Κυριακή 22 Ιουλίου 2018
Ωραιοποιούν την πλάνη όπως οι ψευδοπροφήτες.
Ἀρχιμ. Αὐγουστῖνος Γ. Μύρου, Δρ Θ.
Στὸν καταιγισμὸ τῶν ἀκραίων προκλήσεων τῶν ἡμερῶν μας, ὅπως τῶν ψηφισθέντων νόμων γιὰ τὴν ἀλλαγὴ φύλου καὶ τὴν υἱοθεσία παιδιῶν ἀπὸ ὁμόφυλα ζευγάρια, ὅπως τῆς ἐπιβολῆς τῶν νέων συγκρητιστικῶν βιβλίων τῶν Θρησκευτικῶν, τῶν ποικίλων νεοεποχίτικων συγκρητιστικῶν ἐκδηλώσεων, ἀλλὰ καὶ τῆς ὑπογραφῆς γιὰ τὴν προδοτικὴ παράδοση τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας σὲ γειτόνους, ποὺ μακροχρόνια καὶ μεθοδικὰ ἐπιβουλεύονται τὴν ἀκεραιότητα τῆς πατρίδος μας, διακρίνεται πολὺ καθαρὰ ἡ ἀπαξίωση τῆς ἀλήθειας, ἡ καταπάτηση τοῦ δικαίου, ἡ περιφρόνηση τῆς Παραδόσεως, ἡ ὑποτίμηση τῆς Δημοκρατίας, ὁ αὐταρχισμός, ἡ ἀξιοποίηση ὁλοκληρωτικῶν μεθόδων γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τῆς θελήσεως τῶν εὐνοουμένων μειοψηφιῶν καὶ πρὸ πάντων ἡ καύχηση γιὰ τὴν διαστροφὴ καὶ ἡ ὡραιοποίηση τῆς πλάνης.
Καθημερινὰ γινόμαστε ἀποδέκτες τῆς ἄμετρης καυχησιολογίας στοὺς προφορικοὺς καὶ γραπτοὺς λόγους ἀξιωματούχων τῆς πατρίδος μας, ἀλλὰ καὶ κάποιων ἀκολούθων τους. Ὁμιλοῦν καὶ γράφουν ὅτι τὰ προκλητικὰ ἐγχειρήματα τῆς πλάνης, τῆς ἀσεβείας καὶ τῆς προδοσίας ἀποτελοῦν θαυμαστὰ ἐπιτεύγματα προόδου, ἐκσυγχρονισμοῦ καὶ μεγίστης ὠφελείας γιὰ τὴν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων. Συγχρόνως ντύνουν τὰ ἰδεολογήματά τους μὲ τὰ ὡραιότερα λεκτικὰ στολίδια, καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἐξωραΐζουν ἀκόμη καὶ τὶς ἀποτυχίες τους.
Ἐνεργοῦν συντονισμένα καὶ ἀποφασιστικὰ νὰ ἀνατρέψουν ἀξίες μαρτυρημένες ἀπὸ θαυμαστὲς ἐπεμβάσεις τοῦ Θεοῦ στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία, σεβαστὲς ἀπὸ ἀμέτρητες γενεὲς ἀνθρώπων καὶ καθιερωμένες ἀπὸ τὴν μακραίωνη εὐεργετικὴ ἀποτελεσματικότητά τους. Πρόκειται γιὰ τὶς ἀξίες τῆς ἀπολυτότητας τῆς ἀποκεκαλυμμένης ἀληθείας, τῆς θείας καὶ ἀνθρωπίνης δικαιοσύνης, τῆς θεοσεβείας, τῆς παραδοσιακῆς φυσικῆς οἰκογενείας, τῆς μητέρας καὶ τοῦ πατέρα, τῆς αἰδοῦς, τῆς τιμῆς, τῆς φιλοπατρίας.
Ἀγωνίζονται μὲ κάθε τρόπο νὰ ἀντικαταστήσουν αὐτὲς τὶς δοκιμασμένες ἀξίες μὲ ὄσα ἐπιβάλλει ἡ ἰδιοτελὴς καὶ ἐμπαθὴς «πολιτικὴ ὀρθότητα». Καὶ ἐνῶ γιὰ στήριγμα τῶν ὅσων θέλουν νὰ ἐπιβάλλουν δὲν ἔχουν τὴν μαρτυρία οὔτε τοῦ Θεοῦ, οὔτε τῶν καλῶν κἀγαθῶν ἀνθρώπων, οὔτε τῆς ἱστορίας, οὔτε τῆς ἀληθινῆς ἐπιστήμης, οὔτε τῆς ἐμπειρίας τῆς ἐπιτυχίας, αὐτοὶ καυχῶνται ἀσύστολα καὶ προκλητικὰ γιὰ τὰ «κατορθώματά» τους καὶ ἐξωραῒζουν μὲ μαεστρία τὴν ἀποδεδειγμένη πλάνη.
Αὐτὸ τὸ φαινόμενο, ποὺ στὶς μέρες μας παρουσιάζεται σὲ ἰδιαίτερη ἔξαρση, μᾶς θυμίζει τὴ δράση καὶ τὴν τακτικὴ τῶν ψευδοπροφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.
Μελετώντας κάποιος προσεκτικὰ τοὺς ψευδοπροφῆτες αὐτούς, διαπιστώνει ὅτι διατηροῦν μέσα τους συγκεχυμένα στοιχεῖα ἀληθείας καὶ ψεύδους καὶ χαρακτηρίζονται ἀπὸ τὴν κυριαρχία ἑνὸς πνεύματος ὁλοφάνερα συγκρητιστικοῦ. Στόχος τους εἶναι νὰ ἐξυπηρετήσουν τὰ δικά τους ὑλικὰ συμφέροντα, νὰ δεχθοῦν δῶρα, νὰ ἀπολαύσουν τιμές, νὰ ἱκανοποιήσουν τὶς φιλοδοξίες τους καὶ νὰ εἶναι αὐτοὶ κυρίαρχοι ἐπάνω στοὺς ἄλλους.
Ἀξίζει ἐδῶ νὰ σημειώσουμε ὅτι ὁ ἀληθινὸς προφήτης τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἠσαῒας, χαρακτηρίζει τοὺς ψευδοπροφῆτες ὡς «μεταβόλους»[1], δηλαδή, ἐμπόρους καὶ ἐκμεταλλευτές τῶν ἀνθρώπων.
Ὁ προφήτης Ἰεζεκιὴλ τοὺς παρομοιάζει μὲ πονηρὲς ἀλεποῦδες: «ὡς ἀλώπηκες ἐν τοῖς ἐρήμοις οἱ προφῆταί σου Ἰσραήλ»[2]. Μὲ τὶς ψευδοπροφητεῖες καθησυχάζουν, ἀποκοιμίζουν καὶ τελικὰ παραπλανοῦν τοὺς ἄρχοντες καὶ τὸν λαό. Συγχρόνως ἐνθαρρύνουν τοὺς ἀμετανοήτους νὰ συνεχίσουν νὰ διαπράττουν τὶς ἁμαρτίες τους καὶ νὰ βεβηλώνουν τὸ θεῖο ὄνομα, τὸ ὁποῖο οἱ ἴδιοι πολλὲς φορὲς χρησιμοποιοῦν καὶ ἐπικαλοῦνται.
Ἀξία, ἐπίσης, ἰδιατέρας μνήμης εἶναι καὶ ἡ ἄλλη εἰκόνα, ποὺ χρησιμοποιεῖ ὅ ἴδιος προφήτης. Παρομοιάζει τὶς προφητεῖες τῶν ψευδοπροφητῶν γιὰ εἰρήνη καὶ εὐημερία μὲ τὸ σοβάτισμα ἑτοιμόρροπων τοίχων. Μὲ τὶς ἀπατηλὲς καὶ ψευδεῖς προφητεῖές τους στηρίζουν τοὺς ἀσεβεῖς ἄρχοντες καὶ ἐνισχύουν τὸν λαὸ νὰ τοὺς ἐμπιστεύεται καὶ νὰ τοὺς ἀκολουθῆ. Αὐτὸ ποὺ κάνουν εἶναι νὰ «ἀλείφουν», νὰ σοβατίζουν, δηλαδὴ νὰ ὡραιοποιοῦν ὅ,τι ἀσεβὲς κτίζουν οἱ φιλόδοξοι καὶ ἀπομακρυσμένοι ἀπὸ τὸν Θεὸ ἄρχοντες. Ἀλλὰ καὶ ἐδῶ ὁ ρωμαλέος ἀληθινὸς προφητικὸς λόγος ἀκούγεται ὡς βροντή: «Ἀποπλάνησαν τὸν λαόν μου λέγοντας ὅτι θὰ ἐπικρατήση εἰρήνη, καὶ εἰρήνη δὲν ὑπάρχει. Κι ὅταν ὁ λαός μου ἔκτιζε τοῖχο μὲ ξηρολιθιὰ, αὐτοὶ (οἱ ψευδοπροφῆτες) ἁπλῶς τὸν σοβατίζανε. Νὰ πῆς σ’ αὐτοὺς τοὺς σοβατζῆδες ὅτι θὰ ἔρθη δυνατὴ βροχή, θὰ πέση χαλάζι, θὰ ξεσπάση ἀνεμοθύελλα καὶ ὁ τοῖχος θὰ πέση… Καὶ ὅταν ὁ τοῖχος πέση θὰ σᾶς ρωτᾶνε: Τὶ ἀπέγινε ἐκεῖνος ὁ ὄμορφος σοβάς, μὲ τὸν ὁποῖο πασαλείψαμε τὴν ξερολιθιά»[3].
Αὐτὸς εἶναι ὁ αὐθεντικὸς πνευματικὸς καθρέπτης, γιὰ νὰ καθρεπτισθοῦμε στοὺς ἐσχάτους καιρούς, ποὺ ζοῦμε.
[1] Ἠσ. 23,3
[2] Ἰεζ. 13,4
[3] Ἰεζ. 13,10-12
Πηγή ΑΚΤΙΝΕΣ
1) ΤΑ ΣΧΙΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ 2) H ΔΙΧΟΝΟΙΑ Δυο ομιλιες του Μητροπολιτου Φλωρινης Αυγουστινου Καντιωτου στον Αποστολο (Α´ ΚΟΡ. 1, 10-17)
ΤΑ ΣΧΙΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ by john-criket-4887 on Scribd
ΔΙΧΟΝΟΙΑ
Ἀδελφοί, «παρακαλῶ διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα» (Α΄ Κορ. 1,10)
Λένε, ἀγαπητοί μου, μερικοὶ στὴν ἐποχή μας, ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο πάλιωσε. Ἀλλὰ τὸ Εὐαγγέλιο εἶνε ἡ ἀλήθεια κ᾽ ἡ ἀλήθεια δὲν παλιώνει. Εἶνε τὸ φῶς· «Ἐκ νυκτὸς ὀρθρίζει τὸ πνεῦμά μου πρὸς σέ, ὁ Θεός, ὅτι φῶς τὰ προστάγματά σου ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἠσ. 26,9). Τὸ εἶπε ὁ Χριστός· «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» (Ματθ. 24,35). Τὴν ἀλήθεια αὐτή, ὅτι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶνε αἰώνιος, τὴ βλέπουμε καὶ στὴ σημερινὴ περικοπὴ τοῦ ἀποστόλου. Προσέξατε τί λέει;
Ἀπὸ τότε ποὺ γράφτηκαν αὐτὰ πέρασαν τόσοι αἰῶνες, ἀλλὰ εἶνε σὰν νὰ φωτογραφίζῃ τὴν ἐποχή μας, τὰ ἤθη – τὴ δική μας κατάστασι. Εἶνε δέκα στίχοι ἀπὸ τὴν Πρώτη πρὸς Κορινθίους ἐπιστολή. Ὅταν πᾶτε στὸ σπίτι, ἀνοῖξτε καὶ διαβάστε –σᾶς τὸ δίνω σὰν κανόνα– ὄχι μόνο τοὺς δέκα στίχους ἀλλὰ ὁλόκληρη τὴν Ἐπιστολή, νὰ δῆτε ἐκεῖ τί διαμάντια ἔχει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, τί μεγάλες ἀλήθειες ἀναγκαῖες ὄχι μόνο τότε ἀλλὰ καὶ σήμερα καὶ αὔριο καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας.
Γράφει λοιπὸν ὁ ἀπόστολος Παῦλος πρὸς τοὺς Κορινθίους. Τί ἦταν ἡ Κόρινθος; Τώρα εἶνε μία ἐπαρχιακὴ πόλις· τότε ἦταν κέντρο, μία ἀπ᾽ τὶς μεγαλύτερες πόλεις τοῦ ἀρχαίου κόσμου. Ἐκεῖ ἀγάλματα, μνημεῖα, ναοί, ἀγορά, πλοῦτος. Ἀλλ᾽ ὅπου πλοῦτος, ἐκεῖ καὶ διαφθορά. Οἱ Κορίνθιοι εἶχαν διάφορες κακίες. Ἀπ᾽ ὅλα τὰ ἐλαττώματα ποὺ εἶχαν θὰ σταθῶ σὲ ἕνα.
Λὲς καὶ εἶνε ἐλάττωμα ἑλληνικό. Χρόνια – αἰῶνες μᾶς βασανίζει. Ἂν γινόταν νὰ τὸ ξερριζώσουμε, θὰ ἤμασταν τὸ εὐτυχέστερο ἔθνος. Τὸ εἶχαν κ᾽ οἱ Κορίνθιοι, καὶ κινδύνευε νὰ τοὺς διαλύσῃ. Εἶνε ἡ διχόνοια. Ὁ διάβολος ἔρριξε στὶς καρδιές τους τὸ σπέρμα τῆς διχονοίας. Καὶ οἱ Κορίνθιοι –ἄσε τοὺς εἰδωλολάτρες, ἐννοῶ οἱ λίγοι Χριστιανοὶ τῆς Κορίνθου– κόλλησαν ἀπ᾽ αὐτὴ τὴν ψώρα κ᾽ ἦταν κι αὐτοὶ χωρισμένοι.
* * *
Χωρισμένοι οἱ Χριστιανοί; Πάει ποτὲ στὸ μυαλό; Εἶνε κάτι τὸ ὀξύμωρο, μιὰ ἀντινομία. Χωρισμένοι αὐτοὶ ποὺ πιστεύουν στὸ Χριστό, ποὺ ἔχουν ἔμβλημα τὸ «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰω. 13,34· 15,12,17), ποὺ ἀκοῦνε στὴν ἐκκλησία «Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσωμεν» (θ. Λειτ.); αὐτοὶ ποὺ βγῆκαν ὅλοι ἀπὸ μιὰ κολυμβήθρα, ποὺ κοινωνοῦν ἀπὸ τὸ ἴδιο δισκοπότηρο, ποὺ περιμένουν μία αἰώνια πατρίδα; Αὐτοί, ποὺ θά ᾽πρεπε νά ᾽νε ἑνωμένοι, εἶνε λοιπὸν χωρισμένοι; Μάλιστα. Οἱ Χριστιανοὶ ἐκεῖνοι διαιρέθηκαν.
Ποιά ἡ αἰτία; Τὸ αἰώνιο ἑλληνικὸ φιλότιμο, ἡ αἰωνία νόσος τῆς φυλῆς μας· ἡ τάσις νὰ ὑπερέχῃ ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου, ἡ κενοδοξία, ἡ ὑπερηφάνεια. Μιὰ ὁμάδα ἔλεγε «Ἐμεῖς ἔχουμε ἀρχηγὸ τὸν Πέτρο». Ἄλλη ὁμάδα ἔλεγε «Ἐμεῖς ἀρχηγὸ ἔχουμε τὸν Παῦλο». Ἄλλη ἔλεγε «Ἐμεῖς ἀρχηγὸ ἔχουμε τὸν Ἀπολλώ». Κι ἄλλοι ἔλεγαν «Ἐμεῖς δὲν εἴμαστε οὔτε τοῦ Κηφᾶ οὔτε τοῦ Ἀπολλὼ οὔτε τοῦ Παύλου· εἴμαστε τοῦ Χριστοῦ», λὲς καὶ ὁ Χριστὸς ἀνήκει σὲ μιὰ μερίδα μόνο.
Ἡ θρησκεία ἀνήκει σὲ ὅλους, ἀγαπητοί μου· εἶνε σὰν τὸν ἥλιο, τὸν ἀέρα, τὸ νερό. Δὲν μπορεῖς νὰ πῇς «Ὁ ἥλιος εἶνε δικός μου», «ὁ ἀέρας εἶνε δικός μου», «τὸ νερὸ εἶνε δικό μου». Μερικὰ πράγματα τὰ δικαιοῦνται ὅλοι. Ἔτσι δὲν μπορεῖς νὰ κάνῃς ἐσὺ μονοπώλιο τὸ Χριστό, τὸν οὐρανό, τὴ θρησκεία. Κάτι τέτοιο γινόταν στὴν Κόρινθο καὶ εἶχαν διαιρεθῆ.
Ὅταν τό ᾽μαθε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἔστειλε τὸ γράμμα αὐτό, ἐπιστολὴ γραμμένη μὲ δάκρυα. Μιλάει σὰν τὴ μάνα, ποὺ ἀγαπάει ὅλα τὰ παιδιά της, καὶ τὸ ἄσχημο καὶ τὸ ἀσθενικὸ καὶ τὸ καθυστερημένο. Ὅπως ἡ μάνα ἔτσι καὶ ἡ Ἐκκλησία δὲν κομματίζεται. Ἀγαπάει ὅλα τὰ παιδιά της, ὅπως ἡ κλῶσσα ποὺ ὅλα τὰ πουλάκια τὰ κρατάει κοντά της. Ἔτσι εἶνε ἡ Ἐκκλησία. Κι ὅπως ἡ μάνα στενοχωριέται ὅταν δῇ τὰ παιδιά της νὰ τσακώνωνται, ἔτσι κι ὁ ἀπόστολος Παῦλος στενοχωριόταν ποὺ ἔβλεπε τοὺς Χριστιανοὺς νὰ μαλώνουν μεταξύ τους καὶ τοὺς λέει· «Παρακαλῶ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ…» (Α΄ Κορ 1,10). Ἐγὼ εἶμ᾽ ἀνάξιος, λέει, ἀλλὰ ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ σᾶς παρακαλῶ μὴ φατριάζετε, μὴ κομματίζεσθε· νὰ ἔχετε τὸν ἴδιο νοῦ, τὴν ἴδια γνώμη, νὰ εἶστε ὅλοι ἑνωμένοι στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.
Ποιά ἡ αἰτία; Τὸ αἰώνιο ἑλληνικὸ φιλότιμο, ἡ αἰωνία νόσος τῆς φυλῆς μας· ἡ τάσις νὰ ὑπερέχῃ ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου, ἡ κενοδοξία, ἡ ὑπερηφάνεια. Μιὰ ὁμάδα ἔλεγε «Ἐμεῖς ἔχουμε ἀρχηγὸ τὸν Πέτρο». Ἄλλη ὁμάδα ἔλεγε «Ἐμεῖς ἀρχηγὸ ἔχουμε τὸν Παῦλο». Ἄλλη ἔλεγε «Ἐμεῖς ἀρχηγὸ ἔχουμε τὸν Ἀπολλώ». Κι ἄλλοι ἔλεγαν «Ἐμεῖς δὲν εἴμαστε οὔτε τοῦ Κηφᾶ οὔτε τοῦ Ἀπολλὼ οὔτε τοῦ Παύλου· εἴμαστε τοῦ Χριστοῦ», λὲς καὶ ὁ Χριστὸς ἀνήκει σὲ μιὰ μερίδα μόνο.
Ἡ θρησκεία ἀνήκει σὲ ὅλους, ἀγαπητοί μου· εἶνε σὰν τὸν ἥλιο, τὸν ἀέρα, τὸ νερό. Δὲν μπορεῖς νὰ πῇς «Ὁ ἥλιος εἶνε δικός μου», «ὁ ἀέρας εἶνε δικός μου», «τὸ νερὸ εἶνε δικό μου». Μερικὰ πράγματα τὰ δικαιοῦνται ὅλοι. Ἔτσι δὲν μπορεῖς νὰ κάνῃς ἐσὺ μονοπώλιο τὸ Χριστό, τὸν οὐρανό, τὴ θρησκεία. Κάτι τέτοιο γινόταν στὴν Κόρινθο καὶ εἶχαν διαιρεθῆ.
Ὅταν τό ᾽μαθε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἔστειλε τὸ γράμμα αὐτό, ἐπιστολὴ γραμμένη μὲ δάκρυα. Μιλάει σὰν τὴ μάνα, ποὺ ἀγαπάει ὅλα τὰ παιδιά της, καὶ τὸ ἄσχημο καὶ τὸ ἀσθενικὸ καὶ τὸ καθυστερημένο. Ὅπως ἡ μάνα ἔτσι καὶ ἡ Ἐκκλησία δὲν κομματίζεται. Ἀγαπάει ὅλα τὰ παιδιά της, ὅπως ἡ κλῶσσα ποὺ ὅλα τὰ πουλάκια τὰ κρατάει κοντά της. Ἔτσι εἶνε ἡ Ἐκκλησία. Κι ὅπως ἡ μάνα στενοχωριέται ὅταν δῇ τὰ παιδιά της νὰ τσακώνωνται, ἔτσι κι ὁ ἀπόστολος Παῦλος στενοχωριόταν ποὺ ἔβλεπε τοὺς Χριστιανοὺς νὰ μαλώνουν μεταξύ τους καὶ τοὺς λέει· «Παρακαλῶ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ…» (Α΄ Κορ 1,10). Ἐγὼ εἶμ᾽ ἀνάξιος, λέει, ἀλλὰ ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ σᾶς παρακαλῶ μὴ φατριάζετε, μὴ κομματίζεσθε· νὰ ἔχετε τὸν ἴδιο νοῦ, τὴν ἴδια γνώμη, νὰ εἶστε ὅλοι ἑνωμένοι στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.
* * *
Πάλιωσε, λένε, τὸ Εὐαγγέλιο! Φύγετε λοιπὸν τώρα ἀπὸ τὴν ἀρχαία Κόρινθο κ᾽ ἐλᾶτε στὴ σημερινὴ Ἑλλάδα ποὺ ζοῦμε ἐμεῖς, καὶ πέστε μου· ὑπάρχει ὁμόνοια; Ὁ ἄγγελος τῆς ἐκκλησίας καὶ τῆς πατρίδος μας κλαίει καὶ θρηνεῖ· δὲν ὑπάρχει ὁμόνοια. Στὴν Ἀθήνα ὑπάρχει ἡ πλατεῖα Ὁμονοίας. Τὴν ὠνομάσαμε ἔτσι, ἀλλὰ κ᾽ ἐκεῖ τσακωνόμαστε καὶ σπᾶνε κεφάλια. Ἀπ᾽ τὸν καιρὸ ποὺ τὴν ὠνομάσαμε Ὁμόνοια, ἔχουν σκοτωθῆ ἐκεῖ ἄνθρωποι μὲ τὰκς καὶ βόμβες. Ὄχι Ὁμόνοια ἀλλὰ Διχόνοια ἔπρεπε νὰ λέγεται. Μόνο τὸ ὄνομα ἔμεινε. Ποῦ λοιπὸν θὰ βροῦμε τὴν ὁμόνοια;
⃝ Ἂς πᾶμε στὸ σπίτι. Μέσ᾽ στὸ σπίτι ὑπάρχει ὁμόνοια; Μπορεῖτε νὰ μοῦ δείξετε ἕνα ἀντρόγυνο ποὺ μέσ᾽ στὰ εἴκοσι – τριάντα χρόνια συμβιώσεως νὰ μὴν ἔχουν φιλονικίες; Δὲν περνάει ὁ πρῶτος μήνας τοῦ γάμου καὶ παρουσιάζονται τὰ μαῦρα σύννεφα στὸν οἰκογενειακὸ ὁρίζοντα. Ἔχουν πόλεμο ὁ ἄντρας κατὰ τῆς γυναίκας καὶ ἡ γυναίκα κατὰ τοῦ ἄντρα, τὰ ἀγόρια ἐναντίον τοῦ πατέρα καὶ τὰ κορίτσα ἐναντίον τῆς μάνας. Ποῦ εἶνε ἡ ὁμόνοια;
⃝ Ἂν φύγουμε ἀπὸ τὸ σπίτι καὶ πᾶμε στὸ χωριό; Ρωτῆστε ἐμένα ποὺ περιώδευσα. Σπάνιο πρᾶγμα νὰ δῶ χωριὸ μονοιασμένο. Ἀναστέναζε ἡ ψυχή μου. Φεύγοντας ἀπὸ τόπο σὲ τόπο, περνώντας ἀπὸ βουνὸ σὲ βουνό, φθάνοντας σὲ κάθε χωριὸ ρωτοῦσα· Ὑπάρχει ἐδῶ ὁμόνοια, κ. πρόεδρε; ὑπάρχει, παπᾶ, ὁμόνοια; –Ὄχι, σπάνιο πρᾶγμα. Γιατί χωρίζουν τὰ χωριά; Γιὰ τὸ τίποτα· γιὰ τὸ νερό, γιὰ τὶς ὄρνιθες, γιὰ τὰ πρόβατα, γιὰ τὶς βοσκές· γιὰ μικροπράγματα, ποὺ ἂν τὰ κοσκινίσῃς θὰ δῇς ὅτι διάβολος εἶνε καὶ τίποτα περισσότερο. Βλέπεις οἰκογένειες νά ᾽νε χωρισμένες καὶ νὰ τρέχουν στὴν πόλι στὸ πρωτοδικεῖο καὶ στὸ ἐφετεῖο, καὶ μὲ τὸ μῖσος καὶ μὲ τὰ δικαστήρια νὰ χτίζουν σπίτια τῶν δικηγόρων, ἐνῷ αὐτοὶ κάθονται σὲ καλύβες.
⃝ Στὸ σπίτι καὶ στὸ χωριὸ δὲν ὑπάρχει ὁμόνοια· μὰ μήπως ὑπάρχει στὶς πολιτεῖες; Κ᾽ ἐκεῖ ἔχει θρονιαστῆ ἡ διχόνοια. Ἂν θέλῃς νὰ μαλώσῃς, βρίσκεις χίλιες ἀφορμές. Τὸ διαζύγιο εἶνε εὔκολο, τὸ δύσκολο εἶνε νὰ μονοιάσῃ τὸ ἀντρόγυνο. Ἀφορμὴ γιὰ διχόνοια στὶς πολιτεῖες εἶνε τὰ πολιτικά, τὰ φρονήματα, οἱ ἐκλογές, τὰ ἀθλητικά, ὣς καὶ τὸ φοὺτ-μπώλ ποὺ κάνει τὸ γήπεδο πεδίο μάχης. Δὲν ἔπρεπε ἐμεῖς νὰ παίζουμε τέτοια παιχνίδια· αὐτὸ εἶνε ἕνα παιχνίδι διαβολικό. Καὶ ξέρω, τὴν ὥρα αὐτὴ μερικοὶ θὰ κατεβάσουν τὰ μοῦτρα τους· ἀλλ᾽ ἐγώ, ἀγαπητέ μου, ἀδιαφορῶ καὶ σᾶς λέω τὴν ἀλήθεια.
⃝ Παντοῦ διχόνοια· ἂς πᾶμε τέλος πάντων κάπου νὰ βροῦμε τὴν ἀγάπη καὶ ὁμόνοια, ἂς πᾶμε στὴν ἐκκλησιά. Περιοδεύω τὶς ἐνορίες, ἀλλὰ δύσκολα βρίσκω ἐνορία ἀγαπημένη. Σπάνιο πρᾶγμα νὰ βρῇς τοὺς παπᾶδες, διάκους, ψαλτάδες, νεωκόρους καὶ τοὺς Χριστιανοὺς ἀγαπημένους. Μιὰ ἔριδα καὶ διαίρεσις βασιλεύει. Σπάνιο πρᾶγμα νὰ βρῇς δυὸ παπᾶδες μονοιασμένους, δυὸ θεολόγους ἀγαπημένους, δυὸ ἱεροκήρυκες ἀγαπημένους, δυὸ θρησκευτικοὺς συλλόγους ἀγαπημένους, δυὸ δεσποτάδες ἀγαπημένους. Διαίρεσις ἐκεῖ ποὺ ἔπρεπε νὰ ὑπάρχῃ ὁμόνοια, ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.
Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα; Ὅταν οἱ τσοπάνηδες ποὺ φυλᾶνε τὸ μαντρὶ εἶνε ξυπνητοὶ καὶ τὰ σκυλιὰ ἕτοιμα, δὲν τολμᾷ κανείς νὰ πλησιάσῃ· ἅμα αὐτοὶ ἀρχίσουν νὰ χτυπιοῦνται μεταξύ τους μὲ τὶς γκλίτσες, τότε ὅπως λέει ὁ λαὸς «στὴν ἀνεμοζάλη ὁ λύκος χαίρεται». Καὶ στὴ δική μας διαίρεσι, βρῆκαν ἀφορμὴ οἱ ἐχθροί, λύκοι διαφόρων χρωμάτων, ὅπως π.χ. οἱ χιλιασταὶ ἢ «μάρτυρες» τοῦ Ἰεχωβᾶ, μπῆκαν στὸ μαντρὶ ποὺ λέγεται Ἑλλάδα καὶ τρῶνε συνεχῶς πρόβατα.
Ὅσο δύσκολο πρᾶγμα εἶνε ἡ ὁμόνοια, τόσο εὔκολο εἶνε ἡ διχόνοια· κι ὅσο μεγάλο θαῦμα εἶνε νὰ εἴμαστε μονοιασμένοι, τόσο κατάρα εἶνε ἡ διχόνοια.
⃝ Ἂς πᾶμε στὸ σπίτι. Μέσ᾽ στὸ σπίτι ὑπάρχει ὁμόνοια; Μπορεῖτε νὰ μοῦ δείξετε ἕνα ἀντρόγυνο ποὺ μέσ᾽ στὰ εἴκοσι – τριάντα χρόνια συμβιώσεως νὰ μὴν ἔχουν φιλονικίες; Δὲν περνάει ὁ πρῶτος μήνας τοῦ γάμου καὶ παρουσιάζονται τὰ μαῦρα σύννεφα στὸν οἰκογενειακὸ ὁρίζοντα. Ἔχουν πόλεμο ὁ ἄντρας κατὰ τῆς γυναίκας καὶ ἡ γυναίκα κατὰ τοῦ ἄντρα, τὰ ἀγόρια ἐναντίον τοῦ πατέρα καὶ τὰ κορίτσα ἐναντίον τῆς μάνας. Ποῦ εἶνε ἡ ὁμόνοια;
⃝ Ἂν φύγουμε ἀπὸ τὸ σπίτι καὶ πᾶμε στὸ χωριό; Ρωτῆστε ἐμένα ποὺ περιώδευσα. Σπάνιο πρᾶγμα νὰ δῶ χωριὸ μονοιασμένο. Ἀναστέναζε ἡ ψυχή μου. Φεύγοντας ἀπὸ τόπο σὲ τόπο, περνώντας ἀπὸ βουνὸ σὲ βουνό, φθάνοντας σὲ κάθε χωριὸ ρωτοῦσα· Ὑπάρχει ἐδῶ ὁμόνοια, κ. πρόεδρε; ὑπάρχει, παπᾶ, ὁμόνοια; –Ὄχι, σπάνιο πρᾶγμα. Γιατί χωρίζουν τὰ χωριά; Γιὰ τὸ τίποτα· γιὰ τὸ νερό, γιὰ τὶς ὄρνιθες, γιὰ τὰ πρόβατα, γιὰ τὶς βοσκές· γιὰ μικροπράγματα, ποὺ ἂν τὰ κοσκινίσῃς θὰ δῇς ὅτι διάβολος εἶνε καὶ τίποτα περισσότερο. Βλέπεις οἰκογένειες νά ᾽νε χωρισμένες καὶ νὰ τρέχουν στὴν πόλι στὸ πρωτοδικεῖο καὶ στὸ ἐφετεῖο, καὶ μὲ τὸ μῖσος καὶ μὲ τὰ δικαστήρια νὰ χτίζουν σπίτια τῶν δικηγόρων, ἐνῷ αὐτοὶ κάθονται σὲ καλύβες.
⃝ Στὸ σπίτι καὶ στὸ χωριὸ δὲν ὑπάρχει ὁμόνοια· μὰ μήπως ὑπάρχει στὶς πολιτεῖες; Κ᾽ ἐκεῖ ἔχει θρονιαστῆ ἡ διχόνοια. Ἂν θέλῃς νὰ μαλώσῃς, βρίσκεις χίλιες ἀφορμές. Τὸ διαζύγιο εἶνε εὔκολο, τὸ δύσκολο εἶνε νὰ μονοιάσῃ τὸ ἀντρόγυνο. Ἀφορμὴ γιὰ διχόνοια στὶς πολιτεῖες εἶνε τὰ πολιτικά, τὰ φρονήματα, οἱ ἐκλογές, τὰ ἀθλητικά, ὣς καὶ τὸ φοὺτ-μπώλ ποὺ κάνει τὸ γήπεδο πεδίο μάχης. Δὲν ἔπρεπε ἐμεῖς νὰ παίζουμε τέτοια παιχνίδια· αὐτὸ εἶνε ἕνα παιχνίδι διαβολικό. Καὶ ξέρω, τὴν ὥρα αὐτὴ μερικοὶ θὰ κατεβάσουν τὰ μοῦτρα τους· ἀλλ᾽ ἐγώ, ἀγαπητέ μου, ἀδιαφορῶ καὶ σᾶς λέω τὴν ἀλήθεια.
⃝ Παντοῦ διχόνοια· ἂς πᾶμε τέλος πάντων κάπου νὰ βροῦμε τὴν ἀγάπη καὶ ὁμόνοια, ἂς πᾶμε στὴν ἐκκλησιά. Περιοδεύω τὶς ἐνορίες, ἀλλὰ δύσκολα βρίσκω ἐνορία ἀγαπημένη. Σπάνιο πρᾶγμα νὰ βρῇς τοὺς παπᾶδες, διάκους, ψαλτάδες, νεωκόρους καὶ τοὺς Χριστιανοὺς ἀγαπημένους. Μιὰ ἔριδα καὶ διαίρεσις βασιλεύει. Σπάνιο πρᾶγμα νὰ βρῇς δυὸ παπᾶδες μονοιασμένους, δυὸ θεολόγους ἀγαπημένους, δυὸ ἱεροκήρυκες ἀγαπημένους, δυὸ θρησκευτικοὺς συλλόγους ἀγαπημένους, δυὸ δεσποτάδες ἀγαπημένους. Διαίρεσις ἐκεῖ ποὺ ἔπρεπε νὰ ὑπάρχῃ ὁμόνοια, ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.
Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα; Ὅταν οἱ τσοπάνηδες ποὺ φυλᾶνε τὸ μαντρὶ εἶνε ξυπνητοὶ καὶ τὰ σκυλιὰ ἕτοιμα, δὲν τολμᾷ κανείς νὰ πλησιάσῃ· ἅμα αὐτοὶ ἀρχίσουν νὰ χτυπιοῦνται μεταξύ τους μὲ τὶς γκλίτσες, τότε ὅπως λέει ὁ λαὸς «στὴν ἀνεμοζάλη ὁ λύκος χαίρεται». Καὶ στὴ δική μας διαίρεσι, βρῆκαν ἀφορμὴ οἱ ἐχθροί, λύκοι διαφόρων χρωμάτων, ὅπως π.χ. οἱ χιλιασταὶ ἢ «μάρτυρες» τοῦ Ἰεχωβᾶ, μπῆκαν στὸ μαντρὶ ποὺ λέγεται Ἑλλάδα καὶ τρῶνε συνεχῶς πρόβατα.
Ὅσο δύσκολο πρᾶγμα εἶνε ἡ ὁμόνοια, τόσο εὔκολο εἶνε ἡ διχόνοια· κι ὅσο μεγάλο θαῦμα εἶνε νὰ εἴμαστε μονοιασμένοι, τόσο κατάρα εἶνε ἡ διχόνοια.
* * *
Λένε, ἀγαπητοί μου, γιὰ κάποιον ξένο, ὅτι ὅταν διάβασε τὴν Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους εἶπε· Εἶδα ὡραῖα πράγματα, θαύματα, πολέμους, ἡρωισμοὺς ποὺ δὲν ὑπάρχουν ἀλλοῦ. Ἀλλὰ ἔβγαλα ἕνα συμπέρασμα, καὶ μὴ σᾶς κακοφανῇ· ἂν οἱ Ἕλληνες ἤσασταν ἑνωμένοι, θὰ εἴχατε θριαμβεύσει… Ἡ διχόνοια εἶνε ἡ κατάρα μας· αὐτὴ δυστυχῶς μᾶς ἔκανε σκορποχώρι.
Ἂς ἀκούσουμε τί λέει στὸν Ἐθνικό μας ὕμνο ὁ ποιητής· «Μὴν εἰποῦν στὸ στοχασμό τους / τὰ ξένα ἔθνη ἀληθινά· / Ἐὰν μισοῦνται ἀνάμεσό τους, / δὲν τοὺς πρέπει ἐλευθεριά» (στρ. 147). Ἡ λευτεριὰ χάνεται ὅταν λείψῃ ἡ ὁμόνοια καὶ ἀγάπη.
Ἂς ἀκούσουμε προπαντὸς τὸν ἀπόστολο Παῦλο, ποὺ μᾶς λέει· Ἀδελφοὶ Ἕλληνες, «παρακαλῶ διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἵνα πάντες τὸ αὐτὸ λέγητε καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα». Ὁ δὲ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἂς εὐλογῇ ὅλους, ὥστε νὰ εἶστε ἕνα σῶμα, μία ψυχή, μία καρδιά, πρὸς δόξαν τῆς ἁγίας Τριάδος· ἀμήν.
Ἂς ἀκούσουμε τί λέει στὸν Ἐθνικό μας ὕμνο ὁ ποιητής· «Μὴν εἰποῦν στὸ στοχασμό τους / τὰ ξένα ἔθνη ἀληθινά· / Ἐὰν μισοῦνται ἀνάμεσό τους, / δὲν τοὺς πρέπει ἐλευθεριά» (στρ. 147). Ἡ λευτεριὰ χάνεται ὅταν λείψῃ ἡ ὁμόνοια καὶ ἀγάπη.
Ἂς ἀκούσουμε προπαντὸς τὸν ἀπόστολο Παῦλο, ποὺ μᾶς λέει· Ἀδελφοὶ Ἕλληνες, «παρακαλῶ διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἵνα πάντες τὸ αὐτὸ λέγητε καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα». Ὁ δὲ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἂς εὐλογῇ ὅλους, ὥστε νὰ εἶστε ἕνα σῶμα, μία ψυχή, μία καρδιά, πρὸς δόξαν τῆς ἁγίας Τριάδος· ἀμήν.
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Προφήτου Ἠλιοὺ Ἁγ. Παρασκευῆς – Ἀθηνῶν τὴν 28-7-1963.
Τὴν ὁμιλία αὐτὴ μπορεῖτε νὰ τὴν ἀκούσετε χωρὶς περικοπὲς στὸ cd 84α΄Α τῆς σειρᾶς «ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ» (πληροφορίες στὸ τηλέφωνο 23850-28868).
ΠΗΓΗ: http://agonasax.blogspot.com/2018/07/1-2-h-1-10-17.html
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Η ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΗ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΤΟΥ 1924 (21o MEΡΟΣ)
...Παρ'
όλα όμως ταύτα ευρεία κυκλοφορεί διάδοσις
ότι
εθεάθησαν εις την Τεκτονικήν Στοάν των Αθηνών και
τίνες
κληρικοί με πολιτικήν ενδυμασίαν,
μετέχοντες
των μυστηριακών τελετών
όχι πλέον
ως απλοί θεαταί,
αλλ' ως
δρώντα Μέλη εις την Σκηνήν,
φέροντες
και ανάλογον βαθμόν κατά την τέλεσιν των μυστηριακών τελετών...
...Ίσως
δε και εις την καινοτομίαν του Εκκλησιαστικού ημερολογίου
να μην
ήταν εντελώς ξένη και η Μασονία,
ήτις
ήρξατο να επεμβαίνει εκ των παρασκηνίων και εις την διοίκησιν των Εκκλησιαστικών
πραγμάτων
καθώς
λέγουν οι μεμυημένοι εις τα μυστηριώδη τεχνάσματα και μηχανήματα
αυτής.
Διότι,
όσο και
εάν προσπαθήσει τις να εύρει τον πρωταρχικόν
και
κύριον παράγοντα της εκκλησιαστικής ταύτης καινοτομίας,
δεν
δύναται να εύρει τούτον μεταξύ των ιθυνόντων τα της Εκκλησίας,
άνευ
τινός ξένης επεμβάσεως και επηρείας.
Βεβαίως
κατά το φαινόμενον ως εμπνευστής και πρωτοπόρος εις την καινοτομίαν του
Γρηγοριανού ημερολογίου
εμφανίζεται
εις την Εκκλησιαστικήν κονίστραν
ο
μεταστάς Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος...
Τελευταίως περί Μασονίας εξέδωκεν εν περισπούδαστον και εμπεριστατωμένον βιβλίον ο ελόγιμμος Π. Τρεμπέλας, καθηγητής Θεολογίας εν τω Εθνικώ Πανεπιστημίω. Ούτος ανατρέχων εις τας πηγάς του Τεκτονισμού, διαφωτίζει αρκούντως και πειστικώς τον αναγνώστην, ότι η Μασονία δεν είναι μόνον θρησκεία, αλλ' έχει ως σκοπόν υπό το έμβλημα της ανθρωπίνης αλληλεγγύης και της συναδελφώσεως όλων ανθρώπων να καταργήσει πάσαν άλλην θρησκείαν συγχονευομένην μετά της Μασονικής τοιαύτης, αναγνωριζούσης ως μόνον αληθινόν Θεόν τον μέγαν Αρχιτέκτονα και δημιουργόν του σύμπαντος κόσμου. Είναι όντως απορίας άξιον πώς άνθρωποι διανοούμενοι και με εξαιρετικήν μόρφωσιν κατέχοντες μάλιστα μεγάλα αξιώματα εις την πολιτείαν και την κοινωνίαν, πώς εγκαταλείπουν την Θείαν και φωτεινήν θρησκεία την περιποιούσαν εις τον άνθρωπον την υψίστην τιμήν και αξίαν δια της ανυψώσεως του πνεύματος εις τον Θεόν και του εξευγενισμού των αισθημάτων μέχρις αυτοθυσίας υπέρ του κοινού καλού και ασπάζονται έστω και εν τω κρυπτώ την σκοτεινήν λατρείαν της Μασονίας.
Διότι ταύτης και οι σκοποί μυστικοί και ανομολόγηται και οι μυστηριακαί τελεταί απαίσιαι και παιδαριώδεις, εμπνέουσι φρίκην άμα και γέλωτα εν αντιθέσει προς το σεμνόν και Θείον μεγαλείον των χριστιανικών τελετών. Αν και διαδίδεται και τα περιοδικά της Μασονίας διαβεβαιούσι, ότι εις τα δίκτυα και τους δρακτικούς πλοκάμους αυτής ενεπλάκησαν και τίνες ανώτεροι και κατώτεροι Θεολόγοι, κληρικοί της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ημείς τουλάχιστον δεν δυνάμεθα να το πιστεύσωμεν ουδέ να φαντασθώμεν ότι δύναται άνθρωπος αναγεννηθείς πνευματικώς δια του αγίου Βαπτίσματος και δεχθείς την χάριν του Παναγίου Πνεύματος κατά την χειροτονίαν αυτού και αξιωθείς μάλιστα να περιβληθεί και την Επισκοπικήν χρυσούφαντον αλουργίδα, να ανταλλάξει όλας αυτάς τας θείας δωρεάς του Χριστού με με τον πινδαρόν μανδύαν του Μασονισμού.
Η τοιαύτη ανταλλαγή τότε μόνο είναι πιθανή δια τον ορθόδοξον κληρικόν, όταν ούτος απωλέσει πάσαν χριστιανικήν συνείδησιν, ου μην αλλά και πάσαν ανθρωπίνην φιλοτιμίαν και αξιοπρέπειαν, ώστε να υποδύεται το πρόσωπον του λειτουργού του Θεού, άμα δε και το πρόσωπον του Μασονισμού, εμπαίζων ούτω ου μόνον την Εκκλησίαν του Χριστού, αλλά και την Στοά του Μασονισμού. Διότι ουδεμία σχέσις και συμφωνία δύναται να υπάρξει μεταξύ Χριστού και Βελίαρ κατά τον Θείον Απόστολον, ουδέ δύναται ο Χριστιανός πολλώ δε μάλλω ο κληρικός και δη Αρχιερεύς δυσί Κυρίοις να δουλεύει κατά την ρήσιν του Θείου και Ιερού Ευαγγελίου, τω Θεώ και τω Μαμωνά. Παρ' όλα όμως ταύτα ευρεία κυκλοφορεί διάδοσις ότι εθεάθησαν εις την Τεκτονικήν Στοάν των Αθηνών και τίνες κληρικοί με πολιτικήν ενδυμασίαν, μετέχοντες των μυστηριακών τελετών όχι πλέον ως απλοί θεαταί, αλλ' ως δρώντα Μέλη εις την Σκηνήν, φέροντες και ανάλογον βαθμόν κατά την τέλεσιν των μυστηριακών τελετών.
Η διάδοσις αύτη, όσο κι αν φαίνεται απίστευτος εις τους έχοντας περίσσειαν κρίσεως και διαύγειαν χριστιανικής αντιλήψεως, ευρίσκει όμως πίστιν εις τους αφελείς και ευπίστους χριστιανούς, οίτινες βλέποντες την ηθικήν κατάπτωσιν ενίων Κληρικών και σχηματίζοντες την εντύπωσιν πως από τας ψυχάς αυτών και την συνείδησιν εφυγαδεύθησαν, ου μόνον η Θεία Χάρις, αλλά και η στοιχειώδης συναίσθησις του ανθρωπισμού, δίδουν πίστιν δυστηχώς εις την αποτρόπαιον και τερατώδη ταύτην διάδοσιν και σαλεύεται ούτω εκ βάθρων η χριστιανική πίστις αυτών. Διατί, διατείνονται τίνες δριμείς των κληρικών επικριταί, διατί είναι αδύνατον εις ορθόδοξος κληρικός να γίνει και Μασόνος, αφού ούτος δεν δειλιά ουδέ εντρέπεται να καταπατεί ασυνειδήτως και ασυστόλως τους νόμους της χριστιανικής ηθικής και αγάπης, χρηματιζόμενος εκ του ιερού αξιώματός του και αγοράζων πολυκατοικίας και λιμουζίνας πολυτελείας και κλείων τα σπλάχνα του ελέους και της συμπαθείας από των αναξιοπαθούντων και δεινώς κατατρυχομένων υπό της εσχάτης ενδείας και πενίας χριστιανών του; Διατί λέγουν οι δριμείς ούτοι των τοιούτων κληρικών επικριταί δεν δύνανται οι κληρικοί οι έχοντες πεπορωμένην την χριστιανικήν συνείδησιν να ασπαθώσι και τον Μασονισμόν, τοσούτω μάλλον όσο ούτος ου μόνον δεν καταπολεμεί αλλά και υποθάλπει τα πάθη του ανθρώπου απαλλάττων άμα αυτόν και από τον δριμήν έλεγχον της χριστιανικής συνειδήσεως;
Η Μασονία λέγουν ούτοι, ως οργανισμός έχων ως κύριον σκοπόν την κατάρριψιν των θρησκευτικών και φυλετικών διακρίσεων και την καταπολέμησιν πάσης θρησκευτικής και εθνικής ιδεολογίας, ως κεντρικόν στόχον της ενεργείας και της δράσεως αυτής έθηκε να προσελκύει να προσεταιρίζεται τους κατέχοντας μεγάλα Πολιτικά και Εκκλησιαστικά αξιώματα, ίνα χρησιμοποιεί ταύτα ως όργανα δια τον κλονισμόν και την κατάρριψιν των Εθνικών και Εκκλησιαστικών ιδεοδών, άτινα είναι πολέμια προς τον Τεκτονισμόν, διότι αναχαιτίζουν την ευρείαν διάδοσιν αυτού μεταξύ του θρησκεύοντος και εθνικόφρονος λαού. Κι όταν ευρίσκονται πολιτικοί άνδρες κατέχοντες τα ύψιστα πολιτικά αξιώματα λόγω ανωτέρας πολιτικής μορφώσεως και διπλωματικής ικανότητος, οίτινες θεωρούσι τίτλον τιμής εξαιρετικής να περιβληθώσι την τήβεννον της Μασονίας, διατι λέγουν ούτοι να μην ευρίσκονται και Θρησκευτικοί Αρχηγοί, οίτινες να μην ορέγονται ομού με τον Επισκοπικόν Μανδύαν να περιβληθώσι και την Μασονικήν χλαμύδα, τοσούτω μάλλον όσω αύτη καθιστά αυτούς φίλους και συναδέλφους προς τους μεγάλους και ισχυρούς πολιτικούς και υπισχνείται να αναβιβάσει αυτούς εις υψηλοτέρους Εκκλησιαστικούς βαθμούς;
Ούτω ο πανίσχυρος και δαιμόνιος Μασονισμός, αφού κατόρθωσε να εμπλέξει εις τα δίκτυα αυτού τους περισσοτέρους εκ των πολιτικών και των μέγα δυναμένων λόγω επιστημονικής μορφώσεως και πλούτου ανδρών, έρριψε τελευταίως τους προσηλυτευτικούς πλοκάμους αυτού και εις τον περίβολον της Ελληνικής Εκκλησίας με στόχον τον προσεταιρισμόν των Θρησκευτικών Ηγετών. Και είναι μεν αληθές, ότι η Εκκλησία της Ελλάδος εις μίαν Σύνοδον της Ιεραρχίας απεκήρυξε την Μασονίαν ως πολεμίαν της χριστιανικής θρησκείας και επέβαλε και εκκλησιαστικάς κυρώσεις κατά των οπαδών αυτής, ως έφθην ειπών, αλλ' η Μασονία δεν είναι εξ' εκείνων των εχθρών, οίτινες υποχωρούν και παραιτούνται της περαιτέρω μάχης εις την πρώτην ήτταν αυτών, αλλά ανασυντάσσονται και στρατολογούντες νέας ισχυράς εφεδρείας επιχειρούν νέας επιθέσεις κατά των πολεμούντων αυτήν. Αλλ' η αντίστασις αύτη της Ελληνικής Εκκλησίας ήρξατο από τίνων ετών να χαλαρούται συνεπεία της εξασθενήσεως του Θρησκευτικού αισθήματος και του Πολιτικού φρονήματος των Μελών της. Της χαλαρώσεως ταύτης επωφεληθείσα η Μασονία, επανέλαβε τας επιθέσεις αυτής μετά περισσοτέρας ορμής με κύριον σκοπόν να θέσει και την Εκκλησίαν υπό τον έλεγχόν της, τουθ' όπερ θα επιτύγχανεν, αν κατόρθου να προσεταιριστεί με το μέρος αυτής τους Θρησκευτικούς Αρχηγούς.
Εντεύθεν εξηγείται και η στάσις ενίων ρηξικελεύθων και νεωτεριστών Ιεραρχών προς Εκκλησιαστικάς καινοτομίας, προς ας δεν τυγχάνει όλως ξένος και ο απαίσιος δάκτυλος της επαράτου Μασονίας, ευλόγως φρονούσης ότι δια των καινοτομιών θα μαρανθεί ο ζήλος των ορθοδόξων και η αφοσιωμένη προσήλωσις αυτών εις τα ανώτερα ιδανικά της ορθοδοξίας και της εθνικής ημών ιδεολογίας. Ίσως δε και εις την καινοτομίαν του Εκκλησιαστικού ημερολογίου να μην ήταν εντελώς ξένη και η Μασονία, ήτις ήρξατο να επεμβαίνει εκ των παρασκηνίων και εις την διοίκησιν των Εκκλησιαστικών πραγμάτων καθώς λέγουν οι μεμυημένοι εις τα μυστηριώδη τεχνάσματα και μηχανήματα αυτής. Διότι, όσο και εάν προσπαθήσει τις να εύρει τον πρωταρχικόν και κύριον παράγοντα της εκκλησιαστικής ταύτης καινοτομίας, δεν δύναται να εύρει τούτον μεταξύ των ιθυνόντων τα της Εκκλησίας, άνευ τινός ξένης επεμβάσεως και επηρείας.
Βεβαίως κατά το φαινόμενον, ως εμπνευστής και πρωτοπόρος εις την καινοτομίαν του Γρηγοριανού ημερολογίου εμφανίζεται εις την Εκκλησιαστικήν κονίστραν, ο μεταστάς Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος. Αλλ' ούτος αδύνατον να προέβει αυτοβούλως εις αυτήν, άνευ τινός εξωτερικής επεμβάσεως και επιρροής. Και τούτι διότι εις μίαν σχετικήν πραματείαν αυτού εμφανίζεται δριμύς ελεγκτής του πάπα Γρηγορίου, διότι ο τελευταίος ούτος αυθαιρέτως και άνευ συνεννοήσεως μετά των λοιπών Εκκλησιών αντικατέστησεν εις την Δυτικήν Εκκλησίαν το υπό της Α' Οικουμενικής Συνόδου θεσπισθέν Ιουλιανόν ημερολόγιον μετά του Γρηγοριανού τιούτου.
Εκ του βιβλίου
''ΑΠΑΝΤΑ ΠΡΩΗΝ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ (1871 - 1955)
της Ιεράς Μονής
Αγίου Νικοδήμου Ελληνικού Γορτυνίας.
Τόμος Δεύτερος,
σελίδες 310 - 313, 1997.
Απόσπασμα εκ του
άρθρου του Αγίου Χρυσοστόμου του νέου Ομολογητή
''ΠΡΑΓΜΑΤΕΙΑ ΠΕΡΙ
ΤΗΣ ΑΝΩΘΕΝ ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΙΤΙΩΝ ΤΗΣ
ΚΑΤΑΠΤΩΣΕΩΣ ΑΥΤΗΣ''.
ΜΙΚΡΟ ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ
ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΔΙΩΞΕΩΝ
ΜΕ ΤΗΝ ''ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΧΟΡΗΓΙΑ''
ΤΗΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ!
''...Αστυνομικά όργανα πολιορκήσαντα καθ΄όλην την νύκτα την εκκλησίαν, επιτέθηκαν κατά την έξοδον του εκκλησιάσματος δια των υποκοπάνων εναντίον των γυναικών και άρχισαν να βάλλουν εναντίον του αόπλου και ανυπόπτου πλήθους.
Και το αδελφικόν αίμα επότισε τα σκράπεδα του ναού της αγάπης και της ειρήνης, προς δόξαν των αναξίων ποιμένων της Εκκλησίας, οι οποίοι κατά την μεγαλόστομον ρήσιν του Αποστόλου Παύλου μετεβλήθησαν εις λύκους της ποίμνης των.
Αι θλιβεραί σκηναί αι οποίαι κατέληξαν εις την αδελφοκτονικήν δολοφονίαν και εις τας οποίας οδήγησαν το εγκληματικόν, καλογερικόν πείσμα και η ανόητος εμμονή του Αρχιεπισκόπου Αθηνώς εις αποφάσεις ακύρους και παρανόμους διαιρόντως την Εκκλησίαν και σκανδαλιζούσας τας ψυχάς του ευλαβούς και στερρώς εχομένου των εθνικών και θρησκευτικών παραδόσεων ορθοδόξου πληρώματος, διεδραματίσθησαν καθώς μας αφηγήθησαν αυτόπται μάρτυρες των σκηνών...''
(Εφημερίδα ''ΣΚΡΙΠ'' Τρίτης 22 Νοεμβρίου 1927)
ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ
ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ
''...Την 11ην νυκτερινήν καταφθάνουσι δύο άνδρες έχοντας εφ΄όπλου λόγχην να επιπέσωσι κατά του εκκλησιάσματος, πρώτος αυτός έδωκε το σύνθημα αρχίσας να κτυπά δια του υποκοπάνου του όπλου μιμηθέντες κατόπιν και οι υπ΄αυτόν άνδρες.
Δέχονται κτυπήματα υποκοπάνων πολλοί΄ ξεσχίζονται πίλοι γυναικών΄ καταρρίπτονται κατά γης το έξωθεν προσκυνητάριον με τας αγίας εικόνας, το τραπέζιον ένθα ήσαν τοποθετημένα τα κηρία, χωρίς δε να προβάλλη ουδεμίαν αντίστασιν, το πλήθος διεμαρτύρετο δια τους τοιούτους βανδαλισμούς.
Ο ιερεύς λαβών γνώσιν εγκαίρως της ασκηθείσης βίας δεν προσήλθεν.
Οι εντός του ναού παραμένωσι, των ψαλτών εξακολουθούντων να ψάλλωσι μέχρις ότου περί την ώραν εκείνην 2 μεταμεσονύκτιον έληξεν η ακολουθία του όρθρου.
Μετά ταύτα αρξάμενοι να εξέρχονται του Ναού, διεχωρίθησαν υπό των αξιωματικών και των χωροφυλάκων οι άνδρες εκ των γυναικών και οδηγήθησαν υπ΄αυτών οι άνδρες δια μέσου του σκότους, εις το αστυνομικόν τμήμα Π. Φαλήρου...''
(Εφημερίδα ''ΣΚΡΙΠ'' 24 Νοεμβρίου 1925)
ΟΙ ΜΕΣΑΙΩΝΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΕΙΣ
ΙΕΡΕΥΣ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ
ΚΑΙ ΜΕ ΧΕΙΡΟΠΕΔΕΣ ΚΟΥΡΕΥΕΤΑΙ
''...Το παρελθόν Σάββατον εν πληθούση
αιθούση του Πλημμελειοδικείου της πόλεως, εξεδικάζετο υπόθεσις κατά του
Παλαιοημερολογίτου Ιερομονάχου Αρσενίου Σακελλάρη, εφημερίου Βιτώλης - Πύργου
της Φθιώτιδος,
κατηγορουμένου κυρίως, ότι δεν έπαυσε λειτουργών κατά το
Παλαιόν Ημερολόγιον, μολονότι η Ιερά Σύνοδος καθήρεσε τούτον, κυρίως επί
τούτω, κατόπιν εισηγήσεως του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ.
Ιακώβου.
Κατά την δίκην
εκλήθησαν ως μάρτυρες της κατηγορίας και δύο ιερείς αντιπρόσωποι του μηνυτού
Μητροπολίτου, ήτοι ο τέως Γραμματεύς τούτου και ο εν Μακρακώμη αντιπρόσωπος
αυτού,
ως και δύο έτεροι εφημέριοι των προκειμένων χωρίων.
Κατά το κατηγορητήριο, όπερ
ανέγνωσε τυπικώς η κατηγορούσα Αρχή, ο εν λόγω ιερεύς καταστάς λαικός κατόπιν
της επισυμβάσης καθαιρέσεως αποφάσει της Ιεράς Συνόδου, εξηκολούθει να
ιεροπραττεί, αντιποιηθείς ούτω καθηκόντων Δημοσίας Αρχής...
Ήτοι Εκκλησιαστικού λειτουργού,
ακολουθούντος το Παλαιόν Ημερολόγιον...''
(Εφημερίδα ''ΣΚΡΙΠ'' 28 Απριλίου 1928)
ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ
Η ΚΗΔΕΙΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ
ΝΕΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ ΣΚΑΝΔΑΛΟΝ
''...Μία όμως των καλογραιών απέθανε προ τίνων ημερών εν Σύρω και η εκεί Εκκλησιαστική Αρχή δεν επέτρεπρε την κηδείαν αυτής, ως αφορισμένης (!!)
Ετηλεγραφήθη τούτο εις τον εδώ Συνοδικόν Επίτροπον Σύρου κ. Λεβεντόπουλο, όστις ήθέλησε να φέρη το ζήτημα εις την Σύνοδον.
Και η Σύνοδος, πρωτοστατούντος του Αγίου Ναυπακτίας απεφάσισε, ότι... δεν έπρεπε να κηδευθή η ατυχής νεκρά Μελάνη (ούτως ονομάζετο).
Ματαίως παρενέβησαν πολλοί, εν οις και ο κ. Γιαλούρης, πληροφορηθέντες την αντιθρησκευτικήν απόφασιν της Συνόδου, αύτη ήτο αμετάπιστος και η συνεδρίασις δυελύθη με απόφασιν αυτής, ότι απαγορεύεται να κηδευθή η αποβιώσασα Μοναχή...''
(Εφημερίδα ''ΣΚΡΙΠ'' 12 Νοεμβρίου 1927)
Σημ: Στην
επόμενη ενότητά μας ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ.
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος