Menu
» » π. Δανιήλ Σισόγιεφ - ''Ουρανοπολίτης'' (11ο)



7. Το αίσθημα της περιπλάνησης - ξενιτιάς

Νομίζω ότι το αίσθημα της ουράνιας καταγωγής είναι κοινό σχεδόν σε κάθε άνθρωπο που δεν έχει διαφθαρεί εξ ολοκλήρου. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν αισθανθεί ποτέ ότι όλες οι απολαύσεις της γης είναι κάπως αδύναμες, ότι δεν είναι αληθινές αλλά μόνο φανταστικές; Υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι που να έχουν αισθανθεί όταν κοιτούν στον απέραντο ουρανό ότι υπάρχει ένα Μυστήριο που υπερβαίνει όλες τις ανησυχίες του κόσμου; Υπάρχει άραγε άνθρωπος που δεν έχει κουραστεί από την γήινη ταραχή με όλη αυτήν την πολιτική, τις φροντίδες, τις επιχειρήσεις, και που δεν θα ήθελε να αναζητήσει το άφθαρτο Βασίλειο; 

«Επάνω εις την κλίνην μου κατά την νύκτα ανεζήτησα εκείνον, τον οποίον ηγάπησε και επόθησεν η ψυχή μου. Τον ανεζήτησα, και δεν τον ευρήκα. Τον εκάλεσα, αλλά δεν άκουσε την φωνήν μου.

Θα σηκωθώ από την κλίνην μου, θα τριγυρίσω την πόλιν, τας αγοράς και τας πλατείας, και θα αναζητήσω εκείνον, που έχει αγαπήσει η ψυχή μου. Αλλά τον ανεζήτησα παντού, και δεν τον ευρήκα.

Με συνήντησαν οι φύλακες, που περιπολούν την πόλιν, και τους ηρώτησα μήπως είδατε εκείνον, τον οποίον αγαπά η καρδιά μου;

Απεμακρύνθην ολίγον από αυτούς. Συνέχισα την αναζήτησίν μου, έως ότου ευρήκα εκείνον, τον οποίον ηγάπησεν η ψυχή μου. Τον εκράτησα με τα χέρια μου, δεν τον αφήκα, έως ότου τον έφερα μέσα στο σπίτι της μητρός μου, στο εσωτερικόν δωμάτιον εκείνης, που με έχει γεννήσει». (Άσμ. 3:1-4).

Εδώ είναι στενά, ο θάνατος και η φθορά έχουν κυριαρχήσει στον κόσμο. Υπάρχει πάρα πολλή ψευτιά και αδικία παντού, και σε ό,τι η ψυχή δένεται με τη Γη. Ο κόσμος αυτός δηλητηριάζει την ψυχή με το θνητό δηλητήριο του πάθους, με ένα γλυκό, ευχάριστο δηλητήριο, και στη συνέχεια με ένα πικρό, δυσάρεστο δηλητήριο που σκλαβώνει. Ο κόσμος συσκοτίζει την όραση με τον βούρκο των ανθρωπίνων και διαβολικών ιδεών, που έχουν ως στόχο να μας δέσουν στη Γη με οποιονδήποτε τρόπο - είτε με το καλό είτε με το κακό. Αλλά υπάρχει μία κρυστάλλινη πηγή πέρα από αυτόν τον κόσμο. Εκεί, η ψυχή καθαρίζεται από αυτήν την ακάθαρτη μόλυνση, και απομακρύνεται η βρωμιά από τους πνευματικούς οφθαλμούς. Και η ψυχή αυτή που έστω και λίγο δοκίμασε από αυτήν την πηγή, δεν θα πει: «Εγώ έχω βγάλει ήδη τον χιτώνα μου, πως να τον φορέσω και πάλιν; Επλυνα τους πόδας μου, πως να τους λερώσω πάλιν;» (Άσμ. 5:3). Γιατί να περιπλανιέμαι ξανά στα σκοτισμένα μονοπάτια των ανθρωπίνων σκέψεων; Γιατί να υπηρετώ κάτι που θα με συνοδεύσει στην Αιωνιότητα;

Δεν επιθυμώ να ακολουθώ τις γνώμες των ανθρώπων, επιθυμώ να ακολουθώ μόνο το θέλημα του Κυρίου μου. Δεν επιθυμώ να απατώ ή να απατώμαι με ψεύτικες πεποιθήσεις, επιθυμώ να ζω στην Αλήθεια, να γεύομαι την Αλήθεια σαν ευωδιαστό κρασί, και να την απολαμβάνω σαν γλυκό μέλι. Είμαστε περιπλανώμενοι εδώ, ως Χριστιανοί και ξένοι. Και ο Πρώτος από τους περιπλανώμενους είναι Αυτός που δεν είχε που να κλίνει την κεφαλή. Αυτός που θάφτηκε μέχρι και σε ξένο τάφο. Αλλά έχουμε μία Πατρίδα, έχουμε μία αληθινή Πατρίδα προς την οποία κλίνει η καρδιά μας. Εκεί είναι η πόλη των αγίων, και οι φίλοι μας είναι άγγελοι και άνθρωποι. Εκεί υπάρχει ένας μυστικός κήπος, και μέσα σε αυτόν τον κήπο μία πηγή. Η πηγή των ζωντανών υδάτων. Εκεί θα μάθουμε να βλέπουμε τον Θεό όπως είναι, και ο ουράνιος Πατέρας μας θα μας συναθροίσει όλους μαζί. Και ας μας οδηγήσει εκεί η Βασίλισσα της ουράνιας πολιτείας, η ευλογημένη Παρθένος Μαρία, την γέννηση της οποίας εορτάζουμε σήμερα.

 

(συνεχίζεται)

 



ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ

 


Posted by
Labels:
at 1:07:00 μ.μ.

0 comments:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)
 
Top