Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2023

Σιδηροκάστρου: ''Η ελεύθερη τέχνη και η ελεύθερη προσβολή ιερών και οσίων''

 seferlis theatriko 1

Φίλος μέ προέτρεψε τήν Παρασκευή 20 Ὀκτωβρίου νωρίς τό βράδυ νά ἀνοίξω τήν τηλεόρασή μου καί ἐπειγόντως νά δῶ τόν ΣΚΑΙ, γεγονός πού τό ἔπραξα.

Δέν εἶχε ἄδικο. Τά ὅσα εἶδα γιά λίγα λεπτά «αἰσχρόν ἐστί καί λέγειν».

Ἀλήθεια ποιός νοήμων (ἀ-νοήμων) ἔγραψε τέτοιο σενάριο;

Πῶς ὁ κ. Σεφερλής, μεγάλος κωμικός καί καταξιωμένος ἠθοποιός, τό ἀνέβασε στό θέατρο ἄν δέν κάνω λάθος καί στή συνέχεια στήν τηλεόραση χωρίς ἴχνος ἐντροπῆς ἤ καί αἰδοῦς;

Καί πῶς ἕνας σταθμός ὅπως ὁ ΣΚΑΙ τό προέβαλε χωρίς κανέναν ἔλεγχο.

Καλά ὅσοι δέν συντάσσονται μέ τά δικά μας πιστεύω ἄς χειροκροτοῦν καί ἄς γελοῦν γιά τά χάλια μας ἤ πολλές φορές καί τά λάθη ἤ τίς ἀστοχίες μας. Ἀλλά ὅσοι ἀπό μᾶς πιστεύουμε σέ κάτι, δέ μας ὑπολογίζουν;

Δέν ἔχουμε ἐμεῖς προσωπικότητα; Δέν ἔχουμε ἀξία νά μᾶς σεβαστοῦν γι’ αὐτό πού εἴμαστε; Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί.

Ἀγαπητοί Κύριοι, δέν εἴμεθα ἀπόκοσμοι οὔτε ἐξωγήινοι οὔτε ἄγευστοι τῆς τέχνης καί τῆς ἐλευθερίας τοῦ λόγου.

Καί σέ Δημοκρατικό καθεστώς ζοῦμε καί τῆ Δημοκρατία γευόμεθα καί ὑπηρετοῦμε καί τήν στηρίζουμε, ὅμως ὅλα ἔχουν ἕνα ὅριο.

Κάπου ἡ άσυδοσία σταματᾶ καί μάλιστα «ἐκεῖ πού ἀρχίζει ἡ δική μας ἐλευθερία καί ἡ δική μας ἀνεκτικότητα».

Οἱ Γάλλοι, καί κακῶς, πλήρωσαν μέ πολύ ἀκριβό τίμημα τήν προσβολή πού ἔκαναν στο κοράνι καί στόν μεγάλο θρησκευτικό ἡγέτη τῶν Μουσουλμάνων.

Ἰδού λοιπόν κ. Σεφερλή καί ἀγαπητέ ΣΚΑΙ. Ποιός γεννάει τούς Τζιχαντιστές καί ποιός δημιουργεῖ στενοκέφαλους ἤ καί ἐκτρέφει ἀνεγκέφαλους τρομοκράτες;

Πάντως ὄχι ἐμείς πού κηρύσσουμε διαρκῶς ἀγάπη, ἐλευθερία, ἰσότητα, ἀνεκτικότητα, καί ὅλα τά θετικά στοιχεῖα πού συγκροτοῦν μιά εὐνομούμενη δημοκρατική πολιτεία.

Ἀλλά βλέπετε εἰσπράττουμε προσβολές γιά τά πιστεύω μας. Γιά τό εἶναι μας. Γιά τήν οὐσία μας.

Γιά τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία μας. Δέν τολμοῦμε νά μιλήσουμε μέ ὅλους ἐσᾶς πού μᾶς ἐπιτίθεσθε καί μέ κομψό ἀλλά πολλές φορές καί μέ ἄκομψο τρόπο καί ζοῦμε ὑπό τήν ἀπειλήν τῆς ἐπεμβάσεως τοῦ εἰσαγγελέως πού δυστυχῶς ἀπουσιάζει ἀπ’ ὅλα τά δικά σας ἀνομήματα.

Περιμένουμε τήν παρέμβασή του.

Καί γιά νά γίνω πιό σαφής θά σᾶς πῶ τά πράγματα μέ τό ὄνομά τους, ὅσα βέβαια συνεκράτησα καί ὅσα ἀνερυθρίαστα μπορῶ νά ἐκθέσω.

Ὁ πιό πάνω ἠθοποιός μαζί μέ τούς συνεργάτες του ἠθοποιούς παρουσίαζαν καθαρἀ ἐκκλησιαστική ὀρθόδοξη σκηνή ἁγιασμοῦ.

Ὁ ἴδιος ἦταν ἐνδεδυμένος μέ πλήρη ἱερατική στολή καί οἱ ἄλλοι δύο μέ ράσα, μαλλιά γένια κ.τ.λ.

Ἐράντιζε δέ μέ τόν ἁγιασμό τήν φαλάκρα κάποιου θεατή γιά νά βγάλει ἤ καί νά μεγαλώσουν τά μαλλιά του καί στή συνέχεια τά γεννητικά του ὄργανα γιατί ὁ ἁγιασμός ἔχει δυνατότητα νά τά μεγαλώνει ὅλα.

Ἀκολούθως ψάλλοντας μέ ἐκκλησιαστικό ὕφος καί μέλος προέτρεψε νά ζοῦμε στό σκοτάδι λόγω κρίσης.

Τότε μιά συνεργάτιδά του ἔσκυψε δίπλα του καί ἐνώπιον ὅλων δείχνοντας γυμνά τά ὀπίσθιά της.

Καί τότε ὦ τοῦ θαύματος ἔψαλλαν ὅλοι μαζί τό «εἴδομεν τό φῶς τό ἀληθινόν» σέ πραεῖα βυζαντινή μελωδία βλέποντας τό αἰσχρόν θέαμα.

Ἀγαπητοί κύριοί μου αὐτό εἶναι τό ἐπίπεδό μας; Αὐτός εἶναι ὁ πολιτισμός μας;

Αὐτός εἶναι ὁ σεβασμός μας, ὁ αὐτοσεβασμός μας καί ἡ αὐτοσυνειδησία μας;

Καταλύονται ὅλα ἐν ὀνόματι τῆς τέχνης καί μάλιστα «γυμνῆς» ἄν θέλετε καί «ὑψηλῆς» καί οὐδείς ἐπιτρέπεται νά ἀρθρώσει λέξη ἀντίδρασης, οὔτε Σύνοδος, οὔτε Ἱεράρχης, οὔτε Κληρικός, οὔτε οἱοσδήποτε ἄλλος;

Ἀμέσως θά χλευαστεῖ καί θά γίνει περίγελως ὡς ὀπισθοδρομικός.

Ἀγαπητοί Κύριοι τοῦ ΣΚΑΙ δέν σᾶς λέγω ὑπερβολές. Θεωρῶ τόν ἑαυτό μου παρά τήν ἡλικία μου πολύ προοδευτικό.

Εὔκολα δέν σκανδαλίζομαι οὔτε παρεξηγῶ, ἀλλά τά ὅσα εἶδα ὑπερβαίνουν τή λογική, τό ἦθος, τήν εὐπρέπεια, τήν πνευματικότητα, τήν ἑλληνική ὀρθόδοξη ἀρχοντιά καί τήν συνείδηση, ἀλλά καί τήν παράδοσή μας πού εἶναι πλούσια καί ἐκλεπτυσμένη.

Ζητῆστε νά δεῖτε τήν ἐν λόγῳ παράσταση καί θά με δικαιώσετε.

Κύριε Εἰσαγγελεῦ, πιστεύω ὅτι ὄχι μόνο ἀπό τήν ἀντίδρασή μου ἀλλά καί πολλῶν ἄλλων, ἀλλά καί ἐξ ἰδίων σας αὐτεπαγγέλτως, θά κάνετε τό καθῆκον σας.

Ζητῆστε νά δεῖτε τήν ταινία, ὅλα ὅσα προβάλλονται ἀπό δημόσια τηλεόραση μεγάλης μάλιστα ἀκροαματικότητας. Τό κακό παράγινε.

Ἀγαπητοί Συνεπίσκοποι καί ἀδελφοί Κληρικοί,

Νομίζω ὅτι ἐπέστη ὁ καιρός νά μή μένουμε σέ ὅλα ἄφωνοι.

Οἱ Ἰερεῖς μας καί ὁ λαός μας περιμένουν τή φωνή μας ὄχι γιά νά κάνουμε ἐπανάσταση ἀλλά καί ἡ φωνή μας καί ἡ διαμαρτυρία μας νά ἀκούγεται καί κυρίως νά μᾶς σέβονται, ἐάν ὄχι ἐμᾶς, τούς ἁγίους μας, τούς πατέρες μας, τούς προγόνους μας καί τήν παρακαταθήκη πού μᾶς ἀφῆκαν μέ τό αἶμα καί τή ζωή τους.

Μεθαύριο θά γιορτάσουμε τήν ἑορτή τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καί τή μεγάλη ἑορτή τῆς 28ης Ὀκτωβρίου.

Σ’ ὅλα ὅσα μᾶς ὑποτιμοῦν καί μᾶς προσβάλλουν λέμε ἕνα μεγάλο «ΟΧΙ», παρά τή σμικρότητα τῆς λέξης.

Κύριοι Ἀκαδημαϊκοί καί κ. Καθηγητές,

Ἔχετε σοφία καί γνώση καί σύνεση. Καιρός νά ἀκούσουμε καί τή δική σας φωνή ἔστω καί μέ μιά δήλωσή σας. Θά μᾶς παρηγορήσει καί θά βάλει πολλά πράγματα σέ τάξη καί σέ σειρά.

Φρένο στήν ἀσυδοσία καί τήν ὑπέρμετρη ὑποτίμηση τῶν πάντων. Εἶστε σοφοί καί ἡ σοφία σας θά μᾶς ἀναπτερώσει τό ἠθικό.

Ἀγαπητοί ἀδελφοί Χριστιανοί πολύπαθοι καί πολύβασανισμένοι δυστυχῶς ἀπό πολλές πλευρές, Καταντήσατε στοιχεῖα ἐκμετάλλευσης στό βωμό τοῦ χρήματος καί τῆς τηλεθέασης.

«Νῦν ἐπέστη ὁ καιρός». «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετά φόβου».

Κρατῆστε ψηλά τίς σημαῖες τῆς πατρίδας καί τό σταμνί τῆς πίστης ἄθραυστο γιά μιά πιό ὄμορφη ζωή γιά μᾶς καί τά παιδιά μας.

Ἡ ζωή εἶναι ὄμορφη καί ἡ πίστη ὡραιότερη.


Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+Ο ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟΥ ΜΑΚΑΡΙΟΣ



ΠΗΓΗ

ΚΟΜΜΑ ΝΙΚΗ: Φόνος στο καμπαναριό ...και στη συνείδησή μας.


Θλίψη και αγανάκτηση προκαλεί η έναρξη προβολής της τηλεοπτικής σειράς "φόνος στο καμπαναριό". Με την επίφαση μιας δήθεν ελευθερίας έκφρασης, απροκάλυπτα προσβάλλεται, υβρίζεται και διαπομπεύεται ο μοναστικός βίος. Η μοναστική μας παράδοση, δεν είναι απλώς ένα κόσμημα του ελληνορθόδοξου πολιτισμού μας. Αποτελεί τη δοκιμασμένη ανά τους αιώνες παλαίστρα, από την οποία αναδεικνύονται Άγιοι σε κάθε εποχή. Στέκεται πηγή για το πνευματικό ξεδίψασμα εκατομμυρίων Ελλήνων, που εκεί βρίσκουν αποκούμπι, παρηγοριά, δύναμη, πίστη, τον ίδιο τον εαυτό τους, ώστε να επιβιώσουν και να σταθούν ως άνθρωποι, ως οικογενειάρχες και ως πολίτες, μέσα στον κόσμο.

Διότι τί προσφέρει σήμερα ο "κόσμος" εκτός από βία, ασέλγεια, ναρκωτικά, απάτη, εγωισμό και αναξιοπρέπεια; Ενώ η νεολαία αγρίεψε και η οικογένεια διαλύεται, ο δήθεν πνευματικός και καλλιτεχνικός κόσμος, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, αντί να διδάξει, αντί να εμπνεύσει, αντί να παρηγορήσει, φροντίζει να πετροβολάει ό,τι έχει απομείνει όρθιο.
Η ΝΙΚΗ αναμένει από το ΕΣΡ να πράξει τα δέοντα με βάση την ευθύνη και αρμοδιότητά του που προσδιορίζεται από το Σύνταγμα (άρθρο 15 παρ. 2), το οποίο προβλέπει τον αμέσο έλεγχο του κράτους επί της τηλεοράσεως με σκοπό, μεταξύ άλλων, "την εξασφάλιση της ποιοτικής στάθμης των προγραμμάτων που επιβάλλει η κοινωνική αποστολή της ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης και η πολιτιστική ανάπτυξη της χώρας, καθώς και τον σεβασμό της αξίας του ανθρώπου".
Με τον ίδιο τρόπο που δεν είναι ανεκτή για την πολιτεία η υποτίμηση και η ειρωνεία για λειτουργούς της ιουδαϊκής ή της μωαμεθανικής θρησκείας, οφείλεται αμέριστος και αδιαπραγμάτευτος σεβασμός στις παραδόσεις και τα σεβάσματα της Ορθόδοξης πίστης. Σήμερα, που οι διωγμοί εναντίον των Χριστιανών ανά τον κόσμο συνεχίζουν απηνείς, τις ώρες που τα συντρίμμια του Ιερού Ναού του Αγίου Πορφυρίου έγιναν μνήμα για άψυχα κορμάκια Ορθοδόξων παιδιών, ο Χριστός βλασφημείται και ο μοναχισμός χλευάζεται μέσα στην Ορθόδοξη Ελλάδα, και οι κάθε λογής θεσμοί σφυρίζουν αδιάφορα. Ντροπή, μόνο ντροπή.
Η ΝΙΚΗ, που είναι η φωνή της συνείδησης του ελληνικού λαού, έστω και φιμωμένη από κάποια κανάλια, δεν θα ξεχάσει ποτέ και δεν θα σταθεί άφωνη μπροστά στην απρόκλητη, βάναυση προσβολή στον πιστό ελληνικό λαό. "Ὅταν μοῦ πειράζουν τὴν Πατρίδα μου καὶ Θρησκεία μου, θὰ μιλήσω, θά ᾿νεργήσω κι᾿ ὅ,τι θέλουν ἂς μοῦ κάμουν», βροντοφωνάζει η ακοίμητη συνείδηση του έθνους, ο στρατηγός Μακρυγιάννης. Η ΝΙΚΗ όπως και η πλειονότητα του λαού μας έχει ως οδοδείκτη της την εμβληματική φράση του ήρωα. Γι αυτό θα "χτυπᾶμε ἀλύπητα" όσους μαγαρίζουν όσια και ιερά.



Το όραμα της αιώνιας ζωής (όσιος Στάρετς Αμβρόσιος)


 Το παρακάτω κείμενο το έγραψε όσιος Στάρετς Αμβρόσιος και είναι μια μαρτυρία θείας θεωρίας ή αρπαγής έως τρίτου ουρανού «ο Θεός οίδεν». Ο ίδιος ο στάρετς δεν το ξεκαθάρισε ή δεν θέλησε να το αποκαλύψει. Είναι ένα κείμενο καταπληκτικό, από τα σπανιότερα που κυκλοφορούν αυτού του είδους, και το παραθέτουμε αυτούσιο, προσθέτοντας στο τέλος μόνο το σχόλιο που έκανε ο Σ. Γκλέμπωφ, όταν ο όσιος του παρέδωσε το χειρόγραφο.

Το όραμα της αιώνιας ζωής

Ήταν άνοιξη. Η πιο όμορφη εποχή. Δεν μπόρεσα ν’ αντέξω στον πειρασμό και ρίχτηκα στην αγκαλιά της φύσης, σ’ αυτόν τον ανοιξιάτικο παράδεισο που διάλεγα σαν τόπο για τους καθημερινούς περιπάτους μου. Ήταν στο σκιερό, πυκνό δάσος που ξεκινούσε από την υψηλή όχθη του μεγάλου ποταμού Όκα, που με τα ήρεμα νερά του ποτίζει αρκετές από τις κεντρικές επαρχίες της Ρωσίας.

Ήμουν ολοκληρωτικά απορροφημένος σ’ αυτήν την ευλογημένη κατάσταση, μέσα στο στήθος της φύσης, ρουφούσα τ’ αρώματά της και δοξολογούσα το Θεό, τον αχώρητο και αόρατο…

Τότε ο κόσμος που με περιέβαλε κι από τον οποίο προερχόμουν, υποχώρησε, απομακρύνθηκε και σιγά σιγά εξαφανίστηκε μέσα στο άγνωστο σε μένα βασίλειο των ιδεών…

Ήμουν μόνος. Γύρω μου υπήρχε μόνο το δάσος, όπου βασίλευε νεκρική σιγή. Τα αιωνόβια δέντρα εκτείνονταν στον ουρανό, σε μια προσπάθεια να συναντήσουν το Θεό. Κι εγώ Αυτόν αναζητούσα.

Ξαφνικά βρίσκομαι έξω από το δάσος, κάπου μακριά, σ’ έναν άλλο κόσμο, άγνωστο. Ποτέ δεν τον είχα ξαναδεί, ποτέ δεν τον είχα φανταστεί… Γύρω μου υπάρχει ολόλαμπρο, λευκό φως. Είναι τόσο υπερβατικό, καθαρό και δελεαστικό που βυθίζομαι μέσα στα απύθμενα βάθη του μ’ όλες μου τις αισθήσεις. Δεν μπορώ να το χορτάσω, δεν προλαβαίνω να θαυμάζω αυτή τη θαυμάσια κατάσταση, να γεμίσω από αυτή την ύψιστη χαρά. Όλα γύρω είναι τόσο όμορφα. Πόσο ωραία είναι αυτή η ζωή, πόσο ατέλειωτος ο δρόμος. Απλώνομαι σ’ αυτό το απεριόριστο και διαυγές διάστημα. Η ματιά μου στρέφεται προς τα πάνω, δεν κοιτάζει χαμηλά, δε βλέπει πια τίποτα το εγκόσμιο. Ολόκληρο το ουράνιο στερέωμα είχε μεταμορφωθεί μπροστά μου σ’ ένα αστραφτερό φως που ξεκούραζε το μάτι… Αλλά δε βλέπω τον ήλιο. Βλέπω μόνο το απέραντο κι ατελεύτητο, λαμπρό φώς του. Όλος ο χώρος μέσα στον οποίο γλιστράω χωρίς εμπόδιο, χωρίς τέλος, χωρίς κούραση, είναι γεμάτος από ολόλαμπρες, κάτασπρες και θαυμάσιες υπάρξεις, διαφανείς όπως οι ακτίνες του ήλιου. Τις βλέπω και θαυμάζω αυτόν τον απεριόριστο κόσμο. Οι μορφές αυτών των άγνωστων σε μένα όντων είναι πανέμορφες. Είμαι κι εγώ άσπρος και λαμπρός όπως αυτά. Πάνω μου και πάνω τους βασιλεύει αιώνια μακαριότητα. Ούτε μια σκέψη μου δεν επηρεάζεται από κάτι επίγειο, ούτ’ ένας χτύπος της καρδιάς μου δεν κινείται για γήινες φροντίδες ή σωματικά πάθη. Είμαι γεμάτος ειρήνη και έκσταση. Κινούμαι ακόμα σ’ αυτό το απέραντο φως, που με περιβάλλει αναλλοίωτο. Δεν υπάρχει τίποτ’ άλλο στον κόσμο παρά μόνο λευκό, αστραφτερό φως κι αυτά τα εξίσου λαμπρά, αμέτρητα όντα. Όλες αυτές οι υπάρξεις όμως δεν μοιάζουν, ούτε και είναι ίδιες μεταξύ τους. Διαφέρουν η μία με την άλλη, κι είναι εξαιρετικά συμπαθής. Ανάμεσά τους νιώθω απίστευτα ειρηνικός. Δεν μου προκαλούν φόβο, ούτε τρόμο, ούτε κατάπληξη. Όλα όσα βλέπουμε εδώ δεν μας ερεθίζουν, δεν μας καταπλήσσουν. Όλοι μας νιώθουμε σαν να ανήκουμε ο ένας στον άλλον εδώ και πολύ καιρό, έχουμε συνηθίσει δεν αισθανόμαστε καθόλου ξένοι. Δεν κάνουμε ερωτήσεις ακόμα δεν μιλάμε μεταξύ μας για κανένα λόγο. Όλοι μας νιώθουμε και καταλαβαίνουμε πως δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο για μας εδώ. Όλες οι απορίες μας λύνονται με μια ματιά, που βλέπει όλους και όλα. Δεν υπάρχει σε κανένα ίχνος πολέμου των παθών. Όλοι κινούνται σε διάφορες κατευθύνσεις, αντίθετες μεταξύ τους. Κανένας δεν αισθάνεται περιορισμό, νισότητα, φθόνο, θλίψη ή λύπη. Μια ειρήνη βασιλεύει σε όλες τις μορφές. Ένα φως ατελεύτητο, υπάρχει για όλους. Μια ενότητα ζωής είναι κατανοητή από όλους.

Η έκσταση μου για όλα αυτά κυριάρχησε παντού. Βυθίστηκα σε αυτήν την ατέρμονη μακαριότητα. Η ψυχή μου δεν ταραζόταν από τίποτα πια. Δεν με απασχολούσε τίποτα το εγκόσμιο. Τίποτα από όσα με βασάνιζαν δεν ήρθε στο νου μου, ούτε για ένα λεπτό. Μου φαινόταν πως όλα όσα είχα περάσει στη γη δεν υπήρχαν πια. Έτσι ένιωθα σ αυτόν τον καινούργιο και λαμπρό κόσμο μου. Ήμουν ειρηνικός, χαρούμενος. Δεν επιθυμούσα τίποτα καλύτερο. Όλες οι εγκόσμιες σκέψεις μου για παροδική κοσμική ευτυχία τελείωσαν μπροστά σε αυτή την πανέμορφη, καινούργια ζωή. Δεν ξαναζωντάνεψαν. Έτσι τουλάχιστον μου φαινόταν μέσα σε αυτόν τον πανέμορφο κόσμο…

Να όμως που ξαναγύρισα. Δεν θυμάμαι πώς. Ποια ήταν αυτή η εφήμερη κατάσταση, δεν γνωρίζω. Το μόνο που ένιωθα, ήταν πως ήμουν ζωντανός. Δεν θυμόμουν όμως τον κόσμο όπου ζούσα πριν στη γη. Δεν έμοιαζε καθόλου με όνειρο. Για τα εγκόσμια πράγματα δεν είχα πραγματικά την παραμικρή ιδέα. Πίστευα μόνο πως η ζωή εκείνη ήταν δική μου, πως εγώ δεν ήμουν ξένος εκεί. Σε αυτήν την πνευματική κατάσταση που βρισκόμουν, ξέχασα τον εαυτό μου και βυθίστηκα σε εκείνη την φωτοφόρο μακαριότητα. Και αυτό κρατούσε αιώνια, χωρίς τέλος, χωρίς μέτρο, χωρίς προσμονή, χωρίς ύπνο, μέσα στην αιώνια ανάπαυση. Μου φαινόταν πως δεν επρόκειτο να γίνει καμιά αλλαγή, καμιά αλλοίωση…

Τότε όμως ξαφνικά κόπηκε το νήμα αυτής της λαμπρής ζωής και άνοιξα τα μάτια μου. Γύρω μου υπήρχε το γνώριμο δάσος. Μια ακτίνα από τον ανοιξιάτικο ήλιο έπαιζε στα ξέφωτα. Ένιωσα βαριά λύπη. «Γιατί είμαι ξανά εδώ;», σκέφτηκα. Όλος αυτός ο λαμπρός και φωτοφόρος κόσμος που είχα μόλις γνωρίσει, μαζί με όλο το αμέτρητο πλήθος των υπέροχων όντων, έμειναν ζωντανά στη μνήμη μου. Τα σωματικά μάτια μου όμως δεν τα έβλεπαν πια. Δεν μπορούσα να υποφέρω αυτή τη φοβερή και οδυνηρή θλίψη και άρχισα να κλαίω πικρά.

Μόνο μετά την εμπειρία μου αυτή πίστεψα στον χωρισμό της ψυχής από το σώμα. Τότε κατάλαβα τι σημαίνει πνευματικός κόσμος. Ποιο όμως είναι το νόημα της ζωής; αυτό έμεινε μυστήριο για μένα. Και για να εισδύσω σε αυτό το μυστήριο εγκατέλειψα τον κόσμο όπου γεννήθηκα και ασπάστηκα το μοναχικό βίο.

-Αχ, πατέρα! Τότε αυτό το όραμα πρέπει να το είδες εσύ; ρώτησε ο Γκλέμπωφ τον π. Αμβρόσιο, δείχνοντας το χειρόγραφο του.

-Δεν ξέρω αν ήταν όραμα ή αλήθεια, απάντησε όσιος γέροντας σοβαρά. Δεν έχω λύσει το μυστήριο αυτό ακόμα. Πιστεύω όμως πως η ψυχή μου ζει χωριστά από το σώμα μου. Διαφορετικά δεν θα μπορούσε να έχει δει αυτά που τα σωματικά μάτια δεν γνώριζαν. Έπειτα, δεν μπορεί κανείς να αντιληφθεί το φως της μέρας με τα ακροδάκτυλα του. Έτσι νομίζω πως και η ψυχή μου δεν μπορεί να δει κάτι που δεν υπάρχει στον κόσμο του Θεού. Αν η ψυχή μου βλέπει αυτόν τον κόσμο, που τα μάτια μου δεν βλέπουν, τότε σημαίνει πως υπάρχει σαν κάτι πραγματικό. Και αυτό το πιστεύω απόλυτα...

Με τα λόγια αυτά οι συγκεντρωμένοι ματιά του Γέροντα στράφηκε στην εικόνα του Χριστού. Μετά έκανε το σταυρό του με ευλάβεια.

Με τέτοιες μυστικές σκέψεις ήταν γεμάτη η ψυχή αυτού του πολύ σεβαστού γέροντα της Όπτινα, του π. Αμβροσίου. Με τέτοια γνώση του ουράνιου κόσμου καθοδηγούσε όλους τους πιστούς προσκυνητές που συνήθιζαν να τον επισκέπτονται στην Όπτινα για να πάρουν ευλογία στη ζωή τους. Μ' αυτό ακριβώς το υπερκόσμιο πνεύμα χαιρετούσε όλους τους ανθρώπους που υποφέρουν σωματικά και ψυχικά και ζητούσαν κοντά του την θεραπεία για τις αδυναμίες τους. Πόσα ζωντανά παραδείγματα υπάρχουν που δείχνουν την πνευματική μεταμόρφωση πολλών ανθρώπων που άκουγαν τις σοφές συμβουλές του γέροντα Αμβροσίου…

 «Οίδα άνθρωπο εν Χριστώ προ ετών 14∙ είτε εν σώματι ουκ οίδα, είτε εκτός του σώματος ουκ οίδα ο Θεός οίδεν∙ αρπαγέντα τον τοιούτον έως τρίτου ουρανού (Β΄Κορ. Ιβ΄2).

«Το Γεροντικό Του Βορρά τόμος Α΄» Πέτρου Μπότση


ΠΗΓΗ

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Ε. ΒΟΛΟΥΔΑΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΛΙΒΕΛΛΟ

 ''Εἶπον ὑμίν ἤδη καὶ οὐκ ἠκούσατε· τί πάλιν θέλετε ἀκούειν;''


π. Ἰωάννης Φωτόπουλος ἀπέστειλε στὸνΟ.Τ.” τὴν ἀνωτέρω Ἐπιστολὴ 23 Ἁγιορειτῶν (καὶ ὄχι ἀπʼ εὐθείας οἱ Ἁγιορεῖται) μὲ τὴν ἐπισήμανση ὅτιἐπιθυμοῦν διακαῶς τὴν δημοσίευσίν της, ὅπως καὶ ἴδιος”! 

Εἶναι ἡ δεύτερη φορὰ –ἡ πρώτη τὸ 1997– ποὺ προωθεῖ ἐπιστολὴ Ἁγιορειτῶν στὴν ἐφημερίδα, κατόπιν ἐκστρατείας συλλογῆς ὑπογραφῶν ἐναντίον τῶν γραφομένων μου, ἐκδηλώνοντας ἀπρόκλητη καὶ συστηματικὴ ἐμπάθεια στὸ πρόσωπό μου, χωρίς, συνάμα, νὰ λαμβάνη ὑπʼ ὄψη του καμμία ἀπὸ τὶς ἀπαντήσεις μου.  

Εὐλαβούμενος τὴν ἰδιότητα τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων παραβαίνω τὴν ὑπόσχεσή μου νὰ μὴ συνεχίσω τὴν συζήτηση κωφῶν καὶ ἐπανέρχομαι ἐπὶ τοῦ θέματος “Ἀντίχριστος, χάραγμα , Κάρτες” κ.τ.ο. 

Ὡστόσο, δὲν μπορῶ νὰ κρύψω τὴ δυσφορία μου γιὰ τὴν ἐνασχόλησή μου αὐτή, ἀλλὰ καὶ τὴ θλίψη μου γιὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἄνθρωποι ἀφιερωμένοι στὸ Θεὸ καὶ μάλιστα μαθηταὶ τοῦ Ἁγίου Γέροντος Παϊσίου, ποὺ ἐτόνιζε πάντοτε τὸ νὰ ἔχουμε “καλὸν λογισμὸν” γιὰ τοὺς συνανθρώπους μας, συνέγραψαν αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὴν ἐπιστολή. 

Ἡ ἐπιστολὴ τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων, 15 ἔντυπες σελίδες(!) ἀναμηρυκάζει τὰ ὅσα ἔγραφε τὸ 1997 ἡ ἐπιστολὴ ἄλλων πέντε Ἁγιορειτῶν, στὴν ὁποία ἔχω δώσει ἀπάντηση ἀπὸ τότε. 

Πρῶτος ὑπογράφων τὴν τωρινὴ ἐπιστολὴ εἶναι ὁ Ἱερομόναχος Ἀρσένιος, Γέρων τοῦ Ἱ. Κελλίου “Γενέθλιον τῆς Θεοτόκου, Παναγούδα” ὁ ὁποῖος ὑπέγραψε καὶ τὴν –σχεδὸν ταυτόσημη– ἐπιστολὴ τοῦ 1997, ποὺ δημοσιεύθηκε στὶς 17– 10–1997 στὸν “Ο.Τ.” μαζὶ μὲ τὴν δική μου ἀπάντηση. 

Θὰ ἀρκοῦσε, λοιπόν, ἀντὶ ἄλλης ἀπαντήσεώς μου, ἡ ἐπαναδημοσίευση τῆς ἀπαντήσεως τοῦ 1997 – στὴν ὁποία καὶ παραπέμπω τὸν ἐνδιαφερόμενο ἀναγνώστη – ἂν ἡ νέα ἐπιστολὴ δὲν περιεῖχε καὶ στοιχεῖα, ποὺ πλήττουν (πέραν τῆς ἀξιοπιστίας μου καὶ τοῦ προσώπου μου) τὸ Ὀρθόδοξο φρόνημά μου, ἀφοῦ μέσω αὐτῆς κατηγοροῦμαι εὐθέως ἐπὶ κακοδοξία! 

Λυποῦμαι βαθύτατα καὶ διερωτῶμαι πῶς, πνευματικοὶ ἄνθρωποι, στὴν προσπάθειά τους νὰ ἐπι βάλλουν τὶς ἀπόψεις τους, δὲν δι στάζουν νὰ σπιλώσουν, μὲ τὴν βαρύτερη γιὰ Ὀρθόδοξο Χριστιανὸ κατηγορία τῆς κακοδοξίας, ἕνα Πρεσβύτερο τῆς Ἐκκλησίας, τὸν ὁποῖον οὔτε κατʼ ὄψιν γνωρίζουν, ἀλλὰ καὶ τὰ γραπτά του ἀγνοοῦν, ὅπως οἱ ἴδιοι ὁμολογοῦν: “Πρόχειρα καὶ ἐπιγραμματικὰ θὰ ἐπισημάνωμεν ὀλίγα ἐκ τῶν σοβαρωτέρων ὀλισθημάτων του, ἐπὶ τῇ βάσει μερικῶν παλαιῶν σημειώσεών μας ἐκ τῶν κειμένων του, καθὼς καὶ μιᾶς φωτοτυπίας παλαιοτέρου ἄρθρου του, τὰ ὁποῖα ἐπὶ τοῦ παρόντος ἔχομε στὰ χέρια μας”!  

Ἀγνοοῦν, δηλαδή, καὶ τὸ βιβλίο μου “Ὁ Ἀντίχριστος, ὁ ἀριθμὸς 666 καὶ ἡ ἀνησυχία τῶν Χριστιανῶν”, καὶ τὸ πλῆθος τῶν ὅσων ἔχω γράψει ἐκ τῶν ὑστέρων. Ὁ δὲ π. Ἀρσένιος ἀγνοεῖ ἀκόμη καὶ τὴν ἀπάντηση, ποὺ ἔδωσα καὶ σὲ κεῖνον τὸ 1997 μέσω τοῦ “Ο.Τ.” Γνωρίζουν ὅμως “τὴν σωρείαν τῶν ἀναιρέσεων”, ποὺ ἔχω δεχθῆ “τόσον τὸ 1986 ὅσον καὶ τὸ 1996–1997, ὅταν εἶχα δημοσιεύσει τὰ ἀπαράδεκτα κείμενά” μου!  

Γνωρίζουν τὰ κείμενά μου ἀπὸ τὶς ἀναιρέσεις τῶν ἐπικριτῶν μου, γιατί εἶναι βέβαιοι ὅτι οἱ ἐπικριταί μου ἔχουν δίκιο! Γνωρίζουν ἀκόμη, ὅπως γράφουν, καὶ τὴ μυθιστορηματικὴ τάχα ἀναίρεση, ποὺ ἔκαμε ὁ π. Ἰωάννης Φωτόπουλος μὲ τίτλο “Μὲ τὸ “ἀρνίον” ἢ μὲ τὸ “θηρίον;”. Ἡ ἀναίρεση ἔγινε στὸ ἄρθρο μου “Σὺ εἶ ὁ ἐρχόμενος ἢ ἕτερον προσδοκῶμεν;” (Ο.Τ. 14–1–2011), τὸ ὁποῖο –χωρὶς νὰ τὸ διαβάσουν– τὸ χαρακτηρίζουν “κακόδοξο”, ἐνῶ ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας κ. Ἀμβρόσιος τὸ χαρακτήρισε “περισπούδαστον”, παρʼ ὅτι συντάσσεται μὲ τὶς πολιτικὲς ἀπόψεις των στὸ θέμα τῆς Κάρτας τοῦ Πολίτη! 

Μὲ ὑβρίζουν ὅτι ἔχω “ἔπαρσιν καὶ γαυρίαμα”, ὅτι παριστάνω τὸν “Ἄτλαντα” ὅτι “ἐσυκοφάντησα καὶ συκοφαντῶ τὸν π. Παΐσιον” καὶ ἄλλα, χωρὶς νὰ προσάγουν ἐπιχειρήματα, ἀλλὰ μόνο λάσπη, ἀφοῦ διαστρεβλώνουν τὸ νόημα τῶν γραφομένων μου. Καὶ ὕστερα ἔχουν τὸ κουράγιο νὰ μὲ κατηγοροῦν ὅτι μιμοῦμαι Γκαιμπελικὲς μεθόδους! 

Θὰ προσπαθήσω ἐπιγραμματικὰ νὰ σημειώσω κάποιες παρατηρήσεις, ἀφοῦ, ὅπως προεῖπα, λεπτομερῆ ἀπάντηση ἔδωσα μὲ τὴν ἐπιστολή μου τοῦ 1997, ἀλλὰ καὶ μὲ τὶς πρόσφατες ἀπαντήσεις μου στοὺς π. Λάμπρον Φωτόπουλον καὶ π. Ἰωάννην Φωτόπουλον καὶ μὲ τὴ δημοσίευση τῶν χειρογράφων προσθηκῶν τοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου στὰ γραπτά μου καὶ τὴν ἀντιβολὴ ἀλλὰ καὶ τὸν λεπτομερῆ σχολιασμό τους. 

1. Οἱ σεβαστοὶ Πατέρες ἀφιερώνουν 8 (ὀκτώ!) σελίδες τῆς ἐπιστολῆς τους, γιὰ νὰ ἐντυπωσιάσουν τοὺς ἀναγνῶστες μὲ τὴν παράθεση πολλῶν ὀνομάτων –κληρικῶν καὶ λαϊκῶν–, οἱ ὁποῖοι ἔχουν δηλώσει ὅτι δὲν πρέπει νὰ λάβουμε Κάρτα ἢ Ταυτότητα, ἐὰν ἔχη τὸν ἀριθμὸν 666 ἢ σύμβολα τοῦ Ἀντιχρίστου. Τὴν δική μου ὅμως δήλωση ὅτι ὄχι ἁπλῶς δὲν θὰ λάβω τέτοια ταυτότητα, ἀλλὰ καὶ θὰ πολεμήσω τὴν παραλαβή της, ἂν ἔχη διακριτικὰ καὶ σύμβολα τοῦ Ἀντιχρίστου τὴν ἀποσιωποῦν, παρʼ ὅτι τὴν ἔχω πλειστά κις ἐπαναλάβει καὶ γραπτῶς καὶ προφορικῶς (σὲ videos καὶ ἠχογραφημένες ὁμιλίες μου). Καὶ ὄχι μόνο τὴν ἀποσιωποῦν, ἀλλὰ καὶ τὴν στρέφουν ἐναντίον μου γράφοντες ὅτι πρόκειται “διὰ διαφορετικὴν καὶ ἀντιφατικὴν τοποθέτησιν τοῦ π. Β. ἔναντι τοῦ 666· ἄλλοτε μὲν θεωροῦντος αὐτὸ ὡς παντελῶς ἀθῶον καὶ ἄλλοτε δαιμονικὸν σύμβολον τὸ ὁποῖον θὰ πολεμήση”! 

Σʼ αὐτὴ τὴ συγκεκριμένη αἰτίαση ἔχω ἀπαντήσει ἀπὸ τοῦ 1997 μέχρι σήμερα, σχεδὸν σὲ κάθε ἐπικριτή μου. Ἡ πιὸ πρόσφατη ἀπάντηση δόθηκε μέσω τοῦ “Ο.Τ.” στὸν π. Νεκτάριο Ζιόμπολα. 

Δὲν εἶναι, ὅμως, δυνατὸν νὰ ἐπαναλαμβάνομαι ἐπʼ ἄπειρον στὰ γραπτά μου. Οἱ ἐπικριταί μου ἐναλλάσσονται καὶ δίδουν τὴν ἐντύπωση πὼς συνεχῶς ἀνακαλύπτουν νέα τρωτὰ στὰ κείμενά μου, ἐνῶ στὴν οὐσία, μὴ ἔχοντες ἐπιχειρήματα, ἀναμασοῦν ὁ ἕνας τὰ τοῦ ἄλλου, χωρὶς νὰ κάνουν τὸν κόπο νὰ διαβάσουν τὶς ἀπαντήσεις μου, ἀφοῦ ἐπιδίωξή τους εἶναι νὰ μὲ θεωροῦν κακόδοξον! Θεωροῦν δὲ χριστιανικὴ διαλεκτικὴ τὸν “κωφὸν” μονόλογόν τους αὐτόν, δοκοῦντες ὅτι ἐν τῇ πολυλογίᾳ αὐτῶν εἰσακουσθήσονται”! 

Τὸ ἐντυπωσιακὸ εἶναι ὅτι παρουσιάζουν τὸν Κατάλογο τῶν ὀνομά των αὐτῶν, ποὺ ἐδήλωσαν, ὅπως καὶ ἐγώ, ὅτι δὲν θὰ πάρουν Κάρτα ἢ ταυτότητα μὲ σύμβολα, ποὺ προκαλοῦν τὴ θρησκευτικὴ συνείδηση τῶν πιστῶν, ὡς Κατάλογο ἀνθρώπων ποὺ συντάσσονται μαζί τους, ἐνῶ κάθε ἄλλο μαρτυρεῖ αὐτὸς ὁ Κατάλογος. Μαρτυρεῖ ὅτι, ἐφʼ ὅσον ἀποδειχθῆ ὅτι ὑπάρχουν αὐτὰ τὰ σύμβολα τότε μόνο θὰ πολεμήσουμε, ὄχι ὅτι αὐτὰ τὰ σύμβολα ὑπάρχουν ἤδη “σώνει καὶ καλὰ” ἐπειδὴ οἱ “ἀντιρρησίες συνειδήσεως” θέλουν νὰ πιστεύουν καὶ διακηρύσσουν ὅτι ἤδη ὑπάρχουν! 

2. Ποιὰ εἶναι “ἡ σωρεία τῶν ἀναιρέσεων”, ποὺ εἶχα δεχθεῖ τὸ 1986 γιὰ τὰ ὅσα ἔγραψα περὶ Ἀντιχρίστου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ, ποὺ δὲν πρέπει νὰ τὰ ἔχω λησμονήσει; Ὑπῆρξαν μόνο προφορικὲς ἐνστάσεις καὶ κάποια ἐρωτήματα καὶ γιʼ αὐτὸ ἔγραψα τὴν “Δευτερολογία” μου, παρακινηθεῖς ἀπὸ τὸν π. Ἐπιφάνιον, ποὺ ἐμπλούτισε τὴν “Δευτερολογία” μου μὲ τὶς προσθῆκες του, βεβαίως, ὄχι γιὰ νὰ συνταχθῆ μὲ τοὺς ἐπικριτάς μου, ἀλλὰ γιὰ νὰ διευκρινισθοῦν περισσότερο οἱ θέσεις μου. Τὸ κρίσιμο ἐρώτημα ἐν προκειμένῳ εἶναι: Γιατί ὅλοι αὐτοὶ οἱ σήμερον λαλίστατοι δὲν ἐπεχείρησαν νὰ μὲ ἐπικρίνουν καὶ νὰ μὲ καταδικάσουν τὸ 1986, 1987, 1988, ἀλλὰ περίμεναν πρῶτα νὰ κοιμηθῆ ὁ π. Ἐπιφάνιος καὶ θυμήθηκαν νὰ μὲ πολεμήσουν μετὰ ἀπὸ 10 χρόνια(!) τὸ 1996; 

3. Μὲ κατηγοροῦν μὲ τρία ἐρωτηματικά(!) οἱ Ἁγιορεῖται γιὰ τὴν “διὰ κολοβώσεως φοβερὰν διαστροφὴν τοῦ χωρίου τοῦ Ἁγίου Εἰρηναίου (βιβλ. Ε,ΧΧΧ,1) ὥστε νὰ “κατοχυρώσω” διʼ αὐτοῦ τὰ διαμετρικῶς ἀντίθετα ὅσων ὁ Ἅγιος ὑποστηρίζει!”. Δημιουργοῦν ἐντυπώσεις, χωρίς, ὅμως, νὰ μᾶς παραθέσουν τὴ δική τους μὴ διεστραμμένη ἐκδοχὴ καὶ χωρὶς νὰ κάνουν τὸν κόπο νὰ ἐρευνήσουν τὸ κείμενο στὴν πηγή του, γιὰ νὰ διαπιστώσουν ὅτι, ὄχι μόνο δὲν τὸ διέστρεψα, ἀλλὰ καὶ ἀπεσιώπησα στοιχεῖα τοῦ κειμένου, ποὺ συνηγοροῦν μὲ τὶς τοποθετήσεις μου, ὅπως ὅτι “ἐν πᾶσι τοῖς σπουδαίοις καὶ ἀρχαίοις ἀντιγράφοις τοῦ ἀριθμοῦ τούτου κειμένου, καὶ μαρτυρούντων αὐτῶν ἐκείνων τῶν κατʼ ὄψιν τὸν Ἰωάννην ἑωρακότων, καὶ τοῦ λόγου διδάσκοντος ἡμᾶς, ὅτι ὁ ἀριθμὸς τοῦ ὀνόματος τοῦ θηρίου κατὰ τὴν τῶν Ἑλλήνων ψῆφον διὰ τῶν ἐν αὐτῷ γραμμάτων”. Δηλαδὴ αὐτὸ ποὺ ἐτόνισα στὸ βιβλίο μου καὶ ὑπογράμμισε ὁ π. Ἐπιφάνιος “γιατί “σώνει καὶ καλὰ” μεταφράζουμε τὸν ἀριθμὸ μὲ τρία 6 καὶ ὄχι ὅπως γράφει ἡ Ἀποκάλυψη “χξστ”; 

Γιατί δὲ ἀποσιωποῦν συστηματικὰ τὸ ἄλλο χωρίο τοῦ Ἁγίου Εἰρηναίου, ποὺ παρέθεσα στὸ ἀρχικὸ κείμενο τοῦ 1986, τὸ ὁποῖο αὐτὸ καὶ μόνο τὰ λέει ὅλα; “Ἀσφαλέστερον οὖν καὶ ἀκινδυνότερον, τὸ περιμένειν τὴν ἔκβασιν τῆς προφητείας, ἢ τὸ καταστοχάζεσθαι καὶ καταμαντεύεσθαι ὀνόματος· τυχὸν δὲ ἐπὶ πολλῶν προσώπων εὑρεθῆναι δυναμένου αὐτοῦ τοῦ ἀριθμοῦ… Εἰ γὰρ πολλά ἐστι τὰ εὑρισκόμενα ὀνόματα, ἔχοντα τὸν αὐτὸν ἀριθμόν, ποῖον ἐξ αὐτῶν φορέσει ὁ ἐρχόμενος, ζητηθήσεται” (βιβλ. Ε, ΧΧΧ, 3) Καὶ μὴ μοῦ εἰποῦν πάλι ὅτι κολόβωσα τὸ χωρίο ἐπειδὴ βλέπουν ἀποσιωπητικά, διότι δὲν εἶναι δικά μου, ἀλλὰ τοῦ χειρογράφου, ποὺ διέσωσε τὸ κείμενο τοῦ Ἁγίου στὰ Ἑλληνικά.


ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ Π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ






ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ












 


π. Δανιήλ Σισόγιεφ - ''Ουρανοπολίτης'' (30ο)



 4. Κατήχηση και Πατριωτισμός

Στην αρχική κατήχηση (σ.σ. εννοεί την Κατήχηση του Αγ. Φιλαρέτου[1]) υπάρχει η φράση: «Ποιος αναλαμβάνει το ρόλο των γονέων για εμάς; Ο Ηγεμόνας και η πατρίδα, γιατί το κράτος είναι σαν μια μεγάλη οικογένεια, στην οποία ο Ηγεμόνας φροντίζει τους πολίτες όπως ένας πατέρας τα παιδιά του». Σε αυτήν τη μορφή, η ερμηνεία της κατήχησης είναι πιο προσωπική απ΄ ότι σ΄ αυτήν που δίνεται τώρα. Αυτή η στάση συνδέεται με το σύστημα κρατικών πεποιθήσεων του Αγίου Φιλαρέτου, η αναλογία του οποίου βρίσκεται στη διδασκαλία του Θεοφάνη Προκόποβιτς και σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό σύστημα απολυταρχικής μοναρχίας. Ο Ηγεμόνας είναι ο Χρισμένος εκ του Θεού για να είναι ο πατέρας του λαού. Το να δείχνεις σεβασμό προς την εξουσία είναι φυσικό και φυσιολογικό. Κανένας Ουρανοπολίτης, με εξαίρεση έναν ιερέα ή μοναχό, δεν θα αρνηθεί ότι είναι έτοιμος να πεθάνει στον πόλεμο μετά την δίκαιη εντολή της εξουσίας. Η μόνη λέξη που χρησιμοποιείται ακατάλληλα εδώ είναι η "αγάπη". Αν αντικαταστήσουμε σε αυτήν την έκφραση τον ορισμό της αγάπης που έδωσε ο Απόστολος Παύλος, τότε γίνεται κατανοητή η ακαταλληλότητά της στο κείμενο. Σκεφτείτε απλά τα λόγια: "Πρέπει να είμαστε υπομονετικοί προς την πατρίδα, να μην διαπράττουμε αδικίες προς την πατρίδα, να μην είμαστε υπερήφανοι για την πατρίδα, να μην εξουσιάζουμε εξ ονόματος της πατρίδας, να μην επιζητούμε το δικό μας, αλλά να επιζητούμε αυτό που ωφελεί την πατρίδα, η αγάπη προς την πατρίδα ποτέ δεν θα παύσει, ενώ οι προφητείες θα καταργηθούν, οι γλώσσες θα σιγήσουν και η γνώση θα καταργηθεί... Αλλά τώρα παραμένουν αυτά τα τρία: πίστη, ελπίδα και αγάπη προς την πατρίδα, αλλά η αγάπη προς την πατρίδα είναι μεγαλύτερη" (για σύγκριση - Α΄ Κορινθίους 13). Ο παραλογισμός της φράσης, κατά τη γνώμη μου, είναι προφανής. Ή η φράση: «Ο Θεός είναι αγάπη για την πατρίδα, και αυτός που μένει στην αγάπη για την πατρίδα μένει στον Θεό» (για σύγκριση - Α' Ιωάννη 4:16) - δεν είναι βλασφημία; Άρα η λέξη πρέπει να χρησιμοποιείται είτε με τη βιβλική έννοια, και τότε οι πατριώτες θα είναι ειδωλολάτρες, θα λατρεύουν την δημιουργία αντί για τον Δημιουργό, είτε απλά πρέπει να κατανοήσουμε την ακριβή φύση της φράσης και να την αντικαταστήσουμε με τη λέξη «σεβασμός προς την εξουσία» με την οποία οι Ουρανoπολίτες δεν θα διαφωνήσουν ποτέ. Και θα θυμίσω πάλι ότι η Παράδοση περιλαμβάνει όχι αυτά στα οποία πίστευαν ορισμένοι Πατέρες, αλλά αυτά που δίδασκαν όλοι: «Ότι πάντοτε, πανταχού, και υπό πάντων επιστεύθη». Χαρακτηριστικά της Παράδοσης είναι η αρχαιότητα, η Καθολικότητα και η πανταχού παρουσία και πίστη. Οι Ουρανοπολίτες δεν έχουν επίγεια πατρίδα και, αντίστοιχα, δεν αφιερώνουν τις καρδιές τους σε τίποτα επίγειο (είναι γνωστές, οι παραθέσεις από τους αγίους, κατά τη διάρκεια ολόκληρης της ιστορίας της Εκκλησίας σε όλα τα μέρη της γης), παρά τις μαρτυρίες των πατριωτών για το θρησκευτικό χρέος να αγαπούν την επίγεια πατρίδα.

 



[1] O Άγ. Φιλάρετος στην Κατήχηση (Μέρος Τρίτο, περί αγάπης, σχετικά με την πέμπτη εντολή) αναφέρει:

556. Ποιος μπορεί να είναι αντί για γονείς για εμάς;

Αντί για γονείς για εμάς είναι: Η Πατρίδα, γιατί είναι μια μεγάλη οικογένεια στην οποία ο Ηγεμόνας είναι ο πατέρας, και οι υπήκοοι είναι τα παιδιά του Ηγεμόνα και της Πατρίδος....

557. Πώς μιλάει η Αγία Γραφή για τον σεβασμό στον Ηγεμόνα;

Η Αγία Γραφή μιλάει για τον σεβασμό προς τον Ηγεμόνα:

«Κάθε ψυχή ας υποτάσσεται στις ανώτερες αρχές: γιατί δεν υπάρχει εξουσία παρά μόνο από τον Θεό. οι υπάρχουσες αρχές έχουν θεσπιστεί από τον Θεό. Επομένως, αυτός που αντιστέκεται στην εξουσία αντιστέκεται στη διάταξη του Θεού» ( Ρωμ. 13:1–2 ).

«Γι’ αυτό πρέπει να υπακούμε, όχι μόνο από φόβο τιμωρίας, αλλά και από συνείδηση» ( Ρωμ. 13:5 ).

«Φοβού, γιε μου, τον Κύριο και τον βασιλιά. Μη συναναστρέφεσαι με επαναστάτες» (Παρ. 24:21 ).

«Αποδώστε στον Καίσαρα όσα είναι του Καίσαρα, και στον Θεό όσα είναι του Θεού» ( Ματθ. 22:21 ).

«Φοβηθείτε τον Θεό, τιμήστε τον βασιλιά» ( Α΄ Πέτρ. 2:17 ).

558. Μέχρι πού πρέπει να εκτείνεται η αγάπη μας για τον Ηγεμόνα και την Πατρίδα;

Η αγάπη μας για τον Ηγεμόνα και την Πατρίδα θα πρέπει να εκτείνεται στο σημείο ώστε να είμαστε έτοιμοι να δώσουμε τη ζωή μας για αυτούς (βλέπε Ιωάννη 15:13 ). 

 
 https://azbyka.ru/otechnik/Filaret_Moskovskij/prostrannyj-pravoslavnyj-katekhizis/4_9



(συνεχίζεται)