(ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΕΔΩ)
Μετά την αρπαγή της Κρίσης του Θεού για το ποιοι είναι μέλη της Εκκλησίας και ποιοι όχι, καθώς και για το ποιοι είναι Άγιοι και ποιοι δεν είναι, ο κ. Σακαρέλλος, αρπάζει και την Κρίση της καθόλου Εκκλησίας και αποφαίνεται, σαν να είναι Οικουμενική Σύνοδος, για το ποιες Τοπικές Εκκλησίες έγιναν Σχισματικές και Αιρετικές και αποκόπηκαν από την Εκκλησία του Χριστού.
Αυτές, κατά την σακαρέλλειο διάγνωση, είναι όλες ανεξαιρέτως, πλην της "Εκκλησίας των Παλαιοημερολογιτών"! Όλες οι Τοπικές Εκκλησίες κατέστησαν σχισματοαιρετικές και εξέπεσαν από την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία!
Πώς συνέβη αυτό;
***
Αρχικά θεωρεί ότι η Τοπική Εκκλησία της Ελλάδος εξέπεσε από την Εκκλησία του Χριστού, αδυνατεί όμως να καθορίσει τον ακριβή χρόνο και την αιτία, εκφράζοντας ότι αυτό συνέβη:α) Το 1924!
Γράφει: "Το 1924, μετά την αλλαγή του Ημερολογίου. Oι πιστοί χωρίστηκαν σε δυό μερίδες. H μια μερίδα δεν είχε «κοινωνία» με την άλλη. Ποιά όμως τότε ήταν η Εκκλησία; Οι πιστοί που δεν άλλαξαν στη λατρεία τους το Παληό Ημερολόγιο και αποτειχίστηκαν από όσους επισκόπους ακολούθησαν το Νέο, δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι συνέχισαν να είναι μέλη της Εκκλησίας, όπως ήταν και πριν από τη 10η Μαρτίου 1924. ...όσοι επίσκοποι δέχθηκαν το Νέο ή Φράγκικο Ημερολόγιο στις 10 Μαρτίου 1924 πρέπει να θεωρούνται «ψευδεπίσκοποι» και έκπτωτοι από την Ορθόδοξοι πίστη" (Π, 110-111). Και αλλού: "...ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, που έσχισε την Εκκλησία το 1924 με την αλλαγή του ημερολογίου, μόλις πέντε χρόνια προηγουμένως είχε διακηρύξει, ότι καμιά Εκκλησία δεν μπορεί να δεχθεί το Νέο ημερολόγιο χωρίς να καταστεί σχισματική! Αυτό σημαίνει, ότι παραδέχεται, ότι κατέστη σχισματική η Εκκλησία του Νέου Ημερολογίου!" (Π, 186).
β) Ή το 1930...
Παρακάτω όμως υποστηρίζει ότι η έκπτωση αυτή έγινε το 1930 όταν "η Σύνοδος της κρατικής Εκκλησίας αποδέχτηκε την κακόδοξη Έκθεση του καθηγητή Χρήστου Ανδρούτσου! Έτσι, κατέστη η ίδια αιρετική!"(Π, 127).
γ) Ή το 1935!
Σε άλλο σημείο πάλι ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι η Εκκλησία της Ελλάδος αποκόπηκε το 1935: "Υπέρ της γνώμης αυτής συνηγορούν αρκετοί λόγοι. Ο σπουδαιότερος είναι ότι, όταν οι τρεις επίσκοποι το 1935 προσχώρησαν στο Παληό ημερολόγιο, σε Εγκύκλιό τους κήρυξαν την Εκκλησία του Νέου ημερολογίου, σχισματική" (Π, 112).
Οι παραπάνω όμως "αποφάνσεις", για την Εκκλησία της Ελλάδος, δεν μπορούν να σταθούν, διότι αυτή δεν εξέπεσε:
α) Το 1924.
Πρώτον, διότι ο ισχυρισμός του κ. Σακαρέλλου πως "μετά την αλλαγή του Ημερολογίου... η μια μερίδα δεν είχε «κοινωνία» με την άλλη" δεν ευσταθεί. Αμέσως μετά την αλλαγή του ημερολογίου δεν υπήρξε καμία διακοπή κοινωνίας και καμία αποτείχιση, παρά μόνο διαμαρτυρία και απαίτηση των πιστών να λειτουργούνται με το παλαιό ημερολόγιο από τους ιερείς των ενοριών. Σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες της εποχής οι πιστοί που επέμεναν στο παλαιό ημερολόγιο ζητούσαν από τους ιερείς των ενοριών, που ακολουθούσαν πλέον το νέο ημερολόγιο να επιτελούν τις εορτές με το παλαιό.
Χαρακτηριστικότατη είναι και η περίπτωση του Αγίου Νικολάου του Πλανά, ο οποίος λειτουργούσε και με το παλαιό ημερολόγιο. Επομένως δεν υπήρξε κάποιο σχίσμα τότε.
Δεύτερον, διότι αν οι Επίσκοποι που αποδέχθηκαν το νέο ημερολόγιο έγιναν "ψευδεπίσκοποι", όπως ισχυρίζεται ο συγγραφέας, τότε και οι τρεις Αρχιερείς που επέστρεψαν στο παλαιό ημερολόγιο το 1935 είναι "ψευδεπίσκοποι" και οι χειροτονίες Αρχιερέων και ιερέων που έκαναν ήταν άκυρες και επομένως ούτε οι Παλαιοημερολογίτες έχουν Ιερωσύνη. Σε αυτό το επιχείρημα προσπάθησαν να απαντήσουν οι Ματθαιϊκοί, λέγοντας ότι αφενός μεν οι δύο Αρχιερείς (Δημητριάδος Γερμανός και πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος) ήταν χειροτονημένοι προ του 1924 και άρα ...αυτοαποκαταστάθηκαν με την "Ομολογία" και την επιστροφή τους (το οποίο όμως έρχεται σε αντίθεση με την πράξη της Εκκλησίας, σύμφωνα με την οποία μόνο Σύνοδος Αρχιερέων αφαιρεί την Ιερωσύνη και μόνο αυτή την αποκαθιστά), αφετέρου δε ο Ζακύνθου Χρυσόστομος αποκαταστάθηκε τάχα "διά χειροθεσίας", από τους άλλους δύο Αρχιερείς (το οποίο όμως αποτελεί έναν μεγάλο και ατεκμηρίωτο - δεν προσκομίζουν καμία απολύτως απόδειξη! - μύθο - ειδικεύονται σε αυτούς οι Ματθαιϊκοί - πλασμένο για να αντιμετωπίσει τον διπλό εξευτελισμό τους, αφενός μεν λόγω της παταγώδους κατάρρευσης της αιρετικής θεωρίας τους περί αυτόματης απώλειας της Ιερωσύνης, αφετέρου δε λόγω του γεγονότος πως ο "Άγιος Πατέρας" τους Ματθαίος χειροτονήθηκε από Νεοημερολογίτη Επίσκοπο).
Τρίτον, διότι η παραπομπή στο συγκεκριμένο κείμενο του Χρυσοστόμου Παπαδόπουλου το 1919, για υποστήριξη της ως άνω θέσεως είναι παντελώς άστοχη, αφού το κείμενο αυτό δεν ερμηνεύεται όπως θέλει ο κ. Σακαρέλλος. Γράφοντας ο Παπαδόπουλος πως "η Εκκλησία της Ελλάδος, ως και αι λοιπαί ορθόδοξοι Αυτοκέφαλοι Εκκλησίαι, αν και ανεξάρτητοι εσωτερικώς, είναι όμως συνδεδεμένοι προς αλλήλας και ηνωμέναι διά της αρχής της πνευματικής ενότητος της Εκκλησίας, αποτελούσαι μίαν και μόνην την Ορθόδοξον Εκκλησίαν και συνεπώς ουδεμία τούτων δύναται να χωρισθή των λοιπών και αποδεχθή νέον Ημερολόγιον χωρίς να καταστή σχισματική απέναντι των άλλων", δεν εκφράζει την θέση ότι αν μία Εκκλησία αποδεχθεί νέο Ημερολόγιο γίνεται αυτομάτως σχισματική, όπως παρερμηνεύει ο κ. Σακαρέλλος, αλλά εκφράζει φόβο ότι θα καταστεί σχισματική από τις άλλες Εκκλησίες, δηλαδή ότι θα δώσει αφορμή στις άλλες Εκκλησίες να την κηρύξουν σχισματική, πράγμα το οποίο δεν έγινε μιας και οι άλλες Εκκλησίες επέδειξαν (κακώς) στάση ανοχής και οικονομίας έναντι των νεοημερολογιτικών Εκκλησιών. Αλλά και αν ακόμη υποτεθεί ότι ο Παπαδόπουλος ήταν τόσο ανόητος ώστε από την μία να θεωρεί αυτομάτως σχισματική όποια Εκκλησία δεχθεί νέο ημερολόγιο, ενώ από την άλλη να αλλάζει ο ίδιος το ημερολόγιο της Εκκλησίας του, ποια είναι η αξία των λόγων του, ώστε να τον επικαλείται ο κ. Σακαρέλλος; Εμείς οι Ορθόδοξοι για να υποστηρίξουμε μία θέση επικαλούμαστε απόψεις Αγίων Πατέρων όχι πλανεμένων!
β) Ούτε το 1930. Πολύ απλά διότι η δήθεν κακόδοξη Έκθεση του μακαριστού Ανδρούτσου δεν δίδασκε την φανταστική αίρεση των "δύο αγιοτήτων"! Σημειωτέον δε πως αυτήν την "αίρεση" την ανακάλυψε η γνωστή αφορισμένη αγιομάχος Μαγδαληνή μοναχή - στο βιβλίο της "Σύγχρονοι αιρετικοί" (1974) - την οποία εγκωμιάζει ως δήθεν ορθόδοξη, ο κ. Σακαρέλλος! Γράφει ο ίδιος για αυτήν πως "την αφόρισαν, όπως είδαμε, για την ορθόδοξη πίστη της Εκκλησίας, ότι ο Χριστός έχει «μία αγιότητα». Αφορίζοντας όμως την Μαγδαληνή οι επίσκοποι της κρατικής Εκκλησίας, αφόρισαν τους αγίους Πατέρες, όπως τον άγιο Διονύσιο Αρεοπαγίτη, τον άγιο Κύριλλο Αλεξανδρείας, τον Μέγα Αθανάσιο, τον Μέγα Βασίλειο, τον Ιωάννη Χρυσόστομο, τον Μάξιμο Ομολογητή και τόσους άλλους! Βέβαια, ως πρόσχημα, για τον αφορισμό αυτό χρησιμοποιήθηκαν οι ορισμένοι χαρακτηρισμοί, τους οποίους η εν λόγω Ηγουμένη περιέλαβε ατυχώς στα βιβλία της εναντίον του αγίου Νεκταρίου Αιγίνης, για ορισμένες απόψεις του, που υπάρχουν στα συγγράμματά του"- βλ. Π, 128).
α) Το 1924.
Πρώτον, διότι ο ισχυρισμός του κ. Σακαρέλλου πως "μετά την αλλαγή του Ημερολογίου... η μια μερίδα δεν είχε «κοινωνία» με την άλλη" δεν ευσταθεί. Αμέσως μετά την αλλαγή του ημερολογίου δεν υπήρξε καμία διακοπή κοινωνίας και καμία αποτείχιση, παρά μόνο διαμαρτυρία και απαίτηση των πιστών να λειτουργούνται με το παλαιό ημερολόγιο από τους ιερείς των ενοριών. Σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες της εποχής οι πιστοί που επέμεναν στο παλαιό ημερολόγιο ζητούσαν από τους ιερείς των ενοριών, που ακολουθούσαν πλέον το νέο ημερολόγιο να επιτελούν τις εορτές με το παλαιό.
Χαρακτηριστικότατη είναι και η περίπτωση του Αγίου Νικολάου του Πλανά, ο οποίος λειτουργούσε και με το παλαιό ημερολόγιο. Επομένως δεν υπήρξε κάποιο σχίσμα τότε.
Δεύτερον, διότι αν οι Επίσκοποι που αποδέχθηκαν το νέο ημερολόγιο έγιναν "ψευδεπίσκοποι", όπως ισχυρίζεται ο συγγραφέας, τότε και οι τρεις Αρχιερείς που επέστρεψαν στο παλαιό ημερολόγιο το 1935 είναι "ψευδεπίσκοποι" και οι χειροτονίες Αρχιερέων και ιερέων που έκαναν ήταν άκυρες και επομένως ούτε οι Παλαιοημερολογίτες έχουν Ιερωσύνη. Σε αυτό το επιχείρημα προσπάθησαν να απαντήσουν οι Ματθαιϊκοί, λέγοντας ότι αφενός μεν οι δύο Αρχιερείς (Δημητριάδος Γερμανός και πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος) ήταν χειροτονημένοι προ του 1924 και άρα ...αυτοαποκαταστάθηκαν με την "Ομολογία" και την επιστροφή τους (το οποίο όμως έρχεται σε αντίθεση με την πράξη της Εκκλησίας, σύμφωνα με την οποία μόνο Σύνοδος Αρχιερέων αφαιρεί την Ιερωσύνη και μόνο αυτή την αποκαθιστά), αφετέρου δε ο Ζακύνθου Χρυσόστομος αποκαταστάθηκε τάχα "διά χειροθεσίας", από τους άλλους δύο Αρχιερείς (το οποίο όμως αποτελεί έναν μεγάλο και ατεκμηρίωτο - δεν προσκομίζουν καμία απολύτως απόδειξη! - μύθο - ειδικεύονται σε αυτούς οι Ματθαιϊκοί - πλασμένο για να αντιμετωπίσει τον διπλό εξευτελισμό τους, αφενός μεν λόγω της παταγώδους κατάρρευσης της αιρετικής θεωρίας τους περί αυτόματης απώλειας της Ιερωσύνης, αφετέρου δε λόγω του γεγονότος πως ο "Άγιος Πατέρας" τους Ματθαίος χειροτονήθηκε από Νεοημερολογίτη Επίσκοπο).
Τρίτον, διότι η παραπομπή στο συγκεκριμένο κείμενο του Χρυσοστόμου Παπαδόπουλου το 1919, για υποστήριξη της ως άνω θέσεως είναι παντελώς άστοχη, αφού το κείμενο αυτό δεν ερμηνεύεται όπως θέλει ο κ. Σακαρέλλος. Γράφοντας ο Παπαδόπουλος πως "η Εκκλησία της Ελλάδος, ως και αι λοιπαί ορθόδοξοι Αυτοκέφαλοι Εκκλησίαι, αν και ανεξάρτητοι εσωτερικώς, είναι όμως συνδεδεμένοι προς αλλήλας και ηνωμέναι διά της αρχής της πνευματικής ενότητος της Εκκλησίας, αποτελούσαι μίαν και μόνην την Ορθόδοξον Εκκλησίαν και συνεπώς ουδεμία τούτων δύναται να χωρισθή των λοιπών και αποδεχθή νέον Ημερολόγιον χωρίς να καταστή σχισματική απέναντι των άλλων", δεν εκφράζει την θέση ότι αν μία Εκκλησία αποδεχθεί νέο Ημερολόγιο γίνεται αυτομάτως σχισματική, όπως παρερμηνεύει ο κ. Σακαρέλλος, αλλά εκφράζει φόβο ότι θα καταστεί σχισματική από τις άλλες Εκκλησίες, δηλαδή ότι θα δώσει αφορμή στις άλλες Εκκλησίες να την κηρύξουν σχισματική, πράγμα το οποίο δεν έγινε μιας και οι άλλες Εκκλησίες επέδειξαν (κακώς) στάση ανοχής και οικονομίας έναντι των νεοημερολογιτικών Εκκλησιών. Αλλά και αν ακόμη υποτεθεί ότι ο Παπαδόπουλος ήταν τόσο ανόητος ώστε από την μία να θεωρεί αυτομάτως σχισματική όποια Εκκλησία δεχθεί νέο ημερολόγιο, ενώ από την άλλη να αλλάζει ο ίδιος το ημερολόγιο της Εκκλησίας του, ποια είναι η αξία των λόγων του, ώστε να τον επικαλείται ο κ. Σακαρέλλος; Εμείς οι Ορθόδοξοι για να υποστηρίξουμε μία θέση επικαλούμαστε απόψεις Αγίων Πατέρων όχι πλανεμένων!
β) Ούτε το 1930. Πολύ απλά διότι η δήθεν κακόδοξη Έκθεση του μακαριστού Ανδρούτσου δεν δίδασκε την φανταστική αίρεση των "δύο αγιοτήτων"! Σημειωτέον δε πως αυτήν την "αίρεση" την ανακάλυψε η γνωστή αφορισμένη αγιομάχος Μαγδαληνή μοναχή - στο βιβλίο της "Σύγχρονοι αιρετικοί" (1974) - την οποία εγκωμιάζει ως δήθεν ορθόδοξη, ο κ. Σακαρέλλος! Γράφει ο ίδιος για αυτήν πως "την αφόρισαν, όπως είδαμε, για την ορθόδοξη πίστη της Εκκλησίας, ότι ο Χριστός έχει «μία αγιότητα». Αφορίζοντας όμως την Μαγδαληνή οι επίσκοποι της κρατικής Εκκλησίας, αφόρισαν τους αγίους Πατέρες, όπως τον άγιο Διονύσιο Αρεοπαγίτη, τον άγιο Κύριλλο Αλεξανδρείας, τον Μέγα Αθανάσιο, τον Μέγα Βασίλειο, τον Ιωάννη Χρυσόστομο, τον Μάξιμο Ομολογητή και τόσους άλλους! Βέβαια, ως πρόσχημα, για τον αφορισμό αυτό χρησιμοποιήθηκαν οι ορισμένοι χαρακτηρισμοί, τους οποίους η εν λόγω Ηγουμένη περιέλαβε ατυχώς στα βιβλία της εναντίον του αγίου Νεκταρίου Αιγίνης, για ορισμένες απόψεις του, που υπάρχουν στα συγγράμματά του"- βλ. Π, 128).
Όμως η Μαγδαληνή δεν περιέλαβε απλά δήθεν "ατυχώς" "ορισμένους χαρακτηρισμούς" στα βιβλία της κατά του Αγίου Νεκταρίου, αλλά αφιέρωσε πολλά βιβλία της αποκλειστικά και μόνο στην κατασυκοφάντηση και εξύβριση του μεγάλου Αγίου, ώστε να λάβει αυτός, και μετά θάνατον, τον στέφανο της αδίκου συκοφαντίας. Και για αυτό αφορίστηκε και από τους Νεοημερολογίτες (το 1976), αλλά και από τους Παλαιοημερολογίτες (το 1979).
Οι δε πολεμικές θέσεις του κ. Σακαρέλλου κατά του Χρήστου Ανδρούτσου, αλλά και εναντίον του μακαριστού Παναγιώτου Τρεμπέλα, αναιρέθηκαν από τους διαπρεπείς Καθηγητές της Θεολογίας αείμνηστους Ανδρέα Θεοδώρου και Κωνσταντίνο Μουρατίδη (ειδικά το βιβλίο του δευτέρου ήταν σε τέτοιο βαθμό ισοπεδωτικό των συκοφαντιών αυτών, που ο κ. Σακαρέλλος δεν τόλμησε ουδέποτε να απαντήσει).
γ) Ούτε το 1935.
Και απαντά στον κ. Σακαρέλλο ο ίδιος ο συντάκτης της αποκηρύξεως του 1935:
γ) Ούτε το 1935.
Και απαντά στον κ. Σακαρέλλο ο ίδιος ο συντάκτης της αποκηρύξεως του 1935:
"Τὸ δικαίωμα τοῦ κηρύττειν τὰ ἄτομα καὶ τὰς Ἐκκλησίας Σχισματικὰς δὲν παρέσχον οἱ θεῖοι καὶ θεοφόροι Πατέρες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, οὔτε εἰς τὰ ἄτομα, οὔτε εἰς τὰς ἐπὶ μέρους Ἐκκλησίας, ἀλλὰ εἰς Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, ἐκπροσωποῦσαν τὴν καθόλου Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, καὶ ἧς αἱ ἀποφάσεις λαμβάνονται κατ᾿ ἔμπνευσιν τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Διὰ τὸν λόγον τοῦτον ἡμεῖς σεβόμενοι τούς Κανόνας καὶ τὰς Διατάξεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἠρνήθημεν νὰ κηρύξωμεν τὴν Ἑλληνικὴν Ἐκκλησίαν Σχισματικήν, καὶ περιωρίσθημεν μόνον νὰ διακόψωμεν τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἐπικοινωνίαν μετὰ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ τῶν ὁμοφρόνων Ἀρχιερέων, ἵνα μὴ κοινωνοὶ γενώμεθα τῆς εὐθύνης διὰ τὴν ἡμερολογιακὴν καινοτομίαν. Καὶ τοῦτο ἐπράξαμεν συμφώνως πρὸς τὸν 15ον Κανόνα τῆς ΑΒας Οἰκουμενικῆς Συνόδου, παρέχοντα τὸ δικαίωμα μόνον τῆς διακοπῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐπικοινωνίας κατὰ τῶν ἀθετούντων τὰς παραδόσεις καὶ πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης, δι᾿ ἧς καὶ μόνον κηρύσσονται τὰ ἄτομα καὶ αἱ Ἐκκλησίαι Σχισματικαὶ καὶ ἄκυρα τὰ Μυστήρια αὐτῶν" (Επιστολή Αγίου πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου προς την Κοινότητα των Γ.Ο.Χ., 17/10/1937, https://krufo-sxoleio.blogspot.com/2020/09/blog-post_20.html).
"Ἂν δὲ ἡμεῖς ἀπερχόμενοι εἰς ἐξορίαν ὠνομάσαμεν τὸν ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καὶ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος σχισματικήν, τὴν λέξιν σχίσμα μετεχειρίσθημεν οὐχὶ ὑπὸ τὴν ἔννοιαν ὑφ’ ἣν μεταχειρίζεται ταύτην ἡ Ἐκκλησία ἵνα σημάνῃ τὴν ἀπόσχισιν ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τὴν συνεπείᾳ ταύτης ἀποξένωσιν τῆς χάριτος τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν μυστηρίων, ἀλλ’ ὑπὸ τὴν ἔννοιαν ὅτι ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν διὰ τῆς ἑορτολογικὴς καινοτομίας ἀπέσχισε ἑαυτὸν καὶ τὴν ἀκολουθοῦσαν αὐτῷ Ἱεραρχίαν τῶν λοιπῶν ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν εἰς τὸν ἑορτασμὸν τῶν ἑορτῶν καὶ τὴν τήρησιν τῶν νηστειῶν. Ἡ ἀπόσχισις αὔτη τοῦ Μακαριωτάτου καὶ τῆς ἀκολουθούσης Αυτῷ Ἱεραρχίας παρέχει εἰς ἡμᾶς τὸ δικαίωμα νὰ διατυπώσωμεν τὴν προσωπικὴν καὶ ὅλως ἀτομικὴν ἡμῶν γνώμην, ὅτι ὁ Μακαριώτατος καὶ οἱ ἀκολουθούντες αυτῷ ἀρχιερεῖς ὡς διασπάσαντες ἐν ἐπιγνώσει τὴν ἑνότητα τῆς καθόλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τὸν ταυτόχρονον ἑορτασμὸν τῶν ἑορτῶν καὶ τὴν ταυτόχρονον τήρησιν τῶν νηστειῶν, κατέστησαν δυνάμει μόνον οὐχὶ δὲ καὶ ενεργεία ἔκπτωτοι τῆς θείας Χάριτος, ὡς διατελοῦντες ὑπὸ τὰς ἀρὰς καὶ τὰ ἀναθέματα ἅτινα ἐξετόξευσαν οἱ θείοι πατέρες τῶν 7 Οἰκ. Συνόδων ἑναντίον τῶν ἀθετούντων τὰς παραδόσεις καὶ τῶν μετακινούντων τὰ αἰώνια ὅρια ἅτινα ἔθηκαν οἱ πατέρες ἡμῶν. Ἀλλ᾿ ὁ Μακαριώτατος καὶ οἱ ὁμόφρονες αυτῷ ἀρχιερεῖς τότε μόνον θὰ καταστῶσιν καὶ ἐνεργείᾳ ἔκπτωτοι τῆς θείας χάριτος καὶ ἀλλότριοι τοῦ ὀρθοδόξου πνεύματος τῶν μυστηρίων, ὅταν οὕτοι κηρυχθῶσι τοιοῦτοι καὶ ἐνεργείᾳ σχισματικοὶ ὑπὸ πανορθοδόξου Συνόδου, μόνης δικαιουμένης πρὸς τοῦτο κατὰ τὰ θέσμια τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας" (Επιστολή Αγίου πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου προς τον Κυκλάδων Γερμανό, 9/11/1937, http://krufo-sxoleio.blogspot.com/2019/09/blog-post.html).
"Ἂν δὲ ἡμεῖς ἀπερχόμενοι εἰς ἐξορίαν ὠνομάσαμεν τὸν ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καὶ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος σχισματικήν, τὴν λέξιν σχίσμα μετεχειρίσθημεν οὐχὶ ὑπὸ τὴν ἔννοιαν ὑφ’ ἣν μεταχειρίζεται ταύτην ἡ Ἐκκλησία ἵνα σημάνῃ τὴν ἀπόσχισιν ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τὴν συνεπείᾳ ταύτης ἀποξένωσιν τῆς χάριτος τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν μυστηρίων, ἀλλ’ ὑπὸ τὴν ἔννοιαν ὅτι ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν διὰ τῆς ἑορτολογικὴς καινοτομίας ἀπέσχισε ἑαυτὸν καὶ τὴν ἀκολουθοῦσαν αὐτῷ Ἱεραρχίαν τῶν λοιπῶν ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν εἰς τὸν ἑορτασμὸν τῶν ἑορτῶν καὶ τὴν τήρησιν τῶν νηστειῶν. Ἡ ἀπόσχισις αὔτη τοῦ Μακαριωτάτου καὶ τῆς ἀκολουθούσης Αυτῷ Ἱεραρχίας παρέχει εἰς ἡμᾶς τὸ δικαίωμα νὰ διατυπώσωμεν τὴν προσωπικὴν καὶ ὅλως ἀτομικὴν ἡμῶν γνώμην, ὅτι ὁ Μακαριώτατος καὶ οἱ ἀκολουθούντες αυτῷ ἀρχιερεῖς ὡς διασπάσαντες ἐν ἐπιγνώσει τὴν ἑνότητα τῆς καθόλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τὸν ταυτόχρονον ἑορτασμὸν τῶν ἑορτῶν καὶ τὴν ταυτόχρονον τήρησιν τῶν νηστειῶν, κατέστησαν δυνάμει μόνον οὐχὶ δὲ καὶ ενεργεία ἔκπτωτοι τῆς θείας Χάριτος, ὡς διατελοῦντες ὑπὸ τὰς ἀρὰς καὶ τὰ ἀναθέματα ἅτινα ἐξετόξευσαν οἱ θείοι πατέρες τῶν 7 Οἰκ. Συνόδων ἑναντίον τῶν ἀθετούντων τὰς παραδόσεις καὶ τῶν μετακινούντων τὰ αἰώνια ὅρια ἅτινα ἔθηκαν οἱ πατέρες ἡμῶν. Ἀλλ᾿ ὁ Μακαριώτατος καὶ οἱ ὁμόφρονες αυτῷ ἀρχιερεῖς τότε μόνον θὰ καταστῶσιν καὶ ἐνεργείᾳ ἔκπτωτοι τῆς θείας χάριτος καὶ ἀλλότριοι τοῦ ὀρθοδόξου πνεύματος τῶν μυστηρίων, ὅταν οὕτοι κηρυχθῶσι τοιοῦτοι καὶ ἐνεργείᾳ σχισματικοὶ ὑπὸ πανορθοδόξου Συνόδου, μόνης δικαιουμένης πρὸς τοῦτο κατὰ τὰ θέσμια τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας" (Επιστολή Αγίου πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου προς τον Κυκλάδων Γερμανό, 9/11/1937, http://krufo-sxoleio.blogspot.com/2019/09/blog-post.html).
***
Επίσης ως εκτός της Εκκλησίας του Χριστού, θεωρεί και το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, λόγω της "Ενώσεως των Εκκλησιών" που υποτίθεται ότι έγινε το 1965, όπως υποστηρίζει ο κ. Σακαρέλλος στο σχετικό βιβλίο του με τίτλο "Έγινε από το 1965 η Ένωση των Εκκλησιών!".Εκεί υποστηρίζει πως η "Ένωση" έγινε επειδή:
α) ο Αθηναγόρας μνημόνευε τον Πάπα· εκθέτει δε τον εξής συλλογισμό:
"Ο Αθηναγόρας δεν ήταν ένα απλό άτομο. Δεν ήταν ένα απλό μέλος της Εκκλησίας. Ήταν Πατριάρχης της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Κι’ όταν ο Προκαθήμενος μιάς Εκκλησίας, όπως είναι το ιστορικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, ενώνεται με τον αιρετικό πάπα, καθίστανται αιρετικοί όχι μόνο οι «περί Αυτόν Ιερώτατοι Μητροπολίται», όπως γράφει, που τον μνημονεύουν και συλλειτουργούν μαζί του, αλλά και όλοι οι Ορθόδοξοι, όπως
· όλοι οι υπ’ αυτόν κληρικοί, που συλλειτουργούν μαζί του ή τον μνημονεύουν.
· όλο το ποίμνιό του, που εξυπηρετείται μυστηριακά από κληρικούς του, που τον μνημονεύουν.
· όλοι οι άλλοι Πατριάρχες και Αρχιεπίσκοποι, που έχει «κοινωνία» μαζί τους.
· όλοι οι άλλοι κληρικοί των λοιπών Πατριαρχείων και Εκκλησιών, οι οποίοι συλλειτουργούν ή μνημονεύουν τους Πατριάρχες ή Αρχιεπισκόπους τους, που «κοινωνούν» με τον Αθηναγόρα!
· ολόκληρα τα ποίμνια των Πατριαρχείων και Εκκλησιών αυτών, των οποίων οι Προκαθήμενοι Πατριάρχες τους και Αρχιεπίσκοποι «κοινωνούν» με τον Αθηναγόρα!
Δηλαδή, εάν ένας Πατριάρχης μιας οιασδήποτε Ορθόδοξης Εκκλησίας μνημονεύει τον πάπα, αυτό και μόνο το γεγονός καθιστά παπικές όλες τις τοπικές Εκκλησίες, με τις οποίες έχει «κοινωνία»!" (Ε, 7-8).
Πριν αναιρεθεί αυτός ο α-νόητος συλλογισμός δεν είναι δυνατόν να παραληφθεί η σημείωση ενός συγκεκριμένου παραλογισμού, για τον οποίο τίθεται το εξής ρητορικό ερώτημα:
Πώς ο Αθηναγόρας είναι ένα όχι "απλό μέλος της Εκκλησίας", αλλά και "Πατριάρχης της Ορθοδόξου Εκκλησίας", όταν, όπως είδαμε κατά την σακαρέλλειο εκκλησιολογία, όποιος δεν έχει "φωτισμό" και "θέωση", "εκπίπτει από μέλος της Εκκλησίας", "οποιαδήποτε θέση κι’ αν κατέχει στο σώμα της, περιπέσει σε κακοδοξία, ή «κοινωνεί» με έναν από αυτούς, που έπεσαν στην αίρεση, δεν εξακολουθεί να είναι μέλος της";
Η παραπάνω α-νοησία όμως, ότι τάχα "καθίστανται αιρετικοί" όχι μόνο ο Αθηναγόρας, αλλά και οι Μητροπολίτες του, και οι κληρικοί του και το ποίμνιό του, και οι άλλοι Πατριάρχες και Αρχιεπίσκοποι, και οι κληρικοί τους και τα ποίμνιά τους, αναιρείται όχι μόνο από την απλή λογική, αλλά και από παρόμοια γεγονότα εκ της εκκλησιαστικής ιστορίας. Για παράδειγμα, όταν εξέπεσε ο Νεστόριος, τότε έπρεπε να θεωρηθούν "αιρετικοί" και όλοι οι Επίσκοποι της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, αλλά και οι άλλοι Πατριάρχες και Επίσκοποι των άλλων Εκκλησιών επειδή κοινωνούσαν ακόμη μαζί του. Τότε, κατά την σακαρέλλειο παρα-λογική, η Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος, που καταδίκασε τον Νεστόριο, συνεκλήθη υπό "αιρετικών"! Το ίδιο έπρεπε να συμβαίνει κάθε φορά που ένας Πατριάρχης έπεφτε σε αίρεση (δηλαδή αρκετά συχνά!) ή αναγνώριζε τον Πάπα (επίσης αρκετές φορές) και αυτομάτως όλοι οι (έχοντες γνώση ή όχι της πτώσεώς του) κοινωνούντες μαζί του, και οι κοινωνούντες με τους κοινωνούντες κ.ο.κ. να μετατρεπόντουσαν σε "αιρετικούς"...
Ουδέποτε όμως η πτώση ενός Πατριάρχη θεωρήθηκε ως πτώση ολόκληρης της Τοπικής Εκκλησίας, αλλά μόνο ως προσωπική έκπτωση, για την οποία η Εκκλησία συνήθως, αργά ή γρήγορα, αναλάμβανε δράση και τακτοποιούσε το ζήτημα (καθαίρεση και αφορισμός του παραβάτη κλπ.). Η δε Αποτείχιση των Ορθοδόξων από τον πεπτωκότα είχε ακριβώς αυτόν τον σκοπό.
β) έγινε η "Άρση των Αναθεμάτων", της οποίας το πρωτότυπο κείμενο δήθεν περιλαμβάνει τον όρο "ακοινωνησία" και όχι "ανάθεμα".
Γράφει ο κ. Σακαρέλλος: "Το πρωτότυπο γαλλικό κείμενο της συμφωνίας 1965, αναφέρει ότι ο πάπας Παύλος Στ΄ και ο Πατριάρχης Αθηναγόρας αίρουν την «ακοινωνησία», μεταξύ των δύο Εκκλησιών. ...Συγκεκριμένα, στο γαλλικό πρωτότυπο υπάρχει η λέξη excommunication. Η λέξη αυτή αδιαμφισβήτητα σημαίνει «ακοινωνησία», αφορισμό. Η «επίσημη ελληνική μετάφραση» την μεταφράζει με τη λέξη «ανάθεμα». Αυτό είναι σκόπιμο λάθος. Οι Γάλλοι την ελληνική λέξη ανάθεμα την αποδίδουν με τη λέξη «anatheme». Αν, λοιπόν, το γαλλικό πρωτότυπο ήθελε να ειπεί ότι αίρονται τα αναθέματα, θα χρησιμοποιούσε τη γαλλική λέξη «anatheme» και όχι τη λέξη «excommunication»! Στα γαλλικά η λέξη excommunication σημαίνει «ακοινωνησία» 33 (υποσημείωση 33: Το ότι η γαλλική λέξη excommunication σημαίνει ακοινωνησία αποδεικνύεται και από το ίδιο το γαλλικό κείμενο της συμφωνίας, που χρησιμοποιήθηκε δύο φορές η έκφραση la communion ecclésiastique και σημαίνει «εκκλησιαστική κοινωνία», όπως ορθά το αποδίδει η «επίσημη ελληνική μετάφραση», και όχι «εκκλησιαστικό ανάθεμα»!). Διαστέλλεται σαφώς από τη λέξη anatheme, που σημαίνει «ανάθεμα». Οι λέξεις «ακοινωνησία», και «ανάθεμα» είναι όροι με θεολογικό περιεχόμενο. Ο όρος «ακοινωνησία» σημαίνει χωρισμό (αφορισμό) από τα λοιπά μέλη της Εκκλησίας. Ο όρος «ανάθεμα» σημαίνει χωρισμό από το Χριστό, παράδοση στο σατανά και στέρηση σωτηρίας. Επομένως, οι όροι «ακοινωνησία» (αφορισμός) και «ανάθεμα» δεν ταυτίζονται. Εφόσον, λοιπόν, στη παράγραφο 4 της συμφωνίας χρησιμοποιείται η λέξη excommunication, αυτό σημαίνει ότι με τη συμφωνία αυτή έχει αρθεί η «ακοινωνησία», το «σχίσμα» μεταξύ των δύο Εκκλησιών!".
Εδώ η διαστρέβλωση φθάνει σε άλλο επίπεδο, σε αυτό δηλαδή στο οποίο αρέσκονται οι νομικοί να φθάνουν, παραποιώντας την αλήθεια. Ο κ. Σακαρέλλος ισχυρίζεται ότι η λέξη του γαλλικού πρωτοτύπου "excommunication" σημαίνει τάχα "ακοινωνησία". Δικαιολογεί δε την άποψή του, όχι ανατρέχοντας σε κάποιο Λεξικό, αλλά με τον εξής συλλογισμό: επειδή το "communion", γράφει, σημαίνει "κοινωνία", άρα το "excommunication" σημαίνει "ακοινωνησία"! Και επομένως, συνεχίζει τον παρα-λογισμό, αφού έγινε "άρση ακοινωνησίας" τότε έχουμε "εκκλησιαστική κοινωνία" και "Ένωση των Εκκλησιών"!!!
Η αναίρεση της άποψης αυτής γίνεται επίσης διττώς. Εν πρώτοις, και κυρίως, ανατρέχοντας σε έγκυρα γαλλο-ελληνικά λεξικά στα οποία ξεκάθαρα αποδεικνύεται ότι η λέξη "excommunication" της γαλλικής γλώσσας αποδίδεται ως "ανάθεμα" και "αφορισμός", και όχι ως "ακοινωνησία"! Ιδού οι αποδείξεις:
Δεύτερη απόδειξη, ότι δεν υφίσταται "άρση ακοινωνησίας" και "Ένωση των Εκκλησιών", είναι το γεγονός ότι, επισήμως, φανερώς και γενικευμένα, δεν υπάρχει ως γνωστόν το λεγόμενο "Κοινό Ποτήριο".
Το να καταδικάζονται λοιπόν εκατομμύρια απλών Ορθοδόξων, κληρικοί και λαϊκοί, ως δήθεν "παπικοί", δεν ξέρω αν αποτελεί μόνο παραλογισμό κάποιου προσώπου ή εσκεμμένη και συνειδητή πράξη αμαύρωσης της εκκλησιολογίας των Γνησίων Ορθοδόξων, ώστε να καταστεί εντελώς αναξιόπιστη η Εκκλησία μας και να μην αποτελέσει καταφύγιο των, προδομένων από τους ποιμένες τους, πιστών των επισήμων Εκκλησιών. Ας αναλογιστούμε: ποιους εξυπηρετεί η εσωστρεφής, αδιάφορη, αυτοδικαιωτική, συντηρητική και ακραία εκκλησιολογική αυτή στάση και ποιους θα ζημίωνε η εξωστρεφής, διαφωτιστική, φιλάδελφη, αντιρρητική και ορθή εκκλησιολογική στάση; Με την πρώτη, θα συνεχίζουμε να εμφανιζόμαστε ως τα μέλη ενός είδους σέχτας τα οποία με την ακαμψία και την αυτοδικαίωσή τους απωθούν κάθε ταπεινό και λογικό άνθρωπο. Αντιθέτως με την δεύτερη θα αποδείξουμε ότι αποτελούμε όντως αληθινά και γνήσια μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ότι η ένσταση και η μαρτυρία μας έχουν θεολογικές βάσεις και πατερική τεκμηρίωση και θα μπορέσουμε, με την Χάρη του Κυρίου μας, να προβληματίσουμε κάθε υγιή και σωστό πιστό, ο οποίος θα προσέλθει στην Εκκλησία μας, αποδυναμώνοντας τοιουτοτρόπως τον σαπισμένο χώρο των επισήμων Εκκλησιών.
***
Την Εκκλησία της Ρωσίας, ο κ. Σακαρέλλος, θεωρεί ότι εξέπεσε από την Ορθοδοξία και έγινε ..."φράγκικη" ήδη από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου (βλ. το αντιρωσικό παραλήρημά του στο Π, 24-31). Και την Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς θεωρεί ως αιρετική, από το 1984 και μετά, όπως είδαμε στο προηγούμενο μέρος.
Για τον ισχυρισμό αυτό μόνο ο ίδιος μπορεί να απαντήσει πώς γίνεται από αυτήν την "φράγκικη", κατά την άποψή του, Εκκλησία, να βγήκαν τόσοι και τόσοι μεγάλοι Άγιοι (Σεραφείμ του Σαρόφ, Ιγνάτιος Μπριαντσανίνοφ, Θεοφάνης Έγκλειστος, Ιωάννης Κροστάνδης κ.α.), καθώς και χιλιάδες Νεομάρτυρες επί Μπολσεβικισμού, αλλά και να προήλθε μια Γνήσια Ορθόδοξη Εκκλησία (η της Ρωσικής Διασποράς με μεγάλους Αγίους, με άφθαρτα λείψανα) από την οποία μάλιστα έχουμε την Αποστολική Διαδοχή;
***
Πάντως θεωρεί όλες τις Τοπικές Εκκλησίες ως αιρετικές λόγω της συμμετοχής τους στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών:
"Όταν οι ποιμένες της Ορθόδοξης Εκκλησίας γίνονται μέλη του λεγομένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών», της πανσπερμίας αυτής των αιρετικών «εκκλησιών», τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει, ότι οι ανάξιοι ποιμένες της που την κατέστησαν μέλος του, είτε Πατριάρχες είναι είτε Αρχιεπίσκοποι είτε επίσκοποι, είτε άλλοι κληρικοί και θεολόγοι, εξέπεσαν από την Ορθόδοξη πίστη κι’ έγιναν αιρετικοί! Και όσοι, τους ακολουθούν και «κοινωνούν» μαζί τους, απέναντι Θεού, είναι το ίδιο πράγμα. Είναι και αυτοί εξίσου αιρετικοί και κακόδοξοι!" (Π, 43).
Την θέση αυτή όμως δεν την αποδέχεται ούτε ο ίδιος ο συγγραφέας της, όχι μόνο διότι γνωρίζει πως το "Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών" δεν αποτελεί (τουλάχιστον ακόμη) "Παν-Εκκλησία" (ασχέτως αν προς τα εκεί βαδίζει και στοχεύει), αλλά και διότι αν αποδεχόταν αυτή την θέση έπρεπε πρώτα από όλους να καταδικάσει ως αιρετικό τον μέντορά του, π. Ιωάννη Ρωμανίδη, ο οποίος, ως γνωστόν, συμμετείχε επί σειρά ετών στους διαλόγους του "Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών" και ο οποίος θεωρούσε ψόγο το να τον θεωρούν "αντι-οικουμενιστή"! Ιδού τί αποκαλύπτει ο ίδιος ο Ρωμανίδης σε έκθεσή του που δημοσιεύει μάλιστα ο κ. Σακαρέλλος:
"Μάλιστα, επληροφορήθημεν σε κατ’ ιδίαν συζήτησιν, έγιναν ενέργειαι το 1981 κατ’ εντολήν του Γεν. Γραμματέως, βάσει του διοριστηρίου της Εκκλησίας της Ελλάδος του 1976 δια τον διορισμόν του υποφαινομένου εις το «Πίστις και Τάξις». Αλλά, απερρίφθη διότι κατηγορήθηκα ως αντι-οικουμενιστής και οι ημέτεροι εις τα πράγματα δεν έκαμαν ό,τι έπρεπε δια να εξουδετερωθή η κατηγορία" (Π, 47).
Είναι λοιπόν απορίας άξιον το γεγονός να θεωρεί ο κ. Σακαρέλλος τον π. Ιωάννη Ρωμανίδη (δηλαδή όχι απλά ένα μέλος της "σχισματοαιρετικής" Εκκλησίας της Ελλάδος, αλλά και τον επί έτη συμμετέχοντα σε "Διαλόγους" και τον πρωτεργάτη της κατάπτυστης Δηλώσεως του Σαμπεζύ!) ως "μακαριστό" και "κορυφαίο Θεολόγο" (Π, 169), του οποίου την διδασκαλία ασπάζεται! Την παράνοια αυτή συνεχίζουν οι (εν γνώσει ή εν αγνοία) οπαδοί του Σακαρελλισμού, οι οποίοι ενώ και αυτοί θεωρούν ως μέγα τον Ρωμανίδη ("πού μᾶς ἄνοιξε τά μάτια, γιά νά δοῦμε τήν θεολογία τοῦ φωτός", όπως γράφουν!), πολεμούν, ως τάχα πλανεμένους, τους αυθεντικούς εκφραστές της αληθινής Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας στην Ελλάδα (μακαριστό Μητροπολίτη Κυπριανό Κουτσούμπα, Αριστοτέλη Δελήμπαση, π. Μάξιμο Αγιοβασιλειάτη, π. Θεοδώρητο Μαύρο κ.α.), δηλαδή τους Γνησίους Ορθοδόξους, τους οποίους ο ίδιος ο Ρωμανίδης θεωρεί αιρετικούς!!!
Ιδού τα όσα απαράδεκτα γράφει ο τελευταίος στην εισαγωγή του έργου του "ORTHODOX-HETERODOX DIALOGUES and THE WORLD COUNCIL OF CHURCHES":
"Πέμπτη φάλαγγα Αυγουστινιανών που παρουσιάζονται ως Παραδοσιακοί Ορθόδοξοι Παλαιοημερολογίτες.
Οι δεκαπέντε κανονικές Ορθόδοξες Εκκλησίες, που αριθμούν περίπου 300 εκατομμύρια Ορθόδοξους Χριστιανούς, έστειλαν τους εκπροσώπους τους στη Θεσσαλονίκη για να συναντηθούν μεταξύ 29 Απριλίου και 2 Μαΐου για να αντιμετωπίσουν μια νέα αίρεση του Παλαιού Ημερολογίου. Αυτό το νέο φαινόμενο των Αντι-Οικουμενιστών Αυγουστινιανών κατευθύνεται στην Ελλάδα από τον λεγόμενο Ορθόδοξο Μητροπολίτη Φυλής Κυπριανό και στις Η.Π.Α. από τον αποκαλούμενο Ορθόδοξο Αρχιεπίσκοπο Έτνας Καλιφόρνιας Χρυσόστομο. Έχει γίνει αντιληπτό ότι προσπαθούν να καθιερώσουν την Αυγουστινιακή αίρεσή τους εμφανιζόμενοι ως εχθροί του Οικουμενισμού σε χώρες όπως η Ρωσία, η Βουλγαρία, η Σερβία, η Γεωργία κ.λπ. Αυτός ο Φυλής Κυπριανός ήταν αρχικά νεοημερολογίτης ιερέας της επίσημης Εκκλησίας της Ελλάδος. Πριν από μερικά χρόνια, έγινε μέλος της Εκκλησίας του Παλαιού Ημερολογίου. Υπάρχει η υποψία ότι πίσω από αυτό το κίνημα βρίσκονται εκείνοι που προσπαθούν να διεισδύσουν στις Ορθόδοξες χώρες με αιρέσεις του Αυγουστίνου υπό το πρόσχημα της Παραδοσιακής Παλαιοημερολογιτικής Αντι-Οικουμενιστικής Ορθοδοξίας. Εμφανιζόμενοι ως πολύ υπερ-συντηρητικοί παραδοσιακοί Ορθόδοξοι, ο Κυπριανός της Φυλής και ο Χρυσόστομος της Έτνας ήταν αρκετά απασχολημένοι προσπαθώντας να προωθήσουν και να υπερασπιστούν τις αιρέσεις του Αυγουστίνου μεταξύ των Ορθόδοξων, όπως μπορεί κανείς να δει εύκολα στις εκδόσεις τους. Αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι τόσο οι Λατίνοι όσο και οι Προτεστάντες θεωρούν τον Αυγουστίνο ως τον ιδρυτή πατέρα τόσο των λατινικών όσο και των προτεσταντικών θεολογιών. Επομένως, αυτό που λέγεται σε αυτήν την εισαγωγή για τη θεραπεία της ασθένειας της θρησκείας ισχύει εξίσου τόσο για τον Κυπριανό της Φυλής όσο και για τον Χρυσόστομο της Έτνας και για την προσπάθειά τους να διεισδύσουν στις παραδοσιακές Ορθόδοξες χώρες με την ασθένεια της θρησκείας" (μετάφραση ημέτερη).
Εδώ αρχικά βλέπουμε την γνωστή δαιμονική και αγιομαχική εμμονή του Ρωμανίδη κατά του Αγίου Αυγουστίνου (σε αυτό το σημείο πρέπει να τονιστεί πως σφάλλουν όσοι εκ των ημετέρων - ευτυχώς ελάχιστοι - έχουν παρασυρθεί και θεωρούν τον Άγιο Αυγουστίνο ως εκφραστή αντιθέτου εκκλησιολογίας από εκείνης του Αγίου Κυπριανού Καρχηδόνος - ο Ιερομάρτυς Ιλαρίων Τρόιτσκυ κυρίως έχει αποδείξει ότι είναι εκφραστής της ίδιας Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας).
Κατηγορεί τους Ιεράρχες της Συνόδου των Ενισταμένων, μακαριστούς πλέον, Κυπριανό και Χρυσόστομο, οι οποίοι με το τιτάνιο έργο τους την δεκαετία του 1990 διαφώτισαν, περί του Οικουμενισμού, ολόκληρη την Οικουμένη, όταν οι μεν Νεοημερολογίτες και Οικουμενιστές, τύπου Ρωμανίδη, είχαν πέσει σε μεγάλες πτώσεις (π.χ. Καμπέρα, Σαμπεζύ), ενώ οι δε υπόλοιποι Γ.Ο.Χ. αναλώνονταν σε διαμάχες και σχίσματα (1995, 1998) με πρωταγωνιστικό πρόσωπο και έναν από τους κυρίους υπευθύνους του κακού, όπως θα δούμε σε επόμενο μέρος, τον κ. Σακαρέλλο!
Ο Ρωμανίδης επίσης αναφέρεται και στην περίφημη "Διορθόδοξη Διάσκεψη της Θεσσαλονίκης" της 29ης Απριλίου-2ας Μαΐου 1998, η οποία συνεκλήθη από τους (σφόδρα θορυβούμενους για το αντι-οικουμενιστικό έργο των Ενισταμένων Γνησίων Ορθοδόξων) οικουμενιστές των επισήμων Εκκλησιών, υπό την προεδρία του γνωστού οικουμενιστή Εφέσου Χρυσοστόμου (με την άδεια βεβαίως του κ. Βαρθολομαίου) και η οποία καταδίκασε τους αληθινούς Ορθοδόξους (βλέπε το πλήρες κείμενο στο οικουμενιστικό περιοδικό "Καθ᾿ οδόν", τεύχος 14, Ιούνιος 1998):
Αυτός ήταν ο "μέγας Ρωμανίδης", του οποίου τις κακοδοξίες εισήγαγε στο χώρο μας ο κ. Σακαρέλλος.
Θα συνεχιστεί το ίδιο θέμα στο επόμενο μέρος με αναλυτική αναφορά στο "φινλανδικό επιχείρημα" και στο "ανάθεμα του 1998".
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου