Δευτέρα 25 Δεκεμβρίου 2023

ΖEΛΕΝΣΚΙ: «Γιορτάζουμε όλοι μαζί τα Χριστούγεννα. Την ίδια ημερομηνία, ως μια μεγάλη οικογένεια, ως ένα έθνος, ως μια ενωμένη χώρα».



Πολλοί Ουκρανοί ορθόδοξοι χριστιανοί θα γιορτάσουν για πρώτη φορά στην ιστορία τους σήμερα τα Χριστούγεννα, την ίδια ημερομηνία με τον δυτικό κόσμο, σε μία ένδειξη ότι αψηφούν τη Μόσχα.

Η Ουκρανία χρησιμοποιεί παραδοσιακά το Ιουλιανό ημερολόγιο, σε αρμονία με τη Ρωσία, σύμφωνα με το οποίο τα Χριστούγεννα πέφτουν στις 7 Ιανουαρίου.

Ωστόσο, φέτος, σε μια περαιτέρω μετατόπιση από τη Μόσχα, τα Χριστούγεννα θα γιορταστούν σύμφωνα με το δυτικό -ή γρηγοριανό- ημερολόγιο, το οποίο χρησιμοποιούν οι Ουκρανοί και στην καθημερινότητά τους.

Φωτ. Reuters


Ο Ουκρανός πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι άλλαξε τον νόμο τον Ιούλιο, λέγοντας ότι επιτρέπει στους Ουκρανούς να «εγκαταλείψουν τη ρωσική κληρονομιά» του εορτασμού των Χριστουγέννων τον Ιανουάριο.

Στο χριστουγεννιάτικο μήνυμα του που μεταδόθηκε το απόγευμα της Κυριακής, ο κ. Ζελένσκι είπε ότι όλοι οι Ουκρανοί είναι πλέον μαζί.

«Γιορτάζουμε όλοι μαζί τα Χριστούγεννα. Την ίδια ημερομηνία, ως μια μεγάλη οικογένεια, ως ένα έθνος, ως μια ενωμένη χώρα».

Φωτ. AP

Η επίθεση της Μόσχας τον Φεβρουάριο του 2022 συσπείρωσε το έθνος και ώθησε πολλούς Ουκρανούς να απορρίψουν μεταξύ άλλων τη ρωσική γλώσσα και τον πολιτισμό.

«Ό,τι σχετιζόταν με τη Ρωσία, και ό,τι έκανε η Ρωσία με τον ίδιο τρόπο που κάναμε εμείς, προκάλεσε αποτροπιασμό στους ανθρώπους», είπε ο Μιχαίλο Ομελιάν, ένας ορθόδοξος ιερέας στο Κίεβο.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας (OCU), μια νεοσύστατη ανεξάρτητη εκκλησία που πραγματοποίησε την πρώτη της λειτουργία το 2019, άλλαξε επίσης την ημερομηνία των Χριστουγέννων σε 25 Δεκεμβρίου.

Ο κόσμος προσευχήθηκε και άναψε κεριά σε όλη τη χώρα την Κυριακή.

Στη δυτική πόλη Λβιβ, που έχει υποστεί ελάχιστες ζημιές από τον πόλεμο, παιδιά με παραδοσιακές φορεσιές τραγούδησαν τα κάλαντα και συμμετείχαν σε εορτασμούς στους δρόμους.

Τετάρτη 29 Νοεμβρίου 2023

Εικόνες ντροπής στην Αγία Σοφία!



Κραυγές αγωνίας για την Αγία Σοφία, καθώς εικόνες από το εσωτερικό της προκαλούν ανησυχία.
Οι νέες εικόνες ενισχύουν τους φόβους και προκαλούν μελαγχολία. Επιβεβαιώνουν τα επιστημονικά συμπεράσματα και τις κραυγές αγωνίας ειδικών από την Τουρκία και ολόκληρο τον κόσμο.

Η Αγία Σοφία καταστρέφεται, οι ανοιχτές πληγές της πληθαίνουν και το μέλλον του μνημείου παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς φαίνεται και μέσα από τα πλάνα αβέβαιο.

Η απόφαση Ερντογάν το 2020, να μετατρέψει το μνημείο ξανά σε τζαμί για να ενοχλήσει την Ελλάδα, τον Δυτικό κόσμο και να ικανοποιήσει ένα συγκεκριμένο κομμάτι των ψηφοφόρων του, δοκιμάζει τις αντοχές της Αγίας Σοφίας, περισσότερο από ποτέ.

Η στιγμή που πέφτουν θραύσματα από τον τρούλο έχει καταγραφεί σε βίντεο που πλέον κάνει το γύρο του κόσμου. Είναι εικόνες του περασμένου Σεπτέμβρη, που δείχνουν τον τρόμο εκείνων που βρίσκονταν κάτω αλλά και την γενικότερη κατάσταση του σπουδαίου μνημείου.

Ο Σερίφ Γιασάρ, πρόεδρος του Συνδέσμου τουρκικής ιστορίας – τέχνης ανέφερε:

«Αν η Αγία Σοφία δεν αποκατασταθεί, θα καταρρεύσει με τον πρώτο σεισμό. Στην Αγία Σοφία θα πρέπει να γίνονται δεκτές ομάδες όχι πλέον των 25 ατόμων. Ακόμη και η αναπνοή από τους εκατοντάδες ανθρώπους που βρίσκονται ταυτόχρονα στην Αγία Σοφία μειώνουν τη διάρκεια ζωής του ιστορικού οικοδομήματος».

Αυτές οι εικόνες έρχονται να προσθέσουν κρίκους στην αλυσίδα της τουρκικής διαχρονικής αναλγησίας, που έχουν φέρει την Αγία Σοφία σε σημείο οριακό.

Γυναίκες ξύνουν τοίχους του μνημείου και ετοιμάζονται να βάλουν τα κομμάτια σε πλαστικές σακουλές. Ένας άντρας με κουτάλι σκαλίζει και ποζάρει μπροστά σε αυτό ανεκτίμητης αξίας ψηφιδωτό που βρίσκεται στο έλεος του καθένα.

Με τις φθορές στα μάρμαρα, στην είσοδο του μνημείου και στα ενδότερα με την πτώση σοβάδων να μαρτυρούν την εγκατάλειψη του εμβλητικού μνημείου που συνεχίζεται.

Τούρκοι ιστορικοί και πολιτικοί μηχανικοί μιλούν χωρίς περιστροφές για λάθη που μπορούν να στοιχίσουν ακριβά.

«Μπορεί να επιτραπεί η είσοδος τόσων ανθρώπων σε ένα κτίριο 1.500 ετών; Φυσικά και δεν μπορεί να επιτραπεί η είσοδος. Γι’ αυτό πρέπει να κλείσει και να αποκατασταθεί. Αν είναι έξυπνοι, θα την κλείσουν. Αν δεν κλείσει θα καταρρεύσει».

Πίσω από τις προσευχές και τις λήψεις μουσουλμάνων με κινητά τηλέφωνα στα χέρια, πίσω από τα σόου που στήνει κάθε άνοιξη ο Ταγίπ Ερντογάν για την Άλωση της Πόλης, οι συνέπειες που προσπαθούν να αναλύσουν επιστήμονες.

«Η Αγία Σοφία δεν είναι ένας δρόμος από τον οποίο όλοι μπορούν να περάσουν ελαφρά τη καρδία, καθώς τα υπόγεια κτίσματα, και οι κατασκευές για τη διασφάλιση της ροής των υδάτων, των αποβλήτων, η υγρασία αλλά και το σύστημα εξαερισμού δεν είναι τόσο ανθεκτικά στην παρουσία τόσο πολυάριθμων επισκεπτών και πρέπει να επισκευαστούν, να καθαριστούν και να αποκατασταθούν επειγόντως».

Το τουρκικό υπουργείο Πολιτισμού συνεχίζει να προαναγγέλλει έργα ενίσχυσης της στατικότητας του μνημείου, που όμως ακόμα δεν έχουν ξεκινήσει. Ευχή όλων είναι αυτά να γίνουν πριν να είναι πολύ αργά.

Η ΚΛΟΠΗ ΤΩΝ ΓΛΥΠΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ

 ΤΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΠΩΣ Ο ΑΓΓΛΟΣ ΛΟΡΔΟΣ ΕΛΓΙΝ ΑΦΑΙΡΕΣΕ ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΓΛΥΠΤΑ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΒΡΑΧΟ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΤΕΦΕΡΕ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ,ΟΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΑΚΟΜΑ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ

Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2023

Οἱ ἱεροὶ Πατέρες ἀποδοκιμάζουσιν ἔνθεν μὲν τὴν κληρικοκρατίαν, ἑτέρωθεν δὲ τὴν λαϊκοκρατίαν! (Μέρος ιδ΄)

 

Πράγματι, ἤδη κατὰ τὴν ἀποστολικὴν ἐποχὴν οἱ λαϊκοί, ὡς πραγματικά μέλη του σώματος τοῦ μεγίστου προφήτου καὶ διδασκάλου Χριστοῦ, συμμετεῖχον εἰς τὸ διδακτικὸν καὶ ἱεραποστολικὸν ἔργον τῆς Ἐκκλησίας πολυειδῶς καὶ πολυτρόπως, δυνάμει τῆς ρητῆς ἐντολῆς τοῦ Κυρίου καὶ τῶν  ̓Αποστόλων ὅπως ὁμολογῶσι τὸν Χριστὸν καὶ κηρύττωσι πανταχοῦ καὶ πάντοτε «τὸ εὐαγγέλιον τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. 20, 24) ἐνώπιον πάντων (Ματθ. 10,32. Μάρκ. 5,19-20. Λουκ. 18,43. Ιωάν. 4,28-29. 39. Α' Πέτρ. 2,9 κλπ.), ἀλλ' ἐννοεῖται ἐν τοῖς πλαισίοις τῆς συνεργασίας, μετὰ τῶν εἰδικῶν φορέων τῆς διδακτικῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐξουσίας (Ρωμ. 16,3. Κολ. 4,7 έξ. Φιλ. 2,25.30). Ακόμη καὶ ἐν αὐτῇ τῇ  ̓Αποστολικῇ Συνόδῳ «συνήχθησαν οἱ  ̓Απόστολοι καὶ οἱ πρεσβύτεροι», παρίστατο δὲ καὶ απᾶν τὸ πλῆθος» τῶν πιστῶν (Πράξ. 15,6.12). Ομοίως βραδύτερον ἐν τῇ Ἐκκλησία Καρχηδόνος συνῆλθον ἐπὶ Κυπριανοῦ Τοπικαί Σύνοδοι «παρισταμένου τοῦ πλήθους τῶν πιστῶν» καὶ ἐκφέροντος τὴν γνώμην αὐτοῦ[1], τὸ αὐτὸ δὲ συνέβη καὶ ἐν ἄλλαις Συνόδοις, καὶ δὴ καὶ ἐν αὐτῇ τῇ Α' Οἰκουμενικῇ, ἐν ᾗ «συμπαρῆσαν ἄνδρες διαλέξεων ἔμπειροι, ἐκείνοις βοηθεῖν λόγοις σπουδάζοντες»[2], «λαϊκοὶ πολλῆς διαλεκτικῆς ἔμπειροι ἐν ἑκατέρῳ μέρει συνηγορεῖν προθυμούμενοι»[3]. Η τοιαύτη δὲ συμμετοχὴ τῶν λαϊκῶν εἰς τὰς Συνόδους συνεχίζεται καθ' ὅλην τὴν βυζαντινὴν περίοδον. καὶ μετ ̓ αὐτὴν πολλαχοῦ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ[4]. Ιδίως συμμετεῖχον οἱ λαϊκοὶ εἰς τὴν ἄσκησιν τῆς τε ἐσωτερικῆς καὶ τῆς ἐξωτερικῆς ἱεραποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας, «εὐαγγελιζόμενοι τὸν Κύριον Ἰησοῦν» (Πράξ. 11, 19-21. 8,4) λόγῳ τε καὶ ἔργῳ πρὸς τοὺς οἰκείους, συγγενεῖς, συμπατριώτας, ἔτι δὲ πρὸς τοὺς Ἰουδαίους, τοὺς Ἕλληνας καὶ γενικῶς τοὺς  ̓Εθνικούς, ἀτομικῶς τε καὶ ὁμαδικῶς, παρέχοντες τὴν ὁμολογίαν καὶ μαρτυρίαν πρὸς τοὺς ἀπίστους. Οὕτως ἱδρύθησαν πολλαὶ νέαι χριστιανικαὶ κοινότητες[5] οὐχὶ ὑπὸ κληρικῶν, ἀλλ ̓ ὑπὸ λαϊκῶν, οἵτινες ἤσκησαν τὴν ἱεραποστολὴν διὰ μέσου τῶν αἰώνων μέχρι σήμερον μετ' ἐνθέου ζήλου, ἐξικνουμένου μέχρι καὶ αὐτοῦ τοῦ μαρτυρίου, εἰδικῶς ἐν μέσῳ τοῦ ὀρθοδόξου κόσμου[6]. Οὐ μόνον δὲ ἐδίδασκον καὶ κατήχουν εἰς τὴν νέαν πίστιν οἱ πρῶτοι χριστιανοί, ἀλλὰ προσέτι ἐβάπτιζον τοὺς πιστεύοντας, τοῦθ ̓ ὅπερ συνεχίζεται μέχρι σήμερον ἐν τῷ βαπτίσματι τῆς ἀνάγκης ὑπὸ τῶν λαϊκῶν, ἐπὶ πλέον δὲ ἐν ἀρχῇ μετεῖχον κατά τινα τρόπον καὶ εἰς τὴν τέλεσιν τῆς θείας Εὐχαριστίας, τοῦθ ̓ ὅπερ ὅμως περιωρίσθη εἶτα ἀποκλειστικῶς εἰς τοὺς κληρικούς, ἐνῷ εἰς τοὺς λαϊκοὺς ἐπετράπη μόνον ή διδασκαλία. Διότι τὸ δικαίωμα τοῦτο τοῦ εὐαγγελίζεσθαι καὶ διδάσκειν ἀποκτῶσιν οἱ λαϊκοί, ὡς ἐλέχθη, διὰ τῶν μυστηρίων τοῦ βαπτίσματος καὶ τοῦ χρίσματος καὶ τῆς συμμετοχῆς αὐτῶν εἰς τὸ προφητικὸν ἀξίωμα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς ἐνσωματώσεως εἰς τὸ μυστικὸν σῶμα αὐτοῦ. Ἀφοῦ τῷ ὄντι τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ συντίθεται ἐκ τῶν κληρικῶν καὶ ἐκ τῶν λαϊκῶν, τὸ ἐμψυχοῦν αὐτὸ  ̔́Αγιον Πνεῦμα ἐνεργεῖ διὰ πάντων τούτων πρὸς διαιώνισιν τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου καὶ οἰκειοποίησιν αὐτοῦ ἐκ μέρους τῶν ἐντὸς καὶ τῶν ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας ἀνθρώπων, «ὑπὲρ ὧν Χριστὸς ἀπέθανεν» (Ρωμ. 14,15). Καὶ ἐν τῷ θείῳ τού τῷ ἔργῳ πάντες εἶναι διάκονοι, καὶ περισσότερον βεβαίως οἱ κληρικοί, εἶτα δὲ καὶ οἱ λαϊκοί. Αλλως τε καὶ οἱ λαϊκοί, ὡς εἴδομεν, ίστανται ἐν τῇ διαδοχῇ τῶν  ̓Αποστόλων, καθ ̓ ὅσον ἀφορᾶ εἰς τὴν μαρτυρίαν καὶ διάδοσιν καὶ παραφυλακὴν τῆς ἀποστολικῆς πίστεως, καὶ πάντες εἶναι κεκλημένοι εἰς τὸ κήρυγμα τῆς ἀποκεκαλυμμένης ἀληθείας καί πίστεως, ἀναλόγως τοῦ χαρίσματος ἑκάστου, χαρισματικὴν ζῶντες ζωήν, καὶ καταστάντες ὑπ ̓ αὐτοῦ τοῦ Χριστοῦ μάρτυρες τῆς διδασκαλίας του καὶ ἐφοδιασθέντες διὰ τοῦ αἰσθητηρίου τῆς πίστεως καὶ τῆς χάριτος τοῦ λόγου (Πράξ. 2,17- 18. Αποκ. 19,10). Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἐν. Α' Κορ. κεφ. 12, ἀποκλείει τὴν μονοπώλησιν τῆς διδακτικῆς ἐνεργείας ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἀναφέρων ἐν στίχῳ 28 μετὰ τοὺς « ̓Αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους», ὧν δέον νὰ νοῆται ὑφισταμένη ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἀποστολική διαδοχή[7]. Οὐ μόνον δὲ οἱ προφῆται καὶ οἱ διδάσκαλοι, ἀλλ' ἐκ τῆς Κ. Διαθήκης σαφῶς ἐξάγεται, ὅτι καὶ ἅπαντες οἱ πιστοί-μέλη τῆς Ἐκκλησίας δύνανται καὶ ὀφείλουσι νὰ κηρύττωσι τὸ εὐαγγέλιον τῆς σωτηρίας καὶ εἰς τὰς ἱερὰς συνάξεις (Α' Κορ. 14, 26 έξ.) καὶ πανταχοῦ «ἐν τῷ φωτὶ» καὶ «ἐπὶ τῶν δωμάτων» (Ματθ. 10,27), «ποιοῦντες καὶ διδάσκοντες» (Ματθ. 5, 19), «έτοιμοι ἀεὶ πρὸς ἀπολογίαν παντὶ τῷ αἰτοῦντι λόγον περὶ τῆς ἐν αὐτοῖς ἐλπίδος» (Α ́ Πέτρ. 3,15) καὶ πίστεως, προσφέρον τες οὕτω «καρπὸν χειλέων ὁμολογούντων τῷ ὀνόματι αὐτοῦ» (Εβρ. 13, 15), γενόμενοι αφῶς τοῦ κόσμου» καὶ «λύχνος» καὶ «πόλις ἐπάνω ὄρους κειμένη» καὶ «ἅλας τῆς γῆς» κλπ. (Ματθ. 5,13 ἑξ. 13,33. Λουκ. 11, 33 έξ. 13,20-21), ὡς καὶ βασίλειον ἱεράτευμα .., ὅπως τὰς ἀρετὰς ἐξαγγέλλῃ τοῦ ἐκ σκότους καλέσαντος εἰς τὸ θαυμαστὸν αὐτοῦ φῶς» (Α ́ Πέτρ. 2,9). Ἤσκουν δὲ οἱ πρῶτοι χριστιανοὶ τὸ προφητικὸν καὶ διδακτικὸν χάρισμα αὐτῶν καὶ ἐντὸς τῶν λατρευτικῶν συνάξεων καὶ ἐκτὸς αὐτῶν, ὡς ἀληθεῖς ἱεραπόστολοι. Καὶ τὸ μὲν πρῶτον ἐποίουν συμφώνως τῇ ἐντολῇ τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «όταν συνέρχησθε, ἕκαστος ψαλμὸν ἔχει, διδαχὴν ἔχει, ἀποκάλυψιν ἔχει, γλῶσσαν ἔχει, ἑρμηνείαν ἔχει· πάντα πρὸς οἰκοδομὴν γινέσθω» (Α' Κορ. 14, 26).

 



[1]  Κυπριανοῦ, Επιστ. 18, 31: «praesente etiam stantium plebe», καὶ Επιστ. 26:«consultis omnibus episcopis, presbyteris, diaconibus, confessoribus et ipsis stantibus laicis». (PL, 4, 267. 308. 320).

[2] Σωζομένου, Ἐκκλησ. Ιστ. Ι, 17, PG 67, 912.

[3] Σωκράτους, Εκκλησ. Ιστ. 1, 8, PG 67, 64.

[4] Πλείω βλέπ. ἐν Π. Τρεμπέλα, Οἱ λαϊκοὶ ἐν τῇ Ἐκκλησία,  ̓Αθῆναι 1957, σ. 124 έξ. Η. Μαστρογιαννοπούλου, μν. ἔ.σ. 72 έξ. Υ. Congar, μν. Ε. σ. 393 Εξ.

[5]  Βαρνάβα, Επιστ. 2, Ἰουστίνου,  ̓Απολογ. Π, 2.4. Ευσεβίου, Ἐκκλ. Ιστ. IV, 11. 12. 15. 16. 18 κλπ. Πρβλ. και S. Bulgakow, μν. ἔ. σ. 61: «Το κήρυγμα τοῦ εὐαγγελίου ἐθεωρεῖτο ὡς ἔργον ὅλων τῶν πιστῶν, διότι ὁ κάθε πιστὸς ἐκλήθη ἀπὸ αὐτὸν τὸν Κύριον νὰ ὁμολογήσῃ (καὶ συνεπῶς νὰ κηρύξῃ) ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων. Καὶ πράγματι βλέπομεν, ὅτι τὸ κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ γίνεται ἀπὸ τοὺς πρώτους χρόνους όχι μόνον ἀπὸ τοὺς  ̓Αποστόλους, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς πιστοὺς γενικώς (Πράξ. 6,5. 8,5. 12,14), καὶ ὄχι μόνον ἀπὸ τοὺς ἄνδρας, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τινας γυναῖκας. Ἡ χριστιανικὴ αὕτη ἀποστολὴ δεν περιορίζεται εἰς τὰ ἱεραρχικά προνόμια, ἀλλ ̓ εἶναι καθήκον παντὸς χριστιανοῦ, ὅστις λέγει ἐν ἑαυτῷ «πιστεύω καὶ ὁμολογῶν καὶ ὅστις δι ̓ αὐτὸ καὶ μόνον κηρύττει. Τὰ ἀνδραγαθήματα τῶν μαρτύρων, οἵτινες ὁμολογοῦσι τὴν πίστιν των, ὑπῆρξαν τὸ καλλίτερον κήρυγμα».

[6] Πρβλ. και Y. Congar,: «Geschichte und Erfahrung zeigen uns Fälle von Christengemeinden, die ohne Priester entstanden sind-man könnte sagen, dies sei normal- oder weiterbestanden haben. Es scheint gewiss, dass eine beträchtliche Anzahl örtlicher Kirchen im apostolischen Zeitalter auf Grund der apostolischen Betätigung einfacher Gläubiger ihren Anfang genommen haben. Zur Zeit der Verfolgungen und im Verlauf der ganzen Missionsgeschichte der Kirche verdankte der Same des Evangeliums seine Aussaat oft einfachen Gläubigen. So den um 250 von den Goten gefangenen Christen, Frumentius von Edessa, der als Gefangener nach Äthiopien gebracht wurde, den von den Sassaniden entführten und nach Persien verschleppten Christen von Antiochien, der heiligen Nina, die im vierten Jahrhundert Georgien missionnierte...»,

[7] U. Küry, Die Altkatholische Kirche, v Die Kirchen der Welt, v. III, Stutgart 1966, o. 189: «Wenn man mit Recht von einer besonderen Nachfolge der Apostel in den verschiedenen Hirtendiensten redet, so mit ebensolchem Recht von einer Nachfolge der Propheten und der Lehrer». Ipßh. xxì G. Heisenhütt!, Charisma - Ordnungsprinzip der Kirche, Freiburg 1969, c. 189: «So wäre von der Schrift her zu fragen, ob sich nicht eine unbiblische Strukturverschiebung in einer Kirche ereignet hat, die auf eine Sukzession der Bischöfe höchsten Wert zu legen scheint, von den Nachfolgern und von einem eigenen, bleibenden Stand der charisma- tischen Lehrer aber nicht spricht».

 




ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ




















Σάββατο 25 Νοεμβρίου 2023

π. Δανιήλ Σισόγιεφ - ''Ουρανοπολίτης'' (31ο)



5. Πατριωτισμός και χριστιανισμός - εσωτερική αντίθεση

Οι πατριώτες μου έγραψαν ότι: «συμφωνούν πλήρως με τους Ουρανοπολίτες όσον αφορά την Ουράνια Πατρίδα και διαφωνούν όσον αφορά την επίγεια». Αλλά ένα πράγμα δεν είναι κατανοητό· πώς μπορούν οι πατριώτες να συμφωνούν με τους Ουρανοπολίτες όσον αφορά την Ουράνια; Μήπως πραγματικά αισθάνονται ότι είναι ξένοι και πάροικοι στη Γη και θυμούνται ότι εδώ είναι μόνο σαν να μένουν σε ένα ξενοδοχείο; Έχω ήδη αναφέρει την σκέψη του Αγίου Θεοφάνη και θα την επαναλάβω: «Ξένος είμαι στη γη, - αυτήν τη σκέψη πρέπει ο καθένας να κουβαλά στην καρδιά του, - εδώ δεν έχω μόνιμη κατοικία, αλλά αναζητώ τη μελλοντική· η πατρίδα μου δεν είναι εδώ. Εδώ είμαι προσωρινός, περιηγητής. Το απευθείας συμπέρασμα από αυτό είναι: αν είμαι περιηγητής, τότε δεν έχω καμία ανάγκη να εγκατασταθώ εδώ για πολλά χρόνια ή για πάντα, και πρέπει να αντιμετωπίζω όλα εδώ ως ξένα, ασχολούμενος με αυτά ως κάτι που δεν με αφορά, να συμπεριφέρομαι όπως σε ένα ξενοδοχείο. Να ξεκουράζομαι μόνο για κάποιο διάστημα και να συνεχίζω πάλι την πορεία μου· να κάνω τα πάντα ως παροδικά και να τα δέχομαι ως παροδικά, έχοντας μόνο μία σκέψη και επιθυμία - να βαδίζω συνεχώς στον σωστό δρόμο προς την πατρίδα μου.

Αλλά είναι αυτή η προσέγγιση συμβατή με το πάθος το οποίο οι πατριώτες υπερασπίζονται τα συμφέροντα της χώρας όπου γεννήθηκαν; Θα επαναλάβω την ερώτηση: «Πώς μπορεί κάποιος να προετοιμαστεί για τη ζωή στον Παράδεισο, αφιερώνοντας ένα τουλάχιστον μέρος της καρδιάς του στη Γη;». Είναι σαφές ότι, σύμφωνα με την εντολή, ο άνθρωπος θα φροντίζει και για τη χώρα όπου ζει, όπως ένας επισκέπτης φροντίζει για το μέρος που μένει, αλλά όλες οι σκέψεις του πρέπει να είναι προς την ουράνια Πατρίδα. Ακόμη και ο θεσμοθετημένος γάμος, ευλογημένος από την Εκκλησία, πρέπει να βοηθά εις το να πηγαίνει ο άνθρωπος προς τον Παράδεισο, και όχι εις το να εγκατασταθεί στη Γη. Και ακόμη περισσότερο, ο πατριωτισμός, που δεν προστάσσεται από τον Θεό καθώς η υπηρεσία προς την χώρα δεν απαιτείται από τον χριστιανό, δεν τον βοηθάει να προχωρήσει προς τον Θεό και δεν τον διδάσκει να αγαπάει όλους τους ανθρώπους ανεξάρτητα από το κράτος στο οποίο ανήκουν. Αντιθέτως, αυτή η ιδεολογία εμποδίζει τον άνθρωπο να εκτελεί τις ευαγγελικές εντολές, τον δένει στην προσωρινή - φθαρτή Γη, και τον κάνει να ξεχάσει τον Παράδεισο. Θα επαναλάβω ότι η αίσθηση να σου αρέσει το μέρος όπου γεννήθηκες είναι αδιάφορη για τη σωτηρία. Είναι απλώς θέμα προτίμησης. Αλλά το να μετατρέψεις τις προτιμήσεις σε αρετή σημαίνει ότι απομακρύνεσαι από τον Θεό του Ουρανού. Αυτό ακριβώς ήταν που περίμεναν οι Ιουδαίοι, έναν Μεσσία που θα τους έδινε την επίγειο βασιλεία, και γι' αυτό απέρριψαν τον αληθινό Βασιλιά του Ουρανού. Ο ίδιος ο Χριστός απαγόρευσε να υπηρετούμε δύο κυρίους (Ματθ. 6:24) και πρόσταξε να μαζεύουμε θησαυρούς στον ουρανό, για να είναι εκεί η καρδιά μας (Ματθ. 6:19-21). Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω, πρώτον, γιατί πρέπει να αφιερώνω την καρδιά μου σε κάτι φθαρτό, και δεύτερον, γιατί η χώρα όπου περιπλανώμαι πρέπει να έχει την καρδιά μου;


(συνεχίζεται)


Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2023

FR. DANIEL SYSOEV: A MAN COMPLETELY IMMERSED IN FAITH


For the Twelfth Anniversary of His Slaying

    

He would paint mountains, hermits’ cells, and the sky

“We went to the monastery from the side opposite the entrance, went up the slope, and from there we saw the monastery. It was sunset, and it seemed to all of us that we were seeing the real Jerusalem… We were sure that’s what it was. And Fr. Daniel sang the sticheron, ‘Let God arise, let His enemies be scattered… Shine, shine, O New Jerusalem’” recalls one of Fr. Daniel Sysoev’s friends about a pilgrimage to New Jerusalem Monastery. “It was autumn. We were standing before New Jerusalem, and Fr. Daniel was singing about it, and we contemplated this beauty.”

In his childhood, the future priest would paint unknown countries, where there were mountains, waterfalls, hermits’ cells, and villages with people below. There were cross processions going throughout the streets, and in every village there were several churches.

“The main thing was space, the sky. He always drew it, with some incredible sparkle,” recalls Fr. Daniel’s mother Anna. As a preschooler he knew about the book Byzantine Legends about the saints almost by heart.

During the Paschal services, Fr. Daniel radiated so much joy that he overwhelmed all his parishioners. But even on the most ordinary days, he was always smiling and laughing. According to many of his friends, he didn’t like to be alone; he could easily become the life of any company, and there were always guests at his place. People who knew him closely recall Fr. Daniel’s childlike simplicity.

Fr. Daniel would be crossing the street, reading the Bible”

A moleben before a missionary class, February 2008. Photo: Ekaterina ZagulyaevaA moleben before a missionary class, February 2008. Photo: Ekaterina Zagulyaeva    

“The first time I saw Fr. Daniel on the street, he was arguing with sectarian agitators, and it struck me that he knew the Bible practically by heart. The way he used the Bible, it was clear he read it constantly,” said Miloserdie.ru journalist Iliya Agafonov. “Working on some material, you could call him at any time and ask what the Holy Fathers or Russian spiritual authorities said on this or that question. He would immediately give an answer.”

Fr. Daniel was characterized by incredible erudition already in seminary. One day the inspector started scolding him for communing “too often.” “On the basis of the canons, sayings of the Holy Fathers, and liturgical texts and priestly prayers, which were generally unknown to us then, Daniel easily proved that man is called to commune at every service,” recalls Fr. Alexei Lymarev.

In the same way, as a seminarian he knew the liturgical typikon and strove to observe it exactly. “We had certain relaxations, that he really wanted to correct. For example, when he would read the canon, he always read it on six troparia, as in the typikon, not on four,” said Archpriest Mikhail Schepetkov. “We even called him the ‘Walking Typikon.’”

Fr. Daniel reread the Bible his whole life. “I’d be heading for the metro and I’d see Fr. Daniel crossing the street, reading the Bible, sometimes bumping into passersby,” said Elena Krylova, a friend of the Sysoev family.

Listen how beautiful the Paschal stichera are!”

The bloody cross of Fr. Daniel. Photo: pitanov.livejournal.comThe bloody cross of Fr. Daniel. Photo: pitanov.livejournal.com    

“We often build Christ around our lives, but for him Christ was the center, and he built everything on Him,” recalls Archpriest Igor Fomin.

“He was a man completely immersed in faith. As they said about the Old Testament righteous ones that they ‘walked before God’—you could basically say that about Fr. Daniel,” shares Iliya Agafanov. “He was always standing before God in his words and deeds.”

He expected the same boundless faith from others. Elena Krylova, a friend of Fr. Daniel’s family, gave birth to a premature baby, and the baby was in the ICU. Matushka Julia called her: “Hold on, we’re coming to baptize your son!” “Batiushka brought a bottle of holy water with him, very cold because it was freezing outside,” recalls Elena. “I was very scared, because my baby had pneumonia, and pouring ice-cold water on him could make him worse. ‘What, don’t you believe in God?’ Fr. Daniel sternly asked me. I couldn’t argue, and they baptized my child, and he immediately started getting better.”

Any conversation with Fr. Daniel, however it started, would turn into a conversation about God, about the need to serve Him and to become like Him, his friends recall.

And he could talk on theological topics in any situation: while walking to the metro, while sorting potatoes in the kitchen, or balancing on one foot in a rolled-up pants leg, washing the other one in the sink.

He could stop a classmate in the seminary hallway and say: “Listen, listen, how beautiful the Paschal stichera are!” and start singing the Byzantine melody.

He didn’t want tolerance

Missionary course, February 2008. Photo: Ekaterina ZagulyaevaMissionary course, February 2008. Photo: Ekaterina Zagulyaeva    

“There were no authorities for him. He could publicly argue with anyone, fearing nothing, even a professor, if he believed he was mistaken about something,” recalls Archpriest Dionysiy Pozdnyaev.

Seminarian Daniel Sysoev could even get himself involved in a discussion during a lecture, which would sometimes get him in trouble. But that didn’t stop him from starting theological disputes again and again.

Later, there were thousands of meetings, broadcasts, debates, and round tables in his life. He took part in discussions with Muslims, sectarians, and neopagans. In his youth, according to his wife, he “boiled with zeal for God,” though he later learned to debate more calmly. But he always remained offputtingly straightforward.

“He didn’t want tolerance; he didn’t want Christ to be put on the same level as Mohammed, Buddha, or Jehovah, and for people to pray to them,” recalls Fr. Alexei, Fr. Daniel’s father.

Many things concerning heterodoxy, sins, or delusions aren’t acceptable to say out loud. But Fr. Daniel always finished his thought out loud. Speaking, for example, at a scientific conference, he could say that science could be “the servant of theology.”

Thanks to his recklessness, Fr. Daniel earned himself somewhat scandalous fame. One Muslim journalist even appealed to the Prosecutor, demanding to bring a case against him for inciting interreligious and interethnic enmity.

Throughout his life, Fr. Daniel baptized more than eighty Muslims, including several Wahhabis, and two people who were planning to become Shahids; and more than 500 Protestants.

It was normal for him to wear a cassock at all times

Fr. Daniel talking with a Jehovah’s Witness in Kyrgyzstan, June 2008. Photo: Ekaterina ZagulyaevaFr. Daniel talking with a Jehovah’s Witness in Kyrgyzstan, June 2008. Photo: Ekaterina Zagulyaeva    

Fr. Daniel was always a missionary. He didn’t turn into ordinary “citizen Sysoev” in the evening or on weekends.

“We lived near each other, and we drove home together after the services several times,” recalls Archpriest Vladimir Shmaly. “He’d show me: ‘There’s a beer stand I go to to have some beer with the guys and talk about Christ.’”

“I asked him: ‘Fr. Daniel, listen, is it normal that you ride the metro in a cassock and walk down the street in a cassock? That means anyone can approach you!’ ‘Yes, anyone.’ I think he never took his cassock off. He believed it was important—to always be in a cassock, because a priest is a soldier of Christ.”

One day Fr. Daniel managed to save a woman who was planning to commit suicide. She started talking with him on the street precisely because of his priestly clothing.

“Even hooligans in the metro, who pestered him about how he was dressed, he answered in such a way that it turned into a homily about faith and God,” says Evgeny Kudashov, a Sysoev family friend.

Fr. Daniel could, without hesitation, organize a moleben in a public place meant for completely different purposes: in an airport, on the ruins of a Crusader fortress, etc.

With the blessing of the hierarchy, he served molebens in the Tatar language, and would go preach at Sabantuy celebrations.1

In the Seliger youth camp, he missionized among the Chechen participants, and in Moscow, he would take “excursions” to places where migrant workers lived crowded together.

Don’t be afraid, I’ll intercede for you to be glorified as martyrs”

The Church of the Apostle Thomas, several hours after the murder of Fr. Daniel, November 20, 2009. Photo: Deacon Andrei RadkevichThe Church of the Apostle Thomas, several hours after the murder of Fr. Daniel, November 20, 2009. Photo: Deacon Andrei Radkevich    

In 2007, Fr. Daniel organized a missionary course at the Church of the Apostle Thomas, and urged other priests to do the same at their parishes. Before attending sectarian meetings, he instructed missionaries like this: “Split up one by one. Carefully listen to the preaching and ask your neighbors clarifying questions. Point out the contradictions between what the pastor says and the Bible. Your task is to point out the discrepancies without scaring them off.”

“Fr. Daniel saw missionaries as the military detachment of the Church, armed with knowledge of the Word of God,” recalls Ekaterina Zatulyaeva, a correspondent for Neskuchny Sad magazine. She went with Fr. Daniel’s group to Kyrgyzstan in 2008.

“We had to go to a certain mountain Muslim village, known for its radical tendencies. Our task was to secretly baptize a dying woman—it was her own desire.

“Before taking off, Fr. Daniel joyfully admonished us all: ‘Don’t worry at all if they kill you there—I’ll intercede for you to be glorified as martyrs,’” Ekaterina says.

Seraphim Maamdi, an Orthodox Kurd, recalls how Fr. Daniel proposed that he organized a trip to Iraqi Kurdistan (the center of Yezidism, a religion based on Zoroastrianism) to preach about Christ. “I said that … a martyr’s crown would be provided for me, since the radicalism of the people of Iraq is known to the whole world.

“But Fr. Daniel said there was nothing to be afraid of—they threatened to behead him fourteen times, and are we really going to retreat out of fear?” he said.

Our sole and eternal homeland is Heaven”

Fr. Daniel’s funeral, November 23, 2009. Photo: Deacon Andrei RadkevichFr. Daniel’s funeral, November 23, 2009. Photo: Deacon Andrei Radkevich    

“The best death for a Christian is, of course, martyrdom for Christ the Savior. This is best death possible for a man in principle,” Fr. Daniel wrote in his book Instructions for the Immortal, or What to Do If You Still Die.

He didn’t just want to be saved, but he dreamed of martyrdom. “He said it was wrong to think, ‘If only I could be at least on the edge of Paradise.’ ‘On the edge’ was too little for him,” says his wife Julia.

Fr. Daniel constantly received threats from radical Islamists, Satanists, and so on. When his friends urged him to be careful, reminding him about his children, he would answer that the Lord and Most Holy Theotokos wouldn’t abandon the family of a martyr.

“I asked him one time: ‘Don’t you like it here? The way you behave, this could all come crashing down at once.’ And he responded: ‘It’s much more interesting there!’” recalls Archpriest Oleg Stenyaev.

“Our sole and eternal homeland is Heaven. There lives our Father; there are our fellow citizens—the saints; there the Church finds eternal rest after a long war with the devil,” Fr. Daniel said in an interview with Neskuchny Sad magazine.

Preaching on the streets in Moscow, Tuva, and the Caribbean

Planning a missionary trip to Kyrgyzstan. Photo: Ekaterina ZagulyaevaPlanning a missionary trip to Kyrgyzstan. Photo: Ekaterina Zagulyaeva    

“Fr. Daniel proved himself not just a preacher, a missionary, but also an organizer of parish life,” Fr. John Popadinets, the rector of the Church of the Apostle Thomas told Miloserdie.ru.

“The Church of the Apostle Thomas was built on an empty spot. There weren’t even any residential buildings next to it. He gathered people, started serving, and a community developed. He founded a missionary school and a missionary movement in honor of the Prophet Daniel.”

The school and movement still exist. Missionaries go out on Sundays to missionize on the streets, distributing leaflets and trying to speak with whomever wants to about faith and about God. “Thanks to these labors, many people have come to the Church,” noted Fr. John.

“When Fr. Daniel died, we decided ourselves to finish the missionary courses he taught. We just turned on his audio recordings and studied that way,” Viktor Kupriyanchuk, head of the Moscow branch of the Prophet Daniel Missionary Movement, told Miloserdie.ru.

They managed to revive the missionary school at the Church of the Apostle Thomas only in 2011. They give lessons on dogmatics and apologetics, and there are also special courses on various religions from a missionary point of view, about how to have discussions with them. “Fr. George Maximov, Andrei Sokolov, Fr. Oleg Stenyaev, and others taught us,” Viktor added.

The missionaries don’t only preach on the streets, but also among the homeless at the Moscow Center for Social Adaptation. Missionary branches have arisen in Nizhny Novgorod, Voronezh, Vyatka, and Crimea. The Voronezh activists have gone to preach the Gospel in Tuva, and several of them even moved there to serve as missionaries. There have also been trips abroad, including to the Philippines and the island of Dominica in the Caribbean.

There’s another Orthodox missionary school, part of the Russian Church’s Synodal Missionary Department, that also considers Fr. Daniel Sysoev its founder. It’s led by the rector of the Theophany Cathedral in Elokhov, Archpriest Alexander Ageikin.2

After Fr. Daniel’s death, his wife Julia founded the Матушки и Дети (Priests’ Wives and Kids) charitable foundation, which helps the widows and children of deceased priests.

***

Fr. Daniel Sysoev was born on January 12, 1974, in Moscow, in a teacher’s family. In 1991, he entered the Moscow Theological Seminary. On January 22, 1995, he married Julia Brykina. The Sysoev family has three daughters.

In 1995, Fr. Daniel was ordained a deacon. He held Biblical talks starting in August 1996. He did distance learning at the Moscow Theological Academy. In 2001, he was ordained to the priesthood and appointed a cleric of the Church of the Apostles Peter and Paul in Yaseveno, Moscow.

He dreamed of building a church in honor of his Heavenly patron the Prophet Daniel, the community of which was formed earlier from participants in the Biblical discussions. The stone church is still under construction, and the wooden Church of the Apostle Thomas connected to it was built in November 2006.

Fr. Daniel wrote many books, participated in discussions with sectarians, neopagans, and Muslims, and he was often invited to various TV shows. He led missionary trips to Tatarstan and Kyrgyzstan.

Nina Kaishauri
Translation by Jesse Dominick

Miloserdie.ru

11/20/2021

1 Sabantuy is a Tatar, Idel-Uralian, Bashkir and Kazakh (‘Sabantoy’) summer festival, that dates back to the Volga Bulgarian epoch. At first Sabantuy was a festival of farmers in rural areas, but it later became a national holiday and now is widely celebrated in the cities.—Wikipedia, https://en.wikipedia.org/wiki/Sabantuy.

2 This article was originally published in 2019. Fr. Alexander reposed in the Lord in April 2020.—Trans.