θα αντικαταστήσει τον "Πατέρα-Θεό" των τελευταίων δύο χιλιάδων χρόνων''
Για
την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία στην Αμερική, ήταν πολύ χειρότερα. Ο Dr. Wolfgang
Smith, ένας παραδοσιακός Ρωμαιοκαθολικός επιστήμονας και φιλόσοφος, παρατήρησε:
''Όσον αφορά την Καθολική Εκκλησία
στις περισσότερες περιοχές της Ευρώπης και της Αμερικής, μπορεί να μην είναι
πολύ υπερβολικό να ισχυριστεί κανείς ότι ο Τιεγιαρδισμός έχει όντως γίνει η
κυρίαρχη τάση''.
Πρέπει
να επισημάνουμε ότι η ψευδής Χριστιανοσύνη (και Ορθοδοξία) του μέλλοντος δεν θα
είναι απαραίτητα Τιεγιαρδιανή με φανερό τρόπο.
Ο Τιεγιάρ έχει δώσει μόνο φανερή έκφραση σε ένα πνεύμα που εργάζεται διακριτικά
στον κόσμο, υπονομεύοντας την αληθινή Χριστιανοσύνη και χτίζοντας ένα έξυπνο
υποκατάστατο. Όπως ο Ken Wilber και άλλοι στοχαστές που έχουν απορροφήσει
πλήρως το zeitgeist, ο Τιεγιάρ μας έχει δείξει το αληθινό πνεύμα πίσω από την
εξέλιξη. Αυτό το ίδιο πνεύμα υπονομεύει την Χριστιανική πίστη σε κάποιο βαθμό,
ανάλογα με το πόσο πολύ οι Χριστιανοί παραδίδονται σε αυτό. Ακόμα και ένας
σχετικά μικρός βαθμός υποχώρησης μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες για την πίστη
κάποιου.
Στις σημειώσεις του, ο Πατήρ Σεραφείμ συνοψίζει την επίδραση που είχαν τα
προϊόντα της εξελικτικής φιλοσοφίας - ειδικά η εξελικτική χρονική κλίμακα -
στον Χριστιανισμό:
''Ένας από τους κύριους
ιδεολογικο-θρησκευτικούς ρόλους της "εξελικτικής" σκέψης είναι να
"διευρύνει" την νοητική αντίληψη κάποιου, όχι απαραίτητα επιτιθέμενη
άμεσα στις θρησκευτικές ιδέες (αλλά μερικές φορές και αυτό), προκειμένου να
καταστήσει αδύνατο να σκέφτεται κανείς με "στενούς" θρησκευτικούς
όρους:
(α) Η ηλικία του ανθρώπου και του σύμπαντος είναι δισεκατομμύρια, όχι χιλιάδες
χρόνια. Αυτό αποδυναμώνει την "ρεαλιστική" άποψη της Παλαιάς
Διαθήκης, του Αδάμ, των Πατριαρχών, του Παραδείσου.
(β) Η διάρκεια ζωής του ανθρώπου γίνεται λιγότερο σημαντική. Αργά ή γρήγορα
γίνεται αδύνατο να συνεχίσει κανείς να δίνει έμφαση στην "στενή"
άποψη της διάρκειας ζωής του ανθρώπου (και της απόφασης για την αιωνιότητα) αν
κάποιος πιστεύει σε ένα "ευρύ, εξελικτικό" σύμπαν, ειδικά σε σχέση με
τον Χριστιανισμό.
(γ) Η "ευρεία" άποψη της φύσης των πραγμάτων πρέπει αργά ή γρήγορα να
περιλαμβάνει τη φύση του ανθρώπου: αν όλα αλλάζουν στη φύση τους,
"εξελίσσονται" από και σε κάτι άλλο - τότε γιατί όχι και ο άνθρωπος;
Τα στοιχεία του Τιεργιαρδισμού πρέπει να θυμόμαστε, όπως
είπαμε παραπάνω, ότι σύμφωνα με τον Πατέρα Σεραφείμ, "δεν θα είναι Tιεγιαρδισμός
καθαυτό, αλλά θα στηρίζεται σε ένα "μεταφυσικό θεμέλιο" που έχει ήδη
τεθεί από τον Τιεγιάρ. Τα συστατικά αυτού του θεμελίου μπορούν να συνοψιστούν
ως εξής:
- Πανενθεϊσμός: Αν και ο ίδιος εξήρε αυτό που
αποκάλεσε "Χριστιανικό πανθεϊσμό"[1],
η διδασκαλία του μπορεί πιο ακριβώς να χαρακτηριστεί ως πανενθεϊσμός. Το
λεξικό ορίζει τον πανενθεϊσμό ως "τη δοξασία ότι ο Θεός περιλαμβάνει
τον κόσμο ως μέρος, αλλά όχι το σύνολο της ύπαρξής Του". Ότι η
διδασκαλία του Tιεγιάρ ταιριάζει ακριβώς με αυτήν την περιγραφή είναι
ξεκάθαρο από τη δήλωσή του ότι ο κόσμος "είναι ένα μέρος, μια πτυχή,
ή μια φάση του Θεού". Μιλώντας για το "μέρος του Θεού" που
είναι το εξελισσόμενο σύμπαν, λέει, "Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί να
σημειώσουμε ότι κάτω από αυτό το εξελικτικό πρόσωπο, το Ωμέγα αποκαλύπτει
μόνο τη μισή του ύπαρξη".
Ο Τιεγιάρ πίστευε ότι, επειδή ο κόσμος είναι Θεός και επειδή ο κόσμος εξελίσσεται, και ο Θεός βρίσκεται σε μια διαδικασία εξέλιξης - ή τουλάχιστον εκείνο το "μέρος" του κόσμου που είναι Θεός. Έγραψε ότι "ο Κόσμος ''ενδομορφώνει τον Θεό" και ότι "ο Θεός ''μεταμορφώνεται'' καθώς μας ενσωματώνει". Ταυτόχρονα, πίστευε ότι ο Θεός είναι τόσο ο εξελικτής όσο και το τελικό σημείο της εξέλιξης: το "Σημείο Ωμέγα". Στην εξέλιξη της ανθρώπινης συνείδησης, υποστήριξε, αυτός ο νέος "κοσμογενέσεως-Θεός" θα αντικαταστήσει φυσικά τον "Πατέρα-Θεό" των τελευταίων δύο χιλιάδων χρόνων[2]. Με αυτήν την οπτική, φυσικά, συνεπάγεται και μια ασαφή θρησκευτική ώθηση προς το ίδιο το σύμπαν. Έτσι, ο Tιεγιάρ μίλησε για την "έμφυτη παρόρμηση του... να βλέπει προς το Θείο όχι σε διάσπαση από τον φυσικό κόσμο, αλλά μέσω της ύλης και, με κάποιο τρόπο, σε ένωση με την ύλη."
[1] Ο πανθεϊσμός είναι το δόγμα ότι δεν υπάρχει Θεός παρά μόνο οι συνδυασμένες δυνάμεις και οι νόμοι που είναι εμφανείς στο υπάρχον σύμπαν ("Λεξικό της Τρίτης Διεθνούς Εποχής" του Webster).
[2] Ο Tιεγιάρ προέβλεψε ότι η εξέλιξη της ανθρώπινης συνείδησης θα οδηγήσει στην ανάδυση μιας νέας αντιλήψεως για τον Θεό, που θα αντικαταστήσει τον παραδοσιακό Πατέρα-Θεό με έναν πιο εξελικτικό και πανενθεϊστικό Θεό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου