π. Ιωάννης Δρογγίτης - Νομίζω ότι πρέπει να ξεκινήσω από την λέξη. Για τους Έλληνες τουλάχιστον η λέξη εξουσία προέρχεται από το απρόσωπο ρήμα ''έξεστι'', που σημαίνει έχω τη δυνατότητα. Επομένως, λοιπόν, η εξουσία είναι μια δυνατότητα. Και από κει πέρα, όταν έχεις αυτή τη δυνατότητα στην εξουσία, θα πρέπει να οριστεί ποιος σου την έδωσε αυτή τη δυνατότητα, με ποιο σκοπό, τι όρους θα έχει βάλει σε αυτή τη δυνατότητα. Ποιος είναι ο χαρακτήρας αυτής της δυνατότητας. Πώς θα ευοδωθεί αυτή. Σε κάθε περίπτωση, λοιπόν, η εξουσία είναι κάτι η οποία δεν ταυτίζεται ποτέ με το πρόσωπο, προέρχεται από κάποιον άλλον. Έτσι η εξουσία ασκείται. Δίνεται ως δυνατότητα πάντοτε, και η πολιτική και η πνευματική. Αυτό ισχύει, και νομίζω και έχει σημασία, και η πολιτική εξουσία. Τι είναι και πως την βλέπουν οι άνθρωποι ας πούμε. Εμείς ξέρουμε βέβαια ότι αυτός που δίνει την εξουσία είναι ο Λόγος του Θεού, είναι αυτός που δίνει την εξουσία, τη δίνει και στους πολιτικούς, και πολύ περισσότερο η εξουσία δίνεται στην εκκλησία. Άρα λοιπόν αυτός που δίνει την εξουσία είναι ο Χριστός, είναι ο Θεός, είναι η Αγία Τριάδα, και από κει και πέρα αυτός που κατέχει την εξουσία κατέχει μια δυνατότητα. Η οποία κυρίως, είναι μια δυνατότητα ας πούμε ευσχημοσύνης και ιερής τάξης για την εκκλησία πια. Δηλαδή η τάξη στην εκκλησία είναι ιερά, αυτό δίνει άλλο νόημα. Έτσι λοιπόν πρέπει κανείς όταν έχει μια τέτοια εξουσία, σε κάθε περίπτωση βέβαια είναι μια οικονομική φανέρωση, ας το πούμε έτσι, η εξουσία του θελήματος του Θεού να υπάρχει αυτή η ευσχημοσύνη στην εκκλησία, και φυσικά φορέας αυτής της δυνατότητας είναι ο κλήρος στην εκκλησία, οι Επίσκοποι, η Σύνοδος, είναι και οι Πρεσβύτεροι, σύμφωνα και με τον άγιο Ιγνάτιο κ.λπ., ακόμα και οι διάκονοι μετέχουν σε κάποιο βαθμό σε αυτό, σύμφωνα με το σχήμα που μας παραδόθηκε από τους πατέρες αυτούς, και τους αποστολικούς, και γενικά νομίζω. Έτσι λοιπόν, μας ενδιαφέρει για να μπορέσουμε να απαντήσουμε, να καταλάβουμε πώς προσδιόρισε ο ίδιος ο Χριστός αυτή τη δυνατότητα. Γιατί αν δεν προσδιοριστεί από εκείνον, εφόσον αυτός έθεσε τους όρους αυτής της δυνατότητας, τότε θα εκτραπούμε και θα πάψει, αυτό θα είναι μια κατά κόσμον ας πούμε εξουσία, που την περιέγραψε κυρίως στο ευαγγέλιο, όταν είπε ότι αυτοί που εξουσιάζουν τα έθνη ονομάζονται, ''κατακυριεύουσιν'', ας πούμε, και καλούνται και ευεργέτες. Εμείς ουχ ούτως έχουμε άλλο δρόμο. Έτσι και αυτός που θέλει να είναι πρώτος, αρχηγός, πρέπει να είναι υπηρέτης και διάκονος. Επομένως τέθηκαν οι όροι ξεκάθαρα. Και αυτός που θέλει να είναι πρώτος θα είναι πάντων διάκονος. Έτσι λοιπόν είναι ξεκάθαρο ποιο είναι έτσι; Νομίζω ότι η εξουσία στην εκκλησία είναι ούτως ή άλλως προβληματική, όπως και να ασκείται, είτε έχει διοικητικό χαρακτήρα είτε όχι. Ας πούμε, για την οικονομική της, ας πούμε ευρυθμία, και όλα αυτά, έχουν αμιγώς πνευματικό χαρακτήρα και χαρακτηρίζονται πνευματικά και έχουν βάθος πνευματικό. Τώρα αυτός που ασκεί την εξουσία, όποιος κι αν είναι, σε όποιο βαθμό της ιερωσύνης και αν είναι, ασκεί την εξουσία Χριστολογικά, Χριστοκεντρικά, φυσικά, αφού αυτό είναι το υπόδειγμα, και φυσικά Σταυροαναστάσιμα και αυτό είναι έτσι; Πρέπει να ζει κατά πάντα τη ζωή του Χριστού, γιατί η εξουσία προέρχεται από Εκείνον. Αυτό· ''εδόθη πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης''. Άρα λοιπόν από εκείνον προέρχεται και πρέπει να είναι ενωμένος ο φορέας αυτός, αυτός που μετέχει και ασκεί αυτή την εξουσία, και σε κάθε περίπτωση ποτέ δεν είναι απόλυτη γιατί γίνεται από Άλλον... Καμία εξουσία στον κόσμο δεν είναι απόλυτη, και αυτό έχει σχέση και με την συμμετοχή και στην πολιτική εξουσία, όπως την βλέπουμε. Και η πολιτική εξουσία δεν είναι απόλυτη. Ποτέ δεν μπορεί να είναι απόλυτη γιατί καταλήγουμε σε μια άλλη μορφή, ας πούμε, η οποία έτσι είναι ακριβώς. Όλοι μετέχουν σε κάτι.
Αυτό που βλέπουμε τώρα εμείς για την εκκλησία, και που μας ενδιαφέρει, είναι ότι πρέπει να είμαστε ενωμένοι κατά πάντα με τη ζωή του Χριστού. Με τον ίδιο τον Χριστό, ο Χριστός είναι! Διότι αν δεν λειτουργήσουμε έτσι, γινόμαστε ιεροεξεταστές. Αυτό είμαστε· οι ''σύγχρονοι ήρωες'' δηλαδή... Ο καθένας είναι ένας μικρός ιεροεξεταστής, είτε είναι επίσκοπος ή πρεσβύτερος, ένας ψεύτης δηλαδή, και ένας καταπιεστής, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με τον Χριστό.
(Συνεχίζεται)
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου