π. Πέτρος Heers - Εάν φτάνει κανείς, ένας ιερέας ή ένας Αρχιερέας, να μην ορθοτομεί και
να λέει κάτι που ήδη έχει καταδικαστεί από την Εκκλησία, μπορεί να είναι
καινοτομία αλλά δεν συμφωνεί καθόλου με την Παράδοση και την Πατερική ομοφωνία.
Αυτό το σημείο που κηρύττει ή στέκεται και διδάσκει λανθασμένα αιρετικά, είναι
η αρχή της πτώσης ή το τέλος πνευματικά; Είναι καρπός αλλοτρίωσης ή είναι
εμφάνιση και ξεκίνημα της αλλοτρίωσης πνευματικά;
π. Ιωάννης
Δρογγίτης -
Όπως ξέρεις νομίζω, αυτό είναι και τα δυο μαζί, δεν μπορείς να φτάσεις στο
σημείο να κηρύξεις κάτι, εκτός και είναι λάθος, κάτι συμβαίνει. Αν δεν έχουμε
καταλάβει ότι κηρύττουμε κάτι αντίθετα από το θέλημα του Χριστού στην Εκκλησία,
ε δεν σημαίνει ότι κάτι προϋπάρχει;
π. Πέτρος Heers - Ο λόγος που το ρωτάω είναι γιατί εάν βλέπει ο λαϊκός τον κληρικό να
φτάσει σε αυτό το σημείο, μετά το θέμα της υπακοής, και το θέμα της εξουσίας
πρέπει να..., εάν είναι το ξεκίνημα λες κάνω υποχωρήσεις, αλλά εάν έχει τελειώσει
ουσιαστικά, γιατί μόνο έτσι βγαίνει το νόημα των Κανόνων όπως καταλαβαίνω, ότι
κηρύττει γυμνή τή κεφαλή, εμμέσως (σ.σ. δεν είναι κατανοητή η
φράση, μπορεί να λέει και αμέσως) υπάρχει αντίθεση του σώματος, δεν μπορεί να
λέει ''εντάξει θα δούμε'', γιατί πνευματικά είναι παλαιά ιστορία, τώρα
φανερώνει, πρέπει να θεραπευθεί αλλιώς είμαστε στο τέλος, κάπως έτσι. Αλλά με
ενδιαφέρει ο λαϊκός, τι να καταλαβαίνει και πως να αντιμετωπίζει γιατί πάρα
πολλοί είναι σε αυτήν την θέση.
π. Ιωάννης Δρογγίτης - Κοίταξε να σου πω. Σε όλα υπάρχει κίνδυνος.
Υπάρχει κίνδυνος ας πούμε ένας άνθρωπος να πάει, να ελέγξει, να το πω έτσι,
έναν κληρικό που κατά την γνώμη του παρεκτρέπεται θεολογικά κ.λπ., και να το
κάνει με λάθος τρόπο και να είναι ο ίδιος λάθος περισσότερο, συμβαίνει και αυτό
αρκετά συχνά, δηλαδή άνθρωποι που δεν ξέρουνε. Αν υπάρχουν όμως τόσο ξεκάθαρες
αποκλίσεις. Δηλαδή πολύ σημαντικό πράγμα, δεν μπορούμε ξαφνικά να αλλάξουμε την
Εκκλησία ολόκληρη, και ο πιο αδαής, ας το πούμε έτσι, στις λεπτομέρειες και
στους Κανόνες κ.λπ., μπορεί να μην ξέρει κανείς... και μπορεί να μην έχουμε, ας
πούμε, πολύ γνώση, αλλά στα βασικά όλοι έχουμε γνώση. Ο Χριστιανός δεν έχει
ευθύνη να μαθαίνει την πίστη του; Όταν λοιπόν βλέπουν ότι κάποιος δεν την
διδάσκει, νομίζω εν πρώτοις, με πάρα πολύ ταπείνωση, και ύστερα με προσευχή, θα
πρέπει να γίνεται μία προσπάθεια, αναλόγως τι πρόσωπο είναι, ποιος είναι, πολύ
ταπεινά να προσεγγιστεί. Αν δείξει αυτός ότι δεν είναι ''Πατέρας'' τότε
αλλάζουν τα πράγματα. Γιατί καμία φορά αμέσως φαίνεται ότι δεν μπορεί να
ακούσει τίποτα. Δεν μπορεί να ακούσει ότι: «ξέρεις κάτι πατέρα μου, εδώ
κάτι με προβλημάτισε. Είναι έτσι, δεν είναι... να το δούμε. Παιδί σου
είμαι». Πάρα πολύ συχνά αποπέμπονται αυτοί οι άνθρωποι. Μπορεί
να λένε κάτι που είναι λάθος, δεν είπα εγώ ότι πάντοτε τα λένε σωστά, αλλά έτσι
φέρεται ένας πατέρας, εσύ τα παιδιά σου έτσι τα κάνεις όταν σου λένε κάτι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου