Κλείνοντας το θέμα ''Ζηλωτές'', να συμπληρώσουμε ότι οι Ζηλωτές
ήταν οι φορείς της τέταρτης φιλοσοφίας των Ιουδαίων, (οι άλλες
τρείς ήταν των Φαρισαίων, των Σαδδουκαίων και των Εσσαίων) σύμφωνα
με τον Ιώσηπο. Η φιλοσοφία αυτή υποστήριζε τα εξής στοιχεία:
α) Το γεγονός ότι ήταν εκτός του Νόμου να πληρώνουν φόρο στους Ρωμαίους,
β) μόνο ο Θεός ήταν ο κύριος
όλων και γ) ο Θεός θα ήταν
αυτός που θα βοηθούσε τους Ιουδαίους,
εάν επαναστατούσαν εναντίων τους, με τα
όπλα. Με άλλα λόγια συμφωνούσαν σε
αρκετά σημεία με τους Φαρισαίους, όμως
οι Ζηλωτές ήταν διατεθειμένοι να σκοτώσουν
και να πεθάνουν για να πετύχουν τον στόχο τους.
Το όνομα Ζηλωτής
αποδίδεται για πρώτη φορά στον Φινεες (Αρ. 25:1-11) και κατά την επανάσταση που
έλαβε χώρα το 66 μ.Χ. στην Ιουδαία, ο όρος χρησιμοποιείται εκτεταμένα. Οι
Ζηλωτές ήταν οι πιο φανατικοί των επαναστατών, γι’
αυτό συνήθως αποτελούσαν τις
ηγετικές προσωπικότητες μεταξύ των επαναστατών.
Ο Ιώσηπος αναφέρει την σκληρή συμπεριφορά
τους και ότι ο όρος εξέλαβε τεχνικό
περιεχόμενο μόνο κατά την περίοδο αυτή.
Έτσι, όταν ο Λουκάς χρησιμοποιεί το
παρωνύμιο «ζηλωτὴν» (Λκ. 6:15) για των
Σίμωνα, είναι πιθανόν αναχρονισμός ή κάποιο γενικό
χαρακτηριστικό και όχι η κανονική έννοια του όρου. Διότι, ο Μάρκος και ο
Ματθαίος μεταφράζουν το παρωνύμιο ως «Καναναῖος» (Μκ.
3:8 και Μτ. 10:4) από τα εβραϊκά
παρά την λέξη «ζηλωτὴν» που χρησιμοποιεί ο Λουκάς.
Φυσικά
επειδή η ύπαρξη του όρου ξεκινά
επίσημα κατά την επανάσταση του 6 μ.Χ. θα πρέπει να αφήσουμε
ένα περιθώριο ότι μπορεί να χρησιμοποιείτο και ως τεχνικός όρος
περιγράφοντας την συγκεκριμένη ομάδα πολύ πριν από την χρονική στιγμή που
μας αναφέρουν οι αρχαίες πηγές. Κάτι καθόλου
απίθανο από την στιγμή που αναφέρθηκε
ότι ο Ιησούς είχε επαφές με το
επαναστατικό κίνημα. Γι’ αυτό τον λόγο
οι αρχές ήταν υποψιασμένες εναντίων του.
Τέλος, η
ομάδα των Σικάριων ήταν αυτοί που μας
αναφέρει ο Ιώσηπος (Ιώσηπος, Ιουδαϊκή Αρχαιολογία 20:8,10
και Ιουδαϊκός πόλεμος 2:13,3.4:7,2.) Έφεραν
εγχειρίδια, μικρά μαχαίρια, και
με αυτά κυκλοφορούσαν μέσα στο πλήθος και σκότωναν
αυτούς που ήταν φιλικά προσκείμενοι στους Ρωμαίους. Αυτή η τρομοκρατική, όπως
θα λέγαμε με σημερινούς όρους, ομάδα ήταν που προξένησε μεγάλη αναστάτωση
των α’ αιώνα μ.Χ. στην Ιουδαία και κατά την περίοδο της επανάστασης του
66 μ.Χ. οχυρώθηκε στην πόλη Μασάδα (73 μ.Χ.) και επέλεξε την αυτοκτονία,
από το να γίνουν αιχμάλωτοι των Ρωμαίων.
Τα κινήματα αυτά δεν
μπόρεσαν να κατανοήσουν το έργο και την διδασκαλία του Ιησού Χριστού λόγω του
φανατισμού τους και της εγκόσμιας απελευθερώσεως που ανέμεναν.
Oι Φαρισαίοι
και Σαδδουκαίοι ήλπιζαν πως ο Ιησούς θα κατέκρινε τις αρχές που πίεζαν τη
φτωχολογιά, και θα καταδίκαζε το φόρο· θα έκαμνε δηλαδή εκείνο που έκαμναν όλοι
οι επαναστάτες που αιματοκυλούσαν κάθε λίγο την Ιουδαία.
Μα ο Ιησούς κατάλαβε
την πονηριά τους και τους είπε:
— Τι γυρεύετε να με
βάλετε σε πειρασμό, υποκριτάδες; Δείξετέ μου το νόμισμα του κήνσου.
Στο επόμενο μέρος θα
συνεχίσουμε αναλύοντας την φιλοσοφία των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου