Τη μνήμη του Αγίου Δημητρίου εορτάζει το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Δείτε πλούσια φωτογραφικά στιγμιότυπα από την πανηγυρική Θεία Λειτουργία με την παρουσία του Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ιεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου:
Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2020
«ἔφθασε ἡ ἐποχὴ νὰ ἐκπληρωθῆ ἀρχαία προφητεία ποὺ ἔλεγε˙ «Ὅταν δῆτε γυναῖκες καὶ ἄντρες γυμνοὺς στὸ δρόμο χωρὶς νὰ ντρέπωνται, αὐτὸ θὰ εἶνε σημάδι ὅτι φθάνει τὸ τέλος τοῦ κόσμου».
ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ
Λουκ. 8, 26-39
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
ΓΥΜΝΟΙ!
«Ὑπήντησεν αὐτῶ ἀνήρ τις ἐκ
τῆς
πόλεως, ὅς
εἴχε δαιμόνια ἐκ χρόνων
ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ
ἐνεδιδύσκετο»
(Λουκ. 8, 27)
ΑΠΕΝΑΝΤΙ, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, ἀπέναντι ἀπὸ τὴ Γαλιλαία, πρὸς τὸ ἀνατολικὸ μέρος τῆς λίμνης Γεννησαρέτ, ὑπῆρχε στὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ μία χώρα, ποὺ ὀνομάζεται χώρα τῶν Γαδαρηνῶν. Οἱ Γαδαρηνοὶ ἦταν ἄνθρωποι ποὺ εἶχαν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴ λατρεία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Θεός τους ἦταν τὸ συμφέρον, ὁ μαμωνᾶς. Κι ὅμως στὴ χώρα αὐτὴ ὁ Χριστὸς πῆγε νὰ κηρύξη τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Μπῆκε σʼ ἕνα πλοῖο κʼ ἔφθασε στὴν παραλία, ὅπου ἄρχιζε ἡ χώρα τῶν Γαδαρηνῶν. Ἐνῶ ὁ Χριστὸς βάδιζε γιὰ νὰ πάη στὴν πόλι τῶν Γαδαρηνῶν, ἐκεῖ κάπου σὲ κάποια καμπὴ τού δρόμου, συνέβη τὸ ἐξῆς.
* * *
Ἕνας ἄνθρωπος ἀπὸ τὴ χώρα τῶν Γαδαρηνῶν
σὲ μιὰ ἔξαλλη κατάστασι στεκόταν. Ἦταν φοβερὸς στὴν ὄψι. Δὲν τολμοῦσε νὰ περάση
κανεὶς ἀπὸ τὸ δρόμο. Τρομοκρατοῦσε τὴν περιφέρεια. Εἶχε τεράστια δύναμι˙ ὄχι
δική του, ἀλλὰ ξένη. Ὁ σατανᾶς – ποιός ξέρει γιὰ ποιὰ ἁμαρτία ποὺ εἶχε διαπράξει
– εἶχε μπῆ στὴν καρδιᾶ τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ καὶ ἔκανε κατοχή. Ἦταν πιὰ
σατανοκίνητος. Ὅ,τι τοῦ ἔλεγε ὁ σατανᾶς, ἔκανε. Τέλειο ὄργανό του. Δὲν ἀγαποῦσε
τὴν συναναστροφὴ μὲ ἄλλους ἀνθρώπους. Δραπέτευε ἀπὸ τὴν οἰκογένειά του. Ἔφευγε
μακριά. Τὴ νύχτα κατοικοῦσε μέσʼ στὰ μνήματα. Ἔσχιζε τὰ ροῦχα του, ἔμενε τελείως
γυμνός, ὅπως τὸν γέννησε ἡ μάνα του, καὶ δὲν ντρεπόταν νὰ περπατάη ἔτσι. Δὲν τὸν
ἐνδιέφερε τί θὰ ἔλεγε ὁ κόσμος. Κι ὅταν οἱ ἄλλοι, συγγενεῖς καὶ φίλοι,
ντρέπονταν γιὰ τὴν ἐμφάνισί του καὶ προσπαθοῦσαν νὰ τὸν σωφρονίζουν καὶ τὸν
ἔδεναν μὲ δυνατὲς ἀλυσίδες, αὐτὸς ἐσπαζε τὶς ἀλυσίδες, σὰν νὰ ἦταν κλωστές, καὶ
γυμνὸς ἔτρεχε παντοῦ καὶ προκαλοῦσε φόβο καὶ τρόμο. Ἀντικοινωνικὸ στοιχεῖο εἶχε
καταντήσει ὁ δυστυχισμένος αὐτὸς ἄνθρωπος κάτω ἀπὸ τὴν ἐπήρεια τοῦ
διαβόλου.
Καμμία δύναμιε δὲν μποροῦσε νὰ τὸν σωφρονίση.
Καμμία δύναμις; Ὄχι. Ὑπῆρχε καὶ ὑπάρχει μία δύναμις, ἀσυγκρίτως ἀνώτερη ἀπʼ ὅλες
τὶς δυνάμεις, δύναμις ποὺ μπορεῖ νὰ νικήση ὅλες τὶς λεγεώνες, ὅλα τὰ τάγματα καὶ
τὶς ταξιαρχίες τῶν δαιμόνων. Εἶνε ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ. Ἄν καὶ ἐξωτερικῶς ὡς
ἄνθρωπος ὁ Χριστὸς φαινόταν ἀσθενής, ποὺ εἶχε ἀνάγκη ἀπὸ φαγητὸ καὶ πιοτὸ καὶ
ὕπνο, ἐν τούτοις ἔκλεινε μέσα του τὴν ἄπειρη δύναμι τῆς Θεότητος. Ἦταν ἄνθρωπος
καὶ Θεός. Ἦταν ὁ Θεάνθρωπος.
Ἄν καὶ ὁ σατανᾶς, πρὶν ὁ
Χριστὸς σταυρωθῆ καὶ ἀναστηθῆ, δὲν μποροῦσε νὰ ἀντιληφθῆ πλήρως τί ἀκριβῶς
συνέβαινε μὲ τὸ Χριστό, ἐν τούτοις ἀπὸ ὡρισμένες ἐκδηλώσεις τοῦ Χριστοῦ ἔπαιρνε
μιὰ ἰδέα τῆς δυνάμεώς του καὶ ἄρχισε νὰ φοβᾶται καὶ νὰ τρέμη, ὅτι ὁ Χριστὸς θὰ
διαλύση τὸ βασίλειό του. Ἀπόδειξις εἶνε ὅτι, ὅταν ὁ δαιμονιζόμενος αὐτὸς τῶν
Γαδαρηνῶν εἶδε τὸ Χριστό, ὁ διάβολος ποὺ ἦταν κρυμμένος μέσα του ἄρχισε νʼ
ἀνησυχεῖ ἕνας κακοποιὸς ὅταν βρεθῆ ἐμπρὸς στὴ πάνοπλη δύναμι τῶν
ἀρχῶν.
Φοβᾶται λοιπὸν καὶ τρέμει ὁ σατανᾶς καὶ
παρακαλεῖ τὸ Χριστό, νὰ μὴ διατάξη νὰ πᾶνε τὰ δαιμόνια, ποὺ φώλιαζαν μέσα στὸν
ἄνθρωπο, στὰ τρίσβαθα τοῦ ἅδου. Ἀλλὰ ὁ Χριστὸς λυπήθηκε τὸν δαιμονιζόμενο καὶ
διέταξε νὰ φύγουν τὰ δαιμόνια. Τὰ δαιμόνοα ἔφυγαν καὶ ὁ δαιμονισμένος
ἀπελευθερώθηκε ἀπὸ τὴ σκλαβιά τους.
Ὁ ἄνθρωπος ἦταν πλέον
ἐλεύθερος. Αἰσθάνθηκε σὲ ποιά ἐλεεινὴ κατάστασι τὸν εἶχε ὁδηγήσει ὁ σατανᾶς.
Αἰσθάνθηκε ντροπή, φόρεσε τὰ ροῦχα του, καὶ ἔτσι «ἱματισμένος καὶ σωφρονῶν»,
ὅπως λέει τὸ Εὐαγγέλιο (Λουκ. 8, 35), ἦρθε καὶ κάθησε κοντὰ στὸ Χριστό, σὰν ἀρνὶ
κοντὰ στὸν καλὸ τσοπάνο.
* * *
Πολλὰ ἦταν τὰ δαιμόνια, λεγεών, ποὺ
τυραννοῦσαν τὸν ταλαίπωρο ἄνθρωπο τῶν Γαδαρηνῶν. Ἀλλὰ ἕνα ἀπʼ αὐτὰ ἄς προσέξουμε
ὲδῶ ἰδιαιτέρως. Ποιό; Τὸ δαιμόνιο τοῦ γυμνισμοῦ.
Ὁ ἄνθρωπος,
ἀγαπητοί μου, ὁ ἄνθρωπος, πρὶν ἁμαρτήση, ζοῦσε σὲ μιὰ κατάστασι ἀθωότητος. Δὲν
πονηρευόταν. Καί, ὅπως τὰ μικρὰ παιδιά, ἀρσενικὰ καὶ θηλυκά, παίζουν μαζί, χωρὶς
τὸ μυαλό τους νὰ πηγαίνη στὸ πονηρό, ἔτσι καὶ οἱ πρωτόπλαστοι, Ἀδὰμ καὶ Εὔα, ἄν
καὶ ἦταν γυμνοί, δὲν πονηρεύονταν. Ζοῦσαν, εἴπαμε, σὲ μιὰ κατάστασι
ἀθωότητος.
Ὅταν ὅμως οἱ πρωτόπλαστοι ἁμάρτησαν, τότε
αἰσθάνθηκαν τὴ γυμνότητά τους καὶ φρόντισαν νὰ καλύψουν τὰ γυμνά τους κορμιὰ μὲ
τὰ πλατειὰ φύλλα συκῆς, ἀργότερα δὲ οἱ ἀπόγονοί τους μὲ δέρματα ζώων˙ καὶ
ὕστερα, ὅταν ἐξελίχθηκε ὁ πολιτισμὸς καὶ ἄρχισαν νὰ γνέθουν μαλλιὰ καὶ νὰ
καλλιεργοῦν τὸ βαμβάκι καὶ νὰ κατασκευάζουν ἀργαλειούς, τότε ντύνονταν μὲ
μάλλινα καὶ βαμβακερὰ ἐνδύματα.
Τὸ αἴσθημα τῆς ντροπῆς εἶνε
ἔμφυτο. Γιʼ αὐτὸ βλέπουμε, ὅτι καὶ οἱ ἄγριοι ἀκόμα, ποὺ ζοῦν μέσα στὰ παρθένα
δάση καὶ στὶς στέππες, δὲν ἐμφανίζονται τελείως γυμνοί.
Μόνο
ἕνας ἄνθρωπος στὰ παλιὰ χρόνια παρουσιάστηκε γυμνός. Καὶ αὐτὸς ἦταν ὁ Νῶε. Ἀλλὰ
ὄχι διότι τὸ ἤθελε. Ὅπως ἐξιστορεῖ ἡ Παλαιὰ Διαθήκη, ὁ Νῶς φύτεψε ἀμπέλι καὶ γιὰ
πρώτη φορὰ ἤπιε κρασί, χωρὶς νὰ γνωρίζη ἀκόμη τὴν ἰδιότητα τοῦ κρασιοῦ, ὅτι ὅταν
πιῆ πολὺ κανεὶς μεθάει καὶ δὲν ξέρει τί κάνει. Ἤπιε λοιπὸν ὁ Νῶε τὸ γλυκὸ κρασί,
ἤπιε παραπάνω ἀπʼ ὅ,τι ἔπρεπε, μέθυσε, καὶ μεθυσμένος πέταξε ἀπὸ πάνω του τὰ
ροῦχα του καὶ ζαλισμένος ἔπεσε γυμνός. Τὸν εἶδε γυμνὸ ὁ γυιός του ὁ Χὰμ καὶ
γέλασε. Ἀλλὰ οἱ ἄλλοι δύο γυιοί του, ὁ Σὴμ καὶ ὁ Ἰάφεθ, ντράπηκαν, καὶ κρατώντας
ἕνα ροῦχο καὶ βαδίζοντας πρὸς τὰ πίσω, γιὰ νὰ μὴ βλέπουν τὸ γυμνὸ κορμὶ τοῦ
πατέρα τους, τὸν πλησίασαν καὶ τὸν σκέπασαν. Καὶ ὁ Νῶε, ὅταν ξύπνησε καὶ
πληροφορήθηκε τὰ γεγονότα, τὸν μὲν Χὰμ καταράστηκε, τὸν δὲ Σὴμ καὶ τὸν Ἰάφεθ
τοὺς εὐλόγησε.
Σήμερα οἱ ἄνθρωποι, στὸν διεφθαρμένο αἰῶνα
μας, ἔχουν γίνει Χαμῖτες. Σὰν μεθυσμένοι, ἤ μᾶλλον δαιμονισμένοι, γυναῖκες ἀλλὰ
καὶ ἄνδρες, ποὺ ἀκολουθοῦν τὴ σατανικὴ μόδα, περιέκοψαν τὴν ἐνδυμασία τους καὶ
περπατοῦν στοὺς δρόμους καὶ τὶς πλατείες καὶ ἐμφανίζονται καὶ μέσα στὶς
ἐκκλησίες ἀκόμη ἐπιδεικνύοντας τὶς γυμνές τους
σάρκες.
Κανεὶς δὲν διαμαρτύρεται. Καὶ ἄν κανεὶς τολμήση νὰ
διαμαρτυρηθῆ, θεωρεῖται ὀπισθοδρομικὸς καὶ
καθυστερημένος.
Τελευταίως δὲ τὸ δαιμόνιο τοῦ γυμνισμοῦ
θριαμβεύει σὲ μεγάλες πόλεις τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἀμερικῆς. Ἄντρες καὶ γυναῖκες
πέταξαν καὶ τὸ τελευταῖο φύλλο τῆς συκῆς καὶ ἐμφανίζονται γυμνοί, ὅπως ὁ
δαιμονιζόμενος τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου.
Ἔρχονται καὶ στὴν
Ἑλλάδα ὡς τουρῖστες. Στρατοπεδεύουν σὲ παραλίες, καὶ κανεὶς δὲν τολμάει νὰ τοὺς
πειράξη, διότι διατελοῦν -ἀκοῦστε καὶ φρίξτε – κάτω ἀπὸ τὴν προστασία τοῦ
κράτους! Ἕνας λαὸς ὁλόκληρος κάτω στὴν Ἐρμιονίδα, μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν ἅγιο
ἐπίσκοπό τῆς περιοχῆς, ξεσηκώθηκε καὶ ζήτησε τὴν κατάργησι τοῦ στρατοπέδου τῶν
γυμνιστῶν. Ἀλλὰ ὁ τότε ἁρμόδιος ὑπουργὸς ἐξωργίστηκε γιὰ τὴ χριστιανικὴ αὐτὴ
ἀντίστασι, ὕβρισε χυδαῖα τοὺς χριστιανοὺς ποὺ διαμαρτύρονταν, καὶ ἐπαίνεσε τοὺς
γυμνιστὰς ὡς ἀνθρώπους τῆς προόδου!
* * *
Τὸ δαιμόνιο, βλέπετε, ποὺ ἔγδυσε τὸν
ἄνθρωπο ἐκεῖνο τῶν Γαδαρηνῶν, γδύνει καὶ σήμερα τοὺς
ἀνθρώπους.
Αἰώνας τοῦ
γυμνισμοῦ.
Φαίνεται, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, ὅτι ἔφθασε ἡ
ἐποχὴ νὰ ἐκπληρωθῆ ἀρχαία προφητεία ποὺ ἔλεγε˙ «Ὅταν δῆτε γυναῖκες καὶ ἄντρες
γυμνοὺς στὸ δρόμο χωρὶς νὰ ντρέπωνται, αὐτὸ θὰ εἶνε σημάδι ὅτι φθάνει τὸ τέλος
τοῦ κόσμου».
Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστῖνου Ν. Καντιώτου (Μητροπολίτου πρώην Φλωρίνης) »Σταγόνες ἀπὸ τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν», σελ. 283-289 (ἕκδοσις Γ΄, »Ἀδελφότης ΣΤΑΥΡΟΣ», Ἀθῆναι 1990).
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΥΠΡΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: "Οι τέσσερις ιεράρχες έκαναν παρασυναγωγή"
Ο Αρχιεπίσκοπος
Κύπρου Χρυσόστομος παραχωρεί μια αποκαλυπτική συνέντευξη στο Κυριακάτικο ΒΗΜΑ
(8-11-2020) και στην Μαρία Αντωνιάδου, σχετικά με την απόφασή του να
αναγνωρίσει την Αυτοκεφαλία της Εκκλησίας της Ουκρανίας, μνημονεύοντας τον
Προκαθήμενό της Κιέβου Επιφάνιο.
Ο Κύπρου Χρυσόστομος απαντά στην ερώτηση αν η
στάση των τεσσάρων Επισκόπων της Εκκλησίας της Κύπρου (Λεμεσού Αθανασίου, Κύκκου
Νικηφόρου, Ταμασού Ησαϊα και Αμαθούντος Νικολάου) να αντιδράσουν έντονα δημοσίως
και να μιλούν για σχίσμα, αποτελεί παρασυναγωγή. Λέει επί λέξει:
«Όπως χαρακτηριστικά δήλωσαν οι τέσσερις,
ούτε ο Αρχιεπίσκοπος άνευ των Επισκόπων μπορεί να κάνει οτιδήποτε και ούτε οι
Συνοδικοί άνευ του Αρχιεπισκόπου μπορούν να λάβουν οποιαδήποτε απόφαση. Αυτό που έκαναν ονομάζεται παρασυναγωγή και μάλιστα οι
Ιεροί Κανόνες είναι πολύ αυστηροί ώστε να προβλέπουν και καθαίρεση σε μια τέτοια
περίπτωση. Διευκρινίζω ότι αυτό που έκανα εγώ, το οποίο φαίνεται στα
μάτια των άλλων ότι το έπραξα χωρίς τη συναίνεση των υπολοίπων Συνοδικών, είναι
αποτέλεσμα των Πανορθοδόξων Διασκέψεων.
Ειρήσθω εν παρόδω ότι για 30 χρόνια, εγώ
εκπροσωπούσα την Εκκλησία της Κύπρου στις Πανορθοδόξους Διασκέψεις και ο
μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Α’, όπως καλώς γνωρίζω, ουδένα ρωτούσε για
να μου δώσει την κατεύθυνση που ήθελε ως Εκκλησία Κύπρου για να τηρήσω στις
Πανορθοδόξους Συναντήσεις που είχα.
Σε ό,τι με αφορά, οποιοσδήποτε θα
διαμαρτυρόταν ή θα ήθελε να εκφράσει την άποψή του, πάντοτε ήμουν στην διάθεση
όλων τους και να ακούσω τη γνώμη τους και να εξηγήσω της κατεύθυνσης που
έδινα».
Στην ερώτηση ότι το Πατριαρχείο Μόσχας
δημοσιοποίησε επιστολή του Αρχιεπισκόπου όπου συντάσσεται με τις απόψεις των
Ρώσων, ο Κύπρου Χρυσόστομος απάντησε:
«Τότε γνώριζα τη μισή αλήθεια. Συμφωνώ
πλήρως με τα όσα είπα τότε, τα οποία έγραψα σε συνάρτηση με τις συνθήκες που
τότε επικρατούσαν. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης δεν έδωσε εξαρχής τόμο στην
Ουκρανία αλλά στη Μόσχα. Λόγω εγγύτητας της Ουκρανίας στη Μόσχα επέτρεψε στον
Πατριάρχη Μόσχας να διαχειρίζεται επιτροπικώς τα της Ουκρανίας, υπό τον όρο να
μνημονεύεται πρώτα ο Οικουμενικός. Πράγμα που οι ίδιοι οι Ρώσοι το
διέκοψαν».
Ο Κύπρου Χρυσόστομος υπογραμμίζει ότι κατά την
επίσκεψή του στο Φανάρι τον Μάρτιο του 2020 ενημερώθηκε διεξοδικώς από τον
Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο για τα ιστορικά γεγονότα από το 1686, οπότε ο
Πατριάρχης Διονύσιος Δ΄ παραχώρησε στον Πατριάρχη Μόσχας το δικαίωμα της
χειροτονίας του μητροπολίτη Κιέβου και μέχρι τις μέρες μας.
Λέει, λοιπόν, ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας της
Κύπρου ότι:
«Άκουσα μετά προσοχής τον Οικουμενικό
Πατριάρχη, άλλαξα γνώμη και αναγνώρισα ότι αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμά του να
διεκδικεί ό,τι διεκδικεί στην Ουκρανία».
Υπενθυμίζουμε ότι σε πρόσφατη (2-11-2020)
δήλωσή Του σε τηλεοπτική εκπομπή του ΡΙΚ, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος
στήριξε τον Κύπρου Χρυσόστομο και είπε χαρακτηριστικά για τις αντιδράσεις των
τεσσάρων:
«Πιστεύομεν ὅτι αἱ ἀμφισβητήσεις τῆς
ἀποφάσεώς Του νά ἀναγνωρίσῃ ἐπισήμως τήν Αὐτοκέφαλον Ἐκκλησίαν τῆς Οὐκρανίας,
ὑπό ἀδελφῶν Ἀρχιερέων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου, ἀποκαλύπτουν ὄχι τήν εὐαισθησίαν των
διά τήν ἐκκλησιολογίαν, τήν κανονικήν τάξιν καί τήν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά
μᾶλλον τήν ἀδιαφορίαν των δι᾿ αὐτάς, χάριν ἀλλοτρίων σκοπιμοτήτων».
Ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος ἀπαγορεύει στούς Ἐπισκόπους νά δέχονται τό κλείσιμο τῶν Ναῶν ὁποιαδήποτε αἰτία κι ἄν ὑφίσταται!
Γράφει ὁ Ἰωάννης Χατζηδιγενῆς, θεολόγος
«Οἱ τὰ πάντα καλῶς διαταξάμενοι θείοι Πατέρες»
ἀπαντοῦν στὰ περὶ κλεισίματος τῶν Ἱερῶν Ναῶν!
Ἅγιοι ἱεράρχες, γνωρίζετε καλῶς πώς ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἐνεργοῦσα ἐν τῷ αὐτῷ Ἁγίῳ Πνεύματι «ἔκλεισε καλῶς καί ἀπολύτως» ὅλες τίς ὀπές διαρροῆς καί ὑπεκφυγῆς ἀπό τήν Ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καί τῆς ἱερᾶς Παραδόσεως, στήν ὁποία περιέχεται καί ἡ κοινή Θεία Λατρεία. Ἕνα εἶναι τό Ἅγιον Πνεῦμα, πού φωτίζει τούς Ἁγίους καί μᾶς ἀποκαλύπτουν ἅπασαν τήν Ἀλήθειαν. Συνεπῶς δέν ὑπάρχει περίπτωση ὑπεκφυγῆς ἀπό αὐτήν, διότι εἶναι καί βεβιωμένη καί καταγεγραμμένη. Ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει, μέ τό κλείσιμο τῶν ναῶν, καταφεύγουμε καί σήμερα στήν ἀσφαλή πηγή, γιά νά φανεῖ ἡ παρανομία ἡ ὁποία ἐπιτελεῖται, καί ἐσεῖς... ὡς σῶμα ἱεραρχικό τήν ἀποδέχεσθε!
Οἱ «λόγοι προστασίας τῆς ὑγείας» εἶναι ἡ δικαιολογία τῶν πολιτικῶν γιά νά λαμβάνουν ὅλα αὐτά τά μέτρα. Προφανῶς καί οἱ περισσότεροι ἐπίσκοποι υἱοθέτησαν τήν λογική τῆς σωματικῆς ὑγείας ὡς ὑπέρτατο ἀγαθό γι΄ αὐτό καί συμφωνοῦν μέ τούς πολιτικούς σέ ὅλα. Εἶναι ὅμως ἡ σωματική ὑγεία ὑπέρτατο ἀγαθό, κρίνοντας τά πράγματα ἁγιοπατερικά; Βέβαια τό σῶμα ὀφείλουμε νά μήν τό καταστρέφουμε ἀλλά ἕως ποιοῦ σημείου; Ὅταν ἡ προστασία του βλάπτει τήν ψυχή;
Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ὡς ἀποκλειστικὸ Πηδάλιο, Πυξίδα καὶ Ὁδηγό, εἶχε καὶ θὰ ἔχει τὴν Ἁγία Γραφή καὶ τὴν Ἱερά Παράδοση. Τὴν Διδασκαλία δηλαδή τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν βιωμένη ἐμπειρία τῆς Διδασκαλίας αὐτῆς ἀπὸ τὸ Κυριακό Σῶμα, τούς Πιστούς. Κανείς ἄλλος δὲν κατηύθυνε, οὔτε μπορεῖ νὰ κατευθύνει τὴν Ἐκκλησία. Συνεπῶς δέν γίνεται νὰ τῆς ἐπιβληθοῦν πρακτικὲς ποὺ βρίσκονται ἔξω ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή καὶ τὴν Πατερικὴ Διδασκαλία, δηλαδή τὴν Ἱερά Παράδοση. Στό «Πηδάλιο» πού ἔχει συντάξει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, περιέχεται ὁ τέταρτος Κανόνας τῆς ἑβδόμης Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὁ ὁποῖος εἶναι ξεκάθαρος σχετικά μέ τό κλείσιμο τῶν Ἱερῶν Ναῶν. Ἀπαγορεύει ρητῶς στούς Ἐπισκόπους νά ἐπιτρέπουν τό κλείσιμο τῶν Ναῶν, ὁποιαδήποτε αἰτία κι ἄν ὑφίσταται!
Διαβάστε προσεκτικά τόν κανόνα ἀλλά καί τίς ἐπεξηγήσεις τῶν ἑρμηνευτῶν:
Ἀπόσπασμα ἀπό τό «Σύνταγμα Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων»,
τῶν Ράλλη - Ποτλή, τόμος Β΄, ἐκδόσεις «Γρηγόρη».
Κανών Δ΄ τῆς Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Ἑβδόμης (Ζ΄) Συνόδου τῆς ἐν Νικαίᾳ:
«…Εἴ τις οὖν δι΄ ἀπαίτησιν χρυσοῦ, ἤ ἑτέρου τινός εἴδους, εἴτε διά τινα ἰδίαν ἐμπάθειαν, εὐρεθείη ἀπείργων τῆς λειτουργίας, καί ἀφορίζων τινά τῶν ὑπ΄ αὐτόν κληρικῶν, ἤ σεπτόν ναόν κλείων, ὡς μή γίνεσθαι ἐν αὐτῷ τάς τοῦ Θεοῦ λειτουργίας, καί εἰς ἀναίσθητον τήν ἑαυτοῦ μανίαν ἐπιπέμπων, ἀναίσθητος ὄντως ἐστί, καί τῇ ταυτοπαθείᾳ ὑποκείσεται, καί ἐπιστρέψει ὁ πόνος αὐτοῦ ἐπί τήν κεφαλήν αὐτοῦ, ὡς παραβάτης ἐντολῆς Θεοῦ καί τῶν Ἀποστολικῶν διατάξεων…».
Ἀπόδοση τοῦ κανόνος στήν νεοελληνική:
«…Ἐάν λοιπόν θά μποροῦσε νά εἶχε βρεθεῖ κάποιος ἐπίσκοπος, πού νά ἀπαγορεύσει τήν τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας, ἀπαιτώντας χρυσό ἤ κάποιο ἄλλο εἶδος ἤ ἀκόμη γιά λόγους κάποιου προσωπικοῦ πάθους καί μάλιστα νά ἀφορίσει κάποιον ἀπό τούς κληρικούς, πού ὑπάγονται στήν δική του ἐκκλησιαστική δικαιοδοσία ἤ ἄν κλείσει κάποιον ἱερό ναό, ὥστε νά μήν γίνονται σ΄ αὐτόν οἱ Θεῖες Λειτουργίες τοῦ Θεοῦ καί μέ ἀναισθησία ἐπιρρίψει τήν μανία του μέ τιμωρίες, εἶναι ὄντως ἀναίσθητος καί θά ὑποστεῖ καί αὐτός τά ἴδια πού ἔχει κάνει. Ὁ πόνος πού ἔδωσε, θά ἐπιστρέψει στό δικό του κεφάλι, διότι ὑπῆρξε παραβάτης τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ καί τῶν Ἀποστολικῶν διατάξεων…».
Ἑρμηνεία Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Ἱερόν «Πηδάλιον», σελίδα 266:
«Ὅποιος λοιπόν Ἀρχιερεύς εὑρεθῇ νά ἀργίζῃ ἤ νά ἀφορίζῃ τινά ἱερέα, ἤ Κληρικόν, ἤ νά κλείῃ Ἐκκλησίας διά νά πάρῃ ἄσπρα ἤ διά καμμίαν του ἄλλην ἐμπάθειαν, οὗτος ἄς παθαίνῃ ἐκεῖνο ὁπού κάμνει, ἤτοι ἄς ἀργίζεται, καί ἄς ἀφορίζεται, Ἐπίσκοπος μέν ὤν ἀπό τόν Μητροπολίτην του, Μητροπολίτης δέ ὤν ὧν ἀπό τόν Πατριάρχην του».
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΖΩΝΑΡΑ: «…Εἴ τις ἐπίσκοπος κλείσει ναόν, ὥστε μή γίνεσθαι ἐν αὐτῷ τάς ἱερουργίας, εἰς ἀναίσθητον, τόν ναόν, δηλαδή τήν ὀργήν αὐτοῦ, ἥν μανίαν, διά τό πάνυ σφοδρόν καί παράλογον ὠνόμασεν, ἐπιπέμπων, ἀναίσθητός ἐστί, φησι, καί τῇ ταυτοπαθείᾳ ὑποκείσεται, ἤγουν ἀφορισθήσεται, καί ὃ ἐποίησε πάθη, ὁ μέν ἐπίσκοπος παρά τοῦ μητροπολίτου αὐτοῦ, ὁ δέ μητροπολίτης παρά τοῦ πατριάρχου, οἷς ὑπόκεινται· καί ἐπιστρέψει ὁ πόνος αὐτοῦ εἰς κεφαλήν αὐτοῦ, ὡς παραβάτου ἐντολῆς Θεοῦ, καί τῶν ἀποστολικῶν διατάξεων…».
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΒΑΛΣΑΜΩΝΟΣ: «…ὁ γάρ κλείων ναούς Ἐπίσκοπος ἐξ οἱουδήποτε εὐλόγου, ἤ παραλόγου τρόπου, ὡς ἐμοί δοκεῖ, κολασθήσεται».
Ἀπόδοση τοῦ ΒΑΛΣΑΜΩΝΟΣ στήν νεοελληνική:
«…ὁ ἐπίσκοπος πού κλείνει ναούς μέ ὁποιαδήποτε λογική ἤ παράλογη ἀφορμή, ἔχω τήν γνώμη πώς θά κολασθεῖ».
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΑΡΙΣΤΗΝΟΥ: «…Εἴ τις οὖν Ἐπίσκοπος… διά τινα ἰδιοπάθειαν, εὐρεθείη ἀπείργων τῆς λειτουργίας, ἤ ἀφορίζων τινά τῶν ὑπ΄ αὐτόν κληρικῶν, ἤ σεπτόν ναόν κλείων, μή γίνεσθαι ἐν αὐτῶ τάς ἱεράς τοῦ Θεοῦ λειτουργίας, τῇ ταυτοπαθείᾳ ὑποκείσεται…».
Ἀπόδοση τοῦ ΑΡΙΣΤΗΝΟΥ στήν νεοελληνική:
«…Ἐάν θά μποροῦσε νά βρεθεῖ κάποιος ἐπίσκοπος νά ἀπαγορεύσει τήν Λειτουργία… ἐξαιτίας ἰδίου πάθους ἤ ἄν ἀφορίσει κάποιον κληρικό τῆς δικαιοδοσίας του (ἐν. γιά τόν λόγο αὐτό) ἤ κλείσει ἱερό ναό, ὥστε νά μήν γίνονται μέσα οἱ ἱερές Λειτουργίες τοῦ Θεοῦ, θά ὑποστεῖ τίς ἀνάλογες βαριές τιμωρίες».
Ὅσο γιά τήν θεληματική ἤ ὄχι συναίνεση τῶν Ἐπισκόπων, δέν τό λέμε ἀλλά ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι θέλουν τά μέτρα περισσότερο ἀπό τόν Μητσοτάκη γιατί φοβοῦνται μήν κολλήσουν καί, Θεός φυλάξοι, πεθάνουν!
Πῶς λοιπὸν μποροῦμε μὲ διάφορες προφάσεις, νὰ ἀποκόπτουμε τὸν ἑαυτό μας ἀπὸ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ἀκρωτηριάζουμε τὴν ἐκκλησία; Γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ κανόνες τῆς ἐκκλησίας εἶναι ἰδιαίτερα αὐστηροί. «Πάντας τοὺς εἰσιόντας πιστοὺς καὶ τῶν γραφῶν ἀκούοντας, μὴ παραμένοντας δὲ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ ἁγίᾳ μεταλήψει, ὡς ἀταξίαν ἐμποιοῦντας τῇ ἐκκλησίᾳ, ἀφορίζεσθη χρή». (9ος Ἀποστολικός Κανών).
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
«....καί ἵνα μή τις δύναται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μή ὁ ἔχων τό χάραγμα, τό ὂνομα τοῦ θηρίου ἢ τόν ἀριθμόν τοῦ θηρίου»
Εχθές έλαβα στο email μου ενημέρωση από την Εθνική τράπεζα πως από δω και στο εξής οι συναλλαγές θα πραγματοποιούνται με δακτυλικό αποτύπωμα ή αναγνώριση προσώπου(χέρι & μέτωπο) κτλ...
Για όσους σκέφτονται μόνο με τη λογική, είναι απολύτως δικαιολογημένο. Ασφάλεια και εύκολες συναλλαγές.
Για τους χριστιανούς που έχουν διαβάσει την Καινή Διαθήκη δεν είναι κάτι καινούργιο αλλά αναμενόμενο.
Η διαχείριση και ο έλεγχος της κοινωνίας έστω κι αν φαινομενικά προστατεύει την υγεία μας στην παρούσα συγκυρία(lockdown, ενημέρωση ποιος ψωνίζει, ποιος γυμνάζεται, ποιος πάει στο γιατρό κτλ.), είναι μια πρόγευση για το “ἵνα δώσουσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπί τῆς χειρός αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ ἐπί τῶν μετώπων αὐτῶν, καί ἵνα μή τις δύναται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μή ὁ ἔχων τό χάραγμα, τό ὂνομα τοῦ θηρίου ἢ τόν ἀριθμόν τοῦ θηρίου˙ ἀριθμός γάρ ἀνθρώπου ἐστί καί ὁ ἀριθμός αὐτοῦ χξς“ = 666." (Ιωάννη κεφ. Ιγ’ 16)
Είναι μια ευλογία του Θεού που μας δείχνει πώς θα είναι τα πράγματα εκείνες τις ημέρες...κι ότι είναι εφικτό να γίνει για όσους πιστεύουν πως δεν πρόκειται να συμβεί.
Σε κάποιες χώρες όπως η Σλοβακία π.χ. ο έλεγχος είναι ακόμη πιο αυστηρός. Δεν μπορείς να πας πουθενά αν δεν έχεις έγκυρο τεστ για covid-19 το οποίο επαναλαμβάνεται κάθε 8 ημέρες. Το πρόστιμο για τους παραβάτες...1500€.
ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΟΡΓΙΣΤΗΚΕ Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
῾Ο Θαλέλαιος ἄκουσε ἀνέκφραστα τήν καταδικαστική ἀπόφαση τοῦ Συνοδικοῦ Δικαστηρίου: καθαιρεῖτο καί περιέπιπτε στήν τάξη τῶν ἁπλῶν μοναχῶν. ῾Η θέση πού κατεῖχε μέχρι τότε ὡς ἀρχιεπίσκοπος τῆς μεγάλης πόλεως τῆς Θεσσαλονίκης ἀποτελοῦσε πιά ἕνα παρελθόν γι᾽ αὐτόν. ῞Ολοι αὐτοί τούς ὁποίους ἔβλεπε ἀπό τό ὕψος τοῦ ἀρχιεπισκοπικοῦ θρόνου, μικροί καί ἀσήμαντοι οἱ περισσότεροι, ῾σκουλήκια᾽ πού σέρνονταν μπροστά του γιά νά τόν κολακέψουν καί νά τόν κανακέψουν, προσδοκώντας ἕνα βλέμμα εὐμένειας δικό του ἤ τήν μεσολάβησή του γιά νά πετύχουν κάτι μέσα στήν κοινωνία πού ζοῦσαν καί πού ἤξεραν τήν δύναμη καί τήν ἐπιρροή του, ὅλοι αὐτοί λοιπόν ξαφνικά μεγάλωναν καί γίνονταν ἕνα μ᾽ ἐκεῖνον. Στήν σκέψη τοῦ χαιρέκακου βλέμματός τους ἀπό τήν ἱκανοποίηση τῆς ἐκδικητικότητάς τους καθώς θά ἔβλεπαν τήν πτώση καί τήν ταπείνωσή του, ἔνιωσε δάγκωμα στήν καρδιά. ῾Ο ἐγωϊσμός του τόν πόνεσε. Δέν ἔδειξε ὅμως τίποτε τό πρόσωπό του. Παρακολουθοῦσε τά τεκταινόμενα μέ μία φαινομενική ἀταραξία.
Κοίταξε ἕνα ἕνα τά πρόσωπα τῶν συνοδικῶν ἐπισκόπων. Σκληρά καί ἀνάλγητα, ἔδειχναν ἄτεγκτοι στήν δικαιοσύνη πού ἀπένεμαν. Τό κατηγορητήριο ἦταν συντριπτικό γι᾽ αὐτόν. Οἱ μάρτυρες κατηγορίες πάμπολλοι. Τά στοιχεῖα ἀδιάσειστα: εἶχε περιπέσει σέ πλῆθος παραπτωμάτων καί ἐγκλημάτων πού τό μόνο πού προέβλεπε τό ἐκκλησιαστικό δίκαιο γι᾽ αὐτά ἦταν ἡ καθαίρεση. Κι εἶναι ἀλήθεια. Μόνο τόν πρῶτο καιρό ἦταν προσεκτικός στήν ἄσκηση τῶν καθηκόντων του. Οἱ ἐπίσκοποι τῶν ὁποίων τίς τσέπες καί τά θησαυροφυλάκια εἶχε γεμίσει ἀπό τά δῶρα του, ὅπως καί οἱ πολιτικοί τούς ὁποίους εἶχε προσεταιριστεῖ καί εἶχαν ἀσκήσει πιέσεις γιά νά ψηφιστεῖ στόν θρόνο τῆς Θεσσαλονίκης τοῦ τό εἶχαν τονίσει: πρόσεχε γιά νά μήν ἐκτεθοῦμε. Τόν πρῶτο καιρό λοιπόν ἦταν πράγματι προσεκτικός. Σιγά σιγά ὅμως, ὅσο περνοῦσε ὁ καιρός, συνειδητοποιοῦσε τήν δύναμη τῆς ἐξουσίας πού εἶχε ἀποκτήσει. Κι ἄρχισε νά μεθάει ἀπό αὐτήν. Κανείς δέν μποροῦσε πιά νά τόν ἐλέγξει. Κανείς δέν μποροῦσε νά τόν ἀμφισβητήσει. ῏Ηταν ἰσόβιος ἄρχοντας.
῎Αρχισε νά ζεῖ λοιπόν ὡς ἄρχοντας. ῎Οχι βεβαίως μέ τόν τρόπο πού λέει ὁ Κύριος: ὡς πρῶτος καί ἔσχατος ὅλων, ἀλλά μέ τόν τρόπο τόν κοσμικό: ἔκδοτος σέ κάθε πάθος. Καί μάλιστα χωρίς νά προσέχει. Δέν ἦταν λίγες οἱ φορές πού τά τραπέζια πού ἔκανε στήν ἐπισκοπή συναγωνίζονταν τά ῾λουκούλεια᾽ γεύματα τῶν βασιλιάδων. Δέν ἦταν λίγες οἱ φορές πού προκειμένου νά ἱκανοποιήσει τούς πολιτικούς πού τόν βοήθησαν ἀσκοῦσε παράνομες πιέσεις σέ κληρικούς καί λαϊκούς. Κι ἀκόμη: ὄχι μία ἤ δύο φορές πολλοί εἶχαν διαπιστώσει κάποιες περίεργες καί ὕποπτες συναντήσεις μέ κυρίες ἐλευθερίων ἠθῶν, πρόθυμες νά ἱκανοποιήσουν κάθε γοῦστο, ἀκόμη κι ἐκκλησιαστικοῦ λειτουργοῦ, κρατώντας τό στόμα τους σφαλιστό μέ τό πουγκί πού τούς δινόταν πλούσιο κάθε φορά.
Ναί, ὁ ἀρχιεπίσκοπος Θαλέλαιος ἀπομυζοῦσε μέ τόν πιό κοσμικό τρόπο τήν ἐξουσία τοῦ θρόνου του. ῾Ο διάδοχος τῶν ἀποστόλων καί τῆς ταπεινῆς καί μαρτυρικῆς ζωῆς τους ἀκύρωνε καθημερινά τήν ἐκκλησιαστική θέση του καί γινόταν διάδοχος τῶν αὐτοκρατόρων καί τῶν βασιλέων. Κι ὅπως συνήθιζε νά λέει: ῾᾽Εγώ μόνο στόν Θεό δίνω λόγο᾽. Δηλαδή στήν πραγματικότητα σέ κανέναν. Μόνον στόν ἑαυτό του.
Ξανακοίταξε τούς ἐπισκόπους δικαστές. ᾽Ανασκάλεψε τή μνήμη του γιά ὁρισμένους ἀπό αὐτούς. Τούς εἶδε τίς ὧρες πού τόν προσήγγιζαν μέ τρόπο γλοιώδη καί ἀναξιοπρεπή. Τότε πού εἶχαν χρειαστεῖ τήν ὑποστήριξή του γιά δικές τους ὑποθέσεις, ὄχι πάντοτε καθαρές, καί τούς τήν εἶχε δώσει ἁπλόχερα. Τούς εἶδε τίς ὧρες πού τούς εἶχε πλησιάσει μέ τά δῶρα του γιά νά πάρει τήν ψῆφο τους γιά τόν ἐπισκοπικό θρόνο. Τά πλατιά τους χαμόγελα ὅταν εἶχαν δεῖ τό περιεχόμενο τῶν δώρων του καί τή σπουδή τους νά τόν βεβαιώσουν ὅτι ἦταν ὁ πιό κατάλληλος γιά τή θέση...
Στό πρόσωπό του ἄρχισε νά διαγράφεται ἕνα ἀδιόρατο χαμόγελο. ᾽Εξακολουθοῦσε καί κρατοῦσε στά χέρια του τό ῾κλειδί᾽ τῆς ἐπανόδου του. Μπορεῖ λόγω τῆς ἀπροσεξίας του τά πράγματα νά εἶχαν ὁδηγηθεῖ σέ αὐτήν τήν ἀπρόσμενη γι᾽ αὐτόν κατάληξη - ἐκεῖ ἔριχνε ὅλο τό βάρος τῆς ῾ἀτυχίας᾽ του: στήν ἀπροσεξία του πού ἔφερε τήν ἀντίδραση τοῦ λαοῦ - ὅμως ἦταν σίγουρος καί γιά τήν λύση τοῦ προβλήματός του. Τό χρυσάφι του. Αὐτό θά ἦταν καί πάλι ἡ διέξοδός του. ῎Ω, ὁ Θαλέλαιος μπορεῖ νά μή διακρινόταν γιά τή χριστιανική πίστη του καί τή συνέπειά του σέ ἠθικές ἀρχές, μπορεῖ νά εἶχε παρασυρθεῖ ἀπό τή γοητεία τῆς δύναμης, ὅμως εἶχε μελετήσει καλά τούς ἀνθρώπους κι ἤξερε ὅτι μπροστά στόν χρυσό ὅλες οἱ συνειδήσεις κάμπτονται, ὅλα τά ἐμπόδια ὑπερβαίνονται. Τυχαῖα ὁ σοφός Σολομώντας ἤδη ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη γράφει ὅτι τό χρῆμα εἶναι αὐτό πού ἀνοίγει κάθε θύρα στά ἀνθρώπινα; ῾Ο Θαλέλαιος τό ᾽ξερε καλά ὅτι ἦταν καί πάλι θέμα λίγου χρόνου γιά νά ἀποκατασταθεῖ στή θέση του.
Οἱ σκέψεις του καί οἱ προβλέψεις του ἐπαληθεύτηκαν στό ἀκέραιο. ᾽Ακόμη κι ὁ ἴδιος παραξενεύτηκε σέ πόσο σύντομο χρόνο κατόρθωσε στέλνοντας ἀσφαλῶς τά ῾πεσκέσια᾽ καί τά πλούσια δῶρα του σέ ἐκκλησιαστικούς καί πολιτικούς νά ληφθεῖ ἡ ἀπόφαση ἐπανόδου του στόν ἀρχιεπισκοπικό θρόνο. Ἡ ἔφεσή του βρῆκε πρόθυμους ὑποστηρικτές. ῾Ο ῾χρυσός᾽ δικηγόρος ἀνέτρεψε ὅλα τά δεδομένα καί τίς ἀτράνταχτες μαρτυρίες. ῾῾Υπῆρξαν νέα δεδομένα, κατατέθηκαν ψεύτικες κατηγορίες, πρέπει καί πάλι νά ἐπανεξετάσουμε τήν ὑπόθεση᾽ ἦταν αὐτά πού ἀντέτειναν οἱ ἀποδέκτες τῶν δώρων του σέ ὅσους ἐπαναστατοῦσαν μέ τήν ἰδέα τῆς ἐπανάκαμψής του στήν ἀρχιεπισκοπή τῆς Θεσσαλονίκης. Καμμία ἀντίδραση βεβαίως δέν ἦταν ἰσχυρότερη τῶν ῾νέων καί ἀτράνταχτων ἐπιχειρημάτων᾽ τῆς ἔφεσης τοῦ Θαλέλαιου.
Κέρδισε τήν ὑπόθεση. Οἱ κατηγορίες μπῆκαν στό ἀρχεῖο. ῾Ο ῾ποιμένας᾽ θά ἐπέστρεφε στό ποίμνιό του. Τή φορά αὐτήν ὅμως εἶχε βάλει μυαλό. Θά ἦταν ἰδιαίτερα προσεκτικός. Θά συνέχιζε τή ζωή του, τή χειροπιαστή ζωή πού ἔκανε καί ὄχι αὐτή πού ὑπόσχεται ἡ χριστιανική πίστη μετά θάνατον, χωρίς νά δίνει λαβές γιά ὑποψίες. Τό μάθημά του τό εἶχε πάρει.
῾Ετοιμάστηκε πολύ προσεκτικά. Ντύθηκε σεμνά καί ἐκκλησιαστικά, ὅπως ἅρμοζε στό ἀξίωμά του. ᾽Εναπέμεναν μόνο τά χαρτιά καί ἀπό τήν κοσμική ἐξουσία, ἀπό τήν πολιτεία, πού θά βεβαίωναν ὅτι ὁ Θαλέλαιος ἦταν πάλι ἐκεῖ, ὁ ἀρχιεπίσκοπος, ὁ ῾ποιμένας᾽, κι αὐτό θά γινόταν τήν ἡμέρα ἐκείνη. ῎Ενιωσε ἕνα σκίρτημα στήν καρδιά. ῏Ηταν γεννημένος νά ἐξουσιάζει. Νά εἶναι πρῶτος. Ποιός ξέρει, μπορεῖ ἀργότερα νά προωθεῖτο καί σέ μεγαλύτερες θέσεις... Τό ὅραμα αὐτό τόν ἔκανε νά ἀναγαλλιάσει! ῾Πρός τό παρόν ὅμως εἶναι τά χαρτιά πού πρέπει νά πάρω᾽ μονολόγησε.
῎Ενιωσε ἄγχος ἀπό τήν ἀδημονία καί τά ἔντερά του λίγο ἔστριψαν. ῾Πάω γιά λίγο στόν ἀφεδρώνα (τουαλέτα), δέν θά ἀργήσω᾽ εἶπε στούς δύο ὑπηρέτες του πού τόν περίμεναν ἔξω ἀπό τό δωμάτιό του.
Ἡ ὥρα πέρασε καί ὁ Θαλέλαιος, ὁ ἀρχιεπίσκοπος, δέν ἔβγαινε ἀπό τόν ἀφεδρώνα. Οἱ ὑπηρέτες ἄρχισαν νά ἀνησυχοῦν καί νά ἀδημονοῦν. Ποτέ δέν εἶχε καθυστερήσει τόσο. Περίμεναν λίγο ἀκόμη καί πῆγαν ἔξω ἀπό τόν συγκεκριμένο τόπο. Τόν φώναξαν, κτύπησαν τή θύρα, καμμία ἀπάντηση. Κοιτάχτηκαν μέ ἀγωνία. ῾Τί θά κάνουμε;᾽ ἀναρωτήθηκαν μέ ἀπόγνωση. Ξαναχτύπησαν καί ξαναφώναξαν. Καμμία ἀπάντηση, κανένας θόρυβος. ᾽Αποφάσισαν νά κάνουν αὐτό πού δέν θά τό τολμοῦσαν ποτέ: νά ἀνοίξουν τήν θύρα.
Τό θέαμα πού ἀντίκρυσαν τούς ἔκοψε τή μιλιά καί τούς πάγωσε τό αἷμα. Αὐτό πού εἶδαν ἦταν ἔξω ἀπό κάθε φαντασία τους. Εἶχαν ἀκούσει ἀπό διηγήσεις παλαιοτέρων ὅτι εἶχε συμβεῖ κάτι παρόμοιο στόν αἱρεσιάρχη ῎Αρειο, ἐκεῖνον πού εἶχε ἀμφισβητήσει τή θεότητα τοῦ Κυρίου ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ καί εἶχε ἐπιμείνει σ᾽ αὐτό, προκαλώντας μεγάλη ἀναταραχή στήν ᾽Εκκλησία. ῾Ο Θαλέλαιος βρισκόταν μέ τό κεφάλι ἀνάποδα, μέσα στόν σωλήνα τῶν ἀκαθαρσιῶν, ἀκίνητος καί νεκρός. ῞Ο,τι οἱ ἄνθρωποι τῆς ᾽Εκκλησίας δέν μπόρεσαν νά κάνουν, ὅ,τι ἀκεραιότητα συνείδησης δέν ἐπέδειξαν, τό ἔκανε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος καί ὁ πολιοῦχος τῆς Θεσσαλονίκης ἅγιος Δημήτριος.
῎Αν μποροῦσε κανείς νά δεῖ μέ τά μάτια τῆς πίστης, τά ἐνισχυμένα ἀπό τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, θά ἔβλεπε τόν τροπαιοφόρο μυροβλήτη ὀργισμένο νά στέκει παράπλευρα, μή δεχόμενο καί πάλι νά μαγαριστεῖ ὁ ἐπισκοπικός θρόνος τῆς πόλης πού προστάτευε ἀπό τόν θεομπαίκτη ἀρχιεπίσκοπο. ῾Ο ἅγιος Δημήτριος γιά μία ἀκόμη φορά ἐπιβεβαίωνε τόν χαρακτηρισμό του ὡς πολιούχου τῆς Θεσσαλονίκης.
Τό γεγονός τάραξε τά λιμνάζοντα ἐκκλησιαστικά νερά. ῾Ζῇ Κύριος ὁ Θεός᾽ ψιθύριζαν μικροί καί μεγάλοι. Καί: ῾Φοβερόν τό ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος᾽.
(Πηγή: ῾Λειμωνάριον᾽ ᾽Ιωάννου Μόσχου)
Είμαστε σε δαιμονική εποχή.
Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΘ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1781
Κυριακὴ ΣΤ΄
Λουκᾶ (Λουκ. 8,26-39)
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π.
Αὐγουστίνου Καντιώτου
Εποχή δαιμονική
Σήμερα λοιπὸν ἡ Ἐκκλησία ἔβαλε μπροστά μας πάλι
τὸν πνευματικὸ καθρέφτη καὶ μέσα σ᾽ αὐτὸν βλέπουμε τὸν ἑαυτό μας. –Τὸν ἑαυτό
μας; θὰ πῆτε· μὰ δὲ μιλάει γιὰ μᾶς τὸ εὐαγγέλιο. Καὶ ὅμως. Ἐλᾶτε νὰ δοῦμε μὲ
συντομία τί μᾶς λέει ἡ περικοπὴ καὶ πῶς σ᾽ αὐτὴν καθρεφτίζεται ὁ ἑαυτός
μας.
* * *
Τὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου, στὴ
λίμνη τῆς Τιβεριάδος ἦταν χτισμένο ἕνα χωριὸ ποὺ τὸ ἔλεγαν Γάδαρα. Στὸ χωριὸ
αὐτὸ ζοῦσε ἥσυχα ἕνας νέος. Ἐνῷ ὅμως ἦταν ἡ χαρὰ καὶ τὸ καμάρι τῶν γονέων του,
ξαφνικὰ ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἄλλαξε. Τὸ μυαλό του θόλωσε, ἡ γλῶσσα του μπέρδεψε
καὶ ἄρχισε νὰ βγάζῃ ἄσχημα λόγια. Ὠργιζόταν, θύμωνε, χτυπιόταν, ἔσχιζε τὰ ροῦχα
του καὶ παρουσιαζόταν γυμνός, ὅπως τὸν γέννησε ἡ μάνα του. Ἔβγαινε ἔξω, ἔτρεχε
δεξιὰ κι ἀριστερά. Τὴ νύχτα δὲν κοιμόταν στὸ σπίτι ἀλλὰ στὰ νεκροταφεῖα, μέσ᾿
στὰ μνήματα. Πήγαιναν συγγενεῖς καὶ φίλοι νὰ τὸν πιάσουν, τὸν ἔδεναν μὲ
ἁλυσίδες, ὄχι μὲ σχοινιά, κι αὐτὸς εἶχε τέτοια πρωτοφανῆ δύναμι ποὺ ἔσπαζε τὶς
ἁλυσίδες ὅπως σπάει κανεὶς τὶς κλωστές. Ἦταν ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος ὅλης τῆς
περιοχῆς· κανείς δὲν τολμοῦσε νὰ περάσῃ ἀπ᾽ τὸ μέρος
ἐκεῖνο.
Τί ἦταν, τρελλός; Μακάρι νὰ ἦταν τρελλός. Ὑπάρχει
κάτι χειρότερο ἀπ᾽ τὴν τρέλλα, κι ἂς μὴν τὸ πιστεύουμε κι ἂς μὴ θέλουμε νὰ τὸ
ἀντιληφθοῦμε. Ὁ νέος αὐτὸς ἦταν δαιμονισμένος, «εἶχε δαιμόνια» λέει τὸ
εὐαγγέλιο (Λουκ. 8,27). Κάποια στιγμὴ ἄνοιξε τὴν πόρτα τῆς ψυχῆς του καὶ δέχτηκε
μέσα του τὸ σατανᾶ, τὸν διάβολο. Κι ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη ἔχασε πλέον τὸν ἔλεγχο,
τὸ κοντρὸλ τοῦ ἑαυτοῦ του· καὶ κοντρὸλ τοῦ ἀνθρώπου εἶνε τὸ μυαλό. Τὸ τιμόνι
του δὲν τὸ εἶχε πλέον ὁ ἴδιος, τὸ εἶχε ὁ σατανᾶς, τὸ πνεῦμα τὸ πονηρό. Ἀπὸ
᾽κείνη τὴ στιγμὴ ἔχασε τὴν ταυτότητα καὶ τὴν προσωπικότητά του· ἦταν ἕνα ρομπότ,
τὸ ὁποῖο κινοῦσε ὡς ἐνεργούμενο ὁ σατανᾶς. Ὅ,τι ἔλεγε ἐκεῖνος, ἔπραττε αὐτός·
ἦταν ὄργανο σατανικό.
–Μά, θὰ πῆτε, ἔρχεσαι τώρα, στὸν αἰῶνα
αὐτό, καὶ μᾶς λὲς πὼς ὑπάρχουν δαίμονες καὶ δαιμονισμένοι ἄνθρωποι; Τί
παραμύθια εἶν᾽ αὐτά; Ἔτσι ζητᾶτε νὰ ναρκώσετε τὸ λαὸ καὶ τὸν βάζετε νὰ πιστεύῃ
σὲ τέτοια…
Τὸ Εὐαγγέλιο δὲν λέει παραμύθια, κηρύττει τὴν
ἀλήθεια. Τέτοια ἔλεγε κ᾽ ἕνας ἄπιστος ἀστροναύτης, ποὺ βγῆκε λίγο ἔξω ἀπὸ τὴ
γήινη ἀτμόσφαιρα κι ὅταν γύρισε εἶπε ὅτι δὲ συνάντησε πουθενὰ ἐκεῖ ἀγγέλους.
Καὶ τὸ πῆραν αὐτὸ καὶ τὸ ἔγραψαν σὲ σχολικὸ βιβλίο, γιὰ νὰ διδάσκωνται τὰ
παιδιὰ τὴν ἀθεΐα. Σὲ κάποιο σχολεῖο λοιπὸν ρωτοῦσε ἡ δασκάλα· –Ποιός εἶδε,
παιδιά, ἀγγέλους; ὁ ἀστροναύτης μας πέταξε στὸ διάστημα καὶ δὲν εἶδε κανέναν
ἄγγελο. Τότε ἕνας μικρὸς –φωτίζει ὁ Θεὸς ἀθῷα πλάσματα– ἀποστόμωσε τὴ δασκάλα
λέγοντας· –Κυρία, πέταξε πολὺ χαμηλά· ἂν πετάξῃ ψηλότερα, θὰ τοὺς δῇ! Καὶ τί
ἦταν πράγματι τὸ ἅλμα ἐκεῖνο τοῦ ἀστροναύτου; Οὔτε ἕνα μικρὸ βῆμα δὲν εἶχε
κάνει, καὶ βεβαίωνε ὁ ἀλαζὼν ὅτι δὲν εἶδε ἀγγέλους.
Ὑπάρχει
πνευματικὸς κόσμος ἀόρατος. Κι ἂν δὲν τὸν βλέπουν τὰ φυσικά μας μάτια, μᾶς
βεβαιώνουν γι᾽ αὐτὸν πολλὲς ἐνέργειές του ὁρατὲς καὶ αἰσθητές. Καὶ στὸν κόσμο
αὐτὸν δὲν ἀνήκουν μόνο οἱ ἄγγελοι· ἀνήκουν καὶ οἱ δαίμονες. Καὶ κυριαρχοῦν
δυστυχῶς στὴν ἀνθρωπότητα. Κ᾽ εἶνε ἀναίσθητος ὅποιος δὲν τὸ νιώθει καὶ τυφλὸς
ὅποιος δὲν τὸ βλέπει.
Δαιμόνια καὶ δαιμονιζόμενοι; Πλῆθος.
Θέλετε μερικὰ παραδείγματα; Νά· χθὲς ἡ ἐφημερίδα ἔγραφε, ὅτι ἕνας ἄνθρωπος
τελείωσε τὴ δουλειά του, πάει στὸ σπίτι καί, ἐνῷ ἦταν ἥσυχος, πιάνει ἕνα καυγᾶ
μὲ τὴ γυναῖκα του· καὶ σὲ μιὰ στιγμή, καθὼς ἦταν ὠργισμένος καὶ θυμωμένος,
παίρνει ἕνα μαχαίρι, τὴν καταδιώκει, ἐκείνη τρύπωσε μέσα στὸ μέρος, αὐτὸς σπάει
τὴν πόρτα καὶ τὴν ἔσφαξε μὲ δεκαεφτὰ μαχαιριές! Τί ἦταν αὐτό; Δαιμόνιο· ὁ Θεὸς
νὰ φυλάῃ. Γι᾽ αὐτὸ ὁ Κύριος μᾶς δίδαξε νὰ προσευχώμαστε «…ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ
τοῦ πονηροῦ» (Ματθ. 6,13), καὶ γι᾽ αὐτὸ ἕνας ψαλμὸς λέει· Σῶσε μας «ἀπὸ
δαιμονίου μεσημβρινοῦ» (Ψαλμ. 90,6). Κάθε ἄνθρωπος δέχεται πειρασμό. Λένε καὶ
ψυχολόγοι, ὅτι καὶ ὁ πιὸ λογικὸς καὶ συνετὸς καὶ ἐπιστήμων ἔχει κάποτε «τὸ
πεντάλεπτο τῆς τρέλλας» – ἔτσι τὸ λένε. Ὁ Θεὸς νὰ φυλάῃ· καὶ ὁ πιὸ ἐνάρετος καὶ
ἅγιος, σὲ ἕνα πεντάλεπτο δαιμονισμοῦ, ἂν ἀμελήσῃ, μπορεῖ νὰ κάνῃ τὸ μεγαλύτερο
ἔγκλημα. Ὑπάρχει λοιπὸν τὸ δαιμόνιο τῆς ὀργῆς καὶ τοῦ
θυμοῦ.
⃝ Ὑπάρχει τὸ δαιμόνιο τοῦ φθόνου, τῆς ζήλειας, ποὺ
κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ χάνῃ τὸ χρῶμα του καὶ νὰ κιτρινίζῃ ἀπ᾽ τὴ στενοχώρια γιὰ
τὴν πρόοδο καὶ εὐτυχία τοῦ ἄλλου.
⃝ Ὑπάρχει τὸ δαιμόνιο τῆς
ἀλαζονείας, ὅταν κάποιος νομίζει ὅτι εἶνε μεγάλος κ᾽ ἔχει
ἀξία.
⃝ Ὑπάρχει τὸ δαιμόνιο τῆς φιλαργυρίας, ποὺ γιὰ
τριάκοντα ἀργύρια προδίδει καὶ τὸ Χριστό.
⃝ Ὑπάρχει τὸ
δαιμόνιο τῆς γαστριμαργίας. Ὁ ἄνθρωπος δὲν ἀρκεῖται στὸ κανονικὸ φαγητό, ἀλλὰ
τρώει παραπάνω· ἀλλ᾽ αὐτὸ τὸ παραπάνω δὲν εἶνε δικό του, «εἶνε τῆς χήρας, τοῦ
ὀρφανοῦ», ἐκείνων ποὺ πεινοῦν καὶ δυστυχοῦν.
⃝ Τὸ
χειρότερο δαιμόνιο στὴν ἐποχή μας εἶνε τὸ δαιμόνιο τοῦ σέξ. Βλέπεις ἄνθρωπο
γέρο, μὲ παιδιὰ κ᾽ ἐγγόνια, κι ἀφήνει τὴ γυναῖκα του γιὰ νὰ πάρῃ ἄλλη, καὶ
γίνεται γελοῖος.
Ποιός θὰ τὰ περιγράψῃ αὐτά; Βρέθηκε ἕνας
σοφός, ὁ Ντοστογιέφσκυ. Ἐγὼ τὸν ὀνομάζω προφήτη τοῦ ῾Ρωσικοῦ λαοῦ, γιατὶ
προέβλεψε τὰ δεινὰ ποὺ θὰ ἔρθουν στὸν κόσμο. Λέγεται ὅτι, ὅταν ἐπὶ τσαρικοῦ
καθεστῶτος τὸν ἔστειλαν ἐξορία στὴ Σιβηρία, μιὰ γριούλα τοῦ ἔδωσε ἕνα Εὐαγγέλιο.
Ἐκεῖ τὸ διάβασε, τὸ μελέτησε· καὶ φωτίστηκε καὶ ἔγραψε τὰ σπουδαιότατα
συγγράμματά του, ὅπου ψάλλει τὸ μεγαλεῖο τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸς λοιπὸν μεταξὺ τῶν
ἄλλων ἔγραψε κ᾽ ἕνα βιβλίο μὲ πεντακόσες σελίδες ποὺ ἐπιγράφεται Οἱ
δαιμονισμένοι. Παίρνει τὴ σημερινὴ περικοπή, τὴ βάζει στὴν πρώτη σελίδα, καὶ
μέσα περιγράφει περιπτώσεις δαιμονισμένων τῆς ἐποχῆς του ποὺ ἔβλεπε στὶς
καλύβες, στὰ σπίτια, στὴν ὕπαιθρο καὶ τὶς πόλεις, στὰ σχολεῖα καὶ τὰ
πανεπιστήμια καὶ τὶς ἀκαδημίες, στοὺς μικροὺς καὶ τοὺς τρανούς. Περιγράφει πῶς
οἱ δαίμονες ταράζουν ὅλους.
Καὶ ἂν ὁ Ντοστογιέφσκυ ζοῦσε
σήμερα, θὰ ἔγραφε δεύτερο βιβλίο· γιατὶ λιγώτερα ἦταν τὰ δαιμόνια τότε, ἐνῷ τώρα
πολλαπλασιάστηκαν. Τὰ δαιμόνια περιγράφει καὶ τὸ μικρὸ ῥωσικὸ βιβλίο Ὁ
πνευματικὸς καθρέπτης· κυκλοφορεῖ μεταφρασμένο, συνιστῶ νὰ τὸ διαβάσετε. Εἴμαστε
σὲ ἐποχὴ δαιμόνων.
⃝ Τί εἶνε λ.χ. τὰ μέντιουμ; ὄργανα ὑπὸ
τὴν κατοχὴ τοῦ δαίμονος· τοὺς ὑπαγορεύει λόγια καὶ τοὺς κατευθύνει τὸ πονηρὸ
πνεῦμα· κ᾽ οἱ ἄνθρωποι, ποὺ τρέχουν σ᾽ αὐτοὺς νὰ μάθουν τὰ μυστικά τους,
δέχονται τὴν ἐπήρεια τοῦ πονηροῦ.
⃝ Δαιμονιζόμενοι εἶνε οἱ
ἀστρολόγοι· ὅλοι ὅσοι πιστεύουν στὰ ἄστρα καὶ ἀσχολοῦνται μὲ τὰ ζῴδια δέχονται
τὴν ἐπήρεια τοῦ δαίμονος.
⃝ Δαιμονιζόμενοι εἶνε οἱ μάγοι·
ὅποιος καταφεύγει σ᾽ αὐτούς, γιὰ πρόβλημα ὑγείας ἢ ἄλλο, σκλαβώνεται στὸν
διάβολο. Σ᾽ ἕνα χωριὸ τῆς περιφερείας μου ἕνας εὐλαβὴς παπᾶς ἔμαθε ὅτι
ἀρρώστησε κάποιος· πάει στὸ σπίτι, χτυπάει τὴν πόρτα· καὶ δὲν τὸν δέχτηκαν,
γιατὶ μέσα εἶχαν τὸ μάγο. Δὲ σᾶς χρειαζόμαστε τώρα, τοῦ εἶπαν. Κ᾽ ὕστερα ἀπὸ
τέσσερις μέρες ὁ ἄρρωστος πέθανε. Δὲν τὸν ἔσωσε ὁ μάγος, αὐτοὶ ὅμως
ὑποτάχθηκαν στὸ δαίμονα.
⃝ Ἀλλὰ τὸ φοβερώτερο δαιμόνιο εἶνε
τὸ δαιμόνιο τῆς βλαστήμιας. Ὁ σατανᾶς δὲν τολμάει νὰ βλαστημήσῃ ὁ ἴδιος. Εἴδατε
σήμερα τί λέει στὸ εὐαγγέλιο· «Μὴ μὲ βασανίσῃς» (Λουκ. 8,28). Ἔτρεμε μπροστὰ
στὸ Χριστό, ποὺ εἶνε ὁ δυνατὸς τῶν δυνατῶν· τρέμει τὸν τίμιο σταυρό, «…φρίττει
γὰρ καὶ τρέμει μὴ φέρων καθορᾶν αὐτοῦ (τοῦ σταυροῦ) τὴν δύναμιν» (Παρακλ., ἦχ.
πλ. δ΄, Κυρ. αἶνοι). Ἀλλ᾽ ἐνῷ ὁ ἴδιος δὲν βλαστημάει, βάζει τὸν ἄνθρωπο νὰ τὸ
κάνῃ. Καὶ ἐδῶ, ποὺ δὲν ἀκουγόταν οὔτε μιὰ βλαστήμια, τώρα μικροὶ – μεγάλοι
βλαστημοῦν τὸ «ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα» (Φιλ. 2,9). Σημεῖο ἀντιχρίστου ἦταν ὁ
Καζαντζάκης· αὐτὸς ὕβρισε τὸ Χριστὸ ὅσο κανένας ἄλλος.
* * *
Σταματῶ, ἀδελφοί μου· μοῦ ᾿ρχεται νὰ κλάψω. Ἂν δὲν ἀντιδράσουμε ὥστε νὰ παύσῃ αὐτὴ ἡ ἀσέβεια, ἐγὼ ἁμαρτωλός, ποὺ πιστεύω στὸ Χριστό, στὰ ἱερὰ εὐαγγέλια, στὶς προφητεῖες τοῦ Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, σᾶς προειδοποιῶ· θὰ γίνῃ κακὸ μεγάλο. Ὁ Θεὸς νὰ γίνῃ ἵλεως.
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν παλαιὸ ἱ.
ναὸ Ἁγ. Εὐθυμίου Κυψέλης – Ἀθηνῶν τὴν 23-10-1988 μὲ ἄλλο τίτλο. Καταγραφὴ καὶ
σύντμησις 14-9-2012.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
«Η αρνητική στάσις μιας πόλεως»
π. Αθανάσιου Μυτιληναίου
ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ [:Λουκά 8, 26-39]
Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος σχετικά με την ευαγγελική περικοπή της Κυριακής
Ο Κύριος, αγαπητοί μου, μαζί με τους μαθητάς Του κατέπλευσε με πλοιάριο απέναντι από τη Γαλιλαία, ανατολικά, στην περιοχή των Γεργεσηνών. Τα Γέργεσα ή Γάδαρα, ήταν πόλις της Δεκαπόλεως της Παλαιστίνης και κατοικούσαν εκεί κυρίως Έλληνες. Μη σας κάνει εντύπωση. Λέγεται μάλιστα ότι αυτοί οι Έλληνες εκεί ήσαν επίγονοι εκ των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Είναι γνωστό πού πέθανε ο Μέγας Αλέξανδρος και το στράτευμά του έμεινε σκορπισμένο από δω και από εκεί, εγκατεστάθησαν οι άνθρωποι κ.λπ. Έτσι θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ζωή των κατοίκων ήταν απρόσεκτη· α φού μάλιστα έτρεφαν χοίρους, πράγμα που απαγορευόταν βεβαίως στους Εβραίους. Έτσι ακόμη μπορούμε να κατανοήσουμε και την παρουσία δαιμονιζομένων ανθρώπων.
Ωστόσο η πόλις αυτή έδειξε μία αρνητική στάση στον Κύριό μας. Και μάλιστα ζήτησαν να απομακρυνθεί ο Κύριος από την πόλη τους, να φύγει. Ευγενώς μεν, αλλά να φύγει. Και ευγενώς διότι εφοβούντο από ό,τι είδαν. Είναι μία θλιβερή στάση που διαρκώς επαναλαμβάνεται στην Ιστορία και γι' αυτό πρέπει να σταθεί για μας παράδειγμα, για μας
Ο Κύριος διερχόταν την έρημο της περιοχής των Γεργεσηνών, όταν κάποια στιγμή είδαν μπροστά τους κάποιον άνθρωπο από εκείνη την πόλη. Ήταν σαφώς δαιμονισμένος άνθρωπος. Πρέπει ωστόσο να διακρίνουμε ‒και θα ήταν μεγάλο λάθος αν δεν το διακρίναμε‒ τον δαιμονισμό από την τρέλα. Άλλο είναι ο τρελός και άλλο ο δαιμονισμένος. Θυμάμαι κάποτε που είχα επισκεφτεί εγώ ένα δαιμονισμένο νέο στο σπίτι του, μου είπε τι έχω μέσα στην τσάντα μου, στον χαρτοφύλακά μου. Και τι βιβλίο είχα και στη σελίδα εκείνη την α σελίδα τι έγραφε! Ο τρελός αυτά δεν τα ξέρει. Τα ξέρει όμως ο δαιμονισμένος άνθρωπος, διότι του υπαγορεύεται ό,τι νομίζει ο διάβολος και συνεπώς έτσι μας δίνει την εικόνα αυτή.
Ο άνθρωπος αυτός, μας πληροφορεί ο ιερός Ευαγγελιστής, είχε προ πολλού χρόνου δαιμόνια πολλά. Ιματισμό δεν φορούσε. Σε σπίτι δεν έμενε. Αλλά στους θολωτούς τάφους- έτσι μπορούμε να εννοήσουμε πώς έμενε στους τάφους εκείνης της περιοχής. Ήταν τάφοι, όπως ακριβώς ήταν και ο τάφος του Λαζάρου και του Χριστού. Δηλαδή τάφοι σκαλισμένοι μέσα σε βαθουλώματα, σε βράχους κ.λπ. Δεν ήταν δηλαδή τάφοι υπόγειοι. Οπότε εκεί μπορούσε κανείς πράγματι κάποιος να πάει να μείνει.
Ήταν δε ο φόβος και ο τρόμος των διερχομένων από την περιοχή εκείνη, όπως μας το λέγει αυτό άλλος Ευαγγελιστής. Τον έδεναν με αλυσίδες, αλλά τις έσπαζε και έφευγε πάλι προς την έρημο. Όταν τον ρώτησε ο Κύριος ποιο είναι το όνομά του, αυτός απάντησε: «Λεγεών». Λεγεών είναι το ρωμαϊκό σύνταγμα που αποτελείται από 6.000 στρατιώτες. Δηλαδή σήμαινε πλήθος δαιμόνων. «Αυτό είναι το όνομά μου. Πλήθος δαιμόνων». Φυσικά μίλησε ένας δαίμων, εξ ονόματος και των άλλων δαιμόνων. Και οι δαίμονες ζήτησαν αν ο Κύριος τούς φυγάδευε, διότι αντελήφθησαν τη δύναμη του Χριστού, να μην τους στείλει στον Άδη, καλύτερα, στην κόλαση, στην άβυσσο, αλλά στους χοίρους, εκείνους που εκεί γύρω έβοσκαν. Και ο Κύριος τούς είπε: «Πηγαίνετε». «Αυτό ζητάτε. Πηγαίνετε». Βλέπετε εδώ ο Κύριος πραγματοποιεί τη θέληση των δαιμόνων. Βέβαια είναι μία θέληση κατά παραχώρηση. Δεν είναι μία θέληση κατ’ευδοκίαν. Μην ξεχνάμε τα δύο αυτά θελήματα του Θεού. Το κατά παραχώρηση και το κατά ευδοκίαν. Και τότε οι δαίμονες έφυγαν από τον άνθρωπο αυτόν, πήγαν στους χοίρους, που ήσυχοι και ήρεμοι έβοσκαν εκεί στην ακρολιμνιά, δαιμονίστηκαν οι χοίροι και τότε έπεσαν όλοι οι χοίροι μαζί, ένα κοπάδι δύο χιλιάδων, μέσα στη λίμνη και πνίγηκαν.
Οι βόσκοντες, οι χοιροβοσκοί κατατρόμαξαν κυριολεκτικά. Έφυγαν και απήγγειλαν οι χοιροβοσκοί στους Γεργεσηνούς το γεγονός. Ότι αυτό και αυτό συνέβη. Εκείνοι βγήκαν από την πόλη τους να δουν τα ανατρέξαντα, τι συνέβη. Τους κατέλαβε μόλις είδαν ένας φόβος απίστευτος· που δεν ήξεραν πώς να κινηθούν. Γιατί από τη μια έβλεπαν τους πνιγμένους χοίρους ‒δεν μπορούσαν αυτό να το αρνηθούν‒ και από την άλλη έβλεπαν αυτόν τον πρώην συμπατριώτη τους βέβαια, δαιμονισμένο, να κάθεται παρά τους πόδας του Ιησού σωφρονών και ιματισμένος. Δεν μπορούσαν ούτε το ένα να αρνηθούν, ούτε το άλλο, αγαπητοί μου, να αρνηθούν. Κι όταν η πόλις όλη βγήκε και είδε τα διατρέξαντα, τότε, όπως μας πληροφορεί ο ευαγγελιστής Λουκάς «ἠρώτησαν αὐτὸν ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῶν, ὅτι φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο». Τον παρακάλεσαν τον Κύριο, δεν το έκαναν με το ζόρι, σου λέει, «εδώ πράγματα υπερφυσικά υπάρχουν», πώς λοιπόν να κινηθούν με το ζόρι; «Σε παρακαλούμε, Κύριε, φύγε από εδώ».
Αλήθεια, γιατί φοβήθηκαν; Υπάρχουν, αγαπητοί μου, δύο στάσεις στον φόβο μπροστά στον Θεό. Η μία στάση είναι η συναίσθηση της αμαρτωλότητας. Αυτό που συνέβη στον Απόστολο Πέτρο όταν ο Κύριος μίλησε από το καΐκι του, διότι το πλήθος Τον ζουλούσε, Τον έσπρωχνε και παρακάλεσε ο Κύριος να μιλήσει από το καΐκι του, κοντά στην παραλία, και όταν μετά την ομιλία ο Κύριος είπε στον Πέτρο να προβούν σε αλιεία, μεσημεριάτικα, τρόμαξε ο Πέτρος όταν είδε τόση αλιεία, τόσα ψάρια και κατάλαβε ότι πρόκειται- άκουσε και το κήρυγμα- ότι πρόκειται περί σπουδαίου προσώπου, θείου προσώπου. Χωρίς βέβαια ακόμη να ξέρει ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός. Αν θέλετε, οι μαθητές, ξέρετε πότε έμαθαν ακριβώς ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός; Μετά την Πεντηκοστή. Αν το θέλετε. Και τότε γονάτισε μπροστά στον Κύριο ο Πέτρος και είπε: «Κύριε, έξελθε, βγες από το καΐκι μου. Είμαι αμαρτωλός άνθρωπος εγώ· μη ο Θεός δει τις δικές μου αμαρτίες και με τιμωρήσει». Εδώ τι βλέπουμε; Έναν φόβο απέναντι στον Θεό, για την αμαρτωλότητά του ο άνθρωπος.
Αλλά και η άλλη στάση του φόβου απέναντι στον Θεό. Είναι από την ενοχλητική παρουσία του Θεού, ένεκα αμετανοησίας. Εγώ θέλω να αμαρτάνω. Δεν θέλω να με βλέπει ο Θεός. Κρύβομαι ‒τι ανόητος που είναι ο άνθρωπος…‒ πίσω από το δάχτυλό μου· να το πω όπως το λέει και ο λαός.
Και έτσι λοιπόν, ας φύγει αυτός ο θεϊκός άνθρωπος, ο Ιησούς, για να μπορούμε άνετα να ζούμε όπως εμείς θέλουμε. Θα έχουμε τα μεζεδάκια μας από τα χοιρινά κρέατα, το λιγότερο, και όλες τις άλλες αμαρτίες. Γιατί είπα «τα μεζεδάκια μας»; Ο νόμος απαγόρευε το χοιρινό κρέας. Αυτοί τρώγανε χοιρινό κρέας. Αφού έβοσκαν πολλά κοπάδια. Δύο χιλιάδες τον αριθμό από χοίρους. Γι' αυτό επέτρεψε ο Κύριος να μπουν οι δαίμονες, για να μην μπουν στους ανθρώπους, που παρέβαιναν την εντολή του Θεού, να μπούνε τουλάχιστον στους χοίρους. Ήθελαν όμως οι Γεργεσηνοί να ζουν τη ζωή τους. Όταν είπα προηγουμένως ότι κατοικούσαν Έλληνες, βέβαια δεν ήταν αμιγώς Έλληνες. Ήσαν και Εβραίοι. Αλλά επειδή όμως αρκετοί από αυτούς, από τους Έλληνες, είχαν επιβάλλει τον τρόπο της ζωής τους και στους Εβραίους της περιοχής, γι' αυτό θεωρούνταν πάρα πολύ αμαρτωλοί άνθρωποι αυτοί.
Και προφανώς, βλέπουμε εδώ, έπρεπε οι Γεργεσηνοί να συναισθανθούν το θαύμα που έγινε στον συμπατριώτη τους. Συγκινήθηκαν; Όχι, αγαπητοί μου. Μόνο φοβήθηκαν. Αλλά για τον λόγο που σας εξήγησα. Γιατί θα μπορούσαν να στερηθούν εκείνα τα αγαθά που ήδη απολάμβαναν· τα αμαρτωλά τους αγαθά. Έτσι, δεν πρόσεξαν. Πώς να προσέξει ο άνθρωπος, που έχει τυφλοπάνι στα μάτια του και δεν βλέπει τα θαυμάσια του Θεού…
Δεν πρόσεξαν ότι υπήρξε τρομακτική διαφορά και συμπεριφορά, ανάμεσα στον πρώην δαιμονισμένο συμπατριώτη τους με τώρα το τι βλέπουν. Πρώτα ο άνθρωπος αυτός και το ήξεραν «ἠλαύνετο», όπως μας λέγει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, «ὑπὸ τοῦ δαίμονος εἰς τὰς ἐρήμους». Τώρα κάθεται σωφρονών και ιματισμένος παρά τους πόδας του Ιησού. Πρώτα ιματισμό δεν φορούσε. Άνθρωποι τέτοιοι σχίζουν τα ρούχα τους, τα βγάζουν, το ξέρετε. Μια μικρή παρενθεσούλα. Μήπως και εκείνοι που το καλοκαίρι βγάζουν τα ρούχα τους και περπατάνε γυμνοί, μήπως έχουν εν τινι βαθμώ δαιμονισμό; Ο καθένας ας σκεφτεί…
Πρώτα είχε συμπεριφορά μανιακού ο άνθρωπος αυτός· ενώ τώρα είναι ήρεμος και μυαλωμένος. Αυτή τη διαφορά δεν την είδαν οι ταλαίπωροι οι Γεργεσηνοί; Πρώτα, ο άνθρωπος αυτός, ο συμπατριώτης τους, ήταν ακοινώνητος. Με ποιον θα μπορούσε να κάνει συντροφιά; Ποιος θα τον έκανε συντροφιά; Τώρα τον βλέπουμε να βρίσκεται ανάμεσα στους ανθρώπους, τον Κύριο και τους μαθητές Του. Το θέμα είναι ότι όλα αυτά που βλέπουν…βλέπουν; Δεν συγκινούνται. Και αυτό είναι το δυστύχημά τους.
Πρόσθετα, πληροφορούνται οι Γεργεσηνοί και τον διάλογο ανάμεσα στον δαιμονισμένο και τον Ιησού. Λέγει εδώ το Ιερό Ευαγγέλιο: «Ἀπήγγειλαν δὲ αὐτοῖς οἱ ἰδόντες(κυρίως ήταν οι βοσκοί των χοίρων) πῶς ἐσώθη ὁ δαιμονισθείς». Είπαν: «Το και το. Αυτά είπε ο Κύριος, αυτά είπε στον Κύριο αυτός». Έμαθαν και αυτές τις λεπτομέρειες. Δηλαδή αυτόν τον διάλογο. Και ο διάλογος αποκάλυψε καταπληκτικά πράγματα. Με πολύ πλούτο, αν θέλετε και με θεολογία πολλή. Και ότι δεν ήταν φαντασιώσεις εκείνα τα οποία ειπώθηκαν από τους άλλους. Δηλαδή που τα ανακοίνωσαν. Δηλαδή ποιοι μίλησαν; Ο Ιησούς και ο δαιμονισμένος. Δεν ήσαν φαντασιώσεις. Δεν ήσαν πράγματα που τα σκέφτηκαν εκείνη την ώρα για να τα πουν, για να τα κάνουν· διότι από τη μια μεριά, θα επαναλάβω, θεραπεύεται ο δαιμονισμένος, και από την άλλη πνίγονται 2.000 χοίροι! Είναι δυνατόν ποτέ να είναι όλα αυτά φαντασιώσεις;
Οι δαίμονες, λοιπόν, αγαπητοί μου, είναι πραγματικότης, είναι πνεύματα, είναι πρόσωπα. Όταν λέμε πρόσωπο, σημαίνει ότι έχουμε λογική και αυτογνωσία. Οι άνθρωποι είναι πρόσωπα. Οι γάτες μας δεν είναι πρόσωπα. Το πρόσωπο δεν είναι αυτό που λέμε μάτια, μύτη, φρύδια. Πρόσωπο είναι αυτό που λέμε ότι έχω αυτογνωσία του εαυτού μου. Ο άνθρωπος λοιπόν είναι πρόσωπο. Οι δαίμονες είναι πρόσωπα. Όπως και οι άγιοι άγγελοι είναι πρόσωπα. Εξάλλου στη φύση τους οι δαίμονες δεν άλλαξαν από τους αγίους αγγέλους. Άγγελοι ήσαν, αλλά με την υπερηφάνειά τους μεταβλήθηκαν σε δαίμονες. Δηλαδή απεχωρίσθησαν της θείας δόξης. Απεχωρίσθησαν του Θεού. Συνεπώς οι δαίμονες είναι πρόσωπα.
Αλλά εδώ θα ήθελα να σημειώσω ότι υπάρχουν και σήμερα χριστιανοί μας που δεν πιστεύουν, ‒εγώ δε το έχω ακούσει πολλές φορές‒ δεν πιστεύουν στην ύπαρξη και αγγέλων και δαιμόνων. «Α, λέει, εγώ δεν πιστεύω ότι υπάρχουν άγγελοι». Τους αγγέλους, ξέρετε, πώς τους θεωρούν; Διακοσμητικά στοιχεία μέσα στις διηγήσεις της Αγίας Γραφής. Τους δε δαίμονες, ξέρετε πώς τους θεωρούν; Προσωποποίηση του κακού. Φερειπείν οι αρχαίοι Έλληνες μιλούσαν για τις Ερινύες. Αλλά εκεί βέβαια μιλούσαν για μια προσωποποίηση του κακού. Έτσι κι εδώ τώρα λένε: «Οι δαίμονες δεν υπάρχουν». Απλώς επαναλαμβάνω λένε ότι είναι προσωποποίηση του κακού. Όχι, αγαπητοί μου. Δεν είναι προσωποποίηση του κακού. Είναι πρόσωπα οι δαίμονες.
Μας λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής στην πρώτη του επιστολή: «Εἰς τοῦτο ἐφανερώθη ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἵνα λύσῃ τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου». Αυτός είναι ο σκοπός που εφανερώθη στον κόσμο αυτόν ο υιός του Θεού. Για να λύσει τα έργα του διαβόλου. Να διαλύσει τα έργα του διαβόλου. Και σας ερωτώ. Η παρουσία, συνεπώς του Χριστού στον κόσμο είναι ένας Δονκιχωτισμός; Ξέρετε τι ήταν ο Δον Κιχώτης. Αυτό το ποίημα του Ισπανού κτλ κτλ. Όταν έβλεπε ανεμόμυλους τους περνούσε για ήρωες φοβερούς. Και είχε ένα κοντάρι και προσπαθούσε να τους χτυπήσει. Αλλά δεν ήταν παρά ανεμόμυλοι. Δεν ήταν βέβαια γίγαντες. Έτσι λοιπόν ήρθε ο Χριστός εδώ με ένα δονκιχωτικό τρόπο; Να πολεμήσει ανύπαρκτα πράγματα; Ανύπαρκτα πρόσωπα; Αν είναι δυνατόν!
Οι δαίμονες, αγαπητοί μου, είναι φρικτή πραγματικότητα. Η παρουσία αγγέλων και η παρουσία δαιμόνων στην καθημερινότητα των ανθρώπων, πρέπει να το πούμε αυτό, είναι συχνότατη. Ξέρετε πόσοι άνθρωποι σε μας μάς έχουν πει ότι έχουν δει τον διάβολο; Όχι στον ύπνο τους. Στον ξύπνιο τους. Να σου λέει: «Μου τραβάει την κουβέρτα από το κρεβάτι. Να πω ότι είναι ιδέα;». Μα σου τραβάει την κουβέρτα από το κρεβάτι. Κι άλλα πολλά φαινόμενα περίεργα και παράξενα, που έχουμε πλήθος πλήθος μαρτυρίες της καθημερινότητας. Πολλοί άνθρωποι έχουν δει τους δαίμονες. Και πολλοί άνθρωποι έχουν δει και αγγέλους. Έχουμε λοιπόν αυτήν εδώ τη μαρτυρία της καθημερινότητας. Μία εμπειρία. Ακόμη αν θέλετε, ολόκληρη η Αγία Γραφή, Καινή και Παλαιά Διαθήκη, είναι καταγεμάτη από την παρουσία και δαιμόνων και αγγέλων.
Αλλά εγώ θα σας έλεγα μια αρνητική περίπτωση. Δεν πιστεύεις, αδελφέ, στην Αγία Γραφή; Πρόσεξε θα σου πάρω μία μαρτυρία που δεν μπορείς να την αρνηθείς. Είναι η μαρτυρία της μαγείας και η μαρτυρία του πνευματισμού. Ο πνευματισμός και η μαγεία υπηρετούνται από τον διάβολο. Όταν σου λέει πράγματα που δεν είναι δυνατόν άνθρωπος να τα ξέρει… Όταν σου λέει «ο μακαρίτης σε εκείνο το σημείο του περιβολιού σας έκρυψε χρήματα», αυτός πού τα ξέρει; Σημειώστε δε,έξω από το κλίμα του μεσάζοντος (μέντιουμ θα πει μεσάζων) δεν ξέρει τίποτα ο άνθρωπος αυτός. Μέσα στο κλίμα του πράγματος γνωρίζει πού είναι αυτά τα χρήματα και σου λέει: «Είναι εκεί». Δεν έχετε ακούσει ανθρώπους που λένε «θα πάω στο μέντιουμ, να μάθω τούτο ή εκείνο». Από πού θα τα μάθει το μέντιουμ και θα σου τα πει εσένα; Του τα πληροφορούν οι δαίμονες. Αν θέλεις, αδελφέ, πάρε αυτήν τη μαρτυρία. Τη μαρτυρία αν όχι της Αγίας Γραφής, επαναλαμβάνω, τουλάχιστον τη μαρτυρία του Πνευματισμού.
Σημασία έχει ότι ολόκληρες κοινωνίες ανθρώπων δεν θέλουν σήμερα τον Ιησού Χριστό. Δεν Τον θέλουν. Όπως τότε οι Γεργεσηνοί δεν ήθελαν τον Κύριο Ιησού. Ήθελαν να ζουν στην ησυχία της αμαρτωλότητάς τους. Αισθάνονται ότι θα στερηθούν αυτούς τους ποικίλους ηδονισμούς τους. Αφού το Ευαγγέλιο είναι ασκητικό. Γι' αυτό και σήμερα δεν θέλουν οι άνθρωποι να δεχθούν το Ευαγγέλιο. Ξαναλέγω, γιατί το Ευαγγέλιο είναι ασκητικό. Ασκητικό. Και τι προτιμούν; Θα τρομάξετε. Τον Ισλαμισμό! Ξέρετε ότι η Ευρώπη κοντεύει να γίνει ισλαμική; Ναι, ναι. Η χριστιανική Ευρώπη. Η χριστιανική Δύση. Το ξέρετε ότι κοντεύει να γίνει ισλαμική; Γιατί όλα αυτά τα συγχωρεί ο Ισλαμισμός. Τα δέχεται. Συνεπώς; Γιατί να πάω στον Χριστιανισμό, που είναι ασκητικός; Και αν ο Ισλαμισμός-προσέξατε αυτό το σημείο- νικήθηκε έξω από τη Βιέννη, το θυμόσαστε από την Ιστορία, από το σχολείο, που οι Τούρκοι φτάσανε έξω από τη Βιέννη; Νίκησαν τότε τελικά τους Τούρκους. Και νικήθηκε ο Ισλαμισμός. Όμως σήμερα ο Ισλαμισμός νικά και διεισδύει στην Ευρώπη και στην Αμερική με τον τρόπο του. Κατά τρόπο ειρηνικό. Ναι. Γιατί; Γιατί απλούστατα οι χριστιανοί μας διαρκώς υποβαθμίζονται πνευματικώς. Και αφήνουν περιθώρια, ναι περιθώρια να μπαίνει ο Ισλαμισμός. Ύστερα, μην ξεχνάτε, αυτός ο άνθρωπος πώς δαιμονίστηκε, ξέρετε; Άφησε παράθυρα στον διάβολο. Και σήμερα οι Ευρωπαίοι και οι Δυτικοί γενικώς, αφήνουν παράθυρα στον διάβολο, υποβαθμίζεται η πνευματική τους ζωή, για να φτάσουν να δεχτούν τελικά αυτόν τον ισλαμισμό ο οποίος όλα τα συγχωρεί.
Έτσι λοιπόν οι Χριστιανοί της Δύσεως, διαρκώς και διαρκώς απωθούν τον Χριστό από τις κοινωνίες τους. «Καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν (μας λέει ο ευαγγελιστής, προσκάλεσαν τον Κύριο) ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῶν, ὅτι φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο». Να φύγει από κοντά τους γιατί, λέει, είχαν κυριευτεί από πάρα πολύ μεγάλο φόβο. Τι λέει; Να φύγει. Να φύγει... Και ο Κύριος τι έκανε; Ακούστε. «Αὐτὸς δὲ (ο Ιησούς) ἐμβὰς εἰς τὸ πλοῖον ὑπέστρεψεν». Ξαναγύρισε πίσω. Μπήκε στο πλοίο και γύρισε πίσω. Δηλαδή έφυγε ο Ιησούς. Ο Κύριος αφήνει εκείνους που αγαπούν περισσότερο τους χοίρους τους και φεύγει.
Τι σημαίνει όμως ότι ο Κύριος φεύγει; Αίρει την χάρη Του από τον λαό αυτόν. Και τότε έρχονται όλα τα δεινά. Προπαντός ο δαιμονισμός. Βασιλεύει πλέον ο διάβολος. Ο Κύριος είπε σαφώς: «ἐὰν γὰρ μὴ πιστεύσητε ὅτι ἐγώ εἰμι (το βάρος πέφτει στο Εγώ ειμί. Ποιος; Ο Υιός του Θεού ο Ενανθρωπήσας), ἀποθανεῖσθε ἐν ταῖς ἁμαρτίαις ὑμῶν». Είναι βαρύς, τρομερός, απόλυτος λόγος αυτός. «Εάν δεν πιστέψετε ότι είμαι εγώ, θα χαθείτε». Αυτό πρέπει να το έχουμε υπόψη μας.
Αλλά αν η πόλη εκείνη δεν δέχτηκε τον Κύριο, όπως ο θεραπευθείς αυτός, «ἐδέετο δὲ αὐτοῦ ὁ ἀνήρ, ἀφ᾿ οὗ ἐξεληλύθει τὰ δαιμόνια, εἶναι σὺν αὐτῷ», δηλαδή Τον παρακαλούσε τον Κύριο, ο πρώην δαιμονισθείς, να είναι μαζί Του. «Να έρθω κι εγώ Κύριε μαζί Σου». Τρομερή αντίθεση, αλήθεια, για την ημέρα της Κρίσεως. Θα πει ο Κύριος: «Αυτός ήθελε να έρθει μαζί μου. Εσείς, ολόκληρη πόλη, δεν θελήσατε». Αλλά τι λέει ο Κύριος; «Ὑπόστρεφε εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός». Πήγαινε στο σπίτι σου και να διηγείσαι όσα αγαθά και σπουδαία έκανε για σένα ο Θεός. Ναι. Ο Κύριος έφευγε αλλά άφηνε ένα ζωντανό μνημείο της αγάπης Του και της ευεργεσίας Του, αυτόν τον άνθρωπο, μέσα σ’ αυτήν την αμαρτωλή πόλη.
Αλλά τι σημαίνει «ὑπόστρεφε εἰς τὸν οἶκόν σου», «γύρνα στο σπίτι σου;» Σημαίνει, «γύρισε πίσω στον εαυτό σου». Διότι ήσουν μέχρι τώρα εκτός εαυτού. Γυρίζω στον εαυτό μου σημαίνει πρώτον αυτογνωσία. Δεύτερον, ανάκληση των δυνάμεων της ψυχής, επειδή υπήρχε μέχρι τώρα σκορπισμός της προσωπικότητος. Τρίτον, σύνδεση του εαυτού σου, του εαυτού μου με τον Θεό, ώστε να μην υπάρχουν ανοίγματα στον διάβολο, παράθυρα, μπουκαπόρτες για να μπαίνει ο διάβολος μέσα στη ζωή μου. Και τέταρτον: εξωραϊσμός του οίκου του εαυτού μου. Δηλαδή θα προσπαθήσω να ζω την αγιότητα. Να στολίζομαι. Και επιπρόσθετα: Γίνου ιεραπόστολος στην πόλη αυτή· που αρνήθηκε Εμένα, τον Κύριο, να με δεχτεί. Και ο άνθρωπος έπραξε όπως του ειπώθηκε. Είναι πολύ συγκινητικό.
Αγαπητοί, έχουμε πολλά να πάρουμε από μία πόλη που αρνήθηκε να δεχτεί τον Χριστό. Κι επειδή και σήμερα δεν γίνεται αποδεκτός ο Χριστός στην πατρίδα μας, λίγο-λίγο αποχριστιανοποιούμαστε, ας αναλογιστούμε τι τρομερές συνέπειες θα μπορούσαμε να έχουμε, εάν δεν μετανοήσουμε… Ναι. Από μας εξαρτάται.
Αμήν.
ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ
μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ