Τετάρτη 5 Ιουνίου 2024

π. Δανιήλ Σισόγιεφ - ''Ουρανοπολίτης'' (34ο)



8. Γιατί χρειάζεται η Εκκλησία το κράτος;

Διάβασα δύο βιβλία φαινομενικά αντίθετων συγγραφέων και εκπλάγηκα από την πλήρη ταύτιση των απόψεών τους σχετικά με το κράτος. Και ο φανατικός αντισημίτης και ο φανατικός φιλελεύθερος θεωρούν κάθε προσπάθεια της Εκκλησίας να διαπραγματευτεί με την εξουσία ως ένδειξη αδυναμίας, αναποφασιστικότητας, ανηθικότητας κ.λπ. Η σκέψη ότι η Εκκλησία, εκ των πραγμάτων, δεν έχει το δικαίωμα να πράξει διαφορετικά, δεν τους έρχεται στο μυαλό. Και όμως, αν εξετάσουμε τις Γραφές, γίνεται σαφές ότι η Εκκλησία δεν έχει άλλον δρόμο εκτός από την αναζήτηση της δυνατότητας της συμφωνίας, ακριβώς λόγω της Θεϊκής της εγκαθίδρυσης. Διότι αν η προέλευση της Εκκλησίας από τον Θεό είναι σαφής – Πεντηκοστή, τότε η Γραφή τόσο της Παλαιάς όσο και της Καινής Διαθήκης επιβεβαιώνει ότι ο ίδιος ο Θεός εγκαθιδρύει και το θεσμό της εξουσίας, και διορίζει τους κυβερνήτες, είτε πιστούς είτε άπιστους.
Ο Θεός μας είναι Παντοκράτορας, και όχι μερικώς κυρίαρχος. Και γι' αυτό η κατάσταση σύγκρουσης μεταξύ κράτους και Εκκλησίας είναι αφύσικη. Είναι κατανοητό ότι οι τομείς δραστηριότητας της Εκκλησίας και του κράτους είναι διαφορετικοί. Οι επίσκοποι δεν πρέπει να διεξάγουν πολέμους, και οι κυβερνήτες δεν πρέπει να καθορίζουν κανόνες και δόγματα. Αλλά το ένα δεν πρέπει να αντιφάσκει στο άλλο. Ο άνθρωπος δεν περιορίζεται ούτε στο ότι είναι υπήκοος του κράτους ούτε στο ότι είναι υποτακτικός του πνευματικού. Αυτοί οι τομείς συνυπάρχουν σε αυτόν, αλλά από αυτό δεν προκύπτει ότι πρέπει να βρίσκονται σε σύγκρουση. Διότι ο άνθρωπος είναι πλήρως υποταγμένος μόνο στον Θεό, ο οποίος του δίνει τη δύναμη να τρώει, τον υποχρεώνει να πληρώνει φόρους, τον διδάσκει την πνευματική ανάπτυξη και τον προστατεύει με τα όργανα της τάξεως. Ως εκ τούτου, η συνεργασία μεταξύ των κοινωνικών θεσμών που ο Θεός έχει εγκαθιδρύσει και χρησιμοποιεί για τη ζωή του ανθρώπου είναι φυσιολογική.
Ως εκ τούτου, κάθε σύγκρουση μεταξύ εξουσίας και Εκκλησίας είναι αρρώστια, και η επιθυμία να νομιμοποιηθεί αυτή είναι σχιζοφρένεια. Και εδώ δεν έχει καμία σημασία ο λόγος για τον οποίο συμβαίνει αυτό – είτε για «αγώνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα» είτε για την ιδέα της κληρονομικής μοναρχίας. Το κύριο είναι ότι αυτός ο διαχωρισμός μεταξύ των δύο θεσμών που εγκαθιδρύθηκαν από τον Θεό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αλλιώς παρά αμαρτία. Βασικά, προκύπτει από την αμαρτία. Αυτό αφορά τόσο την επιθυμία των κληρικών να αναλάβουν τις λειτουργίες του κράτους (πόλεμος, φόροι, κ.λπ.), όσο και τις εξουσίες που είτε παραβιάζουν τις εντολές (π.χ., κακομεταχειριζόμενοι τους φτωχούς, διεξάγοντας άδικες δίκες, ληστεύοντας τους αδύναμους) είτε προσπαθούν να αναλάβουν λειτουργίες που δεν τους δόθηκαν από τον Θεό (εκπαίδευση πολιτών, εκκλησιαστική διοίκηση, ιδεολογία κ.λπ.). Αυτό ακριβώς είναι αμαρτία, και όχι το φαινόμενο της κρατικής εξουσίας και της συμμαχίας της με την Εκκλησία. Όπως ένας ξεχωριστός άνθρωπος δεν μπορεί πάντα να είναι αμαρτωλός (κανείς δεν μπορεί να αμαρτάνει αδιάκοπα), έτσι και η δραστηριότητα της εξουσίας δεν μπορεί να αποτελείται μόνο από αμαρτία, αλλιώς θα καταρρεύσει υπό το βάρος των παρανομιών της. Εκεί ακριβώς που η εξουσία και η Εκκλησία ακολουθούν το θέλημα του Θεού, πρέπει να υπάρχει συνεργασία.


(συνεχίζεται)



at

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου