(ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΕΔΩ)
Με βάση την σακαρελλική εκκλησιολογία, οι Άγιοι δεν σφάλλουν: "ό,τι πιστεύει ή διδάσκει ένας άγιος είναι ορθό και ότι αυτό πρέπει να πιστεύουν κι’ οι πιστοί" (Π, 125). "Μόνο οι άγιοι και από τους ζώντες όσοι απόκτησαν την «θεωρία του Θεού» είναι απλανείς!" (Α, 4). "Αν κάποιος δεν έφτασε στην κατάσταση αυτή, ή εξέπεσε απ’ αυτή, τότε µπορεί να πλανηθεί!" (A, 5). Αν κάποιοι Άγιοι σφάλλουν και δεν συμφωνούν με τους υπόλοιπους Αγίους σε κάποια θέματα, τότε δεν είναι δυνατόν να είναι Άγιοι, διότι αυτό σημαίνει πως "τα άτομα αυτά, ποτέ δεν αξιώθηκαν να φτάσουν στη θέωση. Επομένως δεν μπορεί να καταταγούν στους αγίους" (Π, 216). "Αυτοί που είναι «κοινωνία αγίων», δεν µπορεί να πλανηθούν. Αυτοί όµως είναι η Εκκλησία" (A, 5).
Οι Πατέρες όμως, όπως θα δούμε και παρακάτω, διδάσκουν πως είναι δυνατόν ακόμη και οι Άγιοι να πέσουν σε κάποια σφάλματα. Διαβάζουμε στην Βίβλο των Οσίων Βαρσανουφίου και Ιωάννου, που εξέδωσε ο Άγιος Νικόδημος, σχετικά με τους Αγίους: "Μή νομίσητε δέ, ὅτι κᾂν ἅγιοι ἦσαν, ὅλα τὰ βάθη τοῦ Θεοῦ γνησίως ἠδυνήθησαν καταλαβεῖν" (Βενετία, 1816, σελ. 296). Αυτό συμβαίνει γιατί μερικές φορές παρέλαβαν από τους διδασκάλους τους κάτι στρεβλό και δεν προσευχήθηκαν στον Θεό να τους φανερώσει την αλήθεια για αυτό το θέμα (αυτόθι). Αναφέρεται δε ως παράδειγμα ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, ο οποίος "παραλαβὼν τὸ περὶ ἀποκαταστάσεως φρόνημα παρὰ τῶν πρὸ αὐτοῦ Διδασκάλων ἀπεριέργως οὐκ ἐδεήθη τοῦ Θεοῦ, ἵνα φανερώσῃ αὐτῷ, εἰ ἀληθές ἐστιν... Σημειωτέον ὅμως καὶ τοῦτο, ὅτι ὁ Ἅγιος τοῦτό φησιν οὐ μετὰ πεισμονῆς, οὐδὲ μετὰ συνοδικὴν περὶ τούτου διάγνωσιν, ὕστερον γὰρ ἡ Οἰκουμενικὴ Ϛ΄ Σύνοδος τὸ φρόνημα τοῦτο ὡς βλάσφημον ἀπεῤῥάπισε" (αυτόθι, υποσ. 1, σελ. 296-297).
Εμφορούμενος λοιπόν κάποιος από απόψεις περί Εκκλησίας αλαθήτων Αγίων, είναι επόμενο να αδυνατεί να αποδεχθεί ότι είναι δυνατόν και οι Άγιοι να πλανηθούν, και έτσι καταλήγει σε αγιομαχία.
Εμφορούμενος λοιπόν κάποιος από απόψεις περί Εκκλησίας αλαθήτων Αγίων, είναι επόμενο να αδυνατεί να αποδεχθεί ότι είναι δυνατόν και οι Άγιοι να πλανηθούν, και έτσι καταλήγει σε αγιομαχία.
***
Οι Άγιοι, τους οποίους απέρριπτε ο κ. Σακαρέλλος, ήταν οι εξής:
1) Ο Ιερός Αυγουστίνος.
Υπό την επιρροή του π. Ρωμανίδου, ο οποίος υπήρξε ο μεγαλύτερος πολέμιος του Αγίου Αυγουστίνου, ακολούθησε και αυτός όμοια στάση. Το 1977, ως νεοημερολογίτης, κατέθεσε "Υπόμνημα προς την Εκκλησίαν της Ελλάδος δια το θέμα της αγιοποιήσεως του Ιερού Αυγουστίνου", ένα κείμενο εντελώς διάτρητο, τόσο από ιστορικής, όσο και θεολογικής απόψεως, το οποίο, όπως ήταν φυσικό απορρίφθηκε από την επίσημη Εκκλησία. Αλλά και αργότερα, ως παλαιοημερολογίτης, επιτέθηκε στον Άγιο: "[οι Φράγκοι] όταν έμαθαν να διαβάζουν, βρήκαν τα συγγράμματα του Αυγουστίνου (354-430), που ήταν επίσκοπος στην Ιππώνα της Βόρειας Αφρικής. Σ’ αυτά διάβασαν τη κακοδοξία για τον «απόλυτο προορισμό». Η αίρεση αυτή του Αυγουστίνου, που δίδασκε ότι ο Θεός προορίζει κάθε άνθρωπο αν θα σωθή, ή όχι, αν θα είναι ελεύθερος ή δούλος κλπ., τους άρεσε πολύ. Τους διευκόλυνε, στο να πείθουν τους δουλοπάροικους, ότι πρέπει να είναι ευχαριστημένοι από τη σκλαβιά τους, γιατί ο Θεός τους έχει προορίσει να είναι σκλάβοι! Όπως ο Θεός προόρισε τους εαυτούς τους να είναι τα αφεντικά των Ρωμαίων! Με θεολογικά επιχειρήματα, κατοχύρωναν την σκλαβιά των Ρωμαίων, ότι είναι θέλημα Θεού! Έτσι, σύμφωνα με την κακοδοξία αυτή του Αυγουστίνου, όποιος σκλαβωμένος Ρωμηός ήθελε τη λευτεριά του, δεν ήταν καλός χριστιανός! Ήταν αιρετικός! Μαζί με την κακοδοξία αυτή οι Φράγκοι δέχτηκαν και τις λοιπές αιρέσεις του Αυγουστίνου, όπως είναι το «Φιλιόκβε» κτλ. Έτσι, συνεπικουρούμενοι και από το θράσος της αμάθειάς τους, άρχισαν να παρουσιάζονται ως σπουδαίοι θεολόγοι! Διαφήμισαν τον Αυγουστίνο, ως το μεγαλύτερο Πατέρα της Εκκλησίας. Άρχισαν μάλιστα να κατηγορούν τους πράγματι Ορθοδόξους Ρωμαίους θεολόγους ως αιρετικούς, επειδή δεν ασπάζονταν τις πλάνες και κακοδοξίες του Αυγουστίνου!" (Π, 19). "Στην αρχαία Εκκλησία ο μόνος, που δεν συμφωνούσε με τους αγίους Πατέρες ως προς την «εκπόρευση» του Αγίου Πνεύματος, φαίνεται, ότι ήταν ο Αυγουστίνος, ο οποίος θεωρείται ο πατέρας της αιρέσεως του Φιλιόκβε!" (Π, 228). Ακόμη πιο σκληρό κείμενο (εξίσου έωλο και άνευ τεκμηριωμένων επιχειρημάτων) δημοσίευσε και στο διαδίκτυο, σε ένα παλαιό φόρουμ (το "Ορθοδοξία", το οποίο έχει καταργηθεί πλέον), εκ του οποίου έγινε η αναδημοσίευση εδώ.
Εδώ δεν θα προβούμε σε λεπτομερή αναίρεση των κατά του Αγίου Αυγουστίνου σακαρελλικών (=ρωμανιδικών) (επι)θέσεων. Ο φιλαλήθης αναγνώστης μπορεί να ανατρέξει στα εξής, λίαν διαφωτιστικά, κείμενα (μια μικρή αναφορά είχαμε κάνει και εμείς εδώ):
i. π. Σεραφείμ Ρόουζ, Η θέση του Ιερού Αυγουστίνου στην Ορθόδοξη Εκκλησία, εκδ. Μυριόβιβλος, 2010 (το καλύτερο βιβλίο για το θέμα).
ii. Michael Rackl, Die griechischen Augustinusuebersetzungen, Roma, 1924
iii. Γεωργίου Μαρτζέλου, Η Θεολογική Σχολή της Θεσσαλονίκης και ο ιερός Αυγουστίνος
[iv. Γενικώς για το θέμα των σφαλμάτων των Αγίων συνιστούμε και την πολύ ωραία εργασία του π. Νικηφόρου Νάσσου "Ο άγιος της Αιγίνης και τα περί αυτού αμφιλεγόμενα (αναίρεση αντιρρητικών επιχειρημάτων-αιτιάσεων)", η οποία αποτελεί σύνοψη του βιβλίου του "Συν πάσι τοις αγίοις: αναγνωρίσεις αγίων - αμφισβητήσεις, Βόλος, 2009"].
Δηλώνουμε απλά ότι οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι τιμούμε τον Ιερό Αυγουστίνο ως Άγιο και Πατέρα της Εκκλησίας, συμφωνώντας με τις Συνόδους (π.χ. Γ΄, Δ΄, Ε΄ Οικουμενικές, Τοπικές Ιεροσολύμων [415], Λατερανού [649] κ.α.) και τους Πατέρες (π.χ. Άγιος Γρηγόριος Διάλογος, Άγιος Μάξιμος Ομολογητής, Άγιος Μαρτίνος Ρώμης, Μέγας Φώτιος, Άγιος Μάρκος Ευγενικός, Άγιος Νικόδημος, Άγιος Νεκτάριος κ.α.).
Δεν μπορούμε όμως να μην αναφερθούμε στην ειρωνεία ότι η σακαρελική (=ρωμανιδική) θέση, είναι μία θέση καθαρά "φράγκικη"!
Και ιδού οι αποδείξεις:
α) Ο Μέγας Φώτιος στην, εξαιρετικής σημασίας, επιστολή του προς τον μητροπολίτη Ακυλείας Ιωάννη (ο οποίος υπεράσπιζε το filioque, ως δήθεν διδασκαλία των Αγίων Αμβροσίου, Αυγουστίνου και Ιερωνύμου), με την οποία αναιρεί την πλάνη περί "αλαθήτων" Αγίων, αντιμετωπίζει την εξής άποψη: "Αν δίδαξαν σωστά (σ. οι Πατέρες εκείνοι που έκαναν κάποια λάθη δογματικά), λέει, τότε πρέπει να υποστηρίζουν το φρόνημά τους, όσοι τους θεωρούν Πατέρες, αν όμως εξέφρασαν κακοδοξία, τότε μαζί με το αιρετικό φρόνημά τους πρέπει και εκείνοι οι ίδιοι να απορρίπτονται" [="Ἀλλ᾿ εἰ καλῶς, φησίν, έδογμάτισαν, καὶ χρὴ τὸ ἐκείνων θάλπειν φρόνημα, τούς, ὅσοι τούτους Πατέρας ἐπιγράφουσι· ἢ δυσσεβῶς εἶπον, καὶ δεῖ τῷ αἱρετικῷ φρονήματι κἀκείνους συναποβάλλεσθαι" (P.G. 102, 809)]. Σε αυτήν την καθαρά "φράγκικη" άποψη (σε αυτόν τον τρόπο σκέψης θα βασιστεί αργότερα και το "αλάθητο" του Πάπα), η οποία δυστυχώς επαναλαμβάνεται στην εποχή μας, ο Μέγας Φώτιος απαντά ότι "οι πιστοί της Εκκλησίας και εκείνοι που δεν ξεχνούν τα ιερά μαθήματα, κατά το παράδειγμα του Σημ και του Ιάφεθ (σ. πρβλ. Γέν. θ΄, 20-27), και την ασχημοσύνη του πατέρα τους ξέρουν πολύ καλά να καλύπτουν, αλλά και τους μιμητές του Χαμ καταδικάζουν και αποστρέφονται" [="οἱ τῆς Ἐκκλησίας τρόφιμοι καὶ τῶν ἱερῶν μαθημάτων οὐκ ἐπιλήσμονες, κατὰ τὸν Σὴμ καὶ Ἰάφεθ, καὶ τὴν πατρικὴν ἀσχημοσύνην ἐπικαλύπτειν ἐπίστανται, καὶ τοὺς μιμητὰς τοῦ Χὰμ καταγινώσκοντες ἀποστρέφονται" (P.G. 102, 812)]. Και σκεπάζει ο Μέγας Φώτιος τα λάθη των Αγίων τοιουτοτρόπως: "Διότι πόσες περιστάσεις πραγμάτων πολλούς ανάγκαζαν, άλλα μεν να τα πούνε πρόχειρα, άλλα δε προς οικονομία, άλλα επίσης λόγω της αντίδρασης των απειθούντων, άλλα ακόμη και από άγνοια, στην οποία είναι ανθρώπινο να πέσει κανείς. Διότι άλλος αντιμαχόμενος προς τους αιρετίζοντες, άλλος συγκαταβαίνοντας στην αδυναμία των ακροατών, άλλος κάτι άλλο κάνοντας, κι ενώ ο καιρός τον καλούσε να παραμελήσει την ακρίβεια για κάποιον μεγαλύτερο σκοπό, είπε και έκανε αυτά που σε μας δεν επιτρέπεται ούτε να πούμε, ούτε να κάνουμε... Αν όμως δεν τα είπαν καλά ή για κάποια αιτία την οποία τώρα εμείς δεν την ξέρουμε, από την ευθεία εκτράπηκαν, καμία δε έρευνα δεν έγινε σε αυτούς, ούτε τους κάλεσε κανείς για τη μάθηση της αλήθειας, δεν πρέπει καθόλου λιγότερο, αν και δεν είπαν αυτό, να μην τους θεωρούμε και αυτούς Πατέρες, τόσο για την λαμπρότητα του βίου τους, όσο και για την αξιοσέβαστη αρετή τους, καθώς και για την υπόλοιπη άμεμπτη ευσέβειά τους, τους λόγους δε αυτών, στους οποίους εκτράπηκαν, δεν θα τους ακολουθήσουμε... Εμείς δε, επειδή και κάποιους άλλους από τους μακάριους Πατέρες και διδασκάλους μας, ανακαλύπτουμε σε πολλά σημεία να έχουν παρεκκλίνει από την ακρίβεια των ορθών δογμάτων, την παρέκκλιση μεν, δεν την δεχόμαστε ως προσθήκη, τους άνδρες όμως τους αποδεχόμαστε· έτσι και αυτούς, αν κάποιοι αν έφθασαν να πουν ότι το Πνεύμα εκ του Υιού εκπορεύεται, την παρέκκλιση αυτή από τον λόγο του Δεσπότου Χριστού, δεν την αποδεχόμαστε, εκείνους όμως δεν τους αποχωρίζουμε από τον χορό των Πατέρων" [="Πόσαι γὰρ περιστάσεις πραγμάτων πολλοὺς ἐξεβιάζοντο, τὰ μὲν παραφθέγξασθαι, τὰ δὲ πρὸς οἰκονομίαν εἰπεῖν, τὰ δέ, καὶ τῶν ἀπειθούντων ἐπαναστάντων, τὰ δέ, καὶ ἀγνοίᾳ οἷα δὴ περιολισθεῖσι ἀνθρώπινα. Ἄλλος γὰρ πρὸς τοὺς αἱρετίζοντας διαμαχόμενος· ἄλλος τῇ ἀσθενείᾳ συγκατιὼν τῶν ἀκροατῶν· ἄλλος ἄλλο τι διαπραττόμενος, καὶ τὸν καιρὸν ἔχων πολλὰ τῆς ἀκριβείας καθυφεῖναι παρακαλοῦντα ἐπὶ τέλει μείζονι καὶ εἶπε, καὶ ἔπραξεν, ἂ μήτε λαλεῖν ἡμῖν, μήτε πράττειν ἔξεστι... Εἰ δὲ παρεφθέξαντο μεν, ἢ διά τινα αἰτίαν νῦν ἀγνοουμένην ἡμῖν τῆς εὐθύτητος ἐξετράπησαν, οὐδεμία δὲ ζήτησις αὐτοῖς προσενήνεκται, οὐδ’ εἰς μάθησιν τῆς ἀληθείας οὐδεὶς αὐτοὺς παρεκάλεσε, Πατέρας μὲν οὐδὲν ἔλαττον αὐτούς, εἰ καὶ μὴ τοῦτο εἶπον, ἐπιγραψόμεθα, διὰ τὲ τὸ τοῦ βίου λαμπρὸν καὶ τῆς ἀρετῆς τὸ αἰδέσιμον, καὶ τῆς ἄλλης εὐσεβείας τὸ ἀκατάγνωστον, τοῖς δὲ λόγοις τούτων, ἐν οἷς παρηνέχθησαν, οὐκ ἐψόμεθα... Ἡμεῖς δέ, ἐπεὶ καὶ ἄλλους τινὰς τῶν μακαρίων ἡμῶν Πατέρων καὶ διδασκάλων, ἐν πολλοῖς τε ἄλλοις τῆς ἀκριβείας τῶν ὀρθῶν δογμάτων παρενεχθέντας καταλαμβάνοντες, τὸ μὲν παρενεχθέν, οὐ προσθήκην δεχόμεθα, τοὺς ἄνδρας δὲ ἀσπαζόμεθα· οὕτω καὶ τοὺς, εἴ τινες ὑπηνέχθησαν εἰπεῖν τὸ Πνεῦμα ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἐκπορεύεσθαι· τὸ μὲν παρὰ τὴν Δεσποτικὴν φωνήν, οὐ δεχόμεθα· ἐκείνους δὲ τῆς τῶν Πατέρων ἀγέλης οὐκ ἀποκρίνομεν"(αυτόθι)].
β) Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, κατά την διάρκεια της Ψευδοσυνόδου της Φερράρας-Φλωρεντίας, αντιμετώπισε παρόμοια θέση των Λατίνων. Οι τελευταίοι προσπαθώντας να πείσουν ότι η περί του καθαρτηρίου πυρός θεωρία τους, ήταν ορθή διδασκαλία, παρέθεσαν κάποια χωρία από Πατέρες, όπως π.χ. από τον Άγιο Γρηγόριο Νύσσης. Ο Άγιος Μάρκος όμως, συμφωνώντας με τον Μέγα Φώτιο, τους εξήγησε πως και οι Άγιοι είναι δυνατόν να σφάλλουν. Συγκεκριμένα τους έγραψε πως "εάν ο άγιος [Γρηγόριος Νύσσης] πίστευε αληθινά κάτι τέτοιο, όμως ακόμη αυτό συνέβαινε επειδή το δόγμα ήταν τότε ακόμη αμφισβητήσιμο και όχι εντελώς αποσαφηνισμένο, ούτε δε η αντίθετη δοξασία είχε οριστικά αποβληθεί, το οποίο συνέβη κατά την Ε΄ Οικουμενική Σύνοδο. Εάν λοιπόν ως άνθρωπος και αυτός έσφαλλε σε κάτι ως προς την ακρίβεια, δεν είναι καθόλου άξιο απορίας και θαυμασμού, αφού βέβαια και πολλοί πριν από αυτόν [άγιοι] έπαθαν κάτι τέτοιο, όπως ο Ειρηναίος Λουγδούνων, ο Διονύσιος Αλεξανδρείας και άλλοι" [="εἰ καὶ δόξης τοιαύτης ὡς ἀληθῶς ὁ ἅγιος ἦν, ἀλλ᾿ ἔτι ὄντως ἀμφισβητησίμου τοῦ δόγματος τότε καὶ μήπω διακεκριμένου τελέως μηδὲ τῆς ἐναντίας δόξης καθάπαξ ἀποβληθείσης, ὅ κατὰ τὴν πέμπτην ἐγένετο σύνοδον. Εἰ οὖν τι τῆς ἀκριβείας ὡς ἄνθρωπος καὶ αὐτὸς παρεσφάλη, θαυμαστὸν οὐδέν, ὅπου γε καὶ τῶν πρὸ αὐτοῦ πολλοὶ τὸ τοιοῦτον ἔπαθον, Εἰρηναίος τε ὁ Λουγδούνων καὶ Διονύσιος ὁ Ἀλεξανδρείας καὶ ἕτεροι" (P.O. 17, 53-54)].
Οι Λατίνοι σοκαρίστηκαν με την απάντηση αυτή ("λίαν ἀηδὲς ἡμῖν ἐφάνη" - αυτόθι, 84) και απάντησαν πως η θέση αυτή οδηγεί σε αμφισβήτηση και εν τέλει κατάλυση της Πίστεως! Και καταλήγουν: "Ομολογούμε και εμείς ότι είναι δυνατόν για τον άνθρωπο να πλανηθεί, εφόσον είναι άνθρωπος και κάνει κάτι μόνο με τη δική του δύναμη· όταν όμως οδηγείται από το θείο Πνεύμα και έχει δοκιμασθεί με τον έλεγχο της Εκκλησίας σε εκείνα που ανήκουν στη κοινή δογματική πίστη, λέμε ότι είναι αληθέστατα όσα γράφτηκαν από αυτόν" [="Ὁμολογοῦμεν καὶ ἡμεῖς ἀνθρώπου εἶναι τὸ πλανᾶσθαι δύνασθαι, εἰς ὅσον ἄνθρωπός ἐστι καὶ τῇ ἰδίᾳ δυνάμει ἐργάζεταί τι· ὅσον δὲ ὑπὸ θείῳ πνεύματι ἰθύνεται τῇ βασάνῳ τῆς Ἐκκλησίας δεδοκιμασμένος ἐν τοῖς πρὸς κοινὴν τὴν τοῦ δόγματος πίστιν ἀνήκουσιν, ἀλήθέστατα τὰ ὑπ᾿ αύτοῦ γεγραμμένα εἶναί φαμεν" (αυτόθι)].
Ανταπαντώντας όμως ο Άγιος Μάρκος επαναλαμβάνει πως "και όμως είναι δυνατόν το ίδιο πρόσωπο και διδάσκαλος να είναι, αλλά και να μη τα έχει πει όλα με απόλυτη ακρίβεια· διαφορετικά γιατί θα χρειάζονταν στους Πατέρες οι οικουμενικές Σύνοδοι, εάν κανένας δεν θα επρόκειτο να εκπέσει καθόλου από την αλήθεια;" [= "ἔστι γὰρ τὸν αὐτὸν καὶ διδάσκαλον εἶναι καὶ μὴ πάντα πρὸς ἀκρίβειαν λέγειν· ἢ τίνος χάριν συνόδων οἰκουμενικῶν ἐδέησε τοὺς πατέρας, εἰ μηδαμοῦ τῆς ἀληθείας ἕκαστος ἐκπίπτειν ἔμελλε;"(αυτόθι, 123)].
Όποιος λοιπόν θέλει να είναι Γνήσιος Ορθόδοξος οφείλει να αποδέχεται την πατερική διδασκαλία (ότι είναι δυνατόν για κάποιον άγιο να σφάλλει, για αυτό και δεχόμαστε όχι τη γνώμη ενός ή δύο Αγίου, αλλά την γενική συμφωνία των Αγίων Πατέρων [consensus patrum]) και όχι τις "φράγκικες" αντιλήψεις των Ρωμανιδιστών περί "απλανών" αγίων.
Υπό την επιρροή του π. Ρωμανίδου, ο οποίος υπήρξε ο μεγαλύτερος πολέμιος του Αγίου Αυγουστίνου, ακολούθησε και αυτός όμοια στάση. Το 1977, ως νεοημερολογίτης, κατέθεσε "Υπόμνημα προς την Εκκλησίαν της Ελλάδος δια το θέμα της αγιοποιήσεως του Ιερού Αυγουστίνου", ένα κείμενο εντελώς διάτρητο, τόσο από ιστορικής, όσο και θεολογικής απόψεως, το οποίο, όπως ήταν φυσικό απορρίφθηκε από την επίσημη Εκκλησία. Αλλά και αργότερα, ως παλαιοημερολογίτης, επιτέθηκε στον Άγιο: "[οι Φράγκοι] όταν έμαθαν να διαβάζουν, βρήκαν τα συγγράμματα του Αυγουστίνου (354-430), που ήταν επίσκοπος στην Ιππώνα της Βόρειας Αφρικής. Σ’ αυτά διάβασαν τη κακοδοξία για τον «απόλυτο προορισμό». Η αίρεση αυτή του Αυγουστίνου, που δίδασκε ότι ο Θεός προορίζει κάθε άνθρωπο αν θα σωθή, ή όχι, αν θα είναι ελεύθερος ή δούλος κλπ., τους άρεσε πολύ. Τους διευκόλυνε, στο να πείθουν τους δουλοπάροικους, ότι πρέπει να είναι ευχαριστημένοι από τη σκλαβιά τους, γιατί ο Θεός τους έχει προορίσει να είναι σκλάβοι! Όπως ο Θεός προόρισε τους εαυτούς τους να είναι τα αφεντικά των Ρωμαίων! Με θεολογικά επιχειρήματα, κατοχύρωναν την σκλαβιά των Ρωμαίων, ότι είναι θέλημα Θεού! Έτσι, σύμφωνα με την κακοδοξία αυτή του Αυγουστίνου, όποιος σκλαβωμένος Ρωμηός ήθελε τη λευτεριά του, δεν ήταν καλός χριστιανός! Ήταν αιρετικός! Μαζί με την κακοδοξία αυτή οι Φράγκοι δέχτηκαν και τις λοιπές αιρέσεις του Αυγουστίνου, όπως είναι το «Φιλιόκβε» κτλ. Έτσι, συνεπικουρούμενοι και από το θράσος της αμάθειάς τους, άρχισαν να παρουσιάζονται ως σπουδαίοι θεολόγοι! Διαφήμισαν τον Αυγουστίνο, ως το μεγαλύτερο Πατέρα της Εκκλησίας. Άρχισαν μάλιστα να κατηγορούν τους πράγματι Ορθοδόξους Ρωμαίους θεολόγους ως αιρετικούς, επειδή δεν ασπάζονταν τις πλάνες και κακοδοξίες του Αυγουστίνου!" (Π, 19). "Στην αρχαία Εκκλησία ο μόνος, που δεν συμφωνούσε με τους αγίους Πατέρες ως προς την «εκπόρευση» του Αγίου Πνεύματος, φαίνεται, ότι ήταν ο Αυγουστίνος, ο οποίος θεωρείται ο πατέρας της αιρέσεως του Φιλιόκβε!" (Π, 228). Ακόμη πιο σκληρό κείμενο (εξίσου έωλο και άνευ τεκμηριωμένων επιχειρημάτων) δημοσίευσε και στο διαδίκτυο, σε ένα παλαιό φόρουμ (το "Ορθοδοξία", το οποίο έχει καταργηθεί πλέον), εκ του οποίου έγινε η αναδημοσίευση εδώ.
Εδώ δεν θα προβούμε σε λεπτομερή αναίρεση των κατά του Αγίου Αυγουστίνου σακαρελλικών (=ρωμανιδικών) (επι)θέσεων. Ο φιλαλήθης αναγνώστης μπορεί να ανατρέξει στα εξής, λίαν διαφωτιστικά, κείμενα (μια μικρή αναφορά είχαμε κάνει και εμείς εδώ):
i. π. Σεραφείμ Ρόουζ, Η θέση του Ιερού Αυγουστίνου στην Ορθόδοξη Εκκλησία, εκδ. Μυριόβιβλος, 2010 (το καλύτερο βιβλίο για το θέμα).
ii. Michael Rackl, Die griechischen Augustinusuebersetzungen, Roma, 1924
iii. Γεωργίου Μαρτζέλου, Η Θεολογική Σχολή της Θεσσαλονίκης και ο ιερός Αυγουστίνος
[iv. Γενικώς για το θέμα των σφαλμάτων των Αγίων συνιστούμε και την πολύ ωραία εργασία του π. Νικηφόρου Νάσσου "Ο άγιος της Αιγίνης και τα περί αυτού αμφιλεγόμενα (αναίρεση αντιρρητικών επιχειρημάτων-αιτιάσεων)", η οποία αποτελεί σύνοψη του βιβλίου του "Συν πάσι τοις αγίοις: αναγνωρίσεις αγίων - αμφισβητήσεις, Βόλος, 2009"].
Δηλώνουμε απλά ότι οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι τιμούμε τον Ιερό Αυγουστίνο ως Άγιο και Πατέρα της Εκκλησίας, συμφωνώντας με τις Συνόδους (π.χ. Γ΄, Δ΄, Ε΄ Οικουμενικές, Τοπικές Ιεροσολύμων [415], Λατερανού [649] κ.α.) και τους Πατέρες (π.χ. Άγιος Γρηγόριος Διάλογος, Άγιος Μάξιμος Ομολογητής, Άγιος Μαρτίνος Ρώμης, Μέγας Φώτιος, Άγιος Μάρκος Ευγενικός, Άγιος Νικόδημος, Άγιος Νεκτάριος κ.α.).
Δεν μπορούμε όμως να μην αναφερθούμε στην ειρωνεία ότι η σακαρελική (=ρωμανιδική) θέση, είναι μία θέση καθαρά "φράγκικη"!
Και ιδού οι αποδείξεις:
α) Ο Μέγας Φώτιος στην, εξαιρετικής σημασίας, επιστολή του προς τον μητροπολίτη Ακυλείας Ιωάννη (ο οποίος υπεράσπιζε το filioque, ως δήθεν διδασκαλία των Αγίων Αμβροσίου, Αυγουστίνου και Ιερωνύμου), με την οποία αναιρεί την πλάνη περί "αλαθήτων" Αγίων, αντιμετωπίζει την εξής άποψη: "Αν δίδαξαν σωστά (σ. οι Πατέρες εκείνοι που έκαναν κάποια λάθη δογματικά), λέει, τότε πρέπει να υποστηρίζουν το φρόνημά τους, όσοι τους θεωρούν Πατέρες, αν όμως εξέφρασαν κακοδοξία, τότε μαζί με το αιρετικό φρόνημά τους πρέπει και εκείνοι οι ίδιοι να απορρίπτονται" [="Ἀλλ᾿ εἰ καλῶς, φησίν, έδογμάτισαν, καὶ χρὴ τὸ ἐκείνων θάλπειν φρόνημα, τούς, ὅσοι τούτους Πατέρας ἐπιγράφουσι· ἢ δυσσεβῶς εἶπον, καὶ δεῖ τῷ αἱρετικῷ φρονήματι κἀκείνους συναποβάλλεσθαι" (P.G. 102, 809)]. Σε αυτήν την καθαρά "φράγκικη" άποψη (σε αυτόν τον τρόπο σκέψης θα βασιστεί αργότερα και το "αλάθητο" του Πάπα), η οποία δυστυχώς επαναλαμβάνεται στην εποχή μας, ο Μέγας Φώτιος απαντά ότι "οι πιστοί της Εκκλησίας και εκείνοι που δεν ξεχνούν τα ιερά μαθήματα, κατά το παράδειγμα του Σημ και του Ιάφεθ (σ. πρβλ. Γέν. θ΄, 20-27), και την ασχημοσύνη του πατέρα τους ξέρουν πολύ καλά να καλύπτουν, αλλά και τους μιμητές του Χαμ καταδικάζουν και αποστρέφονται" [="οἱ τῆς Ἐκκλησίας τρόφιμοι καὶ τῶν ἱερῶν μαθημάτων οὐκ ἐπιλήσμονες, κατὰ τὸν Σὴμ καὶ Ἰάφεθ, καὶ τὴν πατρικὴν ἀσχημοσύνην ἐπικαλύπτειν ἐπίστανται, καὶ τοὺς μιμητὰς τοῦ Χὰμ καταγινώσκοντες ἀποστρέφονται" (P.G. 102, 812)]. Και σκεπάζει ο Μέγας Φώτιος τα λάθη των Αγίων τοιουτοτρόπως: "Διότι πόσες περιστάσεις πραγμάτων πολλούς ανάγκαζαν, άλλα μεν να τα πούνε πρόχειρα, άλλα δε προς οικονομία, άλλα επίσης λόγω της αντίδρασης των απειθούντων, άλλα ακόμη και από άγνοια, στην οποία είναι ανθρώπινο να πέσει κανείς. Διότι άλλος αντιμαχόμενος προς τους αιρετίζοντες, άλλος συγκαταβαίνοντας στην αδυναμία των ακροατών, άλλος κάτι άλλο κάνοντας, κι ενώ ο καιρός τον καλούσε να παραμελήσει την ακρίβεια για κάποιον μεγαλύτερο σκοπό, είπε και έκανε αυτά που σε μας δεν επιτρέπεται ούτε να πούμε, ούτε να κάνουμε... Αν όμως δεν τα είπαν καλά ή για κάποια αιτία την οποία τώρα εμείς δεν την ξέρουμε, από την ευθεία εκτράπηκαν, καμία δε έρευνα δεν έγινε σε αυτούς, ούτε τους κάλεσε κανείς για τη μάθηση της αλήθειας, δεν πρέπει καθόλου λιγότερο, αν και δεν είπαν αυτό, να μην τους θεωρούμε και αυτούς Πατέρες, τόσο για την λαμπρότητα του βίου τους, όσο και για την αξιοσέβαστη αρετή τους, καθώς και για την υπόλοιπη άμεμπτη ευσέβειά τους, τους λόγους δε αυτών, στους οποίους εκτράπηκαν, δεν θα τους ακολουθήσουμε... Εμείς δε, επειδή και κάποιους άλλους από τους μακάριους Πατέρες και διδασκάλους μας, ανακαλύπτουμε σε πολλά σημεία να έχουν παρεκκλίνει από την ακρίβεια των ορθών δογμάτων, την παρέκκλιση μεν, δεν την δεχόμαστε ως προσθήκη, τους άνδρες όμως τους αποδεχόμαστε· έτσι και αυτούς, αν κάποιοι αν έφθασαν να πουν ότι το Πνεύμα εκ του Υιού εκπορεύεται, την παρέκκλιση αυτή από τον λόγο του Δεσπότου Χριστού, δεν την αποδεχόμαστε, εκείνους όμως δεν τους αποχωρίζουμε από τον χορό των Πατέρων" [="Πόσαι γὰρ περιστάσεις πραγμάτων πολλοὺς ἐξεβιάζοντο, τὰ μὲν παραφθέγξασθαι, τὰ δὲ πρὸς οἰκονομίαν εἰπεῖν, τὰ δέ, καὶ τῶν ἀπειθούντων ἐπαναστάντων, τὰ δέ, καὶ ἀγνοίᾳ οἷα δὴ περιολισθεῖσι ἀνθρώπινα. Ἄλλος γὰρ πρὸς τοὺς αἱρετίζοντας διαμαχόμενος· ἄλλος τῇ ἀσθενείᾳ συγκατιὼν τῶν ἀκροατῶν· ἄλλος ἄλλο τι διαπραττόμενος, καὶ τὸν καιρὸν ἔχων πολλὰ τῆς ἀκριβείας καθυφεῖναι παρακαλοῦντα ἐπὶ τέλει μείζονι καὶ εἶπε, καὶ ἔπραξεν, ἂ μήτε λαλεῖν ἡμῖν, μήτε πράττειν ἔξεστι... Εἰ δὲ παρεφθέξαντο μεν, ἢ διά τινα αἰτίαν νῦν ἀγνοουμένην ἡμῖν τῆς εὐθύτητος ἐξετράπησαν, οὐδεμία δὲ ζήτησις αὐτοῖς προσενήνεκται, οὐδ’ εἰς μάθησιν τῆς ἀληθείας οὐδεὶς αὐτοὺς παρεκάλεσε, Πατέρας μὲν οὐδὲν ἔλαττον αὐτούς, εἰ καὶ μὴ τοῦτο εἶπον, ἐπιγραψόμεθα, διὰ τὲ τὸ τοῦ βίου λαμπρὸν καὶ τῆς ἀρετῆς τὸ αἰδέσιμον, καὶ τῆς ἄλλης εὐσεβείας τὸ ἀκατάγνωστον, τοῖς δὲ λόγοις τούτων, ἐν οἷς παρηνέχθησαν, οὐκ ἐψόμεθα... Ἡμεῖς δέ, ἐπεὶ καὶ ἄλλους τινὰς τῶν μακαρίων ἡμῶν Πατέρων καὶ διδασκάλων, ἐν πολλοῖς τε ἄλλοις τῆς ἀκριβείας τῶν ὀρθῶν δογμάτων παρενεχθέντας καταλαμβάνοντες, τὸ μὲν παρενεχθέν, οὐ προσθήκην δεχόμεθα, τοὺς ἄνδρας δὲ ἀσπαζόμεθα· οὕτω καὶ τοὺς, εἴ τινες ὑπηνέχθησαν εἰπεῖν τὸ Πνεῦμα ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἐκπορεύεσθαι· τὸ μὲν παρὰ τὴν Δεσποτικὴν φωνήν, οὐ δεχόμεθα· ἐκείνους δὲ τῆς τῶν Πατέρων ἀγέλης οὐκ ἀποκρίνομεν"(αυτόθι)].
β) Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, κατά την διάρκεια της Ψευδοσυνόδου της Φερράρας-Φλωρεντίας, αντιμετώπισε παρόμοια θέση των Λατίνων. Οι τελευταίοι προσπαθώντας να πείσουν ότι η περί του καθαρτηρίου πυρός θεωρία τους, ήταν ορθή διδασκαλία, παρέθεσαν κάποια χωρία από Πατέρες, όπως π.χ. από τον Άγιο Γρηγόριο Νύσσης. Ο Άγιος Μάρκος όμως, συμφωνώντας με τον Μέγα Φώτιο, τους εξήγησε πως και οι Άγιοι είναι δυνατόν να σφάλλουν. Συγκεκριμένα τους έγραψε πως "εάν ο άγιος [Γρηγόριος Νύσσης] πίστευε αληθινά κάτι τέτοιο, όμως ακόμη αυτό συνέβαινε επειδή το δόγμα ήταν τότε ακόμη αμφισβητήσιμο και όχι εντελώς αποσαφηνισμένο, ούτε δε η αντίθετη δοξασία είχε οριστικά αποβληθεί, το οποίο συνέβη κατά την Ε΄ Οικουμενική Σύνοδο. Εάν λοιπόν ως άνθρωπος και αυτός έσφαλλε σε κάτι ως προς την ακρίβεια, δεν είναι καθόλου άξιο απορίας και θαυμασμού, αφού βέβαια και πολλοί πριν από αυτόν [άγιοι] έπαθαν κάτι τέτοιο, όπως ο Ειρηναίος Λουγδούνων, ο Διονύσιος Αλεξανδρείας και άλλοι" [="εἰ καὶ δόξης τοιαύτης ὡς ἀληθῶς ὁ ἅγιος ἦν, ἀλλ᾿ ἔτι ὄντως ἀμφισβητησίμου τοῦ δόγματος τότε καὶ μήπω διακεκριμένου τελέως μηδὲ τῆς ἐναντίας δόξης καθάπαξ ἀποβληθείσης, ὅ κατὰ τὴν πέμπτην ἐγένετο σύνοδον. Εἰ οὖν τι τῆς ἀκριβείας ὡς ἄνθρωπος καὶ αὐτὸς παρεσφάλη, θαυμαστὸν οὐδέν, ὅπου γε καὶ τῶν πρὸ αὐτοῦ πολλοὶ τὸ τοιοῦτον ἔπαθον, Εἰρηναίος τε ὁ Λουγδούνων καὶ Διονύσιος ὁ Ἀλεξανδρείας καὶ ἕτεροι" (P.O. 17, 53-54)].
Οι Λατίνοι σοκαρίστηκαν με την απάντηση αυτή ("λίαν ἀηδὲς ἡμῖν ἐφάνη" - αυτόθι, 84) και απάντησαν πως η θέση αυτή οδηγεί σε αμφισβήτηση και εν τέλει κατάλυση της Πίστεως! Και καταλήγουν: "Ομολογούμε και εμείς ότι είναι δυνατόν για τον άνθρωπο να πλανηθεί, εφόσον είναι άνθρωπος και κάνει κάτι μόνο με τη δική του δύναμη· όταν όμως οδηγείται από το θείο Πνεύμα και έχει δοκιμασθεί με τον έλεγχο της Εκκλησίας σε εκείνα που ανήκουν στη κοινή δογματική πίστη, λέμε ότι είναι αληθέστατα όσα γράφτηκαν από αυτόν" [="Ὁμολογοῦμεν καὶ ἡμεῖς ἀνθρώπου εἶναι τὸ πλανᾶσθαι δύνασθαι, εἰς ὅσον ἄνθρωπός ἐστι καὶ τῇ ἰδίᾳ δυνάμει ἐργάζεταί τι· ὅσον δὲ ὑπὸ θείῳ πνεύματι ἰθύνεται τῇ βασάνῳ τῆς Ἐκκλησίας δεδοκιμασμένος ἐν τοῖς πρὸς κοινὴν τὴν τοῦ δόγματος πίστιν ἀνήκουσιν, ἀλήθέστατα τὰ ὑπ᾿ αύτοῦ γεγραμμένα εἶναί φαμεν" (αυτόθι)].
Ανταπαντώντας όμως ο Άγιος Μάρκος επαναλαμβάνει πως "και όμως είναι δυνατόν το ίδιο πρόσωπο και διδάσκαλος να είναι, αλλά και να μη τα έχει πει όλα με απόλυτη ακρίβεια· διαφορετικά γιατί θα χρειάζονταν στους Πατέρες οι οικουμενικές Σύνοδοι, εάν κανένας δεν θα επρόκειτο να εκπέσει καθόλου από την αλήθεια;" [= "ἔστι γὰρ τὸν αὐτὸν καὶ διδάσκαλον εἶναι καὶ μὴ πάντα πρὸς ἀκρίβειαν λέγειν· ἢ τίνος χάριν συνόδων οἰκουμενικῶν ἐδέησε τοὺς πατέρας, εἰ μηδαμοῦ τῆς ἀληθείας ἕκαστος ἐκπίπτειν ἔμελλε;"(αυτόθι, 123)].
Όποιος λοιπόν θέλει να είναι Γνήσιος Ορθόδοξος οφείλει να αποδέχεται την πατερική διδασκαλία (ότι είναι δυνατόν για κάποιον άγιο να σφάλλει, για αυτό και δεχόμαστε όχι τη γνώμη ενός ή δύο Αγίου, αλλά την γενική συμφωνία των Αγίων Πατέρων [consensus patrum]) και όχι τις "φράγκικες" αντιλήψεις των Ρωμανιδιστών περί "απλανών" αγίων.
***
2) Ο Αββάς Ισαάκ ο Σύρος.
Ο κ. Σακαρέλλος δεν αποδέχεται ούτε την αγιότητα του Αγίου Ισαάκ του Σύρου: "Ο Ισαάκ ήταν αιρετικός! ΄Ηταν Νεστοριανός! ...Το ότι τώρα, οι διάφοροι Οικουμενιστές τον παρενέβαλαν στο Ορθόδοξο αγιολόγιο, αυτό αποδεικνύει τη νοθεία του, που επιχειρείται στις μέρες μας!" (https://orthodox-voice.blogspot.com/2017/04/blog-post_88.html).
Εμείς φυσικά, αμφισβητώντας τις θεωρίες περί της υποτιθέμενης νεστοριανικής ιδιότητας του Αγίου Ισαάκ (δύο ενδιαφέροντα κείμενα εδώ και εδώ), αλλά και γνωρίζοντας πολύ καλά, εκ πείρας, την θαυματουργική επίδραση των γραπτών του Αγίου στη ζωή των πιστών, συνομολογούμε μαζί με όλους τους Γνησίους Ορθοδόξους την αγιότητα του Αββά Ισαάκ του Σύρου, συμφωνώντας με τους Αγίους Πατέρες (π.χ. Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, Άγιος Νικόδημος, Άγιος Ιερώνυμος Αιγίνης κ.α.), οι οποίοι σε καμία περίπτωση δεν ήταν ... Οικουμενιστές!
Ο κ. Σακαρέλλος δεν αποδέχεται ούτε την αγιότητα του Αγίου Ισαάκ του Σύρου: "Ο Ισαάκ ήταν αιρετικός! ΄Ηταν Νεστοριανός! ...Το ότι τώρα, οι διάφοροι Οικουμενιστές τον παρενέβαλαν στο Ορθόδοξο αγιολόγιο, αυτό αποδεικνύει τη νοθεία του, που επιχειρείται στις μέρες μας!" (https://orthodox-voice.blogspot.com/2017/04/blog-post_88.html).
Εμείς φυσικά, αμφισβητώντας τις θεωρίες περί της υποτιθέμενης νεστοριανικής ιδιότητας του Αγίου Ισαάκ (δύο ενδιαφέροντα κείμενα εδώ και εδώ), αλλά και γνωρίζοντας πολύ καλά, εκ πείρας, την θαυματουργική επίδραση των γραπτών του Αγίου στη ζωή των πιστών, συνομολογούμε μαζί με όλους τους Γνησίους Ορθοδόξους την αγιότητα του Αββά Ισαάκ του Σύρου, συμφωνώντας με τους Αγίους Πατέρες (π.χ. Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, Άγιος Νικόδημος, Άγιος Ιερώνυμος Αιγίνης κ.α.), οι οποίοι σε καμία περίπτωση δεν ήταν ... Οικουμενιστές!
***
3) Ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς.
Ούτε το τεράστιο πλήθος των θαυμάτων του, ούτε κυρίως το γεγονός της αφθαρσίας του λειψάνου του Αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς, στάθηκε ικανό να αποτρέψει τον κ. Σακαρέλλο από το να γράψει τα εξής (μιλώντας μάλιστα και εξ ονόματος της Εκκλησίας μας!) σε νεοημερολογίτη γνωστό του: "Σου εξήγησα ότι η Εκκλησία, που εξακολουθεί και μετά το 1924, ν’ ακολουθεί το πατροπαράδοτο ημερολόγιο, μετά τα δύο ή τρία χρόνια πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1980, δεν έχει καμία «κοινωνία» με τους Ρώσους επισκόπους της Διασποράς. Συνεπώς, κανένα εκκλησιολογικό πρόβλημα δεν υφίσταται για την Εκκλησία του Παλαιού Ημερολογίου, οποία θεωρεί τη Ρωσική Σύνοδο, ότι εξέπεσε από την ορθή πίστη, εφόσον και μετά την γενομένη ΄Ένωση των Εκκλησιών εξακολούθησε την έστω έμμεση, όπως δέχεσαι και συ, «κοινωνία» με τις καινοτόμες Εκκλησίες του Νέου Ημερολογίου, που Λατινοφρόνησαν. Ως εκ του λόγου τούτου η Εκκλησία του Παλαιού Ημερολογίου δεν αναγνωρίζει ως αγίους τους ανακηρυχθέντες απ’ τη Ρωσική Σύνοδο αγίους, όπως τα μέλη της τελευταίας τσαρικής οικογένειας, ή τον Ιωάννη Μαξίμοβιτς. Αυτούς, μπορείτε να τους τιμάτε σεις!" (http://orthodox-voice.blogspot.com/2016/08/blog-post_163.html). Όπως εξηγεί αλλού (εδώ) το να κοινωνεί κάποιος με τους αιρετικούς (εννοώντας ότι ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς κοινωνούσε με τους Σέρβους, οι οποίοι κοινωνούσαν με τους Φαναριώτες, οι οποίοι κοινωνούσαν με τους Παπικούς, μετά την - υποτιθέμενη, όπως θα δούμε σε άλλο μέρος - "ένωση" του 1965) αποτελεί τεκμήριο ότι δεν είναι Άγιος...
Φυσικά η Εκκλησία μας, των Γνησίων Ορθοδόξων, τιμά ιδιαιτέρως τον μεγάλο Πατέρα και Διδάσκαλο των εσχάτων χρόνων Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς τον θαυματουργό, γιατί ο ίδιος ο Θεός τον τίμησε και τον εδόξασε.
Η αρνητική στάση του κ. Σακαρέλλου για τους Ρώσους (βλ. Π, 24-31: "Το φράγκεμα των Ρώσων"), προήλθε από τις ιδέες του π. Ρωμανίδη (βλ. κυρίως "Η Ρωμηοσύνη του 1821 και οι μεγάλες δυνάμεις"). [Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι και ο αντιρωσισμός του θεωρητικού της ενώσεως της επίσημης Εκκλησίας της Ελλάδος με τους Ουκρανούς Σχισματικούς, που αναγνώρισε τον Αμερικανικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου Βλάχου, είναι ρωμανιδικής προελεύσεως, αφού ο π. Ρωμανίδης σε Έκθεσή του προς τον Αρχιεπίσκοπό του Σεραφείμ ισχυριζόταν πως η διάλυση δήθεν του Οικουμενικού Πατριαρχείου αποτελεί ..."παλαιόν σχέδιον των Ρώσων και των Μασόνων" (Π, 48)].
Την στάση του αυτή, κατά των Ρώσων, εξέφρασε ιδιαιτέρως τόσο ως νεοημερολογίτης, όσο και ως παλαιοημερολογίτης. Ως νεοημερολογίτης, δημοσίευσε το 1983-1984 στον "Ορθόδοξο Τύπο", δύο παραληρηματικά άρθρα ("Ο αφορισμός του Οικουμενισμού από τον Μητροπολίτην Φιλάρετον" σε δεκαέξι συνέχειες και "Και πάλιν το ζήτημα του Φιλαρέτου" σε έξι συνέχειες), εναντίον της Εκκλησίας των Ρώσων της Διασποράς, η οποία μόλις είχε αναθεματίσει την δοξασία του Οικουμενισμού! Όντως λυπηρό το ότι μετά το ανάθεμα του Αγίου Φιλαρέτου κατά του Οικουμενισμού (1983), δεν αντέδρασαν οι Οικουμενιστές, αλλά ο κ. Σακαρέλλος... Στα άρθρα αυτά επιστρατεύονται ειδών ειδών επιχειρήματα (άλλα γεννήματα της δικηγορίστικης σοφιστικής σκέψης του συντάκτου, άλλα αλιευμένα από παλαιότερες κατηγορίες, κυρίως εκ του χώρου των Ματθαιϊκών, άλλα βασισμένα σε κείμενα κουτσουρεμένα με "κοπτοραπτική" μέθοδο) με σκοπό να στιγματιστούν οι Ρώσοι της Διασποράς ως "σλαυόφιλοι" και "ανθέλληνες", ως "λιποτάκτες" και "προδότες" που "εγκατέλειψαν την πατρίδα τους για να σώσουν τα κορμιά τους", αντί να κάτσουν να σφαγιαστούν από τους Κομμουνιστές (κατηγορία που θυμίζει εκείνη των Νοβατιανών κατά του Αγίου Κυπριανού Καρχηδόνος, επειδή κρύφτηκε κατά τον διωγμό του Δεκίου), ως "σχισματικοί", ως "σιμωνιακοί" (για τις χειροτονίες των Γνησίων Ορθοδόξων), ως "αιρετικοί" και "οικουμενιστές" ακόμη!
Ως παλαιοημερολογίτης έπειτα, όχι μόνο δεν προέβη σε αποκήρυξη των παλαιοτέρων απόψεών του, αλλά προσπάθησε να τις συνδυάσει με τη νέα ιδιότητά του. Έτσι εφηύρε ότι τάχα η Εκκλησία των Ρώσων της Διασποράς έγινε αιρετική το 1984! Γράφει: "Η Εκκλησία του Παλαιού Ημερολογίου, στην οποία με τη χάρη του Θεού ανήκω, και θα ανήκω όσο αυτή ορθοδοξεί, είχε κοινωνία με τη Ρωσική Σύνοδο της Διασποράς του Μητροπολίτη Φιλαρέτου, μέχρι το 1982. Τότε και ο Φιλάρετος και η Σύνοδός του ήταν Ορθόδοξοι! Το Φιλιόκβε ο Φιλάρετος το αποδέχτηκε με την από 20 Ιουλίου / 2 Αυγούστου 1984 Εγκύκλιό του, την οποία παράθεσα πιό πάνω, στην από 4.12. 2007 καταχώρησή μου. Από τότε ο Φιλάρετος με τη Σύνοδό του κατέστησαν αιρετικοί!" (https://orthodox-voice.blogspot.com/2016/12/blog-post_43.html).
Γιατί όμως ισχυρίζεται ότι ο Άγιος Φιλάρετος αποδέχτηκε το Φιλιόκβε το 1984 και κατέστη αιρετικός και αυτός και η Σύνοδος των Ρώσων της Διασποράς; Η αιτία ήταν η αγιοκατάταξη, από την Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς, του Αγίου Εδουάρδου της Αγγλίας, ο οποίος σφαγιάστηκε το 978. Κάποιοι εξέφρασαν αμφιβολίες για την αγιότητά του, επειδή είχε ήδη εισαχθεί στην Δύση το filoque, αλλά ο Άγιος Φιλάρετος με Συνοδική Εγκύκλιο (της 20.7/2.8.1984) απάντησε τα εξής: "Διετυπώθη ἡ ἄποψις ὅτι ὁ Ἅγ. Ἐδουάρδος δὲν δύναται νά θεωρηθῆ ἅγιος ἕνεκα τοῦ ὅτι ἡ προσθήκη τοῦ FILIOQUE εἶχεν ἤδη εἰσαχθῆ εἰς τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως ἐν Ἀγγλίᾳ κατὰ τὴν ἐποχήν του. Τὸ νὰ ὑποστηρίζη τις τοιαύτην ἄποψιν εἶναι ἀντίθετον πρὸς τὰς ἐκπεφρασμένας γνώμας τῶν μεγάλων Πατέρων τῆς Εκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἀνήρεσαν τὸ FILIOQUE, δηλονότι τοῦ σεπτοῦ Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Ἱεράρχου Φωτίου Πατριάρχου Κων/πόλεως. Προσέτι ἡ δικαιοσύνη ἀπαιτεῖ, ὅπως καὶ πολλοὶ ἄλλοι ἄγιοι, οἵτινες ἐπρέσβευον ἀνεπιγνώστως τὴν αὐτὴν προσθήκην εἰς τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως, νὰ ἀπαλειφθοῦν ἐπίσης ἐκ τοῦ Ἁγιολογίου ἡμῶν, ὡς π.χ. οἱ ἅγιοι Βιασεσλαύος καὶ Λουντμίλλα τῆς Τσεχίας, ὁ ἅγιος Μαρτῖνος ὁ Ὁμολογητὴς Πάπας Ρώμης κλπ.... Ἀμφότερα τὰ σώματα, ἡ Σύνοδος καὶ τὸ Συμβούλιον τῶν Ἐπισκόπων ἐξήτασαν τὸ θέμα του FILIOQUE μετὰ προσοχῆς ἐν σχέσει πρὸς τὴν περίπτωσιν τοῦ Ἁγ. Ἐδουάρδου καὶ, ἐν ὄψει τῶν ἐκπεφρασμένων γνωμῶν τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, κατέληξαν ὅτι αὐτὸ (τὸ FILIOQUE) δὲν ἀπετέλει ἐμπόδιον κατὰ τὴν ἐποχὴν τοῦ Ἁγίου Ἐδουάρδου, διὰ νὰ ἐπιτύχη εἰς Χριστιανός τὴν ἁγιότητα" ("Ορθόδοξος Τύπος", αρ. 645, 22-3-1985).
Ο κ. Σακαρέλλος γράφει σε συνομιλητή του:
"Ύστερα από τα παραπάνω καταλήγουμε στα εξής συμπεράσματα:
α. Ούτε κατά διάνοια μπορεί ένας Ορθόδοξος να θεωρήσει ότι ο Αγγλοσάξονας βασιλιάς της Αγγλίας είναι άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας! Ο λόγος είναι απλούς: ΄Ηταν μέλος αιρετικής Εκκλησίας, της Αγγλοσαξονικής, που την εποχή εκείνη είχε αποδεχθεί την αίρεση του Φιλιόκβε, που δίδασκαν οι Φράγκοι επηρεασμένοι από τον Αυγουστίνο. Ηταν δηλαδή ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ!
Ούτε μάρτυρας μπορεί να είναι γιατί δεν μαρτύρησε για την Πίστη του Χριστού.
β. Το πρόβλημα όμως που δημιουργείται περαιτέρω είναι η επονείδιστη και κακόδοξη αυτή Εγκύκλιος της Ρωσικής Συνόδου της Διασποράς, την οποία υπόγραψε δυστυχώς ο τότε Μητροπολίτης Φιλάρετος.
Στην Εγκύκλιο αυτή ο Φιλάρετος υποστηρίζει ότι το Φιλιόκβε δεν αποτελεί εμπόδιο για τη σωτηρία του ανθρώπου, άποψη σαφώς αντίθετη προς τα όσα διδάσκουν οι Πατέρες! Και το ακόμη χειρότερο, ο Φιλάρετος με τη Σύνοδό του, συκοφαντούν τους Πατέρες, τους οποίους εμφανίζουν ότι δήθεν συμφωνούν μαζί τους!
Οι απόψεις αυτές της Ρωσικής Συνόδου της Διασποράς καθιστούν τη Σύνοδο ΑΙΡΕΤΙΚΗ, τα μέλη της Εκκλησίας αυτής ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ, οι οποίοι δεν είναι δυνατόν ποτέ, όχι μόνον να είναι άγιοι της Εκκλησίας, αλλά ούτε να σωθούν. Ως εκ τούτου, η άποψη του αδελφού Misha ο Μητροπολίτης Φιλάρετος υπήρξε θεούμενος και άγιος δεν ευσταθεί!" (https://orthodox-voice.blogspot.com/2016/12/blog-post_47.html).
Βέβαια εδώ βλέπουμε ξεκάθαρα μία διαστρέβλωση των λόγων και του πνεύματος του Αγίου Φιλαρέτου, διότι ο Άγιος Φιλάρετος γράφει πως το να αποδέχεται κανείς το Filioque τότε (δηλαδή προ του Σχίσματος του 1054, που έζησε ο Άγιος Εδουάρδος και η Εκκλησία της Αγγλίας ανήκε ακόμη στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία) και ανεπιγνώστως, δεν συνιστά εμπόδιο για την επίτευξη αγιότητος, αφού δεν υπάρχει αυτόματη έκπτωση από την Εκκλησία (είδαμε και παραπάνω πως ο Μέγας Φώτιος νουθετεί τον αποδεχόμενο, εξ αγνοίας και πλάνης, το Filioque, "θεοφιλεστάτῳ, ὁσιωτάτῳ, ἱερωτάτω ἀρχιερεῖ ἀδελφῷ καὶ συλλειτουργῷ τῷ θαυμασιωτάτῳ ἀρχιεπισκόπῳ καὶ μητροπολίτῃ Ἀκυλείας" [P.G. 102, 793]).
Αλλά δεν σταμάτησε εκεί. Κατακρίνει τον Άγιο Φιλάρετο και για την αγιοκατάταξη των Βασιλομαρτύρων Ρομάνοφ (εδώ και εδώ - βλ. γενική αναίρεση στην εξαιρετική εργασία του περιοδικό "Άγιος Κυπριανός" με τίτλο "Οι Ρώσοι Άγιοι Νεομάρτυρες και ο Τσάρος Νικόλαος ο Β΄"), όπως στο παρελθόν τον είχε κατακρίνει για την αγιοκατάταξη όλων των Ρώσων Νεομαρτύρων, γράφοντας τα εξής απαράδεκτα, για όποιον γνωρίζει τον βίο και το μαρτύριο των χιλιάδων αυτών Ομολογητών Νέων Μαρτύρων της Ρωσίας: "Ἔχουμε κατακρίνει στὸ παρελθὸν πολλὲς φορὲς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, γιατὶ χωρὶς νὰ ὑπάρχουν τὰ παραδοσιακὰ κριτήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, προβαίνει στὴν ἀνακήρυξι μερικῶν προσώπων σὰν ἁγίων (σ. ημ. ποιους να εννοεί, εν έτει 1984, άραγε αφού μέχρι τότε οι αγιοκατατάξεις του Πατριαρχείου ήταν ο Άγιος Νικόδημος, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Άγιος Νεκτάριος...). Ἀλλ᾿ ἂν τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἀνεκήρυξε κατ᾿ αὐτὸ τὸν ἀπαράδεκτο τρόπο ἕνα ἢ δύο ἢ τρεῖς ἢ πέντε ἄτομα, ὁ Μητροπολίτης Φιλάρετος ἀνακήρυξε... δύο χιλιάδες πέντε! Καὶ συγκεκριμένα, πρὸ τριετίας ἀνεκήρυξε ὡς "ἁγίους" τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὡς "Νεομάρτυρες", ὁλόκληρη τὴν οἰκογένεια τοῦ τσάρου Νικολάου καὶ δύο χιλιάδες ὀπαδούς τους, κυρίως "εὐγενεῖς", τοὺς ὁποίους σκότωσαν οἱ ἄθεοι Μπολσεβίκοι τὸ 1917, σὰν ἐχθροὺς τῆς ἐπαναστάσεώς τους! ...Ἡ άνακήρυξι ἀπὸ τὴν Σύνοδο τοῦ Μητροπολίτη Φιλαρέτου τῶν προσώπων αὐτῶν ὡς "ἁγίων" ἀποτελεῖ πανορθόδοξο σκάνδαλο καὶ κατάκριτο "νεωτερισμό", γιὰ τὸ ὁποῖο οἱ Ρῶσοι θὰ δώσουν ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρα φρικτὸ λόγο ἐνώπιον τοῦ Δικαίου Κριτῆ. Κι᾿ αὐτὸ, γιατί, γιὰ λόγους φθηνῆς σωβινιστικῆς καὶ ἐθνοφυλετικῆς προπαγάνδας, ἐνόθευσαν τὸ ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸ ὁποῖο σεβάσθησαν γεννεές Ὀρθοδόξων εἴκοσι αἰώνων καὶ μέσα στὸ ὁποῖο ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἐτοποθέτησε τοὺς καλλινίκους μάρτυρες καὶ τοὺς θεοφόρους ὁσίους τῆς πίστεώς μας. Οἱ Ρῶσοι, ἀνάμεσα σ᾿ αὐτοὺς τοὺς ἁγίους ἠθέλησαν νὰ τοποθετήσουν τοὺς δυνάστες καὶ καταπιεστὲς τοῦ Ὀρθοδόξου Ρωσικοῦ λαοῦ (σ. ημ. δυνάστες και καταπιεστές, κατά τον συγγραφέα, όχι οι Κομμουνιστές σφαγείς και διώκτες των Χριστιανών, αλλά τα θύματά τους!), τοὺς τσάρους καὶ τοὺς ἄλλους "εὐγενεῖς"" ("Ορθόδοξος Τύπος", αρ. 591, 27-1-1984).
Εμείς φυσικά οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι συντασσόμαστε με τον Άγιο και Ομολογητή Μητροπολίτη Φιλάρετο, με το άφθαρτο λείψανο, τον οποίο δόξασε και τίμησε ο Θεός, του οποίου την αγιότητα αποδεχόμαστε, όπως και του μεγάλου πλήθους των χιλιάδων Νεομαρτύρων Ομολογητών, κάθε τάξης, ηλικίας και καταγωγής, που έδωσαν το αίμα τους για τον Χριστό κατά την διάρκεια του φρικτού Κομμουνιστικού Διωγμού, και όχι με όσους επικριτές τους αρπάζουν την Κρίση του Θεού.
Ούτε το τεράστιο πλήθος των θαυμάτων του, ούτε κυρίως το γεγονός της αφθαρσίας του λειψάνου του Αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς, στάθηκε ικανό να αποτρέψει τον κ. Σακαρέλλο από το να γράψει τα εξής (μιλώντας μάλιστα και εξ ονόματος της Εκκλησίας μας!) σε νεοημερολογίτη γνωστό του: "Σου εξήγησα ότι η Εκκλησία, που εξακολουθεί και μετά το 1924, ν’ ακολουθεί το πατροπαράδοτο ημερολόγιο, μετά τα δύο ή τρία χρόνια πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1980, δεν έχει καμία «κοινωνία» με τους Ρώσους επισκόπους της Διασποράς. Συνεπώς, κανένα εκκλησιολογικό πρόβλημα δεν υφίσταται για την Εκκλησία του Παλαιού Ημερολογίου, οποία θεωρεί τη Ρωσική Σύνοδο, ότι εξέπεσε από την ορθή πίστη, εφόσον και μετά την γενομένη ΄Ένωση των Εκκλησιών εξακολούθησε την έστω έμμεση, όπως δέχεσαι και συ, «κοινωνία» με τις καινοτόμες Εκκλησίες του Νέου Ημερολογίου, που Λατινοφρόνησαν. Ως εκ του λόγου τούτου η Εκκλησία του Παλαιού Ημερολογίου δεν αναγνωρίζει ως αγίους τους ανακηρυχθέντες απ’ τη Ρωσική Σύνοδο αγίους, όπως τα μέλη της τελευταίας τσαρικής οικογένειας, ή τον Ιωάννη Μαξίμοβιτς. Αυτούς, μπορείτε να τους τιμάτε σεις!" (http://orthodox-voice.blogspot.com/2016/08/blog-post_163.html). Όπως εξηγεί αλλού (εδώ) το να κοινωνεί κάποιος με τους αιρετικούς (εννοώντας ότι ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς κοινωνούσε με τους Σέρβους, οι οποίοι κοινωνούσαν με τους Φαναριώτες, οι οποίοι κοινωνούσαν με τους Παπικούς, μετά την - υποτιθέμενη, όπως θα δούμε σε άλλο μέρος - "ένωση" του 1965) αποτελεί τεκμήριο ότι δεν είναι Άγιος...
Φυσικά η Εκκλησία μας, των Γνησίων Ορθοδόξων, τιμά ιδιαιτέρως τον μεγάλο Πατέρα και Διδάσκαλο των εσχάτων χρόνων Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς τον θαυματουργό, γιατί ο ίδιος ο Θεός τον τίμησε και τον εδόξασε.
***
4) Άγιος Φιλάρετος Νέας Υόρκης, Άγιος Εδουάρδος Αγγλίας, Νεομάρτυρες της Ρωσίας και Άγιοι Βασιλομάρτυρες Ρομάνοφ. Η αρνητική στάση του κ. Σακαρέλλου για τους Ρώσους (βλ. Π, 24-31: "Το φράγκεμα των Ρώσων"), προήλθε από τις ιδέες του π. Ρωμανίδη (βλ. κυρίως "Η Ρωμηοσύνη του 1821 και οι μεγάλες δυνάμεις"). [Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι και ο αντιρωσισμός του θεωρητικού της ενώσεως της επίσημης Εκκλησίας της Ελλάδος με τους Ουκρανούς Σχισματικούς, που αναγνώρισε τον Αμερικανικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου Βλάχου, είναι ρωμανιδικής προελεύσεως, αφού ο π. Ρωμανίδης σε Έκθεσή του προς τον Αρχιεπίσκοπό του Σεραφείμ ισχυριζόταν πως η διάλυση δήθεν του Οικουμενικού Πατριαρχείου αποτελεί ..."παλαιόν σχέδιον των Ρώσων και των Μασόνων" (Π, 48)].
Την στάση του αυτή, κατά των Ρώσων, εξέφρασε ιδιαιτέρως τόσο ως νεοημερολογίτης, όσο και ως παλαιοημερολογίτης. Ως νεοημερολογίτης, δημοσίευσε το 1983-1984 στον "Ορθόδοξο Τύπο", δύο παραληρηματικά άρθρα ("Ο αφορισμός του Οικουμενισμού από τον Μητροπολίτην Φιλάρετον" σε δεκαέξι συνέχειες και "Και πάλιν το ζήτημα του Φιλαρέτου" σε έξι συνέχειες), εναντίον της Εκκλησίας των Ρώσων της Διασποράς, η οποία μόλις είχε αναθεματίσει την δοξασία του Οικουμενισμού! Όντως λυπηρό το ότι μετά το ανάθεμα του Αγίου Φιλαρέτου κατά του Οικουμενισμού (1983), δεν αντέδρασαν οι Οικουμενιστές, αλλά ο κ. Σακαρέλλος... Στα άρθρα αυτά επιστρατεύονται ειδών ειδών επιχειρήματα (άλλα γεννήματα της δικηγορίστικης σοφιστικής σκέψης του συντάκτου, άλλα αλιευμένα από παλαιότερες κατηγορίες, κυρίως εκ του χώρου των Ματθαιϊκών, άλλα βασισμένα σε κείμενα κουτσουρεμένα με "κοπτοραπτική" μέθοδο) με σκοπό να στιγματιστούν οι Ρώσοι της Διασποράς ως "σλαυόφιλοι" και "ανθέλληνες", ως "λιποτάκτες" και "προδότες" που "εγκατέλειψαν την πατρίδα τους για να σώσουν τα κορμιά τους", αντί να κάτσουν να σφαγιαστούν από τους Κομμουνιστές (κατηγορία που θυμίζει εκείνη των Νοβατιανών κατά του Αγίου Κυπριανού Καρχηδόνος, επειδή κρύφτηκε κατά τον διωγμό του Δεκίου), ως "σχισματικοί", ως "σιμωνιακοί" (για τις χειροτονίες των Γνησίων Ορθοδόξων), ως "αιρετικοί" και "οικουμενιστές" ακόμη!
Ως παλαιοημερολογίτης έπειτα, όχι μόνο δεν προέβη σε αποκήρυξη των παλαιοτέρων απόψεών του, αλλά προσπάθησε να τις συνδυάσει με τη νέα ιδιότητά του. Έτσι εφηύρε ότι τάχα η Εκκλησία των Ρώσων της Διασποράς έγινε αιρετική το 1984! Γράφει: "Η Εκκλησία του Παλαιού Ημερολογίου, στην οποία με τη χάρη του Θεού ανήκω, και θα ανήκω όσο αυτή ορθοδοξεί, είχε κοινωνία με τη Ρωσική Σύνοδο της Διασποράς του Μητροπολίτη Φιλαρέτου, μέχρι το 1982. Τότε και ο Φιλάρετος και η Σύνοδός του ήταν Ορθόδοξοι! Το Φιλιόκβε ο Φιλάρετος το αποδέχτηκε με την από 20 Ιουλίου / 2 Αυγούστου 1984 Εγκύκλιό του, την οποία παράθεσα πιό πάνω, στην από 4.12. 2007 καταχώρησή μου. Από τότε ο Φιλάρετος με τη Σύνοδό του κατέστησαν αιρετικοί!" (https://orthodox-voice.blogspot.com/2016/12/blog-post_43.html).
Γιατί όμως ισχυρίζεται ότι ο Άγιος Φιλάρετος αποδέχτηκε το Φιλιόκβε το 1984 και κατέστη αιρετικός και αυτός και η Σύνοδος των Ρώσων της Διασποράς; Η αιτία ήταν η αγιοκατάταξη, από την Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς, του Αγίου Εδουάρδου της Αγγλίας, ο οποίος σφαγιάστηκε το 978. Κάποιοι εξέφρασαν αμφιβολίες για την αγιότητά του, επειδή είχε ήδη εισαχθεί στην Δύση το filoque, αλλά ο Άγιος Φιλάρετος με Συνοδική Εγκύκλιο (της 20.7/2.8.1984) απάντησε τα εξής: "Διετυπώθη ἡ ἄποψις ὅτι ὁ Ἅγ. Ἐδουάρδος δὲν δύναται νά θεωρηθῆ ἅγιος ἕνεκα τοῦ ὅτι ἡ προσθήκη τοῦ FILIOQUE εἶχεν ἤδη εἰσαχθῆ εἰς τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως ἐν Ἀγγλίᾳ κατὰ τὴν ἐποχήν του. Τὸ νὰ ὑποστηρίζη τις τοιαύτην ἄποψιν εἶναι ἀντίθετον πρὸς τὰς ἐκπεφρασμένας γνώμας τῶν μεγάλων Πατέρων τῆς Εκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἀνήρεσαν τὸ FILIOQUE, δηλονότι τοῦ σεπτοῦ Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Ἱεράρχου Φωτίου Πατριάρχου Κων/πόλεως. Προσέτι ἡ δικαιοσύνη ἀπαιτεῖ, ὅπως καὶ πολλοὶ ἄλλοι ἄγιοι, οἵτινες ἐπρέσβευον ἀνεπιγνώστως τὴν αὐτὴν προσθήκην εἰς τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως, νὰ ἀπαλειφθοῦν ἐπίσης ἐκ τοῦ Ἁγιολογίου ἡμῶν, ὡς π.χ. οἱ ἅγιοι Βιασεσλαύος καὶ Λουντμίλλα τῆς Τσεχίας, ὁ ἅγιος Μαρτῖνος ὁ Ὁμολογητὴς Πάπας Ρώμης κλπ.... Ἀμφότερα τὰ σώματα, ἡ Σύνοδος καὶ τὸ Συμβούλιον τῶν Ἐπισκόπων ἐξήτασαν τὸ θέμα του FILIOQUE μετὰ προσοχῆς ἐν σχέσει πρὸς τὴν περίπτωσιν τοῦ Ἁγ. Ἐδουάρδου καὶ, ἐν ὄψει τῶν ἐκπεφρασμένων γνωμῶν τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, κατέληξαν ὅτι αὐτὸ (τὸ FILIOQUE) δὲν ἀπετέλει ἐμπόδιον κατὰ τὴν ἐποχὴν τοῦ Ἁγίου Ἐδουάρδου, διὰ νὰ ἐπιτύχη εἰς Χριστιανός τὴν ἁγιότητα" ("Ορθόδοξος Τύπος", αρ. 645, 22-3-1985).
Ο κ. Σακαρέλλος γράφει σε συνομιλητή του:
"Ύστερα από τα παραπάνω καταλήγουμε στα εξής συμπεράσματα:
α. Ούτε κατά διάνοια μπορεί ένας Ορθόδοξος να θεωρήσει ότι ο Αγγλοσάξονας βασιλιάς της Αγγλίας είναι άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας! Ο λόγος είναι απλούς: ΄Ηταν μέλος αιρετικής Εκκλησίας, της Αγγλοσαξονικής, που την εποχή εκείνη είχε αποδεχθεί την αίρεση του Φιλιόκβε, που δίδασκαν οι Φράγκοι επηρεασμένοι από τον Αυγουστίνο. Ηταν δηλαδή ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ!
Ούτε μάρτυρας μπορεί να είναι γιατί δεν μαρτύρησε για την Πίστη του Χριστού.
β. Το πρόβλημα όμως που δημιουργείται περαιτέρω είναι η επονείδιστη και κακόδοξη αυτή Εγκύκλιος της Ρωσικής Συνόδου της Διασποράς, την οποία υπόγραψε δυστυχώς ο τότε Μητροπολίτης Φιλάρετος.
Στην Εγκύκλιο αυτή ο Φιλάρετος υποστηρίζει ότι το Φιλιόκβε δεν αποτελεί εμπόδιο για τη σωτηρία του ανθρώπου, άποψη σαφώς αντίθετη προς τα όσα διδάσκουν οι Πατέρες! Και το ακόμη χειρότερο, ο Φιλάρετος με τη Σύνοδό του, συκοφαντούν τους Πατέρες, τους οποίους εμφανίζουν ότι δήθεν συμφωνούν μαζί τους!
Οι απόψεις αυτές της Ρωσικής Συνόδου της Διασποράς καθιστούν τη Σύνοδο ΑΙΡΕΤΙΚΗ, τα μέλη της Εκκλησίας αυτής ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ, οι οποίοι δεν είναι δυνατόν ποτέ, όχι μόνον να είναι άγιοι της Εκκλησίας, αλλά ούτε να σωθούν. Ως εκ τούτου, η άποψη του αδελφού Misha ο Μητροπολίτης Φιλάρετος υπήρξε θεούμενος και άγιος δεν ευσταθεί!" (https://orthodox-voice.blogspot.com/2016/12/blog-post_47.html).
Βέβαια εδώ βλέπουμε ξεκάθαρα μία διαστρέβλωση των λόγων και του πνεύματος του Αγίου Φιλαρέτου, διότι ο Άγιος Φιλάρετος γράφει πως το να αποδέχεται κανείς το Filioque τότε (δηλαδή προ του Σχίσματος του 1054, που έζησε ο Άγιος Εδουάρδος και η Εκκλησία της Αγγλίας ανήκε ακόμη στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία) και ανεπιγνώστως, δεν συνιστά εμπόδιο για την επίτευξη αγιότητος, αφού δεν υπάρχει αυτόματη έκπτωση από την Εκκλησία (είδαμε και παραπάνω πως ο Μέγας Φώτιος νουθετεί τον αποδεχόμενο, εξ αγνοίας και πλάνης, το Filioque, "θεοφιλεστάτῳ, ὁσιωτάτῳ, ἱερωτάτω ἀρχιερεῖ ἀδελφῷ καὶ συλλειτουργῷ τῷ θαυμασιωτάτῳ ἀρχιεπισκόπῳ καὶ μητροπολίτῃ Ἀκυλείας" [P.G. 102, 793]).
Αλλά δεν σταμάτησε εκεί. Κατακρίνει τον Άγιο Φιλάρετο και για την αγιοκατάταξη των Βασιλομαρτύρων Ρομάνοφ (εδώ και εδώ - βλ. γενική αναίρεση στην εξαιρετική εργασία του περιοδικό "Άγιος Κυπριανός" με τίτλο "Οι Ρώσοι Άγιοι Νεομάρτυρες και ο Τσάρος Νικόλαος ο Β΄"), όπως στο παρελθόν τον είχε κατακρίνει για την αγιοκατάταξη όλων των Ρώσων Νεομαρτύρων, γράφοντας τα εξής απαράδεκτα, για όποιον γνωρίζει τον βίο και το μαρτύριο των χιλιάδων αυτών Ομολογητών Νέων Μαρτύρων της Ρωσίας: "Ἔχουμε κατακρίνει στὸ παρελθὸν πολλὲς φορὲς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, γιατὶ χωρὶς νὰ ὑπάρχουν τὰ παραδοσιακὰ κριτήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, προβαίνει στὴν ἀνακήρυξι μερικῶν προσώπων σὰν ἁγίων (σ. ημ. ποιους να εννοεί, εν έτει 1984, άραγε αφού μέχρι τότε οι αγιοκατατάξεις του Πατριαρχείου ήταν ο Άγιος Νικόδημος, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Άγιος Νεκτάριος...). Ἀλλ᾿ ἂν τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἀνεκήρυξε κατ᾿ αὐτὸ τὸν ἀπαράδεκτο τρόπο ἕνα ἢ δύο ἢ τρεῖς ἢ πέντε ἄτομα, ὁ Μητροπολίτης Φιλάρετος ἀνακήρυξε... δύο χιλιάδες πέντε! Καὶ συγκεκριμένα, πρὸ τριετίας ἀνεκήρυξε ὡς "ἁγίους" τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὡς "Νεομάρτυρες", ὁλόκληρη τὴν οἰκογένεια τοῦ τσάρου Νικολάου καὶ δύο χιλιάδες ὀπαδούς τους, κυρίως "εὐγενεῖς", τοὺς ὁποίους σκότωσαν οἱ ἄθεοι Μπολσεβίκοι τὸ 1917, σὰν ἐχθροὺς τῆς ἐπαναστάσεώς τους! ...Ἡ άνακήρυξι ἀπὸ τὴν Σύνοδο τοῦ Μητροπολίτη Φιλαρέτου τῶν προσώπων αὐτῶν ὡς "ἁγίων" ἀποτελεῖ πανορθόδοξο σκάνδαλο καὶ κατάκριτο "νεωτερισμό", γιὰ τὸ ὁποῖο οἱ Ρῶσοι θὰ δώσουν ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρα φρικτὸ λόγο ἐνώπιον τοῦ Δικαίου Κριτῆ. Κι᾿ αὐτὸ, γιατί, γιὰ λόγους φθηνῆς σωβινιστικῆς καὶ ἐθνοφυλετικῆς προπαγάνδας, ἐνόθευσαν τὸ ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸ ὁποῖο σεβάσθησαν γεννεές Ὀρθοδόξων εἴκοσι αἰώνων καὶ μέσα στὸ ὁποῖο ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἐτοποθέτησε τοὺς καλλινίκους μάρτυρες καὶ τοὺς θεοφόρους ὁσίους τῆς πίστεώς μας. Οἱ Ρῶσοι, ἀνάμεσα σ᾿ αὐτοὺς τοὺς ἁγίους ἠθέλησαν νὰ τοποθετήσουν τοὺς δυνάστες καὶ καταπιεστὲς τοῦ Ὀρθοδόξου Ρωσικοῦ λαοῦ (σ. ημ. δυνάστες και καταπιεστές, κατά τον συγγραφέα, όχι οι Κομμουνιστές σφαγείς και διώκτες των Χριστιανών, αλλά τα θύματά τους!), τοὺς τσάρους καὶ τοὺς ἄλλους "εὐγενεῖς"" ("Ορθόδοξος Τύπος", αρ. 591, 27-1-1984).
Εμείς φυσικά οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι συντασσόμαστε με τον Άγιο και Ομολογητή Μητροπολίτη Φιλάρετο, με το άφθαρτο λείψανο, τον οποίο δόξασε και τίμησε ο Θεός, του οποίου την αγιότητα αποδεχόμαστε, όπως και του μεγάλου πλήθους των χιλιάδων Νεομαρτύρων Ομολογητών, κάθε τάξης, ηλικίας και καταγωγής, που έδωσαν το αίμα τους για τον Χριστό κατά την διάρκεια του φρικτού Κομμουνιστικού Διωγμού, και όχι με όσους επικριτές τους αρπάζουν την Κρίση του Θεού.
***
Δυστυχώς λοιπόν, η αγιομαχία έχει καταντήσει να χαρακτηρίζει και τον χώρο μας, και αυτόν τον σπίλο καλούμαστε σήμερα, συν τοις άλλοις, να αφαιρέσουμε, αφενός μεν τιμώντας τους Αγίους που τιμά η Εκκλησία, αφετέρου δε, σιωπώντας και όχι υβρίζοντας τα πρόσωπα για τα οποία δεν έχει ακόμη αποφανθεί ο Θεός, ο λαός του Θεού και εν γένει η καθόλου Εκκλησία.
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ
