Ένα λίαν επίκαιρο και αρκούντως αυθεντικό δοκίμιο του λόγιου Μοναχού και δεινού κήρυκα Κοσμά Φλαμιάτου, που μέσα από την ξενόδουλη ανασύσταση του -εν τη γενέσει του- Ελληνικού Κράτους, την διαβλητή εγκατάσταση της Βαυαροκρατίας, την δόλια, ως και ωφελιμιστική παρείσφρηση της Αγγλογαλλικής δυναστείας και τις πρώτες εμφυλιακές, μισερές ''καρατομήσεις'' αδούλωτων μαρτύρων προσφέρει στον αναγνώστη την γνησιότητα της Πίστης και την αληθινή Φιλοπατρία. Το πηγαίον και η γνησιότητα του λόγου μοιάζει σαν να ''τυπώθηκε'' μόλις τώρα, με διαφορετικούς ή και ίδιους ευρωπαικούς ''εθνοσωτήρες'', τους ίδιους όμως πάντοτε ασύμμαχους ''συμμάχους'', αυτούς άλλωστε, που οριοθέτησαν και τον πολιτικό ''χρωματισμό'' των πρώτων νεότοκων και πολιτικά εξαρτημένων κομμάτων στην Ελλάδα: το αγγλικό, το γαλλικό και το ρωσικό. Σαν να μην άλλαξε τίποτε. Ραγιαδισμός, υποτακτικότητα και δουλοφροσύνη υπό τον σκιερό ''μανδύα'' του Εθνικού Συντάγματος και της εγκατεστημένης Βασιλείας, που εισήγαγαν στους απονήρευτους Ρωμιούς, ξένα ήθη και νοσηρές, ''διαφωτιστικές'' διδαχές, ώστε να αναγκάσουν ακόμη και αυτόν τον Μακρυγιάννη να γράψει στη διαθήκη του, μιλώντας για ''απατεώνες της πατρίδας του''! Και όπως έγραψε και ο καθηγητής Αλέξιος Παναγόπουλος στο βιβλίο του ''ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ'': ''Οι ''ψευτοδιαφωτιστές'', που φραγκεμένοι δίδασκαν το πνεύμα της εσπερίας, αναγκάζουν τους πρωτομάρτυρες να καταγγείλουν δημόσια τους ηθικούς αυτουργούς, που κρύβονταν πίσω από τις ύποπτες αναθεωρήσεις του περιβάλλοντος του ρωμαιοκαθολικού Βασιλέα της προτεστάντισσας Βασίλισσας και του ανθέλληνα αντιβασιλέα Μάουερ''. Εύχεσθε!
Ένα λίαν επίκαιρο και αρκούντως αυθεντικό δοκίμιο του λόγιου Μοναχού και δεινού κήρυκα Κοσμά Φλαμιάτου, που μέσα από την ξενόδουλη ανασύσταση του -εν τη γενέσει του- Ελληνικού Κράτους, την διαβλητή εγκατάσταση της Βαυαροκρατίας, την δόλια, ως και ωφελιμιστική παρείσφρηση της Αγγλογαλλικής δυναστείας και τις πρώτες εμφυλιακές, μισερές ''καρατομήσεις'' αδούλωτων μαρτύρων προσφέρει στον αναγνώστη την γνησιότητα της Πίστης και την αληθινή Φιλοπατρία. Το πηγαίον και η γνησιότητα του λόγου μοιάζει σαν να ''τυπώθηκε'' μόλις τώρα, με διαφορετικούς ή και ίδιους ευρωπαικούς ''εθνοσωτήρες'', τους ίδιους όμως πάντοτε ασύμμαχους ''συμμάχους'', αυτούς άλλωστε, που οριοθέτησαν και τον πολιτικό ''χρωματισμό'' των πρώτων νεότοκων και πολιτικά εξαρτημένων κομμάτων στην Ελλάδα: το αγγλικό, το γαλλικό και το ρωσικό. Σαν να μην άλλαξε τίποτε. Ραγιαδισμός, υποτακτικότητα και δουλοφροσύνη υπό τον σκιερό ''μανδύα'' του Εθνικού Συντάγματος και της εγκατεστημένης Βασιλείας, που εισήγαγαν στους απονήρευτους Ρωμιούς, ξένα ήθη και νοσηρές, ''διαφωτιστικές'' διδαχές, ώστε να αναγκάσουν ακόμη και αυτόν τον Μακρυγιάννη να γράψει στη διαθήκη του, μιλώντας για ''απατεώνες της πατρίδας του''! Και όπως έγραψε και ο καθηγητής Αλέξιος Παναγόπουλος στο βιβλίο του ''ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ'': ''Οι ''ψευτοδιαφωτιστές'', που φραγκεμένοι δίδασκαν το πνεύμα της εσπερίας, αναγκάζουν τους πρωτομάρτυρες να καταγγείλουν δημόσια τους ηθικούς αυτουργούς, που κρύβονταν πίσω από τις ύποπτες αναθεωρήσεις του περιβάλλοντος του ρωμαιοκαθολικού Βασιλέα της προτεστάντισσας Βασίλισσας και του ανθέλληνα αντιβασιλέα Μάουερ''. Εύχεσθε!
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
''ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ
ΕΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ, ΕΙΣ ΟΡΘΟΦΡΟΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑΝ. ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ''
''ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ
Εκ του προηγούμενου
Εις τον βαθμόν του φίλου, ο φωτισμός ομοιάζει το φως της κατηρτισμένης Σελήνης, και εις αυτόν χορηγείται δαψιλώς ο φωτισμός και η γνώσις της υψηλής θεωρίας.
Εις αυτόν πλεονάζει μάλλον η αγάπη, ή ο φόβος, επειδή αναλόγως εις την προκοπήν του φωτισμού, προηγείται και ο πλεονασμός και η προκοπή της πίστεως, της ταπεινοφροσύνης, της ελπίδος, της αγάπης και του αγιασμού.
Εις τον βαθμόν του υιού ο φωτισμός ομοιάζει το φως του Ηλίου, ως υπέρ τους άλλους βαθμούς προσεγγίσας εις την μίμησιν του νοητού ηλίου της δικαιοσύνης, τουτέστι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ένεκα τούτου λέγει ο Κύριος περί των τοιούτων το: ''Τότε οι δίκαιοι εκλάμψουσιν ως ο ήλιος εν τη Βασιλεία του Πατρός αυτών'' (Ματθ. ιγ'. 43).
Εις τούτους επικρατεί η μεγίστη και τελεία αγάπη ήτις έξω βάλλει τον φόβον, επειδή αναλόγως εις την προκοπήν του εν αυτοίς φωτισμού, προηγήθη και η προκοπή της πίστεως, της ταπεινοφροσύνης, της ελπίδος, της αγάπης και του αγιασμού.
Εις τούτους πέμπεται παρά του υιού το πνεύμα το άγιον αοράτως και μυστικώς, επειδή το πνεύμα το άγιον ο παρά του Πατρός εκπορεύεται και αναπαύεται εις τον υιόν, διό και λέγεται πνεύμα του υιού, πέμπεται παρά του υιού και πάσι της γινομένοις κατά χάριν υιοίς.
Και ταύτα συνοπτικώς ειρημένα αρκούσιν, ως προς την έκθεσιν των τριών βαθμών. Χρέη και καθήκοντα ιερά, μεγάλα και απαραίτητα των ιερών Ποιμένων, εκτός πολλών άλλων υπάρχουσι και ταύτα τα δύο.
Πρώτον μεν ίνα διατηρώσι το σώμα της Εκκλησίας καθαρόν και ανόθευτον, εκ πάσης καινοτομίας και πλάνης και εκ πάσης ανομίας και διαφθοράς, επειδή αυτά καν μικρήν χώραν εύρωσιν εις την Εκκλησίαν, έρχονται εις προκοπήν και νοθεύουσι και φθείρουσιν όλον το σώμα.
Η περί του τοιούτου έργου επαγρύπνησις και εντολή φαίνεται εις πολλούς τύπους των θείων Γραφών και προς τοις άλλοις (Ματθ. ις'. 6-12, Α' Κορινθ. ε', Β' Κορινθ'. ια', 13-15, Β' Θεσσαλ. γ'. 6).
Εις τούτον τον σκοπόν, προς τοις άλλοις, αφορώσι και όλοι οι Αποστολικοί και Συνοδικοί Κανόνες επιβάλλοντες εις τους αθετούντας κατά το μάλλον και ήττον την θεωρίαν και την πράξιν της πίστεως το ανάθεμα και τον αφορισμόν.
Δεύτερον έργον και χρέος επίσης αναγκαίον και απαραίτητον των ορθοδόξων ποιμένων εστίν, η προκοπή και ο καταρτισμός του σώματος της Εκκλησίας, εκ του βαθμού του μαθητού και του δούλου προς εκείνον του φίλου, και από τούτου πάλιν προς εκείνον του υιού.
Τούτο το έργον και το καθήκον εξάγεται εκ πολλών τόπων της θείας Γραφής και προς τοις άλλοις εκ των εφεξής: (Εφεσ. δ'. 41-44, Φιλιπ. α'. 12-14, γ' 14.15, Α' Τιμοθ. δ'. 14.15).
Δι' αυτούς τους σκοπούς, τουτέστι διά την ασφάλειαν εκ της ανομίας και πλάνη του σώματος της Εκκλησίας, και διά την τούτου επί τα θεία προκοπήν και καταρτισμόν, ενομοθετήθη προς τοις άλλοις πολλοίς υπό των Αποστόλων και των Οικουμενικών Συνόδων, ίνα συγροτείται δις ή τουλάχιστον άπαξ του ενιαυτού Σύνοδος εις όλας τας επαρχίας και εις τα Κράτη των Ορθοδόξων.
Φαίνεται τα μέγιστα αναγκαία η ειρημένη προκοπή εις την Εκκλησίαν και ο καταρτισμός, επειδή όταν αυτή παύση, αμέσως λαμβάνει είσοδον η προκοπή της πλάνης και της ανομίας φέρουσα γενικήν απώλειαν ψυχών και μεγάλα και φοβερά δεινά και εν τώδε τω βίω.
Η ασφάλεια του σώματος της Εκκλησίας και ο τούτου καταρτισμός και η προκοπή εξαρτάται εκ του εφεξής έργου: Όταν δηλαδή, η ψήφος, η χειροτονία της ιεραρχίας, όλων δηλαδή των Επισκόπων, γίνηται εις εκείνους οίτινες ανέβησαν εις τον βαθμόν της τελειότητος, τουτέστιν εις τον βαθμόν του υιού, των δε πρεσβυτέρων και ιερέων εις τους αναβάντας εις τον βαθμόν του φίλου.
Εξ αυτής της εκλογής, ψήφου και χειροτονίας των Επισκόπων εξαρτάται όλη η ασφάλεια και η προκοπή όλης εν γένει της Εκκλησίας, και επομένως η ασφάλεια, η ειρήνη και η ευδαιμονία όλου του Κόσμου.
Επαναλαμβάνω, ότι το πάντων των άλλων σπουδαιότατον, θείον και αναγκαιότατον έργον της Εκκλησίας, αφ' ου εξαρτάται η κοινή σωτηρία, η προέρχεται ο κίνδυνος εις όλον τον Κόσμον, εστίν η ψήφος και η χειροτονία της ιεραρχίας.
Εάν η ταύτης εκλογή και χειροτονία γίνηται εις άνδρας αγίου και Αποστολικού βίου αναβάντας εις τον βαθμόν του υιού, ως απαιτεί η τάξις και το καθήκον, χαίρει, και πανηγυρίζει ο ουρανός και η γη διά τους εξ αυτών εσομένους γενικούς, μεγάλους και σωτηρίους καρπούς.
Εάν δε εκ του εναντίου δεν γίνηται η εκλογή και η χειροτονία εις τους τοιούτους, αλλά εις ανθρώπους κατωτέρου βαθμού, ή το πάντων των άλλων απαισιώτατον και ολεθριώτατον εις ανθρώπους σαρκικούς και κοσμικούς φρίττουσι και τρέμουσι και αυτά τα στοιχεία διά τα εξ αυτών εσόμενα φρικτά, παγκόσμια και μεγάλα δεινά.
Επειδή εκ τούτου, ούτε ασφάλεια εκ των προσβολών της ανομίας και της οποίας πλάνης γίνεται εις το σώμα της Εκκλησίας, ούτε η ταύτης προκοπή εις τα θεία και ιερά. Εις την προκοπήν δε και τον καταρτισμόν τόσον της αληθείας και της αρετής, όσον της ανομίας και της πλάνης εκτός πολλών άλλων θεωρούνται και ταύτα τα εφεξής:
Πρώτον μεν ότι καθώς η γενική αρετή του λαού και του κλήρου γεννά κατά καιρούς και κατά τόπους φωστήρας γινομένους αιτία και αφορμή σωτηρίας και δόξης πολλών, ωσαύτως και η τούτων γενική κακία και ανομία γεννά επίσης υιούς της απωλείας φέροντας μεγάλα και γενικά δεινά και πολλών την απώλειαν και τον θάνατον.
Τούτο ηκολούθησε και ακολουθεί καθ' όλους τους αιώνας και πανταχού εξ ων ο έσχατος και πάντων των άλλων ολεθριώτατος υιός της ανομίας έσται ο επί συντελεία των αιώνων Αντίχριστος, τον οποίον γεννήσει η απ' αιώνος και έως τότε προκοπή της γενικής ανομίας του κόσμου και του οποίου ως πρόδρομοι και ως τύποι θεωρούνται όλοι οι απ' αιώνος κακόδοξοι, ασεβείς και παράνομοι΄
καθώς εκ του εναντίου εν εκείνη τη εποχή έσονται και οι πλέον επίσημοι και μεγάλοι άγιοι, ως μέλλοντες απαντήσαι τοιούτους φρικτούς και δεινούς πειρασμούς, οποίους των προς αυτών αγίων απήντησε, διά τούτο είπεν ο Κύριος το: ''ει μη εκολοβώθησαν εκείναι αι ημέραι, ουκ αν εσώθη πάσα σαρξ''.
Τόσον όμως η αρετή, όσον και η αμαρτία θεωρείται εις πολλούς και διαφόρους βαθμούς, όθεν επίσης τόσον οι εκ της αρετής γεννώμενοι υιοί της ανομίας, γίνονται ανάλογοι ως προς τον βαθμόν της αρετής και της αμαρτίας εξ ων εγεννήθησαν.
Κανείς δε οι εκ της αρετής γεννώμενοι Φωστήρες φέρουσι βραβεία, προσθήκην μακαριότητος και δόξης εις τους ιδίους γονείς, τουτέστι εις τους προ αυτών μετελθόντας την αρετήν εξ ης εγεννήθησαν και ήλθον εις προκοπήν,
ωσαύτως και οι υιοί της ανομίας φέρουσι μεγάλη και φρικτή ενοχήν, θάνατον και απώλειαν εις τους ιδίους γονείς, εις τους προ αυτών δηλαδή μετελθόντας την ανομίαν εξ ης εγεννήθησαν, και ως εκ τούτου λέγονται προς τοις άλλοις, οι υιοί της ανομίας, και γεννήματα εχιδνών, εν ταις Γραφαίς.
Εις τούτο το είδος των όφεων έδειξεν εις ημάς ο Θεός τον τύπον, ως προς την προκοπήν της ανομίας, ότι, δηλαδή, η ανομία γεννά υιούς της ανομίας φέροντες θάνατον και απώλειαν εις εκείνους εξ ων εγεννήθησαν.
Δεύτερον δε καθώς η των Ιερωμένων και προ πάντων η των Επισκόπων αρετή, έχει τόσην διαφοράν ως προς εκείνην των λαικών, όσην διαφοράν σχεδόν έχει το φως του Ηλίου, ως προς εκείνο του αστέρος, ωσαύτως και η των κληρικών ανομία, έχει τόσην διαφοράν ως προς εκείνην των λαικών,
όσην έχει η ανομία του τελείου ανδρός εις την ηλικίαν, του αδελφού και του φίλου του επιβουλεύοντος την ζωήν, ως προς εκείνην του δούλου και του βρέφους κατά την ηλικίαν και ενεργούντες αμαρτήματα πολύ μετριώτερα.
Συνεχίζεται
Εκ του βιβλίου του Μοναχού Κοσμά Φλαμιάτου:
''ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ
ΕΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ, ΕΙΣ ΟΡΘΟΦΡΟΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑΝ. ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ''
Αθήνα 1849, σελ. 120-123.
Μεταφορά στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, με την Γραμματική τάξη της εποχής, επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Εκ του προηγούμενου
Εις τον βαθμόν του φίλου, ο φωτισμός ομοιάζει το φως της κατηρτισμένης Σελήνης, και εις αυτόν χορηγείται δαψιλώς ο φωτισμός και η γνώσις της υψηλής θεωρίας.
Εις αυτόν πλεονάζει μάλλον η αγάπη, ή ο φόβος, επειδή αναλόγως εις την προκοπήν του φωτισμού, προηγείται και ο πλεονασμός και η προκοπή της πίστεως, της ταπεινοφροσύνης, της ελπίδος, της αγάπης και του αγιασμού.
Εις τον βαθμόν του υιού ο φωτισμός ομοιάζει το φως του Ηλίου, ως υπέρ τους άλλους βαθμούς προσεγγίσας εις την μίμησιν του νοητού ηλίου της δικαιοσύνης, τουτέστι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ένεκα τούτου λέγει ο Κύριος περί των τοιούτων το: ''Τότε οι δίκαιοι εκλάμψουσιν ως ο ήλιος εν τη Βασιλεία του Πατρός αυτών'' (Ματθ. ιγ'. 43).
Εις τούτους επικρατεί η μεγίστη και τελεία αγάπη ήτις έξω βάλλει τον φόβον, επειδή αναλόγως εις την προκοπήν του εν αυτοίς φωτισμού, προηγήθη και η προκοπή της πίστεως, της ταπεινοφροσύνης, της ελπίδος, της αγάπης και του αγιασμού.
Εις τούτους πέμπεται παρά του υιού το πνεύμα το άγιον αοράτως και μυστικώς, επειδή το πνεύμα το άγιον ο παρά του Πατρός εκπορεύεται και αναπαύεται εις τον υιόν, διό και λέγεται πνεύμα του υιού, πέμπεται παρά του υιού και πάσι της γινομένοις κατά χάριν υιοίς.
Και ταύτα συνοπτικώς ειρημένα αρκούσιν, ως προς την έκθεσιν των τριών βαθμών. Χρέη και καθήκοντα ιερά, μεγάλα και απαραίτητα των ιερών Ποιμένων, εκτός πολλών άλλων υπάρχουσι και ταύτα τα δύο.
Πρώτον μεν ίνα διατηρώσι το σώμα της Εκκλησίας καθαρόν και ανόθευτον, εκ πάσης καινοτομίας και πλάνης και εκ πάσης ανομίας και διαφθοράς, επειδή αυτά καν μικρήν χώραν εύρωσιν εις την Εκκλησίαν, έρχονται εις προκοπήν και νοθεύουσι και φθείρουσιν όλον το σώμα.
Η περί του τοιούτου έργου επαγρύπνησις και εντολή φαίνεται εις πολλούς τύπους των θείων Γραφών και προς τοις άλλοις (Ματθ. ις'. 6-12, Α' Κορινθ. ε', Β' Κορινθ'. ια', 13-15, Β' Θεσσαλ. γ'. 6).
Εις τούτον τον σκοπόν, προς τοις άλλοις, αφορώσι και όλοι οι Αποστολικοί και Συνοδικοί Κανόνες επιβάλλοντες εις τους αθετούντας κατά το μάλλον και ήττον την θεωρίαν και την πράξιν της πίστεως το ανάθεμα και τον αφορισμόν.
Δεύτερον έργον και χρέος επίσης αναγκαίον και απαραίτητον των ορθοδόξων ποιμένων εστίν, η προκοπή και ο καταρτισμός του σώματος της Εκκλησίας, εκ του βαθμού του μαθητού και του δούλου προς εκείνον του φίλου, και από τούτου πάλιν προς εκείνον του υιού.
Τούτο το έργον και το καθήκον εξάγεται εκ πολλών τόπων της θείας Γραφής και προς τοις άλλοις εκ των εφεξής: (Εφεσ. δ'. 41-44, Φιλιπ. α'. 12-14, γ' 14.15, Α' Τιμοθ. δ'. 14.15).
Δι' αυτούς τους σκοπούς, τουτέστι διά την ασφάλειαν εκ της ανομίας και πλάνη του σώματος της Εκκλησίας, και διά την τούτου επί τα θεία προκοπήν και καταρτισμόν, ενομοθετήθη προς τοις άλλοις πολλοίς υπό των Αποστόλων και των Οικουμενικών Συνόδων, ίνα συγροτείται δις ή τουλάχιστον άπαξ του ενιαυτού Σύνοδος εις όλας τας επαρχίας και εις τα Κράτη των Ορθοδόξων.
Φαίνεται τα μέγιστα αναγκαία η ειρημένη προκοπή εις την Εκκλησίαν και ο καταρτισμός, επειδή όταν αυτή παύση, αμέσως λαμβάνει είσοδον η προκοπή της πλάνης και της ανομίας φέρουσα γενικήν απώλειαν ψυχών και μεγάλα και φοβερά δεινά και εν τώδε τω βίω.
Η ασφάλεια του σώματος της Εκκλησίας και ο τούτου καταρτισμός και η προκοπή εξαρτάται εκ του εφεξής έργου: Όταν δηλαδή, η ψήφος, η χειροτονία της ιεραρχίας, όλων δηλαδή των Επισκόπων, γίνηται εις εκείνους οίτινες ανέβησαν εις τον βαθμόν της τελειότητος, τουτέστιν εις τον βαθμόν του υιού, των δε πρεσβυτέρων και ιερέων εις τους αναβάντας εις τον βαθμόν του φίλου.
Εξ αυτής της εκλογής, ψήφου και χειροτονίας των Επισκόπων εξαρτάται όλη η ασφάλεια και η προκοπή όλης εν γένει της Εκκλησίας, και επομένως η ασφάλεια, η ειρήνη και η ευδαιμονία όλου του Κόσμου.
Επαναλαμβάνω, ότι το πάντων των άλλων σπουδαιότατον, θείον και αναγκαιότατον έργον της Εκκλησίας, αφ' ου εξαρτάται η κοινή σωτηρία, η προέρχεται ο κίνδυνος εις όλον τον Κόσμον, εστίν η ψήφος και η χειροτονία της ιεραρχίας.
Εάν η ταύτης εκλογή και χειροτονία γίνηται εις άνδρας αγίου και Αποστολικού βίου αναβάντας εις τον βαθμόν του υιού, ως απαιτεί η τάξις και το καθήκον, χαίρει, και πανηγυρίζει ο ουρανός και η γη διά τους εξ αυτών εσομένους γενικούς, μεγάλους και σωτηρίους καρπούς.
Εάν δε εκ του εναντίου δεν γίνηται η εκλογή και η χειροτονία εις τους τοιούτους, αλλά εις ανθρώπους κατωτέρου βαθμού, ή το πάντων των άλλων απαισιώτατον και ολεθριώτατον εις ανθρώπους σαρκικούς και κοσμικούς φρίττουσι και τρέμουσι και αυτά τα στοιχεία διά τα εξ αυτών εσόμενα φρικτά, παγκόσμια και μεγάλα δεινά.
Επειδή εκ τούτου, ούτε ασφάλεια εκ των προσβολών της ανομίας και της οποίας πλάνης γίνεται εις το σώμα της Εκκλησίας, ούτε η ταύτης προκοπή εις τα θεία και ιερά. Εις την προκοπήν δε και τον καταρτισμόν τόσον της αληθείας και της αρετής, όσον της ανομίας και της πλάνης εκτός πολλών άλλων θεωρούνται και ταύτα τα εφεξής:
Πρώτον μεν ότι καθώς η γενική αρετή του λαού και του κλήρου γεννά κατά καιρούς και κατά τόπους φωστήρας γινομένους αιτία και αφορμή σωτηρίας και δόξης πολλών, ωσαύτως και η τούτων γενική κακία και ανομία γεννά επίσης υιούς της απωλείας φέροντας μεγάλα και γενικά δεινά και πολλών την απώλειαν και τον θάνατον.
Τούτο ηκολούθησε και ακολουθεί καθ' όλους τους αιώνας και πανταχού εξ ων ο έσχατος και πάντων των άλλων ολεθριώτατος υιός της ανομίας έσται ο επί συντελεία των αιώνων Αντίχριστος, τον οποίον γεννήσει η απ' αιώνος και έως τότε προκοπή της γενικής ανομίας του κόσμου και του οποίου ως πρόδρομοι και ως τύποι θεωρούνται όλοι οι απ' αιώνος κακόδοξοι, ασεβείς και παράνομοι΄
καθώς εκ του εναντίου εν εκείνη τη εποχή έσονται και οι πλέον επίσημοι και μεγάλοι άγιοι, ως μέλλοντες απαντήσαι τοιούτους φρικτούς και δεινούς πειρασμούς, οποίους των προς αυτών αγίων απήντησε, διά τούτο είπεν ο Κύριος το: ''ει μη εκολοβώθησαν εκείναι αι ημέραι, ουκ αν εσώθη πάσα σαρξ''.
Τόσον όμως η αρετή, όσον και η αμαρτία θεωρείται εις πολλούς και διαφόρους βαθμούς, όθεν επίσης τόσον οι εκ της αρετής γεννώμενοι υιοί της ανομίας, γίνονται ανάλογοι ως προς τον βαθμόν της αρετής και της αμαρτίας εξ ων εγεννήθησαν.
Κανείς δε οι εκ της αρετής γεννώμενοι Φωστήρες φέρουσι βραβεία, προσθήκην μακαριότητος και δόξης εις τους ιδίους γονείς, τουτέστι εις τους προ αυτών μετελθόντας την αρετήν εξ ης εγεννήθησαν και ήλθον εις προκοπήν,
ωσαύτως και οι υιοί της ανομίας φέρουσι μεγάλη και φρικτή ενοχήν, θάνατον και απώλειαν εις τους ιδίους γονείς, εις τους προ αυτών δηλαδή μετελθόντας την ανομίαν εξ ης εγεννήθησαν, και ως εκ τούτου λέγονται προς τοις άλλοις, οι υιοί της ανομίας, και γεννήματα εχιδνών, εν ταις Γραφαίς.
Εις τούτο το είδος των όφεων έδειξεν εις ημάς ο Θεός τον τύπον, ως προς την προκοπήν της ανομίας, ότι, δηλαδή, η ανομία γεννά υιούς της ανομίας φέροντες θάνατον και απώλειαν εις εκείνους εξ ων εγεννήθησαν.
Δεύτερον δε καθώς η των Ιερωμένων και προ πάντων η των Επισκόπων αρετή, έχει τόσην διαφοράν ως προς εκείνην των λαικών, όσην διαφοράν σχεδόν έχει το φως του Ηλίου, ως προς εκείνο του αστέρος, ωσαύτως και η των κληρικών ανομία, έχει τόσην διαφοράν ως προς εκείνην των λαικών,
όσην έχει η ανομία του τελείου ανδρός εις την ηλικίαν, του αδελφού και του φίλου του επιβουλεύοντος την ζωήν, ως προς εκείνην του δούλου και του βρέφους κατά την ηλικίαν και ενεργούντες αμαρτήματα πολύ μετριώτερα.
Συνεχίζεται
Εκ του βιβλίου του Μοναχού Κοσμά Φλαμιάτου:
''ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ
ΕΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ, ΕΙΣ ΟΡΘΟΦΡΟΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑΝ. ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ''
Αθήνα 1849, σελ. 120-123.
Μεταφορά στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, με την Γραμματική τάξη της εποχής, επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου