Εν μέσω της παρελθούσης Σαρακοστής ο Μητροπολίτης Γ.Ο.Χ. Αττικής κ. Χρυσόστομος δημοσίευσε ένα κείμενο με τίτλο "Ἐνενήντα ἐννέα χρόνια δίχως δικαίωση" (εδώ).
Για το κείμενο αυτό θα περίμενε κάποιος, με βάση τον τίτλο του, να αναφέρεται στον εξ αρχής καθορισθέντα σκοπό του Ιερού Αγώνος, ο οποίος ακόμη αναμένει την δικαίωσή του. Πολλοί από όσους το διαβάσαμε θεωρήσαμε ότι αποτελεί ένα κείμενο που περιέχει αστοχίες και ανακρίβειες με το οποίο σκοτίζεται η ιστορική αλήθεια και επιχειρείται η θεμελίωση ενός Επισκοποκεντρισμού, παρομοίου με αυτόν που επικρατεί στον χώρο της επίσημης Εκκλησίας.
Ίσως αυτό να εξηγεί και το γεγονός της αναδημοσιεύσεως του κειμένου αυτού (και μάλιστα με διθυράμβους τόσο για το πρόσωπο του Σεβασμιωτάτου συντάκτη του, όσο και για το περιεχόμενο του κειμένου) από την ιστοσελίδα "Εξάψαλμος" (δείτε εδώ, αλλά και εδώ) του γνωστού νεοημερολογίτου επικοινωνιολόγου κ. Σωτηρίου Τζούμα (βλ. φώτο), θερμού υποστηρικτή των Ουκρανών Σχισματικών (εδώ).
Αττικής Χρυσόστομος και Σωτήριος Τζούμας
Αφού λοιπόν ο Σεβ. κ. Χρυσόστομος ανέχθηκε την τοποθέτηση ενός νεοημερολογίτου για το άρθρο του, ελπίζουμε πως θα δεχθεί και την τοποθέτηση παλαιοημερολογιτών για αυτό.
Στην 9η παράγραφο γράφει ο Σεβασμιώτατος πως κυρίαρχη αιτία της πολυδιασπάσεως των Γ.Ο.Χ. είναι "ὁ φθόνος πρὸς τοὺς ἀξίους".
Αυτό ισχύει εν μέρει μόνο. Η πάσα αλήθεια είναι πως η κυρίαρχη αιτία των πολυδιασπάσεων ήταν η υπερηφάνεια κάποιων Αρχιερέων.
Και εν πρώτοις η υπερηφάνεια δύο Αρχιερέων (ήτοι του Βρεσθένης Ματθαίου και του Κυκλάδων Γερμανού) τους οδήγησε να υιοθετήσουν αιρετικές απόψεις και να αποκηρύξουν τον Δημητριάδος Γερμανό και τον Άγιο πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομο και να δημιουργήσουν το Ματθαιϊκό Σχίσμα το 1937 (ευτυχώς ο Κυκλάδων Γερμανός είχε το θάρρος να μετανοήσει στο τέλος της ζωής του).
Αλλά στις διασπάσεις του 1979 και του 1995 (οι οποίες είναι άλλης φύσεως από το όντως Σχίσμα των Ματθαιϊκών) η υπερηφάνεια οδηγώντας τους αυτουργούς των διασπάσεων αυτών Αρχιερείς να υιοθετήσουν την νοοτροπία των "Καθαρών", γέννησε φθόνο όχι προς τους αξίους, αλλά προς τους ...αναξίους!
Έτσι ακριβώς, δεν επήλθε η διάσπαση του 1979 και η ίδρυση νέας Συνόδου Γ.Ο.Χ. από τους Αρχιερείς Κορινθίας Κάλλιστο και Μεγαρίδος Αντώνιο; Ιδού τί έγραφαν οι διασπαστές στο περιοδικό τους "Φύλακες Ορθοδοξίας":
Έτσι δεν επήλθε και η διάσπαση του 1995; Ιδού τί έγραφε η (εμπλεκόμενη και στην διάσπαση του 1979) τριανδρία των "Καθαρών" - οι δύο Αρχιερείς Πενταπόλεως Καλλιόπιος και Αχαΐας Καλλίνικος, και ο συνεργάτης τους Αθανάσιος Σακαρέλλος -, που εξώθησαν τους πρώην Αδελφούς τους στην απόσχιση, στο ρυπαρό περιοδικό "Ορθόδοξος Παρατηρητής":
Οι "άξιοι" λοιπόν Αρχιερείς (οι "θεούμενοι", κατά τις ρωμανίδειες πλάνες) που καθάρισαν τους αναξίους (ως άλλοι Φαρισαίοι τους Τελώνηδες), ευθύνονται για την μεγάλη πολυδιάσπαση στον αδιαίρετο μέχρι το 1979 χώρο των ορθοφρονούντων Γνησίων Ορθοδόξων (σκωπτικώς λεγομένων "Φλωρινικών") λόγω της υπερηφάνειάς τους.
Για αυτό και έχει άδικο ο Σεβασμιώτατος και προσβάλλει την μνήμη των Αγωνιστών των ετών 1924-1935 όταν γράφει: "Οἱ ἀρχιερεῖς οἱ ὁποῖοι στάθηκαν στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων, κράτησαν μὲ ἀληθινὴ ἀγάπη καὶ κατ’ ἐπίγνωσιν ζῆλο τὴν παράδοση, καὶ ἀγωνίσθηκαν στὴν πρώτη γραμμὴ νὰ δοξάσουν τὴν Ἐκκλησία, ἀγωνιζόμενοι θυσιαστικῶς γιὰ τὸ ποίμνιο, ὑπέφεραν ἀπὸ ἕνα ἔντονο κλίμα ἀντιδεσποτισμοῦ. Γιὰ αὐτὸ κάποιοι πνευματικοὶ ἄνθρωποι καὶ ὀραματιστὲς ἔφυγαν. Ἀπὸ τὸ 1924 ἕως τὸ 1935, περίοδο κατὰ τὴν ὁποία δὲν ὑπῆρχε ἀρχιερέας στὴ διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας μας, ἱερεῖς, μοναχοὶ καὶ λαϊκοὶ βρῆκαν τὴν εὐκαιρία νὰ οἰκειοποιηθοῦν τὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ γίνουν βασιλικώτεροι τοῦ βασιλέως, μικροὶ πάπες, ὅμοιοι μὲ ἐκεῖνον ποὺ ἀρέσκονται νὰ ὑβρίζουν".
Πρώτον, όπως είδαμε παραπάνω, οι κύριοι συντελεστές των σχισμάτων ήταν οι Αρχιερείς. Οι πρώτοι Αγωνιστές χωρίς Αρχιερείς έμειναν ενωμένοι και έπειτα με δεκάδες Αρχιερείς κατακερματίστηκαν σε τόσα κομμάτια!
Δεύτερον, σε ποια πρώτη γραμμή αγωνίστηκαν οι Αρχιερείς από το 1924 έως το 1935, όταν ούτε ένας δεν είχε διαχωρίσει τις ευθύνες του! Είκοσι οκτώ Λαϊκοί ήταν ο πρώτος πυρήνας που ξεκίνησε τον ιερό Αγώνα πριν από ενενήντα εννιά χρόνια. Ένας Λαϊκός (ο μακαριστός Ηλίας Αγγελόπουλος) ήταν εκείνος που ξύπνησε την συνείδηση του Αγίου πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου και τον ώθησε να αναλάβει δράση υπέρ του Ιερού Αγώνος μαζί με τους άλλους δύο Αρχιερείς ένδεκα χρόνια μετά την Καινοτομία! Και κατακρίνονται συλλήβδην και τόσο βάναυσα όλοι οι κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί που αγωνίστηκαν στην πρώτη γραμμή του Ιερού Αγώνος κατά τα έτη 1924-1935 ότι τάχα "οικειοποιήθηκαν τα της Εκκλησίας;". Ας έβγαιναν εξ αρχής Αρχιερείς στον Αγώνα για να μην επέτρεπαν σε ορισμένους μόνο να κάνουν ατασθαλίες! Αντί να βγουν όμως στον Αγώνα οι Αρχιερείς ξέρετε τί έλεγαν οι περισσότεροι από αυτούς; Τα επισκοποκεντρικά συνθήματα περί υπακοής στον Αρχιερέα, που υιοθετεί και ο Σεβ. κ. Χρυσόστομος! Προς απόδειξη, ιδού ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα του τότε Αιγιαλείας Τιμοθέου σε Εγκύλιό του το 1924:
Τρίτον, ας μας πει ο Σεβασμιώτατος έστω και έναν πνευματικό και οραματιστή άνθρωπο που έφυγε από το παλαιό ημερολόγιο λόγω του "αντιδεσποτισμού"!
Πολλοί έφυγαν από τους Γ.Ο.Χ., κάποιοι επειδή είδαν ασυνέπεια μεταξύ λόγων και έργων, κάποιοι (όπως ο Γέρων Ιωσήφ Ησυχαστής, Διονύσιος Μπατιστάτος, Γέρων Εφραίμ μετέπειτα Αριζονίτης κ.ά.) επειδή σκανδαλίστηκαν με τις ακραίες εκκλησιολογικές απόψεις των φανατικών (π.χ. απόρριψη Μυστηρίων και Αγίων), κάποιοι άλλοι για άλλους λόγους που δεν είναι του παρόντος. Δεν βρήκαμε όμως ούτε μία περίπτωση να έφυγε κάποιος λόγω του υποτιθέμενου "αντιδεσποτισμού". Αντιθέτως έχουμε βρει αποδείξεις ότι έφυγαν αρκετοί λόγω του δεσποτισμού που υπήρχε. Χαρακτηριστικά παραθέτουμε απόσπασμα από επιστολή, προς τον Αρχιεπίσκοπο Χιλής Λεόντιο, της Π.Θ.Ε.Ο.Κ. (της οργανώσεως των Λαϊκών που εξασφάλισαν με την πνευματική και οικονομική συνδρομή τους τις χειροτονίες Αρχιερέων μετά την κοίμηση του Αγίου πρ. Φλωρίνης και στους οποίους οφείλει και ο ίδιος ο Σεβασμιώτατος το ότι είναι σήμερα Αρχιερέας - και κυρίως προς τον Κωνσταντίνο Κόμνιο, ο οποίος έπεισε τον Αρχιεπίσκοπο Λεόντιο να κάνει χειροτονίες όταν αυτός απογοητευμένος από το επίπεδο των υποψηφίων ήθελε να φύγει), αναφερόμενο στις διώξεις της τυραννικής τριανδρίας Αυξεντίου, Γεροντίου και Ακακίου κατά το έτος 1964 (με ξυλοδαρμούς πιστών στην Αγία Παρασκευή στο Μοναστηράκι και μηνύσεις στα δικαστήρια!):
Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί
είναι βέβαιωμένοι παγκοσμιοποιητές, υπήκοοι στην παγκόσμια αυτοκρατορία του
Κυρίου Ιησού Χριστού, και για αυτόν τον λόγο η πολυμορφία των πολιτισμών στον
κόσμο δεν αντιμετωπίζονται σαν να έχουν αξία για εμάς. Κάθε πολιτισμός που
δεν επιθυμεί να προσκυνήσει τον Χριστό, θα εξαφανιστεί. Αυτή είναι η οδός που
πρέπει να ακολουθήσει! Όλες οι συζητήσεις για την φυσιολογικότητα και την αξία
της πολυμορφίας των πολιτισμών είναι δημαγωγία. «πᾶσα φυτεία ἣν οὐκ
ἐφύτευσεν ὁ πατήρ μου ὁ οὐράνιος ἐκριζωθήσεται» (Ματθαίος 15:13).
Είναι σημαντικό για εμάς να
συναισθανόμαστε με την καρδιά μας όλες τις δυσκολίες και χαρές όλων των
Ορθόδοξων Χριστιανών. Πρέπει να υπερνικήσουμε την αρνητική διαίρεση μεταξύ
Ελλήνων και Ρώσων.
Όσον αφορά την
πολυπολιτισμικότητα, πιστεύω, με βάση τις απόψεις των αγίων πατέρων, ότι
στην πραγματικότητα υπάρχουν μόνο τρία έθνη στη γη: οι εθνικοί, οι Εβραίοι και
οι Χριστιανοί. Όλες οι άλλες μορφές διαίρεσης (γλώσσα, έθιμα, χαρακτήρες,
πολιτική οργάνωση) υπάρχουν μόνον εντός του ενός από αυτά τα τρία. Από αυτά, μόνο ο ορθόδοξος χριστιανισμός είναι
ανοιχτός στον Θεό, ενώ οι άλλοι δύο είναι αποτέλεσμα εξέγερσης (οι εθνικοί και
οι Ιουδαίοι), είναι εμπνευσμένοι από τον διάβολο. Δεν είναι παράξενο το γεγονός
ότι ανάμεσα σε αυτά τα τρία έθνη υπάρχει πάντα πόλεμος. Αυτή είναι
η γήινη απεικόνιση της πνευματικής μάχης των αγγέλων, γι' αυτό μπορεί να
κερδηθεί μόνο με πνευματικά μέσα (προσευχή, νηστεία, καλές πράξεις και,
προπάντων, ιεραποστολή). Η ίδια η ύπαρξη
πολλών εθνών (γλωσσών - όπως αναφέρεται στην Βίβλο) είναι αποτέλεσμα της
κατάρας του Πύργου της Βαβέλ. Η ύπαρξη συνόρων μεταξύ των εθνών είναι
αποτέλεσμα της θείας οικονομίας που αποτρέπει την οριστική διάλυση της
ανθρωπότητας (ανατρέξτε στο 17ο κεφάλαιο των Πράξεων των Αγίων Αποστόλων). Μετά
την έλευση του Χριστού, αυτή η αποστολή ολοκληρώνεται και αρχίζει η εποχή της
Παγκόσμιας Ορθόδοξης Εκκλησίας, όπου δεν υπάρχει πια Έλληνας ή Ιουδαίος (Κολ.
3:11). Οι παραδοσιακοί ορθόδοξοι
χριστιανοί εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια αναγνωρίζονται όχι βάσει εθνικής, αλλά
βάσει θρησκευτικής ταυτότητας (όπως φαίνεται ακόμα και από την αυτοονομασία της
πλειοψηφίας των Ρώσων ως ''χριστιανοί''.
Τη σήμερον ημέρα, ο
εθνικισμός εντός της Εκκλησίας είναι ένα από τα πιο επικίνδυνα εργαλεία του
Σατανά. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι σχεδόν όλες οι διχασμένες κοινότητες
των τελευταίων 200 ετών στηρίζονται στο σύνθημα "Ανεξάρτητο κράτος -
ανεξάρτητη εκκλησία" και ο ρωσικός εθνικισμός δεν αποτελεί εξαίρεση.
Πρέπει να σταματήσουμε να παίζουμε με τον εθνικισμό εντός της Εκκλησίας, και να
τονίσουμε την παγκόσμια αποστολή των ορθοδόξων. Ακόμα και από πρακτικής
πλευράς, η έμφαση στην εθνική αυτονομία οδηγεί στην καταστροφή.
Όλα τα ευρέως αποδεκτά
αυτοκρατορικά συστήματα χτίστηκαν από ανθρώπους που γνώριζαν ή τουλάχιστον προσδιορίζονταν
ως κατέχοντες την αποκλειστική παγκόσμια αλήθεια. Είναι ακόμη πιο ντροπιαστικό
για εμάς, τους Ρώσους, να υπογραμμίζουμε με επιμονή την εθνική μας
ιδιαιτερότητα - μοναδικότητα. Είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί και όλοι οι
ορθόδοξοι είναι αδέλφια μας από ''τα τέσσερα άκρα της γης'' (συγχωρέστε με για
την αναφορά στον Κομφούκιο). Υπάρχουν ορισμένες θέσεις που πρέπει να γίνονται
επίσημα αποδεκτές από όλους τους ορθόδοξους, αλλά στην πραγματικότητα έχουν
απλά ξεχαστεί. Στις μέρες μας, ανεμπόδιστα αυξάνεται ο "ρωσικός
ταλμουδισμός", διαστρεβλωμένες εσχατολογικές αντιλήψεις (όπως ότι ο
Αντίχριστος δεν θα εισέλθει στη Ρωσία), και όλα αυτά παραβλέπονται για κάποιον
λόγο και θεωρούνται ως "παραδοσιακή ορθοδοξία", ενώ πριν από 15
χρόνια οι περισσότεροι χριστιανοί δεν είχαν ιδέα για τέτοια πράγματα.
Οι Άγιοι του Θεού δεν είναι ίδιοι. Ο Όσιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός (κατά κόσμον Γκοντέρτζι Ουργκεμπάτζε) ήταν πέρα από το συνηθισμένο σε μας πρότυπο αγίου. Πολλοί σκανδαλίζονταν με τη συμπεριφορά του: μπορούσε να βρίσει ή να δείξει ότι πάει να φάει κάτι αρτύσιμο σε περίοδο νηστείας. Αλλά αυτό ήταν απλώς βιτρίνα. Οι σαλοί συχνά με τη συμπεριφορά τους επέπλητταν τους ανθρώπους που τους επισκέπτονταν για τις αμαρτίες τους.
Οι Άγιοι είναι απολύτως ελεύθεροι από τη δόξα του κόσμου, τους απασχολεί μόνο η Δόξα του Θεού, γι΄αυτό, συμπεριφέρονται με τέτοιο τρόπο ώστε να σώσουν την ανθρώπινη ψυχή. Δεν τους απασχολεί τι εντύπωση θα προσκαλέσουν και τι θα πουν οι άνθρωποι. Οι Άγιοι είναι ευθείς και ειλικρινείς. Ίσως, δεν μας αποκαλύπτονται αμέσως, όπως και τα χαρίσματά τους, αυτά της προορατικότητας και της θαυματουργίας. Οπότε, το μόνο που μπορεί να πει κανείς είναι: «Αλλοίμονο, τα πνευματικά μου μάτια είναι κλειστά, γι΄αυτό, δε βλέπω στον άνθρωπο την αγιότητα, δε βλέπω την εικόνα του Θεού! Αυτή υπάρχει σε κάθε άνθρωπο. Πόσο φοβερό, όμως, είναι να κάνεις λάθος όταν ένας άνθρωπος είναι άγιος και εσύ να νομίζεις ότι είναι αμαρτωλός».
Οπότε, και εμείς πρέπει να προσπαθούμε να μιμούμαστε ανθρώπους όπως ο Άγιος Γαβριήλ, να προσπαθούμε να έχουμε τέτοια αγνή καρδιά ώστε να βλέπουμε στον κάθε άνθρωπο την εικόνα του Θεού.
Όπως έλεγε ο Άγιος Γαβριήλ: «Ευτυχισμένος θα είναι αυτός που θα μάθει να αγαπάει. Μη νομίζετε ότι η αγάπη είναι έμφυτο ταλέντο. Μπορούμε να μάθουμε να αγαπάμε και πρέπει να το κάνουμε».
Ο Άγιος εκδήμησε εις Κύριον στις 2 Νοεμβρίου του 1995. Η ευθύτητά του, η προορατικότητά του, η μεγάλη του αγάπη προσέλκυαν πλήθη ανθρώπων τόσο όσο ζούσε, όσο και μετά το θάνατό του που δεν μας εγκατέλειψε, καθώς απαντάει στις προσευχές μας και σε ορισμένους εμφανίζεται και φανερά.
Σουβλάκια την Παρασκευή
Ήταν αρχές της δεκαετίας του 1980. Ο πατήρ Γαβριήλ ζούσε σε ένα μικρό ξύλινο καλυβάκι στη γυναικεία Ιερά Μονή Σαμταβρό. Ορισμένες μοναχές τον κατέκριναν. Μια φορά ο πατήρ Γαβριήλ εξαφανίστηκε από το μοναστήρι.
Η Ιερά Μονή Σαμταβρό. Φωτογραφία: v-georgia.com
Μετά από δύο-τρείς βδομάδες, από την Τιφλίδα ήρθε η είδηση ότι ο πατήρ Γαβριήλ είναι βαριά άρρωστος. Οι μοναχές που τον κατέκριναν κυριεύτηκαν από μεταμέλεια: εμείς τον κατακρίναμε, και τι δε λέγαμε για αυτόν, αλλά αυτός τελικά χρειάζεται την υποστήριξη και την βοήθειά μας. Έτσι αποφασίστηκε να ταξιδέψουν στην Τιφλίδα, στο Ναυτλούγκι, για να επισκεφτούν τον πατέρα Γαβριήλ.
Δύο μέρες ετοιμάζονταν με επιμέλεια. Μια μοναχή, που μέχρι πρότινος τον κατέκρινε πιο πολύ από όλες, έδειχνε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Γέμισαν αρκετές τεράστιες τσάντες με διάφορα φαγητά και άλλα απαραίτητα για έναν άρρωστο πράγματα και ξεκίνησαν για την Τιφλίδα. Πήραν και εμένα ως έναν από τους φοιτητές.
Στο δρόμο αυτές μοιρολογούσαν για την αρρώστια του πατέρα Γαβριήλ. Εμένα με εξέπληξε αυτή τους η μεταμόρφωση. Τελικά φτάσαμε στο σπίτι του πατέρα Γαβριήλ. Μας δέχτηκε με χαρά, αλλά φαινόταν λίγο ταραγμένος. Οι μοναχές τον ρωτούσαν για την υγεία του. Κάπου-κάπου μονολογούσαν απολογητικά που τον κατέκριναν χωρίς λόγο. Ο πατήρ Γαβριήλ μόνο χαμογελούσε.
Οι μοναχές μονολογούσαν απολογητικά που τον κατέκριναν χωρίς λόγο. Ο πατήρ Γαβριήλ μόνο χαμογελούσε
Ξαφνικά μέσα σε όλα αυτά τα δάκρυα της μεταμέλειας, ακούστηκε η φωνή του πατέρα Γαβριήλ να καλεί μια γυναίκα. Σε αυτό ανταποκρίθηκε μια γειτόνισσα, η οποία, σχεδόν χορεύοντας, εμφανίστηκε με ικανοποίηση κρατώντας σουβλάκια στα χέρια.
– Κοίτα, Γαβριήλ, τι ωραία που έγιναν τα σουβλάκια! Όπως ακριβώς μου τα ζήτησες! – και, τραγουδώντας ένα λαϊκό τραγούδι, κατευθύνθηκε προς εμάς.
Ο πατήρ Γαβριήλ της έκανε νοήματα να φύγει, αλλά αυτή δεν κατάλαβε και στεναχωρημένη, μουρμούρισε:
– Αφού ο ίδιος μου είπες να τα ψήσω και να σου τα φέρω όταν μου φωνάξεις! – και, πληγωμένη, έφυγε.
Δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε τι έγινε με τις μοναχές.
«Εμείς νομίζαμε ότι είναι άρρωστος και ότι χρειάζεται συμπαράσταση, αλλά αυτός παρηγορείται με σουβλάκια, Παρασκευή, ημέρα νηστείας!». Οι μοναχές που μόλις πριν λίγο μοιρολογούσαν με τόση συμπόνια, άρχισαν να τον κατακρίνουν και πάλι και, αγανακτισμένες, έφυγαν .
Εγώ ήθελα να μείνω, αλλά ήμουν αναγκασμένος να τις ακολουθήσω. Ο πατήρ Γαβριήλ, όταν παρατήρησε αυτήν την αμφιταλάντευση, μου ψιθύρισε στο αυτί πριν βγω:
– Ε, Αρτσίλ, δεν ήταν όμορφο το πείραγμα που τους έκανα; Τι λες;
Αυτό το περιστατικό μου θυμίζει μια διήγηση από το Γεροντικό:
«Σε ένα μοναστήρι έξω από την Αλεξάνδρεια ασκήτευε ένας δημοφιλής μοναχός. Ήταν Μεγάλη Σαρακοστή. Ο διοικητής της Αλεξάνδρειας αποφάσισε να επισκεφτεί τον γέροντα. Ο Όσιος, όντας προικισμένος με το χάρισμα της προορατικότητας, είχε λάβει πληροφορία για την επίσκεψη. Ζήτησε από έναν δόκιμο να του φέρει τυρί και ψωμί. Ο ίδιος κάθισε στις πύλες της πόλης και περίμενε τον υψηλό επισκέπτη.
Όταν ο αξιωματούχος εμφανίστηκε, ο γέροντας πήρε από το δόκιμο το τυρί και το ψωμί και άρχισε να τρώει. Ο αξιωματούχος πλησίασε το μοναχό, τον κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω και είπε στους αυλικούς που τον συνόδευαν: «Είναι αυτός που τον επαινούσαν τόσο πολύ; Εγώ νηστεύω πιο αυστηρά από αυτόν. Αφού τρώει τυρί τη Μεγάλη Σαρακοστή». Και, κατακρίνοντας το γέροντα, γύρισε την πλάτη και έφυγε.
Ο δόκιμος δεν μπορούσε να καταλάβει τι είχε συμβεί και ρώτησε το γέροντα: «Πάτερ, γιατί το έκανες αυτό; Απέρριψες έναν άνθρωπο που είχε έρθει στην έρημο για πνευματική τροφή!»
«Ευλογημένε», – του είπε ο γέροντας, – «αν ήταν έτσι, το τυρί και το ψωμί δε θα ήταν εμπόδιο για εκείνον. Όταν ήρθε εδώ, ήθελε να υπογραμμίσει πόσο σεμνός είναι: ένας διοικητής της πόλης καταδέχεται και επισκέπτεται κάποιον μοναχό στην έρημο. Αλλά αυτή η σαλή μου πράξη ξεμπρόστιασε την προσποιητή αρετή του».
Από το βιβλίο: «Ο τελευταίος ανάμεσα στους πρώτους. Ο Όσιος Ομολογητής Γαβριήλ». Εκδόσεις της Ιεράς Μονής Υπαπαντής, 2021 (δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά - ΣτΜ). Μετάφραση για την πύλη gr.pravoslavie.ru: Αναστασία Νταβίντοβα
Ο ἀντίχριστος εἶναι μιὰ ἔννοια με
άλληγορικό νόημα; δηλώνει ένα σύστημα πολυκέφαλο; ποὺ ἐκπροσωπεῖται ἀπό πολλὰ
ἂτομα, σκορπισμένα μέσα στην περίοδο της παγκόσμιας ιστορίας ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν
Ἀποστόλων μέχρι την συντέλεια τῶν αἰώνων;
Οἱ δύο αὐτὲς ἔννοιες έχουν πολλές διαφορές μεταξύ τους. Δὲν κάνει νά τίς
συγχέωμε.
Ὁ Χριστὸς μᾶς τὸ προμήνυσε, ὅτι ὁ ἀντίχριστος, ο κατ' ἐξοχὴν ἀντίχριστος, ὁ
ἀντίχριστος τῶν ἐσχάτων ἡμερῶν, ἔρχεται «ἐν τῷ ἰδίῳ ὀνόματι»(ίω. 5,
43)· καὶ θὰ ἀνακηρυχθῆ μόνος του Θεός· θὰ αὐτοανακηρυχθῆ Θεός (Β' Θεσ.
2, 4). Οι πρόδρομοι τοῦ ἀντίχριστου, ἁπλά προετοιμάζουν τὸ ἔργο του
σπρώχνοντας τὸν κόσμο σὲ ἀποστασία. ̓Αλλὰ ποτέ κανένας δὲν «ἦλθε ἐν τῷ
ἰδίῳ ονόματι».
Ο ἀντίχριστος θὰ ἔλθει στα τέλη τῶν αἰώνων. Αμέσως μετά, ἔρχεται ἡ Β ́
Παρουσία του Κυρίου. Ὁ ἀντίχριστος θά βασιλεύσει τριάμισυ χρόνια· καὶ θὰ τὸν
καταργήσει μὲ τὴν Παρουσία καὶ ̓Επιφάνειά του ό ἴδιος ὁ Χριστός, ἐρχόμενος μετά
δόξης.
Τὸ χάραγμα εἶναι τὸ ὄνομα τοῦ ἀντίχριστου τῶν ἐσχάτων ἡμερῶν. Μόνο ἐκείνου.
Κανένας πρόδρομος τοῦ ἀντιχρίστου δὲν ἔδωκε δικό του χάραγμα, χάραγμα τοῦ
ὀνόματός του. Κανένας δεν ζήτησε να γράψουν «οἱ δοῦλοι του» στο μέτωπό τους ἢ
στὸ χέρι τους τὸ ὄνομά του, αυτούσιο ἢ ἔστω συμβολικά. Γι' αυτό, καὶ ἡ ἁγία
Γραφὴ καὶ οἱ ἅγιοι Πατέρες, γιὰ ἕνα μόνο χάραγμα μιλάνε γιὰ τὸ χάραγμα τοῦ
ἀντίχριστου τῶν ἐσχάτων χρόνων. Τα σχετικὰ μὲ τὸν ἀντίχριστο τῶν ἐσχάτων
ήμερῶν, μὲ τὸ χάραγμά του, καὶ μὲ τὴν οἰκονομική κίνηση καὶ ζωὴ τοῦ κόσμου με
βάση τὸ χάραγμα τοῦ ἀντίχριστου, είναι μία προφητεία. Πού άναφέρεται
αποκλειστικὰ καὶ μόνο στὸν ἀντίχριστο τῶν ἐσχάτων ἡμερῶν καὶ δὲν ἐπιτρέπεται
στοιχεία της νὰ ἀποδίδονται καὶ σὲ ἄλλες ἐποχὲς καὶ σὲ ἄλλα πρόσωπα. Η
προφητεία αὐτὴ μᾶς λέγει: το χάραγμα τοῦ ἀντίχριστου θὰ εἶναι τὸ ὄνομά του
αδιαμφισβήτητα τὸ ὄνομά του. Όμως, τὸ ὄνομά του είναι τώρα άγνωστο. Εντελώς
άγνωστο. Καὶ ὁ ἅγιος Ιππόλυτος ξεκαθαρίζοντας τὰ πράγματα λέγει, ὅτι τὸ ὄνομα –
χάραγμα τοῦ ἀντιχριστου θα παύσει νὰ εἶναι ἄγνωστο καὶ ἀναζητούμενο, μόνο τότε
ποὺ «ὁ ἀντίχριστος θὰ ἔχει πιὰ ἀναφανή»(Περί Χριστοῦ καὶ
ἀντιχρίστου, παρ. 50)· καὶ θὰ παύσει νὰ εἶναι, (ὅπως εἶναι σήμερα)
αναζητούμενο, σημείο αντιλογίας, διαμαχῶν καὶ ἀμφισβήτησης, ὄχι γιατὶ τάχα θὰ
τὸ εὔρει κάποιος, ἀλλὰ γιατὶ θὰ μᾶς τὸ ἔχει θέσει πιά μπροστά μας σαν μιὰ
χειροπιαστή πραγματικότητα ὁ καιρός «δείξει ό καιρὸς τὸ ζητούμενον»
(έ.ά. παρ. 50).
Ο ἄνθρωπος ἀντίχριστος θὰ εἶναι ἕνα κτιστὸ ὄν' ἕνας ἄνθρωπος· ποὺ θὰ λάβει ἀρχὴ
ὕπαρξης «ἐν χρόνῳ» στα τέλη τῶν αἰώνων. Μέχρι τότε ὁ ἀντίχρίστος, μὴ ἔχοντας
φύση καὶ ὕπαρξη, δὲν ἔχει οὔτε ἐνέργεια (Ιω. Δαμασκηνοῦ, ἔκδοσις τῆς
Ορθοδόξου Πίστεως, παρ. 40). ̓Ανύπαρκτος εἶναι ὁ ἴδιος, άνύπαρκτα καὶ
ὅλα τά δικά του. Καὶ χωρίς καμμιά απολύτως ἐνέργεια.
̔Ο ἀντίχριστος εἶναι καὶ αὐτὸς ἕνα κτιστό ὅν· ἕνας ἄνθρωπος· ποὺ θὰ
ὑποδουλωθή όλοκληρωτικὰ στὸν διάβολο. Δι' αὐτοῦ θὰ ἐνεργεῖ ὁ σατανᾶς.
̓Αλλὰ οὔτε ὁ σατανᾶς θά μπορέσει να ξεπεράσει ποτέ τις φυσικές του ενέργειες,
οὔτε ὁ ἀντίχριστος τις δικές του. Γιατί εἶναι καὶ οἱ δύο ὄντα πεπερασμένα. Καί,
ὅσο καὶ ἂν τὸ ποθοῦν, ποτὲ δὲν θὰ γίνουν θεοί. Ποτὲ δὲν θὰ ἀποκτήσουν θείες
ἐνέργειες. Καὶ ὁ ἄνθρωπος ἀντίχριστος ποτὲ δὲν θὰ ξεπεράσει τα μέτρα τῆς
ἀνθρώπινης φύσης στὶς ἐνέργειές του. Γιατί ἔτσι τὸ ἔχει νομοθετήσει ὁ Μόνος
Κύριος.
Έτσι χάραγμα τοῦ ἀντίχριστου δὲν μπορεῖ νά ὑπάρχει, πρὶν ἔλθει ὁ
ἀντίχριστος. Γιατί εἶναι, θὰ εἶναι, μία ενέργεια του ἴδιου τοῦ ἀντίχριστου. Πού
είναι κτίσμα. Καί, πρὶν λάβει ϋπαρξη, οὔτε ὑπάρχει, οὔτε ἐνεργεί. Καὶ μη ξεχνάμε
ποτέ, ὅτι τὸ ὄνομά του, ἂν ποτὲ ἀποκτήσει σημασία, θα τὴν ἀποκτήσει μόνο από
την στιγμή, ποὺ ὁ ἀντίχριστος θὰ αὐτοανακηρυχθῆ Θεός· καὶ τὸ ὄνομά του θὰ
θεωρηθῆ (ἀπὸ τοὺς ἄγευστους ὀρθοδόξου θεολογίας καὶ ἀνίδεους ἀπὸ σοφία
πνευματική) ὄνομα ἅγιο, θεῖο, χαριτόβρυτο, σωστικό. Καὶ αὐτὸ θὰ ἰσχύσει μόνο
γιὰ ἐκείνους, ποὺ ποτὲ δὲν θὰ μπορέσουν να ἐφαρμόσουν στην περίπτωσή του τίς
ἐπιταγές τῆς θείας διδασκαλίας περὶ τῆς διαφοράς μεταξὺ τοῦ ἀκτίστου Θεοῦ καὶ
τῶν κτισμάτων, καὶ μεταξὺ ἐνεργειῶν τοῦ ἄκτιστου Θεοῦ καὶ ἐνεργειῶν τῶν
κτισμάτων. Καὶ ἡ διαφορὰ αὐτὴ καθορίζει ὅτι καμμία ἐνέργεια τοῦ ἀντίχριστού δὲν
μπορεῖ, οὔτε νὰ ὑπάρχει, οὔτε πολύ περισσότερο νὰ ἔχει ισχύ, πρὶν ὁ ἀντίχριστος
λάβει ἀρχὴ καὶ ὕπαρξη.
Ο ἀντίχριστος είναι κτιστὸν ὄν. Πρὶν ὑπάρχει, δὲν ἐνεργεῖ. Καὶ πρὶν ὑπάρχει
ὁ ἴδιος, δὲν ὑπάρχουν οὔτε τὰ σύμβολά του, γιατί κατά θεῖο θέλημα είναι δεμένα
μέ τό πρόσωπο καὶ τὴν ὐπαρξή του.
Ολοκληρώθηκε το πρώτο Διακοινοβουλευτικό Παγκόσμιο Συνέδριο Διαθρησκειακού Διαλόγου με θέμα: “Working together for our common future” που πραγματοποιήθηκε στο Μαρακές στο Μαρόκο από τις 13 έως τις 15 Ιουνίου 2023.
Εκπρόσωποι κοινοβουλίων, θρησκευτικοί ηγέτες και εκπρόσωποι θρησκευτικών κοινοτήτων και οργανισμών συναντήθηκαν και συζήτησαν τους τρόπους σχέσης και συνεργασίας των κοινοβουλευτικών ομάδων με τις θρησκευτικές κοινότητες και κατέληξαν σε συγκεκριμένες προτάσεις προς τα κοινοβούλια.
Ομιλητής στο συνέδριο ήταν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος κ. Εμμανουήλ εκ του Οικουμενικού Θρόνου.
Παραβρέθηκαν επίσης ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καρθαγένης και Βορείου Αφρικής κ. Μελέτιος με συνοδεία Ιερέων εκ της ενορίας του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Καζαμπλάνκας, καθώς και εκπρόσωποι εκ του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων.
Ο κ. Σέργιος Βοΐλας εκπροσώπησε το Διορθόδοξο Κέντρο της Εκκλησίας της Ελλάδος. Το εν λόγω συνέδριο διοργανώθηκε από το Inter-Parliamentary Union και την φιλοξενία παρείχε το Βασίλειο του Μαρόκο.
