Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2020

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΕΥΣΤΡΑΤΙΑΔΗ: Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ (ΝΓ' ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΡΟΣ)




Ο Γρηγόριος Ευστρατιάδης (1864-1950) υπήρξε νομικός, εκδότης και βουλευτής. Επί σειρά ετών υπήρξε εκδότης και διευθυντής της εφημερίδας ''ΣΚΡΙΠ'' της Αθήνας. Το ''ΣΚΡΙΠ'' αμέσως μετά την ημερολογιακή καινοτομία του 1924 τάχθηκε κατά του συνόλου των νεωτερισμών, που εισήγαγαν στο σώμα της Εκκλησίας ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης. Φιλοξενούσε στις σελίδες του το σύνολο σχεδόν των ανακοινώσεων της ''Ελληνικής Εκκλησιαστικής Κοινότητας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών'', δημοσίευε -με εμπεριστατωμένα ρεπορτάζ- όλες τις ειδήσεις για τις διώξεις των χιλιάδων αποτειχισμένων ''Παλαιοημερολογιτών'' και παρουσίαζε άρθρα αντινεωτεριστικά και κατά της κίνησης για την ''Ένωση των Εκκλησιών'', όπως ονομαζόταν τότε η οικουμενική κίνηση. Το βιβλίο του ''Η Πραγματική Αλήθεια περί του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου'' δημοσιεύθηκε υπό την μορφή συνεχιζόμενων άρθρων τον Μάρτιο του 1928 και αποτέλεσε μια εμπεριστατωμένη δημοσιογραφική και θεολογική εργασία για το ημερολογιακό σχίσμα. Το περισσότερο -ίσως- ενδιαφέρον στο βιβλίο αυτό παρουσιάζει το γεγονός, ότι επιχειρήθηκε η προσέγγιση των δρώμενων της ημερολογιακής καινοτομίας και μέσα από το πληροφοριακό φάσμα της δημοσιογραφίας και εύλογα η επικαιρότητα ζωντανεύει ιδεατά στα ''πέτρινα'' αυτά χρόνια του Μεσοπολέμου, προσφέροντας στον αναγνώστη διαδραστικά τον επίκαιρο και ζωντανό παλμό των γεγονότων!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος



ΝΓ' Μέρος

( Τ ε λ ε υ τ α ί ο ν)

Η Εκκλησία της Ελλάδος μετά την απογύμνωσιν του Οικουμενικού Πατριαρχείου, της προτέρας μεγάλης αυτού Εθνικής δυνάμεως και την σχεδόν δούλωσιν αυτού εις την Τουρκικήν Δημοκρατίαν του Κεμάλ, είχε μέγαν προορισμόν εν τη όλη Ορθοδοξία και ηδύνατο και ώφειλε να είναι ο στύλος αυτής, το καύχημα και η ελπίς του πληρώματος των πιστών.

Η Εκκλησία της Ελλάδος ηδύνατο και ώφειλε να εδραιώσει το υπό πολλών και παντοίων κινδύνων εσωτερικών και εξωτερικών απειλούμενον και κλονιζόμενον κράτος αυτής, ερειδομένη εις το αρραγές των Κανόνων της καθόλου Ανατολικής Εκκλησίας και των παραδόσεων αυτής θεμέλιον.

Αντί τούτου είχε την αφροσύνην να ανοίξη διάπλατα την θύραν του ιερού αυτής αδύτου εις την Επανάστασιν και να παραδώση εις ανιέρους και αιματωμένας εκ του εγκλήματος χείρας, τα όσια και τα ιερά αυτής προς εμπορίαν, προς απόκτησιν προσωπικών αξιωμάτων και ωφελημάτων, αντί των οποίων διά βεβήλων συμβάσεων εδούλωσεν εαυτήν κατασπιλώσασα την θείαν ιστορίαν αυτής, ιστορίαν δύο χιλιάδων ετών, ιστορίαν αίγλης και δόξης, ιστορίαν καθηγιασμένην διά του αίματος του Ιδρυτού αυτής.

Η ανατροπή του Εκκλησιαστικού ημερολογίου, υπήρξεν το πρώτο ρήγμα του απροσμαχήτου τείχους αυτής των παραδόσεών της- ρήγμα διανοιγέν διά των ιδίων χειρών του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, εις τας οποίας η επανάστασις εδάνεισε την καταστρεπτικήν της σκαπάνην. Διά της μεταβολής του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου η Εκκλησία της Ελλάδος αποσχισθείσα από του σώματος των λοιπών ορθοδόξων Εκκλησιών ηυτομόλησε προς της Παπικής Εκκλησίας τας προφυλακάς, χωριζομένη από του όλου στρατοπέδου, της διά του τύπου του δόγματος αυτής.

Αλλ' όταν χιλιετηρίδων παραδόσεις και ιστορία ιερών μυστηρίων και θυσιών διεσκελίσθησαν και φρούρια ισχυρά θείων κανόνων και Συνοδικών αποφάσεων εκρημνίσθησαν διά να συντομευθή η απόστασις, η χωρίζουσα την Εκκλησίαν της Δύσεως από την Ορθοδοξίαν, ο τύπος της δογματικής διαφοράς θα σχισθή αύριον υπό του αυτού Αρχιεπισκόπου Αθηνών ή υπό άλλου νεωτεριστού συναδέλφου του, μετά της αυτής ελαφρότητος και ευκολίας, μεθ' ης κατερρίφθησαν τα υπερήφανα τείχη των παραδόσεων και των κανόνων της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, διά της μιαιφόνου σκαπάνης της Επαναστάσεως, οδηγουμένης υπό της ιεροσύλου χειρός ενός Ιεράρχου.


Προς εξαπάτησιν λαού και κλήρου διεμαρτυρήθησαν κατά της αδίκου δήθεν μομφής, της επιρριφθείσης εις αυτούς, ως Διοικούντας την Εκκλησίαν της Ελλάδος, ότι απεμπόλισαν τα συμφέροντα της Εκκλησίας, αθετήσαντες το δίκαιον αυτής. Και εκραύγασαν Ιησουιτικώς: ''Όχι δεν προσεκρούσαμεν εις τα δόγματα, ούτε εις τους κανόνας της Εκκλησίας!


Αλλά και αθετούντες τα δόγματα, ποιαν θα επέφερον μεγαλειτέραν βλάβην εις την Εκκλησίαν από την επενεχθείσαν διά της αθετήσεως των Ιερών παραδόσεων;

Αθετούντες τας παραδόσεις τι διέσωσαν κρατούντες το δόγμα; 

Εκρήμνησαν το όλον οικοδόμημα και κρατούσι τους ακρογωνιαίους λίθους αυτής, ίνα τους επιδεικνύουν εις τους απλουστέρους, ενώ διά της ισοπεδώσεως του πεδίου εφ' ου υψούτο το οικοδόμημα ήνοιξαν την δίοδον προς την Παπικήν Εκκλησίαν και τείνουν προς αυτήν την χείρα, έτοιμοι να τεθώσιν υπό το κράτος και την ευλογίαν αυτής.

Αι παραδόσεις είναι η ιστορία της Εκκλησίας ημών. Αι παραδόσεις είναι το κραταίωμα της πίστεως ημών. Αι παραδόσεις είναι η ιερά ημών κιβωτός. Διατί τας ηρνήθησαν;

-Μη επιχειρήσωμεν- αναφωνεί ο μέγας ιστορικός Παπαρρηγόπουλος- να ανατρέψωμεν διά της μικράς ημών σοφίας τους μεγάλους της φύσεως νόμους΄ μη επιβάλωμεν χείρα ιερόσυλον επί τας πατρίους παραδόσεις οι νήπιοι ημείς, οι χθες και πρώην ψηφίσαντες ποικίλας τελετάς και δοξολογίας, αίτινες ήνθησαν και απήνθησαν, ως ο χόρτος του αγρού, ο σήμερον ων και αύριον εις κλίβαννον βαλλόμενος, ενώ τα ιδρύματα των αοιδήμων ημών βασιλέων κατίσχυσαν τοσούτων αιώνων και τοσούτων πολιτικών μεταβολών!

Διά της αθετήσεως και αρνήσεως των Εκκλησιαστικών ημών παραδόσεων παραδίδομεν εις την Δυτικήν Εκκλησίαν το μοναδικόν όπλον μας.

Ιεράρχαι της Εκκλησίας της Ελλάδος: Σεις οι ενσαρκούντες την Ιδέαν της Πίστεως και της Θρησκείας, μη εγκαταλείψητε την ιεράν σημαίαν της Εκκλησίας εις τα βλήματα των εχθρών αυτής. Αναλογίσθητε, ότι Εκείνοι τους οποίους διεδέχθητε και ους εκπροσωπείτε, ''διά της πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, ειργάσαντο δικαιοσύνην, έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός, έφυγον στόματα μαχαίρας, ενεδυναμώθησαν από ασθενείας, εγεννήθησαν ισχυροί εν πολέμω, παρεμβολάς έκλινον αλλοτρίων...''

Εις Υμάς ενεπιστεύθη η Εκκλησία και το πλήρωμα πάντων των πιστών την εκπροσώπησίν της, την ιερότητά της, το αλώβητον αυτής, την αίγλην της, την ισχύν και το κύρος της. Η δε αίγλη αυτής και η ισχύς της είναι αίγλη και ισχύς του Έθνους. Διά της μεταβολής του Εκκλησιαστικού ημερολογίου εξησθενήσατε την δύναμιν αυτής και εμειώσατε το κύρος της διασπάσαντες την Εκκλησιαστική Ενότητα, τον αδαμάντινον τούτον δεσμόν της Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.

Έχετε καθήκον απέναντι των ιερών σκιών των Πατέρων ημών, απέναντι της Ιστορίας της Εκκλησίας, απέναντι των παραδόσεων αυτής, απέναντι αυτού του Έθνους να επαναφέρετε την Ενότητα της πίστεως, επί της οποίας εδράζεται η Εκκλησία ημών. Μόνον διά του όπλου τούτου θα ανταπεξέλθητε κατά του κινδύνου της εντελούς πτώσεως της Εκκλησίας και της εκμηδενίσεως αυτής.

Η ευθύνη της αρξαμένης αποσυνθέσεως του σώματος της Εκκλησίας, της νεκρώσεως αυτής και της τελείας δουλώσεώς της εις την Δύσιν, δουλώσεως συνεπαγομένης αναγκαίως την δήλωσιν του Έθνους θα βαρύνη αποκλειστικώς υμάς. Υψώθητε εις τα αναστήματα των Βασιλείων, των Χρυσοστόμων, των Γρηγορίων, των Γερμανών, των Φωτίων και των άλλων υπερμάχων της Ορθοδοξίας και του Έθνους, Πατέρων της Εκκλησίας.

Ο ορθόδοξος λαός της Ελλάδος δεν θα παύση να παρακολουθή την δράσιν σας κλονισθείς εις τας περί Υμών πεποιθήσεις του. Και ο λαός γνωρίζει να αγωνίζεται υπέρ της Εκκλησίας και της πίστεως αυτού, ως ηγωνίσθη αδιαλείπτως διά μέσου των αιώνων και θα αναφωνή πάντοτε μετά του σοφού Βρυεννίου:

''Ουκ αρνησόμεθά σε, φίλη Ορθοδοξία· ου ψευσόμεθά σοι, πατροπαράδοτον σέβας΄ ουκ αφιστάμεθά σοι, μήτερ ευσέβεια. Εν σοι εγεννήθημεν, εν σοι ζώμεν, και εν σοι κοιμηθησόμεθα· ει δε καλέσοι καιρός, και μυριάκις υπέρ σού τεθνηξόμεθα''. 


ΓΡΗΓ. ΕΥΣΤΡΑΤΙΑΔΗΣ



Τ Ε Λ Ο Σ



Εκ του βιβλίου του Γρηγορίου Ευστρατιάδη 
''Η Πραγματική Αλήθεια περί του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου'',
που δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στην εφημερίδα των Αθηνών ''ΣΚΡΙΠ'', 
την Κυριακή 13 Μαίου 1928, 
έτος 32ον, αρ. φύλλου 8.981, σελ. 1.
Μεταφορά στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου 
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 
Διατηρήθηκε η Γραμματική τάξη της εποχής με την επέμβαση μόνο σε κάποια αναγκαία σημεία στίξης.










at Δεν υπάρχουν σχόλια:

Η ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΟΡΚΟΥ ΥΠΟ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΣΤΟΩΝ



Ο Δανός Πρίγκιπας Γεώργιος ο Α'.
Ο εκλεκτός της Αγγλοκρατίας,
που ανέλαβε μετά τον Όθωνα το Βασίλειο της Ελλάδος
σε ηλικία 17 ετών!



Μεταρυθμίσεις, Καινοτομίες και Διαβολές


Οι μεταρρυθμίσεις που επιβλήθηκαν στα Επτάνησα από την Αγγλοκρατία, όπως και τα νέα φιλοσοφικά ρεύματα που αναπαρήχθησαν από τους λογίους της εποχής δεν επέφεραν πάντοτε τα καλύτερα ιδεατά αποτελέσματα. Από την μια, αφυπνίστηκαν μεν τα κατώτερα λαικά στρώματα των αγροτών κατά της οικονομικής εξαθλίωσης που επέβαλλαν οι ξένοι κατακτητές, δημιουργώντας αλλεπάλληλες εξεγέρσεις που οδήγησαν στην Ένωση με το Βασίλειο της Ελλάδος΄ κι από την άλλη, η Αγγλική Κατοχή εφάρμοσε στο νομικό δίκαιο των νησιών ήθη, νοοτροπίες και διαβλητικές κινήσεις του απόστατου Αγγλικανισμού -του Λουθηρο-Καλβινισμού- όπως χαρακτηριστά αναφέρει ο Κοσμάς Φλαμιάτος. Σε όλα αυτά ξεχώριζε και η τεράστια κοινωνικοπολιτική απόσταση, που χώριζε τους πλουσίους (κόντηδες) από τους πτωχούς λαικούς (τους ποπολάρους)1. Ο Μοναχός Κοσμάς αναφέρει και στηλιτεύει τα νέα ήθη, τις καινοτομίες και τους ξενόφερους μιμητισμούς που επιβλήθηκαν στους Έλληνες: α. η εφαρμογή του όρκου σε δικαστήρια, δημόσιες υπηρεσίες, Ιόνιος Ακαδημία κ.α. β. η εξέταση και απόφαση των διαζυγίων δεν επεξεργάζοντο από τον οικείο Επίσκοπο και ιερείς, όπως ήταν το σύνηθες, αλλά πλέον από πολιτικά δικαστήρια. γ. απαγορεύτηκαν οι βαπτίσεις των παιδιών, κατά το χρόνο που ήθελαν οι γονείς και ορίζονται πλέον σύμφωνα με νέους νόμους που επέβαλε το αγγλοκατοχικό καθεστώς. δ. σε οποιοδήποτε επάγγελμα θεσπίζεται η ορκωμοσία, που εναντιωνόταν πάγια στις ορθόδοξες, πατερικές εντολές κατά του ''μη ομώσαι''.


Η θέσπιση του Όρκου 

Από το 1830 και εντεύθεν, το επαναστατικό ρεύμα που δημιουργήθηκε με πρωτοστάτη τον Γεράσιμο Α. Λιβαδά2, επιχειρεί τη πιο σκληρή αντιπολίτευση στην κατοχική κυβέρνηση. Χαρακτηριστική -των πιο πάνω λεχθέντων- είναι η σάτιρα που έγραψε ο ποιητής και δάσκαλος των Ιταλικών Παναγής Κεφαλάς3, ο επωνομαζόμενος και Ταμπακόνας, αποσκοπώντας στον ξεσηκωμό του Επτανήσιου λαού: ''Όποιος έλθει και σας φέρει γράμματα και αναφοράς/δια να βάλετε υποκάτω θέλησιν και υπογραφάς,/μάθετε ακριβώς πολίται, είναι όλαι διαβολαί/των τυράννων μας Ιγγλέζων, όπου ξέρουνε πολλαίς''. Για αυτές ακριβώς τις ''διαβολές'' μιλάει συχνά-πυκνά, ο Κοσμάς Φλαμιάτος, όπως θα έχει παρατηρήσει ο αναγνώστης, από τα έως τώρα συνεχόμενα αποσπάσματα του βιβλίου που εξετάζουμε. Ο όρκος εισήχθη κατά κόρον από τις ''μυστικές εταιρίες'' κατά τα πρότυπα της Εσπερίας, τις Μασονικές Στοές και φυσικά την Αγγλοκρατορία, ως συγκοινωνούντα δοχεία. Ως εκ τούτου, ακόμη και ο όρκος των Φιλικών ήταν ξένος προς τις παραδόσεις των Ρωμιών, προωθήθηκε και εφαρμόστηκε κατά τα τυπικά και λειτουργικά των Αγγλικών, Μασονικών Στοών.


''Μη ομώσαι όλως... το δε περισσόν τούτων εκ του πονηρού εστί''

Είναι ενάντια στο λόγο του Χριστού μας4 ''Εγώ δε λέγω υμίν μη ομόσαι όλως (…) έστω δε ο λόγος υμών ναι ναι, ού ού, το δε περισσόν τούτων εκ του πονηρού εστί…'' (''εγώ, όμως, σας λέω να μην ορκίζεστε καθόλου (…) να λέτε μόνο ναι ή όχι, καθετί πέρα απ’ αυτά προέρχεται από τον πονηρό''5. Το συναντάμε στη Π. Διαθήκη: ''Ου λήψει το όνομα του Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω'' (''δεν θα προφέρεις καταχρηστικά το όνομα του Κυρίου, του Θεού σου''6. Και ο Μέγας Βασίλειος θα γράψει, πως ο όρκος απαγορεύθηκε μια για πάντα (Κανών 29). Στο ερώτημα, πώς μπορεί κάποιος να πείθει τους άλλους, όταν αποφεύγει τον όρκο, ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος απαντά: ''με το λόγο και τη συμπεριφορά που θα πιστοποιεί το λόγο του''7. Ωστόσο έχουμε ξαναεπισημάνει πολλάκις, πως πολλές καινοτομίες στο καθημερνό γίγνεσθαι των Ελλήνων κατά την διάρκεια της ιστορίας, ενώ αντιστρατεύονταν το γνήσιο, ορθόδοξο πατερικό πνεύμα, έγιναν συνήθειες και οι συνήθειες κάποια στιγμή παγιώθηκαν και θεωρήθηκαν ψευδωνύμως -δυστυχώς- ως παραδόσεις, ως ο ανωτέρω όρκος. Ακριβώς την ίδια χρονιά που εκδόθηκε το βιβλίο που εξετάζουμε (1849) ''Φωνή Ορθόδοξος και σπουδαία'' του Μοναχού Κοσμά Φλαμιάτου, το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως εξέδωσε εξαιτίας της θέσπισης του Όρκου σε όλο το Βασίλειο της Ελλάδος την ''Εγκύκλιο προς τους απανταχού Ορθοδόξους''8, όπου σημειώνει χαρακτηριστικά: ''Διά ταύτα η αγία του Χριστού Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, κηδομένη της κοινής σωτηρίας των πνευματικών αυτής τέκνων, τους τε λαικούς Χριστιανούς, ως προείρηται, νουθετεί φυλάττεσθαι παντοίως και αποφεύγειν τας ορκωμοσίας΄ εάν δε ποτέ τις  ανάγκη, κατά την πολιτικήν νομοθεσίαν, τον όρκον αυτοίς επιφέρη ευορκείν γουν αυτούς ακριβώς, και ανωτέρους εαυτούς από πάσης επιορκείας διατηρείν συμβουλεύει. Για να καταλήξει: ''Επί τούτοις και το παρόν εξεδόθη Εκκλησιαστικόν Εγκύκλιον, Αποφαντικόν και Παραινετικόν Γράμμα, προς κοινών του ορθοδόξου Πληρώματος ωφέλειαν και πνευματικήν οδηγίαν. Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Άνθιμος εν Χριστώ τω Θεώ αποφαίνεται''.

Η επέκταση της Αγγλοκρατίας σε όλη την Ελλάδα

Απέναντι σε όλους αυτούς τους αντορθόδοξους νεωτερισμούς και τις καινοτόμες μεταρρυθμίσεις, το λιγότερο που ενδιέφερε -δυστηχώς- τα νεότευκτα πολιτικά κόμματα (Προστασιανοί - Μεταρρυθμιστές - Ριζοσπάστες)9 ήτφαν η θέσπιση του όρκου, οι αλλαγές στα Μυστήρια των Γάμων και των Βαπτίσεων, η δράση των δυτικογενών νεοδιαφωτιστών της Εσπερίας, οι Μασονικές Στοές. Όπως επισημαίνει ο ιστορικός Μοσχόπουλος10: ''Ολόκληρο το πολιτικό και διοικητικό σύστημα απέβλεπε στη διασφάλιση των συμφερόντων της προστασίας (Αγγλική κατοχή) και ευνοούσε την τιμοκρατική τάξη των Επτανησίων (κόντηδες), που συνεργαζόταν στενά με τις Αγγλικές αρχές''! Η Αγγλοκρατία όμως, για την οποία τόσα πολλά έγραψε ο Κοσμάς Φλαμιάτος, που απεργάστηκε την προώθηση του Λουθηρο-Καλβινισμού, την σταδιακή εξαφάνιση της γνησίας Ορθοδοξίας, ως και την εισαγωγή στους  Ελληνόπαιδες μιας αλλοτριωμένης πνευματικά Παιδείας, πιστοποίησε με την στάση της στην  Ένωση των Επτανήσων, τον διαβλητικό και επεκτατικό της χαρακτήρα. Όπερ και εγένετο11. Το 1862 στην Αγγλία, με την συμμετοχή των δυνάμεων της Αγγλίας - Γαλλίας - Ρωσίας - Αυστρίας και Πρωσίας αποφασίστηκε, όπως η Αγγλία παραχωρώντας τα Επτάννησα στην Ελλάδα, να τοποθετήσει (ως αντάλλαγμα) δικό της Κυβερνήτη μετά τον Όθωνα, τον Δανό πρίγκιπα Γουλιέλμο, που αργότερα μετονομάστηκε σε Γεώργιο Α'. Έτσι το Βασίλειο της Ελλάδας μετά από Βαυαρό βασιλιά (Όθωνας) απέκτησε εκ νέου και Δανό (Γεώργιος Α') με την πλήρη υποστήριξη της Αγγλίας, η οποία μέσω αυτού άρχισε να προωθεί τα μεταρρυθμιστικά της σχέδια και σε όλη πλέον την Ελλάδα.


Ο νέος Δανός Βασιλιάς του Γλύκσμπουρκ

Το πλήρες όνομα του νέου Βασιλιά ήταν Πρίγκιπας Χριστιανός Γουλιέλμος Φερδινάνδος Αδόλφος Γεώργιος του Σλέσβιχ - Χόλσταϊν - Σόνντερμπουρκ - Γκλύκσμπουρκ και κατά το θρήσκευμα Λουθηρανός!... Στις 18 Μαρτίου του 1863 εκδόθηκε το ''Ψήφισμα'' της Β΄ των Ελλήνων Συνελεύσεως, που αποφάσισε: H εν Αθήναις Β΄ των Ελλήνων Συνέλευσις: α) Αναγορεύει παμψηφεί τον πρίγκιπα της Δανίας Χριστιανόν, Γουλιέλμον, Φερδινάνδον, Αδόλφον, Γεώργιον, δευτερότοκον υιόν του πρίγκιπος Χριστιανού της Δανίας, συνταγματικόν βασιλέα των Ελλήνων υπό το όνομα Γεώργιος Α΄ Βασιλεύς των Ελλήνων. β) Οι νόμιμοι διάδοχοι αυτού θέλουσι πρεσβεύει το Ανατολικόν Ορθόδοξον δόγμα. γ) Τριμελής επιτροπή εκλεχθησομένη υπό της Εθνοσυνελεύσεως θέλει μεταβεί εις την Κοπεγχάγην και προσφέρει αυτώ εν ονόματι του Ελληνικού Έθνους το Στέμμα''. Την ημέρα που αποδέχθηκε το στέμμα της Ελλάδας είχε συμπληρώσει τα 17 του χρόνια και ήθελε ακόμη 9 μήνες για να ενηλικιωθεί....! Αλλά θα συνεχίσουμε την εξέταση του βιβλίου του Μοναχού Κοσμά Φλαμιάτου στην επόμενη ανάρτησή μας. Εύχεσθε!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος


Παραπομπές:

1. Στα Επτάνησα, οι βαθύτερες αιτίες του κοινωνικού ζητήματος πρέπει να αναζητηθούν στην εποχή της Ενετοκρατίας, οπότε και δημιουργήθηκε ένα ιδιότυπο, μητροπολιτικού τύπου, δυσμενές φεουδαρχικό σύστημα. Δημιουργήθηκε, δηλαδή, το δίπολο «αγρότες –ευγενείς», το οποίο εκφράστηκε ήδη από τον 17ο αιώνα με τα «ρεμπελιά» των Ποπολάρων (διαταξικές συγκρούσεις κατά τις οποίες εκφράστηκαν οι πρώτες επτανησιακές φιλελεύθερες ιδέες) και μάλιστα συνέχιζε να ισχύει αυτούσια και κατά τη διάρκεια των μεταγενέστερων ξένων κατοχών, παρά την παύση των ενετικών νόμων την 1η Μαΐου 1841 και τη δημιουργία του Ιόνιου Πολιτικού Κώδικα. ''Ένωση Μακεδόνων Κερκύρας ο Μέγας Αλέξανδρος'' (https://maccunion.wordpress.com''.

2. Στις 17 Ιουλίου 1852, ο ηγέτης των ''Ριζοσπαστών'' Γεράσιμος Λιβαδάς (1789-1856) διαβίβασε το περίφημο Υπόμνημα -συνταγμένο γαλλικά και ιταλικά- προς το Αγγλικό Κοινοβούλιο, όπου ξεδιπλώνονται όλες οι συνταγματικές παραβάσεις, οι πολιτικές πονηριές, οι άδικες διώξεις, αλλά και οι πανουργίες με αφορμή τις εκλογές που έγιναν στα Ιόνια.

3. Σατιρικός ποιητής και καθηγητής των Ιταλικών και των Λατινικών. Έγραφε σάτιρες αποσκοπώντας στην αφύπνιση και τον ξεσηκωμό των Επτανησίων.

4. Από τις 16-9-2001 ορίζεται, ότι ο μάρτυρας που οφείλει να ορκισθεί, ερωτάται αν προτιμά να δώσει θρησκευτικό ή πολιτικό όρκο, χωρίς να δηλώσει το θρήσκευμά του. Έτσι και ο Ορθόδοξος Χριστιανός μπορεί να δηλώσει ''στην τιμή και στη συνείδησή του'' την αλήθεια της κατάθεσής του. 

5. Ματθ. 5, 33–37.

6. Εξ. 20,7. Δευτ. 5,11. 

7. '''Επη Ηθικά'', PG 37, 940.

8. Βλ, ''Εγκύκλιος Επιστολή της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Προς τους απανταχού Ορθοδόξους''. Κωνσταντινούπολη 1849.

9. Ανδρέα Τζαναβάρη: ''Το ριζοσπαστικό κίνημα στα Επτάνησα''.

10. Τέως Καθηγητής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Πατρών. Έχει προβεί σε πολλές εκδόσεις ιστορικού περιεχομένου και έχει δημοσιεύσει πολλά άρθρα σε περιοδικά του εσωτερικού αλλά και του εξωτερικού, όπως επίσης και άρθρα σε αθηναϊκές εφημερίδες. Είναι πρόεδρος της Εταιρείας Κεφαλληνιακών Ιστορικών Ερευνών και διευθύνει την έκδοση της επετηρίδας της ''Κεφαλληνιακά Xρονικά'', όπως επίσης είναι υπεύθυνος του Αρχείου του ''Ιδρύματος Αντώνη Σ. Τρίτση για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών''.

11. Νικόλαου Μοσχονά:  ''Το Ιόνιο Κράτος και οι Αγώνες των Επτανησίων, στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους'', Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1977.

12. Βλ. ''Η Ζωή του Βασιλιά Γεωργίου των Ελλήνων 24 Δεκεμβρίου 1845 - 18 Μαρτίου 1913'', εκδόσεις ''Στέμμα''.





''ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ 
ΕΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ, ΕΙΣ ΟΡΘΟΦΡΟΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑΝ. ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ''



 Εκ του προηγούμενου


Το πράγμα και ο σκοπός ούτος των νυν Σχολείων απεκαλύφθη προ πολλού και εγνωρίσθη πραγματικώς, διό και περιθρυλλείται εν οδύνη πολλη και λύπη παρά πάσι τοις ομογενέσι και ορθοδόξοις. Αλλά τι πρώτον και τι ύστατον είπη τις περί τούτου του μεγίστου και σπουδαιοτάτου αντικειμένου, εις του οποίου την πλήρη έκθεσιν δεν εξαρκούσι βιβλία πολλά και μεγάλα;


Τούτο μόνον λέγω, πρώτον μεν ότι εάν εδίδετο κατά θείαν ευδοκίαν ήδη μία πρόβλεψις και κηδεμονία φρόνιμος και Πατρική εις διόρθωσιν του πράγματος εις όλα τα επιβουλευόμενα κράτη και πολλώ μάλλον εις τα ορθόδοξα, προπάντων δε εις κατά της Ελλάδος και της άλλης Ανατολής, η διόρθωσις αποβαίνει πολύ δύσκολος, τόσον διά την βαθυτάτην υπόκρισιν, ήτις επικρατεί συστηματικώς εις όλον τον προσυλητισμόν της επιβουλής, όσον και διότι η νόθευσις εις τους νομιζομένους ελλογίμους και πεπαιδευμένους,


κατήντησε τόσον γενική, ώστε σπανιώτατοι την σήμερον σώζονται υγειόφρονες ορθόδοξοι και ειλικρινείς Καθηγηταί  και διδάσκαλοι΄ δεύτερον δε, διότι εάν διαρκέση έτι ολίγον τούτο το απαισιώτατο και Σατανικόν σύστημα των Σχολείων, αυτό μόνον αρκεί ίνα φέρη το γενικόν της Εκκλησίας ναυάγιον, και την τελείαν πτώσιν και την καταστροφήν εις τα ορθόδοξα κράτη.


Μεταβαίνω δε ήδη σε άλλο είδος ραδιουργίας της επιβουλής, οποίον εστίν η Πολιτική Νομοθεσία. Η'. Εν εκ των ολεθριωτάτων έργων της εκ της Αγγλίας επιβουλής εστίν, ότι ενεργεί και γίνονται νόμος τα Σατανικά αυτής σχέδια, τόσον διά την αθρόαν ανατροπήν της ορθοδοξίας, όσον και διά τας μεγάλας συμφοράς και διά τα ναυάγια των επιβουλευομένων εθνών.


Καθώς όλη η ευδαιμονία, η ασφάλεια και η πρόοδος οποιουδήποτε Κράτους εξαρτάται εκ της ορθοδόξου, σοφής και σωτηρίου Νομοθεσίας, και εις τούτο απαιτείται η υπέρ πάσας τας άλλας μεγίστη νήψις και προσοχή και η εκλογή των νομοθετών εις ανθρώπους, ου μόνον πολύ αξίους, και σοφούς, αλλ' έχοντας προ πάντων ειλικρινώς και εσωτερικώς το πνεύμα της ορθοδόξου πίστεως,


πατρικήν δε αγάπην και φιλανθρωπίαν προς τον νομοθετούμενον λαόν, ωσαύτως εκ του εναντίου, ουδέν άλλο έργον φαίνεται πλέον κατάλληλον, ίνα φέρη την αθρόαν καταστροφήν και το γενικόν ναυάγιον οποιουδήποτε έθνους, όσον η επί τοιούτω σκοπώ γινομένη νομοθεσία, και τοιαύτη εστίν, η υπό της επιβουλής τεθείσα, ενεργουμένη και προοδεύουσα.


Συγχρόνως δε ενεργεί εις τους ορθοδόξους και αναγκάζει η αρχή τον υπήκοον, ίνα δώση δι' όρκου υπόσχεσιν, ίνα διατηρήση διά βίου αυτό το σύστημα και τους νόμους. Φέρει μεγίστην φρίκην και λύπην εις οποιονδήποτε συνετόν άνδρα εξετάση και παρατηρήση αυτά κατά βάθος και ακριβώς εις την Επτάνησον και εις το βασίλειον της Ελλάδος, όμοια κατά πάντα και απαράλλακτα και ενεργούμενα κατά το μάλλον και ήττον, εις όλην την άλλην Ανατολήν και εις όλα τα ορθόδοξα Κράτη.


Δεν λέγω τα απ' ευθείας Εκκλησιαστικά και τα εις ανατροφήν και εις μόρφωσιν της νεολαίας τα πάντων των άλλων φρικωδέστατα, αλλ' αυτήν απλώς την πολιτικήν νομοθεσίαν, της οποίας όλον το πνεύμα και ο σκοπός τείνει δολίως και πολυτρόπως, ίνα σβέση το πνεύμα της θρησκείας εις τα σκάνδαλα, εις την διάδοσιν της πλάνης και της διαφθοράς, εις τα εμφύλια σχίσματα, εις την κατά μικρόν και ανεπαισθήτως απονέκρωσιν της γεωργίας, της κτηνοτροφίας, της βιομηχανίας, της ναυτιλλίας και του εμπορίου, διά την γενικήν ένδειαν και πτωχείαν και εις τα παραπλήσια τούτοις.


Περί τούτου του αντικειμένου ο λόγος αποβαίνει σφόδρα εκτεταμένως και παραλείπω το έργον εις άλλους, εκτός ολίγων τινών προς μικράν νύξιν, οποία τα εφεξής: Α'. Οσάκις συμπέση συζήτησις περί διαζυγίου του γάμου, όστις εστίν εν εκ των επτά μυστηρίων της Εκκλησίας, και επομένως τόσον η άδεια της τελετής, όσον και το διαζύγιον τούτου, ανήκει αποκλειστικώς εις την κρίσιν του Επισκόπου της επαρχίας,


εις μεν την Επτάνησον η συζήτησις γίνεται ενώπιον του Επισκόπου και άλλων κληρικών, αλλ' η απόφασις, κατά την έκθεσιν και κατά την γνωμοδότησιν του γενικού Εισαγγελέως, κατά τον τύπον, όστις φυλάττεται και εις όλα τα πολιτικά αρχεία΄ εις δε το βασίλειον της Ελλάδος, τόσον η συζήτησις και η διαδικασία, όσον η απόφασις περί του διαζυγίου του γάμου γίνεται απολύτως και αποκλειστικώς εις τα πολιτικά δικαστήρια, ως οι Λουθηρο-Καλβίνοι της Αγγλίας.


Ο σκοπός της επιβουλής αποβλέπει, ίνα φέρη μικρόν την κατάργησιν όλων των μυστηρίων και προ πάντων των άλλων το του γάμου,  διότι οίδεν ότι η κατάργησις τούτου φέρει πολλάς ολεθρίους συνεπείας και έπειτα έρχεται και εις τα άλλα. Εις την Επτάνησον προς τοις άλλοις πολλοίς απαγορεύεται διά νόμου, προ ολίγου καιρού τεθέντος και αυτό το βάπτισμα εις τα βρέφη των ορθοδόξων και επιτρέπεται μόνον κατά το παρόν εις τον καιρόν τον οποίον ενομοθέτησεν η πολιτική αρχή κ.τ.λ.


Β'. Εις την Επτάνησον και εις το βασίλειον της Ελλάδος ενομοθέτησεν η επιβουλή τόσους φρικτούς, πυκνούς και αλλεπαλλήλους όρκους, όσοι ουδέποτε ανεφάνησαν εις άλλο χριστιανικόν Κράτος. Πρώτον μεν απαγορεύει διά νόμου οποιανδήποτε θέσιν, επάγγελμα και έργον, Εκκλησιαστικόν, πολιτικόν, διδασκαλικόν, και οποιονδήποτε άλλον μερικόν, ως και του Φαρμακοπώλου κι όλα τα άλλα, και εις όλα αυτά απαιτούνται προλαβόντως αντίθεοι όρκοι εις ευπείθειαν και υπακοήν του πνεύματος και των σκοπών, των υπό της επιβουλής τεθέντων νόμων. 


Δεύτερον δε εις όλας τας αφορμάς, οποιασδήποτε διαδικασίας απαιτούνται διά νόμου πολλοί και αλλεπάλληλοι όρκοι, τόσον εις τους ενάγοντας και εναγομένους, όσον και εις τους μάρτυρας. Εκτός τούτου, ουδεμία ποτέ αρχή ενομοθέτησεν ποινήν εις τον μη θέλοντα ομόσαι περί οιασδήποτε αιτίας, ειμή μόνον η επιβουλή εις τους ορθοδόξους.


Εις την Επτάνησον, ο μη θέλων δούναι τον όρκον εις οποιανδήποτε καν μικράν αφορμήν, καταδικάζεται υπό του νόμου εις την διά βίου φυλάκισιν, εις δε το Βασίλειον της Ελλάδος επιβάλλονται αλλεπαλλήλως βαρύτερα πρόστιμα, έως ου δοθή ο απαιτούμενος όρκος. Εις το βασίλειον της Ελλάδος, εις οποιανδήποτε νέαν Σκηνήν αναδείξη, επινοεί άλλοτε εκτάκτους τρόπους, δι' ων απαιτούνται όρκοι γενικοί παρά παντός του λαού, ως εις το λεγόμενον Σύνταγμα και εις άλλα, συγχρόνως δε απειλαί και φόβητρα, εις όποιον δείξη σημείον παρακοής εις τούτο.


Οίδε καλώς η επιβουλή, ότι οι πολλοί όρκοι εξ ανάγκης φέρουσι και τας επιορκίας, δι' ων ακολουθεί η της πίστεως άρνησις, και ότι ουδέν άλλο φαίνεται πλέον εύστοχον και κατάλληλον εις αναίρεσιν του πνεύματος της θρησκείας, της αμοιβαίας πίστεως εις την του λαού κοινωνίαν και πάσης αρετής, και εις διάδοσιν πάσης κακίας, ως οι πολλοί όρκοι.


Τούτου ένεκα όλοι οι σοφοί νομοθέται, όσων οι σκοποί αποβλέπουσιν εις την κοινήν του λαού ευδαιμονίαν σπανιώτατα και εις πολύ σπουδαίας και μεγάλας περιστάσεις απαιτούσι διά νόμου, τους όρκους. Το Ευαγγέλιον, όμως απαγορεύει απολύτως, οποιονδήποτε όρκον, και διά τούτο οσάκις γίνεται όρκος, γίνεται συγχρόνως η εκ του Ευαγγελίου αποστασία.


Ένεκα τούτου καθ' όλην την σειράν των αιώνων εις όλον τον ορθόδοξον λαόν της Ανατολής σπανιώτατα εγίνετο παρ' αυτοίς όρκος, και οσάκις εδίδετο υπό τινος έφερε γενικήν φρίκην και λύπην εις τον λαόν, θεωρούμενον το έργον, ως άλλη άρνησις της πίστεως. Γ'. Εις οποιανδήποτε Κοσμικήν υπόθεσιν, ουδεμία διαφορά εις την Επτάνησον και εις το Βασίλειον της Ελλάδος, προ πολλού δε και εις όλην την άλλην Ανατολήν γίνεται μεταξύ λαικών και κληρικών. 


Πολλάκις διά μίαν απλήν μαρτυρίαν καλούνται γέροντες Αρχιερείς, και Ιερείς και καθυποβάλονται εις όρκους ως οι λαικοί, κρατούνται διά πολλάς ημέρας, υποπίπτουσιν εις κόπους βαρείς και εις δαπάνας, ενίοτε δε καταδικάζονται, είτε αδίκως ως αθώοι, είτε διά μικράν αφορμήν και φυλακίζονται. Εκτός τούτου, συνέσφιγξε τον κλήρον εις τοιαύτην σχέσιν και εξάρτησιν της αρχής, οποίαν έχει και το στρατιωτικόν προς τον ίδιον στρατάρχην.


Απαγορεύεται διά νόμου, εις οποιονδήποτε κληρικόν της Ελλάδος ίνα μεταβή καν προς καιρόν ολίγον έξω του Κράτους, άνευ της αδείας της εν Αθήναις Εκκλησιαστικής αρχής, και αυτή πάλιν ου μόνον κρέμαται εκ της αυθαιρεσίας της πολιτικής, αλλ' ανάγκη προς τούτοις, και εάν δοθή, ίνα διατρέξη προλαβόντως, εν πολύμοχθον και πολυδάπανον στάδιον αγώνων, ο βουλόμενος κληρικός μεταβήναι δι' οποιανδήποτε αιτίαν και αν τύχη η ανάγκη.


Και ταύτα μεν αρκούσιν, ως προς τα όσα άλλα μυρία η επιβουλή ενεργεί κατά της θρησκείας, εμμέσως πως και πλαγίως διά της πολιτικής νομοθεσίας, εκτός πολλών άλλων και πολύ ολεθριωτέρων τούτων, τα οποία ενεργεί απ' ευθείας και συστηματικώς εις όλα τα καθ΄ημάς θεία και ιερά, εκ των οποίων κατωτέρω εις ιδιαίτερον παράγραφον εκτίθημι ολίγα τινά.


Όλα δε τα μέχρι τούδε ειρημένα και άλλα πάμπολλα τοιούτου σκοπού έργα, ενεργεί συστηματικώς η επιβουλή, τόσον διά το ναυάγιον των επιβουλευομένων, ως προς τα πρόσκαιρα και τα πολιτικά, όσον και διά την ανατροπήν της πίστεως εις αντεισαγωγήν της πλάνης, είτε της υλοφροσύνης και του θεισμού, είτε της αιρέσεως του Λουθηρο-Καλβινισμού, αλλ' ως προς τον Λουθηρο-Καλβινισμόν ενεργούνται και άλλα πολλά ιδιαίτερα έργα και καινοτομίαι, εξ ων και αι εφεξής:


Α'. Η εκ των Πατριαρχών και η εκ της Μεγάλης Εκκλησίας αποστασία και το σχίσμα.


Οι ψευδοδιδάσκαλοι του κατά την Αγγλίαν Λουθηρο-Καλβινισμού, τας όσας, είτε δικαίας, είτε αδίκους κατηγορίας λέγουσι κατά της Δυτικής Εκκλησίας, τας αυτάς προσάπτουσι και εις την ορθόδοξον και Ανατολικήν. Οι τοιούτοι δε απ' αρχής της ιδίας αυτών αιρέσεως συκοφαντούσιν τον Πάπαν της Ρώμης ως Αντίχριστον, έπειτα δε την αυτήν βλασφημίαν προσάπτουσι και εις τους Πατριάρχας της Ανατολικής Εκκλησίας.


Διαθρυλλείται δε παρ' αυτοίς λόγος νομιζόμενος ως άλλος χρηστός, ότι, δηλαδή, εν όσω ο χριστιανισμός υπάρχει υποκείμενος υπό τούτους τους λεγομένους παρ' αυτοίς αντιχρίστους, ουδόλως ευρίσκει χώραν η κατ' αυτούς αλήθεια, τουτέστιν η Λουθηρο-Καλβινική αίρεσις. Εκτός τούτου, τόσον οι πολιτικοί της Αγγλίας, όσον και οι εν αυτή ψευδοδιδάσκαλοι, διά της αναρχίας ελπίζουσιν,


ίνα φέρωσιν εις τα επιβουλευόμενη Κράτη, οι μεν πρώτοι την πρόσκαιρον καταστροφήν και τα γενικά ναυάγια, οι δε δεύτεροι την εισαγωγήν της πλάνης, και πολλώ μάλλον ειδότες  εκ της ιστορίας, πόσα δεινά έφερεν εις όλα τα έθνη της Δύσεως και πόσους μεγάλους φόβους εις όλους τους Λουθηρο-Καλβινικούς λαούς, η άλλοτε εξουσία των Πάπων της Ρώμης.


Τούτων και άλλων πολλών αιτιών ένεκα, εν εκ των μεγάλων και επισήμων έργων της Αγγλικής επιβουλής η, απ' αρχής τόσον η εκ του Πάπα αποστασία των λαών της Δύσεως, όσον και η εκ των τεσσάρων Ορθοδόξων Πατριαρχών εις τους λαούς της Ανατολής.


Συγχρόνως δε τούτου ενεργεί την κατά μικρόν ελάττωσιν και όλου του λοιπού κλήρου, και προ πάντων της ιεραρχίας επί σκοπώ, ίνα φέρη και την τούτου ενεπαισθήτως κατάργησιν, περιορίζουσα, ως ας ελπίζει μίαν ημέραν το όνομα και το σχήμα των Αρχιερέων και ιερέων και όλου του λοιπού κλήρου εις ολίγα κεκρυμμένα αυτής όργανα εκ του ιδίου αυτής προσηλυτισμού, ως φαίνεται το πράγμα προ πολλού ενεργούμενον και προοδεύον εις όλα τα επιβουλευόμενα Κράτη.

Συνεχίζεται 

Εκ του βιβλίου του Μοναχού Κοσμά Φλαμιάτου:
''ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ
ΕΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ, ΕΙΣ ΟΡΘΟΦΡΟΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑΝ. ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ''
Αθήνα 1849, σελ. 57-62.
Μεταφορά στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, με την Γραμματική τάξη της εποχής, επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.




 ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
















at Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ποῖος εἶναι Κανονικὸς καὶ ποῖος Ἀντικανονικός;


Πρὶν ἀπὸ 40 χρόνια, ὁ πρὸ ἔτους τότε χειροτονηθεὶς Μητροπολίτης Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Ἀθανάσιος τῆς Ἐκκλησίας μας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος, εἶχε γράψει ἕνα ἐνδιαφέρον ἄρθρο στὴν «Φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας» (ἀρ.φ. 779/Δεκέμβριος 1980, σελ. 5-7) μὲ τίτλο: «Πρὸς Ἐκκλησιολογοῦντας», προκειμένου νὰ ἀπαντήσει στὶς πρόχειρες κατηγορίες τῶν Νεοημερολογιτῶν ἐναντίον ἡμῶν τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων, ὅτι εἴμαστε δῆθεν ἀντικανονικοὶ λόγῳ τοῦ «ὑπερορίου» τῆς χειροτονίας μας.
Ὅμως, ἡ κατηγορία αὐτὴ ὅπως καὶ ἄλλες καταρρίπτονται, καὶ μέσα ἀπὸ ἔντιμες δηλώσεις ἰδίων μελῶν τῶν Νεοημερολογιτῶν ἀποδεικνύεται περίτρανα, κατὰ τὴν δική τους εἰλικρινῆ ὁμολογία, ὅτι αὐτοὶ εἶναι ποὺ τυγχάνουν ἀντικανονικοί, ὄχι μόνον γιὰ τὴν Καινοτομία τους, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν ἀντικανονικὸ τρόπο προελεύσεως και ἀναδείξεώς τους ἀπὸ ἀριστίνδην συνόδους καὶ κατὰ παράβασιν τῶν Κανονικῶν διατάξεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Τὸ κείμενο, ὡς ἰδιαίτερα ἐπίκαιρο διαχρονικά, δημοσιεύεται ἐνταῦθα, ἐπὶ τῇ ὀνομαστικῇ ἑορτῇ τοῦ πολιοῦ Γέροντος Μητροπολίτου ἁγίου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Ἀθανασίου, μὲ εὐχὴ μακροημερεύσεως εἰς ἔτη πολλά!
18/31-1-2020

Πρὸς Ἐκκλησιολογοῦντας
Larisis1Εἶναι γεγονός, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος ἐστερεώθη εἰς τὰ δάκρυα καὶ τὰ αἵματα τῶν εὐσεβῶν καὶ Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Εἶναι γεγονός, ὅτι ἡ Ἐκκλησία αὕτη, ἡ διακρατήσασα ἀλώβητον τὴν Παρακαταθήκην τῆς Πίστεως, πλεῖστα ὅσα ὑπέστη. Οἱ ἐχθροὶ ἐκ τῶν ἔσωθεν καὶ τῶν ἔξωθεν ἀρκετοί. Πάντες οὗτοι, ἐπιδιώκουν τὴν ἅλωσιν τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, ἵνα μὴ ἀκούεται φωνὴ ἐπιτιμητική.
Οὕτως, ἀποτυχόντες οἱ ἐξωτερικοὶ ἐχθροὶ εἰς τὴν προσπάθειάν των ὅπως πείσωσι τὴν ὑγιᾶ μερίδα, τὴν χλευαστικῶς ἀποκαλουμένην «Παλαιοημερολογιτικὴν» ὅτι, τὰ ὑπὸ τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων [τοῦ ΙΣΤ΄ αἰ.] ἀποφασισθέντα περὶ Ἑορτολογίου τυγχάνουν «μῦθοι», ἐπετέθησαν ὕστερον κατὰ τῶν Ποιμαινόντων τοὺς Γ.Ο.Χ. Ἀρχιερέων, πειρώμενοι νὰ ἀποδείξουν τὴν «ἀντικανονικότητα» αὐτῶν.
Θεωροῦντες περιττὸν νὰ ἀναφερθῶμεν εἰς λεπτομερείας, ἀφορώσας τὸ Ἐκκλησιαστικὸν Σχῖσμα, τὸ προελθὸν ἐκ τῆς ἐπαράτου ἑορτολογικῆς καινοτομίας, διότι περὶ αὐτοῦ ἐγράφησαν τόσα, ὅσα διὰ καμμίαν ἐκκλησιαστικὴν ὑπόθεσιν, περιοριζόμεθα ἁπλῶς εἴς τινας σημειώσεις, αἵτινες ὁμιλοῦσι διὰ τὸ ποῦ εὑρίσκεται ἡ κανονικότης.
1. Ἰσχυρίζονται οἱ πολέμιοι ἡμῶν, ὅτι ἡ χειροτονία ἡμετέρου Ἀρχιερέως τελεσθεῖσα ἐκτὸς Ἑλλάδος, καὶ ὑπὸ Ἀρχιερέων ἀλλοτρίων τοῦ Ἑλλαδικοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ κλίματος, τυγχάνει «ὑπερόριος», καὶ κατὰ συνέπειαν ἄκυρος. Πᾶς ὅμως μελετητὴς ἤ ἐρευνητής, ἐπιθυμῶν νὰ ἐξαγάγῃ συμπεράσματα σωστά, μελετᾶ ἀνεπηρεάστως καὶ ἐρευνᾶ ἄνευ προκαταλήψεως τὴν ὑπόθεσιν, περὶ ἧς μέλλει νὰ ἀσχοληθῇ. Οὕτως, ἐὰν οἱ ἐπικριταὶ ἡμῶν ἵστανται πρὸ τῆς πραγματικότητος, θὰ ἀντελαμβάνοντο ὅτι ἡ γνωμάτευσις «ὑπερόριος» οὐδεμίαν ποινικὴν ἐκκλησιαστικὴν ἰσχὺν δύναται νὰ ἔχῃ ἐπὶ τοῦ προκειμένου. Διότι, ἵνα ἐφασμοσθῇ ὁ ὅρος οὗτος, θὰ ἔδει νὰ ὑπῆρχον ἐν Ἑλλάδι, καθ’ ὅν χρόνον διεπράχθησαν αἱ χειροτονίαι, Ἐπίσκοποι Ὀρθόδοξοι καὶ Κανονικοί. Ἐπίσκοποι μὴ ἀποδεχθέντες τὸ ἑορτολογικὸν Σχῖσμα. Ἐπίσκοποι ἀνεπηρέαστοι Οἰκουμενιστικῶν κηρυγμάτων. Ἐπίσκοποι προσηλωμένοι αὐστηρῶς εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Παράδοσιν. Ἀλλ’ ὑπῆρχον τοιοῦτοι; Ἅπαντες οἱ Ἀρχιερεῖς τῆς Ἑλλάδος ἀποδεχθέντες τὴν ἑορτολογικὴν μεταβολήν, ἐτήρησαν σιγὴν ἰχθύος. Οὐδεὶς διεχώρησεν εὐθύνας, πλὴν τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν τῷ 1935. Οὗτοι, λοιπόν, προέβησαν εἰς χειροτονίας τεσσάρων Ἐπισκόπων. Ἀλλ’ ἐκ τῶν ἑπτὰ τούτων Ἐπισκόπων ἕτεροι παλινώδησαν ἐπιστρέψαντες εἰς τὴν Σχισματικὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἕτεροι ἐξεδήμησαν εἰς Κύριον. Τὸ Ποίμνιον τῶν Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος ἔμεινεν ἀκέφαλον. Τίς θὰ ἐτίθετο εἰς τὴν ἀρχήν; Τίς θὰ ἐχειροτόνει καὶ ἐνεκαινίαζε Ναούς; Ἀνάγκη ἐπιτακτικὴ ἦτο ἡ παρουσία Ἀρχιερέως. Τότε καὶ μόνον ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν ἀπηυθύνθη εἰς τὴν Ὑπερόριον Λευκορωσικὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, αἰτουμένη χειροτονίαν Ἀρχιερέως.
Ἐὰν ἀνατρέξῃ τις εἰς τὴν Ἐκκλησιαστικὴν Ἱστορίαν, θὰ συναντήσῃ πλεῖστα παραδείγματα «ὑπερορίων» χειροτονιῶν. Οὕτως, ὁ Θεοδώρητος ἐν τῇ Ἐκκλησιαστικῇ του Ἱστορίᾳ (Βιβλ. Δ΄, κεφ. 13), μᾶς πληροφορεῖ, ὅτι ὁ Ἅγιος Εὐσέβιος Ἐπίσκοπος Σαμοσάτων, κατὰ τὴν ἐποχὴν τῆς ἀρειανῆς αἱρέσεως «μαθὼν πολλὰς τῶν Ἐκκλησιῶν ἐρήμους εἶναι ποιμένων, στρατιωτικὸν ἐμπεχόμενος σχῆμα, καὶ τιάρα καλύπτων τὴν κεφαλήν, καὶ τὴν Συρίαν περιήει καὶ τὴν Φοινίκην, καὶ τὴν Παλαιστίνην, Πρεσβυτέρους χειροτονῶν καὶ Διακόνους, καὶ τὰ ἄλλα τάγματα τῆς Ἐκκλησίας ἀναπληρῶν· εἰ δέ ποτε καὶ Ἐπισκόπων ὁμογνωμόνων ἐπέτυχε, καὶ Προέδρους ταῖς δεομέναις Ἐκκλησίαις προὐβάλλετο». Ὡσαύτως ἡ Ἱστορία μαρτυρεῖ, ὅτι ἐκ τοῦ Βυζαντίου ἀπεστέλλοντο Ἀρχιερεῖς πρὸς διαποίμανσιν τῶν πιστῶν τῆς Ρωσίας. Οἱ Ἀρχιερεῖς οὗτοι, ὡς εἰκός, ἔφερον τίτλους Βυζαντινῶν ἐπαρχιῶν. Ἐχειροτόνουν ὅμως ἐν Ρωσίᾳ Πρεσβυτέρους καὶ Διακόνους καὶ ἐχειροθέτουν ὑποδιακόνους καὶ ἀναγνώστας. Καὶ ἐρωτῶμεν: Τί νὰ ἔγιναν ἆραγε αἱ χειροτονίαι αὗται; Ἀνεγνωρίσθησαν ἤ ἠκυρώθησαν; Διότι καὶ εἰς τὰς δύο -ἐκ τῶν πολλῶν- περιπτώσεις, αἱ χειροτονίαι θεωροῦνται «ὑπερόριοι».
2. Ἕτερος λόγος ἀντικανονικότητος προβάλλεται, ἡ μὴ ἐπικύρωσις τῆς ἐκλογῆς τῶν Ἀρχιερέων ἡμῶν ὑπὸ τοῦ Ἀνωτάτου Ἄρχοντος τῆς Χώρας, καὶ ἡ πρὸς αὐτὸν ἔλλειψις διαβεβαιώσεως ἐκ μέρους τούτων. Ἀποροῦμεν τῇ ἀληθείᾳ, ποῦ εὗρον τοιαύτην διάταξιν! Τίς Ἱερὸς Κανὼν ὁμιλεῖ περὶ «διαβεβαιώσεως Ἀρχιερέως ἐνώπιον Ἄρχοντος»; Ὁ Ἀρχιερεὺς ἐκλέγεται τῇ ἐπινοίᾳ τοῦ Παναγίου Πνεύματος, καὶ οὐχὶ τῇ ἀρεσκείᾳ τῶν ἀρχόντων. Συνεπῶς, οὐδεμίαν διαβεβαίωσιν δύναται νὰ δώσῃ ὁ Ἐπίσκοπος εἰς πρόσωπον ἀσκοῦν πολιτικὴν ἐξουσίαν, παρεκτὸς ἐκείνης, ἥν δίδει κατὰ τὴν χειροτονίαν του ἐνώπιον τοῦ Μεγάλου Ἀρχιερέως Χριστοῦ. Τοιαῦται θεωρίαι δύνανται νὰ εὑρεθοῦν μόνον εἰς τὴν Ἀγγλικανικὴν Προτεσταντικὴν «θεολογίαν», καθ’ ἥν κεφαλὴ τῆς ἐπὶ γῆς «ἐκκλησίας» ταύτης θεωρεῖται ὁ βασιλεὺς τῆς Χώρας.
3. Ἐπιθυμοῦμεν νὰ ἐρωτήσωμεν τοὺς κατηγόρους ἡμῶν λόγον ἕνα: Ἐν τῇ Νεοημερολογιτικῇ ἐκκλησίᾳ ὑφίσταται ἡ κανονικότης; Διότι ἐξ ἐπισήμων ἐγγράφων συνάγεται τὸ ἀντίθετον. Χάριν δὲ τῆς Ἱστορίας παραθέτομεν ταῦτα:
α. Εἰς ἔγγραφόν των ὑπὸ ἡμερομηνίαν 6.9.1974 πρὸς τὸν τότε Πρόεδρον τῆς Κυβερνήσεως κ. Κ. Καραμανλῆν, οἱ Νεοημερολογῖται Μητροπολῖται Δημητριάδος Ἠλίας, Λαρίσης Θεολόγος, Θεσσαλιώτιδος Κωνσταντῖνος, Ἀττικῆς Νικόδημος, Χαλκίδος Νικόλαος καὶ Τρίκκης Σεραφείμ, γράφουν: «Πρὸς πληρεστέραν ἐνημέρωσίν σας σημειοῦμεν ὅτι θέμα ἀντικανονικῆς ἐκλογῆς καὶ χειροτονίας διὰ τοὺς ἀναδειχθέντας κατὰ τὴν τελευταίαν περίοδον Μητροπολίτας δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ τεθῇ κατὰ τὸ 1974. Πρῶτον μὲν διότι κατ’ αὐστηρὰν κρίσιν, ὡς προσφυῶς ὑπεγραμμίσθη ὑπὸ πολλῶν Ἱεραρχῶν, οὐδεὶς ἐκ τῶν Μητροπολιτῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δύναται νὰ χαρακτηρισθῇ ὡς “κανονικός”. Αἱ σημειωθεῖσαι ἀλλαγαὶ καὶ μεταρρυθμίσεις ἐν τῇ διοικήσει καὶ αἱ κατὰ καιροὺς ἐπισυμβᾶσαι βίαιαι μετατροπαὶ ἔκαμαν, ὥστε αἱ ἐκλογαὶ καὶ χειροτονίαι τῶν Μητροπολιτῶν, κατ’ ἀκρίβειαν κρινόμεναι, νὰ χωλαίνουν κανονικῶς» (ἐφημερὶς «Ἐκκλησιαστικὸς Ἀγών», 15 Σεπτ. 1974).
β. Ὁ Νεοημερολογίτης Μητροπολίτης Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβρόσιος, εἰς ἔγγραφόν του ὑπὸ ἡμερομηνίαν 12 Ἰανουαρίου 1974, ἀπευθυνόμενος τῇ Νεοημερολογιτικῇ Ἱεραρχίᾳ σημειοῖ νὰ ἀκόλουθα: «Ἀλλὰ σᾶς ἐρωτῶ, ἅγιοι ἀδελφοί· Εἴμεθα ὄντως καὶ ἀπολύτως κανονικοὶ ἡμεῖς; Ἔχομεν ἄσπιλον κανονικότητα; Ἀπαντῶ στεντορείως: ΟΧΙ! ΟΧΙ! ΟΧΙ!
»Εἴμεθα καὶ ἡμεῖς ἀντικανονικοί, πρῶτον, διότι ὡς καὶ εἰς πρόσφατα τηλεγραφήματά μου ἐτόνισα, ὅλοι φέρομεν ἐν ἑαυτοῖς προπατορικὸν ἁμάρτημα ἀντικανονικότητος, ἀμέσως ἤ ἐμμέσως, ἐκ τῆς Ἱεραρχίας, τὴν ὁποίαν ἐδημιούργησεν ἡ ἀντικανονικὴ πενταμελὴς ἀριστίνδην σύνοδος τοῦ 1922, ἡ ὁποία ἀνέδειξεν Ἀρχιεπίσκοπον τὸν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον, καὶ μάλιστα διὰ τριῶν μόνον ψήφων. Ὑπὸ τῆς Συνόδου αὐτῆς ἐξελέγησαν καὶ οἱ Μητροπολῖται Χαλκίδος Γρηγόριος, Κορινθίας καὶ εἶτα Ἀθηνῶν Δαμασκηνός, Ἀκαρνανίας Κωνσταντῖνος, Ἠλείας Ἀντώνιος, Κυθήρων καὶ εἶτα Λαρίσης καὶ εἶτα Ἀθηνῶν Δωρόθεος, Κερκύρας καὶ εἶτα Ἀμερικῆς καὶ Κων/λεως Ἀθηναγόρας καὶ τέλος Καρυστίας καὶ εἶτα Χίου Παντελεήμων, οἵτινες ἐχειροτόνησαν ἄλλους, ἐκεῖνοι ἄλλους κ.ο.κ. Ὅλοι, λοιπόν, λόγῳ προελεύσεως ἔχομεν ἐν ἑαυτοῖς τὸ προπατορικὸν ἁμάρτημα τῆς ἀντικανονικότητος. “Ὁ ἀναμάρτητος πρῶτος τὸν λίθον βαλέτω” κατὰ τῶν ἄλλων.
»Εἴμεθα καὶ ἡμεῖς ἀντικανονικοί, δεύτερον, διότι εἰς τὴν παροῦσαν Σύνοδον παρακάθηνται Ἱεράρχαι, ἐκλεγέντες ὑπὸ τῆς Ἀριστίνδην Συνόδου τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Δαμασκηνοῦ.
»Εἴμεθα καὶ ἡμεῖς ἀντικανονικοί, τρίτον, διότι οἱ ἡμίσεις περίπου ἐκ τῶν Συνέδρων τῆς παρούσης Συνόδου εἶναι συναυτουργοὶ τῶν μετὰ τὸ 1967 γενομένων.
»Εἴμεθα καὶ ἡμεῖς ἀντικανονικοί, τέταρτον, διότι τὸ σύνολον τῶν μελῶν τῆς παρούσης Συνόδου, ἤ τουλάχιστον ἡ συντριπτικὴ πλειονότης, ἔλαβον χειροτονίαν Διακόνου ἤ Πρεσβυτέρου ἤ καὶ ἀμφοτέρας εἰς ἡλικίαν κατωτέραν τῆς ὑπὸ τῶν Ἱερῶν Κανόνων ὁριζομένης, καὶ κινδυνεύουν, ἄν ἐφαρμοσθῇ ἡ ἀπόλυτος κανονικὴ ἀκρίβεια, τὴν ὁποίαν ἐν τούτοις ζητοῦμεν μετὰ λυσσώδους ἐπιμονῆς προκειμένου περὶ τῆς ἐκλογῆς τῶν μετὰ τὸ 1967 Ἱεραρχῶν, κινδυνεύουν, ἄν ἐφαρμοσθῇ ἡ κανονικὴ ἀκρίβεια, ὄχι μόνον νὰ ἀποκλεισθοῦν ἐκ τῆς παρούσης Συνόδου, ὄχι μόνον νὰ χάσουν τὴν ἐπισκοπήν των, ἀλλὰ νὰ καθαιρεθοῦν τελείως ἀπὸ πάσης ἱερατικῆς ἐξουσίας, δεδομένου ὅτι ποινὴν καθαιρέσεως ἐπιβάλλουν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες διὰ τὴν τοιαύτην παράβασιν.
»Ἐπαναλαμβάνω τοὺς λόγους τῶν τηλεγραφημάτων μου: “Ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τῆς Ἑλλάδος οὐδεὶς Ἱεράρχης εὑρεθήσεται κανονικὸς ἀπὸ ρύπου ἀντικανονικότητος”. Καί:“Ἐὰν ἀντικανονικότητος παρατηρήσεις ἐν ἡμῖν, Κύριε, Κύριε, τίς ὑποστήσεται;”...Προσφυέστατα ἐγράφη προχθὲς εἰς ἡμερησίαν ἐφημερίδα τῶν Ἀθηνῶν, ὅτι ἄν θέλῃ ἡ Πολιτεία νὰ εὕρῃ Ἐπισκόπους ἀνεπιλήπτου κανονικότητος, ἵνα αὐτοὶ καὶ μόνοι ἀναδείξουν τὸν νέον Ἀρχιεπίσκοπον, μίαν λύσιν ἔχει: Νὰ ζητήσῃ παρὰ τοῦ Θεοῦ ὅπως στείλῃ καὶ πάλιν εἰς τὴν γῆν τοὺς 12 Ἀποστόλους!» (Σπ. Καρατζαφέρη, Φάκελλος Ἐκκλησία, σελ. 137, 139).
γ. Ὁ ἔγκριτος παρ’ Ἀρείῳ Πάγῳ Δικηγόρος καὶ διαπρεπὴς νομομαθὴς Δημ. Ἀντύπας, ἐν τῷ ἔργῳ του «Ἀστραπαὶ ἐν ζόφῳ» - Ἀθῆναι 1952, λέγει τὰ ἑξῆς: «Ἡ Ἐκκλησία δὲν τηρεῖ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας, ὅθεν καὶ προαγόμεθα νὰ φρονῶμεν ὅτι δὲν πιστεύει εἰς τὴν θεοπνευστίαν αὐτῶν» (σελ. 19). Καὶ ἀλλαχοῦ γράφει: «Ἀντικανονικὴ Ἐκκλησία, ἡ προτεσταντικῷ δικαίῳ ἀπορρίπτουσα εἰς τὸν κάλαθον τῶν ἀχρήστων τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας, Ἐκκλησία ἐμπνέουσα τὴν ἐντύπωσιν Λερναίας Ὕδρας, Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν ὁποίαν περιέργως καὶ ἀντιευαγγελικῶς ἀναφαίνονται Ἱεράρχαι πλούσιοι, Ἐκκλησία παρεξηγημένη ὡς παρέχουσα τὸν τύπον Ἄννα-Καϊάφα συνεδρίου Φαρισαίων καὶ Πιλάτων» (σελ. 10).
Τὰ ἀνωτέρω ἐγράφησαν ὑπὸ Νεοημερολογιτῶν. Ἀκουέτωσαν, λοιπόν, ταῦτα νομικοί τε καὶ θεολόγοι, καὶ ἐξαγαγέτωσαν συμπεράσματα δίκαια καὶ ἀληθῆ.

+Ὁ Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ






at Δεν υπάρχουν σχόλια: