https://www.youtube.com/watch?v=Ynw_0kpQHPE&feature=emb_title
Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2020
Νέα Εποχή. Βιβλίον, παιχνίδια, διαδίκτυον
Τοῦ κ. Ἰωάννου Μηλιώνη, ἐκπαιδευτικοῦ, μέλους τῆς Π.Ε.Γ.
Σέ προηγούμενο ἄρθρο παρακολουθήσαμε τήν διείσδυση τῆς «Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου» στό χῶρο τῆς διαφήμισης κι ἀλλοῦ. Σήμερα θά προχωρήσουμε τήν ἔρευνά μας δειγματοληπτικά στούς χώρους τοῦ βιβλίου, τοῦ περιοδικοῦ -εἰδικά αὐτῶν πού ἀπευθύνονται σέ παιδιά- τῶν video games, τοῦ διαδικτύου καί τῶν «on line» ὁμαδικῶν παιχνιδιῶν, τῆς τηλεόρασης, τῶν «παιδικῶν» τηλεοπτικῶν σειρῶν, τοῦ κινηματογράφου…
Τό βιβλίο ὑπῆρξε πάντοτε φορέας μηνυμάτων καί εἰδικά τό παιδικό βιβλίο. Οἱ ἀνά τούς αἰῶνες πονηροί «διαμορφωτές γνώμης» γνωρίζουν καλά ὅτι γιά νά ἐλέγξουν ἕνα λαό θά πρέπει νά ἀλλοιώσουν τό φρόνημα τῶν νέων κυρίως ἀνθρώπων καί τό βιβλίο εἶναι ἕνα ἀπό τά μέσα γιά τήν ἐπίτευξη αὐτοῦ τοῦ σκοποῦ.
Γίνεται λοιπόν κατανοητό τό «τί παιδιά μεγαλώνουμε» μέ τόν «Χάρι Πότερ», τά «ὑπερηρωικά» καί ἀποκρυφιστικά καρτούνς, τά «παιχνίδια» στά PC, στά game boy καί στά play station, πού λίγοι γονεῖς ἀντιλαμβάνονται τήν καταστροφικότητά τους.
Ἔχει σκεφθεῖ ποτέ κανείς ἀπό τούς «ἐκκλησιαστικούς» μας ἀνθρώπους ὅτι ἀκόμη καί τά παιδιά «ἐκκλησιαστικῶν» οἰκογενειῶν εἶναι βαθιά διαποτισμένα μέ ὅλα τά παραπάνω, συχνά ἐν ἀγνοίᾳ τῶν γονιῶν, πού πιθανῶς δέν γνωρίζουν τά λεπτά καί ἐξειδικευμένα θέματα τοῦ ἀποκρυφισμοῦ;
Ἡ πλοκή τοῦ μύθου ἐξελίσσεται σήμερα μέ «κινηματογραφική» ταχύτητα, ἐνῶ χρησιμοποιεῖται ἕνα σύγχρονο ὕφος, πού ἐφαρμόζεται στά «παιδικά» μυθιστορήματα καί πού χρησιμοποιεῖ καί ἡ Τζ. Κ. Ρόουλινγκ (J. K. Rowling) -συγγραφεύς τοῦ «καλοῦ» μάγου Χάρι Πότερ-, ὁ Φίλιπ Πούλμαν (Philip Pullman), ὁ Ρόαλντ Ντάλ (Roald Dahl) καί πολλοί ἄλλοι, ξένοι συγγραφεῖς, ἰδιαίτερα δημοφιλεῖς εἰδικά στά «ἐκτός Ἐκκλησίας» παιδιά.
Ὁ Πούλμαν εἰδικά ἔχει χαρακτηριστεῖ ὡς «ὁ πιό ἐπικίνδυνος συγγραφέας τῆς Βρετανίας». Προβάλλει τήν ἀθεΐα, τόν ἀποκρυφισμό καί τό σατανισμό, μέ θετικό τρόπο, μέσα ἀπό τά «παιδικά» μυθιστορήματά του. Χαρακτηριστικό, τό βλάσφημο ἔργο του: «Τριλογία τοῦ Κόσμου» (His Dark Materials), πού περιλαμβάνει τά βιβλία: «Τό ἀστέρι τοῦ βορρᾶ» (Northern Lights), «Ὁ ἄρχοντας τῶν δυό κόσμων» (The Subtle Knife) καί «Τό κεχριμπαρένιο τηλεσκόπιο» (The Amber Spyglass), ὅλα, ἀπό τίς ἐκδόσεις Ψυχογιός.
Τό εἶδος αὐτό τῆς μυθιστοριογραφίας, πέραν ἀπό τόν δελεαστικό τρόπο γραψίματος, βασίζεται ἰδιαίτερα στόν ἀποκρυφισμό· στή μαγεία –ὄχι στή μαγεία τῆς κλασικῆς «Χιονάτης» καί τῆς «Σταχτοπούτας»-, ἀλλά στή μαγεία, ὅπως βιώνεται ἀπό τίς σύγχρονες ἀποκρυφιστικές ὀργανώσεις, μέ διδασκαλία, μυήσεις, τελετουργικά, μαγικές-σατανιστικές «λειτουργίες», ἐπικλήσεις δαιμόνων, κατάρες κ.ἄ. Στήν ἔρευνά μας αὐτή δέ θά πρέπει νά παραλείψουμε καί μία μικρή ἀναφορά στή Στέφενι Μέϊερ (Stephenie Meyer), τή «φιλήσυχη, μορμόνο νοικοκυρά καί πολύτεκνη μητέρα», πού μέ τήν τετραλογία της: «Τό Ἔπος τοῦ Λυκόφωτος» (The Twilight Saga) καθιέρωσε τό προφίλ τοῦ «καλοῦ» βρυκόλακα πού ἔχει ξετρελλάνει εἰδικά τόν κοριτσόκοσμο σέ διεθνές ἐπίπεδο.
Τελείως ἀλλοιωμένο καί τό περιεχόμενο καί τῶν σημερινῶν παιδικῶν περιοδικῶν. Τά πιό «ἀθῶα» περιλαμβάνουν -ἐκτός ἀπό τίς ἀποκρυφιστικές ἀναφορές- «μοντέρνα» ψυχογραφήματα, ὅπου περιγράφονται τά χειρότερα οἰκογενειακά πρότυπα μέ χιουμοριστικό τρόπο, ἐνῶ τά πιό «προχωρημένα» βασίζονται σέ καθαρά ἀποκρυφιστικές ἀναφορές, ὅπως τό κοριτσίστικο περιοδικό «W.I.T.C.H.» μέ τίς 5 ἔφηβες μάγισσες, ἀπ’ τίς «ἐκδόσεις Τερζόπουλοι» καί μέ κορύφωση τίς «Ἐκδόσεις Ἀνούβις» μέ τεραστία ἐκδοτική γκάμα ἀποκρυφιστικοῦ ὑλικοῦ γιά παιδιά καί γιά νέους καί μέ ἐπιστέγασμα τόν «Κόσμο τοῦ Warcraft» (World of Warcraft).
Ξεκινώντας ἀπό τή δεκαετία τοῦ 1990 καί τό γνωστό «παιχνίδι ξύλου»: Street Fighter (Πολεμιστής τοῦ δρόμου)… ἤ τό «Mortal Kombat» (Θανάσιμη μάχη) τῆς Midway Games -ὅπου ὁ Kano, ἕνας ἀπό τούς μαχητές, ξερίζωνε τήν καρδιά τοῦ ἀντιπάλου του, μέ τήν ὀθόνη νά πλημμυρίζει στό αἷμα-, φτάνουμε στό «Warcraft», τό πιό δημοφιλές ἴσως παιχνίδι στρατηγικῆς, πού ἀκολούθησε κι αὐτό τή μοῖρα τῆς «ἐξέλιξης», γιά νά καταλήξει «On Line».
Ἡ ἀνάπτυξη τοῦ διαδικτύου (internet), πού λειτούργησε γιά πρώτη φορά τό 1969 μέ τήν ἐφαρμογή Arpanet, συνδέοντας 4 πανεπιστήμια στίς Η.Π.Α., ἐξελίχθηκε σήμερα στό λεγόμενο «πλανητικό χωριό», τή δικτύωση δηλαδή ὁλόκληρου τοῦ πλανήτη μέ τούς 4,6 δισεκατομμύρια χρῆστες του, τούς 1,79 δις χρῆστες τοῦ facebook, τά 2,7 δίς χρῆστες email, τίς 1,5 τρισεκατομμύρια ἀναζητήσεις στό Google κατ’ ἔτος, τίς πάνω ἀπό 1 δίς ἱστοσελίδες, τά πάνω ἀπό 500 ἑκατομμύρια tweets στό twitter ἡμερησίως…
Κι ἄς μή παραγνωρίζουμε καί τίς δεκάδες χιλιάδες ἱστοσελίδες μέ ἀμιγῶς ὁλιστικό/ἀποκρυφιστικό περιεχόμενο, προερχόμενες ἀπό τίς ἀποκρυφιστικές ὀργανώσεις καί τίς ἀντίστοιχες ἐναλλακτικές καί ἀποκρυφιστικές προσφορές τους.
Ἀπό τά ἀνωτέρω μπορεῖ εὔκολα κανείς νά καταλάβει τήν ἔκταση πού ἔχουν πάρει ἀντίστοιχα καί τά On Line παιχνίδια -τά ὁμαδικά παιχνίδια μέσῳ διαδικτύου-, ὅπου κυρίαρχο προβάλλεται τό ἀποκρυφιστικό στοιχεῖο. Ἄν καί τά παιχνίδια αὐτά εἶναι πάμπολλα· θά ἀναφερθοῦμε μόνο σέ ἕνα, στό δημοφιλέστατο «Warcraft», πού ἀναφέρθηκε καί προηγουμένως.
Τό παιχνίδι τώρα εἶναι πλέον R.P.G. (Role-playing game), δηλαδή «Παιχνίδι ρόλων». Ὁ παίκτης δημιουργεῖ τόν ἥρωά του μέ ὅ,τι χαρακτηριστικά ἐπιθυμεῖ καί «μπαίνει» στόν «κόσμο τοῦ Warcraft», ὅπου μαζί μέ ἄλλους παῖκτες συνεργάζεται προσπαθώντας νά «νικήσει» τόν server.
Θά μποροῦσε βέβαια κάποιος νά μᾶς πεῖ ὅτι καί πρίν 50 ἤ 100 χρόνια ἡ παρέα τῶν παιδιῶν, πού ξεχυνόταν στήν ἀλάνα· μέ τό κάθε παιδί σέ διαφορετικό φανταστικό ρόλο, σέ μιά μάχη ἐνάντια στήν ἀπέναντι «συμμορία»… Εἶναι ὅμως τό ἴδιο; Γιατί ἄν ἐξαιρέσουμε τή διαπροσωπική ἐπικοινωνία καί τή σωματική συμμετοχή τῶν μικρῶν πρωταγωνιστῶν, τότε δέν ὑπῆρχε τό ἐφιαλτικό σκηνικό περιβάλλον, τά ἐφέ καί οἱ φρικτές παραστάσεις, πού περιβάλλουν τούς σημερινούς παῖκτες. Δαίμονες, πράκτορες μυστικῶν ὑπηρεσιῶν, κατώτερες θεότητες -καλές ἤ κακές-, μορφές ἀνθρώπινες, ὑπάνθρωπες ἤ ζωώδεις, Vampire κ.λπ. ἐκπροσωποῦν τόν παίκτη, κατά τήν ἐπιλογή του, σέ ἕνα ἀληθοφανέστατο, πλουσιότατο εἰκαστικό περιβάλλον μέ πολύ αἷμα, σέξ καί διαστροφικά ἐφέ.
Δυστυχῶς, οἱ σύγχρονοι φορεῖς ἐπικοινωνίας (διαφήμιση, κινηματογράφος, μουσική, Μ.Μ.Ε. κ.λπ.) προβάλλουν συνεχῶς τά πρότυπα τῆς «Νέας Ἐποχῆς», «ἐπιβάλλοντας» τίς τάσεις αὐτές στά παιδιά, στή νεολαία, ἀλλά καί στούς ἐνήλικες. Πολλοί ἀπό τούς σημερινούς νέους –καί τά παιδιά- ὅταν δέν ἀκοῦν Metal μουσική, ὅταν δέν ἀσχολοῦνται μέ τό Necronomicon, τή «Σατανική Βίβλο» τοῦ Lavey ἤ τά γραπτά τοῦ Aleister Crowley -εὔκολα προσπελάσιμα ὅλα ἀπό τό διαδίκτυο, ἀλλά καί ἀπό ἔντυπο ὑλικό-, ἀρέσκονται νά διαβάζουν manga comics, νά βλέπουν στήν τηλεόραση «παιδικά» anime cartoons (Sailor Moon, Dragon Ball, Digimon, Pokemon, Card Captor Sakua, Shaman King, The Teen Titans, Yu-Gi-Oh κ.ἄ.), νά παίζουν Video καί Computer Games καί νά βιώνουν τήν τρομολαγνεία τῶν μεταμεσονύκτιων thriller στή μικρή ὀθόνη· ὅλα αὐτά, τά γεμάτα μέ φρικτό, ἀνατριχιαστικό καί ἀποκρυφιστικό – σατανιστικό περιεχόμενο.
Συγχρόνως, σέ ραδιοφωνικές ἤ τηλεοπτικές ἐκπομπές πρωινές ἤ καί ὄχι, πού ἀπευθύνονται κυρίως στή γυναίκα, κυριαρχοῦν οἱ ἀποκρυφιστικές ἀναφορές εἴτε ὑπό τή μορφή καθιερωμένου πλέον λεξιλογίου (κάρμα, μετενσάρκωση, διαλογισμός, ζέν, θετική σκέψη, θετική ἐνέργεια, γιόγκα, pilates, φένγκ σούϊ κ.ἄ.), εἴτε μέ τή μόνιμη παρουσία τοῦ/τῆς ἀστρολόγου, πού καλεῖται νά μεταδώσει τήν ἀποκρυφιστική ἑρμηνεία ἐπί παντός ἐπιστητοῦ. Ἀκόμη, συχνά προσκεκλημένοι εἶναι διάφοροι, πού ἀσκοῦν ἐναλλακτικές πρακτικές (Βελονισμό, Ρεφλεξολογία, Ρέϊκι, Naturopathy, Ἀγιουρβέδα, Ἀρωματοθεραπεία, Ἀνθοθεραπεία ἤ Ἀνθοϊάματα Bach, Διατροφικές Θεραπεῖες, Ἰριδολογία, Ὁμοιοπαθητική, Ὁμοτοξικολογία, Παραδοσιακή Κινέζικη Ἰατρική, Γιόγκα, Διαλογισμό, Πιλάτες, Pranic Healing, Tai Chi, Τουϊνά, Βιοσυντονισμό, Ὕπνωση, Αura-Soma, Κρανιοϊερή Θεραπεία, Βιοενεργειακή Θεραπεία, Γεμμοθεραπεία, Φένγκ Σούϊ, Ρεζουβάνς, Μυητικά Ταξίδια, θέματα Ἐσωτερικῆς Γνώσης κ.ἄ.), οἱ ὁποῖες, πρακτικές, προτείνονται ὡς θεραπευτικές, ἐνῶ δέ λείπουν καί οἱ εἰδικές «διερευνητικές» ἐκπομπές, ὅπως π.χ. τά: «Ἀθέατος Κόσμος» καί «Οἱ Πύλες τοῦ Ἀνεξήγητου», τοῦ κ. Κώστα Χαρδαβέλλα, μέ καλεσμένους συχνά ἀποκρυφιστές, πού ἀπό κοινοῦ προβάλλουν τίς θέσεις τους καί περνοῦν τά μηνύματά τους, συνήθως χωρίς ἀντίλογο…
Δέν θά πρέπει νά παραλείψουμε καί τίς εἰδικές ἐκπομπές, σέ σταθμούς μικρῆς τηλεθέασης, πού προέρχονται ἀπό γνωστούς ἐκπροσώπους τοῦ ἀποκρυφιστικοῦ, ἐναλλακτικοῦ καί ἀρχαιολατρικοῦ χώρου, στούς ὁποίους διατίθεται τηλεοπτικός χρόνος -συχνά σέ μόνιμη βάση-, μέ στόχο τήν προβολή τῶν διδασκαλιῶν καί τῶν ὑπηρεσιῶν τους. Θά μπορούσαμε ἐνδεικτικά νά ἀναφερθοῦμε στίς ἐκπομπές: «Ἀπόκρυφη Ἁρμονία» καί «Ἀπό τόν Ἀριστοτέλη στόν Hawking», τοῦ κ. Παύλου Πισσάνου, ἀνεψιοῦ τοῦ πνευματιστῆ Ἀντώνιου Πισσάνου καί Προέδρου τοῦ «Παγκόσμιου Πνευματικοῦ Κέντρου Ὄλυμπος». Ἀξίζει νά συμειωθεῖ ὅτι τό «Παγκόσμιο Πνευματικό Κέντρο Ὄλυμπος»[1] ὑπῆρξε ἀπό τίς πρῶτες προσπάθειες ἐμφάνισης καί καθιέρωσης τῆς ἀρχαιολατρίας μαζικά στή χώρα μας τό 1987. Σήμερα ἐμφανίζεται ὡς «ἡ Ἑπτάπολις»[2]. Ἀλλά ἕπεται συνέχεια…
Σημειώσεις: [1] heptapolis.com [2] sogal-stiri.blogspot.com
πηγή: orthodoxostypos.gr και https://makkavaios.blogspot.com/2020/10/blog-post_20.html
Ἀνακοίνωσις περί τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Φωτίου
Πληροφορεῖται τό Χριστεπώνυμον πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅτι ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Δημητριάδος καί Ἀρχιγραμματεύς τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου κ. Φώτιος τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς, 5/18-10-2020, ὑπέστη αὐτοκινητικόν ἀτύχημα εἰς τήν ὁδόν τοῦ καθήκοντος πορευόμενος, μεταβαίνων δι’ ὀχήματος πρός τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου εἰς τήν πόλιν τῆς Λαμίας, ἔνθα ἐπρόκειτο νὰ τελέσῃ τήν Θείαν Λειτουργίαν.
Κατόπιν τῆς χειρουργικῆς ἐπεμβάσεως εἰς τήν ὁποίαν ὑπεβλήθη, νοσηλεύεται εἰς τήν μονάδα ἐντατικῆς θεραπείας τοῦ Γενικοῦ Νοσοκομείου Λαμίας, εἰς σταθεράν κατάστασιν διατελῶν ὑπό τήν ἐπίβλεψιν τῶν θεραπόντων ἰατρῶν του. Προτρέπονται δέ ὁ εὐλαβὴς Κλῆρος καὶ Λαὸς ὅπως προσεύχωνται ὑπὲρ ἀναρρώσεως καί πλήρους ἀποκαταστάσεως τῆς πολυτίμου ὑγείας αὐτοῦ.
Ἀθῆναι, 6/19-10-2010
Το φάρμακο της λύπης - Κικέρων
Οι Τουσκουλανές Διατριβές είναι ένα έργο που γράφτηκε υπό την επήρεια του πένθους. Πέντε μήνες νωρίτερα, ο Κικέρων είχε χάσει την αγαπημένη του κόρη Τυλλία, η οποία πέθανε λίγο μετά τη γέννα του παιδιού της.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι συζητήσεις της πρώτης ημέρας στο Τούσκουλο έχουν ως θέμα τους τον θάνατο, ούτε ότι αφιερώνεται ένα ολόκληρο βιβλίο στο θέμα της θλίψης. Ο Κικέρων είχε ήδη γράψει ένα κείμενο (τον Παραμυθητικό του) με σκοπό να παρηγορήσει τον ίδιο του τον εαυτό. Όταν, λοιπόν, προτείνει τη φιλοσοφία ως αντικαταθλιπτικό, θα πρέπει να το θεωρήσουμε δεδομένο ότι μιλάει εκ πείρας.
***
Παρατηρώ, φίλε μου Βρούτε, πως,
μολονότι εμείς οι άνθρωποι, εκτός από σώμα, διαθέτουμε και ψυχή, για τη φροντίδα
και τη διατήρηση του σώματος επινοήσαμε μια τέχνη, η οποία μάλιστα, λόγω της
χρησιμότητάς της, τιμάται ως εύρημα των αθάνατων θεών, ενώ, αντιθέτως, μέχρι να
ανακαλύψουμε την τέχνη που θεραπεύει την ψυχή δεν νιώθαμε και τόσο έντονα την
έλλειψή της. Και όταν επιτέλους μάθαμε ότι η τέχνη αυτή υπάρχει, όχι μόνο δεν τη
μελετήσαμε σε βάθος, αλλά λίγοι από εμάς την υποδέχτηκαν καλοπροαίρετα - για να
μην πω ότι οι περισσότεροι την αντιμετώπισαν με καχυποψία και
φθόνο.
Δεν ξέρω λοιπόν τι να υποθέσω
γι’ αυτή την αντίφαση. Μήπως οφείλεται στο γεγονός ότι η ψυχή μπορεί να νιώσει
την αδιαθεσία και τους πόνους του σώματος, ενώ το σώμα αδυνατεί να αντιληφθεί
την ασθένεια της ψυχής;
Εν τοιαύτη περιπτώσει, η ψυχή
καλείται να διαγνώσει την ασθένεια της όταν το ίδιο το όργανο της διάγνωσης
νοσεί. Βεβαίως, εάν η φύση μάς είχε προικίσει εκ γενετής με την ικανότητα να
διαισθανόμαστε και να κατανοούμε τη βαθύτερη ουσία της, και να ζούμε όλη μας τη
ζωή υπό την άριστη καθοδήγησή της, δεν θα είχαμε κανέναν απολύτως λόγο να
καταφεύγουμε στις θεωρίες και τα διδάγματα των σοφών. Τώρα όμως η διαίσθησή μας
περιορίζεται σε κάποιες ελάχιστες αναλαμπές, που κι αυτές, υπό την καταστροφική
επήρεια των κακών έξεων και των εσφαλμένων αντιλήψεων, πολύ σύντομα σβήνουν, με
αποτέλεσμα να χάνεται ολότελα το φως της φύσης από τα μάτια
μας.
Τα σπέρματα της αρετής υπάρχουν
μέσα μας και, αν τα αφήναμε να βλαστήσουν, η ίδια η φύση θα μας έδειχνε τον
δρόμο προς την ευτυχία- όμως εμείς, αμέσως μόλις έρθουμε στον κόσμο και μας
αναγνωρίσει ο πατέρας μας, πέφτουμε κατευθείαν στα δίχτυα της κακίας και της
διεστραμμένης σκέψης, θαρρείς και ρουφάμε το δηλητήριο της πλάνης μαζί με το
γάλα της παραμάνας μας.
Κι όταν εκείνη μας παραδώσει
στους γονείς μας και στη συνέχεια μας αναλάβουν οι δάσκαλοι, είναι τόσες οι
πλάνες που μας μολύνουν, ώστε η αλήθεια δίνει τη θέση της στο ψεύδος, και η
σοφία της φύσης υποχωρεί μπροστά στη δύναμη της
προκατάληψης.
Ύστερα έρχονται οι ποιητές, οι
οποίοι επαγγέλλονται ότι με τη διδασκαλία τους θα μας χαρίσουν ανυπέρβλητη
μόρφωση και σοφία. Τους ακούμε λοιπόν, τους διαβάζουμε, τους αποστηθίζουμε, τους
επιτρέπουμε να εντυπωθούν βαθιά στη σκέψη μας· αλλά, όταν φτάσει η ώρα για την
κοινή γνώμη να παίξει τον ρόλο του μεγάλου δασκάλου και ο όχλος να δώσει το
τελειωτικό χτύπημα -ο οποίος, σύσσωμος, ρέπει προς το κακό-, τότε είναι
ολοφάνερο πως η μόλυνση προχωρεί σε βάθος και οι σφαλερές αντιλήψεις μάς
αποξενώνουν τόσο πολύ από τη φύση, που φτάνουμε στο σημείο να νομίζουμε πως την
τελευταία την καταλαβαίνουν καλύτερα όσοι έχουν πιστέψει ότι δεν υπάρχει
υψηλότερη φιλοδοξία για τον άνθρωπο, ούτε ευγενέστερη επιδίωξη, ούτε μεγαλύτερη
τιμή, από τα δημόσια αξιώματα, την αρχηγία του στρατού και τη λαϊκή
αποδοχή.
Από αυτά γοητεύονται οι πιο
αξιόλογοι άνθρωποι και, ενώ αναζητούν την αληθινή δόξα -που αυτή και μόνο ψάχνει
με όλες της τις δυνάμεις η φύση μας-, ξαφνικά ανακαλύπτουν ότι βρίσκονται
αντιμέτωποι με το άκρον άωτον της ματαιότητας, και ότι δεν αγωνίζονται για την
υπέροχη εικόνα της αρετής αλλά για ένα χλομό φάντασμα της
δόξας.
Όμως, η αληθινή δόξα δεν είναι
οπτασία αλλά κάτι το απτό, που αφήνει το αποτύπωμά του- είναι η ομόφωνη αποδοχή
των ενάρετων ανθρώπων, η αδέκαστη ετυμηγορία εκείνων που μετρούν με δίκαια
κριτήρια το ύψος της αρετής, η ηχώ που μας μεταφέρει τη φωνή της αρετής. Αυτή τη
δόξα δεν την αρνούνται οι ενάρετοι, διότι τις περισσότερες φορές συνοδεύει τις
δίκαιες πράξεις.
Ωστόσο, εκείνη η άλλη δόξα, που
προσπαθεί να μιμηθεί την αληθινή, είναι προπετής και ασυλλόγιστη, και τις
περισσότερες φορές γίνεται σύμβουλος εσφαλμένων επιλογών και κακών πράξεων:
αναφέρομαι στη λαϊκή φήμη, η οποία προσπαθεί να παραχαράξει την αληθινή δόξα και
να σπιλώσει το κάλλος του προσώπου της με τη δική της
ασχήμια.
Από αυτή τυφλώνονται οι
άνθρωποι, παρά τις όποιες ευγενείς φιλοδοξίες τους, και, επειδή δεν ξέρουν ούτε
τι ψάχνουν να βρουν ούτε πού θα το βρουν, άλλοι οδηγούν την πατρίδα τους στο
χείλος του γκρεμού κι άλλοι σκάβουν τον λάκκο τους με τα ίδια τους τα
χέρια.
Τουλάχιστον, όσοι αναζητούν το
καλό δεν χάνουν τον δρόμο τους επειδή το θέλησαν, αλλά επειδή ακολούθησαν
λανθασμένη κατεύθυνση. Τι γίνεται όμως με τους υπόλοιπους; Γι’ αυτούς που
παρασύρονται από τη δίψα τους για το κέρδος και από τη φιληδονία τους, και οι
ψυχές τους ταράζονται σε τέτοιο βαθμό, ώστε να απέχουν ελάχιστα από την τρέλα
-άλλωστε, αυτή είναι η μοίρα των ανθρώπων που δεν διαθέτουν σοφία-, δεν υπάρχει
καμιά θεραπεία; Άραγε, αυτό συμβαίνει επειδή οι ψυχικές ασθένειες είναι λιγότερο
επιβλαβείς από τις σωματικές, ή μήπως επειδή οι αρρώστιες του σώματος
θεραπεύονται, ενώ οι αρρώστιες της ψυχής δεν έχουν
γιατρειά;
Κι
όμως, οι ψυχικές ασθένειες είναι και περισσότερες και πιο επικίνδυνες από τις
σωματικές. Και
μόνο το γεγονός ότι προσβάλλουν την ψυχή και την αναστατώνουν μας κάνει να τις
απεχθανόμαστε, και η άρρωστη ψυχή, όπως λέει ο Έννιος, ποτέ δεν βρίσκει
ανάπαυση· τίποτε να πετύχει δεν μπορεί, τίποτε να υπομείνει: γιατί δεν την
αφήνει ο πόθος.
Θα
αφήσω τις υπόλοιπες αρρώστιες κατά μέρος. Από τις ακόλουθες δύο, τη θλίψη και
την επιθυμία,
υπάρχουν αρρώστιες του σώματος που να είναι χειρότερες; Και πώς μπορούμε να
ισχυριζόμαστε ότι το πνεύμα μας δεν μπορεί να θεραπεύσει τον εαυτό του, εφόσον
το πνεύμα μας ήταν εκείνο που ανακάλυψε την τέχνη της θεραπείας του σώματος;
Εξάλλου, είναι προφανές ότι η θεραπεία του σώματος εξαρτάται κατά πολύ από την
ατομική ιδιοσυγκρασία και τη φύση του καθενός, γι’ αυτό και βλέπουμε ότι όλα τα
σώματα που υποβάλλονται σε θεραπεία δεν αναρρώνουν αμέσως. Αντιθέτως, οι ψυχές
που επιθυμούν να θεραπευτούν και είναι πρόθυμες να υπακούσουν στα παραγγέλματα
των σοφών αναμφίβολα θεραπεύονται.
Υπάρχει
λοιπόν σίγουρα μια τέχνη που θεραπεύει την ψυχή, και αυτή είναι η
φιλοσοφία.
Όμως, δεν χρειάζεται να αναζητήσουμε τη βοήθειά της έξω από εμάς, όπως κάνουμε
με τις σωματικές ασθένειες· θα πρέπει να βάλουμε τα δυνατά μας για να μπορέσουμε
να γίνουμε εμείς οι ίδιοι γιατροί του εαυτού μας.
***
Κικέρων -Το φάρμακο της
λύπης
ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΑΓΕΙΑ
Ο Αθηναίος ψυχίατρος και νευρολόγος Τεπερίδης, κορυφαίος στο είδος του, κάποτε είχε έναν ασθενή, ο οποίος ήταν σαν ξύλο-σανίδα, αλύγιστος και κείτονταν μέρα-νύχτα στο κρεβάτι μπρούμυτα.
Υπέφερε πολύ ο καημένος και ο ψυχίατρος, με την φαρμακευτική αγωγή που του έκανε, προσπαθούσε να του βελτιώσει την κατάστασή του.
Μια μέρα, ένας φίλος του ασθενούς, ιατρός και αυτός στο επάγγελμα, πήγε να επισκεφτεί τον Τεπερίδη στο ιατρείο του, για να δει τον φίλο του. Καθώς μπήκε στο ιατρείο, βλέπει τον φίλο του μπρούμυτα στο κρεβάτι και λέει στον Τεπερίδη:
- Ιατρέ, γιατί τον κουράζεις τον φίλο μου; Ο φίλος μου έχει ανάγκη από Άγιο Γεράσιμο και όχι από χάπια!
- Μάλλον θα αστειεύεστε, ήταν η απάντηση του Τεπερίδη.
Τότε ο φίλος παίρνει ένα τυχαίο βιβλίο από το γραφείο του ιατρού και πλησιάζει το κρεβάτι, όπου κείτονταν ο φίλος του. Και βάζει το βιβλίο αυτό, από κάτω στο προσκέφαλο του ασθενούς. Καμμία αντίδραση από τον ασθενή. Στη συνέχεια βγάζει από την τσέπη του, μια Καινή Διαθήκη και την βάζει πάλι στο προσκέφαλο του ασθενούς. Και πετάγεται ο ασθενής πάνω και αρχίζει να φωνάζει:
- Κερατά, με έκαψες, τί με έβαλες εδώ;
Χαμός έγινε στο ιατρείο! Ο διάβολος τον κρατούσε σε αυτήν την κατάσταση. Και ο φίλος του, απευθυνόμενος στον ψυχίατρο του λέει:
- Δεν σου είπα, ιατρέ, ότι έχει ανάγκη από Άγιο Γεράσιμο και όχι από χάπια;
Δεν θέλω να πω ότι δεν υπάρχουν παθήσεις σχιζοφρένειας, που έχουν την ανάγκη της επιστήμης. Λέω όμως, ότι πολλές φορές, πίσω από αυτά τα περιστατικά, κρύβεται ο διάβολος που δημιουργεί τέτοιες καταστάσεις. Θα πρέπει τότε ο άνθρωπος να έρθει στον Χριστό να εξομολογηθεί και να Κοινωνήσει, για να φύγουν τα μάγια από πάνω του και να φύγουν τέτοιου είδους εμπόδια από τη ζωή του, τα οποία προέρχονται από τον διάβολο.
Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας †
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ