Τρίτη 6 Αυγούστου 2024

Δανιήλ Σισόγιεφ - Ερμηνεία της Αποκάλυψης Β΄ Μέρος (αποσπάσματα)


«Άνοιξε τον λάκκο του βαθέως, και καπνός βγήκε από τον λάκκο σαν καπνός από μεγάλο φούρνο. και ο ήλιος και ο αέρας σκοτείνιασαν από τον καπνό του λάκκου» ( Αποκ. 9:2 ). Το ίδιο το μεγάλο καμίνι είναι εικόνα της κόλασης, γι' αυτό λέγεται ότι οι αμαρτωλοί ρίχνονται στο πύρινο καμίνι (πρβλ. Ματθαίος 13:42 ). Το πύρινο καμίνι είναι σύμβολο του μαρτυρίου που αρχίζει στη γη. Στους αποστάτες που έχουν σχέση με τα σκοτεινά πνεύματα, έρχεται η ώρα του σκότους. Και σε αυτά τα σκοτεινά πνεύματα, ο Θεός δίνει την εξουσία να βασανίσουν τους ανθρώπους.  Οι άνθρωποι που έχουν σχέση με τις δυνάμεις του ουρανού θα συναντηθούν σίγουρα μαζί τους. Αυτός είναι ο αιώνιος και δίκαιος κανόνας του Θεού: ''θέλατε να ζείτε στο σκοτάδι, ζήστε στο σκοτάδι, δεν θέλατε να Με γνωρίσετε, τότε θα υπηρετήσετε τους εχθρούς Μου''. Όπως λέγεται στο Βιβλίο του Δευτερονομίου: «Επειδή δεν υπηρέτησες τον Κύριο τον Θεό σου με ευφροσύνη και χαρά καρδιάς, ενώ είχες αφθονία από όλα, θα υπηρετήσεις τον εχθρό σου, που θα στείλει εναντίον σου ο Κύριος ο Θεός σου….» (Δευτ. 28:47-48).

Οι ακρίδες, που περιγράφονται στην Αποκάλυψη, δεν βλάπτουν τα φυτά, αλλά πλήττουν μόνο τους ανθρώπους που δεν έχουν τη σφραγίδα του Θεού. Όπως οι πληγές της Αιγύπτου αφορούσαν μόνο τους Αιγύπτιους και παρέκαμπταν τους Εβραίους, έτσι και εδώ η τιμωρία του Θεού πλήττει εκείνους που δεν είναι σφραγισμένοι με το Άγιο Πνεύμα.. Όλοι οι άνθρωποι που δεν έχουν τη σφραγίδα του Θεού είναι εκτεθειμένοι στις δυνάμεις του σκότους. Και αν ένας χριστιανός αρνηθεί την πνευματική ζωή, γίνεται αποστάτης, και αυτές οι τιμωρίες έχουν εξουσία και πάνω του.
«Και κοίταξα, και ιδού, ο Αμνός στέκεται στο όρος Σιών, και μαζί Του εκατόν σαράντα τέσσερις χιλιάδες, οι οποίοι έχουν το όνομα του Πατέρα Του γραμμένο στα μέτωπά τους» (Αποκ. 14:1). Εδώ βλέπουμε τη σύναξη των μεγάλων δικαίων, που παραμένουν στη Αγία Γη του Θεού, στη Σιών, όπου κατήλθε το Άγιο Πνεύμα – αυτός είναι ο τόπος, όπου βρίσκεται η Ιερουσαλήμ. Το όρος Σιών είναι προεικόνιση του ουράνιου Όρους, των κάποιων ουράνιων υψών, όπου κατοικεί ο Θεός και οι δίκαιοί Του όπως λέει ο απόστολος Παύλος (Εβρ. 12:18–24). Ο Ιωάννης ο Θεολόγος βλέπει την Εκκλησία των δικαίων, που συναθροίζονται γύρω από τον Αμνό, γύρω από τον Κύριο Ιησού Χριστό, που θυσιάστηκε για να μας καθαρίσει από τις αμαρτίες. Ποιος αποκαλείται Αμνός; Αυτός που με το Αίμα Του μας έσωσε από την αιώνια καταδίκη, όπως το αίμα του πασχαλινού αρνιού έσωσε τους Εβραίους από τον θάνατο κατά την έξοδο από την Αίγυπτο. Ο Χριστός πέθανε όχι μόνο για έναν Αδάμ, αλλά για όλους όσους πιστεύουν σε Αυτόν, όσους Τον λατρεύουν, όσους Τον τιμούν.
Σε αυτό το απόσπασμα της Αποκάλυψης, ο απόστολος αναφέρει ότι βλέπει μια αντίθετη σύναξη: στο άγιο όρος Σιών, στη Βασιλεία του Θεού, στέκεται ο Αμνός, και μαζί Του 144 χιλιάδες άνθρωποι, οι οποίοι έχουν το όνομα του Πατέρα γραμμένο στα μέτωπά τους. Αυτή η σφραγίδα του Θεού είναι το αντίθετο από τη σφραγίδα που θα βάλει ο αντίχριστος. Αυτές οι 144 χιλιάδες δίκαιοι έχουν γεννηθεί από την Εκκλησία κατά τις ημέρες του αντίχριστου και θα δοξάσουν τον Θεό τους τις τελευταίες ημέρες στη γη. Αυτοί οι δίκαιοι πράττουν όπως τους διέταξε ο Θεός Πατέρας, εκτελούν το θέλημα του Θεού Πατέρα και του Υιού Του, Ιησού Χριστού. Ο Θεός έγραψε στα μέτωπά τους ότι Αυτός είναι ο Πατέρας τους. 
Ο Ιωάννης βλέπει ότι αυτές οι 144 χιλιάδες ένδοξοι τελευταίοι δίκαιοι διαφέρουν από εκείνους που αναφέρθηκαν στο 7ο κεφάλαιο, δηλαδή από τους δίκαιους του εβραϊκού λαού που μεταστράφηκαν προς τον Χριστό τις έσχατες ημέρες.
Ο Θεός ακούει από τον ουρανό τις φωνές αυτών των 144 χιλιάδων δίκαιων. Η φωνή τους είναι όμοια με τη φωνή των πολλών υδάτων – είναι σαν τεράστιοι καταρράκτες, που πέφτουν στη γη, και το άσμα τους αντιτίθεται στον θόρυβο, στην κακή αρμονία των γήινων αρχόντων, στον κακό τόνο του αντίχριστου. Η φωνή των δίκαιων είναι όμοια με τον θόρυβο των πολλών υδάτων επειδή ο Κύριος είπε: «Όποιος πιστεύει σε Μένα, όπως λέει η Γραφή, από την κοιλιά του θα ρεύσουν ποταμοί ζωντανού νερού» (Ιω.7:38). Αυτό το είπε για το Άγιο Πνεύμα, το οποίο λαμβάνουν οι πιστεύοντες σε Αυτόν.
Γι' αυτό και το άσμα αυτών των αγίων είναι όμοιο με τη φωνή των πολλών υδάτων – ψάλλουν τα λόγια που τους δίνει το Άγιο Πνεύμα. Όπως έλεγε ο απόστολος Παύλος: «Το Πνεύμα βοηθάει στις αδυναμίες μας· διότι δεν ξέρουμε πώς να προσευχηθούμε όπως πρέπει, αλλά το ίδιο το Πνεύμα μεσιτεύει για μας με στεναγμούς που δεν μπορούν να εκφραστούν με λόγια» (Ρωμ.8:26). Αυτός που εξετάζει τις καρδιές γνωρίζει τι λέει το Πνεύμα, διότι μεσιτεύει για τους αγίους σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Και το Άγιο Πνεύμα διδάσκει την αληθινή προσευχή.
Η φωνή των δίκαιων καταστρέφει όλες τις δυνάμεις του εχθρού, όπως η βροντή που διώχνει τον διάβολο. Είναι γνωστό ότι οι προσευχές των αγίων διώχνουν τους δαίμονες, οι οποίοι φεύγουν τρέχοντας, φοβούμενοι αυτές όπως τη βροντή. Γι' αυτό και είναι συνηθισμένο στους Ορθοδόξους να προσεύχονται με τα λόγια των αγίων – γιατί αυτό είναι το άσμα του Θεού, του Αγίου Πνεύματος, το οποίο τους διδάσκει. Και το άσμα των δίκαιων διώχνει τα κακά πνεύματα από τις καρδιές των πιστών. Έτσι, η φωνή τους είναι σαν τη φωνή «εκείνων που παίζουν άρπες» (Αποκ. 14:2). Στο ελληνικό κείμενο: «άκουσα κιθαρωδούς, που παίζουν κιθάρες τους». Η κιθάρα είναι ένας ιδιαίτερος τύπος δεκάχορδης άρπας, και λέγεται ότι οι δίκαιοι παίζουν σε αυτές. Οι δέκα χορδές συμβολίζουν τις δέκα εντολές, οι οποίες βρίσκονται μεταξύ τους σε αρμονία. Οι άγιοι γίνονται όργανα του Αγίου Πνεύματος, κιθάρες, δηλαδή στους δίκαιους κυριαρχεί ο Θεός, παίζοντας στις καρδιές τους, στη ζωή τους, η οποία γίνεται τραγούδι για τον Θεό. «Τραγουδούν ένα νέο άσμα μπροστά στο θρόνο και μπροστά στα τέσσερα ζώα και τους πρεσβύτερους» (Αποκ. 14:3). Γιατί ένα νέο άσμα; Αυτό συμβαίνει γιατί ο βασιλιάς Δαβίδ έλεγε ότι θα έρθει η ώρα και θα έρθει η στιγμή για το νέο αυτό άσμα (Ψαλμ. 95:1), (Ψαλμ. 97:1). Αυτά τα λόγια των ψαλμών του βασιλιά Δαβίδ έχουν εκπληρωθεί: ξεκινά ένα νέο άσμα, το τραγούδι των σωσμένων, των ήδη απαλλαγμένων από την καταστροφή. Γνωρίζουμε ότι ο αριθμός 144.000 είναι συμβολικός: είναι το 12 στο τετράγωνο, η πληρότητα της Καινής Διαθήκης, που υπερβαίνει κάθε προσδοκία. Είναι ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων που έχουν συνάψει Διαθήκη με τον Θεό. Το δώδεκα είναι ο αριθμός της Διαθήκης, επειδή δώδεκα ήταν οι γιοι του Ιακώβ, και οι απόστολοι ήταν επίσης δώδεκα.


 

 ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

 


at Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ο μακαριστός Διαυλείας Ακάκιος για τις συκοφαντίες του Σακαρέλλου



ΠΗΓΗ: https://krufo-sxoleio.blogspot.com/2024/08/blog-post.html


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Κατά του Σακαρελλισμού


at Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΝΑΘΕΜΑΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ (Δ΄ ΜΕΡΟΣ)


ΤΟΥ Ι. ΑΘΩΝΙΤΗ (Ι. Αθωνίτης ήταν το ψευδώνυμο του Αθ. Σακαρέλλου ο οποίος σημαντικό να αναφέρουμε, όταν έγραφε αυτά τα άρθρα, (όπως και πολλά άλλα κατά των Παλ/τών), συνεργαζόταν με τους Παλαιοημερολογίτες. Πρόσωπο το οποίο δημιούργησε πολλά προβλήματα στην εκκλησία μας......

Έγραφε ο μακαριστός Αττικής και Διαυλείας Ακάκιος:

«Με τους Παλαιοημερολογίτας συνειργάζετο ἀπό τῆς ἡμέρας, πού ἤρχισε να σταδιοδρομῆ, ἐπαγγελματικῶς, εἰς τάς  ̓Αθήνας,  ̓Ανέλαβε πολλάς ὑποθέσεις Παλαιοημερολογιτῶν καί, καθ' ὁ ἐπαγγελματίας Δικηγόρος, ὠφελήθη οἰκονομικῶς. Οὐδὲν τὸ μεμπτόν μέχρι τοῦ σημείου αὐτοῦ.

Πέραν όμως τῆς προσφορᾶς τῶν ἐμμίσθων ὑπηρεσιῶν του, ὁ κ.  ̓Αθ. Σακαρέλλος ὑπεισῆλθε βαθύτερον εἰς τὸν ἐκκλησιαστικόν χῶρον τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, ἀναμιγνυόμενος εἰς τὰς διενέξεις τῶν διαφόρων παρατάξεων, ἐπιδιώκων τήν δικαίωσιν τῆς μιᾶς ἐναντίον τῆς ἄλλης καί, συντάσσων κατ' ἐντολήν των, ὡς λέγεται, Ἐγκυκλίους καί Διαγγέλματα τούτων. Απέβη, δηλαδή, καί Θεολογικός των σύμβουλος». H ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ: https://krufo-sxoleio.blogspot.com/2024/08/blog-post.html.


ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ:


ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ καμμιὰ ἀμφιβολία, πὼς τὸ κείμενον αὐτὸ τοῦ ἀφορισμοῦ λέει πολλὲς καὶ μεγάλες αλήθειες, ὅπως τὸ ὅτι ὑπάρχουν ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι διδάσκουν τὴν πλάνην ὅτι «ή Εκκλησία μεμέρισται εἰς κλάδους, οἵτινες διαφέρουσιν ἐν διδασκαλίᾳ καὶ τρόπῳ ζωῆς», ὅτι «ἡ Ἐκκλησία οὐχ ὑφίσταται ὁρατῶς, ἀλλ ̓ ἀπαρτισθήσεται ἐν τῷ μέλλοντι, ὅταν ἅπαντες οἱ κλάδοι ἢ τμήματα ἢ ὁμολογίαι ἢ προσέτι καὶ θρησκείαι ἑνωθῶσιν ἐν ἑνὶ σώματι», ὅτι «οὐ διακρίνεται ἡ ἱερωσύνη καὶ τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τῆς ἱερωσύνης καὶ τῶν μυστηρίων τῶν αἱρετικῶν», ὅτι «τὸ βάπτισμα καὶ ἡ εὐχαριστία τῶν αἱρετικῶν εἰσὶν ἱκανὰ πρὸς σωτηρίαν». Αὐτὲς εἶναι μεγάλες ἀλήθειες, ἂν καὶ σὲ μερικὰ σημεῖα δὲν εἶναι ὁλόκληρες, ὅπως στὴ περίπτωσι τῶν μυστηρίων. Διότι, λέγει ἡ Σύνοδος τοῦ Φιλάρετου «διακρίνεται ἡ ἱερωσύνη καὶ τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὴν ἱερωσύνη καὶ τὰ μυστήρια τῶν αἱρετικῶν». Ἡ ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ὅτι δὲν ὑπάρχει ἱερωσύνη καὶ μυστήρια εἰς τοὺς αἱρετικούς. Είναι μισὴ ἀλήθεια, τὸ νὰ λέμε ὅτι διακρίνεται ἡ μιὰ ἱερωσύνη ἀπὸ τὴν ἄλλη, τὸ ἕνα μυστήριο ἀπὸ τὸ ἄλλο διότι ἔτσι ἀναγνωρίζουμε τὴν ὕπαρξι Ιερωσύνης καὶ στὴν Ἐκκλησία, ποὺ εἶναι ἡ μόνη σώζουσα ἀλήθεια, ἀλλὰ καὶ στὴν αἵρεσι, ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴν ἀπώλεια. Κι ̓ ἔτσι ἁπλῶς θεωροῦμε μόνο την ἱερωσύνη καὶ τὰ μυστήρια τῶν αἱρετικῶν οὐχὶ τῆς αὐτῆς ἀξίας πρὸς τὰ μυστήρια καὶ τὴν ἱερωσύνη τῆς Ἐκκλησίας, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο συνιστά μεγάλη κακοδοξία! Δυστυχῶς, ὅμως, τὸ κείμενο αὐτὸ τῆς Ρωσικῆς Συνόδου εἶναι ἐπηρεασμένο ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ κακοδόξου Οικουμενισμοῦ, τὸν ὁποῖον ἄλλωστε ὑποτίθεται ὅτι θέλει νὰ καταπολεμήση. Ἔτσι σ' ἕνα τόσο βασικό θέμα λέγει τὴ «μισὴ ἀλήθειας, που καταντάει νὰ εἶναι αἵρεσι! Βέβαια, ἔστω, καὶ ἔτσι, εἴμεθα ὑποχρεωμένοι νὰ ἐπιδοκιμάσουμε μόνο τα θετικά του σημεία στην ἐπισήμανσι τῶν κακοδοξιῶν τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ προσπαθεῖ νὰ ἁλώση τὴν Ὀρθόδοξη Εκκλησία.

Το κείμενο αὐτὸ τοῦ ἀφορισμού παραδόξως δὲν ἀναφέρει οὔτε ἕνα ὄνομα ἀπ' τοὺς αἱρετικοὺς ἐκείνους, που υποτίθεται ὅτι ἀναθεματίζει! Η Ορθόδοξη Εκκλησία, ὅσες φορές βρέθηκε στὴν ἀνάγκη νὰ ἀναθεματίση αίρετικούς, πάντοτε, ἐκτὸς ἀπὸ μιὰ μοναδικὴ ἐξαίρεσι, ἀνέφερε ποιοὺς ἀναθεμάτιζε. Ωνομάτιζε δηλ. τοὺς αἱρεσιάρχες τουλάχιστον! Καὶ στὴ συνέχεια ἔλεγε ὅτι ἀναθεματίζει καὶ ὅσους ἄλλους διδάσκουν αὐτὰ τὰ ὁποῖα ἐφρόνουν οἱ αἱρεσιάρχες. Υπάρχει, ὅπως εἴπαμε, καὶ μία ἐξαίρεσι. Πρόκειται γιὰ τὴν Ογδόη Οικουμενικὴ Σύνοδο, ποὺ ἔγινε ἐπὶ ἁγίου Φωτίου στην Κωνσταντινούπολι τὸ ἔτος 879. Η Σύνοδος αὐτὴ ἀναθεμάτισε τοὺς Φράγκους, χωρὶς νὰ τοὺς ὀνομάση. Κι' αυτό, γιατὶ ὑπῆρχε πολὺ σοβαρὸς λόγος, τὸν ὁποῖο δὲν εἶναι τοῦ παρόντος ν' ἀναπτύξουμε. Ποτὲ ἄλλοτε ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν ἀναθεμάτιζε γενικὰ καὶ ἀόριστα. Καὶ αὐτὸ τὸ ἕκανε ἀπὸ φόβο μήπως προκληθῆ σύγχυσι μεταξὺ τῶν  ̓Ορθοδόξων γιὰ τοὺς ποίους ἐννοεῖ.

Ποιὸς ἔδωσε τό δικαίωμα στον Μητροπολίτη Φιλάρετο καὶ τὴ Σύνοδό του, ἡ ὁποία ὑπὸ τὶς καλύτερες καὶ εὐνοϊκότερες προϋποθέσεις τὸ πολύ - πολὺ θὰ μποροῦσε νὰ θεωρηθῆ σαν μια απλή επαρχιακή Σύνοδος νὰ ἀντιποιεῖται ἔργο Οἰκουμενικής Συνόδου; Τὸ Συνοδικὸ τῆς Κυριακῆς τῆς Ορθοδοξίας ορίσθηκε ἀπὸ τὴν ἁγία Εβδόμη καὶ τὴν ὡς Ἐνάτη θεωρουμένη Οικουμενική Σύνοδο ἐπὶ ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ τῶν ἐτῶν 1341 1351. Μπορεί, λοιπόν, ἕνας Μητροπολίτης ἢ ἔστω μιὰ ἐπαρχιακή Σύνοδος νὰ ἐξομοιώνη τὸν ἑαυτό της με Οἰκουμενικὲς Συνόδους καὶ νὰ κάνη προσθήκες στὸ ἔργο τους;

Η Σύνοδος τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου θεωρεῖ τὸ Νέο 'Ημερολόγιο, σὰν ἕνα «μεγάλο σφάλμα καὶ... τίποτε άλλο!
Παραθέτουμε στη συνέχεια, τὸ ὑπ' ἀριθμ. πρωτ. 3/50/1296/27. 9.1961 ἔγγραφο τῆς Συνόδου του Μητροπολίτου Φιλαρέτου: «Η Εκκλησία μας, λέγει, διατηρεί τὸ Παλαιὸν Ἡμερολόγιον. Θεωρεῖ τὴν εἰσαγωγὴν τοῦ Νέου Ημερολογίου ὡς μέγα σφάλμα. Παρὰ ταῦτα, ἡ τακτική της υπήρξε πάντα νὰ διατηρήση την πνευματικὴν ἐπικοινωνία μὲ τὰς Ορθοδόξους Εκκλησίας, αἱ ὁποῖαι ἀκολουθοῦν τὸ Νέον Ημερολόγιον, ἀφοῦ ἑορτάζουν το Πάσχα συμφώνως πρὸς τὴν ἀπόφασιν τῆς Α ́ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Η Εκκλησία μας ποτὲ δὲν ἀπεκάλεσε τὸ Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἢ τὴν Ἑλληνικὴν  ̓Αρχιεπισκοπὴν Βορείου και Νοτίου Αμερικῆς σχισματικὴ καὶ δὲν διέκοψε την πνευματικὴ ἐπικοινωνία μὲ αὐτούς».
Ακόμα καὶ τὸ 1971, ὅταν ἡ Σύνοδος ἐπιέζετο νὰ καταδικάση το Νέο Ημερολόγιο ἀπὸ τοὺς ἐν 'Ελλάδι Παλαιοημερολογίτες, γιὰ ν' ἀποκτήσουν μεταξύ τους πνευματικὴ ἐπικοινωνία, εἶπε ὅτι «τὸ Νέο Ημερολόγια ἀποτελεῖ τὸ πρῶτο βήμα πρὸς τὸν μοντερνισμόν»! Δηλ. τὸ Νέο 'Ημερολόγιο δὲν εἶναι «μοντερνισμός», ἀλλὰ τὸ πρῶτο βῆμα», ποὺ ὁδηγεῖ στὸν μοντερνισμό!

Ἐξ άλλου ἡ ἴδια ἡ Ρωσικὴ Σύνοδος ἀποδίδει τὴν εὐθύνη του σχίσματος ποὺ ἔγινε στὴν Ελλάδα το 1924, μὲ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ Ημερολογίου, εἰς τοὺς Παλαιοημερολογίτες! Την πληροφορία αὐτὴ τὴν δημοσιεύει ὁ ἱερεὺς τῆς Ρωσικῆς Συνόδου Βασίλειος Σακκᾶς, ὁ ὁποῖος λέγει ὅτι ὁ Ρώσος Μητροπολίτης Γενεύης Αντώνιος σε Ἐκθεσί του, ποὺ ἀνεγνώσθη ἐνώπιον τῆς Ρωσικῆς Συνόδου το 1974 καὶ ἔγινε όμοφώνως ἀποδεκτὴ ἀπ ̓ αὐτή, θεωρεῖ ὅτι τὸ σχίσμα ποὺ ἔγινε με τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ Νέου Ημερολογίου «ὀφείλεται στὸ φανατισμὸ καὶ τὶς ἀκρότητες τῶν Παλαιοημερολογιτῶν»[1]! 'Η "Εκθεσις τοῦ Μητροπολίτου Γενεύης Αντωνίου δημοσιεύθηκε στο περιοδικό του «Αγγελιοφόρος», τὸν Απρίλιο 1975.
Ακόμη δὲν μπορεῖ ἡ Σύνοδος του Μητροπολίτου Φιλαρέτου νὰ θεωρή το Νέο Ημερολόγιο σαν καταδικαστέο «νεωτερισμό», γιατὶ ἡ ἰδία ἔχει στοὺς κόλπους της καὶ Νεοημερολογίτες Επισκόπους καὶ Νεοημερολογίτικες ἐνορίες. Δύο τέτοιοι ἐπίσκοποι εἶναι ὁ  ̓Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης καὶ ὁ  ̓Αρχιεπίσκοπος Χάγης Ιάκωβος. Εἶχε ἀκόμη καὶ τὸν Ρουμάνο ἐπίσκοπο Θεόφιλο Ιονέσκου, ὁ ὁποῖος μάλιστα σὲ λειτουργία του στο Παρίσι έμνημόνευσε καὶ αὐτὸν τόν... Πάπα(!), ὅπως θὰ δοῦμε σ' ἑπόμενο ἄρθρο μας.

 ̓Αλλά, γιὰ νὰ μὴ θεωρηθῆ, πως ἐμεῖς ὑπερβάλλουμε τὰ πράγματα ἢ ἀδικοῦμε τὴν ἀλήθεια, θ' ἀφήσουμε τὸν ἴδιο τὸν Μητροπολίτη Γενεύης Αντώνιο νὰ ἐξιστορήση τὰ γεγονότα, ὅπως τὰ ἀνέγνωσε ενώπιον τῆς Ρωσικῆς Συνόδου το 1974. Νὰ τί λέγει, ὁ σεβ. Αντώνιος:

«Ο ἀείμνηστος Μητροπολίτης  ̓Αναστάσιος (σημ.: ἦταν προκάτοχος του σημερινού Μητροπολίτου Φιλαρέτου) ΑΠΕΔΕΧΘΗ για πρώτη φορὰ τὸ Νέο Ημερολόγιο γιὰ κείνους οἱ ὁποῖοι προσφάτως προσηλυτίσθησαν εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν. Τοιούτοτρόπως, ὁ  ̓Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης ὑποδέχεται στη δικαιοδοσία του μία ομάδα Ολλανδών, αἱ ὁποῖοι ἀκολουθοῦντες τὸ Νέον Ημερολόγιον, ἔζησαν 22 ἔτη μέσα στὴν Ἐκκλησίαν μας, πράγμα τὸ ὁποῖον δὲν εἶναι ἀμελητέον. Συγχρόνως ένεφανίσθησαν μέσα στην Εκκλησίαν μας Ρουμάνοι, οἱ ὁποῖοι ἀκολουθοῦν τὸ Νέον 'Ημερολόγιον. "Ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης, μὲ τὴν συμφωνίαν τοῦ Μητροπολίτου Αναστασίου, καὶ ἕνα Ρουμάνο Μητροπολίτη προέβη εἰς τὴν χειροτονίαν ὡς ἐπισκόπου τον Θεοφίλο Ιονέσκου (σημ.: πρόκειται περὶ τοῦ ἐπισκόπου ἐκείνου, ὁ ὁποῖος μὲ τὸν Σικάγου Σεραφείμ έχειροτόνησαν ὑπερορίως τὸν ἐν Ελλάδι Αρχιεπίσκοπον Παλαιοημερολογιτῶν  ̓Ακάκιον Παπαν), δiνοντας ἔτσι μία ἀρχὴ εἰς τὴν ὔπαρξι Ρουμανικῶν ἐνοριών μέσα στὴν Ἐκκλησία μας, αἱ ὁποῖαι ἀκολουθοῦν τὸ Νέον Ημερολόγιον. Αὐταὶ αἱ (Νεοημερολογητικαὶ) ἐνορίαι εξαρτώνται τώρα εὐθέως ἀπὸ τὸν Πρωθιεράρχην μας (Φιλάρετον), ὁ ὁποῖος κατ' ἔτος, κατὰ τὴν παραμονήν του εἰς Εὐρώπην λειτουργεῖ εἰς τὴν Ρουμανικὴν (Νεοημερολογητικὴν) Ἐκκλησίαν τῶν Παρισίων (σημ.: προφανώς λειτουργεί μὲ τὸ Νέον Ημερολόγιον, ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία ἀκολουθεῖ τὸ Νέον Ημερολόγιον)!
Ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τοῦ Μητροπολίτου Αναστασίου, μία ἄλλη όμὰς ἐκ Γάλλων Ορθοδόξων ὑπὸ τον πρωθιερέα Ε. Κοβαλέφσκυ, ὁ ὁποῖος ήκολούθει το Νέο Ημερολόγιον (Σημ.: Ο Κοβαλέφσκυ ἠκολούθει σ' όλη τὴ ζωή του ὄχι μόνο τὸ Νέα Ημερολόγιο, ἀλλὰ καὶ τὸ λατινικὸν τυπικόν! Δηλ. εἶχε εἰσαγάγει την λατινική λατρεία. Τελοῦσε τις λατινικές λειτουργίες, κι' ὄχι τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, του Μ. Βασιλείου κτλ.!! Ήταν, δηλ. ένα εἶδος... Ουνίτου!) ἔγινε δεκτή μέσα στη δικαιοδοσία τῆς Ἐκκλησίας μας. Ο Μητροπολίτης  ̓Αναστάσιος ἔκανε τὸν Κοβαλέφσκυ ἐπίσκοπο, χωρὶς ν' ἀπαιτήση ν' ἀλλάξη το Νέο Ημερολόγιο (σημ.: Οὔτε τὸ λατινικὸ τυπικὸ τῆς λατρείας!).  ̔Ο  ̓Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης καὶ ὁ Ρουμάνος ἐπίσκοπος Θεόφιλος (Ιονέσκου) τὸν ἐχειροτόνησαν καὶ τὸν ὠνόμασαν Ἰωάννην. Η Εκκλησία μας ποτὲ δὲν τὸν ἀπεμάκρυνε ἀπ' τοὺς κόλπους της, πλὴν ὅμως ὁ ἴδιος ἀργότερα άπεχώρησε μόνος του.
Μιὰ ἄλλη ιδιομορφία της Εκκλησίας μας εἶναι ἡ σταθερότης της πρὸς τὸ οἰκουμενιστικό πνεύμα διακριτικότης στις σχέσεις της μὲ τὶς ἄλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες. Απὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ Μητροπολίτου Αναστασίου καὶ μέχρι σήμερα μνημονεύουμε τὰ ὀνόματα τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχών, ἂν καὶ εἶναι ἤδη Οικουμενισταὶ καὶ ἔχουν υἱοθετήσει το Νέο Ημερολόγιον»!

Εἶναι τόσο εύγλωττη ή Ἔκθεσι του Ρώσου Μητροπολίτου Γενεύης Αντωνίου, ποὺ ἐπεκυρώθη ἀπὸ τὴ Ρωσική Σύνοδο, ώστε δὲν χρειάζεται κανένα δικό μας σχόλιο.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ἀκόμη δυνατὸ ἡ Ρωσική Σύνοδος του Μητροπολίτου Φιλαρέτου νὰ θεωρῆ τὸ Νέο Ημερολόγιο ὡς καταδικαστέος «νεωτερισμός, διότι πάντοτε, μέχρι πρὸ ὀλίγων ἐτῶν, συλλειτουργοῦσε μὲ Νεοημερολογίτες κληρικούς! Λέμε, «μέχρι προ ὀλίγων ἐτῶν», ὄχι διότι οἱ Ρώσοι ἐπίσκοποι τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου έπαυσαν τώρα νὰ συλλειτουργούν, ἀλλὰ διότι οἱ ἄλλοι Ορθόδοξοι Ιεράρχαι Νεοημερολογίτες καὶ μή), πλὴν τῶν Σέρβων, δὲν δέχονται τοὺς ἐπισκόπους τῆς Ρωσικῆς Συνόδου εἰς συλλειτουργία, ἐπειδὴ θεωρούν την Σύνοδο αυτή ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΗ! Μάλιστα, ή Ρωσικὴ Σύνοδος τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου διεμαρτυρήθη γιὰ τὸ ὅτι ὁ Πατριάρχης Αθηναγόρας καὶ οἱ ἄλλοι Πατριάρχες καὶ  ̓Αρχιεπίσκοποι δὲν τὸν δέχονται σε συλλείτουργο.

Τὸ ὅτι ἀκόμη ή Ρωσική Σύνοδος δεν θεωρεῖ τὸ Νέο Ημερολόγιο καταδικαστέο νεωτερισμό, ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὸ ὅτι ὁ θεολογικός σύμβουλος τῆς Ρωσικῆς Συνόδου ἐκλεκτὸς Ελλην  ̓Αρχιμανδρίτης καὶ Καθηγούμενος τῆς  ̔Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως Βοστώνης, π. Παντελεήμων Μητρόπουλος, ποὺ ὑπάγεται στη Σύνοδο αυτή, δήλωσε πὼς ἀπεκόπη ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχείο, ὄχι γιὰ τὸ 'Εορτολόγιο, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἄρσι τῶν ἀναθεμάτων, ποὺ ἔγινε το 1965. Την πληροφορία αυτή δημοσιεύει ὁ ἱερεὺς π. Βασίλειος Σακκάς (τῆς Ρωσικῆς Συνόδου). Να τι γράφει ὁ π. Βασίλειος, γιὰ τὸν π. Παντελεήμονα Μητρόπουλο: «Πρὸ ἱκανοῦ χρόνου μου είχε είπει ὁ π. Παντελεήμων Μητρόπουλος, ὅτι ἐὰν δὲν ἐπήρχετο ή ἄρσις τῶν ἀναθεμάτων το 1965 δὲν θὰ ἐχωρίζετο ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολι, διὰ μόνον τὸ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΝ»!

 


[1] Eμείς βρήκαμε την Έκθεσι του Γενεύης Αντώνιου και δεν υπάρχει το παραπάνω λεχθέν, όπως δεν υπάρχει, τουλάχιστον εμείς δεν την βρήκαμε, η ''δημοσιευμένη'' αυτή ''πληροφορία'' που απέδιδε ο Σακαρέλλος στον π. Βασίλειο Σακκά. 







ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ




at Δεν υπάρχουν σχόλια:

Αποσπάσματα εκ του Σεραφείμ Ρόουζ: ''Το Βιβλίο της Γένεσης και ο Πρώιμος Άνθρωπος'' (ΣΤ΄ ΜΕΡΟΣ)



Ο εξελικτισμός αντικαθιστά τον Χριστό ως Σωτήρα. Αυτή η ιδέα εκφράστηκε ανοιχτά σε μια βλάσφημη δήλωση που έγραψε ο Tεγιάρ μόλις λίγους μήνες πριν από το θάνατό του: "Είναι ο Χριστός, στην πραγματικότητα, που σώζει, αλλά δεν πρέπει αμέσως να προσθέσουμε ότι ταυτόχρονα είναι ο Χριστός που σώζεται από την Εξέλιξη;". Στην αντίληψη του Tεγιάρ, ο Χριστός είναι επίσης προϊόν της εξέλιξης· επομένως, η εξέλιξη είναι σπουδαιότερη από τον Χριστό.
Εάν ο εξελικτισμός ήταν αληθινός, θα υπήρχαν εκατομμύρια χρόνια θανάτου πριν οι "ανθρωπίδες" εξελιχθούν σε ανθρώπους. Σύμφωνα με αυτή την άποψη, φυσικά, η διήγηση της Γένεσης για την πτώση του ανθρώπου και η κύρια συνέπειά της – ο θάνατος – μπορεί να διαβαστεί μόνο αλληγορικά. Αυτό καταργεί όλο τον λόγο της έλευσης του Χριστού, της σταύρωσης και της ανάστασής Του από τους νεκρούς για να σώσει τον άνθρωπο από τις συνέπειες της πτώσης.
Ο εξελικτισμός, επομένως, απαιτεί από τους Χριστιανούς την αλληγορία όχι μόνο για τη βιβλική διήγηση της δημιουργίας αλλά και της λύτρωσης. Ο Σωτήρας γίνεται έτσι τόσο απόμακρος ώστε να καταλήγει σε μια δυϊστική σύλληψη. Εάν ο μηχανισμός της εξέλιξης (είτε εντελώς υλικός, όπως στον δαρβινισμό, είτε υλικό-πνευματικός, όπως στον Τεγιαρδισμό) έχει ανεβάσει τον άνθρωπο από τη λάσπη, ποια "πτώση" υπάρχει για τον Χριστό να αντιστρέψει;
Εδώ, τα αποτελέσματα της εξελικτικής ανατροπής της Αλήθειας φαίνονται πιο καθαρά. Στον αληθινό Χριστιανισμό, ένας Σωτήρας είναι αναγκαίος για να παρέμβει στην ιστορία προκειμένου να αντιστρέψει θαυματουργικά μια καθοδική τάση, ενώ στον εξελικτισμό μια ντετερμινιστική, "ενδοκοσμική" διαδικασία φέρνει φυσικά μια ανοδική τάση, καθιστώντας τον Σωτήρα περιττό.
Ο ίδιος ο Tεγιάρ το έχει καταστήσει σαφές. "Πρέπει να κάνουμε μια επιλογή," λέει, "εξέλιξη ή εισβολή." Με την εισβολή εννοεί ακριβώς την παρέμβαση μιας εξω-κοσμικής νοημοσύνης, την οποία, όπως έχουμε δει, απορρίπτει κατηγορηματικά. Η επιλογή "εξέλιξη ή εισβολή" ισχύει για τη λύτρωση του ανθρώπου όπως και για την προέλευση της ζωής. Η ανθρωπότητα χρειάζεται έναν Σωτήρα. Σύμφωνα με τη δική της φιλοσοφία, ο εξελικτισμός εξαλείφει την ανάγκη για μια εξω-κοσμική νοημοσύνη να "εισβάλει" στην ανθρώπινη ιστορία - όπως συνέβη όταν ο υπερβατικός Θεός έγινε άνθρωπος στον Ιησού Χριστό - διότι η ίδια η εξέλιξη έχει γίνει ένα είδος σωτήρα. Γι' αυτό, όπως είπε ο Dr. Wolfgang Smith στη σημαντική του μελέτη "Teilhardism and the New Religion", είναι κυριολεκτικά αλήθεια ότι ο Tεγιάρ έχει θεοποιήσει την εξέλιξη.



ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ





at Δεν υπάρχουν σχόλια: