ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ ☦

Ο διάβολος θέλει να πιστεύεις ότι δεν συγχωριέσαι! - Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης

Το ψέμα της απελπισίας είναι η πιο ύπουλη παγίδα. Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, βαθύς γνώστης της ανθρώπινης φύσεως και των πνευματικών μεθόδων του εχθρού, τονίζει με επιμονή. Το μεγαλύτερο ψέμα του διαβόλου είναι ότι δεν υπάρχει συγχώρεση για τον άνθρωπο. Δεν είναι η αμαρτία που οδηγεί τον άνθρωπο στην απώλεια, αλλά η πίστη ότι δεν μπορεί να σωθεί πια. Η απελπισία είναι εκείνο το δηλητήριο που παραλύει την ψυχή, την κλείνει στον εαυτό της και την πείθει πως ακόμα κι αν ο Θεός είναι αγάπη, εκείνη είναι η μοναδική που δεν την δικαιούται. Ο διάβολος γνωρίζει πως όταν η ψυχή πιστέψει πως δεν υπάρχει ελπίδα, τότε παραδίδεται αμαχητί στο σκοτάδι. Και γι' αυτό το πιο επικίνδυνο δεν είναι να πέσεις, αλλά να πιστέψεις πως δεν μπορείς να σηκωθείς. Η αγάπη του Θεού δεν γνωρίζει μέτρο. Ο Άγιος Νικόδημος, μελετητής και θεράπων της Θείας Χάριτος, διδάσκει πως ο Θεός είναι απείρως ευσπλαχνικός. Η αγάπη Του δεν έχει αρχή, δεν έχει τέλος, δεν εξαρτάται από τα δικά μας έργα, ούτε περιορίζεται από τη δική μας πτώση. Όσο μεγάλη κι αν είναι η αμαρτία, η αγάπη Του είναι μεγαλύτερη. Δεν συγχωρεί επειδή αλλάξαμε, συγχωρεί για να μπορέσουμε να αλλάξουμε και δεν περιμένει να γίνουμε τέλειοι για να μας δεχτεί. Μας δέχεται για να μας οδηγήσει στην τελείωση. Όπως λέει ο ίδιος ο Χριστός στο κατά Ματθαίον, δεν ήλθε να καλέσει δικαίους αλλά αμαρτωλούς σε μετάνοια. Αυτό που ο διάβολος θέλει να αποκρύψει είναι το πιο απλό, ότι δεν υπάρχει αμαρτία που να μην μπορεί να συγχωρηθεί, εκτός από εκείνη που δεν μετανοείται. Όταν ο άνθρωπος συντρίβεται ενώπιον του Θεού, τότε εκεί γεννιέται η θεραπεία. Η πτώση είναι ευκαιρία μετάνοιας, όχι τέλος. Κατά τον Άγιο Νικόδημο, η πτώση του ανθρώπου δεν είναι το τέλος της πνευματικής του πορείας. Είναι συχνά η αρχή μιας αληθινής σχέσης με τον Θεό. Πολλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν την αγάπη του Θεού όταν όλα πάνε καλά, τη νιώθουν όταν γκρεμίζονται. Όταν το εγώ καταρρέει, τότε μπορεί η ψυχή να καταλάβει τι σημαίνει συγχώρεση. Ο Άγιος δεν φοβόταν να μιλήσει για την αδυναμία του ανθρώπου. Τόνιζε όμως ότι αυτή η αδυναμία γίνεται δύναμη όταν παραδίδεται στην παντοδυναμία της Θείας Χάριτος. Δεν έχουμε μέσα μας τα μέσα να σωθούμε. Αλλά μέσα στην εκκλησία, στην εξομολόγηση, στη Θεία Ευχαριστία, μας δίνονται όλα όσα χρειαζόμαστε. Ο διάβολος φοβάται τη μετάνοια, γιατί ξέρει ότι είναι η μεγαλύτερη ανατροπή της εξουσίας του. Εκείνος σπέρνει την αμαρτία, αλλά ο Θεός τη μεταποιεί σε αφορμή σωτηρίας, όταν την παραδεχτούμε και τη φέρουμε στο φως. Η συγχώρεση είναι έργο της αγάπης, όχι της αξίας. Ο άνθρωπος δεν συγχωρείται επειδή το άξιζε. Αν αυτό ίσχυε, κανείς δεν θα σωζόταν. Συγχωρείται γιατί ο Θεός είναι Πατέρας και δεν μπορεί να βλέπει το παιδί του να χάνεται χωρίς να το αναζητήσει. Αυτή είναι η βασική αλήθεια που ο Άγιος Νικόδημος τονίζει σε όλη του τη διδασκαλία. Δεν σώζεσαι επειδή έγινες τέλειος, αλλά επειδή παραδόθηκες την αγάπη Του. Η συγχώρεση δεν είναι  ανταμοιβή. Είναι καρπός της ταπείνωσης. Και η ταπείνωση, λέει ο Άγιος, δεν είναι να λες απλώς είμαι ανάξιος, αλλά να εμπιστεύεσαι τη δύναμη του Θεού περισσότερο από τη δική σου αμαρτία. Αυτό που φοβάται ο διάβολος περισσότερο από όλα είναι να σταθεί ο αμαρτωλός με συντριβή ενώπιον του Χριστού και να πει Κύριε ελέησόν με. Γιατί τότε χάνει κάθε εξουσία πάνω του. Η ψευδοταπείνωση είναι παγίδα του πονηρού. Υπάρχει μια ταπείνωση που δεν οδηγεί στη ζωή, αλλά στο θάνατο. Ο Άγιος Νικόδημος την αποκαλεί σκοτεινή απελπισία που προβάλλει σαν ταπεινότητα, αλλά είναι έργο του διαβόλου. Ο άνθρωπος λέει, είμαι πολύ αμαρτωλός για να συγχωρηθώ, δεν έχω πια δικαίωμα στο Θεό, αμαρτάνω συνέχεια, είμαι ανάξιος. Αλλά αυτό δεν είναι ταπείνωση. Είναι υπερηφάνεια μεταμφιεσμένη. Γιατί ουσιαστικά δηλώνει, η αμαρτία μου είναι μεγαλύτερη από το έλεος του Θεού. Και αυτό είναι βλασφημία κατά της αγάπης Του. Όποιος αληθινά ταπεινώνεται δεν κοιτά μόνο την πτώση του, αλλά στρέφεται με δάκρυα προς Εκείνον που σηκώνει τους πεσμένους. Ο Άγιος μας διδάσκει, όταν δεις την κατάστασή σου μην κοιτάξεις προς τα μέσα,  κοίτα  προς  τον Σταυρό. Εκεί είναι η απάντηση στην απελπισία. Η εξομολόγηση είναι το όπλο κατά της απελπισίας. Η εκκλησία δεν είναι θεσμός δικαστικός, είναι θεραπευτήριο. Και το μεγάλο φάρμακο που μας δίνει για να πολεμήσουμε την απελπισία είναι η εξομολόγηση. Ο Άγιος Νικόδημος δεν κουράζεται να τονίζει τη δύναμη αυτού του μυστηρίου. Εκεί με την συγχώρεση διαλύονται χρόνια ενοχής, φόβου και πόνου. Ο διάβολος τρέμει την εξομολόγηση, γι' αυτό και κάνει τα πάντα για να σε κρατήσει μακριά. Σου λέει δεν είσαι έτοιμος, θα πέσεις πάλι, τι νόημα έχει. Αλλά ο Θεός δεν ζητά τελειότητα, ζητά αλήθεια και στην εξομολόγηση ο άνθρωπος δεν πηγαίνει για να δείξει πόσο καλός είναι, πάει για να παραδεχθεί πόσο πολύ έχει ανάγκη τη χάρη. Όταν αφήνεις τις πληγές σου στο πετραχήλι, τότε εκείνες παύουν να σε κυβερνούν. Η εξομολόγηση δεν σε κάνει απλώς καθαρό, σε ξαναγεννά. Η σωτηρία είναι δώρο και ελπίδα, όχι επιβράβευση. Πολλοί σκέφτονται τον παράδεισο σαν κάτι που κερδίζεται, όπως ένα βραβείο για καλούς μαθητές. Ο Άγιος Νικόδημος όμως μας φανερώνει ότι η σωτηρία είναι καρπός της Θείας Ελευθερίας. Ο Θεός σώζει όποιον ελπίζει σε Αυτόν, όχι όποιον τα κατάφερε τέλεια. Και αυτό είναι που ο διάβολος δεν αντέχει. Η σωτηρία δεν είναι υπόθεση των δυνατών, αλλά των πιστών. Δεν χρειάζεται να είσαι αλάθητος. Χρειάζεται να μην σταματήσεις να γυρίζεις προς Εκείνον που σε περιμένει. Η ελπίδα δεν είναι ιδέα. Είναι πρόσωπο. Είναι ο Χριστός. Και όποιος δεν τη χάνει, δεν χάνεται. Η χάρη του Θεού δεν εγκαταλείπει ποτέ την ψυχή. Ο Άγιος Νικόδημος μας διδάσκει κάτι συγκλονιστικό. Ακόμα και μέσα στις πτώσεις μας, η χάρη δεν μας εγκαταλείπει. Απλώς στέκεται σιωπηλή, περιμένοντας να την ξανακαλέσουμε. Όπως ο ήλιος που κρύβεται πίσω από τα σύννεφα, έτσι και ο Θεός δεν παύει ποτέ να μας φωτίζει, έστω κι αν εμείς δεν το βλέπουμε. Ο διάβολος θέλει να πιστεύουμε πώς μας άφησε ο Θεός. Η αλήθεια όμως είναι ότι μόνο εμείς φεύγουμε. Εκείνος μένει. Όσες φορές κι αν έπεσες, όσες πληγές κι αν κουβαλάς, ένα μόνο έχει σημασία. Μη δώσεις πιστοποιητικό τελικής ήττας στον εαυτό σου. Ο αγώνας δεν τελείωσε, ο Χριστός δεν τελείωσε μαζί σου. Και όσο έχεις αναπνοή, έχεις και πρόσκληση για συγχώρεση. Ο διάβολος θέλει να πιστεύεις ότι δεν συγχωριέσαι, γιατί αν το πιστέψεις, σταματάς να ζητάς. Ο Άγιος Νικόδημος όμως φωνάζει μέσα στους αιώνες. Ποτέ μην απελπίζεσαι. Γιατί η ελπίδα δεν ντροπιάζει. Ο Χριστός συγχωρεί, όχι μία φορά, αλλά κάθε φορά που του ανοίγεις την καρδιά σου. Μην κλείσεις την πόρτα σου στον ουρανό επειδή ακούς τη φωνή του σκότους. Άκου τη φωνή του Εσταυρωμένου που λέει έλα και τώρα. Δεν είναι αργά.  <a href="https://www.youtube.com/watch?v=D6Jodw723x8" style="color: #007abe; text-decoration-line: none;" target="_blank">ΠΗΓΗ</a></div>

<o:p> </o:p><o:p> </o:p>ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΣΗ ΑΡΧΕΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΗΣΗ<o:p></o:p><o:p></o:p>''ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ''

Ο διάβολος θέλει να πιστεύεις ότι δεν συγχωριέσαι! - Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης

Το ψέμα της απελπισίας είναι η πιο ύπουλη παγίδα. Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, βαθύς γνώστης της ανθρώπινης φύσεως και των πνευματικώ...

«Πίστη χωρίς δάκρυα μετάνοια και αγώνα είναι νεκρή!» - Άγιος Εφραίμ ο Σύρος

Η πίστη δεν είναι μια διανοητική αποδοχή
κάποιων αληθειών, ούτε μια ηθική στάση ζωής που απλώς κοσμεί εξωτερικά τον άνθρωπο.
Στην ορθόδοξη παράδοση, και ιδιαίτερα μέσα από τα συγγράμματα του Αγίου Εφραίμ του
Σύρου, η πίστη παρουσιάζεται ως ζωντανή σχέση με το Θεό, ως φωτιά που ανάβει στην
καρδιά και την καθιστά ικανή να αγαπήσει, να μετανοήσει και να αγωνιστεί. Ο ίδιος ο Χριστός είπε πως «Μακάριοι
οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται», δείχνοντας ότι η πίστη συνδέεται άμεσα
με το πένθος, τα δάκρυα και την καρδιακή συντριβή. Χωρίς αυτά, η πίστη καταντά μια
ψεύτικη κατάσταση, μια αυτοϊκανοποίηση, χωρίς δύναμη να σώσει. Ο Άγιος Εφραίμ ο
Σύρος, ο κατεξοχήν υμνητής των δακρύων, μας παραδίδει ότι δάκρυα κατά Θεόν είναι
άρτος και πόση της ψυχής. Ο άνθρωπος που δεν γνωρίζει τα δάκρυα της μετανοίας, παραμένει
ξένος από την αληθινή πνευματική ζωή, διότι η καρδιά του δεν έχει μαλακώσει, δεν
έχει σπάσει ο εγωισμός της. Έτσι η πίστη του μένει εξωτερική, χωρίς καρπό. Τα δάκρυα κατά τον Άγιο Εφραίμ δεν είναι απλά συναισθηματισμός. Δεν έχουν να κάνουν
με μια ευσυγκίνητη φύση ούτε με μια θλίψη ψυχολογική. Είναι καρπός της χάριτος που
επισκέπτεται τον άνθρωπο όταν αυτός ταπεινωθεί, όταν δει το πλήθος των αμαρτιών
του και στραφεί με ειλικρίνεια προς τον Θεό. Τότε τα μάτια γίνονται πηγή ύδατος
και κάθε δάκρυ γίνεται μαρτυρία ότι η ψυχή ξύπνησε. Ότι η πίστη δεν είναι στείρα
ιδέα, αλλά βίωμα. Ο ίδιος ο Κύριος δάκρυσε μπροστά στον τάφο του Λαζάρου και δάκρυσε
πάνω από την Ιερουσαλήμ. Αυτό μας δείχνει ότι τα δάκρυα δεν είναι ένδειξη αδυναμίας,
αλλά έκφραση βαθιάς αγάπης και θείας συμπόνιας. 
Όταν  λοιπόν  ο  άνθρωπος  πενθεί 
για τις  αμαρτίες  του  με  δάκρυα, 
τότε συμμετέχει σε αυτή την αγάπη, γίνεται όμοιος με τον Χριστό και η πίστη
του αποκτά πραγματικό βάθος. Η μετάνοια αποτελεί το κέντρο της πνευματικής ζωής. Δεν είναι απλώς η εξομολόγηση
μιας πράξης, αλλά μια διαρκή στροφή της ψυχής προς το Θεό. Ο Άγιος Εφραίμ τονίζει
ότι ο άνθρωπος που δεν μετανοεί καθημερινά, δεν γνωρίζει ακόμη το Θεό. Γιατί η μετάνοια
είναι η αναγνώριση της αδυναμίας μας και η εναπόθεση του εαυτού μας στο έλεος του
Θεού. Χωρίς μετάνοια, η πίστη είναι νεκρή. Μπορεί να μιλάμε για τον Χριστό, να ψάλλουμε,
να νηστεύουμε, αλλά αν δεν μετανοούμε, η καρδιά μας μένει κλειστή. Η μετάνοια είναι
η πόρτα της βασιλείας, η αρχή και το τέλος της πνευματικής οδού. Δεν υπάρχει στιγμή στη ζωή του πιστού
που να μην χρειάζεται αυτήν την κίνηση επιστροφής. Ο αγώνας εναντίον των παθών είναι
το πεδίο όπου αποδεικνύεται αν η πίστη μας είναι αληθινή. Ο Άγιος Εφραίμ με τα πύρινα
λόγια του ξεκαθαρίζει ότι ο χριστιανός που μένει αδρανής, που δεν μάχεται τα πάθη
του, είναι σαν στρατιώτης που αφήνει τα όπλα και παραδίνεται στον εχθρό. Η πνευματική
ζωή δεν είναι ρομαντική ανάπαυση, αλλά συνεχής πόλεμος. Πόλεμος με τη φιλαυτία,
με τη φιληδονία, με τον εγωισμό, με την υπερηφάνεια. Και σε αυτόν τον πόλεμο τα
δάκρυα και η μετάνοια είναι τα ισχυρότερα όπλα. Όποιος αγωνίζεται έτσι, ζει την
πίστη του. Όποιος όμως αποφεύγει τη μάχη, ζει σε ψευδαίσθηση. Νομίζει ότι πιστεύει,
αλλά στην πραγματικότητα απλώς συμβιβάζεται με τον εαυτό του. Ο Άγιος Εφραίμ γράφει για τον κίνδυνο
της πλάνης. Πολλοί θεωρούν ότι έχουν πίστη επειδή εκτελούν κάποιες εξωτερικές πράξεις.
Ανάβουν κερί, προσκυνούν, λένε μια προσευχή, αν όμως δεν έχουν καρδιά συντετριμμένη
και δάκρυα, αν δεν παλεύουν με τις αδυναμίες τους, τότε η πίστη τους είναι σαν το
δέντρο χωρίς ρίζες. Θα πέσει με τον πρώτο άνεμο πειρασμού. Η αληθινή πίστη δεν μετριέται
με το πόσες φορές πηγαίνουμε στην εκκλησία, αλλά με το πόσο μεταμορφώνεται η ζωή
μας. Αν γινόμαστε πιο ταπεινοί, πιο πράοι, πιο γεμάτοι αγάπη, τότε η πίστη μας είναι
ζωντανή. Αν όχι, τότε ζούμε μέσα στην αυταπάτη. Τα δάκρυα της προσευχής έχουν και έναν ακόμη βαθύτερο καρπό. Καθαρίζουν το νου και
φωτίζουν την καρδιά. Ο Άγιος Εφραίμ λέει ότι το δάκρυ είναι δεύτερο βάπτισμα, γιατί
όπως το πρώτο βάπτισμα, καθαρίζει τον άνθρωπο από το προπατορικό αμάρτημα, έτσι
και τα δάκρυα της μετάνοιας τον καθαρίζουν από τις καθημερινές του πτώσεις. Όταν
ο άνθρωπος συνηθίζει να προσεύχεται με δάκρυα, τότε η πίστη του δεν είναι θεωρία,
αλλά εμπειρία. Νιώθει τον Θεό παρόντα, αγγίζει το έλεος του, αισθάνεται την αγάπη
του να τον θερμαίνει. Τότε ακόμη και οι μεγαλύτεροι πειρασμοί δεν τον συντρίβουν,
γιατί ξέρει ότι έχει τον Πατέρα του στον ουρανό να τον στηρίζει. Η πνευματική μάχη είναι διαρκής και δεν σταματά ποτέ. Ακόμη και όταν ο πιστός αποκτήσει
ειρήνη στην καρδιά του, οι πειρασμοί δεν παύουν να έρχονται. Ο Άγιος Εφραίμ μας
θυμίζει ότι ο διάβολος πολεμάει πιο σφοδρά εκείνους που έχουν αρχίσει να αγαπούν
τον Θεό. Γι' αυτό χρειάζεται να είμαστε πάντα άγρυπνοι, να έχουμε την προσευχή στα
χείλη και την μετάνοια στην καρδιά. Η νίκη δεν έρχεται από τη δική μας δύναμη, αλλά
από τη χάρη του Θεού. Όμως η χάρη δίνεται μόνο σε εκείνους που αγωνίζονται, όχι
σε όσους μένουν αδρανείς. «Η πίστη είναι σαν φλόγα. Αν την αφήσεις χωρίς λάδι, θα
σβήσει. Αν όμως την τροφοδοτείς με δάκρυα και αγώνα, θα λάμψει και θα φωτίσει τον δρόμο σου
μέχρι την αιωνιότητα». Η κοινωνία μας συχνά προσπαθεί να μας πείσει ότι η πίστη
είναι υπόθεση συναισθήματος ή παράδοσης. Όμως η ορθόδοξη παράδοση διδάσκει ότι η
πίστη είναι έργο καρδιάς που συντρίβεται, που πενθεί και που καθημερινά επιστρέφει
στο Θεό.  Ο Άγιος Εφραίμ δεν ήταν θεωρητικός.
Έζησε μέσα στα δάκρυα και στην άσκηση και έτσι η διδασκαλία του είναι μαρτυρία ζωής.
Μας καλεί όλους να μην επαναπαυόμαστε σε μια επιφανειακή πίστη, αλλά να επιζητούμε
εκείνα τα δάκρυα που αναγεννούν τον άνθρωπο. Η φωνή του Αγίου Εφραίμ του Σύρου αντηχεί μέχρι σήμερα. Πίστη χωρίς δάκρυα, μετάνοια
και αγώνα είναι νεκρή. Αυτός ο λόγος δεν είναι η υπερβολή, αλλά η ουσία της πνευματικής
ζωής. Δάκρυα που μαλακώνουν την καρδιά, μετάνοια που μας επιστρέφει στο Θεό και
αγώνας που αποδεικνύει την πίστη μας. Χωρίς αυτά, ο χριστιανός μένει μόνο με το
όνομα, χωρίς δύναμη, χωρίς χαρά, χωρίς σωτηρία. Με αυτά όμως, η ζωή μας γίνεται
δρόμος φωτεινός, γεμάτος ελπίδα, ακόμη και αν είναι γεμάτος δυσκολίες. Γιατί ο Χριστός
κατοικεί εκεί όπου υπάρχει ταπείνωση, συντριβή και δάκρυα. Έτσι η πίστη παύει να
είναι ιδέα και γίνεται ζωή. Παύει να είναι νεκρή και γίνεται ανάσταση. Και τότε
μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα, η ψυχή μας βρήκε τον δρόμο προς την αληθινή βασιλεία. <div style="text-align: right;"><a href="https://www.youtube.com/watch?v=tDzsP-9R6ek" target="_blank">ΠΗΓΗ</a></div></div>

<o:p> </o:p>

<o:p> </o:p>ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΣΗ ΑΡΧΕΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΗΣΗ<o:p></o:p>''ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ''