ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ
III. Ο ΑΚΡΙΒΗΣ ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΤΟΠΙΚΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΠΟΥ ΟΡΙΖΕΙ ΑΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΠΟΣΟ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΟΝΤΩΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Να υπενθυμίσουμε ότι στο ΙΑ' Κεφάλαιο είχε γίνει λόγος για το ευκταίο μιας Πανορθόδοξης Συνόδου, η οποία, αν δεν είναι πρακτικά δυνατόν να συγκροτηθεί από όλες τις τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες, τότε τουλάχιστον, θα πρέπει να έχει μια ευρεία εκπροσώπηση, έστω και μικρότερης κλίμακας, από Ορθόδοξους επισκόπους, όχι ενός και μόνου Κράτους αλλά περισσοτέρων χωρών που έχουν κατά πλειονότητα ή μειονότητα ορθόδοξο ποίμνιο με επισκόπους, οι οποίοι δεν συμφωνούν με τον Οικουμενισμό και ξεχώρισαν την θέση τους με το να ανήκουν στο πάτριο εορτολόγιο ή με την αποτείχιση, όπως ο Επίσκοπος Ράσκας και Πριζρένης Αρτέμιος, ο οποίος καλό θα ήταν να προταθεί και ως Πρόεδρος αυτής της Συνόδου, καθώς επίσης, και επίσκοποι που πρόκειται να αποτειχισθούν από το νέο ημερολόγιο με την πρώτη ευκαιρία όταν δουν μια σοβαρή εκκλησιαστική κίνηση προς αποκατάσταση της Ορθοδοξίας. Το ποιοι, ακριβώς, θα συμμετέχουν σε αυτή την όντως Ορθόδοξη Σύνοδο κατά της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού μικρότερης κλίμακας είναι συνάρτηση ορισμένων προϋποθέσεων:
Α. Τί πραγματικά θέλουμε οι αληθινά Ορθόδοξοι σήμερα;
Β. Της ευθύνης όσων ακόμη δεν αποτειχίστηκαν για την εξάπλωση και εδραίωση του Οικουμενισμού με τι όποιες συνέπειες στην Εκκλησία και, τελικά, την απώλεια της σωτηρίας σε ψυχές.
Γ. Αν, όντως, οι Ορθόδοξοι έχουμε αληθινές προθέσεις να συνεργασθούμε για να είναι επιτακτική η ανάγκη να βρούμε και μια βάση συνεννόησης.
Δ. Το ότι έχουμε ευθύνη για την μη αποκατάσταση του διοικητικού και εορτολογικού σχίσματος.
Ε. Το timing που χρειάζεται να προσέξουμε ως το κρίσιμο εκείνο χρονικό σημείο για να γίνει η κατάλληλη και σωστά μελετημένη, καθώς και μετρημένη κίνηση, ώστε να συγκροτηθεί μία όντως Ορθόδοξη Σύνοδος.
Στ. Το ότι δεν είναι δυνατόν να γίνει Σύνοδος χωρίς τους επισκόπους του Πατρίου Εορτολογίου, διότι δεν υπάρχουν αγωνιζόμενοι επίσκοποι από το νέο αλλά και διότι δεν θα θεραπευθεί η κατάσταση του υφιστάμενου σχίσματος.
Ζ. Το αν έχουν συνειδητοποιήσει οι παλαιοημερολογίτες ότι στην περίπτωση που θα μείνουν περιχαρακωμένοι στις παρατάξεις τους υπάρχει το ενδεχόμενο να λειτουργήσουν οι πνευματικοί νόμοι με την δικαιοσύνη του Θεού, ώστε “Θεία νεύσει” να μην αναπαύονται οι πιστοί πλέον σ' αυτούς και, ίσως, αυτό να οδηγήσει σε γεγονότα που να διαλυθούν τελείως!
Η. Το ότι απαιτείται ικανός αριθμός επισκόπων όχι μόνο από το Πάτριο και το νέο ημερολόγιο αλλά και όσο είναι δυνατόν από περισσότερες τοπικές Εκκλησίες, οι οποίοι θα συνεργασθούν από κοινού ως “Συνδετικός κρίκος” δημιουργώντας μια Ενδιάμεση Ιεραρχία με περιορισμένη χρονική διάρκεια, μέχρι την Σύγκληση της Συνόδου, έπειτα από την οποία, αφού αποκατασταθούν οι παλαιοημερολογίτες, δεν θα υπάρχει καν η ανάγκη κάποιων παρατάξεων είναι το βασικό στρατηγικό σημείο αυτής της πρότασης – σχεδίου για να επιτευχθεί ο σκοπός.
Ίσως να προβληματίζει τους πιστούς και ταγούς της εκκλησιαστικής αποτείχισης η αναγκαιότητα συμμετοχής των παλαιοημερολογιτών επισκόπων στην προετοιμασία για την Πανορθόδοξη Σύνοδο, όμως δεν είναι μόνο το ότι έχουμε ανάγκη την Χάρι της Αρχιεροσύνης από το Πάτριο. Βασικά έχουμε ανάγκη, τουλάχιστον, στο μεταβατικό αυτό στάδιο, την ήδη υφιστάμενη εκκλησιαστική υποδομή με τους ιερούς ναούς, τις μονές και τις Μητροπόλεις. Εκείνο όμως που, οπωσδήποτε, δεν έχουν συνειδητοποιήσει κληρικοί και λαϊκοί του νέου ημερολογίου είναι ότι οι παλαιοημερολογίτες λειτουργούν στο Σώμα της Εκκλησίας όπως τα κύτταρα μνήμης του ανοσοποιητικού στον βιολογικό μας οργανισμό!
Ως ανοσοποιητική μνήμη στην ιατρική επιστήμη χαρακτηρίζεται η ιδιότητα του ανοσοποιητικού συστήματος να “θυμάται” το μολυσματικό παράγοντα (ιό, βακτήριο, μύκητα ή παράσιτο) που έχει αντιμετωπίσει στο παρελθόν, με αποτέλεσμα όταν ξανασυναντήσει τον ίδιο ακριβώς μολυσματικό παράγοντα στο μέλλον να τον αντιμετωπίζει γρηγορότερα και αποτελεσματικότερα. Η ανοσοποιητική μνήμη είναι μια ιδιότητα των Β- και Τ- λεμφοκυττάρων. Κάτι ανάλογο, υπό πνευματική έννοια, συνέβη και με τους πατέρες του Πατρίου Εορτολογίου, οι οποίοι αγωνίστηκαν να αντιμετωπίσουν τις κεφαλές των νεωτεριστών του Οικουμενισμού, οι οποίοι πονηρά κάλυπταν στα πρώτα τους βήματα τα αιρετικά και φίλο-οικουμενιστικά τους φρονήματα προκειμένου να αλώσουν σταδιακά την Εκκλησία.
Το ανοσοποιητικό σύστημα του ανθρώπου περιλαμβάνει πολλούς μηχανισμούς άμυνας και προστασίας του βιολογικού μας οργανισμού έναντι των τοξικών παραγόντων και θα μπορούσαμε να βρούμε σημαντικούς συσχετισμούς με τους θεσμούς της Εκκλησίας που της διασφαλίζουν την απρόσκοπτη λειτουργία της σωτηρίας του ανθρώπου και την κατά Χάριν Θέωση. Ας εξηγήσουμε όμως πρώτα τί ακριβώς είναι το ανοσοποιητικό μας σύστημα και ας περάσουμε πιο ειδικά στους συσχετισμούς. Με τον όρο αυτό, εννοούμε όλους τους μηχανισμούς άμυνας που χρησιμοποιεί ο οργανισμός μας εναντίων των λοιμώξεων για να αποφύγει να ασθενήσει και συνεπώς για να ζήσει. Γι' αυτό όμως δεν έχουμε και στην Εκκλησία διαφόρους μηχανισμούς άμυνας, κυρίως όμως τον Συνοδικό Θεσμό, για να διασφαλίσουμε στους πιστούς την όντως ζωή; Αν, ο Κύριος ήλθε στην γη και προσέλαβε την ανθρώπινη φύση μας «ἵνα ζωὴν ἔχωσι καὶ περισσὸν ἔχωσιν» εμείς οι άνθρωποι; Ο στόχος της Εκκλησίας άραγε είναι διαφορετικός από το έργο του Χριστού; Μη γένοιτο!
Πώς, όμως διασφαλίζεται η υγεία απέναντι στις μολύνσεις και τις λοιμώξεις του οργανισμού; “Μόλυνση ονομάζεται η είσοδος στον οργανισμό ενός παθογόνου μικροοργανισμού, όπως μικρόβια, ιοί, μύκητες κλπ. Και μόλυνση στην Εκκλησία είναι ο θανατηφόρος ιός της αιρέσεως! Η λοίμωξη είναι μια κατάσταση που μπορεί να ακολουθήσει τη μόλυνση. Η λοίμωξη συμβαίνει καθώς οι μικροοργανισμοί πολλαπλασιάζονται γρήγορα με αποτέλεσμα την φλεγμονή (ερυθρότητα, θερμότητα, οίδημα, πόνος). Η λοίμωξη στον οργανισμό της Εκκλησίας ακολουθεί την -εκ της κακοδοξίας- μόλυνση, εφόσον το εκκοσμικευμένο φρόνημα των μελών της, κληρικών και λαϊκών, έχει παραλύσει την άμεση αντίδραση που εκδηλωνόταν αν θα υπήρχε νήψις!
Ας δούμε τώρα ποια συγκεκριμένα ήταν η μόλυνση και ποια η λοίμωξη στην διοίκηση της Εκκλησίας:
Στην αρχή, λοιπόν, με την αλλαγή του εορτολογίου, που ιστορικά αποδείχθηκε ότι ήταν το πρώτο πρακτικό βήμα του Οικουμενισμού στην ορθόδοξη Εκκλησία, προέκυψε η μόλυνση του εκκλησιαστικού οργανισμού.
Στην συνέχεια το δεύτερο σημαντικό βήμα που αποτέλεσε την λοίμωξη του εκκλησιαστικού οργανισμού ήταν η ίδρυση του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών το 1948 και η κατ' αρχάς άμεση συμμετοχή τριών τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών:
του Οικουμενικού πατριαρχείου,
της Εκκλησίας της Ελλάδος
και της Εκκλησίας της Κύπρου.
Αργότερα, βέβαια, ακολούθησαν και οι άλλες τοπικές Εκκλησίες, απ' τις οποίες, αν και εκ των υστέρων κάποιες έφυγαν, ωστόσο πρόλαβαν και μολύνθηκαν όλες!
Στην συνέχεια οι βασικοί παράγοντες που καθορίζουν το, αν μια μόλυνση θα οδηγήσει σε λοίμωξη είναι:
1. Η άμυνα του οργανισμού και
2. Η τοξικότητα των μικροοργανισμών.
Παρομοίως και στην Εκκλησία οι παράγοντες που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο ήταν:
α. Η μη γρηγορούσα συνείδηση των επισκόπων πρωτίστως και λοιπών μελών στην συνέχεια, καθώς και
β. Η οξύτητα της κακοδοξίας ως παναίρεσης αλλά και χρόνιας εξέλιξης που συνεχώς μεταλλασσόταν και εξαπλωνόταν με την βοήθεια και εξωτερικών πολιτειακών παραγόντων σε συνθήκες που την ευνοούσαν.
Στο βιολογικό μας σώμα η άμυνα του οργανισμού εναντίον αυτών των εξωτερικών παραγόντων επιτυγχάνεται με ένα σύνολο μηχανισμών, οι οποίοι διακρίνονται είτε με βάση τη θέση τους στο ανθρώπινο σώμα (εξωτερικοί - εσωτερικοί μηχανισμοί), είτε με βάση την ιδιότητά τους να έχουν γενικευμένη (μη ειδικοί αμυντικοί μηχανισμοί) ή εξειδικευμένη δράση (ειδικοί αμυντικοί μηχανισμοί). Βασικά υπάρχουν δύο επίπεδα άμυνας:
1η Γραμμή μη Ειδικής Άμυνας
Σε αυτήν την γραμμή μη εξειδικευμένης άμυνας η παρεμπόδιση εισόδου μικροοργανισμών στον οργανισμό μας γίνεται δια μέσου ορισμένων φραγμών όπως:
Ο φραγμός του Δέρματος
Λόγω της δομής του (κεράτινη στοιβάδα), των ουσιών που παράγονται από τους σμηγματογόνους και ιδρωτοποιούς αδένες του (γαλακτικό οξύ, λυσοζύμη, λιπαρά οξέα) και των μη παθογόνων μικροοργανισμών που υπάρχουν και ανταγωνίζονται τους παθογόνους, εμποδίζοντας την εγκατάστασή τους σ’ αυτό προστατεύει τα ευαίσθητα εσωτερικά όργανα από τους εισβολείς.
Ο φραγμός της Αναπνευστικής Οδού
Διαθέτει επιπλέον το βλεφαριδοφόρο επιθήλιο, που φιλτράρει τον εισπνεόμενο αέρα και έτσι αποτελεί επίσης φραγμό στην είσοδο των μικροοργανισμών.
Ο φραγμός των Βλεννογόνων
Με τη βλέννα και τις ουσίες που εκκρίνουν (π.χ. λυσοζύμη σε δάκρυα και σάλιο), παγιδεύουν και εξοντώνουν τους μικροοργανισμούς και δεν επιτρέπουν την είσοδό τους στον οργανισμό. Το υδροχλωρικό οξύ, τα πεπτικά ένζυμα του στομάχου που καταστρέφουν τους εισβολείς οι οποίοι εισέρχονται στο σώμα μαζί με τα ωφέλιμα συστατικά των τροφών, αποτελούν πρώτες γραμμές άμυνας.
Το ίδιο γίνεται και στον εκκλησιαστικό οργανισμό υπάρχει η πρώτη γραμμή άμυνας που είναι το ποιμαντικό έργο το οποίο περιλαμβάνει:
1. Τον Φραγμό του Θυρεού της Πίστεως
Οι πιστοί της Ορθόδοξης Εκκλησίας όταν φτάνουν από την εξ ακοής πίστη, δηλαδή την δογματική διδασκαλία ως περιεχόμενο της πίστεώς μας, εφαρμόζοντας πρώτα τις εντολές του Χριστού, διότι από εκεί αρχίζουμε, στην ενυπόστατη πίστη, ήτοι την αδίστακτο πίστη που κάνει τον άνθρωπο να πιστεύει τα μέλλοντα ως παρόντα, και αυτό λέγει ο Απόστολος όταν γράφει: “Ἔστι δὲ πίστις ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων”(Εβρ.11,1), η οποία όταν είναι διάπυρος και θερμή τότε ενεργεί και σημεία και θαύματα ακόμη, και έτσι βιώνουμε την αληθινή ύπαρξη των ελπιζομένων αγαθών της Βασιλείας του Θεού που προσδοκούμε, με αυτό τον τρόπο αποκτούμε ασπίδα,τον θυρεό της Πίστεως, ως φραγμό για κάθετι το ενάντιο, όπως τα σοφίσματα και οι ψευδοσυλλογισμοί των Οικουμενιστών που πλανούν και κρημνίζουν τις ψυχές των ανθρώπων της Εκκλησίας.
2. Τον Φραγμό της Περικεφαλαίας της Ελπίδος
Αφού πρώτα ο Χριστιανός λαμβάνει τον θυρεό της αδιστάκτου Πίστεως στην συνέχεια λαμβάνει και την στερεά ελπίδα, η οποία ελπίς επειδή δεν αφήνει τον Χριστιανό να αμφιβάλει, ήτοι να διακρίνεται, γι’ αυτά που προσδοκά κρατώντας καλά την ομολογία, διαφυλάττει ακολούθως την κεφαλή του, δηλαδή το ηγεμονικό της ψυχής μας, που είναι ο νους! Ο νούς σαφώς δεν είναι η διάνοια και ενώ έχει την ουσία του στην καρδιά απ’ όπου εξέρχονται οι διαλογισμοί ως θεωρητικός όμως ενεργεί στον εγκέφαλο ερειδόμενος στα πνευματικά νοήματα που του διαβιβάζει η διάνοια ως γνωστική δύναμη της ψυχής δια των Θεόπνευστων Γραφών και της αγιοπατερικής διδασκαλίας. Αυτή η ελπίς, η οποία δεν καταισχύνει αλλά βεβαίωνει την καρδία δια της Χάριτος που βιώνει, φρουρεί ως περικεφαλαία τον νου δια του οποίου θεωρούμε τον Θεό μέσα στο Φως Του.
3. Τον Φραγμό του Θώρακα της Δικαιοσύνης
Καθώς με την μελέτη του λόγου του Θεού και την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων έχουμε προστάσια από την αίρεση δια των χαριτωμένων πνευματικών νοημάτων που κρατούμε στην καρδιά μας στέρεα με την εγρήγορση δια της νήψεως κρατούμε και την καλή ομολογία ως θώρακα για τα έργα της αρετής. Διότι εκ πίστεως δικαιωνόμαστε και ασκούμε την δικαιοσύνη, ήτοι κάθε αρετή μέσα στις οποίες ως σκέπη υπάρχει η μεγαλύτερη των αρετών η αγάπη, και όλες μαζί αυτές συνδέονται με την βασιλικότερη των αρετών την διάκριση, οι οποίες όμως πάλι όλες μαζί έχουν ως θεμέλιο την βασικότερη των αρετών την ταπείνωση. Όταν λοιπόν ομιλούμε για συνολικά συγκροτημένη αρετή την οναμάζουμε δικαιοοσύνη, η οποία όμως σαφώς πηγάζει από την Θυσία του Χριστού δια της οποίας και σωζόμαστε, δικαιωνόμαστε: “δικαιοσύνη γὰρ Θεοῦ ἐν αὐτῷ ἀποκαλύπτεται ἐκ πίστεως εἰς πίστιν, καθὼς γέγραπται· ὁ δὲ δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται”(Ρωμ.1,11). Και συνάμα με την μετοχή μας στα άγια Μυστήρια όταν προκόπτουμε στην κάθαρση, καθώς προχωρούμε στον φωτισμό ολοένα και περισσότερο φωτίζονται περισσότερο και τα πνευματικά μας νοήματα. Και όταν γίνεται ο αγώνας με τις προϋποθέσεις που ζητά ο Θεός περνούμε και στο στάδιο της Θέωσης, την Θεωρία των ακτίστων ενεργειών του Θεού, ήτοι του Φωτός Του! Αυτό καθ' αυτό το εποικοδομητικό έργο της Εκκλησίας είναι μια μορφή άμυνας όπως και η καλή υγεία στον οργανισμό! Και καθώς η επιβίωση του ανθρώπινου οργανισμού εξαρτάται από τη συντονισμένη λειτουργία των ιστών και των οργάνων του όπως και από την προστασία του από εξωτερικούς παράγοντες, που θα μπορούσαν να διαταράξουν αυτή την εύρυθμη λειτουργία έτσι και οι θεσμοί, τα θεσμικά πρόσωπα και τα διοικητικά όργανα στην Εκκλησία, όταν λειτουργούν με αρμονία, χωρίς να υπερβαίνουν τον ρόλο τους υφαρπάζοντας αποφάσεις εις βάρος άλλων μελών της Εκκλησίας ή και τοπικών Εκκλησιών συλλειτουργώντας ως ισότιμα μέλη χωρίς πρωτεία εξουσίας προάγουν την πνευματική υγεία ως αρμονική λειτουργία που αφήνει απρόσκοπτο το αγιαστικό έργο της Εκκλσίας, το οποίο σαφώς ενισχύει και την πνευματική της ανοσία.
Μια μόλυνση, βέβαια, δεν είναι απαραίτητο να εξελιχθεί σε λοίμωξη αν η άμυνα του οργανισμού εξουδετερώσει άμεσα την προσβολή από τα μικρόβια και τους ιούς. Όταν όμως δεν λειτουργούν επαρκώς οι φυσιολογικοί φραγμοί στην πρώτη γραμμή άμυνας, τότε οπωσδήποτε, φτάνουμε στην λοίμωξη. Και η πνευματική λοίμωξη προχώρησε στον εκκλησιαστικό οργανισμό διότι η εκκοσμίκευση κατέστρεψε τους αμυντικούς μηχανισμούς που κρατούσαν σε εγρήγορση Πίστεως με την νήψη τους πιστούς. Γι’ αυτό η προσβολή πέρασε στην δεύτερη γραμμή άμυνας.
2η Γραμμή μη Ειδικής Άμυνας:
Στην δεύτερη γραμμή άμυνας πραγματοποιείται η αντιμετώπιση βλαπτικών τοξικών παραγόντων μετά την είσοδό τους στον οργανισμό με ποικίλους μηχανισμούς όπως:
Την Φαγοκυττάρωση
Η οποία αποτελεί μηχανισμό μη ειδικής εσωτερικής άμυνας του οργανισμού που πραγματοποιείται με τα φαγοκύτταρα του οργανισμού. Τα φαγοκύτταρα είναι κατηγορία λευκών αιμοσφαιρίων: ουδετερόφιλα και μονοκύτταρα, που διαφοροποιούνται σε μακροφάγα και εγκλωβίζουν τον μικροοργανισμό, τον καταστρέφουν και εκθέτουν στην επιφάνειά τους κάποια τμήματά του ώστε να δράσουν στην συνέχεια οι ειδικοί μηχανισμοί άμυνας. Συνεπώς, η φαγοκυττάρωση περιλαμβάνει τον εγκλωβισμό και την καταστροφή των μικροοργανισμών. Συνοδεύεται στην περίπτωση των μακροφάγων από την έκθεση τμημάτων του μικροοργανισμού στην επιφάνειά τους. Με φαγοκυττάρωση αντιμετωπίζονται και οι ιοί.
Αν, τώρα αναζητήσουμε τα αρμόδια “πνευματικά κύτταρα” που είναι εντεταλμένα από τον εκκλησιαστικό οργανισμό, το Σώμα του Χριστού, να επιτελέσουν αυτό το έργο της εσωτερικής άμυνας είναι κατ’ εξοχήν οι επίσκοποι. Οι άξιοι ιεράρχες αποτελούν τρόπον τινά τα λευκά αιμοσφαίρια που είναι οι «μαχητές» των ασθενειών του αίματος, που εργάζονται για να παράγουν αντισώματα, ώστε να καταπολεμήσουν την εισβολή ενός ιού. Οι αντι-οικουμενιστές πάλι κληρικοί που δεν θα εξελιχθούν με την αποτείχισή τους σε κύτταρα μνήμης θα επιτελέσουν βέβαια το έργο της φαγοκυττάρωσης, αφού θα συγκεντρωθούν γύρω από το άρρωστο κύτταρο για να το καταστρέψουν με την διδασκαλία τους και να το καταβροχθίσουν, όμως επειδή δεν θα ξεχωρίσουν με την αποτείχιση την θέση τους και θα κρατήσουν στην πραγματικότητα μια ουδέτερη στάση μεταξύ Οικουμενιστών και αποτειχισμένων ως ουδετερόφιλα ή και ως μακροφάγα θα φαγοκυτταρώσουν κάνοντας οπωσδήποτε κάποιο σημαντικό έργο εις βάρος τους όμως, αφού δεν αποτειχίσθηκαν και στο τέλος θα την πληρώσουν μαζί με τους Οικουμενιστές και τους οικουμενίζοντες, όπως και τα λευκοκύτταρα που καταστρέφονται μαζί με τους παθογόνους οργανισμούς που έχουν καταστρέψει τα ίδια. Έτσι δημιουργείται το πύο, το οποίο εντοπίζεται τυπικά στα σημεία τοπικών λοιμώξεων. Η συλλογή πύου λόγω ανεπαρκούς παροχέτευσης αίματος ή λέμφου ονομάζεται απόστημα. Τέτοιο απόστημα έχει δημιουργήσει και η κωλυσιεργία για αποτείχιση.
Αν όμως ο αριθμός των λευκών αιμοσφαιρίων του αίματος φτάσει σε πολύ χαμηλό επίπεδο, η δυνατότητα να παλέψουν τα μικρόβια είναι σημαντικά μειωμένη. Η λευκοπενία είναι ένας ιατρικός όρος που περιγράφει την κατάσταση κατά την οποία ο αριθμός των λευκών αιμοσφαιρίων που υπάρχουν στον ανθρώπινο οργανισμό είναι εξαιρετικά χαμηλός. Τέτοια λευκοπενία υπάρχει σήμερα στο σώμα της Ιεραρχίας και γι’ αυτό ο εκκλησιαστικός οργανισμός έχει υποστεί σοβαρή λοίμωξη και κινδυνεύουν ζωτικά όργανα όπως ο Συνοδικός Θεσμός, ο οποίος επειδή υπολειτουργεί θέτει σε κίνδυνο τις τοπικές Εκκλησίες με τα σχίσματα και τους πιστούς που αποτελούν τα μέλη τους. Υπάρχουν αρκετοί διαφορετικοί τύποι λευκών αιμοσφαιρίων -επίσκοποι που πέραν της αρχιεροσύνης έχουν την ικανότητα και να ιδιαίτερα χαρίσματα να λειτουργούν εξειδικευμένα, ποικολοτρόπως- όπως όλα τα λευκά αιμοσφαίρια που ενώ συλλογικά είναι γνωστά ως λευκοκύτταρα, όμως κάθε τύπος συμπεριλαμβανομένων των ουδετερόφιλων, των βασεόφιλων, των ηωσινόφιλων, των μονοκυττάρων και των λεμφοκυττάρων έχει έναν διαφορετικό ρόλο στο σώμα και μια διαφορετική διάρκεια ζωής. Υπό κανονικές συνθήκες ο μυελός των οστών μπορεί να παράγει συνεχώς και να αναπληρώσει τα χαμένα λευκά αιμοσφαίρια. Οταν όμως ορισμένες ασθένειες παρεμβαίνουν στην εν λόγω δυνατότητα, τότε ο αριθμός των λευκών αιμοσφαιρίων στο αίμα πέφτει και η λευκοπενία εμφανίζεται. Με την εισήλαση επομένως των Οικουμενιστών στις Θεολογικές Σχολές έχει γίνει ακριβώς αυτό, εμφανίσθηκε λευκοπενία, ήτοι απουσία δυνατών δραστικών και δραστήριων επισκόπων απέναντι στην αίρεση!
Ιδιαίτερα αισθητή είναι και η απουσία αγωνιστών αγάμων κληρικών και μοναχών, οι οποίοι όμως θα υποχρεωθούν εκ των πραγμάτων να λειτουργήσουν ως ουδετερόφιλα και μονοκύτταρα για να εγκλωβίσουν εξ ανάγκης και όχι εκ πεποιθήσεως τους τοξικούς παράγοντες εντός της Εκκλησίας που ανέπτυξαν μιά δυναμική έξω από την οποία δεν μπορέσουν να μείνουν, έστω και αν το θέλουν. Έτσι θα τους καταστρέφουν χωρίς να το επιδιώξουν εκθέτοντάς τους στην επιφάνειά τους κάποια άσχημα σκάνδαλα, τμήματά τους, τα οποία θα τους αποκαλύψουν ακόμη περισσότερο, προκειμένου να δράσουν στην συνέχεια οι ειδικοί μηχανισμοί άμυνας.
Να σημειωθεί εδώ χάριν του συσχετισμού ότι τα ουδετερόφιλα, το 55% με 70% του συνόλου των λευκών αιμοσφαιρίων (WBCs), είναι τα πιο πολυάριθμα φαγοκύτταρα και αποτελούν τα πρωταρχικά κύτταρα τελεστές στη φλεγμονή, εκεί δηλαδή, που την μόλυνση ακολουθεί η λοίμωξη.
Φλεγμονή είναι το αποτέλεσμα στο "πεδίο μάχης" ως πύον, που αποτελείται από νεκρά φαγοκύτταρα και νεκρούς μικροοργανισμούς. Έχει προηγηθεί κοκκίνισμα, οίδημα, πόνος και τοπική αύξηση της θερμοκρασίας καθώς αυξάνεται η αιμάτωση της περιοχής, και απελευθερώνονται ουσίες που καταστρέφουν τους εισβολείς ή ενεργοποιούν τη διαδικασία της φαγοκυττάρωσης. Τα λευκοκύτταρα είναι τα πρωταρχικά κύτταρα τελεστές έναντι των λοιμώξεων και της ιστικής βλάβης. Δεν εξουδετερώνουν ή καταστρέφουν μόνο οργανισμούς, αλλά δρουν και ως καθαριστές, απομακρύνοντας κατεστραμμένα κύτταρα εξαιτίας της φαγοκυττάρωσης, διευκολύνοντας την έναρξη της διαδικασίας αναδόμησης. Τα λευκοκύτταρα μετακινούνται με αμοιβαδοειδείς κινήσεις και είναι ικανά να διεισδύουν σε ιστούς και να επιστρέφουν στη συνέχεια στην κυκλοφορία. Η κίνησή τους κατευθύνεται από χημικά που απελευθερώνονται από τραυματισμένα κύτταρα, μια διαδικασία που καλείται χημειοτακτισμός. Μετά την επαφή με ένα αντιγόνο και την αναγνώρισή του, τα ουδετερόφιλα ή τα μακροφάγα το φαγοκυτταρώνουν σε ένα μικρό κενοτόπιο, το οποίο συντήκεται με ένα λυσόσωμα, ώστε τα λυσοσωμικά ένζυμα να πέψουν το φαγοκυτταρωμένο υλικό. Όταν τα λευκοκύτταρα καταστρέφονται μαζί με τους παθογόνους οργανισμούς που έχουν καταστρέψει, δημιουργείται το πύο, το οποίο εντοπίζεται τυπικά στα σημεία τοπικών λοιμώξεων. Η συλλογή πύου λόγω ανεπαρκούς παροχέτευσης αίματος ή λέμφου ονομάζεται απόστημα. Τέτοιο, εκκλησιαστικό απόστημα που προέκυψε από την λοίμωξη της Παγκοσμιοποίσης και της εκκοσμίκευσης της Εκκλησίας, επειδή αδυνάτισε ανοσοποιητικά τον οργανισμό της, δημιούργησε και τις προϋποθέσεις του Οικουμενιστικού καρκίνου!
Να σημειώσουμε τώρα επιπλέον ότι ως λευκά αιμοσφαίρια (WBCs) υπάρχουν δύο τύποι: τα κοκκιοκύτταρα (αυτά που έχουν στο κυτόπλασμά τους μεγάλα κοκκία που χρωματίζονται με διάφορα χρώματα στο μικροσκόπιο) και τα ακοκκιοκύτταρα (αυτά που δεν περιέχουν κοκκία). Τα κοκκιοκύτταρα περιλαμβάνουν τα βασεόφιλα, τα ηωσινόφιλα και τα ουδετερόφιλα. Τα ακοκκιοκύτταρα περιλαμβάνουν τα μονοκύτταρα και τα λεμφοκύτταρα. Από αυτά τα ακοκκιοκύτταρα τα λεμφοκύτταρα, το 20% με 35% του συνόλου των WBCs, έχουν αρκετές λειτουργίες: την αναγνώριση ξένων αντιγόνων, την παραγωγή αντισωμάτων, την καταστολή της ανοσολογικής απόκρισης για την αποφυγή της πλεονάζουσας ιστικής βλάβης και την μετατροπή τους σε κύτταρα μνήμης.
Με αυτό το είδος αμυντικών κυττάρων θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε το έργο που έκαναν οι πιστοί του Πατρίου εορτολογίου που αποτειχίσθηκαν το 1924 και κατόπιν οι τρεις Ιεράρχες το 1934 κρατώντας το Πάτριο εορτολόγιο! Όπως τα λευκοκύτταρα δημιουργούνται από τα μη-διαφοροποιημένα βλαστοκύτταρα που δίνουν γένεση σε όλα τα είδη των αιμοσφαιρίων έτσι προέκυψε και η Ιεραρχία των Γ.Ο.Χ., από τα αρχικά “βλαστοκύτταρα” της Εκκλησίας, φέροντας και Αποστολική Διαδοχή, διότι προήλθε εν πρώτοις από τις χειροτονίες της Εκκλησίας της Ελλάδος πριν από το σχίσμα. Όπως, λοιπόν, τα μη διαφοροποιημένα βλαστοκύτταρα που βρίσκονται στον ερυθρό μυελό των οστών δίνουν γένεση σε όλα τα αιμοσφαίρια έτσι και η κανονική Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος έδωσε την γένεση στην Ιεραρχία Πατρίου Εορτολογίου που δεν είχαν ακόμη τότε ονομασθεί Γ.Ο.Χ σε πρώτη φάση. Και όπως αυτά τα μη-διαφοροποιημένα βλαστοκύτταρα μπορούν να μετατραπούν σε οποιονδήποτε από τους πέντε τύπους λευκοκυττάρων (WBCs), έτσι και οι Ιεράρχες που αποτειχίσθηκαν το 1935, ο Γερμανός Δημητριάδος, ο Χρυσόστομος πρώην Φλωρίνης και ο Ζακύνθου Χρυσόστομος χειροτονώντας άλλους τέσσερις επισκόπους τους: 1. Κυκλάδων Γερμανό, 2. Μεγαρίδος Χριστοφόρο, 3. Διαυλείας Πολύκαρπο και 4. Βρεσθένης Ματθαίο δημιουργήθηκε η επταμελής Ιερά Σύνοδος για την αναγκαία διαποίμανση των Ορθοδόξων του Πατρίου εορτολογίου με Πρόεδρο τον Δημητριάδος Γερμανό. Από τους οποίους, επειδή ορισμένοι εκοιμήθησαν (οι δύο Γερμανοί) ενώ οι τρεις έφυγαν λόγω διωγμού (Χρυσόστομος Ζακύνθου, Χριστοφόρος Μεγαρίδος και Πολύκαρπος Διαυλείας) μαζί με τους αποστάτες της λειτουργικής Παραδόσεως και του Πατρίου εορτολογίου, ενώ ο Βρεσθένης Ματθαίος έκανε σχίσμα απ’ αυτούς, στό τέλος έμεινε μόνος ο Χρυσόστομος πρώην Φλωρίνης, ο οποίος επειδή δεν χειροτόνησε κανέναν και πέθανε το 1955 χρειάσθηκε σε δεύτερη φάση να χειροτονηθούν επίσκοποι και αυτό έγινε από τους Ρώσους της Διασποράς που και αυτοί επειδή έλαβαν την αρχιεροσύνη με κανονικές χειροτονίες είχαν αποστολική Διαδοχή επίσης. Στη δεύτερη αυτή φάση, το 1960, χειροτονείται ο Ταλαντίου Ακακίος από τον Σικάγου Σεραφείμ και τον Θεόφιλο... ενώ έπειτα, το 1962, ο Χιλής Λεόντιος και ο Ταλαντίου Ακάκιος χειροτονούν τρεις και ένας τέταρτος χειροτονείται κατόπιν. Αυτοί οι πέντε λοιπόν συγκροτούν την νέα Σύνοδο των Γ.Ο.Χ. με Πρόεδρο τον Ταλαντίου Ακάκιο.
Οι Ιεράρχες αυτοί μαζί με το σώμα των Ορθοδόξων πιστών του Πατρίου Εορτολογίου έκτοτε λειτουργούν “ως εξειδικευμένα κύτταρα μνήμης της ειδικής ανοσίας”, έπειτα από όσα πέρασαν με μία πολυετή εμπειρία σε διωγμούς, ιδιαίτερα τις πρώτες δεκαετίες και στην συνέχεια σε συνθήκες πολεμικής προπαγάνδας, ώστε να μπορέσουν να κρατήσουν ένα ποίμνιο το οποίο εβάλετο από παντού περισσότερο και από του ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά. Δεν καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι στον καιρό μας μετά από όσα αποφασίσθηκαν στο Κολυμβάρι ενώ οι αποτειχισμένοι σχεδόν διαλύθηκαν οι παλαιοημερογίτες κρατούν τον αγώνα εδώ και έναν αιώνα. Και είναι οι μόνοι που μπορούμε να εμπιστευθούμε διότι δεν έκαμψαν γόνυ τω Βάαλ αλλά και να λάβουμε την Χάριν της Αρχιεροσύνης. Φτάνει οι ίδιοι να αναγνωρίζουν τα κύτταρα του οργανισμού της Εκκλησίας ως του ίδιου του Σώματος στο οποίο και αυτοί ανήκουν, αφού το Σώμα του Χριστού είναι ένα και το αυτό! Διότι, σε διαφορετική περίπτωση ομιλούμε για αυτοάνοσο νόσημα! Το οποίο, τί είναι; Το να στρέφεται ο ίδιος οργανισμός εναντίον των δικών του κυττάρων και συστατικών! Αυτή όντως είναι η μεγαλύτερη πάθηση!
Συνεχίζεται
