ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΛΛΑΓΩΝ ΠΡΟΣ ΕΝΟΤΗΤΑ (IΗ΄ ΜΕΡΟΣ)

Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕΙ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ

       II. ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΕΜΠΟΔΙΑ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΘΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΜΕ ΣΕ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΝΟΔΟ

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ

Από την αρχή του Εκκλησιολογικού αυτού Όρου των Διαλογών που εκθέτουμε ως ένα κείμενο Εκκλησιολογίας που δεν ξεπηγάζει από τα έδρανα και τα γραφεία αλλά έχει έναν χαρακτήρα που αναδύεται πιο ρεαλιστικά και με ζωντάνια μέσα από τον αγώνα και την μάχη απέναντι στην αίρεση του Οικουμενισμού και, οπωσδήποτε, ενσωματώνει τις σύγχρονες εκκλησιαστικές και οικουμενιστικές τάσεις αλλά και αποτυπώνει βήμα προς βήμα την εξέλιξη αυτής της αντίστασης -καθώς τα γραπτά μένουν- διευκρινίσαμε ότι ο στόχος μας με αυτή την εργασία αποβλέπει κυρίως:

v  Α. Στην επίτευξη της δυνατότητας για συγκρότηση Πανορθοδόξου Συνόδου που θα καταδικάσει την παναίρεση του Οικουμενισμού και τους πρωτεργάτες της αίρεσης.

v  Β. Στην αποκατάστασιν της λειτουργικής ενότητος μεταξύ παλαιού και νέου ημερολογίου.

Βέβαια, ορισμένα πρόσωπα εξ αρχής δεν είδαν καλοπροαίρετα τον αγώνα μας αυτό για να διασαφηνιστούν εξ απόψεως Εκκλησιολογίας κάποια πράγματα, λησμονώντας ότι χωρίς μια στέρεη εκκλησιολογικώς βάση δεν μπορούν να υπάρχουν τα ερείσματα για αγώνα στον οποίο θα δοκιμασθούν επίπονα οι αντοχές μας σε πολλά «ρίχτερ». Έχουν ορισμένοι αποτειχισμένοι την εντύπωση ότι ο αγώνας μπορεί να γίνεται χωρίς σχέδιο και δίχως τακτική. Άλλοι, ούτε καν συνειδητοποίησαν ότι γίνεται αγώνας, ενώ μια άλλη εκκλησιαστική μερίδα αξιολογεί τον αγώνα μας ως μια έριδα σαν και αυτές τις διενέξεις των φιλοσόφων της κλασικής αρχαιότητας που οι σοφοί μάχονταν τότε για έννοιες και συλλογισμούς. Σε επίπεδα μητροπόλεων πάλι, ο αγώνας μας αντιμετωπίσθηκε ως μια προσωπική παραξενιά και αντίδραση για προηγούμενες μη αποδιδόμενες εύνοιες στις μονές ή τις ενορίες μας. Άλλοι πάλι, μας θεώρησαν πλανεμένους και τώρα που οι ίδιοι θεσμικά βρίσκονται, όχι μόνο στην αίρεση του Οικουμενισμού, αλλά και στο σχίσμα προσπαθούν πλέον να τα μπαλώσουν όχι όμως με θεολογική συνέπεια, ενώ είναι εκτός Εκκλησίας, και διαπιστώνουν ότι όλο αυτό που έγινε δεν θα μείνει έτσι αλλά θα αναπτύξει μια δυναμική έξω από την οποία -τους αρέσει δεν τους αρέσει- δεν θα μπορέσουν να παραμείνουν. Άλλοι πάλι, εκ των Γ.Ο.Χ., ενώ αναθάρρησαν στην αρχή με τον αγώνα μας στην συνέχεια ήταν επιφυλακτικοί μαζί μας, διότι διαπίστωσαν πως δεν επιθυμούμε να ενταχθούμε σε κάποια παράταξη, μάλιστα, σε αυτήν που οι ίδιοι ανήκουν και την παρουσιάζουν ως αυθεντική. Έτσι απογοητεύθηκαν, διότι δεν είμαστε του χεριού τους! Ίσως και από τον πολύ τους φόβο, μη τυχόν και χειροτονηθούμε και έτσι κάνουμε δική μας παράταξη που θεωρούν κατά φαντασία ότι θα ισοπεδώσει τις γνωστές παλαιοημερολογίτικες, φοβούνται να δημοσιεύουν πλέον τα γραφόμενά μας, διότι τους αρέσει να “κλικάρονται” με ανθρώπους του νέου και του παλαιού, μοναχούς και λαϊκούς, και να προχωρούν με ίντριγκες και δολοπλοκίες αυτοκρατορικής αυλής, και επειδή διαφωνούμε σε βασικά θέματα τακτικής και στοιχειώδους συμπεριφοράς και δεν μας αρέσει να ετεροκαθοριζόμαστε, δέχθηκαν τέτοια πλύση εγκεφάλου, μέχρι σημείου, που ούτε και τα κείμενά μας πλέον δεν δημοσιεύουν, -υπάρχουν και αξιοσέβαστες βέβαια εξαιρέσεις- διότι συνειδητοποίησαν πως δεν είναι της νοοτροπίας μας να προσχωρούμε σε ομάδες, ούτε του νέου ούτε και του παλαιού, αλλά μας ενδιαφέρει να λυθούν τα εκκλησιαστικά προβλήματα συνολικά και όχι να πετάξουμε την πέτρα του αναθέματος σε άλλους, όπως στους Ματθαιϊκούς, που μολονότι δεν συμφωνούμε καθόλου με το σκεπτικό τους, θέλουμε και γι’ αυτούς την εκκλησιαστική αποκατάσταση. Και βέβαια, επίσης, επιθυμούμε εκκλησιαστική αποκατάσταση και για τις μικρότερες ομάδες των παλαιοημερολογιτών που κατασυκοφαντούνται με τέτοιο παροιμιώδη τρόπο που βλέπει κανείς ένα ήθος που δεν είναι καν των ειδωλολατρών πόσο μάλλον Χριστιανών αλλά και τους μεμονομένους επισκόπους τους, εφόσον δεν υπάρχουν αντικειμενικά σκάνδαλα, καθώς, και για τους αποτειχισμένους αδελφούς μας όχι μόνο του εκ του νέου ημερολογίου αλλά και εκ των παρατάξεων του παλαιού εορτολογίου εκεί που σηκώνει να τους αποδεχτούμε. Το ότι κάποιοι μας φοβούνται γι' αυτό και δεν δημοσιεύουν τα κείμενά μας προσωπικά για εμένα σημαίνει ότι έχουν αξιολογήσει ότι δύναμαι να σταθώ και μόνος χωρίς να ενταχθώ πουθανά. Προτιμώ να με φοβούνται από το να με λυπούνται. Διότι, αυτόν που δεν σέβεται τον εαυτό του, ώστε να μιλά στα ίσια και χωρίς παλικαριά δεν τον σέβονται στο τέλος ούτε οι εχθροί του! Χαίρομαι λοιπόν που έχω αντιπάλους χάριν της αληθείας διότι είμαι άνδρας και έτσι αντιμετωπίζω τις καταστάσεις!

 Δεν συνειδητοποιούν όλοι αυτοί που έμαθαν να χωρίζουν σε ομάδες τους πιστούς ότι λύση που θα διευθετήσει ζητήματα επιλεκτικά, μόνο μιας παράταξης δεν είναι αληθική λύση, αφού αφήνει το πρόβλημα να διαιωνίζεται; Λύση πάλι, που δεν θα προκύψει συνοδικά είναι δυνατόν να έχει χρόνο βιοσιμώτητος. Συνοδική καταδίκη του Οικουμενισμού πάλι, χωρίς τους επισκόπους του Πατρίου Εορτολογίου υπάρχει περίπτωση να είναι εφικτή; Πολύ απλά, διότι δεν υπάρχουν οι επίσκοποι εκείνοι, οι οποίοι δύνανται να συγκροτήσουν Πανορθόδοξη Σύνοδο. Εξέλιπαν στον καιρό μας οι εκκλησιαστικοί άνδρες στο νέο ημερολόγιο που θα μπορούσαν να κάνουν μία κίνηση τέτοια. Το παλαιό πάλι, με την θεωρία περί νεκράς Εκκλησίας για το νέο δεν ενδιαφέρεται για το ποίμνιο που βρίσκεται μαντρωμένο στους Οικουμενιστές. Και έχουν την απαίτηση οι περισσότεροι των παλαιοημερολογιτών να χρισθούν, ήτοι να αναμυρωθούν, οι πιστοί εκ του νέου και να χειροθετηθούν οι κληρικοί που προέρχονται εκ του νέου, διότι πολύ απλά θεωρούν τα μυστήρια τους άκυρα. Εφόσον, δεν θεωρείς άκυρα τα μυστήρια των νεοημερολογιτών, τον μυρωμένο δεν τον ξαναμυρώνεις. Και ορθώς μεν για τους Οικουμενιστές πρέπει να ανυμυρωθούν, διότι είναι στην αίρεση, όμως οι αποτειχισμένοι που έδωσαν διαπιστευτήρια για την ορθοδοξία τους με το να βγουν στον αγώνα όταν έγινε η Σύνοδος του Κολυμβαρίου γιατί ζητείτε κάτι, το οποίο ήδη το έχουν λάβει; Διαπιστώνουμε, λοιπόν, να υπάρχουν προβλήματα, αλλά αυτά θα λυθούν μόνο συνοδικά!

Το θέμα είναι ότι ελάχιστοι βγηκαν στον αγώνα και ναι μεν, πολλοί «αντι-οικουμενιστές», θέλουν να δοθεί Συνοδική λύση χωρίς όμως να κοπιάσουν και οι ίδιοι στον αγώνα. Αυτά τα πράγματα ισχύουν ακόμη και για τα πνευματικά παιδιά του Αυγουστίνου που έμειναν μόνο στα λόγια, στα φυλλάδια και στο γράμμα του Γέροντά μας και δεν κατάλαβαν το πνεύμα του. Και απόδειξη αυτού είναι ότι ενώ όλοι στην μητρόπολη Φλωρίνης ήμασταν χειροτονίες του Γέροντα άλλοι τελικά πέρασαν στο στρατόπεδο των Οικουμενιστών, άλλοι συνεχίζουν να μνημονεύουν μετά το Κολυμβάρι -ενώ επίσημα αναγνωρίσθηκαν οι αιρέσεις ως Εκκλησίες- επισκόπους που κοινωνούν με τον Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίο, είτε άμεσα στις Νέες Χώρες είτε έμμεσα δια των μητροπολιτών τους που μνημονεύουν στα Δίπτυχα της Θείας Λειτουργίας τους Οικουμενιστές και, μάλιστα, τώρα μετά την αναγνώριση των Σχισματικών Ουκρανών εκ μέρους της Εκκλησίας της Ελλάδος. Και τα επιχείρηματά τους είναι:

•  ότι ο π. Αυγουστίνος έκανε διακοπή μνημοσύνου και όχι διακοπή κοινωνίας, ενώ οι ίδιοι δεν έκαναν ακόμη ούτε διακοπή μνημοσύνου. 
•  ότι ήταν επίσκοπος ο π. Αυγουστίνος και βγήκε ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ μαζί με άλλους δύο επισκόπους, συνεπώς για να γίνει αποτείχιση ισχυρίζονται, ότι πρέπει να βγούν μπροστά περισσότεροι των δύο επίσκοποι και μόνο τότε αυτοί θα ακολουθήσουν.
•  Επίσης, σύμφωνα με το σκεπτικό αυτό των επιχειρημάτων, εμείς δεν θα έπρεπε να κάνουμε καν αποτείχιση, διότι υπάρχει θέμα: “που θα οδηγήσουμε τους πιστούς”, όπως κατ’ επανάλειψιν μου λέει και ο π. Λαυρέντιος Γρατσίας. Ελάτε, λοιπόν, τώρα εσείς αδελφοί μου να ερευνήσουμε από κοινού όλοι όσοι είμαστε στην αποτείχιση παλαιού και νέου, αυτά που ισχυρίζονται άνθρωποι του Γέροντα Αυγουστίνου, και να μου πείτε εσείς:

Ø  Αν ο όντως ο π. Αυγουστίνος είχε αυτό το πνεύμα;

Ø  Αν ο Γέροντας μας έπρεπε να ακούσει τον π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο ως σπουδαίο κανονολόγο, όπως ισχυρίζονται, και αν αυτό δεν ήταν λάθος του, επομένως θα πρέπει να τον δεχθούμε τον πολυσέβαστο Γέροντά μας και ως αλάθητο;

Ø  Αν πάλι χωρίς μπροστάρη επίσκοπο δεν πρέπει κανείς να αποτειχισθεί και να βλέπαμε τότε που θα έφτανε η κατάσταση σήμερα;

Δεν ζητώ τώρα απάντηση. Ρητορικό είναι το ερώτημα! Ζητώ όμως από τους πατέρες της Θεσσαλονίκης να τους πουν αν αυτά στέκουν θεολογικά!

Αυτά τα λένε πνευματικά παιδιά του π. Αυγουστίνου και επειδή εμείς αποτειχισθήκαμε και δεν μείναμε σε κοινωνία μαζί τους, αφού μνημονεύουν επίσκοπο, ο οποίος κοινωνεί με τον αιρετικό Βαρθολομαίο δεν χάσαμε μόνο τα μοναστήρια μας και τις οικονομικές μας αποδοχές αλλά και τους πνευματικούς μας αδελφούς και το ποίμνιο, αφού αυτοί τέτοια ρήματα κατηχούν στους πιστούς. Διότι, τα μεν πνευματικά παιδια του π. Αυγουστίνου που στηρίζουν τον Βαρθολομαίο μας χαρακτηρίζουν στην Μητρόπολη Φλωρίνης σχισματικούς και δεν αφήνουν τους πιστούς να εκκλησιασθούν στην Ιερά Μονή του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά Φιλώτα λέγοντας τα χειρότερα για εμάς. Οι άλλοι πάλι, που δεν έκαναν αποτείχιση κρατούν τον κόσμο να μην βγει στον αγώνα, διότι έχουν το όνομα, ότι είναι πνευματικά παιδιά του π. Αυγουστίνου, λειτουργούν στην Μονή του Αγίου Αυγουστίνου, έχουν την συνοδεία τους μέσα στην οποία οικονομούνται και μαζί με δύο άλλες αδελφές μονές κρατούν τα γκέμια στα πνευματικά παιδιά του Γέροντος συνολικά ανά την Ελλάδα και τον κόσμο ολόκληρο -αφού ο Γέροντας παντού είχε πιστούς που τον ακολουθούσαν- να μην αποτειχισθούν διότι υπάρχει θέμα: “που θα πάμε τους πιστούς.. που θα οδηγήσουμε αυτές τις ψυχές”. Βλέπετε πνευματικοί μου αδελφοί: π. Θεόδωρε, π.Ευθύμιε, π.Σάββα, π.Επιφάνιε, π.Αλύπιε, π.Μάξιμε, π. Ιγνάτιε  -και όλοι οι άλλοι που ανήκετε σε αδελφότητες και δεν κουνιέστε από την θέση σας για να γίνει ο αγώνας για να μην χαλάσει η αδελφότητα σας- δεν ελέγχω μόνο εσάς! Ελέγχω και τον Γέροντά μου και τον πνευματικό που μου έδωσε συμμαρτυρία, και τον μέχρι πρό τινος επίσκοπό μου και τους αδελφούς μου που ήμασταν μαζί κάποιο διάστημα, έστω προσωρινό στον «Σταυρό», και τις αδελφές μου μοναχές και αφιερωμένες, και τους γνωστούς στα μοναστήρια και όπου αλλού στις αδελφότητες “Σωτήρ”, “Ζωή”,  “Λυδία" που ρίχνουν ραχάτι!

Γι' αυτό, του λόγου μου ο μικρός, όταν επισημαίνω ότι κάνετε ζημία δεν το κάνω αυτό από εμπάθεια αλλά επειδή σας αγαπώ. Έτσι, δεν έκανε και ο Γέροντάς μας; Αλλά ενώ όλοι ήσασταν υπέρ του ελέγχου όταν ο Γέροντας έλεγχε, διότι εσείς του Αυγουστίνου, τότε που ήσασταν μαζί του και δεν σας κόστιζε, τώρα σας ενοχλεί, και στην πραγματικότητα δεν είστε μαζί του! Θα τολμήσω, λοιπόν, να σας ελέγξω δημοσίως, διότι ο μικρότερό σας αδελφός χρειάζεται να σας διορθώσει. Είναι καιρός! Πολύ ταπεινώθηκε ενώπιόν σας ο π. Παΐσιος να εξομολογείται, να σας λέει τα σφάλματά του, τις αμαρτίες του, να σας ακούει, να κάνει υπομονή, να έχει καταπιεί πολλά στραβά εκεί στην Μητρόπολη. Τώρα θα πει τις δικές σας. Όλοι λέγατε ότι ο Παΐσιος ως άνθρωπος έχει τον δικό του τρόπο και δεν τον αμφισβητούσατε μολονότι ήταν διαφορετικός και πως να είναι αφού είμαι άλλο πρόσωπο με την δική μου ιδιοπροσωπία; Ο δικός μου, λοιπόν, τρόπος αδελφοί, αν ακόμη θεωρείτε πνευματικό αδελφό σας, είναι να μην χαρίζομαι σε κανέναν. Και επειδή, ακριβώς όμως, δεν χαρίζομαι σε κανέναν έμεινα μόνος από εσάς, διότι προσπαθώ όχι μόνο να διορθώνω τον εαυτό μου αλλά και αυτούς που έχω κοντά μου μπορεί να δίνει λύσεις διότι δεν κουξουλώνει τα θέματα και βάζει προτάσεις πάνω στο τραπέζι. Γι’ αυτό, όπως είχαν φύγει πολλά πνευματικά τέκνα του π. Αυγουστίνου από κοντά του επειδή ήταν ευθύς και τους διόρθωνε, έτσι έφυγαν και από εμένα, βλέπετε μάλλον τον κληρονόμησα, αφού εσείς πήρατε το σκήνωμα, το μοναστήρι, το όνομα! Του λόγου μου έλαβα την Χάρι γι’ αυτό προσέξτε, διότι δεν ανέχθηκα ούτε την αίρεση ούτε την κατάφωρη αδικία εις βάρος του ποιμνίου που του διαστρέφεται τα φρονήματα να μην βγει στον αγώνα!

“Στήν ὀρθόδοξη παράδοση ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ ἴδιος ὁ λαός καί αὐτός, ὡς θεματοφύλακας τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, δέν ἐγκρίνει καμμία καινοτομία, ὅπως ἀπαντοῦν οἱ ὀρθόδοξοι πατριάρχες στήν παπική ἐγκύκλιο τοῦ Πίου Θ΄, τό 1848· «Ἔπειτα παρ’ ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστής τῆς θρησκείας ἐστίν αὐτό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτός ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τό θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καί ὁμοειδές τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ». Όπως πολύ σωστά έχει ήδη επισημανθεί ότι: «Αὐτό σημαίνει ὅτι ὑπάρχει μία γρηγορούσα, ἐσωτερική καί καθολική συνείδηση στήν Ἐκκλησία. Ἑπομένως, τό ἀλάθητο ἤ καί ἡ αὐθεντία στήν ὀρθόδοξη παράδοση καί ζωή δέν ἐντοπίζονται σ’ ἕνα μόνο ἤ περισσότερα πρόσωπα, ἤ ἀκόμη καί στό πλαίσιο ἑνός ἐξουσιαστικοῦ φορέα, ἀλλά στό σύνολο τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος, ὡς ζωντανοῦ χαρισματικοῦ σώματος”! Δεν μπορείτε εσείς στο όνομα του π. Αυγουστίνου να περιπλέκετε τον λαό του Θεού σε μία σύγχυση για το ποιό είναι το σωστό, την ώρα αυτή, που απαιτείται αγώνας, ο οποίος βέβαια, αν και δεν έχει πολλά πρόσωπα σε αριθμό, ωστόσο έχει κάποια εκπροσώπηση και από πανεπιστημιακούς και από Αγιορείτες και από Μονές και από μεμονωμένους πατέρες, μοναχούς και μοναχές και λαϊκούς και, οπωσδήποτε, αυτό σημαίνει κάτι: Δεν χάσαμε εμείς ξαφνικά τα μυαλά μας και δεν ξέρουμε τί θέλουμε αλλά εσείς ως Γεροντάδες χάριν των μοναστηριών και της ησυχίας χάσατε τον στόχο και δεν καταλάβατε βασικά πράγματα, ότι η ζωή του Χριστιανού, πολύ περισσότερο του κληρικού, του μοναχού είναι αγώνας και θυσία. Και, αν πολύ καλά μας συμβουλεύατε όλα αυτά τα χρόνια να αγωνιζόμαστε ήρθε ο καιρός πλέον να γωνισθείτε και οι ίδιοι σε πιο δύσκολα σκάματα.

Εσείς να αγωνιστείτε δεν θέλετε! Αυτή είναι η πραγματικότητα. Οι παλαιοημερολογήτες δεν θέλουν να ενωθούν μεταξύ τους. Και τέλος πάντων το κατανοούμε αυτό! Όμως το παράλογο, να θέλουν να μας ξαναμυρώσουν ορισμένοι ή να μας χειροθετήσουν, για να έχουν κοινωνία μαζί μας, αυτό είναι από τα ανύκουστα. Αυτό να το ξεχάσουν. Δεν πρόκειται να γίνει! Και όχι μόνο αυτό, αλλά αν πραγματικά σας ενδιέφερε τους κληρικούς εκ του Πατρίου να λύσετε προβλήματα στην Εκκλησία, αφού εσείς δεν αγωνίζεστε να ελευθερωθεί το ποίμνιο από τους Οικουμενιστές -και δεν εννοώ σαφώς ότι δεν κάνετε τίποτε αλλά δεν κάνετε το καίριο, την ώρα αυτή- θα έπρεπε τουλάχιστον, να δημιουργήσετε τις προϋποθέσεις χειροτονώντας πρόσωπα εκ των αποτειχισμένων που να οργανώσουν άλλη Ιεραρχία που ναι μεν δεν θα ανήκει σε καμιά από τις παρατάξεις σας αλλά θα έχει κοινωνία με όλες, η οποία Ιεραρχία θα προχωρήσει άμεσα μαζί με τους δικούς σας επισκόπους σε συγκρότηση Πανορθόδοξης Συνόδου που και εσάς θα αποκαταστήσει -διότι μην ξεγελάτε τον εαυτό σας, δεν θέλει κανείς από το νέο ημερολόγιο να ακούσει για παλαιό, ούτε λαϊκός ούτε κληρικός, διότι σας έχουν δυσφημίσει τόσο καιρό και με τέτοια ένταση στο νέο που περισσότερο αποδέχονται οι πιστοί έναν δεμονισμένο παρά έναν που ακουλουθεί το Πάτριο εορτολόγιο. Και σας διαβεβαιώ ότι το βιώνω αυτό σε τέτοιο βαθμό που εσείς δεν μπορείτε να έχετε αυτή την εμπειρία, διότι συναναστρέφεστε μόνο με παλαιοημερολογίτες. Έχετε την Χάρι εσείς να την μεταλαμπαδεύσετε αλλά δεν μπορείτε να έρθετε σε συνεννόηση και κοινωνία με το νέο. Εμείς που προερχόμαστε από το νέο και βρισκόμαστε στο Πάτριο, χωρίς ποτέ να το κατηγορήσουμε, δεν υπάρχει περίπτωση να λάβουμε χειροτονίες από τους Οικουμενιστές και τους σχισματικούς. Συνεπώς, αφού δεν υπάρχει η Ιεραρχία που θα δυνηθεί να συγκροτήσει Σύνοδο ποιά είναι η λύση για τον Οικουμενισμό; Να ενωθεί αυτός που έχει την Χάρι της Αρχιεροσύνης με εκείνους που μπορούν να βάλουν τάξη στην Εκκλησία.

Τό ότι θα γίνει άλλη Ιεραρχία δεν πρέπει να σας φοβίσει αλλά να σας αναπαύει, διότι τελικά τί ψάχνουμε; Δεν θέλουμε να γίνει Σύνοδος; Με ποιούς, μόνοι σας, δίχως αυτούς που αγωνίζονται και δίχως το Ορθόδοξο πλήρωμα -που στο κάτω κάτω δεν ευθύνεται, διότι βρέθηκαν στο νέο δεν ήταν η επιλογή τους- θα κάνετε ισχυρή Σύνοδο αποδεκτή από τον Ορθόδοξο κόσμο; Δεν μπορείτε να κάνετε τέτοια Σύνοδο με κύρος, ώστε να καταδικάσετε την αίρεση. Δεν χρειάζεται να μπει μπροστά ο π. Θεόδωρος ο Ζήσης και άλλα σημαντικά πρόσωπα που οι πατέρες θα υποδείξουν μαζί με εσάς; Δεν χρειάζεται να δικτυωθούμε στο μέτρο του δυνατού με άλλους Ορθοδόξους ανά τον κόσμο που δεν κοινωνούν με τους Οικουμενιστές; Η ευκαιρία για την Ρωσική Εκκλησία μάλλον χάθηκε. Οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για Ορθοδοξία. Για δικαιοδοσίες ενδιαφέρονται και διπλωματίες ζητούν. Με ποιούς θα γίνει ο αγώνας; Χρειάζεται μία πλατφόρμα επικοινωνίας με το νέο ημερολόγιο. Είστε σε θέση εσείς να το κάνετε αυτό; Όσο και αν το επιδιώξετε δεν θα μπορέσετε να επικοινωνήσετε με ανθρώπους του νέου, διότι ακόμη και εμείς δυσκολευόμαστε! Έπειτα, εσείς επειδή παγιώσατε μία κατάσταση με τις ιεραρχίες που έχετε, ίσως δεν προτίθεστε κιόλας να προβείτε σε ενέργειες που ενδεχομένως να έχουν για εσάς, όπως θεωρείτε, κάποιο κόστος. Ίσως, να θέλετε και την ησυχίας σας! Καλώς! Και δικαίωμά σας! Δεν έχετε όμως δικαίωμα να στερήσετε σε εμάς την δυνατότητα να κάνουμε αυτόν τον αγώνα διότι μας ενδιαφέρει, αφού μπήκαμε ήδη στην φωτιά της μάχης και θέλουμε το θέμα να λυθεί σωστά και συνοδικά. Δεν είναι λοιπόν εκκλησιαστικώς ορθό να μας εμποδίσετε δια της αρχιεροσύνης να αναλάβουμε το εγχείρημα, αφού ζητήσουμε από εσάς την Χάρι της Χειροτονίας. Διότι δεν μπορούμε χωρίς την Χάρι να πετύχουμε τον σκοπό και άλλωστε το γράφουμε ανοιχτά και δεν τον κρύβουμε. Χρειάζεται ο συνδετικός κρίκος που θα ενώσει τα δύο κομμάτια της «αλυσίδας»! Αν αυτό για κάποιους ηχεί παράλογο να μας πουν οι ίδιοι, τί προτείνουν. Διότι, λόγια πολλά ακούμε τρία χρόνια. Συγκεκριμένες προτάσεις  όμως δεν έκανε κανείς. Και του λόγου μου, αν και μικρότερό σας και τίμια φέρθηκα, και δεν χαρίσθηκα σε κανέναν για τα λάθη του στον αγώνα, και προτάσεις έκανα, καθώς, και δεν σας απέκριψα κάτι.  Αν πάλι, για κάποιους κακοπροαίρετους αυτή η πρόταση που γίνεται σημαίνει ότι ζητώ εις επίσκοπον χειροτονία διευκρινίζω:

Ø  Δεν θέλω να χειροτονηθώ στα πλαίσια κάποιας παράταξης.

Ø  Θέλω όμως να χειροτονηθώ επίσκοπος για να συνεργήσω σε αυτό το έργο μαζί σας.

Ø  Επιθυμώ να έχω κοινωνία με όλους του επισκόπους του Πατρίου Εορτολογίου.

Ø  Δεν είμαι όμως διατεθημένος για μυστικές συμφωνίες με τους επισκόπους του Πατρίου εις βάρος των αδελφών τους άλλων παρατάξεων.

Ø  Δεν επικροτώ την απομόνωση ορισμένων ομάδων του παλαιού.

Ø  Ζητώ να συνεργασθούμε όλοι χωρίς να απορρίπτουμε το Πάτριο και τις παρατάξεις του μέχρι να αποκατασταθούν συνοδικά, χωρίς όμως να αναγκάσουμε κανέναν να γίνει παλαιοημερολογίτης τώρα. Συνοδικά θα γίνουν όλοι μαζί όσοι δεν θέλουν τώρα.

Ø  Χρειάζομαι την βοήθεια των αποτειχισμένων εκ του νέου χωρίς φατριασμούς.

Ø  Είμαι πρόθυμος να δεχτούμε επισκόπους και κληρικούς του νέου σε κοινωνία οι οποίοι θα επιστρέψουν με το Πάτριο και είναι διατεθειμένοι να συγκροτήσουμε Πανορθόδοξη Σύνοδο.

Αν αυτά δεν εκφράζουν κάποιους αδελφούς από το παλαιό και το νέο, ας μας επιτρέψουν το δικαίωμα της ελευθερίας αυτοπροσδιορισμού και έκφρασης αλλά και της ειλικρίνειας να ομιλούμε και να γράφουμε ευθέως, υπεύθυνα χωρίς εκείνα τα γυναικεία και ανήκουστα. Ζητώ αδελφικά συγνώμη από όλους τους αδελφούς, που έχω ελέγξει, διότι ενδεχομένως κάποιους να έχω στεναχωρήσει. Μίλησα ανοιχτά, όποιος θέλει μπορεί να συνεργαστεί μαζί μου στα πλαίσια μια τέτοιας συνεννόησης και νοοτροπίας, καθώς, και αυτής της εκκλησιολογικής βάσης που εξέθεσα και πλέον ολοκληρώνω στο τελευταίο αυτό κεφάλαιο με τις υπόλοιπες οκτώ ενότητες!

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ

 ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΛΛΑΓΩΝ ΠΡΟΣ ΕΝΟΤΗΤΑ (IZ΄ ΜΕΡΟΣ)