Σάββατο 29 Ιουνίου 2024

ΣΥΛΛΗΨΗ ΠΟΛΙΤΗ ΕΠΕΙΔΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΘΗΚΕ ΓΙΑ ΤΟ EUROPRIDE - ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ Κ. ΝΑΤΣΙΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ''ΝΙΚΗΣ''

 



ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ ΕΔΩ 
at Δεν υπάρχουν σχόλια:

Τετάρτη 26 Ιουνίου 2024

π. Δανιήλ Σισόγιεφ - ''Ουρανοπολίτης'' (37ο)

Ivan Aleksandrovich Ilyin (Φωτογραφία: Wikipedia)
 

Σκέψεις για τις ιδέες του I. A. Ilyin

Κάθε φορά που συζητώ με τον Α. Λιούλκα, έρχεται στο προσκήνιο η φήμη του Ι.Α. Ιλίν ως "μεγάλου ορθόδοξου φιλοσόφου". Ήδη από καιρό, θεωρούσα πως η "μεγαλοσύνη" του υπερβάλλεται (ειδικά μετά την ανάγνωση του έργου του "Περί Αντιθέσεως Κακού με την Βία". Ο φιλοσοφικός σεβασμός μου προς τον Ιλίν εκμηδενίστηκε οριστικά μετά την επαναλαμβανόμενη ανάγνωση του έργου: "Περί της μελλοντικής Ρωσίας". Το κείμενο αυτό, είτε πρόκειται για λογοτεχνικό έργο μέτριας ποιότητας, είτε για καθαρή εθνικιστική προπαγάνδα, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ορθόδοξη χριστιανική ιδεολογία.
Πώς είναι δυνατόν να προσευχηθούμε στην Ρωσία; Μήπως η Ρωσία είναι ο Θεός; Πώς μπορούμε να πιστεύουμε στην Ρωσία; Είναι άραγε αιώνια; Πώς μπορούμε να αποδώσουμε στην Ρωσία θεϊκά χαρακτηριστικά; Πώς μπορούμε να θεωρήσουμε πως η Ρωσία μας χάρισε τα δάση, τα βουνά, τον χρυσό και την γη; Δεν ανήκει άραγε όλη η δημιουργία στον Δημιουργό, ο οποίος μοιράζει τα πάντα σύμφωνα με την βούλησή Του;
Και πάλι, έρχεται στο προσκήνιο το ερώτημα: Ποιοι είμαστε; Ορθόδοξοι χριστιανοί, κληρονόμοι της Βίβλου, ή ειδωλολάτρες που κρύβονται πίσω από το Ορθόδοξο δόγμα; Τι έχει μεγαλύτερη αξία για εμάς: Ο Θεός και η Αποκάλυψή Του, ή οι ανοησίες ενός άλογου και ειδωλολατρικού εθνικισμού; Η απάντηση εναπόκειται σε εμάς.


 (συνεχίζεται)

 

at Δεν υπάρχουν σχόλια:

Τρίτη 25 Ιουνίου 2024

Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

«Ὁρῶ καὶ βλέπω τὴν ἐπὶ τὴν πέτραν Χριστὸν τὸν θεὸν ἡμῶν τεθεμελιωμένην ἐκκλησίαν αὐτοῦ διεσχισμένην νῦν καὶ διῃρημένην, καὶ ἡμᾶς ἄλλοτε ἄλλως λαλοῦντας καὶ τοὺς τῆς ἀνατολῆς ὁμοπίστους ἡμῶν χριστιανοὺς ἑτέρως, καὶ συμφωνοῦντας αὐτοῖς τοὺς τῆς δύσεως, ἠλλοτριωμένους δὲ ἡμᾶς ἐκείνων ἁπάντων καὶ καθ’ ἑκάστην ὑπ’ αὐτῶν ἀναθεματιζομένους.[…] οὐκ οἶδεν ὁ τῆς ἐκκλησίας νόμος καὶ ὅρος ἔριν ἢ φιλονεικίαν, ἀλλ’ ὥσπερ οἶδεν ὁμολογεῖν ἓν βάπτισμα, μίαν πίστιν, οὕτως καὶ συμφωνίαν μίαν ἐπὶ παντὸς ἐκκλησιαστικοῦ πράγματος. οὐδὲν γὰρ οὕτως ἐστὶν ἐνώπιον τοῦ θεοῦ ἀπόδεκτον καὶ εὐάρεστον ὡς τὸ ἑνωθῆναι ἡμᾶς καὶ γενέσθαι μίαν καθολικὴν ἐκκλησίαν, καθὰ καὶ ἐν τῷ συμβόλῳ τῆς εἰλικρινοῦς ἡμῶν πίστεως ὁμολογοῦμεν» (ΑΓΙΟΥ ΤΑΡΑΣΙΟΥ ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΟΣ, Lamberz I, σελ. 10.)





 ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ




at Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δευτέρα 24 Ιουνίου 2024

Ο Πατριάρχης Μόσχας για την δολοφονία του π. Νικολάου Κοτέλνικοφ

 patriarxis kirillos

Γραφείο ρεπορτάζ: Romfea.gr

Τη βαθιά του λύπη για τον θάνατο του π. Νικολάου Κοτέλνικοφ, ο οποίος έχασε τη ζωή του με βάναυσο τρόπο από ισλαμιστές τρομοκράτες οι οποίοι επιτέθηκαν στην πόλη Ντέρμπεντ στο Νταγκεστάν, εξέφρασε ο Πατριάρχης Μόσχας και πασών των Ρωσιών κ. Κύριλλος.

"Η καρδιά μου υποφέρει και θρηνεί βαθύτατα για τον θάνατο του π. Νικολάου Κοτέλνικοφ, ο οποίος υπήρξε απώλεια μιας βάρβαρης τρομοκρατικής επίθεσης" - τονίζει μεταξύ άλλων στο συλλυπητήριο μήνυμά του ο Πατριάρχης Κύριλλος.

Σε άλλο σημείο ο κ. Κύριλλος ανέφερε ότι "οι ιδεολόγοι και οι δράστες αυτού του εγκλήματος, επιδιώκοντας να σπείρουν τους σπόρους του μίσους και της διχόνοιας μεταξύ εκπροσώπων διαφορετικών εθνικοτήτων, πολιτισμών και θρησκειών, επέλεξαν κυνικά να πραγματοποιήσουν τις προθέσεις τους την ιερή ημέρα της Πεντηκοστής".

"Προσεύχομαι ο Κύριος να αναπαύσει την ψυχή του π. Νικολάου, ο οποίος έχασε τη ζωή του μαρτυρικά. Προσεύχομαι και για όλους εκείνους που έχασαν τη ζωή τους, αλλά και να δώσει ο Θεός παρηγοριά στις οικογένειες και τους συγγενείς των θυμάτων" - συμπληρώνει κλείνοντας ο Πατριάρχης Μόσχας.

p nikolaos kotelnikofΟ αδικοχαμένος π. Νικόλαος Κοτέλνικοφ

at Δεν υπάρχουν σχόλια:

Κυριακή 23 Ιουνίου 2024

Εξαιρετική πρωτοβουλία!

 

at 8 σχόλια:

«πάντα ταῦτα ἐνεργεῖ ἓν καὶ τὸ αὐτὸ Πνεῦμα»


Ἄπαντες οἱ χριστιανοί συναποτελοῦσι, κατὰ τὸν ἀπόστολον Παῦλον, τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἓν ἄρτιον σῶμα, ἕνα τέλειον ὀργανισμόν, συγκείμενον ἐκ πολλῶν καὶ διαφόρων μελῶν, ἕκαστον τῶν ὁποίων ἐπι τελεῖ ἰδίαν λειτουργίαν ἐν αὐτῷ, δι' ἰδίων «χαρισμάτων» του Πνεύματος, έχει δ' ὅμως ἀνάγκην πάντων τῶν λοιπῶν μελῶν, διακονούμενον ὑπ' αὐτῶν καὶ διακονοῦν αὐτοῖς, ἰδίως δὲ τὰ ὑπερέχοντα μέλη διακονοῦσι τοῖς ταπεινοῖς, καὶ δὴ οἱ κληρικοὶ τοῖς λαϊκοῖς, χάριν τῶν ὁποίων ὑπάρχουσιν οἱ κληρικοὶ ἐν τῷ σώματι καὶ διὰ τὸ σῶμα καὶ ἐν ἀδιαρρήκτῳ μετ ̓ αὐτοῦ συνδέσμῳ. Οὕτως ὁ Κύριος «αὐτὸς ἔδωκε τοὺς μὲν ἀποστόλους, τοὺς δὲ προφήτας, τοὺς δὲ εὐαγγελιστάς, τοὺς δὲ ποιμένας καὶ διδασκάλους, εἰς τὸν καταρτισμὸν τῶν ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομὴν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ» (Εφ. 4,11-12). Ὥστε «τὰ μέλη πάντα οὐ τὴν αὐτὴν ἔχει πρᾶξιν• οὕτως οἱ πολλοὶ ἓν σῶμά ἐσμεν ἐν Χριστῷ, ὁ δὲ καθ' εἷς ἀλλήλων μέλη• ἔχοντες δὲ χαρίσματα κατὰ τὴν χάριν τὴν δοθεῖσαν ἡμῖν διάφορα, εἴτε προφητείαν, κατὰ τὴν ἀναλογίαν τῆς πίστεως, εἴτε διακονίαν, ἐν τῇ διακονίᾳ, εἴτε ὁ διδάσκων, ἐν τῇ διδασκαλίᾳ, εἴτε ὁ παρακαλῶν, ἐν τῇ παρακλήσει, ὁ μεταδιδούς, ἐν ἁπλότητι, ὁ προϊστάμενος, ἐν σπουδῇ, ὁ ἐλεῶν, ἐν ἱλαρότητα» (Ρωμ. 12, 4-8). Πράγματι ἐν τῷ σώματι τῆς Ἐκκλησίας «διαιρέσεις χαρισμάτων εἰσίν, τὸ δὲ αὐτὸ Πνεῦμα• καὶ διαιρέσεις διακονιῶν εἰσιν, καὶ ὁ αὐτὸς Κύριος• καὶ διαιρέσεις ἐνεργημάτων εἰσίν, ὁ δὲ αὐτός ἐστι Θεός, ὁ ἐνεργῶν τὰ πάντα ἐν πᾶσιν» (Α' Κορ. 12, 4-6). Εὔδηλον, λοιπόν, ὅτι ὑπάρχουσι «διαιρέσεις χαρισμάτων καὶ διακονιῶν καὶ ἐνεργημάτων», δῶρα τοῦ Αγίου Πνεύματος πρὸς τὰ μέλη τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, «χαρίσματα διάφορα κατὰ τὴν χάριν τὴν δοθεῖσαν αὐτοῖς», ἐξ ὧν ἄλλα μὲν χορηγοῦνται εἰς τοὺς κληρικούς, ὡς ἡ διδασκαλία, ἡ ἱερουργία τῶν μυστηρίων καὶ ἡ διαποίμανσις τῶν πιστῶν, ἄλλα δὲ εἰς τοὺς λαϊκούς, καὶ πρὸ πάντων εἰς τοὺς ἐξ αὐτῶν «χαρισματούχους», ὡς ἡ διδασκαλία, ἡ διακονία, ἡ ἱεραποστολὴ καὶ γενικῶς ἡ συμμετοχὴ εἰς πάσας σχεδὸν τὰς ἐκκλησιαστικὰς δραστηριότητας, ἐν συνεργασίᾳ καὶ ὑπὸ τὴν καθοδήγησιν τῶν κληρικῶν.

Ἡ δὲ ἐπὶ τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀγάπης εδραζομένη συμφωνία καὶ συνεργασία αὕτη δέον νὰ εἶναι τοιαύτη, ὥστε οὐδὲν τὸ σοβαρὸν νὰ ἐνεργῆται ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ὑπὸ μόνων τῶν κληρικῶν ἄνευ τῶν λαϊκῶν, πολλῷ δὲ ἧττον ὑπὸ μόνων τῶν λαϊκῶν ἄνευ τῶν κληρικῶν, ἀλλὰ πάντοτε ἐν ἀγαστῇ συμπράξει καὶ «συμπνοίᾳ» καὶ ἐν ἀμοιβαίῳ σεβασμῷ τῶν ἀναφαιρέτων δικαιωμάτων ἑκάστης «τάξεως», ἡγουμένης βεβαίως τῆς τῶν κληρικῶν, καὶ πρὸ πάντων τῶν ἐπισκόπων, ὅπως ἀκριβῶς συνέβαινε καὶ κατὰ τὴν ἀποστολικὴν καὶ τὴν μεταποστολικὴν ἐποχήν. Η συνεργασία αὕτη ἑδράζεται «ἐπὶ τῆς ἀρχῆς τῆς ἑνότητος ἐν τῇ ἐκκλησιαστικῇ διοργανώσει, έκδηλουμένη ἐξ ἑνὸς μὲν διὰ τῆς ὑπὸ τοῦ κλήρου ἐν ἀγάπῃ διακονίας τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἐξ ἑτέρου δὲ διὰ τῆς ἐν ὑπακοῇ συμπαραστάσεως τῶν λαϊκῶν εἰς τὴν ἐκ πλήρωσιν τοῦ λειτουργήματος τῶν κληρικῶν». Οὕτως αἱ διαιρέσεις τῶν χαρισμάτων καὶ τῶν διακονιῶν καὶ τῶν δραστηριοτήτων καὶ ἡ ποικιλία τῶν δωρεῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πρὸς πάντα τὰ μέλη τοῦ ἑνιαίου σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἐν τῷ ὁποίῳ «πάντα ταῦτα ἐνεργεῖ ἓν καὶ τὸ αὐτὸ Πνεῦμα» (Α' Κορ. 12, 11), ὑποχρεοῦσι πάντα ἀδιακρίτως τὰ μέλη εἰς σύμπνοιαν καὶ ἁρμονικὴν συνεργασίαν καὶ εἰς ἐνέργειαν ἐν μέτρῳ ἑνὸς ἑκάστου μέλους τὴν αὔξησιν τοῦ σώματος ποιεῖσθαι (Εφ. 4,16). Πρὸς τοῦτο δωρεῖται τὸ Ἅγιον Πνεῦμα εἰς πάντα τὰ μέλη τὰ ἐν Α ́ Κορ. 12, 8-11 αναφερόμενα χαρίσματα, ἵνα «ἕκαστος καθὼς ἔλαβε χάρισμα εἰς ἑαυτοὺς αὐτὸ διακονοῦντες ὡς καλοὶ οἰκονόμοι ποικίλης χάριτος Θεοῦ» (Α ́ Πέτρ. 4,10), συμβάλλωνται συνεργαζόμεναι εἰς τὴν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων καὶ τὴν οἰκοδομὴν τοῦ ὅλου σώματος τῆς Ἐκκλησίας ἐν ἀγάπῃ (Εφ. 4, 16).
Διότι ὅπως οἱ κληρικοί, οὕτω καὶ οἱ λαϊκοὶ ἀποτελοῦσιν ἀπαραίτητον καὶ ἀναπόσπαστον συστατικὸν στοιχεῖον τῆς Ἐκκλησίας, πάντες δὲ συνδέονται ὀργανικῶς καὶ συναποτελοῦσι μίαν ἀδιάρρηκτον ἑνότητα, τὸ ἓν μυστικὸν σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ὡς καὶ μίαν κοινωνίαν λατρείας καὶ ζωῆς τοῦ καινοδιαθηκικοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ ἀληθοῦς Ἰσραὴλ καὶ «βασιλείου ἱερατεύματος», ἐννοουμένου βεβαίως τοῦ τελευταίου τούτου ἐν ὀρθοδόξῳ ἐννοίᾳ. Εντεῦθεν «ἡ διαίρεσις τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας εἰς δύο τάξεις, εἰς κληρικούς καὶ λαϊκούς, δὲν ἀποτελεῖ διαφορὰν οὐσίας, ἀλλὰ λειτουργικὴν τοιαύτην, ὡς συμβαίνει εἰς πάντα ζῶντα ὀργανισμόν, τὴν δὲ διάκρισιν αὐτῶν καθώρισεν αὐτὸ τοῦτο τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον (Εφ. 4,11-12, πρβλ. καὶ Α' Κορ. 12, 4 έξ. Ρωμ. 12,4 έξ.)»
Ἐξ ὁλοκλήρου τοῦ ιβ ́ κεφαλαίου τῆς Α' πρὸς Κορινθίους ἐπιστολῆς ἐξάγεται, ὅτι αἱ δωρεαὶ τῆς χάριτος τοῦ ̔Αγίου Πνεύματος δεν περιωρίσθησαν εἰς τοὺς ̓Αποστόλους καὶ τοὺς διαδόχους των επισκόπους καὶ λοιπούς κληρικούς μόνον, ἀλλ' ἐπεξετάθησαν καὶ εἰς τοὺς ἀνωτέρω μνημονευομένους χαρισματούχους λαϊκούς, οἵτινες ἔκτοτε δρῶσιν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἐν ἀγαστῇ συνεργασίᾳ μετὰ τῶν κληρικῶν, ἀναλόγως τοῦ ἐν ᾧ ἐτάχθη ἕκαστος διακονήματος καὶ λειτουργήματος, ἐφ' ὅσον «διαιρέσεις χαρισμάτων... καὶ διακονιῶν... καὶ ἐνεργημάτων εἰσίν, ὁ δὲ αὐτός ἐστι Θεός, ὁ ἐνεργῶν τὰ πάντα ἐν πᾶσιν... Μὴ πάντες ἀπόστολοι; μὴ πάντες προφῆται; μὴ πάντες διδάσκαλοι; μὴ πάντες δυνάμεις; μὴ πάντες χαρίσματα ἔχουσιν ἰαμάτων; μὴ πάντες γλώσσαις λαλοῦσι; μὴ πάντες διερμηνεύουσι; ζηλοῦτε δὲ τὰ χαρίσματα τὰ κρείττονα» (Α ́ Κορ. 12, 4 - 6. 29 - 31). Κατὰ ταῦτα, κατέστησαν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἴδιαι διακονίαι τῶν κληρικῶν καὶ ἴδιαι διακονίαι τῶν χαρισματούχων λαϊκῶν.
Θὰ ἠδύνατο νὰ λεχθῇ, ὅτι οἱ λαϊκοὶ ἀποτελοῦσι τὸ κύριον τμῆμα τῆς Ἐκκλησίας, χάριν τοῦ ὁποίου ὁ μὲν Σωτὴρ ἐπετέλεσε τὸ ἀπολυτρωτικόν του έργον, οἱ δὲ κληρικοὶ διακονοῦσιν εἰς τὸ ἔργον τῆς σωτηρίας αὐτῶν, καὶ ἄρα «δι' αὐτούς τοιοῦτοι γεγόνασι καὶ χάριν ἔλαβον» (I. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ PG. 61, 83-84)


(συνεχίζεται)
at Δεν υπάρχουν σχόλια:

Η ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ



«Όλη η ιστορία της Π.Δ. του ασάρκου Λόγου, προτυπώνει αυτό το οποίο έμελλε να εκπληρωθεί στην Κ.Δ. από τον σαρκωμένο Λόγο. Η Εκκλησία δεν εμφανίζεται αίφνης κατά την Πεντηκοστή ούτε υπήρξε χρονικό σημείο όπου απουσίαζε η Εκκλησία ή οι θεοφάνειες από την ανθρώπινη ιστορία. Στην Π.Δ. έχουμε καί καταλλαγή καί θέωση, «δεν υπάρχει όμως Πεντηκοστή. Διότι υπάρχει Εκκλησία στην Παλαιά Διαθήκη, αλλά υπό το κράτος του θανάτου». Ο αρχαίος Ισραήλ με τα δικά του μυστηριακά δρώμενα προτυπώνει όλα τα μυστήρια, τα οποία υπάρχουν και ενεργούν μέσα στο εκκλησιαστικό σώμα για την οικοδομή και εν Χριστώ αύξηση και ενότητα των μελών του. Οι θεοφάνειες του ασάρκου Λόγου στους προφήτες και δικαίους της Π.Δ. καθοδηγούν το εκκλησιαστικό «λείμμα» φανερώνοντας σε αυτούς την άκτιστη τριαδική δόξα, η οποία όμως ήταν καταργούμενη από τον Άδη. Άλλωστε και το όνομα «Ισραήλ», με το οποίο αρχικά προσαγορεύθηκε ο Ιακώβ από το Θεό, είναι δηλωτικό θεοφάνειας σύμφωνα με τον τοποτηρητή των Εκκλησιών της Ανατολής, τον πρεσβύτερο Ιωάννη, ο οποίος ανέφερε: «[ο Θεός] ἀνθρωποειδῶς ἐπάλαισε μετ΄ αὐτοῦ (του Ιακώβ) καί προσηγόρευσεν αὐτόν Ἰσραήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον, νοῦς ὁρῶν θεόν». Μόνο μετά την Πεντηκοστή και έχοντας ήδη καταργηθεί ο θάνατος με την Ανάσταση του Χριστού, η δόξα των αγίων Του καθίσταται ακατάλυτη, αφού οι Απόστολοι γίνονται εν Αγίω Πνεύματι μέλη του ανεστημένου Σώματος του Χριστού. Ο πάλαι ποτέ άσαρκος και μετέπειτα σαρκωμένος Λόγος, καθίσταται πλέον παρών Πνευματικώς και ενεργεί ως Κεφαλή δια της Εκκλησίας Του και των φορέων της χάριτός Του. Οι Απόστολοι έχοντας μεθέξει της εμπειρίας της Πεντηκοστής και έχοντας λάβει ως «δύναμιν ἐξ ὕψους» τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, γίνονται πραγματικοί φορείς της Αληθείας και γνήσιοι ερμηνευτές όσων είδαν και άκουσαν από τον Χριστό τα οποία όμως πρωτύτερα «οὐκ ἠδύναντο βαστάζειν». Το γεγονός αυτό τους καθιστά στέρεα θεμέλια και κριτήριο γνησιότητας του εκκλησιαστικού γεγονότος το οποίο ο ψαλμωδός ομολογεί με τον στίχο «οἱ θεμέλιοι αὐτοῦ ἐν τοῖς ὄρεσι τοῖς ἁγίοις». Και αυτό, διότι ολόκληρος ο Χριστός εν Αγίω Πνεύματι, εισέρχεται στην καρδιά του καθενός των Αποστόλων και ενεργεί δι΄αυτών....
Το Άγιο Πνεύμα «ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν». Η πάσα αλήθεια δεν νοείται ως ένα σύνολο γνώσεων ή μυστικών, τα οποία επρόκειτο να αποκαλυφθούν κατά την ημέρα της Πεντηκοστής ή να αποκαλύπτονται σταδιακά από την Πεντηκοστή και έπειτα. Η πάσα αλήθεια αφορά την Εκκλησία ως το Σώμα του Χριστού. Από την Πεντηκοστή, η Εκκλησία συγκροτείται σε μυστηριακό Σώμα του Χριστού και μέσω Αυτής, ο άνθρωπος δύναται να κοινωνεί ολόκληρο το Χριστό κατά το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. «Το Σώμα του Χριστού που ήταν έξωθεν και αποκαλυπτόταν στους ανθρώπους έξωθεν, από την ημέρα της Πεντηκοστής, το Σώμα του Χριστού είναι έσωθεν. Το ίδιο το Σώμα του Χριστού είναι έσωθεν στον άνθρωπο». Η ίδια η Εκκλησία είναι η πάσα αλήθεια. «Μετά από αυτή την αποκάλυψη της αληθείας, δεν αποκαλύπτεται τίποτε άλλο πλέον […] και κάθε θέωση είναι επανάληψη της Πεντηκοστής μέσα στην Εκκλησία». Εκτός αυτής της αληθείας δεν υπάρχει άλλη αλήθεια....
Το μυστήριο της Πεντηκοστής αποτελεί το μυστήριο της ενότητας της Εκκλησίας. Εντός Της ταμιεύεται καθολικά η Αλήθεια, όχι ως σύνολο αρχών ή ηθικών αξιών που δεοντολογικά πρέπει να τηρηθούν, αλλά ως η ίδια η Ζωή και η Κεφαλή Της. Γι΄αυτό και η Πεντηκοστή δεν κατανοείται «στατικώς ως ένα στιγμιαίο ιστορικό γεγονός, αλλά ως διαρκής παρουσία του Χριστού διά του Παρακλήτου στο μέσο της Εκκλησίας». Έτσι κατανοείται το γιατί ο παύλειος όρος «Σώμα Χριστού» αποτελεί «το κέντρο της Εκκλησιολογίας του, ή αυτή την ίδια την Εκκλησιολογία στην πιο συνοπτική της έκφραση». Η αληθής παρουσία του Σαρκωμένου Λόγου εντός της Εκκλησίας, είναι η προϋπόθεση της ταυτόχρονης παρουσίας και του Πνεύματός Του, αφού δεν είναι δυνατόν να νοηθούν χωριστά. Οι διασπαστικές ατομικές γνώμες περί Θεού καταργούνται, αφού η ίδια η αποκαλυφθείσα εν Χριστώ πίστη στον Τριαδικό Θεό, αποτελεί την μοναδική αυθεντία που διαχωρίζει το αληθώς εκκλησιαστικό από το κίβδηλο, το άνωθεν δοσμένο από το ενδοκόσμια κατασκευασμένο. Αυτήν την πραγματικότητα ομολογεί η χριστιανική κοινότητα με τη λειτουργική της γλώσσα: «ὅτε τοῦ πυρός τὰς γλώσσας διένειμεν [ὁ Ὕψιστος], εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε, καὶ συμφώνως δοξάζομεν τὸ Πανάγιον Πνεῦμα». Μόνο μέσα στην Εκκλησία γνωρίζεται και κατανοείται η ενοποιητική ενέργειά Της, αλλά και η οργανική ενότητα όλη της κτίσης, μακριά και έξω από κάθε είδους δυαρχία.....
Το γεγονός της Πεντηκοστής, υπομνηματίζει ερμηνευτικά και την αρχιερατική προσευχή του Ιησού ως προς το πραγματικό εκκλησιολογικό νόημα της ζητούμενης ενότητας, στη βάση της ορθόδοξης πίστης και της κοινωνίας της κοινής άκτιστης αγιοτριαδικής δόξας: «τὰ ρήματα ἃ ἔδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς͵ καὶ αὐτοὶ ἔλαβον καὶ ἔγνωσαν ἀληθῶς ὅτι παρὰ σοῦ ἐξῆλθον͵ καὶ ἐπίστευσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας […] Πάτερ ἅγιε͵ τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου ᾧ δέδωκάς μοι͵ ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς […] ἕν, ἐγὼ ἐν αὐτοῖς καὶ σὺ ἐν ἐμοί͵ ἵνα ὦσιν τετελειωμένοι εἰς ἕν͵ ἵνα γινώσκῃ ὁ κόσμος ὅτι σύ με ἀπέστειλας καὶ ἠγάπησας αὐτοὺς καθὼς ἐμὲ ἠγάπησας […] καί ἐγώ τήν δόξαν ἥν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἕν καθώς ἡμεῖς ἕν ἐσμέν». Η καθολική βίωση της αναλλοίωτης αυτής πίστης-δόξας μεταμορφώνει τον άνθρωπο σε δοξάζοντα και ομολογούντα τον αληθινό Θεό, ο οποίος αψευδώς είπε: «ζῶ ἐγώ, λέγει κύριος, ὅτι τούς δοξάζοντάς με δοξάσω».


ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΕΚ ΤΗΣ EΡΓΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Ι. ΤΟΥΛΟΥΜΤΣΗ: ''ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΑΠΟΔΟΧΗΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΑ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΤΗΣ Ζ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ, ΑΘΗΝΑ 2022.
at Δεν υπάρχουν σχόλια:

Παρασκευή 21 Ιουνίου 2024

ΤΑ «Α´ ΠΑΥΛΕΙΑ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ» ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΤΙΠΑΥΛΕΙΑ GAY PRIDES

  Αποτέλεσμα εικόνας για Θεόδωρος Ζήσης

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

ΤΑ «Α´ ΠΑΥΛΕΙΑ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ» ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΤΙΠΑΥΛΕΙΑ GAY PRIDES

1. Προσβάλλονται ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καὶ οἱ δύο πολιοῦχοι, Ἄγιος Δημήτριος καὶ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς

Εἶναι ἀνάστατοι καὶ καταπικραμένοι οἱ εὐσεβεῖς κάτοικοι τῆς Θεσσαλονίκης μὲ ὅσα βλάσφημα θὰ συμβοῦν ἐπὶ ἐννέα ὁλόκληρες ἡμέρες (21-29 Ἰουνίου) στὴν Ὀρθόδοξη βυζαντινὴ συμβασιλεύουσα, τὴν ἐκκλησία τῆς ὁποίας ἵδρυσε ὁ οὐρανοβάμων Ἀπόστολος Παῦλος, καὶ τὴν ἐμεγάλυναν οἱ δύο πολιοῦχοι της, ὁ μεγαλομάρτυς Ἅγιος Δημήτριος ὁ Μυροβλύτης καὶ ὁ μεγάλος μύστης τῆς Θεολογίας καὶ τῆς παρθενικῆς ζωῆς καὶ καθαρότητος ὑμνητής, ὁ μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, ὁ μεγαλύτερος θεολόγος τῆς δεύτερης μετὰ Χριστὸν χιλιετίας. Πολλοὶ διερωτῶνται ἂν θὰ ἐξακολουθήσουν νὰ προστατεύουν καὶ νὰ ἁγιάζουν τὴν Θεσσαλονίκη, ἡ ὁποία θὰ μεταβληθεῖ ἐπὶ ἕνα δεκαήμερο σὲ Σόδομα καὶ Γόμορρα, μὲ τὴν παρουσία χιλιάδων ξένων Σοδομιτῶν καὶ πολλῶν ἐντοπίων, ποὺ θὰ παρελάσουν καυχώμενοι δημόσια γιὰ τὸ παρὰ φύσιν κορυφαῖο καὶ φρικτὸ ἁμάρτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Οὐσιαστικὰ συγκεντρώνονται στὴν Θεσσαλονίκη γιὰ νὰ κραυγάσουν α) πρὸς τὸν Θεό, ὑπερήφανα καὶ βλάσφημα, πὼς δὲν τηροῦν τὶς ἐντολές του οὔτε φοβοῦνται τὶς ἀπειλές του β) πρὸς τὸν Ἀπόστολο Παῦλο ὅτι σχίζουν καὶ ἀκυρώνουν ὅσα γράφει στὸ πρῶτο κεφάλαιο τῆς Πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολῆς γιὰ τὸ ἄτιμο καὶ ἀκάθαρτο αὐτὸ πάθος καὶ γ) πρὸς τοὺς δύο πολιούχους ὅτι τοὺς καταργοῦν ἀπὸ τὴν πολιουχία, ἀναλαμβάνουν τώρα αὐτοὶ ὡς προστάτες καὶ εὐεργέτες τῆς πόλεως, γιατὶ θὰ τὴν βοηθήσουν νὰ ἀναπτυχθεῖ οἰκονομικὰ καὶ τουριστικά. Γι᾽ αὐτὸ καὶ τοὺς ἀποδέχονται καὶ τοὺς ἀγκαλιάζουν πολιτικοὶ καὶ πνευματικοὶ ἡγέτες τῆς πόλης, συνεργαζόμενοι καὶ μὲ τοὺς ἐκκλησιαστικούς.

Πῶς νὰ μὴ διερωτῶνται καὶ πῶς νὰ μὴν ἀνησυχοῦν οἱ εὐσεβεῖς Χριστιανοί, ὅταν ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ὅπως μᾶς διηγεῖται τὸ βιβλίο τῆς Γένεσης, δὲν πίστευε ὅτι στὰ Σόδομα καὶ στὰ Γόμορρα τόλμησαν οἱ Σοδομίτες νὰ ἀμφισβητήσουν τὴ σοφή Του δημιουργία σὲ ἄνδρα καὶ γυναίκα, σέ «ἄρσεν καὶ θῆλυ», ποὺ ἐξασφαλίζει μὲ τὴν σαρκική τους ἕνωση, τὴν εἰρήνη καὶ τὴν ἑνότητα, ἀλλὰ καὶ τὴν συνέχεια τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης μὲ τὴν παιδοποιΐα;  Ἔφθανε μέχρι τὸν οὐρανό, ὡς κραυγή, ἡ βρωμερὴ καὶ μεγάλη δυσωδία τοῦ Σοδομισμοῦ, γι᾽ αὐτὸ καὶ ἀποφάσισε νὰ ἐπέμβει ὁ ἴδιος: «Κραυγὴ Σοδόμων καὶ Γομόρρας πεπλήθυνται πρός με, καὶ αἱ ἁμαρτίαι αὐτῶν μεγάλαι σφόδρα. Καταβὰς οὖν ὄψομαι, εἰ κατὰ τὴν κραυγὴν αὐτῶν τὴν ἐρχομένην πρός με συντελοῦνται, εἰ δὲ μὴ ἵνα γνῶ»[1]. Καὶ ὅταν τοὺς δύο ἀπεσταλμένους ἀγγέλους Του, ὑπὸ ἀνθρώπινη μορφή, ἀπαιτοῦσαν οἱ Σοδομίτες ἀπό τόν Λώτ πού τούς φιλοξενοῦσε νά τούς δώσει γιὰ νὰ ἀσελγήσουν ἐπ᾽ αὐτῶν[2], τότε, γιὰ νὰ παραλείψουμε τὰ λοιπὰ τῆς ἱστορίας, ὁ φιλάνθρωπος Θεός, ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης πρὸς ὅλους, πρὸς τοὺς πολλούς, γιὰ νὰ μὴ διαδοθεῖ ἡ ἀντίθετη πρὸς τὴν δημιουργία, πρὸς τὴν ἀνθρώπινη ὀντολογία, ἡ καταστροφικὴ αὐτὴ ἁμαρτία, ὡς αἰώνιο παράδειγμα ἀποφυγῆς τῆς παράνομης καὶ παρὰ φύσιν μίξης προσώπων τοῦ ἰδίου φύλου, κατέστρεψε μὲ φωτιὰ καὶ θειάφι, ὡς βροχὴ ἀπὸ τὸν οὐρανό, τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορρα, ὅλα τὰ περίχωρα, τοὺς κατοίκους, τὰ φυτὰ καὶ τὰ ζῶα: «Καὶ Κύριος ἔβρεξεν ἐπὶ Σόδομα καὶ Γόμορρα θεῖον, καὶ πῦρ παρὰ Κυρίου ἐξ οὐρανοῦ καὶ κατέστρεψε τὰς πόλεις ταύτας καὶ πᾶσαν τὴν περίχωρον καὶ πάντας τοὺς κατοικοῦντας ἐν ταῖς πόλεσι καὶ τὰ ἀνατέλλοντα ἐκ τῆς γῆς»[3].

Ἡ ἀποχριστιανισμένη Δύση, ἡ Εὐρώπη καὶ ἡ Ἀμερική, ποὺ βυθίστηκε στὸ σκοτάδι τῆς ἀθεΐας, τῆς ἀγνωσίας τοῦ Θεοῦ, καὶ μαζί τους ἡ ταυτισμένη μὲ τὴ Δύση «Ὀρθόδοξη» Ἑλλάδα, ζοῦν μὲ τὸ φόβο ἑνὸς πυρηνικοῦ πολέμου, μιᾶς πυρηνικῆς καταστροφῆς, ἡ ὁποία, ἂν ἐπισυμβεῖ, θὰ θυμίζει ὡς πρὸς τὴν αἰτία τὴν καταστροφὴ τῶν Σοδόμων, διότι νομιμοποιοῦν, ἐνισχύουν, προβάλλουν τὸ Σοδομικὸ ἁμάρτημα, ἐνισχύοντας καὶ ἐνθαρρύνοντας τὶς ΛΟΑΤΚΙ κοινότητες στὴν ἐναντίον τοῦ Θεοῦ ἀνταρσία καὶ βλασφημία. Τὴν ἀπιστία καὶ τὴν ἀθεΐα θεωρεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὡς τὴν αἰτία ποὺ ἀφήρεσε ὁ Θεὸς τὴν Χάρη του καὶ ἐπέτρεψε νὰ παραδοθοῦν οἱ ἄνθρωποι σὲ πάθη ἀκαθαρσίας καὶ ἀτιμίας: «Διὰ τοῦτο παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς πάθη ἀτιμίας. Αἵ τε γὰρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τὴν φυσικὴν χρῆσιν εἰς τὴν παρὰ φύσιν, ὁμοίως δὲ καὶ οἱ ἄρσενες ἀφέντες τὴν φυσικὴν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι»[4]. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ μεγαλύτερος ἠθικὸς ἀναμορφωτὴς τοῦ ἀρχαίου κόσμου καὶ αὐθεντικώτερος ἑρμηνευτὴς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὁ μετὰ Παῦλον Παῦλος, ἑρμηνεύοντας ὅσα λέγει ὁ Ἀπόστολος πρὸς τοὺς Ρωμαίους ἐκτιμᾶ ὅτι ὅλα τὰ πάθη εἶναι ἄτιμα, τὸ πιὸ ἄτιμο ὅμως ἀπὸ ὅλα εἶναι ἡ ὁμοφυλοφιλία: «Πάντα μὲν οὖν ἄτιμα τὰ πάθη, μάλιστα δὲ ἡ κατὰ τῶν ἀρρένων μανία»[5]. Κανένα πάθος δὲν ἐξισώνεται μὲ αὐτὴν τὴν παρανομία, ἡ ὁποία ἀνατρέπει ὄχι μόνο τοὺς θετοὺς ἀνθρώπινους νόμους, ἀλλὰ καὶ τοὺς νόμους τῆς φύσεως: «Καὶ ὅπερ ἂν εἴποις ἁμάρτημα, οὐδὲν ἴσον ἐρεῖς τῆς παρανομίας ταύτης... Οὐ γὰρ οἱ θετοὶ μόνον, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ οἱ τῆς φύσεως ἀνατρέπονται νόμοι»[6]. Σὲ ἄλλο του ἔργο στιγματίζει τὶς ἠθικὲς ἐκτροπὲς τῶν Χριστιανῶν τῆς ἐποχῆς του, καί, μολονότι νιώθει δισταγμὸ καὶ ἐντροπή, ὁμιλεῖ ἐν ἐκτάσει γιὰ τὸ κορυφαῖο κακό, τῶν κολοφῶνα τῶν κακῶν, τὴν ὁμοφυλοφιλία: «Ἀλλ᾽ οὔπω τὸν κολοφῶνα τῶν κακῶν εἶπον, οὐδὲ τὸ κεφάλαιον ἐξεκάλυψα τῆς συμφορᾶς, πολλάκις μὲν ἐλθών εἰπεῖν καὶ ἐρυθριάσας, πολλάκις δὲ καὶ αἰσχυνθείς»[7]. Ἀπὸ τοὺς ἄλλους Ἁγίους Πατέρες παραθέτουμε μόνον ὅσα λέγει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας σὲ εἰδικό ἔργο του, χαρακτηρίζοντας τὴν ὁμοφυλοφιλία ὡς τὸ πιὸ βρωμαερὸ καὶ ἀκάθαρτο πάθος: «Οὐδὲν γὰρ ἀληθῶς μυσαρώτερον ἤ ἀκαθαρτώτερον τῶν οὕτω πορνευομένων καὶ πορνευόντων»[8].

Ποιόν τώρα νὰ πιστεύσει ὁ κόσμος, ἰδιαίτερα οἱ εὐάλωτοι καὶ εὐόλισθοι νέοι; Τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο καὶ τοὺς ἄλλους Ἁγίους Πατέρες ἤ τὸν μητροπολίτη Νέας Ἰωνίας καὶ κάποιους ἄλλους ὅμοιους, μεταπατερικοὺς κληρικούς, οἱ ὁποῖοι πιστεύουν ὅτι ὁ Θεὸς δίνει σὲ κάποιους ἀνθρώπους αὐτὴν τὴν ὁρμὴ πρὸς τὸ ἄλλο φύλο καὶ ἐμεῖς δὲν πρέπει νὰ τὴν πολεμοῦμε[9]. Μά, ἂν τὴν δίνει ὁ Θεός, γιατί τιμώρησε τὰ Σόδομα καὶ Γόμορρα; Γιατί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες τὴν πολεμοῦν; Θὰ τὰ ἀκυρώσουμε; Θὰ ἀλλάξουμε τὸ Εὐαγγέλιο; Θὰ καλοῦσε ὁ μητροπολίτης Θεσσαλονίκης τὸν ὀνομασθέντα μητροπολίτη στὰ «Α´ ΠΑΥΛΕΙΑ Θεσσαλονίκης», ποὺ ὀργανώνει αὐτὴν τὴν περίοδο,  γιὰ νὰ ὁμιλήσει σχετικῶς; Καὶ θὰ ἦταν αὐτὰ Παύλεια ἤ Ἀντιπαύλεια καὶ Ἀντιπατερικά; Καὶ πῶς θὰ ἀντιμετώπιζε τὴν ποιμαντικὴ ἀπειλὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὅτι ὅποιος θέλει νὰ μεταστρέψει τὸ Εὐαγγέλιο, νὰ διδάξει «ἕτερον εὐαγγέλιον», διαφορετικὸ ἀπὸ αὐτὸ ποὺ τοὺς ἐδίδαξε, ἀκόμη καὶ ἂν εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Παῦλος ἤ ἄγγελος ἀπὸ τὸν οὐρανό, πρέπει νὰ ἀναθεματίζεται[10];

Τὰ ἐγνώριζε αὐτὰ ὁ Ἅγιος Δημήτριος, τὴν σαρκικὴ καθαρότητα καὶ ἁγνότητα ποὺ πρέπει νὰ διαθέτουν οἱ Χριστιανοί, γι᾽ αὐτὸ καί, ἐνῶ ζοῦσε μέσα στὸν κόσμο, ἐνῶ ἦταν ἀξιωματικὸς τοῦ ρωμαϊκοῦ στρατοῦ, ἦταν ντυμένος μὲ τὴν ἀρετὴ τῆς παρθενίας. Ἀξιώθηκε ἔτσι ὄχι μόνο νὰ μαρτυρήσει γιὰ τὸν Χριστό, ἀλλὰ καὶ νὰ εὐωδιάσει, νὰ μυροβλύσει τὸ σκήνωμά του. Ὁ δεύτερος πολιοῦχος τῆς Θεσσαλονίκης, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς τὸν ἐγκωμιάζει καὶ τὸν ἐπαινεῖ γιὰ τὴν παρθενία του. Σὲ συνέδριο ποὺ ὀργάνωσε τὸ 1980 (11-13 Μαΐου) ὁ ἀείμνηστος καὶ μακαριστὸς μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Παντελεήμων ὁ Β´ μὲ θέμα «Ὁ Ἅγιος Δημήτριος καὶ τὸ Μοναχικὸν Ἰδεῶδες», ὁ ἐπίσης ἀείμνηστος καὶ μακαριστὸς Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἀρχιμανδρίτης π. Γεώργιος Καψάνης ὁμίλησε μὲ θεμα «Ἡ Παρθενία εἰς τὴν ζωὴν τοῦ Ἁγίου Δημητρίου κατὰ τὸν Ἅγιον Γρηγόριον τὸν Παλαμᾶν»[11]. Μεταξὺ τῶν πολλῶν ἐπαίνων καὶ ἁγίων γνωρισμάτων του ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος καὶ τὴν ἀρετὴ τῆς παρθενίας. Γράφει ὅτι ποτὲ στὸν νοῦ του ὁ Δημήτριος δὲν δέχθηκε ἀσεβῆ λογισμό· φύλαξε ἀμίαντη τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος, ἐνεργοῦσε πάντα σύμφωνα μὲ τὸ θεῖο θέλημα καὶ μέσα στὸ ἄνθος τῆς νεότητας ἀσπάσθηκε τὴν ὡραιότητα τῆς παρθενίας· ἦταν ἀφοσιωμένος στὴν ἀπόκτησή της καὶ ἔπραττε τὰ πάντα, ὥστε νὰ εἶναι παρθένος στὸ σῶμα καὶ στὴν ψυχή, καὶ μέσῳ αὐτῆς τῆς ἀρετῆς νὰ ζεῖ στοὺς οὐρανοὺς ἐφάμιλλος μὲ τοὺς ἀγγέλους: «Καὶ ἐν αὐτῷ τῷ τῆς νεότητος ἄνθει τὴν τῆς παρθενίας ὥραν ἠσπάσατο. Καὶ ὅλος τῆς κτήσεως ταύτης ἦν, πάντα πράττων, ὥστε παρθένος εἶναι καὶ τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχὴν καὶ δι᾽ αὐτοῦ τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ἔχειν, καὶ τοῖς ἀσωμάτοις ἐξ ἐφαμίλλου χωρεῖν μετὰ σώματος». Καὶ συμπεραίνει ὁ πλεῖστα ἄλλα διδάξας γιὰ τὴν ἀρετὴ τῆς παρθενίας, ὁ μέγας διδάσκαλος καὶ μυσταγωγὸς Ἅγιος Γρηγόριος: «Ἦν οὖν καὶ διδάσκαλος καὶ ἀπόστολος τοὐντεῦθεν Δημήτριος, ὁ σοφὸς καὶ παρθένος καὶ ὅσιος καὶ ὡς εἰπεῖν πάγκαλός τε καὶ παναμώμητος, καὶ φύσει καὶ σπουδῇ καὶ χάριτι λαμπρυνόμενος»[12].

2. Μήπως ἔφυγε ἤδη ὁ Ἅγιος Δημήτριος ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη;

Ἡ ἀναφορά μας στὸν Ἀπόστολο Παῦλο καὶ στοὺς δύο πολιούχους τῆς Θεσσαλονίκης ἔγινε γιὰ νὰ δοθεῖ ἀπάντηση καὶ στὸ πῶς ἡ θαυμαστὴ αὐτὴ πόλη κατήντησε Σόδομα καὶ Γόμορρα, πῶς ὁ ἱδρυτὴς τῆς Ἐκκλησίας Ἀπόστολος Παῦλος καὶ οἱ δύο πολιοῦχοι της δὲν ἀπέτρεψαν μὲ τὶς θεοπειθεῖς πρεσβεῖες τους τὴν πνευματικὴ αὐτὴ ἅλωση ἀπὸ τοὺς Σοδομίτες, ποὺ εἶναι χειρότερη ἀπὸ τὴν στρατιωτική της κατάκτηση ἀπὸ τοὺς Τούρκους τὸ 1430. Καὶ εἶναι χειρότερη, διότι ἡ στρατιωτικὴ κατάκτηση ἐπιβάλλεται ἀπὸ τὸν κατακτητὴ διὰ τῆς βίας, μὲ τὴν ἰσχὺ τῶν ὅπλων, ἐνῶ ἡ πνευματικὴ ἅλωση εἶναι ἐθελούσια, ἐλεύθερα τὴν ἐπιλέγουν οἱ κατακτώμενοι. Καὶ τὸ σπουδαιότερο ἔγκειται εἰς τὸ ὅτι οἱ ὀδυνηρὲς ὄντως συνέπειες τῆς σωματικῆς δουλείας ὄχι μόνον δὲν μᾶς ἀκολουθοῦν μετὰ τὸν θάνατο, ἀλλὰ γίνονται καὶ ἀφορμὴ ὑπομονῆς στὶς κακουχίες, ὁμολογίας πολλάκις καὶ μαρτυρίου, τελικῶς δὲ ἀμοιβῶν καὶ στεφάνων ἀπὸ τὸν φιλάνθρωπο Θεό. Ἀντίθετα ἡ πνευματική μας ἅλωση καὶ ἡ παράδοση στὶς δυνάμεις τοῦ κακοῦ καὶ τῆς ἁμαρτίας σφραγίζουν καὶ προσδιορίζουν τὸ αἰώνιο μέλλον μας, γιατὶ ἑκουσίως ὑποτασσόμαστε καὶ παραδινόμαστε στὸν ἐφευρέτη καὶ διαχειριστὴ τοῦ κακοῦ, στὸν Διάβολο. Στὴν περίπτωση αὐτὴ τῶν αὐτεξούσιων ἐνεργειῶν μας δὲν ἐπεμβαίνει ὁ Θεός, ποὺ μᾶς ἔδωσε ὁ ἴδιος τὸ δῶρο τῆς ἐλευθερίας, οὔτε οἱ Ἅγιοι μὲ τὶς πρεσβεῖες τους ἠμποροῦν νὰ πείσουν τὸν Θεὸ νὰ μᾶς ἐξαναγκάσει νὰ ἀκολουθήσουμε τὸ δρόμο τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς ἁγιότητος.

Θρηνεῖ ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς στὸ ἔργο του «Μονωδία ἐπὶ τῇ ἁλώσει τῆς Θεσσαλονίκης», ἀπὸ τοὺς Τούρκους τὸ 1430. «Ἑάλω ἡ Θεσσαλονίκη, φεῦ», γράφει, ἡ καλλίστη τῶν πόλεων, ὁ ὀφθαλμὸς τῆς Δύσεως, τὸ ἀγαλλίαμα τῆς οἰκουμένης. Ἡ πόλη ποὺ φιλοξένησε τὸν Παῦλο καὶ ἀγαπήθηκε πολὺ ἀπὸ αὐτόν, ἡ «ξενοδόχος καὶ ἐρωμένη τοῦ Παύλου», αὐτὴ ποὺ ἀνήκει στὶς πρῶτες πόλεις ποὺ δέχθηκαν σὰν γῆ ἀγαθὴ τὸ κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ καὶ σὰν καλὸ σπέρμα τὸ κράτησε καὶ τὸ ἔθρεψε. Διερωτᾶται γιὰ τὸ ποιός ἆραγε δαίμονας τὴν ἐφθόνησε καὶ τὴν ἐβάσκανε, ἐπειδὴ ὑψώθηκε πρὸς τὸν οὐρανὸ πνευματικὰ τόσο πολύ, ἐπειδὴ ξεπερνοῦσε στὴν εὐσέβεια ὅλες τὶς ἄλλες πόλεις, δὲν δοκιμάσθηκε ἀπὸ καμμία αἵρεση μέχρι σήμερα καὶ διέσωσε μὲ ἀκρίβεια τὴν παρακαταθήκη τοῦ Παύλου. Τιμοῦσε καὶ σεβόταν ὅλους τοὺς ἱεροὺς ἄνδρες ἀπὸ τὸν κλῆρο καὶ τὸν Μοναχισμό, καὶ ὅσους τὴν ἐποίμαναν, ἰδιαίτερα τὸ γέννημά της, τὸν προστάτη καὶ πολιοῦχο της, τὸν ὁποῖο τόσο πολὺ ἐμπιστευόταν, ὥστε νόμιζε ὅτι δὲν χρειάζεται καμμία ἄλλη προστασία. Γι᾽ αὐτὸ τολμᾶ ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ἀπευθυνόμενος πρὸς τὸν Ἅγιο Δημήτριο, νὰ τὸν ρωτήσει ποῦ ἦταν καὶ ἄφησε τὴν πόλη του νὰ πάθει τόσα δεινά; Αὐτὸς ποὺ ἔστησε τόσα τρόπαια ἐναντίον τῶν βαρβάρων, πῶς βρέθηκε τώρα σὲ ὕπνο καὶ δὲν φύλαξε οὔτε τὸν ναό του οὔτε τὸν τάφο του; Γιατί δὲν ἀπέδωσε τὰ τροφεῖα στὴν γενέτειρά του;  Γιατί δὲν ἀντάμειψε μὲ τὴν προστασία του τὴν τιμὴ καὶ τὴν εὐσέβεια τῶν Θεσσαλονικέων πρὸς τὸ πρόσωπό του, ἀλλὰ ἔφυγε καὶ προτίμησε τὴν δική του ἡσυχία καὶ μακαριότητα; Μᾶλλον, γιατὶ δὲν ἀνεχόταν νὰ ζῆ μὲ αὐτοὺς ποὺ ἀναμειγνύουν τὸ καλὸ μὲ τὰ κακά, ἐνῶ μποροῦν νὰ ἀπολαύσουν ἀμέσως τὸ ἀμιγές, τὸ καθαρὸ καλὸ καὶ νὰ ἐντρυφοῦν αἰώνια στὴν θεία δόξα: «Οὐ γὰρ ἔφερες εἶναι παρ᾽ οἷς τὸ καλὸν κακῶν συμμιγές, ἐνὸν ἀπολαύειν ἀμέσως τοῦ ἀκηράτου καλοῦ καὶ τῆς θείας δόξης εἰς τὸ διηνεκὲς ἐντρυφᾶν». Ἐπειδὴ λοιπὸν γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἔχασαν τὴν προστασία τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ἑπόμενον ἦταν νὰ πάθουν αὐτὰ ποὺ ἔπαθαν: «Οὕτω δὲ τῆς σῆς προστασίας ἀπολειφθεῖσι, ξυνηνέχθη παθεῖν ἅπερ ἔπαθον»[13].

Τὸ ἴδιο ἐρώτημα ἀπευθύνει πρὸς τὸν Ἅγιο Δημήτριο καὶ ὁ λόγιος ἀδελφὸς τοῦ Ἁγίου Μάρκου στὸ δικό του ἔργο «Μονωδία ἐπὶ τῇ τῆς Θεσσαλονίκης ἁλώσει», καὶ ἀπαντᾶ ὁ ἴδιος λέγοντας ὅτι «τὸ πλῆθος, οἶμαι, καὶ τὸ μέγεθος τῶν ἡμετέρων ἁμαρτιῶν τούτων αἴτιον καὶ σέ τε τὸν φιλάνθρωπον καὶ τὸν φιλανθρωπότατον δεσπότην καὶ πάντων Θεὸν ἐπέσχε τοῦ συνήθους ἐλέους». Δηλαδή, νομίζω, ὅτι οἱ πολλὲς καὶ μεγάλες ἁμαρτίες μας εἶναι ἡ αἰτία αὐτῶν τῶν δεινῶν. Αὐτὲς ἐμπόδισαν καὶ ἐσένα τὸν φιλάνθρωπο καὶ τὸν φιλανθρωπότατο δεσπότη καὶ Θεὸ τῶν πάντων νὰ δείξουν τὸ συνηθισμένο ἔλεος[14].

3. Ἀφύλακτη καὶ ἀνυπεράσπιστη ἡ Θεσσαλονίκη· παραδόθηκε στοὺς Σοδομίτες ἀπὸ τὴν πολιτικὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία.

Τὴν προηγούμενη ἑνότητα τοῦ ἄρθρου τὴν τιτλοφορήσαμε μὲ τὸ ἐρώτημα «Μήπως ἔφυγε ἤδη ὁ Ἅγιος Δημήτριος ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη;».

Ἀπὸ τὶς ἀπαντήσεις τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ καὶ τοῦ ἀδελφοῦ του Ἰωάννη Εὐγενικοῦ προκύπτει ὅτι ἡ ἅλωση τῆς Θεσσαλονίκης ἀπὸ τοὺς Τούρκους τὸ 1430, ποὺ ἐσήμαινε ὅτι δὲν ἐπενέβη ὁ μεγαλομάρτυς πολιοῦχος της, ὀφείλεται εἰς τὸ ὅτι τὴν ἐγκατέλειψε, γιατὶ δὲν μποροῦσε νὰ προστατεύει μία πόλη, ὅπου συνυπάρχουν τὸ καλὸ μὲ τὸ κακὸ ἀνακατεμένα καὶ νομιμοποιημένα καὶ ὅτι οἱ πολλὲς καὶ μεγάλες ἁμαρτίες τῶν κατοίκων της δὲν ἄφησαν νὰ ἐκδηλωθεῖ τὸ ἔλεος καὶ τοῦ Ἁγίου καὶ τοῦ Θεοῦ.

Στὴν σημερινὴ Θεσσαλονίκη, ποὺ ἁλώθηκε ἀπὸ τοὺς Σοδομίτες, τὴν ἅλωση τὴν προκάλεσαν ὄχι τόσο οἱ ἁμαρτίες τῶν κατοίκων της, ποὺ ἔχουν καὶ αὐτοὶ τὴν εὐθύνη τους γιὰ τὴν ἀμέλεια καὶ ἀδιαφορία στὰ πνευματικά, ὅσο ἡ συστράτευση τῶν πολιτικῶν ἀρχόντων μὲ τοὺς ἐχθροὺς τῆς Πίστεως καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἡ ἀπροθυμία τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀρχόντων νὰ ἀμυνθοῦν καὶ νὰ ἀποκρούσουν τοὺς εἰσβολεῖς, ποὺ τελικὰ κατέληξε σὲ συμμαχία καὶ συμφωνία. Ὅλοι ἐνθυμούμαστε ὅτι στὴν πρώτη παρέλασε ὑπερηφανείας καὶ σὲ ἑπόμενες πρωτοστάτης καὶ ἐνισχυτὴς ἦταν ὁ δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης, ποὺ δὲν θέλησε νὰ ὑστερήσει ἀπὸ τὴν ἄδοξη «δόξα» τοῦ δημάρχου τῆς Ἀθήνας Γιώργου Καμίνη, καὶ μετέφερε καὶ στὴν συμπρωτεύουσα πρὶν ἀπὸ δώδεκα χρόνια τὰ πνευματικὰ σκουπίδια τῆς Ἀθήνας, τὸν πνευματικὸ βοῦρκο τῆς Ἀμερικῆς καὶ τῆς Εὐρώπης. Ἦταν μάλιστα τόσο προκλητικός, ὥστε δὲν δίστασε, δὲν ντράπηκε, νὰ ὁμολογήσει σὲ συνέντευξη ποὺ ἔδωσε στὸ ὁμοφυλοφιλικὸ περιοδικὸ τῆς Θεσσαλονίκης «Screw» ὅτι ἐγκατέλειψε τὸν φυσιολογικὸ τρόπο τῶν σαρκικῶν σχέσεων, τὴν «πεπατημένη», ὅπως εἶπε, γιὰ νὰ γνωρίσει τὶς χαρὲς καὶ τὶς δυσκολίες τῆς σοδομικῆς ἁμαρτίας. Εἶπε ἐπὶ λέξει: «Φυσικὰ καὶ ἔχω gay φίλους. Κατανοῶ ἔμφυτα τὴν διαφορετικότητα, γιατὶ ἀπὸ ἕνα σημεῖο καὶ ἔπειτα καὶ ἐγὼ ἐγκατέλειψα τὴν πεπατημένη καὶ γνώρισα καὶ τὶς χαρὲς καὶ τὶς δυσκολίες αὐτῆς τῆς ἐπιλογῆς».

Ἡ κερκόπορτα στὰ πνευματικὰ τείχη τῆς Θεσσαλονίκης εἶχε ἀνοίξει. Προσπάθησαν τὸ ἔτος ἐκεῖνο (2012) νὰ τὴν κλείσουν ὀλίγοι ἀνοργάνωτοι πιστοὶ τῆς Θεσσαλονίκης ποὺ ἀντέδρασαν στοὺς δρόμους, ἀλλὰ ἀπέτυχαν. Ἀπὸ τὴν Μητρόπολη καὶ τὶς ἐνορίες καμμία ἀντίδραση. Ὅταν τὸ ἑπόμενο ἔτος (2013) τὰ χριστιανικὰ σωματεῖα τῆς Θεσσαλονίκης ὀργανώθηκαν, χωρὶς καὶ πάλι τὴν συμπαράσταση τῆς Μητροπόλεως καὶ τῶν ἐνοριῶν, τοὺς ἀπαγορεύθηκε ἀπὸ τὸν μητροπολίτη Ἄνθιμο νὰ βγοῦν στοὺς δρόμους καὶ νὰ ἀντιδράσουν· τοὺς ἐπετράπη νὰ χρησιμοποιήσουν τὸν αὐλόγυρο τοῦ Ἱ. Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου ὡς χῶρο συγκεντρώσεως. Ἀλλὰ καὶ ἐκεῖ ὁ προϊστάμενος τοῦ Ναοῦ δὲν μᾶς ἔδωσε ρεῦμα γιὰ τὰ μεγάφωνα, γιὰ νὰ μὴ φανεῖ ὅτι συνεργάζεται ἡ Μητρόπολη. Στὶς ἀφίσες ποὺ εἴχαμε τυπώσει γιὰ νὰ κάνουμε γνωστὴ τὴν συγκέντρωση, στὴν ὁποία ὡς ὁμιλητὴς ἀναγραφόταν ὁ γράφων, ὁ τότε πρωτοσύγκελλος τῆς Μητροπόλεως ἀρχιμανδρίτης Στέφανος Τόλιος, νῦν Μητροπολίτης Φιλίππων, Νεαπόλεως καὶ Θάσου, ἔδωσε ἐντολὴ στοὺς ἐκπροσώπους τῶν χριστιανικῶν σωματείων νὰ ψαλιδίσουν τὸ ὄνομά μου, γιὰ νὰ μὴ φαίνεται καὶ πάλι ὅτι κληρικὸς τῆς Μητροπόλεως συνεργάζεται μὲ τοὺς ἀντιδρῶντες. Ἀπὸ τοὺς ἑκατὸν τριάντα (130) κληρικοὺς τῆς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης στὴν συγκέντρωση ἤμασταν παρόντες μόνον δύο (2), ὁ ἀείμνηστος ἀγωνιστής, ὁμολογητὴς καὶ ἄξιος τῆς Ἱερωσύνης π. Νικόλαος Μανώλης καὶ ὁ γράφων, περικυκλούμενοι ἀπὸ ὀλίγους μοναχοὺς ἄλλων δικαιοδοσιῶν. Τὰ ἑπόμενα ἔτη, φαρισαϊκῷ τῷ τρόπῳ, διὰ τὸ θεαθῆναι, ἀζημίως, καὶ γιὰ ἐφησυχασμὸ τῶν συνειδήσεων καὶ δικαιολόγηση τῆς ἀπραξίας ἔγιναν κάποιες ἀγρυπνίες καὶ προσευχὲς σὲ ναούς.

Σὲ ἄρθρα ποὺ ἐγράψαμε τὴν περίοδο αὐτὴ προσπαθήσαμε νὰ ἀνταποκριθοῦμε στὸ διδασκαλικὸ καὶ ἱερατικό μας χρέος ἐπισημαίνοντας τὴν ἀθλιότητα τῆς ἠθικῆς κατάπτωσης καὶ παρακμῆς. Σὲ ἕνα ἀπὸ αὐτὰ (2013), μὲ τίτλο «Δὲν μᾶς ἔφτανε ὁ Οἰκουμενισμός, ἦλθε καὶ ὁ Σοδομισμός», ἀναπτύξαμε τὶς ἑξῆς ἑνότητες: 1. Μὲ τὴν κουτσὴ Εὐρώπη κουτσαίνουμε καὶ ἐμεῖς. 2. Κορυφαῖο κακὸ ἡ Ὁμοφυλοφιλία 3. Ἀποῦσα καὶ σιωπῶσα ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία στὴν Ἑλλάδα. 4. Τὸ ποίμνιο καθοδηγεῖ τοὺς ποιμένες καὶ 5. Ἀξιομίμητα παραδείγματα Ὀρθοδόξων χωρῶν[15]. Σὲ ἄλλο ἄρθρο τὸ ἑπόμενο ἔτος (2014), μὲ τίτλο «Ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἀντίδραση κατὰ τῆς Ὁμοφυλοφιλίας. Ἀνύπαρκτη στὴν Ἀθήνα, ὑποτονικὴ στὴν Θεσσαλονίκη», ἀναπτύξαμε τὶς ἑνότητες: 1. Τίποτε πιὸ βρωμερὸ καὶ ἀκάθαρτο. 2. Ματαιώνεται ὁ σκοπὸς τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου. 3. Ὁ παλαιὸς κόσμος τῆς σάρκας καὶ ὁ νέος κόσμος τοῦ πνεύματος. 4. Πῶς καταντήσαμε τώρα ἔτσι, δοῦλοι τῆς σάρκας καὶ τοῦ Διαβόλου; Ποῦ εἶναι οἱ ποιμένες; 5. Τὸ χρέος τοῦ ἀρχιεπισκόπου καὶ τῆς συνόδου, τῶν μητροπολιτῶν, τοῦ Ἁγίου Ὄρος[16].

Ἡ διαπίστωση ἀπὸ τὰ σκοτεινὰ διευθυντήρια ὅτι ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἀντίδραση εἶναι ἀνύπαρκτη ὁδήγησε τὴν νέα κυβέρνηση τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, σχεδὸν ἀμέσως μόλις ἐξελέγη, νὰ ψηφίσουν μὲ μεγάλη πλειοψηφία παραμονὲς Χριστουγέννων, στὶς 22 Δεκεμβρίου τοῦ 2015, τὸν ἀσεβῆ καὶ θεομίσητο νόμο τό «Σύμφωνο συμβίωσης τῶν ὁμοφύλων». Ἀντιδράσαμε πάλι δυνατὰ μὲ ἄρθρο ὑπὸ τὸν τίτλο: «Ὑβριστικὸ καὶ βλάσφημο τὸ Ἑλληνικὸ Κοινοβούλιο. Συνένοχη ἡ Ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία». Τὸ ἄρθρο ἀναπτύχθηκε στὶς ἑξῆς ἑνότητες: 1. Νόμος ντροπῆς ἡ νομιμοποίηση τῶν κιναίδων 2. Βδέλυγμα καὶ πάθος ἀτιμίας ἡ ὁμοφυλοφιλία κατὰ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες. 3. Τὸ θράσος καὶ ἡ οἴηση τοῦ πρωθυπουργοῦ καὶ ἄλλων. Ἑωσφορικὴ κατάσταση. 4. Οἱ εὐθύνες τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας[17]. Καὶ γιὰ νὰ ἐπιβεβαιωθεῖ ἡ ἐκτίμηση ὅτι πλέον καταργήθηκαν οἱ διακρίσεις μεταξὺ δεξιῶν, κεντρώων καὶ ἀριστερῶν κομμάτων, μεταξὺ δῆθεν συντηρητικῶν καὶ προοδευτικῶν καὶ ὅτι ἡ «Νέα Τάξη Πραγμάτων» καὶ ἡ Μασονία ἔχουν διαβρώσει σχεδὸν τὸ σύνολο τῶν πολιτικῶν δυνάμεων, μετὰ τὴν ἄθεη κυβέρνηση τοῦ Τσίπρα, ἡ ἐπανεκλεγεῖσα κυβέρνηση τοῦ νεοταξίτη Κυριάκου Μητσοτάκη, ἀφοῦ κατὰ τὴν πρώτη της θητεία (2019-2023) προκάλεσε τὸ χριστιανικὸ αἴσθημα τῶν εὐσεβῶν πολιτῶν, μὲ ὅσα ἀσεβῆ καὶ βλάσφημα μέτρα ἐνομοθέτησε κατὰ τὴν λοίμωξη τοῦ Κορωνοϊοῦ, ἔσκισε τελείως  τὸ προσωπεῖο, τὴν μάσκα, τοῦ δῆθεν παραδοσιακοῦ καὶ μὲ χριστιανικὲς ἀρχὲς κόμματος, ἐξαπάτησε τοὺς παραδοσιακοὺς ψηφοφόρους, καὶ τολμηρότερα καὶ προκλητικώτερα ἀπὸ τὸν ΣΥΡΙΖΑ, ἐξήγγειλε ὁ θρασύς, βλάσφημος καὶ ἀφορισμένος Μητσοτάκης, ἀμέσως μόλις ἐξελέγη τὸν Ἰούνιο τοῦ 2023, ὅτι θὰ προχωρήσει γρήγορα στὴν νέα κυβερνητικὴ του θητεία (2023) σὲ τολμηρὲς μεταρρυθμίσεις προτάσσοντας τὴν νομοθέτηση τοῦ γάμου τῶν Ὁμοφυλοφίλων. Θεὲ καὶ Κύριε!! Δὲν ἔφθανε τὸ «Σύμφωνο συμβίωσης» τοῦ Τσίπρα, αὐτὸς ἔπρεπε νὰ δώσει καὶ τὰ πλεονεκτήματα τοῦ «γάμου», ἀνατρέποντας τὴν ἀνθρώπινη ὀντολογία καὶ βλασφημώντς ὄχι μόνο στὰ ἱερὰ καὶ ὅσια τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλὰ καὶ σὲ θέσμια τῆς παναθρώπινης πολιτιστικῆς παράδοσης καὶ κληρονομίας, τοποθετώντας τορπίλη στὸ θεμέλιο τῆς κοινωνίας, στὴν παραδοσιακὴ οἰκογένεια. Καὶ τὸ ἔπραξε ὄντως γρήγορα ψηφίζοντας στὶς 15 Φεβρουαρίου τοῦ τρέχοντος ἔτους (2024) μὲ μεγάλη πλειοψηφία τὸν ἐπαίσχυντο νόμο γιὰ τὸν «γάμο» τῶν ὁμοφυλοφίλων.

Ἡ κερκόπορτα ποὺ ἄνοιξε τὸ 2012 ὁ Γιάννης Μπουτάρης καὶ εἰσῆλθαν τὰ πρῶτα δαιμόνια, ὁδήγησαν σὲ 12 μόλις χρόνια στὴν ἐκ τῶν ἔσω πνευματικὴ ἅλωση καὶ κατάκτηση τῆς Θεσσαλονίκης, γιατὶ ἔλειψαν οἱ φρουροί, οἱ φύλακες. Οἱ χιλιάδες Σοδομίτες ποὺ θὰ ἔλθουν ἀπὸ ἄλλες χῶρες ἔρχονται γιὰ νὰ πανηγυρίσουν ἐπὶ ἐννέα ἡμέρες (21-29 Ἰουνίου) τὴν ἅλωση μιᾶς «Ὀρθόδοξης» χώρας, τῆς πρώτης ποὺ κατακτᾶται ἀπὸ τὶς σκοτεινὲς δυνάμεις. Ἕνα πρῶτο ρῆγμα στὰ μέχρι τώρα ἄπαρτα κάστρα τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων χωρῶν, οἱ ἐκκλησιαστικὲς ἡγεσίες τῶν ὁποίων ὄχι μόνον ἔπεισαν τοὺς πολιτικοὺς νὰ μὴν ἐπιτρέψουν τὰ Gay Prides, ἀλλὰ κατέβηκαν στοὺς δρόμους ἑνωμένοι ἐπίσκοποι, ἱερεῖς, διάκονοι, μοναχοὶ καὶ λαϊκοὶ καὶ ἔκλεισαν τὶς κερκόπορτες καὶ ἐνίσχυσαν τὰ τείχη.

Ὁ γράφων μὲ ὅσες δυνάμεις τοῦ ἀπέμειναν ἀπὸ τοὺς μακροχρόνιους ἀγῶνες ὕψωσε τὴν φωνή του καὶ ἔπιασε τὴν γραφίδα, γιὰ νὰ ἀντιταχθεῖ καὶ στὴν ἐξαγγελία καὶ στὴν ψήφιση τοῦ νέου προδοτικοῦ τῆς Ὀρθοδόξίας νόμου γιὰ τὸν «γάμο» τῶν ὁμοφυλοφίλων. Σὲ κήρυγμά μας στὸν πανηγυρίζοντας Ἱερὸ Ναὸ τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς Μηλοχωρίου Πτολεμαΐδος (26-7-2023) ἀνέφερα μεταξὺ ἄλλων ὅτι ὁ πρωθυπουργός «ἐνθαρρυμένος καὶ ἐπηρμένος ἀπὸ τὸ ἐκλογικὸ ἀποτέλεσμα ὕψωσε τὸ σπιθαμιαῖο ἀνάστημά του καὶ τὰ ἔβαλε μὲ τὸν ἴδιο τὸ Θεὸ καταργώντας τὸ νόμο Του καὶ τὶς ἐντολές Του. Ἀμέσως μετὰ τὴν ἐκλογή του ἐξήγγειλε ξεδιάντροπα καὶ ἀνερυθρίαστα ὅτι θὰ ὑποστηρίξει τὸν κολοφώνα, τὴν κορυφὴ τῶν κακῶν, τὴν ὁμοφυλοφιλία, καὶ θὰ νομιμοποιήσει τὸν γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων»[18]. Σὲ ἄρθρο μὲ τίτλο «Ἀναλλοίωτος χρονικὰ ὁ ὁρισμὸς τοῦ γάμου. Ἀφύσικη κατάσταση ἡ Ὁμοφυλοφιλία» ἀνέπτυξα τὶς ἑνότητες: 1. Κατὰ φύσιν καὶ παρὰ φύσιν καὶ 2. Ξενοκίνητα σχέδια τῆς «Νέας Τάξης» καὶ τῆς «Νέας Ἐποχῆς»[19]. Σὲ ἄλλο ἄρθρο μὲ τίτλο «Κακὴ πρωτιὰ τῆς Ὀρθόδοξης Ἑλλάδος. Καμμία Ὀρθόδοξη χώρα δὲν νομοθέτησε ὑπὲρ τοῦ γάμου τῶν Ὁμοφυλοφίλων», ἀναπτύχθηκαν οἱ ἑνότητες: 1. Ὑποτονικὴ καὶ ἀναποτελεσματικὴ ἡ ἀντίδραση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Συνένοχοι οἱ ἐπίσκοποι 2. Μᾶς ἀπαγορεύθηκε ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο νὰ ἀντιδράσουμε. Ἀπραγότεροι βατράχων 3. Πρωτοφανὴς στὴν ἱστορία τῆς Ἑλλάδος, γιὰ τὸ θράσος τῆς βλασφημίας, ἡ ἀπόφαση τῆς κυβέρνησης τοῦ ΣΥΡΙΖΑ (2015) 4. Χειρότερη ἡ ἀπόφαση τῆς μεταλλαγμένης κυβέρνησης τῆς «Νέας Δημοκρατίας». 5. Ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἀκόμη χριστιανικὸ κράτος[20]. Καὶ γιὰ νὰ ἐνισχύσουμε τὴν μεγάλη ἐσωτερικὴ ἀντίδραση τῶν Ὀρθοδόξων στὴν ὁλοφάνερη πνευματικὴ παρακμὴ καὶ προδοτικὴ συμπόρευση πολιτικῶν καὶ ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν, δημοσιεύσαμε σὲ ἕνα τόμο τριακοσίων σαράντα (340) σελίδων, μὲ τίτλο «Ὁμοφυλοφιλία. Προβληματισμοὶ καὶ ἀντιδράσεις»[21] τριάντα πέντε (35) κείμενα Ὀρθόδοξης ἀντίστασης ἀρχιερέων, λοιπῶν κληρικῶν, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν, τὰ ὁποῖα σὰν κραυγὴ ἀνεβάζουν πρὸς τὸν Θεὸ τὴν ἀγωνία γιὰ τὰ νέα Σόδομα καὶ Γόμορρα.

4. Συμπορεύεται καὶ σιωπᾶ ὁ νέος μητροπολίτης Θεσσαλονίκης.

Δυστυχῶς τὴν εἰσβολὴ τοῦ Σοδομισμοῦ στὴν Θεσσαλονίκη, ποὺ δὲν θέλησε νὰ τὴν ἀποτρέψει, ἐνῶ μποροῦσε, ὁ μητροπολίτης Ἄνθιμος, ὅπως τὸ ἔπραξαν ἱεράρχες σὲ ἄλλες Ὀρθόδοξες χῶρες, τὴν ἀποδέχεται καὶ οὐσιαστικὰ μὲ τὴν σιωπή καὶ τὴν ἀπραξία του τὴν ἐνθαρρύνει ὁ νέος μητροπολίτης Φιλόθεος. Ὅσοι, ἀπὸ ἀφελότητα καὶ ἁπλότητα, θρέψαμε φροῦδες ἐλπίδες μὲ τὴν ἐκλογή του, ὅτι ὡς νέος ποιμένας θὰ ἀναλογισθεῖ τὶς ποιμαντικές του εὐθύνες καὶ θὰ ἐπαναφέρει τὴν ἐκκλησία τῆς Θεσσαλονίκης στὴν πρὸ τοῦ Ἀνθίμου κατάσταση, στὸν δρόμο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καὶ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, στὸν ΠΑΥΛΕΙΟ καὶ ΠΑΤΕΡΙΚΟ δρόμο, τῆς μέχρι μαρτυρίου Ὁμολογίας καὶ ἀντίδρασης, διαψευσθήκαμε οἰκτρά. Ταυτισμένος ἀπόλυτα μὲ τὴν νεοταξικὴ οἰκουμενιστικὴ καὶ ἐκκοσμικευμένη ἐλὶτ τοῦ Βαρθολομαίου, τοῦ Ἱερωνύμου, τοῦ Ἀνθίμου καὶ τῶν γνωστῶν γιὰ τὶς βλάσφημες καὶ ἀντορθόδοξες θέσεις καθηγητῶν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς, ἀκολουθεῖ τὸν μεταπατερικὸ καὶ ἀντιπατερικὸ δρόμο τῆς διάσημης γιὰ τὸν αἱρετικὸ οἰκουμενισμό της Θεολογικῆς Ἀκαδημίας τοῦ Βόλου. Οἱ πρωτεργάτες τοῦ πολυήμερου Gay Pride, δήμαρχος καὶ ἀντιδήμαρχος Θεσσαλονίκης, ἦσαν συνεργάτες του στὴν ὀργάνωση τῆς «Λατρευτικῆς Ἑβδομάδας», στὰ πλαίσια τῆς ὁποίας ὀργανώθηκαν μουσικὲς ἐκδηλώσεις στὸν Ἱερὸ Ναὸ τῆς Παναγίας τῆς Ἀχειροποιήτου καὶ διαβάσθηκαν κείμενα τοῦ ἄθεου Καζαντζάκη. Τὸ Πανεπιστήμιο τῆς Θεσσαλονίκης γιὰ πρώτη φορὰ ἐπὶ τῆς ποιμαντορίας του φωταγωγήθηκε μὲ τὰ χρώματα τῆς σημαίας τῶν Ὁμοφυλοφίλων, καὶ μὲ ἀπόφαση τῶν πρυτανικῶν ἀρχῶν παροτρύνονται οἱ φοιτητὲς νὰ λάβουν μέρος στὶς παρελάσεις, πορεῖες καὶ ἐκδηλώσεις τῶν Ὁμοφυλοφίλων. Συμφωνοῦν εἰς αὐτὰ οἱ καθηγητὲς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς, ὁ κοσμήτορας καὶ οἱ πρόεδροι τῶν δύο Τμημάτων;  Θὰ ἀντιδράσουν ἤ μὲ τὴν σιωπή τους θὰ ἀποδεχθοῦν ὅτι καὶ τὸ Πανεπιστήμιο καὶ ἡ Θεολογικὴ Σχολὴ ἁλώθηκαν ἀπὸ τοὺς Σοδομίτες; Τί νόημα ἔχει ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Δημητρίου ὡς λογότυπου στὰ ἔγγραφα τοῦ Πανεπιστημίου;  Γιὰ νὰ ἀναμειγνύεται τὸ καλὸ μὲ τὸ κακό, καὶ φαρισαϊκὰ νὰ ἐμφανίζεται ἡ ἀσέβεια ὡς εὐσέβεια; Καλύτερα νὰ ἀποφασισθεῖ ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ πολιούχου ὡς λογότυπου.

Τί νόημα ἔχουν, μητροπολίτα μου, τά «Α´ ΠΑΥΛΕΙΑ Θεσσαλονίκης», ποὺ ὀργανώνει ἡ Μητρόπολη τὴν ἴδια περίοδο, ὅταν τίποτε τὸ Παύλειο δὲν φαίνεται στὸ δημοσιευθὲν πρόγραμμα παρὰ μόνον οἱ καθημερινὲς ἀκολουθίες, ἑσπερινοί, ὄρθροι, παρακλήσεις καὶ Θεῖες Λειτουργίες, οἱ ὁποῖες οὕτως ἤ ἄλλως γίνονται καθημερινά; Μέσα στὴν ΑΝΤΙΠΑΥΛΕΙΑ ἐπικαιρότητα τῶν Gay Prides δὲν ἔπρεπε νὰ ἀκουσθεῖ ὁ σχετικὸς Παύλειος λόγος καὶ ἡ ἑρμηνεία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου ποὺ μνημονεύσαμε στὴν ἀρχή; Στὶς δύο μόνον δικές σας ὁμιλίες «Τοῦτό ἐστι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁ ἁγιασμὸς ὑμῶν» (Α´ Θεσ. 4, 3) καὶ «Στήκετε καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις ἃς ἐδιδάχθητε», (Β´ Θεσ. 2, 15) θὰ ἐπισημάνετε ἆραγε ὅτι μὲ ὅσα συμβαίνουν στὴν Θεσσαλονίκη οὔτε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ γίνεται, οὔτε ὁ ἁγιασμὸς ἐπιτυγχάνεται, οὔτε πολὺ περισσότερο τηροῦνται οἱ παραδόσεις καὶ ἡ διδασκαλία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου; Ἀλλὰ ἀκόμη καὶ ἂν τὰ ἐπισημάνετε, ἀρκοῦν δύο ὀλιγόλεπτα κηρύγματα νὰ προσδώσουν Παύλειο χαρακτήρα σὲ ἐκδηλώσεις δέκα τριῶν ἡμερῶν (20 Ἰουνίου – 2 Ἰουλίου) νὰ ἀντιπαραταχθοῦν σὲ σωρεία ἀντιπαύλειων ἐκδηλώσεων ἐννέα ἡμερῶν;  Εἶναι σίγουρο ὅτι τὰ «Α´ Παύλεια Θεσσαλονίκης» γίνονται γιὰ νὰ ἀποκρύψουν τὶς βλάσφημες καὶ ἀντιπαύλειες ἐκδηλώσεις τῶν Gay Prides, ὡς ἄλλοθι ἀπέναντι στὸ ποίμνιο, ὡς «κάτι κάνει καὶ ἡ Μητρόπολη», ἐνῶ οὐσιαστικὰ δὲν κάνει τίποτε.

Ἂν ἤθελε ἡ Μητρόπολη νὰ ὁμολογήσει καὶ νὰ ἀγωνισθεῖ, ἔπρεπε ἐν πρώτοις νὰ διαμηνύσει στὸν δήμαρχο, ποὺ διαψεύδει τὸ ἐπίθετό του (Ἀγγελούδης), καὶ στὸν ἀντιδήμαρχο πολιτισμοῦ, ὅτι διακόπτει κάθε κοινωνία μαζί τους καὶ δὲν θὰ ἐπιτρέψει στὸ ἑξῆς ἐκδηλώσεις τῆς «Λατρευτικῆς Ἑβδομάδας». Στὶς πρυτανικὲς ἀρχὲς καὶ στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ ποὺ σιωπᾶ ἐνόχως, ὅτι δὲν θὰ ἀφήσει στὰ χέρια τῶν ΛΟΑΤΚΙ τοὺς νέους ποὺ φοιτοῦν στὸ Ἵδρυμα. Νὰ συντάξει ἐπισκοπικὴ ἐγκύκλιο ἐναντίον τῶν Σοδομικῶν ἐκδηλώσεων γιὰ νὰ διαβασθεῖ σὲ ὅλους τοὺς ναούς. Νὰ ὀργανώσει σὲ συνεργασία μὲ ὅλες τὶς ἐνορίες καὶ τὰ χριστιανικὰ σωματεῖα σεισμικὴ σύναξη πιστῶν στὸ Βελλίδειο, μὲ τὸ ράσο μπροστά, σημαία Ὀρθοδοξίας, γιὰ νὰ φανεῖ σὲ ὅλο τὸν κόσμο ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν ὑποτάχθηκε στοὺς Μπουτάρηδες, στοὺς Τσίπρες καὶ στοὺς Μητσοτάκηδες, ὅτι ὁ πολιοῦχος μεγαλομάρτυς καὶ ὁ συμπολιοῦχος Μέγας Ἡσυχαστὴς δὲν θὰ ἐγκαταλείψουν ἀπροστάτευτη τὴν πόλη. Νὰ διοργανώσει πολυήμερα διορθόδοξα συνέδρια, γιὰ νὰ ἀκουσθεῖ καὶ ἡ φωνὴ τῶν ἀλλοεθνῶν Ὀρθοδόξων ἀδελφῶν μας, οἱ ὁποῖοι ἀπέτρεψαν στὶς χῶρες τους τὰ μολυσματικὰ Gay Prides. Καὶ ἂν ὅλα αὐτὰ καὶ πολλὰ ἄλλα ἀποτύχουν, τότε μὲ πρωτοβουλία τοῦ μητροπολίτη, τῶν ὁμόρων μητροπόλεων καὶ κάλεσμα στὰ Μοναστήρια τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ στὰ ἐκτὸς τοῦ Ἁγίου Ὄρους, μὲ μπροστάρη καὶ στρατηγὸ τότε τὸν παναγιώτατο μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ.κ. Φιλόθεο, ποὺ τὸν ἐκόσμησε ὁ Θεὸς μὲ πολλὰ χαρίσματα καὶ τάλαντα, ποὺ τὰ ξοδεύει τώρα ἐπιζήμια, νὰ γιορτάσουμε μὲ λιτανεῖες καὶ πορεῖες στοὺς δρόμους τὰ ἀληθινὰ Παύλεια τῆς Θεσσαλονίκης, πρὸς δόξαν τοῦ Ἁγίου ἐν Τριάδι Θεοῦ καὶ εἰς τιμὴν καὶ μνήμην τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου καὶ πανευφήμου Ἀποστόλου Παύλου, τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου καὶ τοῦ ἐν Ἁγίοις μεγάλου Πατρὸς καὶ Διδασκάλου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης.


[1]. Γέν. 18, 20-21.

[2]. Αὐτόθι, 19, 4-5.

[3]. Αὐτόθι, 19, 24-25.

[4]. Ρωμ. 1, 21-27.

[5]. Εἰς τὴν πρὸς Ρωμ. Ὁμ. 4, 1, PG 60, 416-417.

[6]. Αὐτόθι 2, PG 60, 410.

[7]. Πρὸς τοὺς πολεμοῦντας τοῖς ἐπὶ τὸ μονάζειν ἐνάγουσι 3, 8, PG 47, 360-362.

[8]. Λόγος στηλιτευτικὸς κατὰ εὐνούχων, PG 76, 1109.

[9]. Βλ. Νεασ Ιωνιασ Γαβριηλ, Σέβομαι τὴν σχέση μεταξὺ Ὁμοφυλοφίλων, εἰς Ἐκκλησία Online, Παρασκευὴ 1η Ἀπριλίου 2022: «Ἐκ τῶν πραγμάτων ὁ Θεὸς ἔχει δώσει σὲ μερικοὺς ἀνθρώπους νὰ αἰσθάνονται τὴν ἕλξη πρὸς τὸ ἴδιο φύλο, δὲν μπορῶ νὰ ξέρω γιατί, δὲν θὰ κατηγορήσω ἐγὼ τὸν Θεό. Δὲν εἶμαι ἄξιος κἂν ἐγὼ νὰ τὸ σκεφθῶ αὐτὸ τὸ πρᾶγμα. Ὁ Θεὸς κάτι ξέρει περισσότερο ἀπὸ ὅλους ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους... Ἡ Ἐκκλησία ἐπίσημα δὲν ἔχει τοποθετηθεῖ γιὰ τὸ θέμα αὐτό. Καὶ εἶναι καλό, γιατὶ ἡ Ἐκκλησία περιμένει... Δὲν εἶμαι ἐγὼ σὲ θέση νὰ ξέρω, γιατί ὁ Θὸς τὸ ἐπιτρέπει. Ἡ ὁρμὴ τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὸ ἴδιο φύλο ὑπάρχει. Δὲν ξέρω γιατὶ ὑπάρχει. Ὅταν τὴν δίνει ὁ Θεός, ἐγὼ θὰ πολεμήσω αὐτήν;».

[10]. Γαλ. 1-6: «Θαυμάζω ὅτι οὕτω ταχέως μετατίθεσθε ἀπὸ τοῦ καλέσαντος ὑμᾶς ἐν χάριτι Χριστοῦ εἰς ἕτερον εὐαγγέλιον, ὁ οὐκ ἔστιν ἄλλο, εἰ μή τινές εἰσιν οἱ ταράσσοντες ὑμᾶς καὶ θέλοντες μεταστρέψαι τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἤ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ᾽ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω».

[11]. Βλ. Ιερα Μητροπολισ Θεσσαλονικησ, Ὁ Ἅγιος Δημήτριος καὶ τὸ Μοναχικὸν Ἰδεῶδες. Εἰσηγήσεις εἰς Συνέδριον περὶ Μοναχισμοῦ, ὀργανωθὲν ὑπὸ τοῦ Παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ.κ. Παντελεήμονος Β´ (11-13 Μαΐου 1980), Θεσσαλονίκη 1982. Ἡ εἰσήγηση τοῦ π. Γεωργίου Καψάνη στὶς σελ. 51-71.

[12]. Γρηγοριου του Παλαμα, Ὁμιλία ΜΘ´, Εἰς τὸν ἐν ἁγίοις μεγαλομάρτυρα καὶ θαυματουργὸν καὶ μυροβλύτην Δημήτριον 6-8, ἐν Γρηγοριου του Παλαμα, Συγγράμματα, τόμος Στ´, Ὁμιλίαι, Θεσσαλονίκη 2015,  σελ. 518-519, Ἐκδόσεις Κυρομᾶνος.

[13]. Βλ. Αγιου Μαρκου του Ευγενικου, Μητροπολίτου Ἐφέσου, Ἑάλω Θεσσαλονίκη. Θρῆνος γιὰ τὴν ἅλωση τοῦ 1430, Ἐκδόσεις Παπαδημητρίου, Ἀθήνα 1997, σελ. 24 ἑἑ. 49-50.

[14]. Αὐτόθι, Παράρτημα, σελ. 72.

[15]. Βλ. Θεοδρομία 15 (2013) 163-170 καὶ στὸ βιβλίο: Ὁμοφυλοφιλία. Προβληματισμοὶ καὶ ἀντιδράσεις, Ἐκδόσεις Θεοδρομία, Θεσσαλονίκη 2023, σελ. 85-95.

[16]. Βλ. Θεοδρομία 16, (2014) 163-171 καὶ στὸ βιβλίο: Ὁμοφυλοφιλία..., Αὐτόθι, σελ. 113-123.

[17]. Θεοδρομία 17 (2015) 485-509 καὶ στὸ βιβλίο: Ὁμοφυλοφιλία...Αὐτόθι, 270-304.  

[18]. «¨Η Μεγαλομάρτυς Ἁγία Παρασκευὴ καὶ ἡ “Νέα Τάξη Πραγμάτων”», Θεοδρομία 25 (2023) 179-181 καὶ στὸ βιβλίο: Ὁμοφυλοφιλία..., σελ. 324-338.

[19]. Θεοδρομία 25 (2023) 545-551.

[20]. Θεοδρομία 25 (2023) 552-560.

[21]. Βλ. ὑποσημ. 15. 



ΠΗΓΗ

at Δεν υπάρχουν σχόλια: