Τρίτη 11 Μαρτίου 2025

Επιστολή διαμαρτυρίας πιστών προς τη Ρουμανική Σύνοδο Γ.Ο.Χ.



(Δόξα τω Θεώ, βρέθηκαν πατέρες και αδελφοί στη Ρουμανία που αντέδρασαν στην προσπάθεια ορισμένων Συνοδικών τους να καταδικάσουν τον μακαριστό ευεργέτη τους Μητροπολίτη Κυπριανό -στη φωτογραφία με τον Άγιο Γλυκέριο, τον νυν Σεβασμιώτατο Μεθώνης Αμβρόσιο κ.ά. - και την φανταστική αίρεση του "Κυπριανισμού").





at Δεν υπάρχουν σχόλια:

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2025

''ΑΝΤΙΦΩΤΟΜΑΧΙΚΑ'' Ν. ΛΟΓΑΔΗ (ΣΤ΄)

 



ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

at Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δευτέρα 3 Μαρτίου 2025

Επετειακή έκδοση αγνώστων (εις τους περισσότερους) κειμένων του Αγίου πρ. Φλωρίνης επί τη συμπληρώσει 70ετίας από της κοιμήσεώς του

 

at Δεν υπάρχουν σχόλια:

Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2025

Περί της υποθέσεως του π. Νικόλαου Δημαρά (3ον)



Ο π. Νικόλαος Δημαράς στιγμάτισε έντονα την λιτανεία των Βαΐων και τα γενόμενα εκεί αλλά και το ότι ο Σεβ. Αττικής παρεχώρησε τμήμα Αγίου Λειψάνου.

Στο Εκκλησιολογικό κείμενο στο κεφάλαιο Δ΄ παράγραφο 2 αναφέρεται:

«Ἡ «ἐπίσηµη Ὀρθοδοξία» εἶναι τὸ ἰδιαίτερο ἐκεῖνο ἰδεολόγημα τῶν λεγομένων ἐπισήµων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, τὸ ὁποῖο ἀντιπροσωπεύει µία Ὀρθοδοξία ὁλοένα καὶ περισσότερο «χλιαρή»[32], ἡ ὁποία μὲ τὴν ἐφαρμογὴ τῶν Ἐκκλησιολογικῶν καὶ Κανονικῶν Καινοτομιῶν, τὶς ὁποῖες προέβλεπε τὸ προαναφερθὲν Πατριαρχικὸ Διάγγελμα τοῦ 1920, ὁδηγήθηκε στὴν σταδιακὴ ἀποξένωσή της ἀπὸ τὴν αὐθεντικὴ Ὀρθοδοξία».

και συμπληρώνει  η υποσημείωση 32:

«Οἶδά σου τὰ ἔργα, ὅτι οὔτε ψυχρὸς εἶ οὔτε ζεστός· ὄφελον ψυχρὸς ἦς ἢ ζεστός· οὕτως ὅτι χλιαρὸς εἶ, καὶ οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου» (Ἀποκ. γ’ 15-16). Ἡ λέξη «χλιαρὴ» ἐδῶ δὲν ἀναφέρεται ἁπλῶς σὲ χλιαρότητα πράξεως, ἀλλὰ σὲ χλιαρότητα πίστεως-δόγματος. Ἡ χλιαρότητα αὐτὴ στὴν Ὀρθοδοξία συνιστᾷ βεβαίως αἵρεση, διότι δὲν ὑφίσταται μέση ὁδὸς μεταξὺ Ἀληθείας καὶ ψεύδους, μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεως. Αὐτὸ ποὺ παρεκκλίνει στὸ παραμικρὸ ἀπὸ τὴν Δογματικὴ Ἀλήθεία βρίσκεται ἤδη στὸ ψεῦδος-αἵρεση καὶ ὁ παρεκκλίνων ἔστω καὶ κατ᾿ ἐλάχιστον ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία βρίσκεται στὸν χῶρο τῆς αἱρέσεως»

Επίσης στο κεφάλαιο 6:

«Ὅλες αὐτὲς οἱ λεγόμενες ἐπίσημες Ἐκκλησίες ἔχουν πλέον προσχωρήσει ἀποφασιστικά, σταθερὰ καὶ ἀμετανόητα στὴν διαδικασία τῆς συγκρητιστικῆς Ἀποστασίας, σεργιανιστικοῦ καὶ οἰκουμενιστικοῦ τύπου, µία ἀντιεκκλησιαστικὴ καὶ ἀντικανονικὴ διαδικασία, ἡ ὁποία ἔχει προωθηθεῖ ἢ ἐπιτραπεῖ συνοδικῶς ἀπὸ τὶς Ἱεραρχίες αὐτῶν, μετὰ τῶν ὁποίων ἡ Γνησία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀδυνατεῖ νὰ ἔχει ὁποιαδήποτε προσευχητική, μυστηριακὴ καὶ διοικητικὴ κοινωνία, ἐπειδὴ εἶναι συνεπὴς πρὸς τὶς Ἐκκλησιολογικές Ἀρχές Της σχετικὰ μὲ τοὺς «ψευδεπισκόπους» καὶ «ψευδοδιδασκάλους».

Στην παράγραφο 5:

«Σήμερα, οἱ ὅροι «ἐπίσηµη Ἐκκλησία» καὶ «ἐπίσηµες τοπικὲς Ἐκκλησίες», ἀναφέρονται στὶς γνωστὲς ἱστορικῶς διαµορφωµένες Τοπικὲς Ἐκκλησίες, ἡ ἱεραρχικὴ Ἡγεσία τῶν ὁποίων ἀποδέχεται ἐπισήμως καὶ μετέχει συνοδικῶς στὴν Οἰκουμενικὴ Κίνηση, τὴν προωθεῖ, ἐπιτρέπει ἢ τὴν ἀνέχεται ὡς θεολογικὴ ἔννοια καὶ ὡς θρησκευτικὴ πράξη, καλύπτεται ἀπὸ τὸ πέπλο τῆς δῆθεν Κανονικότητας, ὅπως τὴν ἐννοεῖ ὁ Σεργιανισµός, καὶ υἱοθετεῖ -ἀμέσως ἢ ἐμμέσως- καὶ πολλὲς ἄλλες µορφὲς τῆς ἀποστασίας ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία (βλ. διαβρωτικὰ φαινόμενα, ὅπως τὴν νόθευση τῶν Μυστηρίων καὶ μάλιστα τοῦ τύπου τοῦ Βαπτίσματος, λειτουργικὲς μεταρρυθμίσεις μὲ τὸ πρόσχημα τῆς «λειτουργικῆς ἀναγεννήσεως», τὴν πρόσφατη «μεταπατερικὴ θεολογία», τὴν ἐπισήμως -καὶ μάλιστα στὶς πανεπιστημιακὲς θεολογικὲς Σχολὲς- ἐπιτελούμενη βαθειὰ διείσδυση τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὴν ἀπώλεια τῶν ἐκκλησιαστικῶν κριτηρίων γιὰ τὴν Διακήρυξη Ἁγίων, ποικίλες μορφὲς ἐκκοσμικεύσεως καὶ ἀλλοιώσεως τοῦ αὐθεντικοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἤθους, τὴν υἱοθέτηση μιᾶς ἀντιπατερικῆς ἑρμηνείας τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Οἰκονομίας κλπ.)».

Το Εκκλησιολογικό κείμενο ασκεί κριτική στη σύγχρονη «επίσημη Ορθοδοξία», δηλαδή στις λεγόμενες τοπικές Εκκλησίες που συμμετέχουν συνοδικώς στην Οικουμενική Κίνηση, θεωρώντας ότι έχουν απομακρυνθεί από την αυθεντική Ορθοδοξία. Η «χλιαρότητα» που τις χαρακτηρίζει δεν αφορά μόνο τις πράξεις τους, αλλά και την πίστη τους, γεγονός που -σύμφωνα με το κείμενο- ισοδυναμεί με αίρεση.
Οι επίσημες Εκκλησίες έχουν προσχωρήσει σε μια διαδικασία «συγκρητιστικής αποστασίας», αποδεχόμενες και προωθώντας τον Οικουμενισμό, καθώς και διάφορες καινοτομίες στη θεολογία και τη λατρεία. Η αυθεντική Ορθοδοξία, σύμφωνα με το κείμενο, δεν μπορεί να έχει καμία  είδους κοινωνία μαζί τους, επειδή είναι συνεπής σε όσα έχει η ίδια αναφέρει σχετικά με τους «ψευδεπισκόπους»και «ψευδοδιδασκάλους». Δηλαδή: 

«Κάθε Ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος κηρύττει αἵρεση δημoσίως καὶ «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ᾿ Ἐκκλησίας»[16], καὶ ὁ ὁποῖος διδάσκει «ἕτερον εὐαγγέλιον παρ᾿ ὅ παρελάβομεν» ἢ εὑρίσκεται σὲ συγκρητιστικὴ κοινωνία μὲ ἀλλοδόξους καὶ ἀλλοθρήσκους, καὶ μάλιστα ὅταν πράττει αὐτὸ ἐπιμόνως καὶ συνεχῶς, καθίσταται «ψευδεπίσκοπος» καὶ «ψευδοδιδάσκαλος» (ΙΕ’ Κανὼν τῆς Πρωτοδευτέρας)· ὅσοι δὲ Ἐπίσκοποι εὑρίσκονται σὲ κοινωνία μὲ αὐτόν, ἀδιαφορώντας ἢ ἀνεχόμενοι ἢ ἀποδεχόμενοι τὸ φρόνημα καὶ τὶς πρακτικές του ἐκφράσεις, αὐτοὶ «συνόλλυνται»[17] (Ἅγιος Θεόδωρος Στουδίτης), καὶ παύουν ἔτσι νὰ εἶναι Κανονικοὶ[18]καὶ Κοινωνικοί[19], ἐφ᾿ ὅσον ἡ Καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Ἑνότητά Της καὶ ἡ γνησία Ἀποστολικὴ Διαδοχή, οἱ ὁποῖες ἐγγυῶνται μὲ ἀσφάλεια τὴν Κανονικότητα καὶ τὴν Κοινωνικότητα τοῦ Ἐπισκόπου, ἑδράζονται, ἀπορρέουν καὶ διασφαλίζονται ἀπὸ τὴν «Ὀρθὴν καὶ Σωτήριον τῆς Πίστεως Ὁμολογίαν».

Η Γνήσια Ορθόδοξη Εκκλησία αποτελεί: «την αυθεντική συνέχεια της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας στην σύγχρονη εποχή μας» κατά την παράγραφο 5 του Ε΄ κεφαλαίου. 

Τα ερωτήματα εδώ που αφορούν το παραπάνω κείμενο είναι:

1. Oποιαδήποτε μορφή επι-κοινωνίας  θεωρείται ασυμβίβαστη με την αυθεντική Ορθοδοξία;
2. Tι εννοείται ως ''προσευχητική κοινωνία'';
3.Εάν κανείς διατηρεί σχέσεις εκκλησιαστικές (και όχι ''κοινωνικές'') με πρόσωπα που ανήκουν στις ''επίσημες Εκκλησίες'', σε ποιες περιπτώσεις η επαφή αυτή θεωρείται επιτρεπτή και πότε θεωρείται συμβιβασμός με την αποστασία, δηλαδή με την αίρεση, που περιγράφεται;
4. Έχουν κάποια σχέση όλα τα παραπάνω, όπως επίσης και το απόσπασμα της παραγράφου 5 (Κεφάλαιο Ε΄) με τα όσα δίδαξε ο Άγιος Χρυσόστομος (πρ. Φλωρίνης); 



 ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ



 

at 5 σχόλια:

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2025

Η κοινή ύπαρξη και αποδοχή της Τελικής Κρίσης


Από την απαρχή της ανθρωπότητας, οι λαοί σε κάθε γωνιά του κόσμου έχουν αναζητήσει την αλήθεια για το τέλος της κόσμου. Σε όλες τις μεγάλες θρησκείες και μυθολογίες συναντάμε μια κοινή πεποίθηση: την τελική Κρίση, όπου όλοι οι άνθρωποι θα κριθούν για τις πράξεις τους και η μοίρα του κόσμου θα καθοριστεί οριστικά.
Στον Χριστιανισμό, η Κρίση του Θεού έρχεται με τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Στην Αποκάλυψη του Ιωάννη, περιγράφεται η αναμέτρηση ανάμεσα στο Καλό και το Κακό, όπου οι νεκροί ανασταίνονται και παρουσιάζονται ενώπιον του Θεού για να κριθούν σύμφωνα με τα έργα τους. Οι δίκαιοι θα λάβουν την αιώνια ζωή, ενώ οι άδικοι θα λάβουν την ανταπόδοση των έργων τους.
Στο Ισλάμ, η Ημέρα της Κρίσης (Yawm al-Qiyāmah) περιγράφεται ως μια ημέρα φόβου και δικαιοσύνης, όπου ο Αλλάχ θα αναστήσει τους νεκρούς και θα αποδώσει στον καθένα ό,τι του αναλογεί.
Στην Ιουδαϊκή παράδοση, η έννοια της Κρίσης συνδέεται με την έλευση του Μεσσία και τη δημιουργία μιας νέας εποχής δικαιοσύνης. Η Ημέρα του Κυρίου προμηνύει την ανταπόδοση των δικαίων και την καταστροφή του κακού.
Στον Ινδουισμό, η Κρίση σχετίζεται με τον κύκλο της Σαμσάρα (αναγέννηση) και το Κάρμα. Ο Κάλι Γιούγκα, η τρέχουσα εποχή, θεωρείται περίοδος ηθικής παρακμής που θα οδηγήσει στο τέλος του κόσμου και στην αναγέννηση μιας νέας χρυσής εποχής, υπό την ηγεσία του μελλοντικού σωτήρα Κάλκι.
Στον Βουδισμό, η έννοια της Κρίσης συνδέεται με τον νόμο του Κάρμα και τη μετενσάρκωση. Η εποχή του μέλλοντος, του τελευταίου Βούδα,, θα φέρει μια νέα περίοδο διαφώτισης και κάθαρσης, όπου οι άνθρωποι θα έχουν την ευκαιρία να επιτύχουν την πλήρη και τελική φώτιση.
Στην Ζωροαστρική πίστη, η τελική κρίση συμβαίνει με την έλευση του Σαοσύαντ (Saoshyant) , του μεσσιανικού σωτήρα. Ο κόσμος θα καθαριστεί από το κακό μέσω μιας μεγάλης φωτιάς που θα δοκιμάσει όλες τις ψυχές, χωρίζοντας τους δίκαιους από τους άδικους, ενώ τελικά το καλό θα θριαμβεύσει.
Ακόμη και στις αρχαίες μυθολογίες, η ιδέα μιας μεγάλης τελικής κρίσης είναι παρούσα. Στη Σκανδιναβική μυθολογία, το Ράγκναροκ (Ragnarok) φέρνει το τέλος του κόσμου μέσα από μια τιτάνια μάχη, όπου οι θεοί και οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τη μοίρα τους.
Στην αρχαία ελληνική κοσμοθεωρία, ο μύθος του Χρυσού Γένους και η πτώση στην εποχή του Σιδήρου (Σιδηρό Γένος) ''προφητεύουν'' έναν κύκλο καταστροφής και αναγέννησης.
Αυτή η οικουμενική αποδοχή στην τελική Κρίση αντικατοπτρίζει τον αιώνιο φόβο και την ελπίδα της ανθρωπότητας: την ανάγκη για δικαιοσύνη, την επιθυμία για λύτρωση και τη βεβαιότητα ότι η ηθική τάξη θα αποκατασταθεί.
Όπως όλη η ανθρωπότητα ανέμενε την έλευση ενός ''Μεσσία'', έτσι αναμένει και το γεγονός της απόλυτης κρίσης, όπου όλα θα αποκαλυφθούν και η αλήθεια θα φανερωθεί.
Η ίδια η ύπαρξη αυτής της κοινής αποδοχής σε όλους τους πολιτισμούς και τις εποχές υποδηλώνει ότι η αναζήτηση της απόλυτης και τελικής δικαιοσύνης είναι βαθιά ριζωμένη στην ανθρώπινη ψυχή.



ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ





Η ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΠΡΟΣΜΟΝΗ ΤΗΣ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 

at Δεν υπάρχουν σχόλια:

Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2025

Περί του ανακοινωθέντος των Κληρικῶν τῆς Ἱ.Μ.Ἀ.& Β.

Διαβάζοντας το κείμενο των ''αγανακτισμένων'' κληρικών της Μητροπόλεως Αττικής θα σημειώσω τα εξής: Ο θέλων ''κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή'' (επειδή πάσχει απὸ «τρικυμία ἐν κρανίῳ»), γνωρίζουμε πολύ καλά ότι γράφει αρκετά χρόνια στο διαδίκτυο και όχι μόνο στο διαδίκτυο. Τόσα έτη που έγραφε, έπαιρνε αυτήν την ''αγωγή'' και δεν έπασχε; Αλλά για ποιους έγραφε; Μα για τους νεοημερολογίτες! Τα έγραφε τότε όλα ωραία και καλά; Μάλλον αφού κανένας ''αγανακτισμένος'' κληρικός από τους εν λόγω δεν έκφρασε δημόσια κάποιο παράπονο εναντίον του δια μέσω κάποιου δημοσίου κειμένου. Ή μήπως επειδή εγκωμίαζε τους Γ.Ο.Χ. και στηλίτευε όσους δεν είναι Γ.Ο.Χ., δεν υπήρχε θέμα εφόσον δεν αφορούσε τους ίδιους τους Γ.Ο.Χ.;
Θα πω ότι έχω πει και παλαιότερα απλοϊκά. Όταν θιχτεί η δική μας η αξιοπρέπεια ή οτιδήποτε άλλο σχετικό, τότε βγαίνουμε από τα ρούχα μας αγανακτισμένοι. Όταν θίγονται οι άλλοι, τότε αλλάζει το πράγμα....
ΟΛΟΙ ΜΑ ΟΛΟΙ έχουν ευθύνη για την κατάσταση που φυσικά δεν είναι και σημερινή διότι έτη πολλά συμβαίνει το ίδιο ακριβώς φαινόμενο όπως και καθόλου τυχαίες δεν είναι οι παρατάξεις. Έχουν μιλήσει ποτέ με κληρικούς εκ του νέου ημερολογίου; Σίγουρα ναι. Δεν γνωρίζουν το γιατί μας αποφεύγουν οι περισσότεροι και ας υποστηρίζουν κρυφά τον αγώνα; Δεν μας αποφεύγουν για κανέναν μεμονωμένο ''ψυχοπαθή'' κληρικό ή λαϊκό. Μας αποφεύγουν για άλλα σοβαρότερα ζητήματα εκκλησιολογικά που οι πολλοί και ''αγανακτισμένοι'' κάνουν τους στρουθοκάμηλους που βάζουν το κεφάλι στο χώμα και ούτε βλέπουν ούτε ακούν κάτι.
Κρίμα που εκοιμήθη ο σεβαστός π. Γεώργιος Μεταλληνός ώστε να ζητούσα να μου επιτρέψει να γράψω μαρτυρία που ανέφερε σε μένα προσωπικά, θεολογική και τεκμηριωμένη από τον ίδιο, για το ποιο ακριβώς είναι το μείζον πρόβλημα.
Και οι ''αγανακτισμένοι'' (συν τους άλλους) επέλεξαν αυτήν την περίοδο, διότι τώρα ''ήλθε η ώρα'' να αγανακτήσουν. Και οι τρεις πλευρές έπραξαν ακριβώς το ίδιο και ουδείς έχει αντιληφθεί την ζημία διότι ο καθείς εξ αυτών αισθάνεται αδικημένος.
Καλή Σαρακοστή να έχουμε κατά το: ''Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου, πνεύμα αργίας, περιεργείας, φιλαρχίας και αργολογίας μη μοι δως. Πνεύμα δε σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής και αγάπης, χάρισαί μοι τω σω δούλω. Ναι, Κύριε βασιλεύ, δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου, ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας των αιώνων''.
Το ποίμνιο από τους ποιμένες διδάσκεται, και οι ποιμένες από το ποίμνιο προέρχονται, δεν πέφτουν από τον ουρανό.... Και οι ποιμένες δίδαξαν, και το ποίμνιο έλαβε, το καλύτερο μάθημα πως πρέπει να κάνουμε Μ. Τεσσαρακοστή.
at Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2025

Περί της υποθέσεως του π. Νικόλαου Δημαρά (2ον)

  

Στην παράγραφο 1 του Α΄ κεφάλαιου του εκκλησιολογικού κειμένου αναφἐρεται ότι:

1. Τὸ κύριο κριτήριο γιὰ τὴν ἰδιότητα Μέλους τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ «Ὀρθὴ καὶ Σωτήριος τῆς Πίστεως Ὁµολογία» (Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής), δηλαδὴ ἡ Ἀληθής, Ἀκριβὴς καὶ Ἀκαινοτόμητη Ὀρθόδοξη Πίστη, «ἐπὶ ταύτῃ» δὲ «τῇ πέτρᾳ» (Ὀρθῇ Ὁμολογίᾳ) ὁ Κύριος ἔχει οἰκοδομήσει τὴν Ἁγία Ἐκκλησία Του

και πάλιν (από το προηγούμενο μέρος του σχολιασμού μας):

«ὅσοι δὲ Ἐπίσκοποι εὑρίσκονται σὲ κοινωνία μὲ αὐτόν, ἀδιαφορώντας ἢ ἀνεχόμενοι ἢ ἀποδεχόμενοι τὸ φρόνημα καὶ τὶς πρακτικές του ἐκφράσεις, αὐτοὶ «συνόλλυνται»[17] (Ἅγιος Θεόδωρος Στουδίτης), καὶ παύουν ἔτσι νὰ εἶναι Κανονικοὶ[18]καὶ Κοινωνικοί[19], ἐφ᾿ ὅσον ἡ Καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Ἑνότητά Της καὶ ἡ γνησία Ἀποστολικὴ Διαδοχή, οἱ ὁποῖες ἐγγυῶνται μὲ ἀσφάλεια τὴν Κανονικότητα καὶ τὴν Κοινωνικότητα τοῦ Ἐπισκόπου, ἑδράζονται, ἀπορρέουν καὶ διασφαλίζονται ἀπὸ τὴν «Ὀρθὴν καὶ Σωτήριον τῆς Πίστεως Ὁμολογίαν».

Δίχως τις παραπάνω προϋποθέσεις που θέτει το εκκλησιολογικό κείμενο, ούτε ιδιότητα μέλους της Εκκλησίας του Χριστού (της Ορθοδόξου Εκκλησίας φυσικά) υπάρχει αλλά ούτε και η Κανονικότητα και  η Κοινωνικότητα του Επισκόπου αν λείπει το κύριο κριτήριο, δηλαδή η «Ὀρθὴ καὶ Σωτήριος τῆς Πίστεως Ὁµολογία»!
Τα ερωτήματα που τίθενται, δηλαδή το που ανήκει το μέλος αυτό, που ανήκει ο Επίσκοπος αυτός, ποιος είναι ο προσδιορισμός που θα πρέπει να τους δώσουμε, το απαντούν παρακάτω στο κεφάλαιο 7:

7. Ὅλοι ὅσοι κηρύττουν ἢ πράττουν ἀντίθετα πρὸς τὴν Ὀρθὴ Ὁμολογία, ἐπειδὴ εἶναι αἱρετικοί, χωρίζονται ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια τῆς Πίστεως καὶ ἐκπίπτουν ἀπὸ τὴν Κοινωνία μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Καθολικὴ Ἐκκλησία, εἴτε αὐτοὶ εἶναι μεμονωμένα πρόσωπα εἴτε Κοινότητες, ἔστω καὶ ἄν αὐτὲς συνεχίζουν νὰ λειτουργοῦν τυπικῶς-θεσμικῶς ὡς δῆθεν Ἐκκλησίες καὶ νὰ ἀποκαλοῦνται ὡς Ἐκκλησίες:

● «Ὅσοι δὲν εὑρίσκονται στὴν Ἀλήθεια, αὐτοὶ δὲν ἀνήκουν στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ· καὶ τόσο περισσότερο, ὅσο ψεύδονται μεταξύ τους, καλοῦντες καὶ καλούμενοι ἱεροὶ ποιμένες καὶ ἀρχιποιμένες· διότι, ὁ Χριστιανισμὸς δὲν χαρακτηρίζεται βάσει τῶν προσώπων, ἀλλὰ βάσει τῆς ἀληθείας καὶ τῆς ἀκριβείας τῆς πίστεως» (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαµᾶς).

Μας λέγουν ότι είναι αιρετικοί διότι κηρύττουν και πράττουν τα αντίθετα προς την Ορθή Ομολογία, είναι χωρισμένοι από την Αλήθεια της Πίστεως, και εκπίπτουν από την Κοινωνία με την ίδια την Ορθόδοξη Εκκλησία! Αλλά και αν λειτουργούν ή αποκαλούνται τυπικά - θεσμικά Εκκλησίες, δεν είναι! Και όπως αναφέρει και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς όσοι δεν ευρίσκονται στην Αλήθεια δεν ανήκουν στην Εκκλησία του Χριστού!
Το επιχείρημα: «Παρόμοια περιστατικά έχουν συμβεί πλειστάκις στο διάστημα των εκατό ετών από την αλλαγή του ημερολογίου.....» είναι ανεπαρκές διότι δεν αναφέρουν ούτε ποια είναι αυτά τα περιστατικά ούτε ποια συγκεκριμένη περίοδο (προ ή μετά ΄Εγκυκλίων; Αναθεμάτων; κ.α.;) ώστε να δούμε υπό ποιες συνθήκες έγιναν.

Στην ανακοίνωση διαβάσαμε ότι:

«Τὸ αὐτὸ βεβαίως ἰσχύει καὶ γιὰ τὸν Σεβ. Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσόστομο» δηλαδή ότι παραμένει προσηλωμένος στο παραπάνω εκκλ. κείμενο.
Εφόσον ο Σεβ. Αττικής παραμένει προσηλωμένος σε αυτό, τότε και οι Συνοδικοί και ο Σεβ. Αττικής κ. Χρυσόστομος θεωρούν τον επιχώριο μητροπολίτη - που ανήκει στην ''θεσμική δήθεν Εκκλησία'' του νέου - αιρετικό με όλα τα παραπάνω στοιχεία που αναφέρονται;


 (συνεχίζεται)






 

at 1 σχόλιο:

Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2025

Περί της υποθέσεως του π. Νικόλαου Δημαρά

Δεν προλάβαμε να εισέλθουμε εις την ευλογημένη περίοδο του Τριωδίου και αποφάσισαν ότι αυτή η περίοδος, προ της Μ. Τεσσαρακοστής, είναι η πλέον κατάλληλη ώστε να λυθούν σοβαρότατα ζητήματα!

H Εκκλησία Γ.Ο.Χ. Ελλάδος Καλλινίκου, εξέδωσε μία ανακοίνωση (εδώ) που αφορά την σύγκρουση μετά του π. Νικόλαου Δημαρά.
Κατ΄ αρχάς θα πρέπει να αποδείξει δημόσια η Σύνοδος (εφόσον δημόσια εξέδωσε και την ανακοίνωση) ότι: «Οὐδεὶς Ἱερὸς Κανόνας παρεβιάσθη» διότι εκ του αντιθέτου όσοι υποστηρίζουν τον π. Νικόλαο έχουν την αντίθετη άποψη.

Για να γίνουμε όμως περισσότερο αντιληπτοί εξηγούμαστε καλύτερα κάνοντας κάποιες ερωτήσεις.

Θα ξεκινήσουμε από την τελευταία παράγραφο της ανακοίνωσης όπου αναφέρεται:

«Τονίζεται ὅτι ὅλα τὰ μέλη τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου παραμένουν προσηλωμένα στὴν Ὁμολογία Πίστεως τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ μάλιστα στὸ κείμενο: «Ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔναντι τῆς Αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, Θέματα Δογματικὰ καὶ Κανονικά» τοῦ ἔτους 2014, ἄνευ οὐδεμιᾶς ὑποστολῆς. Τὸ αὐτὸ βεβαίως ἰσχύει καὶ γιὰ τὸν Σεβ. Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσόστομο, τοῦ ὁποίου ἡ ὅλη δράση καὶ πορεία ἀποδεικνύουν περίτρανα τὴν προσήλωσή του στὶς ὀρθόδοξες ἀρχὲς καὶ παραδόσεις».

Το Εκκλησιολογικό κείμενο (εδώ) άραγε δικαιώνει ή όχι τις θέσεις του π. Νικόλαου και όντως ισχύει για τον Σεβ. Αττικής και Βοιωτίας κ. Χρυσόστομο;

1.  Στην παράγραφο 10 του Α΄ κεφαλαίου αναφέρεται:

«Κάθε Ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος κηρύττει αἵρεση δημoσίως καὶ «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ᾿ Ἐκκλησίας»[16], καὶ ὁ ὁποῖος διδάσκει «ἕτερον εὐαγγέλιον παρ᾿ ὅ παρελάβομεν» ἢ εὑρίσκεται σὲ συγκρητιστικὴ κοινωνία μὲ ἀλλοδόξους καὶ ἀλλοθρήσκους, καὶ μάλιστα ὅταν πράττει αὐτὸ ἐπιμόνως καὶ συνεχῶς, καθίσταται «ψευδεπίσκοπος» καὶ «ψευδοδιδάσκαλος» (ΙΕ’ Κανὼν τῆς Πρωτοδευτέρας)· ὅσοι δὲ Ἐπίσκοποι εὑρίσκονται σὲ κοινωνία μὲ αὐτόν, ἀδιαφορώντας ἢ ἀνεχόμενοι ἢ ἀποδεχόμενοι τὸ φρόνημα καὶ τὶς πρακτικές του ἐκφράσεις, αὐτοὶ «συνόλλυνται»[17] (Ἅγιος Θεόδωρος Στουδίτης), καὶ παύουν ἔτσι νὰ εἶναι Κανονικοὶ[18]καὶ Κοινωνικοί[19], ἐφ᾿ ὅσον ἡ Καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Ἑνότητά Της καὶ ἡ γνησία Ἀποστολικὴ Διαδοχή, οἱ ὁποῖες ἐγγυῶνται μὲ ἀσφάλεια τὴν Κανονικότητα καὶ τὴν Κοινωνικότητα τοῦ Ἐπισκόπου, ἑδράζονται, ἀπορρέουν καὶ διασφαλίζονται ἀπὸ τὴν «Ὀρθὴν καὶ Σωτήριον τῆς Πίστεως Ὁμολογίαν».

Θα ξεχωρίσουμε το παρακάτω:

«ὅσοι δὲ Ἐπίσκοποι εὑρίσκονται σὲ κοινωνία μὲ αὐτόν, ἀδιαφορώντας ἢ ἀνεχόμενοι ἢ ἀποδεχόμενοι τὸ φρόνημα καὶ τὶς πρακτικές του ἐκφράσεις, αὐτοὶ «συνόλλυνται»[17] (Ἅγιος Θεόδωρος Στουδίτης), καὶ παύουν ἔτσι νὰ εἶναι Κανονικοὶ[18]καὶ Κοινωνικοί[19], ἐφ᾿ ὅσον ἡ Καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Ἑνότητά Της καὶ ἡ γνησία Ἀποστολικὴ Διαδοχή, οἱ ὁποῖες ἐγγυῶνται μὲ ἀσφάλεια τὴν Κανονικότητα καὶ τὴν Κοινωνικότητα τοῦ Ἐπισκόπου, ἑδράζονται, ἀπορρέουν καὶ διασφαλίζονται ἀπὸ τὴν «Ὀρθὴν καὶ Σωτήριον τῆς Πίστεως Ὁμολογίαν».

Όσοι λοιπόν Επίσκοποι βρίσκονται σε ΚΟΙΝΩΝΙΑ με αυτόν τον οποίον ονομάζουν ΨΕΥΔΟΔΙΔΑΣΚΑΛΟΝ (για τους παραπάνω λόγους που αναφέρονται), τότε αυτοί «Συνόλλυνται»· ἀπὸ τὸ ρῆμα συνόλλυμαι: καταστρέφομαι-ἐξαφανίζομαι-χάνομαι μαζὶ μὲ κάποιον, δεν είναι πια Κανονικοί ούτε βέβαια και Κοινωνικοί ''ἐφ᾿ ὅσον ἡ Καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Ἑνότητά Της καὶ ἡ γνησία Ἀποστολικὴ Διαδοχή, οἱ ὁποῖες ἐγγυῶνται μὲ ἀσφάλεια τὴν Κανονικότητα καὶ τὴν Κοινωνικότητα τοῦ Ἐπισκόπου, ἑδράζονται, ἀπορρέουν καὶ διασφαλίζονται ἀπὸ τὴν «Ὀρθὴν καὶ Σωτήριον τῆς Πίστεως Ὁμολογίαν»''.
Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής· επιτρέπεται η συναναστροφή με Επισκόπους ψευδοδιδασκάλους ή και με όσους έχουν κοινωνίαν με ψευδοδιδασκάλους, (και δια τούτον τον λόγον έχουν χάσει την Κανονικότητά τους ως Επίσκοποι όπως διαβάσαμε παραπάνω), δηλαδή με όσους  «Συνόλλυνται», αυτούς που το Εκκλησιολογικό κείμενο θεωρεί μη Κανονικούς μη Κοινωνικούς; Ποιοί είναι αυτοί οι Κανόνες που επιτρέπουν την παραπάνω ενέργεια αν επιτρέπεται;

2. Στην απόδοση του κειμένου στην ''απλοελληνική'' (εδώ) και συγκεκριμένα στην παράγραφο 5 του Ζ΄ Κεφαλαίου αναφέρεται το εξής:

«Αὐτὴ ἡ ἀνάγκη γίνεται κατανοητὴ ἀπὸ τὸ ὅτι, ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία, ἐφ᾿ ὅσον εἶναι τὸ πραγματικὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἀπὸ τὴν φύση Της Καθολική, δηλαδὴ ἔχει τὴν πληρότητα τῆς Ἀληθείας, τῆς Χάριτος καὶ τῆς Σωτηρίας, καὶ ἀποφαίνεται Συνοδικῶς μέσῳ τῶν Ἐπισκόπων Της σχετικὰ μὲ τὶς ἐτεροδιδασκαλίες καὶ τὸ παγκόσμιο σκάνδαλο ἀπὸ αὐτές· γιὰ τὸν λόγο αὐτό, ὀφείλει νὰ ἐπιδιώκει ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν τὴν διατύπωση τῶν Ἀληθειῶν τῆς Πίστεως, γιὰ τὴν ὁριοθέτηση Ἀληθείας καὶ ψεύδους, ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ τὴν στηλίτευση καὶ καταδίκη τῆς πλάνης καὶ τῆς φθορᾶς ἀπὸ τὴν αἵρεση καὶ τοὺς αἱρετικούς, γιὰ τὴν προστασία τοῦ Ποιμνίου, διαπιστώνοντας (ἔτσι) καὶ διακηρύττοντας τὴν ἤδη ὑφισταμένη ἔκπτωση τῶν αἱρετικῶν».

Στην παραπομπή 50 που αφορά την παραπάνω παράγραφο αναφέρεται:

«Οἱ Συνοδικὲς καταδίκες δεν προκαλοῦν τὴν ἔκπτωση τοῦ αἱρετικοῦ, ἀλλὰ πρῶτον, στηλιτεύουν τὴν αἵρεση γιὰ τὴν προστασία τοῦ ποιμνίου, καὶ δεύτερον, διαπιστώνουν καὶ διακηρύττουν τὴν ἔκπτωση τοῦ αἱρετικοῦ ἡ ὁποία ἤδη ὑφίσταται».

Oπότε το δεύτερο ερώτημα που τίθεται είναι το αν επιτρέπεται η συναναστροφή με αιρετικούς de facto και ποιοι - και πάλιν - είναι αυτοί οι Κανόνες που επιτρέπουν την συναναστροφή με ήδη έκπτωτους αιρετικούς; Και γιατί αναφέρουμε ''de facto'' και ''ήδη''; απλούστατα διότι η Σύνοδος απλώς ''διαπιστώνει'' και ''διακηρύττει'' την ήδη υφισταμένη έκπτωση των αιρετικών!

Πάντα κατά το εκκλησιολογικό κείμενο!








at 2 σχόλια:

Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2025

π. Δανιήλ Σισόγιεφ - ''Ουρανοπολίτης'' (50ο)

 

Ο Θεός όπως Τον γνωρίζουν οι πολίτες του ουρανού

Η συζήτηση γύρω από τις τελευταίες μου αναρτήσεις έδειξε ότι τα λόγια του Αποστόλου Παύλου αφορούν άμεσα πολλούς Ορθόδοξους χρήστες του διαδικτύου. Με λύπη πρέπει να επαναλάβουμε μαζί με τον Απόστολο: «Προς ντροπή σας το λέγω, μερικοί από εσάς δεν γνωρίζουν τον Θεό» (Α΄ Κορ. 15:34). Και όχι μόνο αυτό, αλλά με εξοργιστική τόλμη λένε πως ο Θεός και το άγιο θέλημά Του δεν είναι δυνατόν να γνωστούν. Μάλιστα, κατηγορούν όσους ισχυρίζονται το αντίθετο ότι βρίσκονται σε πλάνη.
Γι’ αυτό θεωρώ απαραίτητο να περιγράψω σύντομα τον Θεό που γνωρίζουν όλοι οι ουρανοπολίτες, από την εποχή του Αβραάμ μέχρι σήμερα. Ο Θεός μας είναι ο Αιώνια Υπάρχων Τριαδικός Δημιουργός του ουρανού και της γης. Είναι αγάπη και αλήθεια, ελεήμων Κύριος και φοβερός Κριτής. Μέσα σε έξι κανονικές ημέρες έφερε τον κόσμο από την ανυπαρξία στην ύπαρξη, έπλασε τον άνθρωπο από το χώμα, και όταν εκείνος επαναστάτησε εναντίον του Δημιουργού του, ο Θεός τον έδιωξε από τον Παράδεισο και τον καταδίκασε σε θάνατο.
Ο θάνατος δεν ήταν δημιούργημα Του, γιατί δεν υπήρχε στον αρχικό σχεδιασμό Του για τον κόσμο. Όμως τώρα, και η ζωή και ο θάνατος είναι στα χέρια Του. Ο Θεός θανατώνει και ανασταίνει. Είναι ο Κύριος της γέννησής μας. Ο Θεός έχει ορίσει τον χρόνο της ζωής μας. Έχει προγνωρίσει ακόμη και την ημερομηνία του θανάτου μας και τον χρόνο της σωματικής μας ανάστασης. Και μετά την ανάσταση, ο Θεός θα ανταποδώσει στον καθένα σύμφωνα με τα έργα του, με απόλυτη δικαιοσύνη.
Ο Θεός μας εξετάζει όλες τις πράξεις των ανθρώπων. Σε αυτό το σύμπαν τίποτα δεν μπορεί να συμβεί χωρίς είτε τη σαφή Του βούληση είτε την παραχώρησή Του. Και μάλιστα, ο Θεός παραχωρεί μόνο την αμαρτία, ενώ όλα τα υπόλοιπα είναι εκδηλώσεις της απόλυτης κυριαρχίας Του. Από τα χέρια Του προέρχονται τόσο τα αγαθά όσο και οι συμφορές.
Ο Θεός μας είναι απερίγραπτα ελεήμων, αλλά και φοβερός στην οργή Του. Ο Τριαδικός μας Θεός ήταν Αυτός που έφερε τον Κατακλυσμό, που κατέστρεψε τα Σόδομα, που θανάτωσε τους πρωτότοκους της Αιγύπτου, που αφάνισε την Ιερουσαλήμ και συνέτριψε τους μεγάλους κακοποιούς. Αυτός είναι που σηκώνει τον αδύναμο από τη φτώχεια και κατακρημνίζει τον ισχυρό. Αυτός ταΐζει τους πεινασμένους και ταπεινώνει αυτούς που νομίζουν πως είναι πλούσιοι.
Αυτός ο Ίδιος άρπαξε τον Αβραάμ από τη γήινη πατρίδα του και, ως ανταμοιβή, του χάρισε τον ουρανό. Αυτός έσωσε τους τρεις παίδες από την κάμινο και τον Δανιήλ από τον λάκκο των λεόντων. Ο Κύριός μας προστάτευε τους αποστόλους, τους αγίους και τους δικαίους. Είναι ο Μέγας Προστάτης των αδίκως καταπιεσμένων και ο φοβερός Τιμωρός των καταπιεστών. Ο Τριαδικός Θεός υπερασπίζεται τη χήρα που την έχουν ληστέψει, προστατεύει το ορφανό και τιμωρεί εκείνους που παρακρατούν τον μισθό του εργάτη.
Αποκάλυψε την ανεξάντλητη αγάπη και την απόλυτη δικαιοσύνη Του πάνω στον Σταυρό. Διότι η αγάπη έφερε τον Υιό του Θεού από τους ουρανούς, κατά το θέλημα του Πατέρα και με τη συνέργεια του Αγίου Πνεύματος. Όμως η δικαιοσύνη Του φανερώθηκε στο ότι ο Αθώος Υιός του Θεού πλήρωσε ο Ίδιος για τις αμαρτίες μας με το Αίμα Του. «Η τιμωρία που μας έφερε ειρήνη ήταν πάνω Του, και με τις πληγές Του θεραπευθήκαμε».
Πάνω στον Σταυρό ενώθηκαν η δικαιοσύνη του Θεού, που απαιτεί την τιμωρία της αμαρτίας, και η αγάπη Του, που σώζει τους μετανοημένους αμαρτωλούς. Αυτός είναι ο Θεός μας, που χάρισε τη μεγάλη ευσπλαχνία Του στο σύμπαν που ο Ίδιος δημιούργησε.
Έχει ανοίξει έναν και μοναδικό δρόμο προς Αυτόν – την Εκκλησία, η οποία είναι το Σώμα του Χριστού, το πλήρωμα Εκείνου που γεμίζει τα πάντα σε όλα. Εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία!
Έξω από την Εκκλησία κανείς δεν γνωρίζει τον Θεό όπως πρέπει, ούτε λαμβάνει από Αυτόν τη λύτρωση από τις αμαρτίες του. Για την Εκκλησία δημιουργήθηκε ο κόσμος, και για όσους σώζονται μέσα σε Αυτήν, ο Θεός έχει προετοιμάσει την αιώνια και μοναδική Πατρίδα – την Άνω Ιερουσαλήμ, η οποία είναι Μητέρα όλων εμάς, των Χριστιανών.
Ο Θεός δεν υπόκειται σε διεφθαρμένα πάθη, αλλά έχει συναισθήματα. Δεν παρασύρεται από θυμό, αλλά οργίζεται· δεν λιώνει από τρυφερότητα, αλλά αγαπά. Είναι κοντά μας και σε καμία περίπτωση δεν μοιάζει με έναν αδιάφορο ήλιο, που θερμαίνει τους πάντες χωρίς να τους προσέχει.
Ο Θεός δεν είναι καθόλου αδιάφορος απέναντι στις πράξεις μας. Ο παντοδύναμος και παντεπόπτης οφθαλμός Του μας παρακολουθεί πάντοτε. Και το χέρι Του είναι πάντα πάνω μας – είτε για να μας προστατεύσει είτε για να μας τιμωρήσει.
Αλλά δεν υπάρχει τρόπος να ξεφύγουμε από τη διαρκή παρουσία Του. Διότι Αυτός είναι πανταχού Παρών και πληροί τα πάντα.
Τέτοιος είναι ο αληθινός Θεός, τον οποίο γνωρίζουν οι ουρανοπολίτες, και σε αυτά τα λόγια δεν υπάρχει καμία προσαρμογή στην αδυναμία των ακροατών.
Είναι η ακριβής περιγραφή αυτής της υπερβατικής Πραγματικότητας, που μας αποκάλυψε η Αγία Γραφή και διατηρεί η Εκκλησία.



  • ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ

    •  

     

    at Δεν υπάρχουν σχόλια: