμεῖς εἴμαστε Αὐτός ἐν πνεύματι Ἁγίῳ · καί μᾶς προσανατολίζει στό μέλλον, ζώντας ἐν διαρκεῖ προσμονῇ τήν καί πάλι γιά δεύτερη φορά ἐμφάνισή Του: «μαράν ἀθά».

ΠΗΓΗ