Τὰ γεγονότα εἰς τὸν Περσικόν Κόλπον καὶ τὸ ἐνδεχόμενον μιᾶς νέας τοπικῆς συρράξεως διά τά πετρέλαια, ἡ ὁποία δυνατὸν νὰ ἐπεκταθῆ πολύ ευρύτερον, ἔδωσαν καὶ πάλιν τὴν εὐκαιρίαν εἰς πολλοὺς νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τις προφητεῖες, το μέλλον καὶ τὴν συντέλειαν τοῦ κόσμου. Μικροὶ καὶ μεγάλοι αὐτοσχέδιοι προφῆτες καὶ ἐρμηνευτές προφητειών, ἤρχισαν να διαδίδουν ὅτι εὑρισκόμεθα εἰς τὰς
παραμονὰς τοῦ τέλους, περὶ φοβερών δεινῶν καὶ βασάνων καὶ περὶ ἄλλων τρομερῶν ἐξελίξεων καὶ ἀνατρέχουν ἢ παραπέμπουν σε διάφορες πηγές καὶ προρρήσεις, ποὺ ἀσφαλῶς προβληματίζουν, γιὰ νὰ μὴ ποῦμε τίποτε δυσμενέστερον, πολλούς πιστούς, οἱ ὁποῖοι δὲν γνωρίζουν τὰ πράγματα.
Ανάγκη λοιπὸν νὰ λεχθοῦν δύο λόγια, ὥστε νὰ μὴ πανικοβάλωνται οἱ πιστοὶ καὶ νὰ μὴ τρέχουν στὰ καταστήματα, γιὰ νὰ προμηθευθούν τρόφιμα καὶ νὰ τὰ ἀποθηκεύσουν πρὸς ἐπιβίωσίν τους. Δεν σώζεται κανεὶς μὲ τὰ τρόφιμα καὶ τὰ ποτά, ἀλλὰ μόνον μὲ τὴν Χάριν τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴν πρέπει ἀκορέστως νὰ ἀποθηκεύουμε στην ψυχήν μας, διότι μὲ αὐτὴν θὰ ἐπιβιώσωμεν καὶ ὄχι μὲ τὶς κονσέρβες! Όσοι πιστεύουν όλοψύχως και ζοῦν ἐν Χριστῷ, καμμιὰ δύναμις, ἀπολύτως καμμιά, δὲν μπορεῖ νὰ τοὺς βλάψη. Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη φράσις καὶ αὐτὴν πρέπει νὰ ἔχουμε ὡς ὁδηγόν: Πίστιν καὶ ζωὴν ἐν Κυρίῳ κατὰ πάντα, νύκτα καὶ ἡμέρα. (Οχι τὴν ἡμέραν πιστοί καὶ τὴν νύκτα ἄπιστοι...).
Δεύτερη φράσις εἶναι ὅτι οὐδεὶς γνωρίζει το πότε θὰ ἔλθη αὐτὴ ἡ κρίσιμη ὥρα τῆς συντελείας τοῦ κόσμου τούτου, ὡς συνόλου, παρά μόνον ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Ἐκεῖνο ὅμως, ποὺ εἶναι βέβαιον καὶ γνωστότατον καὶ ἄνευ ἐξαιρέσεως, δὲν εἶναι ἂν ὁ Σαντάμ Χουσεΐν θὰ ὁδηγήση την ἀνθρωπότητα σὲ μίαν νέαν αἱματοκυλισίαν, ἀλλὰ ὅτι γιὰ τὸν καθένα μας προσωπικά, θὰ ἔλθη τὸ τέλος τῆς γήϊνης ζωῆς μας, κάποια ὥρα, ποὺ κανεὶς δὲν γνωρίζει. Μὲ αὐτὴν πρέπει νὰ ἀσχολούμεθα. Ὄχι πότε θὰ ἔλθη, ἀλλὰ ὅταν ἔλθη, νὰ μᾶς βρῆ ἕτοιμους νὰ τὴν ἀντιμετωπίσουμε. Ἐν πίστει, ἐν ἐλπίδι, ἐν ἀγάπῃ πρὸς τὸν πιὸ ἀγαπητόν καὶ τὸν πιὸ ἰσχυρὸν καὶ τὸν πιὸ φιλάνθρωπον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Θεὸν καὶ Κύριόν μας!
Ἂς μὴ ἀνατρέχουν λοιπόν στον... Νοστράδαμον καὶ τοὺς ἄλλους «μετά Χριστόν προφήτας», ὅπως κάνουν τὰ κοσμικά περιοδικά και ἂς μὴ ἀγοράζουν ὄσπρια και κονσέρβες ἐκεῖνοι, ποὺ ἀνησυχοῦν καὶ φοβοῦνται, ἀλλὰ νὰ σκεφθούν λίγο την ψυχή τους, ὅσον εἶναι καιρὸς καὶ ἂς πλησιάσουν στα μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελίου, πρὸς καθαρισμόν καί φωτισμόν και προστασίαν τὴν ἐκ Θεοῦ. Ἔχουν περάσει πολλοὶ Σαντὰμ Χουσεΐν ἀπὸ αὐτὸν τὸν κόσμον καὶ πιθανὸν νὰ περάσουν καὶ ἄλλοι. Ἂς μὴ μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὴν Πίστιν στὸν Χριστόν μας καὶ τὴν ἐλπίδα τῆς ̓Αναστάσεως. Ας θυμόμαστε καθημερινῶς τὸν προσωπικὸν θάνατόν μας, ποὺ ὅλοι τὸν ἀντιμετωπίζουν μόνοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ αὐτὴ ἡ σκέψις ἂς γίνῃ ὁδηγὸς τῆς ὑπόλοιπης ζωής μας. Αὐτή ἡ σκέψις, μαζὶ μὲ τὴν ταπείνωσιν, θὰ μᾶς ὁδηγήση στην μετάνοια καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὰ παντοδύναμα χέρια τοῦ Θεοῦ....
Ἂς μὴ μᾶς παρασύρουν λοιπόν οἱ «προφητείες» τῶν ἀναρμοδίων καὶ ἂς μὴ ἀκοῦμε φωνὲς ἀνθρώπινες καὶ ἑρμηνεῖες ἀνθρώπινης λογικής». Εμείς μίαν φωνὴν ἀκοῦμε, τὴν φωνὴν τοῦ Κυρίου μας καὶ ἡ φωνὴ αὐτὴ μᾶς φωνάζει συνεχῶς: «Θαρσείτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον». Κι' ἀκόμα τὴν ὑπόσχεσίν Του: «Ἰδοὺ ἐγὼ μεθ ̓ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος». Τὸ τέλος τοῦ κόσμου βρίσκεται στα χέρια τοῦ Θεοῦ. Τὸ ἀτομικόν μας τέλος, καλὸν ἢ κακόν, βρίσκεται στὰ δικά μας χέρια. Αὐτὸ ἂς εἶναι πρῶτον στις σκέψεις μας. Τὰ ἄλλα καὶ μαζὶ καὶ ὁ Περσικός Κόλπος, εἰς χεῖρας τοῦ Θεοῦ τοῦ Ζῶντος..