Το θαύμα της εσωτερικής ειρήνης — Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης

Η εσωτερική ειρήνη δεν είναι ένα απλό συναίσθημα ηρεμίας, ούτε μια ψυχολογική τεχνική εξισορρόπησης των συναισθημάτων. Για την ορθόδοξη παράδοση και ιδιαιτέρως για τον Άγιο Ιωάννη της Κρονστάνδης, η ειρήνη είναι ένα βαθύ πνευματικό γεγονός, ένα μυστήριο που γεννιέται από την ένωση του ανθρώπου με το Θεό. Ο Χριστός είπε ότι αφήνει στους μαθητές του την ειρήνη, όχι όπως τη δίνει ο κόσμος.  Αυτή η ειρήνη, που δεν μπορεί να τη φτάσει η σύγχρονη λογική και δεν μπορεί να την καταστρέψει καμία αντιξοότητα, είναι η καρδιά της πνευματικής ζωής. Ο Άγιος Ιωάννης, ζώντας μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο φτώχεια, ασθένειες, ποικίλους πειρασμούς και οικογενειακές δυσκολίες των ανθρώπων που υπηρετούσε, γνώριζε καλά πως η αληθινή ειρήνη δεν εξαρτάται από εξωτερικές συνθήκες, είναι εσωτερική κατάσταση. Δεν είναι φυγή από τον πόνο, αλλά μεταμόρφωσή του. Δεν είναι άρνηση της πραγματικότητας, αλλά φωτισμός της. Η ειρήνη γεννιέται όταν η καρδιά αναπαύεται στον Θεό και εμπιστεύεται πλήρως στην πρόνοιά Του.
Ο Άγιος Ιωάννης θεωρούσε τις θλίψεις όχι εμπόδιο, αλλά ευκαιρία. Οι δυσκολίες, οι οικογενειακές εντάσεις, οι απογοητεύσεις, οι στιγμές που δεν βλέπουμε διέξοδο, είναι στιγμές όπου αποκαλύπτεται το μέτρο της πίστης και της ελπίδας μας. Ο άνθρωπος συχνά επιδιώκει να διώξει κάθε πόνο και κάθε σύγκρουση, αλλά ο Άγιος διδάσκει ότι η ειρήνη δεν έρχεται με την εξαφάνιση των θλίψεων, έρχεται όταν μαθαίνουμε να της δέχεται η καρδιά μας με υπομονή, με εμπιστοσύνη και με προσευχή. Μία καρδιά που έχει μάθει να δέχεται τα πάντα από το Θεό, τα χαρμόσυνα και τα οδυνηρά δεν ταράζεται εύκολα, βρίσκει νόημα εκεί που ο κόσμος βλέπει παράλογο, βρίσκει παρηγοριά εκεί που άλλοι απελπίζονται. Ο Άγιος έλεγε ότι πολλές φορές ο άνθρωπος θλίβεται όχι τόσο από το ίδιο το γεγονός, όσο από την εσωτερική του αντίδραση, από την αδυναμία να εμπιστευθεί το Θεό και να δει πέρα από το άμεσο.
Για τον Άγιο Ιωάννη, η προσευχή ήταν η αναπνοή της ψυχής. Δεν είναι τυχαίο ότι πέρασε όλη τη ζωή του προσευχόμενος για άλλους ανθρώπους, για αρρώστους, για πονεμένους, για ανθρώπους που είχαν χάσει το φως της ελπίδας. Η  προσευχή  όπως  έλεγε  δεν  είναι  απλώς  λόγια,  αλλά  δύναμη  που  μεταμορφώνει  τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου. Όταν η καρδιά ανοίγει στο Θεό μέσα στην προσευχή, η ειρήνη κατεβαίνει σαν απαλή δροσιά. Ακόμη και αν τα προβλήματα συνεχίζουν να υπάρχουν, η ψυχή τα αντιμετωπίζει διαφορετικά. Η προσευχή δεν αλλάζει απαραίτητα γεγονότα, αλλά αλλάζει τον άνθρωπο που τα βιώνει. Όπως και το Ευαγγέλιο δείχνει, η προσευχή φέρνει τον άνθρωπο μέσα στον χώρο του φωτός και της χάριτος, εκεί όπου ο φόβος και οι ταραχή δεν έχουν θέση. Ο Άγιος τόνιζε ότι η προσευχή πρέπει να είναι καρδιακή, ταπεινή, συνεχής και κυρίως ζωντανή. Η προσευχή που γίνεται με εμπιστοσύνη, ακόμη και χωρίς πολλά λόγια, ανοίγει τον δρόμο για την ειρήνη που δεν νικιέται.
Ο Άγιος μιλούσε πολύ για την πραότητα, όχι ως αδυναμία, αλλά ως υπερφυσική δύναμη. Ο πράος δεν είναι άτομο χωρίς χαρακτήρα, αλλά άνθρωπος που έχει δαμάσει τα πάθη του, τις εσωτερικές εκρήξεις και τις επιρροές των λογισμών. Πραότητα σημαίνει η ειρήνη που ξεχειλίζει προς τους άλλους. Στις οικογενειακές συγκρούσεις αυτή η πραότητα είναι σωτήρια. Ο θυμός, όπως έλεγε ο Άγιος, είναι σαν φωτιά που ανάβει εύκολα και καταστρέφει γρήγορα, η πραότητα, όμως, είναι σαν δροσερό νερό που σβήνει τη φωτιά. Όποιος αντιδρά με πραότητα, δεν τροφοδοτεί την ένταση, την διαλύει. Η πραότητα είναι καρπός της ταπείνωσης. Όταν ο άνθρωπος δεν αισθάνεται την ανάγκη να επιβάλλει τη γνώμη του, να έχει πάντα το δίκιο του, να αντιδρά με οργή, τότε η καρδιά του γίνεται τόπος ειρήνης και εκεί, μέσα σε αυτή τη γλυκιά ταπείνωση, ο Θεός κατοικεί.
Ο Άγιος δίδασκε πως η ειρήνη της καρδιάς είναι αδύνατη χωρίς συγχώρηση. Η πικρία, η μνησικακία και ο θυμός δηλητηριάζουν τη ζωή, δεν αφήνουν χώρο για χάρη, κρατούν την ψυχή φυλακισμένη σε παλιά γεγονότα και τραύματα. Η συγχώρηση δεν είναι αδικία ούτε αδυναμία, είναι πράξη δύναμης, είναι πράξη ελευθερίας. Όταν ο άνθρωπος συγχωρεί, γίνεται όμοιος με το Θεό, που συγχωρεί πρώτος και αγαπά αυτούς που δεν ανταποδίδουν την αγάπη του. Ο Άγιος Ιωάννης έλεγε ότι η συγχώρηση είναι σαν να απελευθερώνεις πρώτα τον εαυτό σου από τα δεσμά που σε κρατούν δεμένο. Μια καρδιά που συγχωρεί δεν κρατάει σκοτάδι μέσα της, γίνεται καθαρή και φωτεινή και μέσα στο φως δεν υπάρχει θλίψη που να μπορεί να σβήσει την ειρήνη. Η πιο βαθιά ρίζα της ειρήνης, σύμφωνα με τον Άγιο Ιωάννη, είναι η πλήρης εμπιστοσύνη στο Θεό. Όταν ο άνθρωπος σταματήσει να οικοδομεί τη ζωή του πάνω στις δικές του δυνάμεις και αφήσει το Θεό να καθοδηγεί τα βήματά του, τότε η καρδιά του γεμίζει με άφθαρτη ειρήνη. Η εμπιστοσύνη αυτή δεν είναι εύκολη, απαιτεί αγώνα, προσευχή και συνεχή στάση ταπεινώσεως, αλλά είναι το μόνο θεμέλιο πάνω στο οποίο μπορεί να στηριχθεί η εσωτερική γαλήνη. Όταν η ψυχή ξέρει ότι δεν είναι μόνη, τότε δεν φοβάται καμία δυσκολία και όταν ξέρει ότι ο Θεός εργάζεται μέσα από όλα, ακόμη και μέσα από τα σκληρά και άδικα, τότε βρίσκει νόημα σε κάθε δοκιμασία. Ο Άγιος έλεγε ότι ο Θεός δεν επιτρέπει ποτέ μια θλίψη χωρίς λόγο και όταν δεν βλέπουμε το νόημα, πρέπει να το αναζητούμε με ταπείνωση και υπομονή, γιατί ο Θεός αποκαλύπτει πάντοτε την αλήθεια σε εκείνους που Τον εμπιστεύονται
Ο Άγιος Ιωάννης ήταν ο κατεξοχήν λειτουργικός άνθρωπος. Η Θεία Λειτουργία ήταν το κέντρο όλης της ύπαρξής του. Εκεί έβρισκε την πληρότητα της αγάπης, τη χαρά της παρουσίας του Χριστού, την ενότητα με όλους, γι' αυτό και δίδασκε ότι η ειρήνη της καρδιάς πηγάζει από την κοινωνία με τον Χριστό. Όταν ο άνθρωπος προσέρχεται στο Άγιο Ποτήριο με μετάνοια και αγάπη, η ειρήνη του Θεού εισέρχεται στην καρδιά του. Η Θεία Ευχαριστία είναι η πηγή της αληθινής γαλήνης, γιατί ενώνει τον άνθρωπο με την ζωή την ίδια. Η ειρήνη δεν είναι κάτι εξωτερικό, είναι ο Χριστός που κατοικεί μέσα στην ψυχή. Όταν η ψυχή ζει με τον Χριστό, τότε ακόμη και οι πιο φοβερές θλίψεις δεν μπορούν να την καταστρέψουν. Είναι στερεωμένη πάνω στο βράχο της χάριτος.
Ο Άγιος Ιωάννης δεν μιλούσε θεωρητικά, δίδασκε πάντα μέσα από τη ζωή. Γνώριζε ότι οι άνθρωποι δυσκολεύονται στις καθημερινές συγκρούσεις, στο σπίτι, στη δουλειά, στις σχέσεις με τους συζύγους, τα παιδιά, τους γονείς, τους συναδέλφους. Έδινε, λοιπόν, συγκεκριμένο δρόμο να προσευχόμαστε πριν μιλήσουμε, ώστε η καρδιά μας να μην ξεχειλίζει από θυμό. Να αναβάλουμε την οργισμένη απάντηση, δίνοντας χρόνο στην ψυχή να ηρεμήσει. Να δίνουμε τόπο στην ταπείνωση γιατί η ταπείνωση φέρνει χάρη. Να θυμόμαστε ότι ο άλλος άνθρωπος είναι εικόνα Θεού, ακόμη και αν σφάλλει. Να μην αφήνουμε μικρά πράγματα να γίνονται μεγάλα μέσα στην καρδιά, να κάνουμε μικρές θυσίες για χάρη της ειρήνης. Η καθημερινή πραότητα είναι έργο μεγάλης πνευματικής δύναμης και αυτή η δύναμη χαρίζεται σε όσους ζουν με προσευχή και αγάπη. Ο Άγιος Ιωάννης έλεγε ότι οι άνθρωποι που ζουν με ειρήνη μέσα σε δύσκολες συνθήκες εκπέμπουν τη λάμψη του Χριστού. Η ειρήνη δεν είναι μόνο προσωπική επιλογή, είναι μαρτυρία. Όταν οι άνθρωποι βλέπουν έναν χριστιανό να παραμένει γαλήνιος μέσα στη θύελλα, τότε καταλαβαίνουν ότι κάτι υπερφυσικό ενεργεί μέσα του. Η ειρήνη της καρδιάς είναι η καλύτερη απόδειξη της παρουσίας του Θεού στη ζωή του ανθρώπου. Δεν μεταδίδεται με λόγια, αλλά με την ίδια τη στάση του ανθρώπου. Ο ειρηνικός άνθρωπος μαλακώνει και τις πιο σκληρές καρδιές, γίνεται φως μέσα στο σκοτάδι, γίνεται παρηγοριά στους πονεμένους και ελπίδα στους απελπισμένους. Ο Άγιος Ιωάννης δίδασκε πως η ειρήνη που χαρίζει ο Θεός δεν είναι προσωρινή. είναι πρόγευση της βασιλείας του. Ο άνθρωπος που ζει με ειρήνη από εδώ, ζει ήδη από τώρα το φως της αιωνιότητας. Η ειρήνη αυτή γίνεται σαν εσωτερικό λιμάνι στο οποίο καταφεύγει ο άνθρωπος σε κάθε καταιγίδα, δεν είναι ένα συναίσθημα που έρχεται και φεύγει, είναι τρόπος ύπαρξης, είναι το θαύμα που συντελείται όταν ο άνθρωπος ενωθεί με τον Χριστό.
Το θαύμα της εσωτερικής ειρήνης δεν είναι μακριά από κανέναν, είναι κοντά σε όποιον ταπεινώνει την καρδιά του, εμπιστεύεται την πρόνοια του Θεού, προσεύχεται με απλότητα, συγχωρεί με αγάπη, αγωνίζεται με πραότητα και κοινωνεί με τον Χριστό. Ο Άγιος μας δείχνει ότι η ειρήνη δεν είναι μόνο δώρο, αλλά και δρόμος, ένας δρόμος που περνά μέσα από τις θλίψεις, αλλά οδηγεί στην αληθινή χαρά. Όποιος βρει αυτή την ειρήνη, γίνεται φορέας της στον κόσμο.

ΠΗΓΗ

 

 

ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΣΗ ΑΡΧΕΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΗΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

''ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ''

Τι λένε οι Παπικοί για τους Ορθοδόξους και την ένωση - Απόψεις μέσα από τα σχόλιά τους...

 

Διάβασα ένα εξαιρετικό κείμενο (παρατίθεται στο τέλος) που αναλύει την πιθανότητα ένωσης μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών, και αποφάσισα να ρίξω μια ματιά στα σχόλια - που αφορούν το άρθρο -  πιστών της Παπικής Εκκλησίας. Αυτό που συνάντησα ήταν μια σειρά από παθιασμένες απόψεις και προσωπικές εκφράσεις που αντικατοπτρίζουν όχι μόνο τη θεολογική τους στάση, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν τους Ορθοδόξους, την ένωση των Εκκλησιών, την πίστη, την εξουσία και την ενότητα της Εκκλησίας.

Παραθέτω κατωτέρω τα - έως τώρα- σχόλια:

12/11/2025, 5:04:42 μ.μ.
Λυπάμαι· ας ξυπνήσουν οι Ορθόδοξοι για να καταλάβουν κάτι τόσο εύκολο να κατανοηθεί όσο το παπικό πρωτείο. Και ας σταματήσουν να ασχολούνται με το filioque γιατί γελοιοποιούνται.

12/11/2025, 5:04:42 μ.μ.
Δεν καταλαβαίνω γιατί δίνουν βήμα στην πρόσκληση αυτού του ετεροδόξου ατόμου, που φαντάζομαι ότι είναι πολύ καλοπροαίρετο (ο Θεός να τον ευλογεί, προσεύχομαι για τη μεταστροφή του), ώστε ο Άγιος Πατέρας να παραιτηθεί από την πρωτοκαθεδρία του και να υποτάξει την αποστολική αλήθεια (όχι) στις συνόδους που η Εκκλησία έχει ήδη τελέσει. Καμία «οικουμενική σύνοδος» με «ορθόδοξους» επισκόπους για να επικυρώσουν, για παράδειγμα, ότι υπάρχει καθαρτήριο (Κύριε, ελέησον), όπως η Σύνοδος της Φλωρεντίας ήδη διακήρυξε ως δόγμα.

11/12/2025, 7:41:00 μ.μ.
Προφανώς η επιδιωκόμενη ενότητα βρίσκεται πολύ μακριά….

11/12/2025, 7:45:45 μ.μ.
Ναι, βέβαια. Να βγάλει λοιπόν μια επιστολή που να χαρακτηρίζει εωσφορικούς και αντίχριστους όλους τους Πάπες των τελευταίων 1000 χρόνων επειδή εσείς δεν αναγνωρίζετε ότι ο Πέτρος ήταν η πέτρα πάνω στην οποία ο Χριστός οικοδόμησε την Εκκλησία Του. Ορθόδοξος από ποια Εκκλησία; Υπάρχουν τόσες και όλες σε διαφωνία, υπερασπίζοντας τον δικό τους «πάπα»... Ο καθολικισμός είναι παγκόσμιος. Οι Ορθόδοξες Εκκλησίες είναι εθνικιστικές. Το σχίσμα προέκυψε επειδή δεν αποδέχθηκαν την τότε χιλιόχρονη πρωτοκαθεδρία της Ρώμης. Τη ζητούσαν για την Κωνσταντινούπολη, δεν ήθελαν να την εξαλείψουν. Για έναν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως στον οποίο έδινε εντολές ο Αυτοκράτορας. Ένα Πατριαρχείο σήμερα χωρίς πιστούς. Και η τρίτη Ρώμη πέρασε τον 20ό αιώνα υπηρετώντας το ΚΚΣΕ ενώ εμείς πολεμούσαμε τον κομμουνισμό. Αυτοί που σήμερα σκοτώνουν ορθόδοξους σλάβους αδελφούς τους ενώ ο Πατριάρχης τους χειροκροτεί. Θα ζητήσουν αυτοί συγγνώμη για τις σφαγές τους κατά την Εικονομαχία; Και όχι. Πιστεύω στο Άγιο Πνεύμα, το Κύριο και ζωοποιό, το οποίο εκπορεύεται από τον Πατέρα και τον Υιό. Που με τον Πατέρα και τον Υιό συμπροσκυνείται και συνδοξάζεται.

11/12/2025, 7:47:09 μ.μ.
Ο Κύριλλος Λούκαρις ήταν φιλοκαλβινιστής που προσπάθησε να φέρει την προτεσταντική μεταρρύθμιση στην εκκλησία. Όσο αφορά την δημιουργία μίας νέας Συνόδου για τα λάθη των Ρωμαιοκαθολικών, υπήρξε ήδη μια Οικουμενική Σύνοδος στη Φλωρεντία που έλυσε τις πειθαρχικές και δογματικές αποκλίσεις και γι’ αυτό με την έγκριση των Ελλήνων εκδόθηκε η Βούλα Laetentur Caeli.

11/12/2025, 7:49:38 μ.μ.
Κατ’ αρχάς δηλώνει ότι «η Κεφαλή όλης της Εκκλησίας (επίγειας και ουράνιας) είναι μόνο ο Ιησούς Χριστός και ότι κάθε Επίσκοπος που ζητά πρωτοκαθεδρία και παγκόσμια εξουσία πάνω από τους άλλους Αρχιποίμενες γίνεται μιμητής του εωσφόρου και ότι «οι καινοτομίες που εισήγαγαν οι προκάτοχοί του στη δεύτερη χιλιετία (Filioque, άζυμος άρτος, καθαρτήριο πυρ κ.λπ.) πρέπει να εξεταστούν ενώπιον Οικουμενικής Συνόδου, της μόνης αρμόδιας να λύσει όσα μας διχάζουν και να διακηρύξει τη Διδασκαλία». Χωρίς να επιθυμώ να συζητήσω εκτενέστερα το πρώτο, θα έπρεπε να πούμε ότι η εφαρμογή αυτής της αρχής καταλήγει σε προτεσταντικό sola fides. Και ως προς το δεύτερο, αν ο Χριστός είναι η παγκόσμια κεφαλή όλων των Εκκλησιών, πώς μπορεί να διεκδικεί μια Οικουμενική Σύνοδος αυτή την εξουσία; Είναι αντινομία να υποστηρίζεται ταυτόχρονα και το ένα και το άλλο.

11/12/2025, 8:58:54 μ.μ.
Οι Ορθόδοξοι έχουν ένα πρόβλημα: το παπικό πρωτείο εξουσίας υπήρχε στους πρώτους αιώνες. Αυτοί το αρνούνται. Από εκεί και πέρα, όλα τα υπόλοιπα….

11/12/2025, 10:49:36 μ.μ.
Είναι ενδιαφέρον αυτό που γράφει αυτός ο Ορθόδοξος γιατί έτσι μαθαίνουμε από πρώτο χέρι τι σκέφτονται. Υπάρχουν πάρα πολλά που μας χωρίζουν και δεν υπάρχει διάθεση να αναλυθούν. Υποθέτω ότι είναι φυσιολογικό ο καθένας να τραβά το νερό προς τον μύλο του, αλλά αυτός ο άνθρωπος το παρακάνει. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσευχόμαστε για την ενότητα. Πολύ περίεργο που ζητά σύνοδο για να λύσει το θέμα. Αλλά το ζήτημα της εξουσίας της συνόδου είναι μια από τις διαφορές, ίσως η σημαντικότερη. Όλοι ζητούν από την Εκκλησία να ζητήσει συγγνώμη, αλλά αυτός ο άνθρωπος δεν αναφέρει τους νεκρούς κατά το σχίσμα που προκάλεσαν εκείνοι.

11/12/2025, 10:50:00 μ.μ.
Το να πει ο Πάπας το Σύμβολο της Πίστεως χωρίς το filioque θα είναι πάντα σοβαρό σφάλμα, δεν μπορεί κανείς να αφαιρεί ή να αγνοεί κάτι για να ευχαριστήσει ή να μην προσβάλει τον άλλον... η αλήθεια είναι μία και δεν υπάρχει άλλη συζήτηση. Αυτό που κάνουν οι Ορθόδοξοι ξεφεύγει από κάθε τάξη, τελεία και παύλα... έτσι θα γίνουν δεκτοί στην αληθινή Εκκλησία του Χριστού... την Καθολική Εκκλησία.

12/12/2025, 7:01:27 π.μ.
Είναι θλιβερό και κρίμα, ακόμη και σε ανθρώπινο επίπεδο, η ποσότητα των ανοησιών που λέτε εσείς από άγνοια και έλλειψη θρησκευτικής καλλιέργειας σε ορισμένες περιπτώσεις, και από αντιχριστιανική τοποθέτηση μεταμφιεσμένη σε θρησκευτικό φανατισμό. Δεν κάνετε καμία χάρη στον Πάπα Λέοντα ΙΔ΄.

Το κείμενο έχει ως εξής:

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΕΝΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΡΩΜΗΣ κ. ΛΕΟΝΤΑ ΙΔ΄

Αγιώτατε,

Με αισθήματα εκτίμησης προς τον θρόνο της Παλαιάς Ρώμης, ο οποίος επί δέκα περίπου αιώνες υπήρξε πηγή πνευματικής ακτινοβολίας (ενδεικτικά μνημονεύω τους Αγιώτατους Πάπες Κλήμη Α΄, Λέοντα τον Μέγα, Γρηγόριο τον Μέγα, Μαρτίνο Α΄, Λέοντα τον Γ΄), σας απευθύνω την παρούσα επιστολή με πόθο να σας πω με ειλικρίνεια όλα εκείνα τα οποία όφειλαν κανονικά να σας μεταφέρουν κάποιοι Ορθόδοξοι Προκαθήμενοι εάν ήταν πραγματικά Ορθόδοξοι και όχι οπαδοί της αιρέσεως του Οικουμενισμού [1] 

Οι πρόσφατες ενέργειές σας απέναντι στους Ορθοδόξους και κυρίως η κίνησή σας να απαγγείλετε το Σύμβολο της Πίστεως στη Νίκαια χωρίς την προσθήκη του Φιλιόκβε, έχει ερμηνευτεί διττώς από αυτούς ως προς τον σκοπό της. Μία μερίδα θεωρεί ότι πρόκειται για πράξη εντυπωσιασμού με σκοπό το κέρδος (θυσιάζετε κάτι μικρό - απαγγελία χωρίς το Φιλιόκβε - για να κερδίσετε το μέγιστο, δηλαδή αυτό που απασχολούσε διακαώς κάθε Πάπα της δεύτερης χιλιετίας - την αναγνώρισή του ως Κεφαλή της παγκόσμιας Εκκλησίας). Η άλλη πλευρά θεωρεί ότι έχει στο πρόσωπό σας έχει βρεθεί επιτέλους ένας Πάπας ο οποίος είναι διατεθειμένος να αγωνιστεί με ταπείνωση και διάθεση μετανοίας για την επιστροφή της Παλαιάς Ρώμης στην Εκκλησία της πρώτης χιλιετίας.

Φυσικά δεν είμαι καρδιογνώστης για να γνωρίζω τον σκοπό σας και τα βαθύτερα κίνητρά σας.

Γνωρίζω όμως ότι εάν ο σκοπός σας είναι κοινός με τους υπόλοιπους Οικουμενιστές (δηλαδή να επιτευχθεί μία «Ενότητα» με την οποία θα θυσιάζεται η αποκεκαλυμμένη Αλήθεια στο βωμό της πολιτικής) ή αν επιμένετε στον σκοπό των προκατόχων σας της δεύτερης χιλιετίας (δηλαδή να επιτευχθεί μία «Ενότητα» με ορατή Κεφαλή τον Πάπα Ρώμης) τότε παρακαλούμε να αγνοήσετε την παρούσα Επιστολή δηλώνοντας με την σιωπή σας τις προθέσεις σας, όπως εγώ σας δηλώνω ευθαρσώς την πρόθεση χιλιάδων Ορθοδόξων να αγωνιστούμε μέχρι θανάτου (του δικού μας, όχι άλλων) για να αποτρέψουμε μια τέτοια κακή «Ενότητα» [2].

Εάν όμως ο σκοπός σας είναι αγαθός και όντως επιθυμείτε να υπάρχει Ενότητα βασισμένη πάνω στην Αλήθεια, τότε σας προτρέπω θερμότατα να προβείτε σε μία δημόσια δήλωση συμφωνίας με τον Πάπα Γρηγόριο τον Μέγα (+604) ότι Κεφαλή ολόκληρης της Εκκλησίας (επίγειας και ουράνιας) είναι μόνο ο Ιησούς Χριστός και πως όποιος Επίσκοπος ζητεί παγκόσμια πρωτιά και εξουσία έναντι των άλλων Αρχιερέων αποτελεί μιμητή του Εωσφόρου και πρόδρομο του Αντιχρίστου [3]. 

Όπως είναι αντιληπτό μετά από μια τέτοια - τιτανιαιών διαστάσεων και πρόξενο ανεκλάλητης χαράς για μας τους Ορθοδόξους - Δήλωση εκ μέρους σας θα πρέπει όλες οι υπόλοιπες καινοτομίες που εισήγαγαν κατά τη δεύτερη χιλιετία  οι προκάτοχοί σας (Φιλιόκβε, άζυμα, καθαρτήριο πυρ κλπ.) να εξεταστούν ενώπιον μίας Οικουμενικής Συνόδου [4], μόνης αρμοδίας να επιλύσει όλα όσα μας χωρίζουν και να διακηρύξει την εν Αληθεία κατά Θεόν Ένότητα.

Σε αυτήν την περίπτωση να είστε σίγουρος ότι ένα τεράστιο πλήθος Ορθοδόξων θα σταθεί ταπεινά και με ευγνωμοσύνη στο πλευρό σας. 

Επιπροσθέτως θα μας χαροποιούσε και μία δήλωση συγγνώμης για όλα τα θύματα που δημιούργησε η θρησκευτική βία της Εκκλησίας σας εναντίον των προγόνων μας, μνημονεύοντας εξ αυτών κυρίως τον Μέγα Μάρτυρα της Αληθινής Πίστης Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Κύριλλο Λούκαρι (+1638). 

Η παρούσα ανοικτή επιστολή, δέον να εκληφθεί ως έκκληση πραγματικού ενδιαφέροντος, με την ελπίδα να κατανοήσετε ότι στη περίπτωση που δεχθείτε την ως άνω προτροπή ενός ταπεινού πιστού, αυτό δεν θα αποτελεί σε καμία περίπτωση μία ταπεινωτική υποχώρηση σας, αλλά μία γενναία Επιστροφή στο κοινό θεμέλιο που μάς ενώνει, πράξη για την οποία το όνομά σας θα ανυψωθεί πάνω από όλους τους προκατόχους σας, κατά τα αψευδή λόγια του Κυρίου «ὁ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται» [5].

Εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μας όπως η Κεφαλή της Εκκλησίας, ο Μέγας Αρχιερεύς Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, να σας φωτίσει να πράξετε τα δέοντα προς ευφροσύνη πάντων των Χριστιανών.

Μετά της οφειλομένης προς όλους εν Χριστώ αγάπης και μεθ' εξαιρέτου τιμής. 

Νικόλαος Μάννης

δάσκαλος και εκκλησιαστικός συγγραφέας

(nikolaosmannis@gmail.com)

 

[1] Ως Οικουμενισμό ενταύθα εννοείται η εκκλησιολογική αίρεση κατά την οποία η «Ενότητα των Εκκλησιών» είναι ανώτερη από την αποκεκαλυμμένη Αλήθεια.  

[2] «Ἔστιν οὖν σχισθῆναι καλῶς, καὶ ἔστιν ὁμονοῆσαι κακῶς» (Ι. Χρυσοστόμου, Ομιλία 57 στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, PG 59, 314).

[3] Μεγάλου Γρηγορίου, Επιστολάριον, Βιβλίον Ε΄ (Επιστολές 18, 20, 21 και 43), Βιβλίον Ζ΄ (Επιστολή 33), Βιβλίον Η΄ (Επιστολή 30).

[4] Στην οποία όμως οι συμμετέχοντες Πατέρες θα πρέπει να εκφέρουν ελεύθερα την άποψή τους και όχι εκβιαζόμενη από εξωτερικούς παράγοντες, όπως έγινε για παράδειγμα στην Φεράρα/Φλωρεντία.

[5] Λουκ. ιδ΄ 11.

 

ΠΗΓΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΩΝ: https://infovaticana.com/en/2025/12/11/open-letter-from-an-orthodox-faithful-to-the-pope-of-rome-leo-xiv/

Αναζητώντας τη «Χρυσή Εποχή» (8ο μέρος)

 

Η άγνοια της πραγματικής εκκλησιαστικής ιστορίας οδηγεί στην αδυναμία να ζει κανείς το παρόν χωρίς να καταφεύγει σε μια ουτοπία, που προβάλλεται σε ένα μακρινό και εξιδανικευμένο παρελθόν και η ουτοπία είναι ακριβώς ο τόπος όπου γεννιούνται οι αιρέσεις και οι σχίσματα. Για να είναι λιγότερα, δεν πρέπει να περιμένουμε μέχρι ένας άνθρωπος που πλησιάζει από μακριά να διακρίνει μόνος του τις πληγές μας και να φρίξει γι’ αυτές. Εμείς οι ίδιοι πρέπει με ειλικρίνεια να προειδοποιούμε όσους μας περιβάλλουν: είμαστε άρρωστοι. Μαζί μας η ζωή είναι βαριά και δύσκολη. Εμείς οι ίδιοι μόλις μαθαίνουμε να είμαστε χριστιανοί και στις περισσότερες περιπτώσεις δεν αξίζουμε. Κι όμως, ο Χριστός δεν μας αποδιώχνει· μας ανέχεται και κατά στιγμές μας επιτρέπει να βιώσουμε και να κατανοήσουμε τον τρόπο με τον οποίο θεραπεύει τους ανθρώπους. «Αν η επίγεια Εκκλησία ήταν Εκκλησία αγίων, τότε δεν θα είχε τον σκοπό της υπάρξεώς της. Η Εκκλησία είναι ιατρείο, όχι κοινωνία σωσμένων, αλλά κοινωνία σωζομένων» γι’ αυτό και, σύμφωνα με τον παρήγορο λόγο του οσίου Εφραίμ του Σύρου, «όλη η Εκκλησία είναι Εκκλησία μετανοούντων…είναι Εκκλησία καταπονουμένων»[1]…
Το συμπέρασμα, σε σχέση με το θέμα, είναι απλό: δεν πρέπει κάθε αμαρτία που βλέπουμε μέσα στην Εκκλησία να τη θεωρούμε ως ένδειξη έλλειψης χάριτος της Εκκλησίας ή της εποχής στην οποία ζούμε. Από την αμαρτία δεν χρειάζεται να συμπεράνουμε αμέσως τη σατανική αιχμαλωσία ολόκληρης της Εκκλησίας, όπως συχνά πράττουν οι οπαδοί διάφορων σχισμάτων. Το ζήτημα δεν είναι το πόσο δίκαιοι είμαστε, αλλά η μακροθυμία του Θεού.

 ΕΡΩΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ:

Ε: Πάτερ, το τέλος του κόσμου συνήθως συνδέεται με την έλευση του Αντίχριστου. Ποιος όμως είναι ο Αντίχριστος κατά την αντίληψη της Εκκλησίας και τι μπορούμε να περιμένουμε από αυτόν;

Α.: Πρώτον, ο Απόστολος Ιωάννης λέει στις Επιστολές του (όχι στην Αποκάλυψη ) ότι υπάρχουν πολλοί αντίχριστοι. Με αυτή την έννοια, αντίχριστος «με μικρό γράμμα» είναι κάθε άτομο που βρίσκεται σε κατάσταση ενεργού αγώνα κατά της Εκκλησίας.
Δεύτερον, ο Αντίχριστος είναι στην πραγματικότητα ένα κάτοπτρο εικόνας του Χριστού. Γενικά, για τον αρχαίο και μεσαιωνικό πολιτισμό, ένας καθρέφτης είναι ένα πολύ παράξενο αντικείμενο, με κάτι το περίεργο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το πρόθεμα («αντί») στα ελληνικά σημαίνει όχι μόνο «εναντίον», αλλά και «αντί». Ο Αντίχριστος έρχεται στη θέση του Χριστού, δηλαδή αντικαθιστά τον Χριστό και για να συμβεί μια τέτοια αντικατάσταση, πρέπει να «μοιάζει» με τον Χριστό. Υπάρχει μια ομοιότητα σαν καθρέφτης εδώ: βλέπουμε ότι ο Χριστός είχε τρεισήμισι χρόνια επίγειου κηρύγματος, επίγειας διακονίας. Ομοίως, η Αποκάλυψη λέει ότι η επίγεια βασιλεία του Αντίχριστου θα διαρκέσει τρεισήμισι χρόνια. Ο Χριστός έκανε θαύματα - αναμφίβολα, ο Αντίχριστος θα κάνει «θαύματα». Ο Χριστός είχε τους μαθητές του, είχε την Εκκλησία του, φυσικά ο Αντίχριστος θα έχει και κάτι παρόμοιο. Ο Χριστός ήταν παγκοσμίως ανοιχτός. αναμφίβολα, ο Αντίχριστος θα είναι επίσης παγκοσμίως ανοιχτός και θα είναι επίσης έτοιμος να απορροφήσει και να υποτάξει στην εξουσία του, στο «ευαγγέλιό» του, όλες τις πολιτιστικές, εθνικές και θρησκευτικές παραδόσεις, επανερμηνεύοντας την καθεμία με τον δικό του τρόπο φυσικά. Η διαφορά έγκειται στις προθέσεις. Οι προθέσεις θα είναι αντίθετες.

Ε: Έτσι, ο Αντίχριστος θα είναι ένα συγκεκριμένο άτομο, το οποίο θα κατέχει επίσης τεράστια κοσμική δύναμη;

Α: Ναι. Πιστεύω ότι ο Αντίχριστος μπορεί να περιγραφεί χρησιμοποιώντας αρνητική θεολογία. Γνωρίζουμε τι συνέβη στον Χριστό και από αυτό μπορούμε να συμπεράνουμε τι θα συμβεί στον Αντίχριστο. Εδώ βλέπουμε τους τρεις πειρασμούς του Χριστού, που ερμηνεύονται άριστα από τον Φ.Μ. Ντοστογιέφσκι στον «Μεγάλο Ιεροεξεταστή», τον πειρασμό του ψωμιού, τον πειρασμό της εξουσίας και τον πειρασμό των θαυμάτων. Αυτοί οι τρεις πειρασμοί, που απορρίφθηκαν από τον Χριστό, είναι σαφώς αυτοί που θα δεχτεί ο Αντίχριστος. Θα αναλάβει την εξουσία πάνω στις ανθρώπινες ψυχές μέσω θαυμάτων, την εξουσία πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις μέσω της υιοθέτησης των μοχλών της γήινης διακυβέρνησης και την εξουσία πάνω στα σώματα μέσω του ελέγχου των μηχανισμών διανομής των υλικών αγαθών. Παρεμπιπτόντως, αυτό το τελευταίο, ένα υπερβολικό ενδιαφέρον για τη διανομή, επέτρεψε στον Φ.Μ. Ντοστογιέφσκι να βλέπει σοσιαλιστικά ιδεώδη στα χαρακτηριστικά του Αντίχριστου. 

Ε: Σημαίνουν τα λόγια σας ότι η βασιλεία του Αντίχριστου θα είναι ένα είδος παγκόσμιας υπερεθνικής δομής, κάτι σαν παγκόσμια κυβέρνηση;

Α: Η βασιλεία του Αντίχριστου πρέπει να είναι οικουμενική με την αρχική έννοια της λέξης. Για να μπορέσει το βασίλειο του Αντίχριστου να πετύχει πλήρως τον σκοπό του, θα είναι αναγκαίο να περιθωριοποιήσει τον χριστιανισμό και κατόπιν να εξαλειφθεί. 

Ε: Αναφέρατε θαύματα, αλλά οι περισσότεροι σύγχρονοι ορθολογιστές πιστεύουν γενικά ότι όλα αυτά είναι «παραμύθια των γριών»...

Α: Ειλικρινά, έχω ξεχάσει προ πολλού πώς μοιάζουν οι «σύγχρονοι ορθολογιστές». Συναντώ σύγχρονους αντιχριστιανούς, σύγχρονους ανθρώπους με κοσμικό πνεύμα, αλλά συνήθως δεν υπάρχει σχεδόν κανένα ίχνος ορθολογισμού σε αυτούς. Αυτό είναι εμφανές, για παράδειγμα, από το γεγονός ότι με το ίδιο πάθος με το οποίο αυτοί οι υποτιθέμενοι ορθολογιστές κολλάνε κάθε κόμμα στη Βίβλο, με το ίδιο πάθος, προς διαφορετική κατεύθυνση, αγκαλιάζουν τις πιο παράξενες ιστορίες «θαυμάτων» που συμβαίνουν εκτός Εκκλησίας. Μιλάω για τον αποκρυφισμό και τα συναφή. Επομένως, δυστυχώς, οι άνθρωποι σήμερα στερούνται απλού ορθολογισμού. Είμαι πεπεισμένος ότι η σύγχρονη κοσμοθεωρία στερείται ορθολογισμού.

Ε: Και αυτό τελικά παίζει ρόλο στα χέρια του επερχόμενου Αντίχριστου;

Α: Φυσικά. Η εξουσία πάνω στις ψυχές, δηλαδή η ίδια η θρησκευτική εξουσία, θα είναι μια δύναμη που θα προσπαθήσει να δημιουργήσει ένα υποκατάστατο για τις πραγματικές ιστορικές θρησκείες αντικαθιστώντας τες με κενά σχήματα. Ορισμένες εξωτερικές μορφές ίσως παραμείνουν, αλλά το περιεχόμενο θα είναι τελείως άλλο. Αν κάποιος αναζητήσει έναν κοινό παρονομαστή ανάμεσα σε διαφορετικά φιλοσοφικά συστήματα, στο τέλος θα μείνει με το μηδέν. Πάρτε την αρχαία ελληνική φιλοσοφία· δεν θα βρείτε ούτε μία ιδέα που να τη δέχονταν όλοι οι Έλληνες φιλόσοφοι. Το ίδιο συμβαίνει και με την ινδική παράδοση. Από μακριά μοιάζει ενιαία, όμως στην πραγματικότητα είναι δύο χιλιετίες διαρκών συγκρούσεων, αντιλογιών, σχολαστικότητας, διασπάσεων. Αν έπειτα προσθέσουμε την ευρωπαϊκή φιλοσοφία, τη χριστιανική, την κινεζική και προσπαθήσουμε να βγάλουμε κάτι κοινό, δεν πρόκειται να προκύψει τίποτα αξιόλογο. Το ίδιο ισχύει και με τις θρησκείες· αν θελήσει κανείς να εξαγάγει ένα «πανανθρώπινο» περιεχόμενο, αυτό θα είναι κενό, αδιάφορο και τεχνητό. Μπορεί όμως να φανεί χρήσιμο σε όσους θέλουν, με μια ευπρεπή πρόφαση, να απαλλαγούν από τις θρησκείες γιατί ο άνθρωπος αισθάνεται πως η πίστη φέρνει μαζί της μια απαίτηση, μια πρόσκληση για ανακαίνιση του βίου, για διακονία, και αυτό δεν το επιθυμούν όλοι ούτε όμως μπορούν όλοι να το ομολογήσουν ανοιχτά.
Μόνο μία φορά άκουσα έναν νέο να ομολογεί τίμια γιατί απομακρύνθηκε από την Εκκλησία. Αφού ξεκαθαρίσαμε τις φιλοσοφικές του απορίες, είπε: «Δεν θα βαπτιστώ, γιατί τότε πρέπει να κόψω τις ιστορίες με τις γυναίκες, και δεν το θέλω». (Να σημειώσω πως αργότερα, όταν τελείωσε τις σπουδές του, παντρεύτηκε και τελικά ήρθε στην Εκκλησία.) Συνήθως, όμως, οι άνθρωποι νομίζουν πως αυτό που τους κρατάει μακριά είναι το μυαλό τους, όχι κάτι άλλο.
Γι’ αυτό, παρότι ο Χριστός είπε: «Θα σας αναπαύσω», στο αρχικό Του κήρυγμα, έκανε σχεδόν το αντίθετο· ταρακουνούσε, αναποδογύριζε, αναστάτωνε τον μικροαστικό κόσμο, την ψευδαίσθηση αυτάρκειας των Φαρισαίων. Από αυτή την άποψη, είναι δίκαιο να βλέπει κανείς έναν ανατρεπτικό και η αντίδραση του κόσμου απέναντι στους ανατρεπτικούς είναι πάντοτε η ίδια. Ας μην ξεχνάμε ακόμη πως ο Χριστιανισμός ονομάστηκε «αλάτι» της γης και πως η γη πάσχει, είναι πληγωμένη. Δεν είναι δύσκολο, λοιπόν, να φανταστεί κανείς την αντίδραση ενός τραυματισμένου οργανισμού όταν πάνω στις πληγές του πέφτει αλάτι. Η απόρριψη που δείχνει ο κόσμος απέναντι στο Ευαγγέλιο είναι απολύτως κατανοητή και δεν αποκλείεται να ξαναδοκιμάσει να απαλλαγεί από εμάς, τους χριστιανούς.

Ε: Παρότι το χριστιανικό μήνυμα είναι πράγματι ταυτισμένο με την αγάπη, κάποιοι ξαφνιάζονται όταν συναντούν τις εικόνες της Αποκάλυψης, οι οποίες συχνά διαβάζονται σαν τρομακτικές. Έχει συμβεί μάλιστα μια μετατόπιση στο ίδιο το νόημα της λέξης. «Αποκάλυψη» σημαίνει απλώς «αποκάλυψη, φανέρωση», και δεν περιέχει από μόνη της κανέναν τόνο φρίκης. Κι όμως, στο άκουσμά της οι περισσότεροι φαντάζονται καταστροφές. Το ίδιο και ο όρος «αποκαλυπτικός», που πλέον παραπέμπει σχεδόν αποκλειστικά σε κάτι φοβερό, σαν μια τιμωρητική ρομφαία που θα πέσει στις τελευταίες στιγμές της ιστορίας.

Α: Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για ρομφαία, αλλά εγώ το βλέπω περισσότερο σαν πολιορκητικό κριό που ρίχνει τα τείχη μιας πολιορκημένης πόλης. Οι πύλες του Άδη, όπως ξέρουμε, είναι κλειδωμένες από μέσα, δεν μας φυλακίζει ο Θεός σε κάποιο στρατόπεδο αιώνιας τιμωρίας· εμείς οι ίδιοι κλειδαμπαρωνόμαστε μακριά Του, και το κάνουμε με διάφορους τρόπους. Άλλοτε το αποφασίζουμε συνειδητά, σαν να πηγαίνουμε εμείς οι ίδιοι στην πόρτα και να γυρίζουμε το κλειδί άλλοτε όμως οι πόρτες κλείνουν μόνες τους, από κάποιο ρεύμα αέρα που φυσάει μέσα στην ψυχή και στην κοινωνία. Ένας τέτοιος «ανεμοστρόβιλος» μπορεί να σπρώξει τη θύρα χωρίς να το καταλάβουμε, και ίσως να μη μας ενοχλούσε κιόλας που συνέβη αυτό...
Η κοινωνική ζωή, ιδίως τους τελευταίους αιώνες, διαμορφώνεται με τρόπο που κάνει όλο και δυσκολότερη τη ζωή του ανθρώπου μέσα στην πίστη. Δημιουργούνται μηχανισμοί που μας μπλοκάρουν σχεδόν αυτόματα, και επειδή μένουν αθέατοι, δεν νιώθουμε καν ότι μας στερούν την ελευθερία. Κι αφού δεν καταλαβαίνουμε πως αυτή η στέρηση υπάρχει, δεν γεννιέται μέσα μας ούτε η ανάγκη αντίδρασης. Κάποτε μπορεί να γεννηθεί μια αντίδραση, αλλά συνήθως παίρνει τις πιο παράλογες μορφές, σαν να μην ξέρει ο άνθρωπος ενάντια σε τι πρέπει στ’ αλήθεια να σηκώσει το ανάστημά του. Έτσι, λίγο λίγο συνηθίζουμε στη φυλακή μας και όταν πια συνηθίσουμε ολοκληρωτικά, όταν ο μικρός μας κόσμος κλειστεί τελείως και απομονωθεί, τότε θα ακουστεί απ’ έξω το χτύπημα του κριού. Όχι από μέσα· μέσα δεν θα έχει μείνει παρά στάχτη. Θα είναι μια προσπάθεια διάσωσης που θα έρθει απ’ έξω, για να ανοιχτεί δίοδος αέρα σε έναν κόσμο βυθισμένο και πνιγμένο, θα χρειαστεί να σπάσουν πόρτες, αλλιώς δεν θα φτάσει σε εμάς καθόλου καθαρός αέρας.
Το πιο θλιβερό είναι πως αυτή η σωστική επέμβαση που θα κάνει ο Χριστός στο τέλος της ιστορίας δεν θα είναι ολοκληρωτική. Ο Χριστός μπορεί να συντρίψει εκείνους τους φραγμούς που σηκώθηκαν σχεδόν μηχανικά, από τα ρεύματα της κοινωνίας, όχι από την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου, αλλά δεν θα διαρρήξει ποτέ τη θύρα μιας ψυχής που συνειδητά δεν Τον θέλει. Γι΄ αυτό και λένε συχνά πως ο Χριστός είναι «κύριος» δεν μπαίνει ποτέ χωρίς να χτυπήσει και χωρίς να έχει την άδεια του οικοδεσπότη.
Πολλών ανθρώπων η πίστη έχει κλαπεί χωρίς οι ίδιοι να το θελήσουν. Ο απόστολος Παύλος έλεγε: «οι κακές συναναστροφές διαφθείρουν τα καλά ήθη» (Α΄ Κορινθίους 15:33). Αυτούς τους φραγμούς ο Θεός μπορεί να τους γκρεμίσει, όμως αν ο άνθρωπος έχει χτίσει μόνος του τείχη μέσα του, τότε ο Χριστός δεν θα σταθεί εμπόδιο σε εκείνον που επιλέγει να αυτοεξοριστεί.
Έτσι οι άνθρωποι, λίγο από επιλογή και λίγο άθελά τους, θα φτιάξουν μια κοινωνία όπου θα χαθεί η βασική ελευθερία, η ελευθερία να είναι κανείς με τον Θεό και τότε ο Θεός θα εισβάλει για να μας σώσει. Αν όμως φανεί πως κάποιος θέλει συνειδητά να μείνει ορφανός, θα μείνει. Η σωτηρία δεν μπορεί να γίνει καθολική και απόλυτη, γιατί δεν φτάνει να ρίξεις σωσίβια σε έναν που πνίγεται· πρέπει και εκείνος να θελήσει να τα πιάσει. Αν θέλει να χαθεί, όσα κι αν του ρίξεις, δεν θα πιάσουν τόπο.

---

[1] Άγιος Εφραίμ ο Σύρος. Περί Μετανοίας // Έργα: Σε 6 μέρη. 4η έκδοση. 1900. Μέρος 4. Σ. 142.

 

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ

Αναζητώντας τη «Χρυσή Εποχή» (1ο μέρος)

Αναζητώντας τη «Χρυσή Εποχή» (2ο μέρος)

Αναζητώντας τη «Χρυσή Εποχή» (3ο μέρος)

Αναζητώντας τη «Χρυσή Εποχή» (4ο μέρος)

Αναζητώντας τη «Χρυσή Εποχή» (5ο μέρος)

Αναζητώντας τη «Χρυσή Εποχή» (6ο μέρος)

Αναζητώντας τη «Χρυσή Εποχή» (7ο μέρος)

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο τίμησε την επέτειο των 60 ετών από την άρση των αναθεμάτων

 

Η Α.Θ. Παναγιότης ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος χοροστάτησε  την Κυριακή, 7 Δεκεμβρίου 2025, στον Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό, κατά τη Θεία Λειτουργία, στο τέλος της οποίας τελέστηκε Δοξολογία για την επέτειο των 60 ετών από την υπογραφή της άρσεως των Αναθεμάτων του 1054 από τους αοιδίμους Πάπα Ρώμης Παύλο Στ’ και Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα.

Συγχοροστάτησαν οι Σεβ. Μητροπολίτες Γέρων Χαλκηδόνος κ. Εμμανουήλ, Γέρων Δέρκων κ. Απόστολος, Γέρων Πριγκηποννήσων κ. Δημήτριος, Φιλαδελφείας κ. Μελίτων, Μυριοφύτου και Περιστάσεως κ. Ειρηναίος, Ικονίου κ. Θεόληπτος, Καλλιουπόλεως και Μαδύτου κ. Στέφανος, Κυδωνιών κ. Αθηναγόρας, Σηλυβρίας κ. Μάξιμος, Λήμνου και Αγίου Ευστρατίου κ. Ιερόθεος, Προύσης κ. Ιωακείμ και Σελευκείας κ. Θεόδωρος. 

Στην ομιλία του, αμέσως μετά, ο Παναγιώτατος αναφέρθηκε στην πρόσφατη επίσημη επίσκεψη του Πάπα Λέοντος ΙΔ’ στην έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου και στο κοινό τους προσκύνημα στη Νίκαια για την επέτειο των 1700 ετών από την Α’ Οικουμενική Σύνοδο που πραγματοποιήθηκε εκεί το 325, και πρόσθεσε:

“Εν τω αυτώ πνεύματι, συνερχόμεθα εκ νέου σήμερον διά να τιμήσωμεν και να εορτάσωμεν την εξηκοστήν επέτειον της άρσεως εκατέρωθεν των αναθεμάτων του 1054 υπό του μακαριστού Πάπα Παύλου Στ´ και του αοιδίμου προκατόχου ημών Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρου, τη 7η Δεκεμβρίου 1965.

Εις περίοδον προιούσης πολώσεως εις ολόκληρον τον κόσμον, συμπεριλαμβανομένης και της χριστιανικής οικουμένης, το καίριον και προφητικόν τούτο βήμα προς την ενότητα είναι άξιον ιδιαιτέρας προσοχής και μελέτης. Εις την Κοινήν Δήλωσιν αυτών, ο Πάπας Παύλος Ϛ’ και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας απηύθυναν μίαν αποφασιστικήν και ειλικρινή πρόσκλησιν δι’ ένα νέον τρόπον σχέσεως μεταξύ των Αδελφών ημών Εκκλησιών, ουχί επί τη βάσει «προσβλητικών λόγων, αβασίμων κατηγοριών και αξιοκατακρίτων χειρονομιών», αλλά «διά της καθάρσεως των καρδιών, της αποδοκιμασίας των ιστορικών σφαλμάτων, ως και διά της αποφασιστικής θελήσεως του καταντήσαι εις την κοινήν κατανόησιν και διατύπωσιν της αποστολικής πίστεως και των αιτημάτων αυτής». Η αμοιβαία άρσις των αναθεμάτων του 1054 απετέλεσεν έμπρακτον σημείον και τεκμήριον αυτής της νέας αρχής, και έδωκε σημαντικήν ώθησιν εις τον διάλογον της αγάπης, εις τον οποίον προσετέθη ο αναγκαίος διάλογος της αληθείας διά της Μικτής Διεθνούς Επιτροπής Θεολογικού Διαλόγου.”

Σε άλλο σημείο της ομιλία του, ο Πατριάρχης αναφέρθηκε στον αείμνηστο Μητροπολίτη Γέροντα Περγάμου κυρό Ιωάννη, και υπογράμμισε τη σημασία συνέχισης του διαλόγου με στόχο την αποκατάσταση της ενότητος.

“Ο αείμνηστος θεολόγος και πρωτεργάτης της Μικτής Διεθνούς Επιτροπής Θεολογικού Διαλόγου αδελφός Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης (Ζηζιούλας), αντελαμβάνετο βαθύτατα την επιτακτικήν ανάγκην του αλληλοσεβασμού και της ανακαλύψεως του ενός υπό του άλλου· «Ανατολή, που είναι η Δύσις σου;» έγραφε· «Δύσις, που είναι η Ανατολή σου;». Δυστυχώς, σήμερον παρατηρούμεν αύξουσαν αδιαφορίαν περί της αναγκαιότητος του έργου ημών. Θελγόμεθα υπό της ιδέας της αυτοαπομονώσεως, της αμοιβαίας καχυποψίας και δυσπιστίας. Αλλά δεν επιτρέπεται να εγκαταλείψωμεν τον στόχον της ενότητος υπό την πίεσιν των δυνάμεων του εφησυχασμού ή του πειρασμού του φανατισμού. Οφείλομεν να γνωρίζωμεν τους κινδύνους τούτους και να εργαζώμεθα επιμελώς προς αποφυγήν των. Ως έγραφεν ο Μητροπολίτης Περγάμου, «το να εγκαταλείψωμεν την προσπάθειαν και να αφεθή η ατραπός εις τας ακανθώδεις βατώδεις αγριάδας, θα εσήμαινεν επιστροφήν εις το ηλλοτριωμένον παρελθόν». Ας μη επιτρέψωμεν εις τας ακάνθας αυτάς να αναπτυχθούν και να καταπνίξουν τον διάλογον. Εάν δεν προφυλαχθώμεν, όχι μόνον δεν θα δυνηθώμεν να δρέψωμεν από κοινού καρπούς εις το μέλλον, αλλά θα διακυβεύσωμεν και τον πολύτιμον καρπόν ο οποίος ήδη παρήχθη υπό των σεπτών Προκατόχων ημών. Αντ’ αυτού, ας καλλιεργήσωμεν συνειδητώς τον σεβασμόν, την τιμήν και, προ παντός, την αμοιβαίαν αγάπην, ώστε κάθε συνάντησις και επικοινωνία, μακρά ή σύντομος, φανερά ή κεκρυμμένη, να αποτελέση πηγήν ανταλλαγής πνευματικών δωρεών, κοινωνίας ζωής, και τοιουτρόπως συγκεκριμένον βήμα προς την ενότητα.” [Διαβάστε εδώ το πλήρες κείμενο της Πατριαρχικής ομιλίας]

Παρέστησαν οι Πανοσιολ. κ. Arnaud du Cheyron de Beamont, εκ προσώπου του Αποστολικού Νουντσίου στην Τουρκία, Προθιερεύς κ. Vartan Kirakos Kazanciyan,  Τοποτηρητής της Αρμενο-Καθολικής Επαρχίας στην Τουρκία, και κ. Lucian Abalintoaiei, Γενικός Γραμματέας της Συνόδου των Ρωμαιοκαθολικών Επισκόπων στην Τουρκία.

Εκκλησιάστηκαν, επίσης, οι Θεοφιλ. Επίσκοποι Αλικαρνασσού κ. Αδριανός, Αραβισσού κ. Κασσιανός και Ξανθουπόλεως κ. Παΐσιος, ο Εξοχ. Πρέσβυς κ. Κωνσταντίνος Κούτρας, Γενικός Πρόξενος της Ελλάδος στην Πόλη, οι Εντιμ. Γενικοί Πρόξενοι της Ουκρανίας Εντιμ. κ. Roman Nedilskyi, και της Μολδαβίας  Εντιμ. κ. Sergiu Gurduza με τις συζύγους τους, κληρικοί και πλήθος πιστών από την Πόλη και προσκυνητών από το εξωτερικό. 

Υπενθυμίζεται συναφώς, ότι κατά την 10η επέτειο από την άρση των αναθεμάτων, την 7η Δεκεμβρίου 1975, σε μία απρόσμενη κίνηση υψηλού συμβολισμού, ο μακαριστός Πάπας Παύλος ΣΤ´ γονάτισε και ασπάσθηκε τους πόδας του επί κεφαλής της Πατριαρχικής αντιπροσωπείας που απεστάλη στο Βατικανό επί τη ευκαιρία των προγραμματισθεισών επετειακών εκδηλώσεων, αειμνήστου Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος, ο οποίος υπογράμμισε με έκδηλη έκπληξη και συγκίνηση ότι «μόνο ένας μεγάλος ή ένας άγιος» θα μπορούσε να προβεί σε αυτή τη χειρονομία.

ΠΗΓΗ: https://ec-patr.org/to-oikoymeniko-patriarcheio-timise-ti/

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ (Γ΄ ΜΕΡΟΣ)

«Σχετικά με αυτούς (τους θεούς) λέει στα γραπτά του και ο σοφότατος Διόδωρος τα εξής, ότι άνθρωποι είχαν γεννηθεί οι θεοί, τους οποίους, για τις ευεργεσίες που τους προσέφεραν, θεώρησαν και αναγόρευσαν αθανάτους οι άνθρωποι. Μερικοί μάλιστα πήραν τα ονόματα που είχαν [και] από τις χώρες που κυρίευσαν».

(Απόσπασμα εκ της ''Χρονογραφίας'' Ιωάννου Μαλάλα)

«Ἐνῶ συνέβαιναν αὐτά, μια νεαρή γυναίκα εὐσεβής, πού ὀνομαζόταν Αἰκατερίνα, πάρα πολύ ὄμορφη, πού εἶχε μάθει κάθε ἐπιστήμη εἰδωλολατρική καί χριστιανική, ὄντας θυγατέρα κάποιου ἡγεμόνα, ὁ ὁποῖος εἶχε πεθάνει, ζοῦσε μαζί μέ πολλές ὑπηρέτριες στο παλάτι της, τό ὁποῖο βρισκόταν στην Αλεξάνδρεια, καί κάθε μέρα μόνο στον Θεό προσευχόταν......
Αὐτή, ὅταν εἶδε νά χάνεται τόσος λαός καί πολλοί ἐξαιτίας τοῦ φόβου τῶν ἀπειλῶν νά προδίδουν τόν Χριστιανισμό καί ἄλλους νά εὐχαριστοῦνται, ἐπειδή ἔχασαν τό μυαλό τους ἀπ' αὐτά πού γίνονταν, πῆρε δύναμη ἀπό τήν πίστη της στόν Θεό καί ἀφοῦ πῆρε τοὺς ὑπηρέτες της ήλθε στον ναό, ὅπου ἦταν συγκεντρωμένο ὅλο τό πλῆθος καί θυσίαζε μαζί μέ τόν βασιλιά. Στάθηκε λοιπόν στις θύρες τοῦ ναοῦ προκαλώντας τόν θαυμασμό γιά τήν ὀμορφιά της σ' ὅσους τήν παρατηροῦσαν καί εἶπε στούς ἁρμοδίους νά εἰδοποιήσουν τόν βασιλιά, γιατί ἔλεγε πώς είχε κάτι σπουδαῖο νά τοῦ ἀνακοινώσει. Αὐτοί, πού τήν ἀνήγγειλαν στον βασιλιά, διατάχθηκαν νά τήν παρουσιάσουν. Μόλις παρουσιάστηκε μπροστά στόν βασιλιά πού θυσίαζε στά εἴδωλα, μέ ἀτάραχη ὄψη καί καρδιά, ἀφοῦ ἄνοιξε το στόμα της, ἔτσι ἄρχισε νά μιλάει πρός αὐτόν:

Έπρεπε βασιλιά να πείσεις τόν ἑαυτό σου μέ λογικά επιχειρήματα ὅτι προσφέρεις θυσία σέ εἴδωλα θνητῶν ἀνθρώπων, σάν νά εἶναι αὐτά θεοί. Ἐπειδή ὅμως ἐπηρεασμένος ἀπό ἕναν ἀπαίσιο δαίμονα δέν κατάλαβες τό συμφέρον σου μόνος σου, ἔπρεπε τουλάχιστον ὑπακούοντας στόν σοφό σέ σᾶς Διόδωρο, νά ἀποσπασθεῖς ἀπό τή λατρεία αὐτῶν. Αὐτός στά συγγράμματά του λέγει γι' αὐτούς, ὅτι θνητοί ὑπῆρξαν οἱ θεοί καί ὅτι γιά κάποιες εὐεργεσίες πού ἔκαναν, οἱ ἄνθρωποι τούς ὀνόμασαν ἀθανάτους. Αναφέρει ὅτι εἶχαν καί ἰδιαίτερα ὀνόματα καί ὅτι βασίλευαν σε κάποιες χώρες. Αὐτό λέει ὅτι τό εἶχαν κάνει ἐπειδή πλανήθηκαν ἀπό ἄγνοια. Ἔτσι λοιπόν καί κάποιος ἄλλος ἀπ' αὐτούς τούς εἰδικούς σοφούς εἶπε, ὅτι ὁ γνωστός Σερούχ πρῶτος ἐφευρε τά σχετικά μέ τήν εἰδωλολατρία, δείχνοντας ὅτι ἐπειδή μερικοί στά παλιά χρόνια ὑπῆρξαν ἤ πολεμιστές ἤ ἔκαναν κάτι ἀνδρεῖο ἢ ἐνάρετο στή ζωή καί ἐπειδή αὐτό ἄξιζε να μνημονεύεται, τιμήθηκαν με στῆλες καί ἀνδριάντες. Αὐτούς οἱ μεταγενέστεροι ἀγνοώντας τή γνώμη τῶν προγόνων τους, ὅτι τοὺς εἶχαν τιμήσει μόνο χάριν μνήμης καί σάν προπάτορες καί ἐφευρέτες διαφόρων ἀγαθῶν, τούς πρόσφεραν θυσίες σάν οὐράνιους θεούς κι ὄχι σάν θνητούς ἀνθρώπους καί ὅμοιους μέ τούς ἑαυτούς τους. Αὐτούς καί ὁ σοφός σας Πλούταρχος ὁ Χαιρωνέας τούς κατηγορεῖ λέγοντας, ὅτι μερικοί εἰσάγουν τήν πλάνη τῶν ἀγαλμάτων. Πείσου λοιπόν ἔστω καί κάπως ἀργά σ' αὐτά, βασιλιά, καί μή γίνεσαι ἐν μέρει αἴτιος να χαθοῦν τόσες ψυχές, τῶν ὁποίων ἡ καταδικαστι κή ἀπόφαση θά βρίσκεται ἀπό πάνω σου συσσωρεύοντας μεγάλη καί ἀτέλειωτη τιμωρία. Υπακούοντας γνώρισε τόν ἀληθινό Θεό, ὁ ὁποῖος σοῦ ἔδωσε αὐτήν τή βασιλική ἐξουσία. Αὐτός ὄντας προαιώνιος Θεός ἀπό οἶκτο φιλανθρωπίας σ ̓ αὐτούς τούς ἔσχατους καιρούς ἔλαβε τή δική μου ἀνθρώπινη μορφή, γιά νά μέ ξαναφέρει στήν ἀρχαία ὀμορφιά μέ τόν σταυρό, τό πάθος καί τόν τριήμερο θάνατο, επειδή μέ τήν παράβαση είχα γίνει υποχείριο στον Διάβολο…»

Τι ακριβώς είχε αναφέρει ο Διόδωρος[1]; Παραθέτουμε μικρό απόσπασμα:

«Περὶ θεῶν τοίνυν διττὰς οἱ παλαιοὶ τῶν ἀνθρώπων τοῖς μεταγενεστέροις παραδεδώκασιν ἐννοίας· τοὺς μὲν γὰρ ἀιδίους καὶ ἀφθάρτους εἶναί φασιν, οἷον ἥλιόν τε καὶ σελήνην καὶ τὰ ἄλλα ἄστρα τὰ κατ ̓ οὐρανόν, πρὸς δὲ τούτοις ἀνέμους καὶ τοὺς ἄλλους τοὺς τῆς ὁμοίας φύσεως τούτοις τετευχότας· τούτων γὰρ ἕκαστον ἀίδιον ἔχειν τὴν γένεσιν καὶ τὴν διαμονήν· ἑτέρους δὲ λέγουσιν ἐπιγείους γενέσθαι θεούς, διὰ δὲ τὰς εἰς ἀνθρώπους εὐεργεσίας ἀθανάτου τετευχότας τιμῆς τε καὶ δόξης, οἷον Ηρακλέα, Διόνυσον, Αρισταῖον, καὶ τοὺς ἄλλους τοὺς τοιούτους ὁμοίους. περὶ δὲ τῶν ἐπιγείων θεῶν πολλοὶ καὶ ποικίλοι  παραδέδονται λόγοι παρὰ τοῖς ἱστορικοῖς τε καὶ μυθογράφοις· καὶ τῶν μὲν ἱστορικῶν Εὐήμερος ὁ τὴν ἱερὰν ἀναγραφὴν ποιησάμενος ἰδίως ἀναγέγραφεν, τῶν δὲ μυθολόγων Ὅμηρος καὶ Ἡσίοδος καὶ Ὀρφεὺς καὶ ἕτεροι τοιοῦτοι τερατωδεστέρους μύθους περὶ θεῶν πεπλάκασιν· ἡμεῖς δὲ τὰ παρ ̓ ἀμφοτέροις αναγεγραμμένα πειρασόμεθα συντόμως ἐπιδραμεῖν, στοχαζόμενοι τῆς συμμετρίας. Ενήμερος μὲν οὖν, φίλος γεγονώς Κασσάνδρου τοῦ βασιλέως καὶ διὰ τοῦτον ἠναγκασμένος τελεῖν βασιλικάς τινας χρείας καὶ μεγάλας ἀποδημίας, φησὶν ἐκτοπισθῆναι κατὰ τὴν μεσημβρίαν εἰς τὸν ὠκεανόν. ἐκπλεύσαντα δὲ αὐτὸν ἐκ τῆς Εὐδαίμονος Αραβίας ποιήσασθαι τὸν πλοῦν δι ̓ ὠκεανοῦ πλείους ἡμέρας, καὶ προσενεχθῆναι νήσοις πελαγίαις, ὧν μίαν ὑπάρχειν τὴν ὀνομαζομένην Παγχαίαν, ἐν ᾗ τεθεῖσθαι τοὺς ἐνοικοῦντας Παγχαίους εὐσεβεία διαφέροντας καὶ τοὺς θεοὺς τιμώντας μεγαλύπρεπεστάταις θυσίαις καὶ ἀναθήμασιν ἀξιολόγοις ἀργυροῖς τε καὶ χρυσοῖς. εἶναι δὲ καὶ τὴν νῆσον ἱερὰν θεῶν, καὶ ἕτερα πλείω θαυμαζόμενα κατά τε τὴν ἀρχαιότητα καὶ τὴν τῆς κατασκευῆς πολυτεχνίαν, περὶ ὧν τὰ κατὰ μέρος ἐν ταῖς πρὸ ταύτης βίβλοις αναγεγράφαμεν. εἶναι δ ̓ ἐν αὐτῇ κατά τινα λόφον ὑψηλὸν καθ ̓ ὑπερβολὴν ἱερὸν Διὸς Τριφυλίου, καθιδρυμένον ὑπ ̓ αὐτοῦ καθ ̓ ὃν καιρὸν ἐβασίλευσε τῆς οἰκουμένης απάσης ἔτι κατὰ ἀνθρώπους ὤν. ἐν τούτῳ τῷ ἱερῷ στήλην εἶναι χρυσῆν, ἐν ᾗ τοῖς Παγχαίοις γράμμασιν ὑπάρχειν γεγραμμένας τάς τε Οὐρανοῦ καὶ Κρόνου καὶ Διὸς πράξεις κεφαλαιωδώς. μετὰ ταῦτά φησι πρῶτον Οὐρανὸν βασιλέα γεγονέναι, ἐπιεικῇ τινα ἄνδρα καὶ εὐεργετικὸν καὶ τῆς τῶν ἄστρων κινήσεως ἐπιστήμονα, ὃν καὶ πρῶτον θυσίαις τιμῆσαι τοὺς οὐρανίους θεούς· διὸ καὶ Οὐρανὸν προσαγορευθῆναι. υἱοὺς δὲ αὐτῷ γενέσθαι ἀπὸ γυναικὸς Ἑστίας Τιτᾶνα καὶ Κρόνον, θυγατέρας δὲ Ῥέαν καὶ Δήμητρα. Κρόνον δὲ βασιλεῦσαι μετὰ Οὐρανόν, καὶ γήμαντα Ῥέαν γεννῆσαι Δία καὶ Ἥραν καὶ Ποσειδῶνα. τὸν δὲ Δία διαδεξάμενον τὴν βασιλείαν τοῦ Κρόνου γῆμαι Ἥραν καὶ Δήμητρα καὶ Θέμιν, ἐξ ὧν παῖδας ποιήσασθαι Κουρῆτας μὲν ἀπὸ τῆς πρώτης, Φερσεφόνην δὲ ἐκ τῆς δευτέρας, Ἀθηνᾶν δὲ ἀπὸ τῆς τρίτης. ἐλθόντα δὲ εἰς Βαβυλῶνα ἐπιξενωθῆναι Βήλῳ, καὶ μετὰ ταῦτα εἰς τὴν Παγχαίαν νῆσον πρὸς τῷ ὠκεανῷ κειμένην παραγενόμενον Οὐρανοῦ τοῦ ἰδίου προπάτορος βωμὸν ἱδρύσασθαι. κἀκεῖθεν διὰ Συρίας ἐλθεῖν πρὸς τὸν τότε δυνάστην Κάσιον, ἐξ οὗ τὸ Κάσιον ὄρος. ἐλθόντα δὲ εἰς Κιλικίαν πολέμῳ νικῆσαι Κίλικα τοπάρχην, καὶ ἄλλα δὲ πλεῖστα ἔθνη ἐπελθόντα παρ' ἅπασι τιμηθῆναι καὶ θεὸν ἀναγορευθῆναι...»
«Ταῦτα καὶ τὰ τούτοις παραπλήσια ὡς περὶ θνητῶν ἀνδρῶν περὶ τῶν θεῶν διελθὼν ἐπιφέρει λέγων. Καὶ περὶ μὲν Εὐημέρου τοῦ συνταξαμένου τὴν ἱερὰν ἀναγραφὴν ἀρκεσθησόμεθα τοῖς ῥηθεῖσι, τὰ δὲ παρὰ τοῖς Ἕλλησι μυθολογούμενα περὶ θεῶν ἀκολούθως Ἡσιόδῳ καὶ Ομήρῳ καὶ Ὀρφεῖ πειρασόμεθα συντόμως ἐπιδραμεῖν». 

AΠΟΔΟΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ 

«Σχετικά, λοιπόν, με τους θεούς οι παλαιοί παρέδωσαν στους μεταγενέστερους δυο διαφορετικές αντιλήψεις. Άλλοι από αυτούς είναι, λένε, αιώνιοι και άφθαρτοι, όπως ο ήλιος, η σελήνη και τα υπόλοιπα άστρα του ουρανού, επίσης οι άνεμοι καθώς και όλα τα άλλα που συμβαίνει να έχουν παρόμοια φύση γιατί καθένα από αυτά έχει προαιώνια γένεση και διάρκεια. Ενώ άλλοι, λένε, γεννήθηκαν στη γη κι έγιναν θεοί, αφού κέρδισαν αθάνατες τιμές και δόξες από την ευεργεσία που πρόσφεραν στους ανθρώπους, όπως ο Ηρακλής, ο Διόνυσος, ο Αρισταίος και οι άλλοι οι όμοιοι μ' εκείνους. Σχετικά τώρα με τους επίγειους θεούς παραδίδονται πολλά και διάφορα από τους ιστορικούς και τους μυθογράφους. Από τους ιστορικούς ο Ευήμερος, που συνέθεσε την «Ιερή ιστορία», έγραψε γι' αυτούς ιδιαίτερη πραγματεία, ενώ από τους μυθολόγους ο Όμηρος, ο Ησίοδος και ο Ορφέας, αλλά και άλλοι σαν αυτούς, έπλασαν μύθους για τους θεούς μάλλον τερατώδεις. Όσο για μας θα επιχειρήσουμε να δώσουμε μια σύντομη αναφορά όσων έχουν γραφτεί κι από τις δυο ομάδες, έχοντας πάντα κατά νου τη συμμετρία του έργου. Ο Ευήμερος, λοιπόν, που ήταν φίλος του βασιλιά Κασσάνδρου και ως εκ τούτου ήταν αναγκασμένος να φέρει σε πέρας κάποιες υποθέσεις του βασιλιά και να κάνει μεγάλα ταξίδια, λέει πως ταξίδεψε στον νότο μέχρι τον ωκεανό. Απέπλευσε από την Ευδαίμονα Αραβία, ταξίδεψε επί πολλές μέρες στον ωκεανό και έφτασε σε μερικά νησιά ανοιχτά στο πέλαγος, ένα εκ των οποίων ήταν η ονομαζόμενη Παγχαία, όπου είδε τους Παγχαίους που ζούσαν εκεί να διακρίνονται για την ευσέβεια τους και να τιμούν τους θεούς με μεγαλοπρεπέστατες θυσίες και με αξιόλογα αφιερώματα χρυσά και ασημένια. Το νησί είναι μάλιστα αφιερωμένο στους θεούς, και υπάρχουν κι άλλα περισσότερα θαυμαστά τόσο για την αρχαιότητα τους όσο και για τη μεγάλη καλλιτεχνική τους αξία, για τα οποία έχουμε γράψει αναλυτικά στα προηγούμενα βιβλία. Στο νησί υπάρχει επίσης, πάνω σ' έναν εξαιρετικά ψηλό λόφο, το ιερό του Τριφυλίου Διός, το οποίο ίδρυσε ο ίδιος, τον καιρό που ήταν βασιλιάς ολόκληρης της οικουμένης και βρισκόταν ακόμη ανάμεσα στους ανθρώπους. Μέσα σε τούτο το ιερό υπάρχει στήλη χρυσή, πάνω στην οποία αναγράφονται συνοπτικά, στη γραφή των Παγχαίων, οι πράξεις του Ουρανού, του Δία και του Κρόνου. Στη συνέχεια, ο Ευήμερος λέει πως πρώτος βασιλιάς έγινε ο Ουρανός, άνθρωπος επιεικής, ευεργετικός και γνώστης της κίνησης των άστρων, ο οποίος πρώτος τίμησε με θυσίες τους ουράνιους θεούς, πράγμα για το οποίο και ονομάστηκε Ουρανός. Οι γιοι που απέκτησε από τη γυναίκα του την Εστία ήταν ο Τιτάνας και ο Κρόνος και οι κόρες του ήταν η Ρέα και η Δήμητρα. Ο Κρόνος έγινε βασιλιάς μετά τον Ουρανό, παντρεύτηκε τη Ρέα και γέννησε τον Δία, την Ήρα και τον Ποσειδώνα. Ο Δίας τον διαδέχτηκε στη βασιλεία και παντρεύτηκε την Ήρα, τη Δήμητρα και τη Θέμιδα, από τις οποίες απέκτησε παιδιά, τους Κουρήτες από την πρώτη, την Περσεφόνη από τη δεύτερη και την Αθηνά από την τρίτη. Όταν πήγε στη Βαβυλώνα, φιλοξενήθηκε από τον Βήλο και μετά πέρασε στη νήσο Παγχαία, που βρίσκεται στον ωκεανό, και ίδρυσε βωμό προς τιμήν του Ουρανού, του προπάτορά του. Από εκεί ήρθε στη Συρία στον Κάσιο, τον τότε κυβερνήτη της περιοχής, από τον οποίο πήρε τ' όνομα του το Κάσιον όρος. Ερχόμενος στην Κιλικία, νίκησε σε πόλεμο τον Κίλικα, τον τοπικό άρχοντα, επισκέφτηκε κι άλλα έθνη πολλά και διαφορετικά, τιμήθηκε από όλα και αναγορεύτηκε θεός». 
«Σχετικά με τον Ευήμερο, που συνέθεσε την «Ιερή ιστορία», ας αρκεστούμε στα λεχθέντα, τώρα θα επιχειρήσουμε να εκθέσουμε εν συντομία τους μύθους των Ελλήνων σχετικά με τους θεούς, σύμφωνα με τον Ησίοδο, τον Όμηρο και τον Ορφέα». 

---

[1] Διοδώρου Σικελιώτου, Ιστορική βιβλιοθήκη, βιβλίο 6.

ΠΗΓΗ: ''ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΟΛΟΓΙΟΝ ΤΟΥ ΣΙΝΑ'', ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2003

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η φυλακή της Αγίας Αικατερίνης στην Κύπρο (κατά παράδοση)

Τῇ εἰκοστῇ πέμπτη τοῦ αὐτοῦ μηνός, μνήμη τῆς ἁγίας μεγαλομάρτυρος καὶ πανσόφου ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ (Συναξάριον)

ΤΗ ΑΥΤΗ ΗΜΕΡΑ: ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ (ΑΥΡΙΑΝΗ ΕΟΡΤΗ ΚΑΤΑ ΤΟ Π.Η.)

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ (Β΄ ΜΕΡΟΣ)

ΕΓΚΩΜΙΟΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΙΑΝ ΜΑΡΤΥΡΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΑΝ

ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΙΑΝ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΝ

H σχέση της Αγίας Αικατερίνης με τη Φιλόσοφο Υπατία

Η φυλακή της Αγίας Αικατερίνης στην Κύπρο (κατά παράδοση)

 

ΠΗΓΗ: Θ.Η.Ε ΤΟΜ.1, ΣΕΛ.1041-1042

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Τῇ εἰκοστῇ πέμπτη τοῦ αὐτοῦ μηνός, μνήμη τῆς ἁγίας μεγαλομάρτυρος καὶ πανσόφου ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ (Συναξάριον)

ΤΗ ΑΥΤΗ ΗΜΕΡΑ: ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ (ΑΥΡΙΑΝΗ ΕΟΡΤΗ ΚΑΤΑ ΤΟ Π.Η.)

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ (Β΄ ΜΕΡΟΣ)

ΕΓΚΩΜΙΟΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΙΑΝ ΜΑΡΤΥΡΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΑΝ

ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΙΑΝ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΝ

H σχέση της Αγίας Αικατερίνης με τη Φιλόσοφο Υπατία