Τρίτη 7 Ιουλίου 2020

''Ο ΥΙΟΣ ΤΗΣ ΑΝΟΜΙΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΟΜΟΙΩΣΙΝ ΕΝΟΣ ΑΓΡΙΟΥ, ΥΑΛΑΚΤΙΚΟΥ ΚΥΝΟΣ, ΟΣΤΙΣ ΥΛΑΚΤΕΙ, ΟΡΜΑ, ΚΑΤΑΣΧΙΖΕΙ, ΚΑΤΑΔΑΚΝΕΙ ΕΝΙΟΤΕ ΚΑΙ ΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΟΔΥΝΗΝ''




Ένα λίαν επίκαιρο και αρκούντως αυθεντικό δοκίμιο του λόγιου Μοναχού και δεινού κήρυκα Κοσμά Φλαμιάτου, που μέσα από την ξενόδουλη ανασύσταση του -εν τη γενέσει του- Ελληνικού Κράτους, την διαβλητή εγκατάσταση της Βαυαροκρατίας, την δόλια, ως και ωφελιμιστική παρείσφρηση της Αγγλογαλλικής δυναστείας και τις πρώτες εμφυλιακές, μισερές ''καρατομήσεις'' αδούλωτων μαρτύρων προσφέρει στον αναγνώστη την γνησιότητα της Πίστης και την αληθινή Φιλοπατρία. Το πηγαίον και η γνησιότητα του λόγου μοιάζει σαν να ''τυπώθηκε'' μόλις τώρα, με διαφορετικούς ή και ίδιους ευρωπαικούς ''εθνοσωτήρες'', τους ίδιους όμως πάντοτε ασύμμαχους ''συμμάχους'', αυτούς άλλωστε, που οριοθέτησαν και τον πολιτικό ''χρωματισμό'' των πρώτων νεότοκων και πολιτικά εξαρτημένων κομμάτων στην Ελλάδα: το αγγλικό, το γαλλικό και το ρωσικό. Σαν να μην άλλαξε τίποτε. Ραγιαδισμός, υποτακτικότητα και δουλοφροσύνη υπό τον σκιερό ''μανδύα'' του Εθνικού Συντάγματος και της εγκατεστημένης Βασιλείας, που εισήγαγαν στους απονήρευτους Ρωμιούς, ξένα ήθη και νοσηρές, ''διαφωτιστικές'' διδαχές, ώστε να αναγκάσουν ακόμη και αυτόν τον Μακρυγιάννη να γράψει στη διαθήκη του, μιλώντας για ''απατεώνες της πατρίδας του''! Και όπως έγραψε και ο καθηγητής Αλέξιος Παναγόπουλος στο βιβλίο του ''ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ'': ''Οι ''ψευτοδιαφωτιστές'', που φραγκεμένοι δίδασκαν το πνεύμα της εσπερίας, αναγκάζουν τους πρωτομάρτυρες να καταγγείλουν δημόσια τους ηθικούς αυτουργούς, που κρύβονταν πίσω από τις ύποπτες αναθεωρήσεις του περιβάλλοντος του ρωμαιοκαθολικού Βασιλέα της προτεστάντισσας Βασίλισσας και του ανθέλληνα αντιβασιλέα Μάουερ''. Εύχεσθε!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος





''ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ

ΕΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ, ΕΙΣ ΟΡΘΟΦΡΟΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑΝ. ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ''

 Εκ του προηγούμενου

Εις τον υιόν της ανομίας της Ανατολής, ου μόνον, ως είπα και ανωτέρω, έλειπεν όλως ο δόλος, η υπόκρισις και η ραδιουργία, ου μόνον απεσκοράκιζεν εκ του χριστιανικού λαού όλα τα σκανδαλα της διαφθοράς και της πλάνης,

 ου μόνον ηνάγκαζεν αυτόν ίνα διατελή προσεκτικός, προφυλακτικός και καθαρός εις την διαγωγήν και εις τους λόγους αυτούς, ου μόνον ουδέποτε υποσκέλιζεν ή εβίαζε την συνείδησιν, άνευ αιτίας, αλλά πολλάκις έφερεν ακουσίως και αυτούς τους μη καθαρούς, κατά θείαν οικονομίαν εις υψηλόν βαθμόν του αγιασμού.


Επειδή όταν ενίοτε τις ορθόδοξος, είτε διά τίνα απρόσεκτον και βλάσφημον λόγον, είτε εξ άλλου τινός πειρασμού έπιπτεν εις την Οθωμανικήν θρησκείαν, το πράγμα γενόμενον επισήμως και φανερώς,

η δε πλάνη και οι οπαδοί αυτής όντες αποτρόπαιοι και βδελυκτοί, ήρχετο μετ' ολίγον εις αίσθησιν της ιδίας πτώσεως, και εγίνετο παρρησία εις οικοδομήν πολλών άλλων, ομολογητής, μάρτυς και θαυματουργός, ως φαίνεται πραγματικώς η περί τούτου αλήθεια εις το νέον Μαρτυρολόγιον.

Ο υιός της ανομίας της δύσεως, ου μόνον στηρίζει όλα τα μεγάλα και σπουδαία αυτού έργα εις την υπόκρισιν, και εις την ραδιουργίαν, ου μόνον επινοεί προς τοις άλλοις και φέρει πανταχόθεν όλα τα βδελύγματα της διαφθοράς και της πλάνης εις όλας τας κεντρικάς και σημαντικάς θέσεις των ορθοδόξων εις γενικήν διάδοσιν του κακού΄ 

ου μόνον ενεργεί συστηματικώς τοιαύτα ολέθρια σκάνδαλα, οποία ουδέποτε άλλοτε επίβουλος τις ή διώκτης επενόησεν ούτε εφαντάσθη, ου μόνον φέρει μεγάλην  βίαν εις την συνείδησιν, αλλ' εν' ω ρίπτει τους ορθοδόξους εις βαθύτερον και ολεθριώτερον βυθόν και αυτής της Οθωμανικής και Εβραικής θρησκείας,

οποία εστίν η πλάνη του θεισμού και της αθείας, συγχρόνως διδάσκει τον ίδιον αυτού προσηλυτισμόν τοιούτο βάθος και ποικιλίαν υποκρίσεως, επί σκοπώ, ίνα φέρη αθρόως και ανεπαισθήτως το γενικόν ναυάγιον,

ώστε εκ τούτου μένει υποψία έως και μεταξύ γονέων και τέκνων, και διά των τοιούτων υπενεργεί τοιαύτα υποκεκρυμμένα και απαίσια σκάνδαλα, ώστε και αυτοί οι άγιοι εάν ήσαν εις τοιαύτην την τρομεράν εποχήν ευρίσκοντο εις κίνδυνον υποσκελισμού και πτώσεως.

Τοιαύτη εν συνόψει υπάρχει η διαφορά μεταξύ του υιού της ανομίας της Ανατολής, και του υιού της ανομίας της Δύσεως.

Ο υιός της ανομίας της Ανατολής φέρει εν αυτώ την ομοίωσιν, ενός αγρίου, δηκτικού και υλακτικού κυνός, όστις υλακτεί, ορμά, κατασχίζει τα ενδύματα, καταδάκνει ενίοτε και φέρει οδύνην εις ολίγα μέλη του σώματος μιας ολοκλήρου οικογένειας, αλλ' ουδέποτε φέρει θάνατον. 


Ούτος ου μόνον γίνεται ευαπάτητος, δελεάζεται και γίνεται ευδυσώπητος, δι' ολίγου άρτου ή κρέατος σεσηπότος εις αυτόν ερριμένου, αλλά προς τούτοις γίνεται φύλαξ και ασφάλεια εις την οικογένειαν, επειδή εξ' αιτίας της αγριότητος τούτου ουδείς κλέπτης ή επίβουλος δεν τολμά ίνα εισέλθη εκεί εκ του φόβου.

Ο υιός της ανομίας της Δύσεως φέρει εν αυτώ την ομοίωσιν ενός αγρίου και αιμοβόρου λύκου, όστις κεκαλυμμένος υπό το ένδυμα του προβάτου, εισέρχεται εις το ποίμνιον των προβάτων, και αφ' ου καταφάγη κρυφίως τους ποιμένας της ποίμνης, γίνεται οδηγός και φέρει κατά μικρόν και ανεπαισθήτως την φθοράν και τον όλεθρον εις αυτήν.

Ή μάλλον ειπείν ομοιάζει ως ένα πονηρόν δράκον, όστις εισέρχεται αποκρύφως εις την οικίαν μιας ευγενούς οικογενείας, και εκεί διά μόνης της εκπνοής αυτού φέρει τον όλεθρον και τον θάνατον εις αυτήν, και έπειτα αυτή η οικία καταντά σπήλαιον τούτου επί σκοπώ ίνα θηρεύη και φθείρη πολλούς άλλους ανθρώπους και ζώα εκεί γειτονεύοντα.

Η εκ του υιού της ανομίας της Ανατολής προερχομένη ασθένεια εις τους πάσχοντας σωματικώς, μεν φέρει την ομοίωσιν της ψώρας, υπό της οποίας ενοχλείται μεν ολίγον τι ο πάσχων και γίνεται βδελυκτός και ευκαταφρόνητος τοις άλλοις, αλλά συγχρόνως φέρει εις τον ασθενή και ωφέλειαν, επειδή απαλάττει αυτόν εκ της κακοχυμίας, όθεν και μετά την εκ ταύτης απαλλαγήν γίνεται πολύ ευτραφής και παχύς.

Κατά δε τον νουν ομοιάζει ως ένα τινά, όστις πάσχει υπό δυνατού πυρετού, και ως εκ τούτου συλλογίζεται και λαλεί ασθενώς, ατάκτως και παραλόγως και φέρει συμπάθειαν εις τους θεατάς, αλλά μετά την εκ του πυρετού απαλλαγήν γίνεται εμβριθέστερος, και συνετώτερος υπέρ το πρότερον.

Η εκ του υιού της ανομίας της δύσεως προερχομένη ασθένεια εις τους πάσχοντας σωματικώς μεν έχει την ομοίωσιν της πανώλης, υπό της οποίας ο πάσχων, πρώτον μεν λαμβάνει πληγάς και οδύνας εις τινά κεκρυμμένα μέλη του σώματος, έπειτα καταντά εις παραλογισμούς, εις παραφρονητικούς λόγους και μετά τούτο εις θάνατον.

Πνευματικώς δε και νοερώς ομοιάζει ως ένα δαιμονιζόμενον, εις τον οποίον, διά προλαβούσας αυτού αμαρτίας παραχωρεί ο Θεός και εισέρχεται πνεύμα πονηρόν και ακάθαρτον.

Εισελθόν δε, ανοίγει το στόμα του πάσχοντος και ενεργουμένου εις μεγάλας και φρικτάς βλασφημίας, εις αλλοκότους και παροργιστικάς ύβρεις κατά πάντων των κληρικών, των χριστιανών και των ειλικρινών αυτού φίλων, εις επαίνους και εγκώμια των εχθρών αυτού και όλων των Σατανικών έργων.

Κινεί αυτόν εις βεβήλωσιν του θυσιαστηρίου και εις φρικτάς και τρομεράς Ιεροσυλίας. Κινεί δε και εξοπλίζει τας χείρας του πάσχοντος εις φόνον και θάνατον των ιδίων αυτού γονέων, τέκνων, αδελφών, συγγενών και φίλων, εις πυρπόλησιν του ιδίου οίκου, κ.τ.λ. 

Τοιαύτη εν περιλήψει υπάρχει η διαφορά του υιού της ανομίας της Δύσεως ως προς τον υιόν της ανομίας της ανατολής.

Εκ τούτου προς τοις άλλοις φαίνεται πόσον ανείκαστον και μέγα κακόν εστίν εις τον άνθρωπον η αμαρτία, τόσον εις εαυτόν, όσον και εις τους περί αυτόν και εις τους εξ αυτών μεταγενεστέρους από γενεάς και γενεάν, εάν δεν ληφθώσι τα αναγκαία και κατάλληλα μέτρα εις κατάργησιν της ανομίας διά των όπλων της αληθινής αρετής και της μετανοίας. 

Εκ τούτου προς τοις άλλοις φαίνεται πόσον μεγάλη εστίν η διαφορά τόσον της αρετής, όσον και της ανομίας του κλήρου, ως προς εκείνα των λαικών.

Ότι δε αυτός ο υιός της ανομίας και της Δύσεως εγεννήθη εκ των ανομιών του εκεί κλήρου, εξάγεται εκ πολλών άλλων και εκ των εφεξής.

Πρώτον μεν επειδή η τούτου ανομία φέρει ομοίωσιν ως προς εκείνην του κλήρου.

Καθώς δε η αρετή του κλήρου, και η δι' αυτής προς Θεόν παρρησία και η ευχή αυτού διατηρεί τον λαόν εκ πάσης επιβουλής ορατών και αοράτων εχθρών και εκ παντός κινδύνου πνευματικού και σωματικού, ωσαύτως η ανομία τούτου, φέρει ως επί το πλείστον τον θάνατον και την απώλειαν εις τον αυτώ εμπιστευθέντα λαόν.

Τούτο θεωρείται και εις τον υιόν της ανομίας της Δύσεως ότι δηλαδή, διά της υπ' αυτού ενεργουμένης δολίου επιβουλής, πρώτον μεν μεν φέρει διά της διαφθοράς και της πλάνης γενικήν πτώσιν και απώλειαν πνευματικήν,

έπειτα δι' αυτής της πλάνης ενεργεί και ανοίγει διά της τέχνης και της ραδιουργίας σχίσματα αποστασίας εμφυλίους πολέμους, θανάτους γενικούς και σφαγάς, πάσαν ανωμαλίαν και όλα τα είδη των συμφορών εξ ων ακολουθούσι τα μεγάλα και γενικά ναυάγια.

Συνεχίζεται

Εκ του βιβλίου του Μοναχού Κοσμά Φλαμιάτου:
''ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ
ΕΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ, ΕΙΣ ΟΡΘΟΦΡΟΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑΝ. ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ''
Αθήνα 1849, σελ. 129-131.
Μεταφορά στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, με την Γραμματική τάξη της εποχής, επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.












ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ





























































at Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΕΠΙΚΤΗΤΟΥ ΛΟΓΟΙ



 Εάν θέλεις να προκόψεις, άφησε τους συλλογισμούς αυτού του είδους, «εάν αμελήσω τις υποθέσεις μου, δε θα έχω τρόφιμα», «εάν δεν τιμωρήσω τον δούλο μου, θα γίνει πονηρός».

Είναι καλύτερα να πεθάνεις από λιμό, έχοντας γίνει άλυπος και άφοβος, παρά να ζεις στην αφθονία, όντας ταραγμένος.

Καλύτερα να είναι κακός ο δούλος σου, παρά εσύ κακοδαίμονας.

Άρχισε λοιπόν, από τα μικρά. Χύνεται το λαδάκι, κλέβεται το κρασάκι.

Λέγε, λοιπόν, ότι «τόσο πωλείται η απάθεια, τόσο η αταραξία».

Χαριστικά τίποτα δεν παίρνεις.

Όταν καλείς τον δούλο σου, να θυμάσαι ότι δύναται να μην υπακούσει και –εάν υπακούσει- να μην κάνει τίποτε από όσα θέλεις.


Δεν είναι όμως και τόσο σπουδαία η υπόστασή του, ώστε από αυτόν να εξαρτάται η αταραξία σου.

Αν κατέχεσαι από επιθυμία για τη φιλοσοφία, να είσαι από τα πριν ετοιμασμένος ότι θα σε περιγελάσουν, ότι πολλοί θα σε πάρουν στο ψιλό, ότι θα πουν: «Να που μας ξεφύτρωσε έτσι ξαφνικά φιλόσοφος» ή «Από πού κι ως πού τούτο το φρύδι;».

Εσύ ωστόσο να μην έχεις έπαρση, να είσαι όμως σταθερός σ᾽ εκείνα που θεωρείς απόλυτα αγαθά, σαν να ᾽χες ταχθεί από τον θεό να σταθείς εκεί.

Και να μην ξεχνάς ότι αν μείνεις σταθερός στα αυτά πράγματα, οι ίδιοι άνθρωποι που πρωτύτερα σε περιγελούσαν θα σε κοιτάζουν έπειτα με θαυμασμό, ενώ αν λυγίσεις θα γελοιοποιηθείς διπλά.

Από εμάς εξαρτάται η αντίληψη, η ορμή, η όρεξη, η έκκλιση και -μ´έναν λόγο- όσα είναι έργα δικά μας.

Από εμάς δεν εξαρτάται το σώμα, τ’αποκτήματα, οι δοξασίες, τ’αξιώματα και -μ´ έναν λόγο- όσα δεν είναι έργα δικά μας.

Όσα εξαρτώνται από εμάς είναι φύσει ελεύθερα, ακώλυτα, ανεμπόδιστα, ενώ όσα δεν εξαρτώνται από εμάς είναι ασθενή, υποδουλωμένα, κωλυτά, αλλότρια.

Να θυμάσαι, λοιπόν, ότι εαν θεωρήσεις ως ελεύθερα τα φύσει υποδουλωμένα, και ως δικά σου τα αλλότρια, θα εμποδιστείς, θα πενθήσεις, θα ταραχτείς, θα μεμφθείς και Θεούς και ανθρώπους…

Όπως σ᾽ ένα θαλασσινό ταξίδι, όταν το πλοίο ρίξει άγκυρα κάπου και βγεις στη στεριά για να πάρεις νερό, μπορείς, πηγαίνοντας, να σκύψεις να μαζέψεις κι ένα κοχύλι ή έναν βολβό, τον νου σου όμως πρέπει να τον έχεις καρφωμένο στο πλοίο και να στρέφεις πίσω διαρκώς το βλέμμα σου, προσέχοντας μήπως κάποια στιγμή σε φωνάξει ο καπετάνιος, κι άμα φωνάξει, θα τα παρατήσεις αμέσως όλα, μήπως και σε πετάξουν δεμένο στο καράβι, σαν τα πρόβατα· έτσι και στη ζωή σου, αν αντί για ένα κοχύλι κι ένα βολβό σου ᾽χει δοθεί γυναίκα και παιδί, δεν πρέπει αυτά να σου γίνουν εμπόδιο. 

Κι άμα σε φωνάξει ο καπετάνιος, να τα παρατήσεις όλα και να τρέξεις αμέσως στο πλοίο, κι ούτε να γυρίσεις να κοιτάξεις πίσω σου. 
Κι αν συμβαίνει να είσαι γέροντας, να μην απομακρυνθείς ποτέ από το πλοίο, μήπως και είσαι απών, όταν κάποτε εκείνος σε καλέσει.

Τους ανθρώπους ταράζουν όχι τα πράγματα, αλλά οι δοξασίες τους για τα πράγματα.

Δηλαδή: ο θάνατος δεν είναι δεινοπάθημα, γιατί και στον Σωκράτη έτσι θα φαινόταν, αλλά είναι δεινοπάθημα εκείνη η δοξασία η οποία θεωρεί τον θάνατο ως δεινοπάθημα.

Όταν, λοιπόν, εμποδιζόμαστε ή ταραζόμαστε ή λυπόμαστε, κανέναν άλλον να μη θεωρούμε ως υπαίτιο, παρά τους εαυτούς μας, δηλαδή τις δοξασίες μας.

Μη ζητάς τα γινόμενα να γίνονται όπως θέλεις, αλλά να θέλεις τα γινόμενα όπως γίνονται, και θα ευροήσεις.

Ποτέ και για τίποτε να μην πεις ότι «αυτό το έχασα», αλλά ότι «αυτό το απέδωσα».

Πέθανε το παιδί; Αποδόθηκε. Πέθανε η γυναίκα; Αποδόθηκε. «Μου αφαιρέθηκε το χωράφι;» Και τούτο, λοιπόν, αποδόθηκε.» Αυτός, όμως που μου το αφαίρεσε, είναι κακός».

Τι σε μέλει, λοιπόν, μέσω ποιού ανθρώπου σου απαίτησε εκείνος που σου το είχε δώσει;

Όσο σου το δίνει, να το επιμελείσαι ως αλλότριο, όπως οι περαστικοί το πανδοχείο.

Αν κάποτε σου συμβεί να στραφείς προς τα εξωτερικά, επειδή επιθυμείς ν´’αρέσεις σε κάποιον, γνώριζε ότι απώλεσες την εσωτερική στάση σου.

Άρα, όποιος επιμελείται όπως πρέπει την όρεξη και την έκκλιση, ταυτόχρονα επιμελείται και την ευσέβεια.

Αν κάποιος σου αναγγείλει ότι ο δείνα σε κακολογεί, μην απολογείσαι για τα λεχθέντα, αλλ´ αποκρίσου ότι «το κάνει επειδή αγνοεί τα υπόλοιπα ελαττώματα μου, αλλιώς δεν θα έλεγε μόνο αυτά».

Και όταν κάποιος σου πει ότι έχεις αρχίσει το έργο, επειδή και τα πρόβατα δεν φέρνουν χόρτο στους ποιμένες για να επιδείξουν πόσο έφαγαν, αλλά όταν μέσα τους χωνέψουν τη νομή, φέρνουν έξω το μαλλί και το γάλα.

Κ´ εσύ, λοιπόν μην επιδεικνύεις στους κοινούς ανθρώπους τα θεωρήματα αλλά τα έργα που προκύπτουν από την πέψη τους.

Μην αγκαλιάζεις τους αδριάντες αλλά, όταν κάποτε διψάσεις, πάρε νερό στο στόμα σου, μετά φτύσε το, και μην το πεις σε κανένα.

Να μην ξεχνάς ότι είσαι ηθοποιός σ᾽ ένα δράμα - που ξετυλίγεται όπως θέλει ο ποιητής: Αν το θέλει σύντομο, σε σύντομο δράμα· αν το θέλει μεγάλο, σε μεγάλο.

Αν ο ποιητής θέλει να υποκριθείς ένα ζητιάνο, εσύ κι αυτόν τον ρόλο πρέπει να τον παίξεις καλά· το ίδιο έναν ανάπηρο, έναν άρχοντα ή έναν απλό άνθρωπο.

Γιατί η δική σου δουλειά είναι να παίξεις καλά τον ρόλο που σου δώσανε· η επιλογή του ρόλου είναι δουλειά αλλουνού.



από το βιβλίο «Εγχειρίδιον» του Επίκτητου
at Δεν υπάρχουν σχόλια: