Τετάρτη 10 Ιουνίου 2020

Ερμόλαος – Ή, περί Ισλαμικών Σπουδών

Ερμόλαος – Ή, περί Ισλαμικών Σπουδών

Θεόφιλος Πουταχίδης

ΕΡΜΟΛΑΟΣ: Ε, λοιπόν, μου το είχε πει ο Θεοφύλακτος ότι του εμφανίστηκες, ω Σωκράτη, αλλά είχα αμφιβολίες.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Οι αμφιβολίες σου ήταν λοιπόν αυτές που είδα ν’ αναχωρούν τρέχοντας, φίλτατε Ερμόλαε, καθώς ερχόμουν;

ΕΡΜ: Είδες πόσο γρήγορα τις διώχνει η εμπειρία; Για να μου εμφανίζεσαι, όμως, κάποιο ζήτημα θέλεις να εξετάσουμε. Αν σε ξέρω καλά, θα πρέπει το θέμα να σχετίζεται με τον Θεό ή με την παιδεία των νέων ή και με τα δύο. Σωστά;

ΣΩΚ: Πώς όχι; Πρόκειται για τις Ισλαμικές Σπουδές μέσα στο Τμήμα Θεολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου. Και μην πεις καμιά εξυπνάδα τώρα του είδους: «και πώς δεν ήρθε τότε κι ο Αριστοτέλης μαζί σου;».

ΕΡΜ: Αλήθεια Σωκράτη, χάλασες το αστείο που ετοίμαζα μ’ αυτή σου την πρόγνωση… Ξεκίνα, λοιπόν∙ είμαι όλος αυτιά.

ΣΩΚ: Τι νομίζεις Ερμόλαε; Πρέπει οι πανεπιστημιακές σχολές να διδάσκουν την αλήθεια, κατά το δυνατό της επίγνωσής της σε κάθε περίπτωση και για κάθε επιστητό, ή μήπως όχι;

ΕΡΜ: Χωρίς αμφιβολία πρέπει να διδάσκουν την αλήθεια.

ΣΩΚ: Σε διάφορα μέρη του κόσμου πιστεύουν ακόμα πως η θεραπεία των ασθενειών επιτυγχάνεται με κάτι πράγματα που εμείς τα αντιλαμβανόμαστε ως μαγικές τελετές και τσαρλατανισμούς. Μήπως νομίζεις ότι, από σεβασμό σ’ αυτήν τη δική τους αλήθεια, πρέπει να δημιουργήσουμε τμήματα Ιατρικής στα πανεπιστήμιά μας που να διδάσκουν και να χορηγούν πτυχία για αυτά τα πράγματα;

ΕΡΜ: Βεβαιότατα όχι. Αυτοί μπορούν να πιστεύουν ό,τι θέλουν και το σεβόμαστε. Αν εμείς, όμως, δημιουργήσουμε τέτοια πανεπιστημιακά τμήματα, είναι σαν να παραδεχόμαστε αυτά τα πράγματα ως αληθινά.

ΣΩΚ: Σωστά μίλησες. Ας έρθουμε τώρα στην επιστήμη της Θεολογίας. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών της Ελλάδας, ως Χριστιανοί που είναι, πιστεύουν το ρήμα του Θεανθρώπου Χριστού που είπε «εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή». Άρα η απόλυτη θεολογική αλήθεια γι’ αυτούς δεν μπορεί παρά να είναι μόνο μία. Είναι πρόσωπο και είναι ο Σωτήρας Χριστός. Ή μήπως όχι;

ΕΡΜ: Αληθέστατα. Αυτή η ομολογία είναι υποστατική για κάθε χριστιανό.

ΣΩΚ: Επομένως, σύμφωνα με αυτά που παραδέχτηκες προηγουμένως, εάν ένα δημόσιο πανεπιστήμιο στη χώρα μας δημιουργήσει τμήμα Ισλαμικών Σπουδών μέσα σε Θεολογική Σχολή του, είναι ως να παραδέχεται ότι η αλήθεια στο επιστητό που πραγματεύεται η Θεολογία δεν είναι μία αλλά δύο. Το πανεπιστήμιο και η κρατική εξουσία στην πατρίδα μας, λοιπόν, προβαίνει εμπράκτως και χωρίς να ρωτήσει τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών του που είναι χριστιανοί, στην άρνηση του Χριστού ως μοναδικού αληθινού Θεού. Έτσι δεν είναι; Εκτός, βέβαια, κι αν στο μεταξύ άλλαξες γνώμη σχετικά με το ότι οι πανεπιστημιακές σχολές διδάσκουν μόνον την αλήθεια…

ΕΡΜ: Η λογική σου Σωκράτη είναι αμείλικτη. Δυο πράγματα μου φαίνεται πως θα μπορούσε να προφασιστεί κάποιος για να χαλαρώσει, τουλάχιστον, τα δεσμά της επιχειρηματολογίας σου. Πρώτον, το ζήτημα δεν είναι πάντοτε θέμα αριθμών και πλειοψηφιών. Για τους μουσουλμάνους Έλληνες πολίτες που δεν είναι περισσότεροι από τους χριστιανούς στη χώρα μας, αλλά είναι αρκετοί, η αλήθεια περί Θεού είναι διαφορετική. Δεν πρέπει κι αυτοί να μπορούν να σπουδάσουν την δική τους αλήθεια; Δεύτερον, υπάρχει και η κρατική σκοπιμότητα, ο ρεαλισμός. Γιατί θα πρέπει οι μουσουλμάνοι Έλληνες πολίτες να πηγαίνουν στη γειτονική Τουρκία για να σπουδάσουν τη Θεολογία τους;

ΣΩΚ: Συμφωνείς, πιστεύω, ότι λέγοντας «ανοχή της πλειοψηφίας στη διαφορετικότητα της μειοψηφίας» και «ανεξιθρησκία» δεν εννοούμε ότι θα πρέπει η πλειοψηφία με λόγια ή έργα να δείξει ότι ασπάζεται ως αληθή τα πιστεύω της μειοψηφίας.

ΕΡΜ: Έτσι είναι. Αλλιώς δεν θα ξέρουμε πια τι πιστεύουμε ο καθένας. Θα είμαστε αλλοπρόσαλλοι και δεν θα μας σέβεται κανείς, αφού ούτε εμείς τον εαυτό μας θα σεβόμαστε.

ΣΩΚ: Ας κρατήσουμε, λοιπόν, το μέτρο. Ας ιδρύσουμε ένα τμήμα Ανατολικών-Ισλαμικών Σπουδών. Όχι, όμως, μέσα σε υφιστάμενη Θεολογική Σχολή. Έτσι, τους σεβόμαστε όλους. Συμφωνείς;

ΕΡΜ: Ασφαλώς.

ΣΩΚ: Για πες μου, όμως, κι αυτό. Επειδή είπες πως δεν είναι ζήτημα αριθμών. Οι ινδουιστές και οι βουδιστές είναι λιγότεροι από τους μουσουλμάνους στη χώρα μας. Με την ίδια λογική, όμως, πρέπει κι αυτοί ν΄ αποκτήσουν τμήμα δικών τους θεολογικών σπουδών. Τι από τα δύο λοιπόν; Μετράνε ή όχι οι αριθμοί για σένα; Δεν γίνεται να επιλέγεις τι σε βολεύει κατά περίπτωση.

ΕΡΜ: Δίκιο έχεις. Με στρίμωξες κι εδώ Σωκράτη.

ΣΩΚ: Όσο για το ρεαλισμό της πολιτικής που προφασίστηκες… Όπως αναμενόταν, οι Έλληνες μουσουλμάνοι δεν φαίνεται να προτιμούν τη Θεσσαλονίκη απ’ την Τουρκία για τις ισλαμικές τους σπουδές. Από την άλλη, με το πλήγμα του κύρους της ορθόδοξης πνευματικότητας που δεχόμαστε εξαιτίας αυτής της αστοχίας, ίσως να χάνουμε κι αρκετούς από τους ξένους ορθόδοξους φοιτητές που παραδοσιακά προτιμούσαν για μεταπτυχιακές σπουδές τη Θεσσαλονίκη. Όσο για τον ρεαλισμό εκείνον που ενέχει το στοιχείο της συναλλαγής… Τι γίνεται με τα ζητήματα της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, της αποζημίωσης για την κλοπή και τον βανδαλισμό περιουσιών, των λεηλατημένων ορθόδοξων ναών; Με το θέμα της Αγίας Σοφίας; Υπάρχει, έστω, μια συγγνώμη της Τουρκίας για τη Γενοκτονία;

ΕΡΜ: Μένητος, Άνυτος, Λύκων… Οι αποδομητές αλωνίζουν.


Ο Γέροντας Ιερώνυμος προειδοποιεί το Πατριαρχείο ότι οι Τούρκοι θα τους «βγάλουν» τα ράσα!


O Γέροντας Ιερώνυμος της Αίγινας (1883-1966).


(Επιμέλεια – Διασκευή Στέλιος Κούκος)

Όταν ήταν διάκονος, ο Μικρασιάτης π. Βασίλειος -αργότερα Ιερομόναχος Ιερώνυμος της Αιγίνης- ύστερα από καταγγελία συγχωριανών του, και μάλιστα Χριστιανών, ότι δεν υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία στον τουρκικό στρατό, οι Τούρκοι τον κάλεσαν να υπηρετήσει.
Ο π. Βασίλειος εμφανίστηκε στο στρατόπεδο με τα ράσα και στεναχωρημένος, ότι τόσο γιατί θα υπηρετούσε, όσο γιατί θα έπρεπε να βγάλει τα ράσα. Το μόνο που του έμενε να κάνει, ήταν να προσεύχεται θερμά στον Χριστό και την Παναγία και να περιμένει να τον βοηθήσουν.
Το πρωινό της επόμενης μέρας, δηλαδή την ημέρα που έπρεπε να φορέσει την στρατιωτική στολή για να αντικαταστήσει τα ευλογημένα ράσα, όταν τον είδε ο φρουρός να βρίσκεται ανάμεσα στους νεοσυλλέκτους του φώναξε και του είπε:
– Ε, παπά, τι θέλεις εσύ εδώ μέσα; Φύγε γρήγορα μην βρω τον μπελά μου.
Ο π. Βασίλειος δεν έχασε ευκαιρία και με “δάκρυα συγκίνησης και ευχαριστίας” πέρασε την πύλη του στρατοπέδου και κατέφυγε για προστασία στην ενορία του αρχικά και μετά στο Πατριαρχείο.
Ο Πατριάρχης, όταν άκουσε τον δακρυσμένο Διάκο του, να του ζητά να τον συνδράμει για να μη βγάλει τα ράσα, έκανε αμέσως προσωπικό διάβημα στον σουλτάνο.
Η προσπάθεια αυτή του Οικουμενικού Πατριάρχη “πέτυχε να θεσπιστεί διάταγμα που απάλλασσε όλους τους Ιεροδιακόνους απ’ την υποχρέωση της στράτευσης”!
Εδώ όμως ας δώσουμε απευθείας τον λόγο στον συγγραφέα κ. Πέτρο Μπότση για να μας διηγηθεί τι έγινε στην συνέχεια:
Λίγο καιρό αργότερα, ο π. Βασίλειος επισκέφτηκε τον Πατριάρχη και του είπε:
– Παναγιώτατε, θέλω να φύγω και να πάω στην Ελλάδα. Φοβούμαι ότι εδώ θα μας βγάλουν τα ράσα οι Τούρκοι.
– Αστειεύεσαι; απάντησε ο πατριάρχης. Δεν είναι δυνατό να γίνει αυτό.
Κι όμως, τα λόγια του αποδείχτηκαν προφητικά.
Αρκετά χρόνια αργότερα, ένας επίσκοπος του κλίματος του πατριαρχείου επισκέφτηκε με πολιτική περιβολή το Γέροντα στην Αίγινα.
Ρωτούσε επίμονα να μάθει από πού είχε αντλήσει τις πληροφορίες ότι οι Τούρκοι θα νομοθετούσαν την κατάργηση του ράσου.
Είχαν εντυπωσιαστεί τότε στο πατριαρχείο με την «πλήρη ενημέρωσή» του. Δεν αντιλήφθηκαν ότι οι πληροφορίες του δεν είχαν κάποια κοσμική πηγή προέλευσης.
Ήταν το προανάκρουσμα ενός χαρίσματος με το όποιο τόσο πλούσια τον επιδαψίλευσε [προσέφερε πλουσιοπάροχα] αργότερα ο Θεός, ως επιβράβευση μιας ζωής γεμάτης θυσίες και αγάπης γι’ Αυτόν.

Από το βιβλίο του συγγραφέα Πέτρου Μπότση, “Γέροντας Ιερώνυμος, Ο Ησυχαστής της Αίγινας”, Αθήνα, 1999.



Ο ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ, ΥΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΣΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΚΥΡΙΑΚΟ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΤΟ ΔΕΟΝ ΓΕΝΕΣΘΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Ανοικτή επιστολή

δικηγόρου - συγγραφέως



 Κύριε Πρωθυπουργέ, υγιαίνετε.

 Οπως γνωρίζετε, επί τών ημερών σας και εν έτει 2021 συμπληρώνονται 200 έτη από τήν έναρξη τής μεγάλης Επαναστάσεως τού 1821, μέ τήν ευτυχή κατάληξη τής οποίας επετεύχθη η αναγέννηση τού παναρχαίου - επί αιώνες δορυάλωτου, πλήν πάλαι ποτέ τρισενδόξου - Ελληνικού έθνους.

 Ωστόσο, επίσης καλώς γνωρίζετε ότι εντός τού τρέχοντος έτους 2020, συ-μπληρώνονται 1500 έτη από τήν περιφανή νίκη τών αρχαίων Ελλήνων προ-γόνων μας κατά τών εισβολέων Περσών, στήν κοσμοϊστορική ναυμαχία τής Σαλαμίνος, εν έτει 480 π.Χ.


 Και άν γιά τήν πρώτη ως άνω ιστορική επέτειο οφείλουμε οι σύγχρονοι Ελληνες και Ελληνίδες να κλίνουμε με ευλάβεια τό γόνυ, αναλογιζόμενοι τίς οφειλές μας στούς ηρωικούς προμάχους τής εθνικής μας παλιγγενεσίας (χάρη στούς οποίους θεμελιώθηκε και υπάρχει σήμερα τό σύγχρονο Ελληνικό κράτος), θεωρώ ότι εξ ίσου οφείλουμε νά ενθυμούμαστε και νά τιμούμε τήν ως άνω προγενέστερη -πλήν ίσως σημαντικότερη- ιστορική επέτειο τού θριάμβου των προγόνων μας στην Σαλαμίνα..

 Σημαντικότερη διότι άνευ αυτής, μάλλον δέν θά είχε υπάρξει κάν η Επανα-σταση τού 1821 (...) εφ’ όσον -υπενθυμίζω- μέχρι τότε τά Περσικά στίφη είχαν υποτάξει και υποδουλώσει -κατά σειράν- τίς εκατοντάδες Ελληνικές πόλεις τής Μικράς Ασίας, τά μεγαλύτερα νησιά τού Αιγαίου, την Θράκη, την Μακεδονία, την Θεσσαλία και την Ανατολική Στερεά Ελλάδα μέχρι την Αττική, όπου είχαν καταστρέψει και πυρπολύσει την Αθήνα, ο πληθυσμός τής οποίας είχε καταφύγει στην Σαλαμίνα.

 Επομένως, στην περίπτωση νίκης τών Περσών κατά τήν ναυμαχία τής Σαλαμίνας, είναι πρόδηλον ότι θα είχε επέλθει η κατάκτηση τής υπόλοιπης Ελλάδος και η εξόντωση ή η υποταγή τών λοιπών Ελληνικών πληθυσμών, τρείς αιώνες πρίν από την Ρωμαιοκρατία.

 Συνεπώς -και υπό καθεστώς δουλοκτητικής Περσικής δεσποτείας- προφα-νώς δέν θά είχαν υπάρξει και ακμάσει -ενδεικτικώς- η Αθήνα των κλασσικών χρόνων, ο "χρυσούς αιών" τού Περικλέους και οι διαχρονικής αξίας δημοκρατικοί πολιτειακοί θεσμοί πού καθιερώθηκαν κατ' αυτόν, ο ανεπανάληπτος αρχιτεκτονικώς Παρθενών τού Φειδίου και οι κορυφαίοι σοφοί μας Σωκράτης, Πλάτων, Αριστοτέλης κ.λπ.

 Μάλλον δε, δέν θα είχε υπάρξει ο Μέγας Αλέξανδρος και η κοσμοϊστορική εκπολιτιστική εποποιία του, όπως και τόσα άλλα επιστημονικά και πολιτισμικά επιτεύγματα τών αρχαίων Ελλήνων προγόνων μας, γιά τά οποία δικαίως είμαστε υπερήφανοι σήμερα, εμείς οι απόγονοί τους, αλλά και στό οφειλόμενο ηθικό χρέος πρός εκείνους, είναι υπόχρεα -στό διηνεκές- όλα τά πολιτισμένα έθνη τής ανθρωπότητος.

 Ωστόσο, πλήν τών ανωτέρω ιστορικώς γνωστών και επαγωγικώς αυτονοήτων, τά οποία ασφαλώς και θά ήταν σκόπιμο, ενίοτε νά τά υπενθυμίζετε στούς Ευρωπαίους ομολόγους σας, δεδομένης τής επιλεκτικής αμνησίας η οποία διακατέχει τούς πλείστους εξ αυτών (...) θεωρούμε ως πλέον χρήσιμο και ωφέλιμο να επισημάνουμε άλλως να υπενθυμίσουμε και τό εξής -ιστορικώς καθοριστικό- γεγονός:

 Eν έτει 484 π.Χ., ήτοι 6 έτη μετά τήν -επίσης- ιστορική μάχη και νίκη τών Αθηναίων και Πλαταιαίων προγόνων μας στόν Μαραθώνα (και ενώ ο νεώτερος "μέγας" Βασιλεύς τών Περσών, ο Ξέρξης, προετοίμαζε πυρετωδώς τήν εκδικητική εκστρατεία του κατά τής Ελλάδος), οι Αθηναίοι πληροφορήθηκαν ότι, στά αργυρωρυχεία τους στό Λαύριο είχε εξορυχθεί ένα υπερμεγέθες "κοίτασμα" αργύρου, η αξία τού οποίου υπελογίσθη στό υπέρογκο -γιά τά δεδομένα τής εποχής- ποσό τών εκατό ταλάντων.

 Αμέσως, οι "λαϊκιστές" πολιτικοί τής εποχής, επρότειναν όπως τό ποσόν εκείνο διανεμηθεί στούς ελεύθερους Αθηναίους πολίτες, υπελογίσθη δέ ότι έκαστος εξ αυτών θά ελάμβανε περί τίς δέκα Αττικές δραχμές (περίπου ένα μέσο ετήσιο εισόδημα...), γεγονός πού προκάλεσε ενθουσιασμό σε όλους.

 Μόνον ο Θεμιστοκλής τού Νεοκλέους, πολιτικός ηγέτης τών "θητών" (δηλαδή τών κατοίκων τής Αττικής πού δέν είχαν πολιτικά δικαιώματα), ο οποίος είχε ήδη δείξει τήν ανδρεία του στό πεδίο τής μάχης τού Μαραθώνος, αλλά και προ-έβλεπε ότι οι Πέρσες θά επανέρχονταν, επρότεινε όπως, τά απρόσμενα αυτά χρήματα, νά μήν διανεμηθούν, αλλά δι' αυτών νά χρηματοδοτηθεί η άμεση ναυπήγηση νέων πολεμικών πλοίων («τριήρεων»).


 Παρ' ότι, η εν λόγω πρότασή του ήταν εμφανώς αντιδημοφιλής, ο μέγας Θεμιστοκλής, κατόρθωσε να τήν επιβάλλει στην Εκκλησία τού Αθηναϊκού Δήμου και ιστορικώς γνωρίζουμε ότι οι 180 νέες τριήρεις τών Αθηναίων (τά περίφημα "ξύλινα τείχη" τού "προφητικού" Δελφικού χρησμού), απετέλεσαν τό 60% τού συνολικού Ελληνικού στόλου στήν ναυμαχία τής Σαλαμίνος.

 Οπου, οι Αθηναίοι, μέ επικεφαλής στρατηγό-ναύαρχο τον δαιμόνιο Θεμιστοκλή, κατεναυμάχησαν τόν τεράστιο Περσικό στόλο, διασώζοντας κυριολεκτικώς, όχι μόνο τήν ελευθερία τών συγχρόνων τους πανΕλλήνων αλλά και αυτή τήν ύπαρξη και συνέχεια τού Ελληνικού έθνους, διαφυλάσσοντας τό μετέπειτα πολύτιμο πολιτισμικό κεκτημένο τους, ως κληρονομιαίο αγαθό επ' ωφελεία όλης τής Ευρώπης.

 Κύριε Πρωθυπουργέ, τώρα πού οι νέοι "Περσιάνοι" (όπως προσφυώς αποκαλούσε τούς Τούρκους δυνάστες ο ηγέτης τών επαναστατημένων Ελλήνων τού 1821, ο θρυλικός Κολοκοτρώνης), είναι και πάλι πρό τών πυλών τής Πατρίδος μας, προτείνουμε όπως κατά προτεραιότητα πρέπει να μεριμνήσετε γιά την δημιουργία -άλλως την γενναία ενίσχυση- τών (κατά ξηρά, θάλασσα και αέρα), συγχρόνων «ξύλινων τειχών» πού απαιτούνται γιά νά επιβιώσει εν πολέμω τό Ελληνικό έθνος μας, διότι -καλώς τό γνωρίζετε- "οί καιροί ού μεναιτοί".

 Ενθυμηθείτε επίσης και το ρηθέν από τον Κρητικό συμπατριώτη σας, παγκοσμίου αναγνωρίσεως συγγραφέα Νίκο Καζαντζάκη, ότι: «Οι Έλληνες λίγοι είμαστε πάντοτε, μά αλοίμονο στην οικουμένη αν ξοφληθεί η γενηά μας…».

 Μέ τόν δέοντα σεβασμό και δι' ευχών τών οσίων προγόνων ημών.

ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 10 Ιουνίου 2020.

''Η ΕΠΙΒΟΥΛΗ ΚΙΝΕΙ ΘΡΟΝΟΥΣ, ΑΥΛΑΣ ΚΑΙ ΛΑΟΥΣ, ΟΠΩΣ ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΗΧΟΝ ΤΗΣ ΣΑΛΠΙΓΓΟΣ''




Ένα λίαν επίκαιρο και αρκούντως αυθεντικό δοκίμιο του λόγιου Μοναχού και δεινού κήρυκα Κοσμά Φλαμιάτου, που μέσα από την ξενόδουλη ανασύσταση του -εν τη γενέσει του- Ελληνικού Κράτους, την διαβλητή εγκατάσταση της Βαυαροκρατίας, την δόλια, ως και ωφελιμιστική παρείσφρηση της Αγγλογαλλικής δυναστείας και τις πρώτες εμφυλιακές, μισερές ''καρατομήσεις'' αδούλωτων μαρτύρων προσφέρει στον αναγνώστη την γνησιότητα της Πίστης και την αληθινή Φιλοπατρία. Το πηγαίον και η γνησιότητα του λόγου μοιάζει σαν να ''τυπώθηκε'' μόλις τώρα, με διαφορετικούς ή και ίδιους ευρωπαικούς ''εθνοσωτήρες'', τους ίδιους όμως πάντοτε ασύμμαχους ''συμμάχους'', αυτούς άλλωστε, που οριοθέτησαν και τον πολιτικό ''χρωματισμό'' των πρώτων νεότοκων και πολιτικά εξαρτημένων κομμάτων στην Ελλάδα: το αγγλικό, το γαλλικό και το ρωσικό. Σαν να μην άλλαξε τίποτε. Ραγιαδισμός, υποτακτικότητα και δουλοφροσύνη υπό τον σκιερό ''μανδύα'' του Εθνικού Συντάγματος και της εγκατεστημένης Βασιλείας, που εισήγαγαν στους απονήρευτους Ρωμιούς, ξένα ήθη και νοσηρές, ''διαφωτιστικές'' διδαχές, ώστε να αναγκάσουν ακόμη και αυτόν τον Μακρυγιάννη να γράψει στη διαθήκη του, μιλώντας για ''απατεώνες της πατρίδας του''! Και όπως έγραψε και ο καθηγητής Αλέξιος Παναγόπουλος στο βιβλίο του ''ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ'': ''Οι ''ψευτοδιαφωτιστές'', που φραγκεμένοι δίδασκαν το πνεύμα της εσπερίας, αναγκάζουν τους πρωτομάρτυρες να καταγγείλουν δημόσια τους ηθικούς αυτουργούς, που κρύβονταν πίσω από τις ύποπτες αναθεωρήσεις του περιβάλλοντος του ρωμαιοκαθολικού Βασιλέα της προτεστάντισσας Βασίλισσας και του ανθέλληνα αντιβασιλέα Μάουερ''. Εύχεσθε!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος





''ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ
ΕΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ, ΕΙΣ ΟΡΘΟΦΡΟΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑΝ. ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ''


Εκ του προηγούμενου

Ιδού δε μία εκ των πολλών άλλων αιτιών, δι' ην έλαβεν απ΄αρχής χώραν η επιβουλή, και τοσαύτην πρόοδον και ανάπτυξιν μέχρι της ώρας, ώστε κινεί ως θέλει προ πολλού και θρόνους, αυλάς και λαούς, καθ' ον τρόπον κινούνται οι στρατιώται εις τον ήχον της σάλπιγγος. 

ΙΓ'. Δεκάτη τρίτη αιτία διά την οποίαν ευστοχεί η επιβουλή εστίν, επειδή όσα η Διπλωματία της Βρεττανίας επιχειρήση ίνα φέρη εις ενέργειαν επιμένει μέχρι τέλους εις αυτά και ουδεμία αιτία δεν γίνεται εις αυτήν ικανή ίνα μεταβάλη σκοπόν.

Εις περιστάσεις τινάς, όταν τύχει ανάγκη μεταβάλλει ενίοτε Σκηνήν, μεταβιβάζει εκ τόπου εις άλλον τόπον τα ίδια αυτής όργανα, μεταβάλλει σκοπούς και προσωπείον εν υποκρίσει, αλλ' εις την ουσίαν του πράγματος και του απ' αρχής σκοπού επιμένει μέχρι τέλους.

ΙΔ'. Δεκάτη τετάρτη αιτία διά την οποίαν ευστοχεί η τοιαύτη κατά των ορθοδόξων επιβουλή εστίν η κοινή φήμη, την οποίαν πάντοτε συστηματικώς αυτή πλάττει και δημιουργεί, και δι' αυτής φέρει την κοινήν γνώμην και θέλησιν εις τον λαόν.

Δι' αυτής φέρει εις αυτόν την αποστροφήν, το μίσος και την υποψίαν εφ' όλα τα κοινωφελή και σωτήρια έργα εφ' όλους τους εν αληθεία ζηλωτάς και ορθόφρονας, και εξ εναντίας όλην την αγάπην, την αφοσίωσιν και τον πόθον προς όλα τα ολέθρια και Σατανικά πρακτικά, και όλην την πίστιν και την υπόληψιν προς όλα τα όργανα αυτού του αισθητού Σατανά και της κοινής προδοσίας.

Όση αγάπη, πίστις και αφοσίωσις απαιτείται εις οποιονδήποτε υγιή άνθρωπον προς τους ιδίους αυτού αδελφούς και γονείς, τόση κατά χρέος απαραίτητον απαιτείται και εις όλον τον ορθόδοξον λαόν της Ανατολής ίνα έχει προς τον ομόθρησκον λαόν αυτού της Ρωσσίας, διά του οποίου ενεργεία της θείας προνοίας, διετηρήθη και σώζεται μέχρι της ώρας και ως εκ της εξ΄αυτού βοηθείας, συνεργούσης της θείας χάριτος, ελπίζει οποιοδήποτε εσόμενον αγαθόν.

Και αν ποτέ, (ω Θεέ μου, μη γένοιτο) ακολουθήση κίνδυνος ή καταστροφή του ορθοδόξου και Ρωσσικού έθνους, αναποφεύκτως επαπειλείται ο τέλειος όλεθρος και αφανισμός του Ελληνικού γένους κατά τους σκοπούς της επιβουλής.

Εκ του εναντίου, όσιν μίσος, αποστροφή και στηλίτευσις απαιτείται κατά του νοητού Σατανά, τα αυτά απαιτούνται και εις όλους τους ορθοδόξους Έλληνας, ίνα έχωσι κατά του αισθητού Σατανά, ος εστίν η πολιτική της Αγγλίας, επειδή ουδέποτε άλλο επιβουλευόμενον και πολεμούμενον έθνος έλαβε τοιούτον δολιώτατον, ολέθριον και αδιάλλακτον εχθρόν, οποίος εστίν αυτή η πολιτική κατά πάντων των ορθοδόξων και μάλιστα κατά των Ελλήνων.

Όμως και του πράγματος ούτως έχοντος, διά τούτου του είδους της ραδιουργίας έφερε τόσην νόθευσιν και σκοτασμόν εις τα πνεύματα του ιδίου αυτής προσηλυτισμού, ώστε ουδείς άλλος λόγος γίνεται παρ' αυτοίς τόσον σκανδαλοποιός και πειρακτικός, όσον ο καν μικρός λόγος είτε εις έπαινον και εις σύστασιν της Ρωσσίας, είτε εις κατηγορίαν και στηλίτευσιν της Αγγλίας!!

Εκτός τούτου εις όλα τα συγγράμματα των ορθοδόξων Πατέρων της Εκκλησίας θεωρείται τόση διαφορά σοφίας και γνώσεως ως προς όλους τους εθνικούς φιλοσόφους, όση θεωρείται εις τον λογικόν άνθρωπον ως προς τα άλογα ζώα, και τόση διαφθορά ως προς τα συγγράμματα, όλων των ασεβών τε και αιρετικών, όση θεωρείται εις το φως ως προς το σκότος και εις την ζωήν ως προς τον θάνατον. 

Επειδή αυτοί οι Πατέρες ως γνήσιοι διάδοχοι των Αποστόλων και, ως λαβόντες το δώρον του συνιέναι και ερμηνεύειν τας θείας Γραφάς, αναβιβάζουσι τον άνθρωπον εις ουράνιον και Αγγελικήν ηθικήν εξ' ης πηγάζουσι όλα τα πρόσκαιρα και αιώνια αγαθά, και εις την ζωήν την αιώνιον, καθώς εκ του εναντίου τα συγγράμματα των ασεβών και αιρετικών φέρουσι τους όσους ασθενείς μελετώσιν αυτά εις τον σκοτασμόν εις όλας τας διαφθοράς και κακίας του Σατανά, εις όλας τας προσκαίρους και αιωνίους συμφοράς και εις αυτήν την απώλειαν. 

Διά της κοινής φήμης όμως και της ραδιουργίας εκίνησε προ τόσων ετών όλην σχεδόν την τάξιν των ελλογίμων, διδασκάλων και μαθητών του ορθοδόξου λαού της Ανατολής, και φέρουσι τόσην περιφρόνησιν, απαγόρευσιν και αποστροφήν προς όλα τα Συγγράμματα των Πατέρων της Εκκλησίας, οποία είχον καθ' όλους του αιώνας οι χριστιανοί κατά των ασεβών και αιρετικών, και εκ του εναντίου τόσην τιμήν και αφοσίωσιν προς όλα τα ασεβή και Λουθηρο-Καλβινικά βιβλία, οποία είχον οι τότε χριστιανοί προς εκείνα των ορθοδόξων και αγίων Πατέρων!!

Η πρωτίστη όμως και η κυριωτέρα αιτία, διά την οποίαν ευστοχούσι και προοδεύουσι τα σχέδια της περί ης ο λόγος επιβουλής εστίν η ανομία των επιβουλευομένων. Όπου πλεονάση η ανομία ευρίσκει χώραν και αυτός ο αντιπρόσωπος και υπάλληλος του νοητού Σατανα, ως έπειτα εναργέστερον λέγομεν περί τούτου.

Και ταύτα μεν κατά το παρόν αρκούσιν, ως προς την συνεπτυγμένην και εν μέρει έκθεσιν των εκ της επιβουλής κατά των επιβουλευομένων ενεργουμένων ραδιουργιών, και ως προς τα αίτια διά τα οποία ευστοχεί και προοδεύει αυτός ο αδιάλλακτος και ο κοινός εχθρός.

Η ως ουδεμία άλλη τρομερά, μεγίστη και σπουδαιοτάτη υπόθεσις μ' εκίνησεν εκόντα και άκοντα και έδωκα εις την ανά χείρας επιστολήν μου τοιαύτην έκτασιν ως προς τα ειρημένα αντικείμενα.

Και του πράγματος ούτως έχοντος τα όσα μέχρι τούδε περί αυτών εξέθεσα, παραβαλλόμενα προς τα πράγματα, και ως προς τας όσας άλλας ραδιουργίας δολίως και συστηματικώς ενεργεί, διά τον κατά κράτος όλεθρον και αφανισμόν των ορθοδόξων και διά την γενκήν και αθρόαν κατάργησιν της ορθοδόξου πίστεως, φαίνονται το ουδέν και ως εγκώμια σχεδόν της εκ της Αγγλίας επιβουλής.

Αλλά και τα όσα όμως ολίγα και συνεπτυγμένως εξέθεσα, εάν ην δυνατόν ίνα δώσω ανάπτυξιν πληρεστέρα και εξηκριβωμένην, φέρων εις αυτάς και άλλας πολλάς πραγματικάς και ομολογουμένας αποδείξεις, η ύλη γίνεται τοσούτον εκτεταμένη, ίνα συγκροτηθώσι τόσα βιβλία, όσοι και οι παράγραφοι.

Τοιαύτης της επιστολής μου σκοπόν έστιν ίνα δώσω μικράν τινά νύξιν και αφορμήν τόσον διά την όσον το δυνατόν ανάπτυξιν τούτων τον ολίγων και εν κατεπειγούση βία παρ' εμού γεγραμμένων, όσον και διά την ανακάλυψιν πολλών άλλων, περί ων ουδείς λόγος έπεσε καθ' όλην την έκθεσιν ταύτης.

Οίδα καλώς ότι εις αυτήν απαντάτε πολλάς επαναλήψεις και ταυτολογίας και άλλα λεκτικά παροράματα, επειδή και εκτός της αδυναμίας μου, εγράφη και γράφεται ου μόνον αυτοσχεδίως, αλλά και λίαν κατεπευσμένως, ως λέγω και κατ' αρχάς.

Οίδα επίσης όμως ότι όλοι οι συνετοί και ορθόφρονες, ουδεμίαν προσοχήν παρέχουσιν εις την κατασκευήν των λέξεων, αλλ' εις το νόημα και εις την ουσίαν του πράγματος, και μάλιστα εις περίστασιν τοιαύτης τρομεράς και απαραδειγματίστου επιβουλής.

Παρατρέχω πάμπολλα άλλα τοιαύτα εκ των όσων έφερε, φέρει και ενεργεί αδιαλείπτως η περί ης ο λόγος επιβουλή, και έρχομαι ήδη εις την συνοπτικήν έκθεσιν του τρίτου αντικειμένου εκ των όσων υπεσχέθην, εις την επιστολήν ταύτην, τουτέστι:

Ποία κυρίως τα αίτια του νυν εις τους ορθοδόξους επικρατούντος και προοδεύοντος φρικτού και τρομερού πειρασμού''.

Ο περί τούτου λόγος γίνεται σφόδρα περίεργος και σπουδαίος, διά δύο αίτια, πρώτον μεν επειδή εκτίθενται δι' αυτού τινές θρησκευτικαί και Εκκλησιατικαί γνώσεις τα μέγιστα αναγαία΄ εις την νυν εποχήν΄ 

δεύτερον δε επειδή εκ τούτου μανθάνομεν ορθώς τε και ακριβώς το τέταρτον αντικείμενον της επιστολής, τουτέστι΄ ''οποίαι ιαματικαί και διορθωτικαί πράξεις γίνονται αναγκαίαι περί της κοινής σωτηρίας και ασφαλείας''.
Συνεχίζεται

Εκ του βιβλίου του Μοναχού Κοσμά Φλαμιάτου:
''ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ
ΕΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ, ΕΙΣ ΟΡΘΟΦΡΟΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑΝ. ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ''
Αθήνα 1849, σελ. 108-111.
Μεταφορά στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, με την Γραμματική τάξη της εποχής, επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.









ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
























































Το Άγιο Πνεύμα ενώνει, δεν διαιρεί. Η νέα διαιρετική ενέργεια του πατριάρχου Βαρθολομαίου

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης
Ὁμότιμος Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.


1. Ὁ νέος Πύργος τῆς Βαβέλ: Παγκοσμιοποίηση καί Οἰκουμενισμός
Παρακίνηση γιά τήν συγγραφή τοῦ παρόντος κειμένου μᾶς ἔδωσε ἡ μεγάλη ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς, κατά τήν ὁποία οἱ θεοκίνητοι συγγραφεῖς τῶν ἐξαίσιων ὕμνων παρουσιάζουν τίς σωτηριώδεις διαστάσεις τῆς καθόδου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος «ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν ἐπί τούς ἁγίους μαθητάς καί ἀποστόλους» καί τῆς μόνιμης στή συνέχεια παρουσίας καί ἐνεργείας Του στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Μία σπουδαία διάσταση τῆς ἐνεργείας καί δράσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἡ ἑνότητα ὅσων ἀνθρώπων γίνονται μέλη τῆς Ἐκκλησίας διά τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος καί ἐνσωματώνονται στό ἕνα καί μοναδικό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, πού ἔχει κεφαλή τόν Χριστό. Ἔχει γραφῆ ὅτι ὁ μέν Χριστός εἶναι ἡ κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, τό δέ Ἅγιο Πνεῦμα ἡ ψυχή τῆς Ἐκκλησίας, πού ζωοποιεῖ τό σῶμα καί συνδέει, ἑνώνει, τά μέλη μέ τήν κεφαλή καί μεταξύ τους[1]. Ἐκκλησία καί Ἅγιο Πνεῦμα συνδέονται ὀντολογικά· δέν ὑπάρχει ᾽Εκκλησία, ἐκεῖ ὅπου δέν ἐνεργεῖ τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ὅπως ἐμφαντικά τονίζει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος «εἰ μή Πνεῦμα παρῆν οὐκ ἄν συνέστη ἡ Ἐκκλησία, εἰ δέ συνίσταται ἡ Ἐκκλησία, εὔδηλον ὅτι τό Πνεῦμα πάρεστιν»[2]. 

Ὁ ἴδιος θεοφόρος Πατήρ διδάσκει ὅτι δέν ὑπάρχει τίποτε στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας, τίποτε ἀπό ὅσα σχετίζονται μέ τή σωτηρία μας, τό ὁποῖο δέν προέρχεται ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα: «…Τί γάρ εἰπέ μοι τῶν συνεχόντων τήν σωτηρίαν τήν ἡμετέραν οὐχί διά Πνεύματος ἡμῖν ᾠκονόμηται; Διά τούτου δουλείας ἀπαλλαττόμεθα, εἰς ἐλευθερίαν καλούμεθα, εἰς υἱοθεσίαν ἀναγόμεθα καί ἄνωθεν, ὡς εἰπεῖν, ἀναπλαττόμεθα, τό βαρύ καί δυσῶδες τῶν ἁμαρτημάτων φορτίον ἀποτιθέμεθα· διά τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου ἱερέων βλέπομεν χορούς, διδασκάλων ἔχομεν τάγματα· ἀπό τῆς ἐνταῦθα πηγῆς καί ἀποκαλύψεων δωρεαί καί ἰαμάτων χαρίσματα καί τά λοιπά πάντα, ὅσα τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ κοσμεῖν εἴωθεν, ἐνταῦθα ἔχει τήν χορηγίαν»[3]. Ἡ ἄποψη αὐτή τοῦ Χρυσοστόμου ὅτι τά πάντα εἰς τήν Ἐκκλησίαν χορηγοῦνται ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀποτελεῖ κοινό τόπο τῆς ὀρθοδόξου διδασκαλίας. Ὁ Μ. Βασίλειος ἐπί παραδείγματι ἀπαριθμῶν συχνά τίς δωρεές καί ἐνέργειες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, κυρίως εἰς τό Περί Ἁγίου Πνεύματος ἔργο του, λέγει ὅτι «οὐδέ γάρ ἐστιν ὅλως δωρεά τις ἄνευ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τήν κτίσιν ἀφικνουμένη»[4]. Αὐτό ἐπαναλαμβάνει ἐπίσης ὁ πολύ ἀγαπητός εἰς τούς Ὀρθοδόξους ὕμνος τῆς Πεντηκοστῆς: «Πάντα χορηγεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, βρύει προφητείας, ἱερέας τελειοῖ, ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξε, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξε, ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας».
Πολύ γρήγορα ὁ διηρημένος καί διεσπασμένος εἰδωλολατρικός κόσμος μέ τό ἅπλωμα τῆς Ἐκκλησίας στόν κόσμο ὁλόκληρο βρῆκε στό σωτηριῶδες κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ ἕνα σπουδαῖο ἑνοποιητικό παράγοντα, ὁ ὁποῖος κατά μοναδικό καί ἀνεπανάληπτο τρόπο στήν ἱστορία ἕνωσε ὅλους τούς ἀνθρώπους σέ μία νέα, χριστιανική οἰκουμένη· ἰδιαίτερα ἀπό τότε πού ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, θεόθεν παρακινηθείς, διέγνωσε ὅτι ἡ μόνη πνευματική δύναμη πού θά μποροῦσε νά ἐπιτύχει τήν ἑνότητα στήν πολυπολιτισμική καί πολυθρησκειακή - διαθρησκειακή ἀπέραντη Ρωμαϊκή αὐτοκρατορία ἦταν ὁ Χριστιανισμός. Ἡ Pax Romana μέ πολιτικά καί στρατιωτικά, ἀκόμη καί οἰκονομικά, μέτρα δέν μπόρεσε νά ἑνοποιήσει τόν κόσμο, ὅπως κατόρθωσε στή συνέχεια, ἐπί μία χιλιετία ἀταλάντευτα καί στή δεύτερη χιλιετία μέ διασπάσεις, ἡ Pax Christiana, χωρίς πολέμους καί βία, ἀλλά μέ τό κήρυγμα τῆς εἰρήνης, τῆς ὁμόνοιας, τῆς ἀγάπης, τῆς ταπείνωσης καί τῆς καταλλαγῆς.
Αὐτήν τήν πολυδιάσπαση καί πολυπολιτισμικότητα τοῦ παλαιοῦ κόσμου, πού ὁδηγοῦσε σέ ἀντιπαλότητες, πολέμους καί βία, ἐπιχειροῦν νά ἐπαναφέρουν σήμερα τυραννικά καί ἐν κρυπτῷ, ὅσοι εὐαγγελίζονται τήν δῆθεν Νέα Ἐποχή καί τήν Νέα Τάξη πραγμάτων, μέ καυχησιολογίες γιά τά τεχνολογικά καί ἠλεκτρονικά ἐπιτεύγματα, μέ τά ὁποῖα, ὅπως φάνηκε καί στήν κρίση τῆς λοίμωξης τοῦ Κορωνοϊοῦ, ἐπιχειροῦν νά χειραγωγήσουν τόν κόσμο ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ, ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, νά τοῦ στερήσουν τήν εἰρήνη, τήν ἀνάπαυση, τήν ἄμυνα ἐναντίον τοῦ κακοῦ καί τῆς ἁμαρτίας, τήν ἀφοβία μπροστά στόν θάνατο, νά καταστήσουν τούς ἀνθρώπους δειλά καί φοβισμένα ὄντα, ὑπάκουα στίς καταστροφικές ἐντολές καί ὑποδείξεις τους. Πρόκειται γιά μία νέα ὕβρη ἐναντίον τοῦ παντοδυνάμου Θεοῦ, τήν ὁποία δυστυχῶς ὄχι μόνο δέν ἀντέκρουσε ἡ ἀνάξια, δουλοπρεπής καί ἐξωνημένη ἐκκλησιαστική ἡγεσία, ἀλλά συνύβρισε καί αὐτή συμφωνώντας καί συμπράττοντας.
Πρόκειται γιά ἕνα νέο Πύργο τῆς Βαβέλ, τόν Πύργο τῆς Παγκοσμιοποίησης καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τόν ὁποῖο μέ αὐθάδεια καί θράσος ὑψώνουν ἐπί ἕνα αἰώνα ἐπιχειρώντας, καυχώμενοι γιά τίς δυνατότητες τῆς ἐπιστήμης, νά θέσουν στό περιθώριο τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία Του, καί νά ἐγκαινιάσουν τήν «Νέα Ἐποχή» τῆς τυραννίας καί τρομοκρατίας τοῦ Ἀντιχρίστου. Σ᾽ αὐτές τίς σκέψεις ὁδηγοῦν θεόπνευστα κάποιοι ὕμνοι τῆς Πεντηκοστῆς, οἱ ὁποῖοι ἀφήνουν νά κατανοήσουμε ὅτι ὁ Θεός μπορεῖ εὔκολα νά σταματήσει ὁποιαδήποτε ὕβρη καί αὐθάδεια βλάσφημη καί νά ἐπαναφέρει τήν ἐν Χριστῷ ἑνότητα καί θεογνωσία, ἐφ᾽ ὅσον ἀπό τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς  ἐνεργεῖ καί δρᾶ μέσα στήν Ἐκκλησία τό Πανάγιο Πνεῦμα, πού ἑνώνει τούς ἀνθρώπους μέ τήν Ἁγία Κεφαλή, τόν Χριστό, καί μεταξύ τους. Τό κοντάκιο τῆς ἑορτῆς, πού πάντοτε ἐπιδιώκει νά συνοψίσει τό πνευματικό μήνυμα τοῦ ἑορταζομένου γεγονότος ἤ Ἁγίου, λέγει: «Ὅτε καταβάς τάς γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος· ὅτε τοῦ πυρός τάς γλώσσας διένειμε εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε, καί συμφώνως δοξάζομεν τό Πανάγιον Πνεῦμα». Μέ ἀπόδοση στήν νεοελληνική ὁ ὕμνος λέγει: «Ὅταν κατέβηκε ὁ Ὕψιστος καί ἐπέφερε σύγχυση στίς γλῶσσες, τότε διαχώριζε τά ἔθνη. Ὅταν, ὅμως, μοίρασε τίς γλῶσσες τοῦ πυρός κατά τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, κάλεσε ὅλους σέ ἑνότητα. Καί γι᾽ αὐτό ἑνωμένοι καί σύμφωνοι δοξάζουμε τό Πανάγιο Πνεῦμα». Στήν ἴδια γραμμή καί τό δοξαστικό τοῦ ἑσπερινοῦ λέγει: «Γλῶσσαι ποτέ συνεχύθησαν, διά τήν τόλμαν τῆς πυργοποιΐας· γλῶσσαι δέ νῦν ἐσοφίσθησαν, διά τήν δόξαν τῆς Θεογνωσίας. Ἐκεῖ κατεδίκασε Θεός τούς ἀσεβεῖς τῷ πταίσματι· ἐνταῦθα ἐφώτισε Χριστός τούς ἁλιεῖς τῷ Πνεύματι. Τότε κατειργάσθη ἡ ἀφωνία, πρός τιμωρίαν· ἄρτι καινουργεῖται ἡ συμφωνία, πρός σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν». Μέ ἀπόδοση στήν νεοελληνική καί αὐτός ὁ ὕμνος λέγει: «Κάποτε συγχύθηκαν οἱ γλῶσσες, γιατί τόλμησαν τήν οἰκοδόμηση τοῦ πύργου. Τώρα ὅμως σοφίσθηκαν οἱ γλῶσσες, γιά νά δοξασθεῖ ἡ Θεογνωσία. Ἐκεῖ καταδίκασε ὁ Θεός τήν ἀσέβεια τοῦ πταίσματος τῆς πυργοποιΐας. Ἐδῶ ἐφώτισε ὁ Χριστός μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα τούς ἀγραμμάτους ψαράδες. Τότε προκλήθηκε ἀσυνεννοησία γιά τιμωρία. Τώρα ἐγκαινιάζεται ἡ συμφωνία γιά τή σωτηρία τῶν ψυχῶν μας»[5].
2. «Ἔδοξε τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καί ἡμῖν»
Ἐγκαινιάσθηκε ὄντως ἀπό τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς θαυμαστή ἑνότητα καί συμφωνία μέσα στήν Ἐκκλησία, λόγῳ τῆς διαρκοῦς παρουσίας καί ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τό «εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε» τοῦ κοντακίου πού παραθέσαμε ἔγινε καί γίνεται πραγματικότης. Δέν ἔλειψαν βέβαια στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, ἀπό τήν ἐποχή τῶν Ἀποστόλων μέχρι σήμερα, διασπαστικά καί διαιρετικά φαινόμενα, τά ὁποῖα προκαλεῖ συνήθως ὁ ἑωσφορικός ἐγωϊσμός καί ἡ ὑπερηφάνεια, πού ἔγιναν αἰτία νά χάσει καί ὁ Διάβολος τήν ἑνότητά του μέ τόν Θεό, νά σκοτισθεῖ, καί νά προσπαθεῖ στήν συνέχεια νά σκοτίσει καί ἄλλους, πρωτεργάτης καί συναυτουργός τῶν διαιρέσεων καί τῶν σχισμάτων. Ὑπάρχει στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας διά τῶν αἰώνων θαυμαστή ἑνότητα καί συμφωνία, τῶν ὁποίων συντελεστής καί δημιουργός εἶναι ἡ φωτιστική καί ἑνωτική παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οἱ ἀποφάσεις δέν εἶναι μοναρχικές καί τυραννικές, ἀλλά συνοδικές καί συλλογικές, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι πάντοτε λαμβανόμενες. Ὅταν δέ συμβεῖ κάποιες φορές, ἀνθρώπινοι σχεδιασμοί καί ἀντίχριστες δυνάμεις νά παρεμποδίζουν τήν φωτιστική καί ἑνωτική παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στίς συνοδικές συνελεύσεις καί διεργασίες, τότε ἀποχωρεῖ ἀπό αὐτές τίς συνόδους τό Ἅγιο Πνεῦμα καί φωτίζει μεμονωμένους ἱεράρχες, κληρικούς, μοναχούς καί λαϊκούς νά ἐπαναφέρουν τήν ἀληθινή συνοδικότητα, ὥστε νά ἐπανέλθει καί νά ἐνεργήσει ἑνωτικά τό Ἅγιο Πνεῦμα.
Ἡ Ἀποστολική Σύνοδος τῶν Ἱεροσολύμων (49 μ.Χ.) ἔγινε τό πρότυπο ὅλων τῶν μετά ταῦτα συνόδων, γιατί ἐξέφραζε τήν πίστη ὅλης τῆς Ἐκκλησίας καί ὄχι κάποιων προσώπων ἤ ὁμάδων. Οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων διηγούμενες τά τῆς Συνόδου γράφουν ὅτι «Τότε ἔδοξε τοῖς ἀποστόλοις καί τοῖς πρεσβυτέροις σύν ὅλῃ τῇ Ἐκκλησίᾳ»[6]. Στό τέλος δέ τῶν ἀποφάσεων πού ἔλυσαν τίς διαφορές καί διαιρέσεις, τοποθετεῖται ὁ κύριος καί ἀποφασιστικός παράγων τῆς ἑνότητας καί συμφωνίας, τό Ἅγιο Πνεῦμα: «Ἔδοξε γάρ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καί ἡμῖν»[7]. Ἡ φράση μάλιστα αὐτή συνοδεύει ἔκτοτε ὅλες τίς ἀποφάσεις τῶν συνόδων, μολονότι κάποιες φορές εἶναι προσχηματική καί ψευδής, διότι καί αἱρετικές καί σχισματικές σύνοδοι ἐπιδιώκουν νά παρουσιάσουν τίς ἀποφάσεις τους ὡς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ληφθεῖσες.
3. Ἡ ἀποκοπή τῶν αἱρετικῶν καί σχισματικῶν δέν βλάπτει τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας.
Τήν ἁγιοπνευματική αὐτή λειτουργία τοῦ συνοδικοῦ συστήματος ἐτήρησαν ἀπαρέγκλιτα οἱ Ἅγιοι Πατέρες, γι᾽ αὐτό καί μέχρι σήμερα ἡ Ἐκκλησία εἶναι Μία καί ἀδιαίρετη, ταυτιζόμενη μέ τήν Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τῶν Ὀρθοδόξων, καί ἑνωμένη στήν πίστη, στήν λατρεία καί στήν διοίκηση. Ἡ ἀποκοπή τῶν αἱρετικῶν καί σχισματικῶν ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας δέν παραβλάπτει τήν ἑνότητα, ἀλλά τήν ἐνισχύει, καί τήν προφυλάσσει, ὅπως στήν πράξη ἀποδεικνύεται ἀπό ὅλες τίς συνοδικές ἀποφάσεις ἐναντίον τῶν αἱρέσεων καί τῶν σχισμάτων, καί ὅπως μέ ἔμφαση διατυπώνει ὁ 15ος κανών τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου τοῦ Μ. Φωτίου (861 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος ὑπερασπιζόμενος τούς κληρικούς οἱ ὁποῖοι διακόπτουν τήν μνημόνευση τοῦ ὀνόματος τοῦ αἱρετικοῦ ἤ αἱρετίζοντος ἐπισκόπου ἀποφαίνεται ὅτι αὐτοί οἱ κληρικοί, ὄχι μόνο δέν πρέπει νά κατακρίνονται, ἀλλά ἀντίθετα νά ἐπαινοῦνται καί νά τιμῶνται. Διότι δέν ἐστράφησαν ἐναντίον ἀληθινῶν καί γνησίων ἐπισκόπων, ἀλλά ἐναντίον ψευδεπισκόπων καί ψευδοδιδασκάλων. Καί δέν διήρεσαν μέ σχίσμα τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά φρόντισαν νά γλυτώσουν τήν Ἐκκλησία ἀπό σχίσματα καί μερισμούς: «Οἱ τοιούτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑπόκεινται πρό συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτούς τῆς πρός τόν καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλά καί τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς Ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γάρ Ἐπισκόπων, ἀλλά ψευδεπισκόπων καί ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καί οὐ σχίσματι τήν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλά σχισμάτων καί μερισμῶν τήν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι».
Κατά τήν διάρκεια τῆς πρώτης χιλιετίας ἀπειλήθηκε ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ἀπό μεγάλες αἱρέσεις καί σχίσματα, ἀλλά μέ τήν ἐπιστασία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος περιορίσθηκαν στό ἐλάχιστο οἱ πληγές καί τά τραύματα. Ἀκόμη καί ὅταν κάποιες φορές κυριάρχησαν στήν διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας ἐπί μακρά χρονικά διαστήματα οἱ αἱρέσεις, δέν μπόρεσαν νά ἁλώσουν τήν ὁλότητα, τό πλήρωμα τῶν πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου σάν σέ μία μεγάλη καί γνήσια σύνοδο ἐνεργοῦσε τό Ἅγιο Πνεῦμα καί διατηροῦσε τήν ἑνότητα. Σέ ὅσους ἀσχολούμαστε καί ἐρευνοῦμε τά ἐκκλησιαστικά κείμενα προκαλεῖ θαυμασμό ἡ συμφωνία πού ὑπάρχει στούς Ἁγίους Πατέρες ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἡ ὁποία ὀφείλεται εἰς τό ὄτι τό ἴδιο Ἅγιο Πνεῦμα τούς καθοδηγεῖ καί τούς φωτίζει, καί δέν εἶναι βέβαια δυνατόν τό Ἅγιο Πνεῦμα νά ἀντιτίθεται στόν ἑαυτό του μέ διαφορετικές ὁδηγίες σέ κάθε ἐποχή. Ἡ συμφωνία αὐτή τῶν Πατέρων καί ἡ ἑνότητα ὀφείλεται ἐπίσης εἰς τό ὅτι οἱ μεταγενέστεροι Πατέρες ἀκολουθοῦν τούς προηγουμένους ὡς ὄργανα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί δέν ἀκυρώνουν οὔτε ἀμφισβητοῦν τίς ἀποφάσεις τους. Τό «ἑπόμενοι τοῖς θείοις Πατράσι» εἶναι μαζί μέ τό «ἔδοξε τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι», οἱ σταθερές γραμμές τῆς συνοδικῆς καί πατερικῆς πορείας, τῆς ὁποίας βασικό γνώρισμα εἶναι ἡ καταδίκη καί ἡ ἀποκοπή τῶν αἱρέσεων καί τῶν σχισμάτων, ὥστε νά διατηρηθεῖ ἀλώβητη ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας.
4. Ὁ Παπισμός καί τώρα ὁ Οἰκουμενισμός τοῦ Βαρθολομαίου, τῶν πρό αὐτοῦ καί τῶν σύν αὐτῷ, πλήττουν ἐπικίνδυνα τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ δεύτερη χριστιανική χιλιετία ἄρχισε μέ τήν ἐπισημοποίηση τῆς ἀπόσχισης τοῦ Παπισμοῦ ἀπό τήν Μία, Ἁγία, Καθολκή καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τό 1054 μ.Χ. Ἐπρόκειτο ὄντως γιά μία ὕβρη ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του, ἐναντίον ἰδιαίτερα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέ τίς αἱρέσεις τοῦ filioque καί τῆς ἄρνησης τῆς ἄκτιστης Χάρης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ ἐκκλησιολογία τοῦ Βατικανοῦ καταργεῖ τό συνοδικό σύστημα καί τό «ἔδοξε τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καί ἡμῖν». Ὁ πάπας τοποθετεῖται ὑπεράνω τῆς συνόδου καί ὅλα ἀποφασίζονται «ὡς ἔδοξε τῷ πάπᾳ». Ὅπως παλαιότερα εἴχαμε γράψει, οἱ Παπιστές πιστεύουν ὅτι διάδοχος τοῦ Χριστοῦ μετά τήν Ἀνάληψή Του στούς οὐρανούς δέν εἶναι τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὅπως γράφει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Θεολόγος[8], ἀλλά ὁ Πέτρος καί τοῦ Πέτρου ὁ πάπας. Ἡ Ἐκκλησιολογία τοῦ Παπισμοῦ κινεῖται καί ἀναπτύσσεται ἐπί τῆς γραμμῆς Χριστός – Πέτρος – πάπας, ἐνῶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία ἐπί τῆς γραμμῆς Χριστός - Ἅγιο Πνεῦμα - Ἀπόστολοι, δηλαδή σύνοδος[9]. Κατά τήν εὔστοχη παρατήρηση τοῦ Ρώσου θεολόγου Παύλου Εὐδοκίμωφ «ἐνῶ ἡ Ὀρθοδοξία βιώνεται ὡς συνεχιζομένη Πεντηκοστή, ἀντλώντας ἀπό αὐτό τῆς ἀρχή μιᾶς ἐξουσίας συλλογικῆς, συνοδικῆς, στή Δύση ἡ Ρώμη βεβαιώνεται ὡς συνεχιζόμενος Πέτρος, μόνος ἡγεμών καί ἀντιπρόσωπος ὅλων τῶν ἐξουσιῶν τοῦ Χριστοῦ»[10]. Συνέπεια αὐτῆς τῆς μή ἁγιοπνευματικῆς πορείας τοῦ Παπισμοῦ ἦταν νά υἱοθετηθοῦν ὑπό τήν καθοδήγηση, ὄχι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀλλά τοῦ πάπα, δεκάδες αἱρέσεων καί πλανῶν, κορυφαία τῶν ὁποίων ἦταν αὐτή τῆς Α´ Βατικανῆς Συνόδου τοῦ 1870 περί τοῦ ὅτι ὁ πάπας δέν ἔχει ἁπλῶς τό πρωτεῖο ἐξουσίας ἐφ᾽ ὅλης τῆς ἐκκλησίας, ἀλλά εἶναι καί ἀλάθητος. Σχετικά μάλιστα μέ τήν ἐπικαιρότητα τῶν ἡμερῶν μας ὡς πρός τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί προφανῶς ὑπό τήν ἐπίδραση παρομοίων ἀντιλήψεων πρός τίς σημερινές, ὡς καί πρός ἐξύψωση τοῦ κλήρου ἔναντι τοῦ λαοῦ, ἐστέρησαν ἀπό τούς λαϊκούς τήν μετάληψη τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ ὑπό τό φυσικό στοιχεῖο τοῦ οἴνου, καί μεταδίδουν μόνο τό σῶμα ὑπό τήν περίεργη μορφή τῆς ἄζυμης ὄστιας, ἀποφεύγοντας ἔτσι τήν χρήση τῆς ἁγίας Λαβίδος, τό κουταλάκι τῶν ἀπίστων καί βλασφήμων τοῦ ἁγιωτάτου καί μεγίστου μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας.
Ἡ πρώτη αὐτή ἀπόπειρα οἰκοδόμησης ἑνός Πύργου τῆς Βαβέλ, μέ τόν πάπα ὑψωμένο ὑπεράνω τῶν ἄστρων στά ὕψη τῆς θεότητος, κατά τό παράδειγμα τοῦ Ἑωσφόρου, δέν ἄργησε νά ἐπιφέρει τήν σύγχυση τῶν θεολογικῶν γλωσσῶν στούς κόλπους τοῦ Παπισμοῦ μέ τίς ποικίλες αἱρέσεις τοῦ Προτεσταντισμοῦ. Ἡ ἑνότητα χάθηκε ὄχι μόνο σέ σχέση μέ τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἀφοῦ οὔτε στήν πίστη, οὔτε στήν λατρεία, οὔτε στήν διοίκηση ὑπῆρχε συμφωνία, ἀλλά καί μέσα στούς κόλπους τοῦ Παπισμοῦ μέ τόν Προτεσταντισμό νά ἐπιτείνει καί νά αὐξάνει τήν σύγχυση στήν θεολογική γλώσσα. Ἡ Δύση χωρίς τήν ἐνεργό παρουσία καί δράση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀποχριστιανίσθηκε καί ἐκκοσμικεύθηκε.
Δυστυχῶς αὐτόν τόν δρόμο ἀκολουθεῖ τώρα καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία πρωτοστατοῦντος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἀπό τίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰώνα. Σέ ἄλλη μας μελέτη ἀναλύσαμε, βάσει κειμένων καί πηγῶν, αὐτήν τήν ἐγκατάλειψη τῆς ἁγιοπνευματικῆς καί πατερικῆς γραμμῆς πού τηρήθηκε πιστά μέχρι καί τόν 19ο αἰώνα[11], ἀλλά ἐγκαταλείφθηκε κατόπιν. ἀπό θεωρούμενες μεγάλες μορφές πατριαρχῶν στούς οἰκουμενιστικούς κύκλους, ἀλλά στήν ἀλήθεια ἐνταγμένων στούς σχεδιασμούς τῆς «Νέας Ἐποχῆς» καί τῆς «Νέας Τάξεως» πραγμάτων, ὅπως οἱ πατριάρχες Ἰωακείμ Γ´, Μελέτιος Μεταξάκης, Ἀθηναγόρας καί ὁ σημερινός πατριάρχης Βαρθολομαῖος.
Δέν μᾶς ἔφταναν οἱ ἀλλαγές στήν πίστη τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας μέ τήν ἀναγνώριση τῶν αἱρέσεων ὡς ἐκκλησιῶν καί τήν ἐπικύρωση τῆς συμμετοχῆς μας στό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», δηλαδή αἱρέσεων, ἀπό τήν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης (2016), ὅπως καί ἡ ἐγκατάλειψη τοῦ συνοδικοῦ τρόπου συγκλήσεως καί λειτουργίας τῆς «Συνόδου». Δέν μᾶς ἔφτανε ἡ ἐπιδιωκόμενη ἀλλαγή στήν διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας μέ τήν μίμηση τοῦ παπικοῦ πρωτείου ἐξουσίας ἀπό τόν οἰκουμενικό πατριάρχη καί ἡ ἀναπτυχθεῖσα νέα αἱρετική ἐκκλησιολογία περί τοῦ «πρώτου ἄνευ ἴσων» (primus sine paribus), πού ἐφαρμόσθηκε μέ τήν διαιρετική εἰσπήδηση στά ὅρια ἄλλης ἐκκλησιαστικῆς δικαιοδοσίας κατά τήν ἀναγνώριση τῶν σχισματικῶν τῆς Οὐκρανίας. Δέν μᾶς ἔφταναν τόσες αἱρετικές ἀποκλίσεις τοῦ πατριάρχου Βαρθολομαίου, πού δέν ὑπολογίζει πλέον οὔτε τό «ἔδοξε τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι» οὔτε τό «ἑπόμενοι τοῖς θείοις Πατράσι», ἀλλά οἰκοδομεῖ καί αὐτός, ὅπως καί ὁ πάπας, μέσα στό χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας νέο Πύργο τῆς Βαβέλ, πού θά καταρρεύσει ὅμως γρήγορα, διότι ἤδη ἔχει ἀρχίσει ἡ σύγχυση καί ἡ ἀσυμφωνία στή γλώσσα τῶν θεολόγων καί τῶν κληρικῶν. Ἔπρεπε νά τολμήσει νά πλήξει καί τήν ἑνότητα στή Θεία Λατρεία, συμφωνώντας μέ τούς ἀνά τήν οἰκουμένη σχεδιαστές τοῦ κλεισίματος τῶν ναῶν καί τῆς φοβίας ἀπό τήν μετάληψη τοῦ σώματος καί αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Σκανδαλίζουν τά ἀνά τήν οἰκουμένη ὀλισθήματα τῶν ἀρχιερέων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ὡς πρός τήν ἐγκατάλειψη τοῦ παραδοσιακοῦ τρόπου μετάδοσης τῆς Θείας Εὐχαριστίας μέ τήν Ἁγία Λαβίδα, στήν Ἀμερική, στήν Αὐστραλία, στήν Μεγάλη Βρετανία, στήν Ὀλλανδία, στή Γερμανία, στό Βέλγιο καί ἀλλοῦ. Μασκοφορεμένοι ἱερεῖς μασκαρεύουν καί εὐτελίζουν τό Μέγα Μυστήριο, μασκαράδες οἱ ἴδιοι καί ὄχι λειτουργοί τῆς Ἱερωσύνης. Καί ἀντί νά τούς ἐπιπλήξει καί νά τούς ἐπιτιμήσει συνοδικά, τούς καλύπτει μεταμορφώνοντας ἕνα ἀνύπαρκτο μέχρι τώρα ποιμαντικό θέμα σέ σπουδαῖο πρόβλημα πού χρήζει πανορθόδοξης ἀντιμετώπισης. Δημιουργοῦμε ἕνα πρόβλημα καί μετά ἐπιδιώκουμε νά τό λύσουμε μέ ἀντορθόδοξο καί ἀντιπαραδοσιακό τρόπο μέ τήν ὑποκριτική μάλιστα καί καθησυχαστική δήλωση «ὅτι οὐδόλως προτιθέμεθα νά ἀποστῶμεν ἐκ τῶν κληροδοτηθέντων, πᾶσιν ἡμῖν ὑπό τῶν μακαρίων Πατέρων ἡμῶν». Αὐτά γράφει ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος σέ πατριαρχικό γράμμα, πού ἔστειλε τήν 1η Ἰουνίου πρός τούς προκαθημένους τῶν αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν, καταλήγοντας διά τῶν ἑξῆς: «Ἐνώπιον τῶν διαμορφουμένων συνθηκῶν ἐπιθυμοῦμεν νά ἐνωτισθῶμεν τόν ἀδελφικόν Ὑμῶν λογισμόν καί τάς σκέψεις, ὥστε, ἀπό κοινοῦ νά πορευθῶμεν εἰς τήν ποιμαντικήν ἀντιμετώπισιν τῶν ἀμφισβητήσεων τοῦ καθιερωμένου τρόπου μεταδόσεως τῆς Θείας Κοινωνίας».
Τό σκεπτικό τοῦ πατριαρχικοῦ γράμματος εἶναι ἐκκλησιολογικά χειρότερο καί ἀπό τά ὀλισθήματα τῶν ἀρχιερέων τοῦ Θρόνου καί ἄλλων, πού εὐτελίζουν τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, διότι ὅπως ὀρθά γράφτηκε «θέτει θέμα ἐκ τοῦ μή ὄντος. Θέτει ζήτημα πού δέν ὑφίσταται, ἀκριβῶς γιά νά τοῦ δώσει ὑπόσταση. Νά τό ἀναγάγει σέ πεδίο προβληματισμοῦ!!!»[12]. Ἄν ὄντως ἰσχύει ἡ δήλωση ὅτι δέν πρόκειται νά ἀλλάξουμε ὅσα μᾶς κληροδότησαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, καί ἕνα ἀπό αὐτά εἶναι καί ἡ μετάδοση τῆς Θείας Κοινωνίας μέ τήν Ἁγία Λαβίδα, ἀρκοῦσε αὐτό γιά νά συμμαζέψει τούς ἀρχιερεῖς τῆς Διασπορᾶς, ἀλλά καί γιά νά δώσει μήνυμα καί πρός τίς ἄλλες ἐκκλησίες νά συμμορφωθοῦν ἐπί τέλους σέ μία ὀρθόδοξη θέση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Μᾶς ἐξέπληξαν πάντως εὐχάριστα οἱ συνοδικές ἀποφάσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀλλά καί τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης. Ἡ πρώτη ἀποφάσισε κατά τήν συνεδρία τῆς 3ης Ἰουνίου, καί μάλιστα ἀφοῦ ἔλαβε γνώση τοῦ Γράμματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ὅτι «ἡ διαδικασία μεταδόσεως τῆς Θείας Κοινωνίας πρός τούς πιστούς παραμένει ὡς ἔχει καί ὅπως μᾶς ἔχει παραδοθεῖ ὑπό τῶν Ἁγίων Πατέρων καί ὑπό τῆς Ἱερᾶς μας Παραδόσεως». Ἡ δεύτερη «ἀνακοινώνει ὁμόφωνα, καί πρός κάθε κατεύθυνση, ὅτι τό Πανίερο Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας εἶναι ἀδιαπραγμάτευτο, ἡ δέ Ἐκκλησιαστική ἐμπειρία μαρτυρεῖ ὅτι ὁ καθιερωμένος τρόπος τῆς μετάδοσης τοῦ Παναγίου Σώματος καί τοῦ Τιμίου Αἵματος τοῦ Χριστοῦ μας στούς πιστούς δέν ἀποτελεῖ αἰτία ἀσθένειας, γι᾽ αὐτό καί δέν τίθεται σέ καμία συζήτηση ἤ διάλογο»[13].
Ἡ ἀνησυχία πάντως παραμένει, διότι καί στήν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου καί στό Οὐκρανικό εἴχαμε συνοδικές Ὀρθόδοξες ἀποφάσεις, οἱ ὁποῖες τελικά ἐγκαταλείφθηκαν γιά νά εὐθυγραμμισθοῦν οἱ περισσότεροι πρός τίς ἀντορθόδοξες θέσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τό ὁποῖο ὑπό τήν σημερινή του ἡγεσία δέν ἐπιδιώκει νά στηρίζει καί νά ἐκφράζει τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση καί νά λειτουργεῖ συνοδικά καί πατερικά ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Υἱοθετεῖ καί ὑποστηρίζει καινοτομίες καί πλάνες καί προβαίνει σέ ἐνέργειες πού καταστρέφουν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἔγινε μέ τήν ἡμερολογιακή μεταρρύθμιση τοῦ 1924, μέ τήν συμμετοχή μας στό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», μέ τήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης, μέ τό οὐκρανικό ψευδοαυτοκέφαλο καί τώρα μέ τόν τρόπο ἀλλαγῆς στήν μετάδοση τῆς Θείας Κοινωνίας. Οὕτως ἤ ἄλλως ἀντί νά βοηθεῖ στήν ἐπικράτηση ἑνιαίας θεολογικῆς γραμμῆς καί ἑνιαίας θεολογικῆς γλώσσας, ἐκφράζοντας τήν συμφωνία τῶν Πατέρων (consensus Patrum), μέ τήν μεταπατερική - ἀντιπατερική του γραμμή προκαλεῖ σύγχυση καί διαιρέσεις πού ἀναπότρεπτα θά προκαλέσουν τήν ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά σταματήσει ἡ οἰκοδόμηση μέσα στήν Ὀρθοδοξία τοῦ νέου Πύργου τῆς Βαβέλ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς Παγκοσμιοποίησης, καί νά ἐπανέλθει ἡ ἑνότητα καί ἡ συμφωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς Ἀποστολικῆς καί Πατερικῆς Παράδοσης, νά ξαναφορέσει ἡ Ὀρθοδοξία τόν χιτώνα τῆς Ἀληθείας, ὅπως ψάλλουμε στό κοντάκιο τῆς Κυριακῆς τῶν Ἁγίων Πατέρων πρίν ἀπό τήν Ἁγία Πεντηκοστή: «Τῶν Ἀποστόλων τό κήρυγμα, καί τῶν Πατέρων τά δόγματα, τῇ Ἐκκλησίᾳ μίαν τήν πίστιν ἐκράτυνεν· ἥ καί χιτῶνα φοροῦσα τῆς ἀληθείας, τόν ὑφαντόν ἐκ τῆς ἄνω θεολογίας, ὀρθοτομεῖ καί δοξάζει, τῆς εὐσεβείας τό μέγα μυστήριον».


[1]. Βλ. Πρωτοπρεσβύτερος Θεοδωρος Ζησης, Ἑπόμενοι τοῖς θείοις Πατράσι. Ἀρχές καί κριτήρια τῆς Πατερικῆς Θεολογίας, Θεσσαλονίκη 1997, σελ. 157.
[2]. Εἰς τήν Ἁγίαν Πεντηκοστήν 1, 4, PG 50, 459.
[3]. Αὐτόθι 2, 1, PG 50, 463.
[4]. Περί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος 24, PG 32, 172B.
[5]. Ἡ σχετική διήγηση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης γιά τόν Πύργο τῆς Βαβέλ εὑρίσκεται εἰς τό βιβλίο Γένεσις 11, 1-9.
[6]. Πράξ. 15, 22.
[7]. Αὐτόθι 15, 28.
[8]. Λόγος 31, 29 Θεολογικός 5ος, Περί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ΕΠΕ 4, 244: «Γεννᾶται Χριστός, προτρέχει· βαπτίζεται, μαρτυρεῖ· πειράζεται, ἀνάγει· δυνάμεις ἐπιτελεῖ, συμπαρομαρτυρεῖ· ἀνέρχεται, διαδέχεται».
[9]. Πρωτοπρεσβύτερος Θεοδωροσ Ζησησ, Ἑπόμενοι τοῖς θείοις Πατράσι, σελ. 180.
[10]. Παυλου Evdokimov, Ἡ Ὀρθοδοξία, Ἐκδόσεις Βασ. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1972, σελ. 41.
[11]. Βλ. τήν μελέτη «Ἀπό τήν Ὀρθοδοξία στόν Οἰκουμενισμό. Ἡ μεγάλη ἀνατροπή τοῦ 20οῦ αἰώνα», στό βιβλίο μας Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος. Πρέπει νά ἐλπίζουμε ἤ νά ἀνησυχοῦμε;, ἐκδόσεις «Τό Παλίμψηστον», Θεσσαλονίκη 2016, σελ. 15-48.  
[12]. Σοφια Τσεκου, Διακρίνω στημένο σκηνικό…. ἤ μᾶλλον παρασκήνιο, Ἱστότοπος ΑΚΤΙΝΕΣ, 2 Ἰουνίου 2020.
[13]. Βλ. ἱστότοπο Romfea.gr.27.5.2020.