π. Δανιήλ Σισόγιεφ - ''Ουρανοπολίτης'' (6)

5. Γιατί είμαι Ουρανοπολίτης;

Ο Ουρανοπολιτισμός είναι μια διδασκαλία που υποστηρίζει την κυριαρχία των θείων νόμων πάνω από τους ανθρώπινους, την προτεραιότητα της αγάπης προς τον Ουράνιο Πατέρα και την Ουράνια Βασιλεία Του πάνω από όλες τις φυσικές και αμαρτωλές ανθρώπινες επιδιώξεις. Ο Ουρανοπολιτισμός διατείνεται ότι η κύρια συγγένεια είναι συγγένεια όχι μέσω του αίματος ή της χώρας καταγωγής, αλλά συγγένεια μέσω του Χριστού. Ο Ουρανοπολιτισμός υποστηρίζει ότι οι χριστιανοί δεν έχουν μόνιμη ιθαγένεια εδώ στη γη, αλλά αναζητούν τη μελλοντική Βασιλεία του Θεού και για αυτό δεν μπορούν να αφοσιωθούν σε τίποτα εδώ στη γη. Ο Ουρανοπολιτισμός διατείνεται ότι στον θνητό κόσμο ο χριστιανός θεωρεί τον εαυτό του προσωρινό προσκυνητή και ξένο στον κόσμο. Η αληθινή πατρίδα του είναι η ουράνια βασιλεία, η πνευματική πατρίδα όπου ο χριστιανός θα ανήκει για πάντα. Σε αυτήν την πνευματική πατρίδα, ο χριστιανός θα βρει την αληθινή ειρήνη, την ευτυχία και την πνευματική πλήρωση. Έτσι, η πατρίδα του χριστιανού είναι πνευματική και ανήκει στον ουρανό, και όχι σε κάποια συγκεκριμένη γεωγραφική τοποθεσία στη γη. Πού βρίσκεται η πατρίδα του χριστιανού, η οποία πρέπει να γεμίζει την καρδιά του με φροντίδα; Πού είναι αυτός ο τόπος, για τον οποίο ένας Ορθόδοξος μπορεί να πει: "Επιτέλους, είμαι σπίτι!" Έχουμε ακούσει πολλούς συλλογισμούς γύρω από αυτό το θέμα τα τελευταία χρόνια. Έχουν προταθεί η Ρωσία, η Σοβιετική Ένωση, η Αμερική, "η πατρίδα της ελευθερίας" ως πιθανές πατρίδες. Μας προτείνουν να συμφωνήσουμε εξ ονόματος του λαού ή του κράτους με ένα έγκλημα ή να αφιερώσουμε ολόκληρη τη ζωή μας στην υπηρεσία της πατρίδας ή του έθνους. Μας προτείνουν να θεωρούμε ως υψηλότερη αξία την ευημερία της χώρας στην οποία γεννηθήκαμε ή στην οποία γεννήθηκαν οι πρόγονοί μας και για αυτό να ξεχάσουμε τη δικαιοσύνη, το έλεος και την πίστη. Μας κατηγορούν γιατί η Εκκλησία "δεν παλεύει για τα δικαιώματα του λαού" ή αντίθετα, γράφουν ότι "η Εκκλησία πάντα υπηρέτησε τη Ρωσία" (κείμενο σε πανό ενός παρεκκλησίου στην περιοχή της Μόσχας).

Αλλά αντί γι' αυτά, προτείνω σε εμάς, τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, να επιστρέψουμε στις παλιές και ήδη ξεχασμένες από πολλούς λέξεις της Γραφής: "Εδώ δεν έχουμε μόνιμη πόλη, αλλά αναζητούμε την μελλοντική" (Εβραίους 13:14). Η μοναδική και αιώνια πατρίδα μας είναι ο Ουρανός. Εκεί ζει ο Πατέρας μας, εκεί οι συμπολίτες μας - οι άγιοι, εκεί η Εκκλησία θα βρει την αιώνια ανάπαυση μετά από τον μακροχρόνιο πόλεμο με τον διάβολο. Δεν υπάρχει φθορά και θάνατος εκεί, αλλά αιώνια χαρά. Είμαστε άνθρωποι της ''Μεγάλης Εξόδου'', γιατί μεταβαίνουμε από τον θάνατο στη ζωή και από τη γη στους ουρανούς, ψέλνοντας τα εγκώμια της νίκης του Χριστού. Δεν υπάρχει πλέον εξουσία του διαβόλου πάνω μας, γιατί ο Σταυρός μας ελευθέρωσε. Δεν είμαστε πια δούλοι της αμαρτίας, αφού έχουμε καθαριστεί με το Αίμα του Ιησού. «Και ψάλλουν οι πρεσβύτεροι νέαν δοξολογίαν, λέγοντες προς το Αρνίον· “άξιος είσαι συ να πάρης το βιβλίον, να ανοίξης τας σφραγίδας του, να το εννοήσης και να το ερμηνεύσης, διότι εσφάγης επάνω στον σταυρόν και με το τίμιον αίμα σου μας εξηγόρασες από την δουλείαν της αμαρτίας και του πονηρού, δια να μας παραδώσης στον Θεόν, ως λυτρωμένα τέκνα του, όλους όσοι, επίστευσαν εις σε, από κάθε φυλήν και γλώσσαν και λαόν και έθνος. Και κατέστησες αυτούς βασιλείς και ιερείς προς δόξαν του Θεού και θα βασιλεύσουν μαζή του εις την αγωνιζομένην επί της γης και εις την θριαμβεύουσαν εν ουρανοίς Εκκλησίαν του» (Αποκ. 5:9-10). Και τώρα, ενδυμένοι με τη βασιλική αξιοπρέπεια του Κυρίου, μπορούμε να κρίνουμε τα έργα αυτού του κόσμου. Δεν είμαστε εθνικιστές, γιατί στον Χριστό και στην Εκκλησία του δεν υπάρχουν πλέον έθνη. Εμείς, πρώην Ρώσοι και Τατάροι, Εβραίοι και Αμερικανοί, έχουμε γίνει ένα νέο έθνος, το έθνος της Διαθήκης. Προσευχόμαστε με πάθος για να εισέλθουν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι με την ίδια γλώσσα μαζί μας (όπως και άνθρωποι άλλων εθνών - δεν υπάρχει καμία διαφορά εδώ) στην ουράνιο βασιλεία. Για εμάς, οι αδελφοί μας είναι μόνον οι Χριστιανοί, ανεξαρτήτου γλώσσας, ιθαγένειας, χρώματος δέρματος και χώρας διαμονής. Αλλά και οι ξένοι για εμάς είναι αυτοί που είναι κλητοί να γίνουν δικοί μας. Αφού με συμπόνια κοιτάμε αυτούς που πιάνονται στις παγίδες αυτού του κόσμου, προσπαθούμε με τον κάθε δυνατό τρόπο να τους πείσουμε να ανέβουν στο μοναδική κιβωτό που αποπλέει για τον ουρανό - στην Εκκλησία του Θεού.

Δεν είμαστε πατριώτες της γης, γιατί θυμόμαστε τα λόγια του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου: «Αὐταὶ δὲ αἱ κάτω πατρίδες καὶ αὐτά τά γένη ἔγιναν παίγνια τῆς προσκαίρου ζωῆς καὶ κατασκηνώσεως ἡμῶν. Διότι πατρὶς εἶναι αὐτὴ τὴν ὁποίαν προκατέλαβεν ἕκαστος, ἢ μὲ βίαν ἢ ἀπὸ δυστυχίαν καὶ τῆς ὁποίας ὅλοι εἶναι ὁμοίως ξένοι καὶ πάροικοι, ἔστω καὶ ἂν ἀλλάξωμεν τά ονόματα. Καὶ γένος εὐγενὲς· μὲν εἶναι ἢ τὸ παλαιὰ πλούσιον ἢ τὸ τώρα καυχώμενον διὰ πλοῦτον, ἀγενὲς δὲ εἶναι τὸ προερχόμενον ἀπὸ πένητας πατέρας ἢ ἀπὸ συμφοράν ἢ ἀπὸ ἀγαθότητα. Επειδή, πῶς θὰ ἦτο ἀπὸ τὴν ἀρχὴν εὐγενές, ἀφοῦ ἄλλο μὲν ἀρχίζει τώρα νὰ εἶναι, ἄλλο δὲ καταλύεται, καὶ εἰς ἄλλους μὲν δὲν δίδεται, εἰς ἄλλους δὲ προσγράφεται; Αὐτὰ φρονῶ ἐγώ περί τούτων. Καὶ διὰ τοῦτο σὲ μὲν ἀφήνω να μεγαλοφρονῆς διὰ τοὺς τάφους τῶν προγόνων ἢ τοὺς μύθους, ἐγὼ δὲ προσπαθῶ, ὅσον εἶναι δυνατόν, νὰ καθαρίσω τὸν ἑαυτόν μου ἀπὸ τὴν ἀπάτην, οὕτως ὥστε ἢ νὰ φυλάξω τὴν εὐγένειαν ἢ νὰ τὴν ἀνακτήσω». (Λόγος 33). Εμείς αγωνιζόμαστε για τη Νέα Ιερουσαλήμ και συνδέουμε τις πράξεις μας προς το συμφέρον της. Έχουμε "θλίψη στης καρδιά", και για εμάς είναι σημαντικό να προσπαθούμε να αποθηκεύουμε θησαυρούς στον ουρανό.

(συνεχίζεται)