Οι δύο κύριες δογματικές πλάνες των σύγχρονων χριστιανών

Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ (Καρέλιν)

Η αλληγορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας

Η κύρια δογματική βλάβη που έχει συντελεστεί στο νου των σύγχρονων χριστιανών είναι ότι έχουν απωλέσει την αγιοπατερική κατανόηση της Εκκλησίας ως φύλακα της αλήθειας, της Ιεράς Παράδοσης και της Αγίας Γραφής. Η σύγχρονη αντίληψη περί Εκκλησίας στους φιλελεύθερους κύκλους πλησιάζει όλο και πιο πολύ στην προτεσταντική άποψη που θεωρεί την Εκκλησία μια ανθρώπινη κοινότητα, που συνενώνεται με βάση τα δόγματα και έθιμα, και συνιστά μια ένωση ομοϊδεατών. Ταυτόχρονα, απαλείφεται το πιο σημαντικό, που είναι η θεία πλευρά της Εκκλησίας ως φύλακα της χάριτος και φορέα του Θαβωρίου φωτός και ατελεύτητης Πεντηκοστής, και την αντιλαμβάνονται ως ανθρώπινο θεσμό.

Για τους μοντερνιστές η Εκκλησία γίνεται σπίτι που δεν έχει ιδιοκτήτη και που το έχουν ιδιωτικοποιήσει και το αναδιαμορφώνουν όπως επιθυμούν

Για τους ένθερμους μοντερνιστές η Εκκλησία γίνεται σπίτι που δεν έχει ιδιοκτήτη και που το έχουν ιδιωτικοποιήσει και το αναδιαμορφώνουν όπως επιθυμούν.

Η Αποκάλυψη έχει δύο μορφές: τη Γραφή και την Παράδοση. Η Ιερά Παράδοση, που αποτυπώνεται στα συμβολικά βιβλία (τα βιβλία της διδασκαλίας της πίστης που έγιναν δεκτά από την Εκκλησία), στις δογματικές και κανονικές διατάξεις των Οικουμενικών Συνόδων, στα λειτουργικά κείμενα και στα αγιογραφικά μνημεία, όλο και πιο πολύ χάνει την αξία της στα μάτια της φιλελεύθερης κοινωνίας. Σε ό,τι αφορά στους μοντερνιστές, για αυτούς η Ιερά Παράδοση είναι ως ένα μεγάλο βαθμό μυθολογία, ανάξια προσοχής για το σύγχρονο «μορφωμένο» άνθρωπο. Και όσον αφορά στη δογματική και στο κανονικό δίκαιο που έχουν επικυρωθεί από τις Συνόδους, ο γνωστός μοντερνιστής Νικολάϊ Ζερνόβ δήλωσε ευθέως ότι «η όλη τραγωδία της Εκκλησίας ξεκίνησε από τις Οικουμενικές Συνόδους».   

Οι μοντερνιστές προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα άμορφο χριστιανισμό που θα ανταποκρίνεται στα πάθη της σύγχρονης κοινωνίας

Οι μοντερνιστές προσπαθούν να απαξιώσουν τις δογματικές πηγές, να καταργήσουν και να καταστρέψουν, καμιά φορά ακόμα και να γελοιοποιήσουν τη θεολογική παράδοση και την συνέχεια των προηγούμενων αιώνων, να δημιουργήσουν ένα άμορφο χριστιανισμό που θα ανταποκρίνεται στις αντιλήψεις, τα γούστα και τις ανάγκες, και πιο απλά, στα πάθη της σύγχρονης κοινωνίας, η οποία βρίσκεται κάτω από τη ραδιενεργό ακτινοβολία του φιλελευθερισμού και του ουμανισμού. Οι μοντερνιστές δεν επιδιώκουν να φωτίσουν τον κόσμο με το φως της Εκκλησίας και να τον κάνουν κοινωνό της αιώνιας αλήθειας του χριστιανισμού, αλλά να προσαρμόσουν την Εκκλησία στον κόσμο και με αυτόν τον τρόπο να επιτύχουν τη μόνιμη εκκοσμίκευσή της.   

Τη δεύτερη δογματική διαστροφή την εντοπίζω στην προσπάθεια των μοντερνιστών να μετατρέψουν, και στην ουσία, να καταργήσουν την ορθόδοξη σωτηριολογία, να αφαιρέσουν από αυτήν το δόγμα της λύτρωσης και να δημιουργήσουν νέα σωτηριολογία με τίτλο «ηθική θεωρία της σωτηρίας».

Το δόγμα της λύτρωσης είναι η καρδιά του χριστιανισμού

Το δόγμα της λύτρωσης είναι η καρδιά του χριστιανισμού. Η σωτηρία της ανθρωπότητας από τον Χριστό συνίστατο στο ότι ο Σταυρωμένος Μεσσίας δέχτηκε πάνω Του, δια μέσω των παθών και των βασάνων Του, την τιμωρία, την οποία σύμφωνα με τη Θεία δικαιοσύνη έπρεπε να βαραίνει την ανθρωπότητα αιωνίως. Ο Κύριος μας αντικατέστησε με τον Εαυτό Του και με αυτόν τον τρόπο ένωσε τη δικαιοσύνη με την αγάπη και την αγάπη με την δικαιοκρισία. Σε αυτό έγκειται το νόημα της θυσίας του Γολγοθά.

Στα προεπαναστατικά χρόνια του προηγούμενου ταραγμένου αιώνα εμφανίστηκε το κίνημα των ανακαινιστών. Οι ανακαινιστές δήλωναν ότι τον σύγχρονο άνθρωπο δεν τον εμπνέει πλέον η διδασκαλία περί Λύτρωσης και χρειάζεται νέες ιδέες. Ο ουμανισμός ως λατρεία του ανθρώπου δεν ήθελε και απέρριπτε τη λύτρωση, καθώς την θεωρούσε υποτίμηση της αξιοπρέπειας της ανθρώπινης προσωπικότητας. Έβρισκε περισσότερο ικανοποιητική μια άλλη διδασκαλία: ο άνθρωπος σώζει ο ίδιος τον εαυτό του μέσω της τήρησης των εντολών και της μίμησης του Ιησού Χριστού ως ηθικού υποδείγματος ανθρώπου. Την ίδια στιγμή, ένα μέρος των μοντερνιστών θεωρούσαν ότι ο Χριστός είναι ο ιδανικός άνθρωπος, ενώ κάποιοι άλλοι θεωρούσαν ότι ήταν ένας αμαρτωλός, ο Οποίος, με τον αγώνα ενάντια στην αμαρτία και τα πάθη που κατοικούσαν μέσα του, σταδιακά τελειοποιούνταν ηθικά και νίκησε οριστικά την αμαρτία στη διάρκεια των σταυρικών παθών. Η ψευδής αυτή διδασκαλία παρουσίαζε τον Χριστό όχι ως Λυτρωτή, αλλά ως παιδαγωγό, και άνοιγε έτσι το δρόμο σε μια χριστιανίζουσα θεοσοφία και στο γνωστικισμό. Μην ξεχνάμε ότι οι αρχαίοι γνωστικοί δοκήτες απέρριπταν το δόγμα της Λύτρωσης, θεωρώντας τη σταύρωση και τα πάθη του Χριστού ως φαινομενικά. Ο Απόστολος Ιωάννης ο Θεολόγος απαγόρευε στους χριστιανούς να έχουν έστω κάποια επικοινωνία με τους γνωστικούς. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και ομοίωμα του παρόντος μπορούμε να βρούμε στο παρελθόν.

Τις ερωτήσεις στον Αρχιμανδρίτη Ραφαήλ (Καρέλιν)
έκανε ο Αντόν Ποσπέλοβ
Ευχαριστούμε την Ταμάρα Μανελασβίλι για την ανεκτίμητη βοήθεια στη σύνταξη αυτού του κειμένου
Μετάφραση για την πύλη gr.pravoslavie.ru: Αναστασία Νταβίντοβα

Pravoslavie.ru

8/25/2023

Παρέμβαση Αρχιεπισκόπου Κρήτης για τις νέες ταυτότητες

 

Ακούστε τι είπε για τις αντιδράσεις, τις ουρές στα αστυνομικά τμήματα και τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας που πραγματοποιήθηκαν και στην Κρήτη

Την αντίθεσή του στις όποιες αντιδράσεις εκφράζονται και στις κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας που οργανώνονται και στην Κρήτη για τις ταυτότητες με ψηφιακή μορφή εξέφρασε ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ. Ευγένιος κατά το λόγο του στον Εσπερινό της εορτής του Αγίου Τίτου.

Ειδικότερα ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Κρήτης, με αφορμή και το συλλαλητήριο ενάντια στις νέες ταυτότητες, που είχε προγραμματιστεί την ίδια ώρα στην Πλατεία Ελευθερίας, σε μικρή απόσταση από τον καθεδρικό ναό του Αγίου Τίτου, στο Ηράκλειο, είπε χαρακτηριστικά: «περιμένετε να δούμε αν χρειαστεί να παρέμβει η Εκκλησία. Κανονικά θα έπρεπε να είμαστε όλοι εδώ απόψε και όχι εκεί (σ.σ. στο συλλαλητήριο) που είναι υποκινούμενο από παράεκκλησιαστικά κέντρα».

Αναφέρομενος στις εικόνες των πολιτών που περιμένουν με τις ώρες στην ουρά στα αστυνομικά τμήμα να εκδώσουν ταυτότητες παλαιού τύπου προκειμένου να αποφύγουν τις νέες δήθεν "με το τσιπάκι" ο ίδιος είπε: «σπεύδουν κάποιοι στα αστυνομικά μας τμήματα να βγάλουν ταυτότητα επειδή ακούν τις συνωμοσιολογίες κάποιων. Δηλαδή πιστεύουν ότι η Εκκλησία θα αφήσει το λογισμό μας απαράκλητο και δε θα μας πει αυτό που πρέπει να μας πει στην ώρα που πρέπει να το πει και δε θα αντιδράσει εάν πρέπει να αντιδράσει;».

Τελειώνοντας το λόγο του ο Αρχιεπίσκοπος κάλεσε τους πιστούς να εμπιστευθούν την Εκκλησία λέγοντας ότι «υπάρχουν οι πνευματικοί σας ταγοί. Εμπιστευθείτε επιτέλους την Εκκλησία και μην ακούτε τον καθένα που εκμεταλλεύεται την πίστη, την ευσέβεια και την αθωότητα της καρδιά σας».

«Γι’ αυτό λοιπόν η θέση μας είναι δίπλα και κοντά στον Άγιο Τίτο, τον πρώτο Επίσκοπο Κρήτης, εδώ χτυπά η καρδιά της Εκκλησίας μας. Σας καλώ να έρθετε και αύριο στην Θεία Λειτουργία να μνημονεύσουμε τον Άγιο που μας ενώνει με τον Χριστό, την Εκκλησία και μεταξύ μας. Μη φοβάστε τίποτα όταν έχουμε τον Άγιο Τίτο συνοδοιπόρο στη ζωή μας» κατέληξε.

Πηγή: Cretalive.gr

ΠΗΓΗ

H ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ; - ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ Η΄ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ; (ΙΒ΄ ΜΕΡΟΣ)

Στα χρόνια του Ιησού, η Παλαιστίνη, που τελούσε υπό την κυριαρχία των Ρωμαίων, από άποψη πληθυσμού, χαρακτηρίζεται από πολλούς σύγχρονους ερευνητές ως ένα θρησκευτικό και κοινωνικό μωσαϊκό[1]. Εκτός από  την Ιουδαία, της οποίας ο πληθυσμός ήταν   αμιγώς  ιουδαϊκός, όλη η υπόλοιπη χώρα είχε  μικτό  πληθυσμό,  που αποτελούνταν από Ιουδαίους,  Σύριους και Έλληνες[2]. Ό πληθυσμός αυτός δέχθηκε ποικίλες  πολιτιστικές επιρροές από διάφορες κατευθύνσεις. Στο κεφάλαιο αυτό θα παρουσιαστεί η οικονομική και  πολιτική κατάσταση του πληθυσμού, την εποχή της Καινής Διαθήκης[3].

Στις περιοχές της Ιουδαίας Γαλιλαίας και Περαίας, οι κοινωνικές τάξεις ως επί το πλείστον, δεν  ήταν κληρονομικές, με την έννοια που δίνουμε σήμερα στον όρο. Όλες οι τάξεις που θα παρουσιαστούν  παρακάτω, υπάρχουν στην Καινή Διαθήκη. Οι θεολόγοι ερευνητές τις κατανέμουν στα εξής κοινωνικά  στρώματα: Οι πλούσιοι  Σαδδουκαίοι, που αντλούσαν τη δύναμή τους από την αριστοκρατία του  ιερατείου,  από  τη  γη  και  από  τους  πολιτικούς  άρχοντες με τους οποίους συνδέονταν[4]. Η διοίκηση του τόπου τούς ανήκε  αποκλειστικά. Οι αριστοκράτες Σαδδουκαίοι γνώριζαν καλά ότι προφυλάσσοντας την έννομη τάξη στη χώρα για λογαριασμό των Ρωμαίων, προστατεύουν  τα  δικά τους συμφέροντα. Αναφορικά με τη φορολογία, φαίνεται ότι δεν ήταν μεγαλύτερη από εκείνη  των φτωχών. Μια άλλη τάξη, εξίσου πλούσια, ήταν αυτή των εμπόρων και των τραπεζιτών[5]. Τα  επαγγέλματα αυτά φαίνεται ότι ήταν αρκετά προσοδοφόρα, αφού οι εισαγωγές και εξαγωγές προϊόντων επέφεραν  τεράστια  κέρδη  στους  ανθρώπους  που  τις έκαναν.  Στα  μεσαία  στρώματα ανήκαν  πολλές κοινωνικές τάξεις, όπως οι μικροβιοτέχνες, οι  ξυλουργοί της Ναζαρέτ, οι υφαντές της Σεπφόρης  στην  Γαλιλαία  και  οι κάθε είδους  καταστηματάρχες.  Στη μικρομεσαία  τάξη ανήκαν και οι μεσαίοι ιδιοκτήτες γης, οι οποίοι διέθεταν  κάποια στρέμματα, ικανά, ώστε να  θεωρούνται  ιδιοκτήτες και όχι κολλήγοι σε ξένη γη, αλλά λίγα για  να θεωρούνται μεγαλογαικτήμονες όπως ήταν οι Σαδδουκαίοι. Μια άλλη ευρύτερη τάξη, αρκετά μεγάλη σε αριθμό, ήταν οι ελεύθεροι πολίτες Ιουδαίοι, που δεν ήταν  ιδιοκτήτες καταστήματος ή γης. Τέλος οι δούλοι, οι οποίοι αποτελούσαν το μισό του πληθυσμού της  ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Ο αριθμός τους ήταν αρκετά μεγάλος εξαιτίας των  αναγκών  που  υπήρχαν για   εργατικά  χέρια  στα  μεγάλα  ρωμαϊκά  έργα.  Ανάμεσά τους υπήρχαν και Ιουδαίοι δούλοι, οι οποίοι  όμως δεν ήταν πολλοί. Ο Νόμος είχε προβλέψει και γι’ αυτούς. Σε μια από τις διατάξεις του όριζε ότι  οι Ιουδαίοι μπορούσαν να διατηρήσουν ένα δούλο μέχρι έξι χρόνια. Στον έβδομο, ήταν υποχρεωμένοι να  του χαρίσουν την ελευθερία του. Όπως φαίνεται, η θέση ενός δούλου στην ιουδαϊκή κοινωνία ήταν  ασύγκριτα καλύτερη από άλλες περιοχές.

Κάπως έτσι ήταν η οικονομική ζωή  της  χώρας,  εκτός από τις  δύο πρώτες τάξεις και τις τάξεις του  ιερατείου που ζούσαν σε ευημερία, όλος ο υπόλοιπος πληθυσμός με πολύ δύσκολο τρόπο ανταποκρινόταν  στις καθημερινές βιοποριστικές ανάγκες. Ο αγροτικός  πληθυσμός, αντιμετώπιζε πολλές δυσκολίες  εξαιτίας της φυσιογνωμίας του εδάφους. Τα  υπόλοιπα  μεσαία  στρώματα  αναγκάζονταν να συντηρηθούν  με τα πενιχρά εισοδήματα των τεχνιτών και των επαγγελματιών, όπως των υφαντουργών, των κεραμοπλαστών, των υαλουργών, των σιδηρουργών, των ραφτάδων, των οικοδόμων και άλλων.

Η Παλαιστίνη είναι μια φτωχή χώρα, χωρίς ισοζύγιο εισαγωγών και εξαγωγών[6]. Μπορούσε  να  εξάγει  μόνο γάλα, τυρί, μέλι, βάλσαμο (Ιεριχώ), πίσσα (από την Ν. Θάλασσα), ψάρια  (από  την  λίμνη   της  Γαλιλαίας), περιστέρια και γυαλί (που φτιάχνονταν από τα υλικά που κατέβαζε ο ποταμός Belus).  Ενώ ήταν  απαραίτητο  να εισάγει βασικά προϊόντα όπως ο χαλκός (από τα ορυχεία της Κύπρου, τα  οποία ο Οκταβιανός Αύγουστος είχε παραχωρήσει στον Ηρώδη) και το ξύλο (από το Λίβανο). Ειδικότερα τα Ιεροσόλυμα εισήγαγαν σχεδόν τα  πάντα. Ένα άλλο πολύ σημαντικό πρόβλημα που καλούνταν να επιλύσουν οι αγρότες ήταν η  έλλειψη   νερού.  Την  περίοδο της βασιλείας του Ηρώδη οι στρατιωτικές μονάδες δεν απαρτίζονταν από Ιουδαίους αλλά από μισθοφόρους. Χαρακτηριστικό της εποχής των Ηρώδων είναι  ότι  η  τάξη των τεχνιτών  αναπτύχθηκε ραγδαία σε σχέση με τους γεωργούς, εξαιτίας της οικοδομικής τους  πολιτικής.  Από την  άλλη, χαρακτηριστικό στοιχείο της αγροτικής τάξης ήταν ότι δεν είχαν καμία ανάμειξη στις πολιτικές  και οικονομικές αποφάσεις. Κατά την περίοδο που μας ενδιαφέρει, υπήρχαν και κάποιες φυσικές  δυσκολίες που δυσχεραίνουν  την  οικονομική  και  κοινωνική  κατάσταση των ασθενέστερων τάξεων.  Προβλήματα, όπως οι λιμοί και οι ξηρασίες μεγάλωναν το «οικονομικό χάσμα» μεταξύ των αρχουσών  τάξεων και του αγροτικού πληθυσμού της χώρας. Δεν ήταν λίγοι οι αγρότες που έχασαν τις αγροτικές  τους καλλιέργειες με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια ιδιότυπη τάξη Ιουδαίων κολίγων και εργατών, που δούλευαν  με αμοιβή την συμμετοχή στο θερισμό και άλλοι με ενοίκιο. Μάλιστα παρατηρήθηκε το  φαινόμενο, να νοικιάζουν τον εαυτό τους για ορισμένες περιόδους και για συγκεκριμένες εργασίες. Η τάξη αυτή που δημιουργήθηκε ονομάστηκε από τους ερευνητές «ευρεία προλεταριακή τάξη»[7]. Όσοι είχαν τη δυνατότητα,   ασχολήθηκαν   με  τις   τέχνες   και   με   το  εσωτερικό εμπόριο. Η κατάσταση αυτή δείχνει  το  χάσμα που δημιουργήθηκε ανάμεσα σε αγρότες και αστούς, ένα χάσμα που μεγάλωσε μετά το θάνατο του Ηρώδη. Η κατάσταση αυτή οδήγησε σε μια ραγδαία  αύξηση της οικονομικής μετανάστευσης των Ιουδαίων  σε  περιοχές όπως η Αλεξάνδρεια, η  Ρώμη, η Κύπρος, η Κυρήνη, η Παρθία και γενικά οπουδήποτε μπορούσαν να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον  για τους ίδιους και για τα παιδιά τους. Οι μετακινήσεις αυτές παρατηρούνται ήδη από την εποχή των Πτολεμαίων αυτοκρατόρων, συνεχίστηκαν την περίοδο των Ασμοναίων και κορυφώθηκαν στα έτη της δυναστείας των Ηρωδιανών. Το άσχημο  οικονομικό  κλίμα, την περίοδο της δυναστείας των Ηρωδιανών, φαίνεται και από τη μεγάλη χρονική καθυστέρηση της  αποπεράτωσης του Ναού του Ηρώδη. Μάλιστα, όταν  τελικά τελείωσε το μεγάλο  οικοδομικό  αυτό  έργο, παρατηρήθηκε  κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας.

 

 

---

[1] Βλ. Σ. Αγουρίδης, Ιστορία των χρόνων της Καινής Διαθήκης, Ελλάδα, Ρώμη, Ιουδαία: Ιστορικό και πνευματικό υπόβαθρο για τη μελέτη της Καινής Διαθήκης, Θεσσαλονίκη 1985. Κ. Ζάρρας, Ιστορία της εποχής της Καινής Διαθήκης, Αθήνα 2005, Χρ. Οικονόμου, Το πρόβλημα του τίτλου, Πράξεις των Αποστόλων. Μια νέα θεολογική θεώρηση, Θεσσαλονίκη 1995, R. Horsley, Scribes, Visionaries, and the Politics of Second Temple Judeaa, Westminster John Knox Press, Louisville, Ky. [u.a.], 2007.

[2] 111. Βλ. L. Feldman, Losephus, The Bible, and History, Detroit, Wayne State University Press 1989, Α. Κραλίδης. Οι Σαδδουκαίοι, Ιστορική και θρησκειολογική μελέτη, Θεσσαλονίκη 2007.

[3] 112. Βλ. G. Theissen, Καίρια χαρακτηριστικά της Κίνησης του Ιησού: Κοινωνιολογική Θεώρηση, (μτφ. Δ. Χαρισοπούλου- Θ. Σωτηρίου), Αθήνα 1997, σελ. σελ. 53- 145, Β. Metzer, The New Testament, its background, growth, and content, New York 1965, Χρ. Οικονόμου, Ο Βαρνάβας και Ο Μάρκος εδραιώνουν την Εκκλησία της Κύπρου, Λευκωσία 1995.

[4] 113. Βλ. Α. Κραλίδης. Οι Σαδδουκαίοι, Ιστορική και θρησκειολογική μελέτη Θεσσαλονίκη 2007.

[5] 114. G. Moore, Judaism in the First Centuries of the Christian Era. The Age of the Tannaim, Harvard, University Press 1946, σɛλ. 162- 180.

[6] M. Goguel, The birth of Christianity, London 1953, R. Horsley, Galilee; history, politics, people, Trinity Press Internat., Valley Forge, Pa., 1995, R. Horsley, Jesus and the spiral of violence; popular Jewish resistance in Roman Palestine, Fortress Press, Minneapolis 1993, K. Hanson, «The Galilean Fishing Economy and the Jesus Tradition», BTB 27 (1997), σελ. 99-111.

[7] Βλ. Σ. Αγουρίδης, Ιστορία των χρόνων της Καινής Διαθήκης, Ελλάδα, Ρώμη, Ιουδαία: Ιστορικό και πνευματικό υπόβαθρο για τη μελέτη της Καινής Διαθήκης, Θεσσαλονίκη 1985, S. Freyne, Galilee, Jesus and the Gospels; literary approaches and historical investigations, Fortress Press, Philadelphia 1988.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

H ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ; - ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ Η΄ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ;

H ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ; - ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ Η΄ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ; (Β΄ ΜΕΡΟΣ)

 H ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ; - ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ Η΄ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ; (Γ΄ ΜΕΡΟΣ)

H ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ; - ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ Η΄ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ; (Δ΄ ΜΕΡΟΣ)

H ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ; - ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ Η΄ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ; (Ε΄ ΜΕΡΟΣ)

H ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ; - ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ Η΄ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ; (ΣΤ΄ ΜΕΡΟΣ)

H ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ; - ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ Η΄ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ; (Ζ΄ ΜΕΡΟΣ)

H ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ; - ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ Η΄ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ; (Η΄ ΜΕΡΟΣ)

H ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ; - ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ Η΄ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ; (Θ΄ ΜΕΡΟΣ)

H ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ; - ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ Η΄ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ; (Ι΄ ΜΕΡΟΣ)

 H ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ; - ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ Η΄ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ; (ΙΑ΄ ΜΕΡΟΣ)

Η ''ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΝΑΡΧΙΑ''

Τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν - Ἀναρχία.