(ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΕΔΩ)
***
Για να ξεμπερδεύει τέλος, μια και καλή, ο κ. Σακαρέλλος, με όλες τις Εκκλησίες και να αποδείξει την "Εκκλησία Γ.Ο.Χ. Ελλάδος" ως την μοναδική Εκκλησία στον κόσμο, χρησιμοποιεί το "φινλανδικό επιχείρημα". Το τί είναι αυτό ακριβώς, θα το δούμε αμέσως με βάση την ανάλυση του εισηγητή του (Π, 151-157).Γράφει ο κ. Σακαρέλλος πως ο Α΄ Κανόνας της Συνόδου της Αντιοχείας "αποκόπτει απ’ την Εκκλησία κάθε πιστό που παραβαίνει τον «Όρο» της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου. Αποκόπτει δηλαδή καθένα, που δεν γιορτάζει το Πάσχα που όρισε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος, όπως πρέπει να το γιορτάζουν οι Ορθόδοξοι. Κάθε κληρικός, που δεν γιορτάζει, ή δεν θα γιορτάζει στο μέλλον την ημερομηνία αυτή το Πάσχα, είναι ήδη καθηρημένος από τότε, δηλ. από τη μέρα, που το αποφάσισε η Σύνοδος της Αντιόχειας, που εξέδωσε τον Κανόνα αυτό" (Π, 152). Επίσης "όσοι κληρικοί «κοινωνούν» με ήδη καθηρημένους από τη Σύνοδο κληρικούς, επειδή παραβαίνουν τον « Όρο» της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, είναι και αυτοί πλέον καθηρημένοι!" (Π, 153).
Καταλήγει λοιπόν: "Η Εκκλησία της Φινλανδίας όμως δέχτηκε την ημερολογιακή μεταβολή. Άλλαξε πριν ογδόντα χρόνια, όχι μόνο το Παληό ημερολόγιο, αλλά και το Πασχάλιο! Έκτοτε, γιορτάζει το Πάσχα με τους παπικούς, που πολλές φορές συμπίπτει με το Πάσχα των Εβραίων, ή και πριν από αυτό. Αυτό σημαίνει σύμφωνα με τον παραπάνω Κανόνα της Αντιόχειας, ότι οι κληρικοί της είναι ήδη καθηρημένοι και οι πιστοί αποκομμένοι απ’ την Εκκλησία.
Θα διερωτηθεί κάποιος, τι μας ενδιαφέρει εμάς, αν η Εκκλησία της
Φινλανδίας δέχτηκε το παπικό Πασχάλιο! Μας ενδιαφέρει άμεσα. Γιατί δεν πρέπει οι Ορθόδοξοι κληρικοί, όπως ορίζει ο α΄ Κανόνας της Αντιόχειας, να έχουν «κοινωνία» με τους κληρικούς της Φινλανδίας. Όσοι κληρικοί έχουν «κοινωνία» με τους κληρικούς της Εκκλησίας αυτής, είναι και αυτοί καθηρημένοι, σύμφωνα με τον παραπάνω Κανόνα.
Ποιοι κληρικοί έχουν «κοινωνία» με την Εκκλησία της Φινλανδίας; Μόνο οι κληρικοί, που δέχτηκαν, ή ανέχονται το Νέο Γρηγοριανό Ημερολόγιο! Επομένως, μπορεί ορισμένοι επίσκοποι να μην άλλαξαν το Πασχάλιο, όμως επειδή έχουν «κοινωνία» με την Εκκλησία της Φινλανδίας, είναι σαν να άλλαξαν και οι ίδιοι το Πασχάλιο. Οι συνέπειες είναι ακριβώς οι ίδιες!
Σύμφωνα με τον παραπάνω Κανόνα, όσοι κληρικοί αυθαδιάζουν προς τον «΄Ορον» της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου με το να ζητούν την αλλαγή της ημερομηνίας γιορτασμού του Πάσχα, είναι ήδη προκαταβολικά καθηρημένοι από τη Σύνοδο της Αντιόχειας!
...Ύστερα από τα παραπάνω συνάγεται, ότι ναι μεν όσοι άλλαξαν το
Ημερολόγιο δεν άλλαξαν ευθέως και το Πασχάλιο, όμως, εφόσον έχουν κοινωνία, αφ’ ενός μεν με την Εκκλησία της Φινλανδίας, που δέχτηκε το παπικό Πασχάλιο και αφ’ ετέρου με τους Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, που ζητούν την αλλαγή της ημερομηνίας γιορτασμού του Πάσχα και είναι ως εκ τούτου προκαταβολικά καθηρημένοι, είναι προφανές, ότι παραβαίνουν τον «Όρο» της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, το οποίο κατά τον α΄ Κανόνα της Αντιόχειας, είναι θέμα πίστεως" (Π, 153-154).
Επομένως, κατά τον κ. Σακαρέλλο, όλοι οι κληρικοί όλων των επισήμων Εκκλησιών του κόσμου, επειδή έχουν κοινωνία με την Εκκλησία της Φινλανδίας έχουν εκπέσει της Ιερωσύνης και μόνοι κληρικοί στην γη έχουν απομείνει οι Παλαιοημερολογίτες (και από αυτούς όχι όλοι, όπως θα δούμε τι γράφει ο ίδιος στο επόμενο μέρος).
***
Για να εξετάσουμε αν οι παραπάνω απόψεις είναι ορθές ας δούμε αρχικά το κείμενο του σχετικού Κανόνος (Α΄ της εν Αντιοχεία Συνόδου): "Πάντας τοὺς τολμῶντας παραλύειν τὸν ὅρον τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης συνόδου τῆς ἐν Νικαίᾳ συγκροτηθείσης ἐπὶ παρουσίᾳ τῆς εὐσεβείας τοῦ θεοφιλεστάτου βασιλέως Κωνσταντίνου, περὶ τῆς ἁγίας ἑορτῆς τοῦ σωτηριώδους Πάσχα, ἀκοινωνήτους καὶ ἀποβλήτους εἶναι τῆς ἐκκλησίας, εἰ ἐπιμένοιεν φιλονεικότερον ἐνιστάμενοι πρὸς τὰ καλῶς δεδογμένα, καὶ ταῦτα εἰρήσθω περὶ τῶν λαϊκῶν. Εἰ δέ τις τῶν προεστώτων τῆς ἐκκλησίας, ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος, μετὰ τὸν ὅρον τοῦτον τολμήσειεν ἐπὶ διαστροφῇ τῶν λαῶν καὶ ταραχῇ τῶν ἐκκλησιῶν ἰδιάζειν, καὶ μετὰ τῶν Ἰουδαίων ἐπιτελεῖν τὸ Πάσχα· τοῦτον ἡ ἁγία σύνοδος ἐντεῦθεν ἤδη ἀλλότριον ἔκρινε τῆς ἐκκλησίας, ὡς οὐ μόνον ἑαυτῷ ἁμαρτίας ἐπισωρεύοντα, ἀλλὰ πολλοῖς διαφθορᾶς καὶ διαστροφῆς γινόμενον αἴτιον· καὶ οὐ μόνον τοὺς τοιούτους καθαιρεῖ τῆς λειτουργίας, ἀλλὰ καὶ τοὺς τολμῶντας τούτοις κοινωνεῖν μετὰ τὴν καθαίρεσιν. Τοὺς δὲ καθαιρεθέντας ἀποστερεῖσθαι καὶ τῆς ἔξωθεν τιμῆς, ἧς ὁ ἅγιος Κανὼν καὶ τὸ τοῦ Θεοῦ ἱερατεῖον μετείληφεν".
Επ᾿ αυτού πρέπει να γίνουν δύο παρατηρήσεις:
α) Η επίμαχη φράση βάση της οποίας (παρ)ερμηνεύει (ορθολογικώς) κ. Σακαρέλλος τον Κανόνα είναι η εξής: "ἡ ἁγία σύνοδος ἐντεῦθεν ἤδη ἀλλότριον ἔκρινε τῆς ἐκκλησίας".
β) Οι Κανόνες ερμηνεύονται και επεξηγούνται από τους εγκεκριμένους Κανονολόγους και από την Πράξη της Εκκλησίας (που εκλαμβάνουν την παραπάνω φράση ισοδύναμη του προστακτικού "καθαιρείσθω") και όχι από τον οποιοδήποτε με την λογική του.
Αν λοιπόν ίσχυε η "αυτόματη καθαίρεση/απώλεια της Ιερωσύνης" που κηρύττει ο κ. Σακαρέλλος τότε:
1. Ήδη από τον Δ΄ αιώνα θα είχε εξαλειφθεί η Ιερωσύνη στην Εκκλησία. Τίνι τρόπω; Δια της κοινωνίας με την Εκκλησία της Ρώμης, η οποία μόλις το 444, επί Αγίου Πάπα Λέοντος του Μεγάλου, αποδέχτηκε επιτέλους τον ορθό υπολογισμό της ημερομηνίας του Πάσχα, αφού μέχρι τότε (δηλαδή πάνω από εκατό χρόνια) το εόρταζε, εξαιτίας λάθος υπολογισμών, μέχρι και έναν μήνα νωρίτερα, παραβαίνοντας τον Όρο της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου. Σύμφωνα λοιπόν με την σακαρέλλειο εκκλησιολογία όχι μόνο οι κληρικοί της Ρώμης, αλλά και οι κληρικοί όλων των Τοπικών Εκκλησιών, εφόσον όλοι είχαν τότε κοινωνία με την Ρώμη, θα ήταν αυτομάτως καθηρημένοι και άνευ Ιερωσύνης, όπερ άτοπον!
2. Δεν θα χρειαζόταν κατά τα τέλη του ΙΣΤ΄ αιώνος να γίνουν τρεις Πανορθόδοξοι Σύνοδοι για να καταδικάσουν την, εξ αιτίας του Γρηγοριανού ημερολογίου, μετάθεση του Πάσχα (1582), διότι θα αρκούσε η "αυτόματη ποινή" του Α΄ Κανόνος της Αντιοχείας (τον οποίο επανέλαβε κατά γράμμα η Μεγάλη Πανορθόδοξος του 1593).
3. Ούτε η "Εκκλησία Γ.Ο.Χ. Ελλάδος" θα είχε Ιερωσύνη. Διότι η Εκκλησία της Φινλανδίας αποδέχτηκε το Γρηγοριανό Πασχάλιο το 1921, δηλαδή τρία χρόνια πριν την Ημερολογιακή Καινοτομία του 1924 στην Ελλάδα! Και εφόσον το 1921 όλες οι Τοπικές Εκκλησίες κοινωνούσαν με την Εκκλησία της Φινλανδίας, άρα αυτομάτως (κατά Σακαρέλλον βεβαίως) όλοι οι κληρικοί απώλεσαν την Ιερωσύνη και επομένως αυτή εξαλείφθηκε πριν καν υπάρξουν Παλαιοημερολογίτες!
Και οι έγκριτοι Κανονολόγοι όμως συντάσσονται με την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία του "δυνάμει και ουχί ενεργεία" των ποινών ΟΛΩΝ των Ιερών Κανόνων. Συγκεκριμένα για τον εν λόγω Κανόνα ο μεν Ζωναράς στην ερμηνεία του χρησιμοποιεί, για τους παραβάτες, το προστακτικό "καθαιρεῖσθαι αὐτούς" (προστάζει δηλαδή "να καθαιρούνται αυτοί" και δεν τους θεωρεί αυτομάτως καθηρημένους) και παραπέμπει στον Ζ΄ Αποστολικό Κανόνα ("Εἴ τις ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος, τὴν ἁγίαν τοῦ Πάσχα ἡμέραν πρὸ τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας μετὰ Ἰουδαίων ἐπιτελέσοι, καθαιρείσθω") - πάνω στον οποίο άλλωστε βασίζεται ο Α΄ της Αντιοχείας -, ο δε Βαλσαμών συμφωνεί ("[λαϊκοὺς] ἀκοινωνησίας παντελοῦς ἐπιτιμίω καθυποβάλλεσθαι· ἱερωμένους δέ, καθαιρεῖσθαι"), καθώς και ο Άγιος Νικόδημος, ο οποίος παραπέμπει ομοίως στον Ζ΄ Αποστολικό.
Ωστόσο ενώ μεν δια της παραπάνω πράξεως και θεωρίας αποδεικνύεται το εσφαλμένο της σακαρελλείου (παρ)ερμηνείας, εύλογα θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος το εξής: "τότε γιατί σε αυτόν τον Κανόνα δεν χρησιμοποιείται το σύνηθες "καθαιρείσθω", αλλά το "ἤδη ἀλλότριον ἔκρινε";". Σύμφωνα με το Εκκλησιαστικό Δίκαιο (υπάρχει σχετική ανάλυση του Σέρβου Κανονολόγου Νικοδήμου Μίλας στην ερμηνεία του εν λόγω Κανόνος - έργο δυστυχώς αμετάφραστο) για κάθε παράβαση πρέπει να γίνει, εκ μέρος του αρμοδίου οργάνου, κλήση του παραβάτη, απολογία του και εξέταση της παράβασης πριν παρθεί οποιαδήποτε απόφαση (γράφει ο Μίλας: "Οι αντίστοιχες ποινές για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν επιβάλλονται από τον νόμο της Ορθόδοξης Εκκλησίας είτε με καταδικαστική (κατηγορητική) είτε με δηλωτική (επεξηγηματική) ποινή. Στην περίπτωση καταδικαστικής ετυμηγορίας, μια άνευ όρων απαίτηση είναι το σωστό εκκλησιαστικό δικαστήριο να συμμορφώνεται με όλες τις οδηγίες σχετικά με τη δίκη, προκειμένου να επαληθεύσει την υπόθεση που υπόκειται σε ποινή με αυτόν τον τρόπο και, κατά συνέπεια, να επιβάλλει την κατάλληλη τιμωρία στον ένοχο"). Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως που εξετάζουμε περιττεύει η ως άνω διαδικασία (κλήση, απολογία, εξέταση), εφόσον "ἤδη ἀλλότριον ἔκρινε ἡ Ἐκκλησία" τον παραβάτη, και δεν αναμένεται κάτι άλλο παρά μόνο η ενεργοποίηση/εκφώνηση της ποινής από το αρμόδιο όργανο (περί τούτου γράφει ο Μίλας: "Σε αυτήν την περίπτωση, το δικαστήριο δεν χρειάζεται να ξεκινήσει τη διερεύνηση της παραβάσεως, διότι με την ίδια τη διάπραξή της, ο δράστης επέσυρε εναντίον του την αντίστοιχη ποινή, και παραμένει σε εκκρεμότητα μόνο η δήλωση της ποινικής πράξης και τιμωρίας, η οποία είναι δηλωτική (επεξηγηματική). Σύμφωνα με αυτήν τη διαφορά στις ποινές, οι αντίστοιχες ποινές ονομάζονται επίσης διαφορετικά. Στην πρώτη περίπτωση της καταδικαστικής (κατηγορητικής) ποινής, η ποινή αποκαλείται δικαστική, ενώ στη δεύτερη, όπου η ετυμηγορία είναι δηλωτικής (επεξηγηματικής) φύσης, τότε η ποινή ονομάζεται και είναι νομική"). Και τα δύο ήδη ποινών ενεργοποιεί/γνωστοποιεί το αρμόδιο όργανο.
Ακόμη όμως και αν υποτεθεί ότι οι παραβάτες του Α΄ Κανόνος της Αντιοχείας ήταν ενεργεία καθηρημένοι και πάλι αυτό δεν θα σήμαινε ότι αυτομάτως συγκαθαιρούνται και οι κοινωνούντες μεθ᾿ αυτών, όπως υποστηρίζει ο κ. Σακαρέλλος χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα το περίφημο - και παραποιημένο - ρητό "ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτω ἀκοινώνητος ἔστω" (Π, 86), διότι και για τους τοιούτους (κακώς βεβαίως) κοινωνούντες ο σχετικός Κανόνας (Ι΄ Αποστολικός) χρησιμοποιεί (και αυτός) το προστακτικό "ἀφοριζέσθω" (γράφει ο Χρύσανθος Ιεροσολύμων στην πραγματεία του περί αφορισμού πως όταν ο Κανόνας "λέγει "ὅποιος κάμνει τοῦτο ἤ ἐκεῖνο ἀφοριζέσθω", τότε ὁ κανὼν δὲν ἀφορίζει, ἀλλὰ ἀφίνει εἰς τοὺς προεστῶτας τὴν ἐνέργειαν τοῦ ἀφορισμοῦ"), δηλαδή, πατερικώς, "ας αφορίζονται" και όχι, σακαρελλικώς (και ματθαιϊκώς και μαγδαληνικώς και υπερζηλωτικώς κλπ.), "είναι αυτομάτως αφορισμένοι"!
***
Επίσης οι οπαδοί της σακαρελλείου εκκλησιολογίας προς επίρρωση της απόψεώς των περί απώλειας της Ιερωσύνης των κληρικών των επισήμων Εκκλησιών, προσθέτουν και το έτος 1998 λόγω του "αναθέματος του Οικουμενισμού" από την "Εκκλησία Γ.Ο.Χ. Ελλάδος". Το εν λόγω κείμενο, αν και υπογράφεται από τους τότε Αρχιερείς της Συνόδου των Γ.Ο.Χ. (οι περισσότεροι εκλιπόντες πλέον), συντάχθηκε από τον κ. Σακαρέλλο, ο οποίος ως σύμβουλος του τότε Αρχιεπισκόπου και του τότε Αρχιγραμματέως, παρέσυρε αυτούς και τους άλλους Αρχιερείς (άπαντες άμοιροι θεολογικής μορφώσεως - τους τοιούτους οι Πατέρες θεωρούν ως ακατάλληλους για το αρχιερατικό αξίωμα), ώστε να θέσουν την υπογραφή τους κάτω από ένα κείμενο παντελώς αθεολόγητο, προβληματικό από κάθε άποψη και δυστυχώς ντροπιαστικό, για το οποίο μόνο η ρίψη στη λήθη αξίζει.
Ξεκινά δε ως εξής:
"Τοῖς λέγουσιν ὅτι ἡ Μία ἁγία καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ὑπάρχουσα ὡς Ἐκκλησία πρωτοτόκων ἐν οὐρανοῖς, καὶ καταστᾶσα σῶμα Χριστοῦ κατὰ τὴν ἐπιδημίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατὰ τὴν Ἁγίαν Πεντηκοστήν, ἐξέλιπεν ἐκ τοῦ κόσμου, ὡς κατατμηθεῖσα εἰς πολλοὺς κλάδους, ἕκαστος τῶν ὁποίων κατέχει μέρος τῆς ἀποκαλυφθείσης ἀληθείας καὶ χάριν μυστηρίων, καθ΄ ἃ οἱ καινοφανεῖς οἰκουμενισταὶ διδάσκουσι, δι’ ὁ καὶ πρέπει αὕτη νὰ ἐπανιδρυθῇ ἐκ νέου ἐξ ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων, διὰ τῆς συνενώσεως πάντων τῶν κλάδων εἰς ἑνιαῖον δένδρον, ἤτοι διὰ τῆς ἀφομοιώσεως εἰς ἕν ὅλον πασῶν τῶν αἱρέσεων καὶ σχισμάτων μετὰ τῆς ἀληθοῦς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐν συνεχείᾳ δὲ καὶ πασῶν αὐτῶν μετὰ τῶν ἄλλων θρησκειῶν, πρὸς ἀπαρτισμὸν μιᾶς πανθρησκείας, ἡ ὁποία οὕτω θ’ ἀποτελεῖ τὴν «ἐκκλησίαν» τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἀνάθεμα".
Ξεκινάμε με δύο προφανή συντακτικά λάθη που οδηγούν σε σύγχυση:
α) Ποιοι "λέγουσιν" "ὅτι ἡ Μία ἁγία καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ὑπάρχουσα ὡς Ἐκκλησία πρωτοτόκων ἐν οὐρανοῖς" κατέστη "σῶμα Χριστοῦ κατὰ τὴν ἐπιδημίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατὰ τὴν Ἁγίαν Πεντηκοστήν"; Οι "καινοφανεῖς οἰκουμενισταὶ" ή ο κ. Σακαρέλλος; Εμείς βεβαίως γνωρίζουμε ότι αυτή είναι η εκκλησιολογία του τελευταίου, ο οποίος θέλησε να θέσει, δίκην μαθήματος, την δική του εκκλησιολογική θεωρία - προφανέστατα κακόδοξη -, μέσα σε ένα κείμενο "αναθέματος"!
β) Πότε και που "ἐδίδαξαν" οι "καινοφανεῖς οἰκουμενισταὶ" ότι επιθυμούν να ιδρύσουν "τὴν «ἐκκλησίαν» τοῦ Ἀντιχρίστου";
Και κάτι ακόμη: Αντί για αυτό το νομικίστικο κατασκεύασμα, γιατί η τότε Σύνοδος δεν αντέγραψε απλά το θεολογικώτατο κείμενο του αναθέματος του Οικουμενισμού από την Εκκλησία της Ρωσικής Διασποράς επί Αγίου Φιλαρέτου το 1983;
Μήπως διότι ο ιθύνων νους κ. Σακαρέλλος δεν το ενέκρινε μιας και το είχε πολεμήσει λυσσαλέα τότε (με σειρά άρθρων στον "Ορθόδοξο Τύπο" υπό τον τίτλο "Οικουμενισμός και Σλαυοφιλία: Ο αφορισμός του Οικουμενισμού από τον Μητροπολίτην Φιλάρετον") και δεν είχε μετανοήσει για την πολεμική του αυτή;
Μεταξύ άλλων διαστροφών και ψευδών έγραφε τότε πως "δὲν εἶναι ΚΑΝΕΝΑΣ Ἕλλην Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος ..."οικουμενιστής"!", ενώ κάκιζε τον Άγιο Φιλάρετο ότι βάζοντας το κείμενο του Αναθέματος στο Συνοδικό έκανε δήθεν αντιποίηση έργου Οικουμενικής Συνόδου!
Και όμως η πραγματική αντιποίηση έγινε με το κείμενο του κ. Σακαρέλλου, το οποίο εν συνεχεία (όπου γράφονται τα εξής: "Ἰωακεὶμ τῷ Γ’, Πατριάρχῃ Κωνσταντινουπόλεως, Μελετίῳ Μεταξάκῃ, καὶ Χρυσοστόμῳ Παπαδοπούλῳ, τοῖς πρωτεργάταις τῶν κακοδοξιῶν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, Ἀνάθεμα") αποδεικνύει την, υπογράψασα την παραπάνω ανοησία, "Εκκλησία Γ.Ο.Χ. Ελλάδος" ως όντως αντιποιούμενη έργο Οικουμενικής Συνόδου, μόνης αρμοδίας να αναθεματίζει ονομαστικώς Προκαθημένους Εκκλησιών, και μάλιστα κεκοιμημένους!
(Για να μην εκφράσουμε και την απορία ως προς τα κριτήρια με βάση τα οποία να αναθεματίζεται π.χ. ο Ιωακείμ ο Γ΄, αλλά όχι ο Αθηναγόρας!).
Το κύρος δε που έχει ένα "ανάθεμα" μιας Συνόδου ενός λείμματος μιας Τοπικής Εκκλησίας κατά των Προκαθημένων Εκκλησιών, είναι το ίδιο με την καταδίκη ενός Αρχιερέως από Εκκλησιαστικό Δικαστήριο για Ιερείς, δηλαδή ανύπαρκτο.
Και αυτό δεν λέγεται για να δικαιωθούν τα εν λόγω όντως αξιοκατάκριτα πρόσωπα, γνωστά άλλωστε για την φθοροποιό δράση τους, αλλά για να μην εξευτελίζεται το όνομα των Γνησίων Ορθοδόξων και ο εν παντί δίκαιος Ιερός Αγώνας με τέτοιες "υπερβάσεις" .
Το κείμενο συνεχίζεται με τον κάτωθι "αναθεματισμό":
"Τοῖς φρυαξαμένοις συνεδρίοις κατὰ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐν ἔτει 1923 καὶ ἐν Ἁγίῳ Ὅρει, ἐν ἔτει 1930 Ἀνάθεμα".
Εδώ με τί κριτήρια αναθεματίζεται το εν Αγίω Όρει Συνέδριο (κατ᾿ ακρίβειαν "Προκαταρκτική Επιτροπή") του 1930 και με ποιο τρόπο ακριβώς "ἐφρύαξε" "κατὰ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως";
Και ναι, ο κ. Σακαρέλλος έχει την γνώμη του αφού γράφει: "Οι επίσκοποι όσων ακολούθησαν το Νέο ημερολόγιο, στη Διορθόδοξη Διάσκεψη (σ. ημ. συμμετείχαν και Επίσκοποι που ακολουθούσαν το παλαιό ημερολόγιο, όπως ο Σέρβος Επίσκοπος Αχρίδος Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς), που συνήλθε το 1931 (σ. ημ. 1930) στη Μονή Βατοπαιδίου στο Άγιο Όρος, τον κατ’ εξοχήν τόπο του «ησυχασμού», αποφάσισε (sic) την αντικατάσταση του ησυχασμού, με τον φράγκικο μοναχισμό της Δύσης, με τα ιεραποστολικά τάγματά τους" (Π, 194).
Και ναι, οι τότε Αρχιερείς, είτε λόγω έλλειψης μορφώσεως, είτε λόγω έλλειψης των πρωτότυπων πηγών, δεν μπόρεσαν να αξιολογήσουν ορθά τις φαντασίες του κ. Σακαρέλλου.
Αλλά όμως επιτρέπεται στην εποχή μας, που και πιο μορφωμένους Αρχιερείς έχουμε, αλλά και πληθώρα πηγών στη διάθεση παντός ενδιαφερόμενου, να κυκλοφορεί ακόμη αυτό το κείμενο "αναθέματος", και μάλιστα να διαβάζεται και σε ναούς (ευτυχώς σε λίγους) και κατά την Κυριακή της Ορθοδοξίας;
Ιδού τα Πρακτικά της εν λόγω Διασκέψεως, για να διαπιστώσει ο καθένας, ιδίοις όμμασι, το κατά πόσο δικαιολογούνται οι ανυπόστατες κατηγορίες του κ. Σακαρέλλου περί δήθεν αντικατάστασης του ησυχασμού ..."με τον φράγκικο μοναχισμό της Δύσης, με τα ιεραποστολικά τάγματά τους":
Και η κατάπτωση συνεχίζεται με το προσωπικό πάθος του κ. Σακαρέλλου (κατά των Τρεμπέλα - λόγω Ρωμανίδη - και Ανδρούτσου, εκφραστών τάχα της φανταστικής αιρέσεως των "δύο αγιοτήτων" που ανακάλυψε η γνωστή Μαγδαληνή - βλ. και στο προηγούμενο μέρος), να περιβάλλεται συνοδικό μανδύα, λες και η Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων αντιμετώπισε ποτέ τέτοιο ζήτημα:
"Τοῖς λέγουσι ὅτι ὁ Χριστὸς εἶχε δύο ἁγιότητας, θείαν τε καὶ ἀνθρωπίνην, καὶ ὅτι προέκοπτε ἡ ἀνθρωπίνη ἁγιότης Αὐτοῦ, Ἀνάθεμα".
Ασχολίαστο, πραγματικά...
Μετά τα "αναθέματα" περνάμε στους "μακαρισμούς":
"Τοῖς ἀγωνισαμένοις ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως Ἱερεμίᾳ τῷ Τρανῷ, Σιλβέστρῳ Ἀλεξανδρείας, Σωφρονίῳ Ἱεροσολύμων καὶ πᾶσι τοῖς λοιποῖς τοῖς μετασχοῦσι ταῖς Πανορθοδόξοις Συνόδοις ἐν ἔτεσιν 1583, 1587 καὶ 1593, αἱ ὁποῖαι κατεδίκασαν τὴν ἡμερολογιακὴν καινοτομίαν καὶ ἀπέκοψαν ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, τοὺς δεχθέντας καὶ δεχθησομένους ταύτην, Αἰωνία ἡ μνήμη".
Εδώ η γνώση της Ιστορίας, αλλά και της Εκκλησιολογίας είναι λειψή και ντροπιαστική για συνοδικό κείμενο.
Εν πρώτοις, είναι απαράδεκτη η μη αναφορά του πρωτεργάτη της απορρίψεως του Γρηγοριανού Ημερολογίου (ανωτέρου ακόμη και από τον Ιερεμία τον Τρανό και σε αυτό το θέμα) Αγίου Μελετίου του Πηγά. Είναι σαν να μνημονεύεται η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος χωρίς τον Μέγα Αθανάσιο ή η Β΄ χωρίς τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο κ.λ.π....
Δεύτερον, οι εν λόγω Σύνοδοι του ΙΣΤ΄ αιώνος καταδίκασαν (όπως αυτό γίνεται φανερό και από τα - γνήσια - κείμενα της εποχής, αλλά και από μεταγενέστερα, σχετικά με το θέμα ) την, εκ του νέου Γρηγοριανού Ημερολογίου προελθούσα, μετάθεση του Πάσχα.
Τρίτον, οι εν λόγω Σύνοδοι ΔΕΝ "ἀπέκοψαν ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, τοὺς δεχθέντας ταύτην", διότι κανείς από τους Ορθοδόξους τότε δεν την αποδέχθηκε. Απέρριψαν την Καινοτομία των ήδη εκτός Εκκλησίας Παπικών ώστε να προστατεύσουν τους Ορθοδόξους από τον πειρασμό αυτόν.
Τέταρτον, ΔΕΝ "ἀπέκοψαν ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας" ούτε τους "δεχθησομένους ταύτην", διότι καμία Σύνοδος δεν μπορεί να καταδικάσει προκαταβολικά κάποια μελλοντική παράβαση, πόσο μάλλον όταν γνωρίζουμε ότι το 1924 δεν προσλήφθηκε το Γρηγοριανό Ημερολόγιο και Πασχάλιο, αλλά μόνο η γρηγοριανή χρονολόγηση που αφορά τις ακίνητες εορτές, ενώ το Πασχάλιο έμεινε ανέπαφο. Άρα απαιτείται νέα συνοδική καταδίκη της απάτης αυτής και του κενταύρειου "διορθωμένου ιουλιανού" ημερολογίου των εξ ορθοδόξων οικουμενιστών (ας θυμηθούμε και τα όσα έγραφα ο Άγιος πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος προς τον Κυκλάδων Γερμανό: "Ἐπίσης, ὑποκρίνεται καὶ ψεύδεται ἀσυστόλως ἡ Ὑμετέρα Θεοφιλία, ὅταν διατείνηται ὅτι παρέλκει καὶ περιττεύει ἡ συγκρότησις Πανορθοδόξου Συνόδου ἤ μεγάλης Τοπικῆς Συνόδου διὰ τὴν ἔγκυρον καὶ τελεσίδικον καταδίκην τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας τοῦ Ἀρχ/που, ἀφοῦ αἱ Πανορθόδοξοι Σύνοδοι 1583, 1587, 1593 κατεδίκασαν τὸ Γρηγοριανὸν Ἡμερολόγιον. Καὶ τοῦτο, διότι γνωρίζει κάλλιστα, ὅτι αἱ εἰρημέναι Σύνοδοι κατεδίκασαν μὲν τὸ Γρηγοριανὸν ἡμερολόγιον, ἀλλ᾿ ἡ καταδίκη αὕτη ἀφορᾷ τοὺς Λατίνους, οἵτινες ἔθηκαν εἰς ἐφαρμογὴν τὸ ὅλον ἡμερολόγιον, ἐνῷ ὁ Ἀρχ/πος παρέλαβεν ἐκ τούτου τὸ ἥμισυ ἐφαρμόσας αὐτὸ εἰς τὰς ἀκινήτους ἑορτὰς καὶ διατηρήσας τὸ Παλαιὸν διὰ τὸ Πάσχα καὶ τὰς κινητὰς ἑορτάς, ἀκριβῶς ἵνα παρακάμψῃ τὸν σκόπελον τῆς καταδίκης ταύτης. Κατὰ ταῦτα, ἡ Καινοτομία αὕτη τοῦ Ἀρχ/που ἐφαρμόσαντος τὸ Γρηγοριανὸν Ἡμερολόγιον μόνον διὰ τὰς ἀκινήτους ἑορτὰς καὶ οὐχὶ διὰ τὸ Πάσχα, δι᾿ ὅ κυρίως κατεδικάσθη τὸ Γρηγοριανὸν ἡμερολόγιον, ὡς ἀντιπίπτον πρὸς τὸν ζ´ Ἀποστολικὸν Κανόνα ἀποτελεῖ ζήτημα, ὅπερ πρώτην φορὰν ἐμφανίζεται εἰς τὴν ἱστορίαν τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας. Συνεπῶς, ἡ σύγκλησις Πανορθοδόξου Συνόδου οὐ μόνον δὲν περιττεύει, ὡς ἀπὸ τρίποδος ἀπεφάνθη ὡς ἄλλος Πάπας ἡ Ὑμετέρα Θεοφιλία, ἀλλὰ καὶ ἐπιβάλλεται διὰ τὴν κανονικὴν καὶ ἔγκυρον καταδίκην τοῦ ζητήματος τούτου" - http://krufo-sxoleio.blogspot.com/2019/09/blog-post.html )
Η άποψη περί αυτομάτου καταδίκης και απώλειας της Ιερωσύνης και της Θείας Χάριτος λόγω παλαιότερων Συνόδων για παρόμοια θέματα (η οποία άποψη αποτελεί έναν από τους βασικούς πυλώνες της αίρεσης του Ματθαιϊσμού και των άλλων μορφών του λεγόμενου "Σχισματικού Ζηλωτισμού") αναιρείται και μόνο από το γεγονός της συγκλήσεως νέων Συνόδων κάθε φορά που εμφανίζεται ένα ζήτημα ακόμη και αν αυτό έχει εμφανισθεί πάλι στο παρελθόν.
Το κείμενο συνεχίζει παραδόξως ως εξής:
"Ἀνθίμω τῷ Οἰκουμενικῷ Πατριάρχῃ καὶ τοῖς μετασχοῦσι τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου τοῦ ἔτους 1848. Αἰωνία ἡ μνήμη".
Ο οξυδερκέστατος αείμνηστος Μητροπολίτης Κυπριανός Κουτσούμπας αναρωτιόταν περί τούτου: "ἡ εὔφημος ἀναφορὰ εἰς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην καὶ «τοῖς μετασχοῦσι τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου τοῦ ἔτους 1848», ποίαν σχέσιν εἶναι δυνατὸν νὰ ἔχῃ μὲ τὸν ἀντι-οικουμενισμόν; ἐὰν δὲ καὶ τυχὸν ἐπιδιώκεται νὰ συνδεθῇ μὲ τὸν ἀντι-παπισμόν, παρὰ τὸ παράδοξον ὅτι ὁ «Ἀναθεματισμὸς» ἀφορᾶ τὸν Οἰκουμενισμόν, διατί ἀπεσιωπήθησαν ἀναρίθμητοι Σύνοδοι, ὡς καὶ Πατέρες, ἀγωνισθέντες σθεναρῶς κατὰ τῆς πολυ-αιρέσεως τοῦ Παπισμοῦ καὶ κηρύξαντες μάλιστα ἀναθέματα κατ᾿ αὐτοῦ;" (https://www.imoph.org/Theology_el/3a3a008EnhmGramma.pdf).
Σε αυτό το ερώτημα απαντούμε εμείς:
Μα πολύ απλά η Σύνοδος του 1848 περιέχει ένα απόσπασμα το οποίο ο κ. Σακαρέλλος, καθώς και οι οπαδοί του, αλλά και πάσης φύσεως Ματθαιϊκοί, Ματθαιΐζοντες, Υπερζηλωτές και λοιποί οπαδοί της "αυτόματης καταδίκης", χρησιμοποιούν ως επιβεβαίωση της εκκλησιολογικής τους αιρέσεως. Το απόσπασμα αυτό είναι το εξής (προσοχή στα υπογραμμισμένα): "Κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας", ἣν παρελάβομεν ἄδολον παρὰ τηλικούτων ἀνδρῶν, ἀποστρεφόμενοι πάντα νεωτερισμὸν ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ διαβόλου· ὁ δεχόμενος νεωτερισμόν, κατελέγχει ἐλλιπῆ τὴν κεκηρυγμένην ὀρθόδοξον πίστιν. Ἀλλ’ αὕτη πεπληρωμένη ἤδη ἐσφράγισται, μὴ ἐπιδεχομένη μήτε μείωσιν, μήτε αὔξησιν, μήτε ἀλλοίωσιν ἡντιναοῦν, καὶ ὁ τολμῶν ἢ πρᾶξαι ἢ συμβουλεύσαι ἢ διανοηθῆναι τοῦτο, ἤδη ἠρνήθη τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, ἤδη ἑκουσίως καθυπεβλήθη εἰς τὸ αἰώνιον ἀνάθεμα διὰ τὸ βλασφημεῖν εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, ὡς τάχα μὴ ἁρτίως λαλῆσαν ἐν ταῖς Γραφαῖς καὶ διὰ τῶν οἰκουμενικῶν συνόδων".
Αλλά αφού, κύριοι σακαρελλιστές, ήδη αυτοί αναθεματίστηκαν (όπως παρερμηνεύετε) και εξέπεσαν από την Εκκλησία, διατί σπεύσατε να τους "αναθεματίσετε" το 1998, δηλαδή τόσες δεκαετίες μετά; Αναθεματίζονται, δηλαδή εκβάλλονται από την Εκκλησία, οι ήδη και αυτομάτως εκτός Αυτής;
Το κείμενο πάντως κλείνει ωραία, με το μόνο σημείο που θα μπορούσε αυτούσιο να χρησιμοποιηθεί στο μέλλον σε ένα θεολογικά ορθό κείμενο τέτοιου είδους:
"Πᾶσι τοῖς ἀγωνισαμένοις, ἔργοις καὶ λόγοις, ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ κατὰ τῶν καινοτομιῶν τοῦ νέου Καλενδαρίου καὶ τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμού, Αἰωνία ἡ μνήμη".
Αιωνία η μνήμη!
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου