Άλλη σκέψη που συνδέεται με το περιπλανώμενο πνεύμα μας είναι η άγνοια που αφορά την αντιπάθεια προς τους ξένους και για το πώς πρέπει να συμπεριφερθούμε προς αυτούς. Όταν κάποιος έρχεται σε ξένη χώρα, ο ίδιος άγνωστος για όλους και μη γνωρίζοντας κανέναν και χωρίς να γνωρίζει τις ξένες συνήθειες, φαίνεται ως ξένος και αποξενωμένος και κρίνεται με ύποπτο τρόπο. Είμαστε όλοι ξένοι στη γη και θα έπρεπε να αναμένουμε ότι δεν ξέρουμε πώς να ζούμε εδώ. Ποιος όμως θα κατανοούσε αυτό το θέμα καλύτερα από εμάς; Ωστόσο, όταν η ελπίδα για την ουράνια πατρίδα ξαναγεννηθεί μέσα μας, τότε γινόμαστε ξένοι και αποξενωνόμαστε απ΄ ό,τι ανήκει σε αυτόν τον κόσμο. Ταυτόχρονα, γεννιέται η ανάγκη να μάθουμε πώς να συμπεριφερθούμε, πώς να διατηρήσουμε τον εαυτό μας, ώστε να μην και πάλι αναμιχθούμε στα πράγματα του κόσμου, αλλά να δείχνουμε με λόγια και έργα ότι είμαστε ξένοι και πάροικοι. Έτσι αντιλαμβάνεται ο άγιος προφήτης την απορία της ψυχής του και απευθύνει σθεναρή προσευχή: «Μην κρύψεις από εμένα τις εντολές Σου... δηλαδή δείξε μου πώς πρέπει να πράττω και να ενεργώ σε κάθε περίπτωση, ώστε να μην απομακρυνθώ από το θέλημά Σου»

Όσοι ζουν στην ξενιτειά και γίνονται πνευματικοί προσκυνητές, πάντοτε αντιμετωπίζουν την αντιπάθεια. Οι ορατοί εχθροί, επιτίθενται ανοιχτά, αλλά δεν είναι τόσο επικίνδυνοι όσο οι αόρατοι εχθροί που δρουν στο μυαλό και την καρδιά, κρύβοντας τις ολέθριες επιπτώσεις τους. Το ψεύδος, το πάθος, η αμαρτία, είναι εύκολο να αναγνωριστούν· αλλά αν υπάρχει φαινομενική ευγένεια, τότε δεν μπορείς πάντα να δεις τι κρύβεται. Πώς να πράξει κανείς για την σωτηρία, μόνο ο Θεός γνωρίζει, και μόνο Εκείνος μπορεί να αποκαλύψει, άμεσα, ότι κρύβεται μέσω έμπειρων ανθρώπων. Στα λόγια του προφήτη, αυτό γίνεται πιο εμφανές περισσότερο στην προσευχή. Λέει: «Είμαι ξένος, παντού εχθροί: ο ένας λέει - πήγαινε εκεί, ο άλλος - πήγαινε εκεί. Εσύ μόνο, Κύριε, γνωρίζεις τα πάντα: μην κρύψεις από μένα το πώς θα πράξω καλύτερα· πες μου, ποιο είναι το θέλημά Σου για μένα κάτω από αυτές τις συγκυρίες, ώστε να μην πέσω σε παγίδα». Ο άγιος Μάρκος ο ασκητής, μετά της αναισθησίας και της λήθης, συχνά παραπονιέται για την άγνοια, πιστεύοντας ότι είναι η πηγή των πολλών λαθών, των πτώσεων, και των παρεκκλίσεων, από τον σωστό δρόμο προς την ουράνια πατρίδα μας.


 

(συνεχίζεται)

 



ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ

0 comments:

Δημοσίευση σχολίου

 
Top